Natuurlijk heb ik J.J. Cale ontdekt via Eric Clapton die een cover had opgenomen van 'After Midnight', een compositie van de Amerikaanse singer-songwriter uit 1966. Clapton bewerkte die met veel succes in 1970.
De elpee 'Naturally' uit 1971 kon ik pas in 1974 kopen dankzij een heruitgave en ik betaalde daar toen 300 BEF voor. Mooie hoestekening van Bill Rabon.
Opmerkelijk is dat de originele versie van Cale een uptempo rocknummer was dat in 1966 weinig of geen succes had. Clapton maakte zijn versie nog iets ruiger en de nieuwe versie op deze elpee is heel relax en laid back.
Tracklist:
'Call Me The Breeze'; 'Call The Doctor'; 'Don't Go To Strangers'; 'Woman I Love'; 'Magnolia'; 'Clyde'; 'Crazy Mama'; 'Nowhere To Run'; 'After Midnight'; 'River Runs Deep'; 'Bringing It Back'; 'Crying Eyes'.
Vandaag hebben jullie recht op twee nummers: 'Magnolia' en 'After Midnight'.
Samen met de LP 'Naturally' kocht ik ook het album 'Okie' dat de platenfirma Philips uitbracht in 1974. Ook hier telde ik zonder morren 300 BEF neer.
Tracklist:
'Crying'; 'I'll Be There (If You Want Me)'; 'Starbound'; 'Rock And Roll Records'; 'The Old Man And Me'; 'Everlovin' Woman'; 'Cajun Moon'; 'I'd Like To Love You Baby'; 'Anyway The Wind Blows'; 'Precious Memories'; 'Okie'; 'I Got The Same Old Blues'.
Richard Germinaro zorgde voor de mooie illustratie op de hoes.
J.J. Cale schreef later het nummer 'Cocaine' dat ook met succes door Clapton zou worden gecoverd. De twee gitaristen werden bevriend en zouden zelfs samen een album uitbrengen in 2006.
Vandaag geen bloedmaan maar wel een 'Cajun Moon' en het instrumentaal titelnummer.
In 1974 werd er ook symfonische rock uitgebracht door niemand minder dan Jeff Lynne en zijn Electric Light Orchestra.
Eerst en vooral een stukje muziekgeschiedenis. Oorspronkelijk begon Lynne omstreeks 1966 zijn carrière als lid van The Idle Race, zonder veel bijval. Begin 1970 sloot Jeff Lynne zich op uitnodiging van gitarist Roy Wood aan bij de band The Move. Samen met Roy Wood en Bev Bevan (allebei uit The Move) richtte Lynne in oktober 1970 de band Electric Light Orchestra op met als doel symfonische popmuziek te spelen met onder meer klassieke instrumenten als hobo, hoorn, cello en viool. In 1971 hield Wood het voor bekeken en werd Lynne de onbetwiste leider van de groep.
In 1988 staken Bob Dylan, George Harrison, Tom Petty, Roy Orbison en Jeff Lynne de hoofden bij elkaar en vormden ze samen de succesrijke Traveling Wilburys.
Terug naar 1974 want toen werd 'Eldorado - A Symphony By The Electric Light Orchestra' als vierde elpee van de band uitgebracht.
De hoes van het album werd ontworpen door Sharon Arden. De afbeelding op de hoes is een beeld uit de film 'The Wizard of Oz' (1939). Ik kocht het album voor de prijs van 251 BEF.
Tracklist:
'Eldorado Overture'; 'Can't Get It Out Of My Head'; 'Boy Blue'; 'Laredo Tornado'; 'Poor Boy (The Greenwood)'; 'Mister Kingdom'; 'Nobody's Child'; 'Illusions In G-major'; 'Eldorado'; 'Eldorado Finale'.
'Can't Get It Out Of My Head' is een oorwurm van jewelste, hier samen met 'Eldorado Overture'.
In 1974 was het niet "cool" om toe te geven dat je fan was van Neil Diamond. Maar daar trok ik mij niets van aan!
Ik had de Amerikaanse singer-songwriter in de jaren zestig leren kennen via zijn composities die o.a. door Cliff Richard, The Monkees, Peter Tetteroo of zelfs Deep Purple werden gecoverd. Ik had ook enkele singles van Diamond in mijn verzameling steken net als songs van hem op diverse verzamelplaten.
Mijn eerste album van Neil Diamond was 'Serenade', dat ik kocht na de film 'Jonathan Livingston Seagull' gezien te hebben. Ik betaalde er toen 224 BEF voor.
Tracklist:
'I've Been This Way Before'; 'Rosemary's Wine'; 'Lady Magdelene'; 'The Last Picasso'; 'Longfellow Serenade'; 'Yes I Will'; 'Reggae Strut'; 'The Gift Of Song'.
Met 'Longfellow Serenade' wilde Diamond aan zijn geliefde een serenade van Henry Wadsworth Longfellow brengen. En die leverde hem een wereldhit op!
