Prins heerlijk geslapen vannacht. Het hotel is fantastisch. Het avondeten is dit hotel echter onwaardig. Als ze deze kok niet dringend vervangen zullen er nog weinig gasten hier komen eten. Het ligt zeker niet aan de producten die gebruikt worden. Maar als je en sausje maakt is het volgens mij een kleine moeite omdat warm te serveren, niet met stukjes groenten die ijskoud zijn. Dus het Skalite hotel is zeker en aanrader maar toch maar best één van de vele restaurantjes in de buurt bezoeken voor het diner. Het ontbijt was goed met voldoende keus. De gezondheid is onder controle er wordt dan ook rond een uur of halfnegen welgezind gestart. Het weer is uitstekend, strakke blauwe lucht dus vol op zon en de wind is veel minder dan gisteren. De motorkledij is nog maar eens omgewisseld, we vertrekken met een graad of achttien voor een rit van 298 km. Nog vergeten te vermelden de munteenheid hier is de Lev. 1 euro is 1,95 Lev. Dus ik deel de Bulgaarse prijzen door twee om het in euro te weten.

Er staat eerst een afdaling te doen van een twintigtal kilometers. Aangezien we midden in de bergen zitten betekent dit de ene haarspeldbocht na de andere. Normaal geen probleem ik neem ze zelfs graag. Maar hier is het allemaal net iets anders. Los zand, grint en afgewaaide takken liggen op de weg. Niet bepaald de ideale mix voor een motorrijder. Het tempo ligt dan ook bijzonder laag. Na de zoveelste haarspeldbocht neem ik de eerste foto van en mooi vergezicht. Na deze foto een foto van het wegdek dat ik tijdens de afdaling regelmatig over moest manoeuvreren, rijden kun je dit niet meer noemen. Eenmaal als de afdaling achter de rug is komt er een redelijk saai stuk, ik bedoel saai tegenover gisteren er is hier altijd wel iets te zien meer de gewenning begint blijkbaar al op te treden. Het is tijd voor mijn sigaartje, ik stop dan ook bij een redelijk groot benzinestation, de kleine pompjes vertrouw ik voor geen haar. Het zal voor Guz weer de 95 zijn die getankt wordt, waarschijnlijk zal hij weer brommen maar ik heb hier nog geen 98 kunnen ontdekken. Ik neem ook een paar flesjes water want het beloofd een dorstige dag te worden. Op het aangenaam terras lekker in het zonnetje blijf ik iets te lang zitten. Ik kijk naar de zwaluwen die met hun nesten bezig zijn (jammer genoeg zijn ze me telkens te vlug af voor de foto. Hoog in de lucht zweeft er een koppel ooievaars en tientallen gele vogeltjes vermaken zich in de berm. Het zijn volgens mij een soort vinken, goudvinken misschien? Ik weet het niet jammer genoeg is mijn kennis over vogels nog slechter dan mijn brabbel Engels. Ik zou aan beiden eens deftig moeten werken. Na deze pauze kom ik bij een mooi vergezicht uit, jammer genoeg te ver van de baan om een fatsoenlijk foto van te maken. Ik zie echter een onverhard weggetje naar een plaats lopen waar ik perfect die foto zou kunnen nemen. Dom, dom, dom. Waarom heb ik altijd van die ogenblikken dat ik absoluut mijn verstand weiger te gebruiken. Waarom zo focussen op een foto en denken; er is nog nooit niemand zijn leven lang met een motor op een onverhard weggetje blijven staan. Mensenlief dat he ik geweten. Na een driehonderd meter kom ik in sporen waar een vier een vier maal vier nog last zou hebben. Ik durf geen meter verder rijden. Beteuterd sta ik wat in het rond te kijken, behalve wat mussen is er niets te zien. Absolute stilte. Aangezien ik geen tent bij heb kan ook niet blijven slapen. Zelfs als ik wel een tent zou hebben was het probleem nog niet opgelost. Het probleem is namelijk, hoe moet ik in Godsnaam Guz uit dat spoor krijgen om terug te keren. Twintig minuten ben ik daar mee bezig geweest. Schijters bang dat ik omver zou gaan met Guz. Ik krijg die in dat spoor van zijn leven niet alleen terug recht. Met een constant slippen en schuivend achterwiel kom ik toch zo ver dat ik al dwars op het pad sta. Door het constant slippen van het achter wiel stinkt het naar verbrand rubber. Eindelijk kom ik centimeter voor centimeter zou ver dat Guz dwars over het pad staat. Het achterwiel nog in het spoor, het voorwiel in het andere spoor. Gelukkig was de onderkant van Guz nog vrij. Nu moest ik een berekend risico nemen, Gas geven, het voorwiel in het spoor houden en het achterwiel al slippend schuin uit het spoor zien te. Het gas zeker niet lossen anders is de kans te groot dat ik op mijn bek terecht kom. Mijn koppeling laten slippen en maar voorzichtig gas blijven geven. Op het kritieke moment dat het achter wiel uit het spoor kom geef ik wat gas bij om mijn evenwicht te kunnen behouden. Guz springt netjes met het achterwiel in het goede spoor. Een beetje verder op een fatsoenlijk plekje Guz weggezet. Afstapt en me een paar harde klappen tegen mijn kop gegeven. Als ge dat nog een keer lapt wordt Guz op pensioen gezet en gaat de Kees naar een rusthuis. Einde discussie. Toch nog maar snel een foto genomen, hij trekt op niets omdat ik niet ver genoeg ben gereden. Ik zet Guz op de foto en zeg dat hij zijn geknor moet houden, hij/zij ziet er precies tien jaar ouder uit.

Na dit avontuurtje komen we via een paar mooie vergezichten in het stadje Lom aan. Buiten dat er veel ooievaars hun nesten hier hebben is er weinig te zien. Na Lom komen we op een prachtige route met magnifieke vergezichten, de tijd begint echter te dringen, het is over twaalf uur we hebben amper 140 kilometer afgelegd. Hier kom ik ook voor de eerste keer in Bulgarije aan de oever van de Donau. Het is ondertussen een rivier geworden om u tegen te zeggen. Van de vergezichten heb ik niet veel foto’s, het asfalt is zo slecht dat de gemiddelde snelheid van dien aard is dat ik geen tijd meer heb om veel te stoppen. Een foto nemen is stoppen, helm afzetten, handschoenen uit doen en een eindje stappen om een goed zicht te hebben, dit alles twee keer natuurlijk. Vanaf hier heb ik wel de helmcamera veel gebruikt, hoef ik maar op een knopje te drukken. Jammer genoeg kunnen er op deze blog geen filmpjes gezet worden er zitten echt spectaculaire beelden bij ook van het wegdek. Na een twintigtal kilometer is het gedaan met de vergezichten. Ik kom een kerkhof tegen en kan het niet laten om er een foto van te nemen. Ook in Roemenië liggen de kerkhoven er zo bij , daar had ik echter geen kans om er een foto van te maken. Er staan nog 140 moeilijke kilometers te wachten. Een helse rit wordt het, op de zeldzame stukken goede asfalt lap ik voor deze keer de maximum snelheid van 90 km per uur aan mijn laars. Ik kom danig in tijd gebrek door de slechte staat van het wegdek. Het is een schande en eigenlijk pesterij van de bevolking hier dat die wegen er zo bij liggen. Een schoolbus kruipt werkelijk tussen de gaten door, over snelheid kun je zelfs niet spreken. Kilometers aan een stuk rijdt hij stapvoets, grote stofwolken achter zich latent. Op een fatsoenlijk wegdek zouden de schoolkinderen minsten een uur per besparen. De maximum snelheid van 90 km per uur niet aanhouden kost me bijna mijn kop. Het is mijn dag niet vandaag. Door de schaduw van de bomen zijn de gaten in het wegdek niet zo goed te zien. Ik rij met een snelheid van ongeveer 110 km per uur wanneer ik in een tamelijk goed wegdek te laat een redelijk diep gat zie. Ook deze keer ben ik weer wat blij dat ik de broodnodige motorervaring heb opgedaan tijdens mijn talrijke reizen. Waarschijnlijk zal er ook wel wat geluk bij te pas gekomen zijn maar ik kan het gat ontwijken. Toch blijf ik onder tijdsdruk risico’s nemen, weliswaar zo berekent mogelijk. Non stop heb ik gereden van 13 uur tot 17 uur over kilometers bar slecht wegdek afwisselend met redelijk wegdek. Ik moet eerlijk zeggen toen ik na veel gezoek, ook dat nog in het hotel aankwam ik steendood zat. Als er morgen onder Guz geen halve liter olie ligt is het verdomme een sterk beest.

Eenmaal in het hotel geïnstalleerd, ook niet zonder moeite wegens geen woord Engels aan de receptie kan ik genieten van een fijne douche. Een douche van het type drie in één. Je moet wel goed nadenken wat je eerst wil gaan doen. Ik zou denken een kakje.  Na de douche geniet ik van het prachtige decor van op het balkon van mijn kamer. Het is niet altijd even leuk op reis.

Het is echt mijn dag niet vandaag. In het restaurant wordt ook geen woord Engels gesproken. De menukaart is enkel in het Hongaars Maar allee ik heb gegeten. Ik dacht kip, het was kotelet, ik dacht rijs maar het waren gelukkig frieten. De koffie en het nagerecht heb ik maar gelaten voor wat het was. De halve liter Tuborg kon ik aanwijzen.

We blijven in Bulgarije, morgen 16/05 naar Silistra. Een ritje van 207 kilometer, hopelijk over een fatsoenlijk wegdek.

Verdomt slecht geslapen vannacht. Het ligt zeker niet aan het bed, maar ik heb danig last gehad van buikpijn. De oplettende blogvolger zal ondertussen wel begrepen hebben dat mijn gezondheid hier en daar wat te wensen onverlaat. Om alles onder controle te houden spuit ik drie keer per dag insuline en neem z’n zeventig pillen per week in. Verder ga ik hier niet over uitweiden.

Ik neem een licht ontbijt, voor ik vertrek neem ik een paar pijnstillers en een Buscopan in. Hopelijk is dit voldoende, als de buikpijn doorzet zou dit het einde van mijn reis kunnen worden. Het is acht uur wanneer de poort opengegooid wordt en we kunnen vertrekken voor wat later zal blijken weer een prachtige rit. Guz is nog altijd in topvorm, buiten wat gerammel van het hitteschild rond de uitlaat is er geen vuiltje aan de lucht. Ik krijg langs de oever van de Donau een stevige zijwind, om niet te zeggen een zeer harde zijwind. Regelmatig krijgt Guz dan ook flinke opdonders en moet ik zijdelings tegen de wind gaan hangen om het spoor een beetje te kunnen houden. Ben weer blij dat ik toch al redelijk wat motorervaring heb. Harder dan 70 km per uur zit er met deze wind niet in. Ik laat het scherm van mijn helm naar beneden omdat er hier en daar wat afgewaaide takken op de baan liggen. Ik zou bij toeval niet graag zo’n tak in mijn gezicht krijgen zonder bescherming. (veiligheid op de eerste plaats he Mieke) Ik ontdek weer een raar fenomeen. Door de harde wind die recht op de oever blaast drijven er grote takken en wrakhout naar de oever. Tientallen mannen en vrouwen staan dit hout uit de rivier te vissen. ZE leggen het in stapeltjes op een muurtje dat naast de baan loopt om het te drogen. Geen kans gehad voor een foto wegens niet kunnen parkeren. Het is een grote baan met weliswaar weinig verkeer mar ik probeer in vreemde langden het contact met de arm der wet zo miniem mogelijk te houden. Ook weeral geleerd door ervaringen die minder prettig waren.  Na een twintigtal kilometers verlaat ik de Donau, niet omdat ik deze rivier beu ben, gewoonweg omdat de weg zo loopt. Reizen kan ook simpel zijn, gewoon de weg volgen. We rijden de hoogvlakte van Roemenië in. En wat voor een hoogvlakte, prachtige vergezichten, en mooie kleurige bermen. Bij ons is dit onkruid en wordt het weggespoten of gemaaid. Hier laten ze het staan en het is prachtige. Regelmatig zie ik in de verte herders met kudden schapen en/of geiten. Het ziet er allemaal zeer vredig uit en er is een zalige stilte. Het vervoermiddel is hier overduidelijk paard en wagen. Hier ook gen lijken van dieren op de weg. Je moet al een verschrikkelijk dom beest zijn om je dood te laten rijden door een paard met wagen zou ik denken. Op het land wordt nog echt de paarde kracht gebruikt, grote stukken grond worden geploegd met het paard als trekmiddel. Het wieden van de eindeloze akkers gebeurd hier met de hand. Zowel mannen als vrouwen zijn (meestal ouderen) in groepjes op de schrale droge akkers bezig en dit onder een hete zon. Natuurlijk is er ook een keerzijde aan deze charmante bezigheid (om als toerist er naar te kijken). De tegenstelling is de bittere armoede die er is in de afgelegen dorpjes. Door hard labeur op de akkers proberen deze mensen zich min of de kop boven water te houden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er amper jonge mensen te zien zijn. Volgens mij zijn het veel Roma’s die in de afgelegen dorpjes wonen. Ze leven echt aan de onderkant van de maatschappij. Je hebt er drie soorten; een soort met een kruiwagen, de betere met een ezel en kar en de beste met paard en wagen. Ik wordt in deze afgelegen dorpjes argwanend na gekeken. Niet te verwonderen natuurlijk als er één of andere Pipo op een zware motor met op zijn helm een camera en microfoon voorbij komt. In één van de dorpjes roept er iemand wat scheldwoorden naar mij. Ik reageer niet, kan hem zelfs begrijpen. Alleen, ik kan er ook niets aan doen dat hij hier geboren is. Naar België komen is volgens mij ook geen oplossing. Hij zal het er zeker niet beter hebben als hier. DE Vlamingen en de Walen lusten elkaar rauw. Althans volgens de politiek en ook wel een beetje door de stembus uitslag. Is mijn persoonlijke mening en ik wens echt niet de politieke toer op te gaan. Ben er toch wel zeker van dat die Roma bij ons niet welkom is. De Donau is vanaf de hoogvlakte nog regelmatig in al zijn schoonheid te zien.

Terwijl ik langs een kudde geiten rij zwaait de herder spontaan naar mij. Dit laat ik niet liggen. Ik keer direct om en rij tot bij de herder. Een trotse herder mag ik wel zeggen. Het enige wat ik van hem versta is dat hij een Roemeen is. Natuurlijk wil ik een foto nemen, ik krijg het hem niet uitgelegd dus laat ik hem mijn fototoestel zien. Hij keek er naar zoals vroeger volgens mij een Indiaan naar Columbus heeft gekeken toen hij een spiegeltje kreeg. Nu begrijpt hij dat ik een foto wil nemen, ik probeer hem bij zijn kudde te krijgen maar dat wil hij niet. Zijn stok wil hij ook niet vasthouden. Het is dan ook wat het is. Een fiere herder met opgeheven hoofd op de foto. Hij maakt van mij ook een foto en vind het prachtig dat de foto’s op het schermpje van het toestel komen. Tussendoor stuurt hij regelmatig zijn hond naar de kudde om deze bij te sturen. Na eindeloos handen geschud en schouderklopjes kan ik vertrekken. Toch nog maar en foto genomen wanneer hij naar de kudde wandelde. Hij bleef me nazwaaien tot ik in de bocht verdwenen was. Heb ik misschien een verkeerd beeld van armoede? Deze mens kwam niet ongelukkig over, hij heeft volgens mij ook geen nood aan allerlei technische rommel. Tevreden met zijn kudde en zijn hond het moet kunnen.

De hoofdweg waar we over rijden is matig tot goed van kwaliteit. De zijwegen zijn allemaal onverhard. Ze liggen er echter zo uitnodigend bij dat ik het niet kan laten om een onverhard weggetje mee te pikken. Na amper een kilometer begint Guz te zeuren. Als je graag wilt gaan crossen, koop dan een motor om mee te crossen en laat mij aan de kant staan. Is het nog niet genoeg dat mijn hitteschild helemaal naar de bliksem is? Eigenlijk geen domme opmerking en ik besluit dan toch maar om het asfalt terug op te zoeken. Na een paar kampen te zijn voorbij gereden komen we aan bij een prachtige brug over de Donau. Ik een kotje zit een soort bewaker die er op tie kijkt dat er geen foto’s van de brug genomen worde. Aangezien mijn helmcamera nog opstond heb ik wel beelden van de brug. Hij deed echter teken om de camera onmiddellijk af te zetten, waar ik ook direct op in ging. Met en kwade blik gaf hij me toegang tot de brug. Ik rij over de brug en kom op en prachtig geasfalteerde weg die, je gelooft het nooit na tweehonderd meter overging in onverharde weg. Volgens Garmien een kilometer of vier. Guz begon waar te brommen maar deze keer gingen we niet terug. Eerst een stuk met niet anders dan ribbels de vering kraakte en piepte van jewelste. Heel de dag amper een auto tegengekomen, hier twee die in grote stofwolken op ons af kwamen. Na de ribbels los zand en grind. Ik kan jullie vertellen dat door los zand en grint rijden met een baanmotor geen sinecure is. De zijdelingse rukwinden maakten het er zeker niet gemakkelijker op. Toch een voordeel, door de uiterste concentratie had ik geen last meer van buikpijn. O f zouden het toch de pillen geweest zijn? Nadat deze hindernis genomen is rijden we weer over heerlijk asfalt. We komen prachtige tafereeltjes tegen, zoals de familie gans dat op pad is. Ook de Donau laat zich hier weer op zijn mooiste zien. Als of het nog niet genoeg is krijg ik ook nog een groepje ooievaars in het vizier. Het was even een geklik van jewelste.

Ondertussen was het twaalf uur geworden en zou de grens met Bulgarije in zicht moeten komen. Ik viel dan ook bijna van Guz nadat Garmien mij wist te vertellen dat ik binnen vijftienhonderd meter op de ferry moet rijden. Ferry, wat ferry, ik weet van geen ferry. Volgens mij ligt er een prachtige brug over de Donau (Europese pot weet je wel). Ik had onderweg al gezien dat de route op het scherm van Garmien een stuk door het water ging. Geen paniek, dat gebeurt meer in dit soort landen. De kaarten zijn namelijk niet zo nauwkeurig hier. Even her berekenen als het zo ver is en klaar is Kees. Niet dus, opeens sta ik voor een bord Ferry en een kantoor waar de tickets gekocht moeten worden. Ik heb geen enkele Roemeense cent meer in mijn zak. Hopelijk brengt de creditcard een oplossing of misschien eventueel euro’s. Met een klein hartje (ik heb nog eens aan een grens gestaan zonder lokalen munt, Theo, mijn toenmalige reisgezel weet er alles van het was namelijk in Syrië) stap ik naar het loket. Geen visa, geen Master Card maar God zij geprezen wel euro’s. Dar gaan mijn laatste euro’s dacht ik. Met zes euro was ik er van af. Een honderd meter verder staat een douanier mij op te wachten, vriendelijk vraag hij om mijn paspoort en het doel van de reis. Ik geef hem de nodige uitleg en kan zonder problemen verder rijden. Ik rij het haventje op en zie twee rijen vrachtwagen staan en een lange rij personenwagens. Niet met mij denk ik. Even spookrijder gespeeld om de rijen te passeren om me als eerste in de rij te zetten. Ik heb Guz nog niet stil gezet of ik werd door één of andere klakmans aan de kant gezet. Voor de eerste keer geen enkele moeite om hier iemand te verstaan. Hij zegde namelijk niets. En woord, geen letter een duister blik en een armzwaai. Daar staan ze dan, ondertussen komt er een prutsbootje af met wat voetgangers, zes vrachtwagen en een stuk of tien personenwagen. Met deze vracht was heet bootje barsten vol. Aan mijn kant stonden er zeker een twintig vrachtwagens en zoveel personenwagens. Oei, denk ik, als die klakmans me hier laat staan tot ik echt aan de beurd ben kan ik maar best ergen een tentje gaan kopen. Het bootje is aangemeerd en de paar wagens die er op staan rijden er af. Nu er af rijden is veel gezegd. Blijkbaar is het waterpeil van de Donau met de tijd zover gezakt de helling te stijl is geworden. Met balkjes en stukken hout wordt dit opgelost. Je moet he gezien hebben om het te geloven. Een andere klakmans begint er werk van te maken om de ferry te laden. Eerst helemaal rechts van de ferry tien personenwagens. Dan moeten de vrachtwagens met hun lange trailers de ferry op. De bestuurders laten de achterkant van de trailer omhoog gaan doormiddel van luchtdruk. Dit om te vermijden dat ze met de achterkant van de trailer op het weg dek komen. Nu blijkt dit bij een trailer niet te gaan. De trailers voor autotransporten hebben een dergelijk systeem niet. De arme bestuurder rijdt heel het spel dan ook hopeloos vast. Echt waar, een kwartier zijn ze met planken en balken bezig geweest om die vrachtwagen op de ferry te krijgen. Er was nog plaats voor twee vrachtwagens op de ferry. Na de eerste van de twee start ik Guz en maak ik aanstalten om de ferry op te rijden na. Niet dus, eerst die tweede vrachtwagen nog, is er dan nog een plaatsje zijn dan mag ik mee. Natuurlijk was er nog een plaatsje, Guz staat weliswaar Bina met het achterwiel in het water maar we zijn mee. Er worden de nodige foto’s getrokken. Een vriendelijk bemanningslid vraagt of hij en foto van mij moet maken. Natuurlijk wat had je gedacht. Op één van de foto’s is in de achtergrond een prachtige brug over de Donau te zien. (Europa weet je nog) Er is echter en klein probleempje. ER LOOPT GEEN WEG NAAR TOE. Hoe kunnen ze het verzinnen. Het bemanningslid vindt het prachtig, zolang er geen weg ligt blijft hij zijn baan houden. Er waait een felle wind over de Donau, maar het bootje vaart met een fikse snelheid van elf kilometer per uur naar de overkant. Na een twintigtal minuten zijn we aan de overkant. Ook daar staan rijen auto’s te wachten.

Aan de grensovergang staat een mooi bord over de breedte van de weg met welkom in Bulgarije en het wapenschild van Bulgarije. Een mooie foto dacht ik zo. De douanier dacht er anders over, fototoestel terug in de tanktas. Dit was het enige probleempje. Snel vertrekken we dan ook. Bij het volgende loket moet ik echter een noodstop maken. Toeristische dienst mijnheer, of u even zes euro toeristenbelasting wilt betalen. Omdat u met de motor bent hoeft u geen wegenvignet te kopen. Ik krijg na betaling een bewijs met allerlei officieel uitziende stempels. Zolang ik in Bulgarije aan he verkeer deelneem moet ik dit bewijs bijhebben om bij een eventuele controle dit te laten zien.

De eerste indruk van Bulgarije is weeral de alomwezige armoede. Het wegdek doet aan Syrië denken. Geen enkele witte streep en ook als het droog os weinig grip. Als snel ben ik het stadje uit en rij de bergen in. Mooi asfalt en heerlijke bochten die enthousiast in duik. Iets te enthousiast volgens Guz. Hij laat het achterwiel even schuiven zodat ik er aan herinnerd wordt dat de wegen hier weinig grip hebben. Aangezien ik naar Guz een stuk beter luister als naar mijn echtgenote neem ik direct gas terug om in een gezapig tempo de laatste dertig kilometer af te haspelen.

Rond half drie kom ik in het hotel Skalite aan gelegen in het stadje Belogradchik. Prachtig is het hier. Ik zit midden in de bergen. Op de hoogste toppen is nog sneeuw te zien. Het hotel is formidabel. Een portie brengt me tot aan de receptie? Ik schaam me dood hoe ik hier sta. Vuil, bezweet en in motorkleren. Ik excuseer me dan ook voor mijn kleding bij de vriendelijke jonge dame aan de receptie die trouwen perfect Engels spreekt. Weer begin ik me te schamen, nu over mijn brabbel Engels. Voor de jonge dame echter geen enkel probleem. Blij dat u voor ons hotel heeft gekozen mijnheer. Ik wens u een aangenaam verblijf. Guz staat geparkeerd op een afgesloten parking met bewaking. Ik zit in een kamer met zicht op de bergen, een heerlijke regendouche, airco en tv natuurlijk. Voordat iedereen gaat denken wat een rijke stinkerd is dat, de prijs voor een overnachting in halfpension bedraagt € 45.

Snel onder de regendouche, de wandelschoenen aan en de bergen in voor de nodige foto’s. Als ik op het pleintje voor het hotel kom zie ik dat het hotel een dakterras heeft. Beslissing is snel genomen. Het worden foto’s genomen van het dakterras. Zit hier heerlijk met het zonnetje op mijn bolletje en een lekker half litertje. Zeg nu zelf, tocht beter dan thuis onkruid wieden.

Morgen 15/05 een zware rit van 298 kilometer binnenwegen naar Svihtov. We verblijven dan in hotel Pri Popa

Uitstekend geslapen. Het is droog maar zwaar bewolkt en zeer fris. Elf graden. De zomerkledij blijft in de koffers en de verwarming van de jas wordt aangestoken. Om negen uur starten we met de wijnroute, althans volgens de borden. Als ik aan wijnroute denk, denk ik ook aan: druiven, bergen, wijnboeren en eventueel een paar kastelen. Niet in Servië, niets van dit alles. Wel een verschrikkelijk slecht wegdek, maar het moet gezegd, met mooie vergezichten. Na een kilometer of tien is het echter gedaan met de pret. Ik rij een onooglijk dorpje uit met krotten van woningen en een mooi kerkje, plots sta ik voor een slagboom. Einde weg. Awel, Garmien hoe zit dat? Volgens Garmien loopt de weg gewoon verder zelfs door een natuurgebied. Kaart van Servië er bijgenomen, ook daar staat de weg op vermeld. Dan maar op onderzoek. Het blijkt dat er hier al jaren grote wegenwerken bezig zijn (steun uit de pot van Europa) Dorpsbewoners zijn razend, moeten kilometers om rijden door dit project dat waarschijnlijk nooit beëindigd zal worden. Ik zet een via punt in Garmien en we zijn terug vertrokken. Na enkele kilometers kom ik op een godsverlaten weg die langs enorme afgravingen loopt. Kilometers lopende band door het landschap. Een landschap dat echt surrealistisch is geworden. Ik parkeer Guz  en ga wat foto’s nemen. Eerlijk gezegd ben ik er niet gerust in. Mag hier gefotografeerd worden vraag ik me af. Mijn fantasie slaat op hol en ik zie me al opgepakt worden als spion. Belachelijk natuurlijk, maar als je daar zo in een soort niemandsland staat kun je het je gemakkelijk voorstellen. Ben al in meer landen geweest waar ze niet konden lachen met een fototoestel. Zelfs in Griekenland, waar ik met Armin ben geweest was het op een bepaalde plaats verboden om te fotograferen. Een militair kwam ons dit uitdrukkelijk zeggen. Als ik aan de rand van die ongelooflijk grote put sta voel ik me toch wel klein en eenzaam. Moet aan mijn reis naar Finland denken, stond daar ook moederziel alleen in een zeer verlaten streek. Toch maar een paar foto’s genomen de rare gedachten uit mijn hoofd gezet en snorren maar. Guz kreunt en steunt terwijl we putten van zo’n twintig centimeter diep proberen te ontwijken. Ondanks dat het wegdek overal bar slecht is ligt er hier en daar nog een gemene drempel. Een snelheidsovertreding is hier niet te halen. Voordat ik een natuurpark in rij ga ik eerst tanken. Ja, ja ik leer bij. Omdat ik deze morgen weer aan het sukkelen ben geweest met en te lage suikerwaarde vliegen de pakjes druivensuiker nog harder de deur uit dan mijn sigaartjes. Ik koop in het tankstation voor alle zekerheid vier marsen en twee dubbele twix plus een halve liter water voor de prijs van € 2,75.   Na een tiental kilometer kom ik terug langs de oevers van de Donau. Prachtig is het hier om te rijden. In de overstromingsgebieden zitten talrijke vogels. De zwaluwen scheren langs m’n helm. Er zitten talrijke aalscholvers, witte reigers, meerkoeten en ik heb zelfs twee visarenden gezien. Zolang je blijft rijden blijven de reigers zitten, zodra je stopt om een foto te nemen zijn de vogels gevlogen. Gelijk hebben ze. Ik moet me verplichten om door te rijden het is twaalf uur en er staan nog maar vijftig kilometer op de teller. Er staat nog honderdtachtig kilometer weg te wachten die constant langs de Donau blijft kronkelen. Het asfalt is bijna perfect en de bochten heerlijk. De Donau perst zich hier letterlijk door de bergen. Op het smalste punt, bekend in de scheepvaart als zeer gevaarlijk wegens de ongelooflijk sterke stroming stop ik voor de zoveelste keer om het te aanschouwen. Ik kan niet anders zeggen dan dat het van ongelooflijk schoonheid is. Hier doe ik het dus voor, vergeten de regen, vergeten de saaie stukken, vergeten het slechte eten, vergeten de eenzaamheid. Dit wil ik zolang mogelijk blijven doen. Op reis gaan en van de ene verbazing in de andere vallen. Dit is prachtig. De dorpjes aan de Donau zijn een stuk aangenamer dan waar ik voordien ben doorgereden. Het valt hier op hoe groot het verschil is tussen arm en rijk zelfs van dorp tot dorp. Ik ben voorbij bewoonde huisjes gereden die wij nog niet als schuur zouden gebruiken. Ik durfde er uit pure schaamte geen foto’s van te nemen. Grote miserie is het hier voor die mensen. In andere dorpen staan dan weer kasten van villa’s. Heel raar allemaal.

Bij de zoveelste stop komt er een wagen op de parking gereden met, jawel, een Nederlandse nummerplaat. Ik kan eindelijk nog eens een fatsoenlijk gesprek voeren. De bestuurder zit alleen in wagen, hij komt van Roemenië en is op weg naar huis. Zijn twee maten volgen op de fiets, hij zorgt voor de bagage. Gelijk heeft hij, want fietsen is hier volgens mij geen pretje. Er waait een strakke wind door het dal en het is constant stijgen en dalen. Regelmatig zit je meer dan driehonderd meter oven de Donau. Ik laat de Nederlander niet vertrekken alvorens hij een foto van mij heeft getrokken. Zoals jullie zullen zien heeft hij niet veel fantasie gebruikt voor de achtergrond van de foto. Nadat ik door diverse onverlichte bochtige tunnels ben gereden komt de grens van Roemenië in zicht. Om aan de grens te komen moet ik over een spectaculaire stuwdam. Er staat een flinke rij vrachtwagen te wachten en een stuk of dertig personenwagens. Het is ondertussen 14 uur geworden. Voorzichtig passeer ik de vracht en personenwagens tot ik aan de grens ben. Wat en verschil met de grensovergang naar Servië. Beligica, Belgica wordt er langs verschillende kanten geroepen. Ze verwijzen me naar een leeg baanvak. Bij de douanier aangekomen vraagt deze vriendelijk mijn paspoort, geen commentaar op de stempels die er al in staan en na een korte blijk krijg ik het terug. Ik durf zelfs te vragen of ik hier geen stempel krijg. Naar zijn zeggen is het al zo’n dertig jaar geleden dat ze nog stempels hebben gebruikt. Bij de volgende douanier moet ik nog een paar vragen beantwoorden; of ik alcohol bij heb en meer dan duizend Euro. Ik bekijk hem en laat een fles water zien. Als ik hem vertel dat ik nog nooit duizend euro heb gezien en moest ik die wel hebben dat ik dan zeker hier niet met een motor zou staan maar met een BMW. Hij kon er om lachen, en ik reed zonder probleem Roemenië binnen. Naast mij was een Nederlander onder toezicht zijn caravan uit aan het laden.

Roemenië, wat een verschil. Heerlijke wegen vriendelijke mensen en de zon is terug van de partij. Ik moet nu met Lei betalen. De prijzen delen door vier om het in euro’s te berekenen. Rond 15 uur ben ik op mijn overnachtingsbestemming in Dobreta. Aan de receptie van het hotel zit een mooie vriendelijke jonge dame met prachtige borsten. Ze schrijft me in en opent een poort zodat ik Guz achter een gesloten poort kan parkeren. Aangezien het mooi weer is met een redelijk windje besluit ik eerst een wasje te doen voor ik onder een welverdiende douche neem. Ondanks dat het stadje best de moeite is beslis ik op mijn kamer te blijven. Ik begin een zekere vermoeidheid waar te nemen. Uit ervaring weet ik dat daar niet tegen gevochten moet worden. Op tijd rusten is het enige medicijn. Toch zeker omdat er deze week nog een rit op het programma staat van 298 kilometer.

Het avond eten is goed, anders dan in Servië. Zoete aardappelen (best lekker) en twee stukken heerlijk gegrild lamsvlees. De ober wilde een Heineken inschenken, is niet aan mij besteed geef mij maar in elk land het plaatselijk bier. Hier is het Silva, het half litertje liep er gesmeerd in.

De weersberichten voor morgen zijn uitstekend, waarschijnlijk in zomerkledij naar Bulgarije. Ik overnacht in Belogradechik een ritje van 213 kilometer.

Morgen naar Bulgarije om te overnachten in Belogradechik een ritje van 213 kilometer.

Beste blogvrienden, ik wordt overstelpt met mails waarvoor mijn dank natuurlijk. Mag ik jullie vragen om te reageren via de blog.  Onder elk artikel staat rechtsonder reageer, als u daar op klikt komt uw commentaar rechtstreeks op de blog. Voor mij minder administratie en voor de blog in het algemeen leuker. Ik kijk uit naar uw reacties.

Bij de eerste blik door het raam weten we al hoe laat het is. De regen klettert op de daken. Blijf nog een beetje in bed liggen, dit is geen weer om door te rijden. Alles op het gemakje er is tijd genoeg. Een ritje van 137 kilometer kan zelfs zonder probleem na de middag gestart worden. Na het ontbijt, het is nu half tien valt de regen nog met bakken uit de hemel. Dan maar wat kruiswoordpuzzels invullen. Het wachten is niet bevorderlijk voor mijn voorraad sigaartjes. Ik zal dringend minder moeten gaan roken wil ik toe komen tot op het einde van de maand. De manager van het hotel ruikt geld. Blijf nog een nacht stelt hij voor, ik bel de gereserveerde hotels wel om ze een dag te verzetten. Geen haar op mijn hoofd dat hier aan denkt. Onder het motto; slecht weer bestaat niet, enkel slechte kledij vertrek ik rond elf uur in de gietende regen. Ik verrek het om over de autosnelweg te rijden. Ben nu hier en ik zal de toer rijden zoals gepland. Zomerkleding terug opgeborgen en de warmste kleren aangedaan die ik bij heb. Het is een schrale 12 graden. Waarom, vraag ik mezelf voor de zoveelste keer af terwijl ik door de gietende regen rij, waarom doe ik dit zo graag? Waarom niet gelijk elke oude man een beetje in de hof klooien, koers kijken op tv, en slaapje in de zetel enz. Neen, ik moet met alle geweld in de gietende regen rijden, over spekgladde wegen met putten en kuilen om u tegen te zeggen. Ik moet de hele rit aan de reis naar het Midden-Oosten denken het begint er aardig op te lijken. Voordat we Belgrado bereiken rijden we ook hier door eindeloos landbouwgebied over bar slechte wegen.

In Belgrado begint de miserie pas echt. Ongelooflijk slecht wegdek, spekgladde zebrapaden, grote geschilderde pijlen en gladde tramrails die op diverse manieren moeten gekruist worden. Regelmatig heb ik moeite om Guz recht te houden. Voornamelijk op de geschilderde toestanden voel ik Guz af en toe goed tegenpruttelen. Grote oude stinkende bussen rijden kris kras door het verkeer. Het is een nachtmerrie om op deze wijze door Boekarest te geraken. Van de stad heb ik weinig gezien, aangedampt scherm van Guz, aangedampte bril van Kees. Door de lage snelheid worden de druppels ook niet van het scherm van mijn helm weggeblazen. Geen foto’s genomen onderweg, mijn zogezegde waterdichte handschoenen zijn drijfnat, niet bepaald bevorderlijk om ze uit te doen om een foto te nemen. Het heeft trouwens geen zin om foto’s te nemen. De mist en regen maken het onmogelijk om een fatsoenlijke foto te maken. Eindelijk geraak ik zonder kleerscheuren Boekarest uit. We hebben dan twee uur gereden voor een afstand van amper honderd kilometer. Het weer wordt beter zodra we Boekarest achter ons gelaten hebben.

Het is nu eigenlijk nog een lange afdaling van ongeveer 37 kilometer naar Smederevo. Hoe lager we in het dal komen hoe aangenamer de temperatuur wordt. De omgeving wordt mooier de regen minder. Af en toe is de Donau te zien.

Om klokslag 14 uur zijn we op onze bestemming. Stasea Appartement in Smederevo.
Drie volle uren en drie snelheidscontroles op een stukje van honderdzevenendertig kilometer. Ik meld me aan bij de receptie. Een zeer vriendelijke meneer geeft me al direct de raad om Guz op de koer te zetten achter een gesloten hek. Na het inschrijven van m’n paspoort wordt ik naar de kamer gebracht. Opeens is alle miserie vergeten. Ik heb een volledig ingericht appartement tot mijn beschikking. Als ik het raam open zet kan ik de schepen op de Donau horen varen. Twintig meter verder ligt er een behoorlijk restaurant waar ik mijn avondmaaltijd kan eten.

Ik kleed me als de weerlicht om en ga een ferme wandeling langs de Donau maken. De Donau is intussen uitgegroeid tot een stevige rivier. De rivier is zo breed geworden dat ik met moeite de zwaar geladen schepen die stapvoets tegen de sterke stroom varen op de foto te krijgen. Het is hier prachtig wandelen. Daar doe ik het dus voor. Toch maar liever hier zitten en van alles beleven dan thuis in den hof grassprietjes uittrekken.

Na de wandeling ga ik op verkenning in de douchecabine. Het is zo’n ding met allerlei kranen, het water spuit langs alle kanten op je body.

Vergeet alles wat ik hier boven geschreven heb. Kom juist terug uit het restaurant. Heerlijk, vriendelijk personeel en een prachtig zicht op de Donau. De maaltijd inclusief koffie en soep kost me € 12,75. Laat de grassprieten thuis nog maar een beetje groeien.

O ja, de uitlaatpijp. Het was niet met en bout. De klusjesman had het gelast. Trots wist hij me te vertellen dat het nu nooit meer los kwam. De foto staat op de blog.

Ik krijg diverse reacties via mail. Daarvoor dank natuurlijk. Ik vraag me af, of een mail sturen gemakkelijker gaat dan rechtstreeks op de blog te reageren. Laat iets weten a.u.b.

Kilometers voorbij Vukovar staan er in de afgelegen velden nog steeds aan flarden geschoten huizen. Geen monumenten, geen wegwijzers voor de toeristen, niets alleen de in puin geschoten huisjes. Waar zijn de oorspronkelijke bewoners? Niet terug gekeerd? De juiste personen niet gekend om de wederopbouw te betalen? Stof om toch even bij na te denken.

Het landschap gaat over van grootschalige landbouw naar wijngaarden. Het wordt ook heuvelachtiger met hier en daar zelfs een haarspeldbocht. De gedachten aan Vukovar uit het hoofd gezet en terug genieten van de omgeving. Om 14 uur meld ik me aan bij een Servische douanier. Wat een verschil met de vorige grenspost. Een degoutante snotneus vraagt op een zeer onvriendelijke toon om mijn paspoort. Hij bestudeert nauwkeurig de stempels die er in staan van de reis naar het Midden-Oosten. Hij begint vragen te stellen in een taal waar ik geen bal van versta. Uit ervaring weet ik dat dergelijke machtsmisbruikers meestal vragen; Waar naar toe, hoe lang is het verblijf en voor welke doeleinden kom je naar hier. Ik antwoord op goed geluk in het Nederlands: naar Novi Sad, één nacht, vakantie, op weg naar Tulcea. Blijkbaar volstaat het. Met een chagrijnig gebaar knalt hij een stempel in mijn paspoort. Het is raar maar bij elke grensoverschrijding voel je en zie je dat je in een ander land bent. In Kroatië zijn de wegen een stuk beter dan in Hongarije, er ligt veel minder vuil langs de wegen, en de huizen zijn veel beter onderhouden. In Servië is de landbouw veel kleinschaliger dan in Kroatië, meer natuur, terug slechtere wegen en meer armoede. Het wordt heuvelachtiger en ik krijg weer heerlijke bochten. Uit het verleden weet ik dat er nog al wat corruptie is bij de arm der wet, ik blijf dan ook steevast een kilometer of vijf onder het toegelaten maximum snelheid. Weer een andere munteenheid, de Dinar. De prijzen delen door 111 om in euro te rekenen. In Kroatië moesten de prijzen door 7,5 gedeeld worden. Ik heb vakjes te weinig in mijn portefeuille. Euro’s, Kuna’s en Dinars. Om 15 uur ben ik in hotel Fontana, een vriendelijke manager wijst me direct de weg naar de ondergrondse parking van het hotel. Er is in de garage een klusjesman aan het lassen. Nadat ik Guz geparkeerd heb vraag ik een hamer aan de klusjesman. Door de slechte staat van het wegdek is de hittebeschermer van de uitlaat los gekomen. Niet erg hij kan er niet afvallen omdat het rond de uitlaat zit. Het moet gewoon op zijn plaats worden geschoven. De klusjesman bekijkt het even en zegt dat hij het wel zal oplossen. Hij is van plan om heel de uitlaat af te breken om het te regelen. Ik verzoek hem vriendelijk om het maar te laten zoals het is, ik rij heel de dag al zo en heb er geen last van. Klusjesman gaat terug met zijn eigen werk verder. De manager, die alles vertaald had neemt de helft van mijn bagage mee naar boven. Aan de receptie de nodige documenten ingevuld en mijn bagage wordt naar mijn kamer gebracht. En wat voor kamer, een appartement groot met een terras. Vanop het terras heb ik een redelijk uitzicht over de stad. Aangezien ik hier een terras heb e het goed weer is doe ik eerst een wasje voor ik onder de douche kruip. Na de douche ga ik naar Guz om mijn laptop te halen. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik bij Guz aankwam. De klusjesman had het hitteschild toch gerepareerd. Maar hoe, dat wil je niet weten. Een gat geboord in mijn amper twee jaar oude Guzzi en met een grote bout het hitteschild aan de uitlaat bevestigd. Ik was een hartinfarct nabij. Morgen maak ik er een foto van.

Geen foto’s van Novi Sad wegens hevig onweer en kletterende regen.

Morgen blijf ik nog in Servië. Overnachting in Smederevo.