De Merodes in Pietersheim hadden als buitenburger van Maastricht in de stad binnen de stadsmuren een refugiéhuis. Hier konden zij zich in tijden van oorlog veilig terugtrekken. Er waren meerdere Adellijken die in de stad een refugiéhuis hadden en de Abdij van Hocht eveneens. Het voormalig  refugiéhuis van Hocht dat later overging naar de Zusters van het Arme Kindje Jesus is nu het huis in de bosschtraat 69 en in beheer van het Leger de Heils.

In de nabijheid van hun refugiéhuis genaamd de poort van Pietersheim schonken zij aan de Faliezusters een huis genaamd de poort van Pietersheim die de toestemming kregen om er in 1470 ter plaatse een klooster te stichten. Het staat in de directe omgeving van De rivier de Jeker en de Pater Vinktoren die destijds Thorne achter die Schwestern heette. Jan VII (1455-1485) van Merode gehuwd met Margaretha van Melun was toen Heer van Pietersheim.

Faliezuster verwijst naar de sluier waarmee de zusters hun gelaat bedekten. De Faliezusterorde verviel in armoede na een brand in 1652 waarbij het archief in de vlammen opging en nalatigheid van het bestuur.  Met de grootste moeite werd een klein klooster met een kapel gebouwd ter plaatse. Het enige nu nog aanwezige gebouw is het faliezusterklooster in de Begijnenstraat. De Faliezusters die instonden voor de verzorging van pestlijders onttrokken zich in 1674 van de taak van ziekenverzorging.

In steden met een omwalling zoals Maastricht liepen varkens in de straten om het huisvuil op te ruimen, Bij gebrek aan riolering liepen secreten over en diende de straten tevens als afvoer. Het waren dan ook stinkende steden waar de rat welig kon tieren, met alle gevolgen van dien.

In 1509, 1543, 1579, 1611, 1623, 1633, 1635, 1652 en 1669 heerste de pest in Maastricht. Alle pestlijders werden naar een pesthuis achter het Minderbroedersklooster op de St. Pieterstraat gebracht. In 1669 was de pest zo hevig dat alle pesthuizen snel overvol waren. Nu werd het Antoniuseiland als pesteiland ingericht en werden de besmette personen er met een boot naar toe gebracht. De kloosterlingen die de pestlijders verzorgden of veelvuldig met pestlijders in aanraking kwamen, liepen met een witte stok door de straten, zodat de inwoners hen konden ontwijken. Rechtbanken, scholen en werkplaatsen werden gesloten om verder besmettingsgevaar te voorkomen. Het werd een warme zomer. De sterfte was zo groot dat er geen mogelijkheid was om de lijken naar het kerkhof te vervoeren. De lijken werden zo met grote hopen in kuilen gegooid en bedekt met kalk. Omdat de eerste besmettingsverschijnselen op het gezicht te zien waren werd het vrouwen verboden sluiers te dragen of dit ook voor de Faliezusters gold is onbekend.

In 1796 verviel het Convent en diende het gebouw als kazerne voor de Franse Genietroepen. Na de Franse periode viel het gebouw toe aan de gemeente Maastricht en werd het een huisvesting voor politieagenten. In de jaren 60 van verleden eeuw werd de kloosterkapel afgebroken en staat er enkel nog het pittoreske voormalig Faliezusterklooster met zijn trapgevels en daklijst met consoles. De ramen met hardstenen omlijsting geven aan het huis de uitstraling van een 17^e eeuwse bouwtrant.  

Aan de rand van het Nationaal Park Hoge Kempen liggen de sportvelden van Voetbal, atletiek en tennis.
Regelmatig treffen we daar lopers aan die door het Pietersheimbos hun trainingen doen. Aan de keienwal op de houten vlonder staan een aantal lopers te stretchen, ze noemen zich zelf ´de lanakense lopers´. We mochten hun eerste groepsfoto schieten.
Op het plein van Lanaken VV lopen de mannen hun training te doen waarvan geen foto´s want ze moeten morgen tegen Halen hun thuiswedstrijd spelen.
Bij Atla is het een drukke bedoening, de jeugdtrainingen zijn bezig.
De atletiekclub ´ATLA´ die dit jaar de volwassen leeftijd van 21 jaar haalde (gesticht 1989), heeft honderden leden en is daarmee een van de grootste clubs.
Heel wat jongeren van beide kunne lopen op verschillende plaatsen te trainen. Een meisje doet er aan kogelstoten, enkele zijn met de discus aan het oefenen terwijl er korte lopen gedaan worden op de cintelbaan.

We volgen de Asbeek vanaf de Sprokkelstraat tot aan de Educattieve poelen bij de Kinderboerderij. Onze begeleider is Patrick Kellens die werkzaam is bij Bos en Groen.
De educatieve waterpoelen in het pietersheimbos bij de kinderboerderij, worden gevoed door  de Asbeek. De poelen, in de onmiddelijke nabijheid van de Kinderboerderij, zijn bij uitstek de plaats om schoolgaande jeugd kennis te laten maken met de amfibieën en waterdiertjes, vlinders en libellen.

In het stiltegebied Pietersheimbos hoor je de geluiden van auto´s niet maar wel het geluid van fluitende vogels. 
De poelen liggen op de plaats waar eens boskiezel werd gewonnen en de daarbij ontstane kuil werd in de jaren 80 van verleden eeuw gedempt, met grond die vrijkwam bij de verbreding van het Albertkanaal. Daardoor zijn er ook zaden, van ter plaatse voorheen niet voorkomende planten verplaatst, zoals de zeldzame graslathyrus die er nu voorkomt.
Door de plantengroei, zoals klaver, ter plaatse komen er blauwtjes naast heel wat andere soorten vlinders voor en doen de padden en kikkers zich te goed in de twee educatieve poelen.

Heel wat inheemse bomen zijn er aangeplant zoals de Es, Zomer- en Wintereik, de Els en meer andere soorten. De Amerikaanse vogelkers wordt systematisch verwijderd door mensen van Bos en Groen. Toch is er nog heel wat werk voor de mensen van Bos en groen met betrekking tot het opschonen en verwijderen van dode en omgevallen bomen in het bos tussen de Sprokkelstraat en de poelen.

Verleden jaar werd de draadafsluiting rond de aanplantingen verwijderd, hierdoor kunnen reeën, tot kort aan de poelen komen. Maar ook een aantal everzwijnen doen zich te goed in dit gebied. Ze waren niet lijfelijk te zien maar wel hun sporen van omgewroete stukken bos langs de Asbeek.

Door het koude voorjaar zijn er nog maar weinig vlinders te zien maar dat zal hopelijk veranderen als de temperaturen gaan stijgen.

Doordenkertje.
De vraag kwam zo maar in mij op en ik vroeg het aan mijn jongste kleinzoon. "Wie is onze koningin?" En zonder na te denken zei hij, "Koningin Beatrix".
Nu moet u weten dat het pas in Nederland Koninginendag was en dan nog eens de opmerkelijke dodenherdenking op de 4e mei, waar de hele wereld over sprak omdat 'n malloot daar hard begon te schreeuwen, tijdens de twee minuten stilte, met de gekende gevolgen.
Dus is het in een kinderhoofdje wel eens moeilijk als men het in de Nederlandstalige tv-wereld over "de koningin gaat", met een gouden koets en veel pracht en praal waar heel Nederland oranje kleurt. 
Nu moest ik hem wel verbeteren en zei, "Beatrix, is de koningin van Nederland, ónze koningin heet Paola".
Hij keek bedenkelijk naar mij en zei, "ja, ja, en dan is Meester Cauberg zeker de koning?".
Ik had deze reactie niet verwacht en dacht, hoe komt hij daar nu bij? 
Maar mijn frank (euro) viel al snel en moest er wel om lachen want zijn schooldirectrice heet juffrouw Paola en als die koningin is dan is schooldirecteur meester Cauberg koning.

LVV gaat,  na winst thuis, met goede cijfers naar uitwedstrijd tegen Stal a.s. zondag.

2-0 was de eindstand tijdens de thuiswedstrijd. In de laatste seconde van de eerste helft bracht de nummer 20 oftewel achterspeler Schobben de stand op 1-0. Meteen daarna werden de kleedkamers opgezocht in de wetenschap dat de stand wel hoger had kunnen zijn in het voordeel van de thuisploeg. Op een gegeven moment maakte de keeper van Stal een blunder waarbij de aanvallende Vindts de bal kon bemachtigen, jammer genoeg kon hij deze kans niet omzetten in een doelpunt.
Bij een aantal hoekschoppen leed de thuisploeg onnodig balverlies.

Tijdens de tweede helft werd er in dezelfde trant gespeeld en de voortdurende druk op het doel van de Stalse doelman kon voor Lanaken niet onbeloond blijven.

In de 81^e minuut was het wederom Schobben die scoorde en daarmee de eindstand op het bord zette.

Met 2-0 heeft de Lanakense club een goed zicht een verder verloop van de nacompetitie

Het weer stond aan de zijde van de organisatie, die instaat voor het eerbetoon aan de Lanakense monumenten van de Grenswacht en de gesneuvelden voor het vaderland.

Eerst ging het vanuit het CCL naar het monument van Commandant Giddelo dat op het Molenweideplein staat. Daarna ging het naar de plaats waar de kazerne van Lanaken aangevallen werd vanuit de lucht. De aanval waarbij Commandant Giddelo en grenswachters het leven lieten en de mensen van Lanaken voor het eerst ervan overtuigd werden gemaakt dat het oorlog was. Leerlingen van het vijfde studiejaar, van het Heilig Hartcollege waren aanwezig tijdens de herdenking en een van hen las zijn getuigenis voor aan het monument.
De herdenkingen werden muzikaal opgeluisterd door het Seniorenorkest en Solo Doedelzakspeler Johnny Reynaers. Een groot aantal Militaire voertuigen uit de tweede wereldoorlog reden in colonne mee tijdens de verplaatsingen naar de verschillende monumenten. Twee F16´s vlogen over de plek waar voor Lanaken nu precies zeventig  jaar geleden de oorlog begon. Net daarvoor werden donderbussen ontstoken met enorme knallen ten gevolg.

Voorzitter van de Gemeenteraad Keulen gaf een uitvoerige speech over de beide wereldoorlogen en dankte de aanwezigen, de organisatie en vrijwilligers die bijgedragen hebben tot een eervolle herdenking.

Bij de herdenking was de oudst nog in leven zijnde oud-grenswachter Herman Vuerstaek uit Veldwezelt.
102 Lentes telt,  “de kleine Korporaal”, over twee maanden en dat zal niet zo maar voorbijgaan in zijn familie en dorp, het dorp dat dit jaar dorpsdagen organiseert onder het teken ´V´ van Veldwezelt, maar ook van Vuerstaek, Vrede, Vrijheid, Vriendschap, Vreugde, Victorie, Vastberadenheid, Verstandhouding en meer andere.

Na het eerbetoon, op de plaats waar eens de kazerne van de Grenswacht stond, ging het met de bus en begeleidende oudlegervoertuigen, richting de monumenten van Hubert Vrancken en Casimir Rock, waar beide  politiek gevangenen en gefusilleerde mannen uit Lanaken geëerd werden met bloemen. Hierbij waren familieleden van hen aanwezig om bloemen te leggen.
De dag werd afgesloten in het CCL waar een koffietafel gereed stond en er gelegenheid was tot ophalen van herinneringen.

Raymond Hermans, die tijdens de plechtigheden diende als spreekstalmeester, liet in een gesprek aan tafel weten, dat het destijds op die 10^e mei, toen zij op de vlucht gingen voor de Duitsers, het bloedheet was en dat je de meikevers voor het oprapen had toen zij de Bessemerberg overliepen. “Wij zijn gegaan tot Zonhoven waar we een drietal dagen hebben geleefd in de kelder van een school, om dan terug te keren naar huis dat bij heel wat mensen leeggeplunderd was”. vier jaar en twee maanden later werd Lanaken bevrijd van de bezetter.

Na de Franse revolutie gingen vrijwel alle abdijgoederen in particuliere handen over. Zo is het landgoed eigendom geweest van de families Dumonceau en van Langendonck. In de tweede helft van de twintigste eeuw zijn delen van de aankleding en het interieur verdwenen of aangepast aan de smaak van de opeenvolgende particuliere eigenaren. Het kasteel van Hocht, de kasteelhoeve en de landerijen zijn nog steeds privébezit en niet toegankelijk voor publiek.

De gebouwen en de muur zijn beschermd als monument, het park, neerhof en omliggende weiden en akkers zijn beschermd als waardevol landschap.

In de herdenkingssteen aan de kerk van Lanaken, zijn de namen van een groot aantal burgerslachtoffers van WOII gebeiteld. De namen staan alfabetisch. Door deze alfabetische volgorde zie je niet meteen wie er tot eenzelfde familie behoort.

Voor de nabestaande van elke vermelde persoon is het drama even groot, voor twee families op de vlucht was het verlies dramatisch groot. 

Bij nader onderzoek blijkt dat er in het geval Eertmans, er van de 13 gevluchte familieleden 10 familieleden de dood vonden in Oudenaarde er twee zware verwondingen opliepen en een baby als bij wonder er zonder verwondingen van af kwam. Deze baby is nu 70 jaar oud en de enige nog in leven zijnde van deze tragedie.

En in het geval Slangen Hustinx er vijf leden van een familie plus een broer van de vader het leven lieten. In hun gezelschap was eveneens een uit Lanaken gevluchte vrouw nl. Agnes Pass.

Zeventien van de 28 burgerslachtoffers die op het graniet vermeld staan en die door het bommengeweld tijdens hun vlucht naar vrijheid ver van hun heimat het leven lieten.

op de 10e mei zal het 70 Jaar geleden zijn dat in onze streken de tweede Wereldoorlog begon.

Langs het Albertkanaal geconstrueerde bunkers die de bruggen bewaakten en het onneembaar geachte fort Eben Emael, waren de doelwitten voor de aanvallers om, langs daar een snelle tocht door België, richting Frankrijk en Groot Brittannië te realiseren. De geschiedenis leert ons dat ze daarin gelukt zijn en dat ze het fort, ondanks de grote bezetting in en rond het fort, in korte tijd konden veroveren.

De kazerne in Lanaken, waar Commandant Gidelo het commando voerde werd vanuit de lucht gebombardeerd en de commandant kwam daarbij om het leven samen met 20 grenswachters. Er was geen verbinding meer met de bunkerbezetting en het hoofdkwartier, de mannen waren overgelaten aan de willekeur van de aanvallers.

Door het luchtbombardement op de kazerne in Lanaken werden de mensen uit hun slaap gewekt. Ze gingen de straat op en wisten al snel dat het menens was. Het was oorlog en wat nu?

Heel wat Lanakenaren gingen op de vlucht voor het geweld, sommigen zochten hun heil in de bossen rond de Besmer en keerden na enkele dagen terug. Anderen gingen te voet richting binnenland en Frankrijk. Op sommige plaatsen werden de vluchtelingen per spoor richting Frankrijk vervoerd in goederen- en veewagons. Om uiteindelijk in de omgeving van de Spaanse grens te belanden.

De familie Slangen in de Pannestraat wist al snel, met in het achterhoofd de gruwelen van de oorlog 14/18, dat zij zouden vertrekken. Vader, moeder en drie kinderen zouden in het gezelschap van een broer en een jonge vrouw, richting binnenland vluchten, de oudste zoon Jean zou als enige achterblijven in Lanaken.

Ook drie zussen Eertmans, met hun echtgenoten Thomassen, Ghelen, Vangelabeek en kinderen, vluchtten richting binnenland, weg van het oorlogsgeweld.

Hun vlucht zou echter leiden naar de dood, tijdens luchtbombardementen door Stuka’s,  waarvoor zij hun heimat hadden verlaten.

De Engelse piloot Geddes, die met een Lysander vloog zag, op de 19e mei 1940 tijdens een verkenningsvlucht samen met zijn boordschutter Clarke,  20 vliegtuigen van het type Stuka aan de Schelde een bombardement uitvoeren.

Op dat moment bevonden de drie zussen zich, met hun echtgenoten en kinderen, aan de Schelde waar het bombardement uitgevoerd werd.

Informatie verstrekt vanuit Oudenaarde:

Het gezin Pieter Thomassen-Christine Eerstmans (respectievelijk 30 en 28 jaar) en hun twee kinderen Mathieu (6j.) en Louis (4j.)uit Lanaken

Het gezin Hieronymis-Ghelen (30j.) Marie Eerstmans (32j.) en hun kinderen Christine (8j.), Louis (4j.) en Jeanne (2j.) ook uit Lanaken

Nog een derde gezin uit Lanaken en behorend tot dezelfde familie als de voorgaande werd getroffen door het verlies van

vader Mathys Vangelabeek (35j.), zijn echtgenote Joanna Maria Eerstmans, die oorspronkelijk ook voor dood werd opgenomen en hun zoontje Chretien werden naar het militair hulphospitaal van Oudenaarde overgebracht. Zij overleefden de ramp en keerden naar Lanaken terug.

Louis Vangelabbeek, die eveneens het luchtbombardement overleefde, was 1 maand oud. Tijdens het bombardement lag hij in een kinderkoets. Dat was zijn geluk want hij werd door de luchtverplaatsing weggeblazen en zou in een instelling ondergebracht worden omdat er geen zekerheid bij wie de baby behoorde. Aan een chapelier dat hij op de borst droeg werd de baby herkend en bij zijn moeder en broertje teruggebracht, die zwaar gewond opgenomen waren in het hospitaal en hun verdere leven te lijden zouden  hebben van de verwondingen.

Johanna Maria Eertmans keerde als oorlogsweduwe met haar twee oorlogswezen terug in Lanaken en kreeg onderdak bij familie. Van de dertien familieleden keerden er maar drie terug.

Enkele dagen later speelde zich in Therouanne in het Nauw van Calais nog een drama af voor een Lanakense familie.

Het was op 22 mei om 18.30 toen het stadje aangevallen werd door een aantal Stuka’s en de familie Slangen-Hustinx op dat moment na 12 dagen en nachten vluchten ter plaatse waren. Dit waren: Pieter Slangen (1893)en zijn echtgenote Maria Hustinx  (1896), vervolgens hun kinderen Maria Slangen (1925) en de tweeling Magdalena en Michel Slangen (1930).

Verder nog Joseph Slangen (broer van Pieter) en Agnes Pas. Allen kwamen zij om het leven bij een bombardement door Stuka’s.

Op de 10e mei is er in Lanaken een herdenkingsviering die begint om 09.30 in het CC Lanaken en zal duren tot 16.00

Voor inlichting betreffende de viering kunt u terecht op het nummer 089/71.56.03

De leerlingen van de basisschool,  ´Aan de Basis’ Smeermaas, hebben afgelopen weekend hun eigenste uitvoering van de Musical ‘Peter Pan’ opgevoerd. Na afloop kregen zij een oorverdovend applaus van de toeschouwers.

De leerlingen die oktober verleden jaar een start maakten met de audities voor de hoofdrollen, werden begeleid door twee professionele krachten, die les lopen aan het conservatorium van Maastricht. Ulrike Simon uit Bilzen, die haar laatste jaar begonnen is voor Master en de Bachelorstudent uit Colombia José Daniel Lopez Torres die, na maanden van oefenen en oefenen en nog eens oefenen met de leerlingen, tot een overweldigend resultaat kwamen, zijn ervan overtuigd dat er tussen de leerlingen, van peuter tot zesdeklasser, heel wat talent verscholen zit.

Omdat al gauw de kaarten voor één voorstelling de deur uit waren, werd besloten er twee voorstellingen van te maken.Geen enkele stoel bleef onbezet.

Alhoewel er hoofdpersonages rond liepen op het podium, mag gezegd worden dat elkeen  van de leerlingen zijn/haar eigen hoofdrol op een uitmuntende wijze heeft volbracht, daarbij moet gezegd worden dat de lange dag in en rond het CCL toch geen verlies aan concentratie heeft gegeven voor de tweede voorstelling.

Het was voor alle aanwezigen, op het grote podium en in de zaal, genieten van dans, zang en acteertalent. Een ding bleek maar weer eens overduidelijk,  ‘elfjes bestaan wel’, vraag het maar aan Tinkebel.

Het schoolteam sprak haar dank uit aan: de leerkrachten, sponsors, ouders en vrijwilligers, die bijgedragen hebben tot het succes van de Musical en zeker een dikke proficiat voor de uitvoerders, ‘onze kinderen’.

Afgelopen zondag deden 16 jongens en meisjes uit Neerharen en Smeermaas hun hernieuwde doopbeloften in de parochiekerk van Neerharen.

Amber, Molly, Michelle, Michelle, Sem, Jelle, Debra, Shana, Jordy, Ruben, Anne, Tamara, Vera, Jens, Phaedra en Lieke, werden onder een stralende zon, aan de Pastorij afgehaald door de Kon. Harmonie St Lambertus en samen met de vormheer, Eerwaarde Heer Jef Weijers en parochiepastoor  Gust van Herck en Catechisten,naar de kerk begeleid.
In de kerk werden zij opgewacht door ouders, peters en meters.
Vier jongeren die achter het altaar plaatsgenomen hadden, luisterden de Eucharistieviering muzikaal op.

Na de viering gingen de vormelingen met hun familie huiswaarts om hun hernieuwde doopbeloften feestelijk te vieren.
In een huishouden werd dat in drievoud gevierd omdat drie meisjes hun doopbeloften hernieuwden, geen drieling maar een vijfde- een zesdeklasser en een zus in het middelbare.

gevlekte wolzwever en de gewone wolzwever vliegen langs het talud van de Zuidwillemsvaart in Smeermaas. ze zijn maar enkele mm groot maar bezitten het vermogen om hun larven te laten gedijen in het nest van bijen.
Stil hangen ze, laag boven de grond of boven een bloem. Hun vleugels gaan wel meer dan 300  keer per minuut op en neer zoals dat ook te zien is bij de kolibrie. De wolzwever is van april tot juni te zien en voedt zich met nectar die hij uit bloemkelken haalt. Het is geen bij en geen wesp maar een vlieg en vliegen hebben de mogelijkheid niet om te steken dus is het wolzwevertje een insect waar je niets van hebt te vrezen.
De wijfjes leggen hun eitjes in het nest van zandbijen waar de larve zich te goed doet aan , in eerste instantie het stuifmeel en later aan de bijenlarven.
Een andere vlieg die gebruik maakt van een uitsteeksel op de snuit is de ´snuitvlieg´deze zweefvlieg leeft alleen van nectar en niet van stuifmeel vandaar het instrument voorop de kop om dieper in de bloemkelk zijn levenselexir op te kunnen zuigen.
En de Franse Veldwespen, ja die zijn ook al actief op zoek naar een geschikte plaats voor de nieuwe generatie.