Foto gemaakt door Alphons Hustinx.

Alphons was een kleinzoon van  Gerard Marie Alphonse  Hustinx, een broer van Nicolas Clement Joseph Hustinx de handelaar in Koffie en koloniale waren, Hustinx-Roberti  die vestigingen had in Maastricht en Smeermaas. Alphons studeerde rechten maar stopte deze studie, om fotograaf cineast te worden en met succes. Omdat hij over voldoende middelen kon beschikken, legde hij zich toe op kleurenopnames, die toen nog in de kinderschoenen stond. De foto met de boerenkarren was wel nog in zwart wit. 

Op 6 september 1939 maakte de telg, uit de  bemiddelde familie Hustinx (vader bankier) uit Maastricht, deze foto van een wegversperring met houten paardenkarren op de Maaseikersteenweg te Smeermaas.

Deze versperring kwam er om de grens met Nederland te sluiten tijdens de .mobilisatie. Op 26 augustus 1939 werden 600.000 man strijdkrachten in de wapens geroepen om het land te verdedigen i.v.m. een dreigende oorlog. Later zou blijken dat deze vrees gegrond bleek te zijn.

Ook de grenswachteenheden waren vanaf dan gemobiliseerd in de Grenswachtkazerne de Caritat de Peruzzis in Lanaken. Zij stonden in voor de .beveiliging van het Albertkanaal. In Lanaken was dat  de 5de en 6^e Compagnie uitgebreid met de groep Wielrijders  onder het commando van Kapitein-Commandant Giddelo en Luitenant van Fleteren. .

Op het kruispunt Kerkstraat (nu Brugstraat) en Maaseikersteenweg, stond vroeger het handelspand van de familie Hustinx Roberti. Feitelijk woonde de familie in Maastricht waar ze tot de patriciersfamilies behoorden en ze eveneens een koffiebranderij en handel in Koloniale waren uitbaatten. Andere familieleden waren bierbrouwer.  

Eind 1700 vestigde zich de uit Lanaken komende familie Hustinx  te Maastricht. Het was bierbrouwer Lambert Hustinx, geboren te Smeermaas in 1741en overleden te Maastricht in 1808 die als eerste de grens overstak en daar huwde met Maria Anne Wouters eveneens in 1741 geboren te Maastricht. Het huwelijk vond plaats in het jaar 1768 op de 1^e mei, (toen nog geen feestdag van de Arbeid). 

De familie maakte de periodes mee, van Nederlands naar Frans (1792) en hun nazaten gingen van Frans naar Nederlands (1815) om in 1830, onder Generaal Dibbets, Nederlands te blijven en hun handel zowel in Nederland als in Belgie verder te zetten.

Een achterkleinzoon van dit echtpaar is Nicolas Clement Joseph gehuwd met Adriana Virginie Roberti die zowel in Maastricht als Smeermaas de koffiehandel en handel in koloniale waren opzette. Het hoofdkantoor was in de Kapoenstraat te Maastricht voor koffie en voor Koloniale waren in de Rechtstraat hun telefoon nummers waren 184 en 387 (niet meer bellen).

Er zouden 13 kinderen het levenslicht zien die allen in Maastricht geboren werden. 10 jaar na de laatste boreling vanaf 1900 begonnen de huwelijken.

Voor een gedetailleerde genealogie betreffende deze familie Hustinx allen afstammende van de familie Reinier Hustinx x Helena Paulussen uit Lanaken volg onderstaande link.  

http://genwiki.nl/limburg/index.php?title=Hustinx

November en nog heel wat kleurenpracht in de natuur. De bezoekers van het Nationaal Park Hoge Kempen genieten van deze prachtige kleuren. De temperaturen tijdens deze periode liggen nog steeds boven de 12 graden. Langs de dreef naar de Waterburcht staat de oude kastanjelaar nog grotendeels in blad en heeft er weer een jaartje op zitten. Langs de Maas in Smeermaas staan in een tuin de prachtige zwartpaarse stokrozen gewoon verder te bloeien terwijl de eerste bloei het zaad reeds verloor.

Ouders en grootouders wandelen in het Pietersheimbos in deze warme herfstdagen en beleven de laatste dagen van een geweldige herfstvakantie. Op maandag gaan de kinderen en kleinkinderen  weer terug naar de schoolbanken en mogen de opa’s en oma’s weer even op rust komen tot aan de kerstvakantie.

Vastlaovend aan de Maaskant brengt dit jaar zijn 20^e CD uit. Het begon allemaal in het jaar 1992 toen enkele carnavalminnende mensen de organisatie in handen namen om de songs van meerdere artiesten die in het dialect zongen op een CD te  verzamelen. Door ze samen op een CD uit te brengen bereikten de artiesten een groter publiek en konden zij hun lied presenteren op een CD voorstellingsavond.

Vanaf het begin was de vereniging de Porijkes present (met uitzondering van het  jaar 1994 zij is daarmee de langst deelnemende vereniging gevolgd door De Brikkebekkers en Jus te Neve. De Porijkes die dit jaar 2x11 jarig jubileum viert had de voorkeur van de organisatie om de voorstelling te organiseren op zaterdag 29 oktober  van CD aan de Maaskant  in het CC van Lanaken

Aan de CD Vastelaovend aan de Maaskant 2011-201 werkten de volgende artiesten en verenigingen mee:

De Porijkes, De Curverkes, Puur Toeval, Dorrie Goubet, Leoke, Neet kepot te kriege, De Heimeijers, ’t Roet Kruus, De Kezelzekskes, Nit te geluive, De Brikkebekkers, Sjang Vogelzang, Ivo Smeets, De Apollonaiskes, jus te Nève, Juulke & Neet kepot te kriege, Sjut ien & Zoep oet, Pé & Dré, De Pintewippers en Juulke.

De jury had het niet gemakkelijk om een winnaar aan te duiden.

Uiteindelijk werd het trio Neet kepot te Kriege  beloond met de titel van het beste eigen nummer en gingen de Apollonaiskes met de hoogste eer lopen voor het jaar 2011-2012.

De jury was ervan overtuigd dat al de gebrachte acts en songs van hoog niveau waren en om daar een eindbeslissing in te moeten maken een moeilijke taak is gebleken.

Alle deelnemers verdienen dan ook hun plaats op de CD Aan de Maaskant  20, zonder uitzondering.

"Geeft Allerheiligen zonneschijn, dan zal het spoedig winter zijn."

Spreuk uit de oudheid oftewel een boerenwijsheid.

We naderen Allerheiligen en Allerzielen onder uitzonderlijke weersomstandigheden.

Met Allerzielen gaat men in heel wat parochies in processie naar het kerkhof om er de overleden familieleden te herdenken. 

De graven zijn voor het grootste deel al onderworpen aan een grondige poetsbeurt en blinken in de najaarszon. En de gemeente rukt ook uit  om de begraafplaatsen er piekfijn uit te laten zien voor de komende dagen. (er mag overigens wel een likje verf op de lichte vrachtwagen)

Bij sommige graven staat een bordje met de mededeling dat het graf geruimd zal worden omdat het geen bezoekers meer krijgt die het graf onderhouden en er sprake is van verwaarlozing.

Bij een graf staat een bordje met de mededeling dat het geruimd zal worden. Verder staat er nog dat de overledene(n) onbekend zijn.

Nochtans is er duidelijk waarneembaar op de restanten wie er begraven liggen en is er het volgende te lezen op de arduinen resten die waarschijnlijk bij een storm omgevallen zijn en op het graf liggen.

Hier rust zacht in de Heer.

Henri Haemers.

• Kessenich 25-3-1875  + Smeermaas 25-9-1948.
• Echtgenoot van Maria Leijnen.
• * Reckheim 20-7-1882.
• + Maastricht 30-8-1950.
• Alsmede zijn dochtertjes Maria en Anna Haemers.

Zo heeft dit graf met als onbekende overledene(n) toch een naam gekregen. 

'Moge zij rusten in vrede'.

.

Heel wat senioren maken een natuurwandeling in het bos van Pietersheim. hand in hand loopt een bejaard koppel uit Zutendaal. Al jaren komen zij hier wandelen rond het kasteel. Net nu alles rond het kasteel er piekfijn bijligt, de aannemers alles hebben opgeruimd  en de lift voor rolstoelgebruikers in werking is, ligt het kasteel er verlaten bij.en is er geen kasteelheer meer wegens omstandigheden, maar de gemeente wil zo vlug mogelijk een doorstart met nieuwe uitbater(s).

"Ik heb nog nooit zoveel eenden op de vijver gezien" zegt de mannelijke helft van het koppel uit Zutendaal. En inderdaad er zitten heel wat watervogels rond te zwemmen, in de met eendenkroos bedekte ringgracht van de Waterburcht.  In de wei liggen herten genietend in de zon, maar wel met gespitste oren elk geluid opvangend. 

Het is genieten tijdens de zonnige herfstdagen in het bos met de vele herfsttinten. We mogen ons gelukkig prijzen met deze poort van het Nationaal Park Hoge Kempen.

We troffen deze plant aan in de omgeving van Hocht en konden ze determineren als Silybum marianum oftewel Mariadistel, een geneeskrachtige plant waar al eeuwenlang de heilzame werking bekend van is. 

Maar ook op bijgeloof terug te voeren krachten uit de oudheid, zoals: de kracht voor bliksembescherming, door de plant in de haard te verbranden, of een plant in een kuip voor de deur houd dieven buiten, een bloem in de broekzak beschermt de drager etc., "Baat het niet, dan schaadt het niet"!

Heel wat Geneesmiddelen worden  verkregen uit geneeskrachtige planten.

Deze plant bezit stoffen die gebruikt worden bij leverkwalen en is zelfs eetbaar. Jonge bladeren worden op dezelfde wijze klaargemaakt als spinazie. De bloemknoppen als artisjokken en de stengels na het weken als asperges.

Bij de website Plantenaardigheden.nl lezen wij over deze plat het volgende:

Mariadistel vermeerdert de secretie en de stroom van gal uit de lever en de galblaas en kan gebruikt worden in alle problemen die geassocieerd worden met de galblaas, zoals galstenen, galkoliek en problemen met de lever, zoals leververvetting, levercirrose, hepatitis, geelzucht. Verder werkt het kruid sterk ontgiftend op de lever, dus het kan ook gebruikt worden na alcoholmisbruik en een te zware dosis medicatie. Het is een van de weinige kruiden die in staat is om celvernieuwing in de lever te bewerkstelligen. Bij gebrek aan eetlust en bij bewegingsziekte.

Al die dingen zitten opgeslagen in een enkele plant.

De Maas heeft niet altijd dezelfde loop gehad zoals wij hem sinds mensenheugenis kennen. Meermaals heeft deze regenrivier, na een zeer hoge regenval, haar loop verlegd. Dit gebeurde in eeuwen, waar er nog geen kanalen of stuwen waren en de regenval enkel via beken en zijrivieren de Maas voedde.

Voor Lanaken meer bepaald Groot Lanaken kunnen wij dat vernemen uit een artikel van Jodonge Firmin (+), geschreven in Maaslandia, uitgegeven in 1984 door Kon GOSSU Lanaken.

Hij beschrijft daar de loop van de Maas, o.a. bij Borgharen vóór 1100, waar de Maas de loop van de Kanjel vanaf Limmel(Nl) volgde. Vervolgens ging het dan  verder, ten westen van de huidige loop, naar het huidige Hocht, dat toen op de rechteroever lag en verder richting Neerharen. (de cisterciënzerabdij te Hocht werd pas gebouwd in 1180).

Van Neerharen uit volgde de Maas destijds een bijna rechte lijn noordwaarts richting Meeswijk  In de loop der eeuwen, tijdens hoge waterstanden, heeft de Maas zich nog enkele keren verlegd, om uiteindelijk de huidige loop te volgen, waarbij er  tussen Smeermaas en Meeswijk heel wat gronden en dorpen (Herbricht, Uikhoven, Boorsem, Kotem, Geneuth), die voorheen op de rechteroever lagen nu op de linkeroever kwamen te liggen. .

Bij Borgharen tegenover Smeermaas kan men nu verkleuringen in het kiezelpakket en de deklaag ontdekken, die deze loop uit de periode voor 1100 laat zien.  De kiezel werd er afgegraven tot op een zwartgekleurde diepte, waaruit ook grondwater sijpelt. Iets verder is over een behoorlijke lengte een donkere, slipachtige, grindloze Maasboord te zien. Waarschijnlijk op de plaats waar de Maas de richting naar het huidige Hocht innam.

Herman Vuerstaek uit Veldwezelt 103 jaar en een paar maanden oud eerde ook ditmaal zijn wapenbroeders aan het genswachtmonument in Smeermaas. Sinds enkele jaren neemt, ‘Hem’ zoals ze hem noemen, deel aan de herdenking  in Smeermaas. In Veldwezelt was hij van het begin van de herdenkingen na de oorlog steeds aanwezig.

De nog immer fris ogende ex grenswachter, werd aan het monument in Smeermaas geïnterviewd door een jonge dame van TVL. Waarschijnlijk waren het haar mooie ogen, die voor verwarring zorgden bij Hem, want hij kon maar slecht uit zijn woorden komen, waardoor het bleef bij “ik vind het prachtig, echt waar”.

Kinderen van de Basisschool ‘Aan de Basis’,  lazen een gedicht voor  over de oorlog, besluitend met de woorden:

Zij hadden de overwinning niet gehaald

en die met hun leven betaald.

Velen gaven hun leven,

om ons een nieuw te geven.

Laten we ze dankbaar zijn,

voor al hun leed en al  hun pijn.

Na de toespraken en de kranslegging  aan het monument en het uit volle borst meezingen van het Belgisch volkslied, kon ondervoorzitter van het Grenswachtcomte - Josianne Hendriks-Kuijpers- de hulde besluiten met een dankzegging aan alle aanwezigen en in het bijzonder aan de tieners en de honderdendrieplusser. Deze alweer 44e bijeenkomst werd besloten in het O.C., om daar bij een drankje en een hapje wat na te praten.

Enkele jonge mannen lieten zich daar, van de oud gedienden, uitleggen welke verdiensten zij hadden gedaan voor hun vaderland en hadden bewondering voor de vele medailles die op hun borst prijkten.

In en rond de waterburcht, werd door kinderen tussen 8 en 12 een heuse strijd geleverd. Niet zoals eerder aangekondigd om de burcht te vermeesteren, maar om een huwelijk te vermijden tussen de Heer van Loon en Isabella van Lodenaken. Isabella was in dit geval de enige dochter van Baron Diederik van Welken Huizen, Heer van Pietersheim en Merode en meerdere Huizen die hier niet belangrijk zijn en enige erfgename..

Het Conflict tussen Heer en Leenheer moest worden beslecht door een groot aantal jeugdridders uit beide kampen, die de strijd aangingen middels een waterspel, hardlopen ter hardst en meerdere spellen. Allen gingen vanaf het binnenplein achter Baron Van Welken Huizen, Heer van Pietersheim en Merode aan, zoals de kinderen die achter de rattenvanger van Hamelen aanliepen. Maar geen zorg deze Baron zou ervoor zorgen dat alle kindridders terug bij hun ouders terecht kwamen.

Uiteindelijk zorgden de ridders van Prinses Isabella voor de overwinning en moest de Heer van loon zijn belofte nakomen en afzien van de schuld die de Heer van Welken Huizen, Heer van Pietersheim en Merode, bij hem had. 

Isabella die de inzet was van deze strijd was zichtbaar opgelucht en leefde zoals een sprookje eindigt nog lang en gelukkig. 

Nou, nou  gelukkig! Uit betrouwbare bronnen weten wij, dat zij zal later huwen, met haar oom Maximilian van Merode, om het familievermogen te beschermen. Zij zou een groot veldheer op de wereld zetten nl, veldmaarschalk Jean Philipp Eugene de Merode Heer van Petersheim enz. (zie ingevoegde foto)  Na de dood van zijn vader en feitelijk grootoom, huwde zijn moeder Isabella met de Hertog van Holstein. Met deze stiefvader zal hij bij regelmaat aanwezig zijn bij veldslagen, een leerschool voor zijn latere militaire loopbaan.

Op zijn 18^e keerde hij terug naar zijn waterburcht in Pietersheim en begon hij aan zijn militaire loopbaan regelmatig veranderde hij van kamp en was het laatst kamerheer in Wenen.