uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
30-01-2009
vierde recorder
Men zegt altijd, derde keer goede keer. Ook in de soap van de aansluiting naar digitale televisie is dat hier gebeurd. Bij de derde omwisseling, dit maal door een technieker van telenet is het gelukt. Dit maakt dat ik nu digitaal kijk met de vierde digicorder op rij. Volgens de technieker van Telenet was het signaal te zwak en moet bij elke vervanging van een aparaat met een nieuw, de oude voeding ook vervangen worden. Eindelijk veel klaarder beeld en een uitbreiding van 10 posten. De informatie die door de winkel werd gegeven verschilde van technieker tot technieker en ik heb er vier of vijf aan het woord gehad, in de winkel, thuis, in de herstelruimte en aan de telefoon. Toch wilde het niet lukken. Gisteren heb ik dan kort na de middag maar zelf gebeld naar Telenet en om 16u stond hier reeds een technieker die in anderhalf uur alles onderzocht, kabels verving en heel rustig de zaak op punt zette. De man was uiterst bekwaam en voornaam. Pittig detail: de man is zwart, een Ganese Belg uit Oostende. Hij spreekt perfect Nederlands en zeer vloeiend Oostends.
Ja, elke dag naar het ziekenhuis en geen vordering meer kunnen verwachten, enkel achteruitgang of plots een telefoontje krijgen dat het voorbij is.
Ik beantwoord mails, schrijf artikels, maak foto's en sla die op om dan te gebruiken op de sites.
Elke morgen kwart voor zeven van hieruit vertrekken om Liesbet uit haar bed te bellen en naar hier te brengen voor haar luisterstage op school.
In de tuin werken gedurende maximum een uurtje en dan helpen voor het eten. Lezen en nog eens lezen, schilderen en computeren. Dit alles goed door mekaar geschud tot een gezonde mix. In de namiddag rust ik wat en dan zijn we naar het ziekenhuis. Hier in Stalhille moeten we rekening houden met een omleiding want er wordt gewerkt aan het eond punt van Vijfwege en in Brugge moet je langs de expresweg heen rijden om in St-Jan te geraken. s'Nachts droom ik van omleidingen en.... zweefauto's.Verbeelding troef. het is een kwestie van dag en nacht bezig te blijven. Dromen zijn geen bedrog...wat ze ons in het verleden ook hebben wijsgemaakt.
De betekenis van soap is voor mij een verhaal waar geen einde schijnt aan te komen en waar heel veel gebeurd zonder dat het verhaal echt vooruit gaat. De ontknoping komt dus helemaal op het einde maar dat kan maanden of jaren duren.
Wij hier beleven reeds maanden zo'n verhaal met een digicorder, met dat verschil dat het verhaal maar niet op hang wilde komen. Hopelijk komt hier wel vlug een gunstige ontknoping of ik stap over naar Belgacom maar die geven bijna niets anders dan ongeloofwaardige reclame.
digcorder leuke verwachting
Als je dat symbooltje van telenet bekijkt met de lachende mond en dat knipoogje, dan weet je genoeg. En ik heb er fijn genoeg van. Als ik een symbooltje zou moeten tekenen van mijn gevoelens nu dan zouden de twee ogen wijd open stand en de mond andersom gebogen.Nog zo een symbool dat vlug kan omslaan in het tegenovergestelde. of wil je het groter en sjieker
Laat mij maar bij telenet blijven. Het verhaal met de digicorder begon drie maanden geleden toen we een flattv kochten en wilden overschakelen naar digitale TV. 'Indi' waar wij bij waren zonder het te weten, was overgenomen door Telenet maar de zeer gunstige aanbieding van telenet gold niet voor ons. Tweede luik: Veertien dagen geleden was het dan zo ver. Nu ging het wel om een digikorder aan te schaffen of te huren. De uitleg van de verkoper leek simpel en was heel duidelijk...maar het lukte niet. Wij maar een weekje wachten tot Leen en Maarten op bezoek kwamen. Hoe onderlegd Maarten ook is, het lukte maar niet. De digicorder moest vanuit telenet opnieuw geactiveerd worden. Ook daarna lukte het nog niet. De maandag gebeld naar de verkoper. Onder begeleiding maar installeren, geen succes. Binnendragen en vaststellen dat hij een defect had. Derde luik: Een nieuwe meegekregen en helemaal in de winkel op punt gezet. We hadden enkel nog de kabeltjes in te pluggen maar....hoe kan je het raden...duizend keer niets. Onder telefonische begeleiding bleef ook dit maal het resultaat uit. Vierde luik: De technieker werd gestuurd en die zocht en goochelde met in en uitpluggen en veel in zijn haar en achter zijn oren krabben. Diagnose...stuk, deffect, kapput in alle variatie. Omdat het reeds een vervangelement was had hij geen reserve mee. Donderdag is dat gebeurd. Vierde luik. In de firma slaat de griep toe en het gevolg is dat we pas volgende week woensdag zullen weten of er eindelijk een happy end aan die digicordesoap komt. Nu wachten we op het vijfde en hopelijke finale luik. Het moet je maar gebeuren. We kijken voorlopige een beetje minder scherp analoog. Heel dat geval heeft toch één voordeel; je leert heel wat termen bij en geduld moet je in het moderne leven in crisis zowiezo toch hebben of je gaat gewoon onderuit. Terwijl wij geduld oefenen en er nog om kunnen lachen wens ik jullie veel leesgenot. Misschien geniet je wel van Belgacomtv en heb je stiekem leedvermaak.
Verdriet om mama Louisa grijpt diep in ons hart. Dan is er de vreugde omwille van de geboorte van Iben, het eerste kindje van Let's peteking Geertrui. En alsof dat nog niet voldoende was is Liesbet hier om stage te lopen, hier in Stalhille. Ze moest maandag starten maar werd ziek en zat met de buikgriep. Ze mocht van de directrice niet starten omdat ze vreesde dat haar leerkrachten om beurten zouden sneuvelen. Vandaag is ze dan vertrokken. Ik ben benieuwd. Twee dagen lag ze in haar bed. Ze is opgetrokken met een lege maag. Het is gelukkig maar een halve dag vandaag.
De tijd is gekomen om stilaan afscheid te nemen van moeder Louisa. Een zware beroerte heeft haar getroffen. Nu is ze op intersieve bewaking in het ziekenhuis. Binnen enkele dagen wordt ze teruggebracht naar avondrust. Dan wordt overgeschakeld naar paleatieve zorg. Dan kunnen we haar bezoeken, er bij zijn, dag en nacht. Het kan langzaam gaan het kan plots komen. Het is nu de tijd om reeds afscheid te nemen. Haar rechterzijde is totaal verlamd. Ze kan niet meer praten noch slikken. Ze zal worden gevoed mat een maagsonde. Nu ligt ze nog intravaineus gevoed. Alleen haar ogen spreken nog een verwarde taal van angst en soms een waas van een lach op haar verkrampte gezicht. Alles staat nu in teken van zorg voor en afscheid haar.
Het mocht gerust nog een weekje blijven vriezen zijn. Damse vaart, één dag met toelating van de overheid. Hoeveel dagen op eigen risico? Je hebt steeds en overal van die waaghalzen of dwazerikken. Nu zal ik stilletjes aan beginnen snoeien. Niet dat er zoveel sierstruiken onder handen moeten worden genomen. Nog elke dag probeer ik minstens één palet uit mekaar te halen. Voor de rest is het verder restaureren. Ik heb daar één paneel dat ik reeds voor de tweede keer bijna totaal moet herwerken omdat de verf is afgeschilfferd. Er is duidelijk iets mis met de ondergrond. De grondlaag zal te dik zijn geweest en zich niet voldoende hebben kunnen hechten. Nu heb ik het totale oppervlak met een fixeermiddel behandeld. Dan is de restauratie echt begonnen. De kleinere werken zijn klaar om te bergen en andere in de plaats te brengen.
Het klinkt raar hé maar nu het 's nachts buiten enkele graden warmer is haalt het hier binnen enkele graden minder. De uitleg is eenvoudig. Als je met electriciteit verwarmt, laden de spaarkachels warmer op. Er is buiten aan de noordkant van het huis een voeler gemonteerd die bepaald hoeveel de kachels moeten opladen. Die warmte straalt onmiddelijk af op het interieur, ook zonder dat de ventilatie aan staat. Bij -7° is het hier in huis, bij het opstaan ruim 20°. Nu het +2° is gedurende de nacht, is het hier deze morgen maar 17° en moet ik warmte bijblazen tot 20°. Daarom regel ik de thermostaat die 's nachts uitgeschakeld is. Logisch toch...hoe kouder buiten, hoe warmer binnen.
Een dochter hebben die cultureel blijft evolueren moet je natuurlijk stimuleren. Alhoewel het niet in mijn aard ligt om laat uit te gaan, heb ik gisterenavond chauffeur gespeeld voor Liesbet. Let was natuurlijk ook mee. Om dat mogelijk te maken ben ik in de namiddag naar boven gegaan om er een deugdoende tuk van een paar uur te pogen. Het lukte waarempel nog ook. Het ging door in de stadsschouwburg van Tielt. Dit vergt al vlug meer dan een half uur rijden en bij zulk weer kan je niet voorzichtiog genoeg zijn en deden we er een goede drie kwart over. Mauro Pawlowski & Ramsey Nasr. De titel van hun optreden:'GELETTERDE MENSEN' Als je meer wilt weten over die twee gozers dan tik je gewoon hun naam in bij Google en je zal wel zien wat er te rapen valt, o.a wat hieronder volgt. Die tekst paste ik lichtjes aan.
Mauro Pawlowski & Ramsey Nasr
van 13 december tot 31 januari
'mankerende geest en veel lef' Eindelijk is het zover. Het reeds lang aangekondigde programma toert in december 2008 en januari 2009 langs Vlaamse en Nederlandse schouwburgen. Tussen het moment van de eerste plannen en deze 'Geletterde Mensentournee' heeft de carrière van spitsbroeders Nasr & Pawlowski een hoge vlucht genomen. Nasrs stadsdichterschap is niet geheel onopgemerkt voorbij gegaan en Mauro is via DEUS uitgegroeid tot één van de meest charismatische (en veelgevraagde) rockmuzikanten van het ogenblik. Ramsey Nasr en Mauro Pawlowski slaan nu definitief de handen in elkaar en presenteren een spectaculaire productie. Hierbij zal Pawlowski voor het eerst als schrijver naar voor treden, wat daarom niet betekent dat Nasr zich als rockgitarist zal outen. De heren bivakkeren al weken in het repetitielokaal, vastberaden om hun beider gecreëerde teksten en melodieën om te smelten tot een voorstelling zonder weerga.
Dat lukt hun best want vooral Liesbet, maar ook Let en ikzelf hebben ervan genoten. Het duurde wat lang en zo waren we van even na zes vetrokken en pas even na middernacht weer thuis. OOk ons nieuwjaarsgeschenk van de kinderen is, onder de impuls van Liesbet, een keuze geworden uit het cultuurpakket van stad Brugge. We kunnen elk voor 25 genieten van één of meerdere voorstellingen. Het aanbod geld één jaar.
Ik ben er eidelijk aan begonnen. Eerst heb ik mij toegespits op een zojuist hersteld werkstuk dat uit mijn handen glipte en de hoek van de plaat deed splijten. Eerst ga ik dat lijmen en een spanvijs op plaatsen en als het droog is kan ik dan verder werden aan het hermaken van de hoek met plamuur.
Er zijn niet veel woorden nodig tenzij dat ik begin met een foto waar warme schoonheid rivaliseert met kille schoonheid. Geniet met mij. Naderhand waren mijn vingers kille, kleurrijke ellende.
Voor de rest kom ik deze voormiddag niet meer buiten. Na de PC gan ik in het atelier verder schilderijen op paneel, die buiten beschadigd werden, restaureren.
Dan is het plots toch rap gegaan. Een eindcontrole bij de dokter. Geen verpleegster meer. Geen dauwerbinde of compeelverband meer nodig. Nog eventjes beschermen met een simpel verbandje. Het besluit was; dan is het toch nog heel vlug genezen voor zo'n lelijke diepe wonde. Nu is het een roodachtig lidteken dat er bij mij niet zo regelmatig en min of meer rechtlijnig uitziet maar heel wat grilliger en de naaitekens zijn niet zo zichtbaar. Het heerlijkste gevoel is....als ik 's morgens rond 4u ongehinderd van een deugdoend dagelijks stortbadje geniet. Nu hoef ik mijn been niet meer uit de kabine te houden en zeer behoedzaam de sproeier te hanteren. Dat ik daarbij de badkamer zo af en toe bijna onder water deed lopen heeft Letje er geduldig bijgenomen. En nu wat voorzichtiger aan hé! Dat is de raad die ik tot zagens toe moet aanhore. Ook met het nodige geduld.
Sedert gisteren mag het rekverband bij de wondverzorging weggelaten worden. Tot na de kou moet er nog een heel klein verbandje op de toegegroeide wonde blijven. Ik heb geen last meer van onevenwicht, ook geen pijn meer. Waar ik wel mee zit geplaagd maar je moet er afblijven, is hevige jeuk. Dat zou een ambetant maar goed teken zijn. Tot nog toe had ik rare gevoelens van onevenwicht.
Mijn omwonden linkerbeen had het warmterwijl mijn rechter been echt koud aanvoelde.
Ik heb het een beetje opgevangen door links maar één sok te dragen en rechts twee. Het effect was ondermaats.
Maar wat stelde ik ook vast? Mijn rechterhand voelde ook koud en mijn linker niet. Solidariteit onder de ledematen. Ik had het gevoel en de neiging hele dagen scheef te lopen. Je moet eens een trap oplopen met een warme en een koude voet of een warme schotel aannemen met een warme en koude hand.Ik ben veel gewoon maar dat was toch even wennen. Ik mag van geluk spreken dat mijn hart aan de linkerkant klopt. Ik mag er niet aan denken wat de gevolgen zouden zijn geweest moest het rechts logeren. Bij het voelen van mijn rechter- en linker pols was ik wel gerust gesteld. Deze twee zijn op minst solidair met mij.
Morgen komt toch niet omdat we altijd in het nu leven. Wat zopas geleefd is, behoort reeds tot het verleden en is onomkeerbaar. Ik zocht op het net naar afbeeldingen onder de zoekterm 'morgen' Kijk wat ik o.a.vond.
Als morgen niet geschreven staat
dan kan je er alleen maar naar raden en er een grootbij plaatsen.
Kan jij mij een definitie geven van normaal? Volgens het woordenboek betekend dat: overeenkomstig de regel, gewoon of als norm dienend. Iemand die normaal is betekent dat hij geestelijk in orde is.
Normaal zijn ja maar zien deze personen hier er normaal uit?
Is ons weer normaal? Deze winter lijkt mij toch normaler te zijn, dan de vorige. Zo kan je maar door filosoferen tot je de vierkante eieren, afgebeeld op onderstaande foto, normaal vind. Ze zien er duidelijk gekookt uit en in een vorm geperst geweest te zijn tot ze die vorm aannamen. In die omstandigheden zijn het normale eieren en kan je ze gewoon opeten maar de vorm is ongewoon dus niet normaal.
Waaraan zijn figuurlijke katers te herkennen. Ik hoor er veel over praten, vooral na de feestdagen van het einde jaar. Waarover praat ik toch? Met katers heb ik geen ervaring tenzij met onze poes met een zeer stabiel humeur en een rosse pels. figuurlijke katers zijn mij onbekend. Zou dit een figuurlijke kater kunnen voorstellen of blijft het alleen maar een mislukte foto waar ik kost wat kost toch iet in wil ontdekken. Het is dan nog iets dat niet uitbeeldbaar is. Geef mij dan maar mijn echte luie rosse die altijd wel de zonnigste plekjes in de tuin weet te vinden.
Aan een nieuw jaar moeten beginnen na de feesten van het oude. Het ligt als een steen op de maag. Een half uur was ik buiten en ik kreeg er maar geen zin in. Ik trapte ook nog in een nagel zonder blijkbaar veel erg. Het bloed staat niet tussen mijn tenen. Als ik paletten aan het losmaken ben durf ik mij nog al eens op de eerste plaats concentreren op de handelingen met mijn handen en pas ik ook goed op dat ik nooit klop in de richting van mijn benen. Dan zijn mijn voeten buiten controle en trap ik wel eens in plank met een nagel erin. Gebrek aan concentratie en poef,je valt eraf.Het kan behoorlijk duiezlingverwekkend zijn. Och ik heb geen goesting meer om verderte schrijven. Trek jouw plan met die tekst.
Ik heb mezelf naar buiten gejaagd. De serreplant die ik aan het worden was ziet af. Telkens als ik, in die kou, een uurtje buiten ga werken, is het eerste kwartier serieus tanden bijten en buiten blijven. De volgende drie kwartier zijn een genot van de onbegrijpelijke soort. Als ik iemand vertel dat ik in de tuin ga werken krijg ik steevast een bevestigingsvraag...Er is nu toch niets te doen in de tuin? Ze hebben er niet op gelet dat ik niet heb gezegd dat ik er voor tuinwerk ga. Ik heb het geluk, tegenover een fabriekje te wonen waar zo nu en dan wegwerppaletten aan de poort worden gezet.
Uit die paletten haal ik de stevige planken uit en de rest, die splintert, onder het geweld van het breekijzer, gaat naar het houtkot als brandhout.
Zo bekom ik veel kachelhout en plankjes om te timmeren of te gebruiken om op te lopen, tussen de rijen groenten. De serreplant die ik aan het worden was door de kwetsuur aan mijn been wordt stilaan weer afgehard. De wonde krijgt nog dagelijks een verzorgingsbeurt van professionele aard. De gezeing gaat uiterst traag. De put in mijn onderbeen moet beetje bij beetje toegroeien met nieuwweefsel dat groeit in het beenvocht.
Wat betekent die duidelijke crisis voor jou? Heb je het kouder dan anders omdat je de energierekening niet meer aan kan? Eet je minder omdat jouw geldbeugel leeg is en jij platzak? Lig je bij de huidige kou, te rillen in je bed omdat je geen extra deken kan betalen of geen kersepitkussentje kunt opwarmen om je bed aangenaam warm te maken? Voel je enkel de crisis omdat je ziet dat de euro's rapper door je vingers moeten glijden en je al eens je stevige reserve van je bedreigde spaargeld moet aanspreken? Kan ook jij de eindjes niet meer aan elkaar knopen omdat je zojuist op je werk werd ontslagen? Welke vraagtekens passen bij jou? Als er geen enkele van de prangende bij je past, maak dan een voedsel- of feestpakket voor armen die je kent of draag droge voeding naar moeders voor moeders. Als jij de crisis niet echt voelt, laat dan anderen voor één keer de crisis eventjes vergeten. Je zal warm krijgen, al is het maar rond jouw hart.
Het chinese restaurant waar we reeds vele jaren regelmatig eens gaan genieten van gevarieerde schotels, bestaat niet meer. Meteen moesten we ook op zoek naar een ander gelijkwaardig adres omdat we met elke oudejaarsavonds steeds onze feestmaaltijd bij de chinees gaan afhalen. Mijn oudste broer had een adres aanbevolen maar op de website van het restaurant viel het feestmenu een beetje al te sterk onze geldbeugel aan. Op de Koningin Astridlaan te Stint-Michiels is er, in het huis van onze vroegere beenhouwer, nu ook zo'n chinees restaurantje gevestigd. We hebben het erop gewaagd. De kaart beloofde niet zo bijster veel. Wij verwachtten ons aan niet veel raarsdit zeker niet.
De prijs van 8 duwde onze verwachting op de hoogte van de buitentemperatuur. Het viel echter zeer op dat alles er uiterst netjes en verzorgt uitzag. Dat stond Let wel aan. Een klein pezig vrouwtje van het koel uitziende type stond ons te woord en raadde ons de gekozen tafel voor twee af omdat we in de tocht van de deur zouden zitten. Ze wees ons de tafel in de hoek aan, een tafel van 4 personen waar was gedekt voor twee. We bestelden iets en moesten niet lang wachten. Toen kregen we een verrassens smakelijke lumpia als voorgerecht. Toen we daar klaar me waren bracht het vrouwtje voor elke een goed gevuld bord met de gevraagde gerechten. Geen trala, geen schotelverwarmers maar wel zeer smakelijke bereiding en een hoeveelheid waar je dijkendelvershonger moet voor hebben om het allemaal op te krijgen. Er stond geen koffie op de kaart en wij wilden betalen maar de jongen die het vrouwtje was komen vervangen zei ons dat dit inbegrepen was in het menu. Bij de vraag naar de rekening, vroeg Let de kaart van de feestmenu's en ze kreeg er nog de kaart van alle meeneemgerechten bij waaruit we ook konden bestellen. We hebben het goed bekenen en bestelden promt voor oudejaarsavond. De bediening is vlot maar zonder de gewone chinese tralala. Het eten is echter zeer fijn en de hoeveelheden ruim.
De zon slaagt er niet meer in de kou te overwinnen. Als een gele kladdervlek stoort zij de wolken maar raakt er niet meer door.
Gelukkig zijn er andere dagen waar ze als een felle lichtvlek toch het ijs niet kan storen. Zou ik dan werkelijk smachten op hier nog eens op een winterse watervlakte de schaatsen nog een aan te kunnen binden. Al goed en wel zolang ik thuis in de warmte kan zitten lezen en schrijven. Toen we gisteren per fiets wat fruit gingen halen op de kwekerij, waren we allebei zeer tevreden weer thuis te zijn.
Ach, het lijkt een eeuw geleden dat de winter nog eens ernstig was. Nu is dat een lacheding in vergelijking met toen.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Verbeelding troef. het is een kwestie van dag en nacht bezig te blijven. Dromen zijn geen bedrog...wat ze ons in het verleden ook hebben wijsgemaakt.
digcorder .jpg)
leuke verwachting
Nog zo een symbool dat vlug kan omslaan in het tegenovergestelde.
of wil je het groter en sjieker
dat er bij mij niet zo regelmatig en min of meer rechtlijnig uitziet maar heel wat grilliger en de naaitekens zijn niet zo zichtbaar.
dan kan je er alleen maar naar raden en er een groot
bij plaatsen.
Ze zien er duidelijk gekookt uit en in een vorm geperst geweest te zijn tot ze die vorm aannamen. In die omstandigheden zijn het normale eieren en kan je ze gewoon opeten maar de vorm is ongewoon dus niet normaal.
Het kan behoorlijk duiezlingverwekkend zijn.
dit zeker niet.
