…omdat je je werk doet. Kan dit in de eenentwintigste eeuw? Is dat niet middeleeuws?

Zaterdag verklaarde de nieuwslezer van VTM, nét iets te gretig, dat de dader van de moord op een MIVB medewerker, een Belg was. Terwijl, als het om een allochtoon gaat, daar in alle talen wordt over gezwegen. Een beetje té doorzichtig vond ik. En bovendien: wat ís een Belg? Je hebt er witte, bruine, gele, zwarte… allemaal als gevolg van de snelbelgwet. Belg zijn is dus al lang geen garantie meer voor je ras of je cultuur.

En dus bleven bij mij de twijfels knagen. De misdaad op zich leek me niet de normale modus operandi van een… laat ik maar zeggen ‘witte Belg’! Of het zou een wel héél erg verwend rotjong moeten zijn.

Maar wat lees ik nu, zondag, op Knack be?

-o-o-o-o-

Eén enkele vuistslag
De verdachte zegt dat hij slechts één enkele vuistslag heeft uitgedeeld aan de MIVB-medewerker, iets wat ook door verschillende getuigen wordt verklaard. De 28-jarige man heeft ook aangegeven dat hij de avond voor de feiten gedronken heeft. Het parket wacht nu de resultaten van een toxicologisch onderzoek af.

De identiteit en de nationaliteit van de verdachte werd niet meegedeeld door het parket. Wel werd meegedeeld dat de verdachte bij het gerecht enkel bekendstaat wegens verkeersovertredingen, en dus niet wegens drugsfeiten.

-o-o-o-o-

En nu is mijn vraag: waarom werd die nationaliteit niet medegedeeld? Mijn vermoeden dat het helemaal geen Belg is laait weer hoog op.

Zover is het dus gekomen in België:

- Is de dader een Belg, of vermoedt men dat het een Belg is, dan wordt dat onmiddellijk dik in de verf gezet, zélfs als er nog geen zekerheid is.

- Is het een allochtoon, dan ‘vergeet’ de pers om over zijn nationaliteit te praten! We zouden wel kunnen denken dat het om een vechtlustig volkje gaat!

- Om welke nationaliteit of welk ras gaat het dan als zelfs het parket er het zwijgen toe doet?

Ook wat ik verder las doet me vermoeden dat het om een ander soort ging: de kerel was, met nog enkele vrienden, ter plaatse gekomen na ‘gegeïsimd’ te zijn door de chauffeur van de aangereden auto.

Doet me sterk aan de normale modus operandi van dat ander volk denken. Er gebeurt iets, de tamtam gaat roffelen en voor je het weet staat daar een hele meute om hun collega’s bij te staan. Met raad en daad… of met de vuist.

VTM nieuws zondag: geen woord meer over de nationaliteit!!!

Wedden dat we op onze honger zullen blijven zitten, tenzij het een witte Belg is? Hoogstens zullen we het vernemen als de zaak voor de rechtbank komt… of misschien zelfs dàn niet.

En natuurlijk! De politieke Janklazen staan zich te verdringen om hun afschuw uit te drukken. Dat ze er dan verdomme iets aan doen! Dat ze gewoon stoppen met het importeren van vreemden. De criminaliteit zal dan al voor de helft dalen!

Willy.

09-04-2012 om 09:25 geschreven door Willy

1961. Ik zat in de kazerne van Heverlee als asielzoeker… pardon… als dienstplichtige. (Als ik tegenwoordig aan kazernes denk, denk ik niet meer aan soldaten maar aan asielzoekers).

Gelukkig was het Duitsland niet en kon ik bijna elk weekend naar huis. Gratis met de trein, want dat kon je toen als dienstplichtige. (Nu als asielzoeker zal ook wel zo zijn zeker? Zoveel is er dan blijkbaar toch niet veranderd). Als het woord asielzoeker toen al was uitgevonden had ik toch wel dààrvoor gekozen! Had ik niet eens hoeven te werken! Nu… niks doen lag toch (nog) niet in de aard van Vlaamse jongeren.

En zo gebeurde het op een dag dat ik een brief kreeg van een werkmakker. Zo eentje dat niet teveel kaas had gegeten van de Nederlandse spelling. Een boerenzoon. En al wil dat op zich natuurlijk niets zeggen, het kostte me toch wel enige moeite om het schrijfsel te ontcijferen.

De ‘grosse piece’ en de eigenlijke bedoeling van de brief bestond uit het feit dat hij een gezellig cafeetje had gevonden waar veel ‘freme moken’ zaten. Slik! Wat bedoelde hij dààr nou mee? Even dacht ik aan vreemde spoken, maar verder lezend kreeg ik het door. Vooral toen ik las dat hij er op stond dat ik het volgende weekend met hem mee zou gaan om mijn gedacht te zeggen over die freme moken. (Of om hem te helpen bij een verovering?)

Toen begreep ik dat hij het over ‘ferme mokken’ had. Een ‘ferme mokke’ in het Westvlaams staat voor een leuk meisje met alles erop en eraan. Die ‘mokke’ kwam waarschijnlijk van het woord ‘mokkel’, maar de l wordt geamputeerd in het Westvlaams.

Een beetje medelijdend stak ik de brief op zak, trok mijn witte overjas aan en begon met de verzorging van de patiënten. (Was verpleger. ‘Pilule’ zoals dat toen heette in het leger).

Een tiental verbonden ledematen en een honderdtal spuitjes later was het zaterdagmiddag en spoorde ik naar huis. Aan die freme moken dacht ik al lang niet meer. Wél aan de paling die mijn vader zeker wel zou hebben gevangen, en die moeder dan bakte als avondmaal als ik thuiskwam. Met lekkere frietjes. Het water kwam me al in de mond. Niet dat ik mocht klagen van het legervoedsel, maar voor een lekkere gebakken paling zou ik door een vuur lopen.

Maar wie stond me, van ver al druk gesticulerend, op te wachten aan het station? Juist! Sabootje. De jongen had een onmogelijke familienaam die niemand kon onthouden. Maar ergens stonden daar de letters ‘sabo’ tussen, en dus moest het dan maar sabootje zijn.

- Ga je mee? Het is de moment! Ze zijn er allemaal.

- Jongen, ik arriveer pas. Mag ik me eerst even gaan opfrissen thuis ja?

- Jamaar, dan zijn ze er misschien niet meer!

Ik begreep dat hij aan dit cafeetje op de loer moest hebben gestaan om zeker te weten dat ze er waren en keek op mijn uurwerk. Drie uur in de namiddag. Ach ja, die paling kon nog wel een paar uur wachten. En ik liet me maar meetronen naar zijn ‘cafeetje met die freme moken’.

En óf ze ‘freem’ waren die ‘moken’! En lief, en praatziek, en…

Nou ja, om een lang en delicaat verhaal kort te maken: ik kréég thuis wel mijn zo begeerde paling te eten.

De volgende middag! En met een ‘freme kater’!

Willy.

08-04-2012 om 22:23 geschreven door Willy

Je loopt op straat, en je wordt opgelost in de grijze massa. Zelfs als het zonnetje schijnt loop je in een kille, nevelachtige, schijnbaar vijandige wereld. Stugge gezichten lopen je voorbij, iedereen bezig met zijn eigen zorgen en problemen. Blikken in de ‘laat me gerust’ instelling. Belangstelling voor anderen is er blijkbaar niet. Je functioneert als een doofstom radertje in een doofstomme machine die vol steekt met doofstomme radertjes.

En toch moet er wel degelijk belangstelling zijn voor andere mensen, want de helft van het straatpubliek hangt met een GSM tegen de oren geplakt. En mij kun je toch niet wijsmaken dat ze dan maar met ergens een geest uit een fles aan het babbelen zijn. Dus: tòch belangstelling in mensen. Alleen niet in de mensen die in hun omgeving lopen. Want ze zién niet graag mensen. Ze hóren ze liever uit dat kleine wonderdingetje! Dus alweer een illusie de kop ingeslagen: ze zijn ook niet geïnteresseerd in de mens aan de andere kant van de ‘lijn’, maar praten alleen maar graag in dat speeltje.

Het is dan ook een wonderlijk speeltje. Ik herinner me nog hoe we, als kinderen, af en toe ‘telefoontje’ speelden: twee stekjesdoosjes met elkaar verbonden met een lange garendraad. Als je het draadje voldoende spande kon je in jouw doosje praten, en je ‘correspondent’ kon je horen in zijn stekjesdoos. Door de overgebrachte trillingen via het gespannen draadje. Verder dan een twintigtal meter mocht hij wél niet van je af zijn!

Ik vond het een fascinerend spelletje. Een mirakel bijna! Stond zéker op de lijst van mijn liefste speeltjes. Praten in een stekjesdoos! Leuker kon toch niet? Maar ach, het weze ons vergeven. We waren nog kinderen! En kinderen moeten toch kunnen spelen?

Maar als ik anno 2012 om me heen kijk zie ik allemaal onvolwassen volwassenen die in stekjesdozen lopen te praten! Waar zijn dan de volwassen volwassenen gebleven? Of wordt dat soort niet meer gemaakt?

Tot hier deze lezing over hoe de tegenwoordige wereld er uitziet. Maar gelukkig: zo ziét hij er alleen maar uit, en dat is eigenlijk maar schijn.

Want dan koop je toevallig een hond. En je wereld verandert. Je kunt geen tweehonderd meter meer lopen zonder aangesproken te worden. Van andere hondenbaasjes, maar ook van ‘zonderhondmensen’.

En plots worden alle straten zonderhaatstraten. En lijkt het of, zélfs op een regenachtige dag, het zonnetje door de wolken breekt. De belangstelling gaat wel in de eerste plaats naar de hond, maar dat is alleen maar als aanknopingspunt. De hond als communicatiemiddel dus! Een dier dat niet eens kan praten!

En je stelt vast dat er in die naamloze massa toch heus wel veel lieve mensen lopen. Ze hebben alleen maar een duwtje in de rug nodig om zichzelf naar een ander programma te schakelen.

Ik heb zelf nooit een GSM gewild. Mijn kinderspelletjes zijn me gelukkig niet blijven achtervolgen. Heb zelfs ook een hekel aan vaste telefoons om redenen die ik zelf niet eens begrijp! Misschien omdat ik helemaal geen boodschap heb aan een metaalachtig stemmetje uit een elektronisch toestel? Herinnert het me teveel aan die stekjesdozen? Of komt het door het vele pietluttig gejank dat ik destijds moest aanhoren door de telefoon? Misschien ook omdat de telefoon dikwijls nét weet te rinkelen op een ongepast moment, en dus een grove schending van je privacy betekent? Joost zal het weten!

Maar ik vond wél, zonder het zelf te weten, een nieuw communicatiemiddel uit: de hond. Of, om het iets eigentijdser uit te drukken: de HDVM (Hond Die Vrienden Maakt). En daar krijg je op de koop toe ook nog een massa liefde en trouw bij! Drie kilo zuivere liefde! Welke GSM operator kan dat als bonus bij zijn speeltjes leveren? Welke operator kan je trouwens een open, eerlijk en doorzichtig abonnement aanprijzen? Met niet één addertje onder het gras? Neen hoor! Daarvoor moet je niet naar de telefoonwinkel, maar naar een dierenzaak!

Je krijgt er met een HDVM zelfs nog een gratis cursus ‘communicatie’ bij! Want anders dan mensen, zullen honden elkaar maar zelden voorbijlopen zonder blijk te geven van belangstelling en nieuwsgierigheid naar dat gelijkende wezen. Zij hoeven geen vergezocht aanknopingspunt om zich open te stellen voor die ander. Zij lijden niet onder complexen die hen noodzaakt zich in een beschermend omhulsel te stoppen voor hun soortgenoten. Want zij hebben dan ook niet de nare ervaringen die mensen maar al te dikwijls ondervonden toen ze dat niét deden.

En als ik dan even in mezelf kijk… ja, dan ben ik ook wel zo’n gesloten wezen dat zich niet zomaar op straat zal openstellen voor anderen. En ook bij mij zullen wel minder leuke ervaringen aan de basis liggen. Door bijvoorbeeld van kindsbeen af té open te zijn. Té gemakkelijk mijn ware gevoelens en denkwijze te uiten. Te eerlijk te zijn. En té dikwijls onbegrepen met de neus tegen de muur te lopen.

Ach wat! Laat het mensdom maar verder spelen met de GSM. Ik heb mijn HDVM en ben daar gelukkig mee!

Of ik dan behoefte heb aan dit soort communicatie? Ach neen. Niet echt. Maar het voelt wél iets warmer aan, en verandert mijn kijk op het mensdom wel een beetje. Mensen zijn niet slecht. Ze zijn alleen maar dom en veel te snel geneigd om hun persoonlijk denken te vervangen door de ‘openbare opinie’, gedicteerd door de nieuwslezer en de ‘gazet’! Dáárover gaan hun gesprekken dan maar. Op die manier voelen ze zich ‘veilig’ en zonder tegenspraak, en gaan op de duur de mening van de media als de hunne aanzien. En zo helpen ze onbewust mee aan de totale verdraaiing van de openbare opinie.

En die GSM speeltjes? Ach, laat ze maar spelen. Als grote kinderen daar nu gelukkig mee zijn! Nu is het enkel nog wachten op het volgende gadget dat dan weer een andere trend zal inluiden. Wat dachten jullie bijvoorbeeld van een afstandsbediening voor de GSM? Dan kun je het doosje blijvend aan je oor vastmaken en bedienen vanuit je broekzak. Handen in de zakken, honderd procent ‘handsfree’. Gek dat nog niemand op dat idee kwam!

Willy.

07-04-2012 om 09:16 geschreven door Willy

1. De Colombus - odyssee.

Eerste act: De geschenken. Met drie scheepjes, de Niña, de Pinta en de Santa Maria, stak Colombus de oceaan over. Met een handvol manschappen zette hij voet aan wal in de nieuwe wereld. Wist de bewoners (nog in de meerderheid) te paaien met cadeautjes. En velen werden dikke vriendjes.

	Tweede act: Het kruis. In zijn voetsporen volgden de vrome paterkens. Om die ‘wilden’ te bekeren en week te maken. Klaar te stomen voor de slavernij.
	Derde act: Het zwaard. Dan volgden de legerscharen met lans en zwaard en het pleit was snel beslecht. Aan ons de nieuwe wereld. Het werd Amerika. Gestolen van zijn oorspronkelijke bewoners. Bijna zonder slag of stoot.

2. De migratie - odyssee.

Hoewel geschiedenis me altijd heel erg interesseerde, heb ik er toch ook een hekel aan! Want de geschiedenis herhaalt zich telkens weer. En altijd weer onder een andere en modernere vorm. Om zand te strooien in de ogen van de onwetenden. We hebben bloederige slagvelden gekend waarbij om land werd gevochten. We hebben revoluties gekend. We hebben oorlogen meegemaakt, en de mensen die er heelhuids uitkwamen zegden “NOOIT MEER!”.

En nog terwijl ze die twee woordjes uitspraken zaaiden ze alweer het zaad voor een volgend conflict! Want zodra er weer vrede heerst worden mensen humaan. Willen ze nooit meer vechten voor wat dan ook. Zélfs niet voor hun land. En ze worden zwak. Schaffen leger en grensbewaking af. In de naïeve veronderstelling dat nu niet meer gestreden zal moeten worden. Dat niemand jaloers zal worden op onze zelfverworven welvaart. Dat de hele wereld braaf geworden is.

Waar zou je trouwens nog moeten voor strijden als je toch alles weggeeft aan wie er ook maar naar vraagt? Alles maar uitdelen, uitverkoop houden, werd het nieuwe middel om oorlogen te vermijden… dáchten ze! En terwijl ze dat dachten haalden ze de vijand binnen!

Want ze houden er helemaal geen rekening mee dat andere volkeren daar heel anders over denken! Dat die volkeren zich hier grijnzend in de watten komen wentelen. En zodra wij ze voldoende geld hebben gegeven gebruiken ze dat om bommen te maken. Om dat ‘pestland’ te terroriseren. Om die heidenen mores te leren! En om op de duur het land over te nemen.

De Amerikaanse kolonisten hebben nog enige strijd moeten leveren met de indianen om hen hun land te ontfutselen. Ze waren niet allemààl zo meegaand en de verstandigsten onder hen zagen maar al te goed wat er aan het gebeuren was. Zagen maar al te goed hoe giftig de geschenkjes waren! Maar helaas waren ze in de minderheid. De meerderheid liet begaan tot het telaat was en ze zélf een minderheid geworden was ten overstaan van de kolonistenstroom.

See the picture? Het is weer aan het gebeuren, maar alweer in een andere vorm. Het paard van Troye is te afgezaagd en te doorzichtig. Oorlogsverklaringen en grenzen aanvallen ziet er te gevaarlijk uit. Kitscherige geschenkjes uitdelen is ook al te herkenbaar geworden voor de bevolking! Iedereen zou direct de bedoeling vatten en denken: “Ha nee! Dat hebben we al gehad. Daar lopen we niet meer in.

En dus zocht de geschiedenis naar een ander middel om hele werelddelen te veroveren. Een compleet vernieuwde uitgave van het paard van Troye. Het moest voldoende origineel zijn om nietsvermoedende bevolkingen nog maar eens bij de neus te nemen. Iets dat ze nog niet gezien hadden en waarvan de meeste hersenen niet in staat waren de link te leggen naar heel andere bedoelingen.

En zo werd importeren van ‘werkkrachten’, samen met asielzoeken de nieuwste trend van land inpikken. Het is nieuw in de geschiedenis. De bevolking ziet geen gevaar en valt in slaap. De regeringen kijken de andere kant op. Zo hoeven ze niets te ondernemen. Het zal hun tijd nog wel meegaan.

Want we zijn beschaafd!
De socialisten zijn sociaal.
De humanisten zijn humaan.
De Christenen moeten verdraagzaam zijn.
De regeringen moeten stemmen halen.
De Vlaming moet zwijgen.
De Waal moet traditiegetrouw mensen vinden om het werk te ‘laten’ doen.
Ouders moeten zich voegen naar wat de kinderen willen.
En kinderen vinden multicultuur ‘keigoed’.

En daar hebben we in één klap alle ingrediënten om te zien gebeuren wat er aan het gebeuren is!

Want ook de vorm van het ‘geweld’ is op een ander vlak te zoeken. Niet langer met open vizier strijden tegen een herkenbare vijand, maar geniepig, incognito, terreur zaaien. De straten onveilig maken. De terrorist of de crimineel uithangen. Makkelijk! Kan altijd op iemand anders nek worden geschoven. Dàt is pas moderne oorlogsvoering! Dàt is pas wat de regeringen veel te laat zullen begrijpen.

Maar het gaat zelfs nog een stap verder! Zodra een of andere groepering zich sterk genoeg voelt gaan ze hun eigen criminele aanslagen opeisen!!!

Hé!!! Als dàt niet nieuw is in de geschiedenis! Een misdaad opeisen! De criminelen onder ons eigen volk doen er alles aan om een misdaad te verdoezelen, maar die lui gaan ze juist opeisen! Zijn fier op hun misdaad. Willen dat de wereld weet hoe machtig ze zijn in hun naamloze lafheid.

En het werkt nog ook!
De politici gaan beven, maar ondernemen niks. Blijven criminelen importeren.
De bevolking kijkt de andere kant op en went er wel aan.
Alles went trouwens als het zich maar voldoende herhaalt.
De nieuwslezer wijdt er enkele seconden aan en staat niet stil bij een dergelijke ongerijmdheid.

En de Vlaamse boer? Die ploegde verder!

De Waalse boer? Die liet verder ploegen!

Willy.

06-04-2012 om 09:16 geschreven door Willy

Op literair vlak is wereldoorlog II een bestseller. En dat weten de filmmakers ook. Een film over die oorlog wordt telkens weer een schot in de roos, terwijl andere oorlogen of oorlogjes zelden goed van de grond komen. Noch als boek, noch als film.

Waaraan zou dit te danken zijn? Aan de veelzijdigheid ervan? Aan het feit dat het telkens weer over andere landen, gebeurtenissen en standpunten kan gaan? Maar misschien wel juist daardoor snappen veel mensen niet echt het verband tussen al die gebeurtenissen. Het ene speelt zich hier af, het andere dan weer in Noordafrika, Italië, Albanië, Rusland…

Hoedanook, veel mensen missen de ‘rode draad’ tussen al die gebeurtenissen. Zo ook ik. Tot ik op zekere dag een powerpoint presentatie kreeg toegestuurd. De herkomst en de geniale maker waren niet echt vast te stellen. Moet eerder gemaakt zijn als leerstof, of voor een of ander museum… Maar geniaal wàs het! Op amper vijf minuten tijd kon je, op een landkaart, het gehele verloop van de gebeurtenissen volgen en wist je voor eens en voor altijd het hoe en waarom van de betrokkenheid van al die landen. Prima didactisch materiaal!

Maar helaas! Hoe visueel het ook allemaal was uitgebeeld, mét passende geluiden, je had er geen tekst bij en kon de gebeurtenissen dan ook niet echt goed volgen. Vond ik heel spijtig.

Tot de dag… dat ik het gehele zaakje even verder ging ontleden, en in de verborgen ‘notitiepagina’s’ van powerpoint de hele (Engelstalige) tekst vond! En dan heb ik met heel veel geduld al de stukjes Engelse tekst in het Nederlands vertaald en ze op de juiste momenten in beeld laten verschijnen. Het was een monnikenwerk, maar dat verdiende dat meesterwerk ook wel. De originele maker ervan moet er ook een massa tijd hebben ingestoken. Helaas kwam hij niet op het idee om de teksten op de juiste momenten in beeld te brengen. Maar misschien was de presentatie ook wel gemaakt om door een presentator te worden voorgesteld, die de tekst dan voor de neus had liggen en er de gepaste commentaar bij gaf.

Nu. Een toevallige reactie op mijn blog bracht me op het idee die aangepaste powerpoint maar te delen met mijn blogvrienden (bedankt Diane). Hij steekt hier dan ook bij als bijlage die je kunt downloaden en op je pc zetten.

Eén waarschuwing: dank zij de duistere handelspraktijken van Bill Gates veranderen programma’s zoals Microsoft office regelmatig van uitzicht en compatibiliteit, en kunnen nieuwere versies van powerpoint niet altijd bekeken worden als je de oudere versies van Powerpoint op je pc hebt.

De powerpoint presentatie waarover ik het heb is een ppsx. Om die te bekijken moet je minstens de (gratis te downloaden bij Microsoft) Powerpoint Viewer 2007 hebben. Wie zijn pc nà 2007 kocht heeft er zéker een dergelijke versie op staan. Voor de anderen: Sorry!

Willy.

Bijlagen:
WO2b.ppsx (1.8 MB)   

Het moet niet altijd Chico zijn die de show hier komt stelen als mijn inspiratie het eens laat afweten!

De papa mag ook wel eens op de foto. Vooral dan als hij eindelijk eens weet te lachen tijdens het poseren! Want geposeerde foto’s liggen me niet echt en doen meestal veel te geforceerd aan.

En nu is het echt wel niet de bedoeling om van dit blog een fotoalbum te maken, maar echt hoor, de muzen zijn een vervroegde paasvacantie aan het nemen geloof ik.

Er lijkt ook zo weinig te gebeuren, daarboven in de Wetstraat! Zouden ze verstandig geworden zijn? Braaf hun huiswerk maken? Of is het stilte voor de storm?

04-04-2012 om 09:16 geschreven door Willy

Schrijfinspiratie een beetje opgebruikt!

En dus mijn energie voorlopig maar gebruikt in fotobewerking.

Met dit als resultaat:


Is dát geen karakterkop?

Hopelijk vind ik morgen wel weer iets om over te zagen.

Willy.

03-04-2012 om 09:40 geschreven door Willy

Iedereen maakt zich er wel eens schuldig aan: afgunstig kijken naar wat anderen méér hebben dan jij. En dan maar janken! Zich niet afvragen hoe dat komt, niet begrijpen dat die ander misschien ook veel meer presteerde in zijn leven, of zijn financiën beter beheerde… Neen. Wat men ziet wil men ook, maar de soms heel lastige weg die er naartoe leidt wordt het liefste maar overgeslagen!

Ikzelf hanteer eigenlijk een vreemde maatstaf om zowel voor mezelf als voor anderen vast te stellen of ik loon naar werken kreeg, of teveel of te weinig.

Mijn maatstaf zit aldus in elkaar:

Stel je voor dat je alleen op de wereld bent. Geen familie, geen vrienden, geen werkgelegenheid en dus ook geen baas. Niemand die je beveelt, maar ook niemand om voor je te koken, te wassen en te plassen… Helemaal op jezelf aangewezen op ergens een eenzaam plekje op aarde.

Hoe zou je leven er dan uitzien?

Wel, in de eerste plaats zul je hard moeten werken om voor jezelf een dak boven je hoofd en wat muren om je heen te bouwen, zodat je een veilig en beschut plekje hebt. Over comfort zullen we het maar niet hebben, want dat zal nihil zijn.

Tussendoor zul je ook voor voedsel moeten zorgen. Met wat geluk hangt er hier en daar wat eetbaars in de bomen (moet je zien bij te komen), staat hier en daar een bonenstruik of een aardappelplant, en loopt er wat wild rond.

Dat wild, dat zul je moeten zien te vangen, te doden (oei dat beestje), villen en ingewanden uithalen (jééék). Hout sprokkelen om vuur te maken en je buit te braden.

Het fruit en de groenten in je omgeving zullen al gauw uitgeput raken en dan moet je ofwel steeds verder lopen om er te vinden, ofwel gaan nadenken over het zelf telen. In beide gevallen hard labeur.

Als er water in je omgeving is heb je geluk, maar je zult het moeten nemen zoals het is en zoals het smaakt. Want filteren kun je het niet.

En zo kan ik nog bladzijden lang doorgaan: bed? Tafel? Stoel? Verwarming? Sanitair? Kledij?

Als je het zo allemaal bekijkt, dan zou je van ’s morgens tot ’s avonds hard moeten werken, enkel en alleen maar om jezelf in stand te houden. En ’s avonds doodmoe in slaap vallen.

Wel, daar heb je de maatstaf waaraan je kunt meten of je in onze beschaafde maatschappij te weinig krijgt of teveel!

- Moest je minder werken om meer te krijgen als hierboven? Dan behoor je tot de gegoeden!

- Heb je een pak minder gepresteerd en krijg je toch meer? Acht je gelukkig en probeer je achterstand weg te werken!

- Heb je nooit iets gepresteerd en krijg je tóch meer als hierboven? Dan parasiteer je en ondermijn je je land!

Want dat is eigenlijk de essentie van ‘leven’: jezelf in stand houden door alles te doen wat daarvoor nu eenmaal moét gedaan worden. Wie dat tenminste wilt doen is waard te leven. Wie dat niét wilt, is de naam mens niet waard.

Maar de huidige maatschappij heeft het ons allemaal heel erg gemakkelijk gemaakt. Ze geeft ons de illusie dat het allemaal niet hoéft. We hoéven niet op zoek te gaan naar fruit en groenten. We hoéven geen wild te verschalken, te doden en te bereiden. We hoeven ons ook geen zorgen te maken over een dak boven ons hoofd, over wie ons vuil zal ophalen, over sanitair, watervoorziening en weet ik veel.

Neen! Dat hoéven we allemaal niet te doen…

MITS we een evenwaardige tegenprestatie leveren in ons eigen vakgebied of naar eigen vaardigheid.

Want vele honderden handen zorgen er dagelijks voor dat we ons veilig en comfortabel kunnen voelen. Dat huizen worden gebouwd. Dat we waardig kunnen leven zoals we dat nu allemaal wel doen. Dat de warenhuizen en winkels ons dagelijks weer van vers en hygiënisch voedsel kunnen voorzien. Hele kettingen hard werkende mensen zorgen daar allemaal voor. Het minste dat we kunnen terugdoen is er ons steentje toe bijdragen in de vorm van enig soort werk waar we aanleg voor hebben.

Maar als ook dàt er teveel aan is, dan weet ik het ook niet meer!

We ‘krijgen’ het dan wel allemaal toegegooid, maar de vlieger ‘krijgen zonder geven’ gaat niet op! En dus zullen we zelf ook moeten geven in de vorm van arbeid, op welk gebied dan ook. En hoewel de tegenwoordige maatschappij de indruk wekt dat je zomaar kunt krijgen, gratis en voor niks, is dat een illusie. Want alles wat je krijgt zonder er iets voor te geven, moet door iemand anders betaald worden. De maatschappij bijvoorbeeld. En die maatschappij, dat zijn wij allen.

Elke persoon die zich gelukkig voelt met ‘niks doen en toch krijgen’ is een parasiet. En als er maar voldoende parasieten rondlopen moet elk land daar tenslotte aan ten onder gaan! Want een steeds kleiner wordende groep werkenden kan niet blijven opdraaien voor een steeds groter wordende groep parasieten. Eens moet het keerpunt bereikt worden. En in ons geval is dat keerpunt al lang bereikt, maar het wordt verdoezeld door regeringen die steeds meer geld gaan lenen!

Zodra in het verleden de eerste frank moest worden geleend omdat de staatskas leeg was, had in de hoofden van de politici een lichtje moeten gaan branden: “Stop! Tot hier en niet verder! Geen ongecontroleerde giften meer maar strenge controle op alles wat parasiteert.

En met parasieten bedoel ik niet alleen die in de lagere klasse. Ook, en vooral in de hoogste klassen wemelt het van parasieten. Topmanagers die astronomische lonen en bonussen uitbetaald krijgen bijvoorbeeld. Dat sommige van die mensen wel onmisbaar zullen zijn voor het bedrijfsleven wil ik niet ontkennen. Dat sommigen ook grote inspanningen leveren evenmin.

Maar doet een bouwvakker dat ook niet? Of een vuilnisman? Ze doen het op een ander gebied, maar de prestaties zijn even hoog.

En nu bedoel ik niét dat een topmanager maar hetzelfde loon moet krijgen van een vuilnisman. Maar zodra het hoger gaat dan het vijfvoudige vind ik het erover. Als een bedrijf dan toch zoveel winst maakt kon dat geld beter geïnd worden door de belastingen, om de belastingsdruk op minderbedeelden te verlagen.

En ik vraag me af, als die topmanager in eigen hart kijkt met mijn hierboven besproken maatstaf, wat hij dan wel vindt van zichzelf! Zou hij doorhebben dat hij een nog grotere parasiet is dan de bedelaar op de hoek van de straat of de crimineel die een bank overvalt?

En net zoals ik mijn persoonlijke maatstaf soms dagelijks gebruik voor mezelf, is het een automatisme geworden waar ik telkens weer aan moet denken als ik:

- De lonen van sommige topmanagers bekijk…

- De leeflonen bekijk die werkonwilligen zomaar krijgen van de staat…

- Het jarenlange dopgeld bekijk dat de staat betaalt aan mensen die ‘ooit’ eens een paar jaartjes hebben gewerkt… of zelfs niet eens!

- Kijk hoe sommige ouders zichzelf in de vernieling helpen door het sponsoren van luie kinderen die al lang meerderjarig zijn en best voor zichzelf zouden moeten kunnen zorgen…

- En anderzijds de karige pensioentjes bekijk van sommige mensen die toch een heel leven hard hebben gezwoegd…

Dan moet ik me toch gaan afvragen: klopt dit alles met mijn maatstaf? Die maatstaf die logischerwijze toch de juiste zou moeten zijn?

Neen! Het klopt totaal niet. Het is er allemaal ver over. Jaloers hoef ik daar niet over te zijn. Ik weet dat mijn eigen rekening klopt, en dat stelt me op mijn gemak. Dat de rekening van veel anderen niét klopt is dus niet echt mijn persoonlijk probleem.

MAAR… het is wél het probleem van het land! Een land dat een rijk land had kunnen zijn, als het de juiste leiders had gehad. Maar verkeerde leiders hielpen het allemaal naar de bliksem. En met ‘verkeerde leiders’ wijs ik niet alleen naar de politici, maar vooral naar veel ouders. Ouders die alle werklust uit hun kinderen ‘aaiden’ en er regelrechte parasieten van maakten. ‘Krijgers’ die altijd weer op genadebrood van ‘gevers’ zullen moeten zien te overleven.

Maar ik benijd ze niet. Heb er eerder medelijden mee, want ik zou me doodschamen als ik in hun schoenen stond. Want voor elke oudere, die zich veertig jaar lang krom heeft gezwoegd; veertig jaar lang heeft betaald voor zijn pensioen, en nu moet rondkomen met een heel karig maandelijks bedragje, is er een jonge leefloontrekkende parasiet die verhindert dat er méér geld over is voor dat arme oudje.

Foei!!!

Willy.

02-04-2012 om 10:23 geschreven door Willy

Steeds weer hebben opvoeders het over praten, logisch uitleggen, redeneren! Dialoog voeren met je kinderen. Leiden is uit! Dialogeren is in!

Allemaal mooie opvoedkundige technieken, die ook heel goed werken!

Op kinderen die sowieso al niet voor problemen zorgen.

Op kinderen die al die technieken helemaal niet nodig hebben om zich netjes te gedragen en te ontwikkelen zoals het hoort.

Op kinderen die normaal begaafd, positief ingesteld en niet verwend zijn.

En gelukkig, dat zijn er, denk en hoop ik, toch wel veel. Waarschijnlijk wel de helft.

En die andere helft dan? Die helft die eigenlijk de doelgroep zou moeten zijn van ‘opvoedkundigen’?

Wel, die helft heeft de harde aanpak nodig! Op die helft werken die techniekjes helemáál niet.! En uit frustratie dat ze niet werken wordt die groep dan ook maar gelaten voor wat ze is. Genegeerd of doorgestuurd naar speciale onderwijsinrichtingen, en van daaruit naar psychiaters die daar dan maar snel een etiketje op plakken met ADHD of ADHaHa of zo… en de kous is af. Binnen de kortste keren zit het kind aan de pil en blijft eraan vasthangen.

En toch lopen die opvoedkundigen telkens weer met de pluimen weg en lijken ze parels van kinderen te vormen! Niet moeilijk! Ze doen gewoon verder met de goeden en laten het ‘zware werk’, waarvoor ze eigenlijk zouden moeten opgeleid zijn, aan anderen over. De ouders bijvoorbeeld? Die krijgen dan steeds weer dat toverwoordje ‘dialoog’ mee als ‘gouden raad’!

Ach jongens toch! Dialoog betekent met meerdere personen een gesprek aangaan waarin elke persoon evenveel inspraak heeft. Om tot zoiets te kunnen komen moet toch minstens worden verondersteld dat elk van de deelnemers ongeveer dezelfde intelligentiegraad heeft en evenveel levenservaring heeft opgedaan. Zoniet is er geen sprake meer van dialoog maar van inspraak zonder inzicht. Een fenomeen dat hoe langer hoe harder de kop opsteekt in alle lagen van de maatschappij.

Dialoog en inspraak zijn ook in de politiek de toverwoorden van de moderne samenleving. Hoever zijn we ermee gekomen? Hoever hadden we gedacht ermee te komen? Hoe graag zwaaien politieke partijen niet met de slogan ‘De macht aan het volk’?

Een prima beginsel! Heel aanlokkelijk voor leken die niet verder denken. Maar… wat kan er uit de bus komen als je een dialoog aangaat met negen miljoen mensen van alle allooi? Mensen die allemaal een andere richting uit willen sturen? Mensen die helemaal niet snappen waar het om draait? Mensen die van de eerste tot de laatste maar wàt graag gratis eten op hun bord krijgen en zich graag met gratis luxe zouden willen omringen. Maar wat daarvoor moet worden gedaan? Daar hebben ze totaal geen weet van! Daar hebben ze totaal tegenstrijdige ideeën (of dromen) over! Van kinderlijk eenvoudig tot hopeloos ingewikkeld.

Waar zal een auto belanden als hij door negen miljoen paar handen wordt bestuurd? In de sloot natuurlijk! En toch blijft de mensheid ware ‘leiders met strenge hand’ haten en kiezen voor halfslachtige marionetten!

Een geboren leider, die aan het algemeen belang denkt, zal nooit goed kunnen doen voor negen miljoen mensen. Wie denkt dat wél te kunnen is zeker niet goed wijs en heeft helemaal geen leiderscapaciteiten en -doorzicht! Altijd weer zal een leider een gedeelte van de bevolking moeten teleurstellen zodra hij bepaalde voordelen voor een ander gedeelte nastreeft. Wie vastbesloten is voor iederéén goed te doen doet uiteindelijk voor iedereen slecht, want goed doen voor iedereen zou maar op één manier kunnen: door de schuldenberg nog hoger te maken en het land tenslotte naar de ondergang te drijven.

Waar leiderschap is eigenlijk wel een beetje ‘dictatuur’, al heeft dat woord door de vele misbruikers ervan wel een wrange nasmaak gekregen. Dictatuur kan goed zijn of slecht. Maar beter een slechte leider dan helemaal géén leider. En dit laatste bekom je met een totaal gespreide macht waarin niemand nog voor iets verantwoordelijk is. Want dan krijgen anarchisme en terrorisme een kans en wordt de straat door criminelen gerund.

En weer moet ik naar het voorbeeld van de auto grijpen: ik zou me stukken veiliger voelen in een auto die door een slechte chauffeur wordt bestuurd, dan in eentje waarin helemáál geen chauffeur zit en negen miljoen verschillende handen aan het stuur trekken! Want die eerste zal nog ergens naar een bepaald doel toe proberen te rijden; de tweede zal gewoon wat doelloos rondstuiteren en tenslotte verongelukken.

Wat we trouwens allemaal al lang hebben kunnen vaststellen! Of zijn we echt blind?

En kijk: weeral eens ben ik mijn stukje begonnen over opvoeding, om dan plots in bestuurszaken verzeild te geraken. Toeval? Zéker niet, want beide hebben oneindig veel raakvlakken. Het bindmiddel zijn vooral de sleutelwoorden ‘inspraak’ en ‘dialoog’. Terwijl in beide zaken niets in te spreken valt en niets te dialogeren.

Doén. Er voor gaan. Je eigen visie volgen. Tot spijt van wie benijdt. Tegen alle stromingen in. Daaraan herken je de ware leiderfiguren! Kinderen met dergelijke ouders worden geen watjes maar mensen die het leven aankunnen. Een wereld met dergelijke leiders kan alleen maar een wereld worden waarin het goed en veilig leven is. Maar helaas, een wereld die we nooit zullen kennen dank zij het verwoestende werk van de ellebogenwerkers die zich politici noemen.

Raadsel van de week: “Hoe ziet een wereld eruit met watjes als leiders?”

Oplossing: kijk om je heen. Het antwoord ligt op straat. In jouw stad. Voor jouw deur!

Pas als aan leiderschap geen enkel financieel voordeel meer zou verbonden zijn zullen de ellebogen het opgeven en zouden ware leiders weer een kans kunnen maken! Een weinig benijdenswaardige kans trouwens! Want leiden op zich loont niet. Maakt je niet bij iederéén sympathiek. En dat is nou juist wat de tegenwoordige ‘wanna be’ leiders proberen na te streven! Helaas voor hen: dat is een fata morgana.

Willy.

01-04-2012 om 09:13 geschreven door Willy