DE DIERENWERELD IN ONS SPEL We hadden levendige belangstelling voor alles wat leefde en bewoog in water, graskant, bos en veld. Geen wetenschappelijke belangstelling. God nee! Wie verwacht dat nu ook van een schooljongen. Beesten en beestjes interesseerden ons slechts in zoverre we ze in ons spel konden betrekken.
Het mooiste hoekje van onze Speeltuin wordt dit niet. Akkoord. Er was teveel wreedheid mee gemoeid soms tegenover weerloze dieren. Als volwassene begrijp je niet hoe het ooit mogelijk geweest is. Tot onze verdediging kunnen we echter aanvoeren dat het helemaal geen bewuste harteloosheid was van onze kant. We beseften toen nog niet dat ook het kleinste diertje wanhopig voor zijn leven vecht. Dat het krimpen was van pijn wat een kikker deed als we hem doorstaken en hij met zijn poten gekke bewegingen maakte. Dat een visje het afschuwelijk benauwd gekregen had vooraleer het, met zijn buikje boven, op de bodem van onze bokaal dreef. We hadden de dieren lief en toch martelden wij ze. Och, eigenlijk hebben we geen andere verontschuldiging dan dat we nog kind waren toen. En kinders kunnen lief zijn en wreed tegelijk. Dat hebben we nu allemaal al wel ervaren.
Vogels Ik herinner me nog best dat we meermaals op een stralende zomermorgen wakker werden van het gekwetter der mussen onder de euziepannen (pannen op een dakoversteek, nvdr). Mussen kunnen afschuwelijk veel lawaai maken. Ze zijn zowat de viswijven van de vogelwereld. Mussen waren bij ons ook niet veel in tel. Je kon er eigenlijk niets mee aanvangen. Langer dan een paar dagen hielden ze het in een kooitje niet uit. Ze fladderden wat schuw rond en op een morgen vond je ze dan. Stokkestijf. Doodgetreurd.
Toch maakten we verwoed jacht op die beestjes. Ons beste wapen was het slagijzer. Vogelijzer zeiden we. We stelden het bij voorkeur verdekt op in een hoopje nesse paardekeutels. Het is een publiek geheim immers dat mussen verzot zijn op de havergraantjes die een paardemaag ongemoeid gelaten heeft. Een mus die in zo een vogelijzer gezeten had, was echter niets meer waard. Altijd mankeerde ze iets. Als je ze wilde vangen om ze in een muit je te stoppen, was je heel wat beter met de schar bieldezichter. Trek je de wenkbrauwen op bij dit barbaarse woord. Denk eens even goed na. Waarmee zeefde moeder toentertijde de nog bruikbare kooltjes uit de stoofassen?
Die scharbieldezichter plaatsten we schuin rechtop, op een door mussen drukbezochte plaats. Een stok waaraan een lang touw vastgemaakt was, hield hem overeind. Als lokaas gebruikten we paardevijgen of broodkorsten. Met het touweindje in de hand gingen we ons dan een eind verderop verdekt opstellen. We moesten kattegeduld hebben soms. Mussen kunnen erg argwanend doen. Als ze tenslotte toch begerig op de lekkernij toehupten, trokken we met een korte snok aan het koord en de scharbieldezichter klapte neer op de verschrikt omhoog wippende beestjes.
Ook mussennesten roven was aangename bezigheid. Ze zaten gewoonlijk onder de euziepannen en we konden er gemakkelijk bij. Het meest hadden we het gezien op de eitjes. We konden die uitblazen en aaneenrijgen tot een kralensnoer. De pluimloze jongen, de kwabbies, wierpen we achteloos op de grond. Een of andere kat wist er dan wel raad mee. Niemand die ons scheef bekeek omwille van die genadeloze mussenjacht. Mussen golden nu eenmaal als rovers, die absoluut niet het onderscheid kenden tussen het mijn en het dijn.
De kaarten lagen echter kompleet anders als we durfden raken aan nesten van insekteneters. Precies de aantrekkelijkste voor ons. Zo had ik eens het nest van een blauwe korenmus uitgetrokken en de eiers geroofd. Een van de anderen dreigde ermee het geval aan de meester te gaan vertellen. Hij kon het blijkbaar moeilijk verkroppen dat hij zelf achter het net gevist had. Dagenlang heb ik toen in angst gezeten voor straf. Meester Algoet was niet mals in zulke gevallen.
Als er één soort vogels was die we absoluut met vrede lieten, dan waren het wel de zwaluwen. Niet dat we er meer erbarmen mee hadden dan met de rest. Zwalms boezemden ons echter vrees in. Oudere mensen hadden ons immers verzekerd dat we onvermijdelijk zeren zouden krijgen, als we zo een vogel ook maar van verre durfden aanraken. En zerrenwaren voor ons zoveel als de pest. De meesten van ons hadden er gehad in hun dreumesjaren en waren nog niet vergeten hoe de dokter dan de korsten van de verdroogde zerren van ons aangezicht trok. Weldra meer
Wist je dat de Sint deze nacht in Beveren-Leie bleef slapen?
Op vrijdagmorgen 4 december waren de hoofdpiet en zijn hulppieten vroeg uit de veren. Vlak nadat de schoolbel had geklonken in de Vrije Basisschool verschenen ze op het dak van de kleuterklasjes en natuurlijk hadden ze heel wat snoepjes bij. De hoofdpiet had blijkbaar wel wat hoogtevrees want hij durfde bijna niet naar beneden komen. Maar met wat aanmoedigingen van de kinderen lukte hem dat toch. En raar maar waar, de Sint was nergens te bespeuren. Het bleek dat hij in het klasje van juf Marijke lag te slapen. Dan maar samen met de kinderen heeeeeel stilletjes mee op onderzoek.
Nadat de kleuters hun plaats hadden ingenomen wekten ze de Sint met een liedje. Hij had zalig geslapen. De Pieten hielpen hem opstaan. Hij nam plaats in zijn stoel om naar alle kleuters te luisteren. Ieder klasje had natuurlijk een liedje ingestudeerd en dat zongen ze maar al te graag.
Twee kleutertjes hadden hun fopspeen mee om deze aan de Sint af te geven. Ondertussen hadden de Pieten de zakken met cadeautjes bijeen gezocht. Natuurlijk was er voor ieder klasje een zak met nieuw speelgoed bij. De kleuters van juf Katrien, Juf Martine en juf Caroline zochten hun eigen klasje op. De Sint volgde hen want hij wou ook hun klas nog even zien. Voor hij zijn weg verder zette ging hij nog een bezoekje brengen aan alle klassen van het lager. En dan, dan was het tijd om te vertrekken want de Sint had nog heel veel werk.
Gouden promotors nemen afscheid van Bond Zonder Naam
Marc en Agnes Vercruysse-Kerkhove 50 jaar promotor van Bond Zonder Naam
Marc en Agnes Vercruysse-Kerkhove 50 jaar promotor van Bond Zonder Naam. Een stukje ouder worden en de gezondheid die al eens een steekje laat vallen deden Marc en Agnes na een halve eeuw besluiten om op te houden als promotor van Bond Zonder Naam.
"Eigenlijk is alles begonnen met het beluisteren van het programma Lichtbaken op de Nederlandse radio. Het programma dat steeds op zondagvoormiddag uitgezonden werd inspireerde mij. Vooral de spreuk Verander de wereld, begin met jezelf heeft mij getroffen. Zo abonneerde ik mij op de spreuken van Bond Zonder Naam, vertelt Marc. "Mede door toedoen van Phil Bosmans werd in 1959 vzw Bond Zonder Naam in Vlaanderen opgericht en vanaf dan engageerde ik mij als promotor. Ik moest mijn vrouw (toen nog vriendin) niet overtuigen van mijn engagement want we zaten op dezelfde golflengte. De waarden en de sociale projecten van de beweging voor de gemarginaliseerde mens spraken ons immers allebei aan, zegt Marc.
"In de loop der jaren is er natuurlijk heel wat veranderd. Er kwamen heel wat prachtige projecten bij. Café zonder Bier, BZN Gevangenenactie , zijn er daar maar een paar van. Ook het aanbod van de BZN producten is heel wat uitgebreider geworden. Toen we pas begonnen beperkte het gamma zich enkel tot kaarsen. Die verkochten we aan familie en vrienden, vertellen ze. Na hun huwelijk werd er ieder jaar een plekje voorzien in hun woning om de meest gevraagde producten tijdens de eindejaarsactie, van oktober tot en met januari, uit te stallen. "Alle artikelen in huis halen is onmogelijk. Ondervinding leerde ons wat het meest in trek is in onze gemeente, zegt Agnes, die zich het meest bezighoudt met het plaatsen van de jaarlijkse bestelling.
Op de foto Christa Meersman en Agnes Kerkhove
De laatste 30 jaar bouwden ze ook steevast het eerste weekend van de advent een stand op in de parochiekerk om er voor en na de vieringen de BZN artikelen aan te bieden. De opbrengst daarvan bedroeg dit jaar 482 euro. Tot eind januari kan men nog steeds bij Marc en Agnes in de Roestraat 7 terecht. Na de eindejaarsactie zal Christa Meersman de werking verderzetten. "Tot op heden hebben we het altijd graag gedaan, we zullen het missen en we blijven BZN een warm hart toedragen, besluiten beiden. Meer weten over de werking van BZN: www.bzn.be/
Raadslid Ann-Sophie Kindt stelt staat van wegdek Leenriestraat en Beveren-Dries in vraag
Raadslid Ann-Sophie Kindt stelt de staat van het wegdek Leenriestraat en verlengde Beveren-Dries in vraag op gemeenteraad van 1 december 2009.
Als inwoner van Beveren-Dries te Beveren-Leie (op de rand met Desselgem) kreeg ik de laatste weken reeds heel wat opmerkingen over de staat van de Leenriestraat en in het verlengde daarvan, Beveren-Dries. Deze opmerkingen zijn heel terecht; de staat van het wegdek is de laatste maanden toch wel achteruit gegaan met grote putten, barsten en omhoog geschoten stukken asfalt tot gevolg. Wellicht is dat te wijten aan het druk doorgaand verkeer op de weekdagen. Maar ook de impact van het zwaar vervoer, de vele vrachtwagens en de landbouwvoertuigen mag zeker niet onderschat worden. Daarbij komt nog dat de goot aan de parking van het voetbalveld, waar ook de glascontainer staat, een groot niveauverschil met de eigenlijke parking toont, waardoor toch wat stuurvaardigheid nodig is om zonder slippen op en af te rijden. De dagelijkse en wekelijkse bezoekers van de tennis- en sportvelden van Beveren-Leie zullen dit zeker beamen.
Ook de veiligheid van de veelal jonge fietsertjes kan hierdoor in het gedrang komen wanneer zij van de rijbaan of de parking afschuiven. Is het mogelijk om de staat van deze beide wegen eens te bekijken en indien nodig de nodige werken uit te voeren om het rijcomfort opnieuw optimaal te verhogen en de veiligheid van de zwakke weggebruiker te waarborgen?, adus Ann-Sophie Kindt.
Henri Dewitte, schepen van Openbare werken, Waterbeheersing en Landbouw wist hier kort maar duidelijk op te antwoorden dat de eigen diensten zullen instaan voor het herstellen van het wegdek en verhogen van voetpad en/of goot.
Ter hoogte van Verzekeringen Janson, Kortrijkseweg, Beveren-Leie gebeurde in de vooravond van 2 december een kop-staartaanrijding. Een oplegger komende uit de richting Waregem stopte om de wagen voor hem links te laten afdraaien. Daarachter stopte ook de Alfa Romeo van bestuurder Raf Claes uit Desselgem. Een oplegger van Nebim verhuur kon echter niet tijdig meer stoppen zodat de Alfa Romeo klem kwam te zitten tussen de twee vrachtwagens. De twee passagiers, de echtgenote van de bestuurder en een vriend uit Beveren-Leie werden met lichte verwondingen afgevoerd naar het ziekenhuis.
Op de gemeenteraad van 1 december werden de aanpassingswerken klokkentoren van de Sint-Jan de Doperkerk te Beveren-Leie goedgekeurd
De gemeenteraad keurde in zitting van 3 maart 2009 het ontwerp goed tot het aanstellen van een ontwerper voor de noodzakelijke aanpassingswerken aan de klokkentoren van de kerk in Beveren-Leie. De wijze van gunnen was onderhandelingsprocedure zonder bekendmaking vooraf. In het schepencollege dd. 23 april 2009 werd de opdracht, voor het opmaken van een ontwerpdossier voor uitvoering van de nodige aanpassingswerken aan de klokkentoren, toegewezen aan ir. Dominiek Depoortere tegen een ereloonpercentage van 10,50 % op het bedrag van de eindstaat.
Ingenieur Dominiek Depoortere voerde ondertussen een grondig onderzoek uit van de bestaande betonconstructie en de volledige technische installatie betreffende de draagconstructie van de klokken, het elektromechanisch bedieningssysteem als de klokken zelf.
De totale kostprijs voor alle uit te voeren werken (herstelling betonconstructie; vervangen metalen onderdelen en vervangen technieken van het luidsysteem; huur stelling; enz.) wordt geraamd op een bedrag van 92 000,00 euro inclusief BTW
De uit te voeren werken kunnen als volgt worden samengevat: · huur en plaatsen aangepaste stelling · uitnemen en herstellen van de klokken en herstellen/vervangen van alle bijhorende onderdelen die zijn aangetast door roestvorming, inclusief alle technische installaties · maken van een klokkenstoel in staal, om het gewicht van de klokken op te nemen en om een veilig onderhoud mogelijk te maken · reinigen van de toren en lokale betonherstelling + betonafwerking
Ter subsidiëring wordt het dossier voorgelegd aan het Agentschap voor Binnenlands Bestuur, Afdeling Lokale en Provinciale Besturen-Financiën en Personeel Team Gesubsidieerde infrastructuur waar een susidie kan bekomen worden van 30 procent.
Raming kostprijs werken: 92 000,00 euro incl. BTW Voorstel wijze van gunnen: openbare aanbesteding In de begroting van 2010 zal hier een bedrag van 120.000 euro voor voorzien worden.
In het burgemeestersrapport dat werd uitgevoerd door het Nieuwsblad, Radio 2 in samenwerking met IVOX kwam het huidig Waregems bewind er schitterend uit.
Archieffoto Beverse Weetjes: 'Tribune in aanbouw', 29 /06/2006
Op de gemeenteraad van 1 december 2009 wenste oppositielid Freddy François (sp.a) het huidig bewind dan een ook dikke proficiat. Maar blijkbaar zijn de meningen van de oppositie verdeeld: in een reactie op de enquête hekelt Xavier Wyckhuyse (Open VLD) de voetbaltribune in Beveren-Leie als een nutteloze investering.
Een kort citaat uit het Nieuwsblad: "Xavier Wyckhuyse noemt een aantal zaken op die hij anders zou hebben aangepakt, maar vooral de nieuwe voetbaltribune rond het terrein van Beveren-Leie vindt hij een domme investering. 'Dat grapje heeft meer dan 500.000 euro gekost', stelt Wyckhuyse.......".
Laten we hierbij duidelijk stellen dat de tribune in Beveren-Leie niets met de huidige legislatuur te maken heeft en in dit burgemeestersrapport dus eigenlijk niet van toepassing is.
37ste jaarboek Geschied- en Heemkundige Kring Waregem 'De Gaverstreke' verschijnt op 15 december
Op 15 december verschijnt het 37ste jaarboek van de Geschied- en Heemkundige Kring van Waregem De Gaverstreke. We zijn er opnieuw in geslaagd dank zij de medewerking van velen enkele nieuwe aspecten uit ons verleden naar boven te halen. Vraagtekens en legenden verdwijnen zo naar het verleden.
We kennen wellicht nog de wereldtentoonstelling van 1958. Maar wie de wereldtentoonstelling van 1935 gekend heeft of meegemaakt zal wel op enkele handen te tellen zijn. Toch trokken ook Waregemnaren daarvoor naar Brussel. In het oude weekblad De Vrede vinden we hen terug. André Vandewiele rakelde dit allemaal op, mede met zijn herinneringen. Daarom nodigen we allen uit om bij het verschijnen van dit jaarboek, op 15 december om 20u. in het Cultuurcentrum De Schakel daarnaar te komen luisteren. Hij zal dit artikel nog verder komen becommentariëren.
De wijk Eertbrugge kwam in de jaarboeken zo goed als niet aan bod. Dit jaar krijgt het voorrang met een bespreking van alle herbergen die daar in de loop der tijden open zijn gegaan. De zoektocht daarnaar loopt eeuwen terug. Maar vooral de aangroei tijdens de jaren 1800 en 1900 neemt heel wat plaats in. De naam van enkele kanten van Eertbrugge hebben aan deze herbergen trouwens hun naam te danken. Zowel de herbergen als de uitbaters in de loop der tijdens worden uitvoerig uit de doeken gedaan. Daarnaast besteden de auteurs André Braet en Hervé De Loenzien ook aandacht aan het sociale leven dat zich daar rond heeft ontwikkeld. De titel van de bijdrage heeft ht over herbergleven in en rond Eertbrugge te Waregem : een terugblik. Daarmee staat deze wijk uitvoerig op de kaart. Velen zullen er hun herinneringen kunnen in terugvinden. Ook hier is de verandering op dit gebied duidelijk merkbaar en is het aantal met het daarbijhorend herbergleven sterk verminderd. Of komt er toch een kentering?
Vijve krijgt een plaats in het jaarboek met een overzicht van de kapelletjes ter ere van Maria opgericht. Ze verschijnen als een inventaris in kleur. Langs de jeugdherinneringen van Luc Cappon komt eveneens de tijd van 1941- 1953 in Vijve uitvoerig ter sprake. Dit sluit goed aan bij de vroegere artikelen die de tijd ervóór behandelden. Wie dit meemaakte zal er zich in terugvinden en jongeren zullen wellicht hier en daar even glimlachen als ze lezen hoe het er vroeger aan toeging. Met de vorige artikelen vormt het zo een algemeen overzicht van het Vijve van voorheen.
Het is het vijfde jaar dat we de bespreking van een aantal herbergen uit Desselgem kunnen voorleggen. Daarmee is de volledige bijdrage afgerond. Er is in de tijd veel veranderd. Deze verandering weerspiegelt zich in de herbergen die kwamen en gingen. Wellicht vinden ouderen hier een stukje verleden in terug. Daarbij komen ook de bewoners aan bod, want ook zij bepaalden voor een deel het leven in de gemeente. Etienne Ducatteeuw en Bernard Delange componeerden dit artikel na de vele opsporingen die ze deden. Ook dit blijft een document voor latere tijd. In aansluiting bij deze laatste bijdrage verschijnt ook een algemene inhoudstafel van alle herbergen die ooit in Desselgem het licht hebben gezien en het sociale leven hebben bepaald.
In de 18de eeuw kenden we de Oost-Indische Compagnie. Wie trok uit onze streken daarheen? Ja, inderdaad ook Waregemnaren en anderen uit de omgeving hebben deze avontuurlijke reis meegemaakt. Weinigen van hen keerden terug. Herman Meirhaeghe wist deze archieven op te sporen en weet ons met naam en toenaam de deelnemers uit de regio aan die verre tocht bekend te maken. Meer nog ook hun verdere avonturen opent hij voor ons.
Nieuwenhove Nieuwe vondsten in archieven laten Norbert Follens toe nog dieper te graven in de opkomst en begin van deze parochie. Na 75 jaar is het zeker de moeite om daarmee de twijfels en onzekerheden weg te werken. De figuur van Vital Moreels en zijn bijdrage bij het ontstaan van deze parochie wordt duidelijk aangebracht. Ook de andere medewerkers krijgen er elk hun juiste plaats, zoals ze uit de archieven naar voren komen.
Ooggetuigen van het einde van Wereldoorlog II uit Beveren-Leie en Desselgem kunnen hun verhaal kwijt in dit nieuwe jaarboek. Ze vertellen Etienne Ducatteeuw uitvoerig wat ze meemaakten. Zo vernemen we uit eerste hand nog deze gebeurtenissen vanuit hun ogen bekeken. We wilden dit voor de toekomst bewaren, aangezien dergelijke mensen stilaan zeldzaam worden.
Ook Anzegem krijgt onze aandacht met de geschiedenis van de Bond van de Kroostrijke gezinnen door Frans Speleers. Met Etienne Devogelaere weidt hij ook uit over de Anzegemse brouwerijen. Dit alles wordt uitgebreid geïllustreerd.
Enkele kleinere anekdoten uit vroegere tijden laten we niet liggen. Het betreft de huisnummers van Desselgem rond 1900, de Spaanse griep in 1918, een nieuwjaarsbrief uit 1864 en de eerste elektrische motor in Beveren-Leie in maart 1914. Het kapelletje van Den Bek die zal gesloopt worden en de nieuw opgerichte Rots van Vertrouwen op de Biest krijgen er zo ook wat aandacht. Op de klokken van de dekanale kerk komen we ook nog eens terug met een blik op de horloge.
We sprokkelden nog enkele gegevens over onze streek in andere artikelen of tijdschriften, die we ook gaarne aanbevelen. Zo hebben we het over bedelaars en bedelaarshuizen in Brugge. En ook over glazenier Casier vonden we nog wat aanvullende gegevens. Het misverstand over Constant Duvillers kunnen we recht zetten.
Dit jaarboek is ondanks de crisis ook dit jaar te bekomen aan dezelfde prijs van 20 euro, te storten op rekening 068-0503010-92 van de Geschied- en Heemkundige Kring van Waregem. Het kan afgehaald of ook bekomen worden bij de presentatie van het boek op 15 december om 20u. in het Cultuurcentrum De Schakel van Waregem.
of bij één van volgende medewerkers of adressen: Guy Algoet, St.-Michielsplein, 3 8500 Kortrijk (tel.:056/22.72.79) (guy.algoet@telenet.be) ; Filips Benoit, Kapel ter Rustestraat, 31B 8540 Deerlijk (tel.:056/29.40.29) (benoit.filips@pandora.be) ; Marcel Delmotte, Gentseweg, 555 8793 Sint-Eloois-Vijve (tel.:056/60.32.55) (marcel.delmotte@skynet.be) ; André Braet Leona Van Nuffel, Kruishoutemseweg, 131 8790 Waregem (tel.: 056/44.35.32) (braetandre@pandora.be) ; Rik Castelain, Wortegemstraat, 116 9700 Oudenaarde (tel.: 055/31.38.66) (Renilde.Vanderweeen@pandora.be) ; Sandrin Coorevits, Gemeenteplein, 2 8790 Waregem (tel.: 056/62.12.18) (archief@waregem.be) ; Cultuurcentrum De Schakel, Schakelweg - 8790 Waregem (tel.: 056/62.13.40); Bernard Delange, Boulezlaan, 12 - 8790 Waregem (bernard.delange@telenet.be) of De Coorenblomme , 4 - 8792 Desselgem (tel.: 056/71.58.30) ; Davy De Winter, Louis Tantstraat, 7 /12 - 8800 Roeselare (tel.: 0498/38.32.66) (davy.dewinter@skynet.be); Etienne Ducatteeuw, Grote Heerweg, 90 - 8791 Beveren-Leie (tel/ 056/71.35.63)(etienne.ducatteeuw@telenet.be); Norbert Folllens, Staakmolenstraat, 29 - 8793 Sint-Eloois-Vijve (tel.: 056/60.77.56); Filip Santens Els Vanhoutte, Elsdreef, 7 - 8570 Anzegem (tel.: 056/77.45.69) (filip.santens@burgerschool.be); Frans Speleers, Berglaan, 46 - 8570 Anzegem (tel.: 056/68.87.45) (frans.speleers@myonline.be); André Vandewiele, Zultseweg, 53 - 8790 Waregem (tel.: 056/60.26.93); Luc Wante, Lydie Vandermaelen, Vichtsesteenweg, 183 - 8570 Anzegem (056/77.96.24) (l.wante@scarlet.be of lydie.vandermaelen@scarlet.be)
Voorbereidende tekst gemeenteraad 01 december 2009
In bijlage de voorbereidende tekst voor de gemeenteraad van dinsdag 1 december 2009 die doorgaat in het gemeentehuis van Waregem en start om 19.00 uur.
Voorbereidende tekst kan gelezen worden in bijlage Bemerk o.a.de punten 12. kerk Beveren-Leie, aanpassingswerken klokkentoren: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 16. vernieuwen asfaltverharding opritten en spoorwegbrug Spijkerlaan: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 21. collector Beverenbeek (stedelijk aandeel): goedkeuren meerwerken in de Poekelaan 24. voorlopig vaststellen RUP Roestraat 25. definitief vaststellen RUP 9.1 Kerkdreef 26. definitief vaststellen RUP 7.1 Koning Albertstraat 33 vragen: raadslid A. Kindt: staat van het wegdek van de Leenriestraat en verlengde Beveren-Dries
Zware sanctie voor Rik Priem ex-trainer K.S.K. Beveren-Leie
Dat Rik Priem, ex-trainer bij het eerste elftal K.S.K. Beveren-Leie, een zware sanctie boven het hoofd ging is een feit geworden. Het provinciaal comité die het incident van 4 oktober behandelde besloot om de gewezen trainer tot 31 december 2010 te schorsen. Rik Priem ging niet in beroep tegen de uitspraak.
Tijdens de bewuste match tussen K.S.K. Beveren-Leie en Aalbeke rende de gewezen trainer het veld op en riep scheidsrechter Jens Fermaut (na de zoveelste flater) toe dat hij beter in het liefhebbersvoetbal zou gaan fluiten.
"Hij voelde zich fysiek bedreigd, terwijl ik hem enkel verbaal tekeer ging", zo getuigde Rik Priem in HWN. "Ik kan gewoon niet tegen onrechtwaardigheid. Maar ik geef toe dat wat ik gedaan heb niet door de beugel kan. Een erg zware beslissing, dat had ik niet verwacht. Vooral omdat er in het scheidsrechterverslag een aantal onwaarheden stonden. Dat er die bewuste match een controleur in de tribune zat, sterkte me eigenlijk in de overtuiging dat het provinciaal comité de zaken wel correct zou kunnen inschatten. Niet dus". Meer in HWN van vrijdag 27 november 2009.
Winterpret Ik herinner me nog best mijn verbazing toen ik op sommige winterochtenden door het vouteraampje naar buiten keek en mijn ogen moest nijpen tegen ongewoon scherp licht. De wereld daarbuiten lag in een witte wade gewikkeld en niemand die het gehoord had die nacht. Geluidloos dansend waren de sneeuwvlokken neergezegen. Uren aan een stuk. Alles was anders geworden nu. De haag van onze lochting droeg een witte vacht en hier en daar slechts vlekten de takken nog zwart door. Op Janseunes hofstede hadden schuur en stallingen een eendere witte kap en leken dichter bij de grond gehurkt dan ooit.
Verderop stond de kortgestuikte linde van het Kruise onbeweeglijk te dromen. Haar stam vlekte donker tegen een achtergrond van ondergesneeuwde velden en laaghangende grijze luchten. Verbazing en dromerij duren nooit lang bij een schooljongen echter. Op zulke ochtenden waren we in een handomdraai klaar om de weg naar school op te gaan.
De eerste sneeuwbal van het jaar joeg altijd een krachtige tinteling door onze handen. Een forse zwaai en lap! Daar spatte hij reeds uiteen op het lijf van de eerste de beste kameraad die ons voor de voeten liep. Meer was niet nodig natuurlijk om een gevecht in regel te doen ontbranden. Grijpen in de sneeuw. Samenpersen. Werpen. We voelden geen kou. Onze adem pompte in witte wolken naar buiten en als onze handen het te kwaad kregen, staken we ze in onze broekzakken. Gegarandeerd dat ze na een paar minuten gloeiden als vuur.
Het waden door de sneeuw was eigenlijk geen gemakkelijk karwei. Nu wordt ze seffens platgereden door fietsers en auto's, maar toen bleef ze vuistdik liggen. Ze klitte vast aan schoenen of kloefen en om de haverklap moesten we die sneeuw klom pies afstampen. Soms lieten we er die wel eens aan voor de aardigheid. Zulke klom pies konden gemakkelijk een handpalm dikte bereiken en dan was het net of we op kleine stelten liepen. Oppassen was geboden echter. Een omgeslagen voet kon de pret grondig bederven.
Ook in het maken van sneeuwventen waren we thuis natuurlijk. Maar daarvoor hadden we dikke lagen verse sneeuw nodig, liefst op een weide of een brede graskant. We moesten immers zware klompen kunnen rollen. Als onze sneeuwman klaar was lieten we hem een paar dagen in vrede leven, tot we vonden dat hij het lang genoeg gerekt had. Met een woest sneeuwballenbombardement hielpen we hem dan om zeep.
Jammer dat sneeuw altijd moet vergaan in vuiligheid. De aardigheid was er kompleet af als het eenmaal zo ver gekomen was. Sneeuwwater dringt overal doorheen en we kregen natte voeten, blauw van de koude soms. We konden ons niet eens meer verwarmen met het werpen van sneeuwballen. Een bal uit smeltende sneeuw geperst, is gemeen hard immers. Het was derhalve tegen onze ere-kode met zoiets te gooien. Iemand die het toch waagde, riskeerde een duchtige pandoering van de hele meute. Bij zulk dooiweer verloren we voor één keer geen tijd onderweg. Iedereen snakte ernaar om thuis te zijn en zijn verkleumde voeten te warmen op de trommel van de buizestoof.
Ook de vriezeman borg heel wat pretmogelijkheden in de wijde plooien van zijn mantel, als hij over akkers en sloten aangeschreden kwam. De eerste ijsbloemen die 's morgens op de ruiten geëtst stonden, waren de voorboden van dagenlange pret van een bijzondere soort. Het is gevaarlijk over ijs van één nacht te gaan. Dat wordt beweerd door een oude spreuk en ze heeft gelijk. Kuipijs kan verdomd gevaarlijk zijn. Velen van ons hebben gemeend dat die wijsheid niet voor hen bestemd was en ze hebben het met een ijskoud voetbad moeten bekopen.
Op onze weg naar school hadden we echter de Paardeput bij Brabanders hof en dat was een uitgelezen oord om de draagkracht van het ijs te proberen. Vooraan immers was hij zeer ondiep en als je daar paling ving (door het ijs schieten, natte voeten hebben, nvdr), was het zo erg nog niet. Bij het eerste vriesweer goot meester Algoet graag een paar emmers water uit in een of andere hoek van de speelplaats. Hij wilde ons zo gauw mogelijk aan ijspret helpen. Op dat eerste sleerbaantje van het seizoen konden we dan onze handigheid aanscherpen en alle soorten kunststukjes uithalen. Tot vallen dat we er sterren bij zagen toe.
Het sleerspel kon echter slechts goed op gang komen op een van de talrijke sloten en hof grachten die Beveren toen rijk was. De mooiste was wel Brabanders wal. Hij lag rechtover de hofstede, aan de noordzijde van de Gentse Baan, en slingerde zich met een forse zwaai een heel eind de weiden in. Het was een breed water. Niet gebroken door lis en waterkruid allerhande. Als het maar lang genoeg vroor, kon het ijs er onbelemmerd vuisten dik bakken. Op dat ijs slierde je als op een spiegel. Meters en meters ver. Je kon op beide benen voortglijden, of op één been als je wat handig was. Je kon onder het sieren ook op je hurken gaan zitten en trachten een paar rondjes te draaien. Er waren variaties genoeg voor iemand die lenig was en niet benauwd. Dat we daarbij al eens een onzachte landing maakten en een eind op buik of achterwerk voortgleden, was niet erg. Dat hoorde nu eenmaal bij de stiel.
Ook het ijspaard was een gerieflijk ding op dat ijs. Het ijspaard! De geleerden hebben in hun kinderjaren blijkbaar alleen met sleden gespeeld, maar wat is een slee nu vergeleken bij een ijspaard! Met dat paard -zoiets als een laag stoeltje met twee ijzeren latten onderaan- kon je een behoorlijke snelheid halen. Als je maar snel genoeg met de twee scherpgepinde sporen op het ijs wist in te hakken natuurlijk. Met hun ijspaard konden de jongens van het Ganzenpaneel iets speciaals uithalen als het Gewat dichtgevroren lag. Middenin dat Gewat immers stond een stevige staak geplant. Sommigen wilden hebben dat de Duitsers die daar nog gezeten hadden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog zouden ze daar sommige krijgsspelletjes ingeoefend hebben.
Wat ervan zij, die staak stond daar en er werd gebruik van gemaakt. Met lange touwen bonden de Ganzenpanelers er zich aan vast met hun ijspaard en gingen immer snellere en immer kleinere cirkels over het Gewat beschrijven. Net een zwierelmolen. De Sprietenaars waren eigenlijk bevoordeligd wat de ijspret betreft. En dat heus niet alleen omdat ze terdege hun hart konden ophalen op de wijde ondergelopen Kwekemeersen aldaar. De lange weg naar school konden ze immers schier helemaal al glijdend afleggen. Achter hun huis immers kropen ze op de Gewatbeek en alover de wal van Fonsie Kobies en langs de eendenkwekerij van Achiel Vandeplassche en de hofsteden van De Brabandere en Timmerman, ging het recht naar het Gewat. Hier waren ze nog slechts enkele passen van de school af. Dat ze ondertussen een paar keer voor een straat of een mennegat uit de weg hadden moeten gaan, was van geen enkel belang.
Een heel apart soort ijspret vonden we bij de lochting van Brabanders hof. Daar lag een stuk van de hofgrachten dat helemaal verwaarloosd was. Het lis groeide er kriskras door elkaar, handen hoog, en op de bodem lag donker sop dat altijd een beetje brobbelde. Een echte goorwal. Bij vriesweer lag die sloot altijd het eerst toe. Lis en ijs bakten samen tot een taaie koek die wel boog, maar zelden brak. Dat verende dek noemden we de Wiepe. Van sleren kwam daarop vanzelfsprekend niets in huis. De sensatie kwam van het dek dat op en neer wiegde als we erover liepen. Natuurlijk was er wel een enkele keer iemand die paling ving en tot over zijn knoesels in het stinkende goor schoot. Dat hoorde er nu eenmaal bij. In zulk geval werden schoenen of klompen schoongewreven in de graskant en waren we klaar voor een volgende ronde.
Heel wat gevaarlijker was een spelletje dat enkelen eens uitgehaald hebben op de brede wal van Casteeles hof. Een lange vriesperiode had het ijs vuistdik gebakken, maar eindelijk was het beginnen dooien. Na een paar dagen lag er reeds open water aan de grachtkanten, maar middenin de wal dreven nog grote stukken ijs die vrij stevig waren. Een paar van ons hebben toen die ijsvlotten gebruikt om de gracht over te steken. Altijd maar opnieuw op en af varen. Die ijsschotsen hadden eens moeten kantelen. Het water in natuurlijk en een serieuze plaag op het lijf! Jaren en jaren later hebben we ons soms afgevraagd wat onze kinders toch bezielde om zo onvoorzichtig te zijn. Wel, ze hebben het van geen honden afgedeeld. Weldra meer
De jubilarissen: Marie-José en Jeroom, hun kinderen en kleinkinderen: Gino, Kobe, Joppe en Mieke, omringd door een delegatie van het schepencollege
Een delegatie van het schepencollege werd ten huize van de jubilarissen, Tomberg 20, ontvangen terwijl kleinzoon Kobe zorgde voor een streepje gitaarmuziek.
Jeroom werd geboren in1937 te Desselgem in een gezin dat zes kinderen telde. Op 14-jarige leeftijd begon hij zijn beroepsloopbaan in het vlas waarna hij nog een tijdlang in een weverij werkte. Hij sloot zijn loopbaan af bij het spaanderplatenbedrijf NV Interlin waar hij 30 jaar in dienst was.
Marie-José, werd geboren in 1937 te Beveren-Leie in een gezin met 8 kinderen waarvan er een overleden is. Ook zij begon haar beroepsloopbaan op 14-jarige leeftijd en trok de textielsector in bij de firma Vanmarcke.
De vonk tussen het paar sloeg over in café De Gilde, toen nog langs de Gentsesteenweg gelegen, en een 7-tal jaar uitgebaat door de ouders van Marie-José. Op 21 november 1959 verschenen ze dan voor de ambtenaar van de burgerlijke stand te Beveren-Leie om elkaar hun jawoord te geven.
We huwden trouwens op de eerste autoloze zaterdag. Iedereen die naar ons huwelijksfeest kwam moest dat noodgedwongen met de fiets doen, weet Jeroom te vertellen.
Het paar ging in de Nieuwstraat te Desselgem wonen om drie jaar later hun huidige woonst te betrekken. Toen hun zoon Gino in 1965 geboren werd, gehuwd met Mieke Ameye, stopte Marie-José met werken om zich te ontfermen over het huishouden. 7 jaar later moest Jeroom echter noodgewongen 2 jaar zijn job staken wegens ziekte.
Marie-José ging dus terug aan slag bij de firma Vanwynsberghe en kon er op haar 52ste met pensioen gaan. Nu genieten ze samen van hun vrije tijd. Een uitgesproken hobby heeft Marie-José niet. Jeroom daarentegen houdt van wandelen, fietsen en tuinieren. En natuurlijk zijn ze trots op hun kinderen en de kleinkinderen, de tweeling Kobe en Joppe.
Grootouderfeest in de Vrije Basisschool te Beveren-Leie
Op maandagsnamiddag zat de gymzaal van de Vrije Basisschool vol met grootouders. Directeur Stefaan Desramault verwelkomde iedereen en prees hen voor de zorgende taak die ze nu voor hun hartendiefjes opnemen. Het is meestal op de opas, omas of pepes en memes dat hij kan terugvallen als er eens eentje een beetje ziek is en naar huis moet.
Na het welkom beten de juffen de spits af en gaven er een klein dansje ten beste. Daarna was het de beurt aan de allerkleinsten die voor de allereerste keer op de planken stonden. Een ietjes onwennig, maar ze deden het goed samen met hun juf Marijke. Daarna waren de kleuters van juf Katrien en juf Caroline aan de beurt terwijl juf Martine voor de muziek zorgde.
Uiteindelijk verschenen ze allen nog eens op het podium waar een feestelijk stoeltje werd klaargezet. Op de vraag van juf Caroline of er een jarige in de zaal aanwezig was kwam geen reactie, niet dus.
Maar geen nood, het stoeltje bleef niet leeg, er was wel een jarige kleuter. Hij mocht de ereplaats innemen en natuurlijk ontbraken een liedje en het applaus niet, waarna het vuurwerk kwam.
Ondertussen was het tijd geworden voor de kleuters om te gaan spelen en voor de grootouders was de koffietafel gedekt in de refter.
Na de speeltijd trokken de grootouders naar de klas van hun pagaddertje voor een bezoekje en er lag voor iedereen een geschenkje klaar. Een werkje dat de juffen samen met hun kleuters hadden gemaakt. Een prachtige namiddag, en dat zowel voor groot als klein.
Op de laatste zondag van het kerkelijk jaar vieren ze bij de jeugdbeweging Chiro hun hoogdag van Christus Koning. Dit jaar was dat op 22 november.
Ook bij Chiro Leieland was dat zo. Om 09.15 uur was het verzamelen geblazen op het kerkplein om om 09.30 uur gezamenlijk de eucharistie bij te wonen in de Sint-Jan de Doperkerk. Een traditie die Chiro Leieland hoog in het vaandel draagt. Niet zo evident meer om zon groep jongeren daarvoor samen te brengen. Toch slaagt Chiro Leieland er ieder jaar weer in.
Ze zorgden zelf voor de teksten, de liedjes en de zang met vriendschap en een maatje meer als rode draad. Lectors waren er van klein tot groot om de voorbeden, schuldbelijdenis en eerste lezing te brengen. Het verhaal van De krekel en de mier was hier een sprekend voorbeeld van wat samenwerken kan teweeg brengen. Een enthousiaste groep vrolijke vrienden betrad de kerk, jammer dat ze deze na de viering met een kater hebben verlaten. Dat Chiro Leieland deze hoogdag van Christus Koning met alles erop en eraan nog viert zou één(ieder) moeten stimuleren inplaats van af te schrikken! Of zou (één)ieder het nu bij het verkeerde eind hebben?
Na de viering was het tijd om alle remmen los te laten en aan de verschillende spelletjes te beginnen. Over de middag zorgden enkele oud-leden van vorig jaar dat er soep met balletjes kon geserveerd worden.
In de namiddag ging het dan met de fiets naar Ooigembos. De outfit van de leiding was aan het spel aldaar aangepast, je kon er zowel koningen, koninginnen, wachters, narren, duivels, een klokkenluider een belleman . tegen het lijf lopen. t Was trouwens de belleman die de verschillende spelletjes aankondigde.
Met het proberen van rattenstaarten te bemachtigen, een veldslag te winnen enz., konden er punten verdiend worden. Het spel duurde tot ongeveer 16.00 uur, tijd om huiswaarts te keren, de kleren wat te drogen en te genieten van het vieruurtje dat bestond uit warme chocomelk met boterkoeken.
Na nog een poosje te hebben geravot werd het tijd voor het slotmoment en het bekend maken van de winnende ploeg. Maar, blijkbaar had geen enkele ploeg zijn veldslag verloren en kregen ze allen een zakje met centjes uit de schatkist.
In de nacht van vrijdag 20 op zaterdag 21 november gebeurde even voor middernacht een spectaculair ongeval op de Kortrijkseweg te Beveren-Leie.
Een bestuurder uit Beveren - Leie kwam er met zijn Peugeot 307 in aanrijding met een Ford Fiesta die de weg dwarste. Door de knal die daarmee gepaard ging werd de Ford Fiesta tegen enkele geparkeerde wagens gekatapulteerd. De bestuurder van Peugeot kwam zon 300 meter verder tot stilstand met zijn voertuig. Door het ongeval raakte de bestuuder uit Beveren - Leie gewond en diende door de dienst 100 overgebracht te worden naar het ziekenhuis in Kortrijk.
Door het ongeval was er een tijdlang slechts moeizaam verkeer mogelijk in de Kortrijkseweg gezien deze op de plaats van het ongeval totaal bezaaid lag met brokstukken. De brandweer kwam ter plaatse om de rijweg te ruimen.
Meer nieuws van de de Belgische Radio Unie over o.a.: Waregem: Zware schade bij het bedrijf Zarbiar door brand... zie bovenste blok onder 12
Meer dan 200 aanwezigen uit groot-Waregem genoten op vrijdag 20 november van een aangename namiddag in OC 't Klokhuis in Beveren-Leie. Dit naar aanleiding van het afsluiten van de seniorenweek in Waregem. De twee imitators van de wereldberoemde "Den Dikken en Dunnen", respectievelijk Guy De Groote en Marc Van Malderen, brachten er grappen, evergreens en populaire Nederlandstalige hits.
Sinds midden augustus van dit jaar zijn zij trouwens de eerste (en enige) imitators van de Den Dikken en de Dunnen ter wereld die zich ook officieel Laurel & Hardy mogen noemen. Dit na jarenlange onderhandelingen met de erfgenamen van de echte Stan Laurel en Oliver Hardy.
Het duo treedt niet alleen op in alle windstreken van België, maar hun optredens worden evenzeer gewaardeerd in Nederland, Engeland, Frankrijk....
Na hun optreden in Beveren-Leie waren er dan ook niets dan lovende woorden te horen, die best te omschrijven zijn met: 't was prachtig, heel ontspannend, een echt deugddoende namiddag.....
Op dinsdag 1 december 2009 om 19u00 komt de gemeenteraad terug samen. Het proces-verbaal van de vorige zitting ligt ter inzage in de raadzaal, één uur voor de zitting. Agenda: Openbare zitting 1. mededelingen 2. OCMW-raad: akte nemen van ontslag lid + onderzoek van geloofsbrieven opvolger 3. WVI: buitengewone algemene vergadering op 9/12/2009: a) bespreken agenda b) voordracht van 1 vertegenwoordiger en 1 plaatsvervangend vertegenwoordiger stad Waregem 4. IMOG: buitengewone algemene vergadering op 15/12/2009: a) bespreken agenda b) voordracht van 2 vertegenwoordigers en 2 plaatsvervangend vertegenwoordigers van stad Waregem 5. W.I.V.: buitengewone algemene vergadering op 16/12/2009: a) bespreken agenda b) voordracht van 1 vertegenwoordiger en 1 plaatsvervangend vertegenwoordiger van stad Waregem 6. Figga: buitengewone algemene vergadering op 16/12/2009: a) bespreken agenda b) voordracht 2 vertegenwoordigers en 2 plaatsvervangend vertegenwoordigers van stad Waregem 7. goedkeuren addendum contract met VMW in kader van transport van afvalwater 8. goedkeuren investeringstoelage kerkbestuur H.H. Amandus en Blasius: vernieuwen verwarmingsinstallatie 9. goedkeuren principieel stopzetten activiteiten Stedelijke Regie voor Grond- en Huisvestingsbeleid en bepalen bestemming activa 10. brandweerkazerne Liebaardstraat Desselgem, vervangen sectionaalpoort bijpost: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 11. Sint-Martinuskerk Desselgem, renovatie interieur, schilderwerken binnenbepleistering: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 12. kerk Beveren-Leie, aanpassingswerken klokkentoren: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 13. onroerende goederen: goedkeuren aankoop grond en gebouwen Westerlaan 51 en 51+ 14. onroerende goederen: goedkeuren ruiling gronden Veldloopstraat 15. vernieuwen asfaltverharding opritten brug over E17-Vichtseweg: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 16. vernieuwen asfaltverharding opritten en spoorwegbrug Spijkerlaan: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 17. uitvoeren wegmarkeringen Henri Lebbestraat: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 18. goedkeuren aanvullend verkeersreglement wegverkeer blijvend karakter: verkeersveiligheidsmaatregelen in de Henri Lebbestraat 19. aanleggen nieuwe riolering Koekoekstraat: goedkeuren eindafrekening 20. weg- en rioleringswerken Brouwerijstraat, Bessemstraat en Nokerseweg: goedkeuren aanstellen ontwerper 21. collector Beverenbeek (stedelijk aandeel): goedkeuren meerwerken in de Poekelaan 22. goedkeuren dossier nutsleidingen 23. toekennen van een bijkomende exclusiviteit aan Leiedal 24. voorlopig vaststellen RUP Roestraat 25. definitief vaststellen RUP 9.1 Kerkdreef 26. definitief vaststellen RUP 7.1 Koning Albertstraat 27. goedkeuren beheerovereenkomst 'oude spoorwegberm' tussen stad Waregem en Natuurpunt vzw 28. samenwerkingsovereenkomst 2008/2013 tussen de Vlaamse Overheid en stad Waregem: goedkeuren ondertekening 2010 29. stedelijk kunstonderwijs: principieel beslissen tot programmatie van een kunstacademie 30. sociale reglementen: a) opheffen toelage thuiszorg bejaarden b) goedkeuren toelage thuiszorg en mantelzorgtoelage voor personen met een handicap 31. goedkeuren wijzigen dienstreglement bibliotheek 32. aanvaarden schenkingen 33. vragen 34. goedkeuren proces-verbaal vorige zitting
OKRA zette kaartkampioen in de bloemetjes op dinsdag 17 november v.l.n.r.: Linda Dumortier voorzitter OKRA, Denise Debraeve, Cecile Dewulf, Frans Parmentier, de kampioen en echtgenote Cecile Magherman, Lucien Meersman en Christiane Goesaert
Lucien Meersman en Christiane Goesaert staan maandelijks in voor organiseren van de kaartnamiddagen bij OKRA. Van februari tot en met oktober kaarten 60 leden voor de kampioenstitel, om in november de kampioen en zijn gevolg te vieren. De titel ging dit jaar naar Antoon Vantieghem gevolgd door Frans Parmentier. Cecile Dewulf werd derde en tevens de eerste vrouw en voor het tweede jaar op rij mocht Denise Debraeve de rode lantaarn in ontvangst nemen. De viering ging gepaard met koffie, gebak en een drupelke. Daarna was er vrije kaarting met een traktaat en de namiddag werd afgesloten met belegde boterhammen. In december worden de liefhebbers terug verwacht in het Sint-Janszaaltje voor de Sinterklaaskaarting en in januari gaat de nieuwjaarskaarting door om in februari terug van start te gaan met het nieuwe kaartseizoen.
OP HET AARDAPPELLAND Tot het verste van mijn onthouden behoren de uren die ik met grootvader Vandenbroucke op zijn akkers gesleten heb. Grootvader en grootmoeder woonden aan de overkant van de Reke, in een nette kortwoonst waar veel land bij hoorde. Het was beste akkerland. Er werd wat vlas gewonnen voor de pacht, wat graan, en heel veel aardappels. Aardappels waren immers grootvaders lievelingsgerecht. Hij behandelde ze derhalve met buitengewone eerbied.
Met mijn broer heb ik vaak aardappels moeten rapen bij grootvader. Een zwaar karwei was dat niet. Hij kon best verdragen dat we tussendoor aan het ravotten gingen in de mulle nesse aarde die hij met zijn krauwel (riek met haaks gebogen tanden. Een andere soort had rechte tanden die haaks op de steel stonden. Gebruikt bij het aardappelrooien en het wegtrekken van stalmest, nvdr) opengetrokken had.
Om twee dingen kon grootvader verschrikkelijk kwaad worden als hij aardappels aan het rooien was. Vooreerst kon hij het zichzelf moeilijk vergeven als hij een mooie grote knol kapot gekapt had. Dan schudde hij triest grijnzend het hoofd en mompelde iets over al zo oud zijn en toch nog zo stom. Op veldmuizen echter had hij het nog heel wat min begrepen dan op stukgekapte aardappels. Als hij knollen vond waaraan ze geknabbeld hadden, gromde hij dreigend en liet een serie ronkende soldatenvloeken over het veld wegschieten. Wee de okkedrol (akkerdrol, veldmuis. Ook talpe genoemd, nvdr) die dan voor zijn voeten opsprong. Al was het beestje nog zo snel, grootvaders krauwel achterhaalde het wel.
Een attractie apart waren de mierennesten die soms opengetrokken werden. We zaten er dan op onze hurken bij en keken hoe de miertjes in radeloze verwarring her en der renden en poogden uit de ramp te redden wat er nog te redden viel. Bij roste mieren lagen de zaken echter totaal anders. Als zo een nest opengekapt werd, wierpen we er vlug wat aarde overheen. Roste mieren immers schuwdeh we als de pest. Ervan gezeektworden was allesbehalve prettig. De bijtende jeuk kon je nog urenlang navoelen.
Op het Hoveke van Marcel en Gerard Verschuere heb ik met mijn broer veel mooie dagen gesleten. Het grootste deel daarvan had eveneens te maken met aardappels en aardappeloogst. Groenze (groenze of groeze van aardappels: aardappelloof, nvdr) en onkruid uit de balken trekken. Knollen rapen achter de machine. Volle manden in zakken overgieten. Een handje helpen om de volle zakken op de driewielkar te hijsen. Aardappels verlezen en keesten ( de uitkomende kiemen wegnemen bij de aardappels, nvdr). De aardappelpot stampen voor de varkens. De aardappelwerkzaamheden vormden een haast eindeloze ketting op een hoeve toen.
Onder het aardappelrapen luisterde ik gretig de kurieuze praat af van de werkvrouwen die, met een jutezak voorgebonden, naast mij over de rulle aarde voortkropen. Oudere vrouwen waren het al. Ze hadden een leven van kommer en zorg achter de rug en maakten van hun hart geen moordkuil. Soms legden ze luidruchtig zaken bloot die anderen angstvallig binnenskamers trachtten te houden. Soms schoven ze dichter naar elkaar toe in geheimzinnig gevezel en gegiechel. De schaarse woorden die ik daarbij opving, hebben mijn geloof in ooievaar en kindjesschip een deerlijke deuk gegeven.
Het plezierigste bij het hele aardappelbedrijf was onbetwistbaar het opstoken van het droge loof. Einde juni kon je bij valavond de rook van brandende aardappelgroenze over het land zien drijven. Van akker tot akker brandden Sint-Pietersvuren en kruidden de zoele avondlucht met hun scherpe geur. Omheen zulke vuren danste vroeger de uitgelaten jeugd. De eerste oogst was binnen en de nieuwe aardappels zouden op tafel komen!
Hoe dikwijls hebben we niet bij zulke brandende groenzehopen gezeten toen als de schemering over het land begon te waren. Geboeid staarden we naar het dansend af en aan rijden der vlammen en naar het hete gloeien van de nasmeulende as. Steeds opnieuw zeelden we verse lagen groenze uit als de gloed begon te doven. Dan hervatten de vlammen hun spel en sloegen hun lekkende tongen door de vallende duisternis. Om de haverklap smeten we aardappels in de gloeiende asse om ze te laten bakken. Zou iemand nog weten hoe lekker zulke aardappels waren?
Als we dan thuis kwamen droegen we de kruidige geur van rook in onze kleren mee en reuzelde droge aarde uit kloefen of sletsen (sloffen, nvdr). Nu zouden we afkeurend de neus ophalen daarvoor en sakkeren dat het toch geen pas geeft om ons propere huis zo te verpesten. God, wat zijn we toch ver van de natuur en het natuurlijke afgedwaald in die paar tientallen jaren! De aardappel! Toen was hij zoveel als. het koninginnestuk op een schaakbord. Hij zorgde voor zo ongeveer de helft van onze voeding. Gewis. Goede aardappels waren een weelde. Als ze bloemend op ons bord te dampen lagen en gretig de ajuintjessaus dronken, voelden we het water in onze mond komen. En de patatten-met-de-frak dan die we aten met een beetje zout en een haring. En de melkstampers die met zure zurkel bereid waren en waarover een beetje gebruinde boter gegoten werd. En de hutsepot, die van 's morgens al achteraan op de buizestoof moest staan tjeuteren (sudderen, nvdr) maar die pas zijn volle smaak bereikte als hij nog eens opgewarmd werd en dan dik uitgesmeerd op een snee bruin brood.
Het is veel veranderd. Wie loopt nu nog hoog op met pelpatatten en melkstampers en hutsepot! Eens op een verwaaide keer misschien, als het erop aankomt wat ouderwets te doen. Maar verder? Amen en uit! Weldra meer
Het nieuwste Beverblaadje, de Sinterklaaseditie' viel terug in heel wat Beverse brievenbussen en bevat terug heel wat plaatselijk nieuws.
Bevernaren die echter een sticker op de bus hangen GEEN RECLAMEDRUKWERK ontvangen ook 't Beverblaadje niet. Velen onder hen wensen geen reclamedrukwerk MAAR WEL het Beverblaadje. Om hieraan te verhelpen mag iedereen die het wenst, gratis een zelfklever ophalen met de vermelding: GEEN reclamedrukwerk WEL 't Beverblaadje! Dank u.
Deze klevertjes zijn af te halen bij: Software Applications, Kortrijkseweg 224 te Beveren-Leie, tel. 056 72 40 08 Ondertussen staat ook de laatste editie on-line, om de Sinterklaaseditie en/of vorige edities te lezen klik hier.
Raadslid Ann-Sophie Kindt stelt de staat van het wegdek Leenriestraat en verlengde Beveren-Dries in vraag op gemeenteraad van 1 december 2009. 
Op de gemeenteraad van 1 december werden de aanpassingswerken klokkentoren van de Sint-Jan de Doperkerk te Beveren-Leie goedgekeurd
