In juni 1967 stond het Midden-Oosten in brand. 'Inch'Allah' is geschreven door Adamo en geproduceerd door Alain Goraguer. Het woord "Inch'Allah" is de Franse vertaling van insjallah, wat in het Arabisch "als Allah het wil" betekent. Adamo schreef het als vredeslied naar aanleiding van de Zesdaagse Oorlog tussen Israël en zijn Arabische buurlanden Egypte, Jordanië en Syrië. Het werd echter gezien als een pro-Israëlisch lied en het werd in vrijwel alle Arabische landen van de radio verbannen. Onder Israëlische soldaten werd het echter een strijdlied. In interviews vertelde Adamo dat hij bang was geworden voor zijn eigen lied want onze landgenoot kreeg zelfs doodsbedreigingen. Hierdoor werden er in nieuwere versies een aantal regels van 'Inch'Allah' aangepast. Zo werden de pro-Israëlische teksten in 1993 aangepast naar een tekst die aandacht besteedt aan het lijden aan beide partijen die waren betrokken in de oorlog. Deze versie was een duet met Maurane. Hij nam ook nieuwe versies van het lied op met Amália Rodrigues en Calogero. Een groot muzikaal moment om stil van te worden ...
‘Hush’ – Billy Joe Royal
In 1967 had ik nog nooit gehoord van Joe South, de componist/tekstschrijver van dit geweldig nummer. Daar zou twee jaar later verandering in komen want de Amerikaanse singer/songwriter begon vanaf 1969 zijn eigen composities uit te brengen. In 1968 kwam de Britse hardrockband Deep Purple met een cover van 'Hush' op de proppen die insloeg als een bom. Het refrein van 'Hush' doet ietwat denken aan een gospelsong. In 1965 had Billy Joe Royal al eens een nummer van Joe South uitgebracht, m.n. 'Down In The Boondocks'. Na 1967 heb ik niets meer over hem vernomen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I’m Waiting For The Man’ – The Velvet Underground
De stem van Lou Reed herken je uit duizenden. Het nummer verscheen op de elpee 'The Velvet Underground & Nico', het debuutalbum van de Amerikaanse experimentele rockgroep The Velvet Underground, in samenwerking met de Duitse zangeres Nico, die er werd bijgehaald door Andy Warhol. Nico is echter niet op dit nummer te horen. Ze zingt slechts op vier van de elf nummers (lead- of achtergrondzang). De song werd geschreven door Lou Reed vanuit het perspectief van een man, die met 26 dollar op zak door New York reist voor een afspraak met zijn drugdealer. De verteller reist per metro via Lexington Avenue en 125th Street naar de zwarte wijk Harlem, waar hij moet wachten op "de man", die altijd te laat is. Reed zei over de tekst: "alles in dat lied is echt, behalve de prijs.". Op een demo uit de zomer van 1965 wordt het nummer vertolkt als een folklied, met de invloed van Bob Dylan duidelijk hoorbaar. De uiteindelijke versie werd een stampend protopunknummer met een constant herhalende gitaarriff, barrelhousepiano en dreunende percussie. De elpee verkocht indertijd heel slecht maar dankzij de iconische hoes van Warhol wordt het album tegenwoordig gezien als een van de meest vooruitstrevende en invloedrijke albums aller tijden. De sound van ‘I’m Waiting For The Man’ beïnvloedde meer dan waarschijnlijk Iggy Pop, David Bowie, en Brian Eno.
‘Pata Pata’ – Miriam Makeba
Van Zuid-Afrika wisten wij in onze jeugd niet bijster veel, enkel de volksliedjes 'My Sarie Marais' en 'Bobbejaan klim die berg' en natuurlijk de Boerenoorlog in de lessen geschiedenis. Jammer genoeg sijpelden ook berichten via radio en tv binnen over Apartheid. Het bekendste nieuws bereikte ons op 3 december 1967. Toen voerde Dr. Christiaan Barnard zijn alleerste harttransplantatie uit van mens op mens. Een andere bekende Zuid-Afrikaanse onderdaan was Miriam Makeba, bijgenaamd Mama Africa (Prospect Township bij Johannesburg, 4 maart 1932 – Caserta, Italië, 10 november 2008), een zangeres en anti-apartheidsactiviste. Zij was een van de eersten die de Afrikaanse muziek introduceerden bij een westers publiek. Haar grootste hit was het nummer 'Pata Pata' (1967). Met haar roem bereidde ze de weg voor Afrikaanse artiesten als Fela Kuti, King Sunny Adé, Youssou N'Dour en Salif Keita. Makeba was een actief tegenstandster van de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek en leefde, nadat de Zuid-Afrikaanse regering haar een inreisvisum weigerde, dertig jaar in ballingschap. In de Verenigde Staten werd ze ontdekt door zanger en mensenrechtenactivist Harry Belafonte. Tien jaar later zou ene Thembi er nog een schepje bovenop doen met haar medley 'Take Me Back to the Old Transvaal' (1977): 'Suiker Bossie (ek wil jou he)'; Die Boere (se kop is hard); en 'My Sarie Marais'. Vanaf 1987 werd Johnny Clegg mijn Zuid-Afrikaanse muzikale held (alhoewel hij in Engeland werd geboren) samen met zijn begeleidingsband Savuka. En dan is er ook een link met Oudergem waar ik 43 jaar gewoond heb. August Ulric Marga (1854-1925), ook als Uldarique Marga bekend en geboren in het West-Vlaamse Waarmaarde, begon op zijn naam in 1896 een fabriek ‘Cartoucherie U. Marga’ in de Oudergemse wijk Ten Bruxken. Voor de fabriek van Marga (in de priorij van het Rood Klooster) werden arbeiders geronseld, die in het dorp snel "dei van Transvaal" werden genoemd. De straat waar veel van hen woonden zou zelfs Transvaal genoemd worden. Dat kwam omdat het geweerpatronenfabriek Marga massaal cartouches exporteerde naar de Boeren in Transvaal. Wij zongen toen, ook al begrepen wij niets van de tekst, uit volle borst mee met Miriam Makeba. Zij zong namelijk in Xhosa, een taal met kenmerkende klik- en plofklanken. Gelukkig zong ze ook enkele zinnen in het Engels: "Pata Pata" is the name of a dance we do down Johannesburg way. And everybody starts to move as soon as "Pata Pata" starts to play - whoo. Whoo, every Friday and Saturday night it's "Pata Pata" time. The dance keeps going all night long till the morning sun begins to shine - hey!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
’12:30 (Young Girls Are Coming To The Canyon)’ / ‘Creeque Alley’ – The Mamas & The Papas
Sinds 1966 was ik fan geworden van The Mamas & The Papas, de close harmonygroep van John Phillips, Cass Elliot, Denny Doherty en Michelle Phillips die op hun eerste elpee nog werden aangeduid als "The Mama's & The Papa's" (' If You Can Believe Your Eyes And Ears'). 'California Dreamin'', 'I Saw Her Again', 'Words Of Love', 'I Call Your Name', en 'Monday Monday' waren dan ook grote hits dat jaar. Maar 1967 was ook een succesvol jaar voor de Amerikaanse groep die samen met The Beach Boys en The Byrds een van de weinige Amerikaanse bands waren die succes hadden tijdens de zogenaamde Britse invasie. Zelden pasten vier zangstemmen zo goed bij elkaar! 'Twelve Thirty' werd geschreven door John Phillips nadat de groep van New York City was verhuisd naar het zonnige Californië. Een kapotte kerkklok was toen op 12:30 uur blijven steken. John en Michelle kregen het moeilijk in hun huwelijk. Het is dan ook niet te verwonderen dat John Phillips een ode schreef aan hippies en groupies. Hij componeerde trouwens ook 'San Francisco (Be Sure To Wear Flowers In Your Hair)' voor Scott McKenzie met wie hij nog samengezeten had in The Journeymen in 1964. In 'Creeque Alley' geven het viertal een lesje in muziekgeschiedenis over zichzelf en aanverwante Amerikaanse groepen of zangers, zoals The Lovin' Spoonful, The Byrds (Roger McGuinn) en Barry McGuire. Zeer leuk, vooral het refrein: ‘And no one's gettin' fat ’cept Mama Cass’. De laatste keer dat het refrein wordt gezongen luidt het: ‘Everyone's getting fat, 'cept Mama Cass’!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Love Is All Around’ – The Troggs
De Engelse rockgroep The Troggs (afkorting van Troglodytes, holbewoners) had net na de "The Summer of Love" (van juni tot september 1967) een grote hit in eigen land met 'Love Is All Around'. Die single werd in de Benelux pas uitgebracht in november 1967 en was bij ons ook een redelijk grote hit in de overgang van 1967 naar 1968. Toch was dit niet het geluid dat we gewoon waren van Reg Presley en co want zij hadden met o.a. 'Wild Thing', 'With A Girl Like You', 'I Can't Control Myself', en 'Give It To Me' een ruigere sound laten horen die van grote invloed zou zijn op de latere garagerock en punk (denk maar aan Iggy Pop & The Stooges). De groep kon ook rekenen op de goedkeuring van Bob Dylan! Met 'Any Way That You Want Me' (net zoals 'Wild Thing' geschreven door Chip Taylor) kwam de sound al iets dichter in de buurt van 'Love Is All Around'. Reg Presley (artiestennaam van Reginald Maurice Ball want hij was een vurige fan van Elvis) raakte geïnspireerd om het nummer te schrijven na een televisie-uitzending van de band van het Leger des Heils, waarin ze een nummer met de titel 'Love That's All Around' zongen. Het zou de laatste grote hit van The Troggs zijn. De powerballad werd meermaals gecoverd (o.m. door The Guess Who, R.E.M., en Wet Wet Wet) en verscheen op de soundtrack van menige film (o.m. in 'Get Real', 'Four Weddings And A Funeral', en 'Love Actually').
-=-=-=-=-=-=-=-
‘Break On Through (To The Other Side)’/‘People Are Strange’ – The Doors
The Doors was een Amerikaanse band uit de jaren 1965 - 1973. De band maakte rockmuziek met psychedelische melodieën en poëtische teksten. De naam is ontleend aan een citaat uit het boek 'The Doors of Perception' van Aldous Huxley: "There are things known and there are things unknown, and in between are the doors of perception". Kortweg The Doors! The Doors braken door met hun gelijknamige elpee 'The Doors' en de eerste track daarop was 'Break On Through', van een doorbraak gesproken! Jim Morrison aan de microfoon, Ray Manzarek aan de toetsen, John Densmore aan de drums, en Robbie Krieger was de gitarist. Ze hadden geen vaste basgitarist, indien nodig werd een sessiemuzikant ingehuurd of bespeelde Manzarek de baspartij met zijn orgel! 'People Are Strange' stond dan weer op hun tweede elpee genaamd 'Strange Days'. Op dit album werden Douglas Lubahn en zijn basgitaar ingehuurd. Nooit was er een charismatischer figuur in de muziekwereld dan Jim Morrison die eigenlijk meer poëet was dan zanger. Wanneer hij op een podium klom veranderde hij werkelijk in een ander persoon. Hij kwam dan ook vaak in aanraking met het gerecht.
-=-=-=-=-=-=-=-
'Nights In White Satin’ – The Moody Blues
In 1964 tourden Ray Thomas en Mike Pinder nog als The Krew Cats doorheen Duitsland. Bij hun terugkeer troffen zij vele lokale bandjes aan in Birmingham en besloten zij een supergroep te vormen die aanvankelijk The Moody Blues 5 heette, later de M&B5 om ten slotte te eindigen bij The Moody Blues. Leden zijn dan: Ray Thomas - zang, harp; Mike Pinder - zang, toetsen; Graeme Edge - drums; Denny Laine - solozang en gitaar; Clint Warwick - basgitaar. De band is tot dan toe vooral bekend met rhythm-and-blues. In juni 1966 verlaat Clint Warwick de groep en wordt Klaus Voormann benaderd als opvolger, maar die wijst het aanbod af. Warwick wordt op basgitaar vervangen door John Lodge. De Britse band ging zich na verloop van tijd omdopen tot simpelweg Moody Blues. De band bestond in zijn hoogtijdagen, tussen 1966-1972, uit: Mike Pinder - mellotron, piano, zang; John Lodge - gitaar, basgitaar, sitar, zang; Justin Hayward - zang, gitaar; Ray Thomas - fluit, zang; Graeme Edge - drums, zang. In 1967 verandert de stijl drastisch. De band wordt gezien als een van de wegbereiders naar het genre progressieve rock. 'Days Of Future Passed' is een conceptelpee uit 1967 en daaruit komen twee gigantische wereldhits. 'Tuesday Afternoon' is die andere hit die het jaar nadien vooral in de Verenigde Staten zou scoren. Wat mij bijzonder aantrok in de groep was het geluid van de mellotron en de dwarsfluit. ‘Nights In White Satin’ zou het schoolvoorbeeld worden van een slow waarbij je slechts op één tegel danst. Chantal kan daar zeker over meespreken! 😉
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Tramp’ – Carla Thomas & Otis Redding / Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity
Otis Redding was al actief in de soulmuziek sinds 1960. In 1965 leerde ik zijn compositie 'Respect' kennen, een grotere hit voor Aretha Franklin twee jaar later. In 1966 had ik zijn versie van 'My Girl' van The Temptations ook al opgevangen. Wat mij over de streep trok om een fan te worden was zijn duet met Carla Thomas. Haar bijnaam was "Queen of Memphis Soul" en zij was de dochter van Rufus Thomas. In 1967 speelde Otis Redding op het Monterey Pop Festival. Discotheken met de naam STAX schoten als paddenstoelen uit de grond, m.n. aan de Belgische kust. Kort na het uitbrengen van 'Tramp' in de VS verscheen er een cover in West-Europa die wellicht bekender zou worden in de Benelux. Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity scoorden hier ook aardig met hun versie. Het origineel is van Lowell Fulson uit 1966.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Move’ – Jess & James with The J.J. Band
In december 1967 kon ik -dankzij mijn vier jaar oudere zus- een optreden bijwonen van Jess & James en hun geweldige backing groep The J.J. Band. In het voorprogramma stond een onbekend Spaans groepje dat toen een radiohitje in Franstalig België had met 'Ne pleure pas'/'Hey Hey': Los Cuervos. Het optreden vond plaats in het Rogiercentrum in Brussel. Toen de Portugese broers Lameirinhas (Fernando en Antonio) aan hun act begonnen ontplofte zowat de hele zaal! Het nummer bezorgt mij nu na al die jaren nog altijd kippenvel! Het succes van 'Move' zinderde nog na tot in het voorjaar van 1968. De broers groeiden op in Portugal en vanaf hun respectievelijk vijftiende en twaalfde jaar emigreerde het gezin naar Charleroi, op de vlucht voor het regime van Salazar. Fernando Lameirinhas schreef ook mee aan bekende Vlaamse nummers als ''k Voel me goed' van Johan Verminnen en 'Zo mooi, zo blond en zo alleen' van Jimmy Frey. Jess & James traden vaak op in de kleine club "Les Cousins" te Brussel, waar eerder al de Belgische rock-'n-rollband The Cousins ontdekt was. Hier hoorde Jimmy Frey hen voor het eerst, waarop hij de J.J. Band vroeg hem te begeleiden op zijn nummers 'Zo mooi, zo blond en zo alleen' en 'Rozen voor Sandra'. Anneke Soetaert verloor haar hart aan een lid van The J.J. Band. In 1970 verhuisde ze naar Florida met haar echtgenoot Scott Bradford, ex-organist bij de begeleidingsgroep van het soulduo Jess & James. In 1975 verhuisden de broers Lameirinhas naar Amsterdam. Daar werden ze lid van de groep Sail-Joia met als resultaat een hitje in 1977: 'Amsterdao', het origineel van ''k Voel me goed'. En dan nu blanke soul van de bovenste plank: "Alright folks, tonight we're gonna dance with the J.J. Band. I hope you'll enjoy yourself, and here we go ..."!
