emigreren verloopt met ups en downs, maar tot nu toe meer ups dan downs. Moesten we terug voor de keuze staan, doen we het weer
Over mijzelf
Ik ben Hilde
Ik ben een vrouw en woon in Selimiye Koyu/Marmaris - Turkije () en mijn beroep is vroeger boekhouder, maar nu blij te kunnen kiezen wat te doen.
Ik ben geboren op 12/12/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloemen, natuur, handwerk (kantklossen, haken) en alles wat creatief is.
als je ooit droomt om naar het buitenland te gaan wonen : DOE het en laat je droom waarheid worden
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
02-04-2007
Niet lang meer ...
Hallo iedereen ! Een kort berichtje vooraleer we naar België komen. Vooral om jullie te vragen het goede weer nog een paar weekjes vast te houden zodat we niet uit onze kleren bibberen ginder. Maar voor het eerst sinds we hier wonen staan we te trappelen om te komen. Waarom ??? Wel, om het huwelijk van onze dochter Lieve bij te wonen !!! Het koppeltje houdt er wel aan om alles in strikte familiekring te laten voorbijgaan en we willen hun wens respecteren. Ja, heel binnenkort word ik schoonmoeder en den Ali Baba schoonpapa. Maar we hopen dat we voor Kia (die Iranees is en zijn familie moet missen) gewoon maar Mama en Papa kunnen zijn.
Het weer blijft goed op een enkele regendag na. Heerlijk wandelweer tussen het groen en de bloemen. Deze week weer eens met Hale op stap geweest. Jos nam er een foto van toen we de dorpsvrouwtjes probeerden te imiteren (enkel de kledij was fout). En... met Hale erbij vind je altijd nieuwe plekjes, en er IS ook zoveel moois te zien. De velden zien wit van de Papatyas (madeliefjes). Ze staan zo dicht op elkaar zodat je denkt dat het een sneeuwlandschap is . bij 20 graden. En elk jaar zie ik andere en nieuwe bloemen, zo mooi. Alleen al de soorten klavertjes kan je niet tellen : alle kleuren alle vormen en ook allemaal andere zaaddoosjes. Heb ook voor het eerst Mimosa in het wild zien bloeien.
En dan : op een plateau, hoog op de berg : ongelofelijk veel schildpadden ! Precies of er was een feestje geweest en ze trokken weer naar huis. Heel mooie zachtaardige dieren !
Zo, ik had gezegd : een kort berichtje en daaraan zal ik me houden anders hebben we niets meer te vertellen als we bij jullie zijn. Veel groetjes en tot binnenkort voor veel van jullie ! Hilde en Ali Baba
Inderdaad, deze keer is het heel lang geleden sinds ik zelf nog geschreven heb. Wel tijd genoeg,
maar ofwel té mooi weer, ofwel geen elektriciteit ofwel ………. nee, juist, ik verzin maar wat verontschuldigingen om niet te moeten zeggen dat ik het steeds maar uitstelde, sorry. Lenteweer met 22 graden ! Heerlijk. ’t Is net alsof er geen winter geweest is, de Lente is gevolgd op
de Herfst. De druiven lopen uit, overal bloemenpracht, gras en onkruid. Wie tussen mei en december
naar Selimiye komt mist toch wel hét mooiste !
De vogels zijn ijverig bezig nest te maken en fluiten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Dan wordt deze muziek overgenomen door de kikkers en de uilen. We hebben 2 soorten uilen : de grote, die roepen gewoon oe-oe en dan de kleine steenuiltjes, waarvan het geluid klinkt als een roestige schommeltje (wij noemen hen de schommeluiltjes). En deze week zagen we nog een mooi staaltje van groepsseks. 3 schildpadden doeke doeke tegen elkaar aan. 2 mannetjes concurreerden om één vrouwtje te verschalken. Mooi om zien ! En ze houden zich niet eens in als je dichtbij komt om te observeren en een foto te maken.
Maar regen ??? Sinds onze thuiskomst van België eind Oktober hebben we juist geteld 21 regendagen gehad. En dat zijn dan nog geen volledige dagen, verder alleen zon ! Veel te weinig voor de watervoorziening deze zomer. En het is nu al de 2e winter dat het zo droog blijft. Zuinig met water zijn ze beneden aan zee en in het dorp anders niet : zoveel pensions aan zee, zoveel gasten die zich elke keer douchen als ze uit de zee komen, elk pension die zijn bloementuin dagelijks sproeit enz… Ik denk dat er toch beter een duidelijk reglement komt op waterverbruik.
Veel klussen en klusjes gedaan in en rond de toren : “winterwerk” wordt dat hier genoemd, want tijdens de zomer begin je daar best niet aan. Zo ziet alles er ondertussen al heel netjes uit. Toen we hier aankwamen was de toren net op ’t randje af “bewoonbaar". Het verschil van toen tot nu is al heel groot.
Nog een ervaring meegemaakt : naar de Notaris geweest ! We hebben een appeltje voor de dorst – je weet wel : noodomstandigheden – op de bank staan. En het schijnt dat het een serieuze miserie en geloop is voor een vreemdeling in geval van overlijden. DUS : een testament laten opmaken was de beste oplossing. En dan denk je weer dat het een beetje zoals bij ons zal verlopen : afspraak, privé gesprek, man in maatpak en streepjesdas gewapend met een gouden vulpen. Maar nee, niets van dat alles. Je gaat er gewoon naartoe en komt in een bureautje terecht waar 4 kwebbelende vrouwen achter hun computer zitten. De klanten zitten op een rijtje en alles wordt maar door elkaar geregeld. Privacy ??? Vergeet het maar ! Goed, één van de vrouwen luisterde naar onze wensen (Bahri was mee om hulp te bieden, anders hadden we het zeker niet gehaald). Na een half uur weg en weer gepraat : eerst naar de dokter om een attest te laten opmaken dat we gezond van geest zijn. Heel sympathieke vent, die dokter. We moesten 2 moielijke vragen beantwoorden : “wat heb je deze middag gegeten” en “welke dag is het vandaag”. Jaaaaaaaaaa, we wisten het antwoord en kregen ons attest na weer veel weg en weergeloop voor de nodige stempels. Dan, terug naar de notaris, fier dat we niet gek verklaard waren. Weer wat getyp op de computer en veel bla-bla, en toen vroegen ze van elk 3 pasfoto’s. Het schijnt dat een Turk dit altijd bij zich heeft, want je moet overal een foto voor hebben. Wij hadden dit niet bij, dus : foto’s gaan laten maken. Weer veel geschrijf en dan werd een vertaler geroepen die weinig moest doen maar goed betaald werd. En dan : ja de rekening. Het was meer dan we dachten, dus : weer op stap naar de bank om centjes te halen. OEF, betaald en ondertekend en onze dag was voorbij zonder veel nuttigs gedaan te hebben. Maar we zijn nu gerust, we hebben een testament mét onze foto erop !!!
Nog wat nieuws : we hebben een vliegtuig geboekt naar België op 8 april : op Paasdag. We verblijven 14 dagen lang in Ichtegem en keren dan weer terug naar ons torentje. We hopen dat we niet teveel winterkleren zullen moeten dragen, ik bibber al in het vooruitzicht.
Zo, dat was het voor vandaag, veel groetjes en tot mails of tot ziens Hilde en Ali Baba
Hilde vond dat het reeds lang geleden was dat ik nog van mij had laten horen en dat de mensen zouden vergeten dat ik er ook nog ben ! Daarom heeft ze me achter de computer gepoot en de opdracht gegeven iets neer te typen voor ik weer naar beneden mocht. Ze heeft me wel een pint bruin bier geven om inspiratie uit te halen Wist niet dat dit in dat flesje zat! Normaal schrijf ik als ik door observatie en filosoferen de vervelende neiging voel opborrelen om wat aan mekaar te flansen. Maar laat ik proberen wat uit mijn mouw te schudden en neem mij niet kwalijk als ik verveel, je kan nog altijd afsluiten en naar Google kijken, dat is altijd beter dan de telefoonboek van buiten leren. Misschien om jullie een hart onder de riem te steken, hierbij zeggen dat we een koude (?) periode achter de rug hebben, toch laagste temperatuur 6° ’s morgens en 9° tijdens de dag. Koud zeg. Ik weet het jullie zijn meer (of minder) gewoon, maar jullie hebben toch mooie sneeuw. Regen dat het water in bakken naar beneden valt hebben wij dit jaar nog niet gehad , maar de planten waren toch blij met elke druppel. Ten alle kanten komen de bloemen en het groen te voorschijn. De amandelbomen staan mooi in bloei en de bijtjes zijn ijverig honing aan het verzamelen. Gelukkig zijn hier niet veel grasperken zodat het de moeite niet is om zich een gras machine aan te schaffen, al zijn er toch die niet zonder kunnen.
Een grauwe lucht zoals in Vlaanderen en Nederland heb je hier niet zoveel, en al is de temperatuur niet te hoog, in de zon is het altijd lekker warm. Enkel als de wind blaast uit het Noorden kan het ijzig aanvoelen en kruip je bij de kachel. We hebben dit jaar veel wind en stormen gehad. Maar als het enigszins mogelijk is, en dat is nogal dikwijls, zit Hilde op haar winterterras te klossen.
Hilde weet niet waaraan ze eerst moet beginnen . Ze heeft zoveel op stapel staan en zoveel ideeën die ze wil uitvoeren dat er zeker geen tijd voor verveling overblijft. Er is afwisseling genoeg binnen en buiten de toren, dus maar van het een naar het andere volgens wat de weergoden toestaan. En tussendoor nog een boek. Probleem : als ze leest kan ze niet stoppen voor haar boek uit is, al is het midden in de nacht. Ze gaat dan met haar boek naar bed om verder te lezen tot ze in slaap valt en dan wordt ze lekker verwarmd door een poes die dicht bij haar kruipt.
Trouwens van dieren gesproken. Afgezien van de griezelige spinnen, muizen, ratten, duizendpoten, enz, probeert ze die allemaal te temmen. En met eten kan je veel bereiken bij de beesten. Zo geeft ze elke dag kruimels en kaaskorstjes aan een duif. Ze roept hem dan: "Kumru", en dan komt hij of zij aangevlogen tot op een halve meter van haar. En je ziet Kumru soms van ver komen .De Jans (Vlaamse gaaien) profiteren er dan ook van om een brokje te pikken, ze zijn echter met velen, dus is het vlug op. Louis de stier was ook zo iets. Als hij in de buurt was moest ze maar Louis roepen en hij kwam om zijn groenafval binnen te slokken. Hilde heeft hem zelfs al leren opzitten en pootje geven (haha)
Ook Bella de geit komt naar haar toe voor wat groen of voor een appel. Vooral in de zomer als er weinig eten is, lust ze wel een hapje. Ze is als enige geit vriendjes met Mutlu, behalve als ze kleintjes heeft. Dan moet Mutlu niet te dicht komen. Met schapen is er niks aan te vangen, die zijn zelfs bang van hun eigen schaduw. En dan is er Mutlu natuurlijk! Hildes grote lieverd. Sinds zij er is komt zij op de eerste plaats en ben ik weer een bank naar achter geschoven. Dat is zo als je trouwt. De kinderen komen, en je schuift een plaatsje op, en ik heb twee dochters, dus ik heb al niet veel meer in de pap te brokken. En dan is er Mutlu, dus ik ben n° vier. En maar klagen zegt Hilde. Maar toen ze Mutlu meebracht was dat een kleine schattige wollebol. Maar je moet haar nu eens zien, ze schijnt niet te stoppen met groeien. We hebben de nieuwe tafel zelfs hoger dan normaal laten maken, anders kan ze zo uit ons bord eten. En Hilde knuffelt haar toch zo graag zoals je ziet.
Maar als compensatie speelt ze ’s avonds een spelletje kaart met mij. Probleem : ze wint bijna altijd en ik heb zo een vermoeden dat Felix er voor iets tussen zit. Waarom wil ze altijd op mijn schouder zitten en mee in mijn kaarten kijken.
Nu, zo snellen de dagen vooruit. Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld en zal voor de zekerheid maar stoppen. Ik denk dat ik genoeg bij elkaar heb gesprokkeld want de toetsen staan hier roodgloeiend en ik moet naar toilet .Ik schrijf nog wel eens een keer of er moet massaal protest komen om het a u b niet meer te doen! De groeten van mij en Hilde en de ganse beestenboel. Tot een volgende keer. Ali baba en Hilde
Hallo ! Ben der weer !!! Deze week was ik even over de wereld aan t vliegen per Google Earth en belandde sowieso boven Selimiye (hoe kàn het anders). Recent was er weer een aanpassing : niet minder dan 3 Paroramia spots staan nu op dat kleine dorpje !!! Begon de bijhorende fotos te bekijken en wàt vond ik er tussen allerlei zichten op de baai en het dorp ????? Ja, ONZE TOREN !!! Blijkbaar is die nu gelijkgesteld met wereld erfgoed ? In elk geval kan de hele wereld onze toren nu zomaar zien mèt onze hond erbij. Ik weet er nog niet het fijne van, maar de foto staat op naam van Bahri Sen die eigenaar is van het bouwtje. Om jullie de moeite te besparen op zoek te gaan plak ik de gepubliceerde foto hierbij.
En nu Selimiye (of Losta) toch zo beroemd wordt, neem ik jullie even mee voor een foto wandeling naar en door het dorpje .
Ik hoop dat jullie genoten hebben van de eenvoudige mooie kiekjes van Selimiye.
Verder geen speciaal nieuws bij ons, misschien bij jullie ?
Hallo Allemaal , Ja, ik weet het, ben er weer laat aan begonnen. Maar, drukke dag gehad vandaag want de nieuwe meubels waren op komst. Hadden we eigenlijk niet echt nodig, nu ja den Ali Baba had een nieuwe TV gekocht met toebehoren en die was te groot om in het oude kastje te passen. En, vermits ik een TV als een loerend oog beschouw in een woonkamer (één van mijn eigenste obsessies) moest er een nieuwe kast komen waar de TV binnenin kon. We zijn weer naar de schrijnwerker in Orhaniye geweest die ook de vorige kastjes gemaakt heeft. Knappe jongen maar zijn grote voordeel is dat hij ook heel professioneel werk aflevert (wat van de meeste schrijnwerkers in de streek niet kan gezegd worden). We hebben meteen ook een nieuwe tafel besteld want de oude was in plakhout, bah ! Mooi tafelblad in écht hout nu en het voordeel is : er moet geen tafelkleed meer op om het lelijke weg te stoppen. Ali Baba is reuze in zijn nopjes, want hij had altijd ruzie met dat tafelkleed. Meubels verplaatsen betekent altijd wel veel kuiswerk en reorganisatie, dus moet ik niet uitleggen waarmee ik de hele dag bezig was. Had net gedaan met dat hatelijk huishoudelijk werk toen een telefoontje kwam : kom maar af ! Naar Orhaniye gereden, meubels opgeladen en 4 man meegebracht om te sleuren en de boel in elkaar te steken.
Voor wie nog nooit een foto van ons samen zag : hier is ie dan : zo zien we eruit in 2007 . En zie je het terras onder de buitentafel ??? 6 dagen werk en evenveel rugpijn, maar het resultaat mag er zijn - al zeg ik hetzelf. Ja, weer in pebbles-steentjes, ik kon er niet genoeg van krijgen na het pebbles-paadje ...
Verder : prachtige tijd gehad met ons An. Ze bleef 16 dagen bij ons en (sorry) had 14 zonnige dagen met blauwe hemel als extra. Heel ander weertje dan vorig jaar toen het overwegend bewolkt en regenachtig was. Kerst gevierd met ons drie in het torentje. Oudejaar bij de buren met Pete en Emel die uit Engeland overgekomen waren. Geen wilde feesten dus, maar warm en écht. Met een klein hartje is An naar huis vertrokken. We brachten haar tot Marmaris om 5 uur in de morgen. Op de terugweg realiseerden we ons dat het tussen 6 en 7 al licht wordt. Prachtige zichten : de nevel op zee, de opkomende zon waar de berg niet te hoog is enzovoort. Mutlu lag weer te treuren omdat An het torentje verliet ...
Niet alleen de temperaturen zijn beter dan in Belgenland ook de lengte van de winterdagen. In het diepste van de winter is het licht om 7 uur tot 5 uur in de namiddag. Ik herinner me toen ik ging werken in België : vertrekken in het donker (8 AM) en thuiskomen in het donker (18 PM). Deze periode vond ik de depressiefste van het jaar : je ziet je huis een volledige week niet in het LICHT ! Gevolg : als er op zaterdag bij toeval zon was zag je pas tussen hoeveel spinnenwebben je leefde.
De meeste allochtonen zijn deze winter ofwel op vakantie ergens naar betere (?) oorden of naar hun vaderland. Enkel wij en het Amerikaanse koppel blijven dapper in Selimiye (moet je eigenlijk helemaal niet dapper voor zijn). En, nu ik het toch heb over het Amerikaanse koppel : bij hen is een waar sprookje gebeurd. Met de toestemming van Ruth vertel ik het jullie. 46 jaar geleden gaf Ruth (een meisje van 17) het leven aan een zoontje. Ze heeft het nooit gezien. Onder dwang van maatschappij werd het kindje ter adoptie afgestaan. Fouten die je probeert te vergeten, maar dat lukt niet altijd : elke verjaardag herdacht ze hem en vroeg zich af : "waar is hij". Ondertussen trouwde ze, had nog 2 dochters en hertrouwde dan met haar huidige Dean. Toen ze 25 jaar geleden uit Amerika vertrok liet zij bij een relatiebureau haar coördinaten in het buitenland na, van je weet maar nooit. Tijdens de zomer 2006 ontving ze een mailtje onderwerp : de verjaardagsdatum van dat zoontje tekst jij bent mijn moeder, kunnen we elkaar ontmoeten ? Ruth dacht even dat de wereld stilstond begrijpelijk na zoveel jaren. Na enkele dagen nadenken teruggemaild : ja, ik ben je moeder. Er volgden meer mails, fotos van zichzelf, zijn vrouw en 2 kinderen (met de typische blonde haren en gelaatstrekken van Ruth). En Ruth is naar Callifornië gevlogen om hem te leren kennen. Ze ontmoette hem op het strand zij vroeg ben jij Chris ? hij vroeg ben jij Ruth ? en ze zijn in elkaars armen gevlogen. Heb de kiekjes gezien die de verse schoondochter geschoten heeft bij die ontmoeting. Het leven kan toch wel écht mooi zijn hé !
Nog goed nieuws : Louis en Kleintje de kalveren die hier de hele zomer los rondliepen hebben Kurban Bayram of het Offerfeest overleefd !!! Eventjes een opluchting, want we waren al danig aan die dieren gehecht. Verder genieten we nu van een slordige 17 graden in de schaduw en stralende zon Veel groetjes !!! Hilde & Ali Baba
Hallo iedereen, Terwijl jullie al bibberend onder de Kerstverlichting en dito muziek de laatste inkopen doen hebben we hier stralende zon. Vandaag wat lagere temperaturen (16 graden) door de Noordenwind. Van Kerstsfeer en versiering geen sprake, alleen in Marmaris een heel klein beetje om tegemoet te komen aan de luttele toeristen en buitenlandse bewoners. Ondertussen bloeien de rozen zoals bij ons net voor de zomer. Ons vuurtje brandt enkel een paar uurtjes s avonds meer is niet nodig.
Deze week naar Marmaris geweest voor verlenging van de verblijfsvergunning. De vorige voor 2 jaar is verlopen. Nu ja, een mens denkt : verlenging, dat is een nieuwe stempel in t boekje, maar nee hoor : alle stappen moeten terug gezet worden zoals de eerste keer. En das geen klein bier. Als je alle paperassen, fotos en kopieën al klaar hebt (je moet ook 5 grote omslagen en 5 dossiermappen per persoon kopen), ben je aan t begin van de rit, dwz best een volgetankte auto en een goede chauffeur (gelukkig hebben we Bahri hiervoor) die perfect de weg weet in Marmaris. * eerst naar de Kaymakam (gouvernementsgebouw) om het aanvraagformulier te laten aftekenen met een verwijzing erbij waar je naartoe moet (gelegen in de haven van Marmaris) Blijkbaar hadden we te doen met een interim, want ze stuurde ons naar de Jandarma * Bij de Jandarma : onder gewapende begeleiding en na het afgeven van de ID kaarten vertelde iemand dat we fout verwezen waren (het Jandarma bureel ligt helemaal buiten de stad) * Ja ! We moeten in het politiekantoor zijn. Een bureel waar ze een stempel op de papieren slaan en een ander bureel waar iemand het papier ondertekent (ligging : midden stad) * Nu 2 fotokopieën van dit formulier gaan maken * En op naar de paspoortpolitie (gelegen voorbij Marmaris aan de opstap van de ferry naar Rhodos). Daar werden al onze papieren gecheckt en werd een papier opgesteld waarop stond hoeveel we moesten betalen (was ook weer een heel gedoe want de printer liet het afweten). Heerlijk nieuws, dankewel Turkije : slechts 60 Euro per man voor 5 jaar. (vorige keer betaalden we 500 Euro per man voor 2 jaar). Die prijs is iets dat elke dag kan veranderen en ook anders is volgens het land van herkomst de Nederlanders en Engelsen betalen stukken meer. Nog 2 extra kopieën nodig omdat mijn familienaam niet dezelfde is als die van den Ali Baba (In Turkije nemen de vrouwen de naam van de man aan bij het huwelijk) * Op naar het belastingskantoor ! (gelegen midden de stad). Daar kunnen we de kosten betalen bij een in slaap vallende bediende. We krijgen weer een nieuw papier en moeten er weer kopieën van laten maken * En nu . Ja, weer naar de paspoortpolitie even voorbij Marmaris om het bewijsje van betaling af te geven Alles in orde maar nu zijn we minstens een maand ons paspoort kwijt omdat al die gegevens naar Mugla moeten om af te stempelen. We kunnen dus onmogelijk het land verlaten voor het einde van Januari
Dat was het dan. En, vermits we er heel vroeg aan begonnen waren, waren we er tegen de middag mee klaar. Nu nog een job : er moesten nieuwe wisselstukken in de Tata want die had moeite met starten. Naar de garage, gelegen in de industriezone : alles vies, lawaaierig. Het speciale hier aan zon industriezone is dat alle gelijke bedrijven bij elkaar gegroepeerd zijn. Een technieker plaatst de nieuwe onderdelen in de auto, maar starten ? Nikske. En wat zie je dan ? De garagisten van de overkant zien dat er een probleem is en komen ongevraagd en onbetaald helpen. Kan je bij ons niet voorstellen. Nu, alles bij elkaar hebben 5 man er 2 uur aan gewerkt voor de luttele som van .. 17 Euro. En de auto is in orde.
De Turkse televisie zond ook de mop van België uit. Hilariteit natuurlijk voor zon gebeurtenis. We slaan weer eens een gek figuur in het buitenland.
Vanavond komt ons An aan met Turkish airlines. Ze is al onderweg van 7 uur deze morgen en hoopt Selimiye te bereiken tegen . middernacht. Lieve komt deze keer niet mee, ze ziet het niet zitten om haar Kia alleen te laten tijdens de feestdagen. Spijtig, maar ze zullen in onze gedachten zijn.
Zo, dit was het voor deze keer. Tot mails ???? Veel groetjes !!! Hilde & Ali Baba
Goeienavond allemaal, Sorry, ben weer een beetje laat vandaag. Zalig weer : rond de 20 graden met volop een hart- en lichaamsverwarmend zonnetje (dat achter de berg verdwijnt iets voor 3 uur in de namiddag). Zelfs neiging tot zweten bij hard werk. Jaloers ??? Kom dan af, want het is HET moment !!! Sinds gisteren heb ik het beheer over het huis, appartement en studio van Jos en Hale (zijn ondertussen in Nederland) én over het huis/restaurant van Emel. Plaats genoeg voor jullie allen. Nvdr. Hopelijk, heeft Jos geen tijd om mijn webblog te lezen terwijl hij in t vaderland is en Emel begrijpt geen Nederlands. Ben gisteren met de Kerstkaartjes naar de POST geweest. Ja, er zijn nog steeds mensen meestal oudere- die niet over computer & mail beschikken. Voor hen dan maar een ouderwets kaartje. OK, ik vraag in de post : hebben jullie postzegels ? Antwoord : Neen, moet je in het krantenwinkeltje van Aslan gaan halen. Dan denk je waartoe dient dan DE POST ?. Ja dus, om de gezegelde kaartjes af te geven. Zij zorgen voor het versturen ervan. Aslan is de slimste : hij verkoopt de zegels zonder winst maar hoopt dat de mensen die zegels kopen ook andere zaken uit zijn winkeltje meenemen. En bij de POST ? Waarschijnlijk geen financiële middelen om zegels te kunnen aankopen O ja, had er vorige keer reeds over gesproken : mijn nieuw paadje in pebbles-mozaïeken. Is AF ! En, inderdaad : 4 dagen werk. Vermits het naar mijn idee in orde is en volgens het Turkse idee meer dan in orde stuur ik toch een fotootje. Het bracht mij op een nieuw idee en een nieuw project, maar de gegevens daarvan komen later moet er eerst zelf aan beginnen.
Mocht dit ook niet vergeten te vermelden : rechtzetting van mijn vorige editie in het webblog. DAT kiekenkot bij het hotel in opbouw ., mijn diervriendelijke geest dacht dat het diende om kippetjes te kweken om s morgens een kakelvers eitje te hebben bij het ontbijt en de hanen misschien (in 't slechtste geval) voor coq au vin ??? NEEEEEEE, niets van dat alles. Die Koerdjes hebben hun eigen hanen meegebracht om daarboven HANENGEVECHTEN te houden. Blijkbaar na enige publiciteit kwamen meer en meer mensen naar boven met hun haan om zijn kwaliteiten te testen. Pech, de meeste ervan hebben het niet overleefd. De bouwwerken aan het hotel gaan echt niet voor op dàt soort bezigheden.
Het citrusvruchten seizoen begint. Lekker ! Nu nog tamelijk duur : mandarijnen ongeveer 1 Euro voor 3 kg, maar ze zijn zo heerlijk als fruitsapje vlak na het opstaan. Ik vind mandarijnensap veel lekkerder, pittiger en zoeter dan sudderans
Ben deze week weer eens met Hale op stap gegaan. Jos moest meer grote vlakke stenen hebben voor een nieuw terras (als je een groot stuk land hebt kan je heel veel terrassen maken). En, met Hale op stap gaan is altijd AVONTUUR ! We hebben hele mooie landschappen gezien, prachtige baaien, gewandeld, stenen geraapt en vooral gevoeld hoe rijk we hier zijn. Nee, we spreken niet over geld, maar we vinden overal het PARADIJS.
Een 10 tal dagen geleden sloeg de schrik aan ons hart : eerst kwamen de landmeters om het terrein af te zetten en kort daarop kwam de grote gele Hydromek voor ons torentje en vlak in ons panorama. Ondertussen zeggen we OEFFF het onmiddellijke gevaar is geweken. Het gaat enkel om het in stand houden van het witte huisje vooraan en om een klein prefab huisje te bouwen dat ons zicht niet zal storen. We hebben wel wat last van weg-en-weer gerij van tractors én van de steenkloppers.
Van s morgens 8 uur tot het donker wordt zitten 2 man stenen recht te maken zoals in Christuss tijd (om een vlakke muur te bouwen). Kan je in België niet meer voorstellen : zoveel werkuren !! Maar, alles bij elkaar toch veel mooier dan dat beton bij het hotel. Vandaag hebben we weer eens 9 betonmixers de helling zien opklauteren. Volgens de dorpsroddels zit er al voor 150.000 Euro beton in dat hele geval. En verder ??? De hoofdweg van Selimiye is méér dan ooit een ramp. Bij regenweer kom je er in het beste geval met slijkschoenen en dito kleren door. Eigenlijk wel leuk : het is nu eenmaal dé eigenheid van Selimiye
Zo, dit was het voor deze keer. Tot mails ???? Veel groetjes !!! Hilde & Ali Baba
Hallo Iedereen, Sorry, ben een beetje laat vandaag. De hele dag geen stroom en ook, had weer ander werk vermits het lenteweer is : buiten spelen. Ben weer een nieuw paadje aan ’t maken. Als het af is zet ik het wellicht op de blog, maar eerst zien hoe mijn kunstwerk evolueert. Een paadje vanaf het poortje naar de voordeur in … pebbles. Een monnikenwerk. Had dat gezien op het eiland Kameriye vlakbij waar een ruïne staat van een Byzantijns kerkje omringd door pebbles- mozaïeken. Mijn handen zijn weer zo ruw als schuurpapier en mijn rug …. beter niet over spreken. Ben nu twee dagen bezig en heb nog zeker werk voor 2 dagen.
In hoor weer Willem Vermandere in mijn oren zingen “ik zit hier in dat boerengat, er gebeurt hier ook eens nooit entwat (=iets voor de Nederlanders). Maar deze week JAAAAAA !!! Wat de weldenkende mens al lang verwachtte is gebeurd. 2 dagen regen en dan kwamen de betonmixers weer de heuvel op !!! Ik ga naar het dorp om de elektriciteit te betalen in het gemeentehuis en wat zie ik onderweg ??? Eén van de betonmixers ligt netjes op zijn zij – uitgeschoven – juist op een stijgend smal deel van ons baantje. SUPER ! Ben snel terug naar huis gerend (pfff pfff) om de fotomachine erbij te halen. Had eigenlijk niet zo rap moeten rennen, want zo snel wordt hier niets opgelost. Ondertussen stonden er wel al meer ramptoeristen bij (o.a. buur Jos). Vanuit het dorp kwam het ene scootertje na het andere om het spektakel te zien en te bewonderen. De fameuze dorps-Hydromek kwam erbij, maar kon de klus niet alleen klaren – we spreken wel over zo’n 50 ton, want de mixer was nog vol. Ben dan maar naar het dorp gewandeld om de nodige boodschappen te doen. Bij terugkomst was er een zware kraan aangekomen. Met zijn beiden : de gele Hydromek en de oranje kraan geholpen door dikke stalen kabels, hebben het klaargespeeld om de truck terug op zijn voeten te zetten. Het heeft wel de hele namiddag geduurd. Was wel niet simpel : het weggetje is smal met aan de ene kant een muur en aan de andere kant … recht naar beneden… Ondertussen zaten boven 3 trucks klem die niet naar beneden konden en niemand kon ook boven geraken. Alle arbeiders van het hotel waren present om te kijken of te zeggen hoe het moest. Stel je dat eens in België voor : zoveel werkuren verloren, je mag er niet aan denken als kleine zelfstandige. Ons weggetje was wel al volledig omgeploegd door de draaiende camion banden dat je zo meteen koren kon op zaaien.
Ja, het hotel, ik kan er niet over zwijgen. In dat laatste jaar heb ik zoveel bijgeleerd over “de bouw” louter door observatie. En wàt leerde ik bij ??? Vooral hoe het NIET moet. Je houdt het niet voor mogelijk. Sinds April werken de mannen er aan één stuk door (en dikwijls zie je er enkele die de hele dag op hun kont zitten te niksen – er is geen opzichter) Je ziet de éné stommiteit na de andere gebeuren en niemand doet er wat aan. Ze werken er en leven er - meestal geïmporteerde Koerden. Moeten zelf zorgen voor voedsel- en watervoorziening. Ben er vorige week nog eens op expeditie geweest gewapend met mijn camera, en wat zag ik naast het hotel ??? Ja, een met bekistinghout ineengeknutseld kippenhok. Ze zijn op die manier toch al zeker dat ze niet vegetarisch moeten eten. Eens het hotel onderdak was hebben ze hun plastieken barak verlaten en zijn in het hotel ingetrokken. Toilet ??? Niet voorhanden. Ik durf in de bosjes romdom niet meer rondwandelen : slipgevaar ... Ik heb (als ex-boekhouder) eens zitten denken aan de kostprijs van dat hotelletje met maar acht kamers. Als de eigenaars hun kamers zullen verhuren zal het aan types met $-tekentjes in de ogen moeten zijn !!! Heb ondertussen een goeie naam bedacht : Hotel “De betonberg”, want zoveel beton heb ik nog nooit op één plaats zien storten. Zelfs nu nog (bijna 8 uur in de avond en pikdonker) rijden de mixers achteruit naar boven - en glijden terug de helling af omdat er zoveel beton op de oprit gemorst is. Een groepje mannen staat errond te dansen van “gel” en “dur” (kom en stop) om ze toch maar veilig ter plaatse te krijgen. Ondertussen gaat het ene GSMeke na het andere af. Trouwens, soms denk je dat de Turken hun GSM's met klittenband op hun oren plakken – zo dikwijls hebben ze hem nodig.
Denk nu echter vooral niet dat ik al mijn tijd doorbreng met spionneren. Het kantklossen houdt me nog steeds in de ban. Ben op dit ogenblik zelfs met 2 werkjes tegelijkertijd bezig. Mijn vorig afgewerkt stukje hangt nu op aan het raam dat uitkijkt op de barbecue. Kan niet nalaten een fotootje bij te voegen.
Verder : rustig en stil in het dorp en in de baai. Zelden nog een boot behalve de autochtone vissersbootjes. Voor een etentje op restaurant moet je niet meer in Selimiye zijn, hoewel dit kleine dorpje er tijdens de zomer zo’n 40 tal heeft. De baai en het dorp straalt totale rust en verlatenheid uit : Selimiye hoort weer toe aan de bewoners !
En wat vonden we deze week op het gordijn tussen de keuken en de woonkamer ???? Zie foto. Ra ra – NEEN, geen inlegkruisje – maar een prachtig geweven spinnenweb. “Allways” kan er nog van leren !
Zo, dit was het voor deze keer. Tot mails ???? Veel groetjes !!! Hilde & Ali Baba
Hallo allemaal, weer wat zondagsnieuws uit Selimiye voor de geïnteresseerden. Het weer hier ? Nu terug goede temperaturen hoewel we een fikse regenbui verwachten. Maar, de Herfstvakantie was bitter koud. Ik had echt medelijden met de lading toeristen in de overvolle vliegtuigen – veel mensen met jonge kinderen – die dachten hier wat zonne-energie op te doen. Dat hebben ze misschien 1 dag gehad, voor de rest : gietregen, donder, bliksem gure wind en bittere kou. Het is dit jaar abnormaal vroeg begonnen. Jarenlang brachten ook wij onze Herfstvakantie door in Turkije – op de boot – en we konden altijd nog van een heerlijk weertje genieten. Het voordeel ervan is wel dat het groen en de bloemetjes veel sneller komen. De velden worden ook alweer geploegd en bezaaid – zal de oogst ook vroeger zijn ??? Zien we wel. De laatste week was het pure Lente. Er zijn al veel vogels aangekomen om te overwinteren en ze fluiten om het mooist. De vlinders fladderen weer nu er verse bloempjes zijn. En dan de heerlijke stilte. Na het Suikerfeest sloten alle restaurants en pensions hun deuren : geen lichtvervuiling noch lawaai in de baai.
Het sluiten van de restaurants heeft ook andere gevolgen. Het dorp zit weer overvol van zwerfkatten. Deze diertjes krijgen tijdens het seizoen de overschotjes – of ze roven de vuilzakken (die toch zo lang blijven staan dat ze er al het eetbaars kunnen uithalen). Maar nu : grote hongersnood. Triestig om aan te zien die kleine katjes, graatmager en op hoge pootjes. Voor volgend seizoen zullen ze wel gevangen worden en ….vernietigd. Zou het niet eenvoudiger zijn preventief te werken en de dieren hun burgerrechten te ontnemen vooraleer ze vermenigvuldigen op grote schaal ???
De gemeentediensten zijn ook begonnen aan de heraanleg van de hoofdstraat – er zijn staatssubsidies binnengekomen. Propere geperste steentjes die perfect in elkaar passen. Ze zijn nu al zo’n 100 meter ver geraakt. Maar er worden geen steentjes meer geleverd. En ’t gaat natuurlijk niet vooruit. WEL achteruit, want van boordstenen hebben ze blijkbaar nog nooit gehoord. Resultaat : de zijkanten zijn alweer losgereden en kapot. En wanneer ze verder werken ???? Dàt weet alleen Allah.
Nu iets heel belangrijks : onze adresverandering. Niet meer Selimiye Köyü 333, MAAR Asagi Gemecik nr 70 - Selimiye Köyü. Zomaar. Tijdens onze afwezigheid is er een mannetje door het dorp getrokken met een pot rode verf en een penseel. Die heeft elk huis een nieuw nummer gegeven. Wij hebben eventjes geluk : het is tamelijk proper geschilderd, alleen enkele druipers. Op het witte huisje voor ons hebben ze 3 pogingen moeten doen vooraleer het goed leesbaar was. En dan de logica ervan : het witte huisje heeft nr 58, de kolonel 59, Jos 60 en wij 70. Ze draaien in rondjes ! We weten ook totaal niet aan wie we deze adreswijziging moeten doorgeven. Niemand wist ooit dat we nr 333 hadden en niemand komt ooit te weten dat het nu 70 is.
Mizana, de boot waar we jaren lang mee cruisden langs de kust is dit jaar ook heel vroeg gestopt met varen. Op de scheepswerf van Selimiye is ze uit het water gehaald en volledig herschilderd. Mustafa’s inspiratie houdt niet op : nu is ze zo oranje als een appelsien.
Deze week was het ook weer leuk om de werken aan het hotel in de gaten te houden (kan ik goed vanaf mijn troon waar ik kantklos – met de verrekijker naast me). Er werd zand geleverd aan de voordeur van het hotel : 1 mannetje gooide het naar boven op een houten plaat die ongeveer 2,5 meter boven hem stond – een tweede mannetje gooide het naar de eerste verdieping, een derde mannetje gooide het naar binnen. “En heel de dag maar scheppen en scheppen en scheppen …..” Een katrol is wellicht ook nog iets ongekend.
Verder niets speciaals. Veel groetjes !!! Hilde & Ali Baba
We zijn weer THUIS !!! Ik kan moeilijk zeggen een heerlijke tijd gehad in België, hoewel het weer er zacht was voor de tijd van het jaar. Zowel Ali Baba als ik kregen na enkele dagen al terug reumaklachten, daar waar we er in Turkije niets of minder van voelen. Natuurlijk was het wel heel aangenaam zo hartelijk ontvangen te worden bij familie en vrienden. En weer : we hebben niet iedereen kunnen bezoeken sorry dat maken we volgende keer goed.
Wat is het hier mooi en stil. We waarderen het elke keer meer na een verblijf in Belgenland. De Lage Landen zijn zo anders en dan dat verkeer !! Willem Vermandere zingt dat drukke verkeer maakt mij angstig en moe, waar gaan al die mensen toch zo haastig naartoe ? En dan iedereen die klaagt over geen tijd hebben maken de mensen zelf hun programma niet te zwaar ? Ok, ik was niet van plan jullie de les te lezen en ik weet het : vroeger waren wij ook zo, alleen valt het nu zo erg op.
Voor we naar België vertrokken kregen we het minder goede nieuws dat de bewoner van ons huis in Ichtegem opzegt. Spijtig, we hebben goede contacten met hem en zijn kinderen. Op zoek dan maar naar een nieuwe bewoner en dan het goede nieuws gisteren heeft Lieve onze taak overgenomen en het huis is weer verhuurd ! Sorry buren, maar jullie krijgen weer een nieuwe buur. Wij zijn in alle geval heel blij dat het zo vlot verlopen is omdat de situatie niet zo evident is. De huurder gebruikt het gelijkvloers en wij gebruiken het appartementje boven als we in vakantie komen. Niet iedereen kan zich daarmee verzoenen (slechts één inkom). Tijdens onze afwezigheid in Selimiye is er noodweer geweest. Dat wisten we reeds via mail van onze buren, maar je ziet het ook aan de natuur. We verlieten ons dorp als alles dor en droog was. Nu zie je een zacht tapijt van groen en de eerste bloempjes komen boven (madeliefjes, cyclaampjes, narcissen enz )
We hebben ook het Seker Bayram (suikerfeest) gemist want de Ramadan is voorbij. Niet erg, maar we hebben ook het hoog bezoek van Premier Erdogan gemist in het dorp. Volgens de geruchten was hij komen uitrusten van zijn zware taken in The Golden Key. Dit is een hotelpark in the middle of nowhere prachtig gelegen en dito ingericht. Op Bayram is hij dan per boot in Selimiye aangekomen en is natuurlijk gaan eten in Sardunya (waar anders). Na Istanbul komt Ankara ook al meer en meer naar Selimiye. Straks vind je hier geen enkele autochtoon meer !
Vandaag weer een trouwfeest : tijdens het zomerseizoen wordt er niet getrouwd, tijdens de Ramadan natuurlijk ook niet. Het koppeltje van vandaag was dus haastig : het was de eerste mogelijkheid sinds maanden om te trouwen. Wie het is weten we niet, maar we genieten wel mee van de muziek. En ja, zoals het hier gebruikelijk is zal er binnen 9 maand weer een kleintje geboren worden Ik heb even gesurft op Google earth en zag dat er heel recent de fotos van Selimiye aangepast werden. Voor ons vertrek was Selimiye enkel te zien als een grote onbewoonde baai. Nu kan je er echt in rondwandelen en je ziet ons torentje heel goed staan. Als er mensen zijn die het niet zien zitten zelf eens te komen kijken, kunnen ze het vinden op : pointer 36°4243.65 N en 28°0500.42E. Het torentje is goed te zien van bovenaf met de steen cirkel ervoor waar het oregano vrouwtje jaarlijks haar oogst verwerkt.
De fotos zijn deze winter genomen als we niet thuis waren, want de auto staat er niet en het hotel bestond op dat moment enkel nog uit het betonnen plateau. Zo, meer nieuws is er niet tot volgende keer ? Veel groetjes !!! Hilde & Ali Baba
Hallo allemaal !! We komen !!! Normaal, als alles loopt zoals het hoort, vereren we ons Belgenland met een bezoekje van 11 tot 25 Oktober. We zullen de koffer met winterkleren maar bovenhalen voor de reis … De temperaturen deze week zijn om en bij de 28 graden. Vorige week iets frisser, met een beetje regen (te weinig) en veel wind. Tante Chris en Emmy hebben serieus geluk gehad dat ze hun vakantie deze week gepland hebben, maar ja, je weet nooit op voorhand hoe het zal zijn. Vandaag zijn ze op verkenningstocht naar Marmaris. Vermits ik nog steeds een hekel heb aan dat stadje ben ik braafjes thuisgebleven om jullie wat nieuws te brengen. Ik kreeg reeds enkele opmerkingen dat het weer te lang geleden was. Tantetje en Emmy zien het hier blijkbaar goed zitten. ’s Nachts aangekomen konden ze ’s morgens hun ogen niet geloven en nu … zijn ze ook panoramaverslaafd : Join the club !! Het eten van Ali Baba willen ze niet missen. Deze morgen bij het ontbijt was DE attractie de wespen observeren die letterlijk stukjes van het vlees snijden en ermee naar hun nest vliegen. Soms zijn ze zo schrokkerig dat ze een stuk nemen groter dan zichzelf en dan hebben ze moeite om terug in vliegpositie te geraken. Het zijn ook dappere wandelaars (tante en Emmy bedoel ik) – gisterenmorgen te voet naar Bozburun geweest. Mutlu en Moosje mee – en maar vrij los rennen. Wel een probleempje gehad met Mutlu : aangekomen op het plateau boven zag ze een kudde geiten eerder dan ik. Als een pijl uit een boog joeg ze hen op aan een snelheid die voor ons (met iets meer dan 20 lentes) niet te halen was. Eerst geroepen : lief, kwaad, nog kwader : niets hielp, ze verdween over de bergkam de geiten achterna. Gedrieën dan ook maar geklommen (op ons tempo) al roepend. Weer probleem : de andere kant van de bergkam bestaat uit kliffen die recht de zee inlopen. Oeffff, eindelijk kwam ze terug, hijgend en kwijlend. Eventjes geluk gehad. Groot geluk zelfs, want geen van de dorpsvrouwen had het gezien en dat bespaarde me wel een scheldpartij.
De heerlijke stilte is teruggekeerd op de heuvel. Begin September kwam hier een grote gele splinternieuwe “hydromek” aan. Ja, graafmachine en stenenbreker. Het hotel in aanbouw heeft natuurlijk een zwembad nodig. Mensen die in een “select hotel” willen logeren zwemmen natuurlijk niet in ons grote zwembad (je weet wel wat de visjes doen in dàt water ???) Of hiertoe genoeg water en elektriciteit voorradig zal zijn op de heuvel is natuurlijk nog de grote vraag. Van 1 tot 28 September was de machine dus in actie van ‘s morgens 9 uur tot ’s avonds 7 uur. Dat was de afspraak, maar ze hielden zich er niet altijd aan. Zowel Jos als ik zijn hen verschillende keren halt gaan toeroepen als ze langer werkten. En ja, dag na dag - hap per hap - vrat de machines stukken uit de heuvel, tot ze eindelijk een vlak terrein hebben een stuk hoger dan het hotel zelf. En de stenen maar rollen – naar beneden natuurlijk. Stenen zo groot dat niemand ze kan optillen boem de weg op. We dachten elke keer dat er een aardbevingske was. Levensgevaarlijk om er voorbij te komen want je zal zeker geen klacht meer kunnen indienen als je zo’n steen op je hoofd krijgt. En denk je dat die machine even stopte als er
iemand voorbij moest ? Als je nog doorkon tenminste.
Alle mooie, eeuwenoude bomen die er stonden moesten er natuurlijk aan geloven. Ofwel afgekraakt door de vallende stenen ofwel “per ongeluk” blijven hangen aan de bulldozer. En er is geen enkele controle op veiligheid, ze doen maar op en de één loopt de andere in de weg. Ik hou mijn hart al vast om wat er allemaal kan gebeuren als het serieus begint te regenen. Zoveel stenen liggen nog op de helling die zo naar beneden kunnen rollen en de losse grond kan een aardverschuiving veroorzaken. OK, die werken zijn nu gedaan, maar er is nog heel veel werk te doen. Zo te zien zal het hotel volgend seizoen nog niet functioneel zijn.
Dat was het dan voor vandaag. Veel groetjes en misschien tot ziens in België.
Vele onder jullie ontvingen de laatste maanden mijn mails en/of foto’s als “Chinese tekst”.Een oplossing ervoor is nog niet gevonden, maar nu is er wel een alternatief uit de bus gekomen dankzij Hale’s zoon Kaan.Met veel geduld legde hij me uit hoe ik een Webblog kan maken en … het is er al !!Hoe het nu verder gaat ?Gewoon maar : http://hildeinselimiye.blogspot.com intypen en je kan niet alleen lezen wat ik tot nu toe schreef, maar ook de laatste nieuwsbrieven. Het begon me wel danig op de zenuwen te werken dat ik zoveel mailtjes ontving van “je mail is niet goed aangekomen”.Dit euvel is nu verholpen. DANKEWEL KAAN !!!
Zo, meer schrijf ik niet meer per mail, jullie kennen nu de weg.
Veel groetjes aan jullie allen en ziens of tot mails.
Hilde & Ali Baba
Hallo Hallo !! Nu jullie weet hebben van mijn Webblog voel ik me verplicht toch nog eens een beetje nieuws neer te schrijven. Ik geef toe : het is lang geleden. Niet dat ik niets te vertellen had, maar het was hier wel druk de laatste weken. Onze twee dochters zijn op dit ogenblik onderweg naar de luchthaven van Dalaman – ze komen vanavond laat aan in Brussel. Het laat een leegte na. Terug het hele huis voor ons, maar het is niet dàt. Vooral de leegte binnenin van het “niet meer samenzijn”. Nu ja, we komen de 2e helft van Oktober eventjes terug naar België en dan zien we hen terug. De toren was de laatste weken goed bevolkt ! Eerst Katlijn (de eerste van mijn familie die op bezoek kwam – zeg wel, na 2 ½ jaar !!!) en Katleen. Na 3 dagen kwamen ook onze dochters aan. De 4 meiden samen naar het strand, op uitstap naar Serçe Limani, naar Datça enz.. het was een leuke boel. De “Katjes” waren wel verhuisd naar de studio bij Jos omdat 6 man in de toren gewoonweg onmogelijk is ( vooral waterprobleem als al die jonge vrouwen willen douchen), maar tijdens de dag waren ze vooral hier of aan het strand. Hun verblijf in Selimiye werd afgesloten met een barbeque bij Jos & Hale bij volle maan. Maar – iets wat jullie niet konden zien – er was een gedeeltelijke maansverduistering : heel mooi. Middernacht een champagnedronk op Katleen’s verjaardag en ’s anderendaags : het afscheid. Dan nog 10 dagen met alleen de dochters : veel zwemmen, bijpraten en genieten van Selimiye en elkaar.
Verder ook wel slecht nieuws. Over de bomaanslagen had ik al geschreven. Zojuist hoorde ik dat die gezochte terroristen enkele dagen geleden gesignaleerd werden in een winkeltje rond Gökova. Vermits ze gratis wilden shoppen werd de Jandarma erbij geroepen en één van de mannen gooide een bom die het leven koste aan een Jandarma. Op dit ogenblik dus grote klopjacht in de bergen om de terroristen te vinden. In Selimiye gebeurde een zwaar ongeval : een jonge vrouw – net getrouwd begin dit jaar – werd doodgereden door een zware vrachtwagen – bestuurd door een jongen van 16 jaar oud en zoontje van het plaatselijk bouwbedrijfje. De vrouw die hij doodreed was zijn eigen nicht. Even over de ervaring bij zo’n sterfgeval hier ter plaatse. Ik was meegegaan met de boot van Jos & Hale omdat het op land zo heet was. We komen aan in Selimiye en zien zoveel mensen dezelfde richting uitgaan. Hale vraagt aan iemand : “is er ergens feest” omdat dat het normale gedrag is van de mensen hier bij feestelijkheden. En dan hoort ze over het ongeval. Het hele dorp is op de been, want niet alleen iedereen kent haar, maar ook : het hele dorp is op één of andere manier familie van elkaar. Gehuil, geweeklaag, gezang … iedereen toont openlijk zijn of haar verdriet. Het snijdt door merg en been. ’s Anderendaags werd Meral begraven (naar Moslimgewoonte) en de jongen zit in de gevangenis. Mijns inziens is de vader meer verantwoordelijk dan de jongen – wie laat nu een jongen van die leeftijd rijden met een 12 tonner ? De eerste dagen na het ongeval heerste een koude stilte over het dorp – rouw die iedereen aanvoelt – een gemeenschap die op zo’n dagen één is.
Er waren ook diverse bosbranden in Turkije. Op één dag werden er een 30-tal gesignaleerd : zal ook geen toeval zijn. In Efese stopte de brand op enkele meter van het bedevaartsoord (huisje waar Maria zou gestorven zijn). Mirakel ? Neen, de brandweer had waarschijnlijk duidelijke instructies om hun toeristeninkomen te beschermen. Ook nabij Bodrum was een bosbrand : in vogelvlucht niet zo heel ver van hier. Eerst wisten we niet wat het was, maar de belichting was zo eigenaardig en voor de zon hing een nevel en haar kleuren waren omringd door paars en oranje. Toen we de as zagen neerdalen overal wisten we hoe laat het was : weer een stukje natuur weg die jaren nodig zal hebben om terug te komen.
Zo, dat was het dan. Den Ali Baba zit te genieten van de rust na een drukke periode van koken voor meer dan 2 man. Mutlu ligt uitgeput in haar zandbak omdat ze het deze morgen tegen 2 reuen heeft opgenomen aan het strand. Duidelijk dominant beestje want de 2 mannetjes gingen voor haar op hun rug liggen.
Ik laat jullie, hopend dat er nog een beetje zon voor jullie over is om vitamientjes op te doen tegen de winter. Veel groetjes en ziens of tot mails.
Aan alle vroege vogels die reeds de krant lazen of nieuwsberichten zagen op TV
Ook wij lazen in onze Internetkrant dat er 3 bomexplosies geweest zijn in Marmaris. Er zouden 21 mensen gekwetst zijn waaronder 11 buitenlanders (Engelsen). Meer weten wij ook niet. Daarjuist echter werd ik opgebeld door .. VTM nieuws om inlichtingen. (ze kregen ons telefoonnummer van de vereniging "Vlamingen in de wereld") Ik kon dus niets zeggen. Straks bellen ze me terug en ik weet nog niets meer. Ik belde wel een vriend op (Aydin) die in Marmaris woont en het enige wat hij kon melden was dat hij gisterenavond 1 explosie hoorde. Ah hij belt me net terug en vertelt me dat er één explosie was in een minibus en 2 bommen verstopt in vuilbakken. Het gebeurde om middernacht. Ondertussen had hij ook contact met de dokter van wacht in het ziekenhuis. Deze meldt dat enkele zwaar gekwetsten zijn, maar geen doden. Een uur geleden zou er een nieuwe explosie geweest zijn in de omgeving van het grootwarenhuis Migros. Maar nog geen verder nieuws daarover. Geen paniek dus : wij zijn veilig, maar het zal wel weer een harde toeristische dobber zijn voor Marmaris waar dit jaar al 400 faillissementen gemeld werden. Veel groetjes en tot binnenkort Hilde
Hallo iedereen !! Ben er terug na bijna een maand stilte. Als ik aan het kantklossen ben leef ik weer eens in een andere wereld en vergeet jullie …. sorry. Omdat jullie zouden geloven dat ik er écht in slaag reeds “kantjes” te maken stuur ik hierbij 2 foto’s van enkele resultaten.
Nog regen in de Lage landen ??? Volgens de krant wel. Ik hoor de vele weer-conversaties ginder weerklinken : begin Juli “oh heerlijk dat zonnetje – wat doet het deugd”. Midden juli :” nù wordt het toch wel een beetje té warm”. Einde Juli : “zooo heet, en die droogte – een beetje frisser en wat regen zou goed doen”. Begin Augustus : “oh lekker die regen”. Midden Augustus : “we verzuipen !!!” enzoverder … goed geraden van mij ????
Wij zijn nog altijd aan het stoven, de hitte mindert niet. De watervoorziening verloopt stroef - dus weer niets met het groententuintje – ik heb amper genoeg om de bloemen in de voortuin te sproeien. Misschien ware het goed ons zweet te recycleren voor gebruik, want daarvan hebben we genoeg. We verlangen toch stilaan dat de temperatuur daalt tot de 30 graden, dàt zal pas frisjes zijn ! Maar gelukkig hebben wij nog altijd “het windje” op de heuvel – iets waarvan de dalbewoners niet kunnen genieten.
Het amandelseizoen loopt naar het einde. De laatste bomen worden geklopt. Heb ook enkele bomen helpen kloppen (heel vroeg in de morgen) – mijn kleed was zo nat van ‘t zweet dat het eruitzag alsof ik recht uit zee kwam. Ik mag niemand nog horen klagen “marsepein is duur”. Het verdient om duur te zijn. Ik vertel de volledige bewerking om aan te tonen wat er allemaal aan vooraf gaat – het gaat wel allemaal om handenarbeid. - het kloppen. Met lange stokken alle amandelnoten op de grond krijgen. En, eventueel IN de boom klimmen om de hoogste noten eraf te halen ... hopend, dat de tak waar je net op staat ... niet afbreekt) - de noten oprapen en verzamelen - de bolsters eraf pellen - de zeer harde noot kraken om “het nootje” eruit te krijgen met een hamer op een steen (en de noot ertussen). Een notenkraker is nutteloos, want die begeeft het na max. 50 noten - “het nootje” in kokend water dompelen om het bruine velletje te verwijderen - de witte nootjes malen (oef eindelijk kan je een machine gebruiken) - de gemalen nootjes kneden met eiwit en poedersuiker en ... eindelijk marsepein !!!!
Tegenwoordig houden de mensen van afkortingen, dus noem ik het KKP (Kloppen, Kraken, Pellen), maar die afkorting doet me aan iets anders denken ... of heb ik het verkeerd gespeld ??? Het kloppen en het kraken van de noten is de laatste maand de voornaamste bezigheid van de dorpsbewoners (pardon, van het vrouwelijke deel) – de mannen hebben het nog steeds té druk met in de theehuizen te zitten roddelen. Het resultaat van het werk wordt dan in zakjes te koop aangeboden aan de toeristen. Veel ervan wordt ook aan de groothandel verkocht - aan onwaardige prijzen - die met de winst gaat lopen.
Deze week stond voor de eerste maal een …. auto met Belgische nummerplaat voor de deur. Mensen uit Aalst die we ooit eens ontmoetten – leuk weerzien. Een prachtige avond samen gehad bij een barbequetje overspoeld met wijn.
Enkele dagen geleden kwam de dorpsbulldozer hier net aan de overkant van de baan een diepe put graven. De schrik sloeg me al aan het hart : toch wéér geen nieuw huis !. Nee, een man kwam er alle mogelijke zakken in dumpen !!! Terstond reageerde ik als een echte milieuactiviste en vroeg hem waarom hij afval in de grond stopt. Nu, gelukkig praatte hij ook Engels en vertelde me dat het om de kledij, lakens en dekens van zijn pas overleden vader ging. Ik stelde voor dat het toch beter was het te verbranden – de gruwel van het idee was te lezen op zijn gezicht (Moslims verbranden geen lijken en blijkbaar ook geen toebehoren). Hij vertelde me dat dit in Selimiye de gewoonte is. Nu ja, de put is terug dicht ….
Iets anders : méér en meer vind ik de stories van het dierenRIJK boeiender dan die van het mensDOM die ik dagelijks in de krant zie. Enkele recente belevenissen : - een avond laat zat ik nog te klossen boven en voel iets koud en glibberig tussen mijn boezem. Ik slaak een gil (den Ali Baba beneden viel bijna uit zijn stoel). Het was ocharme een klein gekkootje die er bescherming zocht - de meeste koeien zijn al lang op stal, alleen 2 jonge stiertjes niet (we hebben hen Lowie en Kleintje gedoopt). Die lopen dag en nacht vrij rond om nog iets groen te kunnen vinden. Ze vinden het natuurlijk super als ik het snoeiafval (vooral van de druivelaar en de blauwe winde) aan hen geef. Maar ….. nu hebben ze ook alle vetplantjes uit mijn cactustuintje opgevreten – en de geraniums (die ze niet opeten) volledig vertrapt. Hun manier van dankewel zeggen ? Van het schildpadskelet die ik er heb kunnen ze ook niet afblijven. Ze vinden het heerlijk eraan te likken. Dus vind ik de schildpad elke dag op een andere plaats – precies of die leidt nog een eigen leven. Het voordeel is wel dat Lowie en Kleintje dichtbij heel veel mest laten vallen. - De schapen lopen ook dag en nacht vrij rond. Als spookschichten zoeken ze de omgeving af en eten - vooral afgevallen bladdjes van de amandelbomen - al verderlopen. Maar, ik herinner dat den Ali Baba daarover reeds scheef 2 jaar terug. - Op een nacht – ik kon de slaap niet vatten – hoorde ik geknor rond het huis. Ben opgestaan en in het schijnsel van de zaklantaarn zag ik 6 of 7 kleine wilde varkentjes vlakbij het afval van de amandelklop eten. Ze stoorden zich totaal niet aan het licht, maar de moeder kreeg ik niet te zien. - Enkele weken terug wou ik een ijsje uit de diepvries nemen en wat valt er naar beneden ??? Een grote schorpioen ! Heb direct de diepvries terug dichtgedaan tot Ali Baba met zijn barbecue tang en een confituurbokaaltje er was om het beest te vangen. Het dier is ondertussen gepromoveerd tot didactisch materiaal : de persoon die onze Adsl is komen installeren was er heel blij mee. - Toen An en Niki hier waren hadden we een invasie van heel grote spinnen (nog nooit eerder zo’n grote gezien). Sinds ze weg zijn zagen we geen enkele meer. Lag het aan An of Niki – of aan beide ??? - En mieren !! Je kan je niet voorstellen. Een heel klein stukje vlees of kaas op het aanrecht laten liggen en op slag komen er duizenden van alle kanten. Niet te geloven hoe ze het weten en hoe ze het vinden. We leggen altijd brood op de muur vooraan voor de vogels. Ook de mieren snoepen ervan. En dan moet je eens zo’n miertje volgen die met een stukje brood (groter dan hijzelf) van dat muurtje valt en door de pebbles sjokkelt naar zijn nest. Toch heel dappere diertjes ! - De gesignaleerde telefoonvogel van 2 jaar terug is er weer ! In het begin hadden we het weer niet door en dachten dat de telefoon afging, maar nu weten we het en wachten af. Misschien vinden jullie dit niet zo boeiend, maar als je er middenin leeft is het SUPER !
Zo, ik verveel jullie niet langer. Ik hoop dat jullie allemaal een mooie vakantie gehad hebben – of nog moeten hebben. Wij verwachten ons eerstvolgend bezoek (ons nichtje Katlijn met haar vriendin Katleen) op 30 Augustus. Zij blijven in het torentje tot onze dochters aankomen (3 September) en verhuizen dan naar de studio bij onze buur Jos. 4 jonge meiden in of rond het huis : Ali Baba zal in zijn nopjes zijn !! Veel groetjes aan jullie allen en tot ???
Hallo allemaal ! Nu het weer regent in jullie contreien zullen jullie misschien begrijpen waarom de regen voor ons zon zegen is maar wij moeten toch nog wachten tot Oktober of November vooraleer die komt. De hitte noopt ons tot stilzittend werk en daardoor is Ali Baba nog eens in zijn pen (sorry, computer) gekropen om een levensdag van een genietend gepensioneerd echtpaar te beschrijven. Veel leesgenot, Groetjes, Hilde
Ik doe mijn ogen open. Het begint licht te worden, maar alles is nog rustig en stil. Behalve de kalebas die beneden tegen de paal slaat, dus er is wind, en het klokkenspel dat ook de wind op muziek zet. Het is nog lekker fris. Kwart na zeven, ik stap uit bed om een nieuwe dag te begroeten. Boven mij hoor ik Hilde ook uit bed springen en van het ene venster naar het andere wandelen om de omgeving af te speuren en om te genieten van de ontwakende natuur. Dat duurt wel even, twaalf vensters, eigenlijk elf, want voor één raam staat een kast. Ik kom beneden en schenk twee glazen fruitsap in en zet mij neer om wakker te worden. Ondertussen is de zon van boven de bergen komen loeren, klaar om ons nog eens een dag te stoven. Ik ga naar het enige kamertje met een deur, en voel me daarna al wat lichter. Mutlu die in de woonkamer ligt houdt de deur in de gaten en als ik te voorschijn kom in mijn zwembroek, springt zij recht en je ziet haar duidelijk denken: ja, we gaan vandaag weer in t sop. Ze staat rond te huppelen en houdt de trap in de gaten en als Hilde naar beneden komt in haar groene pareo, is ze zeker .. we gaan zwemmen. Ze is niet meer te houden en je moet haar geen twee keer zeggen hop hop in de auto. Dus naar beneden naar het strandje. Er is nog niemand te zien en ze kan vrij rondlopen en plonsen in het water. Mee het water in, maar als het te diep wordt gaat ze terug, van diep water is ze nog wat angstig. Als de mensen beginnen aan te komen gaan we terug naar onze toren. Onderweg nog een brood en water gekocht. Zit Mutlu te janken alsof Hilde niet meer terug komt. Terug in de toren een douche nemen. Hilde gaat naar boven om te kijken of er mailtjes zijn,(verdorie weer al geen, ze zijn ons allemaal vergeten ginder, of anders hebben ze het te warm) en daarna roept ze dat de krant klaar staat. Ik naar boven met mijn Nescafé. Als de krant uitgeplozen is , ontbijt klaarmaken (wat gaan we vandaag in die omelet draaien ?) en lekker eten onder de pergola die al een beetje schaduw begint te geven. Na het ontbijt verdwijnt Hilde naar haar kamer onder dak , lekker fris met alle vensters open en in het gezelschap van Felix die gans uitgerekt lui op bed ligt te slapen. Hilde gaat werken zegt ze ! Kantklossen. Een nieuwe manie die haar zo bezig houdt dat er alles bij vergeet. Ze komt dan naar beneden als ze de Iman hoort roepen dat het tijd is voor de Raki. En soms heeft ze hem zelfs niet horen roepen. Ze zou zelf s nacht voortklossen, en als ge haar niet vindt zit ze wel boven. Ik heb nooit geweten dat ze zo stil kon zijn. Je hoort haar van de ganse dag niet behalve als ze dorst heeft of naar t hoekje moet. Je kan haar maar van haar hobby weghouden als ze mee mag met Jos op de boot , om te zwalpen op en in de blauwe wateren. Kan toch zo ne schat zijn. Ik zit dan met de afwas en de opruim van de keuken. Ook vlees uithalen voor het avondeten, zodat dit tijdig ontdooid is. Wat zullen we weeral eten? Als je de afwas doet ben je even nat als de borden, om te zweten moet je geen moeite doen, gelukkig krijg ik in de zomer de vensters open in de keuken,( in de winter lukt het meestal niet) ,en is er een lekkere tocht. Daarna nog een beetje lezen, tussendoor een broodpudding maken, want ik heb te veel oud brood. Geleerd van Niki en t is lekker. Ook een beetje prutsen hier en daar, wat opmeten, wat uittekenen, voorraad in de keuken aanvullen, enz. Als de Iman geroepen heeft dat we ons aperitief mogen nemen, komt Hilde naar beneden. Ze moet dan nog schellekes hebben bij haar drank.(salami) die was op, maar Jos is zo lief geweest er mee te brengen uit Rhodos. Beter een goeie buur dan een verre vriend. Leuk zulke buren, maar ik mag er niet te veel komen of ik zou verdikken met al die lekkere dingen van Hale. Kan die koken, ze maakt me nog jaloers. Dan avondeten klaarmaken terwijl Hilde zit te haken. Ze kan al gans het dorp een werkje bezorgen, maar ze geeft niet op en wil altijd iets anders proberen. Als de zon achter de bergen kruipt steekt Hilde de bbq aan, dat is haar werk, ze speelt graag met vuur. Daarom is ze met mij getrouwd ! Na het eten naar binnen vluchten, want er zitten van die venijnige kleine steekbeestjes onder tafel. Ik een kop koffie drinken en Hilde een slaapmutsje . Sinds wij hier wonen is het verbruik van Raki sterk gestegen en hebben ze de prijzen dan maar naar omhoog gedreven. Geen Tv , krijg geen verbinding; iets met antenne. Maar geen erg, je kan anders genieten in de zomer. Voor het slapen gaan nog mailtjes nakijken ( zijn er geen) en een beetje op de computer tokkelen, nu we Adsl hebben Zo een dag uit het leven in Turkije. Ze zijn niet altijd gelijk, maar ik moet je nu ook niet alles vertellen. Je moet maar komen kijken. Het was eigenlijk de bedoeling naar mijn zuster te schrijven, maar is dan op een verslag uitgedraaid. Je mag gerust ook eens een dag uit jullie leven vertellen hoor, is altijd interessant! Vele groetjes van Ali baba en Hilde en dierengaard.
Hallo (nog steeds) zonnekloppers ! Driewerf HOERA !!! Gisteren (zondag) zijn ze langs gekomen om de Adsl lijn in orde te brengen. Nu hoop ik dat alles op wieltjes zal lopen het gaat in alle geval al stukken sneller. En ik hoop evenzeer dat mijn verslagen en/of fotos er normaal zullen doorglijden. Is er onder jullie misschien een computergenie die me kan vertellen WAAROM de tekst en/of fotos er bij sommige mensen als een Chinese tekst uitzagen daar waar bij anderen alles in orde was ?????
Zonet vond ik op Internet een heel toepasselijk gedicht over de huidige situatie in onze toren ik citeer het even :
Gij bolronde kussen met je duistere kracht Hoe kreeg je verduiveld mijn vrouw in je macht ? Ze steekt en trekt, ze klost en weeft Maar weet soms niet eens dat Ventje nog leeft De linnenslag, de netslag, ze geeft maar katoen De kook en de afwas zal Ventje maar doen Ze speelt op het kussen als een vlijtige bij En kuisen, dat is niet meer nodig, zegt zij De stofdraden zie je hangen bij bosjes En Ventje voelt zich de klos door die klosjes En toch, als zij trots en tevreden haar werk aan hem toont Voelt Ventje zich gelukkig en ruimschoots beloond Want is het niet dat waar het om gaat in het leven : Begrip voor een ander aan elkaar kunnen geven
Ja, inderdaad, het kantklossen wordt een passie. Den Ali Baba zegt dat hij soms niet meer weet hoe ik eruit zie omdat ik de meeste tijd boven doorbreng. En de buur zegt voor de gezelligheid moet je haar niet houden. Nooit goed hé. Nochtans liet ik me deze week wijsmaken door een Belg die hier op vakantie is, dat kantklossen een vrouw rustig maakt .. Den Ali Baba staat er dus niet zo slecht voor !
Nu even iets heel anders : dé autokeuring in Turkije. In onderwerp zagen jullie het al, inderdaad, een drie-daagse. Dag één : Vooraleer naar de keuring te kunnen moet je naar HET belastingskantoor om er een attest te krijgen dat je geen belastingsschulden hebt. OK, samen met Bahris vrouw en de 2 kindjes ernaartoe. Ik zal jullie besparen te vertellen hoeveel keer we alle verdiepingen, alle loketten afgelopen hebben in alle geval de voormiddag was eraan voor de moeite en er was nog geen resultaat. 12 uur stipt : de deuren sluiten voor lunchpauze. Na de middag terug en .. wat kreeg ik te horen ? Ik had 1000 belastingsschuld !!!!! Bahri had voor mij de betalingen geregeld, maar het zat fout want een 4x4 betaalt luxetaks, en er was maar betaald voor een gewone auto. Wie onze Tata kent weet zeker dat het geen luxebak is. Bon, onverrichter zake in de vooravond thuisgekomen, moe en afgemat Dag Twee : Bahri gaat (gelukkig) alleen naar Marmaris. Hij discuteert samen met zijn accountant een hele dag over het probleem. Er komt een lichtje : de taks kan verminderd worden omdat het inderdaad geen luxeauto is en de waarde ervan niet hoog Dag drie : Bahri en ik weer naar Marmaris naar het belastingskantoor mèt de accountant mee. Weer hetzelfde liefje : alle loketten en alle verdiepingen ettelijke keren (goed voor de fysiek ?) s Middags : nog geen overeenkomst uiteindelijk om 3 uur in de namiddag goedkeuring om maar te betalen op de waarde. Nog meer keren de verdiepingen en de loketten aflopen en het verschuldigde (sterk gereduceerd) betalen en OEF ik krijg het bewijs dat ik geen schulden meer heb. Net op tijd om nog naar de keuring te kunnen gaan. En dan komt pas de verrassing : wij kennen de autokeuring in België, maar hier ziet het eruit als volgt : aan de buitenrand van Marmaris is een open veldje met enkele (schaduw)bomen. Rechts staan 2 mannen te wachten om de uitlaat te controleren. Betalen, een stempel en OK. Dan verder de andere kant op en daar staan weer 2 mannen en wàt doen die : enkel de chassis en motornummers controleren. Weer betalen, weer stempel. Voilà, de auto was gekeurd. Geen verdere commentaar. Hopelijk wordt het volgend jaar geen zon zware kruisweg !
Verder niet zoveel speciaals in ons dorpje. Ik denk dat veel van jullie nu van de vakantie genieten of genoten hebben in alle geval is het weer nu mèt jullie. In afwachting iets van jullie te mogen horen sturen we veel groetjes zonder zon deze keer - want daarvan hebben jullie genoeg. Hilde & Ali Baba
Hallo zonnekloppers ! Nu kunnen jullie toch niet klagen : volgens de krant moet het nu zonnen en/of zweten zijn ginder. Jullie voelen nu eens hoe erg wij hier afzien ….. Wij vinden het al frisjes als het maar 30 graden is. Gelukkig waait het leuke briesje rond de toren.
Zwaar werk doen we niet maar … wat ik oorspronkelijk in gedachten had als “winterwerk” is uiteindelijk “zomerwerk” geworden. Sinds lang wou ik leren kantklossen (je weet wel : zoals die oude vrouwtjes in Brugge). Vorig jaar Oktober ging ik onze tante Rachel opzoeken en … ik kreeg haar hele kantwerkuitzet zomaar mee. Niet alleen het kussen en de klosjes, maar gewoon alles om te kunnen starten. Er zijn ook prachtboeken bij met patronen. Uiteindelijk – na de hele winter in de boeken gelezen te hebben voor het slapengaan – vond ik de Franstalige handleiding het duidelijkst. Ja, ik ben er dus mee begonnen “ Dentelles aux fuseaux de A à Z” en geloof het of geloof het niet : op één week zit ik reeds aan de F. Boven op mijn torenkamer, met alle vensters open is het er heerlijk werken. Ik voel me een beetje als Rapoensel, alleen ben ik niet opgesloten en is mijn haar nog niet lang genoeg om een knappe prins binnen te laten. (haha, ik zou er ook de tijd niet voor hebben want ik ben véél te druk bezig - en zoiets vraagt wel wat concentratie)
Nog steeds denk ik elke morgen bij het ontbijt buiten : we leven toch in het Aards Paradijs – misschien krijgen wij het hier, en later ??? – we zien wel. Ik kan niet nalaten nog eens een foto door te sturen van voor zonsopgang, bijna niet te geloven dat de kleuren echt zijn, maar : eigenlijk zijn nog veel mooier als je het bewondert van hieruit.
En, zoals in het Aards paradijs zijn er wel de venijnige beestjes. Deze week nog een slangetje in de badkamer, maar den Ali Baba had er simpelweg op getrapt denkend dat het een schoenveter was (kan wel niet, want we dragen enkel teenslippers het hele jaar door). Vorige week nog een schorpioen ontmoet in de woonkamer van Jos & Hale. Dan denk je : hoe komt die hierbinnen ? Alles is er afgesloten met vliegendraad en er blijft nooit een deur openstaan. En dan heb je natuurlijk de muggen in groten getale. Hoe die het doen om onze meest intieme plekjes te vinden – en maar jeuken – en maar krabben … Maar ja, niets kan perfect zijn. Juni was voor heel Turkije een maand met heel weinig toerisme. De vogelgriep zal er wel iets mee te maken hebben (wij merkten er anders niet van). En dan : het voetbal – veel mensen willen eerst nog de finale zien vooraleer op reis te gaan. Hopelijk worden de volgende maanden beter anders kunnen heel veel horecazaken en winkels hun boeken sluiten.
Eindelijk weten we het : na de zoveelste groep betonmixers die voorbijkwamen : dat lelijke gebouw wordt toch een hotel, wel op kleine schaal maar dan “select”. Hatelijk om zien, die betonmixers die aan de overkant van de baai rijden als kruipende witte rupsen en dan weten we dat er ons veel lawaai en stof te wachten staat. Maar nu is dat hoofdstuk voorbij. De bouwvakkers die ingehuurd waren om het te bouwen zijn vertrokken. Die mannen zaten daar dag en nacht (sliepen in een zelfgebouwd hokje afgeschermd met plastiek) zonder enige nutsvoorzieningen. Water moesten ze halen bij de bron en verder hun plan trekken. Hale (die haar hemd zou weggeven) bezorgde hen dagelijks enkele flessen ijsgekoeld water en kookte veel teveel om “de jongens” toch een beetje te verwennen. In deze hitte (tussen 30 en 36 graden), 7 dagen op 7, van ’s morgens 8 tot ’s avond soms heel laat, stel je dat bij ons eens voor : het syndicaat zou niet akkoord gaan ! Hale leerde ons ondertussen een legendarisch Turks gerecht kennen ASJOERE (zo uitgesproken). Het stamt uit de overlevering van de Ark van Noë. Toen het einde van de zondvloed naderde had Noë nog maar weinig voorraad, DUS kookte hij gewoon alle overschotten tezamen, en dat was het. Ingrediënten ? Gedroogde rozijnen, kikkererwten, rijst, bonen, honing, enzomeer. Niet echt mijn smaak, maar voedzaam zal het wel zijn. Het is nog altijd een gewoonte om Asjoere uit te delen aan buren, familie en vrienden.
Het is weer de tijd van het jaar voor de oregano oogst. Zakken vol worden er verzameld, geklopt en weggesleept. Hebben die vrouwen een fysiek ! Om jaloers op te worden. Maar wij genieten lekker mee van de geur. En het is zo folkloristisch om zien. Dat éne vrouwtje heeft een kleedje aan met een heel groot gat in de rug – geen probleem, ze heeft er gewoon nog een ander kleedje onderaan van een heel verschillende kleur en tekening. Hier kan alles.
Zo, genieten jullie maar lekker van de zon tot mails ??? Veel groetjes Hilde & Ali Baba
Hallo allemaal, Alles goed bij jullie ??? Blijkbaar is het daar ook barbecue weer dezer dagen genieten jullie er maar lekker van ! Ben blij terug contact te kunnen nemen en Ali Baba is zo gelukkig om na 14 dagen weer eens de krant te kunnen lezen. De beloofde ADSL is nog niet aangekomen (Turkse afspraken : 1 week wordt gemakkelijk 1 maand) maar ik heb toch weer verbinding. Ik kon wel mailen in één van de 2 Internet cafés in het dorp maar met dat Turkse klavier wordt dat een ramp met al die gekke lettertekens. Midden juni is voorbij : na de lekkere warmte van de vorige weken doen de hitte en de krekels hun intrede. Kunnen die beestjes lawaai maken ! Gisteren sensatie in Selimiye : een super grote yacht kwam de baai binnengevaren. En, deze kwam tot aan het dorp om aan te meren in tegenstelling tot de andere die ver uit het zicht gaan liggen. Zover we het konden opzoeken voer de boot de vlag van de Dominikaanse Republiek. Toevallig hadden we een etentje gepland in een nieuw Italiaans getint restaurant : La Campana (lekkerrrrrrrrrrrr ! ). Overal mensen met verrekijkers om de boot (en vooral de opvarenden) te kunnen zien. De restaurants hoopten allemaal al op een bezoekje van die hoge omes, maar : neen dus, ze bleven aan boord en voeren deze morgen weer uit naar nieuwe oorden. Sinds mijn laatste nieuwsbrief is er natuurlijk weer heel wat gebeurd. Veel verwacht en onverwacht bezoek gekregen. An en Niki worden met de dag verliefder op onze toren (ik ken dat gevoel) en zijn met spijt in het hart terug naar huis gevlogen. We hadden een heel aangename tijd samen : elke dag zwemmen, enkele uitstapjes en voor de rest rusten, luieren, lezen enz. Dankzij mijn naaiwerk aan de boot van Jos (zonnetent en kussenbekleding) verdienden we een tochtje op zee voor Niki haar eerste uitstapje op het water en dan nog op een authentieke vissersboot uit Selimiye.
Mijn nicht Bérénice kwam ook weer aangevaren (zie vorig jaar dezelfde tijd). Ze waren juist op tijd om het graan dorsen à la Selimiye te kunnen bewonderen. Hun hond Oefti herkende onze Tata car van vorig jaar nog en was er niet uit weg te slaan. Ze hebben hem letterlijk uit de auto moeten sleuren en meeslepen naar de boot bij hun vertrek. Ook Ellen (mijn Nederlandse vriendin) is weer langsgekomen met haar ouders en haar geliefde kapitein van de Ossetra. Dat was ook weeral een jaar geleden. Lekker samen gegeten en veel bijgebabbeld. Dan kwam nog een bezoek uit België : mensen die mijn tante Vontje kennen en ook op zoek waren naar een verblijf in de streek. En mèt succes, ze vonden een mooi appartement in Armutalan (bij Marmaris) met zicht over de hele baai.
We hebben ook de barbecue ingewijd samen met de meisjes, Jos & Hale, Jan & Liesbeth en Inneke (een zus van Jos die dank zij een middenoorontsteking een week vakantie bijkreeg). De tafel buiten was maar net groot genoeg om iedereen te plaatsen. De barbecue doet het heel goed veel beter dan dat roestig wankel geval dat we vorig jaar kochten.
Niki (verpleegster in het brandwondencentrum Stuyvenbergh) kon alweer optreden om een lelijke brandwonde aan Jans arm te verzorgen. Wie weet was die brandwonde gemaakt met voorbedachten rade ??? De avond voor de meisjes naar huis gingen werd verknoeid door Moosje. Hij had iets opgegeten van de straat en was vergiftigd : op sterven na dood ! Er werd een ware rescue georganiseerd : Jos & Hale reden richting Marmaris en de dierenarts kwam hen van Marmaris tegemoet. Ze ontmoetten elkaar in Orhaniye en het was hoogtijd voor Moosje : hij werd aan de infuus gelegd in de hoop op genezing. Ondertussen zaten wij hier te wachten, te wanhopen en te duimen dat hij het zou halen. Uiteindelijk zien en verzorgen we dat beestje zo dikwijls dat het voor ons ook een beetje ons hondje is. s Anderendaags was hij weer springlevend gelukkig maar !
De bouw hierboven is spijtig genoeg geen vergeten ruïne gebleven. Met man en macht zijn ze er verder aan het werken. Op het ogenblik is het vreselijk lelijk : enkel beton en dat in een streek waar zoveel natuursteen voorhanden is. Hopelijk wordt de afwerking iets mooier, maar ge kent de uitspraak : veel geld, maar weinig smaak. Het stoort niet direct ons zicht, maar wel dat van onze Nederlandse buren wie weet wat staat ons nog te wachten. En het wordt zo groot ! Hopelijk wordt het enkel een overmaats privé vakantiehuis en geen hotel. De eigenaars schijnen een koppel Turkse advocaten van de veiligheidsdienst te zijn. Waarschijnlijk daarom dat ze tijdens het seizoen verder kunnen bouwen. Ook hier zijn de wetten gelijk voor iedereen, maar . Zo, mijn blad is vol en zal jullie verder laten genieten van het mooie weer ! Heel veel groetjes aan jullie allemaal. Hilde & Ali Baba
Vrijdag 19 mei 2006 Vandaag zijn we juist één maand terug thuis. En, op 28 April gingen we ons 3e jaar in Turkije- leven in. Einde dit jaar moeten we onze verblijfsvergunning verlengen nu kan het voor 5 jaar ineens. Wat gaat de tijd toch snel ! De zomer-zonne-warmte is begonnen : op dit ogenblik 28° en heel genietbaar. In Juli & Augustus blijven we uit de zon want dàn is ze te fel. Alle gras en groen is ondertussen verdwenen , enkel de vele soorten distels groeien en bloeien. De koeien komen ook niet meer naar de heuvel : ze staan op droog voer tot de nieuwe regens komen in November. Langs de zee staan er ontelbaar veel tafeltjes gedekt, wachtend op klanten, maar veel toeristen zijn er nog niet te bespeuren. Weer hetzelfde scenario als ieder jaar : nieuwe uitbaters en nieuwe winkeltjes die het elk op hun manier ook eens proberen. Deze maand weer heel wat gedaan en meegemaakt. Heb eigenhandig een barbecue gemetst naar de tekening van Ali Baba. Het resultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf. In voeg meteen een foto in want ik ben er erg fier op.
Ja, we verwachten Woensdag onze dochter An samen met haar nichtje Niki. Weer eens jeugd in huis en leven in de brouwerij. In September komt An nog eens een keer, maar dan samen met onze Lieve. Begin Oktober is er bezoek aangekondigd van mijn schoonzus + vriendin. Chris zag het torentje lang geleden en zonder enige afwerking ze zal het wel veranderd vinden !
Op een zondagmorgen kwam onze buurman ons storen tijdens ons ontbijt : werk aan de winkel zei hij, en troonde ons mee naar de laadbak van zijn auto. Daar lag aub een vers geschoten wild varken in !
OK, eerst verder ontbijten, maar ik zag mijnen Ali Baba al piekeren over hoe begin je eraan. Na een tijdje kwam Jos terug met een vers geslepen slagersmes, en ja, ze begonnen eraan . Hale en ik namen de taak op ons om te supporteren, want dàt is geen vrouwenwerk. Ik heb er mooie fotos van, maar probleem met de aansluiting van de camera op de nieuwe laptop. Alles bij elkaar hebben Jos en Ali Baba met vereende krachten het werkje geklaard gekregen. Ze zijn op weg om volmaakte slagers te worden. Wat je hier niet allemaal moet doen om je kost te verdienen !
Ondertussen zijn de buren zich ook stilaan aan het specialiseren in het houden van workshops. Vorig jaar kwam er een groep om te leren vilten. Dit jaar een groep om te schilderen met zand en weer 2 groepen viltsters. De locatie en de accommodatie hiervoor is in alle geval ideaal. Kennen jullie vilt ? Ik stond er vroeger nooit bij stil en kende alleen een vilten hoed. De techniek is Oosters (Turkije inbegrepen). Je hebt er ook niet veel materiaal voor nodig en je kan er prachtige dingen mee maken : kussens, vloerkleden, maar ook andere opsmuk. Het materiaal is hier vers bijdehand : wol en olijfzeep meer heb je niet nodig.
Vorige week zagen we beneden witte en gele tenten oprijzen. Een circus ??? Neen, een groep Nederlanders die hier rescue oefeningen komt doen na natuurrampen zoals een aardbeving. En Jos maar denken dat hij de enige Nederlander in het dorp is !! Nu zijn ze er in groten getale. Hopelijk blijven ze niet te lang .
Zin in investeren ? Het grote lelijke huis van de kolonel op de heuvel is te koop. Het zicht van daaruit is wel formidabel. Weet nog geen prijs, maar als er interesse is informeer ik wel even. De prijzen van de grond swingen hier de pan uit. De landbezitters van Selimiye verhogen hun prijzen ongelofelijk vermits zoveel buitenlanders en Istanbulianen willen kopen. Zo, ik denk dat het meeste verteld is en ga wat buiten genieten van het heerlijke weer. Veel groetjes en tot mails, Hilde & Ali Baba
Ik ben Hilde 
ag na. Heerlijk wandelweer tussen het groen en de bloemen. Deze week weer eens met Hale op stap geweest. Jos nam er een foto van toen we de dorpsvrouwtjes probeerden te imiteren (enkel de kledij was fout). En... met Hale erbij vind je altijd nieuwe plekjes, en
er IS ook zoveel moois te zien. De velden zien wit van de Papatyas (madeliefjes). Ze staan zo dicht op elkaar zodat je denkt dat het een sneeuwlandschap is
. bij 20 graden.
n al de soorten klavertjes kan je niet tellen : alle kleuren 
alle vormen en ook allemaal andere zaaddoosjes. Heb ook voor het eerst Mimosa in het wild zien bloeien.
ag na. Heerlijk wandelweer tussen het groen en de bloemen. Deze week weer eens met Hale op stap geweest. Jos nam er een foto van toen we de dorpsvrouwtjes probeerden te imiteren (enkel de kledij was fout). En... met Hale erbij vind je altijd nieuwe plekjes, en
er IS ook zoveel moois te zien. De velden zien wit van de Papatyas (madeliefjes). Ze staan zo dicht op elkaar zodat je denkt dat het een sneeuwlandschap is
. bij 20 graden.
n al de soorten klavertjes kan je niet tellen : alle kleuren 
alle vormen en ook allemaal andere zaaddoosjes. Heb ook voor het eerst Mimosa in het wild zien bloeien.
