In Huize St Anna zijn ze alles in gereedheid aan het brengen voor het nakende carnavalsfestijn, Zelfs de struiken in de omgeving worden met een grote tondeuse gemillimeterd.

Wie er Prins en Prinses gaat worden is een groot geheim. In de middag zitten de Senioren ten huize te sjoelen en terwijl de bewoners aan het avondmaal aanschuiven, tref ik in de inkomhal twee bewoners aan die nog in goede doen zijn. Beiden doen zij het nog zonder rollator en verstandelijk zit het nog wel goed.
Als ik met hen in gesprek ga en laat weten dat mijn gedachten uitgaan naar het stel dat a.s. zaterdag de scepters gaan dragen, beweren beiden dat zij het zeker niet zullen zijn. Toch flikkeren hun ogen op als het over zaterdag gaat. Wie weet zitten hier dus op de foto de adspirant Prins en Prinses van Huize Sint Anna 2011.
De dame op de foto is afkomstig van Tongeren. Als ik haar vraag hoe ze dan in Lanaken in het rusthuis terechtgekomen is, zegt zij dat de oorzaak ligt bij haar dochter die in Lanaken woont. Zij is namelijk de schoonmoeder van de residerende prins van Lanaken Noël I.
De man op de foto is Jaak, de immer Glimlachende bewoner van het huis en met carnaval de grote Animator, die sinds hij kennis gemaakt heeft met deze schone uit Tongeren, "ïets" minder vrijwilligerswerk doet in Huize St Anna, maar het personeel kan daar wel begrip voor opbrengen.

Overigens is dit festijn enkel voor genodigden.

Hendrik Stevens is weer vertrokken naar de Filippijnen voor zijn welzijnswerk.

Hij logeert daar niet in een hotel maar tussen de arme bevolking. Zijn eerste doel om kinderen met Astmatische aandoeningen aan verstuivers en medicijnen te helpen, heeft hij intussen uitgebreid naar de hulp voor diezelfde kinderen van de Filippijnen, om ze in de behoefte van scholing te sterken. In lamentabele constructies worden een groot aantal de elementaire beginselen van schoolse kennis aangeleerd, aan kinderen, die met hun ouders, een inkomen regenereren uit de opbrengst van de vuilnisbelt.

Momenteel bezoekt hij een schooltje dat zo krakkemikkig is dat het met zekerheid niet de functie van fietsenhok bij ons zou verkrijgen, wegens te gevaarlijk. Meer dan veertig ‘ ‘beltkinderen’ volgen daar les.
De reus van een kerel, die Hendrik is met een groot hart ,kreeg het hier een beetje moeilijk en moest zijn tranen bedwingen.

Het ligt in de bedoeling van Hendrik, dit schooltje te laten slopen en er een nieuwe te bouwen. Hiervoor verkreeg hij de toezegging van een stukje grond na een gesprek met the Barangay-chief.

Maar ook u kunt Hendrik helpen in deze roep op gerechtigheid. U kunt dat doen door zijn actie financieel te steunen.

Kijk daarvoor op

jpaf.be  of mail  info@jpaf.be

De Maas is al een tijdje in normale toestand.
Op 09-2 stond hij, of zij,  op 40,43 m TAW. Nu de Maas zo laag staat en verder daalt, kan je goed zien wat er allemaal meedrijft richting Rotterdam, maar meer wat er achterblijft in struik en boom langs de waterkant.

Niet enkel plastic komt terecht in de Maas, maar ook Maasverband en Kruisverband drijven mee met het Maaswater en hangt als kerstverlichting in de struiken en bomen. Maasverband is dan wel een zinspeling op Maandverband en Inlegkruisjes voor Kruisverband, maar ook een heel groot deel van het plasticc zijn restanten van pampers. Allemaal voorzorgsmaatregelentreffende producten die wel een droog gevoel moeten geven maar de hoeveelheid water van de Maas echt niet kunnen absorberen.

Dus dames doen  rechtstreeks mee aan de vervuiling van de Maas.
Troost voor de dames uit Grootlanaken. De Maas stroomt maar in een richting en al wat er nu in de bomen bij ons hangt komt van the Big City Maastricht en verder stroomopwaarts.

De natuur komt nu ook op Kruissnelheid, Boom en struik komen in de knop, Katjes zijn nu weer te zien en het sneeuwklokje staat weer in bloem.
Heerlijk zonnetje waar mens en dier van geniet.
De lente is in aantocht.

Paardenresten Borgharen in Rijksmuseum van Oudheden

Het Rijksmuseum van Oudheden heeft een van de 69 paardenskeletten tentoongesteld, die in de zomer van 2010 in Borgharen zijn blootgelegd tijdens archeologisch onderzoek in het kader van het project Grensmaas. Het Rijksmuseum etaleert daarmee het (inter)nationale belang van de archeologische vondst in Borgharen.

De paardenresten maken deel uit van de nieuwe vaste expositie Archeologie van Nederland, die vrijdag 14 januari van start is gegaan. De tentoonstelling biedt een totaal overzicht van bodemvondsten in Nederland uit alle tijden. De paardenresten maken deel uit van de bodemvondsten uit de 17e eeuw.

Consortium Grensmaas heeft op verzoek van het nationaal museum en de Rijksdienst voor het Culturele Erfgoed ingestemd met het tentoonstellen van een van de paardenskeletten.

Inmiddels heeft de provincie laten weten dat ze het vervolgonderzoek naar het paardengraf wil betalen, als het Rijk ook mee financiert. Ook zijn er ook vragen in Provinciale Staten gesteld die erop neer komen dat de provincie de 50.000 euro aan onderzoekskosten gewoon zelf zou moet betalen, met het oog op het grote belang van de vondst.

Het paardengraf dat ontdekt is tijdens de werken van het Grensmaasproject in Borgharen afgelopen jaar, is van Europees belang voor de krijgsgeschiedenis in voorbije eeuwen.

De versterkte stad Maastricht kreeg menigmaal te maken met belegeringen en daarbij werden heel wat paarden ingezet om bv de kartouwen te transporteren. Maar ook voor kruit, kogels en proviand werden deze edele dieren ingezet.

69 volledige skeletten lagen er in een greppel die naar alle waarschijnlijkheid dienst had gedaan in de circumvallatielinie.

Er komen twee periodes in aanmerking uit de 17^e eeuw, waarvan aangenomen wordt, dat deze paarden hun leven in de strijd beëindigden en hier begraven werden. De eerste is tijdens het beleg van Maastricht tijdens de veldtocht van Frederik Hendrik. Op donderdag 10^e juni 1632 kwam deze met zijn verzameld leger aan, in de omgeving van Maastricht, om deze stad te veroveren op de Spanjaarden. Zo gauw zij hier arriveerden werd een aanvang genomen met het aanleggen van een circumvallatielinie rond de stad.

In Smeermaas en Sint Pieter werd er een schipbrug gelegd waarmee de cirkel rond was.



In Smeermaas werd er nog eens een versterkt verdedigingswerk aangelegd evenals aan de overzijde in Borgharen, om de schipbrug te verdedigen. De gehuchten Smeermaas en Caberg kwamen zo binnen het strijdtoneel te liggen, dat tot zondag de 22 augustus zou duren. Daarna zagen ze de Spaanse bezetting, die zich overgegeven had aan de Stadhouder Frederik Hendrik, met volle krijgmanseer de stad verlaten..

Tijdens deze belegering van de Staatsen kwam een samengesteld Spaans leger onder de veldheren Cordoba en Santa Cruz aan in de omgeving van Maastricht, op dinsdag de 22^e juni en laat, met het afschieten van 3 kanonschoten, de bezetting van Maastricht weten dat ze er zijn om hen te ontzetten van de belegeraars.

Santa Cruz besluit op de linkeroever van de Maas geen aanval in te zetten omdat de vijf vooruitgeschoven schansen, op de linker zijde van de Maas aangelegd door de belegeraars, te sterk zijn.  Hij gaat met zijn leger naar Neerharen, om daar de Maas over te steken, om zodoende de minder beschermde zijde van de Belegeraars aan te vallen. Althans dat zijn de plannen van beide veldheren.  Met ponten gaan de soldaten naar de overzijde om daar een bruggenhoofd te vestigen. De Staatse belegeraars van de stad hadden hen daar echter verwacht en zich daar opgesteld om deze overtocht te verijdelen. De Spaansen werden tot drie maal toe in de pan gehakt, tweemaal toen ze reeds op de rechteroever waren en de derde maal werd het pont dat hen overvoer midden in de maas getroffen en zonk waarbij de mannen op de pont verdronken. Die aldus niet sneuvelde door de wapenen verdronk in de hoge Maas. 300 á 400 manschappen lieten aan Spaanse zijde het leven bij de Staatsen  waren dat er een vijftigtal.

Frederik Hendrik besloot om een dubbele gracht op te werpen op de rechterzijde van de Maas om zodoende een aanstormend leger te hinderen bij een eventuele bestorming.

Een Staats leger met voetvolk 3000 man sterk was intussen aangekomen uit Staats Vlaanderen en sloeg het kamp op tussen Borgharen en Itteren, tegenover Hocht.

Tijdens de gevechten met het ontzettingsleger ging de aanval op de stad gewoon door en was men doende  de vestingwallen te ondermijnen  bij de Brusselse Poort, waarlangs een diepe gracht was die nu ondermijnd werd, minstens 1.40m  (2 ellen) onder de grachtbodem, om zo de stenen wal te ondermijnen.

Een tweede  ontzettingsleger onder van Pappenheim kwam nu ook ten tonele op de rechter Maasoever bij Meerssen. Op donderdag 12 augustus arriveerde hij en vijf dagen later op dinsdag de 17^e zou de bloedigste slag tijdens de belegering de geschiedenis in gaan.

Toen Pappenheim arriveerde kon Frederik Hendrik niet langer de overtocht van Santa Cruz verhinderen bij Neerharen. Nu er geen hindering meer was om de Maas over te steken ging Santa Cruz  met zijn Heir de Maas over bij Neerharen, in de grote meander, om zich bij Pappenheim te voegen, wat het totaal op 40.000 man zal brengen, tegenover 20.000 man voetvolk en 4000 man ruiterij van Frederik Hendrik. Een overmacht, zo zou blijken, die uit het getal geen voordeel kon trekken.

Op de 17^e augustus, tijdens de middag, begint Pappenheim met zijn aanval op de kerk van Amby waar de staatse troepen een verschansing hadden opgeworpen. De wacht in de kerk kon standhouden en kreeg versterking.  Frederik Hendrik, die zijn kamp op de linkerzijde van de Maas bij de Brusselsepoort had, kwam zelf ter plaatse om zijn leger aan te voeren. 12 Stukken  geschut dat voortdurend met paarden ingespannen stond om zodra er onraad was te kunnen verplaatsen, werd snel naar de rechteroever gebracht ter verdediging. Deze batterij weet Pappenheims aanstormend voetvolk en de ondersteunende artillerie in de flank te treffen, waardoor diens artillerie buiten gevecht werd gesteld. Tot middernacht heeft het gevecht die dag geduurd, Toen het voetvolk zich terug wilde trekken, werden zij teruggedreven door de aanstormende ruiterij van van Pappenheim een zekere dood tegemoet. Pappenheim trok zijn mannen terug om uiteindelijk de aftocht te blazen met achterlating van een groot aantal gesneuvelden.

Opvallend detail maar niet onbelangrijk is het feit dat Santa Cruz niet tussen kwam in de strijd van Pappenheim tegen de Staatsen.

Na de aftocht, van de ontzettingsmacht, gaat de ondermijning van de vestingmuren bij de Brusselse poort verder en zal er een explosie volgen die een bres in de muur maakt waardoor er toegang komt tot de stad. De aanval wordt neergeslagen waardoor de aanvallers zich terug trekken tot aan de bres. Nu blijkt dat de belegerden moe van zo’n lange strijd onderhandelingen voorstellen.

De onderhandelingen leidden er toe dat de Spaanse bezetters onder Commandant van Lede Maastricht konden verlaten in volle krijgmanseer.

Op de 23^e verlaat van Lede met 1400 krijgsmannen de stad en Kan Frederik Hendrik met zijn gevolg de stad binnentrekken als overwinnaar.

Of de paarden van Borgharen uit deze slag van de 17^e afkomstig zijn is weinig waarschijnlijk, omdat deze strijd zich rond de kerk in Amby afgespeeld heeft en ze daar dan ook in een graf beland zouden zijn en niet tegenover Smeermaas.

140 Doden werden in Amby in een massagraf begraven dat zou dan eveneens met de paarden gebeurd zijn.

Als ze toch tijdens belegering in 1632 het leven erbij inschoten zou er een andere reden dan gesneuveld in de strijd gevonden moeten worden. 

Nu de paardenresten opgeslagen zijn in Leiden is de vraag actueel of de Provincie Limburg over de brug komt met 50.000 euro om het onderzoek naar het inmiddels over de hele wereld bekende Paardengraf van Borgharen af te ronden.

Een krijgsgeschiedenis die onlosmakelijk deel uitmaakt van de geschiedenis van Grootlanaken dat steeds te lijden had van de belegeringen van de stad in haar nabijheid.

Misschien kan er een van die paarden ooit wel eens terecht komen in Lanaken in een permanente tentoonstelling, wie weet?

Op de Maas bij Smeermaas komen nu heel wat watervogels voor die in vroegere jaren in mindere mate te zien waren.

Scholekster in de zomer en nu de Grote zaagbek. Er zouden volgens een hoktelling tussen Maastricht en Herbricht zo´n 12 meldingen zijn van deze watervogel. Het voedsel van de grote zaagbek bestaat voornamelijk uit vis.

De snavel van de grote zaagbek is voorzien van een rij kleine tandjes, waardoor gevangen vis niet gemakkelijk meer kan ontsnappen. De grote zaagbek is een zee-eend die vooral in de winter in Nederland aan te treffen is. De vogel is dan vooral te vinden op de grotere binnenwateren en riviermondingen. Broeden doet de vogel verder naar het noorden, vooral langs oevers van visrijke meren en rivieren met helder water.

Hoewel deze soort noordelijke broedt kon ik een paringsritueel vastleggen van een koppel om de Maas bij Smeermaas. Het wijfje ging zich heel smal maken en legde zijn kop op het water. Het leek zo wel op een grote vis. Het mannetje draaide rondjes rond haar heen en op een gegeven moment gingen zijn kruinveren omhoog staan. Er volgde geen paring want het koppel werd gestoord door een ander mannetje.

Klik hier maar eens voor een aantal foto´s op you tube

Mannen met gesofisticeerd detectiematriaal,  zijn het gebied -dat eerdaags afgegraven wordt tussen Borgharen en Itteren-, aan het onderzoeken naar eventueel niet ontploft ammunitie uit WOII. Dit doen zij, terwijl iets verderop een begin gemaakt wordt met een archeologisch onderzoek ter plaatse.
Iets verder dan het huidige onderzoekgebied trof men verleden jaar het paardenkerkhof aan, een unicum in het onderzoek naar de belegeringen van Maastricht in vorige eeuwen, die geen weerga kent in de Europese krijgsgeschiedenis.
Op en rond de Maas zijn er al tekenen van vergroting van watervogelpopulaties. Heel wat Brandganzen, Canadese ganzen, Nijlganzen, Zwanen, meerdere soorten meeuwen, Aalscholvers, Reigers en andere watervogels zijn nu reeds in grote getale te zien in het gebied tussen Herbricht en Smeermaas. Ook de minder voorkomende, Grote Zaagbek is er nu te spotten. Bij het meethuisje van de Dienst der Scheepvaart te Smeermaas zwom, man en vrouw Grote Zaagbek, rond in de sterk stromende Maas.
De mannen die aan het detecteren zijn, doen dit op de plaats waar bij belegeringen een schipbrug verbinding maakte tussen Borharen en Smeermaas. Zoals het nu gepland is, zal er een aanvang genomen worden met de weerdverlaging, begin april. Aan de overzijde zijn ze niet tevreden met de verlaging rond Ittere, waar een groot deel van het jaar droge grond aangekondigd is door het de uitvoerders, maar waar het tegendeel merkbaar is. Een groot deel van het jaar is dit aangekondigde natuurgebied bedekt met water en gaan er stemmen op om de drempels in de Maas, gelegd om aan Belgische zijde vismigratie te verbeteren, lager te maken.
Ook hier weer is het gegeven dat de Maas zich niet zo maar laat leiden in de richting van de wens van de uitvoerders van de weerdverlaging.

Elk jaar roept de Culturele Raad rond de jaarwisseling de vrijwilligers van verschillende verenigingen bijeen om hun jubilerende leden te vieren. In het OC Smeermaas  kwamen
op 20 januari meer dan 280 vrijwilligers uit Groot Lanaken bijeen.
Dit jaar ontvingen 46 bestuurs- of kernleden als blijk van hulde voor hun vrijwillige inzet een pentekening van Mathy Engelen. Waarmee met deze laatste daad de periode van Matty als cultureel Ambassadeur 2010 ten einde liep.



Burgemeester Willen had de eer om aan de aanwezigen de opvolger van Matty bekend te maken. Voor het jaar 2011 viel voor een jaar, - een dag,  de eer  aan Annelies Winten. afkomstig van Rekem.
Zij is een academisch geschoold muzikante, die behalve accordeon ook klarinet en saxofoon speelt. Zij oogst veel succes als accordeoniste in de wereld van de showbizz, en blijft toch met beide voeten op de grond. Zo speelt ze de ene keer op de weide van Rimpelrock, de andere dag zorgt ze mee voor ambiance tijdens het frühshoppen in Rekem.
Maar boven alles is deze ambassadrice gezegend met een stralende en ontwapenende glimlach.
Voor deze titel ontving ambassadrice Annelies een kunstwerk van de hand van glaskunstenaar Danny Beinsberger uit Rekem. Hij maakte dit kunstwerk speciaal voor haar. Na het officiële gedeelte werd er nog wat na- en bijgepraat bij een natje en een droogje terwijl het Tom Tiest trio voor muziek zorgde.

De spoorbrug over de Maas krijgt op dit moment een laatste controle, waarna de spoorlijn Lanaken Maastricht definitief opgeleverd zal worden.

Een van de uitbaters van deze lijn zal Captrain Benelux zijn, een dochteronderneming van Fret SNCF,  gespecialiseerd in spoorvervoer tussen de Benelux en Frankrijk en binnen de Benelux.  Zij bedienen – in samenwerking met gewaardeerde spoorwegpartners – ook ander markten als Duitsland, Italië en Zwitserland.

De eerste goederentrein zal op niet te lange termijn de verbinding openen tussen de twee Grensgemeenten Lanaken en Maastricht, en aansluiten op het Europese netwerk van het spoor, waardoor er weer vervoer over spoor komt na de sluiting in de jaren 90 van verleden eeuw.
Voorlopig is er nog geen verdere verbinding richting Belgisch binnenland, want de spoorlijn stopt tegenover Europamonument langs de ringweg. Het spoor zal bereden worden door Diesellocomotieven.
Op een Tramverbinding met Maastricht en Hasselt is het nog even wachten.

“We hebben in spanning gezeten, toen de Maas de eerste keer maar bleef stijgen. Het was op het nippertje, het water stopte op enkele centimeters voor de Veranda, zegt Rudy de uitbater van café ‘De Maasvallei”.

De Maas heeft een heel deel van de vernieuwde wal afgeknabbeld. Over een lengte van zo´n veertig meter heeft het water het geasfalteerde wegdek, langzaam opgetild en op de naastliggende akker, volledig intact achtergelaten. Dikke kiezelstenen, die door de Maas verplaatst zijn en afkomstig zijn van de vernieuwingswerken, bedekken de weiden. Er is niets zo sterk als water en vuur.

Nu de weg weer open is voor het verkeer, loopt café, ‘de Maasvallei’ weer vol met vaste klanten. Een aantal heeft, alvorens de rit te wagen, getelefoneerd met uitbater Rudy. Het gesprek van de dag is vanzelfsprekend ‘de Maas’. De Maas die eeuwenlang buiten haar oevers gaat en geeft en neemt. Een groot aantal eenden, ganzen en meeuwen vinden voedsel, daar waar het terugkerende water visjes en anderszinds achterlaat op de drooggevallen stukken land. Een regenboog aan de hemel die even dubbel werd geeft een mooi beeld van de weersomstandigheden.

Langs de Maas heb ik mij voorzien van brandhout, gekloven en al, zo heeft die onbekende iemand dat niet voor niets gedaan. De Maas zorgt dus ook voor mijn verwarming.

Langs de Maas in Herbricht zijn al een aantal bewoners voor een tijdje verkast. De weduwe in het laatste huis van Lanaken langs de Maas is naar familie en de echtgenote met kind van Jo Eurlings gaan bij vrienden logeren. Zij kozen voor zeker- en veiligheid. De paardenstallen bij Jo liggen hoog genoeg en Jo blijft dan ook op zijn bedrijf om ze te verzorgen.
Rudi -herbergier van café Maasvallei-, is naar de bakker gegaan voor vers brood. In zijn café zitten enkele vaste klanten en als wij er een tijdje zitten komen er nog meer bij. Twee vrouwen met kinderen, waarvan een in een babyzitje, komen eerst vragen of ze nog een kopje koffie kunnen drinken. Dat kan zegt Rudi, die op geregelde tijden telefoneert naar het meetstation, dat de hoogte doorgeeft van de Maas bij Smeermaas. Een referentiepunt, want als hij  te horen krijgt dat het peil op 45.90 staat sluit zijn zaak en het staat nu op 45.78. Bij 45.90 gaat het water over de enige berijdbare weg van Neerharen naar Herbricht. Aan de grens bij Smeermaas treffen wij Jef Roemans aan, oud hoofdambtenaar op rust van de Gemeentelijke Technische dienst. Hij weet zich nog de goed te herinneren dat ooit de riolering van Onder de Brug in Smeermaas uitmondde in de Maas. Na overleg met bewoners en gemeente is men toen tot de vaststelling gekomen dat die riooluitmonding in de rivier, de oorzaak was van de waterellende in Smeermaas. Er werd toen besloten de riolering te verleggen richting Kanaal en via een pompstation richting zuiveringsstation Rekem af te voeren, met als resultaat, geen overstroming meer onder de Brug in Smeermaas.
Om 17.15 werd de stand van 45.90 bereikt. En !!, het gaat nog in stijgende lijn deze nacht.
Bij al die nare berichten zijn er wezens die door de lentetemperatuur in de war gebracht worden. Twee woerden, met kriebels in de buik, vechten in de kolkende rivier een dominantiestrijd uit, om de gunst van een wijfjeseend te verkrijgen.

Samen op de foto met onze kandidate Marylin Neven, tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Lanaken. Marylin, dochter van dierenarts Neven is momenteel Chef Protocol bij Premier Leterme.
De nieuwjaarsreceptie liep in tijd een beetje uit maar dat is onoverkomelijk in Lanaken. De polonaise werd ingezet door een aantal rakkers, maar kreeg al snel navolging van onze senioren die hun beste beentje voorzetten. De waolbertienekes gingen goed over de toog en verwarmde de innerlijke mens. De jaarlijkse receptie is een goede gelegenheid voor het treffen van oude bekenden.

Straks komen alle foto´s online bij foto´s Nol in de rechterkolom