Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
‘Baby, Come Back’ / ‘Hold Me Closer’ – The Equals, oorspronkelijk uitgebracht als 'Hold Me Closer' / 'Baby, Come Back'!
The Equals was een Britse popgroep uit de jaren '60 en '70 van de twintigste eeuw. Het was de eerste multiraciale groep die enige erkenning kreeg in Engeland. De band werd in 1965 opgericht in Londen door de uit Guyana afkomstige Eddy Grant en de uit Jamaica afkomstige tweelingbroers Derv en Lincoln Gordon. De andere bandleden waren Pat Lloyd en John Hall. De bandnaam verwijst naar de gelijkheid binnen de groep van blanke en zwarte bandleden. In 1966 kwam de single 'Hold Me Closer' uit, met op de b-kant 'Baby, Come Back'. De muziek van The Equals was vooral een succes in Duitsland, België, en Nederland, waar ze optraden in het spraakmakende muziekprogramma "Moef Ga Ga". De DJ's pikten vooral het nummer 'Baby, Come Back' op en wel zodanig dat het hoog in de hitlijsten terechtkwam. Als reactie hierop werd de single opnieuw uitgebracht in 1967 met 'Hold Me Closer' op de b-kant. In 1968 werd deze uitgave eindelijk een hit in Engeland! Hun muziek was een fusie tussen pop, blues, R&B, met elementen van ska en bluebeat.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘J'ai tant de rêves dans mes bagages’ / ‘Une larme aux nuages’ – Salvatore Adamo
In 1967 had onze landgenoot van Siciliaanse afkomst naast 'Inch Allah' twee singles waarvan de laatste woorden uit beide titels op elkaar rijmen! Het eerste liedje valt op door de klappende zweep. Net zoals vele jongeren toen had Adamo dromen op overschot, maar of die allemaal uitgekomen zijn is maar zeer de vraag. Het tweede liedje is melancholischer want de wolken staan bol van de tranen. Wie dat ondeugend herderinnetje was waarover Adamo toen zong heb ik nooit geweten. Gelukkig blaast de wind uiteindelijk alle droefheid weg. Hij zingt de door hemzelf geschreven chansons voornamelijk in het Frans, maar ook in zijn moedertaal Italiaans, en in het Nederlands, Engels, Turks, Spaans, Japans en Duits. In 1964 was hij de bestverkopende artiest ter wereld op The Beatles na. In zijn carrière verkocht hij wereldwijd meer dan 100 miljoen albums en singles en is daarmee de bestverkopende Belgische artiest aller tijden. Het succes is hem nooit naar het hoofd gestegen; hij blijft altijd de eenvoud en vriendelijkheid zelve.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Let’s Spend The Night Together’ / ‘Lady Jane’ – The Rolling Stones
Toen Mick Jagger & Co ooit ‘Let’s Spend The Night Together’ tijdens een televisieshow in de Verenigde Staten moesten brengen werden zij verplicht "some time" te zingen i.p.v. "the night" want het waren andere (lees maar: puriteinse) tijden. Alhoewel, als je sommige tendenzen als woke en hashtag metoo haast overal ziet opduiken gaan we weer dezelfde toer op. Het incident vond plaats in The Ed Sullivan Show van 15 januari 1967. Tijdens het zingen van "some time" rolden Mick Jagger en Bill Wyman ostentatief met hun ogen (zie tweede videoclip). Ed Sullivan dreigde er na afloop mee dat The Rolling Stones nooit meer in zijn show zouden optreden. Zij keerden echter nog eenmaal terug, namelijk op 23 november 1969. 'Lady Jane' is een ballade die zo uit de middeleeuwen of uit de Elizabethaanse periode lijkt te komen. Het prachtig nummer werd al in 1966 uitgebracht als b-kant van 'Mother's Little Helper'. Een jaar later stond het te blinken op de E.P. (extended play voor de jongste lezers) samen met 'Let's Spend The Night Together'; My Girl'; en opnieuw 'Mother's Little Helper'. Brian Jones introduceerde de klavecimbel. Hij werd daartoe geïnspireerd door 'In My Life' van The Beatles. Hij maakte ook gebruik van de sitar, de koto, de marimba en de dulcimer. Alhoewel dit laatste instrument hier wordt gespeeld door Jack Nitzsche.
Een powertrio uit Engeland met een Amerikaans gitaarwonder als frontman. Ontdekt en samengesteld door de bassist van The Animals: Chas Chandler. Hij zag en hoorde Jimi spelen in Cafe Wha? in New York City. Na enkele keren met hem te hebben gesproken, en tientallen keren te hebben gejamd, vroeg hij hem mee te gaan naar Engeland, om daar zijn muziekcarrière van de grond te krijgen. Chandler selecteerde vervolgens bassist Noel Redding (van oorsprong helemaal geen bassist) en drummer Mitch Mitchell (geen rocker, hij kwam uit de jazzwereld). En de rest is geschiedenis. Na de traditional/rockstandaard 'Hey Joe' te hebben uitgebracht kwam de single 'Purple Haze' op de markt. Het nummer is een van de "archetypische psychedelische drugsnummers van de sixties" geworden. Hendrix ontkende zelf dat het nummer iets met drugs te maken had; volgens hem was het niet meer dan een liefdeslied. Hij zei dat de zin "Whatever it is, that girl put a spell on me" de sleutelzin van het nummer is. Purple haze is nochtans een soort wiet. Legendarisch nummer waarin bijna iedereen "Excuse me while I kiss the sky" verkeerd verstond als "Excuse me while I kiss this guy"! Op de b-kant stond het nummer 'The Wind Cries Mary', een groot contrast met het gitaargeweld dat te horen is in 'Purple Haze'. Volgens Jimi's toenmalige vriendin Kathy Etchingham schreef hij het ingetogen lied nadat de twee ruzie hadden gehad. Mary was de tweede voornaam van Etchingham. In een interview vertelde Hendrix dat het nummer "meer dan een persoon" vertegenwoordigt. De song is geïnspireerd door Curtis Mayfield. Hendrix speelde in de zomer van 1966 al vroege versies van het nummer met zijn band Jimmy James and the Blue Flames.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Picknick’ / 'Ballade van de vriendinnen voor één nacht' – Boudewijn de Groot
De elpee 'Picknick' (enkel te vinden in stereo en niet in mono!) is geïnspireerd door het album 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles uit de flowerpowerperiode. Op de eerste persingen van de LP zijn beide zijden afzonderlijk getiteld, respectievelijk 'Picknick' en 'De tuin der lusten'. In september 1967 werd het nummer 'Picknick' als single uitgebracht met 'Ballade van de vriendinnen voor één nacht' als b-kant. In januari 1968 werd tegelijk met het album de single 'Prikkebeen' uitgebracht met 'Eva' als b-kant. De muziek van het album 'Picknick' valt binnen de genres psychedelische rock – in de nummers 'Picknick' en 'Ballade van de vriendinnen' voor één nacht gebruikt Boudewijn de Groot, geïnspireerd door George Harrison, het Indiase snaarinstrument de sitar, en barokpop – nummers worden veelal begeleid door een gearrangeerd melodieus muziekstuk uitgevoerd door een strijk- of blaasorkest. De LP begint met een sitarsolo, die via geluidseffecten overgaat in een orkestraal gedeelte. Pas na een minuut begint het eerste couplet. De begeleiding van het nu volgende deel is een afwisseling van een slaggitaar en orkestrale strijkerspartijen. Verder noemt Boudewijn de Groot als inspiratie het nummer 'Henry the Horse' van de Nederlandse band Gee Bros op zijn website: 'Ballade van de vriendinnen voor één nacht' was onze 'When I'm sixty-four' en het slotakkoord van 'Prikkebeen' is dan wel niet zo lang als dat van 'A Day In The Life', maar het is wel degelijk een uitklinkende piano. De vrolijkheid van 'Mensen om me heen' was ons antwoord op het uitbundige gezwier in 'Henry the Horse'. Kortom, als ik het in 'Picknick' heb over 'de blikken blazersband', dan bedoel ik dus de Lonely Hearts Club Band. Het nummer 'Canzone 4711' is een liefdeslied waarbij het eau de colognemerk 4711 in de titel verweven is. In de tekst zit een verwijzing naar 'All You Need Is Love' van The Beatles: "... een man zit met een radio te spelen; die mij daarop vierstemmig mee kwam delen; dat liefde alles was wat ik nodig had." De nummers 'Eva', 'De tuin der lusten' en 'Megaton' vormen samen een drieluik (de Hemel, de Aarde en de Hel) dat is ontleend aan het drieluik Tuin der lusten van de schilder Jeroen Bosch. De hoes werd ontworpen en uitgevoerd door het destijds populaire kunstenaarsduo Simon en Marijke, dat voor verscheidene artiesten psychedelische hoezen ontwierp. Er was ook een link met de Fab Four: de beschildering van John Lennons Rolls Royce en de gevelschildering op het gebouw van het door The Beatles opgerichte Apple Corps. Aangezien de Nederlandse bard zelf nog geen muziek kon schrijven, floot hij de melodieën voor aan Bert Paige, die de nummers arrangeerde!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Something’s Gotten Hold Of My Heart’ – Gene Pitney
Als er één zanger is met een meteen herkenbare stem is het wel deze Amerikaanse singer/songwriter. Al vroeg hield hij zich bezig met muziek. Zo schreef hij 'Today's Teardrops' voor Roy Orbison, 'He's A Rebel' voor The Crystals, 'Hello Mary Lou' voor Ricky Nelson en 'Rubber Ball' voor Bobby Vee. In 1966 deed hij zelfs mee aan het San Remo festival in Italië met het in het Italiaans gezongen 'Nessuno mi può giudicare'. Met deze song eindigde hij daar tweede! Richard Anthony coverde het lied in 1974 als 'Amoureux de ma femme'. Gene Pitney werkte ook mee met The Rolling Stones en leerde de Glimmer Twins (Jagger/Richards) de kneepjes van het vak van liedjesschrijver. Maar de grootste hit had Pitney zelf met het formidabele ‘Something’s Gotten Hold Of My Heart’, geschreven door Roger Greenaway en Roger Cook. Het werd in 1967 voor het eerst uitgebracht door het duo David and Jonathan, bestaande uit Greenaway en Cook! (zie tweede videoclip) Op 2 januari 1989 verscheen een nieuwe versie met medewerking van Marc Almond en daarmee scoorde Pitney zijn enige nummer één-hit in Groot-Brittannië. Andere artiesten die hun eigen versie opnamen waren onder meer Cilla Black, Nick Cave & The Bad Seeds, Vicky Leandros (in het Grieks als 'To mistiko sou'), Herbert Léonard (als 'Quelque chose en moi tient mon cœur'), Terry Reid, Guys 'n' Dolls, en The Shadows. Gene Pitney nam zelf ook een Italiaanse versie op met de titel 'Uomo, non sai'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘The Letter’ – The Box Tops
Een van de kortste popliedjes uit de geschiedenis, deze compositie van Wayne Carson Thompson, de Amerikaanse songwriter die de muziekwereld ook 'Always On My Mind' schonk. Daarvan verschenen ruim 300 versies die werden vertolkt door artiesten als Willie Nelson, Elvis Presley, Pet Shop Boys, en Brenda Lee. Van 'The Letter' werden meer dan 200 versies uitgebracht. De bekendste is natuurlijk de rauwe versie van Joe Cocker uit 1970 (zowel een studio- als een live versie). De openingszin kreeg Thompson van zijn vader cadeau: "Give me a ticket for an aeroplane". Toen was een vliegtuig in het Engels nog geen "airplane"! The Box Tops was een Amerikaanse groep uit Memphis die voor het eerst soul vermengde met popmuziek. 'The Letter' is een van de eerste Engelstalige liedjes die ik helemaal uit mijn hoofd kende en vlot kon meezingen samen met Alex Chilton. Op het einde hoor je ingemixte vliegtuiggeluiden en zelfs een poesje miauwen!
‘I’ll Be Your Baby Tonight’ – Bob Dylan
In december 1967 bracht Bob Dylan deze compositie voor het eerst uit op zijn elpee 'John Wesley Harding'. Pete Drake speelt daarop pedal steel gitaar, met twee andere Nashville muzikanten, Charlie McCoy op basgitaar en Kenneth Buttrey op drums. Beide artiesten hadden al meegespeeld op Dylan's vorige 33 toerenplaat, 'Blonde on Blonde (1966). Het prachtig liefdeslied werd vaak gecoverd met als bekendste versie die van Robert Palmer & UB40 uit 1990! Dylan speelde het lied voor het eerst live tijdens zijn concert op het Isle of Wight Festival samen met The Band op 31 augustus 1969. In 1967 bracht de platenfirma van Bob Dylan weinig albums uit (meestal compilaties van zijn grootste hits) want op 29 juli 1966 zou hij volgens de enen een motorongeluk gehad hebben en volgens de anderen heeft hij zich bewust anderhalf jaar uit de publiciteit teruggetrokken. Hij maakte wel gebruik van deze "rustpauze" om honderden liedjes te componeren. Maar dat hij zijn nek zou gebroken hebben op die bewuste zomerdag uit 1966 kan ik niet geloven. Het gerucht zal waarschijnlijk deel uitmaken van de mythe.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Brown Eyed Girl’ en 'Chick-A-Boom'/'Ro Ro Rosey' – Van Morrison
Van Morrison is een Noord-Ierse zanger, liedjesschrijver, auteur, dichter, en multi-instrumentalist. Hij bespeelt volgende instrumenten: gitaar, harmonica, keyboards, drums, en saxofoon. Hij maakt deel uit van de zogenoemde Belfast Blues. Van 1964 tot 1966 was hij de frontman van de groep Them (bekend van o.a. 'Gloria', 'Baby Please Don't Go', 'Don't Start Crying Now', en 'Here Comes The Night'). Vanaf 1967 verliet Van The Man de band en ging hij solo. Hij kreeg een contract bij Bang Records dankzij producer Bert Berns en dat was meteen een schot in de roos. Hij bracht toen twee singles uit: het zelf gepende 'Brown Eyed Girl' dat een classic zou worden en het minder bekende maar door mij zeer gewaardeerde 'Chick-A-Boom'/'Ro Ro Rosey', een dubbelzijdige single die ik in 1970 op een jukebox ontdekte en waarvan ik steevast beide kanten liet draaien. 'Ro Ro Rosey' was alweer een eigen compositie terwijl Bert Berns een handje hielp bij de flipside. Ik heb jarenlang moeten zoeken tot ik beide liedjes eindelijk aan mijn verzameling kon toevoegen.
En deze single werd ook in 1967 uitgebracht maar viel jammerlijk tussen de plooien!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Soul Man’ – Sam & Dave / ‘Bernadette’ – Four Tops
1967 was ook het jaar waarin ik mij meer en meer begon te interesseren in soulmuziek, voornamelijk uit de Verenigde Staten. Sam Moore en David Prater zongen al samen sinds 1961 maar het is pas toen zij hulp kregen van het schrijversduo Isaac Hayes en David Porter dat de bal voorgoed aan het rollen ging. De Four Tops werden al in 1953 opgericht als The Four Aims. Ook zij kregen meer succes toen zij werden bijgestaan door het producers- en schrijverstrio bij uitstek van Motown: Holland-Dozier-Holland . Het was in het najaar van 1967 dat de Four Tops op Europese tournee waren en zij traden toen op in het Hooghuis in Watermaal-Bosvoorde. Jammer genoeg was ik net geen zestien en mocht ik bijgevolg niet binnen. Het was naar verluidt een daverend optreden met "Beatlesiaanse" toestanden! Een gemiste kans ... Gelukkig heb ik nadien mijn verzameling vinyl kunnen aanvullen met pareltjes van Sam & Dave en de Four Tops.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
In juni 1967 stond het Midden-Oosten in brand. 'Inch'Allah' is geschreven door Adamo en geproduceerd door Alain Goraguer. Het woord "Inch'Allah" is de Franse vertaling van insjallah, wat in het Arabisch "als Allah het wil" betekent. Adamo schreef het als vredeslied naar aanleiding van de Zesdaagse Oorlog tussen Israël en zijn Arabische buurlanden Egypte, Jordanië en Syrië. Het werd echter gezien als een pro-Israëlisch lied en het werd in vrijwel alle Arabische landen van de radio verbannen. Onder Israëlische soldaten werd het echter een strijdlied. In interviews vertelde Adamo dat hij bang was geworden voor zijn eigen lied want onze landgenoot kreeg zelfs doodsbedreigingen. Hierdoor werden er in nieuwere versies een aantal regels van 'Inch'Allah' aangepast. Zo werden de pro-Israëlische teksten in 1993 aangepast naar een tekst die aandacht besteedt aan het lijden aan beide partijen die waren betrokken in de oorlog. Deze versie was een duet met Maurane. Hij nam ook nieuwe versies van het lied op met Amália Rodrigues en Calogero. Een groot muzikaal moment om stil van te worden ...
‘Hush’ – Billy Joe Royal
In 1967 had ik nog nooit gehoord van Joe South, de componist/tekstschrijver van dit geweldig nummer. Daar zou twee jaar later verandering in komen want de Amerikaanse singer/songwriter begon vanaf 1969 zijn eigen composities uit te brengen. In 1968 kwam de Britse hardrockband Deep Purple met een cover van 'Hush' op de proppen die insloeg als een bom. Het refrein van 'Hush' doet ietwat denken aan een gospelsong. In 1965 had Billy Joe Royal al eens een nummer van Joe South uitgebracht, m.n. 'Down In The Boondocks'. Na 1967 heb ik niets meer over hem vernomen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I’m Waiting For The Man’ – The Velvet Underground
De stem van Lou Reed herken je uit duizenden. Het nummer verscheen op de elpee 'The Velvet Underground & Nico', het debuutalbum van de Amerikaanse experimentele rockgroep The Velvet Underground, in samenwerking met de Duitse zangeres Nico, die er werd bijgehaald door Andy Warhol. Nico is echter niet op dit nummer te horen. Ze zingt slechts op vier van de elf nummers (lead- of achtergrondzang). De song werd geschreven door Lou Reed vanuit het perspectief van een man, die met 26 dollar op zak door New York reist voor een afspraak met zijn drugdealer. De verteller reist per metro via Lexington Avenue en 125th Street naar de zwarte wijk Harlem, waar hij moet wachten op "de man", die altijd te laat is. Reed zei over de tekst: "alles in dat lied is echt, behalve de prijs.". Op een demo uit de zomer van 1965 wordt het nummer vertolkt als een folklied, met de invloed van Bob Dylan duidelijk hoorbaar. De uiteindelijke versie werd een stampend protopunknummer met een constant herhalende gitaarriff, barrelhousepiano en dreunende percussie. De elpee verkocht indertijd heel slecht maar dankzij de iconische hoes van Warhol wordt het album tegenwoordig gezien als een van de meest vooruitstrevende en invloedrijke albums aller tijden. De sound van ‘I’m Waiting For The Man’ beïnvloedde meer dan waarschijnlijk Iggy Pop, David Bowie, en Brian Eno.
‘Pata Pata’ – Miriam Makeba
Van Zuid-Afrika wisten wij in onze jeugd niet bijster veel, enkel de volksliedjes 'My Sarie Marais' en 'Bobbejaan klim die berg' en natuurlijk de Boerenoorlog in de lessen geschiedenis. Jammer genoeg sijpelden ook berichten via radio en tv binnen over Apartheid. Het bekendste nieuws bereikte ons op 3 december 1967. Toen voerde Dr. Christiaan Barnard zijn alleerste harttransplantatie uit van mens op mens. Een andere bekende Zuid-Afrikaanse onderdaan was Miriam Makeba, bijgenaamd Mama Africa (Prospect Township bij Johannesburg, 4 maart 1932 – Caserta, Italië, 10 november 2008), een zangeres en anti-apartheidsactiviste. Zij was een van de eersten die de Afrikaanse muziek introduceerden bij een westers publiek. Haar grootste hit was het nummer 'Pata Pata' (1967). Met haar roem bereidde ze de weg voor Afrikaanse artiesten als Fela Kuti, King Sunny Adé, Youssou N'Dour en Salif Keita. Makeba was een actief tegenstandster van de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek en leefde, nadat de Zuid-Afrikaanse regering haar een inreisvisum weigerde, dertig jaar in ballingschap. In de Verenigde Staten werd ze ontdekt door zanger en mensenrechtenactivist Harry Belafonte. Tien jaar later zou ene Thembi er nog een schepje bovenop doen met haar medley 'Take Me Back to the Old Transvaal' (1977): 'Suiker Bossie (ek wil jou he)'; Die Boere (se kop is hard); en 'My Sarie Marais'. Vanaf 1987 werd Johnny Clegg mijn Zuid-Afrikaanse muzikale held (alhoewel hij in Engeland werd geboren) samen met zijn begeleidingsband Savuka. En dan is er ook een link met Oudergem waar ik 43 jaar gewoond heb. August Ulric Marga (1854-1925), ook als Uldarique Marga bekend en geboren in het West-Vlaamse Waarmaarde, begon op zijn naam in 1896 een fabriek ‘Cartoucherie U. Marga’ in de Oudergemse wijk Ten Bruxken. Voor de fabriek van Marga (in de priorij van het Rood Klooster) werden arbeiders geronseld, die in het dorp snel "dei van Transvaal" werden genoemd. De straat waar veel van hen woonden zou zelfs Transvaal genoemd worden. Dat kwam omdat het geweerpatronenfabriek Marga massaal cartouches exporteerde naar de Boeren in Transvaal. Wij zongen toen, ook al begrepen wij niets van de tekst, uit volle borst mee met Miriam Makeba. Zij zong namelijk in Xhosa, een taal met kenmerkende klik- en plofklanken. Gelukkig zong ze ook enkele zinnen in het Engels: "Pata Pata" is the name of a dance we do down Johannesburg way. And everybody starts to move as soon as "Pata Pata" starts to play - whoo. Whoo, every Friday and Saturday night it's "Pata Pata" time. The dance keeps going all night long till the morning sun begins to shine - hey!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
’12:30 (Young Girls Are Coming To The Canyon)’ / ‘Creeque Alley’ – The Mamas & The Papas
Sinds 1966 was ik fan geworden van The Mamas & The Papas, de close harmonygroep van John Phillips, Cass Elliot, Denny Doherty en Michelle Phillips die op hun eerste elpee nog werden aangeduid als "The Mama's & The Papa's" (' If You Can Believe Your Eyes And Ears'). 'California Dreamin'', 'I Saw Her Again', 'Words Of Love', 'I Call Your Name', en 'Monday Monday' waren dan ook grote hits dat jaar. Maar 1967 was ook een succesvol jaar voor de Amerikaanse groep die samen met The Beach Boys en The Byrds een van de weinige Amerikaanse bands waren die succes hadden tijdens de zogenaamde Britse invasie. Zelden pasten vier zangstemmen zo goed bij elkaar! 'Twelve Thirty' werd geschreven door John Phillips nadat de groep van New York City was verhuisd naar het zonnige Californië. Een kapotte kerkklok was toen op 12:30 uur blijven steken. John en Michelle kregen het moeilijk in hun huwelijk. Het is dan ook niet te verwonderen dat John Phillips een ode schreef aan hippies en groupies. Hij componeerde trouwens ook 'San Francisco (Be Sure To Wear Flowers In Your Hair)' voor Scott McKenzie met wie hij nog samengezeten had in The Journeymen in 1964. In 'Creeque Alley' geven het viertal een lesje in muziekgeschiedenis over zichzelf en aanverwante Amerikaanse groepen of zangers, zoals The Lovin' Spoonful, The Byrds (Roger McGuinn) en Barry McGuire. Zeer leuk, vooral het refrein: ‘And no one's gettin' fat ’cept Mama Cass’. De laatste keer dat het refrein wordt gezongen luidt het: ‘Everyone's getting fat, 'cept Mama Cass’!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Love Is All Around’ – The Troggs
De Engelse rockgroep The Troggs (afkorting van Troglodytes, holbewoners) had net na de "The Summer of Love" (van juni tot september 1967) een grote hit in eigen land met 'Love Is All Around'. Die single werd in de Benelux pas uitgebracht in november 1967 en was bij ons ook een redelijk grote hit in de overgang van 1967 naar 1968. Toch was dit niet het geluid dat we gewoon waren van Reg Presley en co want zij hadden met o.a. 'Wild Thing', 'With A Girl Like You', 'I Can't Control Myself', en 'Give It To Me' een ruigere sound laten horen die van grote invloed zou zijn op de latere garagerock en punk (denk maar aan Iggy Pop & The Stooges). De groep kon ook rekenen op de goedkeuring van Bob Dylan! Met 'Any Way That You Want Me' (net zoals 'Wild Thing' geschreven door Chip Taylor) kwam de sound al iets dichter in de buurt van 'Love Is All Around'. Reg Presley (artiestennaam van Reginald Maurice Ball want hij was een vurige fan van Elvis) raakte geïnspireerd om het nummer te schrijven na een televisie-uitzending van de band van het Leger des Heils, waarin ze een nummer met de titel 'Love That's All Around' zongen. Het zou de laatste grote hit van The Troggs zijn. De powerballad werd meermaals gecoverd (o.m. door The Guess Who, R.E.M., en Wet Wet Wet) en verscheen op de soundtrack van menige film (o.m. in 'Get Real', 'Four Weddings And A Funeral', en 'Love Actually').
-=-=-=-=-=-=-=-
‘Break On Through (To The Other Side)’/‘People Are Strange’ – The Doors
The Doors was een Amerikaanse band uit de jaren 1965 - 1973. De band maakte rockmuziek met psychedelische melodieën en poëtische teksten. De naam is ontleend aan een citaat uit het boek 'The Doors of Perception' van Aldous Huxley: "There are things known and there are things unknown, and in between are the doors of perception". Kortweg The Doors! The Doors braken door met hun gelijknamige elpee 'The Doors' en de eerste track daarop was 'Break On Through', van een doorbraak gesproken! Jim Morrison aan de microfoon, Ray Manzarek aan de toetsen, John Densmore aan de drums, en Robbie Krieger was de gitarist. Ze hadden geen vaste basgitarist, indien nodig werd een sessiemuzikant ingehuurd of bespeelde Manzarek de baspartij met zijn orgel! 'People Are Strange' stond dan weer op hun tweede elpee genaamd 'Strange Days'. Op dit album werden Douglas Lubahn en zijn basgitaar ingehuurd. Nooit was er een charismatischer figuur in de muziekwereld dan Jim Morrison die eigenlijk meer poëet was dan zanger. Wanneer hij op een podium klom veranderde hij werkelijk in een ander persoon. Hij kwam dan ook vaak in aanraking met het gerecht.
-=-=-=-=-=-=-=-
'Nights In White Satin’ – The Moody Blues
In 1964 tourden Ray Thomas en Mike Pinder nog als The Krew Cats doorheen Duitsland. Bij hun terugkeer troffen zij vele lokale bandjes aan in Birmingham en besloten zij een supergroep te vormen die aanvankelijk The Moody Blues 5 heette, later de M&B5 om ten slotte te eindigen bij The Moody Blues. Leden zijn dan: Ray Thomas - zang, harp; Mike Pinder - zang, toetsen; Graeme Edge - drums; Denny Laine - solozang en gitaar; Clint Warwick - basgitaar. De band is tot dan toe vooral bekend met rhythm-and-blues. In juni 1966 verlaat Clint Warwick de groep en wordt Klaus Voormann benaderd als opvolger, maar die wijst het aanbod af. Warwick wordt op basgitaar vervangen door John Lodge. De Britse band ging zich na verloop van tijd omdopen tot simpelweg Moody Blues. De band bestond in zijn hoogtijdagen, tussen 1966-1972, uit: Mike Pinder - mellotron, piano, zang; John Lodge - gitaar, basgitaar, sitar, zang; Justin Hayward - zang, gitaar; Ray Thomas - fluit, zang; Graeme Edge - drums, zang. In 1967 verandert de stijl drastisch. De band wordt gezien als een van de wegbereiders naar het genre progressieve rock. 'Days Of Future Passed' is een conceptelpee uit 1967 en daaruit komen twee gigantische wereldhits. 'Tuesday Afternoon' is die andere hit die het jaar nadien vooral in de Verenigde Staten zou scoren. Wat mij bijzonder aantrok in de groep was het geluid van de mellotron en de dwarsfluit. ‘Nights In White Satin’ zou het schoolvoorbeeld worden van een slow waarbij je slechts op één tegel danst. Chantal kan daar zeker over meespreken! 😉
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Tramp’ – Carla Thomas & Otis Redding / Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity
Otis Redding was al actief in de soulmuziek sinds 1960. In 1965 leerde ik zijn compositie 'Respect' kennen, een grotere hit voor Aretha Franklin twee jaar later. In 1966 had ik zijn versie van 'My Girl' van The Temptations ook al opgevangen. Wat mij over de streep trok om een fan te worden was zijn duet met Carla Thomas. Haar bijnaam was "Queen of Memphis Soul" en zij was de dochter van Rufus Thomas. In 1967 speelde Otis Redding op het Monterey Pop Festival. Discotheken met de naam STAX schoten als paddenstoelen uit de grond, m.n. aan de Belgische kust. Kort na het uitbrengen van 'Tramp' in de VS verscheen er een cover in West-Europa die wellicht bekender zou worden in de Benelux. Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity scoorden hier ook aardig met hun versie. Het origineel is van Lowell Fulson uit 1966.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Move’ – Jess & James with The J.J. Band
In december 1967 kon ik -dankzij mijn vier jaar oudere zus- een optreden bijwonen van Jess & James en hun geweldige backing groep The J.J. Band. In het voorprogramma stond een onbekend Spaans groepje dat toen een radiohitje in Franstalig België had met 'Ne pleure pas'/'Hey Hey': Los Cuervos. Het optreden vond plaats in het Rogiercentrum in Brussel. Toen de Portugese broers Lameirinhas (Fernando en Antonio) aan hun act begonnen ontplofte zowat de hele zaal! Het nummer bezorgt mij nu na al die jaren nog altijd kippenvel! Het succes van 'Move' zinderde nog na tot in het voorjaar van 1968. De broers groeiden op in Portugal en vanaf hun respectievelijk vijftiende en twaalfde jaar emigreerde het gezin naar Charleroi, op de vlucht voor het regime van Salazar. Fernando Lameirinhas schreef ook mee aan bekende Vlaamse nummers als ''k Voel me goed' van Johan Verminnen en 'Zo mooi, zo blond en zo alleen' van Jimmy Frey. Jess & James traden vaak op in de kleine club "Les Cousins" te Brussel, waar eerder al de Belgische rock-'n-rollband The Cousins ontdekt was. Hier hoorde Jimmy Frey hen voor het eerst, waarop hij de J.J. Band vroeg hem te begeleiden op zijn nummers 'Zo mooi, zo blond en zo alleen' en 'Rozen voor Sandra'. Anneke Soetaert verloor haar hart aan een lid van The J.J. Band. In 1970 verhuisde ze naar Florida met haar echtgenoot Scott Bradford, ex-organist bij de begeleidingsgroep van het soulduo Jess & James. In 1975 verhuisden de broers Lameirinhas naar Amsterdam. Daar werden ze lid van de groep Sail-Joia met als resultaat een hitje in 1977: 'Amsterdao', het origineel van ''k Voel me goed'. En dan nu blanke soul van de bovenste plank: "Alright folks, tonight we're gonna dance with the J.J. Band. I hope you'll enjoy yourself, and here we go ..."!
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
De 25-jarige Flemming werd in Brabant (Nederland) geboren als Freddie Viguurs. Hij kreeg zijn voornaam als ode aan Freddie Mercury. Met de oorwurm 'Amsterdam' kwam hij op zaterdag 20 november 2021 als eerste nieuwkomer terecht in de Radio 2 Top 30.
'Just A Notion' is al de derde single van ABBA die in onze Radio 2 Top 30 verscheen. De vorige singles waren 'Don't Shut Me Down' en 'I Still Have Faith In You'. Een nummer één zal er waarschijnlijk niet in zitten want de fans zijn ondertussen ook al zo'n 30 jaar ouder geworden. Toch een hoogste nieuwkomer op zaterdag 20 november 2021 voor de Scandinavische groep die ooit begon als Björn & Benny, Agnetha & Anni-Frid en in de Benelux onder de naam Björn & Benny + Anna & Frieda.
Op zaterdag 20 november 2021 waren er slechts twee nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 maar wel een andere (geen nieuwe!) nummer één. Dit was toen de volledige Top-3:
1. Ed Sheeran steeg met 'Shivers' na 10 weken van 2 naar 1! 2. Elton John & Dua Lipa stegen na 12 weken van 4 naar 2 met de PNAU Remix van 'Cold Heart'! 3. Metejoor was na één week zijn eerste plaats kwijt want 'Ze meent het' zakte na 4 weken naar nummer 3.
Flip Kowlier was op zaterdag 27 november 2021 vrij laat om met zijn single 'September' in de Radio 2 Top 30 te verschijnen. De muzikale duizendpoot en Vlaamse singer-songwriter, bassist en schrijver, zingt en rapt in het West-Vlaams. Naast zijn solocarrière is Kowlier ook lid van de West-Vlaamse hiphopgroep 't Hof van Commerce en frontman van Ertebrekers. De melodie mag er best zijn en hij zingt over zijn allereerste zomerliefje. Pure nostalgie ...
Wie ook al een tijdje niet meer te horen was in de Radio 2 Top 30 is Joost Zweegers van Novastar. Hij kwam op zaterdag 27 november 2021 binnen in onze wekelijkse hitparade met 'Velvet Blue Sky'. Benieuwd of hij hiermee hoog zal scoren.
Roken schaadt de gezondheid en het is dan ook niet verwonderlijk dat de ramen open gaan! Dat moeten Bruno Mars en Anderson .Paak gedacht hebben. Een tijdje geleden brachten ze muziek uit onder de naam Silk Sonic. De samenzang is heerlijk, alleen jammer van die reclame voor de tabaksindustrie. 'Smokin Out The Window' was op zaterdag 27 november 2021 de hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30.
Dit waren de nieuwkomers uit de Radio 2 Top 30 van 20 en 27 november 2021. Tot zover de muzikale maand november 2021 waarin ik op Tram 7 stapte.
Op zaterdag 6 november 2021 was het heel lang geleden dat Zaz nog was terechtgekomen in de Radio 2 Top 30. Zaz, artiestennaam van Isabelle Veronique Geffroy, is een Franse zangeres. Haar muziekstijl vermengt jazz, soul, akoestisch en Frans variété. Met 'Imagine' (geen cover van de compositie van John Lennon!) was zij de eerste nieuwkomer in onze hitparade van die week!
De tweede en meteen laatste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 6 november 2021 was de nieuwste van Clouseau. Met 'Eén keer in een leven' scoorden Koen en Kris Wauters alweer in onze hitparade. Ik ben inmiddels de tel kwijtgeraakt.
De Jonas Brothers is een Amerikaanse poprockband uit Wyckoff, New Jersey. De band bestaat uit de drie broers Kevin, Joe en Nick Jonas. Op 29 oktober 2013 zetten de broers een punt achter hun carrière als band, maar sinds 28 februari 2019 zijn ze weer bij elkaar. En die beslissing legde hen geen windeieren want op zaterdag 13 november 2021 stonden ze alweer in de Radio 2 Top 30. Ditmaal met 'Who's In Your Head'.
Becky Hill, artiestennaam van Rebecca Claire Hill is een Britse zangeres. Pierre David Guetta, kortweg David Guetta, is een Franse dj en dance-pop-producent. Hun samenwerking, 'Remember', kwam op zaterdag 13 november 2021 als tweede nieuwkomer terecht in de Radio 2 Top 30. Maar of ik mij dat liedje volgende week nog zal herinneren is zeer de vraag.
Purple Disco Machine, de artiestennaam van Tino Schmidt, is een Duitse dj en muziekproducent, gericht op house- en discomuziek. De in Londen wonende Nederlandse singer/songwriter Eyelar Mirzazadeh is beter bekend onder haar artiestennaam Eyelar. Ze verwierf bekendheid in 2012 door haar deelname aan The Voice Of Holland waar ze de halve finale wist te behalen. En op zaterdag 13 november 2021 kwam de samenwerking tussen die twee als derde nieuwkomer binnen in de hitlijst van de Radio 2 Top 30: 'Dopamine'. Dopamine is een stof die hoort bij het beloningssysteem van de hersenen en heeft dus niets te maken met verdovende middelen!
Suzan & Freek is een Nederlands zangduo en literair dichtkoppel uit de Achterhoek, dat bestaat uit Suzan Stortelder en Freek Rikkerink. Met 'Als het avond is' en 'Blauwe dag' hebben ze respectievelijk in 2018 en 2019 op één gestaan in de Radio 2 Top 30. Of ze het met 'Dromen in kleur' even goed zullen doen durf ik echter te betwijfelen. Vierde nieuwkomer in de hitlijst van zaterdag 13 november 2021.
DJ, producer en songwriter Charlie Duncker is beter bekend als zijn muzikale alter ego Acraze. Cherish is een Amerikaanse meidengroep die bestaat uit Farrah King, Fallon King, Felisha King en Neosha King. Zij brachten 'Do It To It' al eens uit in 2006 samen met rapper Sean Paul. De nieuwe versie met Acraze kwam op zaterdag 13 november 2021 meteen op nummer 13 als hoogste nieuwkomer terecht in de Radio 2 Top 30. De inspiratie uit 2006 is rechts te beluisteren!
Op zaterdag 13 november 2021 kregen de luisteraars van de Radio 2 Top 30 een nieuwe nummer één voorgeschoteld, ergens tussen de soep en het hoofdgerecht. De volledige Top-30 zag er toen zó uit:
1. Metejoor steeg na 3 weken van 7 naar 1 met 'Ze meent het'! 2. Ed Sheeran was met 'Shivers' al 9 weken genoteerd en toch steeg hij van 5 naar 2! 3. Adele zakte na 4 weken van 1 naar 3 met 'Easy On Me'!
Dit waren de twee nieuwkomers uit de Radio 2 Top 30 van zaterdag 6 november 2021 aangevuld met de vijf nieuwste schijfjes uit de aflevering van 13 november. Morgen bespreek ik de twee nieuwkomers uit de hitlijst van 20 november en de drie nieuwe singles uit de Radio 2 Top 30 van 27 november 2021, een bijzondere datum want toen nam ik Tram 7. Tot morgen!
1 november: Regeringsleiders vanuit de gehele wereld komen bijeen in Glasgow voor de klimaatconferentie. N.V.D.R.: En dat in volle coronacrisis! En is dat goed voor het milieu, al die verplaatsingen van over de hele wereld? Kunnen ze niet via videoconferenties vergaderen? Denken ze nu werkelijk dat landen als Polen, Rusland, China, Vietnam, en India hun steenkoolmijnen op termijn zullen sluiten?
1 november: In België wordt de coronapas verplicht. Sinds 29 oktober was de mondmaskerplicht weer van kracht want de vierde coronagolf is een feit. De regering is volgens mij veel te laks geweest en heeft sinds september 2021 de teugels laten vieren!
5 november: In de Amerikaanse stad Houston komen bij het Astroworld Festival zeker acht mensen om het leven, door verdringing tijdens een concert van rapper Travis Scott.
7 november: In verscheidene steden in Polen protesteren tienduizenden mensen tegen de nieuwe anti-abortuswet. Aanleiding is het overlijden van een 30-jarige zwangere vrouw, bij wie artsen vanwege de wet geen abortus wilden uitvoeren.
10 november: Het Belgische ministerie van Volksgezondheid bepaalt dat de hele Belgische bevolking op den duur een derde COVID-19-vaccinatie moet krijgen. Mensen die eerder eenmalig zijn gevaccineerd met Johnson & Johnson zijn als eerste aan de beurt.
12 november: De Nederlandse premier Rutte en minister De Jonge maken tijdens een persconferentie nieuwe coronamaatregelen bekend. Onder meer moet de horeca eerder sluiten, grote evenementen worden afgelast en de anderhalvemeter-samenleving keert terug op plekken waar geen coronatoegangsbewijs verplicht is. Het verplicht dragen van mondkapjes in publieke ruimtes was afgelopen week al opnieuw ingevoerd.
14 november: In de Britse stad Liverpool valt een dode als een taxi ontploft voor een ziekenhuis. De antiterreurpolitie arresteert drie verdachten.
18 november: Nieuwe coronamaatregelen van kracht in België: afstand houden plus beperking van sociale contacten, brede mondmaskerplicht, Covid Safe Ticket, verplicht telewerk, veralgemeende extra vaccinatie, ventilatie. Allemaal maatregelen die m.i. al in september 2021 hadden genomen moeten worden!
19 november: Een betoging tegen het 2G-beleid in Rotterdam loopt uit op rellen. De politie voelt zich gedwongen om gericht te schieten, waarbij gewonden vallen.
20 november: De Oostenrijkse bondskanselier Alexander Schallenberg maakt bekend dat het land vanwege het oplopend aantal COVID-19-besmettingen over drie dagen voor twee weken weer in lockdown gaat. Daarnaast zal er vanaf februari 2022 voor alle Oostenrijkers een vaccinatieplicht gaan gelden.
21 november: Van kuddegeest gesproken: twee dagen na Rotterdam betogen 35.000 mensen (van allerhande strekking, maar het lijkt georkestreerd te zijn) in Brussel en na afloop worden winkels, verkeersborden, straatmeubilair, e.d. stukgeslagen. Benieuwd hoe de coronacijfers er over 14 dagen zullen uitzien want er waren heel weinig mondmaskers te bespeuren en er werd alleszins geen anderhalve meter afstand gerespecteerd.
25 november: In Zuid-Afrika wordt een nieuwe COVID-19-variant vastgesteld, bekend als B.1.1.529 (of SARS-CoV-2-omikronvariant), die zich snel lijkt te verspreiden in de provincie Gauteng. De WHO stelt een onderzoek in naar de variant.
26 november: De Europese Commissie roept op tot een onmiddellijk verbod voor alle vliegverkeer vanuit Zuid-Afrika, vanwege de zich snel verspreidende nieuwe coronavariant B.1.1.529. Behalve in Zuid-Afrika zijn inmiddels ook in Botswana, Hongkong, Israël en België besmettingen met deze variant vastgesteld.
27 november: mijn 70ste verjaardag wordt omwille van de coronapandemie (België kleurt inmiddels bloedrood op de Europese kaart!) in mineur en in zeer beperkte familiale kring gevierd. Onze afspraak in het restaurant met onze beste jeugdvrienden wordt geannuleerd want het maximum aan tafel is 6 personen. Uitstel is geen afstel!
27 november: In de Amerikaanse staat New York wordt vanwege de coronapandemie de noodtoestand uitgeroepen. De rechtstreekse aanleiding is het zich snel verspreiden van de nieuwe coronavariant B.1.1.529.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
De Stones gaan de psychedelische toer op: '2000 Light Years From Home’ van The Rolling Stones wordt door kenners ondergebracht in de categorie psychedelische rock/spacerock. Indertijd vaak te horen op de RTBF want het nummer scoorde heel hoog in de Waalse hitlijsten! Het nummer werd uitgebracht op hun album 'Their Satanic Majesties Request' uit 1967. In november van dat jaar werd het nummer, als dubbele A-kant met 'She's a Rainbow', uitgebracht als de tweede en laatste single van het album. '2000 Light Years From Home' is geschreven door zanger Mick Jagger en gitarist Keith Richards en geproduceerd door alle bandleden. Jagger schreef de tekst in juni 1967 in een gevangenis in Brixton, waar hij met Richards zat nadat zij waren veroordeeld voor drugsbezit. In juli en september 1967 werd het nummer opgenomen door de band in de Olympic Studios in Londen. De werktitel van het dan nog grotendeels instrumentale nummer was "Toffee Apple". Op het nummer is prominent een mellotron te horen, die werd gespeeld door Brian Jones. Werd David Bowie hierdoor geïnspireerd om 'Space Oddity' amper twee jaar later uit te brengen?
‘All Along The Watchtower’ – Bob Dylan 'All Along The Watchtower' is een populair folkrocklied van Bob Dylan, uitgebracht op zijn achtste studioalbum 'John Wesley Harding' in 1967. Het is een rustig en eenvoudig nummer, bestaande uit drie akkoorden, gespeeld op akoestische gitaar, begeleid door een basgitaar en drums. Enkele intermezzo's op een mondharmonica vormen de enige variatie in het arrangement. De tekst staat centraal, in drie coupletten zonder refrein. Het nummer was nog maar net verschenen, toen Jimi Hendrix er in januari 1968 in de Electric Ladyland studio een bijzondere eigen interpretatie van gaf. Sinds hij het de eerste keer hoorde, had het lied hem geïntrigeerd. Hendrix toverde het lied om tot een elektrische orkaan. Het was een nieuw lied geworden. Dylan kon de vondst wel waarderen en speelde bij latere gelegenheden ook de versie van Hendrix. Het is de versie van Hendrix die het lied beroemd heeft gemaakt. 'Electric Ladyland' was zijn bestverkochte album, en 'All Along The Watchtower' de enige single die tijdens zijn leven een 20ste plaats in de Amerikaanse hitlijsten haalde. Nadien is het ook vaak gecoverd door andere artiesten. Onder meer Eric Clapton, Spirit, Neil Young, Bryan Ferry, Prince, de Dave Matthews Band en de Grateful Dead hebben het nummer opgenomen of live gespeeld. De versie van U2 staat op het album 'Rattle And Hum'. In de film 'Forrest Gump' uit 1994 klinkt het op de radio in Vietnam als subtiele sfeertekening van het schizofrene leven van een Amerikaanse soldaat in de jaren zestig.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Happy Together’ van The Turtles, die toen door de critici niet voor vol werden aangezien. Nochtans waren zij er vroeg bij om een compositie van Dylan te coveren: 'It Ain't Me Babe' (1965). The Turtles waren fan van The Byrds want de groepsnaam werd in het begin als The Tyrtles geschreven. Het groepsgeluid klonk ook ietwat als dat van The Byrds. De naam van de band werd echter al snel gewijzigd. In 1967 zaten Howard Kaylan, Mark Volman & Co nog in hun popmuziekperiode. Vanaf 1968 kwamen ze terecht in een psychelische muzikale periode. Later sloten ze zich aan bij The Mothers Of Invention van Frank Zappa. Tijdens de jaren '70 waren ze ook actief als de producers Flo & Eddie. Eén van de eerste popdeuntjes die ik toen helemaal kon meezingen dankzij de tekst die ik uitknipte in de HUMO. Ik had toen nog een sopraanstem en de hoge noten waren dan ook geen probleem voor mij. Het vrolijk nummer stootte The Beatles (met hun single 'Penny Lane') van de nummer 1-positie en stond daarna zelf drie weken op de hoogste notering in de Amerikaanse hitlijsten van 1967. De opvolger ‘She’d Rather Be With Me’ vond ik ook nog best te pruimen. Het vijftal hield jammer genoeg op te bestaan in 1971.
‘Ball And Chain’ – Big Brother & The Holding Company (featuring Janis Joplin). In die lange, hete zomer van 1967 had ik nog nooit gehoord van Big Brother & The Holding Company en zeker niet van Janis Joplin. Pas enkele jaren zou ik kennis maken met de elpee ‘Cheap Thrills’ uit 1968 dankzij een kameraad. Mijn Grundig taperecorder zorgde ervoor dat ik hoogtepunten als ‘Summertime’, ‘Piece Of My Heart’, en ‘Ball And Chain’ thuis veelvuldig opnieuw kon beluisteren. Dat laatste nummer was één van de hoogtepunten op het Monterey Festival en werd geschreven door Big Mama Thornton. Joplin had haar het bluesnummer horen zingen in een bar in San Francisco en was meteen enthousiast. Thornton was ook de eerste die ‘Hound Dog’ van Leiber & Stoller opnam (1952), een rock-‘n-rollnummer waarmee Elvis Presley in 1956 een grote nummer één zou scoren. De liveversie van Joplin en haar band werd bijgewoond door een enthousiast publiek waartussen o.m. Cass Elliott van The Mamas & The Papas zat. Zij was zodanig onder de indruk van haar prestatie dat zij met open mond zat te luisteren (zie onderstaande videoclip)! Het Monterey International Pop Music Festival vond plaats in 1967 op 16, 17 en 18 juni op de Monterey County Fairgrounds in Monterey, Californië. Er wordt geschat dat tussen de 55.000 en 90.000 bezoekers aanwezig waren op dit openluchtfestival. Hoogtepunten op dit festival waren groepen zoals o.a. The Who, The Jimi Hendrix Experience, Big Brother & The Holding Company (met zangeres Janis Joplin), Eric Burdon & The Animals, Buffalo Springfield, Simon & Garfunkel, de Steve Miller Band, The Byrds, Laura Nyro, Canned Heat, Booker T. & The MG's, The Mar-Keys, Otis Redding, The Mamas & The Papas, en Scott McKenzie. Ravi Shankar introduceerde Indiase muziek via zijn sitar en de synthesizer kwam meer onder de aandacht van popmuzikanten dankzij Robert Moog, een van de uitvinders van een synthesizer, die er een demonstratiestand met zijn apparatuur had laten plaatsen, die veel aandacht van de aanwezige muzikanten kreeg. Het festival werd georganiseerd door Hollywood-producent Lou Adler, en door John Phillips van The Mamas & The Papas. Het Monterey International Pop Music Festival wordt als het hoogtepunt van de “Summer of Love” beschouwd.
-=-=-=-=-=-=-=-
'Comme d'habitude' - Claude François De Franse zanger werd geboren op 1 februari 1939 in Ismaïlia, Egypte. Zijn vader, Aimé, was een Fransman die werkte als directeur op het Suezkanaal. Zijn moeder, Lucia alias Chouffa, werd geboren in Calabrië, Italië. Het nummer werd in 1965 gecomponeerd en geschreven door de Franse componist Jacques Revaux, aanvankelijk onder de titel 'For Me'. Hij bood het aan verschillende artiesten aan, onder wie Michel Sardou, Mireille Mathieu, en Hervé Vilard, maar niemand leek geïnteresseerd. Na enig aandringen wou Claude François het nummer in 1967 wel op de plaat zetten, mits het voorzien werd van een nieuwe tekst. Gilles Thibaut schreef vervolgens samen met Claude François, onder de titel 'Comme d'habitude'. De inspiratie hiervoor putte Claude François uit zijn net stukgelopen relatie met de zangeres France Gall. De opname gebeurde met een orkest onder leiding van David Whitaker. Clo-Clo bracht het als single uit in november 1967. Er werden slechts 300.000 exemplaren van verkocht. Claude François zag er tot zijn overlijden in 1978 scherp op toe wie het nummer mocht opnemen. Paul Anka kreeg van Claude François toestemming om het nummer als 'My Way' uit te brengen. Anka slaagde er vervolgens in de Amerikaanse crooner Frank Sinatra te overtuigen. Het werd wereldvermaard in de versie van Frank Sinatra uit 1969. Er bestaan bijna 1.500 versies van. Het is nog altijd een van de meest gespeelde nummers ter wereld. De bekendste Nederlandstalige versies zijn van onder anderen Will Tura, Ron Davis, André Hazes en Raymond van het Groenewoud. David Bowie vertaalde het in 1968 als 'Even A Fool Learns To Love'. Er bestaat een demo van met de originele Franse versie op de achtergrond, enkel gebruikt in een documentaire van Alan Yentob rond Bowie. De toen nog onbekende Britse artiest mocht het nummer in januari 1968 niet uitbrengen. De bekendste Angelsaksische versies (Sinatra buiten beschouwing gelaten) komen van o.a. Paul Anka, Samantha Jones, Matt Monro, Nina Simone, Tom Jones, Elvis Presley, Herman Brood, Il Divo, en Willie Nelson. De Gipsy Kings en Belle Perez brachten het lied in het Spaans uit als 'A Mi Manera'.
'J'aime les filles' / 'L'idole' / 'La Publicité'- Jacques Dutronc Naast Michel Polnareff, Salvatore Adamo, Jacques Brel, Claude François, Gilbert Bécaud, of Françoise Hardy luisterde ik in de jaren zestig ook vaak naar Jacques Dutronc. Vooral de humor in zijn teksten sprak mij aan, al was de muziek ook vaak schitterend. Hij huwde in 1981 met zangeres Françoise Hardy met wie hij sinds 1967 een relatie heeft en die de moeder is van zijn zoon Thomas Dutronc (Parijs, 1973). In 1966 verblijdde de Franse zanger/acteur mij al met o.a. 'Et moi, et moi, et moi', 'Les Playboys', 'Les cactus', 'Mini-mini-mini', 'La fille du Père Noël', en 'La Compapadé'. In 1967 was hij ook productief en naast 'J'aime les filles' mochten 'Le plus difficile', 'L'idole', 'La Publicité', en 'Hippie Hippie Hourrah' er best zijn. Het laatste liedje was een parodie op "The Summer of Love" en de hele hippiecultuur. Jacques Lanzmann en zijn echtgenote Anne Segalen waren zijn trouwe tekstschrijvers. In 1968 zou hij zijn meesterwerk uitbrengen als ode aan de Franse hoofdstad, maar dat is voor een latere reeks.
-=-=-=-=-=-=-=-
'You Keep Me Hangin’ On’ – Vanilla Fudge 'You Keep Me Hangin' On is een single waarvan het origineel opgenomen is door de Motown meidengroep The Supremes. Het nummer is door veel artiesten gecoverd, zoals o.m. Kim Wilde, Rod Stewart, Vanilla Fudge en Wilson Pickett. Het nummer gaat erover dat de verteller van het verhaal, in dit geval leadzangeres Diana Ross, er genoeg van heeft dat ze als speelgoed behandeld wordt door haar geliefde. Daarom eist ze dat hij weggaat en nooit meer terugkomt. Een thema dat vaak terugkeert in de popmuziek: 'Poupée de cire, poupée de son' (1965), 'Puppet On A String' (1967), 'I'm Your Puppet' (1967), 'Dangling On A String' (1970). In het nummer komt een gitaar voor die het geluid van morsecode nadoet. Dat geluid lijkt erg op het geluid van het journaal en de schrijvers, Holland-Dozier-Holland, wilden de verschillende onderwerpen die in het nummer worden besproken als nieuwsberichten laten voorkomen. Tot zover de originele versie uit 1966. Een jaar later kwam de cover van Vanilla Fudge op de markt en die versie zorgde voor een wereldwijde sensatie. Mark Stein beïnvloedde door zijn manier van spelen op het keyboard verscheidene bands, waaronder Deep Purple, The Nice, Emerson, Lake & Palmer, Uriah Heep, Led Zeppelin en Atomic Rooster. Tijdens een video-interview gaf Jon Lord toe dat Deep Purple voor hun debuut-LP 'Shades of Deep Purple' het concept van Vanilla Fudge exact had gekopieerd. Het origineel was nog amper herkenbaar. Het in mono opgenomen nummer werd een 6:47 min. lange versie en naar slow motion vertraagd, want het oorspronkelijke tempo werd met de helft verminderd. Door de psychedelische sound met een neoklassieke orgelpartituur en sitarpassages werd het lied quasi onherkenbaar. De Amerikaanse psychedelische band bestond toen uit vocalist en organist Mark Stein, bassist en zanger Tim Bogert, leadgitarist/zanger Vince Martell, en drummer/zanger Carmine Appice. De oorspronkelijke naam van de groep was Mark Stein & The Pigeons en in 1972 vormde Bogert samen met Appice en Jeff Beck het powertrio Beck, Bogert & Appice.
'(You Make Me Feel Like) A Natural Woman' – Aretha Franklin '(You Make Me Feel Like) A Natural Woman' werd geschreven door Gerry Goffin en Carole King en is geïnspireerd door producer en co-eigenaar van Atlantic Records, Jerry Wexler. Wexler schreef in zijn autobiografie dat hij aan het piekeren was over het concept van een "natuurlijke man". Op dat moment reed hij langs Carole King in de straten van New York. Hij riep naar haar dat hij een lied wou over een "natuurlijke vrouw" op de volgende plaat van Aretha Franklin. Diezelfde avond werd het lied geschreven. Als bedankje werd Wexler door Goffin en King genoemd als co-auteur van het nummer. Het werd uitgebracht op haar album 'Lady Soul' uit 1968 maar op 7 september 1967 werd het nummer al uitgebracht als de eerste single van het album. Naar verluidt barstte Carole King in tranen uit toen zij Aretha Franklin haar lied voor het eerst live hoorde zingen ... De auteursversie zag pas het levenslicht op de elpee 'Tapestry' uit 1971.
-=-=-=-=-=-=-=-
'Alabama Song (‘Whisky Bar’ / ‘Moon Of Alabama’)’ – The Doors 'Alabama Song', ook bekend als 'Moon Over Alabama' of 'Whisky Bar', is een nummer dat werd geschreven door Bertolt Brecht, vertaald uit het Duits naar het Engels door Elisabeth Hauptmann, en in 1925 op muziek gezet door Kurt Weill voor het toneelstuk "Mahagonny-Songspiel" in 1927. In 1930 is het nummer opnieuw gebruikt voor de opera "Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny". Het nummer is vaak gecoverd, waarbij de versies van The Doors en David Bowie de bekendste opnames zijn. De versie van Brecht en Weill werd voor het eerst uitgevoerd door de Weense actrice en danseres Lotte Lenya, de vrouw van Weill, in de rol van Jessie in "Mahagonny-Songspiel" op het Baden-Baden Festival in 1927. De eerste opname van het nummer werd gezongen door Lenya en werd in 1930 uitgebracht onder de titel "Alabama-Song" op het platenlabel Homocord. Liefhebbers van James Bond-films kennen Lotte Lenya van haar iconische rol in 'From Russia with Love' (1963) als Rosa Klebb, de spionne met de puntige schoen! De melodie van de versie van The Doors is anders dan het origineel en het couplet dat begint met "Show me the way to the next little dollar" is uit het nummer verwijderd. Op de albumversie paste zanger Jim Morrison het tweede couplet aan van "Show us the way to the next pretty boy" naar "Show me the way to the next little girl". Alhoewel Bowie ook de regel "little boy" had veranderd, zong hij wel de originele melodie van Weill.
‘John Lee Hooker’ – Johnny Rivers In 1967 en ook tijdens de volgende jaren was de gemiddelde plaspauze (of de tijd van een sigaretje) van een disc-jockey of platendraaier een kwartier en ongeveer zó lang duurde deze track uit een geweldige plaat van Johnny Rivers opgenomen en uitgebracht als "Live At The Whisky A Go-Go"! De slagzin van dit geweldig nummer was 'I can't get no satisfaction' en die jatte de Amerikaanse singer/songwriter van The Rolling Stones. Om de verwarring nog groter te maken heette het nummer 'John Lee Hooker', naar de invloedrijke Amerikaanse blueszanger, gitarist en songwriter die tijdens zijn leven verschillende soorten stijlen hanteerde. Zeer populair tijdens T-dansants (feestjes die in de namiddag plaatsvonden), op school of georganiseerd door jeugdbewegingen in parochiezalen. De truc was om zo lang mogelijk te blijven dansen op dit lied en hopen dat zoveel mogelijk meisjes (of jongens) jouw danskunsten gezien hadden. Gewoonlijk volgde er na deze uitputtingsslag een bamba (of kusjesdans) en wie dan zijn keuze had gemaakt kon net daarna driemaal een slow dansen. Of slechts één dansje als jouw keuze de danspartner niet beviel ...
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde. Samengevat: 'Geografische Muziek'.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
