Rond 19.00 kwam er een plezier(ige)boot over het kanaal in Smeermaas gevaren, vol met passagiers die op het dek aan het zingen en aan het feesten waren.

'Ik denk bij het zien van het schip aan een titel  van een lied van Sudermann uit 1608'

'Dah komt ein Schiff geladen, bis an dem hochsten Bord...'. (daar komt een schip geladen, Tot aan de hoogste boord)

De passagiers, op z’n paasbest uitgedost, waren duidelijk ‘in the mood’. Een zanger op het achterdek had geen moeite om de feestvierders op zijn hand te krijgen.

Intussen werd het duidelijk, dat het om arbeiders ging, van papierfabriek Sappi in Lanaken. Reeds eerder mocht de kade van Smeermaas dienen om een feestelijke rondvaart van Sappi over de kanalen en Maas te beeindigen. De passagiers gingen aan wal om onder muzikale begeleiding van de Porijkes en voorafgegaan door politie naar het ontmoetingscentrum van Smeermaas te gaan waar er een receptie volgde.

De Porijkes waren wat aan de late kant maar dat lag waarschijnlijk in het feit dat  twee van hun muzikanten nog  niet aanwezig waren en dat ze daar op aan het wachten waren. Bleek echter dat deze twee nu niet toevallig  op de boot  als arbeider van PM8 aanwezig waren als medejubilarissen.

Het 25 jubileum van PM8 was de aanleiding tot deze jubileumviering. Papiermachine 8 werd in 1985 in gebruik genomen (Toen waren het nog allemaal knappe jonge mannen) nadat PM7 vanaf 1968 alreeds draaide. Heel wat arbeiders werden toen aangeworven voor de nieuwe machine en die mensen vieren dit jaar 25 jaar PM8.

SAPPI kwam als KNP LEYCAM naar Lanaken om een geheel nieuwe fabriek te bouwen, nadat in Maastricht gebleken was dat daar geen uitbreidingsmogelijkheid meer was. In 1968 rolde het eerste papier van de PM7 en heel wat Lanakenaren vinden vanaf toen hun nering bij SAPPI.

Omdat het om een groot aantal ging werd besloten dit in drie groepen te doen. De derde en laatste groep legde vandaag aan in Smeermaas.

meer foto's bij foto's Nol in de rechter kolom bovenaan klikken.














porijkes op z'mn paasbest.

Problemen, rond het achterwege blijven van stevige beschoeiing in Herbricht, kondigen zich nu al aan. Bij hevige regenval zoals de laatste dagen, vloeit het water van de akkers rondom richting Maas en maakt geulen in de -met zand gemaakte- oever langs de Geulerweg, die zijn naam eer  aanbrengt. Kleine en grote groeven snijden zich in het, vrijwel van stenen ontbrekende, zand. Het rijkelijk met schelpen aangebrachte mergelachtige zand, is een overschot van de werken aan het Albertkanaal bij de brug van Vroenhoven. 

In januari is er bij hoog water al een probleem geweest met de oever, waarbij toen zelfs een deel van de pas aangelegde weg het moest ontgelden. De weg is intussen in beton aangelegd.

De niet te onderschatten kracht van water op de verlaagde oever is duidelijk zichtbaar in deze grote meander in de Maas. Het is dan maar gissen wat de Maas met het overige zand gaat doen, bij de eerste heuse stijging van deze grind- en regenrivier. Volgens mij ligt ze al te likkebaarden.

De idee, ‘aan de Maas terug te geven wat haar is ontnomen’, heeft zijn grenzen. Ooit lagen enkele grensdorpen, die nu aan Belgische zijde liggen, aan de andere kant van de Maas. De Maas is een rivier die met grote debietschommelingen haar weg al eeuwenlang zoekt naar zee. Deze 'grillige dame' sturen is schier onmogelijk. Nog nooit in haar geschiedenis werden zo'n ingrijpende werken uitgevoerd aan deze meanderende rivier.  De toekomst zal uitwijzen tot wat de huidige werken zullen leiden.

Positief voor de vissers: Meerdere stegels werden aangebracht om hen de weg naar de Maas te garanderen voor hun geliefde sport. 

Bij al dat zand langs de Geulerweg, schiet mij een couplet uit een cantate te binnen:

Wer nur den lieben Gott lässt walten

Und hoffet auf ihn allezeit,

Den wird er wunderlich erhalten

In allem Kreuz und Traurigkeit.

Wer Gott, dem Allerhöchsten, traut,

Der hat auf keinen Sand gebaut.

Ook in Smeermaas stellen de bewoners zich steeds meer vragen rond de 'verbeteringen' van de maasoever, die nu  ontdaan van de begroeiing aangevuld werd met gewone dekgrond. Wat zal de Maas ook hier gaan wegnemen wat met zoveel dumpers werd aangevoerd. Ook de reden voor het aanvullen met grond, vóór de betonnen boord, ontgaat hen. Het zou vriendelijk zijn van nv De Scheepvaart, mochten zij met nieuwsbrieven de mensen op de hoogte houden van de werken, zoals dat wel gebeurt voor de werken aan Nederlandse zijde, waar het Grensmaas Consortium op gezette tijden een nieuwsbrief rond stuurt.

De aanloop met het orkest van Wim  Leys, was onder ‘Buien en Flitsen’. Maar bijna iedere bezoeker was bewapend met een paraplu. Sommigen waren net van vakantie terug, uit zonnige en warme oorden,  wat te zien was aan de opschriften op hun regenschermen.

Toen Wim Leys, na een warm en welgemeend applaus, van het podium verdween en de podiumzangers van dienst zijn plaats in namen, was het de beurt aan de meezingers op het plein van de "hemelse Vrede'. Vanaf dat moment viel er geen druppeltje meer uit de lucht. Leesbrillen werden boven gehaald, verschenen honderden sterren en begon het A-politieke evenement Vlaanderen Zingt in Grootlanaken.

Vanaf nu werd er, door jong en oud, gezongen en gedanst op de tonen en muziek van een schare van artiesten en groepen, beginnend met " Goeiemorgen morgen"  van Nicole en Hugo tot aan het afsluitingslied van ABBA "Thank you for the music". Er waren op het plein alleen maar blije gezichten te zien. Maar ook iemand die het lied van malle Babbe van Rob de Nijs wel heel erg letterlijk nam, …..“ Je tilt je rokken op en lacht naar iedere man. Die in het donker wel durft, wat overdag niet kan”. “En bij nacht in de kroegen hier, gaat je naam in het rond bij het blond schuimend bier”……..

En dan, nadat het  laatste lied van podiumkoor en pleinzangers geklonken had met meer dan 100 decibel,   werd er plaats gemaakt op het Podium voor Laura Lynn, voor een mooie afsluiting van een avondje dat begon in regen en eindigde met tevreden Lanakenaren die richting café of huiswaarts keerden.

Foto's in de rechterkolom bovenaan voor die het nog niet wist.

De werken aan de Maasboord in Smeermaas en Hochterbampd, zijn bijna voltooid. De boothelling, die gegraven werd aan de grens met Maastricht, werd gekozen, omdat daar de betonnen rand begint, die als hoogwaterbescherming aangebracht is in de vorige eeuw .Vanaf daar overgaand in een aarden wal, opgeworpen aan Nederlandse zijde met eveneens het doel de aanliggende huizen te vrijwaren van hoog water.

Vandaag 18 augustus werd de boothelling verhard met hellingbeton. Hiervoor werd een bijzonder voertuig van de Fa. Drion ingezet, uitgerust met een groot aantal trilnaalden. Deze vernuftige machine, legde  een drie meter brede baan van onbewapende beton aan met een dikte van 20cm  Van af nu kan ook de kajakverhuurder gebruik maken van deze boothelling, die in eerste instantie aangelegd werd om boten van de hulpdiensten in de Maas af te kunnen laten.

Herman Gielen van de Nv de Scheepvaart: “ de oeverwerken vanaf de Hochterbamd, vallen niet onder het geplande Grensmaasproject, maar zijn kosten die wij in België zelf dragen. Het was nu gelukkig mogelijk om vanaf de Maas via een werkweg de oevers te verstevigen en de diepe kuilen te vullen, het is voor het eerst dat wij zo'n  ingrijpende werken uitvoeren in de Maas”.

De grond en grind, die voor dit bijkomende werk aangevoerd werd, kwam van de weerdverlaging in het zomerbed van de Hochterbampd, die volgens plan verlaagd werd tot op de grindlaag. De laatste werkzaamheden in de Hochterbampd zijn daarmee voltooid. De Maas zal nu weer zijn gang kunnen gaan op een zo natuurlijk mogelijke manier en dat is het doel van de levende Grensmaas.

Ook  werd in de Geulerweg in Herbricht, de in januari bij hoge Maas weggeslagen asfaltweg, met dezelfde machine vernieuwd, maar nu in beton.

Om de werken te kunnen uitvoeren aan de hoge oever van de Maas in Smeermaas, werden alle bomen en struiken verwijderd. Ook de laatste aardpeer legde bij deze laatste oeverwerken het loodje. De oevers van de Maas zullen zeker dit jaar dus niet meer groen en geel kleuren, zoals dat decennia lang vanaf augustus het geval was. Het is nu maar afwachten hoe de oeverbegroeiing zich gaat herstellen. De tijd zal het ons leren.

Ook aan Nederlandse zijde is men al heel goed opgeschoten, Borgharen is nu al weer in zijn geheel te zien vanaf de zijde van Smeermaas, het grootste deel van de aarden geluidswal is nu afgevoerd en opgenomen in de lichtglooiende oever . Met zijn lichte glooiing zal het bij begroeiing,  veel weg hebben van een Maasstrand . Heel wat fietstoeristen, langs de rivier in Smeermaas, gaan even zitten of blijven staan, om de werken in zijn geheel gade te slaan. Als bewoner mag je dan aan de mensen op hun vragen  uitleggen wat daar allemaal gebeurt. De vreemdste vraag hierbij was of hier werken bezig zijn voor de A2 in Maastricht, doch dat is een ander paar mouwen. Voor die ingrijpende werkzaamheden zal er wel heel wat van dit hoogwaardig grind gebruikt gaan worden.

"De schermbloemigen" staan de hele zomer lang in bloei en zijn in trek bij wespen en andere insecten. Verschillende soorten wespen bezoeken deze planten en houden af en toe een gevecht met soortgenoten. andere wespen gaan er wild vliegend omheen zonder dat ze er op neerstrijken. De solitaire sluipwespen komen er ook veelvuldig fourageren, maar ook op wespen lijkende zweefvliegen.
Van de Tijgerspinen, die laag bij de grond hun web maken, om daar hun prooien (veelal sprinkhanen) te vangen, zijn er dit jaar tientallen aangetroffen, op de plaats langs de Zuidwillemsvaart, waar er verleden jaar rond deze tijd maar enkele te zien waren. Oorspronkelijk kwam de spinnensoort voor in het middelandsezeegebied maar steeds meer komen ze richting noorden opzetten.
Deze spin steekt niet en een eventuele beet is ongevaarlijk voor mensen. Het is een van de grootste spinnen in Europa en ziet er vervaarlijk uit, met haar op een wesp lijkende tekening. Dat is net de bedoeling,  Haar predatoren worden op die manier misleid, want die hebben een afkeer van wespen. Het mannetje is vele malen kleiner dan het vrouwtje. Feitelijk hebben beiden maar een taak, de voortplanting en als er een paring heeft plaatsgevonden belandt het mannetje meestal op het menu van vrouwlief. Ze wikkelt hem in en zal hem verorberen. Ook het vrouwtje dat de wacht houdt bij haar, in een cocon gelegde eitjes zal na het uitkomen sterven.
Wat een leven!!

De open omloop voor nieuwelingen werd in Lanaken verreden onder gunstige weersomstandigheden. 31 Nieuwelingen schreven zich in voor deze wedstrijd , voor de vierde maal, georganiseerd door Fitniss Trafic Lanaken. De open omloop in Lanaken gaat over een afstand van zestig-km oftewel 14 ronden met als begin en eindpunt het kerkplein. Lang bleven de renners in groep bij elkaar, af en toe een kleine groep vooruit, maar deze werden snel weer gegrepen. Tot in de 11^e ronde, toen ging Yente Clauw ervandoor om per ronde meer voorsprong op te bouwen en bleef tot aan de meet de groep vooruit. Aan de eindstreep had hij  42 seconden voorsprong op een groep van 9 renners. Van deze 9 kwam Koen Aerden als tweede en Boy Sanders als derde over de streep. Deze drie mannen zouden de bekers en bloemen, maar vooral de kussen van de missen, in ontvangst mogen nemen.

Yente Clauw “ het is niet zo’n gemakkelijke omloop, met de vele haakse bochten”. “ik heb onderweg geen tijden doorgekregen en wist niet hoever ik voorop lag, met al die bochten kon ik mijn achtervolgers niet zien”.

Het is inderdaad zo, dat je geen zicht hebt op de achtervolgers in deze omloop met zijn vele bochten, maar dat telt ook voor de achtervolgers die de vluchter niet kunnen zien.

De familie Clauw was maar wat blij met de overwinning van Yente. Vader Clauw die door een ongeval in de mijn, rolstoelgebonden is, zegt dat zijn zoon met zijn fiets steeds met hem meeging als hij meedeed aan een rolstoelrace.

Yente stond in mei  al op het podium, toen haalde hij, bij het Prov. Kamp.voor nieuwelingen, dat doorgang vond op het zelfde traject in Lanaken, de eerste plaats bij de eerstejaars nieuwelingen. Hij kwam toen als 12^e over de streep.

Koen Aerden (nu tweede) won toen nipt van de gedoodverfde winnaar Quinten Hermans, de prov. Titelstrijd in een fotofinish.

’n Oude prent laat zien hoe Smeermaas er in vroegere eeuwen uitzag. Een lage oever langs de grote levensader in het Maasland. Bootjes aan de kant en opslag van timmerhout. Het kanaalwas er nog niet en waarschijnlijk ook nog niet in de gedachten van de scheepvaart. De maas was en is een grillige regenrivier die in die dagen nog grindverplaatsend was. Dat is nu niet meer het geval, door de bouw van enkele stuwen in het Maasbekken bij Luik en in Maastricht. De Maas was soms héél hoog en soms héél laag. Als er geen wind was werden de schepen voortgetrokken door vrouw en kinderen, de schipper had ze zo altijd in het oog. Niet alleen mensen, maar ook paarden trokken de schepen Maas op- en afwaarts.

De aanleg van het kanaal zorgde voor een grote hoeveelheid grind en aarde die door vrouwen met korven op de rug naar boven werden getorst. Ze hadden botten aan en werden daardoor ‘Botressen’ genoemd. Als je goed kijkt langs de Maas, zie je aan het begin van het kerkhof noordwaarts de opgeworpen grond. De middelste beloopbare dijk is ongeveer de hoogte van Smeermaas vroeger.

Je zult dan ook meteen zien dat de Maas bij hoge waterstand het dorp deels overspoelde. Eveneens telde dat voor Borgharen en meerdere Maasdorpen. De betonnen band rond de Maas en de mogelijkheid om bij de grens balken aan te brengen bracht soelaas, maar kon de Maas niet binnen zijn dijken houden. Pas de jaren tachtig, bij het omleggen van het rioleringsstelsel richting kanaal, brachten voor de Smeermazenaren de oplossing tegen de vele voorgaande overstromingen.

De voltooide werkweg langs de Maas tot aan de grens met Nederland laat ons nu toe vanaf Smeermaas tot Herbricht te wandelen en te genieten van de Nieuwe Grensmaas. Heel wat vissers vinden nu hun weg naar de dijk in Smeermaas.In 1887 telde Smeermaas rond de 56 huizen die grotendeels gebouwd waren  vanaf het eerste huis langs de maas, genaamde ‘de Blauwe Geit’ gaande bij de huidige Brugstraat richting de toenmalige Kluis en Ermitage (De kluis en Ermitage ligt er nog steeds en is privébezit), daar uitkomende op de weg van Maastricht richting Maaseik.De gemene weg ging vanaf deze weg richting Pietersheim.

 In de Sapstraat vooraan stonden een zestal kleine huisjes, aan de voorzijde van de Grote Souw. In de Brugstraat was een brug over de Grote Souw ongeveer op de plaats van de huidige over de Zuidwillemsvaart. Vanaf de aanleg van de Zuidwillemsvaart (1821) mondt de ‘Grote Souw’uit in het kanaal..

De Maasbedding heeft zich in de loop der tijden meermaals verlegd en dorpen die er eerst rechts van lagen liggen nu op de linker oever. Nu de mens deze grote ingrepen doet in het Maasbekken, is het maar af te wachten wat voor invloed dit zal gaan hebben op de loop van de rivier

Je maakt het niet alle dagen mee, als je aan het vissen bent, dat er een boot vol Noormannen in een Vikingschip voorbijvaart en aan wal gaan. In de 9e eeuw gevreesd, maar nu vredelievend

In de vroegere kom van de Zuidwillemsvaart te Smeermaas,  legde  een heus Vikingschip aan, voor een overnachting aan de wal.
De mannen en vrouwen (de jongste 10 en de oudste met de baard 57) hadden hun kamp opgeslagen aan de wal onder de brug. Zo zouden ze, bij onverhoopte regenval, droog de nacht kunnen doorbrengen. Terwijl zij onder zeil gingen werd er door twee van hen wacht gehouden op de boot. Op een houtvuur in een grote pan werd een poging ondernomen om pudding te maken voor de hele bemanning. Doch een eerste proef van dit brouwsel was een aanslag op de smaakpapillen. De pudding belandde dan ook  in het kanaal.

De boot of het schip draagt de naam Fenrir en is een boot die door jongeren, van Jeugdbeweging Gigos in Genk Zuid, eigenhandig in elkaar is gezet. Vanzelfsprekend met intensieve begeleiding en samenwerking. Drie maanden lang werd er vorig jaar, na een grondige voorbereiding, gewerkt aan dit staaltje van scheepsbouwkunst, door  80 jongeren, tussen 6 en 26 jaar, in afwisselende groepen..

Hun grote waterdoop beleefden de jongeren verleden maand. Toen werd hun schip vervoerd naar Givet in Frankrijk, deplaats waar de Maas Belgie binnenstroomt. Van daaruit zouden zij gedurende 12 dagen een afvaart maken. Om vervolgens 140 km of  86,99  mijl later,via  Luik en Maastricht terug aan te meren in de thuishaven Genk.

Dit product van noeste arbeid en een staaltje van samenwerking tussen jeugdbegeleiders en jongeren, wordt ook verhuurd aan jeugdverenigingen. Dit was ook nu het geval. Een groep waterscouts (140^e FOS Seascouts) huurde het schip voor drie dagen. De verhuur gaat steeds onder begeleiding van twee mensen van Gigos met als kapitein Stefanie. De scouts stonden onder leiding van de Voortvarende Wever Hugo.

Voor heel even mochten Martijn, Jasper en  Isa plaats nemen in het Vikingschip met de drakenkop.
Na hun overnachting, zullen de mannen en vrouwen hun tocht voortzetten naar Genk.

Ze hebben er lang op moeten wachten de mannen in de bouw. Maar na een verdiende vakantie, waar de temperaturen meer van die in de herfst weg hadden, was de eerste echte zomerdag precies op hun eerste werkdag. Ook de mannen die aan de Grensmaas werken, hervatten hun werkzaamheden. De dumpers die af en aan reden deden dat met de nodige stofwolken. De tractor, met de waterton om de rijweg te besproeien, stond werkeloos onder de bomen naast de witte villa.  Drie vissers uit Tienen, hadden na acht jaar niet meer in Smeermaas gevist te hebben , nog maar eens besloten hier een hengel uit te gooien. Zij kregen op een gegeven moment genoeg van het af en aan rijden van de bumpers. Toen een van deze mastadonten hun plekje achteruit opreed, besloten ze alles in te pakken en huiswaarts te rijden. Een dag zonder een visje aan de hengel. Ze zullen beslist terug keren als het een beetje rustiger is langs de Maas.
De kajaks waren allen, zonder uitzondering, te water en ook morgen zal dat niet anders zijn. Over de Maasdijk reden de hele dag groepjes fietstoeristen en waren wandelaars getuige van de werken langs de maas. Bij de rustplaats Maaszicht was het terras de hele dag bevolkt.
En een oeverbewoner, die reed  gewoon zijn gras af met een hoofdbedekking.
Of die voor de zon of voor de stof was heeft hij niet laten weten.

Wil Tura in concert te Veldwezelt is een jaarlijks terugkerend groots evenement. in twee maal 45 minuten brengt de 70 plusser de zaal in vervoering, dan weer in opwinding. Rock and roll, minnezang en emotioneel gevoelige teksten, brengt de trouw terugkerende zanger in Veldwezelt. Afgelopen weekend was het voor de 28x maal en de zaal zat weer vol zoals vanouds. Wil kan niet stuk in Veldwezelt bij de Fanfare Sint-Lambertus. De muziekvereniging zal volgend jaar haar 75 jarig jubileum vieren en de belofte werd al gedaan aan het publiek door voorzitter Roger Vrancken, die daarbij zelf een beetje emotioneel reageerde. Wil Tura voelde zich zeer vereerd met de uitnodiging voor volgend jaar en dat was ook zo bij het publiek, dat aan 'hun idool' een staande ovatie gaf.
Toen Wil het lied ' Ik ben zo eenzaam, zonder jou' zong,  kwamen er bij heel wat van zijn vrouwelijke fans natte oogjes. En zoals elk jaar sloot Wil zijn optreden met 'Limburg , Limburg allein ..........'.
In de pauze en na de laatste noot van Wil Tura was het aan de 'D.J Theo and Co' om de mensen de dansvloer op te krijgen tot in de vroege uurtjes.Foto's bij foto,s Nol in de rechterkolom klikken.