uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
23-04-2009
langzaam
Amaai, er terug inkomen na zo'n fantastische reis en bij zo'n schitterend weer. Het lukt maar zo en zo maar elke dag beter. Gelukkig is Liesbet hier om les te geven in stageverband en zorgt zo nu en dan voor leven in de brouwerij. Ik werk verder aan de afsluiting van de vijvers maar het gaat behoorlijk traag vooruit. Ik sta niet meer zo scherp en dat heeft niets met de reis te maken maar met die 72 jaar. Het beste is er vanaf hoor en lach maar niet. Ik hoop dat jullie beurt ook nog komt. Om jullie een beetje te boeien en mezelf te amuseren plaats ik nog wat foto's van de reis. Ik zal pogen om er wat lijn in te krijgen. Ik ben erin geslaagd om er een negental van de eerste dag te localiseren en hier te tonen. De zes eerste zijn allemaal genomen in de Furzey Garden in Lyndthurst, die in volle bloei stond vol fris groen waar bezoekers picnicten terwijl de kinderen zich amuseerden in het gras. Plots sta je dan voor een nagemaakte reiger tussen moerasarondskelken die zo'n afschuwelijke geur verspreidden, dat een levende reiger het geen 10 minuten zou uitgehouden hebben op die plaats. Een groepje Gunera's had zijn winterbedekking afgeschuld die nonchalant en droogjesweg verder lag te verteren als de gewoonste zaak van de wereld. Gelukkig kunnen wij niet in onze maag kijken voor het verteringsproces want daar is is zompiger. Dan kom je onverwacht in een open ruimte, die lijkt buiten het domein te liggen, waar de donkere plekken geen schaduwen zijn maar biezenpartijen die dus een zompige grond veraden. Bij de schattige gebouwen verzamelen zich de nog veel schattiger toeristen in de zon. Het bezoekt loopt op het einde. Nog vlug kijken om een soeveniertje te kopen. Dan moeten we de bus weer in voor nog een lange trip tot in Salsbury met een bezoek aan Old Sarum, waar ik moeilijkheden kreeg met mijn fotoaparaat dat verdere dienst weigerde en out zou zijn voor de rest van de reis. Gelukkig dat ik de volgende dag met dit van Colette verder kon. Zij zag het niet zitten om foto's te nemen. Ze was te druk bezig om te genieten van hetgene we onder ogen kregen en van het gezelschap nog het meest. De fotoreeks die ik in Old Sarum wilde maken werd dus abrupt afgebroken want het andere aparaat lag in de car. Niettegenstaande de zon was het daarboven op die groene heuvel nogal aan de frisse kant. Dan maar weer de bus op voor een andere twee uur rijden tot aan het eerste hotel in Exeter waar we logeerde in het Mercure Soutgate Hotel. Het was een oud uitziend gedrocht waaraan verbouwingswerken bezig waren. Oei!!! was mijn eerste gedacht, moeten wij nu logeren in een kazerne dat ze proberen een beetje op te tutten. Gelukkig was het binnenin netjes en was het avondmaal heel lekker. Het beste moest dan nog komen maar dat vertel ik van zodra ik een gaatje zie om verder te vertellen met telkens evenveel foto's...nu moet ik ontbijten, gewoon thuis, vol heimwee naar die onvergetelijke reis.
We zijn de toerist gaan uitgangen in het Zuid-Westen van Engeland. Vooraleer het zover kon komen had ik natuurlijk weer dwars gelegen. Ik ga niet graag op reis maar eens ik vertrokken ben geniet ik volop en ben ik blij dat ik opnieuw mijn tegenzin heb overwonnen. Let raakt dat gewoon en hoort het niet meer. De dag dat ik werkelijk thuis blijf...zal ik niet lang meer leven. Ja het was de moeite waard en daar kan nonkel petje van getuigen want hij was ook mee. Het Edeproject heeft op mij het meeste indruk gemaakt met de reuzenbij waar twee kinderen bij aan het pauzeren waren. En dan al die kunt binnen het project en de bloemenpracht. Ik raakte er niet op uitgekeken.
Dit jaar hebben we er heel lang moeten op wachten want het was op goede vrijdag 10 april pas de allereerste keer dat we op het terras konden middagmalen. Het was dan ook bijzonder warm voor april. Andere jaren waren er in maart toch altijd wel enkele dagen dat het doenbaar was, dit jaar, helemaal niets mee aan te vangen. Het was steeds, te koud of te winderig. Voorlopig hebben we nog vrij zicht op de vijver maar dat is aan het veranderen. Als kleine kinderen hier zullen zijn zal de vijver slechts te bezien zijn door het hekken heen. Eens dat ze terug naar huis zijn wordt er een deel weggenomen dat verplaatsbaar is. Eerst hadden wij het advies gekregen om een sterk net in betondraad over de vijver te leggen. Let was daar voorstander van tot ik begon over de kostprijs. Ik was er van bij het begin radicaal tegen. Hoe moet je dan de vijver onderhouden en de beplanting beheersen? Maanden heb ik erover zitten nadenken en eens bekeken wat ik zo allemaal heb aan recupmateriaal. Het is aan het lukken en het zal zo goed als niets kosten: teackolie van de Aldi en enkele vijzen en haken van De Stock.
Eindelijk was het eens warm genoeg om veel volk aan zee te hebben. wij wandelden op de dijk en het strand en zagen dat de meeste terasjes behoorlijk vol zaten. Voor het eerst zagen we op straat veel ijskreem likken.
In feite spreken de beelden wel een beetje voor zichzelf.
Een zondagswandeling waar we nog nooit tesamen kwamen rondneuzen.
Deze keer in het domein van het kasteel van Rijkevelde. Een uurtje tot ik erbij duizelde. misschien was ik wel een beetje te warm gekleed. We moesten onze stevige wandelschoenen inwandelen zodat we op onze reis naar Engeland niet onwewacht op de blaren lopen. Heerlijk wandelweer was het wel. Na een uur waren we terug bij het kasteel. We waren lang in de heemtuin geweest die speciaal lijkt aangelegd voor blinden. Als je die nog nooit bezocht, moet je er toch wel eens heen gaan.
De visjes zijn opnieuw te bewonderen. Enkele dagen bleven ze onzichtbaar alsof ze in de mist zaten. Op de twee foto's, heel kort na elkaar genomen zie je dat er beweging in zit. De tuinbank is terug uit zijn overwintering. En de eerste die ervan geniet is de poes. Eerst snuffelde hij wat rond alsof hij de hele omgeving rond de bank eerst wilde inspecteren en aan een vluchtig onderzoek onderwerpen. Het duurde niet zo lang of hij lag languit te genieten in de zon. Poezen vinden altijd, vlugger dan de mens, de beste plaatsjes. Plaats maar eens vier stoelen met allemaal een verschillende zitting. Laat de poes binnen en zal zal zich niet nestelen op de hardste of de koudste. . Mijn portret heb ik nog nooit gezien van duit zo'n perspectief. Het zou goed passen op een moderne schilderij. Zelf had ik geen tijd om languit in de zon te liggen. Van het mooie weer wil ik profiteren om de rest van mijn compost van vorig jaar te ziften op een oud net van een eenspersonenbed. En in de kippenren is nieuw leven gekomen. De haan heeft opnieuw zijn poten vol om controle te houden over de goede gang van zaken op zijn domein. Er zijn anmelijk twee nieuwe en vooral jonge kippetjes bij gekomen. Eentje moet ik een beetje forceren om buiten te komen. Op de foto lijkt het erop alsof ze tussen de legkorrels staat maar het is alleen maar 'schavelinge'. herlezen op typ -en andere foutjes gebeurt later wel
Naast het feit dat het uiterst druk is in de tuin, ben ik minder productief geworden op deze blog. dit komt door de opgelegde zelfcensuur in mijn teksten. Nu lijkt het soms de moeite niet meer om enkel beperkt te zijn tot vage teksen die vooral geen heilige huisjes mogen intrappen. De foto's die ik zou willen plaatsen, vallen ook onder de censuur zodat zo nu en dan mijn goesting een beetje opdroogt. Daarom geen foto's vandaag, lichtjes uit protest. Mijn stemming is vertroebeld, zoals het water in onze vijvertjes lijkt op vuile uitgelenge melk. De eerste foto's zal ik pas plaatsen als ik opnieuw klaar en duidelijk de vissen zie. Met dit weer al het vlug gaan gebeuren.
Na een zware voormiddag, waarin ik heel veel werk verzette en ik eerst gerust en een opgenomen, ontspannende film bekeken 'Honymoon with mam'. Na vier uur ben ik dan wat hout gaan stapelen. Daarna heb ik water er doen uitzien als vuile, sterk opgelange melk...om mij te amuseren maar ook om een nuttige reden. De beneden vijver was troebel gebleven na de winter omdat de circulatiepomp lang had stil gelegen die ik nu weer aan heb gelegd. Om helder water te hebben moet er best beweging in het water zijn. Is er geen lopend water dan is het hard nodig een zeer goed bestudeerde aanplanting te voorzien onder water en op de ondiepe zijkanten. Dan kan je niet beter dooen dan goede ecologische vijverboeken te raadplegen. Nu ik gekalkt heb zie ik na een nacht e, een halve dag, onder het wateroppervlak, opnieuw teken van rood leven. In de bovenvijver kan je bij het ondiepe gedeelte daarentegen, reeds goed de bodem terugzien. daar is het ook dat de zichtbare waterstroom begint. Binnen een paar dagen, vooral bij zonnig weer, wordt het vlug helder.
Na de vorige zware dagen moest er een stillere dag aankomen. Mijn rug deed geen pijn maar er zat voelbaar druk op. Gisteren woensdag, deed ik 'smorgens wat 'tutterwerkjes' zoals o.a.de voorgeteelde erwten planten. Als tussenpauze plaatste ik de tweede teelt erwten van de grote kweekbakken over naar de handige, handelbare bakjes. Dat dit een succesmethode is hieronder te zien aan de beworteling. Het grote voordeel is dat je in de rij erwten, nooit meer lege plaatsen zult hebben waar de erwten niet boven kwamen. De aangekochte ijsbergsla werd eveneens geplant en onder koepel geplaats. De uiteinden werden afgeschermd met glas. Dan heb ik de circulatiepomp in de vijver,aangezet en zo het water opnieuw laten lopen tussen de boven en benedenvijver. De verbinding van de vijvers, gebeurt over mekaar gelapte stukken folie en ik denk dat daar grondinsijpeling is waardoor het waterpeil veel te vlug zakt. Tot het mooier weer wordt zal ik indien nodig, voortdurend water bijsteken. Deze circulatie is nodig om de helderheid van het water en het zuurstofgehalte in de vijvers optimaal te houden. In de namiddag nam ik de bus naar Brugge. Mijn bril zakte voortdurend af en zo moest ik naar de optieker. Ik was afgesproken met Let, die om 2u30, na haar werk zou winkelen, dat ik haar zou bellen van zodra ik klaar was. Toen ik de bus moest halen regende het zo fel dat ik vergat mijn gsm mee te nemen. Ik wist dat ze op ziekenbezoek ging en zo, vond ze mij daar terug. Vijf keer zou ze hebben geprobeerd mij te bereiken. Anderhalf uur ben ik daar gebleven. Er was voldoende bezoek opdat de tijd zou vliegen.
De laatste van de droge dagen had ik voorzien om hout te splijten. Een geleende zware splijthamer werd er bijgehaald om te helpen de klus te klaren. Ik hoopte dat de hamer boven mijn hoofd tillen en laten vallen voldoende zou zijn om de boterzachte linden te klieven. Je zegt wel, ik kwam bedrogen uit want ik moest er behoorlijk wat swong in steken om resultaat te halen. Dat kracht zetten tracht ik zoveel mogelijk aan anderen te laten maar na drie slagen voelde ik dat het nog juist haalbaar zou zijn. Die drie eerste slagen waren behoorlijk naast de kwestie omdat ik het juist mikken na vele jaren toch wel verleerd was maar ik kwam er gaandeweg in en kreeg er waarempel nog plezier in ook. De wind mocht nog guurder zijn dan hij was, ik had me nog goed kunnen verwarmen. Het was natuurlijk opletten geblazen.
De splijthamer liet mij toe om heel mooi werk te verricheten. Ik kon er mij uitstekend aan verwarmen. Het is te hopen dat ik binnen een paar dagen nietloop te snotteren. De laatste kruiwagen heeft reeds enkele regendruppels opgevangen. Toen ik naar binnen ging, ben ik toch enkele ogenblikken blijven genieten van de kringetjes en cirkels, heel vluchtig en steeds rapper na mekaar, door de regen op de vijver getekend.
De voorbije week was het goed wandelweer. Gisteren liet de zon zich wat vervangen door een bijtendkoude wind maar het bleef droog. Toch hebben wij genoten van een eerder korte wandeling van een paar km in het provinciaal domein 'Fort van Beieren' in Koolkerke. Je kan er wandelen in het domein zelf en je ka het domein verlaten om tot aan de Damse vaart te kuieren. Gisteren was het te koud, daar in die blakke polder met een strakken kille wind in het gezicht. Na de wandeling hebben we genoten in de zon op het terras van de cafétaria met een banale thee van Rombouts maar het smaakte.
Wij houden allemaal toch van bloemen, of niet soms! Heel vroeger had ik mijn schetsboek meestal bij....nu vervangen door mijn kleine fotoaparaatje dat geen scherp genoeg resultaat geeft voor echte kwaliteit maar de verwachting om de functie van mijn schetsboek over te nemen, meer dan overtreft. Ook voor verkleinde foto's voor mijn blogs, is er voldoende kwaliteit aanwezig. Kijk zelf maar. Thuis, lonken de bloemetjes van binnen naar die van buiten. Moest jij nu eens, een echt bloemetje zijn, maar je bent een bloem van een meid, zou jij binnen of buiten verkiezen als standplaats?
Ook als ik op stap ga heb ik steeds oog voor de bloemen van het seizoen. Deze foto's zijn deze week genomen in de tuinen van avondrust, niet dat ik er voor mezelf een plaats ben gaan bespreken hoor. Toch ben ik ervan overtuigd dat Maartenshove goed is maar dat Avondrust enkele pluspunten heeft die je in Maartenshove niet moet zoeken. Ach meisje, wat kan het leven toch mooi zijn.
Het weer is zo prachtig dat het leuk is om te werken en te wandelen In de lentezon.
Ook in Brugge wordt gewerkt! o.a. aan en rond de Onze lievevrouwe toren.
Ik wandelde van het concertgebouw, waar ik van de bus stapte, langs de meersen, door de parking van het oude St Jan naar de katelijnestraat. Daarna ging mijn wandeling langs Arendshof, dijver, rozenhoedkaai, huidevetterspleintje en blendezelstraatje naar de markt. In het stadhuis en het Brugse Vrije sloeg ik een babbeltje met mensen waar ik een jaar,in de bewakingsdienst van de musea, mee heb samengewerkt . Ik had er een ontmoeting met Ulrike Debondt die de wacht kwam aflossen. Beurtelings wisselen twee personen de wacht in de Gotische zaal en het Brugse vrije. Mijn wandeling ging dan naar De Sleghte op het theatrerplein en na een half uur nam ik daar dichtbij, aan de Biekorf, de bus naar het station. Driekwart zat ik daar te lezen, in de rumoerige wachtzaal om tenslotte de bus te nemen, terug naar Stalhille . De trip naar Brugge, met de bus, doe ik regelmatig. Om een beetje vóór drie vertrek ik en een beetje na zes uur ben ik terug in Stalhille . Je moet rekenen op twee keel een half uur bus, heen en terug en dan blijft er 2u over om tussenin te wandelen en te winkelen.
Omdat ik ongeveer 15 kg vermagerd ben, dus ook in mijn gezicht, valt mijn bril meerdere keren per dag, van mijn neus. Ik wou die laten aanpassen maar...de donderdagnamiddag is bij de optieker een deel van de wekelijkse rustdag. Je moet daarvoor speciaal op het internet gaan en dan vergeten te kijken en denken dat je gekeken hebt; verwarren met een andere winkel in Brugge, die sluit op dinsdag en dan nog durven denken dat ze hun rustdag veranderd hebben. Ik heb het gelukkig aan niemand luidop gezegd.
Profiterend van het mooi weer werkte ik slag om slinger in de tuin. De berm moet regelmatig verhoofd worden. De houtbussels zetten zich, wat een verlaging van een 15 tal cm bedraagt. Maar na een zeker aantal jaren zijn ze vergaan tot compost, verpulverd tot humus. In de namiddag maakten we samen een mooie wandeling in het bos. Daarna zijn we op ziekenbezoek geweest. De rotonde aan vijfwege is nu helemaal in orde en het verkeer kan weer vrijelijk circuleren in alle richtingen. Ze bleef in gebruik, enkel voor het doorgaand verkeer Brugge - Oostende, in beide richtingen maar ter hoogte van de rotonde was telkens maar één richting beschikbaar zodat er lichten stonden voor de regelingen van de beurtrollen.
Ik hoef niets meer te bewijzen maar doe steeds weer verder, vooral als ik alleen thuis ben. Als je er kan van leren, zoveel te beter. Zegt het je niets, dan zullen er wel andere dingen zijn die je wel aanspreken.
In Brugge op de Gentpoortvesting hebben ze ook gewerkt want de hoop afval ligt er nog en ontsiert een beetje het uitzicht op het prachtige krokusveld. Als je het van de andere kant bekijkt blinken de krokussen ongehinderd in de zon. Eens terug thuis lijkt het erop alsof de vissen liggen te zonnebaden in de vijver. De hele winter lang hebben we ze niet gezien. Weken lang zaten ze onder het ijs maar nu laten ze zich de zon welgevallen.
Ik weet niet hoe het nu verder moet met deze blog. De drang om er mee te stoppen zit hoog maar ik laat er een tijdje over gaan. Ik weet niet hoe lang ik de zelfsensuur kan volhouden. Is het wel nodig? Blijkbaar wel! Ik zei niets negeatiefs, integendeel maar het valt bij sommigen niet in goede aarde. Vooral diegenen die niet op de PC komen geven de indruk wantrouwig te zijn. Ik moet heel veel van me afschrijven omdat ik heel veel alleen zit. Ook nu weer drie dagen alleen.
Er is niemand om mij goede morgen te wensen. Ik kon de slaap maar niet vatten. Uitzonderlijk, heel uitzonderlijk werd ik pas wakker tegen 7u. Ik ben helemaal suf en stijf en stram van de 'tuimelpeire' die ik gisteren deed...en mijn broek is niet kapot maar zit wel onder het bloed, souvenirbloed, noem ik dat.
Het is een nieuwe dag. De zon schijnt van heel vroeg reeds volop. De enige stoornis in de lucht zijn vliegtuigstrepen, wat erop wijst dat het daarboven behoorlijk vochtig is.
Ik ben reeds de laat opgesnoeiede linde weest bekijken en fotograferen en de berg takken die door hard werken moet omgezet worden in bussels of in hakseling maar het zal niet voor vandaag zijn. Het zal echt niet voor vandaag zijn. Mijn rechterhand zit opgezwollen en ik heb moeilijke greep en ik loop met een spakke. Iemand belde mij om boodschappen te halen en zo al ik wel gerodeerd geraken. Als je op zondag werkt, moet je de maandag rusten.
Hij ziet er waarempel fierder en jonger uit dan voorheen. En de berg werk dat hij me aansmeert kan hem precies niet schelen. Efkens mijn wonden likken en er morgen weer proberen tegenaan te gaan. Misschien ga ik er ook wel een dagje tussenuit. We zullen wel zien. ondertussen zijn er reeds enkele sluierwolken.
Je moet het als man maar meemaken en dan horen; jij hebt toch geen geduld zeg! Vrijdag namiddag vroeg ze mij om mee te rijden naar Bredene en Oostende. We zouden de GPS gebruiken. Ik had het moeten weten 'Mannen luisteren niet en vrouwen kunnen geen kaart lezen'(titel van een uit het Amerikaans vertaald boek). De vraag is, of ze dan een GPS kunnen instellen. Aangezien we er voorbijkwamen zouden we eerst appelen en peren kopen in het fruitbedrijf Adriaensens in Klemskerke. Dit was de eerste keer die namiddag dat de dame van de GPS zei 'herberekenen' Ik was moedwillig 100m uit de weg gereden. Toen we terugkeerden moest ze opnieuw herberekenen. Toen we ter hoogte van de afslag naar Bredene kwamen negeerde madam GPS die weg. Toen rook ik reeds onraad. Een eindje verder waren er wegenwerken en de totale baan was afgesloten. Ze moest meerdere keren herberekenen vooral ik tegen haar advies in langs de Plasendaalse vaart richting Oostende reed. Ik was namelijk aan de kant gaan staan en had Let het adres gevraagd. Ja daar hadden we het al. Niet in de koestraat in Bredene moesten we zijn maar in de koestraat in Zandvoorde-Oostende. We moesten ook op de Torhoutsteenweg zijn in Oostende zelf waar ze een boodschap van 5minuutjes zou hebben. Waar zond mevrouw GPS ons heen. Mijn vrouw beweerde, de koestraat, maar wist in de verste verten niet meer wat ze als eerste had geplaatst. Het was natuurlijk 'Kid Planet' in Oostende. Dat was niet erg want die lagen in dezelfde beginrichting. Madam GPS had juist aangekondigd 'rijd 600m tot aankomst bij de bestemming aan de rechterzijde toen Let riep...je bent er voorbij. Het is hier aan de linkerkant. Zeg, je moet terugkeren hoor. Ik was even doorgereden om een geschikte draaipositie te hebben en het zat er reeds op. Ik ben drie kwart in de auto blijven luisteren naar klasiek om Klara. Zo kam ik tot rust. Mijn siesta had ik gemist en omdat onze auto ook nog geparkeerd stond voor de winkel 'Slaapcomfort' dommelde ik voortdurend weg. Er was geen enkele parkeerplaats vrij bij 'Kids Planet', maar bij 'Slaapcomfort' na een poosje ook niet meer maar allemaal gingen ze de kinderwinkel binnen. Na drie kwart kwam ze terug al puffen en al blazen. Ik moest er niet mee lachen. Toen ik zei dat haar 5 minuten bijzonder lang hadden geduurd wist ik het vlug. 'Ik kan er niets aan doen want het is daar totale uitverkoop en zo kreeg ik 10% korting'. Ik was dubbel blij in de auto te zijn gebleven. De muziek was goed en ik had gerust. We raakten zonder moeilijkheden in de koestraat bij stoffenhandel Verkempnck waar ze gespecialiseerd zijn in verduisterings stoffen voor gordijnen. Ik ging mee. Direct zag ze een stofje dat haar aanstond. Ik wist het 100% zeker dat ze daarmee buiten zou komen maar ze wilde nog eens rond kijken voor het geval. Ik zei het bijna ongemerkt aan de verkoper en ik voegde er aan toe; als ze me hoort neemt ze een andere stof. Ik ben teruggekeerd naar de auto maar de mooie muziek was er niet meer. Dan ben ik naar een vervuilde vijver weest kijken die naast de winkel lag. daar hadden ze pas een rij bomen gesnoeid en ze kaal en veelarmig achtergelaten met de verwarde takken nog rondom rond gezaaid. Bijna een half uur later is ze buiten gekomen met...jawel, het stofje dat dadelijk bij haar in de smaak viel. Moest ik haar nu nog geen klein beetje kennen dan zouden we voortdurend ruzie hebben. Geduld is een heel mooie deugd. Ze moet niet meer komen met 'Jij hebt toch geen geduld zeg!'Vroeger zou ik me kwaad hebben gemaakt of thuis zijn gebleven maar dat ius er met de jaren uit gesleten. Een bijkomende reden was, dat ik me in de tuin te pletter zou werken. Mijn energie is groter dan mijn rug sterk is. Om het gedrag van de GPS te leren kennen en te weten hoe je er mee omgaat, had ze deze terug ingesteld om naar huis te rijden. Toen die mevrouw me links wilde sturen met de autosnelweg aan mijn rechterzijde, heeft ze voor de laatste keer moeten herberekenen. Bij een eventuele volgende rit wil ik assisteren bij het instellen van dat o zo nuttige aparaat!? Vroeger had ik dat helemaal niet vandoen. Met ouder te worden, en het verkeer veel ingewikkelder dan vroeger maak ik er nu toch dankbaar gebruik van.
Het is niet omdat de titel zo luidt dat ik het ook doe hoor. Dat denk je toch niet of toch wel?! Vroeger gebeurde dat wel eens meer. Gisteren ben ik binnen gebleven. Afwisselend heb ik paneeltjes een witte grondlaag geven, tv gekeken, gelezen en op de PC gewerkt. die paneeltjes voer ik dan naar onze lagere school. De kinderen zullen die beschilderen en gaan daarmee meedoen aan ons jaarlijks project, 'Kleur in Stalhille'. Zo moet ik er 96 klaar hebben tegen na het crocusverlof.
De kleur van het eerste groen. Ik kan het echt niet laten het er eventjes op te plaatsen.
Nu ga ik gewoon verder. De lente is op komst en dan komen de bezigheden bij hopen op me af.
Welke kant moet ik uitkijken...zeg het mij want ik wil kijken in alle windrichting ineens. Het lukt altijd maar naar één van de vier kanten, hoe hard ik ool probeer. Ik ben er half scheel van geworden maar het lukt echt niet, zelfs niet om minimaal twee kanten tegelijk uit te kijken. Foto's van de tuin heb ik maar niet van de andere bezigheden.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
De dag dat ik werkelijk thuis blijf...zal ik niet lang meer leven. Ja het was de moeite waard en daar kan nonkel petje van getuigen want hij was ook mee. Het Edeproject heeft op mij het meeste indruk gemaakt met de reuzenbij waar twee kinderen bij aan het pauzeren waren. 
Voorlopig hebben we nog vrij zicht op de vijver maar dat is aan het veranderen. 
Deze keer in het domein van het kasteel van Rijkevelde. 
Zelf had ik geen tijd om languit in de zon te liggen. Van het mooie weer wil ik profiteren om de rest van mijn compost van vorig jaar te ziften op een oud net van een eenspersonenbed. 
omdat de circulatiepomp lang had stil gelegen die ik nu weer aan heb gelegd. Om helder water te hebben moet er best beweging in het water zijn. Is er geen lopend water dan is het hard nodig een zeer goed bestudeerde aanplanting te voorzien onder water en op de ondiepe zijkanten. 
De splijthamer liet mij toe om heel mooi werk te verricheten. Ik kon er mij uitstekend aan verwarmen. Het is te hopen dat ik binnen een paar dagen nietloop te snotteren.
