Op donderdag 3 september vond de vernissage plaats van de glastentoonstelling van Filip Hatse.
Filip vertelde: ik was vaak bezig met tekenprogrammas op computer. Een 15-tal jaar terug trok ik naar de academie want ik wou het tekenen met mijn handen onder de knie krijgen. Daar er op dat ogenblik geen cursus tekenen was, schreef ik mij in om met glas aan de slag te gaan. Dat beviel me zo goed en ben er tot op heden steeds blijven mee doorgaan.
3-D Voorwerpen in glas, monumentale glaswerken in metaal en glas in lood zijn kunstbezigheden. De glastentoonstelling is gedurende de ganse kermis te bezoeken. U kunt er Flanders Doors, Zavelputten, Indian Heart, No Biking en nog heel wat andere prachtige werken bewonderen, zeker het bezoeken waard!
Klik hier voor een bezoek aan de site van Filip en Colette Hatse - Deryckere
Vrijdag 4 september
Het weer was de kermis op vrijdag 4 september niet echt goed gezind. Ondanks dat zag Sport na Arbeid om 16.30u. 42 renners aan de start verschijnen. Iljo Keisse uit Sleidinge ging als winnaar over de eindstreep. Het kanonschot waarmee de kermis traditiegetrouw om 18.00u in gang geschoten werd moest met een kwartiertje worden uitgesteld (foorkramer zat in de knoop met de stroom). Doch de kinderen konden algauw genieten van hun gratis kwartierke kermisplezier en de meeste aanwezigen mochten genieten van de gratis oliebollen. Om 19.00u was het verzamelen geblazen in OC t Klokhuis waar (op voordracht van de Beverse verenigingen!) een nieuwe ridder in de orde Beverna Cum Laude gehuldigd zou worden. De firma Boss Paints genoot hier de voorkeur en kreeg als aandenken een kunstwerk overhandigd, gecreëerd door de Beverse kunstenares Mieke Callewaert. Daarna was het genieten van een Spaanse avond in OC t Klokhuis. Zaterdag 5 september
Pieter en Jan Van Tieghem laureaat Vlaamse Tuinaannemer
'Groen kleurt' Zilver voor Pieter en Jan Van Tieghem
Op 21 augustus werden de laureaten van de Vlaamse Tuinaannemer gehuldigd, een wedstrijd waar ook Jan en Pieter Van Tieghem aan deelnamen.
Jan Van Tieghem begon zijn loopbaan als tuinaannemer in 1973. Pieter die na een specialisatiejaar als tuinarchitect afstudeerde in 2003 tekent ondertussen de tuinen die Leieflora aanlegt. Het is niet de eerste maal dat Leieflora aan de wedstrijd deelneemt en telkens met succes. Iedere Vlaamse tuinaannemer mag aan deze wedstrijd deelnemen en dit jaar waren Jan en Pieter één van de in totaal 33 kandidaten. Zo waren er 12 uit West-Vlaanderen, 10 uit Oost-Vlaanderen, 6 uit Antwerpen, 3 uit Limburg en 2 uit Vlaams-Brabant. Net als de voorbije 12 edities waren er drie categorieën: < 250 m2 (9 kandidaten), 250 - 1000 m2 (11 kandidaten) en > 1000 m2 (13 kandidaten). Samen kwamen ze dan nog eens in aanmerking voor de jongste categorie 'Groen kleurt' die een paar jaar terug in het leven werd geroepen en in deze overkoepelende categorie behaalden de Beverse Pieter en Jan Van Tieghem Zilver.
De preselectie van de te beoordelen tuinen werd uitgevoerd door een trio ervaren tuinaannemers: Robert Brouckaert (Sint-Fiacre), Jan Hendrickx (BTA) en Johan Pattyn (TOV). De uiteindelijke beoordeling lag in handen van een zeskoppige jury samengesteld uit twee tuinaannemers (Chris Lieten en Alex Winters), een tuin- en landschapsarchitect (Francis Broos), een plantendeskundige (Harry Van Trier), een groenjournalist (Ivo Pauwels, tevens juryvoorzitter) en een boomkweker (Henk van Beek).
Kleur en volume in elk seizoen. Pieter en Jan waagden hun kans met een opdracht, die ze kregen van Indochine Wellness gelegen in de Joannes Huyslaan 35 te 8790 Waregem, om van een klein perceel een onderhoudsvriendelijke tuin te maken waarin het aangenaam toeven is.
De beplanting moest mooi de seizoenen volgen en in elk jaargetijde het beste van zichzelf tonen. Natuurlijke elementen zoals water, hout, natuursteen en privacy waren een must voor de eigenaars, net als de integratie van een spa en een houten prieeltje in het nieuwe ontwerp, zegt Pieter.
We sprongen zorgzaam om met de bestaande beplanting en verplantten vooraf enkele waardevolle bomen en heesters om ze later te integreren in het nieuwe tuinconcept. Het tuintje zelf bestaat uit een rechthoekig perceel met diagonale looplijnen en het patroon wordt nog versterkt door het tuintje op te delen in drie hoogteniveaus met telkens een halve meter verschil gaat Pieter verder.
Op het laagste niveau is een hoofdterras met aanpalend een verhoogd vijvertje. De arduinen omranding doet dienst als zitbank. Op een lager niveau bevinden zich het zonneterras en de spa. Het derde niveau bestaat dan uit een weelderig begroeid prieeltje waaronder de tuineigenaars ook in minder zonnige dagen kunnen genieten van de omringende natuur. De beplanting zorgt dan weer voor het nodige groene volume en een kleurrijke opvolging van de seizoenen, gaan vader en zoon verder.
In deze kleine tuin werd voornamelijk gekozen voor niet alledaagse planten. De leihaag bestaat bijvoorbeeld uit groenblijvende eiken (Quercus x hispanica Diversifolia). Verder zijn er tevens heel wat siergrassen, vaste planten, bloeiende klimmers en heesters te vinden, die door hun verschillende bloeitijdstippen en diverse bladvormen in elk seizoen weten te boeien. Enkele buxuswolken versterken het jaarrond het groene karakter van deze tuin en bieden tevens ruggesteun aan het diagonale lijnenspel, besluiten ze. Leieflora, Sint-Janstraat 46, 8791 Beveren-Leie Meer weten over de laureaten van de Vlaamse Tuinaannemer zie bijlagen
Volgend weekend, meer bepaald op vrijdag 11 en zaterdag 12 september houdt KAJ De Snaere hun jaarlijkse openingsweekend. Op vrijdag is er vanaf 20.00u een gratis openingsfuif plaats met DJ Class (Studio Brussel) & Paft Dunk (Daft Punk tribute).
Op zaterdag organiseert KAJ De Snaere een carwash. Van 10.00u tot 16.00u kan iedereen zijn wagen (6), fiets (4) of brommer (6) een goeie wasbeurt laten geven. Daarnaast is er ook een carwashbar aanwezig!
Het ganse weekend vindt plaats in en naast het lokaal van de KAJ, Schoolstraat 4 te Beveren-Leie. Lokatie zoeken klik hieren ga naar markering 26
Beverse Ziekenzorgvrienden genoten van smaakvolle reis
Op 2 september was Ziekenzorg Beveren-Leie aan hun halve dagreis toe. In t Nonnenbos te Zonnebeke stond de koffie met gebak uitnodigend te wachten. Vandaar trok het gezelschap naar Passendale. In De Oude Kaasmakerij kregen de Ziekenzorgvrienden, onder kundige leiding van 2 gidsen, uitleg over het kaasmaken vroeger en nu. De proeverij die daarop volgde bestond uit vier verschillende kazen en een Passendale-biertje. De reis werd afgesloten in de Leiemeers te Kuurne met een heerlijk koud buffet. De 47 deelnemers waren uiterst tevreden en voldaan. Met dank aan Claudine Demeulemeester voor de inzending
Op zaterdag 29 augustus kwamen de Beverse leeftijdsgenoten van het jaar 1944 samen en genoten van een prachtig dag. De eerste reünie vond plaats in 1984 en sindsdien kwamen ze (met uitzondering van het jaar waarin ze 55 werden) om de vijf jaar samen. In 2004 namen 2 drijvende krachten, Paula Vercampt en Lieven Thiers, de draad terug op en waren ze dit jaar aan hun vijfde reünie toe.
De aanwezigen, al dan niet vergezeld van hun partner, genoten deze keer van een boottocht op de Leie. Die voerde van Harelbeke naar Menen en terug. Aan boord werd het aperitief geserveerd, het varkentje aangesneden als middagmaal en was er koffie met gebak. Daarbij zorgde een accordeonist voor een gezellige sfeer en werd er meegezongen en ontbraken ook de danspasjes niet. Leeftijdsgenoot Roland Vandendriesche had als verrassing zijn gitaar meegebracht en vergastte het gezelschap met deuntjes van weleer. Kortom, een geslaagde vijfde reünie door elkeen gesmaakt.
Van groene shirts naar knalgele fietsen in de Stedelijke Basisschool te Beveren-Leie
Op de foto v.l.n.r. Eerste rij : Arne Vanhoutteghem - Thiebaut Blomme - Artuur Coorevits - Victor Ghekiere Tweede rij : Directeur Stefaan Dewaele - Lukas Deruddere - Leonie Coorevits in het bijzijn van enkele leden van de Ouderraad.
Open Klasdag
Op vrijdag 28 augustus was het Open Klasdag in de Stedelijke Basisschool. Tussen 17.00 en 19.00u waren alle kinderen samen met hun ouders welkom om er kennis te maken met hun leerkracht en hun nieuwe klas te ontdekken. Op die dag stelde de Ouderraad ook de nieuwe turnshirts voor en kon iedere leerling zijn nieuwe shirt afhalen aan de stand van de Ouderraad.
Veilig verkeer Daarnaast waren ook de fluofietsen van de werkgroep verkeer er te zien. Op 31 augustus werden deze in de omgeving van de Beverse scholen en op gevaarlijke kruispunten opgehangen. De 16 knalgele fietsen zullen tot eind september in het Beverse straatbeeld blijven om aan te tonen dat het schooljaar terug begonnen is.
Beverse Weetjes kon op deze activiteiten niet aanwezig zijn en dankt Koen Deruddere dan ook voor de inzending.
DE SPEELTIJD WAS ER OM TE SPELEN Na elke vakantie trokken we met hangende oren terug naar school. Begrijpelijk. We waren immers gewend geraakt aan vrijheid en aan het zorgeloos zwerven langs akkers en weiden. Toch had het leven op school ook wel zijn goede kanten. Als de meester in een zonnige bui was bijvoorbeeld en ging vertellen. Of als we onze nieuwjaarsbrieven moesten schrijven en leren voorlezen. Of als de goedige oude dokter Van Acker kwam om ons gezondheidsles te geven. Toch zal iedereen die iet of wat op eerlijkheid gesteld is, volmondig toegeven dat een schooldag slechts één werkelijk goede kant kon hebben: de speeltijd!
HET SCHUCHTERIGE BEGIN Aan de speeltijden op de bewaarschool heb ik maar een heel vage herinnering meer. Het is alsof dichte nevelslierten zich om mijn gedachten leggen als ik naar die tijd terugdroom. Zuster Roza bemoeide zich veel met ons. Dat althans weet ik nog. Voor de rest zullen we wel braafjes ergens tegen een muur gestaan of wat rondgedrenteld hebben. Echte groepsspelen kenden we immers nog niet. We zaten ook met de meisjes opgescheept ten andere. Tere poppetjes die al aan het snotteren sloegen als we er wat hard tegenaan liepen.
Het speeltijdklimaat veranderde op slag toen we, na de zomervakantie van het jaar dertig, op de Gemeenteschool arriveerden. Daar kwamen we terecht in een wereld waar hartstochtelijk spel en krachtpatserij en schering en inslag waren. Het schrikte ons evenwel af de eerste dagen. Als schuwe haasjes scholen we in een of andere hoek, of laveerden voorzichtig tussen de spelende groten door. Die lieten ons ten andere zonder veel woorden verstaan dat we ze maar niet teveel voor de voeten moesten lopen. Allengerhandechter begonnen we onze draai te vinden.
Een van onze allereerste verworvenheden was ongetwijfeld het paardje-spelen. Als je met zijn tweeën was en over een stuk touw beschikte, kon het al. De ene kreeg het touw om arm of buik gestropt en was het paard. De andere nam het losse eind vast en boeverde zijn paard lopend rond de speelplaats. Soms werkten we met tweespannen. In dat geval zat de boever gevat in het koord dat zijn twee paarden verbond. Eigenlijk waren we nog eindeloos onbeholpen schepsels, die eerste maanden aan de Gemeenteschool. Van niets hadden we verstand. Alles moest nog geleerd worden. Het maken van papieren vliegmachientjes bijvoorbeeld. Met grote ogen stonden we de groten aan te kijken als die er eentje aan het vouwen waren, om het daarna in sierlijke zweefvlucht over de speelplaats uit te werpen. Het heeft dagen geduurd voor we de kneep van het vouwen beet hadden. En nog langer duurde het voor we onze vliegertjes zo konden bouwen dat ze cirkelend rondzweefden in plaats van bots op hun neus te stekken.
Een spel waarnaar we als hummels bewonderend opkeken, was het schietstuiveren. De groten gingen er nog hartstochtelijk in op, maar toch was het als speeltijdbezigheid reeds volop op zijn retour. De speelplaats van de nieuwe school leende zich er ook niet meer toe. Die was bevloerd met cementstenen en enkel aan de kanten waren nog wat strookjes vrije aarde uitgespaard. Voor dit schietstuiveren had je niet veel gerief nodig. Voor geen enkel spel trouwens uit onze kinderjaren. Waar zouden we het vandaan gehaald hebben? De schietstuiver konden we zelf maken. Ergens een eindje pompdarm zien los te krijgen en dat dan smelten in het deksel van een blinkdoosje (schoensmeerdoos, nvdr). Met die schietstuiver werd dan vanop enkele passen afstand gemikt naar een kurk dat op de grond stond. Elk van de medespelers had daarop een kluite of een dikken gelegd (geldstuk van 0,05 fr. Dikken: geldstuk van 0,10 fr, nvdr). Het kwam erop aan dat kurk omver te krijgen en zo de kluiten en dikkens binnen te rijven. Soms deed men het ook wel zonder kurk. In dit geval werden de geldstukjes rechtop in de grond gezet en moest men ze zien uit te werpen. In dit schietstuiveren heb ik het nooit verder gebracht dan tot een paar schamele pogingen. Ik heb ooit nog eens geprobeerd zo een schietstuiver te maken. Eindje pompdarm. Aan de binnenkant ingevet blinkdoosdekseltje. Laten smelten. Toen ik het deksel daarna eindelijk verwijderd kreeg, was het loden schijfke zo verfomfaaid dat ik het bij die ene poging gelaten heb.
ALLERHANDE LOOPSPELEN Pas nadat we in het derde studiejaar gearriveerd waren, bij meester Berton, kregen we zoiets als burgerrecht op de speelkoer. We waren intussen een hand gegroeid immers en de ruwe kornuiten van de hoogste klassen konden ons niet zo gemakkelijk meer overhoop lopen. Ik herinner me nog goed dat we in die tijd vooral bare speelden. Bij dat spel waren we in twee kampen verdeeld. Het ene had zijn thuishaven tegen de muur van de klassen en het andere tegen het gebouw waarin de plasplaatsjes ondergebracht waren. Het kwam erop aan de muur van de tegenpartij te bereiken zonder dat ze je te pakken kregen. Uit de doppen kijken en snel als de weerlicht uit de voeten kunnen, waren dus hoofdvereisten bij dit spel.
Een beetje verwant aan dit barespel, was het drie baffen of koning. De juiste spelregels herinner ik me niet meer zo precies. In alle geval liepen we van de ene kant van de speelkoer naar de andere, terwijl de koning in het middenterrein opereerde. Hij kon de tegenstrever eraan maken door hem drie kloppen drie baffen op de rug te geven. Het kwam dus vooral op hardlopen aan en op behendigheid bij het keren en draaien door het gewriemel op de speelkoer.
Een zeer populair loopspel was kroten-uit. De groep die samenspeelde, had een afgebakend kamp in een of andere hoek. Er werd iemand aangeduid die met het spel moest beginnen. Vanuit het kamp moest die op jacht gaan op de speelgenoten die over de koer verspreid waren en trachten er eentje te raken. Was hij daarin geslaagd, dan gingen ze getweeën op jacht, hand in hand. Er werd een tweede gevangen, een derde, en zo voort. De jagers mochten elkaars hand niet loslaten evenwel. Deden ze het toch, dan moesten ze holderdebolder terug naar het kamp. De opgejaagden hadden dan immers het recht ze vrij onzacht op schouders en rug te meppen. Soms zwaaiden en wurmden hele slierten door de overvolle speelplaats. Geen wonder dat daarbij al eens een buiteling gemaakt werd. Erg was dit evenwel niet. Geschaafde knieën waren mode toen. Ikzelf heb de mijne praktisch nooit schrammenvrij kunnen houden in die jaren. Als de kerven er wat al te lelijk uitzagen, lei moeder er 's avonds een paar in cognac gedrenkte lelieblaadjes op. Alles genas dan vanzelf. Alhoewel geen enkele dokter ze voorschreef, waren die lelieblaadjes een prima remedie. Nooit iets wat verkwaadde (ontsteken, nvdr) als je die gebruikte.
Naar de winterkant toe konden zulke valpartijen echter kwalijker gevolgen hebben. Om de ergste kou te weren, droegen we dan lange wollen kousen. Potsierlijke gevallen soms, die boven de knie met een elastiek vastgemaakt werden. Als we met die kousen aan een buiteling maakten op de ruwe betonvloer van de speelplaats, kwamen we onvermijdelijk met gatige knieën naar huis. Op begrip van moederszijde hoefde niemand te rekenen in dergelijk geval. Die gaten werden gestopt. Zeker. Netjes gestopt zelfs. Maar voor het zover was, hadden we gewoonlijk al een paar kletsende oorvegen geïnkasseerd. Weldra meer
Voorbereidende tekst gemeenteraad 2 september 2009
In bijlagen de voorbereidende tekst voor de gemeenteraad van WOENSDAG 02 september 2009 die doorgaat in het gemeentehuis van Waregem om 19u00.
Bemerk punt 16: goedkeuren opdracht inrichten van een nieuwe speelruimte naast het ontmoetingscentrum De Kernelle in Beveren-Leie + vaststellen wijze van gunnen
De gevierden samen met kinderen, kleinkinderen, familie , vrienden en enkele leden van het stadsbestuur .
Op zaterdag 22 augustus vierden Gerard Velghe en Jeanine Beyaert uit de Kortrijkseweg hun gouden jubileum. Gerard werd geboren in Beveren-Leie op 3 augustus 1936 in de Grote Heerweg. Jeanine in Harelbeke op 23 november 1937 en op 1 augustus 1959 gaven ze elkaar hun jawoord. Na zijn schooljaren te hebben doorlopen begon Gerard zijn loopbaan in meubelmakerij Decoene in Kortrijk. Daarna werkte hij een tijdlang bij Interlin in Beveren-Leie, om op zijn 60 ste zijn loopbaan te beëindigden als arbeider bij de stadsdiensten.
Jeanine begon haar loopbaan in Stasegem waar ze 10 jaar werkte. Uiteindelijk kwam ze bij champignonkwekerij Desmet in Beveren-Leie terecht. Na er 29 jaar champignons te hebben geplukt sloot Jeanine daar haar loopbaan af. O
ndertussen zorgde ze tevens voor het huishouden en de opvoeding van hun 4 kinderen Franky, Carine, Dirk en Eddy. Ook zij verlieten het nest en zorgden op hun beurt voor 9 kleinkinderen waar Gerard en Jeanine bijzonder trots op zijn. Samen gingen we graag naar het voetbal kijken, vertelden ze. Ik was ook liefhebber van wielerwedstrijden en ik hield van de vinkensport zegt Gerard. Ik kijk graag TV en hou van kaarten en ben lid van vier verschillende clubs: Stasegem Vooruit, Gemeentehuis Desselgem, t Saske en OKRA Beveren-Leie , weet Jeanine te vertellen.
Hun vakanties brachten ze 25 jaar lang door in de Ardennen. Nu genieten we samen van de rust in Beveren, besluiten ze.
Thierry Mondy nieuwe voorzitter van feestcomté Beveren Kermis
Het bestuur v.l.n.r. Rik Soens, Brecht Vervaecke, Rob Demerie, voorzitter Thierry Mondy, Marleen Volkaerts, FrankDeseyn, Pietro Iacopucci en Bram Tack. Ontbreken: Ilse Dupont en Dieter Lecluyse Het eerste weekend van september zal het terug bruisen van de activiteiten in het centrum van Beveren-Leie. Naast een 20-tal verenigingen die hun medewerking verlenen, heeft het feestcomité ook heel wat in petto dat een bezoek aan Beveren Kermis meer dan de moeite waard maakt.
Thierry Mondy die reeds een drietal jaar lid is van het feestcomté heeft de taak van voorzitter op zich genomen. Hij wist te melden dat er drie bestuursleden hun ontslag indienden. Naast Ilse Putman die haar prioriteit verlegde naar haar pas uitgebreide gezin vonden Nick Dupont en voorzitter Rob Demerie het tijd voor vernieuwing.
We polsen even bij Thierry wat de drijfveer was om het voorzitterschap op zich te nemen. Zoiets ligt wel een beetje in mijn aard zegt hij. Maar die beslissing nam ik niet zomaar, pas na enkele gesprekken met het bestuur hakte ik de knoop door. Wetende dat ik op de volle medewerking van het bestuur mocht rekenen. Daarbij bleef Rob dit jaar nog meedraaien wat de overgang niet zo bruusk maakte. Ook Nick verdwijnt niet helemaal van het toneel, hij zal als losse medewerker de technische kant van de kermis verder behartigen, legt Thierry uit.
Is het de bedoeling om een nieuwe koers te varen? Zeker niet onmiddellijk zegt Thierry, maar je weet nooit hoe iets kan evolueren en er zijn nog heel wat mogelijkheden maar dat is toekomstmuziek. t Is trouwens zo dat het bestuur steeds streeft naar beter gaat hij verder. Neem nu bijvoorbeeld Spel zonder grenzen, vorig jaar een succes. Dit jaar blijft het concept hetzelfde, maar er zijn nieuwe opdrachten, er zal meer water bij te pas komen, het zal dus nog spectaculairder zijn. Daarbij zijn de verenigingen ook heel creatief en pakken telkens met nieuwigheden uit. Het is trouwens samen met hen dat het feestcomité de kermis maakt tot wat het nu is. t Doet deugd te ervaren dat er nog zoveel vrijwilligers zijn die zich willen inzetten wat de dag van vandaag zeker niet zo evident meer is, sluit de kersverse voorzitter. Voor een terugblik op de kermis van 2007 en 2008klik hier.Bruisend Kermisweekend Tijdens de kermisdagen zullen groot en klein, jong en oud hun gading vinden op en rond het centrum van Beveren-Leie, bij de vele deelnemende verenigingen of op een van de activiteiten georganiseerd door het feestcomité. De glastentoonstelling van Filip Hatse met vernissage op donderdag 3 september zal gedurende het ganse weekend te bezoeken zijn. Op vrijdag 4 september om 16.00u start de Grote prijs Maurice Desmet. Een wielerwedstrijd voor elite en beloften met start en aankomst in de Kerkdreef. Om 18.00u geeft een kanonschot het sein voor een gratis kwartier kermisplezier voor de kinderen. Om 19.00u zal voor het zevende jaar op rij een erelid gehuldigd worden in de orde Beverna cum Laude, Mieke Callewaert creëerde daarvoor een uniek kunstwerk. Op zaterdag komt er omstreeks 13.00u terug leven in de brouwerij op en rond het verkeersvrije centrum met om 15.00u het tweede Spel zonder grenzen. Vanaf 19.30u kunnen de hongerigen genieten van een barbecue om duimen en vingers van af te likken en om 22.00u is er het spetterend muzikaal vuurwerk. Zondag start de dag met een stemmige viering in de Sint-Jan de Doperkerk opgeluisterd door de St. Gregoriuszanggilde. In de namiddag mogen de parochianen het stalen ros beklimmen om hun kunnen te tonen tijdens de amateur parochianenkoers en om 16.30u start de professionele parochianenkoers. Ook dit jaar mogen de kinderen terug grabbelen tijdens de beverworp met als hoofdprijs een hybride fiets. Het kermisbier de Beversche Leye, zal evens terug te verkrijgen zijn, en .gedurende het weekend zijn er drie autoreizen ter waarde van 588 naar Frankrijk te winnen. Meer info klik hier.
Ondertussen heeft de reünie plaats gevonden en bracht Marcel Baguet er verslag over uit en stuurde hij enkele foto's door, waarvoor van harte dank.
De Vier Heemskinderen uit Werl
Baguet Marcel, De Saedeleer Herman, Huysentruyt Jozef, De Wilde Lucien, Somers Gustaaf, op de achtergrond de Chaffee of M24. (De Saedeleer Herman behoorde niet tot het team van de Chaffee maar voelde zich goed in zijn vel in ons gezelschap dus, mee op de foto)
Het verhaal gaat niet over Ritsaert ,Writsaert , Adelaert en Reinout met hun Ros Beiaard maar over Marcel, Lucien, Jozef en Gustaaf die met hun Chaffee de omgeving van de Möhnesee doorkruisten. Tijdens de Vierdaagse van de IJzer te Ieper, waren veel militairen in actieve dienst van de partij maar op 22 augustus 2009 vond een andere reünie plaats te Langemark tussen vier oudgedienden. De tankbemanning van de Chaffee of M24 vonden elkaar terug, 51 jaar na hun afzwaaien in april 1958. ****
Foto v.l.n.r.:Baguet Marcel uit Brakel, Huysentruyt Jozef uit Beveren-Leie, De Wilde Lucien uit Langemark Somers Gustaaf uit Vorselaar hadden in 1957-1958, 9 maanden in Werl lief en leed gedeeld bij de Vierde Lansiers in de kazerne Houthulst. Baguet Marcel als tankoverste, Huysentruyt Jozef als lader, De Wilde Lucien als "gunner" en Somers Gustaaf als "driver"
Huysentruyt Jozef en Annie, De Wilde Lucien en Dolorès, Baguet Marcel en Denise, Somers Gustaaf en Marie-Josée
Het was Dolorès Ghesquière, echtgenote van Lucien, die de telefonische contacten van een lange zoektocht om elkaar terug te vinden in de gepaste vorm goot en de reünie doordrukte.
Lader, gunner en driver hadden een opleiding van vier maand achter de rug in Leopolsburg en waren vertrouwd met de basisprincipes van iedere militair. Ze hadden daarnaast een specifieke opleiding gehad in de voor hen toegewezen functie. De tankoverste had een opleiding van 6 maand in Stockem (Aarlen) achter de rug waarbij men hem ook alles wat met de Chaffee en het gebeuren errond te maken had ingeprent. In Werl dienden ze dus een team te worden. Naast het zich inburgeren in het Eskadron en na een opwarmperiode op het oefenterrein van de kazerne waarbij wat knowhow diende uitgewisseld te worden was Chaffee en bemanning klaar om de sector in de omgeving van de Möhnesee te verkennen en opdrachten van een fictieve verdediging door een peloton tegen een vijand uit te voeren. De kunde van de driver, Somers Gustaaf, werd op de proef gesteld toen hij de 18.400 kg wegende Chaffee, 3 meter breed, 5,50 meter lang op de spoorwegwagon diende te zetten om die na een tocht van 300 km. door Duitsland in Cellel er terug af te rijden.
Celle was het station van waaruit de tanks hun tocht begonnen naar het Engelse kamp Hohne, in de Lüneburger Heide, oefenterrein voor tanks waar met scherp geschoten werd. Hier kreeg de gunner Lucien De Wilde de bloemetjes om na enkele schoten met de 75mm granaten en de nodige correcties aangebracht te hebben, vele gaten in de doelen schoot die op 2km afstand stonden. De trommelvliezen van allen kregen het er erg te verduren.
Tijdens de "tankrun" een oefening waarbij een gevechts- situatie nagebootst werd was het voor de lader oppassen geblazen het juiste type granaat op tijd in het kanon te schuiven. Samen met de 75mm granaten spuwde de MG50 en de twee Mg30 zo'n 4000 kogels uit. Zonder de kundigheid van het team zou de tankoverste in deze situatie een pover figuur geslagen hebben. Langs de andere kant had hij in een reëel gebeuren zijn en het leven van de anderen in handen. De bemanning heeft heel wat jerrycans mogen tillen om ons gepantserde ros geen dorst te laten lijden. 500 liter kon het aan en slikte op de weg -normaal verbruik,300 liter- iedere 100km.
Nu genoeg "oorlogje" gespeeld en hoe stond het met het leven in de kazerne Houthulst te Werl. Hier ging het er wat losser aan toe hoewel een constante discipline altijd wel aanwezig en voelbaar was. De vier man liepen een periode wacht aan de ingangspoort of aan het munitiedepot wat verderop, hadden een vaste job, precies werknemers die naar hun dagelijkse taak gingen met dit verschil dat het loon in de vorm van soldij aan de zeer lagere kant lag. Over het uitgangsleven in Weeral dit: Er was geen ander uitgangsleven dan het dagelijkse bezoek aan de cinema van de Welfare. Op dagen dat de soldij uitbetaald werd ging het er in de kantine, binnen de kazerne, wat luidruchtiger aan toe en verliep het avondappel met wat meer tumult. Speciaal de 18-maand legerdienst die op 15-maand gebracht werd is met het nodige nat overgoten geweest.
Met de burgerbevolking in Weeral waren er geen perikelen want vergeten we niet dat door het bombardement van de Engelsen op de Möhnedam in mei 1943, 1200 mensen verdronken. Waar het kon mocht de burgemeester van Werl op het Belgische Bezettings leger in zijn stad rekenen. Zo hielp de Chaffee van Marcel en zijn team de dikke laag ijs verbrijzelen die de straten van Werl onberijdbaar gemaakt had. Ook de lokale handelaars konden een graantje meepikken van de Belgen.
Na april 1958 nam het burgerleven terug bezit van het viertal. Marcel, bediende, huwde Denise. (twee kinderen en vier kleinkinderen) Lucien, chauffeur, huwde Dolorès, (één kind en twee kleinkinderen) Jozef, zelfstandige, huwde Annie (twee kinderen) Gustaaf, schrijnwerker (één kind en twee kleinkinderen)
Op 22 augustus 2009 werd dus het ijs ten huize van Lucien De Wilde vliegensvlug gebroken en kon het viertal nauwelijks geloven dat er 51 jaar lagen tussen het weerzien. In de Korenbloem te Langemark vormden de echtgenotes "pool" en werden wat aan hun lot overgelaten want de euforie door de anekdotes nam bezit van de vier Lansiers, gaande van het meten van de kracht van de Chaffee met een niet zo dunne boom, de smoesjes van "onderhoud tank" om op het wagenpark wat uit het vizier te blijven van alles wat sterren en strepen had. Zich wat uitsloven om bij de eerste chef, een sabelslijper, in de gunst te komen, de tankoverste wat naar de mond spreken, uitkijken naar de altijd te vlug voorbije verlofperiode in België, zorgen zo weinig mogelijk bij de patatjas te belanden, en de zovele kleine dingen waar ieder van het kwarto al dagenlang voor de reünie mee rondgelopen had. De foto's van toen werden bekeken. De file "legerdienst" op de harde schijf van het geheugen kreeg een "update" De tijd in de Korenbloem is voor ons vlugger weggetikt dan normaal. Niet zonder enige emotie werd afscheid genomen maar nu de weg geëffend is gaat de reünie een vaste frequentie krijgen want de tijd spoed heen.
Wellicht zullen al heel wat Bevernaars een briefje gevonden hebben in hun bus van Sandra Simoens met de tekst: Ik ben op zoek naar GEBOORTEKAARTJES voor mijn verzameling. Breng ze of laat iets weten en ik kom ze ophalen. Alvast bedankt! Sandra Simoens , Blommestraat 1, 8791 Beveren-Leie, tel 056 71 77 72 Hoe alles begon Sandra begon zon 17 jaar geleden met haar verzameling. Eerst met de geboortekaartjes van familie. Dat smaakte echter naar meer. Met wat mond aan mond reclame begon de verzameling te groeien. Ook Natacha promootte de verzameling van haar zus en kwam regelmatig met geboortekaartjes naar huis. Maar ook zij kreeg een jaar later dezelfde microbe te pakken en zo werken de zussen nu een 16-tal jaar samen aan hun verzameling.
Meer dan 11. 500 stuks Onze verzameling van geboortekaartje (want er is meer dan dat) groeide ondertussen uit tot meer dan 11.500 exemplaren wisten de zussen te vertellen. We hebben kaartjes uit Tenerife, Nederland, Frankrijk, Engeland, de kinderen van Koen Wauters en Ulla Werbrouck. Het oudste kaartje dat we hebben dateert uit 1946.
Alle kaartjes worden gesorteerd op geslacht, daarna op naam en schrijfwijze. Sommige namen worden op zijn Vlaams geschreven anderen schrijven hem op zijn Frans enz. Volgens de schrijfwijze gaan de kaartjes dan in omslagen om opgeborgen te worden, gaan ze gedreven verder. Honderden omslagen liggen dan ook netjes gestapeld in de bijna volle kast. We hebben al heel wat kaartjes gekregen, maar we gaan ook naar rommelmarkten of we ruilen wel eens, zeggen ze. Namen en versjes Maar dat is nog niet alles, de zussen houden nauwgezet alle namen bij en weten precies hoeveel kaartjes er met welke naam in hun collectie voorkomt. Zo komt Thomas 109 maal voor, Tom komt 102 maal voor en ga zo maar door. Ook alle versjes worden zorgvuldig in een boek geschreven, dat zijn er ondertussen 4 geworden. De versjes sorteren we op het eerste woord, leggen ze uit. Mensen komen deze boeken wel eens lenen en zoeken er dan iets uit die hen persoonlijk het meeste aanspreekt. Veel mensen die een geboortekaartje ontvangen zetten het op hun schouw, dressoir en werpen het na een tijdje bij het papier. Jammer, werp het liever in onze bus of geef ons een seintje, besluiten Sandra en Natacha.
Dus beste bezoekers, werp geen geboortekaartjes meer weg, bezorg ze aan Sandra en Natacha. Blommestraat 1, Beveren-Leie, tel 056 71 77 72
Een kamer vol varkentjes
Sandra heeft ook een prachtige verzameling varkentjes. Ze begon eraan toen ze zon 14 à 15 jaar was. Ik weet nu niet meer of het voor een verjaar- of moederdag was,maar de eerste varkentjes kocht ik als geschenk voor mijn moeder. Zo ben ik ook aan die verzameling begonnen. Hoeveel ik er precies heb weet ik niet. Maar t zijn er in ieder geval honderden, vertelde Sandra. Ook hier krijg ik af en toe wel een exemplaar en als we naar de rommelmarkt gaan bots ik ook wel eens op iets. Daar kan ik soms nog eens iets kopen, in winkels zijn ze veel te duur, zegt Sandra.
Van grootvader op kleinzoon We kunnen er ons echter niet van ontdoen dat de hobby van verzamelen erfelijk is bij de familie Simoens. Zo verzameld Pa Simoens wekkers en uurwerken. Ook kleinzoon Shaene (7) is reeds een verzameling begonnen. Hij heeft het gezien op alles wat met de Turtles te maken heeft. Zijn verzameling bestaat uit 10-talen figuurtjes, spelletjes, videos, badhanddoek, pyjama enz .
Café De Maandag Bij deze ook nog een oproep van ma Simoens. Vroeger was de woonst van de familie Café De Maandag. Zij zou meer willen weten over de vroegere bestemming van hun woonst en wie in het bezit is van een foto van Café De Maandag is van harte welkom bij haar.
Al wie kan helpen bij een van de verschillende verzamelingen of meer weet over 'Café De Maandag' kan bij de familie Simoens terecht.
Omstreeks half acht streken op zondag 23 augustus 5 ooievaars neer in Beveren-Leie. Op de schoorsteen van de rootputten van Georges Debaere, op een verlichtingspaal in de Roestraat, en op een verlichtingspaal in de Sint-Jansstraat namen ze hun plaats in om te overnachten. Enkele mensen uit de omgeving keken vol ontzag naar hun nieuwe geburen. Sommigen opperden om deze nacht zeker hun ramen en deuren gesloten te houden. Je weet maar nooit
Nog dezelfde avond verstuurden we onderstaande mail naar Gerald Driessens Deze avond rond half acht zijn er vijf ooievaars neergestreken in Beveren-Leie. Ze verspreidden zich op enkele verlichtingspalen in de Roestraat en Sint-Jansstraat, eveneens op een schoorsteen van een oude roterij in de buurt. Waarschijnlijk zullen ze er overnachten.
De dag nadien kwam volgende Re Beste Rita & Carlos, Bedankt voor jullie waarneming! Blijkbaar zijn het ideale omstandigheden voor de ooievaars om te trekken, want ooievaar Tia vloog al 2 dagen rond de 250 km per dag, uitzonderlijk. (http://www.natuurpunt.be/ooievaars), klik hier. met vriendelijke groeten, Wim Van den Bossche Pers en internationale relaties Natuurpunt, Diensthoofd communicatie. contact BirdLife Belgium Natuurpunt, Coxiestraat 11, 2800 Mechelen, Be Tel: +32 15 29.72.49, fax: +32 15 42.49.21 Meer weten over ooievaars klik hier.
Afscheidsfeest voor Luitenant-Postoverste Maurice Wulfaert
Op 31 juli nam Luitenant-postoverste Maurice Wulfaert uit Desselgem op 60 jarige leeftijd verplicht afscheid van de vooruitgeschoven brandweerpost (1979) gelegen in de Liebaardstraat 258 te Beveren-Leie. Maurice kan terugblikken op een 30-jarige carrière bij de brandweer. Op 1 augustus volgde Freddy Devos uit Beveren-Leie hem op als Luitenant- Postoverste.
Dat afscheid wilden zijn collega brandweermannen niet zomaar laten voorbijgaan en organiseerden ze een afscheidsfeest. Bij de karretrekkers die moeite noch werk spaarden ook Tommy en Hilde Verkaemer-Sabbe.
Op zaterdag 22 augustus rond 19.00 was het voor de brandweermannen verzamelen geblazen aan de Kernelle te Beveren-Leie om vandaaruit richting Desselgem te rijden waar Tommy met een brandweerwagen stond te wachten. Toen iedereen ter plekke was gingen ze het hoekje om, om Maurice en zijn echtgenote op te halen. Hun verwondering was natuurlijk groot toen ze het gebeuren aanschouwden. Samen met de gevierden reed Tommy nog even om zodat ieder de tijd kreeg om zich terug naar de Kernelle te begeven waar ondertussen ook de gepensioneerde brandweerlieden met hun partner waren aangekomen. Nadat Tommy een seintje had gekregen dat iedereen terug ter plaatse was reed hij de brandweerwagen met de gevierden de parking van de Kernelle op. Ook hier werden Maurice en zijn echtgenote met verstomming geslagen toen ze al die bekenden van de afgelopen 30 jaar zagen staan.
Een prachtig afscheid dat afgesloten werd met een uitgebreid avondmaal.
Vijfde kampioenschap petanque Beveren-Leie voor recreatieven
Op zaterdag 22 augustus organiseerde OKRA Petanque Beveren-Leie het vijfde kampioenschap petanque voor recreatieven. 22 spelers waagden hun kans om de titel van Kampioen in de wacht te slepen. Ook de supporters genoten aan de zijlijn van het spel en de zon.
De wedstrijd liep over 3 spelletjes die uiteindelijk gewonnen werd door Frans Parmentier, terwijl Frans Depraetere tweede werd en Eric Vuylsteke derde.
Op vrijdagmiddag 21 augustus werd Lies Himpe geïnterviewd door Leen Demaré. Het interview was deze morgen 24 augustus te horen in het programma 'Lilaleen met Leen' op JOE fm. Om het interview te beluisteren klik hier.
Bevernaar Marcel Himpe op eerste slijtfeesten in Vlasmuseum
Eerste Slijtfeesten in het Vlasmuseum Kortrijk!
Marcel Himpe en Hugo De Backer
Met de slijtfeesten sluit het Vlasmuseum de zomer feestelijk af. Na een prachtige bloeiperiode is de vlaschaard van het Vlasmuseum nu klaar voor de oogst. Wil jij ook het oogsten of slijten van het vlas eens uitproberen? Da dan op maandag 31 augustus tussen 14 en 17 u naar het Vlasmuseum. Wanneer de kinderen de mei in de vlaschaard plaatsen, kan het slijtfeest beginnen!
Oud-vlassers demonstreren de oudste slijttechniek en tonen de fijne kneepjes van het vak. Na het harde werk kunnen alle ijverige slijters meegenieten van slijtepap, vlaskaas en vlasbier (frisdrank voor jonge slijters) Hugo De Backer en Marcel Himpe verzorgen de traditionele muziek en zang. Maak van de gelegenheid gebruik om de tentoonstelling Westkunstroute te bezoeken. Of om de allerlaatste keer het vlieg-feest-spel te spelen.
Op woensdag 2 september 2009 om 19u00 komt de gemeenteraad terug samen Het proces-verbaal van de vorige zitting ligt ter inzage in de raadszaal, één uur voor de zitting.
Agenda: Openbare zitting 1. goedkeuren proces-verbaal vorige zitting 2. mededelingen 3. toekennen van een bijkomende exclusiviteit aan Leiedal 4. wijzigen belastingsreglement op het afleveren van administratieve stukken 5. goedkeuren waarborg voor lening ter financiering van buitengewone uitgaven 2009-2010 van de intercommunale IMOG 6. dagelijks personeelsbeheer: vaststellen van de inhoud van het begrip 7. onroerende goederen:goedkeuren aanvullende voorwaarden inzake het recht van opstal voor plaatsen fotovoltaïsche panelen op dak pandgebouw 8. onroerende goederen: goedkeuren gebruik lokalen school Torenhof door Kindercentrum 9. onroerende goederen: aanvaarden gratis overdracht gronden en infrastructuur parking residentie Ter Dompel 10. goedkeuren opdracht ter beschikking stellen van daken tribunes Regenboogstadion voor plaatsing zonnepanelen en afname van groene elektriciteit + vaststellen procedure 11. goedkeuren dossiers nutsleidingen 12. stedelijke basisschool Sint-Eloois-Vijve, leveren en plaatsen buitenzonwering: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 13. stedelijke basisschool Desselgem, installatie traplift: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 14. uitbreiden stadion B heraanleg terrein 7: goedkeuren eindafrekening 15. jeugdcentrum, aanpassingswerken, lot 6: polyvalente vloer + sporttoestellen: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 16. goedkeuren opdracht inrichten van een nieuwe speelruimte naast het ontmoetingscentrum De Kernelle in Beveren-Leie + vaststellen wijze van gunnen 17. stedelijk ontmoetingscentrum Gaverke, uitbreiding keuken: goedkeuren ontwerp aanstellen ontwerper + vaststellen wijze van gunnen 18. cultuurcentrum De Schakel, aanpassen regeling luchtgroepen: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 19. goedkeuren toelagen 20. vragen Geheime zitting 21. stedelijk brandweerpersoneel: aanvraag ontslag
OMMEGANG EN KERMIS Als iemand in Beveren zonder aarzelen kon zeggen dat de Ommegang op de eerste zondag na 24 juni valt, dan was het wel de schooljeugd. Ommegang betekende immers een vrije maandag. Zo een vakantiedag zag je al van verre glinsteren toen. Net een glasscherfje dat ergens in een eentonige zandvlakte te schitteren ligt in het blakke zonlicht. We waren allesbehalve verwend op dat gebied toen.
Beveren-Ommegang was trouwens niet zomaar een doodgewone ommegang. Het was een serieus geval. Sint-Jan, onze parochiepatroon, had immers de roep dat hij met krachtige hand de stuipen en de overschreeuw der kinderen kon weren. Van heinde en verre kwamen de moeders derhalve aangezet met hun kroost, om het in de gunst van de machtige heilige aan te bevelen. De mannelijke schooljeugd was goed vertrouwd met Sint-Jan. Hij stond immers aan onze kant in de kerk en hield ons in de gaten met zijn triestige, peinzende blik. We namen hem dat niet kwalijk ten andere, want we voelden bijzondere waardering voor hem. Tijdens zijn leven was hij immers allesbehalve een truntekous geweest. Had hij niet jarenlang moederziel alleen in de woestijn rondgezworven, slechts gehuld in een kemelharen kleed? Had hij niet aan gebraden sprinkhanen gesabbeld zoals wij aan een lekstok ? Zo iemand moet wel een bonk van een vent geweest zijn.
Vanop zijn preekstoel kon pastoorke Lebbe de soberheid van onze patroonheilige torenhoog ophemelen. Ik ben er nochtans zeker van dat hijzelf zijn aristocratische neus opgehaald zou hebben voor een menu van wilde zeem en gebraden sprinkhanen. Ik zie Lebbeke nog staan preken op Beveren-Ommegang. Zijn bril op het voorhoofd geschoven. Zijn ogen half geloken. Zijn handen vredig naast elkaar op de rand van de preekstoel. Het ene woord kwam er bij hem niet hoger uit dan het andere. Lebbeke was oud immers. Hij was vermoeid en had daarbij reeds lang de illusie opgegeven dat hij met donderen en bulderen een ziel van de helleboord zou weggejaagd hebben. Maar toch zei hij ieder jaar opnieuw aan zijn beminde parochianen dat hun patroon ten offer gevallen was aan de danswoede van een geile deerne. Het dansen moesten ze derhalve schuwen als de pest. Ze moesten thuis hun verzet zoeken. Bij een goede tafel en een goed glas bier. Dan, mijn dierbaren, zullen wij elkaar weerzien in de schone hemel later, bij onze patroon de heilige Joannes de Doper. Amen.
Na de hoogmis was er ommegang rond de kerk. We trokken over het assewegeltje dat het kerkhof omsloot en dat af geboord was met lage cypressen. De dagen op het einde van juni kunnen heet zijn. Zo heet dat de brandsmoor aan de einder danst in het stekende zonlicht. Die ommegangsprocessie was dan ook altijd een loom gedoe. Wegende hitte. Stof dat door slepende voetstappen opgejaagd werd. Bedwelmende geur van cypressengroen. Vooraan liep de koster met enkele kerkzangers. Ze zongen van Ut quaeant laxis ... Het lied ter ere van Sint-Jan dat voor generaties Bevernaars het teken van feest geweest is. Of ze met hun gedachten bij de zang waren, weet ik niet. Oordelend naar latere eigen ervaringen, moeten die gedachten veeleer gecirkeld hebben rond Suzanne uit het Stadhuis die op dat moment koele pinten aan het tappen was. Als we langs de vertrekken (sanitair, nvdr) voorbijsjokten, loerden we altijd even achterdochtig om te zien of zich daar geen plantrekkers verscholen hielden. Die verzakte smerige hokjes waren de gedroomde schuilplaats voor kristenen die het liever zonder processie stelden. Die gingen een plasje doen en stonden dan, kwansuis in gedachten verzonken, over het weidse Leielandschap uit te staren. Een kwartier lang als het nodig was. Stof, hitte en verveling waren echter gauw vergeten als Sint-Jan eindelijk zijn deel van de feestelijkheden gekregen had.
Drummend en stotend laveerden we tussen de menigte door in de richting van de Plaatse. Daar stonden altijd een paar kramen met molentjes en toeters en vlaggetjes. Wat verder, bij de bakker, kon je een stuk broodpudding krijgen voor een kwartje, of een stuk roomtaart van een halve frank. Thuis was er natuurlijk kermiskost die middag. Bouilli met jonge erwtjes en worteltjes en daarna reusachtige stukken konfituurtaart. Wat vragen de jongelui van thans? Of dat alles was? Sukkelaars! Ze kennen het verschil niet meer tussen goed en beter. Voor hen is het immers iedere dag kermis.
In de namiddag trokken we dan weer Plaatsewaarts. Altijd was er veel volk op de been. Geen enkel Bevernaar immers die zou nagelaten hebben bij Sint-Jan te zegen te gaan. Dat daarna al even naarstig zegeningen gezocht werden bij Pol Callewaert in De Haard, bij Dolfke Vandermeiren in het Gemeentehuis, of bij Mielke Meyers in De Lindekes, doet niets terzake. Ommegang is ommegang immers. Ons, schoolbengels, konden die herbergen natuurlijk gestolen worden. We hadden enkel oog voor de man die nootjes en wijting ventte en voor de kraampjes met snoep en klein speelgerief.
Ook Georges Windels stond er ieder jaar. Hij verkocht sappige donkerrode Sint-Janskersen. Daarvan konden we eten dat het sap over onze kin siepelde en van daar op ons versgewassen bloesje. Op zulke keren waren die kersen van Georges Windels de wanhoop der Beverse moeders. Beveren-Kermis verliep in een enigszins andere sfeer. Wat de kerkelijke aangelegenheden betreft tenminste. Sint-Jan stond nu immers niet op de uitkijk om ook zijn deel van het feest te krijgen.
Er was velokoers. Natuurlijk. Velokoers voor beginnelingen. Die rijden zotter dan de ouderen en hebben hun truukjes nog niet geleerd. Ze reden door de Plaatse naar De Klokke, vandaar naar De Kloef en dan, langs de Schoolstraat en Kleine Heerweg, de Plaatse weer op tot aan de herberg van Pol Callewaert. Daar moesten ze hun draai nemen rond een bierton. We stonden er bij voorkeur in de buurt. We konden de koereurs daar immers goed zien en er was altijd wel eentje bij die zijn draai te snel wou nemen en op de stenen terechtkwam.
Als het duister gevallen was, werd vuurwerk afgestoken. Onveranderlijk gebeurde dat aan het huis van Stafke Goussaert, op de hoek van de Plaatse en de Grote Heerweg. Suizend schoten de vuurpijlen de inktzwarte lucht in en kraakten open in een regen van langzaam dalende gele, groene, rode en paarse lichtjes. In mijn eerste kinderjaren maakte dat bonken en knetteren me doodsbenauwd. Het leek me te zeer op het kraken van de donder en daarvoor zou ik in een mollegat gekropen zijn. Ik kon er echter niet aan ontsnappen. Peter Fons en meter Rommeke woonden daar immers vlak in de buurt en natuurlijk waren we er op kermisdagen te gast. Die vrees voor alles wat weerlichtte en donderde, ben ik pas voorgoed kwijtgeraakt in de meidagen van het jaar veertig. Duitse kanonnen en ontploffende Belgische granaten hielden zo een helse sabbat omheen ons huis, dat wat donder en bliksem verder onschuldig kinderspel leek.
Veel liever dan dat vuurwerk was me toen de straatcinema die op sommige avonden gegeven werd. Ook dat gebeurde bij het huis van Stafke Goussaert. Een groot doek werd dwars over de straat gespannen en daarop paradeerden dan de helden van de stomme film. Voor de meeste Bevernaars was zo een cinemavertoning een echt buitenkansje. Een cinemazaal kregen ze toen immers praktisch nooit aan de binnenkant te zien.
Het sluitstuk van de kermis was het Geitenfeest. Het werd gehouden op kermisdinsdag, in de buurt van de herbergen De Engel en De Nieuwe Paander. Als buitenstaander zou men nu kunnen denken dat enkel de geitenboeren iets met dit feest te zien hadden. Ocharme ! Wat kwamen geiten en schapen er per slot van rekening veel bij te pas! Akkoord, de beesten waren er. Ze stonden in de graskant voor De Engel aan een paaltje vastgebonden. Er kwamen een paar gewichtigdoende heren die wat omheen de dieren scharrelden en af en toe goedkeurend knikten of elkaar bedenkelijk aankeken. Na een poosje zeiden ze dan dat dit of dat beest de prijs gewonnen had om die en die reden. Voor de rest echter? Och, een feest voor de geiten werd het niet. Ze bleven eenzaam aan hun paaltje vastgebonden staan. Soms een beetje zielig mekkerend. Soms met hun gehoornde kop stotend naar jongens die ze probeerden te judassen. Ondertussen zaten de paar geitenboeren in De Engel of De Nieuwe Paander. Samen met het gros der kermisgangers, die zich niets aan geiten of schapen gelegen lieten, dronken ze de ene pint of de ene jenever na de andere. Ze smoorden de gelagkamer vol bijtende pijperook en sneden tegen elkaar op over hun duiven, konijnen, hun lochtinggoed. Geiten en schapen? Och, die waren allang vergeten.
Wij straatrakkers konden op dat Geitenfeest eigenlijk bitter weinig uitrichten. We drentelden maar wat over en weer tussen Engel en Nieuwe Paander. Er was altijd veel volk en soms troffen we wel een oom of een andere goede kennis. Die konden we dan altijd wel een stukje wijting aftroggelen of een pootje (handvol, nvdr) nootjes of een kreemke van een kwartje (ijsje van 25 centiemen, nvdr). Een kinderhand was gauw gevuld toen.
Als de schemering inviel, trokken we huiswaarts. We waren stil geworden en een beetje verdrietig. Kermisdinsdag was de laatste vakantiedag en die stierf nu uit in de opkomende milde septembernevels. Wat voor ons lag was een eeuwigheid van schooldagen, lessen, huiswerk en straffen. Straffen. Huiswerk. Lessen. We zagen er voorlopig geen gat in. Weldra meer....
