16/05/14 Bran Roemenië
We rijden over een smal weggetje door de Karpaten, plotseling komt er een bruine beer van uit het bos de weg op. Ik gooi alles dicht maar kan de beer niet ontwijken. Badend in het zweet word ik wakker. Amai, dat belooft.

Op tijd opgestaan, een redelijk ontbijt gehad en een uitweg gevonden om over de opgebroken straat de parking van het hotel te verlaten. Armin zijn motorsleutel terug gevonden die hij verloren had bij de verkenning van de uitweg van het hotel en weg zijn we. Binnen de vijf minuten hebben we het aan de stok met een ongeduldige taxichauffeur. We staan voor een rood licht en net daar wil hij draaien. Aangezien we op een druk kruispunt staan zie ik het niet zitten om half op de rijbaan te gaan staan. Een rood licht is immers nog nergens een hele dag blijven branden. Na wat getoeter en een opgestoken vinger springt het licht op groen en is ook dit probleempje opgelost.

We rijden de stad uit en gaan de bergen in. De eerste vijftig km is het nog wat Ardennenachtig en komen we niet boven zeshonderd meter. De zon schijnt en het asfalt is van uitstekende kwaliteit. Bij onze eerste rook stop komen er twee paardenspannen aan vol geladen met lange tamelijk dikke takken. Het tweede span stopt bij de parking, de voerman bedelt om sigaretten we kunnen het niet laten om ze (zijn zoon zat ook op de wagen)wat sigaretten te even. Nog voor dat ik een foto kan nemen heeft de voerman met een zichtbaar genot zijn sigaret al aangestoken. Voor de twee puppy’s van één van de vele loskopende half verwilderde honden hebben we helaas niets bij.

Rond de middag stoppen we op een parking in een mooi landschap, het is tijd om de binnenvoering uit de jassen te halen. De temperatuur is inmiddels tot boven de twintig graden gestegen. In de buurt van de parking staat een mooi mozaïek. Het thema van het mozaïek spreekt me niet aan maar het wel een prachtig stuk vakwerk. Aan de bron die naast het mozaïek staat komen diverse mensen drinkwater halen in flessen en bidons. Langzaam maar zeker rijden we de Karpaten in. De hellingspercentages halen hier en daar 12 % en we krijgen de eerste haarspeldbochten voor de wielen geschoven. Als we op 1.200 m komen is het hoog tijd om onze kleren weer te wisselen, de temperatuur is gezakt tot acht graden. We rijden over een zeer goed wegdek, nemen tientallen bochten maar houden ons ondanks de goede staat van het wegdek aan een kalme rijstijl. In een zoveelste haarspeldbocht krijg ik een teken van een vrachtwagenchauffeur, ik dacht dat hij bedoelde dat ik uiterst rechts moet houden omdat er nog een oplegger door de bocht moet komen. Door de lengte die deze wagens hebben kunnen ze niet anders dan over hun helft van het wegdek komen. Ik doe teken naar de chauffeur dat ik het begrepen heb en rij behoedzaam de haarspeldbocht in. Het kruisen van de oplegger ging dan ook als een fluitje van een cent. Maar deze chauffeur maakt ook een gebaar van op te passen, ik snap niet wat hij bedoelt. Toen ik de bocht uitkwam snapte ik het wel degelijk. Geen twintig meter uit de bocht ligt er een rotsblok van ongeveer een meter bij een meter midden op ons baanvak. Ik zwier mijn motor naar links om de rotsblok te ontwijken, ben ik blij dat ik geen gas heb bijgegeven bij het nemen van die bocht. Aangezien Armin een meter of twintig achter mij rijdt kan hij ook op tijd reageren. We kunnen geen foto nemen omdat het net uit de bocht te gevaarlijk is op te stoppen. We vervolgen onze weg zeer alert en rijden op een aangename kalme manier door de prachtige bergen. Hier en daar zien we de besneeuwde toppen liggen te stralen in de zon.

Als we het stadje Brasov gepasseerd zijn nemen we een laatste stop op een parking waar we een mooi zicht hebben op het stadje. Op de parking staat één of andere pipo zijn geloof uit te dragen. Hij vraagt wat voor geloof ik heb, ik zeg hem dat ik niet mee doe aan die flauwe kul. Dat is niet het juiste antwoord. Ik krijg geen bidprentje en ik ben een slechte mens. Heb hem in mijn beste Vlaams gezegd dat hij met heel zijn handel de boom in kan en negeer hem verder.

Nog dertig kilometer en we zijn aan ons pension, dreigende wolken komen over de bergtoppen. Het zal toch weer niet waar zijn zeker? Maar nee, we komen droog in het pension aan. We worden ontvangen door de vriendelijke eigenaar van het pension. Ik kijk Armin aan, Armin kijkt mij aan en we moeten ons serieus inhouden om niet in een slappe lach te vervallen. Die mens heeft meer haar in zijn oren dan een bruine beer op heel zijn leven kan verzamelen. Ik zeg nog tegen Armin; volgens mij wast hij zijn oren met shampoo.  Tien minuten later staat het te gieten. De twee laatste foto’s zijn getrokken van uit de kamer in het pension. De voorlaatste bij aankomst de laatste 1o minuten later. Zo snel verandert hier het weer. Volgens de eigenaar van het pension is de normale temperatuur hier in mei 23 graden. Het is nu dertien graden en koud in onze kamer. De verwarming staat echter ondanks de kou niet aan. Ook gisteren in het hotel was dit al het geval. Niet echt plezierig voor Armin die toch wel een redelijk koukleum is. We beslissen om het avondmaal te gaan gebruiken met onze jas aan. We klagen wat over de kou en hopen dat onze bosbeer begrepen heeft dat we toch wel wat verwarming wensen op de kamer. Na het eten nog even naar de Tri's gaan kijken en terug de kamer op. We zitten op en plaats (5km voorbij Bran) waar absoluut niets te beleven is. Onze vriendelijke bosbeer heeft het begrepen, de verwarming is opgezet. Armin komt het enthousiast vertellen

Morgen staat de Transfagarasan  op het programma, één van de hoogst gelegen wegen in Roemenië.(boven de 2000 meter) Volgens de reisgids is de Transfagarasan een uitdaging met veel scherpe haarspeldbochten en dikwijls gesloten van oktober tot en met juni wegens sneeuw op de weg.
We verblijven twee nachten in Medias dit is een prachtig stadje in Transylvanie.

Van hier uit proficiat aan mijn echtgenote omdat ze vandaag 39 jaar getrouwd is met deze fantastische man.

Vervolg foto's Bran

15/05/15 Buzau
Verschrikkelijk slecht geslapen.OM vijf uur liep ik al rond te dalken, om zes uur was alles ingepakt. Door een zware onweersbui wakker geworden en niet meer geslapen. De regen klettert tegen de ramen. De eerste foto op de blog heb ik gisteren gevonden tijdens mijn onophoudelijke speurtocht naar fatsoenlijke sigaren. Ik heb Sobrane Black Russian gekocht. Het zijn geen sigaren maar ook geen sigaretten. Schijters duur maar heerlijk om te roken. Ik heb ook een paar dozen goede sigaren gevonden Gold Label Classic No. 7 zeker eens proberen Theo.
Wonder boven wonder trekt de lucht rond een uur of zeven helemaal open. Armin is ook boven water en rond halfacht zitten we aan het ontbijt. Omelet met ham en kaas. Smaakte zeer goed. Onder en volle zon vertrekken we voor een overgangs ritje van 210 km. Ik heb de rit zo kort gemakt om eventueel in de voormiddag nog een boottocht in de Donaudelta te kunnen doen. Voor mij was het niet nodig, ik heb dit verleden jaar gedaan. Armin zag het ook niet zitten dus zijn we heel kalm aan onze rit begonnen. De eerste honderd kilometer rijden we door en prachtig landschap met steeds de Donau Delta aan onze rechtse kant. We zitten in heuvelachtig gebied met stijgingspercentages tot 12 %. Het weer is prachtig en redelijk snel wordt de kleding aangepast aan de zomerse temperaturen. Wat opvalt, is dat er in elk dorpje en we zijn er vandaag door veel gereden politie aanwezig is. We houden ons dan ook heel de dag aan een snelheid van 50 km per uur in de dorpjes. Tussen de dorpjes is de max. snelheid 100 km per uur, maar het is er zo mooi om van de uitzichten te genieten dat we hier rond de 80 km per uur rijden. Elk dorpje heeft zijn eigen kerk (ik denk orthodox) en een lange rechte asfalt weg met aan beide kanten schamele bebouwing. Elke zijweg van deze asfalt weg is onverhard. Het doet me aan Litouwen en Letland denken. We stoppen op een parking, en paard met kar komt ook de parking opgereden ze hebben een paar emmers kersen bij en gaan die hier proberen te verkopen. Na 80 km nemen we afscheid van de Donau Delta en draaien we richting Buzau. Verleden jaar ben ik hier rechtdoor gereden naar Galati. De streek blijft mooi, het weer is goed, de ooievaars zijn de nesten aan het repareren na de vele regen en wind, de schaapherders en koewachters lopen te fluiten en wuiven enthousiast naar ons en we rijden op motors die lopen als een klokje. Meer kan een mens toch niet verlangen. Nadat we aan een prachtig meer gestopt zijn, met veel kikkergekwaak en diverse soorten vogels en waterschildpadden. (Filmpje op fb) komen we plotseling op een stuk onverharde weg om een bootje op te rijden dat ons over de Donau moet brengen. Eerlijk gezegd een hele belevenis. Ik wordt redelijk brutaal toegeroepen dat ik de ferry op moest komen maar was juist bezig om wat foto’s te nemen. Ik doe teken aan Armin dat hij er maar eerst op moet rijden. Niet helemaal naar de zin van die Pipo die het laden moet regen. Ook Armin wordt redelijk afgesnauwd. Als ik volg komt er nog wat commentaar, maar de reis naar het Midden-Oosten heeft me geleerd om me van moeilijke ambtenaren aan grenzen en andere bazige mensen niet veel aan te trekken. Ik rij dan ook zeer rustig de ferry op, en maak me klaar om nog wat foto’s te trekken. Aan de overkant vindt Armin en goed plekje om een koffie te drinken, drinken in te slaan en het zweet onder onze motorjas wat te laten drogen. Tijdens de koffiepauze zien we tientallen vrachtwagencombinaties een andere veel grotere overzet oprijden. Het is een geroep en geschreeuw om de mastodonten op de juiste plaats te krijgen. Bij een temperatuur van 22 graden gaan we verder richting Braila een grote stad die we nog door moeten. Dit gebeurt wederom zonder problemen. Nog 100 echt saaie kilometers over een kaarsrechte weg door landerijen die onoverzichtelijk groot zijn. We beseffen dat we geluk gehad hebben vandaag als we links van ons op een afstand van amper 10 km zware regen en onweersbuien voorbij zien trekken. Op een druppel of tien na hebben we er geen last van. Bij één van de buien zien we het in de verte werkelijk zwart worde en even vrezen we aan de vorm te zien dat er een wervelwind aan het ontstaan is Mooi om te zien maar angstvallig houden we het in de gaten.

Bij onze laatste stop, we moeten dan nog 30 km rijden worden er een paar ergernissen weggewerkt. Vrij normaal als je al een dag of vijftien onderweg bent. Moet ook kunnen, we zijn op de helft van de reis en het is niet echt plezant om met ergernisjes die ergernissen worden en op ruzie eindigen de bergen in te trekken. Ja wel, de bergen zijn in zicht morgen krijgen we al een voorproefje.
Het is als of de duivel er mee speelt, maar anderhalve kilometer voordat we aan het hotel in Buzau zij begint het toch wel grote vette druppels te regenen zeker. ONGEOOFLIJK en tot overmaat van ramp zijn alle zijn de twee toegangswegen naar het hotel opgebroken. We parkeren in een zijstraat, Armin blijft bij de motors en Kees gaat op verkenning naar het hotel. Aan de receptie weten ze me te zeggen dat er geen andere manier is om tot bij het hotel te komen dan door de opgebroken straat te rijden. Ik kom terug, Armin gaat ook nog eens op verkenning maar komt tot dezelfde conclusie. Helm op, motor starten en rijden godverdomme In de regen en door slijk. Armin blijft het moeilijkste stuk bij de motor lopen om bij een eventuele slippartij de motor mee recht te houden. Zonder valpartijen komen de motors op een afgesloten parking te staan. Nog steeds in de regen wordt de bagage naar het hotel gebracht en maken we dat we zo vlug mogelijk onder de overheerlijke douche staan. Nog ongelooflijker is het wanneer ik onder de douche uit kom en verblind wordt door de zon die krachtig door het raam schijnt, er is geen wolkje meer te bespeuren we beslissen dan ook om nog een wandeling in het stadje te maken voordat we gaan eten in het hotel. We bezoeken een grote overdekte markt waar de meest diverse groenten en fruit liggen. Om half zes is het tijd voor het avondmaal dat we gebruiken in de mooie kelders onder het hotel.
Morgen een eerste kennismaking met de voorlopers van de Karpaten we rijden voor onze overnachting naar het stadje Bran.

Vervolg foto's Buzau.

Vervolg foto's Buzau

14/05/14 Naar Tulcea Roemenië.

Goed geslapen, geen ontbijt in dit verlaten dorpje dat smachtend op goed weer en toeristen wacht. De vriendelijk mooie jongedame aan de receptie biedt ons een heerlijke koffie aan wat we met plezier aanvaarden. Het is ongelooflijk aan het worden maar het regent weer pijpenstelen. Verleden jaar was ik rond deze tijd ook en deze streek en had ik elke dag 28 graden. (Zie blog, Donau van bron tot monding) Maar goed wat geweest is, is voorbij en nu rijden we dus in de regen. Nadat we zonder kleerscheuren dwars door de grote havenstad Constanta gereden zijn wordt het zowaar droog. Er steekt een felle wind en het blijft zwaar bewolkt. De temperatuur komt vandaag niet boven 13 graden. We zoeken en parking aan het water waar Armin zijn regenpak kan opruimen. Het moet gezegd, mijn motorpak ziet er niet meer uit maar ik blijf wel droog en moet bij elke bui geen regenkleding aan doen. We hebben er goede moed op en organiseren een fotosessie aan de Zwarte Zee met op de achtergrond Constanta. De pret is echter van korte duur, een uurtje later moet Armin zijn regenkleren weer bovenhalen het is gewoonweg aan het gieten en dit jammer genoeg voor heel de verdere dag. We verlaten de Zwarte Zee en rijden door het binnenland naar de Donaudelta. Uren rijden we door mooie landschappen en armmoedige dorpjes. Er wordt hier veel aan grootschalige landbouw gedaan er staan dan ook diverse soorten gewassen op de onoverzichtelijke velden. Hoe verder het binnenland in hoe slechter de wegen en hoe harder het gaat regenen. We moeten tussen grote diepe putten in het wegdek maneuvreren, de gemiddelde snelheid ligt dan ook niet bijzonder hoog. Geloof het of niet, toch genieten we nog van het landschap en de diverse kudden schapen en koeien die we voorbij rijden. Ondanks het slechte weer zwaaien de herders ons toe.

Over het eten kunnen we de laatste dagen niet klagen, gewoonweg omdat er geen eten te vinden is. We leven al een paar dagen op koeken en snickers. Regen of geen regen vanavond we gaan toch zeker een restaurantje zoeken waar we nog eens fatsoenlijk kunnen eten
Twintig kilometer voor Tulcea rijden we de Donaudelta binnen. Het landschap is mooi maar de onophoudelijke regen strooit toch wel wat roet in het eten. Er worden dan ook niet veel foto’s gemaakt. Nog tien kilometer, we stoppen nu om een kopje koffie te drinken, in een winkeltje met wat parasols voor de deur. In de winkel staat een koffiezetautomaat en voor een paar centen krijgen we lekkere koffie. In een bijhorend zaaltje met wat tafels en stoelen zitten we droog om van onze koffie te genieten. Een paar jonge gasten zijn in het zaaltje aan het pingpongen. Binnen de vijf minuten stond de Kees in zijn motorkledij natuurlijk tegen één van die gasten te pingpongen. We drinken nog een koffie maar moeten toch weer starten in de nog altijd gietende regen. Als twee verzopen katten komen we dan ook in het hotel aan. Ook de Tri’s zien er verschrikkelijk uit. Uitpakken en een heerlijk warme douche en hopen dat het morgen beter weer is.

We hebben alleen een internetverbinding aan de receptie. Dus het thuisfront moet niet rekenen op de dagelijkse chat.

Vervolg foto's Tulcea

13/05/15 Onverwachts zitten we in Roemenië.

Geen avond eten gisteren, de suikerspiegel stond nog te hoog van het ijsje. Vroeg gaan slapen want het is morgen rijden. Goed geslapen, maar als ik terug in de reismodus zit gaat de innerlijke wekker om een uur of zes s ’morgens rinkelen. Benieuwd naar het weer gooi ik de terrasdeur open. Ongelooflijk, drie dagen prachtig weer en als we moeten vertrekken staat het toch wel te regenen zeker. Niets aan te doen, inpakken, betalen en weg wezen. Om half acht staan we klaar om te vertrekken(bij jullie is het dan half zeven) Er moet nog betaald worden en ondanks dat ik een paar had gebeld liet niemand zich zien. We starten de motors en zetten ze al in de goede richting van het vertrek. Dit heeft geholpen om iemand wakker te krijgen. Het oude moedertje dat ook de kamers op ruimt komt slaperig en in een soort pyjama kijken wat er aan de hand is. Nadat ik haar duidelijk had gemaakt dat we willen vertrekken was ze direct klaarwakker, binnen een paar seconden stond ze er met een kladbriefje waarop het bedrag vermeld stond. Geen sprake van om met een creditcard te betalen. We vertrekken dus nog mar eens in de regen. De eerste 150 km gaan door de bergen van Bulgarije we rijden door mooie landschappen. Bergen is misschien wat veel gezegd want we komen niet boven de 650 meter. Maar aangezien de wegen hier weer bar slecht zijn lijken het wel beklimmingen tot 200 meter. Inde bergen wonen hier en daar groepjes Roma’s in een soort zelfgemaakte tenten van doeken en plastic. Hier en daar een paard aan een touw en een oude auto bij de tenten. Het is ongelooflijk dat er nog dergelijke toestanden zijn in Europa in het jaar 2014. Het valt op dat de armoede groter wordt naargelang we verder van de kust rijden. In verschillende dorpen zijn er schooltjes die gelukkig goed bezet zijn, jammer dat de Roma kinderen niet van het onderwijs kunnen/mogen genieten. Onverwachts staan we voor een overweg waarvan de twee slagbomen(houten palen) dicht zijn. Het ziet er verlaten uit en even denk ik dat het buiten gebruik is. Maar Garmien stuurt ons die weg in dus wachten we toch maar even af. Er komt een voertuig aan gereden dat ook stopt voor de slagbomen, en jawel in de verte horen we een trein aankomen. Na en uurtje rijden komt de zon erdoor en is er geen sprake meer van regen. Voorzichtig worden de regenkleren uit gedaan maar nog niet te ver weggestoken. Het is nog maar een schamele 12 graden. Nog een uurtje verder is het echter strakke blauwe lucht en krijgen we een aangename temperatuur schommelend tussen 18 en 20 graden. Tijdens de koffiestop worden de regenkleren dan ook vervangen door onze zomerse uitrusting. Als we de bergen uit zijn komen we op perfect wegdek en rijden we langs een grote inham van de Zwarte Zee de mooi havenstad Varna door. Zonder problemen rijden we door deze stad om dan gedurende een dertigtal kilometer over een prachtige weg langs de Zwarte Zee te rijden. Regelmatig krijgen we mooie vergezichten voor onze wielen geschoven. Het is vandaag heerlijk genieten op de Tri’s. Onverwachts staan we dan aan de grensovergang Bulgarije-Roemenië. Foutje van de Kees want die dacht vandaag nog in Bulgarije te slapen. Zonder problemen nemen we de grensovergang en wisselen we onze Bulgaarse centen voor Roemeense. (1 euro is 4,40 RON) Juist over de grens komen we door het stadje Mangalia waarop een reusachtige scheepswerf een tankschip in aanbouw ligt. De laatste 20 kilometer rijden we door afwisselend landbouw gebied tot we terug naar de kust draaien. We rijden de kustdorpjes Jupiter, Venus om in Neptun te stoppen voor onze overnachting. We slapen in het mooi hotel Decebal. Aangezien de dorpjes bijna alleen uit hotels bestaan en we nog vroeg in het seizoen zitten is het moeilijk om een restaurantje te vinden dat open is. Er is veel gesloten en het lijkt allemaal wat uitgestorven in afwachting van de meute toeristen die vast en zeker in de zomer zullen zijn. Niets houd ons dus tegen om ook vanavond op tijd onder de wol te kruipen om morgen hopelijk wakker te worden door de zonnestralen die in onze kamers schijnen.

Morgen overnachten we in Tulcea gelegen aan de monding van de Donau in Roemenië.

12/05/14 Laatste dag in Nessebar.
Gisterenavond tot mijn spijt in een ander restaurantje gaan eten, belachelijk duur en een matige kwaliteit van eten. Stom want ik had eigenlijk een goed restaurantje gevonden de avond hiervoor. We gaan samen ontbijten in het restaurant waar we ook vanavond gaan eten. De prijzen zijn er goed en eten is er goed te doen. Na het ontbijt een wandelingetje, Armin gaat terug naar zijn kamer terwijl ik nog een terrasje doe. Heb tijdens de wandeling eindelijk uitstekende sigaren gevonden en geniet met volle teugen van het weer, het uitzicht, een thee met honing en mijn fantastische sigaar. Na het terrasje ga ik naar de kamer om de traditionele postkaart te schrijven voor het diabetescentrum. Mails nagekeken en na een uurtje heb ik het hier weer wel gezien. Ik ga een postkantoor zoeken om de briefkaar te posten. Kom weer in enkele straatjes waar ik nog niet geweest ben en neem nog wat foto’s. Ik verlaat het bovenste deel van Nessebar en ga naar het water.
Beneden aan het water is er een grote bedrijvigheid op de bootjes die met de toeristen rondvaarten doen. Er wordt gelast, geschilderd en gepoetst zodat alles op punt staat om de horde toeristen die hier komen op te vangen. Aan de waterkant zet ik mijn fototoestel op een steen met de zelfontspanner aan om een soort selfie te maken. Redelijk gelukt hoewel de horizon niet helemaal horizontaal is. Op een pier zie ik diverse vissen juist onder de waterspiegel zich tegoed doen aan één van de talloze dode sardien die hier in het water liggen. Hier en daar kruipt er een krab tussen de stenen. Een paar zwanen profiteren van het goede weer om hun veren te poetsen.
Ik kom een mooie koperen maquette van Nessebar tegen terwijl ik over de dam wandel die Nessebar met het vaste land verbindt. Er vaart een vissersboot binnen die zijn lading komt lossen Hij heeft een dertigtal bakken en een tiental zakken barsten vol met een soort wulken gevangen. Ik vraag en krijg toestemming om wat foto’s te nemen. Geen vijf minuten na het afmeren van de vissersboot rijdt er een camionette op de kade. Er wordt en weegschaal weggezet en het lossen kan beginnen. Jammer genoeg hadden ze niet graag dat ik hier foto’s van nam. Onderweg naar boven kom ik voorbij een cremerie en de verleiding is te groot om er zomaar voorbij te lopen. Er liggen diverse soorten heerlijk schepijs, even maar niet aan de suiker denken. Ik bestel drie bollen(gemengd chocolade en vanille) in een grote wafel. Die mens pakt een schep waarvan ik dacht dat hij er een takel voor nodig had om het uit het ijs te krijgen. Na twee scheppen was de wafel boordevol en roep ik dat het wel voldoende is. Tot mijn verbazing wordt hier het ijs niet per bol verkocht maar per honderd gram. Nu begon ik die reuze schep te begrijpen. Het kwam er op neer dat ik met een wafel stond waarin 247 gram ijs zat. Ik kan jullie verzekeren dat dit een massa ijs is. Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat het de eerste keer van mijn leven is dat ik een paar bolletjes schepijs niet op krijg. Na een half uurtje neem ik nog een lekker koel glas bier op een terras met zicht op de zee. Terwijl ik daar zit zie ik dat er een weersverandering op komst is. Het is hier nog windstil en warm maar de zee wordt zeer woelig. Dat is geen goed teken. Na het pintje is het de hoogste tijd om de kamer op te gaan zoeken. Het is bij vier uur als ik op de kamer arriveer. Suiker gemeten en insuline gespoten mijn waarde stond op 345 dit is natuurlijk veel te hoog. Ik ga mijn boeltje bij elkaar zoeken en inpakken. Vanavond op tijd naar bed om morgen fris te kunnen vertrekken. We rijden naar Neptun voor een overnachting nog steeds in Bulgarije en aan de Zwarte Zee.
Nog even een woordje van dank aan de talrijke blogvolgers. In de categorie reizen van Seniorennet staat de blog op de vijfde plaats in de top twintig van de meest gelezen blogs. De blog staat vermeld onder de naam Guzzi.

Vervolg 1 foto's laatste dag in Nessebar

Vervolg 2 laatste dag in Nessebar

11/05/14 Nessebar. Het bovenste stadsgedeelte.

Heerlijk geslapen, gewekt door het gekrijs van een paar meeuwen, meer moet dat niet zijn voor onze Kees. Terrasdeur opgegooid en jawel, het is prachtig weer. Rond negen uur is Armin ook bovenwater en gaan we samen ontbijten. We hebben hier een kamer gehuurd bij particulieren en er is geen eten voorzien. Na een paar overheerlijke pannenkoeken op een terras met zicht op de Zwarte Zee genuttigd te hebben gaan we terug naar onze fantastische kamer. Armin heeft besloten om vandaag op zijn kamer te blijven hij is te vermoeid neemt vandaag een rustdag. Kees gaat alleen op pad. Ik besluit om vandaag in het oud stadsgedeelte te blijven. Bij een kopje thee op één van de vele terrassen krijg ik van de uitbater een stukje geschiedenis over Nessebar. Volgens hem zijn de meeste van de geplaveide straatjes nog de originele van uit de Romeinse tijd. De vele houten huizen die hier nog staan zijn minsten 250 jaar oud. Voor de geïnteresseerden in de geschiedenis van Nessebar raad ik het internet aan waar veel interessante informatie over dit stadje te vinden is. Het is prachtig weer en een genot om door de kleine smalle straatjes te wandelen. Ik kan hierboven dan ook gemakkelijk mijn dag vullen Het oud stadsgedeelte ligt boven op een heuvel en geeft je mooie vergezichten op de Zwarte Zee. Op een pleintje wordt er in een soort ruïne een concert gegeven door twee zangkoren. Rond een uur of vier ben ik moe en eindelijk bezweet terug op mijn kamer. Vandaag een mooie plek ontdekt waarlangs ik naar beneden kan gaan om morgen het onderste stadgedeelte te verkennen. Het zijn verschillende trappen die via terrasjes naar beneden gaan. Morgen dus de foto’s van Nessebar aan de zee.

Nessebar vervolg foto's

10/05/14 We zitten in Bulgarije.

Fantastische goede nacht gehad. Jammer genoeg is dit één van de weinige positieve dingen die we vandaag hebben mee gemaakt. Kwart voor zeven opgestaan, gordijnen open en het regent niet. Vol goede moed begin ik mijn bazaar in te pakken. Zodra ik beneden kom, geloof het of niet, begint het weer te regenen. Niets aan te doen, rap de binnen tassen in de koffers en het kettingslot er af halen. Nu beste vrienden als je met een motor onderweg bent moet rap uit den boze zijn. Rap en een motor is water en vuur. Dit was de Kees even vergeten, het gevolg is dat hij de sleutel van het kettingslot breekt. Geen probleem zullen er veel denken. Het gebroken stukje er uit halen en het slot openen met de reserve sleutel. Hier komen we aan les nr. twee. ALTIJD een reserve sleutel mee nemen, ook daar had de Kees even niet aan gedacht. Ondertussen sta ik al redelijk nat beteuterd naar de Tri te gapen. Les nummer drie heb ik gelukkig wel geleerd op mijn diverse reizen, met gapen wordt er niets opgelost. Kloten in de handen nemen en actie ondernemen. Ikke met mijn probleem naar de mijnheer aan de receptie, hij komt eens even naar het probleem kijken en heeft direct en oplossing. Schud een beetje met het kettingslot, stukje gebroken sleutel valt er uit, strooit met een brede glimlach nog wat zout in de wonde door te zeggen; walla opgelost je pakt je reservesleutel en rijden maar. Rood tot achter mijn oren vertel ik hem dat deze optie niet van toepassing is. De ketting van gehard staal (volgens de beschrijving) moet doorgezaagd worden. Na en meelijwekkende glimlach gaat hij terug naar zijn receptie en belt een vriend om te vragen of die met en slijpschijf kan langskomen. Ik zie het al gebeuren. Duizenden vonken die mijn koetswerk van mijn geliefde Tri gaan beschadigen maar helaas zie ik ook geen andere oplossing. Ondertussen, al redelijk nat gaan we toch maar ontbijten, het ontbijt is goed en wel binnen en daar staat een dikke vriendelijke Turk met een piepklein slijpschijfje. Zonder woorden pakt hij een stuk karton, zet dit tussen het koetswerk en de ketting, zwiert zijn slijpschijfje in gang en slijpt de ketting door. Gehard staal? Mijn oor, het schijfje vliegt er door of het was een stuk boter. De ketting lag in twee voordat ik nog maar de kans had om een foto te maken. Hij wilde geen geld, heb hem toch 70 Lira gegeven voor de moeite. Het waren trouwens mijn laatste Turkse centen. Al bij al zijn we dan toch met weinig oponthoud kunnen vertrekken in de gietende regen.

Na een paar kleine navigatie foutjes zijn we drie kwartier later uit de onnoemelijk grote stad Istanbul geraakt. We rijden door mooie Turkse landschappen waar we helaas af en toe maar iets van te zien krijgen wegens regen en mist. Het wegdek dat we voor onze wielen krijgen is van alle soorten, van zeer slecht tot zeer goed. We rijden op een mooie nieuwe baan in aanbouw en moeten er af voor een stukje omleiding. Een verschrikkelijk slecht stuk van amper 5OO meter maar redelijk bergop. Het laatste stukje, voordat we terug op de rijbaan komen is zelfs steil. Niet simpel, om zo op de rijbaan te komen want we hebben natuurlijk geen voorrang. En hier gebeurt het. Armin zit en versnelling te laag en zijn motor blokkeert als hij de rijbaan op wilt rijden. Het is onmogelijk om een afgeladen motor die over zijn kantelpunt komt recht te houden. Je kunt er alleen maar voor zorgen dat je niet onder je motor terecht komt. In mijn spiegel zie ik dat Armin gevallen is, zet mijn motor aan de kant en we krijgen met twee de motor niet zonder moeite terug recht. Een vriendelijk Turk die passeerde vroeg of we hulp nodig hadden maar al bij al viel het nog al mee. Armin mankeert niets en de schade aan de Tri beperkt zich tot wat krassen op de zijkoffer. Elk foutje dat je hier op dit soort wegen maakt wordt onmiddellijk afgestraft. Daarom ook dat het zo vermoeiend is om in dit soort landen met de motor te rijden. Na even te bekomen van de schrik moeten we verder, het is nog een twintigtal kilometers voordat we aan de grensovergang Turkije-Bulgarije zijn. Zonder noemenswaardige gebeurtenissen bereiken we nog altijd in de gietende regen de grens. Eerst buiten aan een kotje paspoort controle. Dan honderd meter rijden, motor achter laten en een redelijk groot gebouw binnenstappen voor de andere controles. Mijn ervaring aan de grenzen die ik heb opgedaan met mijn reis naar het Midden-Oosten komt nu goed van pas. Twee stempels en een half uurtje later moet er nog één loket gepasseerd worde. Daar moeten we een formulier invullen met een stuk of twintig vragen zoals: hoeveel overnachtingen in Turkije, wat hebben de overnachtingen gekost, waar geslapen, hoeveel geld aan eten, benzine, cadeaus besteedt. Enz, enz. Ook deze hindernis kan ons niet tegenhouden. De motor op voor een laatste controle van de bagage. We komen bij de controle aan zeggen dat we uit Belgica komen en mogen doorrijden zonder een koffer te moeten openen. We hebben meer geluk dan een gast die zijn camionet volledig moest leeg laden. Maar ook in Bulgarije gietende regen en spekgladde wegen. We worden moe, nog 115 km. Als we aan de Zwarte zee komen stopt het eindelijk met regenen we vinden de temperatuur van 17 graden zelfs aangenaam nadat we een poos op zeshonderdvijftig meter gereden hebben met 9 graden. Na een derde stop rijden we het mooie schiereilandje op waar Nessebar ligt. We worden verwelkomd door de Duitstalige eigenaar van het Guest-house. Hij laat ons de werkelijk prachtige kamers zien en zegt waar we de motors kunnen parkeren. Van op het terras van de kamer kan ik een meeuw zien zitten broeden.

Na de douche beging ik aan het verslag van vandaag. Om 19 u klop ik bij Armin aan, hij heeft een kamer boven de mijne. Het blijft verdacht stil en na nog enkele keren te kloppen besluit ik om hem te laten slapen. Hij is dan ook werkelijk steendood aangekomen. Waarschijnlijk recupereer ik vrij snel, ik zit nog redelijk fris en ga op pad om een restaurantje te zoeken. Ook moet ik nog iets zien te vinden waar we kunnen ontbijten. De temperatuur is aangenaam aan het worden en ik geniet met volle teugen van het vergezicht over de Zwarte Zee. Een restaurantje gevonden waar ik goed heb gegeten, een goede koers krijg voor mijn Euro’s en waar we morgen kunnen ontbijten. Terwijl een waterachtig zonnetje onder aan het gaan is wandel ik terug naar mijn kamer. De foto’s en het verslag op de blog zetten en gaan slapen.

09/05/14 Istanbul in de gietende regen.

Na een goede nachtrust staan we fris gekapt en geschoren om acht uur aan het ontbijt. De regen klettert letterlijk tegen de ramen. We besluiten dan ook om een paar uur terug te gaan naar de kamer. Maar jongens, een paar uur op een frisse hotelkamer zonder verwarming(die werkt maar een paar uur per dag) duurt echt wel lang. Om een uur of tien gaan we toch maar eens buiten kijken. We hebben nog geen vijf stappen gezet of we worden bestormd door paraplu verkopers. Drie euro voor een doorzichtige paraplu, we kopen er een natuurlijk goed wetende dat ze geen kloten waard zijn. Maar half Istanbul loopt met die brol rond en het is echt wel nodig met dit weer. Vijftig stappen verder steken we een straat over, er komt achter de hoek van achter de hoek wat wind gewaaid en de Kees zijn paraplu is per total. Vijftig stappen voor drie euro is eigenlijk wel genoeg betaald. Dan maar een zwarte paraplu gekocht ziet er iets steviger uit en wie weet kan ik hem heel de dag heel houden. Mijn nieuwe paraplu was bijna in stukken toen ik tien meter verder precies dezelfde zwarte paraplu kon kopen aan de helft van de prijs die ik had betaald. Volgens de receptie van het hotel moeten we de tramsporen volgen om bij de meeste bezienswaardigheden te komen. Oei, denk ik tramsporen volgen in miljoenen stad waar naar ik schat minstens 500 km tramsporen liggen in de gietende regen, er zijn volgens mij leukere dingen te doen dan dat. Als het mijn baas zou vragen ging ik op de loop en hij zou me nooit meer terug zien. Maar goed, min of meer opgewekt steek ik mijn zwarte paraplu omhoog en roep Fellow me my friends. In een tik en een wip liepen er een stel Japanners, Chinezen en nog allerlei andere nationaliteiten achter ons. Volgens mij hadden ze dezelfde instructies gekregen in de respectievelijke hotels dan wij. Als we bij het Topkapi-paleis komen zien we zo’n driehonderd paraplu’s staan allemaal met een mannetje of vrouwtje eronder. Er is maar eens even een wachttijd van anderhalf uur om er binnen te geraken. We kijken het even aan, de Kees steekt zijn paraplu de hoogte in, roept Fellow me my friends en zwemt naar de Blauwe Moskee met zijn zes slanke minaretten. Wat ik gisteren al gezegd had aan de receptie van het hotel maar daar werd tegengesproken was een feit. De Blauwe Moskee is enkel open voor prayers (mensen die komen bidden) Het is vandaag vrijdag dus gebedsdag. Geen bezichtiging van de 21.000 muurtegels uit Iznik op de muren van de galerijen. Gelukkig heb ik dit allemaal al gezien met prachtig weer bij een vorig bezoek aan Istanbul. Fellow me my friends, we peddelen naar de graftombe van een sultan wiens naam ik vergeten ben en trouwens ook niet kan schrijven. Nadat we dat hebben gezien begint den Armin al van dege natte voeten te krijgen, ik hoor aan het soppend geluid dat hij nog in mijn buurt loopt. Hoog tijd om een heerlijke gloeiende Turkse thee te drinken met overheerlijk gebak. Na de thee vluchten we de overdekte Grote Bazaar. Als het tijd is voor het gebed worden er diverse gangen versperd door biddende verkopers die hier voor even de toeristen vergeten. We hebben het gezien en gaan door de nog altijd gietende regen terug naar het hotel. Daar aangekomen zijn we allebei nat tot op ons hemd. Het is geen sinecure om tegen morgen onze schoenen en kleren droog te krijgen, alle middelen helpen tot zelfs het beetje warmte dat de koelkast van de mini bar afgeeft.

De weersvoorspellingen voor morgen zijn niet veel beter, de kans is groot dat ons een zware natte rit staat te wachten naar Bulgarije. We verblijven daar in Nesebar dat aan de Zwarte Zee ligt.

Vervolg Istanbul

Istanbul boottocht op de Bosporus en bezoek aan de grote Bazaar.

Na een redelijke nachtrust en redelijk ontbijt gaan we tickets kopen voor onze geplande vijf uur durende (althans volgens de verkoper) rondvaart op de Bosporus. De Bosporus vormt de grens tussen Europa en Azië. Om tien uur worden we als een kudde schapen naar een busje begeleid die ons naar de rondvaartboot brengt. We bevinden ons in een gezelschap dat uit diverse landen komt. Het is na elf uur dat de rondvaart eindelijk start, één uur van de rondvaart is dus al voorbij. We steken de Bosporus over en vertrekken langs de Aziatische kant. Verdomme, wat is het koud op die boort zeg. Er waait een snijdende wind over de Bosporus die dwars door je kleren gaat. Al redelijk snel ga ik benedendeks een plaatsje uit de wind zoeken. Het is hier veel draaglijker om te staan en uitstekend om ongestoord foto’s te nemen. Ik doe teken naar Armin om ook naar hier te komen. Juist een half uurtje later wordt het dringen om je plaats te behouden.

Na een uurtje keert de boot juist voor de laatste brug over de Bosporus om langs de Europese kant terug te varen. Als we terug bij ons vertrekpunt komen varen we nog een kwartietje verder voordat er aangemeerd wordt. Het is de bedoeling dat we van hier uit met een kabelbaan naar en uitkijkpunt gaan (kosten 3 Turkse Lira(1 euro) niet inbegrepen) We betalen aan de gids en gaan naar boven. We krijgen een half uur de tijd en moeten dan in groep terug naar beneden. Daar staat dan een bus klaar die ons terug brengt naar het vertrekpunt. Kees en Armin kennende trekken die zich natuurlijk geen kloten aan van dat half uur. Ze bekijken de bezienswaardigheden op het gemakje, Kees eet een lekkere krakeling en een soort plat gebakken deeg met geitenkaas. Na dit eetfestijn zakken we nog af voor een Turkse koffie en thee. Dit krijg je natuurlijk nooit gedaan op en half uur. Terug bij de kabellift aangekomen was er geen enkel schaap met een badge meer te bespeuren. We tonen onze badge aan de kabelliftman en denken dat we dan wel mee naar beneden kunnen gaan. Niet dus, de man trekt zich geen zak aan van onze badge en ons verhaal dat we hier met een groep zijn aangekomen en dat de kabelbaan al betaald is. Bekijk het maar denkt deze Turk, zonder een jeton te kopen komen jullie niet in de cabine om naar beneden te gaan. Drie Lira opgevist, jeton gekocht naar beneden gegaan waar de bus die ons terug moest brengen natuurlijk al lang was vertrokken.

Een taxichauffeur zit op klanten te wachten, dat komt dus goed uit. We hebben zelfs een kaartje bij met de naam en adres van het hotel dus dat mag geen probleem zijn. We geven het kaartje aan de chauffeur, hij zet zijn brilletje op, bestuurt het kaartje lans alle kanten en komt tot de conclusie dat hij niet weet waar we naar toe willen. Wablief, een taxichauffeur van over de zestig die waarschijnlijk al zijn hele leven met dat gele ding door Istanbul rijdt weet geen hotel te vinden dat midden in het oude stadscentrum ligt. Raar maar waar, we maken er geen woorden meer aan vuil en beginnen aan een lange, lange wandeling langs de Bosporus weliswaar in de zon. Na een uurtje wandelen een terrasje gepikt en onverwachts terecht gekomen op de grote Bazaar van Istanbul. Spijt hebben we allang niet meer over onze wandeling en we duiken in de Oostersfeer van de Bazaar ar we allerlei spulletjes kopen en afdingen als of we nooit iets anders hebben gedaan. Na dit bezoek vinden we redelijk snel ons hotel inmiddels is het over vijf uur. We besluiten om een paar uurtjes platte rust te nemen alvorens naar een Turkse barbier te gaan om ons haar te laten knippen en iets te zoeken om te eten. En zo is al weer een fijne dag verstreken met en boottocht van twee uur in plaats van vijf uur en een wandeling van tweeëneenhalf uur in plaats van tien minuten. Morgen het vervolg van ons verblijf in Istanbul.

Vervolg Istanbul

07/05/14 Naar Istanbul

Na een goede nachtrust en goed ontbijt starten we rond half negen de motors richting Istanbul. De lucht is helder en het beloofd een mooie dag te worden. Garmien loost ons goed de stad uit en na een half uurtje snelweg zoeken we de kleine wegen op. Op de prachtige binnenwegen (slecht wegdek) ruiken we, voelen we en ondergaan we Turkije. We rijden door dorpjes waar de tijd nog geen vat op heeft gehad. Alle hoofden draaien onze richting uit als we met de Tri’s de terrasjes passeren. Bij onze pauzes zijn we zelden alleen, direct staat er en groepje Turken rond de motors te draaien, zowel jong als oud is geïnteresseerd in de snelheid van de motors. We rijden door een mooi heuvelend landschap met veel landbouw. We passeren kudden schapen en koeien die begeleidt worden door schaapherders en koewachters. Groepen van tientallen ooievaars maken gebruik van de thermiek om al zwevend grote cirkels boven de velden te maken. Plotseling zien we na één van de vele bochten de Zee van Marmara. Na een lange afdaling komen we op en mooi plekje om wat foto’s van deze kust te nemen. We moeten nu nog 138 km langs deze zee rijden om op onze bestemming te komen.

Als we op 30 km van Istanbul zijn wordt het verkeer al chaotisch. We zitten op een baan met een stuk of vijf rijvakken en moeten hier al beginnen met het voor te sorteren om Istanbul binnen te rijden. Garmien wet het precies ook niet goed hoe dit allemaal moet gebeuren en geeft te laat en te onduidelijk aan welke rijbaan we moeten volgen. Als het te laat is krijg ik van Garmien in mijn helm te horen dat ik niet op de goede route zit. Er zit niets anders op dan de route te laten herberekenen. Dit tot een keer of drie. Als we langs het vliegveld van Istanbul rijden weet ik dat we het ergste achter de rug hebben, we kunnen van hier uit altijd op hetzelfde baanvak blijven rijden tot we het centrum van Istanbul bereiken. We stoppen naast het vliegveld en timen dat er elke 45 seconden en vliegtuig vertrekt. Op de landingsbaan daalt er bijna om de twee minuten een vliegtuig. De lucht stinkt hier naar de kerosine en het gebulder van de opstijgende vliegtuigen is indrukwekkend.

Tientallen mastodonten van schepen liggen voor de haven van Istanbul te wachten. Het verkeer is nog hectisch maar we kunnen goed volgen. Eenmaal in het centrum wordt het steeds moeilijker. Files in de nauwe fel stijgende en dalende straatje vergt al onze concentratie en het is dan ook best vermoeiend. Als we nog maar eens stilstaan is er weer volop aandacht voor onze motors en waar we vandaan komen. Duimen worden opgegeven, verwonderde blikken als we de vraag beamen of met de motor vanuit België naar hier zijn gekomen. Eerlijk gezegd streelt het onze ego wel een beetje. De eerste aanloop naar het hotel gaat volledig mis. Het straatje waar we in moeten is volledig afgesloten door een geparkeerd voertuig. De optie om zo maar te blijven staan is er niet. Ons ego kan dan wel gestreeld zijn, er is gen enkele Turk die achter twee motorrijders gaat staan wachten tot ze misschien eens ooit rechtsaf gaan. Het toertje van nog gen twee kilometer opnieuw aanvatten is de enige mogelijkheid. Niet echt plezant als je weet dat je daar ongeveer drie kwartier over doet. DE tweede keer lukt het wel, maar vlakbij het hotel geven ze een omleiding waarlangs we het hotel niet kunnen bereiken. Aangezien we dan maar een goede 200 meter van het hotel zijn negeer ik het verkeersbord dat zegt dat we niet rechtsaf mogen. Na een spuit gas slaan we rechts af de straat in. Enkele voetgangers doen teken dat we terug moeten maar ik trek het me niet aan. Nog honderd meter dan links af en we staan voor het hotel. Armin rijdt me stoïcijns achterna. We stappen af kijken elkaar eens aan en vinden dat we dit weer goed geregeld hebben. Om nu te zeggen dat we in een tik en een wip in het centrum waren is wat overdreven. Het was eerder een uur of twee zwoegen en zweten. Maar de douche was weer heerlijk en het eten verrassend, namelijk klaargemaakt met vuur en vlam. We zitten op wandelafstand van de voornaamste bezienswaardigheden van Istanbul zoals de overdekte bazaar, Hagia Sophia, Blauwe Moskee(zo genoemd naar de twintigduizend blauwe tegeltjes die verwerkt zijn in het interieur) Galata toren enz. Morgen staat er een boottocht op de Bosporus op het programma.

Istanbul