Mijn eerste honderd langspeelplaten (op 33 toeren en op vinyl ter verduidelijking voor de jongsten onder ons) kocht of kreeg ik in de periode 1969 tot 1972. In 1969 werd ik achttien jaar en in 1973 was ik gelegerd in West-Duitsland onder rechtstreeks NAVO bevel.
In 1969 kocht ik voor 255 BEF (een flinke hap uit mijn wekelijks zakgeld!) de LP 'Messe pour le temps présent' met muziek van Pierre Henry en Michel Colombier, speciaal gecomponeerd voor het ballet van Maurice Béjart. Ik had die elektronische muziek in 1967 via de radio opgevangen en vooral tijdens een toneelvoorstelling in 1968 in de Zaal Patria in de Broekstraat in Brussel. Omdat ik vreesde dat ik die elektronische jerks later niet meer zou terugvinden kocht ik die LP zonder zelfs over een platenspeler te beschikken! Ik beluisterde de plaat bij een vriend. De A-kant vonden wij geweldig maar van de B-kant kregen wij toch ongemakkelijke rillingen. Vooral bij 'Variations Pour Une Porte Et Un Soupir', een gevoel dat ik in 1973 opnieuw zou krijgen bij 'Tubular Bells', gebruikt bij de film 'The Exorcist'.
Mijn keuze van vandaag valt op 'Psyché Rock', de bekendste van de 5 elektronische jerks. Fatboy Slim zou het nummer jaren later coveren. 'Psyché Rock' werd ook het thema van Futurama.
En oh ja, die platenspeler kwam er pas in 1970, als beloning voor mijn goede studieresultaten.
Mijn tweede elpee kreeg ik van een goede vriend des huizes die fotograaf was bij een Brusselse krant. Dat was in 1970 en ik was Alain P. heel dankbaar want Ennio Morricone was een van mijn favoriete componisten van filmmuziek, vooral van westerns.
Het betrof een compilatie album van muziek uit twee spaghettiwesterns: 'For A Few Dollars More' en 'A Fistful Of Dollars', twee geweldige films die ik in de lokale bioscoop 'The Select' in Watermaal had gezien.
Het thema van 'For A Few Dollars More' is onnavolgbaar en nu nog, zoveel jaren later, zie ik die beelden voor mijn ogen. En Clint Eastwood werd meteen mijn filmheld!
1970 was een droevig muzikaal jaar voor mij persoonlijk want mijn favoriete muzikale helden, The Beatles, waren gesplit! Het was zelfs zo erg dat ik gedurende een lange tijd 'Let It Be' of 'The Long And Winding Road' niet meer kon horen. Gelukkig sleet dat melancholisch gevoel want sinds 1968 had ik mijn zinnen gezet op een nieuwe supergroep, niet uit Engeland maar uit de Verenigde Staten van Amerika, meer bepaald uit Californië.
En zo werden de broers Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford mijn nieuwe muzikale helden.
De elpee 'Creedence Clearwater Revival' van CCR kocht ik toen voor de som van 200 BEF. Een geweldige plaat met slechts 8 nummers maar 'Susie Q' van Dale Hawkins duurde al meer dan 8 minuten!
John Fogerty stak zijn bewondering voor de soulmuziek niet onder stoelen of banken want 'Ninety-Nine And A Half (Won't Do)' van Wilson Pickett werd gecoverd naast een magistrale bewerking van 'I Put A Spell On You' van Screamin' Jay Hawkins. En die staat heel hoog aangeschreven in mijn Top 4500 Aller Tijden!
Tegelijk met de elpee 'Creedence Clearwater Revival' van CCR kocht ik 'Pendulum' in 1970. Die vond ik minder sterk dan hun gelijknamig debuut uit 1968 maar voor de prijs van 200 BEF mochten 'Hey Tonight', 'Molina' en vooral 'Have You Ever Seen The Rain' er zeker zijn.
Op dit album wordt veel gebruik gemaakt van blaasinstrumenten (door John Fogerty) en keyboard (door Stu Cook). Het vertrouwde geluid van Creedence was dus enigszins geëvolueerd maar ik bleef een trouwe fan. De overige elpees kocht ik enkele weken/maanden later. Hun hele oeuvre op compact disc bevindt zich ook in mijn collectie.
