uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
09-09-2009
zon
Wie hoor ik dit jaar klagen over het weer? In elk geval zal je de poes niet horen! Zelf heb ik geen enkele reden om te klagen. Begin september reeds volop rijpe paprika's kunnen oogsten is hier in onze streken hoogst uitzonderlijk. Op 8 september 26°C in de schaduw, is toch goed meegenomen. Na vier uur in de namiddag ben ik niet meer uit de zon te slaan. Deze morgen is het weer opnieuw tot de orde geroepen en mogen we het stellen met hoogstens 20°C. Ondertussen lig ik een heel deel van de dag met mijn rechterpoot op verhogende kussen. Let heeft hem keurig omzwachteld met ijscompressen. Maandagavond leek hij meer op een olifantenpoot dan op een mensenvoet. Het enige dat in zijn nopjes kan zijn, is mijn zomers kleurtje dat nog wat bijgetaand wordt.
De gegevens zijn verzameld, de beslissing is gevallen. Het wordt een 'Fuji fine pix S200EXR'. Zoek maar eens op en de prijs ken je dan ook. Alleen moet ik nog even wachten tot hij binnenkomt. De belofte is, begin september. Hij is gloednieuw op de markt en de opvolger van de 'S100fs'.
Samen met een vriend, beroepsfotograaf op rust, zijn we ervoor naar Antwerpen geweest. Het was de afscheidsdag van de zomer op 31 augustus.
We hebben er eentje op gedronken. Van waar ik zat had ik zicht op de ingang van de zoo. Vele mensen snelden voorbij om op tijd hun trein te halen. Wij zaten in alle rust, genoten van de pint en deden de kelner lachen die eerst heel sip keek maar we hebben hem ontdooit waarna hij zijn werk rustiger verder zette en knipoogde naar ons, of was het enkel naar mij, je weet maar nooit hé.
Nu nog geduldig wachten tot de camera er is.
Ik heb die camera dringend nodig want de lessen over beheer van digitale fotografie in SNT zijn donderdag 3 september begonnen. De eerste les is altijd een kennismaking en het iel mee. Volgdende les begint het ernstige werk want wat we dienen mee te brengen wijst in die richting: fototeostel -opgeladen batterijen - leeg geheugenkaartje van minstens 250 Mb - usb kabeltje om het toestel met de PC te verbinden - de handleiding van het toestel - fluostiften. We volgen 'fotoshop elements' wat 100 kost. Wens me maar veel klaarheid van geest. Tot de nieuwe camera er is mag ik mij behelpen met mijn pocketcamera, de travelr DC 7900, in afspraak met de leraar. Daarmee kan ik geen kwaliteitsfoto's nemen.
Kasper is terug thuis bij papa en mama en vooral bij zusje. Hoe we er geraakten is eerder straffe koek.
We hadden een grotere marge genomen dan gewoonlijk door vroeger te vertrekken naar het station van Brugge maar het regende en daardoor kregen we toch wat vertragingetjes. Op het laatste werd het lopen en vliegen. Ik moest nog mijn 65+ ticket halen en Let was met Kasper voorop gegaan. De bagage was voor mij en ik raakte traag vooruit omwille van een spierscheur juist boven de rechter knie. Reeds was ik in de grote gang naar het perron geraakt als Let me bereikte per gsm...Waar ben je?... en, ik hou de trein tegen. Typisch Let. Ze was naar de conducteur gegaan en het geval uitgelegd en ik zwoegen en zweten, meer strompelen dan gaan, mij forcerend op één goed been, de roltrap op en buiten adem op de trein geraakt en gebeld dat ik erop zat. Let zei me dat ze achteraan zat en beneden. De trein was nml een dubbeldekker en later zou ik vernemen dat hij meer dubbel was dan enkel het dek. Ik begon mijn gesleur om achteraan te geraken. Plots kon ik niet verder meer. Opnieuw per gsm.-Let, waar zit je feitelijk?-voorste trein achteraan maar nu boven en jij? -Achteraan onder. Op dat moment leek het me of ik haar nooit meer terug zou zien...Let in de voorste trein, die maar tot Hasselt reed, met Kasper die na 10 minuten in slaap viel en wakker zou worden even voorbij Brussel. Ik zat, met de bagage, op de aangekoppelde trein die tot Tongeren moest.
Toen kwam de controleur en die zei me dat overstappen in Gent te weinig tijd bood en dat het in Brussel veel te druk was en voegde hij eraan toe, mis je ze zo? Ik beperkte mij tot de breedste glimlach die ik op dat moment kon opbrengen.
Een groot uur later,
strompelde ik naar haar toe en nam haar eens vlug dicht maar Maarten stond met de auto waar hij slechts heel kort mocht blijven staan en alles moest dus opnieuw vlug gaan en ik was niet in de stemming en het vermogen voor vlug. Het werd dus eerder een mislukte knuffel maar de handeling was spontaan en welgemeend.
Om vier uur waren we terug in Brugge en om kwart voor zeven moest ik bij de dokter zijn. Ik had op de trein, opnieuw per gsm, een afspraak geregeld. Toen ik er rond half acht buiten kwam met een grote plakker op de achterkant van mijn rechter bil liep ik recht en bijna ongehinderd en de raad in mijn oren, 'Draag enkele dagen een passend steunverband' en doe het eens rustig aan hé. Zie mij hier al lopen met één van die ambetante dingen op de juiste plaats. Maar wie zal dat zien? Dat verdwijnt toch grotendeels onder de broek? Als het tenminste een lange broek is, ja maar als het warm is draag ik bij voorkeur een kort geval.
Eindelijk rust, verplichte rust. Ik hoor de laatste tijd van jan en alleman dat ik het wat kalmer aan moet doen...ja dat zal ik, als het absoluut niet anders kan.
Ik zou me beginnen afvragen wat rust in feite inhoud. Als je me vraagt een hektische situatie te beschrijven dan zou dat voor mij gemakkelijker zijn dat de vraag om het over te hebben. We brachten Kaspertje op zaterdag mee met de trein en dat was een eerste keer voor hem. Het jongetje was zeer stil en had ogen te kort. Zo habben we tot vrijdag een logeerdertje en dan brengen we hem terug, opnieuw met de trein. Ik denk dat ik daar in slaap zal vallen. Onze gast is een beetje verkouden, wat betekenent dat we elke nacht eventjes onze nachtrust moeten onderbreken om de kleine weer aan het slapen te krijgen. Als mijn eerste slaap gestoord wordt, vind ik hem niet meer terug maar tegen de ochtend dommel ik dan weg. Ik sta dan op rond 6u30, wat voor jullie nog vroeg is maar voor mij 2u30 later dan gewoonte. Krijg de dag dan nog rond. Mijn ritme ligt behoorlijk overhoop. Overdag is Kasper leuk en aangenaam maar je moet hem voortdurend letterlijk in het oog hebben anders haalt hij kattekwaad uit. Gisteren zat ik een boek te lezen terwijl hij in de zandbak aan het spelen was. Plots sloeg ik mijn ogen op en dat kereltje was de aarde van de bloempotten uit aan het strooien in het fijn wit zand van zijn zandbak. Ik plaatste hem in de hoek en het kind bleef beteutert staan kijken over zijn schouder hoe ik al de zwarte aarde uit de zandbak filterde. Hij is stil blijven staan, zonder een kik te geven tot ik helemaal gedaan had met de bijkomende karwei. Op mijn wenken mocht hij met de bal gaan spelen. De zandbak ging dicht. Ja kaspertje, als je dat al niet mag doen hé! Blijkbaar houdt de jongen van contrasten. Oma was om boodschappen en opa had de handen vol. Terwijl hij sliep had ik vlug nieuwe hekkentjes gemaakt voor de twee doorgangen naar de moestuin. De oude werden te laag, de deugniet kroop er gewoon over. Als hij daar ongemerkt zou ingeraken mag ik waarschijnlijk de groene tomaten proberen te rijpen in de donker berging...plus nog duizend andere mogelijkheden hoe Kasper het zou aanpakken. Beter is het om voorzorgen te nemen en daarom moest ik tijdig ingrijpen. En moest hij ongemerkt in mijn atelier binnen glippen, denk ik dat de vreugde nog groter en zeker kleurrijker ou zijn. De deur altijd dichthouden is de boodschap en alert zijn...Kasper letterlijk steeds in het vizier hebben. Ik wil zeker niet klagen. Het is een zeer aangenaam maar echt doende kind en wij hebben met jongens geen ervaring hé! Kasper mag altijd terugkomen...het is een feest. Hij maakt mijn hart nog wat jonger en blijder maar mijn knoken doet hij toch flink kraken.
Heimwee is verlangen. Verlangen naar wat niet meer is; verlangen naar wat is maar onbereikbaar; verlangen naar het mooie dat als een beeld in de verbeelding staat. Dit mooie moet je dan zelf tot leven wekken.
Ik geniet van het in beeld gebrachte heimwee van anderen terwijl ik zelf vecht om mijn verlangen toch eens te kunnen waar maken.
De tijd gaat gestatig verder. Ouder worden, dat voel je zo nu en dan zeer goed. De zomer is bijwijlen de warm en dat voel je ook. Sommige klussen zijn te zwaar voor mijn leeftijd. Dat voel ik pas naderhand. Nu is het enkele dagen uitblazen.
Ik heb een tuin vol energie, een hoofd vol negetaieve gedachten en een mond zonder geluid. Is er plaats voor mij? Is er nog tijd voor mij. Ik heb honger naar....
Klaarheid en het verlangen naar alleenzijn is niet meer te stoppen.
Afstand doen van vriendschap omwille van onbegrip. Het kan allemaal. Onder druk staan en geen keuze meer hebben. In een raadsel leven en er geen woorden voor hebben tenzij brabbeltaal. Hardheid van hart doet pijn.
Sedert verleden jaar, doet de kunstroute van Lissewege nu ook Zwankendamme aan. In en rond het kleine dorpskerkje zijn kunstwerkjes te bezichtigen. Dit jaar ben ik bijzonder lang blijven stil staan bij een instalatie onder het groepje bomen die het grasplein bij de kerk wat extra charme geven. Het hele dorp heeft eraan meegewerkt en er staan dan ook in dat legioen schoenen, schoenen in alle maten.
In de bomen hangen luidsprekers en daar hoor je muziek, geluiden en gesprekken met de bewoners. Het gaat over de toekomst van het kleine dorpje, dat dreigt een tweede Doel te worden. Het maakte indruk op mij. De rest van de kunstroute loopt langs 'de geule' (het vaartje) dat dwars door Lissewege loopt, in het dorp zelf en in de kerk en de oude pastorie plus bijhorende ommuurde tuin en dan naar 'Ter Doest' toe en op het grote binnenplein tussen de befaamde schuur en het restaurant.
Maar dit hier, het schoenenlegioen van Zwankendamme, blijft sterk in mijn geheugen hangen. De moeite is het wel waard om eens naar Lissewege af te zakken. De route wordt opgedoekt na 15 september.
Voor de afwisseling zijn we gisteren nog eens, na vijf jaae, naar trammelant geweest in De Haan. De rommelmarkt kon meer een antiekmarkt genoemd worden want er was meer antiek dan rommel. Veel batjes kon elke 'lowbudgedgezin' daar niet doen. Zelfs de legoblokken waren allemaal veel te hoog geprijsd. We bezochten er ook een te koop staande villa waarvan een deeltje te bezichtigen was met te koop gestelde restjes van de inboedel. Bijna een krot met enkel glas beglaasd...te koop aangeboden voor...'hou je vast' de riante som van 750.000. Er waren veel nieuwsgierigen zoals wij maar weinig geïntereseerde kopers, denk ik toch, zoals op de markt. De foto hieronder op de rommel en antiekmarkt toont nog geen tiende deel van alle aanwezigen We zijn dan maar afgezakt naar het centrum van de echte trammelantgebeurtenissen, het gemeentehuis en de wandeling rond 'de Potinière', tea-room bij de tennispleinen en grote speel en ravottenruimte voor kinderen. Daar hebben we aan een normale prijs genoten van een...hang ik deze keer niet aan jullie neus maar het deed echt deugd en ik rekende de WWpoint nu eens niet mee. Normaal noem ik dat'een zondeke' maar deze keer echt niet. Terug in het duurdere deel van het gewoel kon je echt op de koppen lopen. Toen we bijna aan de tramsporen waren kreeg ik wat ademruimte omdat er een tram was gepasseerd. Zo kon ik op een muurtje gaan staan om de massa te fotografferen. Je moet je voorstellen dat ik vanuit dat punt, in theorie in zeven richtingen evenveel mensen kon op beeld plaatsen om jullie een echt beeld te geven van de omvang van die mensenzee. Van aan het gemeentehuis tot buiten het afgebakende gedeelte deden we ongeveer drie kwartier en dan moesten we nog een paar honderd meter tot aan de auto. Kort na het avondeten ben ik in slaap gedommeld en heb pas deze morgen heel vroeg de herhaling van het nieuws bekeken.
Wat ik in feite zou willen doet niet veel ter zaken. In een droom kan je niet leven. Mijn leven kan ik toch niet herbeginnen. Ik wordt een oude knar en krakende wagens gaan het langst mee. Dat het langs alle kanten kraakt en op begeven staat kan ik bewijzen met de vele bezoeken aan de osteopaat die regelmaatig mijn karkas in de juiste plooi probeert te brengen. Als hij er al in slaagt, duurt het altijd maar eventjes omdat ik niet 'niets kan doen' zoals hij mij telkens uitdrukkelijk vraagt met een zichtbare frons op zijn gezicht. 'Blijf meer uit je tuin en je atelier' voegt hij er steeds aan toe. Wie ziet er mij nu 'niets' doen. Ik kan dan even goed mijn plaats op het kerkhof nu reeds reserveren. Daar heb ik wel geen tijd voor...ik heb nog zo veel te doen. Ik mag van hem wel veel wandelen en fietsen - bewegen...niet belasten - Altijd weer datzelfde liedje. Ik zwijg dan lijk vermoord en hij begint dan zo bedenkelijk te lachen.
Ondertussen ga ik mijn gang...zo goed en zo kwaad als het kan. In de tuin blijft veel liggen maar er wordt stilaan veel geoogst. En zou dat moeten laten liggen. Een beetje meer hulp inroepen, dat zal ik in de toekomst meer moeten. Voor 'Kleur in Stalhille' maakte ik bovenstaand paneeltje. Nu nog ophangen! Kan ik daarvoor beroep doen op derden. Je ziet dat van hier! Een nieuw schilderij werd aangezet op een zeer donkere ondergrond en zo zijn we opnieuw op route om lekker niets te doen maar vooral om zeer voorzichtig te zijn. En zitten moet ik ook zoveel mogelijk vermijden. Denk je dat ik nu rechtsta om mijn blog bij te werken? Ik loop tussenin nogal veel rond zodat er natuurlijk geen schot in zit. Niet vergeten hé. Ik ben een oude knar maar met nog veel te veel fut in om niets meer te doen. Moge het jullie goed gaan en steeds welkom. Jullie weten me toch nog wonen hé!
Het atelier Zo zie je maar...nooit wanhopen maar hoe lang zal dat duren? We zien wel. De tuin tot een week na de volgende regen en mijn atelier...tot ik het weer een poosje moet laten schieten, wegens T E D R U K.
De tentoonstelling , de tuin , de bezoeken. Het zou allemaal wel goed lopen moest er geen rem op staan die luistert naar een duizendpootnaam 'HERNIA' Op de tentoonstelling is een beeld bijgekomen. Ik toon mij er regelmatig om al de mensen van de groep een beetje beter te leren kennen.
Ik de tuin nam de bonenpluk een beetje de bovenhand. De algemene vervuiling zette zich in en ik had toch een paar zonnige dagen vandoen om dat tot een heel klein beetje recht te trekken. Mijn atelier staat per momenten zo overhoop dat je er de benen kan breken. Daar is ook een grote kuis aan de gang zodat ik rustig weer kan gaan schilderen. De eerste fase van orde scheppen ziet er altijs nog wanorderlijker uit dan het al was maar dan plots klaart alles uit...dat is voor een volgende bijdrage!
Rustig weg...ik zeg wel want veel anders kan ik niet. Met die hernia die me weer onaangenaam te pakken had. Ik dacht dat ik duizend man sterk was maar had naast mijn rug gerekend.
Nonkel petje heeft nu de klus geklaard die het mij heeft gelapt. Als het goed gaat dan wordt ik soms wel eens roekeloos en zit ik met de gevolgen. Ik bouw nu weer mijn krachten op en zal toch wel ne keer mijn lesje hebben geleerd zeker!? Dat ben ik natuurlijk niet zeker van maar...wie weet!?
Als afwisseling krijg ik nu toch wel enkele emmers bonen over de vloer en uitgekieperd op tafel. Daar ben ik wel een tijdje zoet mee. Dit jaar zijn de boontjes echt mooi en lekker...letterlijk om op te eten. We zeggen dat soms van Kaspertje ook...hij is toch om op te eten hé, maar dan is het figuurlijk...toch?
Deze morgen om 10 u nemen we afscheid van onze buurvrouw Clara. Op onze rouwbrief stond onderaan een opgeplakt berichtje 'Gelieven na de begrafenis de familie te volgen'. Het is de allereerste keer dat wij hier zo'n uitnodiging krijgen. Wat het inhoudt weten we dus niet. Wij kennen maar enkele personen in die familie maar hier weet je nooit wie familie is van wie. Op het einde van het verhaal hangt hier in de polders heel veel samen. Ik denk dat we toch wel voor een paar verrasingen zullen komen te staan. Clara is immers een geboren en getogen Stalhillenaar. Roger, haar man, is dan weer afkomstig van Zerkegem en daar kennen we absoluut niemand.
Een tweede maandag ging voorbij. Opnieuw waren we met twee en verrassend wat vrienden en kennissen gaven gehoor aan mijn uitnodiging. sommigen waren op de opening en kwamen een tweede keer omdat ze die keer zo meinig hadden kunnen zien door de enorme drukte binnenin. Plots kwam een onbekende binnen die niet zoveer vandaar woonde. Ik had hem nooit gezien. Plots zei hij terug te zijn gekomen om vooral de werken van één van de artiesten nader te bekijken. Spijtig, zei hij, dat niet alle artiesten aanwezig kunnen zijn. Dit was voor mij de gelegenheid om een programmaboekje te verkopen met de gegevens van alle artiesten in vermeld. Zo kan je gelijk wie contacteren en een afspraak maken, lichte ik hem in. Spontaan vroeg ik hem welke werken hem vooral aanspraken. Hij wees naar de mijne. Ja, zei hij, ik hou van het evenwicht in de kleuren. Het komt heel sterk op je af. Mijn kop stond als in een bloempot. Toen we er een tijdje bij stonden en hij plots zei dat hij de artiest niet kende, noch van naam noch van zicht, maakte ik mij bekend en die man was zo blij en wij praatten maar verder tot Jan Breine, gepensioneerd fotograaf en goede vriend van mij binnen kwam. De man nam afscheid en zou nog eens terugkomen met zijn vrouw. Terwijl ik met Jan rondging kwamen weer kennissen toe en zo ging dat de hele namiddag tot 5u. Ik had mijn ligzetel meegebracht en kon er eindelijk in plaats nemen en viel ei zo na nog in slaap ook maar mijn maat nam naadloos over. Om 7u zou ik naar het nieuws kijken, met de nadruk op zou. De deurbel deed mij wakker schrikken en de beller moest nog eens duwen want de eerste keer dacht ik dat ik had gedroomd. Door uit mijn eerste slaap te zijn gewekt, raakte ik niet voor 11u30 in mijn bed. Deze morgen heb ik uitzonderlijk tot 5u30 geslapen en ben dan met hoofdpijn opgestaan. Een beetje rondlopen en het is over gegaan.
Hij vervuilt zientderogen die oh zo aangename tuin... maar ik mag er een tijdje niet in werken. Zut(merde)...maar dat helpt niet. Als het niet heffen en wringen is, begin ik vandaag toch opnieuw met heel lichte werkjes zols wieden gezeten op de knieën. In de namiddag is het uitgaan en vooral veel wandelen. Ons blauwe opklaptentje beschermd tegen frisse wind en te harde zon. Terwijl de rest van ons gezelschap zich dicht bij het water amuseert doe ik een dutje. Ik geniet ook van de vele aanwezige kinderen en de andere in het oog springende bijzonderheden of gewoonste zaken van de wereld, althans oop een strand.
dala geveld door hernia. Het verscheen in geen enkele krant. Rusten en rondlopen...niets doen. Niet echt iets voor mij. Na een week bijna volledig rust kan ik toch reeds opnieuw wat langer zitten en gaat het beter met de pijn. Ik moet dat nog tot de 20ste juli uithouden.
Ik rij dan even tot in Ettelgem en loop daar wat rond. Een wandeling in het dorp en wat rondhangen in de tentoonstelling.
Genietend van de afwisseling en van de vele mooie werken die er hangen.
Ook maak ik zo, naderkennis met de mensen van de groep die ik nog niet zo goed ken. Ik leer er ook diegenen kennen die ik nog niet aansprak.
Het is allemaal een beetje veel in heel korte tijd.
Omwille van de harmonie in kleur en vorm ben ik toch wel één van de blikvangers van de tentoonstelling geworden. Doordat Liesbet de schepen van cultuur goed kent van ten tijde van kunstbende, kon ik gemakkelijk een heel lang gesprek voeren met hem over het Romaans kerkje en de vooruitzichtdroom om het helemaal in zijn oorspronkelijk staat te herstellen.
Onder de drie schilderijen die ik op mijn blog niet zal weergeven. Kom kijken, als je nieuwsgierig bent om te weten dewelke. Er hangt een tekst onder die je ook zelf kunt komen lezen.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Ik begon mijn gesleur om achteraan te geraken. Plots kon ik niet verder meer. Opnieuw per gsm.-Let, waar zit je feitelijk?-voorste trein achteraan maar nu boven en jij? -Achteraan onder. Op dat moment leek het me of ik haar nooit meer terug zou zien...Let in de voorste trein, die maar tot Hasselt reed, met Kasper die na 10 minuten in slaap viel en wakker zou worden even voorbij Brussel. Ik zat, met de bagage, op de aangekoppelde trein die tot Tongeren moest.
Zie mij hier al lopen met één van die ambetante dingen op de juiste plaats. 
Afstand doen van vriendschap omwille van onbegrip. Het kan allemaal. Onder druk staan en geen keuze meer hebben. In een raadsel leven en er geen woorden voor hebben tenzij brabbeltaal. Hardheid van hart doet pijn.
Op de tentoonstelling is een beeld bijgekomen. Ik toon mij er regelmatig om al de mensen van de groep een beetje beter te leren kennen. 
Daar ben ik wel een tijdje zoet mee. Dit jaar zijn de boontjes echt mooi en lekker...letterlijk om op te eten. We zeggen dat soms van Kaspertje ook...hij is toch om op te eten hé, maar dan is het figuurlijk...toch?
Op onze rouwbrief stond onderaan een opgeplakt berichtje 'Gelieven na de begrafenis de familie te volgen'.
