uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
16-07-2009
begrafenis
Deze morgen om 10 u nemen we afscheid van onze buurvrouw Clara. Op onze rouwbrief stond onderaan een opgeplakt berichtje 'Gelieven na de begrafenis de familie te volgen'. Het is de allereerste keer dat wij hier zo'n uitnodiging krijgen. Wat het inhoudt weten we dus niet. Wij kennen maar enkele personen in die familie maar hier weet je nooit wie familie is van wie. Op het einde van het verhaal hangt hier in de polders heel veel samen. Ik denk dat we toch wel voor een paar verrasingen zullen komen te staan. Clara is immers een geboren en getogen Stalhillenaar. Roger, haar man, is dan weer afkomstig van Zerkegem en daar kennen we absoluut niemand.
Rustig weg...ik zeg wel want veel anders kan ik niet. Met die hernia die me weer onaangenaam te pakken had. Ik dacht dat ik duizend man sterk was maar had naast mijn rug gerekend.
Nonkel petje heeft nu de klus geklaard die het mij heeft gelapt. Als het goed gaat dan wordt ik soms wel eens roekeloos en zit ik met de gevolgen. Ik bouw nu weer mijn krachten op en zal toch wel ne keer mijn lesje hebben geleerd zeker!? Dat ben ik natuurlijk niet zeker van maar...wie weet!?
Als afwisseling krijg ik nu toch wel enkele emmers bonen over de vloer en uitgekieperd op tafel. Daar ben ik wel een tijdje zoet mee. Dit jaar zijn de boontjes echt mooi en lekker...letterlijk om op te eten. We zeggen dat soms van Kaspertje ook...hij is toch om op te eten hé, maar dan is het figuurlijk...toch?
De tentoonstelling , de tuin , de bezoeken. Het zou allemaal wel goed lopen moest er geen rem op staan die luistert naar een duizendpootnaam 'HERNIA' Op de tentoonstelling is een beeld bijgekomen. Ik toon mij er regelmatig om al de mensen van de groep een beetje beter te leren kennen.
Ik de tuin nam de bonenpluk een beetje de bovenhand. De algemene vervuiling zette zich in en ik had toch een paar zonnige dagen vandoen om dat tot een heel klein beetje recht te trekken. Mijn atelier staat per momenten zo overhoop dat je er de benen kan breken. Daar is ook een grote kuis aan de gang zodat ik rustig weer kan gaan schilderen. De eerste fase van orde scheppen ziet er altijs nog wanorderlijker uit dan het al was maar dan plots klaart alles uit...dat is voor een volgende bijdrage!
Het atelier Zo zie je maar...nooit wanhopen maar hoe lang zal dat duren? We zien wel. De tuin tot een week na de volgende regen en mijn atelier...tot ik het weer een poosje moet laten schieten, wegens T E D R U K.
Wat ik in feite zou willen doet niet veel ter zaken. In een droom kan je niet leven. Mijn leven kan ik toch niet herbeginnen. Ik wordt een oude knar en krakende wagens gaan het langst mee. Dat het langs alle kanten kraakt en op begeven staat kan ik bewijzen met de vele bezoeken aan de osteopaat die regelmaatig mijn karkas in de juiste plooi probeert te brengen. Als hij er al in slaagt, duurt het altijd maar eventjes omdat ik niet 'niets kan doen' zoals hij mij telkens uitdrukkelijk vraagt met een zichtbare frons op zijn gezicht. 'Blijf meer uit je tuin en je atelier' voegt hij er steeds aan toe. Wie ziet er mij nu 'niets' doen. Ik kan dan even goed mijn plaats op het kerkhof nu reeds reserveren. Daar heb ik wel geen tijd voor...ik heb nog zo veel te doen. Ik mag van hem wel veel wandelen en fietsen - bewegen...niet belasten - Altijd weer datzelfde liedje. Ik zwijg dan lijk vermoord en hij begint dan zo bedenkelijk te lachen.
Ondertussen ga ik mijn gang...zo goed en zo kwaad als het kan. In de tuin blijft veel liggen maar er wordt stilaan veel geoogst. En zou dat moeten laten liggen. Een beetje meer hulp inroepen, dat zal ik in de toekomst meer moeten. Voor 'Kleur in Stalhille' maakte ik bovenstaand paneeltje. Nu nog ophangen! Kan ik daarvoor beroep doen op derden. Je ziet dat van hier! Een nieuw schilderij werd aangezet op een zeer donkere ondergrond en zo zijn we opnieuw op route om lekker niets te doen maar vooral om zeer voorzichtig te zijn. En zitten moet ik ook zoveel mogelijk vermijden. Denk je dat ik nu rechtsta om mijn blog bij te werken? Ik loop tussenin nogal veel rond zodat er natuurlijk geen schot in zit. Niet vergeten hé. Ik ben een oude knar maar met nog veel te veel fut in om niets meer te doen. Moge het jullie goed gaan en steeds welkom. Jullie weten me toch nog wonen hé!
Voor de afwisseling zijn we gisteren nog eens, na vijf jaae, naar trammelant geweest in De Haan. De rommelmarkt kon meer een antiekmarkt genoemd worden want er was meer antiek dan rommel. Veel batjes kon elke 'lowbudgedgezin' daar niet doen. Zelfs de legoblokken waren allemaal veel te hoog geprijsd. We bezochten er ook een te koop staande villa waarvan een deeltje te bezichtigen was met te koop gestelde restjes van de inboedel. Bijna een krot met enkel glas beglaasd...te koop aangeboden voor...'hou je vast' de riante som van 750.000. Er waren veel nieuwsgierigen zoals wij maar weinig geïntereseerde kopers, denk ik toch, zoals op de markt. De foto hieronder op de rommel en antiekmarkt toont nog geen tiende deel van alle aanwezigen We zijn dan maar afgezakt naar het centrum van de echte trammelantgebeurtenissen, het gemeentehuis en de wandeling rond 'de Potinière', tea-room bij de tennispleinen en grote speel en ravottenruimte voor kinderen. Daar hebben we aan een normale prijs genoten van een...hang ik deze keer niet aan jullie neus maar het deed echt deugd en ik rekende de WWpoint nu eens niet mee. Normaal noem ik dat'een zondeke' maar deze keer echt niet. Terug in het duurdere deel van het gewoel kon je echt op de koppen lopen. Toen we bijna aan de tramsporen waren kreeg ik wat ademruimte omdat er een tram was gepasseerd. Zo kon ik op een muurtje gaan staan om de massa te fotografferen. Je moet je voorstellen dat ik vanuit dat punt, in theorie in zeven richtingen evenveel mensen kon op beeld plaatsen om jullie een echt beeld te geven van de omvang van die mensenzee. Van aan het gemeentehuis tot buiten het afgebakende gedeelte deden we ongeveer drie kwartier en dan moesten we nog een paar honderd meter tot aan de auto. Kort na het avondeten ben ik in slaap gedommeld en heb pas deze morgen heel vroeg de herhaling van het nieuws bekeken.
Sedert verleden jaar, doet de kunstroute van Lissewege nu ook Zwankendamme aan. In en rond het kleine dorpskerkje zijn kunstwerkjes te bezichtigen. Dit jaar ben ik bijzonder lang blijven stil staan bij een instalatie onder het groepje bomen die het grasplein bij de kerk wat extra charme geven. Het hele dorp heeft eraan meegewerkt en er staan dan ook in dat legioen schoenen, schoenen in alle maten.
In de bomen hangen luidsprekers en daar hoor je muziek, geluiden en gesprekken met de bewoners. Het gaat over de toekomst van het kleine dorpje, dat dreigt een tweede Doel te worden. Het maakte indruk op mij. De rest van de kunstroute loopt langs 'de geule' (het vaartje) dat dwars door Lissewege loopt, in het dorp zelf en in de kerk en de oude pastorie plus bijhorende ommuurde tuin en dan naar 'Ter Doest' toe en op het grote binnenplein tussen de befaamde schuur en het restaurant.
Maar dit hier, het schoenenlegioen van Zwankendamme, blijft sterk in mijn geheugen hangen. De moeite is het wel waard om eens naar Lissewege af te zakken. De route wordt opgedoekt na 15 september.
Ik heb een tuin vol energie, een hoofd vol negetaieve gedachten en een mond zonder geluid. Is er plaats voor mij? Is er nog tijd voor mij. Ik heb honger naar....
Klaarheid en het verlangen naar alleenzijn is niet meer te stoppen.
Afstand doen van vriendschap omwille van onbegrip. Het kan allemaal. Onder druk staan en geen keuze meer hebben. In een raadsel leven en er geen woorden voor hebben tenzij brabbeltaal. Hardheid van hart doet pijn.
De tijd gaat gestatig verder. Ouder worden, dat voel je zo nu en dan zeer goed. De zomer is bijwijlen de warm en dat voel je ook. Sommige klussen zijn te zwaar voor mijn leeftijd. Dat voel ik pas naderhand. Nu is het enkele dagen uitblazen.
Heimwee is verlangen. Verlangen naar wat niet meer is; verlangen naar wat is maar onbereikbaar; verlangen naar het mooie dat als een beeld in de verbeelding staat. Dit mooie moet je dan zelf tot leven wekken.
Ik geniet van het in beeld gebrachte heimwee van anderen terwijl ik zelf vecht om mijn verlangen toch eens te kunnen waar maken.
Ik zou me beginnen afvragen wat rust in feite inhoud. Als je me vraagt een hektische situatie te beschrijven dan zou dat voor mij gemakkelijker zijn dat de vraag om het over te hebben. We brachten Kaspertje op zaterdag mee met de trein en dat was een eerste keer voor hem. Het jongetje was zeer stil en had ogen te kort. Zo habben we tot vrijdag een logeerdertje en dan brengen we hem terug, opnieuw met de trein. Ik denk dat ik daar in slaap zal vallen. Onze gast is een beetje verkouden, wat betekenent dat we elke nacht eventjes onze nachtrust moeten onderbreken om de kleine weer aan het slapen te krijgen. Als mijn eerste slaap gestoord wordt, vind ik hem niet meer terug maar tegen de ochtend dommel ik dan weg. Ik sta dan op rond 6u30, wat voor jullie nog vroeg is maar voor mij 2u30 later dan gewoonte. Krijg de dag dan nog rond. Mijn ritme ligt behoorlijk overhoop. Overdag is Kasper leuk en aangenaam maar je moet hem voortdurend letterlijk in het oog hebben anders haalt hij kattekwaad uit. Gisteren zat ik een boek te lezen terwijl hij in de zandbak aan het spelen was. Plots sloeg ik mijn ogen op en dat kereltje was de aarde van de bloempotten uit aan het strooien in het fijn wit zand van zijn zandbak. Ik plaatste hem in de hoek en het kind bleef beteutert staan kijken over zijn schouder hoe ik al de zwarte aarde uit de zandbak filterde. Hij is stil blijven staan, zonder een kik te geven tot ik helemaal gedaan had met de bijkomende karwei. Op mijn wenken mocht hij met de bal gaan spelen. De zandbak ging dicht. Ja kaspertje, als je dat al niet mag doen hé! Blijkbaar houdt de jongen van contrasten. Oma was om boodschappen en opa had de handen vol. Terwijl hij sliep had ik vlug nieuwe hekkentjes gemaakt voor de twee doorgangen naar de moestuin. De oude werden te laag, de deugniet kroop er gewoon over. Als hij daar ongemerkt zou ingeraken mag ik waarschijnlijk de groene tomaten proberen te rijpen in de donker berging...plus nog duizend andere mogelijkheden hoe Kasper het zou aanpakken. Beter is het om voorzorgen te nemen en daarom moest ik tijdig ingrijpen. En moest hij ongemerkt in mijn atelier binnen glippen, denk ik dat de vreugde nog groter en zeker kleurrijker ou zijn. De deur altijd dichthouden is de boodschap en alert zijn...Kasper letterlijk steeds in het vizier hebben. Ik wil zeker niet klagen. Het is een zeer aangenaam maar echt doende kind en wij hebben met jongens geen ervaring hé! Kasper mag altijd terugkomen...het is een feest. Hij maakt mijn hart nog wat jonger en blijder maar mijn knoken doet hij toch flink kraken.
Kasper is terug thuis bij papa en mama en vooral bij zusje. Hoe we er geraakten is eerder straffe koek.
We hadden een grotere marge genomen dan gewoonlijk door vroeger te vertrekken naar het station van Brugge maar het regende en daardoor kregen we toch wat vertragingetjes. Op het laatste werd het lopen en vliegen. Ik moest nog mijn 65+ ticket halen en Let was met Kasper voorop gegaan. De bagage was voor mij en ik raakte traag vooruit omwille van een spierscheur juist boven de rechter knie. Reeds was ik in de grote gang naar het perron geraakt als Let me bereikte per gsm...Waar ben je?... en, ik hou de trein tegen. Typisch Let. Ze was naar de conducteur gegaan en het geval uitgelegd en ik zwoegen en zweten, meer strompelen dan gaan, mij forcerend op één goed been, de roltrap op en buiten adem op de trein geraakt en gebeld dat ik erop zat. Let zei me dat ze achteraan zat en beneden. De trein was nml een dubbeldekker en later zou ik vernemen dat hij meer dubbel was dan enkel het dek. Ik begon mijn gesleur om achteraan te geraken. Plots kon ik niet verder meer. Opnieuw per gsm.-Let, waar zit je feitelijk?-voorste trein achteraan maar nu boven en jij? -Achteraan onder. Op dat moment leek het me of ik haar nooit meer terug zou zien...Let in de voorste trein, die maar tot Hasselt reed, met Kasper die na 10 minuten in slaap viel en wakker zou worden even voorbij Brussel. Ik zat, met de bagage, op de aangekoppelde trein die tot Tongeren moest.
Toen kwam de controleur en die zei me dat overstappen in Gent te weinig tijd bood en dat het in Brussel veel te druk was en voegde hij eraan toe, mis je ze zo? Ik beperkte mij tot de breedste glimlach die ik op dat moment kon opbrengen.
Een groot uur later,
strompelde ik naar haar toe en nam haar eens vlug dicht maar Maarten stond met de auto waar hij slechts heel kort mocht blijven staan en alles moest dus opnieuw vlug gaan en ik was niet in de stemming en het vermogen voor vlug. Het werd dus eerder een mislukte knuffel maar de handeling was spontaan en welgemeend.
Om vier uur waren we terug in Brugge en om kwart voor zeven moest ik bij de dokter zijn. Ik had op de trein, opnieuw per gsm, een afspraak geregeld. Toen ik er rond half acht buiten kwam met een grote plakker op de achterkant van mijn rechter bil liep ik recht en bijna ongehinderd en de raad in mijn oren, 'Draag enkele dagen een passend steunverband' en doe het eens rustig aan hé. Zie mij hier al lopen met één van die ambetante dingen op de juiste plaats. Maar wie zal dat zien? Dat verdwijnt toch grotendeels onder de broek? Als het tenminste een lange broek is, ja maar als het warm is draag ik bij voorkeur een kort geval.
Eindelijk rust, verplichte rust. Ik hoor de laatste tijd van jan en alleman dat ik het wat kalmer aan moet doen...ja dat zal ik, als het absoluut niet anders kan.
De gegevens zijn verzameld, de beslissing is gevallen. Het wordt een 'Fuji fine pix S200EXR'. Zoek maar eens op en de prijs ken je dan ook. Alleen moet ik nog even wachten tot hij binnenkomt. De belofte is, begin september. Hij is gloednieuw op de markt en de opvolger van de 'S100fs'.
Samen met een vriend, beroepsfotograaf op rust, zijn we ervoor naar Antwerpen geweest. Het was de afscheidsdag van de zomer op 31 augustus.
We hebben er eentje op gedronken. Van waar ik zat had ik zicht op de ingang van de zoo. Vele mensen snelden voorbij om op tijd hun trein te halen. Wij zaten in alle rust, genoten van de pint en deden de kelner lachen die eerst heel sip keek maar we hebben hem ontdooit waarna hij zijn werk rustiger verder zette en knipoogde naar ons, of was het enkel naar mij, je weet maar nooit hé.
Nu nog geduldig wachten tot de camera er is.
Ik heb die camera dringend nodig want de lessen over beheer van digitale fotografie in SNT zijn donderdag 3 september begonnen. De eerste les is altijd een kennismaking en het iel mee. Volgdende les begint het ernstige werk want wat we dienen mee te brengen wijst in die richting: fototeostel -opgeladen batterijen - leeg geheugenkaartje van minstens 250 Mb - usb kabeltje om het toestel met de PC te verbinden - de handleiding van het toestel - fluostiften. We volgen 'fotoshop elements' wat 100 kost. Wens me maar veel klaarheid van geest. Tot de nieuwe camera er is mag ik mij behelpen met mijn pocketcamera, de travelr DC 7900, in afspraak met de leraar. Daarmee kan ik geen kwaliteitsfoto's nemen.
Wie hoor ik dit jaar klagen over het weer? In elk geval zal je de poes niet horen! Zelf heb ik geen enkele reden om te klagen. Begin september reeds volop rijpe paprika's kunnen oogsten is hier in onze streken hoogst uitzonderlijk. Op 8 september 26°C in de schaduw, is toch goed meegenomen. Na vier uur in de namiddag ben ik niet meer uit de zon te slaan. Deze morgen is het weer opnieuw tot de orde geroepen en mogen we het stellen met hoogstens 20°C. Ondertussen lig ik een heel deel van de dag met mijn rechterpoot op verhogende kussen. Let heeft hem keurig omzwachteld met ijscompressen. Maandagavond leek hij meer op een olifantenpoot dan op een mensenvoet. Het enige dat in zijn nopjes kan zijn, is mijn zomers kleurtje dat nog wat bijgetaand wordt.
Wat het fotoaparaat betreft ging ik eerst voor de laatste nieuwe S200EXR en dat na het lezen van de aankondiging van het aparaat. Nu het er eindelijk is met alle gegevens in détail, kan ik degelijk vergelijken met zijn voorganger de S100fs. De verbeteringen zijn minimaal en er is een heel klein puntje dat de doorslag geeft en dat is de kantelbare viewer voorzien op de 100 en weggelaten op de 200. De prijs van de 200 ligt 50 boven die van de 100.
Ik kies definitief voor het 'Fujifilm Fine Pix S100fs Energy Pack', waardoor ik terzelvertijd met het aparaat ook een sanDisk, een batterij en een opbergtas erbij krijg. Als je dit alles apart moet kopen dan betaal je meer en ik heb die toch nodig. Daarbij blijf ik ook nog juist binnen mijn voorziene budged.
De verbeteringen aan die fototoestellen zal verder gaan evenals het bij de PC het geval is. Koop je vandaag, dan is het morgen al voorbijgestreefd. Het is een zaak van de keuze weten te maken en weten waarom je die bepaalde keuze doet.
Met deze bundel heeft uw camera voldoende energie en krijgt hij ook nog eens de ruimte. De ruimte is terug te vinden in een geheugenkaart en een stevige cameratas. Daarnaast bevat deze combinatieaanbieding een extra accu. Altijd handig als noodvoeding indien de standaardbatterij leeg is.
Het aparaat op zich is volgens de grootte toch nog een lichtgewicht.
Deze uitklapbare viewer geeft voor mij de doorslag omdat je dan het aparaat lager kunt houden dan ooghoogte. Volgens mijn raadgever is dit bijzonder handig. Alle andere eigenschappen zijn ongeveer dezelfde als van de S200EXR
De mogelijkheden van dit aparaat, dat ik na lang beraad en degelijk advies aanschaf, voldoet ruimschoots aan wat ik ervan verwacht. Nu nog hopen aan dat tikkeltje geluk dat je bij techniek altijd moet meehebben. Deze namiddag ga ik naar de tweede les en ik ben er degelijk op voorbereid en er dus klaar voor. Het enige wat mij nog ontbreekt is de CDrom met de fotoshop elements, versie 7.0 We zullen zien. Het is een zeer moeilijke keuze geweest,dzoals men spottend durft te zeggen, een zware bevalling.
Over problemen gesproken; iedereen heeft problemen. Vele daarvan doen we ons zelf aan. Ik ben dikwijls in dat geval, ook nu wee.
Het in gebruik nemen van mijn fotoaparaat mocht geen enkel probleem zijn maar het werd een resem van te temen hindernis. De oorzaak... mijn opgewondenheid.
Eindelijk heb ik een digitale camera, die naam waardig. Ik had reeds twee Aldi-toestellen, goed voor beginners. Ik raakte er gefrustreerd bij. Nooit haalde ik de kwaliteit die ik gewoon was met mijn analoge Canon camera. Daar was een groothoeklens en een matige telelens bij. Nu heb ik met mijn eindejaarspremie van vorig jaar een degelijk toestel aangeschaft met één enkele vaste lens met een groot bereik van 28 - 400mm. Op Snt zijn we al de waarden van de camera aan het bestuderen met een heel klare uitleg van de heer Bart Keereman. Mijn eerste foto's heb ik reeds genomen.
Bij mijn vriend Jan, gewezen beroepsfotograaf, ga ik vandaag mijn licht gaan opsteken. De leerschool is begonnen en het is enerverend boeiend. SNT is goed maar bij Jan krijg ik voorbeelden van foto's en tips om de mijne nog te verbeteren.
Gisteren zou ik met wat hulp van Colette de taal instellen maar ik was zo opgewonden en zenuwachtig dat ik te vroeg op de OK-toets drukte en mijn aparaat was ingesteld in het Japans en ik zat blok. Ja, geraak daar maar eens aan uit. Er is al niet veel overschot als alles in het Nederlands staat.
Ik belde Jan maar die kon er niet aan uit zonder het toestel en de handleiding. De tweede telefoon was naar 'Coolbleu' de shop van 'digitalcom' in Antwerpen waar het toestel vandaan komt. Na meer dan een half uur belden ze terug en zouden mij stap voor stap tot een goed resultaat brengen. We begonnen er aan en plots was de baterij leeg en zaten we blok. Zo'n baterij is nooit helemaal opgeladen bij nieuwe aparaten
De geduldige stem aan de overkant legde de nadruk op symbooltjes. Een zeer schematische kop met een tekstballonnetje, daar moest ik naar op zoek. Hij gaf meteen ook de pagina's van de handleiding waar ik het kon vinden. De man voegsde er nog aan toe dat hij nog te bereiken was tot 9u en dat ik anders maandag of dinsdag maar tot in Antwerpen moest komen
Toen na een uur de tweede batterij opgeladen was had ik in de kortste keren het Nederlands te pakken en drukte ik, rustig geworden, kalm en triomfantelijk, op het juiste moment op OK Zo kon ik verder en nam al heel vlug mijn eerste foto's van hogere kwaliteit dan ik gewoon was met die andere digitale camera's. Moraal van het verhaal: goedkoop is duurkoop en frustratie.
Na de nodige miserie en telefoontjes om de problemen opgelost te krijgen kon ik de eerste foto's maken.
Eerst een groothoekfoto van een deel van onze woonkamer.
De tweede foto, het schilderijin in de woonkamer dat een grote betekenis heeft voor ons. Door dit schilderijn maakten Letje en ik nader kennis met mekaar, met het gekende resultaat.
Als derde en laatste, nam ik een foto van een schilderij in de veranda waarin kleuters meer ontdekken dan volwassenen.
Deze foto's zijn genomen met heel beperkt licht en zonder flits. Ik kon ze op de blog plaatsen met het programma 'fotoshop 3.0'. De instalatie van andere software-elementen laat ik aan meer gespecialiseerden over. De afspraken zijn gemaakt.
De F100sf is in dienst genomen. Ik ben even binnengewipt bij mijn vriend Jan om het aparaat te tonen en om enkele tips te ontvangen. Hij nam een paar foto's.
De eerste toen ik eventjes geeuwde. Het was 10u30 en ik had mijn soep van 10u gemist want ik was reeds een uur op de draai vooraleer ik bij Jan belande.
De tweede, toen ik naar een woord zocht en even tenraadde ging bij de sterren. En daar staat hij dan met zonnekap en al, klaar voor gebruik, tussen de rommel op mijn bureau. Ja, het is reeds een imposant toestel met een vaste, variabele lens, voor zowel groot-als kleinhoek. Om op te bergen in de compacte tas moet ik er telkens de zonnekap afdraaien. Ik kan ook doen zoals de groten...er mee rondlopen op mijn buik.
Het is anders dan voorheen. Met dit aparaat van ongeveer 1kg rondzeulen, is het wel even wennen. Een tas moeten dragen is anders dan een pocketaparaatje in je broekzak meedragen. Het loont wel de moeite. We bezochten op de open monumentendag in Brugge, het opengestelde Godshuis Fontaine in de Zwarte Leertouwerstraat maar daar nam ik geen foto's omdat er veel te veel volk in de omtrek stond. Ik wilde foto's van de monumenten. Op weg naar de Boogaerde school waarin de Brugse academie is gevestigd, wipten we binnen in nog een paar niet opengestelde godshuizen aan de Nieuwe Gentweg. Ik selecteerde één fototje uit de hoop die ik nam. De academie zelf was volledig gesloten en kon men enkel binnen met een gids die een sleutel had. De belangstelling was groot. Daar kregen we een serieuze regenvlaag op onze nek en ik had geen regenkledij voorzien. Het gevolg ervan zit ik hier nu uit te snotteren.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Op onze rouwbrief stond onderaan een opgeplakt berichtje 'Gelieven na de begrafenis de familie te volgen'.
Daar ben ik wel een tijdje zoet mee. Dit jaar zijn de boontjes echt mooi en lekker...letterlijk om op te eten. We zeggen dat soms van Kaspertje ook...hij is toch om op te eten hé, maar dan is het figuurlijk...toch?
Op de tentoonstelling is een beeld bijgekomen. Ik toon mij er regelmatig om al de mensen van de groep een beetje beter te leren kennen. 
Afstand doen van vriendschap omwille van onbegrip. Het kan allemaal. Onder druk staan en geen keuze meer hebben. In een raadsel leven en er geen woorden voor hebben tenzij brabbeltaal. Hardheid van hart doet pijn.
Ik begon mijn gesleur om achteraan te geraken. Plots kon ik niet verder meer. Opnieuw per gsm.-Let, waar zit je feitelijk?-voorste trein achteraan maar nu boven en jij? -Achteraan onder. Op dat moment leek het me of ik haar nooit meer terug zou zien...Let in de voorste trein, die maar tot Hasselt reed, met Kasper die na 10 minuten in slaap viel en wakker zou worden even voorbij Brussel. Ik zat, met de bagage, op de aangekoppelde trein die tot Tongeren moest.
Zie mij hier al lopen met één van die ambetante dingen op de juiste plaats. 
