uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
30-12-2008
crisis, voor wie?
Wat betekent die duidelijke crisis voor jou? Heb je het kouder dan anders omdat je de energierekening niet meer aan kan? Eet je minder omdat jouw geldbeugel leeg is en jij platzak? Lig je bij de huidige kou, te rillen in je bed omdat je geen extra deken kan betalen of geen kersepitkussentje kunt opwarmen om je bed aangenaam warm te maken? Voel je enkel de crisis omdat je ziet dat de euro's rapper door je vingers moeten glijden en je al eens je stevige reserve van je bedreigde spaargeld moet aanspreken? Kan ook jij de eindjes niet meer aan elkaar knopen omdat je zojuist op je werk werd ontslagen? Welke vraagtekens passen bij jou? Als er geen enkele van de prangende bij je past, maak dan een voedsel- of feestpakket voor armen die je kent of draag droge voeding naar moeders voor moeders. Als jij de crisis niet echt voelt, laat dan anderen voor één keer de crisis eventjes vergeten. Je zal warm krijgen, al is het maar rond jouw hart.
Het chinese restaurant waar we reeds vele jaren regelmatig eens gaan genieten van gevarieerde schotels, bestaat niet meer. Meteen moesten we ook op zoek naar een ander gelijkwaardig adres omdat we met elke oudejaarsavonds steeds onze feestmaaltijd bij de chinees gaan afhalen. Mijn oudste broer had een adres aanbevolen maar op de website van het restaurant viel het feestmenu een beetje al te sterk onze geldbeugel aan. Op de Koningin Astridlaan te Stint-Michiels is er, in het huis van onze vroegere beenhouwer, nu ook zo'n chinees restaurantje gevestigd. We hebben het erop gewaagd. De kaart beloofde niet zo bijster veel. Wij verwachtten ons aan niet veel raarsdit zeker niet.
De prijs van 8 duwde onze verwachting op de hoogte van de buitentemperatuur. Het viel echter zeer op dat alles er uiterst netjes en verzorgt uitzag. Dat stond Let wel aan. Een klein pezig vrouwtje van het koel uitziende type stond ons te woord en raadde ons de gekozen tafel voor twee af omdat we in de tocht van de deur zouden zitten. Ze wees ons de tafel in de hoek aan, een tafel van 4 personen waar was gedekt voor twee. We bestelden iets en moesten niet lang wachten. Toen kregen we een verrassens smakelijke lumpia als voorgerecht. Toen we daar klaar me waren bracht het vrouwtje voor elke een goed gevuld bord met de gevraagde gerechten. Geen trala, geen schotelverwarmers maar wel zeer smakelijke bereiding en een hoeveelheid waar je dijkendelvershonger moet voor hebben om het allemaal op te krijgen. Er stond geen koffie op de kaart en wij wilden betalen maar de jongen die het vrouwtje was komen vervangen zei ons dat dit inbegrepen was in het menu. Bij de vraag naar de rekening, vroeg Let de kaart van de feestmenu's en ze kreeg er nog de kaart van alle meeneemgerechten bij waaruit we ook konden bestellen. We hebben het goed bekenen en bestelden promt voor oudejaarsavond. De bediening is vlot maar zonder de gewone chinese tralala. Het eten is echter zeer fijn en de hoeveelheden ruim.
De zon slaagt er niet meer in de kou te overwinnen. Als een gele kladdervlek stoort zij de wolken maar raakt er niet meer door.
Gelukkig zijn er andere dagen waar ze als een felle lichtvlek toch het ijs niet kan storen. Zou ik dan werkelijk smachten op hier nog eens op een winterse watervlakte de schaatsen nog een aan te kunnen binden. Al goed en wel zolang ik thuis in de warmte kan zitten lezen en schrijven. Toen we gisteren per fiets wat fruit gingen halen op de kwekerij, waren we allebei zeer tevreden weer thuis te zijn.
Ach, het lijkt een eeuw geleden dat de winter nog eens ernstig was. Nu is dat een lacheding in vergelijking met toen.
Het huis is opnieuw herschikt en in zijn vroegere plooi gevallen. Er is maar één glas verkleind tot brokken. Dat het een champagnefluit is valt binnen alle logica omwille van de breekbaarheid. Ik heb beheerst gedronken op jouw gezondheid en binnen de Weight Watchers perken heb ik genoten van alles. Alleen de choclamousse let ik staan omwille van te veel 'points'. De maaltijd was overheerlijk en de sfeer uiterst gezellig. We hadden een vreemde eens in de bijt. Let's zieke vriendin was er omdat ze, met kerstavond, voor de eerste keer in haar leven alleen zou geweest zijn. Niet tegenstaande een zeer wankele gezondheid is ze toch zeer blijmoedig. Ze is gebleven tot delaatste. Ze was dan ook de enige die terug naar haar thuisnest moest. Onze kinderen trokken zoch terug op hun eigen kamer. Ik was als eerste in de armen van de slaapgodin gevallen.
Onze kleine Kasper is er voor twee dagen. Ons huisje is overvol. Hoeveel bagage zo'n kind van 9 maanden door de ouders laat meeslepen tart alle vebeelding. In Afrika dragen ze het kind op hun zij en de bagage in een dikke ballot op hun hoofd zodat ze hun handen vrij hebben. Hier is het sleuren, je handen voortdurend vol hebben en afzien. Gelukkig is het nooit ver naar de auto. Als je op een appartement woont zonder lift kan dat anders zijn. En zeggen dat er dan nog maar een minimum aan speeltjes mee zijn. De molentjes, kastelen en andere omvangrijke zaken blijven bij hen thuis.
Mijn blogs dreigen door mekaar te lopen als schimmen zonder kleur. Het enige tegengif is er kleur in te steken. Wie zal er mij tegen houden. En waar is de tijd dat ik echte Dehaene allures had. Ik ben zo vermagerd dat ik op een foto van mezelf er niet eens meer opsta.
Verstrooid zijn kan zowat iedereen gebeuren maar daar zijn toch specialisten voor. Ik denk dat ik Let heb besmet. Deze week heb ik Let 1 dag thuis gehad en nu ze de hele week vrij is ligt ze ziek in bed en zie ik haar opnieuw niet tenzij zo nu en dan. Dan moet ik nog toevallig binnen zijn ook. Uit verstrooidheid heb ik het poëm dat over haar uithuizigheid gaat op de verkeerde blog geplaatst. Bezoekers van mijn gedichtenblog zullen hetzelfde terugvinden op mijn blog 'vaag' maar dan onder een ander opschrift.
Om in de kerststemming te komen heb ik het decor, dat ik een tijdje kaal en bloot liet staan, opnieuw opgefleurd en een beetje aangepast. De drie koningen zullen weer een tijdje op weg blijven met hun ster en geen voet vooruit geraken. Uiteindelijk komen ze weer op mijn zolder terecht tot volgend jaar. Het bordje van velt heb ik verhangen omdat die felle groene kleur stoorde in het geheel. Voor het eerst hangen er nu drie schilderijen ineens. Ik hoop dat ik tegen Valentijn een nieuw paneel kan klaar krijgen rond dat thema. Dan zijn de drie koningen reeds lang droog geborgen. Nu heb ik nog werk zat aan reparaties van de oudere exemplaren. De verzameling begint aardig aan te dikken. Een mooie ster hé!
Ik kan het bijna niet bijhouden. Gisteren heb ik de smalle kant van de serre terug gevuld met mest, grond en zuivere compost nadat ik die eergisteren uitgevoerd had en laten vollopen met water. De overschot van de waterbak heb ik in de vijver gepompt. Nu kan de, zo goed als lege bak, wat mogelijke vorst verdragen. De schilderijen die vandaag aan de straatkant worden opgehangen staan klaar na een opknapbeurt. Ik krijg, volgens het weerbericht, nog een paar dagen om mijn composthoop af te werken. Dat houdt natuurlijk in dat ik mijn tuin wat moet opruimen want dat alles moet in de composthoop verwerkt worden.
Jullie weten reeds lang dat ik met een rare titel niet verlegen zit. De muren zullen niet baren maar enkel schilderijen opgehangen krijgen. Het al voor morgen zijn. Hier in Stalhille zijn ze dat niet meer gewoon om bij ons kale muren te zien. Voor de eerste keer hang ik er drie terzelvertijde op. Het zijn drie van vorig jaar die er reeds één keer hingen. Eén ervan is herwerkt. Ik heb één figuur weggeschilderd omdat de soberheid werd gestoord. De andere twee zijn onveranderd gebleven. Alle drie kregen ze wel een nieuwe vernislaag.
Tussen de waterpijp en het bordjes 'zonder is gezonder' van Velt, mag je de drie koningen verwachten en de muur van de atelier is dat gewoon. die verschiet er niet meer in rare dingen te moeten torsen.
Met niemand lig ik overhoop hoor. Stel je maar gerust. Ik heb het over mijn ritme. Het heeft tegenwoordig de eigenschap die meestal vooral aan vrouwen wordt toegewezen, ten rechte of ten onrechte, met name -grillig te zijn- . Ik hou er normaal wel een vast ritme op na. Nu lukt dat allesbehalve. Het enige wat ik behouden heb is het vroeg slapen gaan en dito opstaan. 9u onder en 4u van onder de lakens. De rest van de dag heeft geen vast stramien meer. Zo moest ik gisterenavond naar de maandelijkse vergadering van het Jabbeeks velt-bestuur. Dan ga ik nooit slapen vóór middernacht. Niet dat de vergadering zolang duurt. Ik moet naderhand tot rust komen en wordt meestal halfweg de nacht wakker in de zetel maar 's morgens ben ik dan paraat om 4u om het verslag te maken, uit te typen en door te sturen naar alle medeleden . De inhaalbeweging van de slaap gebeurt altijd in de namiddag. Zo neem ik ook mijn voorzorgen en slaap in de namiddag vóór de vergadering. Gisteren was ik zeer onverwacht belet door een plotse hevige verdappering van de stoelgang. Het werd als het ware een echte stoelloop. Ik heb voor de vergadering moeten afbellen. Deze morgen ben ik meer vermoeid dan gewoonlijk en toch had ik een goede slaap. Ik ril van de kou bij een temperatuur van 20°C. Vandaag staat er alvast één punt op mijn agenda dat ik moet naleven,t.t.z. veel water drinken. Mijdn ritme ligt overhoop en mijn maag lijkt wel een hoop schroot.
Er is te weinig doorbloeding naar de onderste ledematen. Wandelen naar vermogen wordt aanbevolen, tuinwerk afgeraden Het weekend was zwaar. Zaterdag was er de hele dag familiebijeenkomst en zondagmorgen om 9u30 waren we reeds in Brugge voor de afsluiting van de viering van het dertigjarig bestaan van Sodibrug. De aanloop er naartoe was nogthans heerlijk. Vrijdagmiddag zijn we gaan eten met mijn oudste broer en zijn echtgenote. We hadden gekozen voor 'Het Zwaluwnest' in Dudzele. Iedereen koos voor het maandmenu. De mannen namen de volledige versie, de vrouwen, de verkorte. Twee voorgerechten voor de eerste versie en slechts één voor de andere. Voor de rest was alles gelijk tenzij voor het dessert waar we konden kiezen ijs en 3 likeurtjes. We waren gestart met een aperitief naar keuze met een fijn wachtbordje. Met koffie of thee werd de maaltijd van 12 tot 16u afgesloten.
De wonde wordt nu dagelijks verzorgt door een verpleegster. De behandeling kreeg een nieuwe wending en Let verklaarde zich niet meer bevoegd. Op de wonde wordt nu een comfeel: Ulcus Wondverband gekleefd en het been wordt omzwachteld met een Dauerbinde. Het is niet gelijk hoe die dauerbinde aangebracht wordt. Daar bestaat een methode voor die naar het schijnt niet moeilijk is om aan te leren.
Wat een verschil in bewegingsvrijheid. Op slag kan ik opnieuw wandelen naar believen en verder in de tuin werken zonder dat mijn linkevoet gaat opzwellen. Natuurlijk moet ik mijn rug blijven sparen en het schema van tijdsduur blijven volgen. Volgens de zwaarte van het werk moet ik de tijdsduur in acht nemen.
Zoals verwacht, verbiedt bewegen zichzelf. De eerste dag voerde ik één kruiwagen mest en in 10 minuten was ik weer binnen. Na het weekend heb ik in 20 minuten 3 kruiwagens gevoerd en gestrooid. Als ik er vandaag nog eens 3 kan uitstrooien, is de klus geklaard en is de van het tuinwerk rest minder dringend en zal kunnen gespreid worden in de tijd. Mijn atelier komt stilaan weer op zijn plooi. Alle 18 de bakken zijn gecontroleerd. Het overtollige gaat naar de papierslag. Er zijn vier bakken vrij gekomen. Eén ervan heb ik gebruikt om de zaken die in verschillende bakken horen, tijdelijk te bewaren. Als ik eens volop terug op dreef ben, zal ik die klus wel klaren. Alle bakken moeten dan ook een nummer krijgen en volgens nummer geplaatst worden. Nu zie ik het niet zitten om eens goed te sleuren.
Datgene wat ik reeds de hele tijd doe mag nu officieel van de dokter...bewegen volgens dat het gaat. Een dokter moet absolute rust bevelen maar dan is er voor mij een rolstoel nodig waarin ik in vastgebonden zit. Mijn inzicht daarin is simpel en klopt als een bus - bewegen verbiedt altijd vanzelf - Voorzichtig zijn en goed de pijn observeren en als je eens een beetje te ver gaat moet je de gevolgen dragen waardoor je dubbel voorzichtig wordt. Mijn zetel staat klaar waar ik comfortabel zit met mijn benen hoger. Ook de driezit staat klaar als ligbed waar ik nog al vlug in slaap tuimel.
Deze foto's wilden niet zo goed lukken. Het druk symbolisch mijn tegenzin uit waarmee ik me op deze plaatsen begeef.
De wonde is zo koppig als de eigenaar ervan. Ze wil niet luisteren naar medicatie noch rust. Ze blijft hardnekkig open, op één bepaalde plaats. Daarenboven proesteert ze in de vorm van etter. Een nieuwe vorm van verzorging drong zich op. Een andere alf, die opdroogt en zo de wonde moet draineren. Na de eerste dag was daar niet zo veel van te merken. Ik ben herbegonnen in de tuin. Ik heb beslist om de betonnen koude bak weg te geven. Hij werd in dankbaarheid aanvaard door een goede vriendin die ooit in het bestuur van Velt was maar wegens tijdgebrek vertrok. Ik zal mijn salade in de serre kweken en in het catusserretje van Colette.
Mijn echt gebeurd vertellingetje heb ik een dag uitgesteld vanwege een nuldag. Ik was een beetje te vlug van stapel gelopen en moest een dag luierikken met vooral mijn zere poot wat in de lucht. Niets beweging en vooral veel liggen, noem ik een nuldag. Ja, ik moest ook wat bekomen van mijn straffe toer.
Ik was dus al de onnodige documenten aan het nakijken om die naar de papierslag te verwijzen. Plots kreeg ik een pijnscheut in mijn been en moest plat gaan liggen. Het been had een signaal gegeven en ik liet alles vallen dat viel en liggen dat lag, ook staan dat stond en ik ging zelf liggen. Na een kwartier kreeg ik dorst en ging naar de keuken. Toen merkte ik op, door de glazen deuren, dat mijn atelier niet normaal aandeed. Veranderend van richting en door de deuren van de woonkamer naar de verranda en die van mijn atelier kwam ik in een stinkende mist terecht. Ik vloog naar de gasradiateur, snakte de bak eraf, toch een deel ervan. De bodem bleef plakken. Drievierden van de inhoud mocht naar het oud papier. Eerst de verwarming afzetten en de gas afsluiten en dan vensters en deuren open en tocht maken. Nu, twee dagen later, stinkt het nog.
Jullie begrijpen nu beter waarom die nuldag noodzakelijk was. Niet teveel nadenken over de mogelijke gevolgen moest ik....maar daaraan doe ik niet mee want, was mijn kat een koe geweest dan kon ik ze melken in de zetel.
Poes heeft er zich weinig aangestoord maar was toch vlug buiten na het incident boven: Het overtollige wordt ingepakt en na dichtgebonden te zijn, in de garage geplaatst tot de vuilniswagen oud paier komt ophalen. onder: Plastieken bakken verdragen dus geen intense warmte.
Stilaan ga ik opnieuw aan de slag. De tuin moet nog even wachten. Het atelier is eindelijk aan de beurt. Opruimen noemt men dat. Bekijk het resultaat van de eerste fase. En over een verstrooidheid van gisteren spreek ik morgen. Kwestie van jullie nieuwsgierig te maken. Het kon grote gevolgen hebben. Nu sinkt het alleen maar.
Hierboven zie je twee bleke lege bakken achter die rode staan. Die rode bak, vol met kunst leerboeken en hieronder liggen de zaken op tafel die hier en daar zaten en waarvan ik nog niet weet of ik ze houden zal of, als ik ze houd, waar ik ze zal bergen.
De wonde heelt zeer traag. Op één bepaalde plaats ettert ze. Er is verbetering maar het vergt dagelijkse verzorging en dichte opvolging door de huisarts. De weinige Cortisone(2mg) als dagelijkse portie beïnvloed op negatieve wijze het genezingsproces. Mijn bovenhuid is daarbij uiterst dun geworden waardoor de minste stoot een blauwe plek veroorzaakt en de kleinste wonde is als een bloedbronnetje. Ik moet er mee leren leven. De dokter heeft mij zoveel mogelijk rust aanbevolen. Ik ben bij een buurvrouw, een stapeltje DVD's weest halen die ik afspeel in snokjes. Ook lezen doe ik in snokjes en rondlopen beperkt ik. Autorijden laat ik nu vlugger aan Let over. Rustig houden moet.
Ik zit met sombere gedachten en ik kan de neiging om niets dan mislukte foto's te plaatsen, nog juist onderdrukken. Wat is de reden van die somberheid? Verlengd stil zitten. Nieuws van de dag: De hechtingen zijn verwijderd maar op twee plaatsen blijft de wonde open. Het ziet er slecht uit.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
dit zeker niet.
& 
Het is niet gelijk hoe die dauerbinde aangebracht wordt. Daar bestaat een methode voor die naar het schijnt niet moeilijk is om aan te leren.
