Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
‘Baby, Come Back’ / ‘Hold Me Closer’ – The Equals, oorspronkelijk uitgebracht als 'Hold Me Closer' / 'Baby, Come Back'!
The Equals was een Britse popgroep uit de jaren '60 en '70 van de twintigste eeuw. Het was de eerste multiraciale groep die enige erkenning kreeg in Engeland. De band werd in 1965 opgericht in Londen door de uit Guyana afkomstige Eddy Grant en de uit Jamaica afkomstige tweelingbroers Derv en Lincoln Gordon. De andere bandleden waren Pat Lloyd en John Hall. De bandnaam verwijst naar de gelijkheid binnen de groep van blanke en zwarte bandleden. In 1966 kwam de single 'Hold Me Closer' uit, met op de b-kant 'Baby, Come Back'. De muziek van The Equals was vooral een succes in Duitsland, België, en Nederland, waar ze optraden in het spraakmakende muziekprogramma "Moef Ga Ga". De DJ's pikten vooral het nummer 'Baby, Come Back' op en wel zodanig dat het hoog in de hitlijsten terechtkwam. Als reactie hierop werd de single opnieuw uitgebracht in 1967 met 'Hold Me Closer' op de b-kant. In 1968 werd deze uitgave eindelijk een hit in Engeland! Hun muziek was een fusie tussen pop, blues, R&B, met elementen van ska en bluebeat.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘J'ai tant de rêves dans mes bagages’ / ‘Une larme aux nuages’ – Salvatore Adamo
In 1967 had onze landgenoot van Siciliaanse afkomst naast 'Inch Allah' twee singles waarvan de laatste woorden uit beide titels op elkaar rijmen! Het eerste liedje valt op door de klappende zweep. Net zoals vele jongeren toen had Adamo dromen op overschot, maar of die allemaal uitgekomen zijn is maar zeer de vraag. Het tweede liedje is melancholischer want de wolken staan bol van de tranen. Wie dat ondeugend herderinnetje was waarover Adamo toen zong heb ik nooit geweten. Gelukkig blaast de wind uiteindelijk alle droefheid weg. Hij zingt de door hemzelf geschreven chansons voornamelijk in het Frans, maar ook in zijn moedertaal Italiaans, en in het Nederlands, Engels, Turks, Spaans, Japans en Duits. In 1964 was hij de bestverkopende artiest ter wereld op The Beatles na. In zijn carrière verkocht hij wereldwijd meer dan 100 miljoen albums en singles en is daarmee de bestverkopende Belgische artiest aller tijden. Het succes is hem nooit naar het hoofd gestegen; hij blijft altijd de eenvoud en vriendelijkheid zelve.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Let’s Spend The Night Together’ / ‘Lady Jane’ – The Rolling Stones
Toen Mick Jagger & Co ooit ‘Let’s Spend The Night Together’ tijdens een televisieshow in de Verenigde Staten moesten brengen werden zij verplicht "some time" te zingen i.p.v. "the night" want het waren andere (lees maar: puriteinse) tijden. Alhoewel, als je sommige tendenzen als woke en hashtag metoo haast overal ziet opduiken gaan we weer dezelfde toer op. Het incident vond plaats in The Ed Sullivan Show van 15 januari 1967. Tijdens het zingen van "some time" rolden Mick Jagger en Bill Wyman ostentatief met hun ogen (zie tweede videoclip). Ed Sullivan dreigde er na afloop mee dat The Rolling Stones nooit meer in zijn show zouden optreden. Zij keerden echter nog eenmaal terug, namelijk op 23 november 1969. 'Lady Jane' is een ballade die zo uit de middeleeuwen of uit de Elizabethaanse periode lijkt te komen. Het prachtig nummer werd al in 1966 uitgebracht als b-kant van 'Mother's Little Helper'. Een jaar later stond het te blinken op de E.P. (extended play voor de jongste lezers) samen met 'Let's Spend The Night Together'; My Girl'; en opnieuw 'Mother's Little Helper'. Brian Jones introduceerde de klavecimbel. Hij werd daartoe geïnspireerd door 'In My Life' van The Beatles. Hij maakte ook gebruik van de sitar, de koto, de marimba en de dulcimer. Alhoewel dit laatste instrument hier wordt gespeeld door Jack Nitzsche.
Een powertrio uit Engeland met een Amerikaans gitaarwonder als frontman. Ontdekt en samengesteld door de bassist van The Animals: Chas Chandler. Hij zag en hoorde Jimi spelen in Cafe Wha? in New York City. Na enkele keren met hem te hebben gesproken, en tientallen keren te hebben gejamd, vroeg hij hem mee te gaan naar Engeland, om daar zijn muziekcarrière van de grond te krijgen. Chandler selecteerde vervolgens bassist Noel Redding (van oorsprong helemaal geen bassist) en drummer Mitch Mitchell (geen rocker, hij kwam uit de jazzwereld). En de rest is geschiedenis. Na de traditional/rockstandaard 'Hey Joe' te hebben uitgebracht kwam de single 'Purple Haze' op de markt. Het nummer is een van de "archetypische psychedelische drugsnummers van de sixties" geworden. Hendrix ontkende zelf dat het nummer iets met drugs te maken had; volgens hem was het niet meer dan een liefdeslied. Hij zei dat de zin "Whatever it is, that girl put a spell on me" de sleutelzin van het nummer is. Purple haze is nochtans een soort wiet. Legendarisch nummer waarin bijna iedereen "Excuse me while I kiss the sky" verkeerd verstond als "Excuse me while I kiss this guy"! Op de b-kant stond het nummer 'The Wind Cries Mary', een groot contrast met het gitaargeweld dat te horen is in 'Purple Haze'. Volgens Jimi's toenmalige vriendin Kathy Etchingham schreef hij het ingetogen lied nadat de twee ruzie hadden gehad. Mary was de tweede voornaam van Etchingham. In een interview vertelde Hendrix dat het nummer "meer dan een persoon" vertegenwoordigt. De song is geïnspireerd door Curtis Mayfield. Hendrix speelde in de zomer van 1966 al vroege versies van het nummer met zijn band Jimmy James and the Blue Flames.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Picknick’ / 'Ballade van de vriendinnen voor één nacht' – Boudewijn de Groot
De elpee 'Picknick' (enkel te vinden in stereo en niet in mono!) is geïnspireerd door het album 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles uit de flowerpowerperiode. Op de eerste persingen van de LP zijn beide zijden afzonderlijk getiteld, respectievelijk 'Picknick' en 'De tuin der lusten'. In september 1967 werd het nummer 'Picknick' als single uitgebracht met 'Ballade van de vriendinnen voor één nacht' als b-kant. In januari 1968 werd tegelijk met het album de single 'Prikkebeen' uitgebracht met 'Eva' als b-kant. De muziek van het album 'Picknick' valt binnen de genres psychedelische rock – in de nummers 'Picknick' en 'Ballade van de vriendinnen' voor één nacht gebruikt Boudewijn de Groot, geïnspireerd door George Harrison, het Indiase snaarinstrument de sitar, en barokpop – nummers worden veelal begeleid door een gearrangeerd melodieus muziekstuk uitgevoerd door een strijk- of blaasorkest. De LP begint met een sitarsolo, die via geluidseffecten overgaat in een orkestraal gedeelte. Pas na een minuut begint het eerste couplet. De begeleiding van het nu volgende deel is een afwisseling van een slaggitaar en orkestrale strijkerspartijen. Verder noemt Boudewijn de Groot als inspiratie het nummer 'Henry the Horse' van de Nederlandse band Gee Bros op zijn website: 'Ballade van de vriendinnen voor één nacht' was onze 'When I'm sixty-four' en het slotakkoord van 'Prikkebeen' is dan wel niet zo lang als dat van 'A Day In The Life', maar het is wel degelijk een uitklinkende piano. De vrolijkheid van 'Mensen om me heen' was ons antwoord op het uitbundige gezwier in 'Henry the Horse'. Kortom, als ik het in 'Picknick' heb over 'de blikken blazersband', dan bedoel ik dus de Lonely Hearts Club Band. Het nummer 'Canzone 4711' is een liefdeslied waarbij het eau de colognemerk 4711 in de titel verweven is. In de tekst zit een verwijzing naar 'All You Need Is Love' van The Beatles: "... een man zit met een radio te spelen; die mij daarop vierstemmig mee kwam delen; dat liefde alles was wat ik nodig had." De nummers 'Eva', 'De tuin der lusten' en 'Megaton' vormen samen een drieluik (de Hemel, de Aarde en de Hel) dat is ontleend aan het drieluik Tuin der lusten van de schilder Jeroen Bosch. De hoes werd ontworpen en uitgevoerd door het destijds populaire kunstenaarsduo Simon en Marijke, dat voor verscheidene artiesten psychedelische hoezen ontwierp. Er was ook een link met de Fab Four: de beschildering van John Lennons Rolls Royce en de gevelschildering op het gebouw van het door The Beatles opgerichte Apple Corps. Aangezien de Nederlandse bard zelf nog geen muziek kon schrijven, floot hij de melodieën voor aan Bert Paige, die de nummers arrangeerde!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Something’s Gotten Hold Of My Heart’ – Gene Pitney
Als er één zanger is met een meteen herkenbare stem is het wel deze Amerikaanse singer/songwriter. Al vroeg hield hij zich bezig met muziek. Zo schreef hij 'Today's Teardrops' voor Roy Orbison, 'He's A Rebel' voor The Crystals, 'Hello Mary Lou' voor Ricky Nelson en 'Rubber Ball' voor Bobby Vee. In 1966 deed hij zelfs mee aan het San Remo festival in Italië met het in het Italiaans gezongen 'Nessuno mi può giudicare'. Met deze song eindigde hij daar tweede! Richard Anthony coverde het lied in 1974 als 'Amoureux de ma femme'. Gene Pitney werkte ook mee met The Rolling Stones en leerde de Glimmer Twins (Jagger/Richards) de kneepjes van het vak van liedjesschrijver. Maar de grootste hit had Pitney zelf met het formidabele ‘Something’s Gotten Hold Of My Heart’, geschreven door Roger Greenaway en Roger Cook. Het werd in 1967 voor het eerst uitgebracht door het duo David and Jonathan, bestaande uit Greenaway en Cook! (zie tweede videoclip) Op 2 januari 1989 verscheen een nieuwe versie met medewerking van Marc Almond en daarmee scoorde Pitney zijn enige nummer één-hit in Groot-Brittannië. Andere artiesten die hun eigen versie opnamen waren onder meer Cilla Black, Nick Cave & The Bad Seeds, Vicky Leandros (in het Grieks als 'To mistiko sou'), Herbert Léonard (als 'Quelque chose en moi tient mon cœur'), Terry Reid, Guys 'n' Dolls, en The Shadows. Gene Pitney nam zelf ook een Italiaanse versie op met de titel 'Uomo, non sai'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘The Letter’ – The Box Tops
Een van de kortste popliedjes uit de geschiedenis, deze compositie van Wayne Carson Thompson, de Amerikaanse songwriter die de muziekwereld ook 'Always On My Mind' schonk. Daarvan verschenen ruim 300 versies die werden vertolkt door artiesten als Willie Nelson, Elvis Presley, Pet Shop Boys, en Brenda Lee. Van 'The Letter' werden meer dan 200 versies uitgebracht. De bekendste is natuurlijk de rauwe versie van Joe Cocker uit 1970 (zowel een studio- als een live versie). De openingszin kreeg Thompson van zijn vader cadeau: "Give me a ticket for an aeroplane". Toen was een vliegtuig in het Engels nog geen "airplane"! The Box Tops was een Amerikaanse groep uit Memphis die voor het eerst soul vermengde met popmuziek. 'The Letter' is een van de eerste Engelstalige liedjes die ik helemaal uit mijn hoofd kende en vlot kon meezingen samen met Alex Chilton. Op het einde hoor je ingemixte vliegtuiggeluiden en zelfs een poesje miauwen!
‘I’ll Be Your Baby Tonight’ – Bob Dylan
In december 1967 bracht Bob Dylan deze compositie voor het eerst uit op zijn elpee 'John Wesley Harding'. Pete Drake speelt daarop pedal steel gitaar, met twee andere Nashville muzikanten, Charlie McCoy op basgitaar en Kenneth Buttrey op drums. Beide artiesten hadden al meegespeeld op Dylan's vorige 33 toerenplaat, 'Blonde on Blonde (1966). Het prachtig liefdeslied werd vaak gecoverd met als bekendste versie die van Robert Palmer & UB40 uit 1990! Dylan speelde het lied voor het eerst live tijdens zijn concert op het Isle of Wight Festival samen met The Band op 31 augustus 1969. In 1967 bracht de platenfirma van Bob Dylan weinig albums uit (meestal compilaties van zijn grootste hits) want op 29 juli 1966 zou hij volgens de enen een motorongeluk gehad hebben en volgens de anderen heeft hij zich bewust anderhalf jaar uit de publiciteit teruggetrokken. Hij maakte wel gebruik van deze "rustpauze" om honderden liedjes te componeren. Maar dat hij zijn nek zou gebroken hebben op die bewuste zomerdag uit 1966 kan ik niet geloven. Het gerucht zal waarschijnlijk deel uitmaken van de mythe.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Brown Eyed Girl’ en 'Chick-A-Boom'/'Ro Ro Rosey' – Van Morrison
Van Morrison is een Noord-Ierse zanger, liedjesschrijver, auteur, dichter, en multi-instrumentalist. Hij bespeelt volgende instrumenten: gitaar, harmonica, keyboards, drums, en saxofoon. Hij maakt deel uit van de zogenoemde Belfast Blues. Van 1964 tot 1966 was hij de frontman van de groep Them (bekend van o.a. 'Gloria', 'Baby Please Don't Go', 'Don't Start Crying Now', en 'Here Comes The Night'). Vanaf 1967 verliet Van The Man de band en ging hij solo. Hij kreeg een contract bij Bang Records dankzij producer Bert Berns en dat was meteen een schot in de roos. Hij bracht toen twee singles uit: het zelf gepende 'Brown Eyed Girl' dat een classic zou worden en het minder bekende maar door mij zeer gewaardeerde 'Chick-A-Boom'/'Ro Ro Rosey', een dubbelzijdige single die ik in 1970 op een jukebox ontdekte en waarvan ik steevast beide kanten liet draaien. 'Ro Ro Rosey' was alweer een eigen compositie terwijl Bert Berns een handje hielp bij de flipside. Ik heb jarenlang moeten zoeken tot ik beide liedjes eindelijk aan mijn verzameling kon toevoegen.
En deze single werd ook in 1967 uitgebracht maar viel jammerlijk tussen de plooien!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Soul Man’ – Sam & Dave / ‘Bernadette’ – Four Tops
1967 was ook het jaar waarin ik mij meer en meer begon te interesseren in soulmuziek, voornamelijk uit de Verenigde Staten. Sam Moore en David Prater zongen al samen sinds 1961 maar het is pas toen zij hulp kregen van het schrijversduo Isaac Hayes en David Porter dat de bal voorgoed aan het rollen ging. De Four Tops werden al in 1953 opgericht als The Four Aims. Ook zij kregen meer succes toen zij werden bijgestaan door het producers- en schrijverstrio bij uitstek van Motown: Holland-Dozier-Holland . Het was in het najaar van 1967 dat de Four Tops op Europese tournee waren en zij traden toen op in het Hooghuis in Watermaal-Bosvoorde. Jammer genoeg was ik net geen zestien en mocht ik bijgevolg niet binnen. Het was naar verluidt een daverend optreden met "Beatlesiaanse" toestanden! Een gemiste kans ... Gelukkig heb ik nadien mijn verzameling vinyl kunnen aanvullen met pareltjes van Sam & Dave en de Four Tops.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
