In 1971 waren The Jazz Crusaders lichtjes van groepsnaam veranderd: ze lieten "Jazz" vallen en op de elpee 'Pass The Plate' gingen ze dus door het muzikaal leven als The Crusaders!
Gelukkig bleef de fantastische muziek nagenoeg dezelfde, ik zou zelfs meer durven zeggen, de vier muzikanten werden almaar beter!
Hierna volgt de tracklist: 'Pass The Plate', een medley van 15:30 min. die bestaat uit: 'Tap N' Shuffle' 'Sing For Your Keep' 'Beggin'' 'Haggin' Stomp!' 'Pennies, Nickels And Dimes'; 'Young Rabbits '71 - '72'; 'Listen And You'll See'; 'Greasy Spoon'; 'Treat Me Like Ya Treat Yaself'; 'Goin' Down South'; 'Love Can't Grow Where The Rain Won't Fall'.
Kortom alweer jazz/funk om duimen en vingers bij af te likken.
Ik wil jullie die lange medley niet onthouden! Ik telde in 1971 voor die pas uitgebrachte elpee opnieuw 250 BEF neer.
Opnieuw ging ik in 1971 op zoek naar die zalige muziek uit de jaren zestig. Die vond ik op een verzamelplaat van The Chambers Brothers die in dat jaar werd uitgebracht.
'The Chambers Brothers' Greatest Hits' dekt volledig de lading. Oordeel zelf maar aan de hand van volgende tracklist: 'Funky'; 'In The Midnight Hour'; 'Time Has Come Today'; 'I Can't Turn You Loose'; 'People Get Ready'; 'All Strung Out Over You'; 'Are You Ready'; 'Let's Do It (Do It Together)'; 'Love, Peace And Happiness'.
De rock/soul-groep bestond uit de Afro-Amerikaanse broers George Chambers, Joseph Chambers, Lester Chambers, Willie Chambers met Brian Keenan, de blanke drummer.
Mijn keuze van vandaag valt op het psychedelische 'Time Has Come Today' dat in 1968 een grote hit was. Op deze elpee staat gelukkig de lange versie die indertijd voor de single drastisch werd ingekort tot iets meer dan 4 minuten. Deze versie duurt ongeveer 11 minuten! Veel waar voor mijn geld (250 BEF)!
♫♫♫ Tic, toc, tic, toc ... cuckoo! ♫♫♫ ...
In 1969 was ik in de ban geraakt van Santana. Dankzij hun optreden op Woodstock 1969 maar vooral door hun versie van 'Jingo', een machtige compositie van Babatunde Olatunji, een Nigeriaanse percussionist. Hij kreeg in 1957 een platencontract bij Columbia Records. Als eerste plaat verscheen in 1959 zijn 'Drums of Passion', met daarop het fantastische nummer 'Jin-go-lo-ba'. Zelfs Serge Gainsbourg was een fan want op zijn elpee 'Gainsbourg Percussions' uit 1964 staat 'Marabout'. Luister daar bij gelegenheid eens naar!
Eerlijk gezegd viel deze elpee ietwat tegen want Carlos Santana en zijn band waren een andere muzikale richting ingeslagen. De hoes van deze plaat vond ik niet mooi. Het was de derde langspeelplaat van de band en in sommige landen kreeg ze de titel 'The Third Album', in andere simpelweg 'Santana'. Vandaar dat er vaak verwarring was met hun eerste LP die ook 'Santana' heet, die met de leeuwenkop.
De tracklist is de volgende: 'Batuka'; 'No One To Depend On'; 'Taboo'; 'Toussaint L'Overture'; 'Everybody's Everything'; 'Guajira'; 'Jungle Strut'; 'Everything's Coming Our Way'; 'Para Los Rumberos'.
Toch is 'Guajira' beslist de moeite waard. Minder uitgesproken percussie en meer Latijns-Amerikaanse uitstraling.
Ook deze plaat kostte in 1971 250 BEF, omgerekend zo'n € 6,20. Nu is dat een habbekrats maar in mijn studententijd was dat veel geld!
250 BEF was in 1971 zeker en vast een stevig bedrag. Vandaar dat ik meer en meer ging snuisteren in de afprijsbakken van platenwinkels. Zoals "La Maison bleue" in het centrum van Brussel of warenhuizen zoals Delhaize of later de Colruyt. Zo vond ik bij warenhuis Delhaize in Oudergem de elpee 'Love Is Blue' van The Dells, een Amerikaanse soul - doo-wop - funk - disco - vocale groep, opgericht in 1952! Voor de meer dan schappelijke prijs van 169 BEF.
De vinylplaat uit 1969 teerde verder op hun waanzinnig succes met de medley 'I Can Sing A Rainbow/Love Is Blue', die ik in juli 1969 (toen ik daar in een Engels gezin verbleef) dagelijks hoorde, zowel op de radio als in Carnaby Street.
'Love Is Blue' is natuurlijk de vertaling van 'L'amour est bleu' van Vicky (Leandros) die daarmee deelnam aan het Eurovisiesongfestival van 1967. Ze werd toen pas vierde voor het Groothertogdom Luxemburg. In 1968 wisten Paul Mauriat en zijn orkest de nummer één positie te bereiken in de VS met hun instrumentale versie!
Hier hebben Chantal en ik ook heel vaak op gedanst, zelfs bij ons thuis!
