uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
07-09-2009
keerpunt
De gegevens zijn verzameld, de beslissing is gevallen. Het wordt een 'Fuji fine pix S200EXR'. Zoek maar eens op en de prijs ken je dan ook. Alleen moet ik nog even wachten tot hij binnenkomt. De belofte is, begin september. Hij is gloednieuw op de markt en de opvolger van de 'S100fs'.
Samen met een vriend, beroepsfotograaf op rust, zijn we ervoor naar Antwerpen geweest. Het was de afscheidsdag van de zomer op 31 augustus.
We hebben er eentje op gedronken. Van waar ik zat had ik zicht op de ingang van de zoo. Vele mensen snelden voorbij om op tijd hun trein te halen. Wij zaten in alle rust, genoten van de pint en deden de kelner lachen die eerst heel sip keek maar we hebben hem ontdooit waarna hij zijn werk rustiger verder zette en knipoogde naar ons, of was het enkel naar mij, je weet maar nooit hé.
Nu nog geduldig wachten tot de camera er is.
Ik heb die camera dringend nodig want de lessen over beheer van digitale fotografie in SNT zijn donderdag 3 september begonnen. De eerste les is altijd een kennismaking en het iel mee. Volgdende les begint het ernstige werk want wat we dienen mee te brengen wijst in die richting: fototeostel -opgeladen batterijen - leeg geheugenkaartje van minstens 250 Mb - usb kabeltje om het toestel met de PC te verbinden - de handleiding van het toestel - fluostiften. We volgen 'fotoshop elements' wat 100 kost. Wens me maar veel klaarheid van geest. Tot de nieuwe camera er is mag ik mij behelpen met mijn pocketcamera, de travelr DC 7900, in afspraak met de leraar. Daarmee kan ik geen kwaliteitsfoto's nemen.
Wie hoor ik dit jaar klagen over het weer? In elk geval zal je de poes niet horen! Zelf heb ik geen enkele reden om te klagen. Begin september reeds volop rijpe paprika's kunnen oogsten is hier in onze streken hoogst uitzonderlijk. Op 8 september 26°C in de schaduw, is toch goed meegenomen. Na vier uur in de namiddag ben ik niet meer uit de zon te slaan. Deze morgen is het weer opnieuw tot de orde geroepen en mogen we het stellen met hoogstens 20°C. Ondertussen lig ik een heel deel van de dag met mijn rechterpoot op verhogende kussen. Let heeft hem keurig omzwachteld met ijscompressen. Maandagavond leek hij meer op een olifantenpoot dan op een mensenvoet. Het enige dat in zijn nopjes kan zijn, is mijn zomers kleurtje dat nog wat bijgetaand wordt.
Wat het fotoaparaat betreft ging ik eerst voor de laatste nieuwe S200EXR en dat na het lezen van de aankondiging van het aparaat. Nu het er eindelijk is met alle gegevens in détail, kan ik degelijk vergelijken met zijn voorganger de S100fs. De verbeteringen zijn minimaal en er is een heel klein puntje dat de doorslag geeft en dat is de kantelbare viewer voorzien op de 100 en weggelaten op de 200. De prijs van de 200 ligt 50 boven die van de 100.
Ik kies definitief voor het 'Fujifilm Fine Pix S100fs Energy Pack', waardoor ik terzelvertijd met het aparaat ook een sanDisk, een batterij en een opbergtas erbij krijg. Als je dit alles apart moet kopen dan betaal je meer en ik heb die toch nodig. Daarbij blijf ik ook nog juist binnen mijn voorziene budged.
De verbeteringen aan die fototoestellen zal verder gaan evenals het bij de PC het geval is. Koop je vandaag, dan is het morgen al voorbijgestreefd. Het is een zaak van de keuze weten te maken en weten waarom je die bepaalde keuze doet.
Met deze bundel heeft uw camera voldoende energie en krijgt hij ook nog eens de ruimte. De ruimte is terug te vinden in een geheugenkaart en een stevige cameratas. Daarnaast bevat deze combinatieaanbieding een extra accu. Altijd handig als noodvoeding indien de standaardbatterij leeg is.
Het aparaat op zich is volgens de grootte toch nog een lichtgewicht.
Deze uitklapbare viewer geeft voor mij de doorslag omdat je dan het aparaat lager kunt houden dan ooghoogte. Volgens mijn raadgever is dit bijzonder handig. Alle andere eigenschappen zijn ongeveer dezelfde als van de S200EXR
De mogelijkheden van dit aparaat, dat ik na lang beraad en degelijk advies aanschaf, voldoet ruimschoots aan wat ik ervan verwacht. Nu nog hopen aan dat tikkeltje geluk dat je bij techniek altijd moet meehebben. Deze namiddag ga ik naar de tweede les en ik ben er degelijk op voorbereid en er dus klaar voor. Het enige wat mij nog ontbreekt is de CDrom met de fotoshop elements, versie 7.0 We zullen zien. Het is een zeer moeilijke keuze geweest,dzoals men spottend durft te zeggen, een zware bevalling.
Over problemen gesproken; iedereen heeft problemen. Vele daarvan doen we ons zelf aan. Ik ben dikwijls in dat geval, ook nu wee.
Het in gebruik nemen van mijn fotoaparaat mocht geen enkel probleem zijn maar het werd een resem van te temen hindernis. De oorzaak... mijn opgewondenheid.
Eindelijk heb ik een digitale camera, die naam waardig. Ik had reeds twee Aldi-toestellen, goed voor beginners. Ik raakte er gefrustreerd bij. Nooit haalde ik de kwaliteit die ik gewoon was met mijn analoge Canon camera. Daar was een groothoeklens en een matige telelens bij. Nu heb ik met mijn eindejaarspremie van vorig jaar een degelijk toestel aangeschaft met één enkele vaste lens met een groot bereik van 28 - 400mm. Op Snt zijn we al de waarden van de camera aan het bestuderen met een heel klare uitleg van de heer Bart Keereman. Mijn eerste foto's heb ik reeds genomen.
Bij mijn vriend Jan, gewezen beroepsfotograaf, ga ik vandaag mijn licht gaan opsteken. De leerschool is begonnen en het is enerverend boeiend. SNT is goed maar bij Jan krijg ik voorbeelden van foto's en tips om de mijne nog te verbeteren.
Gisteren zou ik met wat hulp van Colette de taal instellen maar ik was zo opgewonden en zenuwachtig dat ik te vroeg op de OK-toets drukte en mijn aparaat was ingesteld in het Japans en ik zat blok. Ja, geraak daar maar eens aan uit. Er is al niet veel overschot als alles in het Nederlands staat.
Ik belde Jan maar die kon er niet aan uit zonder het toestel en de handleiding. De tweede telefoon was naar 'Coolbleu' de shop van 'digitalcom' in Antwerpen waar het toestel vandaan komt. Na meer dan een half uur belden ze terug en zouden mij stap voor stap tot een goed resultaat brengen. We begonnen er aan en plots was de baterij leeg en zaten we blok. Zo'n baterij is nooit helemaal opgeladen bij nieuwe aparaten
De geduldige stem aan de overkant legde de nadruk op symbooltjes. Een zeer schematische kop met een tekstballonnetje, daar moest ik naar op zoek. Hij gaf meteen ook de pagina's van de handleiding waar ik het kon vinden. De man voegsde er nog aan toe dat hij nog te bereiken was tot 9u en dat ik anders maandag of dinsdag maar tot in Antwerpen moest komen
Toen na een uur de tweede batterij opgeladen was had ik in de kortste keren het Nederlands te pakken en drukte ik, rustig geworden, kalm en triomfantelijk, op het juiste moment op OK Zo kon ik verder en nam al heel vlug mijn eerste foto's van hogere kwaliteit dan ik gewoon was met die andere digitale camera's. Moraal van het verhaal: goedkoop is duurkoop en frustratie.
Na de nodige miserie en telefoontjes om de problemen opgelost te krijgen kon ik de eerste foto's maken.
Eerst een groothoekfoto van een deel van onze woonkamer.
De tweede foto, het schilderijin in de woonkamer dat een grote betekenis heeft voor ons. Door dit schilderijn maakten Letje en ik nader kennis met mekaar, met het gekende resultaat.
Als derde en laatste, nam ik een foto van een schilderij in de veranda waarin kleuters meer ontdekken dan volwassenen.
Deze foto's zijn genomen met heel beperkt licht en zonder flits. Ik kon ze op de blog plaatsen met het programma 'fotoshop 3.0'. De instalatie van andere software-elementen laat ik aan meer gespecialiseerden over. De afspraken zijn gemaakt.
De F100sf is in dienst genomen. Ik ben even binnengewipt bij mijn vriend Jan om het aparaat te tonen en om enkele tips te ontvangen. Hij nam een paar foto's.
De eerste toen ik eventjes geeuwde. Het was 10u30 en ik had mijn soep van 10u gemist want ik was reeds een uur op de draai vooraleer ik bij Jan belande.
De tweede, toen ik naar een woord zocht en even tenraadde ging bij de sterren. En daar staat hij dan met zonnekap en al, klaar voor gebruik, tussen de rommel op mijn bureau. Ja, het is reeds een imposant toestel met een vaste, variabele lens, voor zowel groot-als kleinhoek. Om op te bergen in de compacte tas moet ik er telkens de zonnekap afdraaien. Ik kan ook doen zoals de groten...er mee rondlopen op mijn buik.
Het is anders dan voorheen. Met dit aparaat van ongeveer 1kg rondzeulen, is het wel even wennen. Een tas moeten dragen is anders dan een pocketaparaatje in je broekzak meedragen. Het loont wel de moeite. We bezochten op de open monumentendag in Brugge, het opengestelde Godshuis Fontaine in de Zwarte Leertouwerstraat maar daar nam ik geen foto's omdat er veel te veel volk in de omtrek stond. Ik wilde foto's van de monumenten. Op weg naar de Boogaerde school waarin de Brugse academie is gevestigd, wipten we binnen in nog een paar niet opengestelde godshuizen aan de Nieuwe Gentweg. Ik selecteerde één fototje uit de hoop die ik nam. De academie zelf was volledig gesloten en kon men enkel binnen met een gids die een sleutel had. De belangstelling was groot. Daar kregen we een serieuze regenvlaag op onze nek en ik had geen regenkledij voorzien. Het gevolg ervan zit ik hier nu uit te snotteren.
Och ja. Loop naar de maan, zei hij heel vriendelijk en herhaalde het tot driemaal toe, telkens stiller. Lachte hij mij uit? Dreef hij de spot met mij en waarom dan wel? Alles zo geheimzinnig en zonnig! Toen zag ik hem langzaam van mij weg gaan en zelf kon ik geen stap verzetten want ik wilde die innemende man achterna voor wat meer toelichting. Ik stond perplex. Dit overkomt mij slechts uiterst zelden. Toch stond ik perplex. Toen schoot ik wakker, met een zachte kreet. Van zodra ik mijn hoofd rechtte, was ik er mee bezig en het laat me niet los hé. Ik wist op geen honderd jaar wie tot mij in mijn droom gesproken had. Waarover kon het gaan? Waar zou het naar verwijzen?
Wie kan er mij uitleg geven over zo'n droom die schijnbaar nergens bij aansluit. Wie is die man? Ben ik verkeerd bezig? Ik ben wie ik ben en ga er altijd voor! Neem ik te veel hooi op mijn vork of kijk ik te veel films?
Dat ik veel films kijk is een gevolg van de uitspraak van mijn huisarts. 'Je moet het wat rustiger aandoen en rusten met jouw benen in de lucht'. Ik kan niet altijd boeken lezen en wandelen met mijn benen in de lucht; daar ben ik niet atletisch genoeg voor. Daardoor bekijk ik de laatste vier weken elke dag minstens één film. Ik doe het weliswaar in schuifjes.
Na die droom zit ik niet met een angstig gevoel, in tegendeel. Ik voel me licht en zonnig van humeur. Het is alleen mijn benen die zo nu en dan in een acht slaan.
Ik moest eergisteren naar de kliniek voor een routine onderzoek van de prostaat omdat dat ik s nacht wat de dikwijls moet opstaan voor een sanitaire noodzakelijkheid.
Na een echografie en een sondecontrole in de blaas stelde de uitspraak van de specialist mij aanstonds gerust. De straal is goed sterk. Je plast je blaas volledig leeg en je hebt geen poliepen in de blaas. Ik zal je een medicamentje voorschrijven dat je één keer per dag 's avonds moet nemen en na 8 weken zou ik je graag terugzien. Je krijgt ook een ingevuld formulier mee voor een bloedonderzoek dat je een week vóór jouw terugkomst moet laten afnemen en het resultaat naar mij laten doorsturen. Ik vroeg hem wat er dan scheelde en hij gaf als enig antwoord dat hij het aan het uitzoeken was met medicatie! Dat noemen ze dan ...moderne geneeskunde. Zou dit alles, die niet bedreigende, zonnige droom, tot gevolg kunnen hebben?
Ik betrap mezelf op zenuwachtig en prikkelbaar gedrag. Ik durf al eens uitschieten en dat is niet mijn gewoonte. Het is een beetje druk. De laatste tijd is dat erg. - De gevolgen van die gescheurde spier in mijn rechterdij. - Jolientje en al wat er rond komt kijken. - Het oogsten en verwerken van groenten vraagt veel tijd. - De start van de lessen fotobeheer op SNT Brugge. - Me inwerken in mijn nieuw fototoestel. - De perikkelen met de PC. - Rijden voor de 'Minder Mobielen Centrale'. - Ook nog veel kleine dingen zonder naam.
Daarbij moet ik dringend beginnen schilderen aan nieuwe panelen en ook de aankondigingsborden moeten dringend vernieuwd worden. Het wordt een drukke winterperiode. Normaal gesproken mag dat geen druk op mezelf brengen en is er nu wel. Dat is een lichte vorm van inwendige paniek...met andere woorden -te veel hooi ineens op de vork-
Met het nemen van foto's gaat het nu goed en daar haal ik toch een beetje mijn hart aan op. Laat ons eens samen ons huis bekijken maar dan de achterkant. Het zithoekje met de bank en stoeltjes bij een klein rond tafeltje bij het venster van de keuken. We wandelen met de camera verder langs het huis naar het terras toe met een zicht op de achterdeuren van keuken en verranda. Terras en verranda. Zicht op het altelier en de garage. En we zullen de beloemde trap nemen om terug in de tuin te komen. In de zomer is het terras en de tuin rond de vijver onze leefkamer. We eten buiten, ontvangen er mensen, ruziën er samen en verzoenen er ons...allemaal op en rond het terras.
Het verlangen is er om langzaam, heel langzaam weer op mijn plooi te komen. De lessen fotoshop vallen zwaar uit. De oorzak is niet dat ik het niet begrijp maar wel dat ik het moeilijk kan asimileren. Het is veel ineens. De grote vraag is, wat er in feite het belangrijkste is om te onthouden. Ik moet me inleven in de cursus, me aanpassen om met vista te werken, mijn nieuw foto aparaat leren kennen en vooral juist gebruiken. Bekijk de onderstaande foto's. De eerste is scherp en de tweede is onscherp en zelfs wazig. De oorzaken kunnen verschillend zijn. Bij de eerste, zijn de lichtomstandigheden veel minder(kunstlicht binnen) dan bij de tweede (daglicht buiten. Toch is de tweede wazig. Wat deed ik verkeerd? Drukte ik eerst half en dan helemaal de knop in? Stelde ik de macro opnameknop wel goed in of helemaal niet? De vragen komen scherp of onduidelijk op me af. De enige hoop is: 'al doende leert men'.
Het kriepen en klagen over de droogte is nu ook op de tv gestart. Het lijkt erop dat ze het nu ook van bovenuit op de boeren hebben gemunt maar daartegen kunnen ze niet protesteren. Ze kunnen in Brussel gerust zijn. Daar zal tenminste geen betoging van komen.
Voor de eerste keer waren we met ons zevenen om hier onder één dak te slapen. Nu ben ik niet de enige die 's morgens heel vroeg op sta. Kasper is ook steeds vroeg van de partij.
Overdag, het mooiste weer uit en dat voor het einde van deptember. De spinnen zijn ook van de partij en vele bloemen staan nog mooi fleurig te zijn.
Het mooi weer bezorgde ons een prachtig weekend. We konden buiten eten en Kasper was niet binnen te houden. Jolien sliep door alles heen. Ik nam tientallen foto's maar de kinderen willen niet dat ik ze bereikbaar maak voor iedereen. Zondag, na de middagtuk van Kasper zijn we allemaal samen nog naar Tillegembos gereden waar vooral Kasper zijn hartje ophaalde op het afwisselend en goed onderhouden speelpleintje nabij de Trutselaar. Er was heel veel volk op de been. Leen en Maarten keerde na zeven uur terug naar Leuven en ze deden er maar liefst twee en een half uur over. Dat is dan de keerzijde van een aangenaam weekend.
Niet voldoende om in mijn bed te kruipen maar te veel om rond te lopen. Tegenaan de avond altijd koortsig en op de ochtend nog altijd moe. Het dreigt nog maar om te regenen en ik heb reeds heimwee naar de voorbije zomer. Deze namiddag moet ik opnieuw naar de les 'fotoshop-elements' en ik zie het niet al te best zitten. Het zal eventjes tanden bijten worden.
Dit geldt voor Let en niet voor mij want voor de eerste keer deze week ben ik uitgerust opgestaan en voel ik de fut terugkomen. De reuma schijnt zich een poosje rustig te zullen houden. Iedere morgen waren mijn handen opgezwollen en mijn trouwring ingewerkt in mijn vel. Als ik enkele uren in beweging was trok dat langzaam weg zodat ik telkens tegen de middag de ring weer aan en af kon schuiven. Gisteren zwalpte ik nog rond, vooral in huis. Ik ging alleen de tuin in als het hoogst nodig was. Ik zocht vooral mijn toevlucht op de
Bij ons is dat een driezit waarin je heerlijk kunt rusten en in slaap vallen.
Het weer is eindelijk omgeslagen. Na twee dagen steekt het natuurlijk al tegen. Maar mijn regenbak en -put lopen al opnieuw overvloedig over. Met zoveel dakoppervlakte kan ik er gerust twee regputten van 10.000 liter vullen. Met die éné put zijn we toch gespaard gebleven van de totale uitdroging. Ik ben wel spaarzaam geweest. In nood hebben we nog altijd de steenput met de handpomp of dompelpomp.Ik tikte vlagen in bij afbeeldingen en kreeg o.a. dit schilderij te bewonderen. Hier zal het wel over andere vlagen gaan dan regenvlagen waarvoor ik me nu dankbaar voel maar we mogen er natuurlijk niet in verzuipen. Geen enkel beeld gaf een watervlaag weer. Onderstaande afbeelding met gedicht spreekt wel tot de verbeelding. En ik toon nog een derde voorbeeld...rijm daar maar een tekst op met vlagen als onderwerp. Zo zit het internet vol met ongerijmdheden en soms krijg ik vlagen van verbijstering.
Waar het programma 'fotoshop' bestemd is voor beroeps, is 'fotoshop elements' reeds meer dan ingewikkeld genoeg voor amateurs en vooral voor oude krakers als ik ben.
Ik leerde deze week iets zeer interessants bij over het wissen van foto's op de geheugenkaart. Als je wilt dat de geheugenkaart nooit blokkeert dan is het beter, telkens je alle foto's verwijderd van de kaart, niet gewoon te wissen maar telkens de geheugenkaart te formateren op jouw apparaat. Dat is niet moeilijker dan gewoon wissen. Het is misschien een paar handelingen meer maar het is alleen een kwestie van er aan te denken. Dan ben je in elk geval zeker dat je kaart nooit zal blokkeren.
Voor diegenen die er wat meer over weten gaat het over die vierkanten hokjes waaruit de pixelindeling bestaat. Hoe meer pixel een foto is hoe hoe meer van die vierkantjes in beslag worden genomen door die foto. Als je gewoon uitwist, blijft de foto gewoon staan maar wordt uit het geheugen van de interne regeling van het aparaat gehaald en kan die zogezegd vrije ruimte overschreven worden met één of meerdere foto's maar door de ongelijkheid van de grootte zullen die foto's, wat de plaats op het raster betreft, gefragmenteerd worden. Dat kan je niet controleren. Zo kan het op een ogenblik zo gecompliceerd worden voor het intern geheugen dat de geheugenkaart gewoon blokkeert. Als je telkens, dat je alles wist, gewoon formateert zullen opnieuw alle foto's mooi naast elkaar staan. Dat zou een reden kunnen zijn om nooit foto's te wissen op de kaart maar enkel op het programma. Dat is natuurlijk vooor diegenen die geen vertrouwen hebben in het systeem want dat blokkert nog zo vlug niet als het een beetje van kwaliteit is.
De foto's die ik hier afdruk hebben niets te maken met die saaie uitleg, alhoewel ze ook aan dat systeem onderworpen zijn. Die plaats ik, opdat iedereen toch wel iets, aan mijn bijdrage van vaandag, zou hebben.
Alhoewel ik reeds veetien dag sukkel met mijn maag, ben ik niet opgehouden om te genieten van mijn foto's en soms te luiteren naar mooie muziek maar op films op tv ben ik voorlopig scheel gekeken. Ik denk dat er eeen leesperiode zal aanbreken. De maagmiserie is begonnen met een nieuw medicament dat ik gisteren toen Let naar Leuven in een colère gesmeten heb dat het kwakte. Het gevolg was dat ik tien minuten op mijn knieën heb verzameld en 's avond verwittigde ik Let, dat indien ze ergens nog een pil vond, ze die maar in de vuilbak moest kiepen. Ik heb mijn huisart gebeld om te melden dat ik met die rommel van de specialist zou stoppen en hoe ik het moest doen. De dokter begreep en gaf me gelijk. Met dat soort pillen mocht je plots ophouden. Financieel is het een ramp...113 voor een doosje van 80. Merde de merde. Die specialist moet niet meer afkomen met zijn specialiteiten hoor. Proefkonijnen, dat zijn we in hun ogen.
Familiefoto's zijn belangrijk maar ook persoonlijke kiekjes zijn dat. Het is altijd aangenaam die te bekijken.
Velen worden stilaan gewoon om die op de PC te bekijken maar ze kunnen ook op het TVscherm getoond worden. Voor de meeste ouderen is foto's bekijken enkel de moeite als ze die foto's of het album waarin ze gekleefd zijn, in handen hebben. Zolang mijn blog openbaar is zal ik enkel foto's plaatsen met toestemming.
Ik ben heel druk bezig met van alles en nog wat maar de voorbije week heb ik meer op de pot vertoefd dan me lief was, zelfs een paar nachten stand by moet blijven. Er zijn zaken die ik plesanter en belangrijker vind maar als je er mee zit, dan moet je er door, hoe pijnlijk ook.Ik zeg je maar dat. Overdag kon ik zo nu en dan een paar uur op beide oren slapen. Ik heb het gedaan, om beurten dan. Ik heb ook karweitjes opgeknapt, inderhaast dan of goed getimed, op het buigevoel afgemeten dan. Ons Liesbet is enrstiger geworden en legt zich steeds maar gedrevener toe op haar studies. Ze zal waarempel nog een echte studax worden. Dit gitaarspel maakt deel uit van dat leren. Avondschool, soms na een dagtaak was vorig naar niet uitzonderlijk. Het voorbije jaar was voor haar dan ook stevig doorbijten. Ze is nu binnen het gebouw waar ze reeds een jaar woont verhuisd naar een kamer die in plaats van één venster met uitzicht op een kinderkamer aan de overkant van de straat, een verdiep lager ligt, op het eerste. Daar heeft ze drie vensters waarvan twee uitzien op de Gentpoort en een deeltje van de vesting. Ze studeert enrstig maar is het lachen niet verleerd. Wees maar gerust, deze foto is niet geposeerd. Dit jaar heeft ze echt geluk gehad. Ze solisiteerde voor deeltijds werk aan stad Brugge en kreeg een jobke aan de cultuurdienst bij het onthaal voor culturele manifestaties. Ze voelt er zich thuis en is er in haar nopjes. Ik zou haar graag eens bezig zien met haar rode vest aan. Dat is immers het deel van het uniform, geleverd door stad zelf. Wij zijn heel blij voor haar.
Gisteren ben ik op toer geweest met mijn fotoaparaat om alle panelen te fotograferen in volgorde. Dit is noodzakelijke omdat we zouden weten waar we de panelen volgend jaar moeten hangen om niet op dezelfde plaats te komen als dit jaar. Hier plaats ik enkele voorbeelden. Er is teeds een klein deeltje van de omgeving mee gekiekt om de plaats van het werkt te kunnen situren. Op één van van de bijgeplaatse houten muren heb ik eerst
voor het eerst het embleem van het project geschilderd.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
De reuma schijnt zich een poosje rustig te zullen houden. Iedere morgen waren mijn handen opgezwollen en mijn trouwring ingewerkt in mijn vel. Als ik enkele uren in beweging was trok dat langzaam weg zodat ik telkens tegen de middag de ring weer aan en af kon schuiven.
Ik tikte vlagen in bij afbeeldingen en kreeg o.a. dit schilderij te bewonderen. Hier zal het wel over andere vlagen gaan dan regenvlagen waarvoor ik me nu dankbaar voel maar we mogen er natuurlijk niet in verzuipen. Geen enkel beeld gaf een watervlaag weer. Onderstaande afbeelding met gedicht spreekt wel tot de verbeelding. .jpg)
maar een tekst op met vlagen als onderwerp. Zo zit het internet vol met ongerijmdheden en soms krijg ik vlagen van verbijstering.
