Rooske Tollenaers en Jean Mertens wonen aan ‘de Boulevard’, ook wel Hoenderbroekstraat genoemd. Het is precies 50 jaar geleden in het jaar van de bouw van het Atomium dat zij in Gellik aan elkaar eeuwige trouw beloofden..
Het Atomium werd in eerste instantie gebouwd om 6 maanden later afgebroken te worden, intussen staat de toeristentrekker al even lang te pronken als het huwelijk gesloten tussen Rooske en Jean.
"We zijn nog voor dat wij huwden met een bus vol mensen van de Boulevard naar het Atomium geweest en zijn daarna getrouwd zegt Rooske". "Jean was dertig, ik 'jonger'", zegt Rooske. “Jean haw iers oos néske veirdig gemaok en dan zien veir getröwd”  Afgelopen zaterdag dertien september precies op de dag van hun huwelijksverjaardag werd er gefeest ten huize Mertens. Als wij aan het versierde huis aankomen is Jean zijn oud ijzer af aan het geven aan een Nederlandse ‘aajdiezerman’. Als ik vraag of ze beiden op de foto willen gaat hij eerst aan Rooske vragen of ze dat wil. “toch neet zoe”, zegt Rooske’ iech bén neet aangedoon “ doeg d’ne sjollek oet dat is good zoe”. Rooske strijkt eens door haar haren en gaat gewillig met Jean op de foto niet in frak en het allerbeste maar zo als ze op weg gaan naar hun zestigste huwelijksverjaardag.

Nadat de foto gemaakt is, trekt Rooske haar voorschoot weer aan en zegt, "iech gaon miene was weijer boete hange want 't druug good vandaag". En jean blijft op de stoep het verkeer in de straat gade slaan.
Proficiat Rooske en Jean en nog vele jaren in goede gezondheid.

Aan het koppel is niet aan te zien dat ze reeds zo’n hoge ouderdom hebben. Vroeger was een mens van die ouderdom stokoud nu zijn het senioren die midden in het leven staan.

Een oudstrijder uit de’ Groote Oorlog” en zijn uitvaart te Smeermaas.

We zijn nog maar twee maanden verwijderd van 11 november de dag van de Wapenstilstand in 1918. Eindelijk weer vrijheid! eindelijk weer vrede!, een reden om te feesten. Nog lang na de wapenstilstand werden de helden van weleer begraven op het ereveld van de gemeentelijke begraafplaatsen. Een van hen was Jan Hendrik Beckers.

Op de 19^e april 1939 nu bijna 70 jaar geleden, werd Jan Hendrik (Harry)  Beckers inwoner van Smeermaas en oud-strijder uit ‘de groote oorlog’( nog geen 49 jaar oud), ten grave gedragen.

Vader Harry, zou na de wapenstilstand in 1918, zijn verdere leven te kampen hebben met zijn gezondheid door  het gas dat in deze oorlog door de Duitsers voor het eerst werd gebruikt en waarbij velen die er mee in aanraking kwamen een afschuwelijk levenseinde kenden. Anderen die het overleefden kampten jarenlang met ademhalingsproblemen.

Harry was gehuwd met Catharina Meyssen en was vader van twee zonen en een dochter, waarvan het jongste kind zes jaar oud was toen hij overleed aan de jarenlang aanslepende gevolgen van ‘het gas’ aan de IJzer.

.

Zijn uitvaart werd bijgewoond door familie en kennissen, een groot deel van zijn collegea kommiezen en een peloton Grenswachters. Een aantal van de grenswachters op de foto zou een jaar later op de 10 mei 1940 het leven laten voor het vaderland, tijdens de eerste uren van de aanvallen langs het Albertkanaal en de kazerne in en rond Lanaken.

“Pa was de enige oud-strijder van Smeermaas die een uitvaart op deze wijze heeft gehad” zegt zoon Harry. “Ik was toen 6 jaar oud en stond aan zijn sterfbed, ik heb de uitvaart niet kunnen bijwonen, ik was bij kennissen ondergebracht die dag”. Harry wijst op een van de foto’s van de rouwstoet en zegt; “De vrouwen in het zwart met sluier in de rouwstoet waren directe familieleden. .In die tijd was dit een gebruikelijke rouwkledij”. De mannen droegen een zwarte rouwband rond de mouw, later ook wel een zwarte knoop in het knoopsgat. Zes weken lang werd er gerouwd om de overledene. Tegenwoordig zijn geen uiterlijke tekenen meer van de rouw.

Donderdag 22 april 1915 was een schitterende voorjaarsdag, de hoge temperaturen zo vroeg in het jaar hadden bomen en planten alreeds in blad gebracht en voorjaarsbloeiers  waren reeds begonnen met hun voorjaarspracht.

De Belgen, Fransen, Canadese en Britse soldaten lagen in een relatief korte frontlinie in loopgraven gebroederlijk naast elkaar, tegenover een veelvoudige mankracht van de Duitsers. Het water was hun redding maar ook hun vijand, rondom hen was het een grote moddervlakte.

Die donderdagmorgen was er een zoals de vele voorgaande het was onrustbarend stil. Plots werden door de ‘dikke Bertha’s’ granaten afgeschoten op Ieper en een tijdje later op de hoofdwegen rond de stad, om weer even plots te stoppen om 17.00 uur zoals het begonnen was.

Plots hoorden de geallieerden over een afstand van 6 kilometer een angstaanjagend gesis en begon zich een groene wolk te vormen die langzaam in de richting van de Franse eenheden bewoog. Toen de wolk en daarmee het gas de Fransen bereikte vluchtten deze in paniek weg. De mannen grepen naar hun keel en een groot aantal van hen die niet tijdig konden vluchten zeeg naar de grond en kwamen op een gruwelijke manier om het leven. Chloorgas irriteert de slijmvliezen (mond, neus), de ogen, de huid en de longen. Bij inademing zijn kleine concentraties chloor in de lucht reeds dodelijk 

Voor hen die gevlucht waren en toch van deze dampen hadden binnengekregen volgde een kwaalvol leven en zij zouden jarenlang de gevolgen van deze gasaanvallen dragen. De enige bescherming om het gas uit de luchtwegen te houden toen er nog geen gasmaskers waren, was vodden in urine gedrenkt tegen de mond en neus te drukken. Later werden er gasmaskers gedragen zowel door de mens als door de paarden.

De helden van weleer  vochten vier jaar lang in de loopgraven en sleepten zich voort door de modder, de helden waarvan handen en voeten in de barre koude bevroren, die helden worden jaarlijks herdacht aan de met grote luister opgerichte Oorlogsmonumenten.

Elke gemeente of stad heeft wel zo’n monument staan, het een nog grootser dan het andere. Maar de laatste decennia komen er minder en minder mensen om deze mensen te gedenken en geraken de helden van weleer in de vergetelheid.

Met zekerheid de grafstenen van de gesneuvelden en de later overleden oud-strijders van de ‘Groote Oorlog”, waarvan sommige grafstenen op onze kerkhoven er erbarmelijk uitzien (zonder nog in leven zijnde nabestaanden), verdienen meer respect.

 



De vlaggendragers van Douane, Grenswacht en vaderlandslievende verenigingen, volgen de kist van de overledene richting Kerk in de Kerkstraat (nu Brugstraat)

Achter de kransen een peloton Grenswachters die een jaar later op 10 mei verrast worden en waar naar alle waarschijnlijkheid een deel de heldendood zou sterven anderen krijgsgevangene.

De dragers van de kist gedrapeerd met een zwarte doek.

Het zag er indrukwekkend uit in de kleine gemeenschap.

De vrouwen gesluierden volledig in het zwart gekleed.

De geestelijke is nog niet bekend. Het is niet de dorpsherder E.H. 37 tot 50  Pastoor was in
Smeermaas. Waarschijnlijk is het een Pater die speciaal voor deze gelegenheid de uitvaart deed.


He peloton Douaniers, collega's van de overledene.

Mensen maken de vernuftigste dingen. Sommigen maken vliegtuigen, of schepen in flessen. Anderen kopen bouwdozen en steken van alles en nog wat in elkaar wat anderen uitgedacht hebben.

In Lanaken in de Molenstraat woont Harry Paulussen. Harry is reeds 8 jaar met pensioen na een loopbaan als bouwvakker/timmerman en heeft zich vanaf zijn pensioen bezig gehouden met het vervaardigen van militaire voertuigen en tanks uit de tweede wereldoorlog.   

Héél veel foto’s heeft hij geschoten van voertuigen tijdens bezoeken aan militaire evenementen, musea en herdenkingen, om ze thuis na te maken op schaal. Veel tekenen, meten, zagen, schaven, schuren en schilderen om tot een waarheidsgetrouw schaalmodel te komen. Twee maanden elke dag vijf uurtjes werken, voor de vervaardiging van een tank, reken maar uit wat die zou moeten kosten in uurloon. Hobby’s zijn onbetaalbaar. “Toch heb ik een aantal van de voertuigen verkocht en enkele zelfs op bestelling gemaakt, in het bijzonder de rodekruis wagen werd veel gevraagd”. “Er staan er nu nog een dertigtal maar ik maakte er zo’n zeventig"“De mensen van het museum in het fort van Eben Emael hebben mij gevraagd de voertuigen aan hen te schenken na mijn dood”. “Ik blijf hier nog een tijdje rondhangen en heb nog geen afspraak met ‘Pietje’ ze moeten dus maar een tijdje op hun honger moeten blijven zitten”

Harry is van mening dat hij de enige is in België die deze voertuigen op schaal in hout vervaardigd en hij kan het weten want hij komt op vele plaatsen waar legermaterialen verkocht worden.

Tijdens een van zijn bezoeken aan Normandie, heeft Harry de Brug gezien die als eerste bruggenhoofd in geallieerde handen viel.. En thuis gekomen is hij meteen beginnen tekenen zagen schaven en schuren en het resultaat is een getrouwe kopie van de Pegasusbrug. Voorheen de ophaalbrug van Benouville’ en die werd omgedoopt tot Pegasusbridge, genaamd naar het gevleugelde paard Pegasus dat op de mouw stond van de soldaten van de 6^e Airborne Division die deze eerste brug in handen kreeg en hield tijdens de Invasie in juni 1944.

Harry herinnert zich die oorlog nog heel goed. Een periode van grote armoede in de mooiste tijd van een tiener. In het ouderlijk huis werd aan vier Engelse soldaten onderdak verleend voor een periode van drie maanden. “Ze kregen zelfs het zachtste bed in huis bij pa en ma weet Harry. De mannen maakten deel uit van een eenheid die munitie vervoerde vanuit Lanaken naar het front” Zij reden in vrachtwagens van het type Ford Canadian. Van dat type staat er eentje van hout te pronken in de vitrine van Harry.

Harry vertelde nog dat enkel de blanke soldaten bij de mensen ingekwartierd waren en dat de ‘zwarte soldaten’ in een tentenkamp lagen. Heel wat Lanakenaren zagen voor het eerst een zwarte soldaat in levende lijve.

Een van de vier soldaten die ten huize Paulussen ingekwartierd waren, herinnert  Harry zich nog heel erg goed, het is William Edward Evans uit het Engelse Pontibridd. Er is nog steeds contact met de ex soldaat die momenteel in een Home verblijft. Om de andere zondag telefoneren Harry en Edward met elkaar en kaarten vinden hun weg over het Kanaal.

“In 2000 heeft de toen 80 jarige nog een bezoek gebracht bij ma thuis, als tegenbezoek van ons bij William in 1999 toen ik met mijn dochter naar Engeland ben geweest op een samenkomst voor Engelse Soldaten”.

‘Ere wie ere toekomt’.

Miet loubelle Cops, ook wel bekend als Miet van de Meule’ ontving afgelopen weekend twee zussen, op zoek naar hun roots. Miet was een belangrijke schakel in de zoektocht van de twee zussen Slangen naar hun roots in hun geboortedorp Lanaken,

De kranige 86 jarige Miet beschikt nog over een ijzersterk geheugen en was voor mij een vraagbaak bij uitstek. Haar rol in de zoektocht, naar gegevens van 68 jaar geleden, waren dan ook essentieel in mijn opdracht (vrijwillig), die ik kreeg van de twee zussen om gegevens te verstrekken over hun Grootouders en familie”.

Het was Ivonne en Jeanette Slangen eindelijk na 68 jaar gelukt, om het graf van hun grootouders met hun drie kinderen en een broer van de grootvader een waardige plaats te geven, op het kerkhof van Thérouanne in Noord Frankrijk.

Enkel een houten kruis.

Na een bezoek van hun vader Jean in de jaren 60 aan het graf van zijn ouders en familieleden te Thérounne, waarbij hij enkel een scheefstaand houten kruis aantrof zonder inscriptie of andere verwijzing, was deze zeer teleur gesteld en keerde er nooit meer terug. Toen zijn dochter Yvonne in 1993, na het overlijden van hun vader Jean ter plaatse ging was er zelfs geen houten kruis meer en zelfs geen perk dat de burgerslachtoffers van de 22 mei 1940 aangaf.

Er liggen in dit gezamenlijk graf  meer dan 30 mensen die slachtoffer werden van een Duits bombardement op 22 mei 1940. Meer dan twintig van hen vonden de dood in een huis waar zij hun toevlucht gezocht hadden. Het huis zou volgens getuigen drie dagen lang gebrand hebben waarna er verkoolde resten van meer dan twintig mensen uit de nog smeulende resten van het huis gehaald werden om ze in een massagraf te begraven.

Ivonne liet begin dit jaar, nadat zij nog eens de foto’s en brieven van haar overleden vader  bekeek, aan de Burgemeester van Thérouanne weten, dat haar familie zich niet in het huis kon opgehouden hebben omdat er in 1946 een enveloppe bij haar vader bezorgd werd vanuit Thérouanne met foto’s en andere bescheiden die op hun lichamen werden gevonden.

Door dit nieuws heeft de burgemeester aan de zussen toegezegd dat er een eerherstel zou volgen voor de overleden burgerslachtoffers en werd er via kranten gezocht naar nabestaanden en getuigen van deze verschrikkelijke dag in Thérouanne.

Via een door mij beheerde website kreeg ik van Jeannette het verzoek om informatie in te winnen over de vlucht van de familie Slangen Hustinx, vanaf  de 10^e mei 1940 tot in Thérouanne. “Hoe zijn ze gevlucht, welk vervoermiddel(len) en waren er in Lanaken nog getuigen die iets meer konden vertellen over deze familie”?

Een vraag van Jeannette, aan de gemeente van Lanaken was eerdere negatief beantwoord  met de mededeling dat ze geen weet hadden over deze gebeurtenis en niemand kenden die daarover informatie kon verstrekken

Bij de de ambtenaar van de Burgerlijke stand kon ik de overlijdensakten van de hierboven vermelde slachtoffers verkrijgen en eens deze voor echt verklaard waren door de ambtenaar konden  ze door mij verstuurd worden naar Jeanette Slangen die ze aan de burgemeester van Thérouanne kon overmaken, waarna deze een procedure opstartte om deze mensen in de overlijdensregisters van Thérouanne ingeschreven te krijgen waar ze tot  op dit  moment nog steeds ontbreken.

Ceremonie voor Lanakenaren in Frankrijk op Nationale feestdag

Op veertien juli werd er op het kerkhof een ingetogen ceremonie gehouden ter nagedachtenis aan de burgerslachtoffers, in aanwezigheid van de Consul Generaal van Belgie zetelend te Lille en van meerdere vertegenwoordigers uit verschillende Belgische plaatsen, nabestaanden en getuigen. Tevens werd er een tableau onthuld waarop in het midden de familie Slangen Hustinx afgebeeld staat. Voor de twee zussen was dit een aangrijpend moment en ze betreurden het dat hun vader Jean dit niet heeft mogen beleven.

zoektocht herenigd met familie  in Lanaken.

De zoektocht naar de gegevens bracht nog meer boven water. Via Miet Cops die mij over het heel Lanakens grondgebied stuurde naar mensen die iets konden weten over de gevluchte familie en hun zoon Jean (die hier in België was gebleven omdat hij 18 jaar was en dus dienstplichtig)”.

Bij elk van deze mensen kon ik een deeltje van de puzzel vinden en alhoewel er van de puzzel nog enkele stukken  ontbreken kon er afgelopen weekend een familietreffen plaatsvinden tussen de twee zussen en een zoon van Jan (Sjang) Slangen. Jan Slangen was een broer van hun overleden grootvader Pierre Michiel Slangen”.

Bij toeval trof ik Pierre Slangen met zijn echtgenote Marie-jeanne op de dinsdagmarkt in Lanaken en vroeg of er in zijn familie kinderen waren met krullenbossen. (Ik had de foto van de grootvader van de twee zussen in gedachte die een krullenbos had)”.

“Ik ben van een tweeling”, zei Pierre, “en wij hadden vroeger wel krullen, kom eens langs thuis”, zei hij toen ik de reden van die vraag gaf.

En daar bij Pierre thuis kwamen wij tot de ontdekking dat de twee zussen weldegelijk familie waren van de familie Slangen in Lanaken. Fernanda Slangen, een zus van Pierre, kon telefonisch de gegevens doorgeven uit het trouwboekje van haar ouders en daaruit kon ik concluderen dat ik bij de juiste familie op de koffie was.

Hartelijk ontvangst in Neerharen bij  Pierre en Marie-Jeanne.

Het bezoek van de zussen afgelopen weekend begon bij Pierre, waar foto’s geraadpleegd werden  en ‘miserable’ werd gegeten, dankwoorden werden uitgesproken en aan elkaar beloofd werd om geen zestig jaar meer te wachten om elkaar te bezoeken.

“Ik ben nu zeventig jaar”, zei Pierre, “en wij hebben elkaar nog nooit gezien, ik vind het fantastisch”. En dat was ook bij de zussen zo, die nu eindelijk een grotere familie hebben. “Als wij een feestje hadden dan waren we altijd maar met een paar mensen en nodigden dan maar kennissen en vrienden uit omdat we geen familie hadden”. “We zullen ons nu wel vaker gaan treffen daarvan ben ik overtuigd”.

Na het eerste bezoek, dat wel meerdere uurtjes geduurd heeft, gingen wij een bezoek brengen aan de kerk van Lanaken waar de Herdenkingssteen tegen de muur staat met de namen van burgerslachtoffers van Lanaken tijdens de tweede wereldoorlog en waarvan de meesten hun dood vonden tijdens de vlucht. Daarna ging het richting geboortehuis van de beide zussen in Lanaken  aan de Pannestraat, waar zij in het jaar 1953 zijn vertrokken omdat vader Jean in Walonie werk aangeboden kreeg bij de Watermaatschappij”.

Om deze dag te besluiten werd er naar ‘de Meule’ van Miet getrokken waar de zussen hun dank gingen betuigen voor haar inbreng in dit verhaal op zoek naar hun roots.

Bij het afscheid drukte Pierre zijn beide nichten tegen zich aan en zei “Gein achenzestig jaor mie wachte hé”. De zussen beloofden nu het contact te willen onderhouden en gingen voldaan huiswaarts richting Corswarem en Grimbergen.

Er ontbreekt nog een schakel in deze familiehereniging en dat wordt nog onderzocht. Van Grootmoeder Maria Cornelia Hustinx zoeken wij nog familie

Toeval bestaat niet.

In April, toen de wielerkaravaan  met de wielrenners weer eens neergestreken was in Lanaken, ben ik met mijn kleinzoon Gwaeron een kijkje gaan nemen op de parking van het Eurotel. Elk jaar, zie je ze daar een paar dagen met tussenpozen logeren. Als de Amstel Goldrace, Waalse Pijl, Luik Bastenaken Luik worden verreden staan de bussen op de parking en is het een voortdurend sleutelen en poetsen van het carbon op wielen. Fietsen die je met een vinger kunt optillen wegens het geringe gewicht.

Bij toeval waren een aantal ‘Amigos van Sastre’ aanwezig als verjaardagverassing. Ook Freddy Plehiers was bij de aanwezigen. Het is Freddy geweest die als drijvende kracht functioneerde in de sinds 2006 opgerichte fanclub. De Fanclub heeft het doel om kleine kankerpatiëntjes te ondersteunen. Sastre was het volgens Freddy direct eens met dit nobele doel en heeft zich verbonden om het ingezamelde geld van de fanclub te verdubbelen. Een bijzondere man die Sastre die kinderleed van in zijn eigen familie kent want zijn dochtertje lijd zelf aan een ziekte aan de heupen waardoor ze altijd een harnas moet dragen.

Het is dan ook een eer om met deze man op de foto te mogen samen met mijn kleinzoon Gwaeron.

Als ik dit schrijf is het zondag 1.48 uur en het ligt in de lijn der verwachtingen dat vanavond de eerder kleine  Carlos Sastre vanavond als een groot sportman de hoogste trede op het erepodium gaat bestijgen.

Jaak uit Rekem die woont in het rusthuis St Anna is de  toeverlaat van veel rusthuisbewoners.  We komen hem tegen op de Dinsdagmarkt in Lanaken als hij de 86 jarige Katja komt groeten.

Jaak die nog goed ter been is duwt de rolstoelgebonden mensen van hot naar her. Waar ze heen willen is geen probleem voor hem Op de feestjes in het rusthuis helpt Jaak de ander vrijwilligers zoveel als hij kan. Hij is ook ooit Prins Carnaval op rust geweest en dat is hem goed bevallen. Elke carnaval zet hij in het rusthuis de boel aan de gang. Zo brengt en haalt hij mensen van en naar de markt.

In de vakantieperiode zijn er ook jonge vrijwilligers actief in het rusthuis. Een van die vrijwilligers is Naderdy (als ik de naam goed onthouden heb anders mijn excuus), zij loopt school aan het Sparrendal waar zij de richting zorg heeft gekozen.

Katja die  van Oekraïnesche afkomst is, verheugd zich over de hulp die ze van de jonge begeleidster krijgt. “Als ik zelf geld had zou ik haar vergoeden voor haar diensten zegt Katja”. Katja is in België terechtgekomen door een huwelijk met Guillaume,  zegt ze. Ze werkte in de oorlog in een Munitiefabriek tijdens haar verplichte tewerkstelling in Duitsland en trof daar haar toekomstige echtgenoot. “Ik heb geen mamma en papa meer”, zegt ze “ en  heb alle familie achtergelaten toen ik naar België kwam, ik heb wel steeds blijven schrijven met de familie maar het doet toch pijn hen al die tijd te hebben moeten missen”.

Er zijn heel wat Poolse, Russiche en Oekraïensche vrouwen die tewerk gesteld waren in de fabrieken in Duitsland. Ook tewerk gestelde mannen en vrouwen uit België werkten in die fabrieken en de liefde kent geen grenzen. Veel van die mensen die in het liefdesbootje stapten hadden lange tijd taalproblemen, men had destijds nog geen verplichte inburgeringcursussen.

Op de markt kom je elke week ook de in het straatbeeld overbekende stadswachten tegen  Zij zijn preventief op de markt aanwezig en houden alles in het oog.

De dinsdagmarkt in Lanaken en een reis naar het Pelgrimoord  Santiago De Compostelle.

Twee totaal verschillende plaatsen en toch waren ze op de laatste dinsdagmarkt onderwerp van gesprek.

Bij het verlaten van de markt kwam ik een ouder echtpaar tegen, onderweg naar hun auto. Ze hadden een plaatsje kunnen bemachtigen tegenover de ingang van de Schoolstraat dus hoefden ze niet ver te lopen. Aan de hand van de man in een doorzichtige plasticzak, zag ik twee doosjes aardbeien liggen en nog enkele ingepakte dingetjes. Ik groet de mensen en vraag of ze gevonden hadden wat ze wilden.” We komen eigenlijk voor de gezelligheid”, zegt de mannelijke helft van het echtpaar,  hier kan je nog op je gemak rondwandelen, wat niet altijd mogelijk is op de overdrukke markt in Maastricht”. “ik heb een lekkere haring gegeten op de markt en een paar meegenomen voor thuis, we wonen in Maastricht”

Omdat duidelijk te merken was dat Maastricht niet hun geboortestad was vroeg ik hen waar ze wel vandaan kwamen. En laat dat nu toevallig de gemeente Barneveld zijn waar ik vier jaar heb gewoond in een Maisonnette aan de Oldenbarnevelderweg, tijdens mijn legerdienst. Het gesprek ging dan ook verder over Barneveld en hoe dat vroeger was en nu is. “Je  zult je daar niet meer terug kennen, zo veel is daar gebouwd”, zei de man.

In Barneveld is het overgrote deel van de bevolking protestant en gereformeerd. De katholieken zijn daar ver in de minderheid maar de kerk zat daar wel vol.

In Barneveld is de markt op donderdag en daar is de refoïsering onderwerp van de dag.

Er zijn in Barneveld zoveel kerkgenootschappen dat je bij de opsomming daarvan het ‘noorden’ verliest. Toen ik er woonde (1969-1973), kon je de koppen tellen op zondag, de stilte was enorm. Geen ziel op straat ze zaten in de kerken waar ze de donderpreken van de dominee aanhoorden en de zondag gevierd werd onder totale rust.

Op dit moment is in Barneveld een zoveelste keer de geloofsbeleving actueel met de refoïsering, moeilijk woord voor een beweging die streeft naar een nieuwe reformatiesering binnen de protestantse/gereformeerde kerk. Het lijkt of elke groep een eigen kerk heeft en dat zijn er wat. Terwijl in vele plaatsen de leegloop zorgbarende gevolgen gaat aannemen worden in Barneveld twee nieuwe kerken  gebouwd. Waarom kunnen de gereformeerden en protestanten en de nieuwe reformanten en de ‘zwarte Kousenkerk’ en de Baptisten en de enz. enz., niet samen onder een kerkgenootschap leven?

Het is allemaal begonnen in de roerige tijden rond de beeldenstorm, nu 440 jaar geleden, die het begin inluidde van de 80 jarige oorlog met de ‘hagenpreken en de geloofstwisten’ en het is klaarblijkelijk nog niet aan zijn einde toe. Reformatie en Contra reformatie tot op de dag van vandaag.

Terug naar de man met de aardbeien:

JanWillemarts, zo heet de man met de twee doosjes aardbeien en de haringen, heeft op de revers van zijn jas een speldje dat mij opviel. Het is een schelp met daarin een kruis. Mooi speldje zei ik. Nu volgde de uitleg van Jan, hoe hij aan dat speldje was geraakt is en wat het voorstelde. Hij had het speldje gekocht tijdens een pelgrimtocht (met de bus) naar Santiago de Compostella (Jan is dus katholiek). Het speldje koste 2 ½ euro en het geld dient om de pelgrims te helpen aan eten en onderdak tijdens hun voettocht naar het pelgrimoord. De schelp is een Jakobsschelp (Santiago betekent St. Jakobus) “Als je wil, mag je het speldje hebben”, zegt Jan. En dat heb ik natuurlijk niet afgeslagen, het  prijkt nu op de riem van mijn fototoestel, tussen de ‘pins’ van de vele carnavalverenigingen die Groot Lanaken ‘rijk’ is. Per slot van rekening is ‘vastelaovend’ ook een Christelijk gebeuren in de ‘vastenperiode’ voor Katholieken.

Bedankt Jan, die geboren is in Barneveld en nu woont in Maastricht,  en die naar Santiago de Compostella op bedevaart ging waar hij het speldje kocht, om het uiteindelijk aan mij te schenken tijdens de dinsdagmarkt in Lanaken.

Vrijdag 10 mei 1940 . Die morgen is er groot alarm in en rond Lanaken. Duitse jachtvliegtuigen vallen de kazerne van Lanaken aan en er vallen slachtoffers. De mensen in de omgeving slaan op de vlucht, richting binnenland, met een klein deel van hun goederen. Sommigen met de fiets, anderen met paard en wagen en velen te voet met kinderkoetsen. Een paar dagen geleden werd er nog gefeest in de dorpen voor de communies van hun kinderen nu was het oorlog.

In de Pannestraat in Lanaken vertrok de familie Slangen Hustinx met drie van hun vier kinderen. Zij zouden uiteindelijk belanden in het stadje Therouanne. Een dorp niet ver van de Belgische grens in Frankrijk. Het is mij tot nu toe onbekend welk vervoermiddel of –middelen de familie gebruikte voor deze lange reis. De oudste zoon  Jean (toen 18) bleef in Lanaken achter. De familie Slangen Hustinx waren in het stadje Thérouanne toen Stuka’s het stadje bombardeerden waarbij zij allen om het leven kwamen. Hun overlijdensakte vermeldt dat het uur van dit bombardement om 18.30 was en er meer civiele slachtoffers waren te betreuren zowel Noord Fransen als Belgen.

Op het tableau aan de kerk in Lanaken staan de volgende namen te lezen van mensen die bij dit bombardement het leven lieten.

Dit waren: Pieter Slangen (1893)en zijn echtgenote Maria Hustinx  (1896), vervolgens hun kinderen Maria Slangen (1925) en de tweeling Magdalena en Michel Slangen (1930).

Verder nog Joseph  Slangen en Agnes Pas. Het moet nog bevestigd worden, maar aangenomen wordt dat Joseph een broer was van Pieter Slangen.

De burgemeester van Thérouanne gaat op 14 juli een plaquette plaatsen in zijn stad om de gevallen burgers te eren die bij het bombardement het leven lieten. In de plaquette krijgt de familie Slangen een bijzondere plaats. Daarvoor werd een foto gebruikt die in 1946 aan hun zoon Jean teruggestuurd werd.

De inschrijving van deze slachtoffers werd pas een jaar later, door de toenmalige burgemeester Hendrik Hoebrechts, gedaan in de boeken van de Burgerlijke stand van Lanaken na een bericht vanuit Frankrijk.

Nu was het zo dat de vluchtelingen over de gehele afstand die zij aflegden bij voortduring in de vuurlinie's lagen van zowel het terugtrekkend Belgisch- als het oprukkend Duitse leger. Er speelden zich onderweg hachelijke situaties af. Meermaals moesten de vluchtelingen de grachten induiken om het vege lijf te redden, als zij aangevallen werden door vliegtuigen omdat zij samen met de terugtrekkende militairen hun weg vervolgden naar 'de vrijheid'.
De thuisblijvers hadden minder te duchten van het doortrekkend Duitse leger, dan zij die op de vlucht waren.Vader Slangen had zelf in de eerste wereldoorlog gediend in het Belgisch leger en had daar zulke bizarre situaties meegemaakt dat hij dit aan zijn echtgenote en kinderen wilde besparen. Voor hen pakte het helaas anders uit met het gekende gevolg, het Duitse leger waarvoor zij op de vlucht waren wilde perse naar het kanaal om daar Engeland te bestoken. Niet ver van de plaats waar de familie Slangen een onderkomen zocht (bij Duinkerke) werden een tijdje later de Engelse militairen ingescheept tijdens hun vlucht naar Engeland. Het gebied rond Duinkerke heeft een lange tijd oorlogsgeweld te verduren gehad.
Een kleindochter van deze familie heeft mij  gevraagd om enkele opzoekingen te verrichten om zodoende de juiste gegevens te verkrijgen voor de plaquette.

Jean zelf is bij het verzet gegaan om, volgens eigen zeggen, zijn ouders te wreken. Jean zou bij een verzetsgroep actief geweest zijn die piloten naar Engeland loodsten door België. Deze groep opereerde onder de naam ‘Les Ailes Brisées.

Tot zover hetgeen mij nu bekend is en zal zeker vervolgd worden.

Mocht U lezer informatie kunnen verschaffen over de vluchtroute van deze familie dan kunt U dit in een reactie aan ons melden.

Vóór de balts laat het mannetje de rode stip aan de onderkant van zijn achterlijf aan een passerend vrouwtje zien. De balts verschilt per soort van de familie Beekjuffers. Het vrouwtje zet na de paring, die zo'n vijftien minuten duurt, de eitjes met haar ovipositor (legbuis) af in waterplanten. Ze begeeft zich daarbij soms helemaal onder water.

De ontwikkeling van larve tot imago duurt minimaal twee jaar.

Archeologen Maastricht doen Historische vondst op grens met Lanaken.

In het Zouwdal, net op de grens van Smeermaas en Caberg, hebben archeologen van de Universiteit Leiden een belangrijke vondst gedaan. In september van verleden jaar werden proefopgravingen uitgevoerd die plaatsvonden ivm de spoorlijn Lanaken Maastricht. Dit vooronderzoek werd begin dit jaar afgesloten. Op een van de proefsleuven is men wederom begonnen met de werken. Aan het eind van het vooronderzoek is men nl. gestoten op een kazemat. Onderzoekers hebben nu met speleologen een onderzoek gedaan en zijn een eind in de gang kunnen afdalen. De opruimingswerken van de gang hebben veel tijd in beslaggenomen. Op dit moment zijn ze bezig een dichtgemetselde metersdikke muur te slopen. Er zijn aanwijzingen die leiden naar een historische gebeurtenis in de kerkelijke geschiedenis van Maastricht. Tijdens de beeldenstorm zijn er een aantal beelden van de kerken in Maastricht in zekerheid gebracht en het is nu net in deze gang dat men voorwerpen -waaronder een loden zegel met de inscriptie ‘Mosam Trajectum i iv mmviii’- heeft gevonden, die relateren aan de vondstperiode. In de St Marie te Maastricht hoopt men eindelijk Christoforus met Kind Jesu (waarvan nu een  copie van het beeld in de kerk staat)  terug te vinden in deze Kazemat. De boeren in het zouwdal betaalden vroeger en nu nog steeds hun pacht aan de stichting de ‘Twaalf Apostelen’ wat erop neerkomt dat de gronden in het Zouwdal toebehoorden aan de St Servaesparochie in Maastricht.

De archeologen van de Gemeente Maastricht zijn nu aan het onderzoeken op wiens grondgebied de gang zich exact bevind, want hij ligt net in lijn met de Rijksgrens tussen de grenspalen 100 en 101, waarbij de moeilijkheid  zich opwerpt dat de ene keer niet en de ander keer wel de as van de weg de grens vormt tussen de twee Rijken.

Wordt zonder meer vervolgd.

geen vervolg 1 april. I IV MMIII

Mia en Harie vieren op 5 april hun 50 jarig huwelijksfeest.

Mia Beckers afkomstig van Lanaken  en Harie Liebens uit Zutendaal hebben elkaar leren kennen op de Kermis in Lanaken. Zij gaven elkaar de huwelijksbeloften toen zij de leeftijd van 20 en 23 jaar hadden bereikt. Belooft gij Harie, Maria te nemen tot Uw wettige echtgenote, haar bij te staan in goede en kwade dagen in voor en tegenspoed ….. Het antwoord was ja en dat al 50 jaren lang. Of hij de bruid gekust heeft in de kerk dat weet hij niet meer, of hij ze zaterdag in de kerk zal kussen houdt hij in beraad.

De 70 plussers zien er nog goed en levenslustig uit. Harie moet beamen dat als iemand vroeger 70  was, dat dan stokoud was. Nu zijn het ‘senioren’ en nog goed ter been. De meesten althans.

Op mijn vraag of ze nog steeds verliefd zijn antwoorden beiden bevestigend. “Ik weet nog niet wat ik zaterdag in de mis zal gaan zeggen”, zegt Harie, maar hij kan toch niet meer terug want zijn jawoord gaf hij 50 jaar geleden, in goede en kwade dagen……..

Een aantal buurtbewoners smukken de voorzijde van het huis op met enkele dennen en de bekende papieren roosjes, zij zullen van de partij zijn tijdens het feest.

Drinkbaar water voor ons gewoon voor de Aetas levensreddend.

Als wij drinkwater nodig hebben gaan wij naar de keuken, draaien aan een kraantje en jawel er komt drinkbaar water uit. Met dit drinkwater spoelen wij de wc’s door en draaien er de was mee. In de zomer worden hele zwembaden gevuld met drinkwater.
Geen problemen enkel de rekening betalen en klaar is kees.

Hendrik Stevens uit Lanaken is momenteel in de Filippijnen waar hij bij de arme bevolking enkele pompen laat slaan in gehuchten die verstoken zijn van het levensnoodzakelijke drinkwater.

Intussen heeft Hendrik zijn verzamelde fondsen overhandigd en kunnen de mensen ter plaatse aanvangen met het slaan van een Jet-Matic waterpomp.

Maar! Hendrik komt nog 400 euro te kort om nog een waterpomp te kunnen slaan en richt zich daarom nu tot de mensen die maar aan het kraantje moeten draaien om drinkwater te zien binnenstromen.

Vierhonderd euro is geen groot kapitaal en U hoeft het hele bedrag niet alleen op te hoesten want alle kleine beetjes helpen.

Met Uw steun kan de er hulp geboden worden aan de Aetas'. Dit is een Negri bevolking i het bergachtige gebied. Geld is een groot gebrek bij deze mensen. Dokters zijn er niet waardoor veel bacteriologische en parasietaire ziekten voorkomen waaronder en diarre. Medicijnen zijn er niet voor de genezing van ziektes zijn ze aangewezen op kruiden. Drinkbaar water is voor deze mensen dan ook levensnoodzakelijk.

Hoe U mee kunt helpen is uw vraag?

Het antwoord is eenvoudig.

Met Pasen in het vooruitzicht en nog steeds in vastentijd, kunt U Uw hart laten spreken.

U kunt Uw bijdrage storten via volgend rekeningnummer bij de Citibank Lanaken 953-0670958-75.

Vermeld  dan  wel JPAF voor water

ZWIP. 

Afkorting van Zwinnen Patrick.

De in 1970 geboren zoon van een ‘Kommies’ koos, na afgestudeerd te zijn aan Technisch instituut Sparrendal, voor de richting Artisanale Technieken. Hierin studeerde hij af aan het ‘Stedelijke hoger Instituut voor Visuele Communicatie en Vormgeving’  te Genk.

Na zijn studies was hij lange tijd werkzaam in verschillende Jeugddiensten van de Gemeente Lanaken. Patrick deed zijn debuut als medewerker van de Jeugddienst Lanaken in het jeugdhuistijdschrift ‘Punaise’.  

Zijn werken (cartoons) zijn regelmatig te bewonderen in verschillende tijdschriften waaronder 'Attent 'en de jaarlijkse uitgave van 'de Bessemgezé't.

Maar zijn streven was en  is, zelfstandig een Studio runnen en daarin is hij geslaagd.

Het is nu voor iedereen mogelijk om eens een kijkje te nemen in de Studio van ZWIP.

Studio ZWIP is gelegen aan de Waterstraat 36 te Lanaken 3620 en vanaf 8 tot en met 10 maart is er open deur dag. Voor een natje en een droogje wordt gezorgd.

Maandag 10 maart wordt Oud Grenswachter Camiel Aerenhouts in Rekem ten grave gedragen. Camiel liet geen gelegenheid voorbij gaan om zijn vrienden van weleer Grenswachters en Oudstrijders te eren bij officiële gelegenheden. Dit jaar wordt het monument van de Grenswacht in Smeermaas ivm het veertigjarig bestaan in een plechtiger kleedje gestoken en jammer genoeg kan Camiel daar niet bij zijn terwijl hij er naar uitkeek. Hij zou er zelfs voor zorgen dat de officiële vlag die in Leopoldsburg opgeslagen ligt voor die gelegenheid naar Smeermaas zou kunnen komen.
Bij de herdenkingen is Smeermaas liet hij vol trots zijn 'entlassungsschein en zijn medailles' zien. Reeds geruime tijdwas Camiel gebonden aan een rolstoel maar daardoor liet hij zich belemmeren om toch naar de herdenkingen te gaan, zijn zoon was zijn vaste begeleider.
De struise man is nu naar een ander veld, geen slagveld maar het veld van eer.
Wij wensen de familie onze deelneming te betonen bij het verlies van hun vader.

Oud Rekem is in de running. Om tussen de 15 mooiste dorpen van Vlaanderen te eindigen was al een opsteker.

Om uitgeroepen te worden als het 'mooiste dorp van Vlaanderen', zijn er heel wat stemmen nodig. Die stemmen dienen van U te komen. Lees verder hoe U kunt stemmen

Eric Gerets support voor Oud-Rekem als mooiste dorp!

Eric Gerets is wellicht de bekendste Rekemnaar tot ver buiten onze landsgrenzen. Toen hij vernam dat Oud-Rekem genomineerd was als één van de 15 dorpen die nog kans maken op de titel 'mooiste dorp van Vlaanderen' was hij meteen bereid zijn steun te verlenen aan de campagne.

Eric Gerets: "Ik kom dan wel niet meer zo heel vaak in Oud-Rekem, maar ik heb er wel mijn hart verloren. Het is zonder meer één van de mooiste plekjes van de Maaskant en wat mij betreft zelfs één van de mooiste plekjes van Vlaanderen. Ik hoop dan ook echt dat Oud-Rekem straks uit de bus komt als mooiste dorp van Vlaanderen. Ik wil dan ook iedereen langs deze weg oproepen om voor Oud-Rekem te stemmen. Ik zal dat alvast doen vanuit Marseille en zal deze wedstrijd voor het mooiste dorp van nabij volgen".
.
Finale: verkiezing van het mooiste dorp van Vlaanderen

Publiekswedstrijd: de 15 finalisten worden voorgesteld op het webplatform www.hetmooistedorp.be, in een reeks in Vlaanderen Vakantieland op één, op Radio 2 en in een redactionele reeks in het Nieuwsblad. Stemming verloopt via het webplatform.

De uitslag van de publieksstemming bepaalt voor 100% het resultaat: het dorp met de hoogste score krijgt de titel van Het Mooiste Dorp van Vlaanderen. Het winnende dorp krijgt een extra uitzending in Vlaanderen Vakantieland en een speciale prijs.

Timing: april-mei 2008

Hoe geldig stemmen voor Oud-Rekem?

Je kunt pas stemmen voor Oud-Rekem vanaf:
zaterdag 19 april om 6u 's ochtends tot woensdag 23 april 12u 's middags.
Vroeger stemmen dan 19 april heeft geen zin en is verloren moeite. Na 23 april, 12u stemmen is ook vergeefse moeite.

Op zaterdag 19 april zijn de 3 Limburgse dorpen te zien op VRT televisie in het programma Vlaanderen Vakantieland. Dan kan natuurlijk heel Vlaanderen kennis maken met de dorpen in kwestie. Op het einde van de uitzending wordt dan het SMS-nummer bekend gemaakt en kan er gestemd worden.

Omdat Het Nieuwsblad ook mediapartner is voor deze wedstrijd én omdat de 3 Limburgse dorpen op zaterdag 19 april ook voorgesteld zullen worden in de krant, kan men reeds vanaf 6u 's ochtends stemmen.

Hoe stem je geldig voor Oud-Rekem?

SMS
Door - tussen 19 april en 23 april - een SMS te sturen met de boodschap DORP 3 naar het nummer 3238. Opgelet: een SMS kost 50 cent en je kunt maar maximaal 1 keer geldig stemmen per GSM-nummer!

E-mail
Je kunt ook tussen 19 april en 23 april stemmen via de website www.hetmooistedorp.be . Hier dien je dan een e-mailadres in te geven. Ook hier geldt: per e-mailadres is maar één stem geldig.

KoninklijkeBrassband ‘de Grensbewoners’ in Jubeljaar.

Op zondagavond 13 januari, liep de parochiale kerk van Smeermaas vol met muziekminnende toeschouwers. Speciaal voor het 100 jarig bestaansjaar van de Brassband ‘de Grensbewoners’ werd voor dit jubeljaar tijdens het jaarlijkse terugkerende nieuwjaarsconcert, het Slavisch Byzantijns Mannenkoor ‘Cantus ex Corde’  uit het Nederlandse Simpelveld uitgenodigd, om samen met de eeuwvierende vereniging de toeschouwers op een onvergetelijke dag te trakteren. 

Zowel de Brassband als de zangers, gaven het beste van hun kunnen. De Brassband is ontstaan uit de voormalige Koninklijke Fanfare ‘de Grensbewoners’ die vanaf haar ontstaan in 1908 met ‘ups and downs’ het jaar 2001 als Koninklijke fanfare haalde, om vanaf dan, onder impuls van de toemalige  dirigent  Wilfried Theunissen, te kiezen voor een nieuwe uitdaging en over te stappen naar Koninklijke Brassband ‘de Grensbewoners’. Vanaf het jaar 2003 neemt de Brassband, met klinkende resultaten, deel aan het Nationaal Brassband kampioenschap te Brussel. Sinds het jaar 2004 heeft Danny Aerden het dirigeerstokje overgenomen. Op 25 november 2007, werd er onder zijn leiding een derde plaats in de wacht gesleept, tijdens het Nationaal Brassband kampioenschap te Brussel, in de 2^e divisie met een resultaat van 503 op 600 punten (83.33%), voorafgegaan door Brassband Heist met 518- en Brassbande Leieland met 513 punten.

Het Byzantijns mannenkoor dat opgericht werd in 1984, staat onder leiding van Pierre Willems. Pierre studeerde aan het Conservatorium te Maastricht met als zangdocent Leo Ketelaars. Vervolgens was hij solist en tevens tweede dirigent bij de ‘Mestreechter Staar’ en  dirigent van het ‘Geleens Mannenkoor Mignon’. Op dit moment dirigeert hij het Byzantijns mannenkoor en de ‘Wieker Eindrach’ en twee kerkkoren in Maastricht.

Bij momenten had men het gevoel in een Orthodoxe kerk te vertoeven tijdens de uitvoering van Ortodox-Liturgische- Oud Russiche- en Oekrainsche gezangen van het Byzantijns Mannenkoor. De aanwezigen gaven hun tevredenheid dan ook te kennen door een welgemeende ovatie te offreren aan beide verenigingen wat tevens een bevestiging was van de juiste keuze van de jubilerende vereniging.

Na de uitvoering konden de aanwezigen nog wat napraten onder het genot van Glühwein.

Op zaterdag 11 oktober 2008 zal de jubilerende vereniging in het Cultureel Centrum van Lanaken  onder de naam van ‘Night Of the Music’ haar 100 jarig bestaan vieren met optredens van: Sabien Tiels, Gunter Neefs, Maarten Cox, de Coverband Roundabout, Het Byzantijns Mannenkoor Cantus ex Corde en Banda Topa Tinga.

En omdat er meestal een reden bestaat voor een oprichting van een vereniging, enkele wetenswaardigheden rond het stichtingsjaar 1908:

Eerste reden; Sedert 1878 had Smeermaas een parochiale werking, eerst als succursale kapel van Lanaken, in 1892 overgaand naar zelfstandige parochie. In 1908 dus  30 jaar later een feestje waardig

Tweede reden; E.H. Pastoor Hendrik Wolters was van 1-12-1897 tot 15-10-1916 de parochieherder van Smeermaas in opvolging van  E.H. Pastoor Giot.

Hendrik Wolters zag het levenslicht in het Nederlandse Montfort op 14-11-1858. Hij volgde zijn roeping en ging naar het Kleinseminarie te Rolduc van 1877 tot 1881 om vervolgens aan het Groot Seminarie in Roermond verder te studeren en daar op 21-3-1885 de priesterwijding te ontvangen van Bisschop Paradis. Zijn hele Priesterleven volbracht hij in België waarvan de eerste 12 jaar nog onbekend zijn.

Twee broers van Pastoor Wolters, Pieter Neer en Duer ’vanne smeed’, waren in 1883 de medestichters van de fanfare de Vriendenkring van Montfort. De idee voor de oprichting van een muziekgezelschap, groeide tijdens het kaartspel van de broers in de herberg het ‘Stockske’,  met meester Munnichs en meester Thijssen, hoofd der school en onderwijzer aan de Openbare Lagere School van Montfort . Overleveringsbronnen in Montfort menen dat het de latere pastoor Hendrik Wolters was die zijn broers inspireerde in die oprichtingsjaren. Volgens een Montfortse bron was Driekes, die later pastoor van Smeermaas en Veldwezelt  zou worden, een muzikaal man. ‘Sjang (Wolters) vanne Trepkes’,  herinnerde zich, dat het kerkkoor van Montfort twee missen, die Hendrik componeerde, meermaals uitgevoerd heeft. ….“Deze waren in een schitterend handschrift door Driekes zelf geschreven”…..

De fanfare  in Montfort startte op Vrijdag 3 augustus 1883 en vierde haar 25 jarig bestaan in het jaar 1908, exact het jaar dat de fanfare van Smeermaas haar oprichting kende. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ook nu weer E.H. Pastoor Hendrik Wolters de grondlegger is geweest van de fanfare in Smeermaas.

Na Smeermaas als parochieherder te hebben verlaten werd Hendrik Wolters pastoor in Veldwezelt om daar de bouwheer te worden van de huidige parochiekerk. Hij overleed op 76 jarige leeftijd op 6 september 1934 en werd begraven in Veldwezelt.

De motsneeuw die de laatste dagen gevallen is geeft mooie winterbeelden. De bomen zien er prachtig uit onder deze met fijnstof vervuilde neerslag. Veel vijvers zijn bevroren en de eenden zijn alleen nog aan het zwemmen in de sporadische wakken. Josephine Pullen die met haar hond een wandeling aan het maken was rond de vijver achter de kinderboerderij zag in het midden van die visvijver twee mooie zwarte zwanen zitten die vastgevroren waren. Zij melde dat aan de politie van Lanaken die haar adviseerde  het natuurcentrum van Opglabeek in kennis te stellen. Een tijdje later arriveerde een auto met twee hulpverleners en op het dak een kano.

Intussen had ik Mevr. Pullen gerust kunnen stellen door haar te melden dat de twee zwanen weliswaar vastgevroren waren maar dat ze van kunststof waren en op de vijver geplaatst zijn om de visvijver te vrijwaren van watervogels die de vissen komen opduiken in de visvijver.” ’t Is niet waar”, was haar reactie “er zal wel met mij gelachen worden”.

De mensen van het natuurcentrum dachten eerst dat ze in het ooitje genomen werden doch toen bleek dat Mevr. Pullen het uit liefde voor de watervogels had gedaan konden ze er mee lachen.

Ze konden de vrouw wel meedelen dat er wel meer meldingen binnenkomen waar ze weldegelijk de dieren uit hun netelige positie moeten bevrijden maar dat ze deze op hun plaats zouden laten. Een van hen zei nog “het zou goed zijn als er een bordje geplaatst zou worden naast het waarschuwingsbord voor zwak ijs met de mededeling dat de zwanen van plastic zijn”.