Aangezien mijn 18de verjaardag er weldra aankwam had ik het besluit genomen rijlessen te volgen (theoretisch èn praktisch) want mijn ouders hebben nooit een auto gehad. En voor een rijbewijs zonder examen was ik iets te jong want dat kon nog in 1968 (gewoon afhalen op het gemeentehuis). In 1969 was het verkeer in Brussel nog niet zo hectisch als tegenwoordig maar ik kan jullie verzekeren dat ik toch vaak enkele druppels zweet ben kwijtgeraakt vooral op de beruchte Montgomery rotonde of in de buurt van het Jubelpark!
Volgende hits kwam ik o.m. tegen in de hitlijst van Radio Veronica van oktober 1969:
- ‘Pastorale’ – Liesbeth List & Ramses Shaffy (voor mij een van de mooiste Nederlandstalige liederen, gecomponeerd door Boudewijn de Groot en Lennart Nijgh);
- ‘Les Champs Elysées’ – Joe Dassin (geen origineel zoals hijzelf beweerde maar een cover van ‘Waterloo Road’ van Jason Crest, op zijn beurt gecoverd door Lionel Morton in 1969); - ‘Sugar Sugar’ – The Archies (een studiogroep, nog faker dan The Monkees in hun beginperiode!);
- ‘My Pledge Of Love’ – The Joe Jeffrey Group en - ‘Early In The Morning’ – Vanity Fare;
- ‘Sweet Caroline’ – Neil Diamond (de zanger/componist zag de cover van een tijdschrift met een jonge Caroline Kennedy te paard en hij was meteen verkocht!);
- ‘Need Your Love So Bad’ – Fleetwood Mac (Little Willie John zong deze blues in 1955, de versie van deze Britse band kwam uit in 1968);
- ‘Air’ – Ekseption (ditmaal werd een compositie van grootmeester Bach onder handen genomen!) en ‘Keem-O-Sabe’ – The Electric Indian;
- ‘My Special Prayer’ – Percy Sledge en ‘Commotion’ – Creedence Clearwater Revival;
- ‘If It’s Tuesday, This Must Be Belgium’ – Bojoura (uit de gelijknamige film uit 1969, een parodie op Amerikaanse toeristen die een rondreis maken door Europa en bij God niet weten waar ze zich precies bevinden!);
En in de maand november 1969 slaagde ik in beide examens maar aangezien er thuis geen auto was moest ik 6 maanden rondrijden met een L op de achterruit. De auto is er uiteindelijk toch gekomen… in 1984! Maar dat is een heel ander verhaal. Hier zijn de hits uit die periode:
- ‘Hetgeen je niet krijgen kan’/’In de koolmijn’ – Will Tura (enkel in de Ultratop Vlaanderen);
- ‘Come Together’/’Something’ – The Beatles (alweer een dubbelzijdige single, uit die geweldige LP ‘Abbey Road’);
- ‘Oh Lady Mary’ – David Alexandre Winter (nog een Nederlander die na Dave zijn weg zocht in Frankrijk! Zijn dochter Ophélie Winter is nu heel bekend in de Franstalige muziekwereld); - ‘Mexico’ – De Zangeres Zonder Naam (gecomponeerd door Francis Lopez met een Franstalige tekst van Luis Mariano);
- ‘Oh Well!' (Part 1) – Fleetwood Mac (in twee stukken geknipt voor de single maar ik vond 'Part 2' minstens even interessant!);
- ‘Summertime’/’Dark Rose’ – Brainbox (alweer een prachtige cover op de a-kant van een van de meest gecoverde nummers aller tijden!);
- ‘Magic Forest’ – Fat Mattress (de Jimi Hendrix Experience was uiteengespat, Jimi was solo gegaan en Noel Redding, de basgitarist bij de band, richtte Fat Mattress op – het bleef helaas bij deze eendagsvlieg!) en ‘The Windmills Of Your Mind’ – José Feliciano (prachtige cover van deze compositie van Michel Legrand uit de film ‘The Thomas Crown Affair’ uit 1968);
- ‘Little Green Bag’ – George Baker Selection (na Shocking Blue en Tee-Set was dit de derde Nederlandse groep die in de Verenigde Staten zou scoren!); - ‘He Ain’t Heavy… He’s My Brother’ – The Hollies (zonder Graham Nash maar met studiomuzikant Reg Dwight aan de piano die even later voor het pseudoniem Elton John koos: hij was namelijk fan van Dean Elton, saxofonist/pianist en zijn ontdekker Long John Baldry die samen met hem in de groep Bluesology zaten!).
Een vergelijking tussen de hitlijst van Nederland en de hits op Omroep Brabant (BRT) uit de nazomer van 1969 levert interessante weetjes op.
Eens terug thuis in België stonden volgende nummers in de hitparade van Radio Veronica (augustus 1969) en werden de meeste singles ook op onze radiozenders gedraaid:
- ‘In The Year 2525’ – Zager & Evans;
- ‘Venus’ – Shocking Blue en ‘Ma Belle Amie’ – Tee-Set;
- ‘Ruby, Don’t Take Your Love To Town’ – Kenny Rogers & The First Edition; - ‘I Want To Live’ – Aphrodite’s Child (gebaseerd op ‘Plaisir d’amour’);
- ‘Gina Lollobrigida’ – Tony Bass en ‘Baby I Love You’ – Andy Kim;
Gina Lollobrigida, een dame met klasse!
- ‘Cotton Fields’ – The Beach Boys en ‘Mother Popcorn Part 1’ – James Brown;
- ‘Big Bamboo’ – The Merrymen; - ‘Nathalie’ – Dave (De Nederlander Wouter Otto Levenbach was sinds 1965 onder het pseudoniem Dave afgezakt naar Parijs en zong vanaf de jaren ‘70 in het Frans! Deze single zingt hij wel in het Nederlands.).
En in de Nederlandse hitlijst van september 1969 stonden o.a.:
- ‘Don’t Forget To Remember’ – The Bee Gees en ‘Scarlet Ribbons’ – The Cats;
- ‘A Boy Named Sue’ – Johnny Cash (het allereerste liedje dat werd gecensureerd met een biep omdat erin gevloekt werd!);
- ‘Ay Que Viva La Sangria’ – Brigitte Bardot en ‘Alors je chante’ – Rika Zaraï (cover van ‘Vivo cantando’ uit het Eurovisiesongfestival).
Brigitte Bardot, een sekssymbool...
Ook vaak gedraaid op Omroep Brabant (BRT).
Alle bovenstaande nummers uit de Nederlandse hitparade staan voor alle duidelijkheid niet in mijn persoonlijke Top 4000 aller tijden. Bij gebrek aan een Belgische hitparade vul ik deze lijst aan met geweldige liedjes uit 1969 (niet noodzakelijk uit dezelfde periode) die wèl mijn favorieten zijn, zoals onder meer:
- ‘Yama, Yama, Hey’ – Ferre Grignard;
De Antwerpenaar Ferre Grignard op een Frans platenlabel (Barclay), vandaar het overbodig accent op zijn voornaam!
- ‘Love’ en ‘Fly Me To The Earth’ – Wallace Collection;
- ‘Laughing Cavalier’/'Daydream' en ‘Dear Beloved Secretary’ – Wallace Collection;
- ‘Incredible George’ – The Pebbles (De jongens probeerden Beatle George Harrison te charmeren met deze song. Zij kregen zelfs een gelukstelegram van hem met een aanmoediging!)
Bovenstaand telegram werd naar Bob Leonard gestuurd, de manager van The Pebbles, Ferre Grignard en ook van Lennart, Messagie & Dagleth. Ik blijf toch mijn twijfels hebben over de echtheid ervan. Het telegram is een Belgisch exemplaar in het Nederlands opgesteld, verstuurd naar ene Bobb T. Uilenspiegill (sic). Het zou mij niet verwonderen dat dit een grap is!
- ‘Mackintosh’ – The Pebbles (maar met deze single stonden de Antwerpenaren wel op nummer 1 in Spanje!).
De maand juli 1969 was voorbijgevlogen en eens terug thuis had ik gelukkig nog een volle maand vakantie. De geruchten dat The Beatles zouden splitten werden almaar hardnekkiger. De Get Back sessies was met veel geruzie verlopen want zowel George als Ringo waren al eens uit de groep gestapt. Zo was de single ‘The Ballad Of John & Yoko’ eigenlijk een duet tussen John Lennon en Paul McCartney die zowat alle instrumenten bespeelde, zelfs de drums! John hield zich meer bezig met nevenprojecten zoals de Plastic Ono Band, Paul hield zich onledig met Badfinger en Mary Hopkin en privé trouwde hij met Linda Eastman. George producete de single en de elpee van Hare Krishna Mantra en Ringo had het te druk met de film ‘The Magic Christian’. De elpee ‘Get Back’ kwam er niet maar mondde uit in de elpee ‘Let It Be’, gekoppeld aan de gelijknamige film. Toen tijdens de opnames daarvan ook gekibbeld werd schoof men de release van die elpee ook uit. Uiteindelijk werd besloten nog eenmaal de studio in te duiken en een “magnum opus” op te nemen, liefst even goed of misschien nog beter dan ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ uit 1967. Het album kreeg de titel ‘Abbey Road’, naar de gelijknamige opnamestudio’s. Voor de hoesfoto werd gekozen voor het zebrapad in de buurt. De foto waarbij John, Paul, George, en Ringo de straat overstaken, werd genomen op 8 augustus 1969 door Iain MacMillan. Hij had slechts tien minuten de tijd om de beroemde foto te maken. Jammer dat ik dat gebeuren niet heb kunnen meemaken want ik had Londen acht dagen voordien verlaten...
Een week later vond echter een gebeurtenis plaats die de muziekwereld op zijn grondvesten zou doen daveren. Het Free Concert in het Hyde Park verbleekte bij wat men later het Woodstock Festival zou noemen. Een muzikaal evenement dat spoedig wereldnieuws zou worden!
Woodstock (voluit Woodstock Music & Art Fair) was een muziekfestival dat van 15 tot en met 18 augustus 1969 gehouden werd in de Amerikaanse plaats Bethel, op een weiland (240 ha) van de melkveehouder Max Yasgur. Het Woodstockfestival was een hoogtepunt van de tegencultuur van de jaren zestig en van het hippietijdperk. Het festival werd Woodstock genoemd naar de gelijknamige plaats op een kleine 70 km afstand die bekend stond als centrum van de toenmalige hippiecultuur.
Het festival had als motto "3 Days of Peace & Music" (Nederlandse vertaling: 'drie dagen van vrede en muziek'). Het geldt als een van de belangrijkste en bekendste evenementen in de geschiedenis van de Amerikaanse hippiecultuur en popmuziek. Rolling Stone noemde het evenement in zijn '50 Moments That Changed the History of Rock and Roll'. Hoewel aanvankelijk 200.000 mensen werden verwacht, lag het uiteindelijke bezoekersaantal ruim boven de 400.000, van wie de meesten geen entreegeld hadden betaald. Hierdoor was het festival eerst niet winstgevend voor de organisatoren, maar dankzij de platenverkoop en inkomsten van de film werd het dat uiteindelijk toch nog. Ondanks het gebruik van alcohol en drugs was er weinig misdaad en geweld op het festival. Er waren echter te weinig voorzieningen getroffen voor het onverwacht grote aantal bezoekers, waardoor de autoriteiten uiteindelijk besloten de noodtoestand over het festivalterrein uit te roepen. Er vielen drie doden: één gerelateerd aan insuline, één doordat een man in slaap was gevallen en door een tractor werd overreden en een andere festivalganger stierf aan een gesprongen blindedarm. Daarnaast werden er op het festival twee baby's geboren en hadden vier vrouwen een miskraam. In 2017 werd de grond tot historisch erfgoed verklaard. Het werd opgenomen in het National register of Historic Places.
Artiesten die optraden of op Woodstock waren, alfabetisch gerangschikt:
• Joan Baez (m.m.v. Jeffrey Shurtleff) • The Band • Blood, Sweat & Tears • Paul Butterfield Blues Band • Canned Heat • Joe Cocker & The Grease Band • Country Joe and the Fish • Creedence Clearwater Revival • Crosby, Stills, Nash & Young • Grateful Dead • Arlo Guthrie • Tim Hardin • Keef Hartley Band • Richie Havens • Jimi Hendrix • The Incredible String Band • Jefferson Airplane • Janis Joplin • Melanie • Mountain • Quill • Santana • John Sebastian • Sha-Na-Na • Ravi Shankar • Sly & the Family Stone • Bert Sommer • Swami Satchidananda • Sweetwater • Ten Years After • The Who • Johnny Winter (m.m.v. Edgar Winter)
De meeste acts zou ik pas een jaar later ontdekken via de film. “Woodstock” is een Amerikaanse documentaire-film uit 1970 rond het gelijknamige muziekfestival uit 1969, geregisseerd door Michael Wadleigh. Releasedatum in België: 4 september 1970. Ik zou hem niet veel later in de bioscoop zien.
De hoogtepunten waren voor mij (in willekeurige volgorde):
- Santana – ‘Soul Sacrifice’ en ‘Evil Ways’;
- Richie Havens – ‘Freedom’ en Arlo Guthrie – ‘Coming In To Los Angeles’;
- Jefferson Airplane – ‘White Rabbit’ en ‘Somebody To Love’;
- The Who – ‘My Generation’ en ‘See Me, Feel Me’;
- Sly & The Family Stone – ‘I Want To Take You Higher’ en Joe Cocker – ‘With A Little Help From My Friends’;
- Janis Joplin – ‘Try (Just A Little Bit Harder)’ en ‘Ball And Chain’;
- Creedence Clearwater Revival (stond niet op de drievoudige elpee - het hele optreden van CCR kon ik pas enkele weken geleden op compact disc bemachtigen!) en Blood, Sweat & Tears – ‘Spinning Wheel’;
- Canned Heat – ‘Boogie Part 1’ en ‘Going Up The Country’;
- Country Joe & The Fish – ‘Vietnam Song’ en Ten Years After – ‘I’m Going Home’;
- Jimi Hendrix – ‘Voodoo Child’ en ‘The Star Spangled Banner’.
Op de vierde dag van het driedaags muziekfestival mocht Jimi Hendrix het evenement afsluiten!
Het regende er naar verluidt gedurende drie dagen maar de muziek maakte veel goed!
Naast de geweldige opmars van het nieuwe muziekgenre dat kwam overgevlogen uit Jamaica, de reggae, was er in juli 1969 ook een geweldige revival van de soulmuziek. Vaak gebeurde het dat oudere nummers terug in de Britse hitparade terechtkwamen, maar er was ook plaats voor nieuwe songs.
- ‘Dancing In The Street’ – Martha Reeves & The Vandellas (uit 1964 maar terug een hit in het Verenigd Koninkrijk in 1969); - ‘Higher And Higher’ – Jackie Wilson (oorspronkelijk uit 1967 maar in het Verenigd Koninkrijk terug te vinden in de hitlijsten van 1969);
- ‘You’ve Made Me So Very Happy’ – Blood, Sweat & Tears (ook een cover van een Tamla Motown nummer, zo vernam ik later) en ‘The Tracks Of My Tears’ – Smokey Robinson & The Miracles;
- ‘Behind A Painted Smile’ – Isley Brothers en ‘My Cherie Amour’ – Stevie Wonder;
- ‘I Can Sing A Rainbow/Love Is Blue’ – The Dells (een prachtige medley van twee totaal verschillende nummers!); - ’25 Miles’ – Edwin Starr (“Come on feet, start movin’!”);
- ‘Mama Soul’ – The Soul Survivors; - ‘Walk On By’ – Isaac Hayes (met de vernieuwde groep The Bar-Kays en Harold Beane, gitarist bij Funkadelic en veel later gesampled door Hooverphonic).
Ik bracht uit Londen een krantenknipsel mee van de hitlijst die toen verscheen in Melody Maker en daarin stonden onder meer volgende artiesten genoteerd. Het onderste stukje links is verloren gegaan bij een verhuizing:
- ‘In The Ghetto’ – Elvis Presley (opnieuw een wereldhit voor The King); - ‘A Way Of Life’ – The Family Dogg (debuutsingle van deze Britse band opgericht door Albert Hammond en Steve Rowland samen met zanger Mike Hazlewood en zangeres Christine Holmes. In 1970 werd de groepsnaam veranderd in Steve Rowland & The Family Dogg. De studiomuzikanten van de groep waren de vier leden van Led Zeppelin en pianist Reginald Dwight die zijn naam iets later wijzigde in Elton John);
- ‘Hello Susie’ – Amen Corner (Geschreven door Roy Wood - zanger/gitarist Andy Fairweather Low zou later bekend worden) en ‘Break Away’ – The Beach Boys (geschreven door Brian Wilson en zijn vader onder een pseudoniem);
- ‘Baby Make It Soon’ – The Marmalade (iets mindere single na hun nummer 1 met ‘Ob La Di - Ob La Da’); - ‘Gimme Gimme Good Lovin’’ – Crazy Elephant (werd meteen ondergebracht onder de noemer bubblegummuziek);
- ‘Saved By The Bell’ – Robin Gibb (het boterde niet meer tussen de drie broertjes Gibb); - ‘Make Me An Island’ – Joe Dolan (deze Ierse zanger had een klok van een stem!);
- ‘Pretty Belinda’ – Chris Andrews (opnieuw met succes uitgebracht in 1972!); - ‘Bringing On Back The Good Times’ – The Love Affair (iets minder bekende song van deze Londense popgroep).
Mijn verblijf in Londen gedurende de maand juli 1969 als jongeman van 17 jaar en 7 maand was een rijke ervaring want nooit eerder had ik in zo’n multiculturele hoofdstad gewoond.
Carnaby Street en zijn hippe winkels en boetieks kende ik al snel op mijn duimpje net als het metronet. Elke 30 seconden kwam er een ander treintje aangereden dat in enkele ogenblikken bomvol zat. Het was er snikheet maar de gratis airco (alle raampjes open!) koelde alles af eens we begonnen te rijden.
De wijk Soho hebben mijn kameraden en ik (we woonden met z’n vijven niet zo ver van elkaar) enkele malen bezocht. Men had ons daarvoor nochtans gewaarschuwd want de vele stripteasetenten en discotheken hadden niet zo’n goede reputatie.
- ‘Big Spender’ uit de soundtrack van ‘Sweet Charity’ (1969).
In Londen kreeg ik ook de gelegenheid naar de bioscoop te gaan. Ik zag er eindelijk ‘The Graduate’ want in 1968 moest je daarvoor in België 18 jaar oud zijn en in Engeland was de leeftijdsgrens op 16 jaar geplaatst. Wat mij zeer verbaasde was het feit dat er gerookt mocht worden in de filmzaal!
Ons verblijf in het gastgezin hield in dat wij ontbijt en avondeten kregen en overnachting natuurlijk. ’s Middags moesten wij zelf voor onze lunch zorgen. Dat werd dan meestal een broodje of een snack bij Wendy’s waar op elk tafeltje een grote plastic tomaat stond gevuld met ketchup. De frietjes waren alleszins even lekker gebakken als in België. In een tijd zonder mobiele telefoons spraken wij met z’n vijven altijd af op een bepaald uur aan Piccadilly Circus.
Na het gratis concert in het Hyde Park waren er volgende hoogtepunten: de maanlanding in zwart/wit op televisie en de eerste overwinning van Eddy Merckx in de Ronde van Frankrijk in de kranten!
De populaire nummers van toen waren o.a.:
- ‘The Ballad of John & Yoko’/’Old Brown Shoe’ – The Beatles (wanneer wij naar de pub gingen speelden wij vaak de b-kant geschreven door George Harrison);
- ‘That Was Only Yesterday’ – Spooky Tooth en ‘Oh Happy Day’ – Edwin Hawkins Singers;
- ‘Dizzy’ – Tommy Roe en ‘Frozen Orange Juice’ – Peter Sarstedt (de opvolger van ‘Where Do You Go To My Lovely?’ die flopte in de Benelux);
- ‘I Threw It All Away’ – Bob Dylan en ‘Man Of The World’ – Fleetwood Mac;
- ‘My Way’ – Frank Sinatra (een magistrale bewerking van ‘Comme d’habitude’ van Claude François door Paul Anka!); - ‘Ragamuffin Man’ – Manfred Mann;
- ‘Love Me Tonight’ – Tom Jones en ‘My Sentimental Friend’ – Herman’s Hermits;
- ‘Dick-A-Dum Dum’ – Des O’Connor (het lijkt even of hij “dikke duim” zingt!);
- ‘Epitaph’/’The Court Of The Crimson King’/’21st Century Schizoid Man’ – King Crimson (te horen in het voorprogramma van de Stones in het Hyde Park Festival);
- ‘Space Oddity’ – David Bowie (tweede versie waarbij de oorspronkelijk akoestische song werd aangevuld met een mellotron. Bowie kreeg lucht van een nakende maanlanding en haastte zich naar de studio om zijn lied af te werken en uit te brengen! Adamo zorgde op het vasteland voor zijn eigen ode aan de maanlanding: ‘A demain sur la lune’);
- ‘Tommy Can You Hear Me?’/’I’m Free’ – The Who (uit de rockopera ‘Tommy’);
- ‘It Miek’ (soms ook ‘It Mek’) – Desmond Dekker & The Aces (de opvolger van ‘Israelites’); - ‘The Liquidator’ – The Harry J All Stars (instrumentale reggae!);
- ‘Je t’aime… moi non plus’ – Serge Gainsbourg & Jane Birkin (Gainsbourg was de breuk met Brigitte Bardot al snel te boven gekomen en nam een vernieuwde versie op van dit nummer dat binnen de kortste keren verbannen werd op de BBC en later ook een banvloek over zich heen kreeg van de paus!) – Het nieuwe koppel stond er wel mee op nummer één en in de plaats daarvan werd een instrumentale single gedraaid: ‘Love At First Sight’ van Sounds Nice (Met Chris Spedding op gitaar en Clem Cattini op drums (maar dat wist ik toen niet!).
Tot zover mijn herinneringen uit de maand juli 1969, nu bijna 51 jaar geleden!
Zoals ik al eerder schreef (of vertelde) beleefde ik in 1969 een prachtige zomermaand in Engeland. Mijn ouders hadden mij, op mijn aandringen, ingeschreven voor een uitwisselingsproject waardoor Belgische studenten in Londen konden studeren gedurende de maand juli en in ruil kwamen Engelse studenten naar het vasteland (waarschijnlijk om Frans of Duits te leren).
Vóór mijn vertrek noteerde ik nog vlug de Top-20 die op de laatste zaterdag van juni door Mike Verdrengh werd gepresenteerd op Omroep Vlaams Brabant, want de officiële BRT Top 30 zou pas het levenslicht zien op 1 mei 1970. Daarin stond de Spanjaard Julio Iglesias genoteerd met ‘No llores mi amor’, een zomers nummer dat mij meteen bekoorde. Van hem wist ik enkel dat hij per ongeluk was begonnen gitaar te spelen en te zingen na een gebroken been want hij was daarvoor doelwachter bij de bekende voetbalploeg Real Madrid. In augustus was dit nummer jammer genoeg al uit die hitlijst verdwenen. Ik heb er bijna 20 jaar naar gezocht tot ik het in Spanje op de kop kon tikken in een supermercado, niet meer op vinyl maar op een musicassette!
Mijn adres in Londen was van 1 tot 31 juli 1969 gevestigd bij Mr. & Mrs. Farthing in Winchmore Hill. Het was een bejaard koppel van gepensioneerde leerkrachten en toch waren zij er vast van overtuigd dat Knokke in Nederland lag. Ik heb hen ook de taaltoestanden in België moeten uitleggen want daar waren zij niet van op de hoogte. Zij dachten dat de meerderheid van de Belgen Franstalig waren. Buiten mezelf was er nog een Belg genaamd Bernard, een Fransman waarvan ik de naam ben vergeten en een Portugees genaamd Euclides Soares Marquez, de zoon van een burgemeester. Ik zal zijn gevleugelde woorden altijd onthouden: “A man must be ugly and smell like a horse”. Hij had namelijk een hekel aan de geur van aftershave! Toch was hij zo vriendelijk een foto van mij te nemen in de tuin van Mr. & Mrs. Farthing!
Met de bus ging het vanuit het college in Brussel naar Oostende waar wij de overzetboot namen naar Dover en na de formaliteiten bij de strenge douane vervuld te hebben reisden wij per trein naar Londen. Aangekomen bij mijn gastgezin kreeg ik een sober avondmaal met toch een nagerechtje: plumpudding met kersen. Toen ik één van die kersen met mijn vork wou prikken schoof ik uit en rolde die kers zomaar over tafel! Hilariteit alom…
Elke ochtend kregen wij les in het London Institute for Foreigners en in de namiddag en ’s avonds waren wij vrij maar we moesten wel om 22 uur terug thuis zijn. Dagelijks de Londense subway (de metro bijgenaamd The Tube) nemen was voor mij een hele openbaring. Er woonden toen 10 miljoen inwoners in de Engelse hoofdstad en dat was meer dan er inwoners waren in België! Het werd een prachtige zomermaand, zonder één dag regen en vaak enkele dagen na elkaar zomerse temperaturen van meer dan 30 graden Celsius.
Op 3 juli 1969 werd Brian Jones, gitarist en oprichter van de rockgroep The Rolling Stones, dood in zijn zwembad gevonden. Hij werd slechts 27 jaar oud. Was het een ongeluk, moord, of zelfmoord? De waarheid zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. Zijn laatste optreden met de Rolling Stones was tijdens het Rock 'n Roll Circus in december 1968. Jones werd in juni 1969 officieel uit de Rolling Stones gezet. Mede-bandleden Jagger, Richards en Watts reden naar zijn huis, Cotchford Farm genaamd, en deelden hem mee dat hij uit de band was gezet.
De Rolling Stones gaven ter nagedachtenis aan de overleden Brian Jones een groot concert in Hyde Park op 5 juli. Het nieuws, toen zonder gsm of internet, verspreidde zich al vlug als een vuurtje via radio en televisie. Samen met nog een viertal kameraden besloten wij, na grondig overleg, te spijbelen en dat uniek concert bij te wonen. Daar werd ook de nieuwe gitarist, Jones' vervanger Mick Taylor, voorgesteld alsook de nieuwe single ‘Honky Tonk Women’, die nog maar enkele dagen te horen was op de BBC.
Het gratis concert werd naar schatting door minstens 250.000 mensen bezocht. Er speelden nog diverse andere bands als voorprogramma (waaronder King Crimson, Third Ear Band, Screw, Alexis Korner's New Church, Roy Harper, Battered Ornaments, en Family). Mick Jagger las flarden voor van Percy Bysshe Shelley’s gedicht over de dood van John Keats, Adonaïs, waarna honderden vlinders (koolwitjes) werden losgelaten. Van de groepen uit het voorprogramma zou ik in september enkel King Crimson en Family leren kennen via mijn wekelijks radioprogramma op de RTBF want dat soort muziek werd niet op de BRT gedraaid! Het zou nog jaren duren eer ik de muziek van Roy Harper zou leren kennen dankzij Led Zeppelin en Pink Floyd.
Door de hitte, vermeend drugsgebruik, emoties en een slechte podiumversterking klonk de band rommelig en vals. Dit was de setlist: "I'm Yours & I'm Hers", "Jumpin' Jack Flash". "Mercy Mercy", "Down Home Girl", "Stray Cat Blues", "No Expectations", "I'm Free", "Loving Cup", "Love in Vain", "(I Can't Get No) Satisfaction", "Honky Tonk Women", "Midnight Rambler", "Street Fighting Man" en "Sympathy for the Devil". Het laatste nummer duurde niet minder dan 18 minuten en hierbij werden de Stones bijgestaan door Afrikaanse drummers. Dat het optreden niet al te best was kon ons niet schelen. Het was het formidabel samenhorigheidsgevoel van de toen aanwezige jeugd dat primeerde! Na afloop keerden wij terug naar onze respectieve onthaalgezinnen die al op de hoogte waren gebracht van ons spijbelgedrag. Enkele dagen later kregen mijn ouders ook al een briefkaart. Het toppunt is dat ik in het voorjaar van 1969 besliste om mij in te schrijven voor deze cursus in de hoop een glimp van The Beatles op te vangen. Aanleiding hiervoor was hun optreden op het dak van het Applegebouw. Ik heb de Fab Four jammer genoeg niet gezien maar veelvuldig op de radio gehoord. Maar aangezien ik ook van de Stones hou was dit gratis concert mooi meegenomen en een herinnering om nooit meer te vergeten. Onnodig te zeggen dat het verkeer na het concert danig in de knoop lag want iedereen wou ongeveer tegelijk naar huis met de metro, de dubbeldekker, de taxi of te voet.
De soundtrack van mijn verblijf in Londen klonk toen zó:
- ‘Get Back/Don’t Let Me Down’ – The Beatles with Billy Preston (de allereerste keer dat een andere artiest werd vermeld, Tony Sheridan niet te na gesproken);
- ‘Waterloo Road’ – Lionel Morton (een cover van de groep Jason Crest, maar dat wist ik toen nog niet. Eens terug in België hoorde ik op de radio enkel de cover van Joe Dassin ‘Les Champs Elysées’ die op de koop toe beweerde het origineel opgenomen te hebben!);
- ‘Israelites’ – Desmond Dekker & The Aces (mijn eerste kennismaking met reggae, in 1968 werd deze muziekvorm uit Jamaica nog omschreven als reggay!) en ‘Return of Django’ – The Upsetters;
- ‘Wet Dream’ – Max Romeo (meteen in de ban geslagen door de BBC maar wel een nummer één!); - ‘Only A Fool’ – The Mighty Sparrow with Byron Lee & The Dragonaires (in het kielzog van de reggae werden calypso, ska en rock steady weer hip!);
- ‘Harlem Shuffle’ – Bob & Earl (oorspronkelijk uit 1963, terug uitgebracht in 1969 en een dikke hit! De Stones zouden het jaren later ook coveren. Terloops: dit was de favoriete single aller tijden van Beatle George Harrison!); - ‘That’s The Way God Planned It’ – Billy Preston;
- ‘Living In The Past’ – Jethro Tull (deze single weergalmde regelmatig uit de luidsprekers in Carnaby Street!); - ‘Hare Krishna Mantra’ – Radha Krishna Temple (een productie van George Harrison, deze kaalgeschoren kerels in oranje outfit liepen regelmatig door de Londense straten om hun boodschap al zingend te verkondigen);
- ‘Streets Of London’ – Ralph McTell en ‘Goo Goo Barabajagal (Love Is Hot)’- Donovan & The Jeff Beck Group;
- ‘Deep Water’ – Grapefruit en ‘Natural Born Bugie’ – Humble Pie;
- ‘Viva Bobby Joe’ – The Equals en ‘Time Is Tight’ – Booker T. & The MG’s;
- ‘Aquarius’ – Paul Jones; ‘Aquarius/Let The Sunshine In’ – 5th Dimension; en ‘Good Morning Starshine’ – Oliver, drie covers van knappe composities uit de musical HAIR;
- ‘The Boxer’ – Simon & Garfunkel (grappig detail: tijdens het Hyde Park Festival werd ik door een meisje aangesproken want zij dacht even dat ik Art Garfunkel was!); - ‘Give Peace A Chance’ – Plastic Ono Band: een zijstapje van John Lennon met Yoko Ono en in het koor zijn onder andere psycholoog Timothy Leary, zangeres Petula Clark, komiek Dick Gregory en rabbijn Abraham Feinberg te horen, naast alle journalisten, hotelmedewerkers en leden van de Hare Krishna die op dat moment in de hotelkamer waren! Tijdens het eerste concert in Toronto, in september 1969, bestond de groep ook uit Klaus Voormann (ex-Manfred Mann), Alan White (ex-Alan Price Set) en Eric Clapton (ex-Yardbirds, Cream en Blind Faith);
- ‘Something In The Air’ – Thunderclap Newman.
Tijdens mijn verblijf in Londen maakte ik ook de maanlanding op televisie mee en vernam ik via de krantenkoppen de allereerste overwinning van Eddy Merckx in de Ronde van Frankrijk. Bij mijn ontbijt werd ik zowaar door Mr. Farthing gefeliciteerd met de overwinning van mijn landgenoot!
Het Eurovisiesongfestival 1969 was het veertiende Eurovisiesongfestival en vond plaats op 29 maart 1969 in Madrid, Spanje. Het decor werd ontworpen door Salvador Dalí. Van de 16 deelnemende landen wonnen vier zangeressen: Frankrijk (Frida Boccara met ‘Un jour, un enfant’), het Verenigd Koninkrijk (Lulu met ‘Boom bang-a-bang’, Nederland (Lenny Kuhr met ‘De troubadour’) en gastland Spanje (Salomé met ‘Vivo cantando’). Elk lied kreeg 18 punten, 11% van het totale aantal punten. Een unicum en het reglement werd dan ook tegen het daaropvolgend jaar aangepast. Met 13 punten werd Zwitserland vijfde, gevolgd door Monaco op de zesde plaats met 11 punten. Voor België zong Louis Neefs ‘Jennifer Jennings’ en haalde daarmee een zevende plaats met 10 punten.
Luister ook eens naar ‘Iris’ uit 1968, een minder bekend liedje van arrangeur Paul Quintens en tekstschrijver Philemon Van Cauwenbergh. Zij schreven het prachtig liedje ‘Iris’ (met een tekst in het Nederlands en het Engels!) waarmee hij in 1968 een liedjesfestival in Athene won. In het nummer is duidelijk zijn latere hit ‘Jennifer Jennings’ te horen! Orkestleider was de legendarische Francis Bay en even legendarisch was het moment waarop Louis Neefs zijn armen in de lucht gooide!
Lulu en Lenny Kuhr heb ik enkele dagen geleden al gepost, hier volgen dan de twee overige winnaressen: - ‘Un jour, un enfant’ – Frida Boccara en ‘Vivo cantando’ - Salomé
In 1969 was er naast Angelsaksische muziek ook nog Franse te horen, al werd het aandeel van Franse zangers en zangeressen steeds kleiner.
De invloed van de rockmusical ‘Hair’ liet zich voelen want haast iedereen liet zijn haar groeien en dat was aan de platenhoezen te zien!
Van mei 1969 tot februari 1970 speelde Julien Clerc in de zeer succesvolle Parijse uitvoering van de musical ‘Hair’, waardoor zijn bekendheid in Frankrijk sterk toenam. Maar ook in Wallonië en Brussel was hij bekend want ik herinner mij zijn singles ‘La Cavalerie’ uit 1968 en ‘La Californie’ uit 1969.
Frida Boccara was een Franse zangeres van Joods-Italiaanse afkomst. Toen zij het Eurovisiesongfestival won kende ik haar ook al van haar prachtig lied ‘Cent mille chansons’ uit 1968 dat in 1969 nog vaak op de RTBF-radio te horen was.
Via dezelfde zender leerde ik ook de Canadees Robert Charlebois kennen die een duet zong (een parodie) met Louise Forestier over de luchtvaartpionier: ‘Lindbergh’ (sic). Raymond van het Groenewoud zou hem in 1980 ook ontdekken door zijn compositie ‘J’veux de l’amour’ uit 1979.
Van René Joly zijn single ‘Chimène’ heb ik ook goede herinneringen overgehouden.
Verder hoor ik onderstaande liedjes uit het jaar 1969 nog altijd heel graag:
- ‘Désormais’ – Charles Aznavour en ‘Que je t’aime’ – Johnny Hallyday
- ‘Le Métèque’ – Georges Moustaki en ‘C’est extra’ – Léo Ferré
- ‘Le Responsable’ – Jacques Dutronc en ‘A demain sur la lune’ – Salvatore Adamo (hierop kom ik nog terug bij mijn notitie over Londen 1969)
Nog enkele populaire nummers uit de lente van 1969:
- ‘Seven Horses In The Sky’ – The Pebbles (uit 1968 maar nog altijd in de hitlijsten en op de radio in het voorjaar van 1969!) - ‘The 5th’ – Ekseption (de vijfde symfonie van Ludwig van Beethoven kreeg in Nederland een popjasje aangemeten!)
- ‘Time Of The Season’ – The Zombies (uit 1968 en de groep was in 1969 al gesplit wegens de teleurstellende verkoop van hun elpee ‘Odessey and Oracle’ (een drukfout die te laat werd opgemerkt want het moest eigenlijk “odyssey” zijn en de hoezen waren al gedrukt!) - ‘Pinball Wizard’ – The Who (uit de rockopera ‘Tommy’, geschreven door Pete Townshend, een hoogtepunt uit het muzikaal jaar 1969).
De volgende platen werden top 3-hits in de Veronica Top 40 maar staan niet genoteerd in mijn persoonlijke Top 3900 aller tijden:
• Andy Williams - Battle Hymn of The Republic • Marty - Maanserenade • Percy Sledge - My Special Prayer • Robin Gibb - Saved by The Bell • The Bee Gees - Don't Forget to Remenber • The Cats - Marian, Scarlet Ribbons en Why • The Shuffles - Cha la la I Need You • Tom & Dick - Bloody Mary • Fabeltjeskrant – Hallo Mijnheer de Uil • Anja – De laatste dans
Uit mijn persoonlijke favorieten heb ik volgende schijfjes op 45 toeren gekozen:
- Baby Won’t You Leave Me Alone – The Web en One Road – The Love Affair
- Long And Lonesome Road - Shocking Blue en Muny Muny Muny – The Daisy Clan
- I Can Hear Music – The Beach Boys en The Last Seven Days – Gloria (met Robert Long)
- Don Juan – Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich en Roly – Raymond Froggatt
- To Love Somebody – Nina Simone (machtige compositie van de Brothers Gibb!) en A Salty Dog – Procol Harum
- Mendocino – Sir Douglas Quintet en Azzurro – Adriano Celentano
- Michael And The Slipper Tree – The Equals en Good Times (Better Times) – Cliff Richard
Eurovisiesongfestival 1969 - Vier winnende liedjes, een unicum!
- Boom-Bang-A-Bang – Lulu en De Troubadour – Lenny Kuhr (Allebei Eurovisiesongfestival nr. 1 – er waren nog twee andere winnaars, waarover later meer!)
- Goodbye – Mary Hopkin (geschreven door Paul McCartney maar volgens de afspraak uitgegeven onder de naam “Lennon/McCartney”!)
Een grandioze film die een belachelijke Franstalige titel meekreeg: 'Macadam Cowboy'!
- Midnight Cowboy (Theme) – John Barry & Orchestra met Toots Thielemans op mondharmonica (de film kwam in het Verenigd Koninkrijk uit op 25 mei 1969 en in Gent pas op 9 januari 1970, maar de muziek uit de soundtrack kenden wij al veel vroeger!) - Everybody’s Talkin’ – Nilsson (geschreven door Fred Neil in 1966 – de cover van Nilsson uit 1968 sloeg niet aan tot een heruitgave dankzij de prent Midnight Cowboy wel enorm veel succes kende!)
Formidabel debuut van de Brusselse popgroep Wallace Collection. Zij namen hun elpee 'Laughing Cavalier' zelfs op in de Londense Abbey Road studio's waar The Beatles jarenlang actief waren!
- Daydream – Wallace Collection [In mei 1969 kwam deze parel terecht in de Nederlandse hitparade. In België bestond de BRT Top 30 nog niet (pas vanaf 1 mei 1970) zodat ik vermoed dat de single ongeveer tegelijkertijd vanaf toen in ons land scoorde. Sylveer Vanholme en Freddy Nieuland maakten eerder deel uit van de band Sylvester’s Team en zorgden voor de popinvloeden terwijl de andere muzikanten klassiek geschoold waren. Een prachtige mix, het werd een wereldhit! Ik zag de groep slechts éénmaal optreden en dat was in 1970 in Elsene, onder de grond in de Parking des Deux Portes, tussen de Naamsepoort en de Louizapoort. In een tijd zonder mobiele telefoon verspreidde dit nieuws zich als een lopend vuurtje!]
In 1969 was Elvis Presley bijzonder actief in de filmwereld want er kwamen maar liefst drie prenten waarin hij meespeelde in de bioscopen terecht. Ook in de muziekwereld kende hij succes met twee wereldhits die later aan de beurt komen!
In het voorjaar, toen koning winter nog overal in België heerste, kreeg ik goed nieuws van HUMO’s TTT-Club. Ik ontving een waardebon om voor 900 BEF vinylplaten te gaan afhalen bij een muziekwinkel op de Brusselsesteenweg in Sint-Amandsberg! Nu was dat een hele onderneming om met het openbaar vervoer vanuit Watermaal-Bosvoorde naar het Gentse te reizen. Vrienden van mijn ouders die familie hadden in Zottegem namen mijn zus en ik mee. Onze keuze viel op de volgende elpees: ‘Hair (Broadway Musical)’; ‘Barry Ryan sings Paul Ryan’; ‘Flowers’ van The Rolling Stones; een liveplaat van Ike & Tina Turner, ‘The Graduate’ (soundtrack) met o.m. Simon & Garfunkel; en filmmuziek van Ennio Morricone. We moesten wel enkele honderden franken meer betalen voor die zes 33-toerenplaten. Ik kon jammer genoeg geen enkele plaat van The Beatles kiezen want die waren te duur. Naar huis moesten we met een bus van de buurtspoorwegen tot aan het Noordstation in Brussel. Vandaar gingen we te voet door de vrieskou naar het centrum van Brussel (Beurs) om een autobus van de M.I.V.B. te nemen (95 of 96). We waren meer dan een halve dag onderweg! Eens thuisgekomen nam ik alle elpees op band op en kreeg mijn zus de elpees want ik had nog geen platenspeler. Die zou er pas in 1970 komen…
Het belangrijkste evenement tijdens de maand januari 1969 was voor mij ongetwijfeld het live optreden van The Beatles op het dak van het APPLE gebouw. Ik kreeg terug hoop dat de vier jongens uit Liverpool hun onderlinge ruzies hadden bijgelegd. Al waren John, Paul, en George veel met andere dingen bezig, zoals o.m. de Plastic Ono Band, protestbeweging met Yoko; Paul trouwde met Linda Eastman en hield zich onledig met Badfinger; en George tenslotte met de Hare Krishna beweging. Ringo had er volgens mij genoeg van en speelde mee in de film ‘The Magic Christian’. Enkele maanden later kreeg ik gelijk want hij zou de groep even verlaten om in de zomer terug te keren. Op 8 augustus 1969 zouden ze alle vier het zebrapad van Abbey Road oversteken...
• ‘Change of Habit’ met onder anderen Elvis Presley; • ‘Charro’ met onder anderen Elvis Presley; • ‘Easy Rider’ van en met Dennis Hopper en Peter Fonda; • ‘On Her Majesty's Secret Service’ met onder anderen George Lazenby als James Bond; • ‘The Trouble with Girls’ met onder anderen Elvis Presley.
En wat stond er zoal in de hitlijsten?
‘Rock Me’ – Steppenwolf en ‘First Of May’ – The Bee Gees;
‘Breakfast On Pluto’ – Don Partridge (een eenmansorkest) en ‘Dynamite Woman’ – Sir Douglas Quintet;
‘Love Is Love’ – Barry Ryan (de opvolger van ‘Eloise’); ‘The Colour Of My Love’ – Jefferson (geschreven door Paul Ryan; het origineel stond op mijn elpee);
‘Proud Mary’ en ‘Born On The Bayou’ – Creedence Clearwater Revival;
‘Goodbye My Love’ – Jimmy Frey & The J.J. Band en ‘Met of zonder jou’ – Anneke Soetaert;
‘Love Is A River/My Name Is Love’ – Jess & James;
‘Girl On A Bicycle’ – Ralph McTell (gecoverd door Herman van Veen als ‘Fiets’); ‘Smile A Little Smile For Me’ – The Flying Machine;
‘Marrakesh Express’ – Crosby, Stills & Nash; ‘Blowing In The Wind’ – The Hollies (compositie van Bob Dylan, zeer tot ongenoegen van Graham Nash die de groep verliet omwille van de elpee ‘Hollies Sing Dylan’. Hij vond de sound veel te commercieel!);
‘Het kan niet zijn’ – Will Tura (mijn klasgenoot Robert Wijns uit Zaventem had een Engelse vader en die beweerde dat als dit lied in het Engels was gezongen, het een wereldhit zou geworden zijn!); ‘All My Life’ – The New Inspiration;
‘Wedding Bell Blues’ – The Fifth Dimenion (compositie van Laura Nyro) en ‘(If Paradise Is) Half As Nice’ – The Amen Corner;
‘Where Do You Go To My Lovely’ – Peter Sarstedt en ‘You Showed Me’ – The Turtles (compositie van Jim McGuinn en Gene Clark van The Byrds).
‘Dazed And Confused’ – Led Zeppelin;
‘Without Her’ – Herb Alpert & The Tijuana Brass (compositie van Nilsson); ‘I’d Rather Go Blind’ – Chicken Shack (een hele groep Britse muzikanten ontdekte de Amerikaanse blues zoals deze classic van Etta James uit 1968);
- 1 t/m 31 juli: Ik verblijf tijdens die maand in het gezin Farthing terwijl ik dagelijks in de voormiddag taallessen Engels krijg in de London High School for Foreigners. In de namiddag en ’s avonds waren we vrij! Het werd een prachtig verblijf in Londen met zomerse temperaturen van om en bij 30 graden Celsius!
- 3 juli: Muzikant Brian Jones (The Rolling Stones) wordt op 27-jarige leeftijd na een feestje thuis in zijn zwembad dood aangetroffen. De doodsoorzaak is nog steeds niet bekend. - 5 juli: In het Londens Hyde Park wordt een gratis concert gegeven door The Rolling Stones voorafgegaan door Third Ear Band, King Crimson, Screw, Alexis Korner's New Church, Family and the Battered Ornaments. Ik woon het concert bij i.p.v. naar de lessen te gaan. De menigte werd geschat tussen 250.000 en 500.000. Bij afloop was er in Londen alleszins een geweldig verkeersinfarct. Mijn ouders werden enkele dagen later al ingelicht van mijn afwezigheid per briefkaart!
Hierboven rechts is Mick Taylor te zien. Hij was voordien gitarist bij John Mayall's Bluesbreakers en verving nu de overleden Brian Jones. Hieronder een sfeerbeeld van het Hyde Park toen het op de middag van die bewuste dag 32 graden Celsius heet was!
- 20 juli: De Belgische wielrenner Eddy Merckx wint de Ronde van Frankrijk.
- 21 juli: Astronaut Neil Armstrong zet als eerste mens voet op de Maan, met Buzz Aldrin in zijn kielzog. Ruimtevaartuig: Apollo 11. Vier dagen later landen ze weer veilig op aarde. Dit onvergetelijk ogenblik maakte ik live mee op televisie samen met het Londens gezin Farthing!
- 9 augustus: In Los Angeles wordt actrice Sharon Tate, getrouwd met regisseur Roman Polański, samen met vier andere mensen vermoord door de Manson familie.
- 15 t/m 18 augustus: Het legendarisch driedaagse Woodstockfestival vindt plaats in Bethel, New York, met in totaal ruim 400.000 bezoekers en optredens van 24 bands. Al spoedig werd het betalend festival gratis want de organisatoren hadden niet zoveel volk verwacht. Ze werden gewoon overspoeld, letterlijk en figuurlijk want de regengoden waren ook van de partij!
- 1 september: Koning Idris van Libië wordt tijdens een verblijf in het buitenland afgezet door kolonel Qadhafi. - 29 september: Wereldpremière van de rockopera Tommy van The Who in het Concertgebouw van Amsterdam. - 27 november: Op die dag werd ik 18 jaar maar volgens de wet nog niet volwassen want daarvoor moest je toen 21 jaar oud zijn!
In het voorjaar van 1969 waren deze hits vaak op verschillende radiozenders te horen:
- ‘Wat heb je vandaag op school geleerd (Kleine Jan) – De Elegasten (een reactie op de politiek in België, m.n. de zogenaamde tweetaligheid van Brussel, Leuven Vlaams o.m. en een cover van ‘What Did You Learn In School Today?’, een protestlied van de Amerikaanse folkzanger Tom Paxton uit 1964. Hij had kritiek op de Amerikaanse regering, justitie, politiek en vooral de oorlogspolitiek!);
- ‘Days’ – The Kinks (uitgebracht in het najaar van 1968); - ‘Sorry Suzanne’ – The Hollies (er waren al geruchten dat het niet meer boterde tussen Graham Nash en de rest van de groep. Hij zou uitwijken naar de VS en een supergroep oprichten met David Crosby en Stephen Stills, ietwat later gevolgd door Neil Young!);
- ‘Toy’ – The Casuals; - ‘I’m A Gambler’ – Lace, een eenpersoonsband van muziekproducent Pete Dello. Hij was daarvoor werkzaam in de groep Honeybus;
- ‘Papa’s Got A Brand New Bag’ – Otis Redding (alweer een postume hit!); - ‘I Heard It Through The Grapevine’ – Marvin Gaye;
- ‘Spooky’s Day-Off’ – Swinging Soul Machine [deze Nederlandse soulgroep had Spooky (Iwan Groeneveld) als frontzanger. Toen deze een dagje vrijaf had nam de band deze geweldige instrumentale song uit met de toepasselijke titel! Hij zou in de jaren ’70 nog enkele hits scoren als de helft van het duo Spooky & Sue!]; - ‘Down Man’ – Brainbox (geschreven door gitarist Jan Akkerman en zanger Kaz Lux);
- ‘Touch Me’ – The Doors (dichter/zanger Jim Morrison op zijn best!) en ‘Let Me!’ – Paul Revere & The Raiders;
- ‘Hey Jude’ – Wilson Pickett (een fantastische cover van deze Lennon/McCartney-compositie overgoten met een soulsausje en met dank aan de geweldige gitaarklanken van Duane Allman!); - ‘Soul Deep’ – The Box Tops (soulmuziek gebracht door blanken werd al snel “blue eyed soul” genoemd!);
- ‘I’m Gonna Make You Love Me’ – Diana Ross & The Supremes & The Temptations (twee supergroepen uit Motown verenigden hun krachten!); - ‘Crimson & Clover’ – Tommy James & The Shondells (ik heb deze anekdote al vaak verteld: in die periode nam ik overal mijn transistorradiootje mee, ook bij familiebezoek. Toen deze single uit mijn transistor schalde dacht mijn vader zaliger dat de batterijen bijna plat waren. Hilariteit alom!);
- ‘Maybe Tomorrow’ – The Iveys (Nadat John Lennon, Paul McCartney en George Harrison enkele demo's gehoord hadden, werd een contract getekend bij Apple Records, het platenlabel van The Beatles. Niet lang daarna veranderden de jongens hun naam in Badfinger!); - ‘Something’s Happening’ – Herman’s Hermits (cover van ‘Luglio’, een Italiaans liedje geschreven door Giancarlo Bigazzi en Riccardo Del Turco, met een Engelse tekst van Jack Fishman en ook gecoverd door Joe Dassin als ‘Le petit pain au chocolat’ met een Franse tekst van Pierre Delanoé. De Engelse versie werd geproducet door Mickie Most en gearrangeerd door John Paul Jones, een basgitarist en sessiemuzikant van wie we nog zouden horen als lid van een legendarische rockband...);
- ‘Happy Heart’ – Petula Clark (oorspronkelijk slechts een b-kantje; melodie gecomponeerd door James Last!);
- ‘My World’s Beginning’ en ‘Happy Charly Madman’ – The New Inspiration;
- ‘Jupiter Child’ – Steppenwolf.
Maar de grootste schokbeweging in de muziekgeschiedenis was al bezig sinds september 1968. Toen gonsde het al van de berichten in de HUMO dat Jimmy Page als laatste was overgebleven in The Yardbirds. Hij kreeg de toestemming om een nieuwe groep op te richten onder de naam Jimmy Page & The New Yardbirds. Na een Scandinavische tour en zelfs een tijdje de achtergrondgroep van P.J. Proby te zijn geweest werd de naam van de band gewijzigd in Led Zeppelin. Tijdens de lessen esthetica mochten wij af en toe plaatjes naar school meebrengen en bespreken. Zo herinner ik mij de bespreking van de single ‘Good Vibrations’ van The Beach Boys, tot grote verbazing van de broeder Jezuïet die toen les gaf. Maar begin 1969 viel eenieders mond open van verbazing toen mijn klasgenoot Johan Devos uit Sint-Genesius-Rode binnenwandelde met onder zijn arm een elpee van Led Zeppelin en hij daaruit ‘Good Times Bad Times’ liet horen! Het hele album werd gevuld met folk en blues op een bedje van hevig gitaarwerk. Volgens sommigen het echte begin van de heavy metal, volgens anderen gewoon stevige rock. Deze elpee werd veelvuldig gedraaid op woensdagnamiddag op de RTBF-radio tijdens het programma Formule J en besproken door een vrouw waarvan de naam mij helaas niet meer te binnen schiet (ene Françoise?). De RTBF was op dat gebied veel vooruitstrevender dan de BRT want op dat ogenblik zwaaiden enkel de Vlaamse artiesten de plak op die zender samen met zeer commerciële popnummers uit de Angelsaksische wereld! Al brachten The Pebbles en The New Inspiration soelaas en al vlug zouden ze concurrentie krijgen uit Brussel door muzikanten die pop- en klassieke muziek zouden combineren. Maar daarover later meer!
- 1 januari: Invoering van de postcode in België. Ik woonde toen in Watermaal-Bosvoorde, voor de post was dat Brussel 17. Onze nieuwe postcode werd dan ook 1170 Brussel en nog later 1170 Watermaal-Bosvoorde! - 1 januari: In België wordt het rijbewijs ingevoerd.
- 16 januari: De student Jan Palach steekt zichzelf in brand op het Wenceslausplein in Praag uit protest tegen de teruggedraaide hervormingen van de Praagse Lente. Hij overlijdt drie dagen later aan zijn verwondingen.
- 30 januari: Vanaf het dak van Apple Records geven The Beatles een laatste publieke optreden, tot de politie er een einde aan maakt.
- 9 februari: Eerste testvlucht van de Boeing 747. - 2 maart: De eerste vlucht (29 minuten) van de Concorde.
- 25 t/m 31 maart: Zeven dagen lang houden John Lennon en Yoko Ono een "love-in" in het Amsterdam Hilton Hotel.
- 29 maart: Op het Eurovisiesongfestival winnen vier landen: Frankrijk, Nederland, Spanje en het Verenigd Koninkrijk. Het reglement wordt later aangepast om dit unicum te vermijden. Louis Neefs wordt verdienstelijk zevende, net als in 1967.
- 30 maart: Eddy Merckx wint zijn eerste Ronde van Vlaanderen. - 23 mei: Eerste uitzending van de Hilversum 3 Top 30 met presentator Joost den Draaijer. De eerste nr.1-hit was ‘Israelites’ van Desmond Dekker & The Aces uit 1968. Een nieuwe muziekvorm is geboren: de reggae.
- 31 mei: Koning Boudewijn verricht de opening van de Kennedytunnel te Antwerpen.
Uitgebracht op 13 januari 1969: De LP ‘Yellow Submarine’ van The Beatles had op de b-kant enkele instrumentale nummers van George Martin uit de tekenfilm. Vele fans kochten daarom die elpee niet. Mijn favoriet is ‘March Of The Meanies’ dat vele jaren later op de radio werd gebruikt voor een wekelijkse bespreking van de laatste films.
Ik herinner mij de winter van 1968 – 1969 als een zeer streng seizoen. In januari 1969 stonden nog vele singles uit het najaar van 1968 in de hitlijsten zoals o.m. ‘Albatross’ van Fleetwood Mac, ‘Eloise’ van Barry Ryan, ‘Hair’ van Zen, ‘Ob-La-Di Ob-La-Da’ van The Marmalade, ‘Lily The Pink’ van The Scaffold, ‘Ain’t Got No-I Got Life’ van Nina Simone, ‘Going Up The Country’ van Canned Heat, ‘Just A Little Bit Of Peace In My Heart’ van The Golden Earrings, ‘Son Of A Preacher Man’ van Dusty Springfield, ‘Love Child’ van Diana Ross & The Supremes, ‘Build Me Up Buttercup’ van The Foundations, ‘Jesamine’ van The Casuals, ‘Only One Woman’ van The Marbles, ‘Race With The Devil’ van The Gun, ‘My Little Lady’ van The Tremeloes, ‘Casatschok’ van Dimitri Dourakine’, en ‘Blackberry Way’ van The Move. Op 30 januari 1969 voerden de Beatles de laatste openbare uitvoering van hun carrière uit met een onaangekondigd concert, gehouden vanaf het dak van hun hoofdkantoor van Apple Corps op 3 Savile Row, in het kantoor en de modewijk van centraal Londen. Het was geleden van augustus 1966 dat de Fab Four nog live hadden opgetreden. Al snel werd het optreden stilgelegd op bevel van de politie. Er deden in die periode vele geruchten de ronde dat The Beatles zouden splitten (meer en meer ruzies tijdens de opnames, de witte dubbele waarin de vier uiteen gegroeid waren, het optreden van John & Yoko in december 1968 tijdens het Rock & Roll Circus van The Rolling Stones, Paul die Linda Eastman had leren kennen en die het niet zo goed kon vinden met Yoko, enz.). Op mijn college was er een uitwisselingsproject opgestart om Engelse studenten naar België te laten komen in ruil voor Belgische naar Londen. Ik was al snel ingeschreven want ik hoopte stiekem een glimp op te kunnen vangen van mijn favoriete popgroep in de loop van de maand juli 1969.
Dit was er zoal te horen op de radio tijdens de maand januari 1969:
‘Lily The Pink’ – The Scaffold (met Mike McGear, de broer van Paul McCartney); ‘Ob-la-di Ob-la-da’ – The Marmalade (de platenmaatschappij van The Beatles bracht het lied ook uit in de Benelux maar niet daarbuiten!);
‘Angelina’ – Will Tura en ‘Send Me A Postcard’ – Shocking Blue;
‘Chewy Chewy’ – Ohio Express (een nieuw genre zag het levenslicht: de bubblegum!) en ‘Little Arrows’ – Leapy Lee;
‘See Saw’ – Aretha Franklin en ‘I’ve Got Dreams To Remember’ – Otis Redding (een postume hit voor de betreurde soulzanger!);
‘In Your Life’ – The Tower (met Boudewijn de Groot en Eelco Gelling op gitaar, maar dat wist ik toen nog niet!); ‘Red Red Wine’ – Peter Tetteroo (de zanger/gitarist van de groep Tee Set met een compositie van Neil Diamond, een grote solohit);
‘Softly, Softly’ – The Equals en ‘Nothing But A Heartache’ – The Flirtations;
‘Bluebirds Over The Mountain’ – The Beach Boys (dat nummer stond ook op het repertoire van Ritchie Valens) en ‘Listen To Me’ – The Hollies.
En als toemaatje George Martin met zijn orkest: ‘March Of The Meanies’.
De laatste loodjes wegen het zwaarst! Het jaar 1968 loopt op zijn laatste benen. Hieronder nog een allerlaatste reeks liedjes uit dat fantastisch muzikaal jaar (al dan niet op 45 of op 33 toeren).
- ‘Valleri’ – The Monkees en ‘Do It Again’ – The Beach Boys;
- ‘Delilah’ (met Elton John als achtergrondzanger, zo vernam ik pas onlangs!) en op de b-kant ‘Smile’ – Tom Jones;
- ‘The Ballad Of Bonnie And Clyde’ – Georgie Fame en ‘Bonnie And Clyde’ – Serge Gainsbourg & Brigitte Bardot waarschijnlijk onder invloed van de film ‘Bonnie & Clyde’ van regisseur Arthur Penn uit 1967;
- ‘Cry Like A Baby’ en ‘Choo Choo Train’ – The Box Tops (blue eyed soul uit Amerika);
- ‘Harper Valley P.T.A.’ – Jeannie C. Riley (een prachtige tekst over het schijnheilig gedeelte van Amerika: de lokale oudervereniging veroordeelt een moeder omdat ze te kort gerokt is! Bovendien houdt de jonge weduwe van het uitgaansleven!);
‘Feelin’ Alright?’ – Traffic (Joe Cocker zou er in 1970 een geweldige hit mee scoren) en‘Midnight Confessions’ – The Grass Roots;
- ‘Glass Onion’ en ‘Julia’ – The Beatles (uit de dubbele witte LP van de Fab Four);
- ‘The Weight’/’I Shall Be Released’ – The Band (The Hawks was als begeleidingsband van Bob Dylan veranderd van naam – de b-kant van deze geweldige single is een compositie van Dylan) – Uit de geweldige elpee ‘Music From Big Pink’;
- ‘Those Were The Days’ – Mary Hopkin (beschermelinge van Paul McCartney); - ‘Hey Jude’ – The Beatles: Een van de eerste singles die langer dan 7 minuten duurde. Tot mijn grote ergernis werd hij bijna nergens voluit afgespeeld. De b-kant ‘Revolver’ heb ik in een vorige notitie al besproken;
- ‘Eloise’ – Barry Ryan (geweldig epos van eind 1968 geschreven door zijn tweelingbroer Paul Ryan dat nog lang in 1969 zou doorklinken op de radio en hoge ogen gooien in de hitlijsten!);
De eerste composities uit de Musical Hair die hun weg vonden naar de hitlijsten:
- ‘Ain’t Got No-I Got Life’ – Nina Simone (uit de musical Hair); - ‘Hair’ – Zen (Deze Nederlandse band was een van de eerste groepen om uit de musical Hair te putten: ook nog een grote hit in 1969);
De LP ‘Hair’ was een revolutionaire weergave van de Broadway musical met hits tot diep in het jaar 1969. Het vinylalbum werd voor het eerst uitgegeven op 1 juni 1968.
Ik was net 17 jaar geworden in november 1968 en ik maakte mij op om de muziek uit het jaar 1969 te ontdekken!
Voor de goede orde: in onderstaande lijst staan sommige liedjes uit 1968 die niet voorkomen in mijn persoonlijke Top 3900 aller tijden. Maar ik moet ze wel vermelden omdat ik anders de tijdsgeest niet getrouw weergeef.
- ‘Congratulations’ – Cliff Richard (Verrassend 2de op het Eurovisiesongfestival na de Spaanse Massiel met haar ‘La la la’); - ‘Jedan Dan’ – Dubrovački Trubaduri (een verrassende meezinger uit Joegoslavië (nu Kroatië) dankzij het Eurovisiesongfestival!) Omdat het wedstrijdreglement destijds nog geen groepen toestond, werd hun lied Jedan dan door twee leden ervan gezongen: Luciano Kapurso en Hamo Hajdarhod¸ić. De rest van de groep zong wel mee op de achtergrond.
- ‘Abergavenny’ – Marty Wilde (lid van de Britse ploeg op de Knokke Cup) en ‘Tip-Toe Thru’ The Tulips With Me’ – Tiny Tim (eendagsvlieg!);
- ‘Don’t Stop The Carnival’ – Alan Price Set; - ‘Casatschok’ – Dimitri Dourakine en zijn orkest (Cover van ‘Katyusha’ uit 1938, een verrassende Europese hit van Belgische makelij achter wie Leo Caerts Sr schuilging, ex Will Tura toetsenist en de man ook achter ‘Eviva España’, maar dat is voor later!);
- ‘Kom uit de bedstee mijn liefste’ – Egbert Douwe (dj bij Radio Veronica, een piratenzender op zee – ook een notoire eendagsvlieg geproducet door Peter Koelewijn);
- ‘Dong-dong-di-ki-di-gi-dong’ en ‘Just A Little Bit Of Peace In My Heart’ (inspiratiebron: ‘MacArthur Park’) – The Golden Earrings;
- ‘Golden Earrings’ – Frans Krassenburg (de ex-zanger van The Golden Earrings probeerde het solo);
- ‘Mensen om me heen’ (uit de elpee ‘Picknick’) en ‘Waterdrager’ – Boudewijn de Groot;
- ‘Cinderella Rockefella’ – Esther & Abi Ofarim;
- ‘Suddenly You Love Me’ – The Tremeloes (een cover van een Italiaans liedje dat door vele artiesten in diverse talen werd opgenomen: ‘Zai Zai Zai van Ben Cramer in 1967; Cilla Black in 1968; en Joe Dassin met ‘Siffler sur la colline’, ook in 1968. Het origineel is van de Italiaan Riccardo Del Turco: ‘Uno Tranquilo’. Met dank aan Arnold Rypens voor de research.); - ‘Help Yourself’ – Tom Jones (ook al een Italiaans nummer uit het San Remo Festival);
- ‘Cinnamon’ – Derek (alias Johnny Cymbal, bekend van ‘Mr. Bass Man’ uit 1963);
- ‘The Legend Of Xanadu’ en ‘Last Night In Soho’ – Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich;
- ‘Lazy Sunday’ – The Small Faces (een van de eerste popnummers gezongen in het Londens dialect, het cockney!)
1968 was het jaar waarin verschillende muzikale stijlen door elkaar op de radio te horen waren. Artiesten allerhande begonnen composities van grootmeesters Dylan, Lennon/McCartney en Brel gretig te coveren en voor het eerst kwam Canada in de schijnwerpers van de muziekwereld terecht dankzij Joni Mitchell en Leonard Cohen, al waren Paul Anka, The Band, Neil Young en anderen al een tijdje bezig. Opvallend feit: de Amerikaanse folkzangeres Judy Collins ontdekte de composities van Joni Mitchell en Leonard Cohen als eerste! In 1968 stak een nieuw fenomeen de kop op: de straatmuzikant (busker) Don Partridge die als een eenmansorkest twee grote hits scoorde!
- ‘I’ll Be Your Baby Tonight’ – Bob Dylan (uitgebracht als single op 27 december 1967 en begin 1968 veel op de radio te horen) en 'You Ain’t Goin’ Nowhere’ – The Byrds (compositie van Bob Dylan);
- ‘Blackberry Way’ – The Move (het antwoord van Roy Wood op ‘Penny Lane’);
- ‘Mother Nature’s Son’ en ‘Martha My Dear’ – The Beatles;
- ‘Hello, I Love You, Won’t You Tell Me Your Name?’ – The Doors en ‘Elenore’ – The Turtles;
- ‘Rosie’ en ‘Blue Eyes’ – Don Partridge;
- ‘My Name Is Jack’ en ‘Mighty Quinn (Quinn, The Eskimo)’ – Manfred Mann (compositie van Bob Dylan);
- ‘Young Girl’ en ‘Lady Willpower’ – Gary Puckett & The Union Gap;
- ‘I’ll Never Leave You’ – Tuesday Jackson (alias Nicole Croisille!); - ‘Seasons In The Sun’ – The Fortunes (‘Le Moribond’, compositie van Jacques Brel);
- ‘In The Wee Small Hours Of Sixpence’ en ‘Quite Rightly So’ – Procol Harum;
- ‘Love Is All Around’ – The Troggs en ‘Afterglow Of Your Love’ – Small Faces;
- ‘Suzanne’ en ‘So Long, Marianne’ – Leonard Cohen (de Canadese singer/songwriter had begin jaren ’60 op een klein Grieks eiland geleefd (Hydra) zodat Beatlemania hem volledig ontgaan was!);
- ‘Step Inside Love’ – Cilla Black (compositie van Lennon/McCartney); - ‘Blackbird’ – The Beatles (het sober gitaarspel werd in India aangeleerd door Donovan);
- ‘With A Little Help From My Friends’ (compositie van Lennon/McCartney): Voor de tweede maal nam de voormalige gasfitter Joe Cocker een lied van The Beatles onder handen. In 1964 was het ‘I’ll Cry Instead’ uit de soundtrack van ‘A Hard Day’s Night’. Zonder succes evenwel maar vier jaar later was het bingo met de hulp van gitaarwonder Jimmy Page en de toevoeging van Cockers oerkreet. Hij bracht een fenomenale versie van de song die hij van een uptempo nummer vertraagde tot een blues ballad. Hier werd muzikale geschiedenis geschreven!
In 1968 waren er vele muzikale stromingen te horen op de radio. Naast rocknummers waren er natuurlijk ook ontelbare melodieuze popliedjes of meezingers terug te vinden in de hitlijsten.
Mijn favorieten waren onder meer:
- ‘Words’ van de Bee Gees (heel verwarrende titel want dit was de opvolger van ‘World’);
- ‘I’ve Gotta Get A Message To You’ en ‘I Started A Joke’ – Bee Gees;
- ‘Only One Woman’ – The Marbles (geschreven door de Gibb Brothers) – Het duo kwam uit Australië en ‘Jesamine’ – The Casuals;
- ‘Everlasting Love’ en ‘Rainbow Valley’ – The Love Affair;
- ‘Girl Of Independent Means’ en ‘I Can’t Let Maggie Go’ – The Honeybus;
- ‘Callow-la-vita’ – Raymond Froggatt en prompt gecoverd door de Dave Clark 5 als ‘The Red Balloon’!
- ‘If I Only Had Time’ – John Rowles (een knappe vertaling van ‘Je n’aurai pas le temps’ van Michel Fugain) en de opvolger ‘Hush… Not A Word To Mary’. Twee knappe singles uit Nieuw-Zeeland.
- ‘Jennifer Eccles’ – The Hollies (waarschijnlijk het eerst popliedje waarin een meisje nagefloten wordt); - ‘Light My Fire’ – José Feliciano (een van de eerste covers van een nummer van The Doors);
- ‘Angel Of The Morning’ geschreven door Chip Taylor in 1967. De originele versie van Evie Sands flopte maar in 1968 hadden Merrilee Rush & The Turnabouts er een grote hit mee in de VS en in West-Europa was het P.P. Arnold die ermee scoorde!
- ‘Things’ – Nancy Sinatra & Dean Martin en ‘Laléna’ – Donovan;
- ‘I Close My Eyes And Count To Ten’ – Dusty Springfield; - ‘What A Wonderful World’ – Louis Armstrong (met een gesproken intro);
- ‘Wichita Lineman’ – Glen Campbell en ‘This Guy’s In Love With You’ – Herb Alpert (zonder zijn Tijuana Brass en gezongen!);
- ‘A Day In The Life Of A Fool (Manhã de carnaval)’ – Harry Belafonte en 'Honey’ – Bobby Goldsboro.
In de soulmuziek werden in de loop van het jaar 1968 ook enkele grote hits gescoord zoals o.m.:
- ‘I Don’t Know Why’ (soms ook ‘Don’t Know Why I Love You’) en ‘For Once In My Life’ – Stevie Wonder;
- ‘Save Me (part 1 & 2)’ – Julie Driscoll with Brian Auger & The Trinity (een cover van Aretha Franklin uit 1967) en ‘Since You’ve Been Gone’ – Aretha Franklin;
- ‘Dance To The Music’ en ‘Everyday People’ – Sly & The Family Stone;
- ‘Think’ en ‘I Say A Little Prayer’ – Aretha Franklin;
- ‘I Thank You’ – Sam & Dave en ‘Soul Drummers’ – Ray Barretto;
- ‘Son Of A Preacher Man’ – Dusty Springfield en ‘Who’s Making Love’ – Johnnie Taylor;
- ‘The Son Of Hickory Holler’s Tramp’ en ‘Little Green Apples’ – O.C. Smith;
- ‘Tighten Up’ – Archie Bell & The Drells en ‘Here Comes The Judge’ – Shorty Long;
- ‘The First Cut Is The Deepest’ {Cat Stevens} – P.P. Arnold en ‘Build Me Up Buttercup’ – The Foundations;
- ‘Love Child’ – Diana Ross & The Supremes en ‘Captain Of Your Ship’ – Reparata & The Delrons.
Als toemaatje nog enkele singles die niet echt soul, rock, of reggae zijn en daarom moeilijk ergens anders onder te brengen zijn dan onder de noemer popmuziek.
Zoals onder meer:
- ‘Give And Take’ van Brian: oorspronkelijk ‘Give A Little, Take A Little’ van Jimmy Cliff uit 1967 en in 1969 nogmaals uitgebracht. Niet echt ska of reggae want deze laatste muziekvorm brak pas laat in 1968 voorzichtig door.
- ‘Baby Come Back’ en ‘Hold Me Closer’ van The Equals. Afkomstig uit Guyana (Eddy Grant) en Jamaica (tweelingbroers Derv en Lincoln Gordon). De andere bandleden waren Pat Lloyd en John Hall. De bandnaam verwijst naar de gelijkheid binnen de groep van blanke en zwarte bandleden. Dit was de eerste multiraciale groep die enige erkenning kreeg in Engeland. Oorspronkelijk was ‘Baby Come Back’ de b-kant van ‘Hold Me Closer’ in 1966 tot enkele deejays uit West-Duitsland en Nederland het lied ontdekten en de band lokaal scoorde in 1967. In 1968 werd het alsnog een dikke nummer één in Engeland toen de single heruitgebracht werd! Geen reggae dus want hun genre wordt omschreven als poprock.
- ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’ van The Beatles, geschreven door Paul McCartney in een poging om een reggaenummer te schrijven. De titel betekent zoveel als "het leven gaat door". John Lennon had een hekel aan het nummer; hij noemde het "Paul's granny shit". Geen reggae dus maar wel een vrolijk popnummer. In 1969 had de Schotse groep The Marmalade een Britse nummer één met hun cover.
Popmuziek werd over het algemeen minder gepolijst en de flower power-elementen verdwenen al gauw als sneeuw voor de zon. Hierna dan ook een tweede reeks rocknummers met een ruiger kantje dan een gewoon popliedje. Je kan gerust stellen dat muziek in 1968 duidelijk evolueerde van rock-‘n-roll-beïnvloede liedjes naar rock.
- ‘Mony Mony’ – Tommy James & The Shondells en - ‘Sookie Sookie’ – Steppenwolf (origineel van Don Covay & The Goodtimers uit 1966);
- ‘Ring Of Fire’ – Eric Burdon & The Animals (oorspronkelijk een country/rock-‘n-rollnummer van Johnny Cash uit 1963) en ‘Suzie Q (Part 1 & 2)’ – Creedence Clearwater Revival (een cover van ‘Susie Q‘, een rockabilly nummer van de Amerikaanse gitarist Dale Hawkins uit 1957 – In januari 1968 werd de groepsnaam van The Golliwogs gewijzigd in Creedence Clearwater Revival, al snel afgekort tot Creedence en nog later in CCR.);
John en Tom Fogerty samen met Stu Cook en Doug Clifford veranderden de groepsnaam in januari 1968 van The Golliwogs naar Creedence Clearwater Revival en lieten hun haren en baard groeien!
- ‘Jumpin’ Jack Flash’ – The Rolling Stones en - ‘Keep On’ – Bruce Channel (Amerikaanse zanger die in 1961 scoorde met ‘Hey Baby’);
- ‘Hush’ (van Joe South) en ‘Kentucky Woman’ (van Neil Diamond) – Deep Purple;
- ‘Gypsy Eyes’ en ‘Crosstown Traffic’ – The Jimi Hendrix Experience (zie onderstaande links uiterst links);
Links boven zou de oorspronkelijke hoes geweest zijn met de goedkeuring van Jimi. Rechts werd de officiële hoes van het dubbelalbum in de Verenigde Staten.
Onderstaande hoes kwam uit in West-Europa zonder toestemming van Jimi. Hij kon er niet mee lachen. Zonder problemen werden er 19 meisjes gevonden die bereid waren bloot te poseren op een platenhoes. Bovendien werden enkele duizenden exemplaren in het Verenigd Koninkrijk verkeerd gedrukt: i.p.v. 'Electric Ladyland' stond er 'Electric Landlady' (sic) op de vinylplaat èn op de hoes. Dit zijn dan ook echte verzamelplaten geworden!
- ‘Nobody But Me’ – Human Beinz (origineel van The Isley Brothers uit 1962); - ‘Ride My See-Saw’ – The Moody Blues (een heel ander geluid dan ‘Nights In White Satin’!);
- ‘Hey Bulldog’ – The Beatles;
- ‘Back In The U.S.S.R.’ en ‘Birthday’ – The Beatles;
- ‘While My Guitar Gently Weeps’ – The Beatles (machtige compositie van George Harrison met uniek gitaarwerk van zijn boezemvriend Eric Clapton die toen in de supergroep Cream zat!) en ‘White Room’ – Cream.
Als toemaatje “The Rolling Stones Rock and Roll Circus”:
- Op 11 december 1968 organiseerden The Rolling Stones een concert in een circustent waar onder andere artiesten als The Who, Taj Mahal, Marianne Faithfull en Jethro Tull optraden. Het hoogtepunt werd gevormd door een optreden van supergroep The Dirty Mac, bestaande uit John Lennon, Yoko Ono, vioolvirtuoos Ivry Gitlis, Mitch Mitchell (drummer van The Jimi Hendrix Experience), Eric Clapton, en Stones-gitarist Keith Ri-chards. Oorspronkelijk zou de concertregistratie uitgezonden worden op de BBC, maar de Stones hielden de release om uiteenlopende redenen tegen. De band was niet tevre-den over de eigen inbreng, deels veroorzaakt door de zwaarverslaafde Brian Jones, en deels omdat men zich overstemd voelde door het explosieve optreden van The Who. Pas bijna dertig jaar later, in 1996, gaven de Stones toestemming om de film uit te brengen.
- Het project was grotendeels een idee van Stones-zanger Mick Jagger die naar nieuwe ma-nieren zocht om het publiek te bereiken. Samen met de producer Michael Lindsay-Hogg werkte Jagger het idee van de circusshow verder uit. De Stones en hun gasten traden op in de replica van een oude tent met vrienden en kennissen als publiek. Om 2 uur 's mid-dags startten de opnames, maar door de vele podiumwissels en technische problemen, duurden de opnames tot 5 uur de volgende ochtend. Naast de optredens treden verschil-lende bandleden tijdens de ingelaste pauzes op als circusartiesten.
- De opnames werden afgesloten met het Stones-nummer ‘Salt of the Earth’, dat samen met het publiek gezongen werd. Tevens was dit het laatste publieke optreden van Stones-gitarist Brian Jones, die een half jaar later onder nog steeds mysterieuze omstandigheden verdronk in zijn eigen zwembad.
- The Dirty Mac: ‘Yer Blues’. Ik had toen al een vermoeden dat The Beatles zouden uiteen-vallen… Mijn vermoedens waren dat de Fab Four na het meesterwerk ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ in 1967 uitgebracht te hebben moeilijk hetzelfde niveau zouden kunnen bereiken. De singles waren oké maar de dubbele witte elpee viel mij eerlijk ge-zegd ietwat tegen. Toegegeven: er zaten op de vier plaatkanten nog parels tussen maar zeker de helft had kunnen weggelaten worden. De grootste blunder volgens mij was het feit dat ‘While My Guitar Gently Weeps’ als b-kant van ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’ werd uitge-bracht, een poging van Paul McCartney om een reggaenummer te schrijven.
In 1968 was er ook een rock-‘n-roll revival! Zo werd de single ‘Rock Around The Clock’ van Bill Haley & His Comets uit de jaren ’50 opnieuw uitgebracht met een geweldige hit voor gevolg! Het lied werd geschreven in 1952 door Max C. Freedman en James E. Myers. De bekendste en meest succesvolle uitvoering van het nummer werd opgenomen in 1954 voor Decca Records. De originele volledige titel van het lied was ‘We Gonna Rock Around the Clock Tonight!’. Dit werd later ingekort tot ‘(We're Gonna) Rock Around the Clock’ en uiteindelijk tot ‘Rock Around The Clock’.
Ook Paul McCartney vond dat hij terug naar de basis moest gaan en geïnspireerd door zijn idool Fats Domino en een obscure plaat die hij in de kast van zijn vader had gevonden componeerde hij ‘Lady Madonna’. Fats Domino was meteen geflatteerd want hij nam op zijn beurt een versie op van die fantastische rocksong. De inspiratiebron was ‘Bad Penny Blues’, een instrumentale blues geschreven door Humphrey Lyttelton in 1956.
The Status Quo lieten het lidwoord in hun groepsnaam vallen en met de hulp van Marty Wilde (een oude rocker die succes had in de jaren ’50) scoorde de band een hit met ‘Ice In The Sun’ (geschreven door Marty Wilde en Ronnie Scott). Gedaan met psychedelische toestanden want zij turnden zich om tot een rockband waarvan de muziek gekarakteriseerd wordt door een sterke boogie- en boogiewoogiestijl.
Niemand minder dan The King of Rock & Roll, Elvis Presley, had besloten om een comeback te maken en dat heuglijk feit werd vastgelegd in een TV-film met als kers op de taart twee dikke hits met dank aan meestergitarist Jerry Reed: ‘U.S. Male’ en ‘Guitar Man’!
In feite had The Who al het voorbeeld gegeven tijdens hun optreden op het Monterey International Festival met hun cover van ‘Summertime Blues’ van Eddie Cochran. Een nieuwe groep genaamd Blue Cheer kwam op de proppen met een nog straffere versie waarvan sommigen zeggen dat dit de allereerste hard rock/heavy metal-single is. Paul McCartney zou iets later met ‘Helter Skelter’ ook geschiedenis schrijven, en die compositie was een reactie op ‘I Can See For Miles’ van The Who. Pete Townshend had in 1967 via de muziekpers laten weten dat hij de allerluidste song ooit had geschreven!
Burt Blanca was ook op de kar gesprongen met ‘Rock & Roll Is Good For The Soul’ onder het pseudoniem Winky Hawks en The Royal Showband Waterford scoorde met een twist genaamd ‘Hucklebuck’ (ook bekend van Chubby Checker), maar die twee singles heb ik al besproken in een vorige notitie.
Naast rock-‘n-roll was er in 1968 ook belangstelling voor rhythm & blues of gewoon blues:
- ‘Piece Of My Heart’ - Big Brother and The Holding Company (ft. Janis Joplin) (opgenomen door Erma Franklin, de oudere zus van Aretha, in 1967); - ‘I Can’t Turn You Loose’ – Chambers Brothers (Otis Redding zong dit al in 1965);
- ‘Love-itis’ en ‘World Of Love’ – Mandala (Een Canadese R&B en soulband);
Rhythm & Blues en soul uit Canada!
- ‘Get Ready (short version)’ – Rare Earth (de meer dan 20 minuten durende versie op LP zou in 1969 in de VS uitgebracht worden en een grote hit worden in 1970 in West-Europa. Het origineel is natuurlijk van The Temptations.); - ‘You Shook Me’ – The Jeff Beck Group (ft. Rod Stewart) (oorspronkelijk van Muddy Waters uit 1962);
- ‘On The Road Again’ en ‘Going Up The Country’ – Canned Heat (blues/boogieband);
- ‘Need Your Love So Bad’ – Fleetwood Mac (origineel van Little Willie John uit 1956) en ‘Yer Blues’ – The Beatles.
Flower Power en psychedelische ervaringen hadden er mede voor gezorgd dat meer en meer artiesten gingen experimenteren met hallucinogene middelen zodat men in 1968 gerust kon stellen dat zij gerookt hadden of geslikt en dat zij ze “soms zagen vliegen” of hadden ze te veel gedronken of gewoon gedroomd?
En dat vertaalde zich in leuke of minder leuke singles zoals o.m.:
- ‘2000 Light Years From Home’ van The Rolling Stones en ‘Prikkebeen’ van Boudewijn de Groot & Elly Nieman;
- ‘Journey To The Center Of The Mind’ van The Amboy Dukes en ‘Rainbow Chaser’ van Nirvana;
- ‘Cloud Nine’ van The Temptations en ‘Pictures Of Matchstick Men’ van The Status Quo;
- ‘I’m The Urban Spaceman’ van de Bonzo Dog Doo-Dah Band, door Paul McCartney onder het pseudoniem "Apollo C. Vermouth" geproduceerd en ‘Green Tambourine’ van de Lemon Pipers;
- ‘MacArthur Park’ van Richard Harris, een machtig epos geschreven door Jimmy Webb: “Someone left the cake out in the rain”. Wat had die kerel gerookt? en ‘The Pusher’ van Steppenwolf, een harde aanklacht tegen de verdelers van drugs;
- ‘Atlantis’ en ‘Hurdy Gurdy Man’ van Donovan;
- ‘Als de rook om je hoofd is verdwenen’ van Boudewijn de Groot; - ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ van Iron Butterfly. Volgens de legende was de bandleider dronken of stoned en probeerde hij met een dubbele tong ‘In The Garden Of Eden’, de titel van het lied, aan de telefoon duidelijk te maken aan de producer. Het lukte hem maar half…
- ‘Just Dropped In (To See What Condition My Condition Was In)’ van The First Edition (met Kenny Rogers); - ‘This Wheel’s On Fire’ van Julie Driscoll met Brian Auger & The Trinity, een formidabele compositie van Bob Dylan;
- ‘All Along The Watchtower’ van The Jimi Hendrix Experience, eveneens een geweldige compositie van Bob Dylan die Hendrix volledig naar zijn hand zette!
Geweldige cover met dank aan de fantastische componist/tekstschrijver Bob Dylan!
Vandaag trakteer ik jullie op een partijtje België - Frankrijk. Geen voetbal want dat is oorlog, maar wel muziek want die verzacht de zeden. Welke liedjes uit beide landen waren er in 1968 zoal te horen op de radio? Ook benieuwd? Hier komen ze dan. Veel luisterplezier!
- Jacques Dutronc – ‘A tout berzingue’ en Ann Christy – ‘Le garçon que j’aimais’
- Françoise Hardy – ‘Des ronds dans l’eau’ en The Pebbles – ‘Get Around’
- Gilles Dreu – ‘Alouette’ en The New Inspiration – ‘Mister Moody’
- Isabelle Aubret – ‘La source’ (Eurovisiesongfestival) en André Brasseur – ‘The Kid’
- Serge Gainsbourg & Brigitte Bardot – ‘Comic Strip’ en Winky Hawks (alias Burt Blanca) – ‘Rock ’n Roll Is Good For The Soul’
- Françoise Hardy – ‘Comment te dire adieu?’ {Serge Gainsbourg} en Brian & The Hi-Five – ‘Poinciana’
- Serge Gainsbourg – ‘The Initials BB’ en Jess & James with The J.J. Band – ‘Something For Nothing’ (de opvolger van ‘Move’)
- Serge Gainsbourg – ‘Requiem pour un c…’ (Met Michel Colombier uit de film Le Pacha) en Jacques Brel – ‘Vesoul’
- Will Tura – ‘20 minuten geduld’ {Shel Silverstein} en The New Inspiration – ‘I See No Reason Why’
- Jimmy Frey met The J.J. Band – ‘Zo mooi, zo blond en zo alleen’ {Tony & Wando Lam alias Jess & James – tekst Nelly Byl – productie Roland Kluger} en The Pebbles – ‘Seven Horses In The Sky’ (met een geweldig optreden tijdens Jazz Bilzen!)
Ook nog een hit in 1969!
Deze 20 nummers komen uit mijn persoonlijke Top 3900 Aller Tijden en daaruit blijkt dat Serge Gainsbourg voor Frankrijk het leeuwendeel van de composities voor zijn rekening nam. In België valt het op dat er in drie talen gezongen werd: het Nederlands, het Frans en het Engels. De stand werd uiteindelijk 12 voor België tegen 8 voor Frankrijk!
