Ik zit op de reling van het pad, langs de Zuidwillemsvaart in Smeermaas, te wachten op een mooi donker vlindertje. Ik had hem even tevoren gezien en op internet kunnen vaststellen dat het de gehakkeld Aurelia betrof. De foto was niet helemaal scherp dus zat ik hier te wachten dat  hij weer voor de lens zou komen. Een buurtbewoner van de Bosserweg kwam eraan met zijn loslopende Duitse Herder. Als hij maar niet bijt was mijn eerste reactie want ik ben niet zo gesteld op loslopende honden. Na een begroeting want ik ken de man, maar niet van naam, vertelde ik hem  dat ik hier zat te wachten op ‘de gehakkelde Aurelia’. Hou je mij voor de gek was zijn antwoord. Neen dat doe ik niet repliceerde ik. Hij keek mij verwondert aan en zei, nooit van gehoord. Nou ik ook niet tot voor enkele ogenblikken maar dat liet ik hem niet weten. Het gaf mij een goed gevoel de man in de waan te laten dat ik een kenner was. De man vervolgde zijn weg en ik bleef met dat goede gevoel zitten op de reling langs het pad. Niet lang nadat de man met zijn Duitse Herder uit het zicht verdwenen was zette zich een Gehakkelde Auralia neer op de knoppen van een ontluikende Braamstruik en kon ik hem digitaal vastleggen.

Intussen weet ik dat deze soort zich het liefst ophoudt langs  bosranden en brede bospaden waar het zonlicht goed door kan dringen.

Soms kan je hem zien in tuinen en parken, of op het pad langs de Zuidwillemsvaart.
De vrouwtjes leggen hun eitjes in juni op het blad van de brandnetel.

Het klaverblauwtje, dat wilde ik digitaal vastleggen toen ik het extra daarvoor aangelegde grasland met klaver en  ruige grasachtigen heb bezocht. Ik trof er een blauwtje aan maar het betrof een Icarusblauwtje. Niet zeldzaam maar wel mooi. Naast het Icarusblauwtje zat er ook een aantal bruintjes en wel het bruin zandoogje waarvan een foto hier bijgevoegd.
Ik zal nog wel proberen rond Lanaken om een klaverblauwtje digitaal te vereeuwigen en weet nu al waar ik die ga vinden. Lanaken voert een actie om het klaverblauwtje de gelegenheid te geven zijn biotoop uit te breiden, door ruig grasland niet meer te bemesten en in fases te snoeien. Scholen doen ook mee en planten vlinderstrjuiken op hun speelplaats.

In de Maas bij ons in Smeermaas zag ik (6 juni 2007) twee vogels vliegen, die mij opvielen door hun rode kop. Ik had ze hier nog nooit gezien dus .......... wilde ik weten wat ik hier had zien vliegen. Opzoeken is dan niet evident als je alleen witte vogel met zwarte vleugels en rode kop ingeeft bij Google . Dus een dag later, terug naar de waterkant en maar hopen dat de twee nog eens langskomen. Jef de ruitensnijder, die langs de Maas woont, wist mij te vertellen dat hij de twee ook opgemerkt had en wilde ook wel eens weten wat daar voor zijn huis in het water zit. "és te 't wèts Nol moos 't miech toch 'ns vertélle"?
Na een tijdje zie ik een exemplaar  voor het eilandje in de Maas op een plaats waar de vogel in het water kan staan. Met zijn opvallend lange oranjerode snavel, zoekt hij in het water naar...... Ja naar wat? Ik schiet mijn foto's en keer naar huis. Op Internet niets te vinden bij watervogels. dan maar naar Opglabbeek een mailtje sturen want die mensen van het Natuurhulpcentrum weten vrijwel alles  van vogels en dieren. Sil Janssen himself, laat mij weten dat het zich hier om een Scholekster handelt.
Geen zeldzame vogel zo blijkt ware het niet dat deze steltlopers eigenlijk niet hier in Limburg maar eigenlijk aan zee langs de stranden hun biotoop hebben. 
Hun voedsel betaat uit schaaldieren. De aanwezigheid van dit 'paartje' hier zo diep in het zuiden, ver van zee en strand zou wel eens haar oorzaak kunnen vinden in het overbevissen van het specifieke voedsel van deze steltlopers. Waarschijnlijk voedt deze steltloper zich hier bij ons met zoetwatermossels en kleine schaaldiertje. Het zal wel de meest zuidelijke aanwezigheid van de Scholekster op de Grensmaas zijn want de soort is watergebonden en er is maar een enkele waarneming zo diep landinwaarts gedaan door vogelwaarnemers.
De scholekster op de foto zit precies op de talweg ( het natuurlijke profiel van de Maas en grens tussen Belgie en Nederland sinds 1830) een stapje naar rechts eet hij in Maastricht een stapje naar links eet hij in Smeermaas.

Toke van Bocholt.

In de cafétaria van het St Barabarazieknhuis in (ZOL) zit ik de krant te lezen. Ik ben vanuit het rookgedeelte (waar ik had genoten van mijn sigaretje), naar het niet rokersgedeelte gegaan omdat de reuk in het rokersgedeelte mij niet beviel. Terwijl ik mijn krant lees, begint een dame die iets verder zit hard te praten tegen de uitbaatster. Zij heeft een gouden medaille gekregen voor haar 50 jaar lidmaatschap van de gehandicaptenbond, waar ze maar wat trots op is. Ik benader de twee dames en meng mij in hun gesprek. De dame met de medaille blijkt visueel gehandicapt te zijn en als ik even later naar haar naam vraagt zegt ze ‘ik ben Toke van Bocholt’. Uit het volgende gesprek zegt Toke mij dat ze vanaf haar geboorte zeg maar van in de moederschoot haar handicap heeft. Toen ze bij de nonnekes naar school ging heeft ze de eerste klas driemaal gedaan. Men had haar bank tot voor het bord geplaatst en de zuster schreef speciaal voor haar heel groot. "Toch kon ik niet naar behoren volgen, ondanks de bereidwilligheid van het meisje dat naast mij zat, die mij eveneens bijstond tijdens de lessen". "Ik ben toen naar een school voor visueel gehandicapten gegaan waar ik Braille leerde. Ik hoor gelukkig heel erg goed en spreken kan ik ook.  Een tijdje geleden is er geconstateerd dat mijn hart niet in orde is daarom kom ik regelmatig naar hier voor controle. “Ik leef in een serviceflat van het OCMW en ben hier naar toe gekomen met een chauffeur van Taxi stop, mijn chauffeur”.

Toke is altijd single gebleven ze heeft de goede nog niet kunnen vinden zegt ze. Haar moeder zei haar menigmaal ‘ mér good datste neet alles zuus dat is beter veur dich’

Toke haar pupillen zijn niet rond zoals het hoort, waardoor het zicht van haar ene oog een ovaal beeld vormt, het andere oog is blind. Zij ziet schimmen en geen contouren. Ondanks haar handicap is Toke een vrolijk mensen laat dat ook aan iedereen weten die het horen wil. 

Als zij opstaat, om de Hartspecialist nog even gedag te zeggen, ontvouwt ze een gele stok. Ik verwachtte een witte met rode banden. Neen zegt Toke dat is voor blinde mensen, trouwens de gele stok valt veel meer op dan de witte.

Buiten staat haar chauffeur op haar te wachten. Hij heeft even rond gelopen in het bos en heeft daar nesten van de processierups gezien. Dus zijn die  irriterend rupsen ook in Lanaken aanwezig.

Zal de bestrijding van 'de processierupsenplaag' de tekst van het Limburgs volkslied gaan beinvloeden. He zou in ieder geval niet klinken als men in plaats van in 't bronsgroen eikenhout, Waar in bronzen beukenhout zou gaan zingen.
Er gaan stemmen op om een groot deel van de inlandse eiken te kappen om de plaag in te dammen. Door een of andere reden (invloed van de mens?) is deze processierups dit jaar explosief in haar voortplanting. Toch zijn het de rupsen die vorig jaar door de nachtvlinder werd gelegd rond september in de toppen van de eikenbomen, dus moet de oorzaak van deze explosieve voortplanting in dat jaar gezocht worden. De natuurlijke vijanden van deze rups zijn niet in staat de miljarden rupsen te reduceren. En dan te bedenken dat het maar eenjaarsinsekten zijn die na ontpopping maar twee dagen als vlinder leven en dan sterven na het leggen van die miljarden eitjes.
Het leger is nu bij ons ingeschakeld ter bestrijding van deze iriterende rupsen die mens en dier de kriebels bezorgen.
we hopen in ieder geval dat de rups drastisch gereduceerd kan worden en de tekst van het volkslied blijft .

Waar in ’t bronsgroen eikenhout, ’t nachtegaaltje zingt:
Over ’t malse korenveld, ’t lied des leeuweriks klinkt:
Waar de hoorn des herders schalt, langs des beekjes boord.

(refrein)
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!

Waar de brede stroom der Maas, statig zeewaarts vloeit:
Weeldrig sappig veldgewas, kostelijk groeit en bloeit:
Bloemengaard en beemd en bos, overheerlijk gloort.

Langs het kanaal in veldwezelt kom ik een fietstourist tegen met bandenpech. Als ik stop en vraag of hij hulp nodig heeft zegt hij dat hij een reserveband bij heeften dat het wel zal lukken. We geraken in gesprek en het blijkt de 75 jarige George Albrechts uit Rekem te zijn. Ik ben op mij 48e begonnen met fietsen en doe dat binnen drie jaar al dertig jaar.Vroeger fietste ik altijd met een groepje maar nu ga ik reeds een tijd alleen. Ik kan dan op mijn eigen tempo er tegen aan gaan. Ik heb al met vrienden tweemaal de Mont Ventoux gedaan en meer ritten in de Provençe.We gingen dan overnachten op campings. We huurden een caravan voor twee personen. Mooie herinneringen heb ik daaraan overgehouden. Ik heb tot aan mijn pensioen op de 'put van Eijsden' gewerkt. Wel niet ondergronds. Ik woon nu alleen met mijn dochter, mijn vrouw overleed 28 jaar geleden en mijn dochter (48) heeft dat nooit overwonnen. We hadden een aanbouw gemaakt aan ons huis en om die aanbouw te verwarmen stond er een klein kacheltje in. Op een dag in november, rond half zeven, werd mij gezegd dat ik direkt naar huis moest gaan omdat er iets ergs gebeurd was. Toen ik thuis kwam bleek mijn vrouw ten gevolge van de inademing van de damp van een brand te zijn overleden. Achter het kacheltje is toen een doek gaan branden en heeft zich verplaatst achter de wand in de isolatie die toen is gaan smeulen. Als mijn vrouw buitengegaan was, dan was er niets aan de hand geweest maar zij wilde het hondje dat in de aanbouw lag redden. Zij heeft toen die giftige damp ingeademd en lag net voor de achterdeur, een stap verder en..... Er was niets te zien aan mijn vrouw, geen brandwonden of zo, zij was toen 50 jaar oud. Zelf heb ik ook het een en het ander overwonnen. Ik heb een zware operatie gehad aan mijn darmen, een kankergezwel met een stuk van de darm is toen verwijderd. Mijn huisdokter Piet vroeg ik of ik nu moest stoppen met fietsen, doch hij zei dat ik gerust kon fietsen. Ik fietste toen rond met een stoma. Dat is nu een tijdje geleden en het ging weer heel goed. Toen kreeg ik last van mijn neus ik kon niet meer goed ademen. Na de operatie aan mijn reukorgaan kon ik niets meer ruiken. Nu gaat het weer redelijk met ademen. En mijn laatste operatie was aan mijn prostaat en daar ben ik ook redelijk van genezen. Zo zie je maar 'onkruid vergaat niet'.

Op de Neandethalerweg tussen Veldwezelt en Kesselt kom ik een wandelaar tegen met twee ski stokken en een heuse rugzak. Op zijn buik zie ik een doekje met opschrift GR 5 Amsterdam-Nice. Ik geraak met de man in gesprek en kom te weten dat hij Jean Marc Hegy heet en dat het een pre-gepensioneerde Fransman is die in zijn beroepsleven werkte bij ORANGE een telefoniebedrijf. Hij is met het vliegtuig naar Schiphol gevlogen om vandaar met de trein naar Zandvoort te reizen. Vandaar startte hij op 17 mei met zijn 2600 kilometer lange wandeltocht naar Nice. Je moet er maar zin in hebben. Drie en eenhalve maand heeft hij voor deze tocht uitgetrokken want hij wil op 15 september zijn 57e verjaardag thuis vieren. Elke dag wil hij rond de dertig kilometer overbruggen bergen en dalen zal hij  moeten trotseren om zijn einddoel te bereiken.
Op meerdere sites kan je verslagen lezen van de mensen die deze GR 5 gelopen hebben en allen zijn er van overtuigd dat het een van de mooiste wandelroutes is die Europa rijk is. Prachtige vergezichten zullen de wandelaar nog plezieren op zijn voettocht. Jean Marc vertelt mij nog dat hij er altijd van gedroomd heeft deze route te gaan lopen en dat hij buiten deze wandeling ook marathonloper is.
250.000 jaar geleden kwamen de Neanderthalers hier aan vanuit zuidelijke gebieden en lieten hier hun sporen achter, de man doet het in omgekeerde richting.
De Nordic Wandelaar vervolgt zijn tocht en ik wens hem veel wandelplezier

In Heugem (NL) werd op 26  mei voor  de eerste keer het feest van Santacruzan gevierd. Het was een kleurrijk feest dat enkel door vrouwen uitgebeeld  werd. De vieringen van Santacruzan worden in de maand mei gevierd in de Filippijnen en is ook wel bekend als ‘Flora de Mayo’.
De Filippijnse vrouwen die in onze contreien sedert decennia wonen en met Europese mannen gehuwd zijn hebben het feest naar hier gebracht. Het feest herinnert aan de legende van Koningin Helena de moeder van Constantijn de Grote, die het heilig kruis gevonden heeft 300 jaar na de kruisiging van Christus. Voorafgaand aan het feest wordt er een negen daagse noveen gehouden.

De volgende Reyna werden verbeeld in de religieuze stoet. (we behouden hiervoor de Engelse tekst)

Reyna Banderada Banderada - a young lady dressed in a long red gown carrying a yellow triangular flag. She represents the coming of Christianity.
Reyna Mora - represents the dominant religion before Christianity (feminine of Moro from the Moslem religion).

Reyna Fe - symbolizes the virtue of faith - the first of the theological virtues. She carries a cross.
Reyna Esperanza - symbolizes the virtue of hope - the second theological virtue. She carries an anchor.

Reyna Caridad - symbolizes the virtue of charity - the third theological virtue. She carries a red heart.

Reyna Abogada - the defender of the poor and the oppressed. She wears a black graduation cap (toga) and gown and she carries a big book.

Reyna Sentenciada - has her slim hands bound by a rope. She is the symbol of the innocents who have been convicted. She is accompanied by two Roman soldiers.

Reyna Justicia - a personification of the "mirror of justice". She carries a weighing scale and as word.

Reyna Judith - representing Judith of Pethulia who saved her city from the Assyrians after she beheaded the cruel holoferns. She carries the head of the beheaded man on one hand and a sword on the other.

Reyna Sheba - who visited the famed King Solomon and was overwhelmed by his wisdom, power and richess. She carries a jewelry box.

Reyna Esther - the biblical Jewish who spared her countrymen from death and destruction through timely intervention with the King Xerxes. She carries a scepter.

Samaritana - the woman who Christ spoke to at the well. She carries a jug on her shoulder.

Veronica - the woman who wiped the face of Jesus. She carries a bandana imprinted with the three faces of Jesus.

Tres Marias: Mary of Magdala - she carries a bottle of perfume; Mary, Mother of Christ - she carries a handkerchief; Mary, mother of James - she carries a bottle of oil.

Marian - celebrating the many titles of the Virgin Mary.

 a. A-v-e--M-a-r-i-a -- represented by eight (8) girls all Wearing long white dressess with wings to make them look like angels. Each one carries a letter to complete the word "AVE MARIA."

b. Divina pastora (Divine Shepherdess) - she carries a shepherdess' staff.

c. Reyna de las Estrellas (Queen of Stars) - she carries a wand with a star.

d. Rosa Mystica - she carries a bouquet of roses.

e. Reyna Paz (queen of peace) - she carries the symbol of peace.

f. Reyna de las Propetas - she carries a hour glass.

g. Reyna del Cielo (Queen of Heaven) she carries a flower. She has two (2) angels.

h. Reyna de las Virgines - she carries a rosary and is surrounded by two (2) little angels.

i. Reyna de las Flores (Queen of Flowers) - she carries a bouquet of flowers.
Elena represented  Queen Helena, the legendary founder of the Holy Cross, represented  by the small Cross she carries. She is escorted by her son, Constantine.
Deze viering wordt in de Filippijnen tot op de dag van vandaag gehouden, sinds de christianisering door de Spanjaarden
 

Na de Mis en processie was er een eet en drankfestijn in het ontmoetingscentrum van de parochie.

Smeermaas 1870 op weg naar Parochiewording.

Rond die periode, staken de inwoners van Smeermaas de koppen bij elkaar om bij de Bisschop van Luik de toestemming te verkrijgen tot het bouwen van een eigen kapel. De afstand naar de parochiekerk in het centrum van Lanaken was voor velen de oorzaak van deze aanvraag. Smeermaas telde toen als gehucht rond de 400 inwoners.

De aanvraag van de inwoners van Smeermaas bij  Bisschop  Monseigneur Theodore Alexis Joseph de Montpelier, had aanleiding gegeven tot een spoedvergadering van de kerkfabriek van lanaken. (wij behoorden destijds tot het bisdom Luik tot in 1967 het bisdom Hasselt tot stand kwam met als eerste Bisschop Monseigneur Joseph Maria Heusschen)

De op deze vergadering (gehouden op 11 januari ??) bekomen beslissing inzake deze aanvraag werd bekend gemaakt aan de Bisschop.

Het advies aan de Bisschop was voor Smeermaas negatief. Het kerkfabriek was gekant tegen de bouw van dit Godshuis.

De parochiekerk was maar  1 ¾ km verwijderd van de inwoners, dus maar 21 minuten ver. De weg ernaar toe ging over een van de schoonste wegen van de provincie,het gehucht telde maar 413 inwoners (bestaande uit landbouwers, schippers, douaniers en dagloners) en er waren meerdere gehuchten in Lanaken die dezelfde eisen zouden kunnen gaan stellen bij een toestemming voor Smeermaas. Smeermaas mocht dan ook geen financiële tegemoetkoming van Lanaken kunnen verwachten.

In Smeermaas volhardde men in de wens, voor het bekomen van een eigen Kapel of kerk en was er een bouwcomité in het leven geroepen om te komen tot de geldelijke middelen voor de oprichting van een hulpkapel of eigen kleine kerk.

Het  bouwcomite bestond uit de volgende Heren: Jules Hustinx zoutzieder van beroep was de voorzitter en verder de leden; Adrianus Huysmans (landbouwer) Jan Hubert Breuls (koopman), Jozef Duchateau (landbouwer), en Jacobus Fissette (landbouwer).

Er werd dan ook  begonnen met inzameling van gelden ter verwezenlijking van de bouw. Naast de vraag bij notabelen werden de bewoners benaderd voor een gift en werden er in de cafés collectebussen geplaatst bij, veldwachter Janssen, Breuls, de weduwe Wahlen, Hateboer, Maria Van Gasselt en bij Broeren (6 cafe’s rond 1870 waarvan het merendeel onder de brug gelegen).

Een overblijfsel uit die periode,  in de vorm van een kwitantie, kreeg ik in mijn bezit. Het betreft de kwitantie die vastlegt dat Madam J. Gilissen intekent voor een bedrag van Vijftig Franken. Gedaan op 21 julij 1873.

De kapel kwam er toch want op 22 april 1875 werd de eerste steen gelegd in aanwezigheid van het bouwcomite waarin Jos. Wahlen  en Jos. Russel toegetreden waren naast de hier eerder genoemde leden Pastoor Smeyers die in eerste instantie tegenstander was van de drang naar een zelfstandige parochie bracht een heildronk uit.

Op de 7 december van het jaar 1875 werd dan de kapel ingezegend door Pastoor Wijndorps die intussen Pastoor Smeyers vervangen had als parochieherder van Lanaken. Het was een succursale kapel van de parochie Lanaken.  In smeermaas bleven ze bij de Bissschop (nu bij Monseigneur Victor-Joseph Doutreloux), ijveren voor een zelfstandige parochie. Eerst in 1892 op de 20 juni werd bij K.B. de St Jozefparochie van Smeermaas een feit en werd ze zelfstandig.

Intussen is de kapel gesloopt en staat er een nieuwe parochiekerk meer naar het centrum van Smeermaas.
Van het vorige Godshuis staat enkel noch de Pastorij die onlangs een grondige renovatie heeft ondergaan.

Zie op de foto de copie van deze originele kwitantie.

a.s. Donderdag 24 mei zal dhr Wieërs Thieu een lezing verzorgen in Lanaken, voor de Koninklijke Geschied en Oudkundige Stichting Sint Ursula., over de:
'De opgang en de teloorgang van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden en de gevolgen voor onze provincie'.
De spreker zal zijn lezing opsplitsen in twee delen: allereerst zal hij het ontstaan van het Koninkrijk en de (mogelijke) redenen van de teloorgang schetsen en in het tweede deel zal hij de gevolgen van de scheiding toelichten met vooral de zeer vreemde noordergrens van Limburg.
De stomme van Portici en Het voorlopig bewind zal naast de actoren destijds, Willem I en Leopold I zonder twijfel onderdeel van deze lezing worden.
Onder de leden van het voorlopig bewind bevond zich Felix van Merode een telg uit het geslacht van de Heren van Merode Petersheim, een zéér verdienstelijke Adellijke familieiuit het verleden van Lanaken.
Deze lezing vindt plaats in de kleine zaal van het cultureel centrum in Lanaken.
K.GOSSU houdt elke maand op de derde donderdag van de maand een lezing in het CC van Lanaken. De stichting heeft als voorzitter Jean Maenen. Het contactadres is J; Maenen Pastoor Lindestraat 3620 Lanaken. Om de twee maanden verschijnt er een uitgave van deze stichting.
Kom gerust eens een keertje kennismaken tijdens een van de lezingen en misschien wordt U dan wel lid van de stichting.
Foto's in linkerkolom bovenaan geven enkele daden van de strijd in Brussel  in 1830 weer in de straten van Brussel, aan de poort van Schaerbeek , die leidden naar de onafhankelijkheid van België .
en op ingevoegde foto in dit artikel de intrede van Leopold II in Brussel de eerstgeborene zoon van Leopold I.

Beppie Kraft 50 jaor op de buun. Zoewel in 't Hollandse és 't Belsje 'n 'groete' vedette.
De Mérret waor te klein (de vriethof zaow dat aog zien gewees). Bep wèt és geine aander de luij te boeie en te bespeule. 'n Hiel leve laank de minse plezeere. De kroonsel deeg in al die jaore hiel veul luij  leef en leid deile. Dat kleineke dat op de middestip bij MVV 't stadsleed zingk en eederein z'n hand nao de boors deit griepe és wie echte Amerikane dat doen beij hun nasjenaal volksleed. Dee greumel is ein vaan de 'groetse' Mestreechtenere in de létste fieftig jaor.
Bep de 'carnavalisima formidabile' leet iers heure vogel oontsnappe met 'ne evvergreen en leet 't jaor d'rop weete dat dee vogel gelökkig weer in 't kuiwke zaot weer 'ne evvergreen.
Bep is evezoe geleef in Belsj Limburg és in heur eige Limburg en daoveur vin iech 't eigelik 'n bitsje jaomer dat 't optreije op de Mérret neet veur eine euro mét de bös te bezeuke waos zoewie dat in Zuid limburg is gebeurd. Spietig 't waos 'n sjoen sjeste veur al die Belsje féns. De 'toeriste die mét d'n oto' nao heur evenemint in Mestreech hadde wélle kaome luustere en geneete zoonder parkeerprobleme.
Bep in eeder geval veer blieve fan vaan diech de bis de blom vaan limburg.
En és de Beppie zégks moos te dirrék aoch aon Frans deenke.
daorum de foto vaan  't duo hei beij geplaots.

Hemelvaartsdag. voor velen een vrije dag midden in de week waarbij een snipperdag een lang weekend vervolledigd. Vrij, vakantie, maar ook de dag dat De Heer, 40 dagen na eerste Paasdag, naar de hemel opsteeg naar zijn Goddelijke Vader en plaatsnam aan Zijn Rechterhand. Vanaf die dag  voelden zijn apostelen zich  zonder Hem, reddeloos verloren en trokken zich angstig terug, totdat De Heer 10 dagen later verscheen (Pinksteren) aan zijn leerlingen.
Deze dag  is ook het feest ven de Christelijke Arbeidersbeweging die dan de pauselijke encycliek over de sociale rechtvaardigheid herdenkt en de daarmee gepaard gaande vorming van vakbonden.
Paus Leo XIII schreef in 1891 het Rerum Novarum (Over nieuwe dingen).
Deze dag doen ook héél veel kinderen hun Eerste Heilige Communie en dat wordt in familiekring gevierd. Maandenlang hebben de juffen hun leerlingen voorbereid op deze bijzonder dag voor de kindjes en de kerken zitten dan ook die dag uitzonderlijk vol met mensen.

Omdat bij het afbreken van de huizen in de Brugstraat, die eens toebehoorden aan de familie Pelssers een groot aantal brieven tussen en in het puin terecht kwamen en bij nader onderzoek door Pater Jan Pelssers vanuit de Filippijnen geschreven waren, heb ik mij daarover ontfermt, met de bedoeling ze eens bij het LADOC  (Lanakens Documentencentrum) neer te leggen, vanwege de historische waarde van missionering in het algemeen en in de Filippijnen in het bijzonder.

Ook zijn zus Maria was missionaris op het grootste eiland in de Filippijnen. Zij was lerares in Manilla.

Bij het lezen van deze brieven die geschreven waren vanuit de Filippijnen door zowel Pater Jan als door zijn zus Maria raakte ik meer en meer geinteresseerd door de leefwijze van deze twee Smeermasenaren in hun missiegebied.
 

Ziehier een antwoord dat ik kreeg van een Pater missionaris van Scheut die in het missiegebied leeft waar Pater Jan tot aan zijn levenseinde het leven van de arme bevolking deelde.

“Jan Pelssers werd geboren in Smeermaas, Lanaken, op 2 februari 1891. Hij deed zijn lagere school in zijn geboortedorp en zijn humaniora aan het college van het H. Kruis in Maaseik (1904-1910).

 Hij trad binnen in Scheut en legde er zijn eerste geloften af op 8 september 1911. Hij volgde filosofie in Scheut (1911-1913) en begon dan theologie te studeren in Leuven(1913-1915), maar wegens de oorlog werd hij opgeroepen als brancardier met dienst aan het front (in de loopgraven aan de IJzer).

Na zijn demobilisatie in 1918 zette hij de studie van theologie in Leuven verder. Hij werd tot priester gewijd in Scheut op 2 februari 1920 en vertrok naar de Filipijnen op 22 october 1920.

Na zijn aankomst begon hij met taalstudie en een eerste opleiding in Itogon. Hier kreeg hij vrij vlug de zorg van een bijpost, Daluperip, waar hij materialen verzamelde om een nieuwe kapel te bouwen.

Hij was pastoraal werkzaam op verschillende posten, o.m. in Bontok, Trinidad, Bokod, Bayombong en de laatste jaren in Baguio.

Hij kwam twee keer op verlof in België; een eerste keer in 1931 en een tweede keer in 1948. Met een verzwakte gezondheid bleef hij toen een drietal jaren in België om op krachten te komen, en verbleef bij familie, maar ook in de rusthuizen van Schilde en Ramet.

Pater Jan wilde echter terug naar ‘zijn Igorotten’. Na veel aandringen mocht hij in 1951  toch terugkeren, maar omdat zijn gezondheid toch nog zwak was, bleef hij ditmaal in Baguio waar hij vanuit Home sweet Home nog zoveel mogelijk diensten bewees.

De laatste maanden van zijn leven moest hij echter voor behandeling en verzorging naar het ziekenhuis in Manilla. Hier is hij op 65-jarige leeftijd gestorven op 22 september 1957. Hij werd begraven op het kerkhof van de paters van Quezon City”.(Dalapurip)

Met hartelijke groeten

Ad van Dijk.
Op de foto staat Pater Jan en zijn zus Maria (D.M. Virginia) tijdens de plechtige geloften van Maria. Vanaf dan  Virginia (Maria's moeder heette Virginie Bruijstens misschien vandaar haar naamkeuze)

Erlinda is Psychologe en werkt aan de Highschool. Naast haar beroepsactiviteit staat haar leven geheel in het teken van de armoedebestrijding en speciaal voor kinderen.
Hendrik Stevens werd bij een bezoek aan de Philippijnen door haar inzet geinspireerd en startte in Belgie een hulpaktie op. Deze organisatite draagt intussen de naam JPAF Foundation oftewel de Jhon Pelssers Asthma Foundation. Deze naam is ingegeven door een bezoek aan de noordelijke Bergprovincie in de Filippijnen. Twee jaar geleden bracht Hendrik daar een bezoek aan de Missionarissen van Scheut. Zijn vriend en webmaster van deze site, had hem gevraagd om 'eens langs te gaan' bij de nog aanwezige scheutisten ter plaatse. Even langs gaan, in dit immens grote land bestaande uit 7107 eilanden, dat zat er niet zo direct in. Doch, doordat er steeds meer verteld werd door mij, over de Missionaris Jhon Pelssers, afkomstig uit Smeermaas in de huidige Brugstraat, en zijn eigen opzoekingen op internet, raakte Hendrik in de verleiding om er eens 'een kijkje' te gaan nemen.
Zijn volledig geplande vakantie moest daarom een herplanning ondergaan, waarvoor Hendrik het reisbureau ''Withe Sun'' nog steeds dankbaar is.
Ter plaatse heeft hij toen rondgelopen in de voetsporen van Pater Pelssers en had er een gids van de Paters Scheutisten en een gids die de talen ter plaatse beheerste, deze laatste was de psychologe Erlinda Loria.
Pater Pelssers vertrok voor het eerst in 1920 om te gaan missioneren in de bergprovincie alwaar er nog geen missionering had plaats gevonden. De spanjaarden die het katholicisme in de Filippijnen brachten (voor koning Philipps II, vandaar de naam Philippijnen), hadden deze provincie nog niet gemissioneerd omdat het het onherbergzaam gebied was, waar zelfs tot in de tijd dat Pater Pelssers er arriveerde nog koppensnellers actief waren. Pater Pelssers trok daar de Bario's in alleen vergezeld van zijn pony en een brave hond. de volledige overgave van Pater Pelssers voor het welzijn van deze arme bevolking (Igorotten) deed Hendrik besluiten de naam van deze Pater aan de Stichting te geven.
zaterdag is er ten gunste van deze foundation een benefietdag die u niet mag missen.

Vanaf 16.00 uur John Pelssers Foundation nodigt U uit op haar Benefietdag op 19 mei 2007 in het ontmoetingcentrum 'Jeugdpark' Smeermaas Lanaken
De opbrengst van deze dag gaat integraal naar de Foundation die instaat voor gratis verstrekking van medicijnen en verstuivingapparatuur voor de kinderen in de Filippijnen waarvan de ouders de middelen niet hebben om deze medicijnen en apparatuur aan te kunnen schaffen.

Het programma voor die dag ziet er als volgt uit:

16.00 tot 18.00 uur Senioren Dansfeest met DJ DARDY en het Seniorenorkest Lanaken.

18.00 tot19.00 uur Optreden van de Dancing Goup, ‘FILIPINIANA Europe’

19.00 uur Academische zitting en Projectvoorstelling werkjaar 2007.

20.30 Benefietconcert met, G R E N S G E V A L.

Iedereen is welkom de inkom is gratis

Bij Hendrik Stevens thuis wordt er nu een tijdje Engels gesproken. Vier gasten uit de Filippijnen logeren er nu bij de familie Stevens in Smeermaas.. De vier gasten Carmencita Arevald (een weldoenster van de foundation in de Filippijnen), met haar zoon Dokter in de geneeskunde Sidney Arevald en Erlinda Loria, die de Foundation leidt in de Filippijnen, met haar zus Elizabeth Delmo.

Aanstaande zaterdag zullen zij aanwezig zijn tijdens de Benefietdag in het ontmoetingscentrum van Smeermaas. Speciaal voor deze gelegenheid hebben ze in de Filippijnen vervaardigde sierraden zoals, halskettingen, oorbellen, armbanden T-shirts etc. meegenomen die tijdens deze dag voor een democratische prijs aan de man gebracht zullen worden.

Erlinda vroeg ik wat haar eerste indruk is van haar bezoek aan België. “Ik vind het hier erg stil ik zie  maar weinig mensen in het straatbeeld, iedereen is in zijn eigen huis. Het is hier wél allemaal goed in orde de huizen zijn mooi maar ik mis de mensen. Bij ons thuis is het veel drukker, kinderen spelen  buiten en als je rondloopt wordt je overal begroet en ga je in gesprek met de mensen, dat mis ik hier”.

Erlinda is psychologe en brengt de hele dag door met kinderen en na haar dagtaak wijdt zij al haar beschikbare tijd aan de goede werken van de foundation.

Het is 12 mei 2007. In gellik is de herdenkingsplechtigheid voor de gesneuvelden tijdens de Oorlog  net afgelopen. Bij die herdenking is ook Maria Schols van de partij .
In een gesprekje met Maria Schols nu 76 jaar verneem ik dat zij tijdens de eerste uren van 'de Blitzkrieg' in Briegden woonde en zodus de eerste aanval van nabij meemaakte op een voor de Duitsers belangrijke aanvalsplaats, zo in het midden tussen kazerne en de brug van Veldwezelt

Ik was toen 9 jaar en kan het mij nog goed herinneren, dat de soldaten de mensen toeriepen dat het oorlog was en we moesten vluchten voor de Duitsers. Ze gaan hier bij de grens aanvallen en het gaat hier heel gevaarlijk worden.
Wij gingen net zoals veel andere Briegdenaren op de vlucht. Weg van het geweld. Onze ouders hadden nog het geweld van de oorlog  '14-'18 in gedachten en waren daarvoor zéér bevreesd. Pa en ma en wij drie (twee dochters en één zoon), gingen richtig binnenland. Pa had het paard voor de kar gespannen en een koe zat achter aan de kar vastgebonden, wij waren een boerenfamilie moet je weten.
Ik nam geen plaats op de kar maar liep mee op mijn klompen. Ik weet nog goed dat we geen wegen volgden maar recht door de akkers en velden liepen ( dat gaat niet altijd zo best op klompen). De wegen waren namelijk het doelwit voor vliegtuigen. Onderweg kwamen we veel vluchtende mensen tegen en ook Duitsers die ons voorbijgingen. We zijn zo tot in St Truiden geraakt. Hier werd het zinloze van verdertrekken ingezien en besloten de mensen waaronder ook Pa en Ma, om terug te keren naar Briegden.  Pa besloot om de koe bij mensen ter plaatse te laten en ze later op te komen halen. Enige tijd later kregen wij echter bericht dat de koe opgehaald moest worden omdat er zich meerdere mensen meester van wilde maken.