Deze geweldige song werd nogmaals op single uitgebracht in 1970, 1972, en 1982. Er bestaat ook een live versie uit 1971 van Gary Brooker & Co samen met het Edmonton Symphony Orchestra uit Canada.
Ik post daarom hieronder de twee versies.
Het volledig live album van Procol Harum met het Edmonton Symphony Orchestra kon ik op de kop tikken in Rheindahlen, West-Duitsland toen ik niet ver van daar in 1973 mijn legerdienst vervulde.
Telkens ik dit nummer hoor moet ik aan een gepekelde zeehond denken.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'You Can’t Always Get What You Want' / 'Love In Vain' – The Rolling Stones
- Het nummer 'You Can’t Always Get What You Want' is geschreven door Mick Jagger en Keith Richards. Het staat op de elpee 'Let It Bleed' en op de B-kant van 'Honky Tonk Women' (single uitgebracht begin juli 1969, net na het overlijden van Brian Jones op 27-jarige leeftijd).
Het nummer wordt begeleid door het London Bach Choir. In de lange versie zingt dit koor ook de intro. Het nummer vertoont enige gelijkenis met 'Hey Jude' van The Beatles. De 'Get Back'-sessies van de Fab Four zouden pas in 1970 uitmonden in de elpee 'Let It Be'. De elpee 'Let It Bleed' van de Stones werd uitgebracht op 5 december 1969. Zou dat toeval kunnen zijn?
Charlie Watts drumt niet op deze song, maar wel producer en slagwerker Jimmy Miller. 'You Can’t Always Get What You Want' werd ook opgevoerd tijdens het Rock and Roll Circus van The Rolling Stones dat plaatsvond op 11 december 1968 maar de opnames van die avond werden pas in 1996 op cd uitgebracht!
- Het nummer 'Love In Vain' is een Delta Blues classic geschreven door Robert Johnson, een inspiratiebron voor Keith Richards. Slide gitarist Ry Cooder bespeelt de mandoline op dit lied omdat Brian Jones destijds wegens drugsproblemen niet beschikbaar was. Hij overleed in duistere omstandigheden op 3 juli 1969 in zijn zwembad.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
De laatste reeks 'Historische opnames uit 1969' is ingezet en zal -als alles goed gaat- op zaterdag 10 september 2022 beëindigd worden. Hier volgen twee geweldige nummers: één over het universum en één over een echte superster! Nog een fijne dag (zonder al te veel gedonder) en tot dan!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Across The Universe' – The Beatles
Eind december 1969 verscheen er een compilatie elpee met daarop diverse artiesten onder de titel 'No One’s Gonna Change OUR WORLD'. Wat heel uitzonderlijk was, is het feit dat ook The Beatles een bijdrage leverden onder de vorm van 'Across The Universe' geschreven door John Lennon. Het liefdadigheidsalbum werd uitgebracht ten bate van het Wereld Natuur Fonds.
Het prachtig nummer zou -in een andere versie- ook verschijnen op de LP 'Let It Be' die pas in 1970 zou worden uitgebracht.
De bezetting in 1969 was de volgende: John Lennon: zang, akoestische gitaar, elektrische gitaar; Paul McCartney: piano, achtergrondzang; George Harrison: tanpura, elektrische gitaar; Ringo Starr: maraca's, drums; Lizzie Bravo, Gayleen Pease: achtergrondzang. Deze twee fans stonden dagenlang voor het gebouw van de Abbey Road studio's te wachten om een glimp op te vangen van hun idolen en zij werden uitgenodigd om mee te zingen!
In 1970 zou Phil Spector zich ermee bemoeien en in 2003 verscheen nog een andere versie op de cd ' Let It Be... Naked', onder impuls van Paul McCartney.
Lennon kreeg inspiratie voor het nummer nadat zijn toenmalige vrouw Cynthia "door bleef gaan over iets". Het nummer kent invloeden uit de transcendente meditatie, waar de Beatles in 1967-1968 in geïnteresseerd zijn geraakt. Lennon beschreef het nummer later als "een van de beste teksten, zo niet de beste tekst, die ik ooit heb geschreven".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Superstar' – Murray Head & The Trinidad Singers + 'Hallelujah' – Deep Purple
In 1969 ontstond het idee om een Rock Opera uit te brengen rond de figuur van Jezus Christus. 'Jesus Christ Superstar' werd voorzien van muziek van Andrew Lloyd Webber en tekst van Tim Rice. Toch zou het nog duren tot de rock opera als elpee zou worden uitgebracht (met zang van onder andere Ian Gillan, Yvonne Elliman, Murray Head en Barry Dennen) en werd vervolgens als musical op de planken gebracht in Londen en op Broadway vanaf oktober 1971.
Blijkbaar kon de platenmaatschappij niet wachten en werd in december 1969 de single 'Superstar' van Murray Head & The Trinidad Singers als voorproefje reeds uitgebracht! In januari 1970 stond hij haast in elke hitlijst met dit geweldig nummer. Murray Head speelde de rol van Judas en Yvonne Elliman was Maria.
Door religieuze groeperingen werd destijds geprotesteerd tegen de opvoering van het stuk, omdat Jezus te veel als een gewone sterveling zou worden neergezet. Inmiddels wordt het stuk echter ook opgevoerd door kerkelijke musicalgezelschappen.
In 1969 was Ian Gillan blijkbaar in een religieuze stemming want niet alleen speelde hij de rol van Jezus in de rock opera maar bracht hij met zijn groep Deep Purple een single uit die 'Hallelujah' heette met op de b-kant een gedeelte van 'April' want op de elpee duurde die song maar liefst 12:20 minuten Het werd 'April Part I'! De song gecomponeerd door Cook/Greenaway had zeker niet misstaan in de rock opera! In 1970 bracht de groep People hetzelfde lied uit onder de naam 'I Am The Preacher'.
Heel Europa was in die periode in de ban van de Jezus figuur denk maar aan de single 'Jesus' van Jeremy Faith And The St. Mathews Church Choir And Orchestra (1971). De componist van het nummer was niemand minder dan Mike Hamburger, die zijn naam later wijzigde in Michel Berger en de echtgenoot werd van France Gall. Véronique Samson zingt mee in de achtergrond.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Vervolgens komt er geweldige filmmuziek aan de beurt uit de maand december 1969 zodat deze nog gedurende heel het jaar 1970 op de radio te horen was.
In de eerste prent speelde een Australiër de hoofdrol, voor het eerst maar ook voor het laatst in deze spionagereeks. In de tweede film schitteren drie Franse acteurs voor het eerst samen als commissaris of leden van een misdadige bende genoemd naar een eilandje in de Middellandse Zee.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'We Have All The Time In The World' – Louis Armstrong
"Good old Satchmo" kreeg de eer om het themalied in te zingen van 'On Her Majesty's Secret Service' (al snel afgekort tot OHMSS), uitgebracht op het einde van december 1969.
James Bond werd toen gespeeld door de Australische acteur George Lazenby en hij kon zijn voorganger Sean Connery niet doen vergeten. 007 maakte een kapitale fout door te trouwen met Diana Rigg (jawel, bekend van The Avengers). Opmerkelijke rollen in die prent: Telly Savalas als Blofeld de slechterik (later de lolly likkende Kojak), en Joanna Lumley (later in 'The New Avengers' en vooral bekend van 'Abolutely Famous'). Zij speelde geen Bondgirl maar één van de 12 "Angels of Death" die het de superspion moeilijk maakten.
John Barry en Hal David schreven de hemelse compositie en Louis Armstrong was een verrassende maar heerlijke keuze. John Barry was Jane Birkin kwijtgespeeld aan Serge Gainsbourg maar hij wist nog altijd hoe een Bondliedje moet klinken!
Curiosum: John Barry en Jane Birkin hebben dezelfde initialen, net als James Bond trouwens!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Le Clan des Siciliens' – Ennio Morricone
Ook deze film werd in december 1969 uitgebracht en het was de eerste maal dat Maestro Ennio Morricone muziek componeerde voor een niet-Italiaanse film, geregisseerd door Henri Verneuil. Het was wel een coproductie tussen Frankrijk en Italië.
Jean Gabin en Alain Delon speelden de slechteriken uit een Sicilaanse clan en Lino Ventura was de commissaris van dienst die hen op de hielen zat. Het trio speelde voor het allereerst samen!
Dalida zong het themalied maar ik kies vandaag voor de magistrale instrumentale compositie van Ennio Morricone, gevolgd door een variatie op hetzelfde thema.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Hieronder is het de beurt aan Schotse marmelade die veel herinneringen teweegbrengt en een dankbare Engelse zanger/componist alhoewel zijn naam meteen verkeerd werd gespeld.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Reflections Of My Life' – The Marmalade
De Schotse popgroep The Marmalade scoorde eind 1969/begin 1970 een mooie hit met het prachtige en ontroerende 'Reflections Of My Life', een song die bij mij ook vele jeugdherinneringen oproept want ik was toen net achttien geworden.
In januari 1969 hadden ze nog op één gestaan in de Britse hitlijsten met hun cover van 'Ob-La-Di, Ob-La- Da' van The Beatles. The Marmalade was de allereerste Schotse band die zich aan de top van de Britse hitparade plaatste.
Op het DECCA label brachten de Schotten 'Reflections Of My Life' uit wat hun grootste wereldwijde hit zou worden. Luister vooral naar die fenomenale baspartij en de perfecte samenzang!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Thanks' – J. Vincent Edwards
J. Vincent Edwards, ook wel Vincent Edwards, is een Britse zanger, songwriter en producer. Hij speelde in de Londense productie van de musical Hair in 1968. Als solozanger had hij eind 1969/begin 1970 een grote hit met het nummer 'Thanks'. Het nummer stond vijf weken op de eerste plaats in de Vlaamse hitparade.
Niettegenstaande zijn naam verkeerd werd gespeld op de cover van zijn hitsingle was de jonge artiest zeer dankbaar voor dit succes maar ook voor Emily Jane! Hij dankte de Heer op zijn blote knieën voor zijn ontmoeting met haar. 'Love Hit Me' kwam tevens uit zijn pen en daarmee scoorde hij ook heel goed in 1976. 'Right Back Where We Started From' zou daarenboven in 1976 een internationale hit worden voor Maxine Nightingale.
In 1980 bracht hij zelfs een cover uit van 'Wonderful Tonight' van Eric Clapton met Jean Toots Thielemans op mondharmonica!
Het is Edwards i.p.v. Edward!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
En tenslotte is het nu de beurt aan een bluesnummer van een Amerikaans "koninklijk" gitaarwonder en een Britse bluesband die langzaam maar zeker evolueerde naar bluesrock/heavy metal. Het zijn de allerlaatste liedjes uit reeks 25. Zorg dus dat je er bij bent!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Thrill Is Gone' – B.B. King
Deze "koninklijke" bluesgigant bracht op 5 december 1969 deze single uit in de Verenigde Staten. In de loop van 1970 kregen wij deze 45-toeren schijf af en toe te horen in West-Europa.
De Britse rockers hadden de blues ontdekt en meegebracht naar ons continent zoals o.a. John Mayall's Bluesbreakers (een kweekvijver van talent!), Fleetwood Mac, Chicken Shack, Led Zeppelin, Alexis Korner & Blues Incorporated, The Yardbirds en Cream, maar ze hadden er een heel andere invulling aan gegeven.
Riley Ben King, beter bekend als B.B. King, scoorde met zijn versie van 'The Thrill Is Gone', een nummer geschreven door Roy Hawkins en Rick Darnell in 1951 (mijn geboortejaar).
De verrukking voor de blues is bij mij nooit verdwenen!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Oh Well (Part 1 + Part 2)' – Fleetwood Mac
Maar de grootste verrassing kwam van Fleetwood Mac, de Britse bluesgroep van Peter Green, die eind 1969 de geweldige single 'Oh Well' uitbracht. Het nummer was zo lang (meer dan 9 minuten!) dat het in twee stukken werd geknipt door de platenmaatschappij. Part 1 en Part 2 weetjewel?
Hieronder post ik de volledige versie. Het lied bestaat uit twee delen: een elektrische bluesrock die eindigt in een coda met Spaanse gitaar. Op deel 2 gaat de instrumentale versie verder. Aangezien de single in november 1969 werd uitgebracht was 'Oh Well' in 1970 nog vaak te horen op de radio en in de jeugdclubs.
In Mexico werd de single uitgebracht als "Ah Bueno", in Portugal en Spanje als "Muy Bien", en in Zuid-Afrika en Venezuela als "Oh Bien". Part 2 doet mij altijd denken aan een klassiek stuk zoals bvb. het 'Concierto de Aranjuez', een concerto voor gitaar en orkest, gecomponeerd door Joaquín Rodrigo in Parijs in 1939.
Heel raar dat iemand de sticker "Pop Music" op het vinylplaatje heeft geplakt!
