uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
29-05-2009
overhoop
Ik ben mijn tuin grondig aan het anderen. Het nonchanlante karakter ben ik aan het wegwerken om het uitzicht wat mooier te maken. Daarom moet ik bepaalde delen overhoop halen. Rond de composthoop zag het er eventjes uit als een slagveld maar er komt verbetering. De oude afsluiting is weggenomen. De fortisia tot de grond gesnoeid. Groeit hij terug dan is het goed en groeit hij niet terug dan is het al even goed. De oude afsluiting zal op twee andere plaatsen worden gebruikt en werd daarom middendoor gezaagd. De nieuwe afsluiting is minder hoog en volop in aanbouw. Als laatste zal het kastanje net aangebracht worden dat reeds maanden op verwerking staat te wachten. Het plantseizoen en onze reis naar Engeland gingen voor. Ik zal me nu een beetje moeten matigen want gisterenavond zei Let. Het enige wat jij nog doet is werken in de tuin en slapen.
Op vrijdag gaan we gewoonlijk Klemskerke fruit halen, rechtstreeks bij de fruitboer. Als we enkel naar daar gaan doen we dat per fiets. maar vrijdag gingen we per auto omdat we naderhand een wandeling maakten naar de kust. Deze keer kozen we voor de Vosseslag. Daar staat, bij mooi weer, altijd een 'crème karre. Je hebt niet zoveel keuze maar het is de lekkerste crème van de wereld. Toen de kinderen klein waren kwamen we altijd daar naar de zee. Ook nu konden wij niet weerstaan. Ook Let, die normaal geen ijskreemfan is kan daar niet weerstaan. Misschien is het wel pure nostalgie. We wandelden dan rustig een kwartierke op het strand, omdat het laag water was. Bij hoog water moet je teveel ploeteren door het mulle zand. Er stond een strakken noord-oostenwind waardoor het nogal fris aanvoelde. We kozen voor de richting De Haan en keerden dan terug.Op een bepaald ogenblikken waren we helemaal alleen en ook de duinen leken totaal verlaten. Toen we turug over de voetgangersbruk trokken zagen we dat de kreemmadam reeds vertrokken was. Bij het plaatsen van die foto's zie ik dat de lens van mijn fotoaparaatje eens een poetsbeurt nodig heeft. Terug thuis stelde ik vast dat we anderhalf uur waren weg geweest. Meer moet dat niet zijn. We waren uitgewaaid, in de zon geweest en we vonden het fijn.
Reeds geruime tijd heb ik te weinig mogelijkheid om te schilderen. Ik ben anders te sterk benomen geweest. Het voorzitterschap van 'pro arte' is nu opgedoekt.
De behoefte om meer te schilderen is er maar ik heb steun nodig. Zonder een hard werkende kunstgroep achter mij kan ik het niet klaarspelen.
De organisatie van de jaarlijkse tentoonstelling in Stalhille heb ik doorgeschoven naar de cultuuraad van Jabbeke. Het enige wat ik nog te doen heb is een beetje meewerken als de panelen voor 'kleur in Stalhille' worden opgehangen. Het blijft officieel wel op mijn naam staan omdat ik de enige van de medewerkers ben die in Stalhille woont. De organisatie gebeurt volledig door de cultuurraad.
Toeval of niet maar met het verlengde weekend van Pinksteren is in Oudenburg een eerste tentoonstelling gehouden van de onlangs nieuw opgerichte activiteitengroep. Ieman die vroeger meermaals hier voor mij tetoonstelde in Salhille nodigde mij uit. De tentoonstelling was open op zaterdag, zondag en vandaag; georganiseerd door Kunstkring Rodrigo Flamenco vzw
Colette en ik zijn zaterdag eventjes vluchtig gaan zien. De eerste bekende die ik er tegen het lijf liep was Beeldhouwster Carla Metsch en ik zie ook werken hangen van iemand die nog bij ons hier in Stalhille, ver na Carla eveneens tentoonstelde.
Heel spontaan heb ik mij lid gemaakt met het vaste voornemen er bij de volgende tentoonstelling vast en zeker bij te zijn. Ik maak voortaan tijd vrij om meer te schilderen. Om de maand komen we samen op de laatste zaterdag en dit van 11 tot 13u.
Ik ben gisteren nog een paar uurtjes naar Oudenburg geweest om en kennis te maken met de groep artiesten die deze eerste tentoonstelling van de kunstkring 'Rodrigo Flamenco' maken tot wat het is. Ik geef hier enkel sfeerbeelden.
De rest was moeilijk te fotograferen omwille van het zeer mooie weer met een grillige lichtinval. Er is een grote verscheidenheid van diciplines en ook van niveau. Goed gevorderden en echte beginnelingen hangen er door elkaar.
In volle overschakeling naar een minder gevuld programma zit je altijd met het probleem dat je het tijdelijk nog veel drukker hebt. Ik moet eventjes het principe van enkel in de voormiddag in de tuin te werken overboord smijten en elke dag...gelijk waneer minstens een half uur bezig zijn in de tuin. Een dag zonder in de tuin te komen kan niet in het voorjaar.
Vorige zaterdag was er 'siertuin ten huize van' een activiteit van Velt waar een lesgever tuinarchitect om beurten naar een tuin komt van één van de acht deelnemers. Zelfs tuinen die volledig af lijken te zijn kunnen soms sterk verbeterd worden zodat ze meer aan de ecologische principes voldoen. De tuin die we bezochten is er zo een en is gelegen in de straat waar in in juli en augustus wil tentoonstellen met kunstkring 'Rodrigo Flamenco'. Het gaat om het deels gerestaureerde romaanse kerkje van Ettelgem. Ik had amper de tijd om op de parking enkele foto's te nemen van de buitenkant waarvan ik er maar eentje hier weergeef.. Als ik zeker ben van deelname zal er ook meer komen over de tentoonstelling en over de locatie.
Het is nu officieel; ik neem deel aan de tweemaandelijkse tentoonstelling van de kunstkring 'Rodrigo Flamenco' in het Romaanse kerkje van Ettelegem. Ik zal er aanwezig zijn met drie schilderijen en twee beelden. Vandaag heb ik mijn gegevens voor de brochure ingediend. In mijn atelier is het een en al bedrijvigheid. De kaders dienen wat bijgewerkt en opgefleurd. Voorlopig is het materiaal vreemd aan verf en borstel. en er staan nog twee schilderijen te wachten voor 'opkallefatering'. Als je wilt weten dewelke en welke beelden ik plaats, dan zal je eens moeten komen kijken gedurende het verlof. Moest de tentoonstelling tegen vallen dan kan je nog altijd genieten van het zo mooie kader en omgeving. Nadere gegevens zullen volgen alsook een persoonlijke uitnodiging voor diegenen die ik uitverkies.
De drukste week van mijn jaar zit er bijna op. Eergisteren werden de panelen terug opgehangen in het straatbeeld. Ik was 'strate moe' door enkel en alleen maar rond te lopen en hier en daar een klein advies te geven. Mijn rug speelt mij opnieuw parten met sterke uitstraling naar het rechter been. Gisteren deed ik dan in zeven haasten een uitgebreid familiebezoek. Ongeveer van 2 tot 6, ben ik overal geweest maar waar men niet thuis leek te zijn heb ik de brief in de bus gedropt. Een paar keer kreeg ik op een verontwaardigde zuster op de nek en op één voordeur vond ik de sleutel zo maar op de deur ...ik heb die omgedraaid en ben naar binnen gegaan...de zuster in kwestie was blij dat ze haar sleutel terug had en de deur weer kon sluiten. Ze wist in geen honderd jaar waar die gebleven was. Zo zie je maar dat ik niet de enige ben die sleutel aan de buitenkant laat zitten. Eén plaats ben ik als laatste terug gegaan om te zeggen dat de brief in de bus zat maar hij was er reeds uitgehaald.
Volgende week wordt het opnieuw zwaar met de voorbereiding van de zomertentoonstelling bij de 'kunstkring Rodrigo Flamenco' maar zo hektisch als deze week zal het wel niet zijn. Daar zijn we met rond de twintig die goed hun string trekken en de helft zijn jongere mensen met een visie. Ik hoop in deze groep, als kunstenaar opnieuw actiever te worden en dat ik aan de verleiding kan weerstaan om in het bestuur te gaan. Het is nu stilletjesaan wel geweest. Ik wil weer schilderen en als het lukt, ook boetseren. Beeldhouwen zal er wel niet meer in zitten.
Jullie zijn allemaal welkom op de opening of ook later want de tentoonstelling loopt tot einde augustus. Ik dien zaterdag mijn permanetiebijdrage in en stel voor om elke maandag in de namiddag aanwezig te zijn van 2 tot 6. Dit schema kan aanvaard worden of gewijzigd. We zullen wel zien. Hieronder enkele foto's opgenomen bij het ophangen van de panelen, vooral aan de schoolmuur.
Deze vreemde eend in de bijt vraagt toch een beetje toelichting. Op het eind van de ophanging kwamen we met twee legen plaatsen te staan en moesten die panelen uit de reserve gehaald worden op het containerpark van Snellegem. Er waren ook enkel aanhechtingsplanken te weinig en die werden opgehaald bij de houthandel in Varsenare. Ondertussen bleef ik in de Camion wachten en schoot ik dit plaatje dat door die uitleg, toch past in die werknamiddag. Na de terugkeer was het allemaal vlug gedaan. ik moet nog terug met een paar verfpotten om een beetje camouflage toe te passen door hier en daat de blootgekomen rauwe planken wat in een passend kleurtje te steken. Dit alles is nog te bewonderen in Stalhille tot ongeveer half oktober. Dan worden alle panelen weer weggehaald.
De eerste kunstcafé die ik zaterdag meemaakte bij de nieuwe kunstkring 'Rodrigo Flamenco' was een kennismakingsronde met de talrijke leden en sympathisanten. Het weerzien met enkele mij goed bekende kunstenaars had aangename en minder aangename verrassingen in petto.
Een oudere vrouw kwam op mij af...'ik wilde jou in feite nooit meer terugzien, zei ze, maar ja.... En ze ging zonder onderbreking verder en zoals naar gewoonte kan je bij haar, er geen woord tussen krijgen tot ze ophoud met ratelen. Ze was zo ontgoocheld in mij omdat ik na de dood van haar man niets meer van mij liet horen en wel tien keer wilde ze mij niet meer zien en het leek mij alsof ik er voor haar werkelijk niet was. Toen ik uiteindelijk kon zeggen dat ze mocht vragen aan mijn vrouw hoeveel ik haar had opgebeld en hoe dikwijls ik aan haar huis was geweest en uiteindelijk vernam dat ze naar haar vroeger huis was teruggekeerd door simpelweg van huis te wisselen met haar dochter en ik het adres niet kende. Toen pakte ze me wat slapjes vast en zei niets meer. En... ik had ook geen verdere behoefte er nog meer woorden aan te besteden. Ze werd door een nieuwkomer in beslag genomen en ik stond even alleen wat uit te blazen.
Er was een plaatsje vrij naast een man, wiens vrouw herhaaldelijk voor mij had tentoongesteld en daar beleefde ik de stoot van die middag. Ja dat is een heel ander verhaal voor een andere keer.
Ja, dat ik het heb over de opening van de kunsttentoonstelling in het Romaanse kerkje van Ettelgem spreekt natuurlijk voor zichzelf. Vrijdag 3 juli om19u30 is het dan zover.
Gisteren namiddag werd het deels gerestaureerde gebouw, vanaf 14u, een beetje opgepoetst. Daarna kwamen de werken bij horten en stoten binnen en begon een ijverig bestuurslid die op te hangen. Het was een kleine vergissing want pas om 16 u, als de drie verantwoordelijken voor de schikking aanwezig waren zou worden gestart. Toen de hoofdverantwoordelijke en echt bekwame persoon, voor die zaken althans, toekwam, ontstond er een babelonische spraakverwarring en moest de zaak grotendeels herschikt worden. Enkelen werden zeer boos, maar tenslotte, toen het resultaat begon in te slaan als een bom, moest iedereen toegeven dat het echt, maar dan echt verbeterd was. Er was een evenwichtig geheel ontstaan. Voordien was het een verzameling met een overdreven aantal werken. Sommigen mochten de helft van hun verzameling weer meenemen naar huis. Vooraf was heel klaar en duidelijk gezegd geweest dat het aantal beperkt zou blijven tot een viertal schilderijen of beelden. Ik bracht zorgvuldig uitgekozen 3 doeken en 1 beeld mee en die werden opgenomen in het geheel. Ik nam er een paar foto's van maar zal die nu niet plaatsen. Eerst moeten jullie de kans krijgen om ze te zien in het geheel van de tentoonstelling. Ik hoop jullie te kunnen ontvangen op de opening of toch minstens op een andere keer. Mijn permanentie is vastgelegd. Ik zal er zeker zijn, elke maandagnamiddag van 14 tot 18u en dan op afspraak, tenminste als jullie er mij willen bij hebben.
Na dertig jaar tentoongesteld te hebben tussen de landschapjes en bloemstukken, als vreemde eend in de bijt, voel ik me thuiskomen tussen gelijkgestemde zielen. Wie er zich niet thuisvoelt zal hier zeker niet bijblijven. Automatisch zal ik opnieuw veel meer gaan schilderen en boetseren. Natuurlijk zal de staat van mijn rug bepalend zijn.
Gisterenavond sliep ik, beneden in de zetel, mijn eerste diepe tuk uit tot middernacht. Daarna hield ik het nog vol tot 3u en ben ik onmiddelijk aan de slag gegaan, heel fit en vooral klaar wakker.
Och ja, iemand van de medekunstenaars vergeleek mij met de Duitse expressionist Emile Nolde en ik zocht die op. doe maar eens hetzelfde en oordeel dan zelf maar of het een beetje klopt. Persoonlijk vind ik van niet maar ja, wat wilde die man juistzeggen of heeft hij meer welken van Nolde gezien. Mij zal het een zorg zijn, afgekeken is het echt wel niet. Ik had tot gisteren nooit van die man gehoord. Zelf zou ik het liefst mijn strekking 'kleursymbolischtisch expressionisme' noemen.
Wie er was heeft genoten en werd bij momenten bijna geplet als een sardientje in een doosje. De hele avond is blijkbaar naar mij gezocht geweest, is het niet door de ene, dan wel door de andere. Ik was er nogthans van 19u15 tot 22u30. Ik hoop dat jullie ook kwamen om de tentoonstelling te bezoeken. Kom eens rustig terug op een maandagnamiddag, dan ben ik telkens van permanentie. Je kan ook een afspraak maken en dan zien we mekaar er wel. Het De deels gerestaureerde Romaanse kunstwerk is nu een kunsttempel geworden. Je moet wel door het kerkhof van Ettelgem om de ingang te bereiken. Het kerkhof omringt letterlijk het bouwwerk, alsof het bang ik dat het weg zal loppen. Als je er voor een gesloten deur staat kan je enkel de tekst lezen die erop afgebeeld staat. De openingsuren zijn elke namiddag van 14 tot 18u en het weekend ook van 10 tot 12 in de voormiddag.Binnenin loopt nu de zomertentoonstelling van de in januari 2009 opgerichte kunstkring 'Rodrigo Flamenco' Die is op vrijdag 3 juli officieel en plechtig geopend onder grote belangstelling. Na de voorzitter van de kring, die in vlotte bewoording, het ontstaan ervan schetste, kwam de schepen van cultuur van de stad Oudenburg aan het woord en die had het vooral over de geschiedenis van de deels gerestaureede kerk die nu kunsttempel is geworden en over de oorsprong en betekenis van de naamkeuze van de kunstkring. Daarna opende de burgemeester plechtig de tentoonstelling en konden de kurken knallen. Er was een waar festijn, zorgvuldig voorbereid door Jurgen onze secretaris duiveltje doet al. Voor mij is het een korte maar deugddoende nacht geworden.
Na een overbevolkte tentoonstelling begint het echte werk. Twee maanden lang zal ik elke maandagnamiddag van 2 tot 6 aanwezig zijn en mij vertrouwd maken met de werken en de deelnemers beter leren kennen. De groep zit goed in mekaar maar is nog 'en rodage'. Hieronder een keuze uit het aanbod. Ik heb mij
Ik heb eerst mij gefocust op de beelden en beeldjes maar ben niet helemaal rond geraakt. De rest zal volgen.
Onder de drie schilderijen die ik op mijn blog niet zal weergeven. Kom kijken, als je nieuwsgierig bent om te weten dewelke. Er hangt een tekst onder die je ook zelf kunt komen lezen.
Omwille van de harmonie in kleur en vorm ben ik toch wel één van de blikvangers van de tentoonstelling geworden. Doordat Liesbet de schepen van cultuur goed kent van ten tijde van kunstbende, kon ik gemakkelijk een heel lang gesprek voeren met hem over het Romaans kerkje en de vooruitzichtdroom om het helemaal in zijn oorspronkelijk staat te herstellen.
dala geveld door hernia. Het verscheen in geen enkele krant. Rusten en rondlopen...niets doen. Niet echt iets voor mij. Na een week bijna volledig rust kan ik toch reeds opnieuw wat langer zitten en gaat het beter met de pijn. Ik moet dat nog tot de 20ste juli uithouden.
Ik rij dan even tot in Ettelgem en loop daar wat rond. Een wandeling in het dorp en wat rondhangen in de tentoonstelling.
Genietend van de afwisseling en van de vele mooie werken die er hangen.
Ook maak ik zo, naderkennis met de mensen van de groep die ik nog niet zo goed ken. Ik leer er ook diegenen kennen die ik nog niet aansprak.
Het is allemaal een beetje veel in heel korte tijd.
Hij vervuilt zientderogen die oh zo aangename tuin... maar ik mag er een tijdje niet in werken. Zut(merde)...maar dat helpt niet. Als het niet heffen en wringen is, begin ik vandaag toch opnieuw met heel lichte werkjes zols wieden gezeten op de knieën. In de namiddag is het uitgaan en vooral veel wandelen. Ons blauwe opklaptentje beschermd tegen frisse wind en te harde zon. Terwijl de rest van ons gezelschap zich dicht bij het water amuseert doe ik een dutje. Ik geniet ook van de vele aanwezige kinderen en de andere in het oog springende bijzonderheden of gewoonste zaken van de wereld, althans oop een strand.
Een tweede maandag ging voorbij. Opnieuw waren we met twee en verrassend wat vrienden en kennissen gaven gehoor aan mijn uitnodiging. sommigen waren op de opening en kwamen een tweede keer omdat ze die keer zo meinig hadden kunnen zien door de enorme drukte binnenin. Plots kwam een onbekende binnen die niet zoveer vandaar woonde. Ik had hem nooit gezien. Plots zei hij terug te zijn gekomen om vooral de werken van één van de artiesten nader te bekijken. Spijtig, zei hij, dat niet alle artiesten aanwezig kunnen zijn. Dit was voor mij de gelegenheid om een programmaboekje te verkopen met de gegevens van alle artiesten in vermeld. Zo kan je gelijk wie contacteren en een afspraak maken, lichte ik hem in. Spontaan vroeg ik hem welke werken hem vooral aanspraken. Hij wees naar de mijne. Ja, zei hij, ik hou van het evenwicht in de kleuren. Het komt heel sterk op je af. Mijn kop stond als in een bloempot. Toen we er een tijdje bij stonden en hij plots zei dat hij de artiest niet kende, noch van naam noch van zicht, maakte ik mij bekend en die man was zo blij en wij praatten maar verder tot Jan Breine, gepensioneerd fotograaf en goede vriend van mij binnen kwam. De man nam afscheid en zou nog eens terugkomen met zijn vrouw. Terwijl ik met Jan rondging kwamen weer kennissen toe en zo ging dat de hele namiddag tot 5u. Ik had mijn ligzetel meegebracht en kon er eindelijk in plaats nemen en viel ei zo na nog in slaap ook maar mijn maat nam naadloos over. Om 7u zou ik naar het nieuws kijken, met de nadruk op zou. De deurbel deed mij wakker schrikken en de beller moest nog eens duwen want de eerste keer dacht ik dat ik had gedroomd. Door uit mijn eerste slaap te zijn gewekt, raakte ik niet voor 11u30 in mijn bed. Deze morgen heb ik uitzonderlijk tot 5u30 geslapen en ben dan met hoofdpijn opgestaan. Een beetje rondlopen en het is over gegaan.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
De nieuwe afsluiting is minder hoog en volop in aanbouw. 
Het De deels gerestaureerde Romaanse kunstwerk is nu een kunsttempel geworden. Je moet wel door het kerkhof van Ettelgem om de ingang te bereiken. Het kerkhof omringt letterlijk het bouwwerk, alsof het bang ik dat het weg zal loppen. 
Binnenin
