uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
18-12-2008
overhoop
Met niemand lig ik overhoop hoor. Stel je maar gerust. Ik heb het over mijn ritme. Het heeft tegenwoordig de eigenschap die meestal vooral aan vrouwen wordt toegewezen, ten rechte of ten onrechte, met name -grillig te zijn- . Ik hou er normaal wel een vast ritme op na. Nu lukt dat allesbehalve. Het enige wat ik behouden heb is het vroeg slapen gaan en dito opstaan. 9u onder en 4u van onder de lakens. De rest van de dag heeft geen vast stramien meer. Zo moest ik gisterenavond naar de maandelijkse vergadering van het Jabbeeks velt-bestuur. Dan ga ik nooit slapen vóór middernacht. Niet dat de vergadering zolang duurt. Ik moet naderhand tot rust komen en wordt meestal halfweg de nacht wakker in de zetel maar 's morgens ben ik dan paraat om 4u om het verslag te maken, uit te typen en door te sturen naar alle medeleden . De inhaalbeweging van de slaap gebeurt altijd in de namiddag. Zo neem ik ook mijn voorzorgen en slaap in de namiddag vóór de vergadering. Gisteren was ik zeer onverwacht belet door een plotse hevige verdappering van de stoelgang. Het werd als het ware een echte stoelloop. Ik heb voor de vergadering moeten afbellen. Deze morgen ben ik meer vermoeid dan gewoonlijk en toch had ik een goede slaap. Ik ril van de kou bij een temperatuur van 20°C. Vandaag staat er alvast één punt op mijn agenda dat ik moet naleven,t.t.z. veel water drinken. Mijdn ritme ligt overhoop en mijn maag lijkt wel een hoop schroot.
Er is te weinig doorbloeding naar de onderste ledematen. Wandelen naar vermogen wordt aanbevolen, tuinwerk afgeraden Het weekend was zwaar. Zaterdag was er de hele dag familiebijeenkomst en zondagmorgen om 9u30 waren we reeds in Brugge voor de afsluiting van de viering van het dertigjarig bestaan van Sodibrug. De aanloop er naartoe was nogthans heerlijk. Vrijdagmiddag zijn we gaan eten met mijn oudste broer en zijn echtgenote. We hadden gekozen voor 'Het Zwaluwnest' in Dudzele. Iedereen koos voor het maandmenu. De mannen namen de volledige versie, de vrouwen, de verkorte. Twee voorgerechten voor de eerste versie en slechts één voor de andere. Voor de rest was alles gelijk tenzij voor het dessert waar we konden kiezen ijs en 3 likeurtjes. We waren gestart met een aperitief naar keuze met een fijn wachtbordje. Met koffie of thee werd de maaltijd van 12 tot 16u afgesloten.
De wonde wordt nu dagelijks verzorgt door een verpleegster. De behandeling kreeg een nieuwe wending en Let verklaarde zich niet meer bevoegd. Op de wonde wordt nu een comfeel: Ulcus Wondverband gekleefd en het been wordt omzwachteld met een Dauerbinde. Het is niet gelijk hoe die dauerbinde aangebracht wordt. Daar bestaat een methode voor die naar het schijnt niet moeilijk is om aan te leren.
Wat een verschil in bewegingsvrijheid. Op slag kan ik opnieuw wandelen naar believen en verder in de tuin werken zonder dat mijn linkevoet gaat opzwellen. Natuurlijk moet ik mijn rug blijven sparen en het schema van tijdsduur blijven volgen. Volgens de zwaarte van het werk moet ik de tijdsduur in acht nemen.
Zoals verwacht, verbiedt bewegen zichzelf. De eerste dag voerde ik één kruiwagen mest en in 10 minuten was ik weer binnen. Na het weekend heb ik in 20 minuten 3 kruiwagens gevoerd en gestrooid. Als ik er vandaag nog eens 3 kan uitstrooien, is de klus geklaard en is de van het tuinwerk rest minder dringend en zal kunnen gespreid worden in de tijd. Mijn atelier komt stilaan weer op zijn plooi. Alle 18 de bakken zijn gecontroleerd. Het overtollige gaat naar de papierslag. Er zijn vier bakken vrij gekomen. Eén ervan heb ik gebruikt om de zaken die in verschillende bakken horen, tijdelijk te bewaren. Als ik eens volop terug op dreef ben, zal ik die klus wel klaren. Alle bakken moeten dan ook een nummer krijgen en volgens nummer geplaatst worden. Nu zie ik het niet zitten om eens goed te sleuren.
Datgene wat ik reeds de hele tijd doe mag nu officieel van de dokter...bewegen volgens dat het gaat. Een dokter moet absolute rust bevelen maar dan is er voor mij een rolstoel nodig waarin ik in vastgebonden zit. Mijn inzicht daarin is simpel en klopt als een bus - bewegen verbiedt altijd vanzelf - Voorzichtig zijn en goed de pijn observeren en als je eens een beetje te ver gaat moet je de gevolgen dragen waardoor je dubbel voorzichtig wordt. Mijn zetel staat klaar waar ik comfortabel zit met mijn benen hoger. Ook de driezit staat klaar als ligbed waar ik nog al vlug in slaap tuimel.
Deze foto's wilden niet zo goed lukken. Het druk symbolisch mijn tegenzin uit waarmee ik me op deze plaatsen begeef.
De wonde is zo koppig als de eigenaar ervan. Ze wil niet luisteren naar medicatie noch rust. Ze blijft hardnekkig open, op één bepaalde plaats. Daarenboven proesteert ze in de vorm van etter. Een nieuwe vorm van verzorging drong zich op. Een andere alf, die opdroogt en zo de wonde moet draineren. Na de eerste dag was daar niet zo veel van te merken. Ik ben herbegonnen in de tuin. Ik heb beslist om de betonnen koude bak weg te geven. Hij werd in dankbaarheid aanvaard door een goede vriendin die ooit in het bestuur van Velt was maar wegens tijdgebrek vertrok. Ik zal mijn salade in de serre kweken en in het catusserretje van Colette.
Mijn echt gebeurd vertellingetje heb ik een dag uitgesteld vanwege een nuldag. Ik was een beetje te vlug van stapel gelopen en moest een dag luierikken met vooral mijn zere poot wat in de lucht. Niets beweging en vooral veel liggen, noem ik een nuldag. Ja, ik moest ook wat bekomen van mijn straffe toer.
Ik was dus al de onnodige documenten aan het nakijken om die naar de papierslag te verwijzen. Plots kreeg ik een pijnscheut in mijn been en moest plat gaan liggen. Het been had een signaal gegeven en ik liet alles vallen dat viel en liggen dat lag, ook staan dat stond en ik ging zelf liggen. Na een kwartier kreeg ik dorst en ging naar de keuken. Toen merkte ik op, door de glazen deuren, dat mijn atelier niet normaal aandeed. Veranderend van richting en door de deuren van de woonkamer naar de verranda en die van mijn atelier kwam ik in een stinkende mist terecht. Ik vloog naar de gasradiateur, snakte de bak eraf, toch een deel ervan. De bodem bleef plakken. Drievierden van de inhoud mocht naar het oud papier. Eerst de verwarming afzetten en de gas afsluiten en dan vensters en deuren open en tocht maken. Nu, twee dagen later, stinkt het nog.
Jullie begrijpen nu beter waarom die nuldag noodzakelijk was. Niet teveel nadenken over de mogelijke gevolgen moest ik....maar daaraan doe ik niet mee want, was mijn kat een koe geweest dan kon ik ze melken in de zetel.
Poes heeft er zich weinig aangestoord maar was toch vlug buiten na het incident boven: Het overtollige wordt ingepakt en na dichtgebonden te zijn, in de garage geplaatst tot de vuilniswagen oud paier komt ophalen. onder: Plastieken bakken verdragen dus geen intense warmte.
Stilaan ga ik opnieuw aan de slag. De tuin moet nog even wachten. Het atelier is eindelijk aan de beurt. Opruimen noemt men dat. Bekijk het resultaat van de eerste fase. En over een verstrooidheid van gisteren spreek ik morgen. Kwestie van jullie nieuwsgierig te maken. Het kon grote gevolgen hebben. Nu sinkt het alleen maar.
Hierboven zie je twee bleke lege bakken achter die rode staan. Die rode bak, vol met kunst leerboeken en hieronder liggen de zaken op tafel die hier en daar zaten en waarvan ik nog niet weet of ik ze houden zal of, als ik ze houd, waar ik ze zal bergen.
De wonde heelt zeer traag. Op één bepaalde plaats ettert ze. Er is verbetering maar het vergt dagelijkse verzorging en dichte opvolging door de huisarts. De weinige Cortisone(2mg) als dagelijkse portie beïnvloed op negatieve wijze het genezingsproces. Mijn bovenhuid is daarbij uiterst dun geworden waardoor de minste stoot een blauwe plek veroorzaakt en de kleinste wonde is als een bloedbronnetje. Ik moet er mee leren leven. De dokter heeft mij zoveel mogelijk rust aanbevolen. Ik ben bij een buurvrouw, een stapeltje DVD's weest halen die ik afspeel in snokjes. Ook lezen doe ik in snokjes en rondlopen beperkt ik. Autorijden laat ik nu vlugger aan Let over. Rustig houden moet.
Ik zit met sombere gedachten en ik kan de neiging om niets dan mislukte foto's te plaatsen, nog juist onderdrukken. Wat is de reden van die somberheid? Verlengd stil zitten. Nieuws van de dag: De hechtingen zijn verwijderd maar op twee plaatsen blijft de wonde open. Het ziet er slecht uit.
Voor wie het nog niet weet herhaal ik eventjes. Ik verzorg drie blogs en vul die zoveel mogelijk elke dag aan. De volgorden is: http://blog.seniorennet.be/tuinclubveltJabbeke Deze blog staat niet op mijn naam. Daar behandel ik, in de middenkolom, alles over de dagelijkse bezigheden en beslommeringen in de tuin. Ik behandel voornamelijk de moestuin en de serre waarin ik het best ben onderlegd. Toch komt ook de siertuin aan bod. Ik heb mij ingeschreven bij een initiatief van Velt Nationaal, namelijk; 'Siertuin tenhuize van' in zes lessen waarin je een ecologische siertuin kan leren aanleggen of delen van jouw bestaande siertuin kan aanpassen onder begeleiding. In de blog komen ook berichten van velt aan bod. Gedurende de winter behandel ik een thema. Deze winter is dat'recepten' met verschillende groenten geworden. Ik ben begonnen met 'Paksoi'.
De tweede blog die ik praktisch elke dag aanvul is een eigen blog http://blog.seniorennet.be/vaag Hier gaat het om een poëzieblog waar ik ook sfeerbeelden plaats. Dat zijn meestal eigenfoto's.
De derde blog, daar ben je nu op. http://blog.seniorennet.be/ad Dat is de blog die ik het eerst laat liggen zoals hij is, als ik het te druk heb.
Bericht van de dag van gisteren. Ook onze tweede auto is aan de man gebracht. Ik had niet gedacht dat het zo vlug zou zijn gegaan omdat hij bijna 200 000 km op de teller heeft.
Dat al die drukte naar het einde van de maand niet veel deugd doet aan mijn been, moet ik er bovenop nemen. Er is een heel klein deeltje van de wonde die hardnekkig open blijft en dat niettegenstaande de dagelijkse goede verzorging van Let.
Vrijdag mogen de draadjes uit de wonde anders gezegd...ik mag deelnemen aan een kriebelsessie. Het loopt weer beter, letterlijk en figuurlijk. Mijn been reageert niet meer kwaad op het dragen van een schoen en windt zich niet meer op. Ik heb een tiental minuten in de tuin gewerkt. Dat was meer dan genoeg maar het liep vlot. Vandaag mag het twintig worden of een half uurtje. Zo bouw ik weer op. Na de tuin voerde ik met de Clio, de lege flessen naar de glascontainer aan de kerk in de Kalsijdeweg. Het was mijn eerste rit na tien mindere dagen. In de namiddag ben ik 200m gaan wandelen tot in de dorpskern en terug. Ik reed met een stugge voet maar het lukte toch. Nadat ik eergisteren in de woonkamer de boekenkast op orde bracht en plots een volle schap van 70cm over had, ben ik gisteren begonnen met mijn atelier op orde te brengen en te roefelen in mijn zestien opbergbakken die een rek of ladenkast moeten vervangen. Alles volgepropt met papieren, boeken, tijdschriften, fotoalbums en rommel. De rommel gaat eruit. Ik ben benieuwd hoeveel bakken vrij zullen komen. Als ik met alle bakken zoveel moeite zal hebben als met de eerste dan vrees ik dat het na nieuwjaar wordt vooraleer de klus is geklaard. Om de avond af te sluiten ben ik rond vijf uur naar Aartijke gereden tegen 17u naar een sessie van de Weight Watchers. Ik had me in de namiddag gewogen op onze schaal maar die is zo betrouwbaar als een zotte geit. Ik kon mijn streefgewicht van 77,5 met kleren aan bereiken en zou dat doen volgens onze schaal. Voor één keer had ze nagel op de kop. Ik woog nog 77kg, wat een verlies betekent van 13kg100g want ik kom van 900kg100gr. Hier staat een nul te veel maar ik laat die maar staan omdat het over het gevoel gaat dat iemand heeft als hij werkelijk te veel begint te wegen. Ik zou kunnen uitdrukken met een gezegde. 'Ik voelde mij stilaan als een olifant worden'. Ik heb van pure blijdschap de vrouwelijke'coach' eens heel dicht genomen tot ze rood aankwam. Ik heb haar niet gevraagd of ze zo verlegen was of geen adem meer had of er gewoon niet mee was gediend. Ik dacht direct aan moeder met haar cijfer 13. Ga ik voortaan ook die toer op?
De 2cm sneeuw, die ik verrast ontdekte na mijn middagdut, was even vlug verdwenen dan ze kwam. De betoverende pracht is opgelost en nam met zich mee, al de miserie die met haar verbonden is als een siamese tweeling. Die is er dus ook niet meer. We hebben opnieuw wat minder fraais maar ook minder ellende om onze ogen de kost te geven. Idyllisch kan voor mij maar gewoon is mooi genoeg en duurt over het algemeen veel langer.
Deze morgen kon ik voor de eerste keer sedert het pijnlijke voorval, al mijn tenen onderscheiden van elkaar. Ook voor het eerst was mijn linker enkel duidelijk zichtbaar. Gisterenavond had ik op aanraden van mijn oudste dochter onze matras aan het voeteinde wat opgekrikt met een extra kussen waardoor mijn benen wat hoger lagen bij het slapen. Deze voormiddag kon ik voor het eerst een paar uurtjes mijn schoenen terug binden maar de linker spande wat. Dat kwam door het verband dat ik nog wel een paar dagen zal moeten aanhouden. Er is nog één open wondje, op de naad. Tot het dicht is moet het compres elke morgen worden vernieuwd. Voor het eerst is er een vlugge vooruitgang van de genezing merkbaar. Ik kan reeds langer te been blijven zonder duidelijke en rappe opzwelling. Gedurende de eerste winterprik stond onze nieuwe Partner buiten en kan ik hem aan jullie voorstellen getooid met een extra wit winterjasje. Let wil nu reeds in geen andere auto meer rijden. De Clio, waarmee ze beweerdt graag te hebben gereden heeft afgedaan. Ik vroeg haar gisteren om die binnen te plaatsen nadat eerst Marc de garagist onze garage wat anders had geschikt en de volgende dag mijn oudste broer nog een paar aanpassingen had gedaan die nodig waren om optimaal plaats te hebben met twee auto's binnen. Ze vond waarempel de achteruit niet meer van de Clio en het scheelde maar een haar of ze schokte in vooruit een auto van de garage voor de deur in de prak. Best dat de Clio niet kan praten. Ik zou in dit geval niet in Let's plaats willen zijn.
Een week geleden reeds werd mijn been geteisterd. De kabouters deden hun werk en het herstel vordert nu zienderogen. Nog een week en de draadjes mogen er uit, 14 in getal. Wie of wat de zwelling zal wegnemen weet ik niet maar ik heb de indruk dat hij of zij met verlof is. Elke morgen is het een kruisweg om te been te geraken en de benen nemen kan ik voorlopig niet. En de nieuwe wagen is er, blinkend, mooi en vooral veel ruimte. Ja nu leef ik echt met twee parners zonder bigamist te zijn. Geloof je me niet dan kan ik je alleen préciseren met: één in mijn bed en één in de garage.
...ik met krukken noch wandelstok. Niet dat de krukken reeds ingedragen zijn en de wandelstok opgebrogen. Naar de avond toe en bij het naar buiten gaan zal de stok nog wel van dienst zijn. En wat de krukken betreft; als je ze nu een week of een maand houdt, verandert er niets aan de huursom. Je kan ze evengoed nog eventjes achter de hand houden. Je weet maar nooit. Het is dan wel een zelfstandige toestand maar het blijft toch een wankele, onzekere situatie. Dramatiseren wil ik niet maar de moeder van de voorzichtigheid is....vul zelf maar in. Het is vandaag tevens een rare dag en een bijzondere. We gaan uit eten en deze namiddag komt de Peugot Partner bij ons wonen. Vanaf deze namiddag hebben wij elk twee partners en toch zijn we voortaan weer met drie.
Goede morgen allemaal. Het opstaan is vandaag voor het eerst zoals het mijn gewoonte is - tussen 4 en 5u. Gisteren liet ik mijn krukken in de hoek van de dressoir en de muur staan achter een stoel...voor het geval. Met de wandelstok ging het de hele dag. In de voormiddag ging ik mee met Let naar Gistel en in de namiddag, tegen 16u werden we verwacht bij Robin met zijn stralende mama en zijn rustige papa en een bange zus, die vlucht als een opgeschrikt klein vogeltje, in de armen van papa. Eline is een beetje bang van mensen die niet normaal gaan, licht zhaar papa toe. Ik vroeg haar, -ben je bang van mijn stok? -Een zeer overtuigende jaknik. -Ben je bang van mij? -een aarzelende jaknik. Een ogenblik later zat ze op de arm van Let. En je mag dan als volwassen man toch echt niet een beetje jaloers zijn. Ewellll, ik was het wel, een heel klein beetje. Ik ben nu eenmaal een grote knuffelaar. De enige vriend die ik tegenwoordig heb is moeders wandelstok. Die kon echter niet beletten dat naar de avond toe, mijn voet verschrikkelijk opgezwollen zat en zo nu en dan een stevige pijnscheut produceerde. Er kwam opnieuw ijs aan te pas. Ik sliep behoorlijk maar rond drie uur deze morgen heeft Let nieuw ijs aangebracht om opnieuw opkomende pijnscheuten wat te milderen. Nu laat ik haar slapen zolang ze nodig heeft.
Twee dagen op krukken en nu is moedertjes lieve wandelstok terug aan de beurt. Ik ben erin geslaagd een korte wandeling te maken naar de plaats waar het gebeurde. Bij het buitenkomen kon ik vaststellen dat de tuin veranderd is. De bladereren die er vrijdag nog hoog en droog maar reeds verkleurd bij hingen, liggen nu als doods en nat het gras te bedekken. Dan ontmoette ik de twee grote betonplaten die met mij rustig wandelden tot waar ze nu staan. Achter de bocht van de kippenren zag ik ze liggen, de schuldigen van de slachtpartij. Nee toch...de medewerkers aan mijn ontstuimig verzuim om voorzichtig te zijn. Eerst heb ik ze van op afstand getrokken en dan sleurde ik ze dichter met de télélens. Het leek erop dat ze me wat schrik bezorgden.
Slapen wordt moeilijker, zeker wat het aantal uren betreft. Niets doen, tenzij denken,liggen tv kijken en boeken lezen, verwerkt heel weinig energie. Tegenaan de avond is de batterij niet zeer plat. Na twee zware en pijnlijke dagen kreeg ik krukken waardoor ik me zonder pijn kan verplaatsen. Ik hoef nu niet of veel minder op mijn linkerbeen te steunen Binnenshuis is dat wel niet erg praktisch en zeker niet op de trap. Toch ben ik blij dat ik ze heb. Als het weer het vandaag toelaat ga ik wel eens in de tuin om naar de plaats van het ongeval te gaan kijken waar de gekantelde kruiwagen nog steeds terplaatse is maar ik zal wachten tot er hulp komt opdagen om mijn werktuig in het droge te brengen.
En zeggen dat het nu de allereerste keer is dat ik de kruiwagen gebruik om die platen te vervoeren. Tot nu toe heb ik ze altijd naar hun plaats gewandeld of gedragen. Ik wilde mijn rug wat sparen en zie je wat daar van komt, dan zijn de poten het slachtoffer.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
& 
Het is niet gelijk hoe die dauerbinde aangebracht wordt. Daar bestaat een methode voor die naar het schijnt niet moeilijk is om aan te leren.
Binnenshuis is dat wel niet erg praktisch en zeker niet op de trap. Toch ben ik blij dat ik ze heb. Als het weer het vandaag toelaat ga ik wel eens in de tuin om naar de plaats van het ongeval te gaan kijken waar de gekantelde kruiwagen nog steeds terplaatse is maar ik zal wachten tot er hulp komt opdagen om mijn werktuig in het droge te brengen.
