"...Als ik een lied moest schrijven over Knokke..." schreef ik onlangs. En ik kreeg meteen een idee! Dat idee is ondertussen rijp geworden en klaargestoomd. Het noemt wel niet 'Perfect', maar wél:
Knokkeblues.
Als ik de klok van Knokke weer
Het uur hoor luiden,
Dan slaat mijn hart
Op 't ritme van de zee.
Als in mijn hoofd steeds weer mijn jeugd
Wil komen kijken,
Mijn kindertijd,
In 't Knokke van weleer.
Dan ben ik rijk
Als een koning,
Voel ik me vrij
Als een kind.
Dan ben ik thuis,
In mijn woning,
In mijn lief stadje,
Het Knokke van mijn jeugd.
Natuurlijk hoort daar muziek bij, en die vind je als je op de link 'Knokkeblues.mp3" hieronder klikt. SABAM hoeft me dus niet op de vingers te tikken, want tekst en muziek zijn van mij!
Als men mij zou vragen een lied te schrijven over mijn geboortestad, dan zou het maar één titel kunnen hebben: 'Perfectie'!
De lucht is er anders. De zon is er anders. De maan en de sterren zijn er anders. En vooral: de mensen zijn er anders!
Tevreden gezichten op straat. Een gulle glimlach. Een hartelijk babbeltje. Blikken van blijde herkenning.
Ik maak niet graag een vergelijking met Oostende, want iedere stad heeft wel zijn goede kanten, vooral dan voor wie er geboren en getogen is. Maar ik blijf me toch verbazen over het verschil. Ook Oostende heeft immers zeelucht, maar het is niét die heerlijke zeelucht die je te Knokke inademt en die je vrolijk maakt. Ook Oostende heeft wel zijn lieve mensen, maar die mensen zien er niet gelukkig uit. En daardoor hangt er een eerder depressieve sfeer over de hele stad.
Maar hier?
Onder me woont een Hongaars jong koppel. Boven me woont ook een Hongaars jong koppel.
Lieve, vriendelijke en werklustige mensen. Zwaaien me al van ver toe als ze me zien. Altijd bereid om te helpen mocht ik daar behoefte aan hebben. Supergelukkig in België te zijn komen wonen. Superdankbaar hier te mógen wonen en werken. Bereid tot elke tegenprestatie voor dat geluk dat hen in de schoot werd geworpen. Werken hard aan het leren van de Nederlandse taal. Volgen ook een integratiecursus maar zijn daar minder tevreden over. Die cursus blijkt namelijk vooral gericht op mensen met een (héél) vreemde cultuur. De Hongaarse cultuur IS echter niet vreemd. Ze is net dezelfde als die van ons. Zelfs hartelijker dan die van ons, want dat héb je nu eenmaal met mensen die het minder breed hadden in hun eigen land.
En dan maak ik onbewust een vergelijking met de opdringerige Moslimwereld die óns aan het integreren is in ons eigen land! Mét de volle en achterbakse medewerking van onze lakse regeringen! Ze komen hier de baas spelen, op onze kosten parasiteren, en het woord dankbaarheid kennen ze niet eens. Integendeel, WIJ zouden dankbaar moeten zijn dat ZIJ hier willen komen wonen. Dankbaar moeten zijn dat we mogen afdokken voor hen. Dankbaar moeten zijn als ze onze gave en goed stelen. Dankbaar zijn dat ze onze eens zo mooie steden verloederen!
En dan noemen onze eigen leiders ONS racisten als we ze ook maar een strobreed in de weg leggen! Spelen ze daarop in door antiracistische wetten te maken die ONS de mond moeten snoeren. Is er ooit één Moslim veroordeeld voor racisme? En toch zijn zij niet alleen diegenen die dat woord hebben doen inburgeren, maar ook diegenen die het dagelijks in de praktijk brengen.
Gelukkig zijn de enkelen die ik hier al zag een verwaarloosbare minderheid. Exotische tintjes die toch eventjes worden nagekeken voor hun soms zonderlinge klederdracht. Al houden ze zich daar nog wat mee op de vlakte. Valt hier teveel uit de toon. De hoofddoekjes blijven nog even in de lade liggen. Daar kunnen ze (nog) niet uitdagend lopen mee pronken zoals ze dat in onze grootsteden doen. Maar dat komt nog wel. Het is voor Knokke alleen nog wat te vroeg. Eerst moeten ze met héél velen zijn alvorens ze hun woestijngewaden uit de kast zullen halen.
De Knokse bevolking heeft er dan ook geen problemen mee. Heeft, door gebrek aan ervaring met het fenomeen, waarschijnlijk nog niet eens door wat er aan het gebeuren is met ons land. Ze weten eigenlijk nog niet wat hen boven het hoofd hangt, want de verontreiniging van onze gulle Vlaamse cultuur neemt snel uitbreiding. De bruggenhoofden zijn er al! Ze moeten alleen nog verbonden worden. Héél Vlaanderen moet bruingekleurd worden. En heel erg lang zal dat wel niet meer duren, te oordelen naar de snelheid waarmee Moslimbabytjes de oven uitrollen. In Knokke is dat paard van Troye nog een lief kalfje. Wacht maar tot het een briesende stier wordt!
De woorden van een blogvriendin spoken me dan ook regelmatig door het hoofd:
'Als individu zijn ze niets of niemand. Totaal waardeloos. Pas in groep gaan ze zich sterk voelen!'
Wel, dat komt hier echt wel heel duidelijk tot uiting. Ze zijn toch (nog) zo braaf, meneer! Natuurlijk wel! Hun groepsgevoel heeft zich hier nog niet sterk genoeg kunnen ontwikkelen!
En ik? Wel, ik voel me hier zo'n beetje als iemand die naar het begin van een film kijkt, maar dan een film waarvan hij het middenstuk al heeft gezien, en het einde kan voorspellen!
Nou ja, naweeën is eigenlijk wel veel gezegd hoor! Alleen maar langer dan ik had gedacht echt wel moe, en vooral dan geestelijk. De lichamelijke vermoeidheid is meer en meer aan het wijken, maar zo'n verhuizing put je toch ook geestelijk uit! Eerst is het zoeken en nadenken over wat allemaal meenemen en wat overboord gooien. Daarna, eens je gesetteld bent, begint de zoektocht naar je spullen. Vroeger lag alles natuurlijk op zijn vertrouwde plaatsje en hoefde ik mijn kortetermijngeheugen weinig of niet aan te spreken. Nu zijn die vertrouwde plaatsjes er niet meer, en is het bijna dagelijks zoeken naar het een of het ander. Zélfs als ik het zelf een plaatsje heb gegeven vind ik het niet onmiddellijk terug! En dat zal nog wel een tijdje duren, tot ik weer gewoon ben aan die nieuwe plaatsen.
Tja, in dergelijke omstandigheden ondervind je best wel wat het betekent als je kortetermijngeheugen wat gaat tegenpruttelen!
Ook wel wat veel bezoek gehad de laatste tijd. Dat is wel leuk, maar het vermoeit je al zo vermoeide geest nog meer. Zéker als je het alleen zijn al helemaal gewoon bent en dat zelfs prettig gaat vinden. Altijd weer je eigen zin kunnen doen werkt ook wel héél verslavend! Want zoals ik hier vroeger al schreef: alleen zijn hoeft totaal niet eenzaam aan te voelen als je er mee om kunt. Ik ben trouwens veel meer een denk- dan een praatmens, en teveel en te lang bezoek gaat me op de zenuwen werken en verhindert me na te denken over wat ik nog wil doen of maken.
Maken? Wàt maken? Ach mens, er is altijd wel wat dat ik kan uitdokteren om me het leven comfortabeler te maken! Maar daarvoor heb ik mijn 'denkgeest' nodig, en die denkgeest kan ik alleen maar aanspreken als ik niet verondersteld word met gasten te moeten praten. Zo dacht ik er vandaag bevoorbeeld aan dat ik een heel klein tafeltje nodig had om aan de balkonleuning te bevestigen. Genoeg keuze op internet, maar allemaal te groot! Als er een kopje koffie en een asbak op kan is het al meer dan voldoende. Maar helaas, zoiets is niet in de handel. Zélf maken dan maar! Waarmee? Ik bedacht dat ik nog ergens een klemstukje had, ooit gesloopt van... weet ik veel? Even gezocht waar dat ding zich mocht bevinden... en gevonden! Nu nog een 'plateau' daarop monteren. Welk plateau? Eventjes de lift naar beneden genomen, twee huizen verder bij Blokker binnengestapt, en daar vond ik wat ik zocht: een snijplankje! Wel, het resultaat zie je hier:
-o-o-o-
-o-o-o-
Maar goed, ondanks het feit dat ik mijn blog wel wat aan het verwaarlozen ben tijdens die acclimatisatieperiode, voel ik me super in mijn nopjes in de mij zo vertrouwde omgeving. En euh... zó super dat ik er al enkele dagen helemaal niet meer aan dacht mijn biertjes te drinken. Lijk ik helemaal niet meer nodig te hebben! Eventjes, en héél sporadisch dan, met een oude strijdmakker op cafébezoek moet wel kunnen. Maar pas nu ga ik beseffen dat ik die 'gezellige' biertjes thuis eigenlijk dronk omdat ik ze nodig had! Toch minder goed in mijn vel zat dan ik dacht. En dàt is nou net niet goed. Dàt leidt tot verslaving en maakt dat je biologische klok op gezette tijden om alcohol gaat vragen. En telkens een beetje méér. Dat heb ik nu niet meer en daar ben ik blij om.
Misschien ook nog van mijn sigaretten af geraken? Maybe... maar niet alles in één keer. Trouwens, ik nam me voor om niet meer binnen te roken en doe dat ook niet meer. Roken doe ik enkel nog op het balkon. En als het gaat regenen of winter wordt, zal dit zichzelf wel wat afleren denk (hoop) ik.
We hebben er allemaal wel een beetje van: onze moederstad bepaalt grotendeels onze mentaliteit, en hoewel we allemaal Vlamingen zijn, zijn de verschillen van stad tot stad soms echt niet te overzien! Dat merk je niét als je een stad of dorp bezoekt. Dat merk je pas als je er gaat wonen en je probeert te integreren. Dat lukt gewoon niét, of heel erg moeizaam.
Verwonderlijk? Helemààl niet. Integendeel, helemaal natuurlijk! Een volksgemeenschap, hoe klein ook, vormt zijn eigen regels, gebruiken en cultuur. Daar kom je gewoon niet onderuit. In de zeventiger jaren van vorige eeuw vonden de politici dat zoveel mogelijk gemeenten moesten fusioneren, want er waren veel te veel kleine gemeentjes. Financieel leek dit wel een goed idee: zo moesten we minder burgemeesters en schepenen betalen. Ook het aantal gemeentelijke ambtenaren kon in veel gevallen sterk verminderd worden. Niets dan voordelen dus... theoretisch!
Emotioneel echter was het een catastrofe! Van een Knokkenaar bijvoorbeeld kun je geen Heistenaar maken door simpelweg te fusioneren en de nieuwe gemeente Knokke-Heist te noemen! Neen verdorie! Een Heistenaar blijft een Heistenaar en een Knokkenaar een Knokkenaar. Je kunt de roots van een volksaard, doorheen de eeuwen ontwikkeld, niet zomaar omschakelen in een handomdraai. Misschien lukt dit wel nooit. En ik denk wel dat dit het geval is in veel fusiegemeenten. Ook alweer een verkrachting van de natuur van het volk, die we te danken hebben aan de kortzichtigheid van de Wetstraat!
In elk geval, Knokkenaars en Heistenaars hebben zich, sedert de fusie in 1972, heel erg moeten inspannen om samen te kunnen werken. Misschien had het gros van de bevolking het niet direct door, want het fenomeen uitte zich vooral in de stadsdiensten, waar we plots moesten gaan samenwerken met mensen die we als 'gelijken' aanschouwden, maar spoedig, en tot onze schade en schande, moesten vaststellen dat dit helemaal niet zo was! De Heistse gemeenschap was groot geworden door de visserij. De Knokse helemaal door het toerisme. En dat veeg je nooit meer uit! Dat kruipt gewoon in de genen en blijft generaties lang nawerken!
Dit alles bewijst nog maar eens hoe ver politici van het werkelijke leven af staan! Hoe wereldvreemd ze op dat gebied zijn!
En waarschijnlijk voelen jullie me al komen: als twee buurgemeenten op emotioneel en cultureel gebied al niet kunnen 'integreren', hoe zou dat dan moeten lukken met vreemde rassen? Vooral als het bovendien rassen betreft die alleen maar komen profiteren?
Een hond zou al ruiken dat dit een complete 'mission impossible' is. Maar de Wetstraat ruikt het niét, of wil het niet ruiken! En ondertussen stijgt de ontevredenheid van de autochtone, zwaar benadeelde bevolking.
En toch... straks bij de verkiezingen zullen we nog maar eens kunnen vaststellen dat de grootste geldverspillende idioten de meeste stemmen behalen. Daar maak ik me totaal geen illusies meer over! Daarom gà ik ook niet stemmen! Het is toch nutteloos. De lof der zotheid wint het toch altijd weer. Waarom zou ik me dan nog moeten derangeren om te gaan stemmen? Ik zou er trouwens voor naar Oostende moeten gaan, want je moet zes maand in een gemeente wonen om er te mogen stemmen! En nutteloze energie verspillen is immers nooit mijn ding geweest.
De zon zinkt langzaam weg achter het oude torentje en ik zit, hoe kan het ook anders, op mijn balkon, genietend van een drankje. Overdenkend wat ik in die dertien jaar in Oostende heb gemist! Maar ik denk er zonder spijt aan terug. De goede relatie met mijn vrouw was dit offer wel waard en het mens kon het ook niet helpen dat ze niet aardde in Knokke.
Maar voor mij begint nu toch echt wel 'la vie de chateau'. Een kasteel bewoon ik wel niet en dat heb ik daar ook niet voor nodig. Gewoon een eigen nestje in de stad die ik liefheb als geen andere. Dat dit nestje niet eens mijn eigendom is kan me geen mallemoer schelen. Ik woon er, ben er gelukkig, en heb niks tekort. Meer moet dat voor mij echt niet zijn.
En tóch heb ik momenteel iets tekort: toen ik daarnet met Chico rond de kerk en het blokje om wandelde sloeg de heerlijke geur van lekkere frietjes in mijn neus. Hé, een nieuwe frituur, nét het hoekje om. Eerst Chico in bed stoppen (zo doe ik hem geen goesting krijgen in iets dat niet goed is voor hem), en dan een zakje friet halen om gezellig in mijn eentje op te knabbelen op het balkon.
Helaas, goede voornemens moet je onmiddellijk uitvoeren! Want toen Chico sliep overwon de luiheid het van mijn goesting en liet ik het dan maar voor de moeite, al bleef het water me in de mond komen. Eigen schuld dikke bult dus. Het zal dan maar voor een andere keer zijn.
Maar belangrijker dan de goesting, is het gevoel dat de mogelijkheid er is. Dat ik ongestoord, op welk uur dan ook, op mijn dooie gemakjes frietjes kan gaan halen zonder dronkemannen, land- en leeglopers, of een bende Moslims tegen het lijf te lopen.
Ik ben ondertussen ook stukken dichter bij mijn dochter gekomen. Niet alleen omdat ze nu maar om de hoek woont, maar vooral omdat de vader-dochterband nu helemaal gaat openbloeien en we er zijn voor elkaar. Ze is trouwens ook een van de weinige personen waarmee ik urenlang heel diepzinnig kan praten. En dat soort babbel hebben we allebei wel nodig ook. Balkonpraat dus! Harten open en spuw het er maar uit. Dat voelt van beide zijden heerlijk aan!
Eventjes toch ook wil ik me excuseren bij mijn trouwe blogvrienden: mijn onderwerpen gaan de laatste dagen steeds weer over hetzelfde, en dat kan vervelend worden. Sorry dus, maar waar het hart van vol is loopt de mond... of het toetsenbord, van over, en daar kan ik maar weinig tegen doen.
Ook heb ik sedert ik hier woon nog geen enkel bruin vel gezien, en dat verzwakt natuurlijk in grote mate mijn inspiratie en mijn chagrijnigheid ten opzichte van de poesjenellen in de Wetstraat.
'Bruin vel'? Oei! Racistische uitspraak? Ach wat... eerlijk gezegd ben ik eigenlijk wel een beetje jaloers op zo'n mooi bruin velletje zowel in de winter als in de zomer! Dat vel zou ik echt wel willen ruilen. De mentaliteit en het profitariaat echter dat ermee gepaard gaat, helemaal niet! Ik zou me doodschamen om te gaan profiteren van de ijver van een ander ras zonder daar ook maar iéts tegenover te stellen! Integendeel! Dat ras te haten als de pest maar er wél de voordelen van opstrijken, wetende dat men in de Wetstraat toch de andere kant opkijkt!
De avond is gevallen en ik zit op mijn balkon (gisteravond geschreven)...mijmerend over mijn 'thuiskomst', en het enorme verschil in mentaliteit hier. Een slank maansikkeltje prijkt nét naast het oude, en gelukkig bewaard gebleven kerktorentje. Het sikkeltje lijkt wel een vrolijke glimlach naar mij toe. Een hartelijke, 'Knokse' glimlach die me lijkt te verwelkomen als de teruggekomen verloren zoon. Net heb ik Chico uitgelaten en in zijn bench gestopt.
In het duistere schemerlicht was de wandeling een ware ontspanning. De mensen die ik tegenkwam praatten 'Knoks' en waren blank. Leuke babbeltjes met hondenmadammen die reuzenvriendelijk waren en een taal spraken die ik (letterlijk en figuurlijk dan) begreep. Natuurlijk trok het nieuwe mooie hondje onmiddellijk de aandacht. Maar meer dan dit, overviel me een veiligheidsgevoel dat ik nooit had in Oostende! Alsof ik in mijn eigen achtertuintje liep, helemaal op mijn gemak. Vroeger zag ik altijd wat op tegen die laatste wandeling, maar nu is het een verademing geworden om naar uit te kijken. Ik kan wel niet zeggen dat ik me in Oostende onveilig voelde. Tenminste, dat besefte ik toén niet. Nu wel! Nu ervaar ik weer hoe 'veiligheid' écht aanvoelt.
Vanaf mijn balkon nog altijd, merk ik een politiewagen op met zwaailicht, die in volle snelheid over het kruispunt vliegt. Zoiets is onmogelijk in Oostende! Daar is het zwaailicht én sirene, ongeacht het uur. Dat de helft van de Oostendse bevolking regelmatig 's nachts om 2 uur wakker geschud wordt door loeiende sirenes kan die lui blijkbaar geen mallemoer schelen. Ziekenwagens idem dito. Zogezegd om een patiënt zo snel mogelijk in het ziekenhuis af te leveren... en daar ligt die patiënt dan een half uur te wachten op een dokter!!! Niet te begrijpen!
Ik wil Oostende niet afbreken, maar het verschil met hier is wél enorm. Veel is veranderd sedert ik Knokke verliet, maar de mensen zijn gelijk gebleven. Mensen waar ik me goed bij voel. Mensen die, omdat ze zo vriendelijk, maar toch ook beleefd en gemanierd zijn, door buitenstaanders als 'dikkenekken' worden bestempeld.
Deel 2.
Zonder de hieronder gepresenteerde fotocollage zou het niet te geloven zijn dat op minder dan twee dagen mijn nieuwe stekje al helemaal in orde is. Kraaknet... geen microbe of stofje meer te vinden. En dat laatste heb ik helemaal te danken aan mijn dochter Abigaeil, want zélf... heb ik meer op mijn balcon zitten genieten van het prachtige lenteweer! Met een pintje en een sigaretje. Wat wil je nog meer?
-o-o-o-
-o-o-o-
Ook Chico is in zijn nopjes met de omgeving met veel gras, en met zijn plekje in de haard!
Voor mij is het echt wel een wedergeboorte, en nog maar zelden heb ik me beter in mijn vel gevoeld!!
Sorry, het is nog eventjes wachten op mijn nieuwe frontpagina, want die krijg ik maar niet op zijn plaats.
Maar goed, het verhuizen is vlotjes verlopen, eindelijk heb ik heerlijk kunnen slapen op mijn nieuwe locatie, en zat vanmorgen om kwart voor zeven al op mijn balcon een sigaretje te roken met een kopje koffie! Want binnen roken zal ik toch zoveel mogelijk proberen te vermijden, nu alles zo netjes is geschilderd.
Voor mijn frontpagina zal nog even moeten worden gewacht, want ondanks het feit dat ik zoveel als geïnstalleerd ben, is er nog een heleboel naar mijn hand te zetten en correct aan te sluiten!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
