Als het paardenevenement gedaan is, ga ik nog een colaatje pikken op het terras. Als ik daarna huiswaarts wil keren, om al die foto’s te gaan bekijken en bewerken, zie ik een ouder koppel aan een tafeltje zitten, waarvan ik de man herken als Hubert Panis. In lanaken is hij beter bekent als Bérke  de vroeger secretaris van  ACV Lanaken. Bérke en Clara wonen aan de Waterstraat.

.

Ik ga bij hun aan tafel zitten en raak met hen in gesprek. Clara, zo heet de wederhelft van Bérke wordt mijn gesprekspartner. Dit komt eigenlijk doordat Bérke een achttal jaar geleden een herseninfarct heeft gehad. Toen hij dat kreeg waren wij gelukkig in Genk en zodoende kort bij het ziekenhuis. Dat is zijn geluk geweest. Sindsdien vergeet Bérke nogal het een en ander. Toch ziet Bérke er net zoals Clara goed en zelfs stralend uit. “We plukken de dag zegt Clara en vandaag zitten wij hier al van vroeg in de middag. Wij hebben hier enkele fantastische uurtjes doorgebracht”.

Bérke zijn volle dorpsnaam is Bérke van Greetsje van Harie van B(p)anis. Zo werden de mensen van vroeger aangeduid opdat iedereen meteen wist over wie er gesproken werd. Bérke weet wel nog dat hijJ bij d’n LVV heeft gevoetbald en ook nog dat hij tegen Coppens heeft gestaan. Zijn werkervaring deed hij op bij de ‘Rubber’, en KNP maar ook heeft hij als ambtenaar enkele jaren bij de gemeente gewerkt onder Burgemeester Martin.

Uit het gesprek met Clara Theunissen (zo heet ze en dat is voldoende), blijkt dat ik voor een zéér verdienstelijke vrouw zit. Clara heeft in de oorlog, Joodse mensen en vliegeniers helpen ontsnappen aan de ‘Pruus’. “Van een is mij de ontsnappingstocht het meest bijgebleven.

In ons huis woonde een vrouw en wij noemden haar Tante Marie. Pastoor Goossens, uit ons dorp Uickhoven, was bij ons gekomen met de melding dat Tante Marie naar veiliger oorden moest. Tante Marie was eigenlijk geen familie maar een Joodse onderduikster. Deze Tante Marie, die met ons naar het lof ging had nog maar een foutje. De staties begon zij bij de veertiende ipv bij de eerste. Ooit zou ze door de mand vallen en dan zouden er consequenties voor onze familie volgen. “Ik moest toen van Pa, Tante Marie op de tram begeleiden richting Luik. Onderweg heeft Tante Marie een hartinfarct gehad en is dood gevallen op de tram. Het ergste vond ik daarvan, dat ik niet kon zeggen wie de vrouw was. Dit kwam omdat wij wel samen op de tram zaten maar niet bij elkaar.”

“Ook de vliegeniers en andere vluchtelingen die ik wegbracht zaten op een andere plaats in de tram en moesten mij van op afstand ongemerkt volgen. Tientallen vluchtelingen heeft Clara volgens eigen zeggen naar Luik en verder naar Brussel gebracht. Het waren voor onze familie jaren van voortdurende spanning. Je kon aan niemand iets toevertrouwen zelf aan eigen familie niet”.

Naast het begeleiden van vluchtelingen werd er ook gesmokkeld door de familieleden. Onze grootvader deed dat al in de eerste wereldoorlog. Door hem zijn wij waarschijnljk besmet met dat virus om mensen in nood bij te staan.

Pa (Louis) en Ma Theunissen, haar broer Harie en zus Miet waren eveneens in het verzet en brachten mensen richting Luik en Brussel.

Aan haar hals hangt een kettinkje met beeltenis van hun zoon Louis. Louis is om het leven gekomen in Lanaken centrum bij een verkeersongeval. Het gebeuren blijft dag en nacht in de gedachten van het koppel, het slijt niet zegt Clara. Gelukkig hebben wij nog een dochter die  in Leopoldsburg woont.

Clara zegt dat zij het oudst nog gehuwd koppel van Pietersheim zijn. Op 10 november vieren zij bij leven en welzijn hun 60 jarig huwelijksjubileum en wel op de plaats waar ze nu een terrasje aan het pikken zijn.. “In het kestiel boe vreuger geine mins bennekôs”.

Ik ben alvast uitgenodigd op het feest in november.

Het evenement voor Egyptische volbloeden in Pietersheim Lanaken, gaat de geschiedenis in als succesvol. Voor de eerste maal, dat dit Event in België werd gehouden, mocht Pietersheim (Lanaken) die eer opstrijken. Het Gemeentelijk kasteeldomein dat  voorheen in het bezit was van de Heren van Petersheim, later van het beroemde geslacht van Merode, is de uitgelezen locatie voor grote evenementen. Het zou mij niet verwonderen als wij hier jaarlijks van kunnen genieten. De Familie’s Oben en Bielen uit Wiemesmeer en hun vrijwilligers, hebben het aangedurfd om deze prachtige schoonheidswedstrijd voor Arabische paarden met Egyptische bloedlijnen, naar ons land te brengen, niet ver van Duitsland waar dit ‘Event’ tot nu toe werd gehouden.

Tijdens de receptie in’La But Aux Bois’, trof ik Luc Bielen buiten aan waar hij een sigaretje aan het roken was. “Ik moest er even van tussenuit zei hij het is toch een hele bedoening, even tot rust komen”. Op mijn bemerking dat het gelukkig goed weer was zei hij “ er is een gezegde dat zegt, je krijgt wat je verdient”.

Nog tijdens de receptie werd een sculptuur onthuld van de gerenommeerde Amerikaanse beeldhouwster Karen Kasper. Karen heeft 20 jaar lang research gedaan naar het oerras van de Arabier met Egyptisch bloed.

Een van de aanwezigen vertelde mij het volgende: “tijdens de Russiche veldtocht van Napoleon werden er een massa paarden ingezet”. “Enkel een handvol paarden overleefden deze barre tocht vol ontberingen en koude en dat waren allemaal Arabieren”

Het resultaat van haar research leidde tot het vervaardigen van negen sculpturen. Haar eerste Bronzen beeld werd onthult in Egypte, haar tweede in Lexington Kentucky en het derde dit weekend in Lanaken het kreeg de naam ‘The Resistance’

Pietersheim, het vroeger Prinsendomein, mocht ook nu weer Kroonprinsen en een Prinses verwelkomen en zo te zien voelden zij zich daar op hun gemak.

De toespraak van Internationaal president Ferdinand Schwestermann, tijdens de receptie,loog er niet om voor wat betreft het internationaal karakter.

Hij begroeten zijn gasten,

leden van de Pyramid Society Europe’:

“Gewaardeerde Sponsoren, Beste gasten uit Egypte, Katar, Kuwait, Saudi Arabië, Verenigde staten van Amerika, Europa en alle andere Landen van deze wereld”

Een bijzonder dank ging uit naar Sheika Lulua Al shaba die het patronaat aangenomen heeft en die vertegenwoordigd werd door haar dochter Isi. En naar de families Obe en Bielen.

En al die mensen liepen rond in ons eigen ‘Pietersheim’, we mogen dan ook met rede trots zijn met dit initiatief.

The first time in BegiumThe Egyptian Event Europe gaat dit weekend (4 en 5 augustus) voor de eerste maal in België door en wel, op de weide en voor het Kasteel van Pietersheim.Dit kasteel, dat eens toebehoorde aan de bekende adellijke familie De Merode ligt in de gemeente Lanaken. Lanaken grenst aan Maastricht. Haar grensgemeenten zijn Riemst, Maasmechelen en Zutendaal.
Deze twee dagen kunt U de schoonheidswedstrijd voor de Arabieren met Egyptische bloedlijnen meemaken op een prachtig domein aan de voet van het Nationaal Park Hoge Kempen.

De inkom is Gratis. 

De tent met de paardenboxen staan al opgesteld en de paddock waar de pittige volbloeden geshowd gaan worden is ook al gereed. De weersvoorspellingen geven voor het weekend goed weer, wat allemaal in de kaart speelt van de organisatoren.
Op het terrein komen wij sally Reece tegen. Sally woont met haar man in Norfolk. Na haar opleiding aan de Norwich School of Art heeft zij zich gaan specialiseren als beeldend kunstenaar. Haar sculpturen bestaan voor het overgrote deel uit paarden en honden. Tijdens de twee dagen zal een deel van werken te zien zijn. Sally is lid van de ‘Wildlifeart Society’ en de ‘Society of Equestrian Artists’. Haar werken prijken bij liefhebbers over de hele wereld
De organisatie berust bij de Families Oben-Bielen.

Het is op zijn minst een beetje raar. Terwijl er van de ene kant alles aan gedaan wordt om een soort te beschermen, wordt aan de andere kant alles in het werk gesteld om een soort uit te roeien. De Gouverneur van Limburg heeft de militie ingezet als hulp voor de brandweer bij het bestrijden van de processierups en op dit moment worden de motten (nachtvlinders) gevangen als preventie voor het komende jaar.
Zoals U wellicht weet heeft de gemeente lanaken het klaverblauwtje geadopteerd. Het Klaverblauwtje, dat zuidelijker wel voorkomt maar op dit moment Lanaken als het noordelijkste punt van het leefgebied heeft, komt niet Europees als bedreigde vlinder voor op de rode lijst. Toch is het zaak om alles eraan te toen om deze kleine maar wondermooie vlinder in onze omgeving te houden. In Nederland komt het vlindertje momenteel niet voor maar men hoopt hem via Voeren en Lanaken terug in de verdedigingswerken van Maastricht te krijgen.
Tijdens de excursie over het klaverblauwtje werd er door onze gids een klaverblauwtje gevangen met het vlindernet.
In een potje konden we toen van kortbij het blauwtje bekijken. op de foto ziet U het blauwtje met op de achtergrond de spoorbrug van Gellik.

Een groot aantal van de insecten blijft voor de meeste mensen voor altijd onbekend. Er zijn er in alle kleuren. Schutkleuren, waarschuwingskleuren en lokkleuren. De wantsen zijn een appart soort en zijn in mooie en grillige vormen waar te nemen. In Gellik langs het kanaal, waar ook het Klaverblauwtje haar habitat heeft, merkte ik een fel rode wants op. Deze wants haar voedsel bestaat uit het sap van schermbloemigen dat de wants met zijn  'zuigsnuit' opzuigt. Er bestaan zeker tienduizenden soorten wantsen  en van één soort, nl de Pyamawants, kwam ik er twee tegen langs het kanaal.

Rasmussen is er uit en Rabo Bank gaat gelukkig verder. Het is tot nu toe, enkel voor liegen dat Rasmussen het vertrouwen verloor van zijn ploeg. Ik heb gewacht tot er zekerheid was voor het verder deelnemen van de onthoofde ploeg aan 'de tour' en ben toen naar de kinderboerderij gegaan met mijn kleinkinderen.
In de prachtige speeltuin van Pietersheim Lanaken kunnen de kinderen naar hartelust hun ding doen. Water heeft altijd een grote aantrekkinskracht op kinderen. In de beek, die door de speeltuin loopt, hebben enkele kinderen twee dammetjes aangelegd, die ze met gras hebben bedekt. En om het geheel aan te kleden heben ze een bloemenbak  met mooi bloeiende planten herschapen tot een niet ogende groene plantenbak. De jongeman die de bloemen plukte en plantte staat trots naar zijn creatie te kijken zich van geen schuld bewust.
Ook gele truidrager Rasmussen is zich van geen schuld bewust en wat hij ons de laatste dagen heeft laten beleven was fenominaal. Stoppen met de tour met een gele trui na de aankomst in Parijs maakt je onsterfelijk. Moeten stoppen met een bijna zekerheid eveneens. Hij blijft in het collectief geheugen.

Het was weer een enerverende dag in de tour. Na een paar aanvallen van zijn directe rivaal, ging Rasmussen op de laatste hectometers van de slotklim er vandoor en werd niet meer gegrepen door Contador. Meer nog zijn rivaal moest passen ter plekke.
Maar dan. Tijdens de avondetappe van de tour op Nederland 1 kregen we te horen dat numero uno op staande voet ontslagen werd door Rabo Bank. Hij heeft gelogen tegen zijn ploegdirectie en tegen de hele organisatie van de wielersport. Hij was niet in Mexico bij famlie van zijn echtgenotezoals hij steeds beweerde, neen hij is gesignaleerd in de Dolomieten. Hij was dus in Europa meer bepaald in Italie. Waarom hij gelogen heeft weet alleen hij en .......... Alle testen die hij heeft ondergaan waren toch negatief. Er was geen twijfel meer Rasmussen zou met het geel in Parijs aankomen en kunnen behouden. Waarom zo lang getalmd terwijl de geruchten zolang aanhielden en de man in het geel steeds op boegeroep werd onthaald bij zijn aankomsten. De ijver van zijn ploegmaten om hem in het geel te houden vallen nu in het niet. Toch hebben we gezien dat de ploeggeest ijzersterk is bij Rabo Bank. Bogaert zal zich zijn laatste tour wel anders voorgesteld hebben.
De Gendarmen en gezondheidsinspectie vielen allenrond 23.30h  binnen bij Rabo Bank in het hotel.
De Tour de France staat nu geheel op zijn kop. Zullen ze morgen starten, dat is de vraag die Mart Smeets zich steeds bleef stellen tijdens zijn live uitzending?
Aan de zitaktie van vanmorgen, werd niet door iedereen meegedaan. Wat wacht ons nog voordat de tour in Parijs arriveerd.
Milioenen mensen, over de hele wereld, genieten van de beelden van de atleten die zoals eerder gezegd bovenmenselijke prestaties 'moeten' doen dag na dag met maar twee rustdagen in drie weken.
Hoe kan je je hiervoor prepareren enkel met geoorloofde preparaten. Wielrenners die de tour reeds geruime tijd verlieten gaan spreken, (voormalig 37 jarige wielerprof Jan Koerts, die moest stoppen na een zwaar ongeval, bekende bij Mart Smeets in de avondetappe, dat hij doping had gebruikt en er geen spijt van had dat hij dat gedaan had, ofwel meedoen ofwel stoppen zei hij). 
Op het terrein van het Eurotel in Lanaken zag ik meerdere bussen staan van een Deense wielerfederatie. Uit een toevallig gesprekje, met een wielertoerist (foto) afkomstig van Lier, die mij eerst in het Duits toesprak (omdat ik hem aansprak in het dialect waarschijnlijk), die rondfietst langs onze toeristische fietsroute in het Maasland en die in het Eurotel verblijft, vernam ik dat deze hele ploeg amateurs en fans van Rasmussen, onderweg was naar Parijs om Rasmussen aan te gaan te moedigen. Waarschijnlijk hebben ze intussen vernomen dat Rasmussen op staande voet ontslagen is. Of ze zullen beslissen om hun tocht naar Parijs te vervolledigen durf ik te betwijfelen.
Hopenlijk gaat het nog goed komen.
Deze Toureditie zal geen winnaar kennen. Jammer!

Wandelend in het Pietersheimbos.

Tijdens een zoektocht naar vlinders en insecten kom ik Gust en Maria tegen.
Gust en Maria VanBeers uit Arendonk, zijn verwoede wandelaars. Met hun Mobilhome trekken ze er op uit. Momenteel trekken ze doorheen het Maasland. Maar ook het buitenland is hen niet vreemd. Ze hebben zonder gids een wandeling gedaan in het Nationaal Park en hebben genoten van hun lange wandeling.

Met veel genot gekeken naar de etape gisteren. Vinokourov had een wederopstanding na de etape de dag ervoor. Na al zijn valpartijen, knieën in het verband; etterende wonden, huilend de aanstormende pers te woord staan, na een urenlange krachtinspannig. Toch stelde ik mij toen geen vragen bij zijn overwinning, want de man zou toch wel niet zo dom zijn om zich met doping in te laten, iedereen weet toch dat de eersten gecontroleerd worden? Ik genoot van het spel tussen Rasmussen en zijn jonge rivaal Alberto Contador en met zekerheid van het spel van Rabobank met de nimmer aflatende Bogaert, die dit jaar zijn laatste tour rijdt en als een jong veulen op de trappers gaat voor zijn geletruidrager. De spanning voor het geel en de wederopstanding van Vinokourov, die je beleeft hebt tijdens de rit van 23 juli, pakt je niemand meer af, het was genieten op het puntje van je stoel. Wat is er toch maar aan de hand met die mannen. Iedereen wil zo'n strijd zien tussen de klassementsrijders. Iedereen wil iemand zien lijden, na een forse bijna bovenmenselijke inspanning, om jouw man naar de top te piloteren. Maar dan, the day afther, de ontluistering. Vino heeft zich laten bloeddopen. Het gevolg, de hele Astanaploeg op verzoek van de tourdirectie verlaat de tour. Een heel jaar na de kl..... Alleen omdat wij van die mannen bovenmenselijke inspanningen verlangen. Een mens is maar een mens en iedereen heeft zijn beperkingen. De rustdag was geen rustdag, want de doopinspectie werkte op volle tour(en), zwarte zakken het hotel buitendragend.
Deze touruitgave is ontsierd door iemand, die op de hoogste trede  wilde staan iemand ,die door ons verafgood wordt, totdat....... homologe bloeddoping de man echt geveld heeft nadat hij meermaals tijdens de ritten te kennen gaf er een streep door te zetten. Waar moet deze mens zich gaan versteken????? Zijn fans waren hem heilig en dan dit!! In eigen land op gelijke voet staand met de predisent. Alle reporters prezen hem de hemel in, zonder uitzondering.
Jammer voor zijn maten die met hem de tour dienden te verlaten en goed geklasseerd waren.

Met de poort in Pietersheim heeft Lanaken een fantastische entree naar het Nationaal Park. Meteen in de omgeving van het Park heeft men een nat weiland met waterpartijen aangelegd. Een massa bloemen staan hier in verschillende soorten die de insecten, vlinders, kikkers en libellen aantrekken. Uiteraard ook de vijanden van de verschillende soorten. Waardplanten voor verschillende soorten geven ook naast de bloemenpracht een grote diversiteit aan prachtige vlinders.
We gaan er enkele op dit Blog plaatsen.
De koninginnenpage is de grootste vlinder die we er aantreffen. Ik had het geluk zoals gezegd er drie in enkele minuten tijd waar te nemen. Een van hen was nog wat verkreukeld na de ontpopping. Ziet er wel een beetje vreemd uit maar blijft een schoonheid.
In de zomer komt de vlinder (Imago) uit haar pop en begint meteen van bloem naar bloem te vliegen op zoek naar nectar. Het mannetje bakent een territorium af en gaat op zoek naar een vrouwtje. Na de paring, waarbij het vrouwtje na een tijdje tussen vier en vijfhonderd eitjes afzet, gaat hij opzoek naar andere vrouwtjes. na het afzetten van de eitjes sterft het vrouwtje. Zo leeft deze prachtige vlinder maar enkele weken. Van eitje tot rups naar pop en uiteindelijk tot vlinder dat is de jaarcyclus van deze rups. De waardplant waar de rups zich mee voedt is de wilde peen. De "peen" komt voor in droge graslanden, bermen, dijken en duinen. De plant wordt 30 tot 90 cm hoog.

Brand in Rekem.

Als er een huis geheel of gedeeltelijk afbrandt, dan denk je allereerst, als er maar niemand in huis is. Als dat zo is en iedereen is in veiligheid dan denk je pffff. De hoeveelheid blus- en politiewagens zijn er wel maar gaan aan je voorbij. Maar tijdens het blussen ga je denken aan je hebbedingetjes die zich in het huis bevinden. Zo ook de drie broertjes die hun vakantie bij hun oom doorbrengen en na het bericht van de brand, naar hun huis gaan, om gade te slaan wat het vuur hen ontneemt. Toen het veilig was rond het huis, gingen de drie broertjes in enkele dozen, die de brandgasten naar buiten hadden gedragen, kijken of er nog iets van te gebruiken zou zijn. Het verheugde hen dat er nog enkele leesboekjes en een agenda uit de brand waren gered. Geen grote dingen met waarde, maar enkele gewone hebbedingetjes waarmee ze tevreden waren. Dan komt de vraag aan een brandweerman of de laptop die boven stond ook in de vlammen was opgegaan. De brandweerman zijn antwoord was overduidelijk. “Boven is alles ten prooi gevallen aan de vlammen, daar is niets meer dat nog bruikbaar is”. De jongen is even aangeslagen. Het volgend moment ontfermt hij zich over zijn jongere broertje en troost hem.
Even later zijn ze blij verrast, als een brandweerman een aquarium buiten draagt met drie schilpadden. Alle drie zijn ze in leven en de jongens slaan vreugdekreetjes, wanneer ze, ze één voor één uit het water halen.

Als je zelf nooit zo’n situatie meegemaakt hebt, kan je je eigenlijk niet realiseren wat in zo’n momenten in de hoofden van zulke slachtoffertjes speelt.  

Toen bij ons het huis afbrandde en dat is nu al meer dan twintig jaar geleden was mijn eerste gedachte, je familie in veiligheid brengen en dan pas redden wat er te redden valt. Vele van de dingen al zijn ze nog zo klein daarvan zal je, je pas later van herinneren dat ze voor altijd verdwenen zijn. Vaak dingen waar je een emotionele waarde aan hecht zoals foto’s, sieraden, boeken, platen etc. die mis je.

Het moet aan toevallen toegeschreven worden als je zeldzame dieren of insecten voor je lens krijgt. Je gaat op stap om enkele vlinders vast te leggen en ziet een rood insekt voorbijschieten als je een vlinder probeert te volgen. Wel even wachten of ik het goed gezien heb, want 't beestje moet bewegen wil je het weer eens kunnen zien. En, ja daar landt het vliegend rood op een gebogen bramentak. Nu is de afstand tussen ons zo'n drie à vier meter en kan ik door een gaashekwerk niet korterbij komen. Toch maar zo goed en kwaad als het kan mijn beelden schieten. En het blijkt bij navraag bij  de Vlinderstichting (Libellen eveneens) te gaan om een zwervende Heidelibel. Uiterst zeldzaam en door mij gezien.
Kenmerken:
Het achterlijf is rood. Het pterostigma is geel. De aders in de vleugels zijn rood gekleurd. De schenen hebben gele tot geelbruine lengtestrepen. De ogen zijn aan de onderzijde blauw gekleurd. Het voorhoofd is rood, de zijkant van het borststuk heeft een blauwe streep. De vrouwtjes hebben een bruin gekleurd achterlijf. Ze hebben geen afstaande legschede. De aders vooraan in de vleugels zijn geel.
Vliegperiode: Van midden mei tot begin juli. Grootte: 38-40 mm .
Voorkomen:  Zeer zeldzaam. Zuidelijke soort. Vertoont zwerfgedrag en kan daardoor op allerlei plaatsen waargenomen worden, vooral bij grote stilstaande wateren.
Ik zag ook wel meerdere vlinders op mijn weg zoals de Atalanta, Bruine Zandoogje, het Icarusblauwtje en een dikkopje en heel veel insekten, maar deze rode toevallige passant tijdens de Vlindertocht was toch de uitschieter.

Juli is de maand van vakantie en Tour de France. Dag in, dag uit op de fiets en door de mooiste streken van Frankrijk rijden. De televisie geeft dagelijks de beelden door en miljoenen mensen zitten aan het beeld gekluisterd. Zelf vind ik het niet meer zo spannend, als in die dagen dat er ontsnappingen via de radio doorgegeven werden en je op iedere tourflits wachtte voor de laatste ontwikkelingen. Mannen die van op de motor, in regen en wind, in kou en in hitte, hun verslag deden, waardoor je het gevoel kreeg er zelf bij te zijn.. Mannen met klinkende namen zoals: Merckx, Gimondi, Poulidor Wagtmans, Jan Janssen, Zoetemelk, Van Impe, Agostinho enz. die werden door miljoenen mensen aanbeden. Als de reporter verslag deed, van een naar beneden denderende wielrenner, zoals Rini Wagtmans dat zo goed kon, of het klimmen en dalen van Lucien van Impe, of de legendarische ontsnapping van Eddy Merckx , tijdens de beklimming van de Tourmalet, waarbij niemand hem meer kon volgen en waar hij de resterende,140 kilometers alleen aflegde om vervolgens met 8 minuten voorsprong over de meet te gaan, dan waande je jezelf in hun kielzog. Het lijden, van de zich voordploeterende  wielrenner op de kasseien, voelde je bijna zelf. Je leefde mee met de sterren en de afvallers. Steeds meer krijgt de regie nu de overhand in de tour. Het onmisbaar geworden oortje, waarmee er vanuit de ploegwagen gedirigeerd wordt, is de reden waarom er een bijna voorspelbaar verloop van een dagrit gegeven kan worden. Massasprints voor de sprinters worden een berekenend schaakspel. Is dat nog wielersport? Vroeger, dan ging je de straat op, direct na een dagrit, om een blaadje te kopen met alle verslagen en uitslagen. Je vroeg je af hoe men dat zo vlug in elkaar kon steken. De Rocker stond dan klaar om die blaadjes van enkele Franken aan de man te brengen. Hij  raakte ze allemaal kwijt en had er vaak te kort. Je moest er maar snel bij zijn. Nu kan je alles vinden op het www. De fiets van een renner wordt geheel naar zijn lichaam aangepast. Het gewicht wordt herleid tot grammen. Aerodynamica is een must en derailleren verheven tot kunst.

De grootste wielrenner ooit is zonder twijfel de tot Baron verheven, Eddy Mercks ‘de kanibaal’.

Het natuurlijk biotoop van de Kleine Plevier ,die hier afgebeeld staat in de omgeving van de Brug van Rekem,  is op en rond grindbanken in het binnenland. Het is een zomergast en komt hier voor vanaf einde maart  tot half augustus. het terrein in de omgeving tussen Maas en kanaal is een opgespoten terrein, nadat de grindwinning er stopgezet werd in het laatste kwart van de vorige eeuw. Een terrein dat voor lange tijd onveranderd is gebleven totdat het in gebruik werd genomen voor landbouw.

Toen in 1843 de grenspalen gezet moesten worden, deed men dat aan de hand van een beschrijvend proces verbaal (dertien jaar na de opstand in Brussel, waar de opvoering van ‘de stomme van Portici’ de aanzet had gegeven tot deze opstand en leidde tot de scheiding der Nederlanden), .

Op kadastrale kaarten was de plaatsing van de grenspalen met de hulpstenen ingetekend. Naast de intekening van de grenspalen en hulpstenen  stonden er in dat beschrijvend proces verbaal de namen van de perceeleigenaren. De grens scheidde, (in bijna alle gevallen), geen percelen maar liet ze aan, ofwel België, of aan Nederlandse zijde toekomen. Meerder eigenaren hadden zowel aan de Belgische als aan de Nederlandse zijde landbouwgronden liggen en kregen een voor hen speciale overeenkomst voor het bewerken van hun gronden aan de andere zijde van de grens met speciale douanefaciliteiten. .

Een van de meest in het oog springende grenspalen in onze omgeving, is grenspaal ‘80’. deze grenspaal staat in Vroenhoven,  precies in het midden van de  Diependalweg.

Vroeger werd deze weg de Diependaelerweg genoemd. Als je vanaf de weg van Maastricht naar Tongeren de straat in rijdt dan staat de grenspaal ‘80’ precies in het midden van de weg op een kleine vluchtheuvel. Er staan geen verkeersborden bij zoals gebruikelijk is om de inrijdrichting aan te geven.

De straat is van hieruit aan de linkerkant Nederlands en aan de rechterkant Belgisch, dit is ook duidelijk te zien aan de nummerplaten op de auto’s. Het is maar een rare bedoening overburen die in een ander land wonen waar de vuilniswagens twee keer moet inrijden eens die van het ene dan van het andere land. Hoe is dat geregeld met de riolering en andere nutsvoorzieningen. De straat wordt in ieder geval aan Nederlandse zijde verlicht.

Paragraaf 6 van het beschrijvend proces verbaal luidt als volgt.

§ 6. Van deze grenspaal (sic 79) wordt de grens gevormd door de as van de weg, die het verlengde is van genoemde Diependaelerweg, tot aan de grote weg van Tongeren naar Maastricht. Er zal een grenspaal aan de kant van de sloot langs de weg worden geplaatst (No.80) op de westelijke hoek van het perceel van Nelissen, Mathieu (349 D).

Aldus was er aan de Belgische zijde een sloot die opgeheven is en kwam de grenspaal in het midden van de weg te staan.
Op de foto is ook duidelijk het verschil van bebouwing te zien, links de typische rijtjeswoningen en rechts de Belgische open bebouwingen met veel groen.

In de Voormalige Dominicaner kloosterkerk van Maastricht is nu een Boekenwinkel gevestigd. De Fransen waren het die in 1795 deze Mergelstenen kerk ophieven en in eerste instantie deze kerk uit de dertiende eeuw als magazijn gingen gebruiken. Achtereenvolgens werden er concerten gehouden, was het tentoonstellingsruimte en ook wel fietsenstalling. Carnavalbals vonden er plaats en menigeen vond er zijn lief voor het leven tijdens feesten. Het klooster werd gebruikt voor het onderwijs van de Hogere Burgerschool (HBS) Later als groot Winkelcentum Entree-Deux en het nu vernieuwde winkelcentrum.

In de kerk stonden een aantal biechtstoelen waarvan het prachtige houtsnijwerk gedaan werd door Van Vlierden uit Hasselt. Deze biechtstoelen staan nu te pronken in de St Servaesbasiliek van Maastricht.

Helemaal vooraan naast het Koor en Absis en de kapel van het H. Aanschijn (het epitaaf van Deken Ruyscen ovl 1557), staat een van die biechtstoelen. Op die biechtstoel staan de namen van de priesters die aan de gelovigen de biecht afnamen. Het betreft hier twee priesters die pastoor waren in: Lanaken, Pastoor Joannes Wijler en van Zutendaal Pastoor Jacobus Eyben.

Pastoor Wijler van Lanaken  was afkomstig van Sittard hij was vanaf 1676 tot 1726 pastoor van de St Ursulakerk te Lanaken. Pastoor  Wijler overleed in 1726 op 87 jarige leeftijd in het 60e jaar van zijn priesterschap (geboren rond 1641).

Was Pastoor, Joannes Wijler een Dominicaans predikheer en ging hij toentertijd de biecht afnemen in de Dominikanerkerk in aanloop naar de Kerkelijke hoogdagen zoals Pasen en Kerstmis?

In Sittard, de geboortestad van Pastoor Wijler, vestigden de Dominicanen zich in 1625 en werden in de Franse tijd geconfisceerd; De confiscatie leidde er toe dat, de  toen  tot nationale goederen gaan behorende kerkelijke eigendommen en kloosters, als het zogenaamde ‘zwartgoed’ vanaf 1790 werden verkocht.

In 1799 toen Napoleon aan de macht kwam werd het Concordaat gesloten, een overeenkomst met het Vaticaan dat de katholieke eredienst herstelde.

In Maastricht was de Domincanerorde actief vanaf de dertiende eeuw eveneens tot aan de Franse periode

280 Jaar na zijn overlijden draagt de Biechtstoel waar Pastoor Wijler de biecht afnam nog steeds de namen van de Pastoors Wijler en Eyben.
In de rechterkolom staan nog enkele afbeeldingen van de biechtstoel in de St Servaesbasiliek.

Het is snikheet die middag ,als ik aan ‘het mooswief’ op de markt van Maastricht, tussen de mensen die er hun frietje aan het verorberen zijn, een man gekleed in een dikke jas zie zitten. Zijn jas heeft al héél lang geen wasbeurt meer gehad, zoals ook de rest van ’s mans kleren. Zijn haar is in elkaar verknoopt omdat het niet meer gekamd wordt.. Zijn verwilderde baard heeft net zoals zijn haren een knipbeurtje nodig. Sommige vingernagels zijn enkele centimeters lang en hebben een kolenkleur. Ik ga bij de man zitten en begin een gesprek met hem. In het begin gaat dat vrij moeilijk maar ik krijg toch uit hem dat hij 10 jaar op straat leeft en van Neerbeek afkomstig is. Hij is nu 42 jaar en is aldus rond zijn dertigste aan dit verfoeilijke leven begonnen. Hij zegt mij zijn naam, maar die doet er hier niet toe (als het al de juiste naam is). Familie heeft hij  volgens hem niet meer zegt hij als ik vraag naar zijn familie. Ik zeg hem dan toch maar eens naar het Leger des Heils te gaan, want daar kan hij nieuwe kleren krijgen en dan kan hij daar ook eens onderduiken in een weldoend bad. Dan zou hij er veel anders als nu uit zien. Het valt mij op dat hij, pas na mij enkele seconden aangekeken te hebben, de vragen herhaalt en als ik die bevestig, hij korte antwoorden geeft. Hij heeft blauwgrijze ogen, ze zijn dof en stRalen geen levensvreugde uit. Hij heeft in het ITO onderwijs, geleerd voor timmerman. Ik zeg hem dat er speciaal uit Polen mensen aangeworven worden, om hier als timmerman te werken, dan zou hij toch zeker werk kunnen vinden. Maar als je geen adres hebt dan kan je ook niet aan werk geraken zeg ik in mijzelf.

Maar wat zou er met deze man gebeuren, als hij zich normaal zou kleden en zijn haar en baard tot een modaal model geknipt zouden worden? Dan zou hij op iedereen gelijken en niet meer opvallen. Dan zou hij geen aalmoezen meer ontvangen van de mensen die nu medelijden met hem hebben. Zou zijn verwaarlozing dan zijn inkomstenbron zijn? Ik begin te denken van wel. Ik ga twee blikjes Sinas halen en geef hem er een. Hij kijkt erna, waarop ik vraag of hij geen dorst heeft want het is toch snikheet. Eigenlik niet zegt hij. Maar ik wil het niet meer terug, steek het maar in je zak zei ik en dat deed hij dan ook.

Na het blikje in zijn zak gestoken te hebben neemt hij zijn twee plastic zakken op, waar zijn hele hebben en houden in steken, waaronder een donsdeken die de kleur van de straat heeft. En zonder iets te zeggen keert hij zich om en gaat slenterend door de winkelstraat, waarbij hij bij een dubbele vuilbak blijft staan om er in te kijken of er …….. in zit.

Er lopen meer arme sloebers rond in Maastricht. Verarmden die de mensen om geld vragen. “Heeft U 2 euro voor mij meneer om met de bus te gaan”?, vraagt een vrouw aan iedereen die haar in de Bosstraat passeert. Als ik voor de kippenkraam sta voor een kippenboutje, komt er een man langs die zegt “ik heb al drie dagen niet gegeten en geslapen heb je drie euro voor mij? En zonder te wachten loopt hij verder. De verkoopster zegt dat er veel van deze mensen rondlopen en dat ze toch wel geld van de mensen krijgen om eten te kopen. Anderen zeggen, dat als je aan deze mensen geld geeft,  ze meteen blikjes bier gaan kopen.