Archaeologists working in the Sahara have published their findings outlining the discovery of mysterious stone structures found scattered throughout the world’s largest desert. The structures come in various shapes and forms and appear to date back thousands of years, although researchers still aren’t sure when they were build or what their purpose may have been.

“The archaeological map of Western Sahara remains literally and figuratively almost blank as far as the wider international archaeological research community is concerned, particularly away from the Atlantic coast,” write the University of East Anglia’s Joanne Clarke and independent researcher Nick Brooks, authors of a new book outlining their work studying these unknown and mysterious structures. Clarke and Brooks spent the better part of a decade studying these structures between 2002 and 2009 and have cataloged hundreds of them ranging from straight lines to rectangular platforms to giant circles or crescents. One structure appears to be a combination of smaller forms including lines, stone circles, and platforms, forming a structure over 2,000 feet (600 meters) long.

Some of the structures are thought to mark the location of graves, although most of the structures remain a complete mystery until further research can be conducted. Due to security concerns, however, archaeologists are unable to venture into the area due to the fact that terrorist groups like al-Qaeda operate in the region and are known to kidnap outsiders. For now, these structures will remain an enigma until the Western Sahara can be effectively secured.

While we’re just beginning to scratch the surface of what may lie beneath the shifting sands of the Sahara, these preliminary discoveries only further highlight how many chapters of hidden or unknown history may have been lost to the sands of time. The Sahara is full of mysterious ruins like these stone structures which hint at long-lost knowledge and civilizations. Could the Washington Monument or Eiffel Tower one day fall into ruin only for the historians of the future to puzzle over?

What will future archaeologists make of these ruins near Tunisia?

Perhaps the sonnet “Ozymandias” (1818) by Percy Bysshe Shelley can sum it up best:

I met a traveller from an antique land

Who said: Two vast and trunkless legs of stone

Stand in the desert… near them, on the sand,

Half sunk, a shattered visage lies, whose frown,

And wrinkled lip, and sneer of cold command,

Tell that its sculptor well those passions read

Which yet survive, stamped on these lifeless things,

The hand that mocked them and the heart that fed;

And on the pedestal these words appear:

‘My name is Ozymandias, king of kings;

Look on my works, ye Mighty, and despair!’

Nothing beside remains. Round the decay

Of that colossal wreck, boundless and bare

The lone and level sands stretch far away.

What will the historians of the future make of our crumbling, irradiated stone and metal structures after we’re vaporized to dust?

{ https://mysteriousuniverse.org/ }

05-02-2019 om 20:26 geschreven door peter  

NASA probes ANTARCTICA ANOMALY sparking shock ancient FROZEN CITY claim

NASA investigated a strange anomaly below the ice of Antarctica, which could also reveal an ancient civilisation, a bombshell documentary claimed.

05-02-2019 om 18:17 geschreven door peter  

Image Credit:

• Image via commons.wikimedia.org

News Source:

• motherboard.vice.com
• fas.org
• unknowncountry.com

{ http://www.unknowncountry.com/ }

05-02-2019 om 17:41 geschreven door peter  

Harvard's top astronomer says an alien ship may be among us - and he doesn't care what his colleagues think

Since publishing his controversial paper, Avi Loeb has run a nearly nonstop media circuit, embracing the celebrity that comes from being perhaps the most academically distinguished E.T. enthusiast of his time. This has some of his peers grumbling.

Share story

CAMBRIDGE, Mass. - Before he started the whole alien-spaceship thing last year, the chairman of Harvard University's astronomy department was known for public lectures on modesty. Personal modesty, which Avi Loeb said he learned growing up on a farm. And what Loeb calls "cosmic modesty" - the idea that it's arrogant to assume we are alone in the universe, or even that we're a particularly special species.

You can find a poster for one of these lectures in Loeb's office today, though it's a bit lost among the clutter: photos of Loeb posing under the dome of Harvard's enormous 19th-century telescope; thank-you notes from elementary schoolchildren; a framed interview he gave The New York Times in 2014; his books on the formation of galaxies; his face, again and again - a bespectacled man in his mid-50s with a perpetually satisfied smile.

Loeb stands beside his desk on the first morning of spring courses in a creaseless suit, stapling syllabi for his afternoon class. He points visitors to this and that on the wall. He mentions that four TV crews were in this office on the day in the fall when his spaceship theory went viral, and now five film companies are interested in making a movie about his life.

A neatly handwritten page of equations sits on the desk, on the edge closest to the guest chairs.

"Oh, this is something I did last night," Loeb says. It's a calculation, he explains, supporting his theory that an extraterrestrial spacecraft, or at least a piece of one, may at this moment be flying past the orbit of Jupiter.

Since publishing his controversial paper, Loeb has run a nearly nonstop media circuit, embracing the celebrity that comes from being perhaps the most academically distinguished E.T. enthusiast of his time - the top Harvard astronomer who suspects technology from another solar system just showed up at our door. And this, in turn, has left some of his peers nonplussed - grumbling at what they see as a flimsy theory or bewildered as to why Harvard's top astronomer won't shut up about aliens.

What you can't call Loeb is a crank. When astronomers in Hawaii stumbled across the first known interstellar object in late 2017 - a blip of light moving so fast past the sun that it could only have come from another star - Loeb had three decades of Ivy League professorship and hundreds of astronomical publications on his résumé, mostly to do with the nature of black holes and early galaxies and other subjects far from any tabloid shelf.

So when seemingly every astronomer on the planet was trying to figure out how the interstellar object (dubbed 'Oumuamua, Hawaiian for "scout") got to our remote patch of Milky Way, Loeb's extraordinarily confident suggestion that it probably came from another civilization could not be easily dismissed.

"Considering an artificial origin, one possibility is that 'Oumuamua" - pronounced Oh-mooah-mooah - "is a lightsail, floating in interstellar space as a debris from an advanced technological equipment," Loeb wrote with his colleague Shmuel Bialy in Astrophysical Journal Letters in November - thrilling E.T. enthusiasts and upsetting the fragile orbits of space academia.

" 'Oumuamua is not an alien spaceship, and the authors of the paper insult honest scientific inquiry to even suggest it," tweeted Paul Sutter, an astrophysicist at Ohio State University, shortly after the paper published.

"A shocking example of sensationalist, ill-motivated science," theoretical astrophysicist Ethan Siegel wrote in Forbes. North Carolina State University astrophysicist Katie Mack suggested Loeb was trolling for publicity. "Sometimes you write a paper about something that you don't believe to be true at all, just for the purpose of putting out there," she told the Verge.

Most scientists besides Loeb assume 'Oumuamua is some sort of rock, be it an asteroid ejected from some star in meltdown hundreds of millions of years ago, or an icy comet wandering the interstellar void. But it's moving too fast for an inert rock, Loeb points out - zooming away from the sun as if something is pushing it from behind. And if it's a comet spewing jets of steam, the limited observations astronomers made of it showed no sign.

Loeb argues that 'Oumuamua's behavior means it can't be, as is commonly imagined, a clump of rock shaped like a long potato, but rather an object that's very long and no more than 1 millimeter thick, perhaps like a kilometer-long obloid pancake - or a ship sail - so light and thin that sunlight is pushing it out of our solar system.

And while he's not saying it's definitely aliens, he is saying he can't think of anything other than aliens that fits the data. And he's saying that all over international news.

"Many people expected once there would be this publicity, I would back down," Loeb says. "If someone shows me evidence to the contrary, I will immediately back down."

In the meantime, he's doubling down, hosting a Reddit AMA on "how the discovery of alien life in space will transform our life," and constantly emailing his "friends and colleagues" with updates on all the reporters who are speaking to him.

In a matter of months, Loeb has become a one-man alternative to the dirge of terrestrial news.

"It changes your perception on reality, just knowing that we're not alone," he says. "We are fighting on borders, on resources ... It would make us feel part of planet Earth as a civilization rather than individual countries voting on Brexit."

So now he is famous, styling himself as a truth-teller and risk-taker in an age of overly conservative, quiescent scientists.

"The mainstream approach [is] you can sort of drink your coffee in the morning and expect what you will find later on. It's a stable lifestyle, but for me it resembles more the lifestyle of a business person rather than scientists," he says.

"The worst thing that can happen to me is I would be relieved of my administrative duties, and that would give me even more time to focus on science," Loeb adds. " All the titles I have, I can dial them back. In fact, I can dial myself back to the farm."

Loeb grew up in an Israeli farming village. He would sit in the hills and read philosophy books imagining the broader universe, he says, a fascination that led him into academia and all the way to 'Oumuamua.

"I don't have a class system in my head of academia being the elite," he says, as he leads a reporter into the locked chamber of the Great Refractor - an enormous 19th-century telescope where he sometimes does photo ops. "I see it as a continuation of childhood curiosity - trying to understand what the world is like."

He joined Princeton University's Institute for Advanced Study in the late 1980s ("Where Einstein used to be," he notes) and later took a junior position in Harvard's astronomy department, where "for 20 years no one had been promoted from within ... They tenured me after three years.")

As he tells it, his life story sounds like a cerebral version of "Forrest Gump" - Loeb always singemindedly pursuing his science and intersecting with the giants of the field, whom he regularly name-drops. Stephen Hawking had dinner at his house. Stephen Spielberg once asked him for movie tips. Russian billionaire Uri Milner once walked into his office and sat on the couch and asked him to help design humanity's first interstellar spaceship - which he is now doing, with a research budget of $100 million and the endorsement of Mark Zuckerberg and the late Hawking.

Loeb mentions casually that when he was 24 years old he got a private audience with the famed physicist Freeman Dyson - and then pauses for effect beneath the 20-foot shaft of the Great Refractor, grinning until he realizes the reporter doesn't know who Freeman Dyson is.

At midday, Loeb leaves the telescope and his office and descends to a bare white classroom to introduce the basics of astrophysics to a dozen new students.

If he's mastered the national news interview by now, his lecture begins a bit stilted. He looks down at the table as he speaks. He asks the freshmen at this most prestigious of universities to go around the table and list their hobbies.

Ten minutes later, Loeb goes off script.

"Did anyone hear the name 'Oumuamua?" he asks. "What did it mean?"

Almost everyone nods, and freshman Matt Jacobsen, who came to Harvard from an Iowa farm town, volunteers quietly: "There was speculation that it was from another civilization."

"Who made that speculation?" Loeb asks, smiling.

There's an awkward silence in the room, and then Jacobsen cries, "Was it you? Oh my gosh!" and the professor smiles wider.

peter2011

{ https://newsnite.org/ }

05-02-2019 om 16:36 geschreven door peter  

Ten Earthquakes Strike the Coast of Northern California in Less Than 24 Hours | Is the “Big One” Coming?

Ten earthquakes of preliminary magnitudes between 3.0 and 4.5 struck off the coast of Northern California between Saturday and Sunday, the United States Geological Survey reports.

The series of earthquakes rumbled beneath the Pacific Ocean, between 3 miles and 27 miles west of Petrolia in Humboldt County.

The first earthquake struck early Saturday morning at a magnitude of 4.3, while a second earthquake, of 3.2 magnitude, rumbled about 30 minutes later. Three additional earthquakes hit between 4:30 p.m. and 5:38 p.m. Saturday in the same area, registering magnitudes between 2.9 and 3.6, USGS reported. A 3.0-magnitude earthquake struck that night, at 11:37 p.m.

The geological activity continued into Sunday. USGS reported four earthquakes near Petrolia between 2:18 p.m. and 4:05 p.m. The earthquakes ranged in magnitude from 3.4 to 4.5.

More than 240 people, from Mendocino to McKinleyville, said they felt the 4.5-magnitude earthquake that struck Sunday at 2:18 p.m., according to the USGS’s online “Felt Report” page.

There was no initial word on damage or injury resulting from the quakes. The National Weather Service office in Eureka said Sunday afternoon there was no tsunami danger.

If you live in California, you’ll know the Big One is coming: 

a powerful earthquake of up to magnitude eight is headed for the state. Energy has been building up along the San Andreas Fault for more than a century. No-one knows exactly when or where, but that one day that energy will be unleashed.

It might strike at the heart of San Francisco, last devastated by a Big One in 1906. Or maybe it will tear through southern California like the magnitude 7.9 quake that hit in 1857 and ruptured some 225 miles of the San Andreas Fault.

More than 100 years on, it’s hard to predict exactly how hard the next Big One will hit. John Vidale, director of the Southern California Earthquake Center and affiliate professor at the University of Washington, told Newsweek it won’t look like in the movies—cities won’t collapse into rubble and tsunamis probably won’t sweep through California. But without adequate preparations, the Big One could “cripple” the finances of a state that just became the fifth largest economy in the world.

What exactly is a “Big One,” and where could such an earthquake hit?

A tectonic boundary between the North American and the Pacific plates cuts through California. It’s a big fault where the two sides are moving three or four centimeters a year sideways. Strain builds up for one or two hundred years along that boundary, and then finally that strain becomes so great that the fault can’t take it anymore. It breaks and moves 15 ft or so all at once, causing an earthquake.

There’s three, four, five sections, to this fault—and many other faults running in parallel—but we worry about a Big One striking in the north or in the south of the San Andreas. There’s a part between north and south in central California that seems act like a buffer. There’s some chance a rupture could go end-to-end, but we think it’s either unlikely or that it just doesn’t happen.

How often do these massive earthquakes hit?

It’s every few hundred years. The earthquakes that have happened in the meantime are still devastating to a local area, but instead of magnitude eight, they’re more like magnitude seven. It’s a logarithmic scale, so an eight has about 30 times more energy than a magnitude seven.

Don’t smaller quakes help to dissipate some of the energy that’s building up deep underground?

Those little earthquakes let out only a tiny amount of energy compared to the big ones. It would take 10 magnitude seven earthquakes to let out the strain of a magnitude eight. We don’t have that many, so those little earthquakes hardly slow the big ones at all.

Does that mean the next big one is inevitable?

That’s right. When we look at the history of the fault, we can see these big earthquakes have happened many times over the last few thousand years, so yeah, it’s an inevitability. We just don’t know if it’s going to be now or two hundred years from now.

What kind of impact would a northern or southern California Big One have?

The impact of the northern big one would be tremendous—I mean the San Andreas runs right through San Francisco. It’s quite a lot closer to San Francisco than it is to Los Angeles.

Downtown San Francisco is vulnerable—some of the oldest buildings survived the shaking back in 1906, but that doesn’t mean they’d be safe in the next earthquake by any means. Many of the buildings are built close to the fault and on kind of soft ground that might liquify.

A southern Big One would likely strike a little further away from the heart of Los Angeles, so the impact might be smaller. On the other hand LA has a lot more stuff to break than San Francisco—a lot of it is pretty old. So I think the net expectation is similar north and south. The fault is further away in the South, but it’s also riper, more ready, to go than the one in the north.

More generally, there’s a lot of disasters that come from the strong shaking of an earthquake. It would certainly cause landslides, and conceivably chemical spills. We’re also concerned about fires.

What about tsunamis?

Tsunamis aren’t a big worry here. For an earthquake to make a tsunami it would have to be offshore—not be on the main part of the San Andreas. The ground would move sideways, not so much vertically as in other places, and it’s hard to make a big wave moving sideways. But a lot of other things could happen.

When the Tōhoku earthquake hit Japan in 2011, it caused a disaster at the Fukushima Daiichi nuclear power plant. Are there are any nuclear reactors at risk from a Big One in California?

Not around here—there’s one up by San Onofre but it’s been turned off. There’s been a lot of debate about nuclear reactors. Engineers argue they can make reactors safe, but there have been enough accidents over the years that for safety’s sake they are tending not to build them in most places anymore.

If infrastructure doesn’t rebound, what effects will this have on California?

It’s certainly in the realm of possibility that the earthquake causes something that cripples the economy for a long time. Nobody expected the Fukushima reactor to be a dominant problem in Japan’s 2011 earthquake, for example. There’s always a small chance of some very serious unexpected problems.

It’s also possible that a big earthquake might have less effect than we expect. It’s just very hard to predict.

The Big One is worrisome for the government because it disrupts a large area. But for individuals, the moderate-size earthquakes that are right under our feet are often the worst threat.

Los Angeles, for example is filled with faults, and many of them could have a magnitude seven earthquake. A magnitude seven on a smaller fault might well do more damage than the Big One on the San Andreas. The Big One is only part of the danger here.

• https://amg-news.com/breaking-ten-earthquakes-strike-the-coast-of-northern-california-in-less-than-24-hours-is-the-big-one-coming/

{ https://beforeitsnews.com/v3/ }

05-02-2019 om 16:07 geschreven door peter  

NASA-wetenschappers verbijsterd: mysterieus eiland doemt op uit oceaan en krioelt nu al van leven - HLN.be

Bron: CNN, space.com

In 2015 steeg tussen de twee eilanden van Tonga door een vulkaanuitbarsting onder het wateroppervlak plots een nieuw vulkanisch eiland op uit de Stille Oceaan. Het plekje grond heeft nog altijd geen officiële naam, maar Tongalezen noemen het ‘Hunga Tonga’.

Lees ook

Gigantische holte ontdekt op Antarctica onder “gevaarlijkste gletsjer ter wereld”

De afgelopen 150 jaar werden nog maar drie dergelijke ‘nieuwe’ eilanden geregistreerd, dus Hunga Tonga is een grote speeltuin voor wetenschappers. Onderzoekers van NASA zakten onlangs af naar het eiland om er de ondergrond, de fauna en de flora te gaan bestuderen. “We waren net enthousiaste schoolkinderen”, zegt Dan Slayback van het Goddard Space Flight Centre van NASA.

Veel leven en mysterieuze modder

Amper vier jaar nadat Hunga Tonga uit de oceaan rees, krioelt het eiland van het leven. In geen tijd begon er vegetatie te groeien en honderden verschillende soorten zeevogels maken hun nest langs de kliffen. Maar het is vooral de lichtgekleurde, kleiachtige modder die de onderzoekers fascineert: “De modder is heel kleverig, we weten niet goed wat het juist is”, zegt Slayback. “Ik weet nog altijd niet waar die modder vandaan komt.”

Eiland zal snel weer verdwijnen

Vraag is hoelang Hunga Tonga nog boven water zal blijven, want het duurt meestal slechts enkele maanden voor dergelijke nieuwe eilanden weer weg eroderen. Volgens Slayback ziet het er niet goed uit: “Het eiland erodeert veel sneller dan gedacht door de regen.” Maar voor Hunga Tonga opnieuw in de oceaan verdwijnt, verzamelen Slayback en zijn collega’s nog zo veel mogelijk informatie.

{ https://www.hln.be/ }

05-02-2019 om 15:52 geschreven door peter  

De magnetische noordpool verschuift in sneltempo naar Rusland, en dat heeft gevolgen - HLN.be

Bron: De Morgen, National Geographic, The Guardian

De magnetische noordpool is het punt waarnaar een kompas altijd wijst en niet te verwarren met de geografische noordpool. Het geografische noorden blijft altijd op hetzelfde punt liggen, loodrecht tegenover de zuidpool. Het magnetische noorden is een krachtveld ten noorden van Canada dat zich constant beweegt, het beïnvloedt het aardmagnetisch veld rond de aarde. Maar nu het krachtveld plots heel wispelturig wordt, dreigen wij er ook de gevolgen van te dragen.

Lees ook

Magnetische polen kunnen switchen en tot chaos leiden: “Zelfs doorspoelen wc wordt dan onmogelijk”

Het magnetische noorden verschuift normaal met ongeveer 15 kilometer per jaar, maar de laatste twee jaar is de pool telkens met zo’n 55 kilometer verschoven. Naar de oorzaak van die plotse beweging is het gissen, maar een heel beweeglijke noordpool kan wel voor problemen zorgen.

Langeafstandsvluchten

De magnetische noordpool is belangrijk voor bijvoorbeeld de scheep- en luchtvaart. Hoewel GPS met satellieten de magnetische noordpool voor een groot deel overbodig heeft gemaakt, blijft hij wel belangrijk als back-up. Vooral bij langeafstandsvluchten kan een ontregelde noordpool grote afwijkingen veroorzaken. “Mocht men er geen rekening mee houden, zou men er snel 100 kilometer naast zitten”, vertelt de Leuvense geoloog Manuel Sintubin aan De Morgen.

Ook kompassen in elektronische apparaten hangen vaak af van magnetisme en zelfs het Amerikaanse leger gebruikt het magnetische noorden voor bijvoorbeeld parachutesprongen. Wetenschappers zijn dus genoodzaakt snel in te grijpen.

Britse en Amerikaanse wetenschappers brengen de magnetische polen in kaart met het World Magnetic Model (WMM). Het WMM krijgt doorgaans om de vijf jaar een update, maar nu zijn de wetenschappers genoodzaakt om de update al een jaar vroeger door te voeren. Door de shutdown in de VS liet die update even op zich wachten, maar gisteren werd het nieuwe WMM dan toch de wereld in gestuurd.

Poolwissel

Sommige wetenschappers zien in de verschuiving een voorbode van het omkeren van de magnetische polen van de aarde. Daardoor zou de magnetische noordpool de magnetische zuidpool worden en omgekeerd. Dat kan verregaande gevolgen hebben, onder meer voor het stroomnet en voor onze communicatiesystemen. Het zou ook het leven aan de aardoppervlakte blootstellen aan hogere dosissen straling van de zon en de ruimte doordat ons magnetisch veld erdoor verzwakt.

Dat omkeren is iets dat normaal gezien om de 200.000 tot 300.000 jaar gebeurt. De recentste ommekeer dateert echter al van 780.000 jaar geleden, waardoor sommige wetenschappers denken dat het niet lang meer zal duren eer er een nieuwe aankomt.

Hoe snel de ommekeer exact gaat? De wetenschap krijgt het voorlopig niet preciezer dan “in een paar duizend jaar”, maar de gevolgen zijn wel de hele tijd te voelen. “Er wordt algemeen aanvaard dat tijdens de ommekeer het magnetische veld verzwakt tot 10 procent van zijn volledige potentieel”, aldus Brad Clement van de Florida International University. “Als het verzwakt is, draaien de polen ongeveer 180 graden, waarna het magnetische veld weer sterker wordt in de omgekeerde richting. En dat kan dus duizenden jaren duren.” 

{ https://www.hln.be/ }

05-02-2019 om 15:34 geschreven door peter  

Last month a drone owner captured the amazing footage of a UFO fastwalker over Utah near Area51. Now a similar event has happened in Spain.

{ http://ufosightingshotspot.blogspot.com/ }

05-02-2019 om 15:23 geschreven door peter  

Waarom het magnetische noorden zich almaar sneller (richting Rusland) verplaatst

Bron: THE GUARDIAN

Het magnetische noorden is de voorbije decennia zo snel verplaatst dat vroegere schattingen volgens wetenschappers niet meer volstaan voor een precieze navigatie. Daarom hebben ze, een jaar vroeger dan gepland, een update gegeven over de exacte locatie. Wat blijkt: het magnetische noorden schuift almaar meer op richting Rusland. Voor de complotdenkers: ene Vladimir Poetin heeft hier niets mee te maken.

Volgens de wetenschappers verplaatst het magnetische noorden zich ongeveer 55 kilometer per jaar en werd de internationale datumgrens in 2017 overschreden. “Het noorden schuift op van het Canadese Noordpoolgebied naar het Russische Siberië.

Maar waarom is die verplaatsing zo belangrijk voor ons? “Het kan problemen veroorzaken met de kompassen in onze smartphones en andere consumentenelektronica. Ook vliegtuigen en schepen vertrouwen deels op het magnetische noorden als navigatiemiddel”, aldus geofysicus en hoofdonderzoeker Arnaud Chulliat van de universiteit van Colorado. Gps-systemen worden niet beïnvloed omdat zijn werken op basis van satellietgegevens.

Het Amerikaanse leger gebruikt het magnetische noorden voor navigatie en de namen van start- en landingsbanen voor vliegtuigen zijn gebaseerd op hun verhouding ten opzichte van het magnetische noorden. Als dat verandert, moeten ook de namen aangepast worden.

Turbulentie

Normaal gezien wordt de locatie van het magnetische noorden eens om de vijf jaar geüpdatet, maar door de snelle verschuiving zagen de wetenschappers zich genoodzaakt de aanpassing al een jaar vroeger dan gepland te doen.

Sinds de eerste meting in 1831 is het magnetische noorden al ruim 2.300 kilometer opgeschoven richting Rusland. Sinds 2000 is de snelheid gestegen van ongeveer 15 kilometer naar ongeveer 55 kilometer per jaar. De oorzaak daarvoor is turbulentie in de buitenste kern van onze aarde. Daar bevindt zich een hete, vloeibare “oceaan” van ijzer en nikkel waarvan de beweging een elektrisch veld tot stand brengt. “Dat kunnen we magnetisch weer noemen”, aldus geofysicus Daniel Lathrop.

Noord wordt zuid en andersom

Opmerkelijk: het magnetische zuiden beweegt trager dan het noorden. Over het algemeen bekeken wordt het magnetische veld van de Aarde zwakker. Volgens experts zou het na verloop van tijd uiteindelijk zelfs omkeren en zal het magnetische noorden het zuiden worden en andersom. In de geschiedenis van de Aarde is dat al meermaals gebeurd, al was de laatste keer wel meer dan 780.000 jaar geleden. Wanneer de volgende “flip” staat te gebeuren, kunnen de experts niet exact zeggen. “Binnen een 1.000-tal jaar?”

{ https://www.nieuwsblad.be/ }

05-02-2019 om 15:09 geschreven door peter  

Mothman is the colloquial name given to the winged humanoid creature that reportedly appeared in Point Pleasant, West Virginia during 1966 and 1967. Besides the true strangeness of the mothman sightings, the point pleasant case is forever accented by the collapse of the Silver Bridge in 1967 that claimed the lives of 46 people, solidifying the mothman as a bringer of bad omens in modern American folklore.  In 2017, mothman sightings began again, this time in Chicago, Illinois. Lon Strickler, owner of the website Phantoms and Monsters, collected 55 reports from the Chicago area during that period. Further investigation uncovered mothman sightings around lake Michigan dating back to 1981. The reports described a large winged humanoid, with a face of some kind, and glowing red eyes. Described as either a bat-like or insect-like creature, the sightings matched the original descriptions of the mothman first seen in Point Pleasant. Now it seems like this creature or specter or hoax or guy-with-a-jetpack is back again. Recent reports have come out of a very similar creature in Indiana on the same highway that ran over the doomed Silver Bridge in Point Pleasant, West Virginia.

Mothman Statue in Point Pleasant, West Virginia.

Credit: Jason W (CC-BY-2.0)

According to Lon Strickler who compiled the 2017 Chicago reports, the witness (identified by the initials TH) contacted him via telephone in January and described a sighting near Muncie, Indiana, just south of the Prairie Creek Reservoir. Muncie is just about halfway between Point Pleasant, West Virgina and Chicago, Illinois. According to TH, the sighting occurred on December 26, 2018. he and his wife were driving on U.S. 35 when he saw a “huge winged humanoid” fly overhead. According to the report:

TH is a military veteran, hunter, trapper and farmer who lives in the immediate area. His knowledge of military flying craft, wildlife and his keen sense of observance was apparent while I talked to him. The winged being that he was observing was unlike anything he had ever seen before. The creature was flying just above treetop level and was easily visible to the witness. His reaction was to slam on his brakes in wonderment, exclaiming to his wife ‘do you see that?’ His wife was shaken by the sudden stop and was unable to react fast enough to see the winged being.

TH stated that the being was humanoid in shape with an obvious ‘face.’ The body had a length of approximately 6-7 feet, with bat-like wings that were extremely wide. The being was dark-colored, and seemed to glide at a steady speed. He never noticed the flapping of wings while watching the creature.

Strickler also noted that the witness’ wife said that TH was “truly affected” by the encounter and constantly wanted to discuss the incident with her, yet had told no one outside his family. After hearing of other reports, he contacted Strickler with his own account.

The deep emotional imprinting is common with mothman sightings. If it is some sort of omen than that would make sense, of course. Whether this is an actual sighting of a winged, humanoid, supernatural creature is obviously pretty hard to prove even if it’s not simply a made up story. Witness testimony is notoriously unreliable. However, it should be noted that soon after this incident the great lakes region of the U.S was hit with the “polar vortex,” plunging temperatures into the -40 degree Fahrenheit range. According to the BBC, the cold snap was responsible for at least 22 deaths. Was the mothman again signalling bad times ahead? Likely not, but still it’s a weird sort of coincidence.

{ https://mysteriousuniverse.org/ }

05-02-2019 om 14:50 geschreven door peter  

IT’S AN OARFISH! RUN FOR YOUR LIVES! Okay, well not specifically because of the oarfish, but because of what it maypresage, of course. When the stinking, rotting carcasses of these mysterious and massive fish wash ashore, bad things tend to happen. At least, that’s according to numerous examples of folklore and legends from around the world which say that the oarfish can predict catastrophic natural disasters. Where is the next big one set to strike?

Hopefully not Fukushima again.

If oarfish legends are true, Japan. Japanese netizens have been taking to social media to speculate and digitally gesticulate about what this deep sea harbinger may mean for the land of the rising sun. The body of the fish was found tangled in a fishing net on January 28 near the city of Imizu along Japan’s northwest coast and quickly taken to a nearby aquarium for analysis. The fish measured 4 meters in length. Shortly thereafter, two more dead oarfish were found on nearby beaches, prompting some Japanese social media users to predict the worst.

However, Hiroyuki Motomura, a professor of ichthyology at Kagoshima University, says there’s nothing to worry about and the legends about oarfish are just that. “I have around 20 specimens of this fish in my collection so it’s not a very rare species, but I believe these fish tend to rise to the surface when their physical condition is poor, rising on water currents, which is why they are so often dead when they are found,” Motomura told AsiaOne.com. “The link to reports of seismic activity goes back many, many years, but there is no scientific evidence of a connection so I don’t think people need to worry.”

Oarfish can measure up to 11 meters (36 feet) in length.

Naturally, science blogs around the internet are clamoring to report on the oarfish in the name of “ANOTHER MYTH SMASHED!” as they do. Most scientists discount the belief that dead oarfish foreshadow oncoming natural disasters, although there is some anecdotal evidence of these incidents lining up. Of course, there are plenty of more examples of dead oarfish without any catastrophic earthquakes, so make what you will of these supposedly supernatural fish corpses.

Time will tell for Japan. Let’s hope this one is just a myth.

{ https://mysteriousuniverse.org/ }

05-02-2019 om 14:31 geschreven door peter  

Alien Ship Found In Moon Crater Looks Like Flyable Condition, Feb 2019, NASA Link, UFO Sighting News.

Date of discovery: Feb 5, 2018

Location of discovery: Earths moon, between Von Karman crater and Davvison Craters.

Source photo: 

• http://lroc.sese.asu.edu/posts/1082

I found this structure in the center of a crater on Earths moon. The structure closely resemblers a ship from the Transformers movie. The craft is triangle in shape, but with a lot of odd bulges. The object is very shine, more so than anything in its surrounding area, which tells me its metallic. Also there is a shadow going across its front...its not broken, its front is lower so there is a shadow making that part of the alien ship darker. This is odd, I literally stared at this for 15 minutes trying to determine what it is, how old it might be and why its at the center of the crater. It seems it landed in the center of the crater to hide from Each telescopes....also it doesn't seem to be too old, under 250,000 years because there is not a thick layer of surface dust covering it...which would significantly reduce the shininess of the metallic surface. 

 

I feel this craft may still be salvageable and possible could be used to transport humans to other planets in the Milky Way. This way if we spread our selves around...more of a chance our species will survive longer. 

Scott C. Waring

{ https://www.ufosightingsdaily.com/ }

05-02-2019 om 14:14 geschreven door peter  

Airplane passenger Records UFO over Phoenix, Arizona, VIDEO, Feb 2019, UFO Sighting News.

Date of sighting: February 2019

Location of sighting: Phoenix, Arizona, USA

 

This is an alien drone that flew within a few meters of the airliner, stopped to scan, the shot off instantly. Notice in the video, the UFO does appear to stop for a 1-2 seconds and take off. What did it do for that time? Record of course...record data, scan the aircraft and its occupants, or just recorded the people looking out the windows, but it was there for a purpose. To gather data. These UFOs are out there 24/7 doing flybys of anything in the air and recording data about them. 

 

These smaller UFOs are more common than you think and if you have aircraft flying nearby, just record an hour of footage of aircraft flying over head and I'm sure if you look at the footage and slow it down, you too will see the same shape UFO shooting past an aircraft...I did several time in my videos on my channel. I will place a video below of a UFO flyby I personally caught here in Taiwan. 

 

Scott C. Waring

 

Eyewitness states: 

Object appears to quickly change direction in time lapse video.

UFO I caught in Taiwan near jet back in 2013.

{ https://www.ufosightingsdaily.com/ }

05-02-2019 om 14:03 geschreven door peter  

Why Is Nikola Tesla Literally Erased From History Books?

Did Nikola Tesla’s Strange Obsession With UFOs, Antigravity and Aliens get him banned from History books? Did these crazy ideas get him banned from history? It seems that whenever someone talks about Nikola Tesla they wonder how did he go unnoticed in history books? Why was his legacy pushed out of society? And why is literally erased from history?

WHY IS HIS LEGACY PUSHED OUT OF SOCIETY?

Tesla was a man far ahead of his time, and his countless inventions are evidence that this man was, in fact, the most incredible inventor to ever live on Earth. If it weren’t for this man, things like smart phones, radio, remote controlled devices, etc… would be something completely unknown to us.

But a part of these ‘conventional’ intentions, Tesla had quite a few that seem to have come straight out of a science fiction movie script. UFO’s, Antigravity and Alien beings were anything but unfamiliar for Tesla who even claimed to have contacted beings not from Earth while working on one of his projects.

My brain is only a receiver, in the Universe, there is a core from which “We” obtain knowledge, strength, and inspiration. I have not penetrated into the secrets of this core, but I know it exists. – Nikola Tesla

This also explains the principles of the Faraday cage, which is used in high voltage research laboratories to protect humans and the electro-sensitive equipment from damage.

According to UFO reports, the inside of these “vehicles” is composed of circular channels or columns which go through the center of the craft. These serve, as a superstructure for the rest of the disk-shaped object and carry a high voltage and a high-frequency coil. It is believed to be a resonant transformer which gives electrostatic and electromagnetic load to the craft and its polarity. The coil inside the craft is what we know today as a Tesla Coil invented by Nikola Tesla in 1891.

Nikola Tesla said: “There is a difference between progress and technology, progress benefits mankind. Technology does not necessarily do that.”

ALIENS, TESLA, AND THE FIRST MAN-MADE FLYING SAUCER

One night, when he was alone in the laboratory, Tesla observed what he cautiously referred to as electrical actions which definitely appeared to be intelligent signals. The changes were taking place periodically and with such a clear suggestion of number and order that they could not be traced to any cause then known to him.

This incident was the first of many in which Tesla intercepted what he felt were intelligent signals from space. At the time, it was surmised by prominent scientists that Mars would be a likely haven for intelligent life in our solar system, and Tesla at first thought these signals may be originating from the red planet.

While in Colorado Springs, Tesla intercepted strange radio signals that spread through the media incredibly fast. Tesla observed unusual signals from his receiver; Tesla concluded that these signals might actually be signals that have originated somewhere in space. He mentioned these signals in a letter to reporter Julian Hawthorne at the Philadelphia North American on 8 December 1899 and in a December 1900 letter about possible discoveries in the new century to the Red Cross Society where he referred to messages “from another world” that read “1… 2… 3…”.

But Tesla was not the only one who was able to intercept these mysterious signals. Guglielmo Marconi, 1st Marquis of Marconi, was an Italian inventor and electrical engineer, known for his pioneering work on long-distance radio transmission and for his development of Marconi’s law and a radio telegraph system. Guglielmo Marconi also intercepted signals originating from space a few years after Tesla; researchers have since claimed that Tesla and Marconi intercepted the same signals.

THE PERFECT UFO: MADE BY TESLA

The methods used in the design of the flying saucer matched the descriptions of those who claimed to have seen a from the UFO inside: with a discoidal capacitor with sufficient size to provide enough thrust to fly, while other small capacitors allowed to control the direction of the flying saucer, to which he added a gyroscopic stabilization system and an electric “drive” control. And if all of that isn’t enough, Tesla had more; the interior of the ship was equipped with flat screens and external video cameras for the pilot’s blind spots.

Tesla’s UFO has eyes, and these were made of electro-optical lenses, arranged in quadrants, allowing the pilot to see everything. Screens and monitors are placed on a console where the browser can observe all areas around the vehicle, and Tesla’s incredible invention included magnifying lenses, which could have been used without changing positions. Basically, it is an incredibly well-designed aircraft, one that we could actually manage to build today. Or have we already built it? What happened to this invention? Why are we not flying into space with Tesla’s incredible invention?

{ https://mysteriousthing.com/ }

04-02-2019 om 23:48 geschreven door peter  

Third Snowy Pyramid Recently Discovered in Antarctica Could Rewrite History (Video)

• Mysterious Society Team 
• Categories: Facts 
• URL:https://wp.me/p8Zhcx-33

{ https://mysteriousthing.com/ }

04-02-2019 om 23:33 geschreven door peter  

The Milky Way’s outer disk may actually be warped and twisted

BY TIBI PUIU

For thousands of years, humans thought that Earth was at the center of the universe. It was only in recent centuries that it became an established scientific fact that Earth orbits the sun, and later that the solar system — along with hundreds of billions of other stars — orbits a common galactic center. Until very recently, it has been very difficult for scientists to visualize what the Milky Way looks like given that we are embedded inside it.

Artist impression of a warped Milky Way.

Credit: CHEN Xiaodian.

Thanks to observation, reconstruction, and comparison to other galaxies, researchers have a fairly accurate idea of what our galaxy looks like. If you were to travel outside the galaxy and look down upon it from above, what you’d see is a barred spiral galaxy with two spiral arms called Scutum–Centaurus and Carina–Sagittarius. But, the spiral disk is anything but stable, new research from China shows. The new study found that the farther away you travel from the galactic core, this disk becomes increasingly warped and twisted.

The Milky Way’s S-like appearance at its edges is due to the fact that gravity becomes weaker the farther you are from the galaxy’s inner regions. Since hydrogen atoms in the far outer disk are no longer confined to a thin plane, they get warped.

There were many challenges in this study. One of them is establishing distances from the sun to the Milky Way’s outer disk when you don’t know what the disk actually looks like yet. The research team at the National Astronomical Observatories of Chinese Academy of Sciences (NAOC), led by Chen Xiaodian, had to employ a new catalog of variable stars known as classical Cepheids. Such stars are hot and massive – five to twenty times the mass of our sun and up to 100,000 times as bright. They also pulsate radially for days to months at a time — and this period of pulsation can be combined with the Cepheid’s brightness to reliably establish its distance from the sun.

A 3D distribution of the classical Cepheids in the Milky Way’s warped disk.

Credit: CHEN Xiaodian.

Because they are so bright, Cepheids can be clearly seen millions of light years away and can be easily distinguished from other bright stars in their vicinity, making them indispensable tools in any astronomers’ kit. For instance, it’s thanks to Cepheids that Edwin Hubble and Milton L. Humason were able to prove that the Universe is in a state of expansion. Now, Cepheids have proven their worth once more, establishing an important physical characteristic of the Milky Way’s disk.

“Somewhat to our surprise, we found that in 3D our collection of 1339 Cepheid stars and the Milky Way’s gas disk follow each other closely. This offers new insights into the formation of our home galaxy,” says Prof. Richard de Grijs from Macquarie University in Sydney, Australia, and senior co-author of the paper. “Perhaps more importantly, in the Milky Way’s outer regions, we found that the S-like stellar disk is warped in a progressively twisted spiral pattern.”

The same twisted spiral patterns have been seen before in more than a dozen other galaxies. Combined with these observations, the study’s results suggest that the likely culprit for the Milky Way’s warped spiral pattern is torque from the massive inner disk.

“This new morphology provides a crucial updated map for studies of our galaxy’s stellar motions and the origins of the Milky Way’s disk,” says Dr. DENG Licai, senior researcher at NAOC and co-author of the study published in Nature Astronomy.

{ https://www.zmescience.com/ }

04-02-2019 om 23:20 geschreven door peter  

We snappen steeds minder van hoe planeten ontstaan (en drie andere lessen na de ontdekking van vierduizend planeten)

Bijna vierduizend planeten zijn er al ontdekt en ruimtesonde Tess is net begonnen aan een nieuwe zoektocht. Al die werelden leveren voorzichtige inzichten op over hoe de aarde ontstond en of we alleen zijn in de kosmos. De belangrijkste lessen.

George van Hal

Een planeet zo heet dat hij letterlijk verdampt. Stevige werelden van harde rots. Plekken waar je net als in sciencefictionklassieker Star Wars aan de hemel niet één, maar twee ‘zonnen’ ziet. Zware superaardes, verstopt achter dikke sluiers van gas. En stelsels zo propvol planeten dat leven er van de ene naar de andere bol zou kunnen liften.

De buitenaardse plekken die astronomen de afgelopen jaren hebben ontdekt zijn gevarieerd en, bovenal, talrijk. Eeuwenlang, tot begin jaren negentig, kenden we er maar acht (of negen, als je het Pluto-fans vraagt): Venus, Aarde, Jupiter, enzovoort. De planeten die draaien om onze eigen zon. Maar sinds de ontdekking van de eerste planeet om een ándere ster gaat het hard. Duizenden van die zogeheten exoplaneten kennen we inmiddels, een definitief bewijs dat het heelal krioelt van de exotische werelden. De inzichten uit die hausse aan vondsten helpen bij het zoeken naar antwoorden op de grote levensvragen. Vragen als: waar komen we vandaan? En: hoe is de aarde ontstaan?

Bovendien zijn er tientallen werelden ontdekt in de zogeheten ‘leefbare zone’ rond hun moederster, de afstand waarop oppervlaktewater vloeibaar is en leven wellicht mogelijk. Dat voedt de hoop dat we ook op de grootste van de grote vragen antwoord krijgen: de vraag of we eenzaam door een kille kosmos dobberen, of dat leven ook elders in dit heelal wortel heeft geschoten.

Nu de belangrijkste exoplaneetjager van onze tijd – ruimtetelescoop Kepler – definitief met pensioen is gegaan en zijn opvolger (ruimtesonde Tess) net begonnen is met een nieuwe zoektocht, blijkt dat de inzichten die al die nieuwe werelden ons gaven verrassender zijn dan gedacht. Een overzicht van de belangrijkste lessen van, door en over planeten.

Beeld Vilain & Gai

Les 1: De nieuw ontdekte planeetstelsels lijken totaal niet op ons eigen zonnestelsel.

Het gaat er behoorlijk braaf aan toe in dat zonnestelsel van ons. Acht planeten, overzichtelijk gerangschikt. Rotsachtige werelden als Mars en de aarde staan vlak bij de zon, gasreuzen als Jupiter en Uranus zweven verderop in de kosmische leegte. Stuk voor stuk draaien die planeten keurige, vrijwel cirkelvormige banen. Af en toe kletst ergens met grote vaart een verdwaald stuk ruimtesteen op een planeet, maar verder is het hier goed toeven. Een kosmisch bedevaartsoord waarin de mensheid rustig tot wasdom kon komen.

Nee, dan de rest van het heelal. Dat zit tjokvol extreme werelden. Neem nu planeet Kelt-9b, een reusachtige gasplaneet die zó dicht op een loeihete ster zit dat hij letterlijk aan het verdampen is. Of kijk naar Wasp-12b, een gasmonster grofweg tweemaal zo groot als Jupiter. Die wordt door de gigantische zwaartekracht van zijn ster uitgerekt tot een soort planetair mega-ei. Al net zo gezellig gaat het eraan toe op PSR B1257+12 A (en B en C, overigens), planeten die draaien om een pulsar, een extreme ster die de oppervlakten van zijn metgezellen dag in dag uit bekogelt met een stralingsdosis die een mens direct tot stof zou reduceren. En dan hebben we het nog niet gehad over HD 189733b, waar het – nee, echt – gesmolten glas regent. Van opzij. Dan kun je toch beter op aarde zitten.

Planeten zoals Kelt-9b en HD 189733b zijn gasreuzen die in tegenstelling tot bijvoorbeeld Jupiter niet in de uiterwaarden van een planeetstelsel bivakkeren, maar vlak bij hun moederster. Met alle gevolgen van dien.

En dat soort hete Jupiters zijn lang niet de enige nieuwe planeetsoort die astronomen de afgelopen jaren ontdekten. ‘De belangrijkste les die we hebben geleerd, is dat de diversiteit aan planeten in de kosmos enorm is’, zegt exoplaneetonderzoeker Ignas Snellen van de Universiteit Leiden.

Kijk maar naar de zogeheten superaardes: rotsachtige werelden die een slag groter zijn dan onze eigen planeet en die in ons eigen zonnestelsel nergens te bekennen zijn. Of sub-Neptunussen, grofweg even groot als superaardes, maar dan met een fikse toef gas om hun stenen kern. ‘Vroeger dachten we dat planeten met weinig massa automatisch rotsplaneten worden en dat zwaardere planeten met hun sterkere zwaartekracht gas aantrekken en dus onherroepelijk gasreuzen worden’, zegt Snellen. ‘Dat blijkt niet zo te zijn. Er zitten vele subtiele schakeringen tussen.’

Al die nieuwe planeettypen suggereren bovenal dat het zonnestelsel niet de gouden standaard is waar we hem jarenlang voor hielden, een blauwdruk op basis waarvan we andere planeetsystemen kunnen begrijpen. Astronomen hebben zelfs nog nergens een stelsel gevonden dat op het onze lijkt. ‘Collega’s speculeren hardop dat het zonnestelsel heel zeldzaam is’, zegt Snellen. ‘Dat vind ik erg voorbarig.’

Ook astronoom Carsten Dominik, verbonden aan de Universiteit van Amsterdam, vindt het ‘te vroeg’ om te concluderen dat het zonnestelsel een uitzondering is. ‘We kunnen een planeetstelsel als ons zonnestelsel nu nog niet zo makkelijk detecteren’, zegt hij. ‘Onze gegevens zijn dus vertekend.’

Planeten dichter bij hun ster zijn nu nog gemakkelijker te vinden, onder andere doordat ze vaker voor hun ster langskruisen. Dat veroorzaakt geregeld terugkerende dipjes in de lichtsterkte van de ster, die astronomen door hun telescopen kunnen zien – alsof even een vuurvliegje voor een zaklamp langs vliegt en zo een fractie van het licht blokkeert.

Binnenkort komt daar dankzij de zogeheten Gaia-missie verandering in. Die levert astronomen een gedetailleerde 3D-kaart van ons thuissterrenstelsel, de Melkweg. Daarin kun je van miljoenen sterren de positie en snelheid vinden. Zo kunnen astronomen sterren ontdekken die flink wiebelen doordat een planeet er met zijn zwaartekracht aan trekt. ‘Dat wiebelen is in de Gaia-gegevens beter te zien wanneer zo’n planeet verder weg staat’, zegt Snellen.

Wel duurt het nog even voordat we de eerste verre planeet op die manier vinden. De meeste doen minimaal een jaar of tien over een rondje om hun moederster. ‘Gaia is nu pas twee jaar aan het meten’, zegt Dominik. ‘We moeten dus nog even geduld hebben.’

En zelfs dan is zoeken naar een exacte kopie van het zonnestelsel vermoedelijk een kansloze missie, zegt Snellen. ‘Een man van in de 40, zoals ik, is niet zeldzaam. Maar als ik op zoek ga naar een exacte kopie, met precies dezelfde oogkleur, lengte, gewicht, enzovoort – dan wordt het ineens heel lastig.’ Net als de mens is ieder planeetstelsel waarschijnlijk uniek.

Les 2: Tijdens de planetaire puberteit blijven werelden niet braaf op hun plek zitten.

Lang dachten we dat kosmische kolossen zoals het zonnestelsel vredige plekken waren, waarin alles rustig verliep. Planeten ontstaan op de plek waarop we ze in het zonnestelsel vinden:  grote gasreuzen ver weg, kleine rotsplaneten dichtbij. En daarna blijven ze daar de rest van hun leven staan.

Dat beeld staat sinds de vondst van duizenden exoplaneten op z’n kop. Boosdoeners zijn de ‘hete Jupiters’: grote gasreuzen die zo dicht bij hun moederster staan dat ze er bijna op schoot zitten. En dat betekent dat grote planeten dicht bij hun ster kunnen ontstaan óf dat ze na geboorte alsnog heen en weer kunnen schuiven.

Zo’n planetaire puberteit, waarin jonge planeten tegendraads aan de wandel gaan, staat sinds kort in de boeken. Dat zware planeten ver weg ontstaan, lijkt namelijk onontkoombaar: verder weg is meer ‘spul’ beschikbaar. Net zoals een grammofoonplaat aan de buitenkant de meeste vierkante centimeters vinyl heeft. Verder weg is het ook kouder, zodat je gratis waterijs en bevroren CO₂ als extra bouwblokjes krijgt. En je wint daar dan ook nog eens gemakkelijker het wedstrijdje gravitationeel touwtrekken met de ster. Terwijl de ster het stof met zijn zwaartekracht stevig in de schijf trekt, wil een beginnende planeet het er juist uit zuigen om een bolletje te maken. Dat win je makkelijker op een afstandje.

Hoewel zware planeten die dichter op een ster ontstaan niet uitgesloten zijn – ‘daarvoor zien we in computersimulaties wel opties’ – is dat dus vermoedelijk zeldzaam. Dominik: ‘Het zal véél vaker gebeuren dat een zware planeet verder weg ontstaat en daarna naar binnen beweegt.’

Dat bewegen van planeten, ‘migreren’ zeggen astronomen, heeft ook in ons zonnestelsel plaatsgevonden. Geïnspireerd door wat ze in verre planeetstelsels zagen, besloten astronomen onze lokale geschiedenis te simuleren. Al snel bleek dat de grote gasreuzen in het jonge zonnestelsel driftig heen en weer schoven, al keerden ze hier uiteindelijk weer terug naar hun oorspronkelijke deel van het stelsel.

Ook in andere planeetstelsels zien astronomen de sporen van dat chaotische geschuif. Snellen: ‘Hete Jupiters draaien vaak de verkeerde kant op, in vergelijking met andere planeten. Gasreuzen die iets verder weg staan, maar nog steeds relatief dicht op de ster zitten, hebben juist elliptische banen. Dat moet wel het gevolg zijn van het geweld waarmee ze ooit naar binnen zijn geschoven.’

Het lijkt erop dat dergelijke verplaatsingen vaste prik zijn in de chaos van jonge sterrenstelsels. Die planetaire puberteit duurt meestal tien à honderd miljoen jaar. Op een plek als het zonnestelsel, dat met zijn vijf miljard jaar al eventjes mee gaat, is alles inmiddels rustig. ‘Een stelsel dat continu zo chaotisch blijft als in het begin, trekt zichzelf namelijk onherroepelijk aan stukken’, zegt Dominik. Ook bij planeetstelsels komt stabiliteit dus met de jaren.

Les 3: We snappen nog steeds niet goed hoe planeten ontstaan.

Astronomen verbonden aan de European Southern Observatory legden afgelopen september een bommetje onder ons beeld van hoe planeten ontstaan. Ze bekeken honderden stofschijven waarin planeten ontstaan met radiotelescoop Alma en zagen tot hun schrik dat er véél te weinig materiaal in zat om planeten te maken, zo schreven ze in het vakblad Astronomy & Astrophysics. ‘We moeten onze theorieën over planeetvorming herzien’, zei de Nederlandse astronoom Gijs Mulders (University of Chicago), niet bij het onderzoek betrokken, vervolgens tegen het vakblad Science.

Jarenlang gingen astronomen ervan uit dat werelden zoals de aarde, Jupiter, Kelt-9b en HD 189733b ontstonden in stofschijven waar ronddwarrelende stofkorreltjes en andere kleine deeltjes onder invloed van zwaartekracht aan elkaar plakten. Als een soort rollende sneeuwbal voegt steeds meer kosmisch ‘spul’ zich bij de vormende planeet, waardoor hij uiteindelijk kan uitgroeien tot planetaire proporties. Alleen staat die sneeuwbaltheorie door de recente waarnemingen nu plots op losse schroeven: het is lastig grote ballen draaien als je maar een klein beetje sneeuw hebt.

‘Gelukkig zijn er wel uitwegen’, zegt Ignas Snellen, die het artikel ‘heel belangrijk’ noemt. De auteurs beschreven die overigens zelf al in hun vakartikel. Allereerst zouden planeetkernen sneller kunnen groeien dan gedacht. Radiotelescoop Alma, een verzameling van 66 samenwerkende schotels in de Atacamawoestijn in Chili, is vooral goed in het zien van klein stof. Grotere korrels vanaf grofweg een centimeter ontsnappen daardoor aan zijn aandacht. ‘Dan denk je dus dat er te weinig materiaal is’, zegt Snellen. Het kan daarnaast ook nog dat het stof en gas in de schijven steeds wordt aangevuld, vanuit een nog onbekend reservoir, zodat je er bij één momentopname steevast te weinig aantreft. ‘Over dit soort ideeën wordt de komende tijd veel gediscussieerd, totdat we snappen hoe het zit. Zo werkt dat in onze wereld.’

Het artikel past bovendien in een trend, zegt Snellen. ‘Hoe meer waarnemingen we doen, hoe minder we begrijpen van hoe planeten zich vormen’, zegt hij. De stortvloed aan gegevens over exoplaneten en metingen aan de stofschijven waarin ze ontstaan maakt de vraagtekens almaar groter. En dat terwijl het vraagstuk zo cruciaal is: hoe planeten ontstaan, en welke materialen daarbij een rol spelen, raakt direct aan hoe onze eigen planeet, de aarde, werd gevormd. En waar de basisbouwstenen van het leven vandaan komen.

Een van de grootste raadsels waar astronomen mee worstelen is waarom planeten het vormingsproces überhaupt overleven. Nadat stofdeeltjes zijn samengeklonterd tot grotere objecten, bereiken ze rond een paar millimeter een kritische grens. ‘Vanaf dan zouden ze door interactie met de rest van de stofschijf moeten afremmen en in de ster moeten vallen’, zegt Snellen. Pas als ze een stuk groter geworden zijn - bollen met een diameter van een meter of tien - zijn de jonge planeten de stofschijf de baas. Snellen: ‘Maar daar tussenin snappen we er dus niet zoveel van.’

Ideeën zijn er wel. ‘We denken dat kleine deeltjes zich gaan gedragen als een soort peloton bij het wielrennen’, zegt Carsten Dominik. ‘Op die manier hebben ze minder last van het gas eromheen.’ Alleen is het daarvoor dan wel weer noodzakelijk dat er voldoende korreltjes voorhanden zijn, dat de dichtheid van de schijf hoog genoeg is. Of dat het geval is bij de stofschijven die astronomen tot nog toe hebben gezien, is nog een open vraag.

Voorlopig snappen astronomen nog niet waar al het materiaal voor de aarde (en andere planeten) vandaan komt én waarom ons thuis in zijn tienerjaren niet plotseling de zon in is gekukeld. Dat maakt ons bestaan tot een prachtig raadsel dat naar verwachting nog wel even op een oplossing moet wachten.

Les 4: De kans is groot dat ergens een planeet bestaat met buitenaards leven.

‘Ik zal je één ding vertellen over het heelal’, zegt astronoom Ellie Arroway in een beroemd geworden scène uit sciencefictionfilm Contact (1997). ‘Het heelal is een behoorlijk grote plek. Het is groter dan iemand ooit gedroomd heeft. Dus als wij alleen zijn… dan voelt dat als vreselijke ruimteverspilling. Toch?’

Het is grofweg die redenering die alien-optimisten bezigen wanneer ze stellen dat het onvoorstelbaar lijkt dat de aarde in dit uitgestrekte heelal – dat naar verwachting gevuld is met miljarden en miljarden planeten – de enige plek zou zijn waar leven voorkomt. En dat idee heeft, sinds de meting van de eerste exoplaneet, alleen maar aan kracht gewonnen.

‘Toch hebben we uit het exoplaneetonderzoek strikt gesproken nog niets nieuws geleerd over het bestaan van buitenaards leven’, zegt Ignas Snellen. ‘Of nou ja… we weten natuurlijk wél dat rotsachtige planeten zoals de aarde op veel plekken voorkomen.’

Snellen vermoedt zelfs dat het de meest voorkomende planeetsoort in het heelal is, al zijn deze met de huidige methoden nog lastig te vinden. ‘Maar wanneer het technisch wel kan, vinden we ze eigenlijk altijd ook’, zegt hij.

Neem bijvoorbeeld Proxima b, de rotsachtige planeet die rond Proxima Centauri draait, de ster het dichtst bij de zon, op een afstand die vloeibaar water mogelijk maakt. Of, een stukje verderop, de rotsachtige superaarde die astronomen in november ontdekten rond de Ster van Barnard. Het zijn plekken waar leven overigens niet erg waarschijnlijk is. Zo is het op de planeet van Barnard zo’n 170 graden onder nul. Terwijl potentieel leven op Proxima b dankzij heftige steruitbarstingen continu wordt bestookt met naar aardse begrippen dodelijke straling.

Iets hoopvoller is het zogeheten Trappist-systeem, waar drie planeten in de leefbare zone draaien, de afstand waarop vloeibaar water mogelijk is. ‘Daar zou leven dus kunnen bestaan’, zegt Carsten Dominik. ‘Althans: als die planeten bijvoorbeeld een atmosfeer hebben.’

Kijk puur naar de astronomische feiten en je kunt bijna niet anders dan optimistisch zijn. Dominik: ‘We hebben tot nog toe geen enkele showstopper gezien die zegt dat leven minder vaak zou voorkomen dan gedacht.’ Planeten komen voldoende voor, naar verwachting óók om vriendelijkere sterren dan Proxima Centauri. Van die planeten zal een fractie vloeibaar water hebben. En daarvan zal een fractie naar verwachting leven bevatten. ‘Hier op aarde is het leven binnen een paar honderd miljoen jaar ontstaan’, zegt Snellen. ‘Waarom zou dat dan elders niet net zo gaan?

Naar dat leven zijn astronomen als Snellen en Dominik daarom hard op zoek. Het zou zelfs kunnen dat het in de buurt zit. Voor een bevestiging is het wel wachten op de volgende generatie telescopen. De geplande opvolger van Nasa’s ruimtetelescoop Hubble, de James Webb Space Telescope, kan bijvoorbeeld kijken of de planeten rond Trappist een atmosfeer hebben. En de Extremely Large Telescope, die ESO nu in Chili bouwt, kan speuren naar water op Proxima b.

Als leven echter zeldzamer is – zelfs als het bijvoorbeeld ‘slechts’ een op de duizend keer voorkomt – dan moeten we voorlopig geduld hebben. ‘Of je moet andere technieken gebruiken waarmee je nu al veel verder het heelal in kunt kijken’, zegt Dominik. ‘Dan wordt het toch speuren of je radiosignalen van intelligente beschavingen kunt opvangen.’

Die missie heeft tot nog toe geen succes gehad, al is dat ook weer niet zo vreemd. Het heelal is, zoals Ellie Arroway in Contact zei, nu eenmaal best wel groot. Je moet dan ook niet vreemd opkijken als het zoeken naar een planeet met leven in die kosmische hooiberg wat langer duurt dan gehoopt.

{ https://www.volkskrant.nl/ }

04-02-2019 om 20:35 geschreven door peter  

Deze topastronoom van Harvard denkt dat hij een ruimteschip heeft gezien - HLN.be

George van Hal 

Bron: de Volkskrant

Avi Loeb gelooft er wel in. Op 19 oktober 2017 kreeg de mensheid voor het eerst bezoek van aliens. Op dezelfde dag dat in Florence een bezoeker van de Santa Croce-basiliek dodelijk wordt getroffen door een vallend stuk steen, en in Nederland presentator Frits Bom overlijdt, krijgt een telescoop op Hawaï een bizar voorwerp in zijn vizier. Een lang ding, zo’n honderd tot duizend meter. Niet bolvormig, zoals we gewend zijn van de kometen en asteroïden die door het zonnestelsel zoeven, maar langgerekt. Een kosmische scherf of, zo fluistert men op internet al snel: een soort ruimteschip.

Het voorwerp krijgt de Hawaïaanse naam ’Oumuamua, grof vertaald: boodschapper van ver. Journalisten en bloggers noemen hem vanwege zijn vorm liefkozend ‘kosmische komkommer’ of ‘ruimtesigaar’. Maar het opvallendst is de naam die hij van astronomen krijgt: Interstellar 1, de allereerste in een nieuwe categorie, een bezoeker van buiten ons zonnestelsel.

’Ik denk dat ’Oumuamua gemaakt is door een buitenaardse beschaving.’ Aan het woord is geen complotdenker of ufo-gelovige –  Loeb is hoofd van de sterrenkunde-afdeling van Harvard, een van ’s werelds meest prestigieuze universiteiten. Daarnaast is hij directeur van het interdisciplinaire Black Hole Initiative en baas van het instituut voor theorie en berekening aan het Harvard-Smithsonian Institute for Astrophysics.

Een mooi cv, maar Loeb staat ook bekend om zijn uitgesproken ideeën en grote interesse in intelligent buitenaards leven. Zo vroeg hij zich in 2017 hardop af  of de mysterieuze snelle radioflitsen die zijn collega’s in de ruimte waarnemen signalen zouden kunnen zijn van aliens. Ook zit hij in de adviesraad van het Breakthrough Starshot-project van de Russische miljardair Yuri Milner, dat met kleine ruimteschepen naar Proxima Centauri, de ster die het dichtst bij de zon staat, wil vliegen. Op die manier hopen ze op planeet Proxima Centauri b te ontdekken of daar buitenaards leven zit.

Dat juist hij in ’Oumuamua de invloed van buitenaardsen herkent, past dus in een patroon. ’Ik heb meerdere onderzoeken over ’Oumuamua gepubliceerd. Daaruit bleken allerlei vreemde feiten’, zegt Loeb. Zo zag hij hoe de helderheid van het object aan de hemel gedurende acht uur geregeld met een factor tien tot dertig veranderde. Dat betekent dat het voorwerp niet rond is, zegt hij, maar het hoeft ook geen langgerekte sigaar te zijn zoals iedereen lijkt te denken. ‘Onze analyse laat zien dat het meer op een pannekoek lijkt die om z’n lengteas draait.’

Een platte pannekoek van buiten het zonnestelsel… heeft u het soms over een vliegende schotel?

’Ik geloof niet in ufo’s, maar ik denk wel dat ’Oumuamua een overblijfsel is van een buitenaardse beschaving. We ontdekten een rare afwijking in zijn baanbeweging, eentje die je niet kunt verklaren door de aantrekkingskracht van de zon. Dat zie je wel vaker bij een komeet, wanneer het ijs op het oppervlak verdampt. Dan krijg je een soort raket-effect. Maar ’Oumuamua is geen komeet. Hij heeft niet de kenmerkende staart van een komeet en ruimtetelescoop Spitzer vond in de buurt van het object niet de koolstofmoleculen die je bij een komeet zou verwachten.

’De vraag is dus: waar kreeg hij dat extra zetje dan door? Het enige dat ik kan bedenken is stralingsdruk. ’Oumuamua kan een lichtzeil zijn. Net zoals een zeil op een boot vooruit wordt geduwd door deeltjes in de lucht, krijgt een lichtzeil vaart wanneer lichtdeeltjes erop botsen. Die technologie hebben we op aarde ook, maar staat hier nog in de kinderschoenen. Het kan dus best dat een buitenaardse beschaving, die meer tijd heeft gehad om die technologie te ontwikkelen, ’Oumuamua heeft gemaakt.’

Dat is niet iets dat je snel uit de mond van een wetenschapper verwacht…

’Het is natuurlijk nog speculatie. Maar het zou goed kunnen kloppen. Sommige collega’s zeggen: o, maar voor elk van deze vreemde eigenschappen kunnen we wel een excuus vinden of een ingewikkelde verklaring. Mij doet dat denken aan de volgende analogie: stel dat je een mobiele telefoon meeneemt naar een holbewoner. Die zal denken dat de telefoon een soort gekke steen is. Net zo zijn wij vanuit het verleden gewend om te denken in termen van kometen, asteroïden –  stenen uit de ruimte, dus. We zijn vooringenomen.

’Maar in de wetenschap moeten we juist naar het bewijs kijken, zonder vooroordelen. Het is daarom jammer dat we niet meer meetgegevens hebben. Gelukkig verwachten we dat de geplande opvolger van de telescoop die ’Oumuamua vond, daarin veel kan betekenen. Die moet over drie jaar operationeel zijn en kan meer interstellaire voorwerpen ontdekken.’

Moeten astronomen er bij alles rekening mee houden dat het gebouwd kan zijn door aliens?

‘Ja, zolang dat logisch is op basis van het bewijs. Wat mij betreft is het bestaan van buitenaardse beschavingen helemaal geen speculatie. Het is een logische extrapolatie, gebaseerd op twee feiten. Allereerst het feit dat wij bestaan. En ten tweede het feit dat in de Melkweg veel planeten zijn met condities die vergelijkbaar zijn met die op aarde. We denken dat ongeveer een kwart van de sterren een planeet heeft zoals de aarde, met de mogelijkheid van vloeibaar water. Dat zijn in totaal miljarden planeten. Als je dan steeds weer de dobbelsteen gooit, is de kans heel klein dat het maar één keer raak was, dat wij alleen zijn in de kosmos.’

Toch voelt praten over complete beschavingen van intelligente buitenaardse wezens wel heel speculatief.

’Het bestaan van buitenaards leven is een hypothese als alle andere. We moeten daarover oordelen op basis van meetgegevens en feiten. Dat zou mainstreamastronomie moeten zijn. Maar in ons vakgebied heerst een taboe op dit onderwerp. Het doet mensen denken aan sciencefiction, roept het beeld op van ufo’s. Dat zou niets moeten uitmaken.

’Het is ook een beetje scheef. In de snaartheorie (een wiskundig bolwerk dat natuurkundigen optuigden in de hoop alle natuurkunde in één enkele beschrijving te vangen, red.) heeft men het bijvoorbeeld over het bestaan van meer dimensies of zelfs parallelle werkelijkheden. Daar is werkelijk geen enkel bewijs voor en tóch is het mainstream geworden. Voor het bestaan van buitenaardse beschavingen is maar een kleine extrapolatie nodig. En daar mag je het in serieus gezelschap dan ineens niet over hebben. Dat is toch compleet belachelijk?

‘Ik denk dat we hier vooral te maken hebben met een sociologisch effect. Niet met iets dat gebaseerd is op feiten. Men heeft oogkleppen op.’

Zien ze door die oogkleppen nog meer over het hoofd?

’Jaren terug schreef ik al vakartikelen over mogelijke aanwijzingen voor het bestaan van buitenaardse beschavingen – technologische handtekeningen waar we te weinig naar zoeken. Zo liet ik zien dat wanneer je een stad als Tokio verplaatst naar de rand van het zonnestelsel, je hem met ruimtetelescoop Hubble nog gewoon kunt zien.

‘Ik vroeg vervolgens aan een astronoom die veel objecten aan de rand van het zonnestelsel had ontdekt, of hij weleens had gekeken of die voorwerpen kunstmatig licht uitzenden. Hij zei: nee, waarom zou ik dat moeten doen? Het is toch duidelijk dat ze alleen zonlicht weerkaatsen? Zo vooringenomen zijn sommige astronomen dus in de praktijk.’$

Bent u niet bang voor reputatieschade doordat u zoveel praat over aliens?

‘Ik ben niet bang voor de publieke opinie. Als iets klopt, zullen mensen dat uiteindelijk inzien. Ik ben directeur van twee instituten en hoofd van de afdeling sterrenkunde. In mijn instituten heerst een gezonde, open en wetenschappelijke sfeer, waar mensen risico’s mogen nemen. Toen ik jonger was en minder baanzekerheid had, werkten dit soort ideeën me soms wel een beetje tegen. Dat probeer ik jonge onderzoekers te besparen.’

In de wetenschap moet je een hypothese ook kunnen weerleggen. Kunnen we bewijzen dat er géén buitenaardse beschavingen bestaan?

’Nee. Deze zoektocht gaat eeuwig door. Als je op zoek gaat naar signalen zijn er zó veel mogelijkheden. Zelfs als je alleen kijkt naar elektromagnetische straling, zoals radiosignalen of licht, dan kunnen die net als de zenders op je radio allerlei frequenties hebben. Ook zenden ze misschien maar kort uit, zodat je het net mist. Wil je daarvoor compenseren, dan moet je steeds op een andere manier zoeken. We kunnen dus nog wel even doorgaan, ook als het bewijs uitblijft.

’Belangrijk is wel dat je alles kunt blijven toetsen aan waarnemingen. Natuurkunde is een dialoog met de natuur, geen monoloog. Zoals bij ’Oumuamua: ik kan mijn vermoeden dat het een buitenaards apparaat is nog niet sluitend bewijzen, maar we weten hoe we aan meer meetgegevens moeten komen.’

Als we uiteindelijk intelligent buitenaards leven vinden… wat dan?

‘Dan hebben we de belangrijkste ontdekking uit de geschiedenis van de mensheid gedaan. Belangrijker dan de eerste mens die een rondje om de aarde vloog. Belangrijker dan de ontdekking van Amerika. Het zou ons ineens op een kosmisch podium plaatsen, laten zien dat we allemaal voor hetzelfde team spelen. Dat we onze verschillen zo snel mogelijk moeten overstijgen. Ik wil dat tijdens mijn leven graag nog meemaken.’

Lees ook

• Buitenaards leven doorkruist Melkweg mogelijk liftend op ‘kosmische Ark van Noach’. Denk daarbij overigens niet aan grijze mannetjes met griezelig langgerekte gezichten, maar aan bacteriën, eencelligen of onverwoestbare extremofielen. Astronomen van Harvard kwamen vorig jaar met nog een andere opmerkelijke publicatie over ruimtesigaar ’Oumuamua.
• De kans is groot dat ergens een planeet bestaat met buitenaards leven. En nog drie andere lessen die astronomen leerden na bestudering van bijna 4000 exoplaneten. 

Nu we bijna vierduizend planeten hebben ontdekt, hebben we vooral geleerd dat we blij moeten zijn dat we niet op een planeet wonen waar het van opzij gesmolten glas regent. We maken een tour langs de meest extreme en bijzondere bestemmingen in de kosmos.

{ https://www.hln.be/ }

04-02-2019 om 20:25 geschreven door peter  

“Maan vormde zich uit materiaal van de aarde” -  HLN.be

Bron: NASA

De wetenschapper, Kevin Righter van NASA’s Johnson Space Center in Houston, baseert zich op experimentele proeven en analyses van stalen die de Apollomissies bijna 50 jaar geleden meebrachten naar onze planeet. Na de enorme clash zo’n 4,5 miljard jaar geleden tussen de toen nog jonge aarde met een hemellichaam ongeveer zo groot als Mars werd de maan gevormd. Maar niet uit materiaal van Theia, dat door de impact in een baan rond de aarde zou zijn geslingerd, wél uit materiaal van de aarde zelf.

De studie simuleerde het proces van de maanvorming met behulp van veertien vluchtige, metaalminnende elementen die gevonden werden in monsters van de Apollomissies. Uit de simulatie kwam een “sterke” correlatie naar voren tussen negen van de veertien gebruikte elementen van de aarde en die van een gesimuleerde maan gemaakt uit materiaal van de aarde. Hetzelfde gold niet voor een maan gemaakt uit het vermeende ruimtegesteente Theia, met de omvang van Mars ongeveer.

Er is nog aanvullend onderzoek nodig om de hypothese van Righter te bevestigen, maar zijn studie vult alvast enkele gaten die er al sinds de jaren 70 in de wetenschappelijke data hierover zijn.

{ https://www.hln.be/ }

04-02-2019 om 20:05 geschreven door peter  

Antarctica is a place with so much ice and snow that they seem to go on forever. Animals, such as seals and penguins, have adapted to the freezing cold temperatures. However, millions of years ago, it wasn’t the blistering cold and icy continent that it’s known for today. Around 250 million years ago, Antarctica was full of forests and rivers with various species wildlife living there, including reptiles. As a matter of fact, the temperature on the continent hardly ever dipped below the freezing mark.

In addition to the nice weather and vast wildlife that thrived on the continent millions of years ago, a new species has been discovered that once lived there. Researchers uncovered the fossil of an iguana-sized reptile that was an early relative of the Antarctic dinosaurs. During a 2010-2011 expedition, the incomplete skeleton was taken from Graphite Peak in the Transantarctic Mountains. The fossil contained parts of its skull, backbone, and limbs.

The small creature was said to have been a carnivore that ate bugs, amphibians, and other early mammal relatives. It has been named Antarctanax shackletoni which translates to “Antarctic king” (for Antarctanax) and in honor of the Antarctic explorer named Ernest Shackleton (for shackletoni).

Dr. Brandon Peecook, who is the lead author of a study on the discovery as well as a paleontologist at Field Museum, said, “Antarctanax shackletoni was an archosaur, an early relative of crocodiles and dinosaurs.” He went on to say, “On its own, it just looks a little like a lizard, but evolutionarily, it’s one of the first members of that big group. It tells us how dinosaurs and their closest relatives evolved and spread.”

Approximately two million years prior to the Antarctanax shackletoni roaming Antarctica, the Earth suffered a huge mass extinction which killed off 90% of all animals on the planet. After the mass extinction, archosaurs (which included dinosaurs) experienced a lot of growth around the planet. Dr. Peecook explained, “Before the mass extinction, archosaurs were only found around the equator, but after it, they were everywhere.” This would indicate that Antarctica was an area where evolution and diversity happened quite fast following the end-Permian mass extinction.

• Click here to see a picture of the fossil as well as an artist’s illustration featuring several ancient creatures including theAntarctanax shackletoni.

The fossil as it was discovered.

While the exploration of the continent of Antarctica is still in its early stages, it’s very possible that more new and unique creatures will be discovered from millions of years ago. In relation to the process involved with exploring the continent, Dr. Peecook explained, “Antarctica is one of those places on Earth, like the bottom of the sea, where we’re still in the very early stages of exploration. Antarctanax is our little part of discovering the history of Antarctica.”

{ https://mysteriousuniverse.org/ }

04-02-2019 om 18:14 geschreven door peter