Vanaf middernacht heerste er een ongewone drukte in en rond de kazerne 'De Caritat Perruzis' van Lanaken. De mannen werden naar de bunkers gedirigeerd om die  te bezetten en alles in gereedheid te brengen voor detonatie van de brug .  Dit is niet het eerste alarm voor de mannen. Meermaals hebben zij de bunkers moeten bezetten als oefening. Velen dachten dan ook dat het weer een oefenalarm betrof. Het zou echter bittere ernst worden.
De grenswielrijderskazerne is er begin jaren 30 gebouwd om de eenheid Grenswielrijders te huisvesten. Het Albertkanaal dat tussen 1930 en 1939 gegraven is diende ook als verdedigingslinie. Op de westelijke oever werden bunkers gebouwd op oogafstand van elkaar. In 1934 op 3 september namen de grenswachters, met veel eerbetoon van de plaatselijke overheid, oud strijders van de oorlog '14-'18 en notabelen, de nieuwe kazerne in bezit. Vanaf die dag waren ze in het centrum van Lanaken niet meer weg te denken. Een aantal van de Grenswachters sloten na enige tijd een huwelijk met plaatselijke meiden en settelden zich hier voor het leven.
10 mei zou een einde maken aan de aanwezigheid van de Grenswachters en aan de Kazerne. Op die 10e mei waren binnen enkele uren tijd  de bunkers en bruggen over het kanaal in het bezit van de aanvallers. De kazerne was niet gebouwd om luchtaanvallen te doorstaan en werd in korte tijd totaal vernietigd waardoor de verbinding met de bunkers totaal uitviel. Verrast door de wijze van deze aanval, vielen velen van de Grenswachters in de eerste uren van de oorlog. Totaal verrast en uit hun lood geslagen sneuvelden de mannen en veel burgers in de directe omgeving van de aanvallen op de bunkers.
Op het kerkhof van Veldwezelt liggen op het 'ereveld' een 60 tal militairen uit verschillende eenheden begraven die de brug van Veldwezelt moesten laten exploderen en daarna de vijand moesten ophouden, minstens drie dagen lang zodat de achterban zich kon formeren. Het heeft niet mogen zijn de totale verrassing en het ontbreken van de broodnodige middelen ontbrak aan de verdedigers en werd hen fataal.
Naast de mannen op het 'veld van Eer', liggen aan de ingang van het kerkhof een groot aantal burgers begraven. Van baby tot hoogbejaarde  liggen er soms meerdere leden van één familie naast elkaar.
Vier lange jaren lang zouden de bezetters in onze omgeving de macht uitoefen om in september 1944,  verdreven door de geallieerden, weer terug te keren naar hún Heimat. In noord Nederland zouden ze nog een strenge hongerwinter tegemoet gaan alvorens de bevrijding en wapenstilstand tot stand kwam.
De wens van iedereen was daarna dan ook,
'Nooit meer Oorlog'

Het is vandaag 8 mei en precies 67 jaar geleden was dit de laatste dag dat nog iedereen in en rond Lanaken onbekommerd de nacht inging. In de nacht van 9 op 10 mei zou dat wel héél anders zijn.
Reeds geruime tijd waren er spionnen geinfiltreerd, onder de bevolking, in de buurt van de strategische bruggen, over het Albertkanaal en het Fort van Eben Emael. Deze infiltranten hadden bruikbare informatie verstrekt aan het thuisfront in Duitsland. Zo wisten ze in Duitsland dat er boven op het fort een voetbalveld aangelegd was om de bezetting te verstrooien. En als er gevoetbald kon worden, dan waren ze er zeker van dat op het dak van het Fort geen mijnen geplaatst waren. (Het fort was sterk genoeg om zich en de omgeving te verdedigen bij een aanval over land). Ook wisten de spionnen informatie door te spelen over de situatie bij de bruggen.
Midden in de nacht zette men de aanval in vanuit Duitsland, met Zweefvliegtuigen, getrokken door Junkers 52. De windrug had hun vlucht zelfs sneller doen verlopen als gepland, waardoor zij nog niet voldoende hoogte hadden om de zweefvliegtuigen te ontkoppelen. Daardoor overvlogen zij het Nederlands Luchtruim met ronkende motoren, waardoor  de schending van het Nederlands luchtruim niet onopgemerkt verliep. Het afweergeschut van Nederland heeft hen echter niet kunnen verhinderen hun aktie tot in de puntjes uit te voeren. Het oninneembaar geachte Fort en de bruggen van Veldwezelt en Vroenhoven vielen in Duitse Handen; De brug van Kanne kon wel nog in het laatste moment vernietigd worden door het Belgische Leger.
Bij deze verrassingsaanval lieten veel Belgische militairen en burgers in het aanvalsgebied het leven.
Deze gesneuvelden worden herdacht aan, de speciaal voor hen opgerichte monumenten rond de grensstreek.

foto: De man in burger tussen de militairen na de geslaagde aanval op Eben Emael is een infiltrant van Duitsland die rond de aanvalspunten zijn spionagewerk verrichtte.

 

Het is mei en daarmee ook de maand van de Mariavereringen.

In Neerharen is dat steevast de maand waar de gelovigen mis vieren aan de kapel van Maria van Banneux in de Keelhofstraat.
Eerwaarde Heer Pastoor Gust Vanherck, mocht zich dan ook afgelopen donderdag, wederom verheugen met de ruime belangstelling van zijn parochianen.
Alleen als het regent, gaan de open missen niet door aan de kapel maar wel in de parochiekerk

We zitten op de scheiding van droog en warm, naar voor deze tijd van het jaar normaal weer. Het belgisch weertje komt eraan. We gaan noodgedwongen acclimatiseren.
Op weg naar Tongeren waar ik voor de basisschool 'de Picpussen' een aantal foto's ben gaan schieten, bemerkte ik een heel stuk wegberm waarin een massa klaprozen stonden te bloeien. Natuurlijk moest ik hier even stoppen, om mijn eerste foto's van die dag digitaal vast te leggen. Deze papaversoort heeft voor de eerste wereldoorlog een grote betekenis gehad. De velden langs de IJzervlakte stonden rood van de Papavers ten tijde van  ' Den Grooten Oorlog'. Maar de vlakte was ook doordrenkt van het bloed van de jonge strijders die er het leven lieten. De klaprozen zijn  dan ook  het symbool van die gruwelijke periode.
Tussen al dat roods bemerkte ik ook één witte klaproos en één met een wit randje.
"Het is door het verschil dat 'de eenling  aandacht krijgt in de massa' ".
Vroeger stond de rode klaproos samen met de blauwe korenbloemen tussen de gewassen, maar door het gebruik van verdelginsmiddelen zijn deze en andere kruid- en onkruiden weggeseleteerd uit de akkers  en verschijnt  monocultuur.

Tot aan de laatste wedstrijd was het spannend bij het  miniemenellftal A van Koninklijke LVV. De laatste wedstrijd die gewonnen werd tegen Opitter met vijf treffers maakte dat deze ploeg onder trainer Mark Miermans het kampioensschap in de wacht kon slepen. Sechts een wedstrijd verloren zij tijdens de competitie en dan ook nog op eigen terrein tegen Stokkem met het kleinste verschil de stand op het bord was 1-2 en bezorgde hen een slecht gevoel.
Afgelopen zaterdag 5 mei speelden deze kampioenen dan nog eens voor de Beker van de Maaskant tegen Eisden Sport waarbij de bal 8 maal in de netten van de Eisdenaren belandde, geen enkele in het doel van LVV. Door deze zege kwamen de rode duivels van LVV dan ook nog eens in het bezit van de Wisselbeker van de Maaskant. Proficiat mannen de toekomst van LVV is verzekerd.
Op de foto de kampioenen, de trotse ouders, trainer en begeleiders.

Duiven beminnen elkaar voor het leven. Zo gauw het weer zijn invloed heeft op de hormonale vermeerderingsdrang van deze gevederde vrienden zie je ze in koppel paraderen over daken en op de grond. Daarbij trekken ze zich niets aan van de bezoekers van de kinderboerderij. Bij nader toezien bemerk ik dat de duivin aan een voet alle tenen en aan de andere poot enkele tenen moet missen. (door bevriezing waarschijnlijk afgestorven).

Manlief, Die zelf ook niet raszuiver is,  heeft daar helemaal geen problemen mee en doet er alles aan om vrouwlief met volledige overgave voor zich te winnen. In de natuur wordt héél anders omgesprongen met een handicap dan bij het opperwezen ‘de mens’.

De leden van OKRA Neerharen verzamelen zoals elke donderdagnamiddag voor het oude gemeentehuis van Neerharen. Zij spreken daar af welke tocht ze deze dag per fiets zullen maken. Er wordt besloten vandaag eens tot aan Geneuth te gaan. Onderweg zullen ze een terrasje pikken en de middag is weer ingevuld. In de winter gaat de fiets op stal en wordt er gewandeld.
Vroeger zaten hun leeftijdsgenoten achter de geraniums, daar moeten deze OKRA's niet van weten. Voor hen telt, houdt je fit, want rust roest. Fier stappen ze op hun ijzeren ros en trekken, onder een stralende hemel, richting Geneuth .
Het valt op dat de mannen een pet dragen (voor de foto even afgezet) en de vrouwen niet, zeker vanwege de krullen.

Een bezoekje brengen aan een Rommelmarkt.

Meestal een kleurrijke bedoening zo’n rommelmarkt. Van kromgetrokken draadnagel tot antieke klok. Bijna alles wordt er te koop aangeboden. Kleren als nieuw, nog ingepakte cadeautjes die ofwel dubbel gekregen zijn of niet gewenst.

Als er tijdens de rommelmarkt sprake is van voortreffelijk weer, dan komen daar duizenden mensen op af, zo ook in Genk tijdens de 1^e meiviering. Pracht en praal in de straten en op de pleinen. Het is mooi en verdient een pluim voor de organisaties met hun vele vrijwilligers om van zo’n dag een onvergetelijke te maken. Het was dan ook een ‘onvergetelijke’.

Tussen al die duizenden mensen lopen er ook die, door het lot bepaald, hun ogen de kost geven bij al die te koop aangeboden ‘rommel’. Héél veel van die ‘rommel’, zouden hen een beetje geluk kunnen geven. Ik hoor iemand op een mondharmonica spelen en hoor de mensen zeggen wat kan die mooi spelen. Maar als ze zich omdraaien en de man nastaren krijgt de man maar weinig lof voor zijn muzikale uiting. Nastaren blijft maar contact neen.

Terwijl de Stralende Meikoningin, met haar gevolg, haar zegetocht door de straten van Genk op statige wijze doet en door een massa mensen bejubelt wordt, keert de mondharmonicaspeler naar zijn home ook hij heeft van deze afwisseling in zijn dagelijkse bestaan genoten. Is dan toch iedereen tevreden ‘vandaag’?

Is er verschil met vroeger?

De eerste meidagen zorgen voor veel vrije dagen dit jaar. Een van onze kleinkinderen logeert bij ons. Het is mooi weer en ik besluit met hem naar de kinderboerderij te gaan.
Het wilde zo zijn, dat mijn kleinzoontje een ‘vrouwtje’ aantrof in de kinderboerderij. Ze zitten beiden op de kleuterschool het ‘Willertje’ in Waltwilder.

De ‘opa van het vrouwje’ wordt mijn gesprekspartner. Hij woont op het Molenweideplein en ik in de Brugstraat. Wat wij, buiten bet oppassend grootvaderschap, gemeen hebben is, dat wij beiden lang geleden, vóór onze legerdienst, werkzaam waren bij de Sphinx-Cheramique in Maastricht. Hij moest daar een héél groot aantal oortjes aanzetten aan de kopjes en ik maakte daar 27 closets per dag. Al pratende over vroeger kwam ook de dorpse samenhang van vroeger ter sprake.

Onze kinderen, die nu ook ouder zijn, hebben een veel gejaagder leven. Beiden gaan uitwerken en hebben daardoor een anders gestructureerd gezinsleven.
Beide ouders moeten nu zorgen voor het inkomen, daar waar vroeger het loon van de man, toereikend moest zijn voor de kost en woonst. Men spreekt nu van onthaalmoeders en naschoolse opvang. De moeders waren vroeger thuis bij hun kroost.

Het sociale leven in de wijk was anders als nu.
Vroeger zag je  meer buren bij elkaar staan praten. Op stoepen zaten mannen bij elkaar die er een kaartje aan het leggen waren, terwijl iets verder jonge mannen aan het ‘litsen’ waren (met centen gooien, om ter kortst bij een getrokken lijn, waarbij de winnaar alles opstreek en bij gelijkheid een extra beurt voor de winst). Jongens en meisjes zijn aan het ‘kokerelle’ (met een touwtje aan een stokje een tol laten draaien), terwijl er ergens bij een kuiltje, in het wegdek of pleintje, enkele kinderen aan het ‘sjare’ waren (knikkers in een putje mikken, waarbij iedereen een worp doet en de kortst bijzijnde, zólang de andere niet geputte met de vinger mag putten, totdat hij er een mist, waarop de volgende mag proberen, winnaar is hij die de laatste knikker put voor hem is de pot, ). Ook waren er kinderen die spelen met een ‘reip’ ‘deij zien aon't reipe’. ( ’n reip is een fietswiel ontdaan van spaken, deze werd dan met een stokje voortbewogen waarbij men dan langs de ‘reip’ bleef volgen,). Twee literblikken waarin geconserveerde groente (meestal appelmoes) had gezeten, werden voorzien van twee touwtjes in aangebrachte gaatjes, een speeltuig om te ‘blikke’. Op de ‘weij’ werd een gat gegraven waar overheen takken en een oude mat of karton gelegd werd, waren de roofriddersholen van de jongens, het hield hen een hele dag bezig. ‘Bökske springen en’ kobboj en indiaantsje’ spelen met houten geweer en zelfgemaakte pijl en boog, dat was pas een spel. Geen zwembad aan huis maar een grote zinken wasbak met water gevuld gaf al veel waterpret.('in de besing' die ook gebruikt werd voor de wekelijkse wasbeurt er hadden maar weinig mensen een douche of bad)  Meisjes gingen met drie en zelfs vier ballen tegen de muur ‘kaotsele’ en jongens op straat en plein voetballen.
Hebben de kinderen nu meer vrij dan vroeger? Wij gingen zaterdagmorgen ook nog naar school. En  gingen we naar de kerk waar de juffrouwen en meesters van school mee vooraan in de rij zaten, om respect af te dwingen tijdens de mis.
'n Centje verdienen op de kegelbaan door de kegels weer recht te zetten en de bollen terug laten rollen.
19.00 uur ging de TV aan en om 23.00 was de laatste uitzending gedaan en gingen de mensen naar hun slaapvertrekken, overal zag je het licht uitgaan rond die tijd.

Meisjes liepen rond in jurken en rokken, jongens in korte- of flodderbroek. Er was geen merkkleding, toen had men nog zondagse kleren en eens per jaar ‘Paasbest’. De kleren werden tot aan de draad afgedragen en doorgegeven van de grotere naar de kleineren.
Die niet vuil was van het spelen die was ziek.
Er waren natuurlijk nog meer spellen en spelen, eigenlijk teveel om op te noemen.

Nu dreigen de kinderen buiten de boot te vallen als ze geen merkkleren dragen. Ze worden wel gevraagd, ze schoon te houden. Vuil maken hoort er niet meer bij.
Er waren toen geen hangjongeren en hangjongerenplekken. Neen, toen hing iederéén rond en men had er geen last van.
Het is nu zelfs zo dat omwonenden naar de rechter stappen als kinderen geluid produceren als ze aan het spelen zijn, dat noemt men nu lawaaioverlast.

Druk drukker drukst, gejaagd gejaagder gejaagdst.

Nicolas Reynders, beter bekend als Nikkela  uit de Sapstraat, wordt volgende week 91.

Hij geniet op zijn oude dag in zijn huisje in de Sapstraat van het stralende weer.

Nicela heeft jarenlang het kruis gedragen tijdens begrafenissen en heeft al heel wat parochianen voorgegaan naar hun laatste rustplaats. “Iech moot nog effe heij blieve, Slivvenhier wöl dat zoe, mienen tied is nog neet gekömme”. Al is het al ’n paor kier bekans zoe geweis”. Als Nicola in zijn stoel gaat zitten komt er een kuikentje dat hem overal naloopt op zijn schoot zitten. Door het intensief contact met zijn gevederd vriendje kan hij nergens gaan of het zit achter hem aan.Nikkela heeft in zijn ren enkele kippen en ook enkele pauwstaartjes zitten. Over de koer loopt steevast een kraai die bij hem terecht gekomen is nadat hij aangeschoten was. Hij stelt het goed ondanks het gemis van één vleugel. Hij heeft het opperbest onder de vleugels van Nikkela.

Nikkela verteld graag over de oorlog en het smokkelen. Tabak smokkelen was een winstgevende bezigheid tijdens die verschrikkelijke jaren. Als je net op de grens woont dan kan je daarvan meespreken. De tabak werd nat gemaakt en in een riem om het lichaam gedragen zo gingen de smokkelaars op pad naar Nederland. Sterke drank hebben ze destijds ook zelf vervaardigd die ze aan de militairen verkochten onder het merk Whisky. Om de sterke drank te maken ging ik naar Pietersheim in een café een zwart goedje halen, daar moest je dan gekookt water bij doen en dat werd dan de beruchte Whisky. Ik deed dat goedje onder in een melkkan en kon zo langs de kommieze die aan de brug over het kanaal stonden. Ik stookte die sterke drank samen met mijn buurman.

Preficiat veur volgende weik Nikkela, blief nog mèr get heij.

Erik de Viking heeft niet enkel metalen voorwerpen gevonden. In zijn 'buit' bevinden zich ook een aantal pijpekoppen. In zowel klei als porcelein gegoten pijpekoppen met figuurlijke 'koppen'. Schitterende exemplaren zitten er tussen.

Hobby’s die een passie worden.

‘Erik de Vikking’ zo wil hij hier genoemd worden.

Hoe kwam ik met Erik in contact. In de winkel kreeg ik van de kassadame de prijs van mijn aangekochte goederen te horen. Zeventiennegenennegentig. Ik antwoordde, Napoleon verbiedt het begraven van overledenen in de kerken”. Het bedrag klonk als een jaartal en mijn reactie was spontaan al had de afschaffing van begravingen meer voeten in de aarde gehad. Een man die in de rij aan de kassa stond liet toen, geïnspireerd door het woord Napoleon weten, dat hij een grote hoeveelheid munten, knopen en andere metalen voorwerpen bezat die hij middels metaaldetector had gevonden in het veld. Ik raakte meteen geïnteresseerd in zijn vondsten en vroeg of ik eens langs mocht komen om foto’s te maken  voor dit Blog. Ik mocht langs komen en hij vond het fijn dat zijn vondsten op Internet zouden verschijnen.

Ik ben hem gaan opzoeken en plaats hier  mijn bevindingen:

‘Erik de Viking’ is zijn pseudoniem en hij woont in een schuit op het water. Als ik er aankom en de woonboot binnenstap, zie ik meteen een deel van zijn collectie op zijn werktafel liggen. Vloeistoffen om de penningen en metalen vondsten schoon te maken staan er tussen een hoeveelheid metalen overblijfselen uit vervlogen tijden.

• Munten in verschillende metalen, legeringen en ook edelmetaal (zilver).
• Knopen die op de jassen gezeten hebben van legereenheden die Maastricht belegerden. Lederversierselen, 
• Ketsers’ van vuursteen in een metalen omhulsel om een vonk te verkrijgen bij het afschieten van een kogel uit een musket..
• Metalen bolletjes die uit deze musket  afgeschoten werden liggen er in massa op de velden rond Maastricht. Een groot aantal zal wel tot verwondingen en doden hebben geleid, een groot aantal misschieters eveneens, want de musket was niet zo’n betrouwbaar wapen in juistheid. De musketiers hadden daarom ook een degen waarmee zij de vijand te lijf gingen. D'Artagnan (de beroemde musketier) werd op 25 juni 1673 door zo'n bolletje getroffen en vond de dood voor de Brusselse poort bij een bestorming van de stad hij was 62 jaar oud.
  Devotie medailles,laken en vleeszegels.
• Gewichtjes om op de waag te leggen om zo het gewicht van het geld te kunnen wegen want er werd nogal eens iets vanaf geschaafd of vervalst. Het geld was zijn gewicht in zilver of goud waard.
• Tussen de vondsten van Erik bevinden zich ook prachtige pijpenkoppen in porselein en aardewerk.
• Een meetinstrument

Teveel om op te noemen.

De gevonden voorwerpen geven een goed beeld weer van langdurige aanwezigheid bij belegeringen van de stad door de eeuwen heen.

Al die spullen vond hij in het gebied dat bij voortduring in het verleden,het terrein was van belegerende legers voor Maastricht.

Erik doet zijn veldwerk met een  metaaldetector  (in België niet meer toegestaan). Zijn vindplaats wil hij niet exact prijsgeven maar het  is in het gebied rond de stad Maastricht.

“Als mijn detector uitslaat dan krijg ik een rilling. Alles wat ik vind, neem ik mee naar huis om het op te schonen. Soms zit ik dagen achter elkaar zo’n vondst te bewerken tot hij zijn karakteristieke eigenschappen prijsgeeft”.

“Eens in de zeven jaar vindt een veldonderzoeker een gouden munt heb ik me laten vertellen nou ik ben nu drie en een half jaar bezig met de velden af te lopen dus heb ik nog drie en een half jaar voor die gouden munt”.

Valkenburg wapent zich tegen drugsrunners
Valkenburg -  De gemeenteraad van Valkenburg heeft de algemene plaatselijke ordening maandagavond met spoed aangepast om drugsrunners te kunnen wegsturen.
De politie bereidt een actie voor, tegen drugsrunners langs de A2 in Eijsden, Maastricht en Meerssen . De korpsleiding houdt er serieus rekening mee dat dealers in dat geval hun toevlucht zoeken in de buurgemeenten. Ook Margraten krijgt binnenkort een verzoek van de politie om de APV op dat punt uit te breiden.

bron De Limburger 23 april

Maria Janssen uit Rekem zit te genieten van de zon op haar bankje dat op haar erf staat. Zij heeft zo goed zicht op  de weg Maasmechelen-Lanaken.  Ze vindt het toch wel een erg drukke baan geworden tegenover vroeger. Ze kan zich de tijd nog herinneren dat er in elk dorp maar een enkeling een auto had. Nu staat er een voor elke deur.

Ze heeft het eerst niet willen zeggen maar gaat toch overstag als er naar haar leeftijd geraden wordt. Als er 82 geraden wordt doet zij er een jaartje bij. Maria is 83 en nog goed ter been. Ze zegt dat ze haar dag om krijgt met lezen en als het even kan op het bankje. Leest U dan veel is de vraag. “mér goodt dat iech dat nog kén joong wat zouw ich anders doon”

Lekker weertje zeg ik lekker warm hier op het bankje. Zo’n weer heeft Maria nog niet meegemaakt zo vroeg in het jaar zegt ze maar ze wil er niet over klagen.

Op een zwarte auto naast haar huis op het grasveld staat met plakletters dat er een 30+ party op komst is in Rekem. Gaat U er ook heen want U bent ook 30+ vraag ik haar. “Méh joong wat zouw iech dao goon doon dat is veur joong luuj”?  Vroeger, zegt Maria, werd er enkel gedanst thuis op feestjes en als het kermis was nu gaan ze elke dag en ze kunnen niet meer dansen.

Ik verlaat Maria met nog een goede gezondheid te wensen en maak nog vlug een foto van haar met instemming
Dag Maria. Hou U op de been!

'foto Rik de Stilotekenaar'
Het OPZ van Lanaken had open deur tijdens Vlaanderendag. Op deze dag kan er een kijkje genomen worden achter de schermen van sommige instellingen van de Vlaamse Overheid. Er was een zéér grote belangstelling bij het publiek voor deze Psychiatrische instelling. Met paard en wagen en in busjes kon men zich laten rondrijden. Middels folders doet de instelling beroep op vrijwilligers,'WORD VRIJWILLIGER IN DE ZORG je krijgt er zoveel voor terug'
De bewoners van OPZ zijn zowel jongeren, midlifers, senioren en bejaarde mannen die schizofrenie, halllucinaties,onsamenhangende spraak, ernstig chaotisch gedrag, gebrek aan initiatief en activiteit, vertonen.
Sinds begin deze week zijn er een zestigtal patienten ingetrokken in het totaal nieuwe Psychiatrisch Verzorgingstehuis in het centrum van Lanaken . Dit is een woon en verblijfvorm voor mensen met een psychiatrische handicap. Een begeleid wonen vorm die goede resultaten afwerpt.
Dit tehuis is er gekomen ter vervanging van het op het terrein van het OPZ bestaande PVT, omdat zo'n tehuis wettelijk gezien niet op het terrein van het ziekenhuis mag liggen.
Ik ging ook eens een kijkje nemen aan dit PVT in de Koning Albertlaan. Ik trof er twee mannen buiten aan die wel een gesprekje wilde slaan. Het waren Marc Joris  uit Winterslag en Rik Westhovens uit Rekem. Het was een aangenaam gesprekje eerst met Marc alleen later ook met Rik erbij. Toen Marc zei dat Rik een goed tekenaar was, ging Rik naar zijn kamer om een 'stilotekening' op te halen waarvan hier een foto te zien is in de zijkolom rechts. In de zij kolom rechts ook enkele fotos van tekeningen en schilderwerken van patiënten van het OPZ.
Rik en Marc zijn zeer tevreden over de verhuis. Nu hebben we eindelijk wat privacy dat hadden wij in Rekem niet. We heben onze eigen spulletjes en zijn nu een grote familie. Een dame die een patiënt kwam binnenbrengen zei bij haar buitenkomst dat het een prachtig huis was, waarop Marc zei "ja maar wel een gouden kooi". "maar wel met open deurtjes".

erfgoeddag Lanaken 2007.
Miet Cops, is altijd te vinden op culturele samenkomsten. Ook nu weer kwam de kranige dame, vergezeld van haar zoon, een kijkje nemen in Veldwezelt. Hier had het LADOC (Lanaken Documentatiecentrum) een tentoonstelling ingericht rond het Funerair erfgoed en Heraldiek. In het bijzonder de overledenen tijdens de tweede wereldoorlog, waarvan er foto's van hun begrafenis uitgestald waren, hadden de volle belangstelling van Miet.
Ik weet het nog goed zegt ze, op de eerste dag van de oorlog werd ik rond Vier uur in de morgen wakker (normaal stond ik op om vijf uur om de kippen te voeren), Ik maakte vader wakker en zij, het is oorlog. Vader die het niet kon geloven stond toch op en ginguit het raam hangen om iets te horen. Je hebt gelijk wicht 't is oorlog. Waarschijnlijk hoorde ik toen het afweergeschut van Maastricht.
Een tijdje later zagen wij bij ons tegenover in de lage bosjes ( waar nu de school Sparrendal staat), grenswachters sluipen, richting het huidige ziekenhuis St Barbara . Ze zeiden ons dat het oorlog was en dat we moesten vluchten. Vader vroeg waarom dat ze ons dan niet verdedigden, daar waren zij toch immers voor opgeleid als grenswachters? "We moesten weg want de kazerne is ontploft en Kapitein Gidelo is doodgeschoten, ook de bruggen over het kanaal zijn in handen van de vijand", was hun antwoord.
Een tijdje later kwam men ons zeggen dat we moesten vluchten, want de weg naar de berg zou gedinamiteerd worden om de opmars van de Duitsers te stuiten. We hebben toen zoveel als kon opgeborgen in de kelder en zijn gevlucht richting Bos om te schuilen.
Omdat de Duitsers verder landinwaarts trokken, zijn wij 's anderendaags weer huiswaarts gegaan. Vele andere mensen zijn toen steeds verder getrokken tot ver in Frankrijk. Ik weet dat er toen Lanakenaren op de brug van Doornik doodgeschoten zijn door de Duitsers. De namen van die mensen staan te lezen bij de burgerslachtoffers op het monument bij de kerk van Lanaken.