uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
24-03-2009
harde dobber
De laatste van de droge dagen had ik voorzien om hout te splijten. Een geleende zware splijthamer werd er bijgehaald om te helpen de klus te klaren. Ik hoopte dat de hamer boven mijn hoofd tillen en laten vallen voldoende zou zijn om de boterzachte linden te klieven. Je zegt wel, ik kwam bedrogen uit want ik moest er behoorlijk wat swong in steken om resultaat te halen. Dat kracht zetten tracht ik zoveel mogelijk aan anderen te laten maar na drie slagen voelde ik dat het nog juist haalbaar zou zijn. Die drie eerste slagen waren behoorlijk naast de kwestie omdat ik het juist mikken na vele jaren toch wel verleerd was maar ik kwam er gaandeweg in en kreeg er waarempel nog plezier in ook. De wind mocht nog guurder zijn dan hij was, ik had me nog goed kunnen verwarmen. Het was natuurlijk opletten geblazen.
De splijthamer liet mij toe om heel mooi werk te verricheten. Ik kon er mij uitstekend aan verwarmen. Het is te hopen dat ik binnen een paar dagen nietloop te snotteren. De laatste kruiwagen heeft reeds enkele regendruppels opgevangen. Toen ik naar binnen ging, ben ik toch enkele ogenblikken blijven genieten van de kringetjes en cirkels, heel vluchtig en steeds rapper na mekaar, door de regen op de vijver getekend.
Na de vorige zware dagen moest er een stillere dag aankomen. Mijn rug deed geen pijn maar er zat voelbaar druk op. Gisteren woensdag, deed ik 'smorgens wat 'tutterwerkjes' zoals o.a.de voorgeteelde erwten planten. Als tussenpauze plaatste ik de tweede teelt erwten van de grote kweekbakken over naar de handige, handelbare bakjes. Dat dit een succesmethode is hieronder te zien aan de beworteling. Het grote voordeel is dat je in de rij erwten, nooit meer lege plaatsen zult hebben waar de erwten niet boven kwamen. De aangekochte ijsbergsla werd eveneens geplant en onder koepel geplaats. De uiteinden werden afgeschermd met glas. Dan heb ik de circulatiepomp in de vijver,aangezet en zo het water opnieuw laten lopen tussen de boven en benedenvijver. De verbinding van de vijvers, gebeurt over mekaar gelapte stukken folie en ik denk dat daar grondinsijpeling is waardoor het waterpeil veel te vlug zakt. Tot het mooier weer wordt zal ik indien nodig, voortdurend water bijsteken. Deze circulatie is nodig om de helderheid van het water en het zuurstofgehalte in de vijvers optimaal te houden. In de namiddag nam ik de bus naar Brugge. Mijn bril zakte voortdurend af en zo moest ik naar de optieker. Ik was afgesproken met Let, die om 2u30, na haar werk zou winkelen, dat ik haar zou bellen van zodra ik klaar was. Toen ik de bus moest halen regende het zo fel dat ik vergat mijn gsm mee te nemen. Ik wist dat ze op ziekenbezoek ging en zo, vond ze mij daar terug. Vijf keer zou ze hebben geprobeerd mij te bereiken. Anderhalf uur ben ik daar gebleven. Er was voldoende bezoek opdat de tijd zou vliegen.
Na een zware voormiddag, waarin ik heel veel werk verzette en ik eerst gerust en een opgenomen, ontspannende film bekeken 'Honymoon with mam'. Na vier uur ben ik dan wat hout gaan stapelen. Daarna heb ik water er doen uitzien als vuile, sterk opgelange melk...om mij te amuseren maar ook om een nuttige reden. De beneden vijver was troebel gebleven na de winter omdat de circulatiepomp lang had stil gelegen die ik nu weer aan heb gelegd. Om helder water te hebben moet er best beweging in het water zijn. Is er geen lopend water dan is het hard nodig een zeer goed bestudeerde aanplanting te voorzien onder water en op de ondiepe zijkanten. Dan kan je niet beter dooen dan goede ecologische vijverboeken te raadplegen. Nu ik gekalkt heb zie ik na een nacht e, een halve dag, onder het wateroppervlak, opnieuw teken van rood leven. In de bovenvijver kan je bij het ondiepe gedeelte daarentegen, reeds goed de bodem terugzien. daar is het ook dat de zichtbare waterstroom begint. Binnen een paar dagen, vooral bij zonnig weer, wordt het vlug helder.
Naast het feit dat het uiterst druk is in de tuin, ben ik minder productief geworden op deze blog. dit komt door de opgelegde zelfcensuur in mijn teksten. Nu lijkt het soms de moeite niet meer om enkel beperkt te zijn tot vage teksen die vooral geen heilige huisjes mogen intrappen. De foto's die ik zou willen plaatsen, vallen ook onder de censuur zodat zo nu en dan mijn goesting een beetje opdroogt. Daarom geen foto's vandaag, lichtjes uit protest. Mijn stemming is vertroebeld, zoals het water in onze vijvertjes lijkt op vuile uitgelenge melk. De eerste foto's zal ik pas plaatsen als ik opnieuw klaar en duidelijk de vissen zie. Met dit weer al het vlug gaan gebeuren.
De visjes zijn opnieuw te bewonderen. Enkele dagen bleven ze onzichtbaar alsof ze in de mist zaten. Op de twee foto's, heel kort na elkaar genomen zie je dat er beweging in zit. De tuinbank is terug uit zijn overwintering. En de eerste die ervan geniet is de poes. Eerst snuffelde hij wat rond alsof hij de hele omgeving rond de bank eerst wilde inspecteren en aan een vluchtig onderzoek onderwerpen. Het duurde niet zo lang of hij lag languit te genieten in de zon. Poezen vinden altijd, vlugger dan de mens, de beste plaatsjes. Plaats maar eens vier stoelen met allemaal een verschillende zitting. Laat de poes binnen en zal zal zich niet nestelen op de hardste of de koudste. . Mijn portret heb ik nog nooit gezien van duit zo'n perspectief. Het zou goed passen op een moderne schilderij. Zelf had ik geen tijd om languit in de zon te liggen. Van het mooie weer wil ik profiteren om de rest van mijn compost van vorig jaar te ziften op een oud net van een eenspersonenbed. En in de kippenren is nieuw leven gekomen. De haan heeft opnieuw zijn poten vol om controle te houden over de goede gang van zaken op zijn domein. Er zijn anmelijk twee nieuwe en vooral jonge kippetjes bij gekomen. Eentje moet ik een beetje forceren om buiten te komen. Op de foto lijkt het erop alsof ze tussen de legkorrels staat maar het is alleen maar 'schavelinge'. herlezen op typ -en andere foutjes gebeurt later wel
Een zondagswandeling waar we nog nooit tesamen kwamen rondneuzen.
Deze keer in het domein van het kasteel van Rijkevelde. Een uurtje tot ik erbij duizelde. misschien was ik wel een beetje te warm gekleed. We moesten onze stevige wandelschoenen inwandelen zodat we op onze reis naar Engeland niet onwewacht op de blaren lopen. Heerlijk wandelweer was het wel. Na een uur waren we terug bij het kasteel. We waren lang in de heemtuin geweest die speciaal lijkt aangelegd voor blinden. Als je die nog nooit bezocht, moet je er toch wel eens heen gaan.
Eindelijk was het eens warm genoeg om veel volk aan zee te hebben. wij wandelden op de dijk en het strand en zagen dat de meeste terasjes behoorlijk vol zaten. Voor het eerst zagen we op straat veel ijskreem likken.
In feite spreken de beelden wel een beetje voor zichzelf.
Dit jaar hebben we er heel lang moeten op wachten want het was op goede vrijdag 10 april pas de allereerste keer dat we op het terras konden middagmalen. Het was dan ook bijzonder warm voor april. Andere jaren waren er in maart toch altijd wel enkele dagen dat het doenbaar was, dit jaar, helemaal niets mee aan te vangen. Het was steeds, te koud of te winderig. Voorlopig hebben we nog vrij zicht op de vijver maar dat is aan het veranderen. Als kleine kinderen hier zullen zijn zal de vijver slechts te bezien zijn door het hekken heen. Eens dat ze terug naar huis zijn wordt er een deel weggenomen dat verplaatsbaar is. Eerst hadden wij het advies gekregen om een sterk net in betondraad over de vijver te leggen. Let was daar voorstander van tot ik begon over de kostprijs. Ik was er van bij het begin radicaal tegen. Hoe moet je dan de vijver onderhouden en de beplanting beheersen? Maanden heb ik erover zitten nadenken en eens bekeken wat ik zo allemaal heb aan recupmateriaal. Het is aan het lukken en het zal zo goed als niets kosten: teackolie van de Aldi en enkele vijzen en haken van De Stock.
We zijn de toerist gaan uitgangen in het Zuid-Westen van Engeland. Vooraleer het zover kon komen had ik natuurlijk weer dwars gelegen. Ik ga niet graag op reis maar eens ik vertrokken ben geniet ik volop en ben ik blij dat ik opnieuw mijn tegenzin heb overwonnen. Let raakt dat gewoon en hoort het niet meer. De dag dat ik werkelijk thuis blijf...zal ik niet lang meer leven. Ja het was de moeite waard en daar kan nonkel petje van getuigen want hij was ook mee. Het Edeproject heeft op mij het meeste indruk gemaakt met de reuzenbij waar twee kinderen bij aan het pauzeren waren. En dan al die kunt binnen het project en de bloemenpracht. Ik raakte er niet op uitgekeken.
Amaai, er terug inkomen na zo'n fantastische reis en bij zo'n schitterend weer. Het lukt maar zo en zo maar elke dag beter. Gelukkig is Liesbet hier om les te geven in stageverband en zorgt zo nu en dan voor leven in de brouwerij. Ik werk verder aan de afsluiting van de vijvers maar het gaat behoorlijk traag vooruit. Ik sta niet meer zo scherp en dat heeft niets met de reis te maken maar met die 72 jaar. Het beste is er vanaf hoor en lach maar niet. Ik hoop dat jullie beurt ook nog komt. Om jullie een beetje te boeien en mezelf te amuseren plaats ik nog wat foto's van de reis. Ik zal pogen om er wat lijn in te krijgen. Ik ben erin geslaagd om er een negental van de eerste dag te localiseren en hier te tonen. De zes eerste zijn allemaal genomen in de Furzey Garden in Lyndthurst, die in volle bloei stond vol fris groen waar bezoekers picnicten terwijl de kinderen zich amuseerden in het gras. Plots sta je dan voor een nagemaakte reiger tussen moerasarondskelken die zo'n afschuwelijke geur verspreidden, dat een levende reiger het geen 10 minuten zou uitgehouden hebben op die plaats. Een groepje Gunera's had zijn winterbedekking afgeschuld die nonchalant en droogjesweg verder lag te verteren als de gewoonste zaak van de wereld. Gelukkig kunnen wij niet in onze maag kijken voor het verteringsproces want daar is is zompiger. Dan kom je onverwacht in een open ruimte, die lijkt buiten het domein te liggen, waar de donkere plekken geen schaduwen zijn maar biezenpartijen die dus een zompige grond veraden. Bij de schattige gebouwen verzamelen zich de nog veel schattiger toeristen in de zon. Het bezoekt loopt op het einde. Nog vlug kijken om een soeveniertje te kopen. Dan moeten we de bus weer in voor nog een lange trip tot in Salsbury met een bezoek aan Old Sarum, waar ik moeilijkheden kreeg met mijn fotoaparaat dat verdere dienst weigerde en out zou zijn voor de rest van de reis. Gelukkig dat ik de volgende dag met dit van Colette verder kon. Zij zag het niet zitten om foto's te nemen. Ze was te druk bezig om te genieten van hetgene we onder ogen kregen en van het gezelschap nog het meest. De fotoreeks die ik in Old Sarum wilde maken werd dus abrupt afgebroken want het andere aparaat lag in de car. Niettegenstaande de zon was het daarboven op die groene heuvel nogal aan de frisse kant. Dan maar weer de bus op voor een andere twee uur rijden tot aan het eerste hotel in Exeter waar we logeerde in het Mercure Soutgate Hotel. Het was een oud uitziend gedrocht waaraan verbouwingswerken bezig waren. Oei!!! was mijn eerste gedacht, moeten wij nu logeren in een kazerne dat ze proberen een beetje op te tutten. Gelukkig was het binnenin netjes en was het avondmaal heel lekker. Het beste moest dan nog komen maar dat vertel ik van zodra ik een gaatje zie om verder te vertellen met telkens evenveel foto's...nu moet ik ontbijten, gewoon thuis, vol heimwee naar die onvergetelijke reis.
Op dinsdag stond er een lange wandeling op het programma in het Dartmoor national park van meer dan 1000 hectaren groot. De eerste zeven foto's verwijzen naar die uitgestrekte desolate vlakte met een ruig en bar klimaat. De foto's zijn genomen vanaf de weg, diep in het gebied en van op de bus. Ja, verlaten en koud was het er, maar droog. Wat een verschil met het weer dat we meer naar het zuiden zouden hebben. Gepast weer om te wandelen. Er stonden hier en daar paaslelies nog in volle bloei. Plots bemerkten wij schapen tussen de rotsblokken en dan veranderde het opnieuw en kwamen we in een bos terecht met bemoste bomen op de zeer ruige bijna niet te begane helling. Ik ben veilig boven gebleven op een rotsblok, de grootte van ons terras thuis. Na de wandeling zijn we in de bus gestapt en na een tijdje rijden is de groep een wandeling gaan maken. Ik had de vorige nacht zo goed als niet geslapen omdat ik mijn medicamenten niet vond tegen reuma enz. (tegen mijn vele oudedag kwaaltjes), ze waren in de bus onder de zetels, uit mijn rugzakje gevallen. Gelukkig vond Let ze terug. Anders zou, noch Colette noch ik een fijne reis hebben gehad. De foto vanuit de bus vertoonde een beetje weerschijn en er zit een vlek op. Eerst dacht ik dat de lens vervuilt was maar het was op de buitenkant van de bus. Omdat we geen grotere wandeling meer konden maken, wegens te weinig tijd, heeft onze reisleider een reservebezoek ingeschakeld, dat voorzien was voor een regendag. We bezochten De Buckland Abbey te Yelverton. Daar is ook een tuin bij. Ik bezocht noch de tuin noch de Abdij maar nonkel petje deed dat wel. Dus voor vragen moeten jullie bij hem zijn. Wij hebben ons beperkt tot het drinken van koffie of thee in het gezelschap van onze chauffeur en zijn vrouw.
Met al dat vertellen over wandelingen en pillen, zou ik nog het ontbijt van die morgen vergeten te vermelden. Voor velen diende dit ouder hotel het beste eten op van de hele reis. Wie weet wat een Engels ontbijt voorstelt, weet ook waarover ik het heb. Je kon zelfs geroosterde kiepers bestellen en ik zag dat het echt smaakte. Zelf heb ik er weinig van genoten omdat...jajaja...die verloren pillen hé! Na het bezoek aan die abdij, zijn we verder doorgereden naar het zuiden. Rond zes uur dertig belandden we in 'The Greenbank hotel' in Falmouth. Een zeer goed hotel met een prachtig panoramisch zicht vanuit de eetzaal, op de baai. We zagen die baai bij regenweer maar ook in volle zon....prachtig. Het was een heel leuk lang hotel met een doolhof aan gangen, trappen en nog een gangetjes. De eerste avond leek het wel of het een km lang was. Toen we er een paar dagen waren viel het best wel mee. Om te ontbijten zaten we in die panoramische zaal en voor het avondmaal in een bovenzaal, ook met zicht op de baai, totaal aan het andere uiteinde van het lange hotel, met een apparte keuken en bar. 's Morgens moesten we alle gangen en gangetjes en de heel vele brandeuren door om te ontbijten. Een keer kreeg ik er natuurlijk eentje tegen mijn hoofd maar zonder veel erg. Tegen dat we de eetzaal bereikten waren we helemaal wakker. s'Avonds mocht ik als het ware in slaap vallen aan tafel, we sliepen op de tweede kamer aan de rechterkant. Eén keer miste ik van deur en liep prompt de keuken binnen. De gangdeur en deze van de keuken lagen heel dicht naast elkaar. Dit missen, leidde natuurlijk tot grote hilrariteit van de medereizigers. Dat is natuurlijk het nadeel van goed gekend te zijn hé en er regelmatig eens de 'ambiance' te durven insteken. Laat maar zijn...we hebben ons allemaal op onze eigen manier geamuseerd en genoten van een prachtreis.
Eindelijk vind ik de tijd om de reportage over onze Engelandreis verder te zetten. Mijn leven is momenteel te druk en de zeventiende dag na de reis ben ik nog niet terug in mijn gewone ritme. Gisternamiddag deed ik geen klop en werd tot driemaal toe wakker gebeld. Probeer dan maar eens te rusten en het was meer dan nodig.
Als het gedurende onze reis dan toch een dag moest regenen, dan konden de weergoden, die onze reis blijkbaar gunstig gezind waren, geen betere dag uitkiezen. en daarbij hadden we klederen meegesleurd voor elke seizoen wat wils. We stonden op en het regende en we zijn die dag gaan slapen in de zon. Dat beloofde voor de volgende dag en de belofte werd ingelost. Maar laat mij niet vooruitlopen. Op woensdag stonden twee bezoeken op het programma: Het Edenproject in St Austell en De Burncoose nurseries in Gwennao Redth (later op de dag). Eén koepel volledig en een deeltje van de identieke tweede met daar tussenin een verborgen verbinding tussen de twee waar het restaurant zich bevind. Op weg van de receptieruimte naar de koepels heb je een wonderbaarlijk zicht op de tuinen. Een reuzebij trekt de bijzondere aandacht, vooral van de fotoamateurs. Bloemen en groenten staan hier doormekaar en in de bloembakken vond ik zelfs peterselie en andere kruiden, als het maar kleur geeft. Dat er er veel aandacht is voor Marc, onze natuurkenner en die dagen, onze gids, kan je van de gezichten aflezen.
Als er voor jullie bekende ntussen zitten is dat louter toeval hoor. Je hoort er vogels fluiten en je ziet ze langs alle kanten wegfladderen. Die vogels waren er niet in gebracht maar toevallig binnengevlogen en er gebleven en die rijger is nep hoor. Er zijn bijzonder veel beelden en rarigheden aanwezig. Waren we in de slagregen aangekomen, dan ging het toch een beetje over. De groene en andere regenvesten dienden dan enkel nog om op te warmen. In de koepel hieronder is een project ondergebracht voor kinderen en artiesten onder de veelzeggende naam 'Color explosion' maar ik moest met de groep mee om niet verloren te lopen. De tijd was veel te kort. Dat schijnt normaal te zijn voor deze reis die voor mij gerust een maand mocht duren (overdrijving om bestwil). Ik heb veel foto's genomen van de vegetatie en daarvan zal ik een Eden bis geven, zonder commentaar. lezen bebeurt later
Op donderdag reden we 's morgens naar Trebah, dicht bij Falmouth om er de fameuse gardens te bezoeken. In late namiddag bezochten we in St Agnes een tinverwerkend bedrijf. Daar deden we de zwaarste afdaling en nadien, de steile klim terug naar de bus.
We laden de valiezen in de bus en verlaten het Greenbank hotel in Falmouth waar we een heerlijk verblijf hadden. Onze eerste stop is in het er als een postkaart uitziende Clovelly met ook een steile daling en klim terug maar ik gaf verstek en liet het aan de liefhebbers. Ik ben naar de bus teruggekeerd waar ik in de berm van de parking wilde orchideën ontdekte en bewonderde. De winkeltjes en de huizen op de helling worden van voorraad voorzien met sleden die ze laten akken op de kinderkopjes. Met een auto worden ze langs een andere weg terug naar boven gebracht. We zitten enkele dagen zonder PC. Daarna kan ik hopelijk verder gaan.
Het is even veel zoeken en hopen dat het vlug gaat. Het opstarten gaat voor ons ongewoon rap. Foto's op de computer plaatsen lukt zeer goed maar....om ze dan te reduceren om te kunnen op op de blog plaatsen lukt niet zo goed. Jullie zullen nog wel even geduld moeten hebben. Ik had wat hulp van Maarten maar die is met hun bouwplannen bezig. Voorheen werkten we met office 2003 en nu is het office 2007. Het verschil is groot als je 2003 gewoon bent.
Die PC is voor mij geen nachtmerrie maar een dagmerrie die ik maar niet gereden krijg. Ik moet dringen hulp vragen aan nonkel Noël,die veel meer kennis daarvan heeft dan ik en hopelijk genoeg tijd en geduld om mij hopelijk opnieuw op het spoor te krijgen. Maarten reduceerde enkele foto's voor mij en hoopte dat zijn uitleg voldoende zou zijn om mij verder te helpen...niets van dus. Te weinig tijd en te moeilijk voor mij omdat mijn assimileervermogen deerlijk tekort schiet. Maar het komt wel in orde...maar met wat geduld. De foto's zijn nog te groot. Ik heb ze eventjes geplaats en terug weggenomen want scrollen van de ene kant naar de andere is niet aangenaam.
De hele voormiddag is reeds benomen door mijn wekelijkse yoga en deze namiddag zit ik tot over mijn oren onder de spinazie en de gele mosterd.
En zonder foto's is mijn blog zoals een persoon in zijn bloten...je bent er vlug op uitgekeken.
Wie spinazie wil moet zich maar aanmelden. Ik geef die bij voorkeur weg dan dat ik ze als mulch moet gebruiken. Daarvoor is ze toch veel te lekker.
Morgen heeft mijn tuin een ander aangezicht. Hij zal gelijken op een beatle die zijn haar is geknipt.
En daar gaan we weer: zoeken en nog eens zoeken, proberen en nog eens proberen, tot het lukt en als we dreigen te verzuipen...hulp inroepen. Met één foto, moet je er gewoon op klikken tot hij groter wordt.
Ons voorlaatste bezoek betreft de 40hectaren grote Rosemoor Garden van de RHS (Royal Horticultural Society) Een laatste zicht op de wilde orchideën in Clovelly en dan opnieuw voor een paar uur de bus in en ooruit met de geit. We belanden rirect in de moestuin van de gardens waar een tuinier koolrabbi aan het planten is. Ik vraag waar de kweekserres zijn maar die zijn helaas niet door bezoekers te bezichtigen zijn. Wat mij aanstonds in het oog viel was het onpraktische voorbeeld om in een cirkel van ursusdraad rijserwten te kweken. De binnenkant van de planten heeft niet voldoende licht en lucht zodat daar niets kan groeien. Geef mij maar mijn erwtenkooi. De artiest in mij moest natuurlijk het bloempottenkoppeltje op de gevoelige plaat zetten.
Prachtige bloemboorden met voorjaarsbloeiers en veel andere mooie versieringen en vormen, waarvan ik slechts enkele foto's nam, kon je her en der vinden in de vele tuinvoorbeelden die weergegeven waren. Drie uur kregen we hier toegewezen en daarmee moesten we zorgen dat we gegeten hadden en konden we ook het verkooppunt van plantjes (stinkend duur) en de schop bezoeken
Iedereen kon hier zijn eigen gang gaan of zich aansluiten bij één van de bloemen- en plantenkenners van onze groep. Het was nog maar eens genieten en als je mij niet gelooft, vraag het maar eens aan nonkel Petje. Elke dag was een hoogtepunt op een ander gebied. Van afwisseling en verscheidenheid gesproken...dat was nog eens afwisseling en verscheidenheid. En zeggen dat het nog niet afgelopen was maar de volgende dag zou het mooie liedje toch uit zijn.
En daar gaan we weer: zoeken en nog eens zoeken, proberen en nog eens proberen, tot het lukt en als we dreigen te verzuipen...hulp inroepen. Met één foto, moet je er gewoon op klikken tot hij groter wordt. Een volgend experiment met meerdere foto's heb uik verwijderd omdat die te groot waren en je telkens ook moest scrollen. Nonkel Noël kwam lang en verhielp er aan met een voorlopige oplossing. We nemen de proef op de som.
Dat staat mij tenminste aan. Het is gewoon gelukt Dank je wel N.N. Ik leerde opnieuw bij. allen reeds jouw methode van zoeken heb ik geobserveerd en dat is al veel. Wat ik vaststel is: dat iedereen het op een andere manier doet. De ene gaan direct en zeker van hun stuk recht op het doel af(diegenen met een degelijke opleiding) en de zoekers (self makers) verdwalen al eens maar komen uiteindelijk toch terecht. Het resultaat telt en het amusement.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
De splijthamer liet mij toe om heel mooi werk te verricheten. Ik kon er mij uitstekend aan verwarmen. Het is te hopen dat ik binnen een paar dagen nietloop te snotteren.
omdat de circulatiepomp lang had stil gelegen die ik nu weer aan heb gelegd. Om helder water te hebben moet er best beweging in het water zijn. Is er geen lopend water dan is het hard nodig een zeer goed bestudeerde aanplanting te voorzien onder water en op de ondiepe zijkanten. 
Zelf had ik geen tijd om languit in de zon te liggen. Van het mooie weer wil ik profiteren om de rest van mijn compost van vorig jaar te ziften op een oud net van een eenspersonenbed. 
Deze keer in het domein van het kasteel van Rijkevelde. 
Voorlopig hebben we nog vrij zicht op de vijver maar dat is aan het veranderen. 
De dag dat ik werkelijk thuis blijf...zal ik niet lang meer leven. Ja het was de moeite waard en daar kan nonkel petje van getuigen want hij was ook mee. Het Edeproject heeft op mij het meeste indruk gemaakt met de reuzenbij waar twee kinderen bij aan het pauzeren waren. 
Prachtige bloemboorden met voorjaarsbloeiers en veel andere mooie versieringen en vormen, waarvan ik slechts enkele foto's nam, kon je her en der vinden in de vele tuinvoorbeelden die weergegeven waren. 
Iedereen 
