Brand in Rekem.

Als er een huis geheel of gedeeltelijk afbrandt, dan denk je allereerst, als er maar niemand in huis is. Als dat zo is en iedereen is in veiligheid dan denk je pffff. De hoeveelheid blus- en politiewagens zijn er wel maar gaan aan je voorbij. Maar tijdens het blussen ga je denken aan je hebbedingetjes die zich in het huis bevinden. Zo ook de drie broertjes die hun vakantie bij hun oom doorbrengen en na het bericht van de brand, naar hun huis gaan, om gade te slaan wat het vuur hen ontneemt. Toen het veilig was rond het huis, gingen de drie broertjes in enkele dozen, die de brandgasten naar buiten hadden gedragen, kijken of er nog iets van te gebruiken zou zijn. Het verheugde hen dat er nog enkele leesboekjes en een agenda uit de brand waren gered. Geen grote dingen met waarde, maar enkele gewone hebbedingetjes waarmee ze tevreden waren. Dan komt de vraag aan een brandweerman of de laptop die boven stond ook in de vlammen was opgegaan. De brandweerman zijn antwoord was overduidelijk. “Boven is alles ten prooi gevallen aan de vlammen, daar is niets meer dat nog bruikbaar is”. De jongen is even aangeslagen. Het volgend moment ontfermt hij zich over zijn jongere broertje en troost hem.
Even later zijn ze blij verrast, als een brandweerman een aquarium buiten draagt met drie schilpadden. Alle drie zijn ze in leven en de jongens slaan vreugdekreetjes, wanneer ze, ze één voor één uit het water halen.

Als je zelf nooit zo’n situatie meegemaakt hebt, kan je je eigenlijk niet realiseren wat in zo’n momenten in de hoofden van zulke slachtoffertjes speelt.  

Toen bij ons het huis afbrandde en dat is nu al meer dan twintig jaar geleden was mijn eerste gedachte, je familie in veiligheid brengen en dan pas redden wat er te redden valt. Vele van de dingen al zijn ze nog zo klein daarvan zal je, je pas later van herinneren dat ze voor altijd verdwenen zijn. Vaak dingen waar je een emotionele waarde aan hecht zoals foto’s, sieraden, boeken, platen etc. die mis je.

Het moet aan toevallen toegeschreven worden als je zeldzame dieren of insecten voor je lens krijgt. Je gaat op stap om enkele vlinders vast te leggen en ziet een rood insekt voorbijschieten als je een vlinder probeert te volgen. Wel even wachten of ik het goed gezien heb, want 't beestje moet bewegen wil je het weer eens kunnen zien. En, ja daar landt het vliegend rood op een gebogen bramentak. Nu is de afstand tussen ons zo'n drie à vier meter en kan ik door een gaashekwerk niet korterbij komen. Toch maar zo goed en kwaad als het kan mijn beelden schieten. En het blijkt bij navraag bij  de Vlinderstichting (Libellen eveneens) te gaan om een zwervende Heidelibel. Uiterst zeldzaam en door mij gezien.
Kenmerken:
Het achterlijf is rood. Het pterostigma is geel. De aders in de vleugels zijn rood gekleurd. De schenen hebben gele tot geelbruine lengtestrepen. De ogen zijn aan de onderzijde blauw gekleurd. Het voorhoofd is rood, de zijkant van het borststuk heeft een blauwe streep. De vrouwtjes hebben een bruin gekleurd achterlijf. Ze hebben geen afstaande legschede. De aders vooraan in de vleugels zijn geel.
Vliegperiode: Van midden mei tot begin juli. Grootte: 38-40 mm .
Voorkomen:  Zeer zeldzaam. Zuidelijke soort. Vertoont zwerfgedrag en kan daardoor op allerlei plaatsen waargenomen worden, vooral bij grote stilstaande wateren.
Ik zag ook wel meerdere vlinders op mijn weg zoals de Atalanta, Bruine Zandoogje, het Icarusblauwtje en een dikkopje en heel veel insekten, maar deze rode toevallige passant tijdens de Vlindertocht was toch de uitschieter.

Juli is de maand van vakantie en Tour de France. Dag in, dag uit op de fiets en door de mooiste streken van Frankrijk rijden. De televisie geeft dagelijks de beelden door en miljoenen mensen zitten aan het beeld gekluisterd. Zelf vind ik het niet meer zo spannend, als in die dagen dat er ontsnappingen via de radio doorgegeven werden en je op iedere tourflits wachtte voor de laatste ontwikkelingen. Mannen die van op de motor, in regen en wind, in kou en in hitte, hun verslag deden, waardoor je het gevoel kreeg er zelf bij te zijn.. Mannen met klinkende namen zoals: Merckx, Gimondi, Poulidor Wagtmans, Jan Janssen, Zoetemelk, Van Impe, Agostinho enz. die werden door miljoenen mensen aanbeden. Als de reporter verslag deed, van een naar beneden denderende wielrenner, zoals Rini Wagtmans dat zo goed kon, of het klimmen en dalen van Lucien van Impe, of de legendarische ontsnapping van Eddy Merckx , tijdens de beklimming van de Tourmalet, waarbij niemand hem meer kon volgen en waar hij de resterende,140 kilometers alleen aflegde om vervolgens met 8 minuten voorsprong over de meet te gaan, dan waande je jezelf in hun kielzog. Het lijden, van de zich voordploeterende  wielrenner op de kasseien, voelde je bijna zelf. Je leefde mee met de sterren en de afvallers. Steeds meer krijgt de regie nu de overhand in de tour. Het onmisbaar geworden oortje, waarmee er vanuit de ploegwagen gedirigeerd wordt, is de reden waarom er een bijna voorspelbaar verloop van een dagrit gegeven kan worden. Massasprints voor de sprinters worden een berekenend schaakspel. Is dat nog wielersport? Vroeger, dan ging je de straat op, direct na een dagrit, om een blaadje te kopen met alle verslagen en uitslagen. Je vroeg je af hoe men dat zo vlug in elkaar kon steken. De Rocker stond dan klaar om die blaadjes van enkele Franken aan de man te brengen. Hij  raakte ze allemaal kwijt en had er vaak te kort. Je moest er maar snel bij zijn. Nu kan je alles vinden op het www. De fiets van een renner wordt geheel naar zijn lichaam aangepast. Het gewicht wordt herleid tot grammen. Aerodynamica is een must en derailleren verheven tot kunst.

De grootste wielrenner ooit is zonder twijfel de tot Baron verheven, Eddy Mercks ‘de kanibaal’.

Het natuurlijk biotoop van de Kleine Plevier ,die hier afgebeeld staat in de omgeving van de Brug van Rekem,  is op en rond grindbanken in het binnenland. Het is een zomergast en komt hier voor vanaf einde maart  tot half augustus. het terrein in de omgeving tussen Maas en kanaal is een opgespoten terrein, nadat de grindwinning er stopgezet werd in het laatste kwart van de vorige eeuw. Een terrein dat voor lange tijd onveranderd is gebleven totdat het in gebruik werd genomen voor landbouw.

Toen in 1843 de grenspalen gezet moesten worden, deed men dat aan de hand van een beschrijvend proces verbaal (dertien jaar na de opstand in Brussel, waar de opvoering van ‘de stomme van Portici’ de aanzet had gegeven tot deze opstand en leidde tot de scheiding der Nederlanden), .

Op kadastrale kaarten was de plaatsing van de grenspalen met de hulpstenen ingetekend. Naast de intekening van de grenspalen en hulpstenen  stonden er in dat beschrijvend proces verbaal de namen van de perceeleigenaren. De grens scheidde, (in bijna alle gevallen), geen percelen maar liet ze aan, ofwel België, of aan Nederlandse zijde toekomen. Meerder eigenaren hadden zowel aan de Belgische als aan de Nederlandse zijde landbouwgronden liggen en kregen een voor hen speciale overeenkomst voor het bewerken van hun gronden aan de andere zijde van de grens met speciale douanefaciliteiten. .

Een van de meest in het oog springende grenspalen in onze omgeving, is grenspaal ‘80’. deze grenspaal staat in Vroenhoven,  precies in het midden van de  Diependalweg.

Vroeger werd deze weg de Diependaelerweg genoemd. Als je vanaf de weg van Maastricht naar Tongeren de straat in rijdt dan staat de grenspaal ‘80’ precies in het midden van de weg op een kleine vluchtheuvel. Er staan geen verkeersborden bij zoals gebruikelijk is om de inrijdrichting aan te geven.

De straat is van hieruit aan de linkerkant Nederlands en aan de rechterkant Belgisch, dit is ook duidelijk te zien aan de nummerplaten op de auto’s. Het is maar een rare bedoening overburen die in een ander land wonen waar de vuilniswagens twee keer moet inrijden eens die van het ene dan van het andere land. Hoe is dat geregeld met de riolering en andere nutsvoorzieningen. De straat wordt in ieder geval aan Nederlandse zijde verlicht.

Paragraaf 6 van het beschrijvend proces verbaal luidt als volgt.

§ 6. Van deze grenspaal (sic 79) wordt de grens gevormd door de as van de weg, die het verlengde is van genoemde Diependaelerweg, tot aan de grote weg van Tongeren naar Maastricht. Er zal een grenspaal aan de kant van de sloot langs de weg worden geplaatst (No.80) op de westelijke hoek van het perceel van Nelissen, Mathieu (349 D).

Aldus was er aan de Belgische zijde een sloot die opgeheven is en kwam de grenspaal in het midden van de weg te staan.
Op de foto is ook duidelijk het verschil van bebouwing te zien, links de typische rijtjeswoningen en rechts de Belgische open bebouwingen met veel groen.

In de Voormalige Dominicaner kloosterkerk van Maastricht is nu een Boekenwinkel gevestigd. De Fransen waren het die in 1795 deze Mergelstenen kerk ophieven en in eerste instantie deze kerk uit de dertiende eeuw als magazijn gingen gebruiken. Achtereenvolgens werden er concerten gehouden, was het tentoonstellingsruimte en ook wel fietsenstalling. Carnavalbals vonden er plaats en menigeen vond er zijn lief voor het leven tijdens feesten. Het klooster werd gebruikt voor het onderwijs van de Hogere Burgerschool (HBS) Later als groot Winkelcentum Entree-Deux en het nu vernieuwde winkelcentrum.

In de kerk stonden een aantal biechtstoelen waarvan het prachtige houtsnijwerk gedaan werd door Van Vlierden uit Hasselt. Deze biechtstoelen staan nu te pronken in de St Servaesbasiliek van Maastricht.

Helemaal vooraan naast het Koor en Absis en de kapel van het H. Aanschijn (het epitaaf van Deken Ruyscen ovl 1557), staat een van die biechtstoelen. Op die biechtstoel staan de namen van de priesters die aan de gelovigen de biecht afnamen. Het betreft hier twee priesters die pastoor waren in: Lanaken, Pastoor Joannes Wijler en van Zutendaal Pastoor Jacobus Eyben.

Pastoor Wijler van Lanaken  was afkomstig van Sittard hij was vanaf 1676 tot 1726 pastoor van de St Ursulakerk te Lanaken. Pastoor  Wijler overleed in 1726 op 87 jarige leeftijd in het 60e jaar van zijn priesterschap (geboren rond 1641).

Was Pastoor, Joannes Wijler een Dominicaans predikheer en ging hij toentertijd de biecht afnemen in de Dominikanerkerk in aanloop naar de Kerkelijke hoogdagen zoals Pasen en Kerstmis?

In Sittard, de geboortestad van Pastoor Wijler, vestigden de Dominicanen zich in 1625 en werden in de Franse tijd geconfisceerd; De confiscatie leidde er toe dat, de  toen  tot nationale goederen gaan behorende kerkelijke eigendommen en kloosters, als het zogenaamde ‘zwartgoed’ vanaf 1790 werden verkocht.

In 1799 toen Napoleon aan de macht kwam werd het Concordaat gesloten, een overeenkomst met het Vaticaan dat de katholieke eredienst herstelde.

In Maastricht was de Domincanerorde actief vanaf de dertiende eeuw eveneens tot aan de Franse periode

280 Jaar na zijn overlijden draagt de Biechtstoel waar Pastoor Wijler de biecht afnam nog steeds de namen van de Pastoors Wijler en Eyben.
In de rechterkolom staan nog enkele afbeeldingen van de biechtstoel in de St Servaesbasiliek.

Het is snikheet die middag ,als ik aan ‘het mooswief’ op de markt van Maastricht, tussen de mensen die er hun frietje aan het verorberen zijn, een man gekleed in een dikke jas zie zitten. Zijn jas heeft al héél lang geen wasbeurt meer gehad, zoals ook de rest van ’s mans kleren. Zijn haar is in elkaar verknoopt omdat het niet meer gekamd wordt.. Zijn verwilderde baard heeft net zoals zijn haren een knipbeurtje nodig. Sommige vingernagels zijn enkele centimeters lang en hebben een kolenkleur. Ik ga bij de man zitten en begin een gesprek met hem. In het begin gaat dat vrij moeilijk maar ik krijg toch uit hem dat hij 10 jaar op straat leeft en van Neerbeek afkomstig is. Hij is nu 42 jaar en is aldus rond zijn dertigste aan dit verfoeilijke leven begonnen. Hij zegt mij zijn naam, maar die doet er hier niet toe (als het al de juiste naam is). Familie heeft hij  volgens hem niet meer zegt hij als ik vraag naar zijn familie. Ik zeg hem dan toch maar eens naar het Leger des Heils te gaan, want daar kan hij nieuwe kleren krijgen en dan kan hij daar ook eens onderduiken in een weldoend bad. Dan zou hij er veel anders als nu uit zien. Het valt mij op dat hij, pas na mij enkele seconden aangekeken te hebben, de vragen herhaalt en als ik die bevestig, hij korte antwoorden geeft. Hij heeft blauwgrijze ogen, ze zijn dof en stRalen geen levensvreugde uit. Hij heeft in het ITO onderwijs, geleerd voor timmerman. Ik zeg hem dat er speciaal uit Polen mensen aangeworven worden, om hier als timmerman te werken, dan zou hij toch zeker werk kunnen vinden. Maar als je geen adres hebt dan kan je ook niet aan werk geraken zeg ik in mijzelf.

Maar wat zou er met deze man gebeuren, als hij zich normaal zou kleden en zijn haar en baard tot een modaal model geknipt zouden worden? Dan zou hij op iedereen gelijken en niet meer opvallen. Dan zou hij geen aalmoezen meer ontvangen van de mensen die nu medelijden met hem hebben. Zou zijn verwaarlozing dan zijn inkomstenbron zijn? Ik begin te denken van wel. Ik ga twee blikjes Sinas halen en geef hem er een. Hij kijkt erna, waarop ik vraag of hij geen dorst heeft want het is toch snikheet. Eigenlik niet zegt hij. Maar ik wil het niet meer terug, steek het maar in je zak zei ik en dat deed hij dan ook.

Na het blikje in zijn zak gestoken te hebben neemt hij zijn twee plastic zakken op, waar zijn hele hebben en houden in steken, waaronder een donsdeken die de kleur van de straat heeft. En zonder iets te zeggen keert hij zich om en gaat slenterend door de winkelstraat, waarbij hij bij een dubbele vuilbak blijft staan om er in te kijken of er …….. in zit.

Er lopen meer arme sloebers rond in Maastricht. Verarmden die de mensen om geld vragen. “Heeft U 2 euro voor mij meneer om met de bus te gaan”?, vraagt een vrouw aan iedereen die haar in de Bosstraat passeert. Als ik voor de kippenkraam sta voor een kippenboutje, komt er een man langs die zegt “ik heb al drie dagen niet gegeten en geslapen heb je drie euro voor mij? En zonder te wachten loopt hij verder. De verkoopster zegt dat er veel van deze mensen rondlopen en dat ze toch wel geld van de mensen krijgen om eten te kopen. Anderen zeggen, dat als je aan deze mensen geld geeft,  ze meteen blikjes bier gaan kopen.

Bij een politie-inval bij coffeeshop Checkpoint in Terneuzen is ruim zevenennegentig kilogram softdrugs gevonden. Het spul werd gevonden in de zaak zelf en een naastgelegen opslag in de Grenulaan. Ruim vijf kilo lag achter de balie van Checkpoint. Dat is tien keer zoveel als is toegestaan. Verder vond de politie 8000 voorgedraaide joints.

Vier verdachten, onder wie de eigenaar en de bedrijfsleider zijn opgepakt, maar inmiddels weer vrij. Een andere verdachte zit nog langer vast. Het vijftal wordt verdacht van het overtreden van de Opiumwet

Waarschijnlijk komt de coffeeshop er met een waarschuwing vanaf. Het lijkt erop dat de overschrijding van de drugsvoorraad de enige overtreding is. Bij nieuwe overtredingen wil burgemeester Lonink Checkpoint korte tijd sluiten.

Persbericht 01-06-2007

Geen coffeeshop aan de grens

Naar aanleiding van het rapport van onderzoeksbureau Intraval, met daarin de resultaten van het onderzoek naar de overlast die coffeeshopbezoekers veroorzaken in Terneuzen, heeft het College van Burgemeester en Wethouders een voorstel gedaan naar de Raad. Op 26 juni wordt dit voorstel behandeld in de gemeenteraadsvergadering.  

Het voorstel omvat tal van maatregelen op korte termijn, zoals het aanpassen van het parkeerbeleid, strengere handhaving van verkeer- en parkeergedrag en een intensieve Euregionale samenwerking met de Belgische buurgemeenten.  

Op lange termijn kiest het college voor de verplaatsing van beide coffeeshops uit de Terneuzense binnenstad. Op dit moment is er nog geen locatie in beeld.  

De gemeente Terneuzen hecht veel waarde aan een goede Euregionale samenwerking en werkt binnen de Euregio Scheldemond samen met de Belgische overheden aan een plan van aanpak voor het terugdringen van het drugstoerisme in de regio. Een coffeeshop aan de grens is dus niet aan de orde.

Nadere informatie:

Afdeling Communicatie

Yvonne Wanders

Telefoonnummer: 0115 – 455 525

Apartheid nastreven is discriminatie.

Ontrading moet boven verplaatsing van problemen staan.

In de geplande coffeecorners van Burgemeester G. Leers, (ook wel Sjeerke genoemd in de muziekwereld), mogen in de toekomst: in het zuiden enkel de Waalse en Franse; in het noordwesten enkel de Duitse en in het westen enkel de Belgische Vlamingen hun jointje gaan kopen en feitelijk nuttigen. Dit strookt niet met de gedachte van vrij reizen in de Schengenlanden en is derhalve een inbreuk op het gesloten akkoord dat op 14 juni 1985 in Schengen door België, Nederland, Luxemburg, Frankrijk en Duitsland werd ondertekend.
In 1993 werden de douanehandelingen aan de grenzen opgeheven en kon men vanaf dat moment zonder grenscontrôle de grenzen passeren. Enkel in zeer uitzonderlijke gevallen heft een Land dit akkoord tijdelijk op ter besherming van haar grondgebied.
Reden voor deze 'discriminerende handelswijze' is niet de cannabis, maar in feite het wonder der mensheid, de 'Heilige koe' weren uit het dichtslibbende centrum van de prestigieuze stad Maastricht. Als de heilige koe van de 'flitsbezoekers' naar de buitengrenzen en de landsgrenzen zijn verwezen, kunnen de Maastrichtenaren hun jointje onder gelijken nuttigen in de overgebleven ‘gedoogde’ coffeeshops. En er moet niet gezeverd worden, want het is allemaal kletspraat van de tegenstanders, de coffeecorners komen niet pal op de grens, “ze komen tien kilometer van de grens” zegt Burgemeester Leers (je hoort er op TV niemand anders van de raad over praten). Daarbij moeten wij dan wel aantekenen dat de geplande inplanting  bij smeermaas over de weg zeshonderd meter bedragen en in vogelvlucht zelfs minder.

Sterker nog van de huidige coffeeshops ligt er geen enkele van ‘de vijftien gedoogde shops’ op tien kilometer afstand van de grens.  De (zonder verplaatsing) verst verwijderde shop op de Scharnerweg, ligt precies zeven kilometer van de grens bij Smeermaas. 
Hoe komt burgemeester Leers dan aan die tien kilometer van de grens?

Liegt Sjeerke, of zegt hij niet de waarheid?

Intussen is  de stad, onder aanvoering van Burgemeester Leers, doende met de stad te voorzien van accommodaties op grote schaal waarvan het de bedoeling is, de iets riantere ‘heilige koeien’ van de Elitaire Europese gemeenschap naar de stad te lokken met casino- en amusementgiganten en enkel God en Leers weten wat er nog meer op het getouw staat, daarbij stipulerend dat God blijft en Leers ooit als burgemeester uit Maastricht verdwijnt.

Leers wil  ook het MECC naar de stad en de binnenstad onthufteren.

Leers houdt namelijk niet zo van mensen die rondlopen in Maastricht met in de hand een zak friet van Reitz en ook niet van de cola slurpende medemens. In de winkelstraten rondslenterende dagjesmensen, die huiswaarts keren met een Wibra-uitgave van 10 euro, die moeten elders hun uitgaven gaan doen want Leers ziet het heel groots. Minimaal enkele dagen in Maastricht verblijven en de knip van de beurs halen, daar houdt hij van.

Maar hierboven begonnen we met de ‘apartheid en discriminatie’ van de gebruikers van Cannabis. Deze branche is er een van gedoogde illegaliteit, die wel verkopen maar niet mogen inkopen. Althans niet op wettelijke basis. Redenen genoeg om deze brancheverplaatsing een halt toe te roepen want verplaatsen is nog maar eens een gedoogbeleid uitbreiden naar onwettelijke pre-legaliteit.

En wat verder met de shops, als de wet op het rookverbod ingaat en er in alle horeca (waaronder ook de shops vallen) niet meer gerookt mag worden?

Waarom niet even wachten op dat rookverbod van Minister Klink want dan zijn de problemen op een wettelijke basis gedeeltelijk opgelost?

Het Maastricht verplaatsingsbeleid is motiverend voor de gebruikers daar waar ontrading moet prevaleren.

Nederland heeft door zijn liberaal beleid inzake cannabisgebruik sinds het gedoogbeleid een gigantisch probleem gecreëert  en zit nu met de gebakken peren.

Wij zijn tegen verplaatsing van de shops om meer dan één reden met als prioriteit de leefbaarheid van een kleine grensgemeenschap met één kruispunt waar beide Nederlandse (Maastrichtse) uitvalswegen cq invalswegen bij elkaar komen en waar de  filevorming van het woon- en werkverkeer dagelijks duidelijk merkbaar is.
Steeds meer jongeren melden zich aan bij CAD met verslavingsverschijnselen door gebruik van Cannabis.

En in het door Leers aangehaalde artikel 17 staat niet specifiek coffeeshops of coffeecorners.

Ik zit op de reling van het pad, langs de Zuidwillemsvaart in Smeermaas, te wachten op een mooi donker vlindertje. Ik had hem even tevoren gezien en op internet kunnen vaststellen dat het de gehakkeld Aurelia betrof. De foto was niet helemaal scherp dus zat ik hier te wachten dat  hij weer voor de lens zou komen. Een buurtbewoner van de Bosserweg kwam eraan met zijn loslopende Duitse Herder. Als hij maar niet bijt was mijn eerste reactie want ik ben niet zo gesteld op loslopende honden. Na een begroeting want ik ken de man, maar niet van naam, vertelde ik hem  dat ik hier zat te wachten op ‘de gehakkelde Aurelia’. Hou je mij voor de gek was zijn antwoord. Neen dat doe ik niet repliceerde ik. Hij keek mij verwondert aan en zei, nooit van gehoord. Nou ik ook niet tot voor enkele ogenblikken maar dat liet ik hem niet weten. Het gaf mij een goed gevoel de man in de waan te laten dat ik een kenner was. De man vervolgde zijn weg en ik bleef met dat goede gevoel zitten op de reling langs het pad. Niet lang nadat de man met zijn Duitse Herder uit het zicht verdwenen was zette zich een Gehakkelde Auralia neer op de knoppen van een ontluikende Braamstruik en kon ik hem digitaal vastleggen.

Intussen weet ik dat deze soort zich het liefst ophoudt langs  bosranden en brede bospaden waar het zonlicht goed door kan dringen.

Soms kan je hem zien in tuinen en parken, of op het pad langs de Zuidwillemsvaart.
De vrouwtjes leggen hun eitjes in juni op het blad van de brandnetel.

Het klaverblauwtje, dat wilde ik digitaal vastleggen toen ik het extra daarvoor aangelegde grasland met klaver en  ruige grasachtigen heb bezocht. Ik trof er een blauwtje aan maar het betrof een Icarusblauwtje. Niet zeldzaam maar wel mooi. Naast het Icarusblauwtje zat er ook een aantal bruintjes en wel het bruin zandoogje waarvan een foto hier bijgevoegd.
Ik zal nog wel proberen rond Lanaken om een klaverblauwtje digitaal te vereeuwigen en weet nu al waar ik die ga vinden. Lanaken voert een actie om het klaverblauwtje de gelegenheid te geven zijn biotoop uit te breiden, door ruig grasland niet meer te bemesten en in fases te snoeien. Scholen doen ook mee en planten vlinderstrjuiken op hun speelplaats.

In de Maas bij ons in Smeermaas zag ik (6 juni 2007) twee vogels vliegen, die mij opvielen door hun rode kop. Ik had ze hier nog nooit gezien dus .......... wilde ik weten wat ik hier had zien vliegen. Opzoeken is dan niet evident als je alleen witte vogel met zwarte vleugels en rode kop ingeeft bij Google . Dus een dag later, terug naar de waterkant en maar hopen dat de twee nog eens langskomen. Jef de ruitensnijder, die langs de Maas woont, wist mij te vertellen dat hij de twee ook opgemerkt had en wilde ook wel eens weten wat daar voor zijn huis in het water zit. "és te 't wèts Nol moos 't miech toch 'ns vertélle"?
Na een tijdje zie ik een exemplaar  voor het eilandje in de Maas op een plaats waar de vogel in het water kan staan. Met zijn opvallend lange oranjerode snavel, zoekt hij in het water naar...... Ja naar wat? Ik schiet mijn foto's en keer naar huis. Op Internet niets te vinden bij watervogels. dan maar naar Opglabbeek een mailtje sturen want die mensen van het Natuurhulpcentrum weten vrijwel alles  van vogels en dieren. Sil Janssen himself, laat mij weten dat het zich hier om een Scholekster handelt.
Geen zeldzame vogel zo blijkt ware het niet dat deze steltlopers eigenlijk niet hier in Limburg maar eigenlijk aan zee langs de stranden hun biotoop hebben. 
Hun voedsel betaat uit schaaldieren. De aanwezigheid van dit 'paartje' hier zo diep in het zuiden, ver van zee en strand zou wel eens haar oorzaak kunnen vinden in het overbevissen van het specifieke voedsel van deze steltlopers. Waarschijnlijk voedt deze steltloper zich hier bij ons met zoetwatermossels en kleine schaaldiertje. Het zal wel de meest zuidelijke aanwezigheid van de Scholekster op de Grensmaas zijn want de soort is watergebonden en er is maar een enkele waarneming zo diep landinwaarts gedaan door vogelwaarnemers.
De scholekster op de foto zit precies op de talweg ( het natuurlijke profiel van de Maas en grens tussen Belgie en Nederland sinds 1830) een stapje naar rechts eet hij in Maastricht een stapje naar links eet hij in Smeermaas.

Toke van Bocholt.

In de cafétaria van het St Barabarazieknhuis in (ZOL) zit ik de krant te lezen. Ik ben vanuit het rookgedeelte (waar ik had genoten van mijn sigaretje), naar het niet rokersgedeelte gegaan omdat de reuk in het rokersgedeelte mij niet beviel. Terwijl ik mijn krant lees, begint een dame die iets verder zit hard te praten tegen de uitbaatster. Zij heeft een gouden medaille gekregen voor haar 50 jaar lidmaatschap van de gehandicaptenbond, waar ze maar wat trots op is. Ik benader de twee dames en meng mij in hun gesprek. De dame met de medaille blijkt visueel gehandicapt te zijn en als ik even later naar haar naam vraagt zegt ze ‘ik ben Toke van Bocholt’. Uit het volgende gesprek zegt Toke mij dat ze vanaf haar geboorte zeg maar van in de moederschoot haar handicap heeft. Toen ze bij de nonnekes naar school ging heeft ze de eerste klas driemaal gedaan. Men had haar bank tot voor het bord geplaatst en de zuster schreef speciaal voor haar heel groot. "Toch kon ik niet naar behoren volgen, ondanks de bereidwilligheid van het meisje dat naast mij zat, die mij eveneens bijstond tijdens de lessen". "Ik ben toen naar een school voor visueel gehandicapten gegaan waar ik Braille leerde. Ik hoor gelukkig heel erg goed en spreken kan ik ook.  Een tijdje geleden is er geconstateerd dat mijn hart niet in orde is daarom kom ik regelmatig naar hier voor controle. “Ik leef in een serviceflat van het OCMW en ben hier naar toe gekomen met een chauffeur van Taxi stop, mijn chauffeur”.

Toke is altijd single gebleven ze heeft de goede nog niet kunnen vinden zegt ze. Haar moeder zei haar menigmaal ‘ mér good datste neet alles zuus dat is beter veur dich’

Toke haar pupillen zijn niet rond zoals het hoort, waardoor het zicht van haar ene oog een ovaal beeld vormt, het andere oog is blind. Zij ziet schimmen en geen contouren. Ondanks haar handicap is Toke een vrolijk mensen laat dat ook aan iedereen weten die het horen wil. 

Als zij opstaat, om de Hartspecialist nog even gedag te zeggen, ontvouwt ze een gele stok. Ik verwachtte een witte met rode banden. Neen zegt Toke dat is voor blinde mensen, trouwens de gele stok valt veel meer op dan de witte.

Buiten staat haar chauffeur op haar te wachten. Hij heeft even rond gelopen in het bos en heeft daar nesten van de processierups gezien. Dus zijn die  irriterend rupsen ook in Lanaken aanwezig.

Zal de bestrijding van 'de processierupsenplaag' de tekst van het Limburgs volkslied gaan beinvloeden. He zou in ieder geval niet klinken als men in plaats van in 't bronsgroen eikenhout, Waar in bronzen beukenhout zou gaan zingen.
Er gaan stemmen op om een groot deel van de inlandse eiken te kappen om de plaag in te dammen. Door een of andere reden (invloed van de mens?) is deze processierups dit jaar explosief in haar voortplanting. Toch zijn het de rupsen die vorig jaar door de nachtvlinder werd gelegd rond september in de toppen van de eikenbomen, dus moet de oorzaak van deze explosieve voortplanting in dat jaar gezocht worden. De natuurlijke vijanden van deze rups zijn niet in staat de miljarden rupsen te reduceren. En dan te bedenken dat het maar eenjaarsinsekten zijn die na ontpopping maar twee dagen als vlinder leven en dan sterven na het leggen van die miljarden eitjes.
Het leger is nu bij ons ingeschakeld ter bestrijding van deze iriterende rupsen die mens en dier de kriebels bezorgen.
we hopen in ieder geval dat de rups drastisch gereduceerd kan worden en de tekst van het volkslied blijft .

Waar in ’t bronsgroen eikenhout, ’t nachtegaaltje zingt:
Over ’t malse korenveld, ’t lied des leeuweriks klinkt:
Waar de hoorn des herders schalt, langs des beekjes boord.

(refrein)
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!

Waar de brede stroom der Maas, statig zeewaarts vloeit:
Weeldrig sappig veldgewas, kostelijk groeit en bloeit:
Bloemengaard en beemd en bos, overheerlijk gloort.

Langs het kanaal in veldwezelt kom ik een fietstourist tegen met bandenpech. Als ik stop en vraag of hij hulp nodig heeft zegt hij dat hij een reserveband bij heeften dat het wel zal lukken. We geraken in gesprek en het blijkt de 75 jarige George Albrechts uit Rekem te zijn. Ik ben op mij 48e begonnen met fietsen en doe dat binnen drie jaar al dertig jaar.Vroeger fietste ik altijd met een groepje maar nu ga ik reeds een tijd alleen. Ik kan dan op mijn eigen tempo er tegen aan gaan. Ik heb al met vrienden tweemaal de Mont Ventoux gedaan en meer ritten in de Provençe.We gingen dan overnachten op campings. We huurden een caravan voor twee personen. Mooie herinneringen heb ik daaraan overgehouden. Ik heb tot aan mijn pensioen op de 'put van Eijsden' gewerkt. Wel niet ondergronds. Ik woon nu alleen met mijn dochter, mijn vrouw overleed 28 jaar geleden en mijn dochter (48) heeft dat nooit overwonnen. We hadden een aanbouw gemaakt aan ons huis en om die aanbouw te verwarmen stond er een klein kacheltje in. Op een dag in november, rond half zeven, werd mij gezegd dat ik direkt naar huis moest gaan omdat er iets ergs gebeurd was. Toen ik thuis kwam bleek mijn vrouw ten gevolge van de inademing van de damp van een brand te zijn overleden. Achter het kacheltje is toen een doek gaan branden en heeft zich verplaatst achter de wand in de isolatie die toen is gaan smeulen. Als mijn vrouw buitengegaan was, dan was er niets aan de hand geweest maar zij wilde het hondje dat in de aanbouw lag redden. Zij heeft toen die giftige damp ingeademd en lag net voor de achterdeur, een stap verder en..... Er was niets te zien aan mijn vrouw, geen brandwonden of zo, zij was toen 50 jaar oud. Zelf heb ik ook het een en het ander overwonnen. Ik heb een zware operatie gehad aan mijn darmen, een kankergezwel met een stuk van de darm is toen verwijderd. Mijn huisdokter Piet vroeg ik of ik nu moest stoppen met fietsen, doch hij zei dat ik gerust kon fietsen. Ik fietste toen rond met een stoma. Dat is nu een tijdje geleden en het ging weer heel goed. Toen kreeg ik last van mijn neus ik kon niet meer goed ademen. Na de operatie aan mijn reukorgaan kon ik niets meer ruiken. Nu gaat het weer redelijk met ademen. En mijn laatste operatie was aan mijn prostaat en daar ben ik ook redelijk van genezen. Zo zie je maar 'onkruid vergaat niet'.