uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
13-01-2009
dooi
Het mocht gerust nog een weekje blijven vriezen zijn. Damse vaart, één dag met toelating van de overheid. Hoeveel dagen op eigen risico? Je hebt steeds en overal van die waaghalzen of dwazerikken. Nu zal ik stilletjes aan beginnen snoeien. Niet dat er zoveel sierstruiken onder handen moeten worden genomen. Nog elke dag probeer ik minstens één palet uit mekaar te halen. Voor de rest is het verder restaureren. Ik heb daar één paneel dat ik reeds voor de tweede keer bijna totaal moet herwerken omdat de verf is afgeschilfferd. Er is duidelijk iets mis met de ondergrond. De grondlaag zal te dik zijn geweest en zich niet voldoende hebben kunnen hechten. Nu heb ik het totale oppervlak met een fixeermiddel behandeld. Dan is de restauratie echt begonnen. De kleinere werken zijn klaar om te bergen en andere in de plaats te brengen.
De tijd is gekomen om stilaan afscheid te nemen van moeder Louisa. Een zware beroerte heeft haar getroffen. Nu is ze op intersieve bewaking in het ziekenhuis. Binnen enkele dagen wordt ze teruggebracht naar avondrust. Dan wordt overgeschakeld naar paleatieve zorg. Dan kunnen we haar bezoeken, er bij zijn, dag en nacht. Het kan langzaam gaan het kan plots komen. Het is nu de tijd om reeds afscheid te nemen. Haar rechterzijde is totaal verlamd. Ze kan niet meer praten noch slikken. Ze zal worden gevoed mat een maagsonde. Nu ligt ze nog intravaineus gevoed. Alleen haar ogen spreken nog een verwarde taal van angst en soms een waas van een lach op haar verkrampte gezicht. Alles staat nu in teken van zorg voor en afscheid haar.
Verdriet om mama Louisa grijpt diep in ons hart. Dan is er de vreugde omwille van de geboorte van Iben, het eerste kindje van Let's peteking Geertrui. En alsof dat nog niet voldoende was is Liesbet hier om stage te lopen, hier in Stalhille. Ze moest maandag starten maar werd ziek en zat met de buikgriep. Ze mocht van de directrice niet starten omdat ze vreesde dat haar leerkrachten om beurten zouden sneuvelen. Vandaag is ze dan vertrokken. Ik ben benieuwd. Twee dagen lag ze in haar bed. Ze is opgetrokken met een lege maag. Het is gelukkig maar een halve dag vandaag.
De betekenis van soap is voor mij een verhaal waar geen einde schijnt aan te komen en waar heel veel gebeurd zonder dat het verhaal echt vooruit gaat. De ontknoping komt dus helemaal op het einde maar dat kan maanden of jaren duren.
Wij hier beleven reeds maanden zo'n verhaal met een digicorder, met dat verschil dat het verhaal maar niet op hang wilde komen. Hopelijk komt hier wel vlug een gunstige ontknoping of ik stap over naar Belgacom maar die geven bijna niets anders dan ongeloofwaardige reclame.
digcorder leuke verwachting
Als je dat symbooltje van telenet bekijkt met de lachende mond en dat knipoogje, dan weet je genoeg. En ik heb er fijn genoeg van. Als ik een symbooltje zou moeten tekenen van mijn gevoelens nu dan zouden de twee ogen wijd open stand en de mond andersom gebogen.Nog zo een symbool dat vlug kan omslaan in het tegenovergestelde. of wil je het groter en sjieker
Laat mij maar bij telenet blijven. Het verhaal met de digicorder begon drie maanden geleden toen we een flattv kochten en wilden overschakelen naar digitale TV. 'Indi' waar wij bij waren zonder het te weten, was overgenomen door Telenet maar de zeer gunstige aanbieding van telenet gold niet voor ons. Tweede luik: Veertien dagen geleden was het dan zo ver. Nu ging het wel om een digikorder aan te schaffen of te huren. De uitleg van de verkoper leek simpel en was heel duidelijk...maar het lukte niet. Wij maar een weekje wachten tot Leen en Maarten op bezoek kwamen. Hoe onderlegd Maarten ook is, het lukte maar niet. De digicorder moest vanuit telenet opnieuw geactiveerd worden. Ook daarna lukte het nog niet. De maandag gebeld naar de verkoper. Onder begeleiding maar installeren, geen succes. Binnendragen en vaststellen dat hij een defect had. Derde luik: Een nieuwe meegekregen en helemaal in de winkel op punt gezet. We hadden enkel nog de kabeltjes in te pluggen maar....hoe kan je het raden...duizend keer niets. Onder telefonische begeleiding bleef ook dit maal het resultaat uit. Vierde luik: De technieker werd gestuurd en die zocht en goochelde met in en uitpluggen en veel in zijn haar en achter zijn oren krabben. Diagnose...stuk, deffect, kapput in alle variatie. Omdat het reeds een vervangelement was had hij geen reserve mee. Donderdag is dat gebeurd. Vierde luik. In de firma slaat de griep toe en het gevolg is dat we pas volgende week woensdag zullen weten of er eindelijk een happy end aan die digicordesoap komt. Nu wachten we op het vijfde en hopelijke finale luik. Het moet je maar gebeuren. We kijken voorlopige een beetje minder scherp analoog. Heel dat geval heeft toch één voordeel; je leert heel wat termen bij en geduld moet je in het moderne leven in crisis zowiezo toch hebben of je gaat gewoon onderuit. Terwijl wij geduld oefenen en er nog om kunnen lachen wens ik jullie veel leesgenot. Misschien geniet je wel van Belgacomtv en heb je stiekem leedvermaak.
Ja, elke dag naar het ziekenhuis en geen vordering meer kunnen verwachten, enkel achteruitgang of plots een telefoontje krijgen dat het voorbij is.
Ik beantwoord mails, schrijf artikels, maak foto's en sla die op om dan te gebruiken op de sites.
Elke morgen kwart voor zeven van hieruit vertrekken om Liesbet uit haar bed te bellen en naar hier te brengen voor haar luisterstage op school.
In de tuin werken gedurende maximum een uurtje en dan helpen voor het eten. Lezen en nog eens lezen, schilderen en computeren. Dit alles goed door mekaar geschud tot een gezonde mix. In de namiddag rust ik wat en dan zijn we naar het ziekenhuis. Hier in Stalhille moeten we rekening houden met een omleiding want er wordt gewerkt aan het eond punt van Vijfwege en in Brugge moet je langs de expresweg heen rijden om in St-Jan te geraken. s'Nachts droom ik van omleidingen en.... zweefauto's.Verbeelding troef. het is een kwestie van dag en nacht bezig te blijven. Dromen zijn geen bedrog...wat ze ons in het verleden ook hebben wijsgemaakt.
Men zegt altijd, derde keer goede keer. Ook in de soap van de aansluiting naar digitale televisie is dat hier gebeurd. Bij de derde omwisseling, dit maal door een technieker van telenet is het gelukt. Dit maakt dat ik nu digitaal kijk met de vierde digicorder op rij. Volgens de technieker van Telenet was het signaal te zwak en moet bij elke vervanging van een aparaat met een nieuw, de oude voeding ook vervangen worden. Eindelijk veel klaarder beeld en een uitbreiding van 10 posten. De informatie die door de winkel werd gegeven verschilde van technieker tot technieker en ik heb er vier of vijf aan het woord gehad, in de winkel, thuis, in de herstelruimte en aan de telefoon. Toch wilde het niet lukken. Gisteren heb ik dan kort na de middag maar zelf gebeld naar Telenet en om 16u stond hier reeds een technieker die in anderhalf uur alles onderzocht, kabels verving en heel rustig de zaak op punt zette. De man was uiterst bekwaam en voornaam. Pittig detail: de man is zwart, een Ganese Belg uit Oostende. Hij spreekt perfect Nederlands en zeer vloeiend Oostends.
Gezondheidsrapport van mama Louisa. Alle voeding en genezende medicatie gestopt. Paliatief regime opgestart waar zo pijnloos mogelijk naar het einde wordt toegeleefd. Wij hebben allemaal afscheid genomen. Er is een tijdelijke opflakkering omdat de maag niet meer belast wordt en nu , zoals bij onze moeder Elodie, is het stil en eerbiedig wachten tot het kaarsje plots is uitgebrand.
Ons moeder is vandaag juist 1 jaar geleden 0m 13u13 heen gegaan.
Moeder Elodia was een melodie van goedheid en taaiheid, terwijl mama Louisa een symphonie was van kracht en vastberadenheid. Wat ze echt gemeen hadden was hun blijheid en liefde voor vooral hun kleinkinderen. Ik had twee prachtvrouwen als voorbeeld en houd een gevoel van vooral dankbaarheid over.
Vandaag is het de zesde dag dat ma zonder voeding ligt. Colette is twee dagen in Leuven geweest om Leen te depaneren die ziek in bed ligt terwijl Kasper ook ziek is. Het ergste leed is daar geleden en Gisteravond kwam Let terug. Ik ben haar tegen 21u gaan ophalen aan de trein. Daarna zijn we samen Liesbet gaan ophalen. Gewoonlijk haal ik haar 's morgens om 7u maar er was regen voorspeld, die er effectief is. Regen op een vervroren ondergrond betekent altijd gladheid voor mogelijk. Vandaag moet Liesbet maar één lesje geven in het derde leerjaar en voor de eerste keer zal ze er alleen voor staan omdat het een klas is met 3de en 4de leerjaar samen en de juffrouw het vierde leerjaar afzonderlijk wil nemen. Wij wensen Liesje het beste. Ze raakt wat vermoeid omdat ze naast de voorbereiding, het wennen om voor de klas te staan, ook nog met al die verslagen opgezadeld zit die binnen een bepaalde tijd, per mail, moeten doorgestuurd worden naar de normaalschool van Tielt.
Als ik geen hartaanval wil krijgen, zal het zich niet mogen herhalen. Er is zo goed als niets gebeurd maar de gevolgen hadden erg kunnen zijn voor ons. Het was toch even 'verschieten' hoor.
Omdat we, na het overlijden, zaterdagmorgen, van mama Louisa, en we niets meer konden doen vóór maandagochtend, zijn Let en ik eventjes gaan wandelen aan zee, in De Haan. De bedoeling was, een frisse neus op te halen. Na een half uur waren we terug bij de auto.
Mijn sleutels hoefde ik niet te zoeken want ik schrok me bijna een ongeluk. Daar zaten ze, versteven en koud...maar ze waren niet weg. De sleutels staken aan de buitenkant op de deur van de auto.
Letje suste mijn verschot met...'maar er is niets gebeurd'. Dat hielp en ik vermande mij door te beamen en zei luidop...ik mag er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren en reed rustig weg. We zijn naar avondrust gereden om een begin te maken aan de ontruiming van mama's kamer en Colette zou nog even een bezoekje brengen bij haar. Roos en Filip kwamen toe toen wij juist terug bij de auto kwamen om onze spullen te bergen. Filip en Colette zijn samen naar het mortuarium gegaan en Roos en ik wandelden tot aan de Lourdesgrot in het domein van de Witte Paters. Ik heb mama gezien toen ze nog mooi lag maar nu komt er verandering in en zeker niet ten goede. Roos heeft haar gezien toen ze in de kamer zeer mooi, als een slapende oma, opgebaard lag maar wil ook niet meer gaan.
Ik dacht niet meer aan het voorval van De Haan maar mijn verbeelding hield een nachtelijke animatie in petto. Het werd een slapeloze nacht van woelen en keren maar ik bleef er behoorlijk rustig bij want in feite had mijn verstrooidheid geen ander gevolg dan koude sleutels en eens degelijk schrikken. Ik laat het aan jou over jouw verbeelding ook eventjes te laten werken, wat de gevolgen hadden kunnen zijn
Onze auto stond geparkeerd in een straatje met heel weinig passage, vooral in de winter. Was het seizoen geweest dan mocht ik 9 op 10 fluiten naar onze nieuwe wagen en mijn huissleutels. zoiets is nooit eerder gebeurd en ik hoop... laat maar, je weet wel wat ik verder wil zeggen.
Nu ma (bomma voor de kinderen) gestorven is lijkt het wel of we allemaal geweldig lijden onder de kou. Plots heb ik behoefte om elke avond met een warm kersenpitjeskussentje mijn bed op de warmen. Sedert ik 13 kg vermagerde, juist vóór de winter klutter ik zo wie zo van de kou. Vroeger droeg ik in de winter 2 paar lichte kousen en ik heb het nu opgetrokken naar drie en er is nog geen overschot. Gisteren zwommen de vissen boven maar deze morgen zijn ze weer naar de diepte gezakt. De winter speelt met mijn voeten en met hun vinnen.
Na heel intens beleefde dagen van afscheid herneemt het gewone leven maar...het zal nooit meer zijn als voorheen. Nu staan zowel Colette als ikzelf aan de top van de pyramide...oma en opa. Wens ons veel sterkte en veel genieten. Als oma klopt, is de vlieg dood en heeft opa een blauw oog omdat hij zich moeit in haar bezigheid.
Wij staan er nu alleen voor en de dagen na de uitvaart en het defenitieve afscheid voelen leeg aan. We halen veel slaap in. Ik ben in de voormiddag naar de tuinclub geweest van Velt. Het was de eerste samenkomst van het jaar en het liep een beetje van de hak op de tak. We waren maar met 8 en iedereen kwam aan het woord. Let was ondertussen naar de hoogmis in Zevenkerken. We waren met een kwartier verschil thuis. Ik als eerste dekte de tafel en zette de patatten op en toen Let Thuis kwam moest nog enkel de vis opgewarmd worden. Het was Hondsgaai (wat wij verkeerdelijk zeepaling noemen) gebakken in gesneden groentjes. Dat is ook eens lekker voor een zondag. Het kan niet altijd kip of biefstuk zijn en de wekelijkse frieten zijn voor mij verleden tijd omdat ze te zwaar doorwegen op mijn lichaamsgewicht. Uitzonderlijk doe ik me nog wel eens te goed aan frieten maar dan moet ik enkele dagen de riem snoeren of de uiterst magere kant uitgaan met mijn voedselkeuze. In de namiddag zijn we ons wandelingetje aan de kust gaan doen en de auto stond op dezelfde plaats als een week geleden, toen ik de sleutels aan de buitenkant liet zitten. Deze keer liep alles zoals het hoort. Het viel ons op dat er veel te koop staat in De Haan, van villa's tot horecazaken. We komen nu allebei tot rust. Let moet deze week relatief veel werken, om haar onderuren die ze kreeg door de solidaritiet van de collegas's, weg te werken. Dit is maar een tijdelijk gedoe tot ze effen staat. Naar bomma toe ontstaat nu hetzelfde als vorig naar naar moeder toe; dankbaarheid voor wat ze was en betekende voor ons. Nu moeten wij verder als oma en opa. We zijn er beiden klaar voor.
De kleur van het eerste groen. Ik kan het echt niet laten het er eventjes op te plaatsen.
Nu ga ik gewoon verder. De lente is op komst en dan komen de bezigheden bij hopen op me af.
Welke kant moet ik uitkijken...zeg het mij want ik wil kijken in alle windrichting ineens. Het lukt altijd maar naar één van de vier kanten, hoe hard ik ool probeer. Ik ben er half scheel van geworden maar het lukt echt niet, zelfs niet om minimaal twee kanten tegelijk uit te kijken. Foto's van de tuin heb ik maar niet van de andere bezigheden.
Het is niet omdat de titel zo luidt dat ik het ook doe hoor. Dat denk je toch niet of toch wel?! Vroeger gebeurde dat wel eens meer. Gisteren ben ik binnen gebleven. Afwisselend heb ik paneeltjes een witte grondlaag geven, tv gekeken, gelezen en op de PC gewerkt. die paneeltjes voer ik dan naar onze lagere school. De kinderen zullen die beschilderen en gaan daarmee meedoen aan ons jaarlijks project, 'Kleur in Stalhille'. Zo moet ik er 96 klaar hebben tegen na het crocusverlof.
Je moet het als man maar meemaken en dan horen; jij hebt toch geen geduld zeg! Vrijdag namiddag vroeg ze mij om mee te rijden naar Bredene en Oostende. We zouden de GPS gebruiken. Ik had het moeten weten 'Mannen luisteren niet en vrouwen kunnen geen kaart lezen'(titel van een uit het Amerikaans vertaald boek). De vraag is, of ze dan een GPS kunnen instellen. Aangezien we er voorbijkwamen zouden we eerst appelen en peren kopen in het fruitbedrijf Adriaensens in Klemskerke. Dit was de eerste keer die namiddag dat de dame van de GPS zei 'herberekenen' Ik was moedwillig 100m uit de weg gereden. Toen we terugkeerden moest ze opnieuw herberekenen. Toen we ter hoogte van de afslag naar Bredene kwamen negeerde madam GPS die weg. Toen rook ik reeds onraad. Een eindje verder waren er wegenwerken en de totale baan was afgesloten. Ze moest meerdere keren herberekenen vooral ik tegen haar advies in langs de Plasendaalse vaart richting Oostende reed. Ik was namelijk aan de kant gaan staan en had Let het adres gevraagd. Ja daar hadden we het al. Niet in de koestraat in Bredene moesten we zijn maar in de koestraat in Zandvoorde-Oostende. We moesten ook op de Torhoutsteenweg zijn in Oostende zelf waar ze een boodschap van 5minuutjes zou hebben. Waar zond mevrouw GPS ons heen. Mijn vrouw beweerde, de koestraat, maar wist in de verste verten niet meer wat ze als eerste had geplaatst. Het was natuurlijk 'Kid Planet' in Oostende. Dat was niet erg want die lagen in dezelfde beginrichting. Madam GPS had juist aangekondigd 'rijd 600m tot aankomst bij de bestemming aan de rechterzijde toen Let riep...je bent er voorbij. Het is hier aan de linkerkant. Zeg, je moet terugkeren hoor. Ik was even doorgereden om een geschikte draaipositie te hebben en het zat er reeds op. Ik ben drie kwart in de auto blijven luisteren naar klasiek om Klara. Zo kam ik tot rust. Mijn siesta had ik gemist en omdat onze auto ook nog geparkeerd stond voor de winkel 'Slaapcomfort' dommelde ik voortdurend weg. Er was geen enkele parkeerplaats vrij bij 'Kids Planet', maar bij 'Slaapcomfort' na een poosje ook niet meer maar allemaal gingen ze de kinderwinkel binnen. Na drie kwart kwam ze terug al puffen en al blazen. Ik moest er niet mee lachen. Toen ik zei dat haar 5 minuten bijzonder lang hadden geduurd wist ik het vlug. 'Ik kan er niets aan doen want het is daar totale uitverkoop en zo kreeg ik 10% korting'. Ik was dubbel blij in de auto te zijn gebleven. De muziek was goed en ik had gerust. We raakten zonder moeilijkheden in de koestraat bij stoffenhandel Verkempnck waar ze gespecialiseerd zijn in verduisterings stoffen voor gordijnen. Ik ging mee. Direct zag ze een stofje dat haar aanstond. Ik wist het 100% zeker dat ze daarmee buiten zou komen maar ze wilde nog eens rond kijken voor het geval. Ik zei het bijna ongemerkt aan de verkoper en ik voegde er aan toe; als ze me hoort neemt ze een andere stof. Ik ben teruggekeerd naar de auto maar de mooie muziek was er niet meer. Dan ben ik naar een vervuilde vijver weest kijken die naast de winkel lag. daar hadden ze pas een rij bomen gesnoeid en ze kaal en veelarmig achtergelaten met de verwarde takken nog rondom rond gezaaid. Bijna een half uur later is ze buiten gekomen met...jawel, het stofje dat dadelijk bij haar in de smaak viel. Moest ik haar nu nog geen klein beetje kennen dan zouden we voortdurend ruzie hebben. Geduld is een heel mooie deugd. Ze moet niet meer komen met 'Jij hebt toch geen geduld zeg!'Vroeger zou ik me kwaad hebben gemaakt of thuis zijn gebleven maar dat ius er met de jaren uit gesleten. Een bijkomende reden was, dat ik me in de tuin te pletter zou werken. Mijn energie is groter dan mijn rug sterk is. Om het gedrag van de GPS te leren kennen en te weten hoe je er mee omgaat, had ze deze terug ingesteld om naar huis te rijden. Toen die mevrouw me links wilde sturen met de autosnelweg aan mijn rechterzijde, heeft ze voor de laatste keer moeten herberekenen. Bij een eventuele volgende rit wil ik assisteren bij het instellen van dat o zo nuttige aparaat!? Vroeger had ik dat helemaal niet vandoen. Met ouder te worden, en het verkeer veel ingewikkelder dan vroeger maak ik er nu toch dankbaar gebruik van.
Er is niemand om mij goede morgen te wensen. Ik kon de slaap maar niet vatten. Uitzonderlijk, heel uitzonderlijk werd ik pas wakker tegen 7u. Ik ben helemaal suf en stijf en stram van de 'tuimelpeire' die ik gisteren deed...en mijn broek is niet kapot maar zit wel onder het bloed, souvenirbloed, noem ik dat.
Het is een nieuwe dag. De zon schijnt van heel vroeg reeds volop. De enige stoornis in de lucht zijn vliegtuigstrepen, wat erop wijst dat het daarboven behoorlijk vochtig is.
Ik ben reeds de laat opgesnoeiede linde weest bekijken en fotograferen en de berg takken die door hard werken moet omgezet worden in bussels of in hakseling maar het zal niet voor vandaag zijn. Het zal echt niet voor vandaag zijn. Mijn rechterhand zit opgezwollen en ik heb moeilijke greep en ik loop met een spakke. Iemand belde mij om boodschappen te halen en zo al ik wel gerodeerd geraken. Als je op zondag werkt, moet je de maandag rusten.
Hij ziet er waarempel fierder en jonger uit dan voorheen. En de berg werk dat hij me aansmeert kan hem precies niet schelen. Efkens mijn wonden likken en er morgen weer proberen tegenaan te gaan. Misschien ga ik er ook wel een dagje tussenuit. We zullen wel zien. ondertussen zijn er reeds enkele sluierwolken.
Ik weet niet hoe het nu verder moet met deze blog. De drang om er mee te stoppen zit hoog maar ik laat er een tijdje over gaan. Ik weet niet hoe lang ik de zelfsensuur kan volhouden. Is het wel nodig? Blijkbaar wel! Ik zei niets negeatiefs, integendeel maar het valt bij sommigen niet in goede aarde. Vooral diegenen die niet op de PC komen geven de indruk wantrouwig te zijn. Ik moet heel veel van me afschrijven omdat ik heel veel alleen zit. Ook nu weer drie dagen alleen.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
digcorder .jpg)
leuke verwachting
Nog zo een symbool dat vlug kan omslaan in het tegenovergestelde.
of wil je het groter en sjieker
Verbeelding troef. het is een kwestie van dag en nacht bezig te blijven. Dromen zijn geen bedrog...wat ze ons in het verleden ook hebben wijsgemaakt.
