In 1970 realiseerde ik mij dat ik nog een heleboel geweldige muziek uit de jaren zestig (en later van de jaren vijftig) moest aankopen. Om de financiële invloed ervan op mijn budget te beperken richtte ik mij in eerste instantie op verzamelalbums zoals "Greatest Hits" of "The Best of".
In 1967 verscheen de compilatie 'The Best of The Spencer Davis Group ft. Stevie Winwood'. Die elpee kocht ik in 1970 voor de som van 200 BEF. Winwood zou de Britse band in 1967 verlaten en hij was toen nog maar amper 19 jaar!
Voorheen heette de groep The Spencer Davis R & B Quartet en in de lente van 1964 werd de naam gewijzigd. De originele bezetting bestond uit: Steve (toen nog Stevie) Winwood - piano, leadgitaar, orgel, zang; Muff Winwood (zijn broer) - basgitaar; Pete York - dums; Spencer Davis - ritmegitaar, zang.
Het album staat vol met krakers als 'I'm A Man'; 'Gimme Some Lovin'; 'Every Little Bit Hurts'; 'Keep On Running'; 'When I Come Home'; en 'Somebody Help Me'.
En toch kies ik vandaag voor het schier onbekende 'Waltz For Lumumba', geschreven door de jonge Winwood en geproducet door Chris Blackwell van Island Records.
Toepasselijk bij deze warme dagen, een wals met Afrikaanse ritmes!
De laatste elpee die ik dat jaar kreeg was een geschenk voor mijn verjaardag (27/11/1970) van Alain P., fotograaf/reporter bij een Brussels dagblad. Het was de soundtrack van 'The Graduate', een film die ik in 1968 in Brussel niet mocht bekijken vanwege nog te jong (KNT - Kinderen Niet Toegelaten, weet je nog wel?). Maar toen ik in de maand juli 1969 een maand lang in een Engels gezin verbleef en studeerde aan 'The London High School For Foreigners' om mijn Engels bij te schaven kon ik de prent wel zien want in Engeland was hij toegelaten vanaf 16 jaar. En aangezien ik in november van dat jaar 18 zou worden was er helemaal geen probleem. Ik herinner mij dat er toen in de bioscopen nog gerookt werd!
Eigenlijk is die elpee uit 1968 strikt genomen geen plaat van Simon & Garfunkel want op de hoes staat duidelijk geschreven: "Paul Simon, Simon & Garfunkel, David Grusin". Grusin is een Amerikaanse jazzpianist en componist die voor de film enkele instrumentale deuntjes had gecomponeerd.
Mijn keuze valt nu op het onaards mooie 'Scarborough Fair/Canticle'. Ik kies nu beslist voor de lange versie.
In 1971 ging ik 's zaterdags en 's zondags naar de Reinaert, een ontmoetingsplaats voor Nederlandstalige jongeren uit Brussel en omstreken met geweldige muziek. Reinaertklub Brussel was een jeugdvereniging/discotheek met méér dan 4.000 Nederlandstalige leden in de hoofdstad gelegen in de kelders van café de "Graaf van Egmont", in de Jules van Praetstraat, naast de Hendrik Conscienceclub, waar commerciëlere muziek werd gedraaid. Ik was lid van de Reinaert van 1968 tot 1975, het jaar van onze trouw.
Zo leerde ik er de funky/soul-plaat '...Into A Real Thing' kennen van David Porter. Later ontdekte ik dat hij de helft was van het componistenduo Isaac Hayes & David Porter die voor het STAX-label ontelbare hits hadden geschreven voor soullegendes als Sam & Dave; Johnnie Taylor; Carla Thomas; Rufus Thomas; James & Bobby Purify; Judy Clay & William Bell; en The Emotions.
Op die elpee stonden slechts 6 nummers want het beginnummer van de A-kant 'Hang On Sloopy' duurt niet minder dan 11:11 minuten. De singleversie werd verknipt in "part 1 & part 2" (weet je nog?). Daarom kocht ik de hele elpee voor 299 BEF, maar dat vond ik beslist de moeite waard.
Op die nieuwe versie van 'Hang On Sloopy' hebben Chantal en ik ontelbare keren een slow gedanst. Op het einde van het lied (omstreeks 7:15 min.) verandert de sensuele slow in een uptempo dansnummer. De singleversie heeft eventjes in de BRT Top 30 gestaan.
Heerlijke herinneringen en voor wie deze versie niet kent, slechts één goede raad: aandachtig luisteren!
In 1971 greep ik terug naar muziek uit die gouden jaren zestig. 'Willy And The Poor Boys' werd uitgebracht in 1969 en staat vol hits want John Fogerty schudde in amper drie jaar tijd ontelbare hitsingles uit de mouw van zijn geruit hemd. Meestal singles met een dubble a-kant en altijd zeer korte maar krachtige liedjes. Jammer genoeg kon CCR nooit de eerste plaats bereiken in de V.S. John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford strandden meermaals op een tweede plaats!
Met Pasen 1971 keerde ik terug naar Londen voor een kort verblijf bij Mr. & Mrs Farthing, het gezin waarbij ik in de maand juli 1969 had verbleven. Ditmaal ging mijn beste vriend Geert mee. Aangezien de vinylplaten in Londen goedkoper waren dan op het vasteland kocht ik er meteen twee, omgerekend zo'n 225 BEF per stuk. De twee elpee bespreek ik morgen.
De elpee 'Willy And The Poor Boys' van Creedence Clearwater Revival bevat o.m. 'Down On The Corner'; ''It Came Out Of The Sky'; en eigen versies van 'Cotton Fields' en 'The Midnight Special'. Maar mijn keuze van vandaag valt op het geweldig krachtige 'Fortunate Son', een protestlied van Fogerty tegen de oorlog in Vietnam en het feit dat sommige jongens die werden opgeroepen via de politiek een weg vonden om niet te moeten gaan vechten in Azië. ♫♫♫ It ain't me, it ain't me! ♫♫♫ ...
