Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Slecht geslapen. Dutje op de bank lukte ook al niet. M'n 14-jarige dochter is twee weken overtijd, maar zweert bij hoog en bij laag niets "gedaan" te hebben met het vriendje waar het inmiddels (gelukkig) mee uit is. Zoonlief's schoolresultaten waren weer eens ver beneden peil en daarvoor hebben we hem maar weer eens flink de oren gewassen. Hij heeft ook z'n eerste bekeuring binnen, wegens een koplamp met blauw licht, 50,-. Gisteravond schoot de hoofdcoach lelijk uit d'r slof tegen de meiden van het handbalteam, als er iets verteld wordt moet er wel opgelet worden, niet gegiechelt. Ik moet nog een indeling maken voor de scheidsrechters. Heb ik m'n klaas cadeautjes allemaal al, ik bedoel, komt er niemand bekaaid af? Na de training hurryup internet op, want er wacht iemand op de chat die ik niet wil teleurstellen. Helaas, wel teleurgestelt. Vanmorgen bij het wakker worden weer niet lekker in m'n vel. M'n dochter is boos op me of zo, kan al twee weken geen "tot vanavond" kusje meer af 's morgens als ze naar school gaat. Ik denk dat ze boos is omdat ik niet volkomen doorzichtig ben. Hoort er bij zeggen de kenners, maar het is niet leuk. Dan maar het ligbad in, speciaal badkussentje in m'n nek en proberen daar een dutje te doen. Maar helaas, de douchekop blijft elke minuut een ijskoude druppel op m'n been gooien, wat ik ook doe. Afspoelen, tondeuze over m'n kin (scheren komt morgen wel weer). M'n vrouw is vandaag vrij en naar de dokter, ze mankeert van alles, ik niet, alleen een beetje kortademig. Na dit pakkie shag stop ik, definitief, rook ik alleen af en toe nog een sigaartje of stop ik een pijp. Jammer, er ligt al weer een nieuwe baal shag in de kast, en het is te duur om weg te gooien. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik opgeklommen ben van drie biertjes op een avond naar zes tot acht. Ook al foute boel. daar moet dus ook het mes in, eerst maar eens een week helemaal geen bier meer. Er staat wel een nieuwe, volle krat, maar het bederft niet, dus laat maar lekker staan. Ik ben niet erg trots op mezelf vandaag, al een paar dagen niet. Ik mis de juiste woorden, zeg de verkeerde dingen op de verkeerde momenten. Op drie van de vier sollicitaties alweer nul op request gekregen. Van de vierde een weinig goeds belovende vragenlijst ontvangen. Ik heb de pest in over mezelf, over m'n omgeving, over alles, "het" ontglipt me. Ik kan niet zijn wie ik wil zijn, voel me overbodig en nutteloos.
Ging goed gisteren. Redelijk bijtijds waren de bouwvakkers klaar. Opruimen, afrekenen en hoppa, Jeroen had z'n dakkapel. Mijn vrouw wilde dat ik gelijk de naden ging vullen, maar ik werk niet graag bij alleen maar kunstlicht, dus dat had ik voor vandaag gepland. Ja, gepland. Maar zo als bekend moet ik niets plannen. Goed, lekker mn bedje in, en heerlijk slapen.
Tot vanmorgen Jeroen me wakker kwam maken. "Pap, bel ze maar, de boel is zo lek als een mandje" Even polshoogte nemen. Op wel vijf plaatsen druppelt het gestaag gestaag omlaag. Jeroen heeft er al een en ander aan bakjes ondergezet, zo blijft de vloer wat droger. Ik bel de aannemer.
Hallo, de binnenkant van het dak is waterpas hoor! -Hoezo? Als het niet waterpas geweest was had er maar aan één kant water doorheen gekomen. - (korte stile, dan valt de 11,3 eurocent) *&^%$#@ ! Over een uurtje zijn we bij je.
Ze komen keurig op tijd. Een beetje verbaasd dat ik niet in de stress zit. Maar ik stress niet van een lekkend dak hoor ..... ik weet hoe dat gaat, dakdekken, gaat wel eens mis. Ze vinden een heel goeie aanleiding voor de lekkage, en verhelpen het in een uurtje. Als mn vrouw thuiskomt van de booschappen zijn ze al weer weg.
Nu even afwachten wat de volgende bui brengt .........
Als eens geprobeert om iets gebouwd te krijgen?
Ik bedoel, iets tussen groot en klein in, geen heel huis, maar wel meer dan een simpel tussenmuurtje.
In deze omgeving is dat lastig, de vorige keer dat ik een aanbouw aan mn huis wilde kreeg ik van de diverse "kleine aannemers" te horen dat het wel een jaartje zou duren voor ik aan de beurt was. Gelukkig heb ik inmiddels een "eigen" aannemer, een kennis via een collega die niet achterlijk duur is, en toch goed werk aflevert. Een poosje terug heb ik m gevraagd om een dakkapel voor me te maken, en vanmorgen was het zo ver, de dakkapel komt eindelijk. Nee, niet op m'n hok, maar voor Jeroen, op z'n zolder, zodat het wat meer op een kamer gaat lijken, ruimer en lichter wordt en een beetje geventileert kan worden. Natuurlijk help ik een handje met sjouwen van de spullen en het opbouwen van de steiger. Als de eerste materialen met een touw naar boven gehesen worden blijkt dat ik de bouwvakkers nog wat leren kan over knopen. Er wordt nog een en ander gemeten, en als snel zit er een kolossaal gat in het dak. Raar hoor, op de zolder van je eigen huis staan, maar wel buiten. Het maken van zo'n gat is een precies werkje, als je er teveel uitzaagt kan je er niet een stukje in terug zagen. Maar het gaat allemaal bijzonder goed, en al snel staat het kozijn op z'n plaats. Desgevraagd krijg ik uitleg over hoe het allemaal vastgezet gaat worden. Ik geef gereedschap en materialen aan en geef m'n ogen goed de kost. Eerst wordt het "bovenlichtje" uit het dak verwijderd en het gat daarvan dichtgemaakt. Daarna de balklaag erop, dakbeplating, diverse steunbalken worden er op gezet, loodslabben en zijbeplating aangebracht en inmiddels is het aardig gaan regenen, dus er gaat een dekzijl overheen. Het er vastbranden van het dak en de binnenafwerking komen morgen aan de beurt. Leuk en leerzaam om dit soort dingen van dichtbij te zien.
"Vandaag geen verhalen over mijn jeugd. Plots bekruipt me het gevoel dat mijn verleden al veel langer duurt dan mijn toekomst. Wanneer ben je eigenlijk in het midden, op welke ouderdom? Naar welke kant slaat de weegschaal door naar beneden. Wat weegt het zwaarste, gisteren of morgen. In elk geval, morgen zal al heel straf moeten worden om het te winnen van gisteren. Maar "who knows what the future may bring"."
Ik grijp wel even terug. Al vrij vroeg begon ik me te realiseren dat het leven eindig is. Al ergens op m'n 25ste had ik zo iets van "nou, één-derde zit er wel op" Gezien mijn levensstijl van die tijd heb ik dat nog omlaag bijgestelt. Op mn 35ste ging ik er vanuit dat ik op de helft zat. Nu ik 51 ben is het wel zeker dat ik dik over de helft zit, heel dik. Heeft dat verder invloed? Nee, geen enkele. Ik zie wel hoe het loopt. Als ik morgen doodval is het mij best, ik heb het naar mn zin gehad over het algemeen. Ho, wacht even! Ik heb dus geen haast he? Al is het alleen maar om m'n kinderen, die hebben me beslist nog nodig. Of vanwege mijn nimmer te stillen nieuwsgierigheid, ik wil zo vreselijk graag weten wat er allemaal nog gebeuren gaat in de wereld, uitvindingen, dingen die de bordjes verhangen in de wereld, politieke aardverschuivingen. Wat ? zijn die er niet? En of die er zijn. Wie herinnert zich de dagen dat we elk journaal aan de TV gekluistert zaten toen "de muur" op met moment van vallen stond? Wat doen grenswacht en politie? Openen ze het vuur? Nee, ze openen een nieuwe toekomst voor hun bevolking en hun land. Of het moment waarop de tanks het rode plein opreden toen Jeltsin oproer kraaide? Live op TV, daar kwamen ze, wordt het een bloedbad? Nee, de geschutskoepels waren omgedraaid, het leger koos de kant van de vernieuwers, waarmee het lot van de oude sovjet reus definitief bezegeld was. Ik realiseerde me dat er op dat moment geschiedenis geschreven werd. Zo maar even een greep van dingen die in mijn geheugen gegrift staan.
Goed, dat was even een uitstapje. Terug naar "levensduur". Heeft het eigenlijk nut om oud te worden? Voor mij en op dit moment: Ja. Voor mijn kinderen voorlopig ook nog wel. Voor mijn overige naasten en dierbaren waarschijnlijk ook wel. Voor Bill Gates niet, die verdient echt niet genoeg aan me. En "warlord" Bush zal het al helemaal een worst wezen of ik besta of niet, die offert gewetenloos zijn eigen onderdanen op aan zijn eigen leugens. Mijn eigen regering? die zien met lede ogen hoe ik werkeloos zit te zijn. Dat ik meer dan 35 jaar zonder onderbreking gewerkt heb is niet interessant, nu kost ik geld. En als ik straks met pensioen mag hebben ze het liefst dat onmiddelijk dood val, want ik word dan nog duurder dan ik nu al ben.
Maar dan de toekomst! Ik ben nooit een planner geweest, meer van "go with the flow". Ik hou niet van plannen, en de enkele keer dat ik dat wel probeer blijkt het later nergens op te slaan. Ik laat de dingen lekker komen zo als ze komen, ik improviseer ter plekke als dat nodig is en beoordeel elke situatie pas op het moment dat ik er voor sta. Wat verwacht ik van het leven? Nou, eigenlijk alleen maar dat het een beetje leuk is. En de definitie van "leuk" is voor iedereen verschillend denk ik. Zelf leg ik de lat niet al te hoog, dat geeft me de mogelijkheid om meer van kleine dingen te genieten. Ik heb dan ook het gevoel dat als ik zo'n enorm gedreven mens zie, dat die nooit echt gelukkig kan zijn, te veel gejaag op succes of wat dan ook. Ik neem de tijd voor mezelf, voor m'n naasten en voor een lekker bakkie koffie. Zo ben ik gelukkig, en kan ik het nog jaaaaaren volhouden.
Oh, en Ludovicus, je schreef ook nog" "Als Carweyn dit moest lezen: dit soort schrijfsel is nu juist wat ik bedoelde als antwoord op je gezegde "ik schreef maar niets omdat ik niet wist wat schrijven" " Het mag duidelijk zijn, je inspireert me ......... (ook al heb je mn naam vekeerd gespeld, LOL).
Zal ik iets speciaals aantrekken? Nee, ik ga gewoon als mezelf. Wel even netjes scheren, ondanks dat ik dat normaal maar één keer in de week doe. Nog even de gegevens in de GPS, fototoestel en paspoort mee, en op weg. Afslag Borgerhout moet ik er af, ik luister al de hele weg naar Radio Donna, om in de stemming te komen. Na enig gewriemel door het verkeer kom ik ter plaatse. Auto het parkeervak in (is het hier betaald parkeren? zo te zien niet), en naar binnen toe. Gelukkig gelijk bekende gezichten, dus ik zit hier goed. Kusjes voor (inmiddels) bekenden, handje voor de nieuwe gezichten. Hee, da's fijn, er mag hier gerookt worden! We proberen plaats te nemen, maar worden al snel door de bediening naar een andere rij tafeltjes gedirigeerd. Musje en Myette zitten tegen de gloeiend hete verwarming aan. Het is dan ook helemaal niet koud daarbinnen, en al snel hangt ook mijn vest over mn rugleuning. Tot nu toe was ik steeds de enige manspersoon in het gezelschap, maar dit keer heb ik zware concurrentie, Ludovicus schuift ook aan. Een op en top heer, zeer sympathieke vent, knap om te zien (voor zover ik dat kan beoordelen), en een goeie babbel. Eigenlijk voel ik me een beetje "rafelig" zo naast hem, had ik dan toch een overhemd aan moeten trekken? Nah, ain't nothing but the real thing, ik ben en blijf nou eenmaal een overjarige rocker. Als enige nederlander in het gezelschap kost het me natuurlijk wat moeite om alles te volgen, maar ik moet zeggen, het gaat steeds beter. Van alles komt er ter sprake, ook oud Antwerpen, Deurne met name, plaatsen en straten die me volmaakt niets zeggen. Gewoon vreselijk leuk allemaal. Ik bedoel: Ik heb altijd een zekere bewondering gehad voor onze teerbeminde zuiderburen, de manier waarop ze met elkaar omgaan (net even iets hoffelijker dan wij), de taal die zo mooi zacht klinkt, en het feit dat ze de Duvel "van 't schap" verkopen, en dus niet "doodgekoeld" zo als we in NL gewend zijn. Ook de techniek is even aan de orde, GSMmetjes die werkelijk van alles kunnen. En Bojako zal de volgende keer een aansteker niet meer aanzien voor een digitale camera. Omdat ik met de auto ben kan ik me maar één Duveltje veroorloven, en de rest van de tijd zit ik aan de cappucino, met mooie stijve slagroom er op, goeie koffie er onder. Als ik op een zeker moment even opsta om naar het toilet te gaan valt het me ineens op: Wat zijn ze allemaal klein ! Hihihihi, niks negatiefs hoor, viel me gewoon even op. Alleen Musje wat minder, maar ja, die heeft dan ook wel flinke hakken onder haar elegante designlaarsjes. Na enige uren gezelligheid gaat de één na de ander weer richting huis. Musje en Hotlips willen nog op kroegentocht maar hebben een logistiek probleem, Musje's fiets. Na enige seconden overleg stappen ook wij drieën op. Musjes fiets gaat achterin de auto, en die wordt eerst naar huis gebracht. Dan zoeken we een cafeetje op waar ik mezelf nog één Koninckje van het vat gun. Kusje voor de dames en een paar tellen later vertelt mijn GPS hoe ik weer naar huis kan komen. Ik kijk terug op een welbesteedde middag! Schatten zijn jullie, zowel de dames als Ludo.
Gisteren nog narigheid.
Bovenop de al eerder vermeldde narigheid zat ik er ook nog mee dat ik
het meisjes team moest coachen, en ik geen compleet team bij elkaar kon
krijgen.
Het gaat dus over handbal, meisjes van 11 tot 15 jaar.
Maar wacht .......
Vandaag, 14 oktober, de meiden-B moesten uit tegen White Demons uit Berkel-Enschot.
We hadden een speelster te weinig en de tegenstander had er zat.
Weinig rooskleurig dus.
Maar we waren niet kansloos, je bent nooit kansloos, en hebt pas verloren als je verloren hebt.
En de meiden zijn er voor gegaan!
De ervaring van dit team, nagenoeg geen onnodig balverlies, en een
hoge concentratie zorgden ervoor dat wij het spel grotendeels
bepaalden.
In de rust stonden we dan ook op een 2-0 voorsprong.
Aan het begin van de tweede helft leek de concentratie even iets
terug te lopen en zag White Demons vaker kans om te scoren.
Heel even
leken ze zelfs gelijk te gaan komen.
Maar onze meiden wisten hun concentratie en kalmte terug te krijgen en hadden al snel weer vat op het spel.
Het resulteerde in een verdiende 7-3 overwinning.
Ik ben pas sinds een paar weken hulp-coach, maar het is geweldig om
te zien dat dit team zich ontwikkelt heeft van een stel gedemotiveerde
vierkante meter plakkers tot zelfbewuste, echte handbalsters!
En het voelt net of ik zelf ook gewonnen heb.
Heerlijk !
Waarom krijg ik jeuk aan m'n oor als ik met de koptelefoon naar mooie muziek luister?
Waarom moet ik ineens niezen als ik een Duveltje aan het inschenken ben op de langzame manier?
Waaom moet ik naar de wc als ik langer dan vijf minuten met iemand aan de telefoon zit?
Waarom wil m'n rat aandacht als ik net met iemand zit te chatten?
Waarom staat er zo vaak iemand ongelukkig te hannesen met betalen en inpakken, net voor me bij de supermarkt?
Waarom zet er zo vaak iemand z'n auto nog geen 30 cm van mijn portier af?
Waarom is die lekkere chips al op voordat ik in de gaten heb dat de assortimentszak open is?
Waarom tref ik alleen file's als ik haast heb?
Waarom zie ik pas dat de lijm op is als de winkel nog niet dicht is, maar ik er onmogelijk nog op tijd zijn kan?
Waarom is mijn favoriete shampoo uit het assortiment gehaald?
Waarom is de ijzerhandel wegens familieomstandigheden drie dagen
gesloten als ik zonder schroeven zit en m'n voordeur niet dicht kan?
Waarom was mijn kant-en-klaar maaltijd niet goed gesealt en is alles groen en harig?
Waarom is de accu van de draadloze telefoon leeg als ik een belangrijk gesprek krijg?
Waarom worden mijn T-shirts altijd korter en breder in de was?
Goed, na een zeer geslaagd weekend in de Ardennen, jawel, alweer, heb ik daar maar weer een foto-verslag van gemaakt.
Voor geïnteresseerden: het staat op dit plekje
De maandag er op moest mijn vrouw voor een onderzoekje naar het ziekenhuis, probleempje met de vochthuishouding.
'S morgens bloedprikken in het ziekenhuis, en na het werk toch nog maar even er heen op aandringen van de huisarts.
Zo mocht gelijk blijven.
Dit te hoog, dat te laag iets anders niet in orde dus wilde men haar een poosje elke dag bloed afnemen en haar urine testen.
Voorlopig blijft ze tot maandag, dan gaan ze een CT scan doen.
In die tussentijd verveelt ze zich te pletter, want ze voelt zich
prima, en ik loop te tobben met opruimen, wassen, boodschappenlijstje
zelf opstellen.
En natuurlijk twee keer per dag op bezoek bij dr.
Dat hapt er lekker in wat de tijd betreft, dus ik ben eigenlijk best wel druk.
Eergisteren heb ik blijkbaar iets verkeerds gegeten, want ik was de hele dag kostsmisselijk.
Toen de kinderen enmaal op bed lagen ben ik eens lekker op de wc gaan zitten, voorover, pot tussen de benen geklemd.
Verdere details niet nodig lijkt me.
Goed, gisteren geleeft op twee boterhammen met kaas en af en toe wat water.
Maar ja, gisteravond kon ik het toch niet laten, en heb ik lekker wat Duveltjes gedronken.
Geen enkel probleem, dus heb ik na het opstaan vanmorgen lekker een warm saucijzenbroodje gegeten.
Weer geen probleem.
Maar zojuist, na twee boterhammetjes met verse cervelaat heb ik die baksteen weer terug in mn maag.
Goed, nog even rustig aan doen dus.
Na de militaire dienst werd het rustig.
Het leven ging zo zn gangetje.
De belangrijkste ups en downs waren mn werk en de kroeg, ups als ik
eens goed kon lachen met mn kroegmaten, downs als mn voorman me weer zo
op stang joeg dat ik alles fout begon te doen van pure zenuwen.
In de winkel van het bedrijf werkte Pamela, aardige meid, ik had haar mee uit gevraagd.
Onze "corrector" Chris, zou ook mee gaan, en tevens een vriendin van Pamela.
Tijdens het uitje bleek al snel dat Pam en Chris "samen" waren, zodat de vriendin -Marion- en ik ook min of meer samen waren.
Daar had ik niets op tegen, het was niet alleen een beeldchoon meisje,
maar ook duidelijk van goede komaf, beschaafd, en een hele
gezellige babbel.
Aan het eind van de avond spraken we af elkaar snel nog een keer te zien.
Binnen de korste keren hedden we echt verkering en kwam ze regelmatig
bij ons thuis, ik haalde haar thuis op en bracht haar ook weer
weg.
Ze had het naar haar zin bij ons, de manier waarop we met elkaar omgingen beviel haar blijkbaar wel.
We gingen ook vaak op bezoek bij mijn broer en zijn hoogzwangere vrouw, enorm gezellig.
Maar mijn moeder waarschuwde me: "Er is iets met dat kind, ik weet niet wat, maar er is iets mee".
Mijn moeder werkte in de B verpleging (psychiatrie) dus mijn broer en ik reageerden met "Moe weer hoor, ziet weer een patient".
Het ging heel goed tussen Marion en mij, we waren erg verliefd op elkaar, ook al deden we niets anders dan kussen in de auto.
Als ik haar 's avonds naar huis bracht kroop ze tegen me aan, streelde
mijn hand en klemde zich aan mijn arm vast alsof ze me nooit meer los
wilde laten.
En ik wilde ook niet dat ze me los zou laten.
Haar ouders, dat was andere koek.
Aan de telefoon deden ze koud en hooghartig tegen me, vooral haar moeder.
Een keer maar was ik bij ze in huis.
Groot huis, op stand, en zeer duur ingericht.
Maar er was geen wamte in dat huis, het was allemaal te steriel, te onpersoonlijk.
Die ouders moesten mij niet, hadden iets beters voor hun dochter in
gedachten, niet die werkende jongere met dat lange haar en die smalle
beurs.
Voor Marion maakte het niet uit, we waren verliefd, zo vreselijk verliefd.
Van Pamela hoorde ik dat Marion's ouders geklaagd hadden bij Pamela's
ouders, wie was die schooier eigenlijk waar hun dochter mee omging ?
Van Pamela hoorde ik ook hoe Marion was opgegroeid.
Haar vader had een zeer hoge baan bij een zeer hoog en internationaal bedrijf, en was vaak maandenlang in het buitenland.
Het gezin ging dan mee.
Marion was voor een groot deel grootgebracht op hotelkamers, met
gouvernantes natuurlijk, want moe was veel te druk met het aflopen van
dure party's van de andere dure mensen.
Marion was ook heel gevoelig, dat zag ik aan haar gezicht als ze naar
de zwangere buik van mn schoonzus keek, dat zag ik aan haar als ze
genoot van de gestoorde gezelligheid in ons huis of bij mn broer thuis.
Schoonzus was uitgerekend en mn eerste nichtje kwam ter wereld.
Een paar dagen later was Marion ook weer bij ons.
Ze durfde het kind eerst niet vast te houden, maar toen ze uiteindelijk toch deed liep er een traan over haar wang.
Op zondagochtend belde ik naar Marion, om te vragen of we die dag samen iets gingen doen.
Haar moeder aan de telefoon: Nee Marion is er niet.
(stilte ....... )
Waar is ze dan, komt ze zo thuis ?
Nee, die komt voorlopig niet thuis.
Oh, eehh ..... (in de war) kan ik haar ergens bereiken dan?
Nee ! (geirtitteert) Ze is gisteren opgenomen in Zon en Schild
(psychiatrische inrichting) , gesloten afdeling en daar blijft ze
voorlopig.
Oh, maar .... wat heeft ze dan ?
(nog geiritterder) Ze heeft een depressie en mag beslist geen bezoek hebben.
Op welke afdeling is ze ?
(zeer kortaf) maakt niet uit, ze mag geen bezoek.
<klik>
Ik zoek het telefonnummer van die inrichting en bel, verneem welke
afdeling en natuurlijk mag ze bezoek hebben, hoe meer hoe beter !
Ik spring in de auto en scheur zo snel mogelijk naar Amersfoort, naar de inrichting.
Het personeel is vriendelijk, en ze brengen me bij haar.
Ze ligt roerloos op bed, kijkt star voor zich uit, reageert niet als de
verpleegster zegt: Hallo Marion, kijk eens wie er is ?
De verpleegster gaat weer.
Ik pak haar hand, maar ze reageert er niet op.
Zo zit ik een half uurtje, probeer lieve dingen tegen haar te zeggen, maar wat ik ook zeg, geen enkele reactie.
Ik zoek de verpleging op, wil weten hoe of wat.
Ze weten het niet, ze houden haar ter observatie, te vroeg om conclusies te trekken.
Zo gaat het een aantal dagen.
Het begint aan me te vreten, elke dag na het avondeten zoek ik haar op, maar er veranderd weinig.
Dan op een dag is ze op, ze kijkt om zich heen en reageert flauwtjes op de dingen om haar heen.
Als ik met haar praat staat ze ineens op, loopt naar een hoek van de
kamer en begint hardop te praten, ze voert een nauwelijks verstaanbaar
gesprek.
Ik zoek de verpleging weer op, Wat is dit? schizofrenie?
We weten het nog niet zeker mijnheer ....
Dagen worden weken.
Elke dag ben ik bij haar, praat met haar, probeer haar aan het lachen
te maken (soms lukt dat) en hou soms alleen haar hand vast.
Op een zondagochtend tref ik bij toeval ook haar ouders aan.
Ze willen haar mee nemen, pannekoeken eten, en ik mag zowaar mee.
Moeder kijkt stuurs, maar vader gedraagt zich neutraal.
Als we terug zijn, en haar ouders zijn weg zoek ik de verpleging weer op.
Wat is er nou eigenlijk, weten jullie al iets?
Het is inderdaad schizofrenie, ze weten niet waar het het vandaan komt,
maar ze blijkt al jaren last te hebben van zware depressies.
Dan wil er een weten wie ik eigenlijk ben.
Ik ben haar verkering.
Vreemd, volgens haar ouders heeft ze geen verkering.
Nou, wel dus, al reageert amper op me.
Maar ze reageert op niemand, zelfs niet op haar ouders.
Herkent ze me eigenlijk wel?
Waarschijnlijk niet.
Wordt dit ooit nog beter ?
(stilte .... )
Dan, voorzichtig en terughoudend: Dat verwachten we niet.
Daar schrik ik van, en dat zien ze.
Ze zetten me op een stoel en er komt er een bij me zitten.
Ze zal er weer bovenop komen, dan weer een keer terugvallen, er weer
bovenop komen, weer terugvallen, uiteindelijk zal ze meer IN de
inrichting zitten dan er buiten.
Een week later neemt iemand me weer apart.
Vertelt me dat de kans erg klein is dat ze ooit nog degene wordt die ik kende.
Thuis bevestigt mijn moeder dat, ook zij is zeer bekend met dit beeld.
Op mn kamer huil ik de ogen uit mn kop.
Ik realiseer me dat ik verliefd ben op een herinnering, op iets dat er niet meer is en nooit meer zijn zal.
Ik voel me ellendig, diep ellendig en overweeg "the easy way out".
Ondanks dat ik al jaren niet meer in een kerk geweest ben bid ik.
Ik vraag om wijsheid en kracht.
Dan weet ik wat ik doen moet, komt er rust over me.
Ik aanvaard het gebeurde en trek de onvermijdelijk conclusie.
Ik moet mezelf beschermen, zoek haar niet meer op, dit is niet meer het meisje waar ik verliefd op werd, dit is een ander.
Maar ik ben je nooit vergeten, lieve Marion .......
Eergisteren heerlijk gezwommen.
Wel druk in het zwembad trouwens.
Op alle velden rond het bad was het druk natuurlijk, maar onder de bomen werd er bijna gevochten om een plekje.
Toch blijven de meeste mensen, met name de wat minder jonge, gewoon vriendelijk tegen elkaar.
Vreemd toch weer.
Een stel gorilla's, begin twintig, met hun eeuwig ontevreden kijkende
wijfjes. zit met smeulende blikken te kijken hoe de omstanders steeds
dichterbij komen, op de vlucht voor de oprukkende zon.
Mij kan het niets schelen dat een man van een jaar of veertig zijn
voeten vlak naast mijn hoofd neerlegt, ze stinken niet, en hij komt
niet op mijn handdoek.
Een stevige jonge vrouw is in de weer met een baby, een heel kleine.
Pa is er ook bij, hij hoeft zich geen zorgen te maken, dat kind is van hem, lijkt nu al sprekend op m.
Desgevraagd verteld ze me dat de kleine 14 weken is.
Ik ben vertederd, weet nog goed hoe het was toen die wurmen van mij ter wereld kwamen.
Mijn vrouw gaat tegen half een al weg, ze moet naar het ziekenhuis voor een onderzoek en ik blijf dus achter met de kinderen.
Ik vermaak me prima, af en toe het water in om af te koelen, lekker liggen suffen terwijl mn zwembroek weer droogt.
De moderne lange zwembroek die mn zoon voor me uitgezocht heeft draag
ik niet in het water, duurt veel te lang voor dat ding droog is, dus ik
zwem in mijn hopeloos verouderde "ballenknijper".
Lekker puh, en wie het niet mooi vind kijkt de andere kant maar op.
Ik blijk iets bijzonders te kunnen, achteruit zwemmen op mn rug, dus met de voeten naar voren, de tenen net boven het water uit.
Volgens mijn kinderen is het bijzonder, hoe goed ze het ook proberen: het lukt ze niet.
Wederom een stuk van mijn teruggekomen waterangst kunnen overwinnen door heel het "diepe" heen en weer te zwemmen.
Een paar keer de paniektest gedaan door te stoppen met zwemmen en met
mijn voeten naar de bodem te reiken, die er natuurlijk niet was.
Test vrijwel vlekkeloos verlopen.
Na de laatste keer toch maar weer snel terug naar 1,90 m. waar ik op mn tenen staand net mn mond boven water kan houden.
En verder broodjes eten, sjekkies roken, ice-tea drinken.
Voorover op mn handdoek liggend, wegdromend met mijn eigen gedachten die slechts weinigen kunnen raden.
Heerlijk.
En ik denk met Wim Sonnevelt: "Dit leven is waard geleeft te worden !".
Al zijn het maar momenten.
Adverteren doe je niet meer alleen in de pers of op tv, maar ook op internet.
En niet alleen op websites waar je wacht op mensen die komen kijken, nee, je zoekt je klanten op.
Zo gebruik ik (o.a.) Yahoo Messenger.
Daar ontwikkelde zich het volgende gesprek (nou ja, .. gesprek)
kockcravinhor: hhi... anyone there?
Caerwyn: yeah, i am
kockcravinhor: oh your there hi...
Caerwyn: hi ....
kockcravinhor: a/s/l (age sex locaation)?
kockcravinhor: im 27/f/USA. was lookin at your profile. thought you might like to chaat.
Caerwyn: what does it matter ? we probably live over a thousant miles from each other
kockcravinhor: so what have you been up to object_in_the_void?
Caerwyn: just got out of bed
kockcravinhor: cool. i was just hangin out watching tv. i was getting konda horny (*blushes)
Caerwyn: Hey, i know that line, seen it over a hundres times by now .....
kockcravinhor: feel like a little cyber fun with me ?? please please...
Caerwyn: seen that line over a hundres times as well .....
kockcravinhor: i think ill just take that as a yes... being as that im szarting to get real horny here.. lol ok?
Caerwyn: well, get yourself some pickles and stuff it in
kockcravinhor: i have some pics on my homepage the link is in my profile, still working oon it ...
Caerwyn: keep on working on it, it never gets good
kockcravinhor: oh no not work... thats a 4 letter woord you know..
Caerwyn: just how much of a fool do you think I am ?
kockcravinhor: alright how bout i get down on my knees in front off you and help you out of your pants?
Caerwyn: i most probably take your teeth out
kockcravinhor: tell me what you want me to do wth you while i slip out of my panties
Caerwyn: well, first clean yourself up, smells fishy .......
kockcravinhor: oh yeah babe.. dont stop. while i slide my hand down between my legs and part my moist lips
Caerwyn: so you have to wash your hands as well
kockcravinhor: oh it feels so good. Im holding your pulsing cock in my
hand, my shiny red fingernails dig gently into your balls, while
my full, soft ips engulf the mass of your meat
Caerwyn: you're holding nothing, not even the crown for worst script in the world
kockcravinhor: what do you mean? whas a script?
Caerwyn: you are
kockcravinhor: open my website so you can look at me while im sucking you. use the link in my profile!
Caerwyn: suck my big toe, needs cleaning as well
kockcravinhor: whaat do you think of my pics?
Caerwyn: i dont think of pics, i think of beer and food
kockcravinhor: how about you send me somme pics
Caerwyn: of beer and food ?
kockcravinhor: shit the phone. dont stol stroking it. hold on...
Caerwyn: as long as you're out of your pantys, stick the phone in in as well
kockcravinhor: sorry, I have to take this call, probly take bout five
minutes. If you want, come to my page and lets finish this. I
have my
cam on there cyberfungirls dot com look for me on there
Caerwyn: Yeah right ..... LOL
Als het eind december is, slaag ik voor mijn rijexamen, en heb een echt, heus rijbewijs, militair weliswaar, maar toch.
Daar kreeg je in die tijd ook een rijvaardigheidsbewijs bij, en op vertoon daarvan kun je een burgerrijbewijs krijgen.
Begin januari was ik overgeplaatst naar Amersfoort, de Bernhard kazerne
aan de Barchman Wuytierslaan (of zo iets) ofwel het OCC,
OpleidingsCentrum Cavelerie.
Hier zal men mij de komende drie a vier maanden klaarstomen voor verkenner.
Gelijk begint het gelazer al.
We hebben daar geen korporaals, maar, eeeh wachtmeesters of zo iets,
weet ik veel, net zo iets, maar als je ze korporaal noemt worden ze
vreselijk kwaad.
Allereerst vertellen ze dat BoZ de hemel was, zachtgekookte eitjes en
homo's, en dat wij, de slappe hap die we zijn, hier wel even tot echte
soldaten omgeturnd zullen worden.
Dit was het echte leger.
Verder waren we een stelletje ratten, we moesten onze smoelen houden,
en wie dacht het kader te naaien naaide zichzelf, want het kader naait
altijd harder en langer.
En als dat niet hielp liep je het risico om organiek (?) in elkaar
getimmerd te worden, wat ze hielden niet van ongehoorzaamheid.
Nou, die zat, de meesten waren diep onder de indruk.
Ik niet in de laatste plaats.
We hadden wat bivakken, weinig en erg slecht eten.
Nee, echt erg slecht, je pakte een soort bord en liep dan langs een paar loketten.
Bij de eerste kreeg je een schep witte smurrie, de aardappelen, bij de
tweede een schep doorgaans groene smurrie, je groenten, en bij het
derde loket kreeg je een schep vuil water (jus) en een hard,
donkerbruin ding, Je vlees.
De eerste dag de beste heb ik een neiging tot kotsen maar juist kunnen onderdrukken, en ben na een enkele hap afgehaakt.
Na een paar weken lukte het me om er drie door m'n keel te krijgen
voordat ik kotsneigingen kreeg, om daarna de rest in de container te
mikken.
Overigens was ik daar niet uniek in.
Ik had permanent honger, ik viel flink af (kon dat nog?) en dat maakte mijn humeur er niet beter op.
eigenlijk weet ik niet veel meer van die tijd, alleen het
alomtegenwoordige hongergevoel staat me nog bij, afgezien van de climax
natuurlijk, want dat ging echt helemaal fout.
Einde oefening
Op maadagochtend (ik heb iets met maandagochtenden) besloot ik dat het mooi geweest was.
Ik hield er mee op.
Wat had ik misdaan om deze behandeling te verdienen? Waarom drong het
woord dwangarbeid zich telkens weer aan mij op? Het nieuws op de radio
was niet voor mij bedoeld, dat was voor die mensen op die andere
planeet.
Hier was geen recht, geen grondwet meer van toepassing.
Tijdens één van de nachtelijke patrouilles heb ik een knul gezien die door zijn kader was toegetakeld.
Hij praatte niet, te bang.
Niemand praatte, iedereen was bang.
Ik zei eerder al: je doet het goed, of helemaal niet.
En ik was aangeland bij "helemaal niet".
Toen de ????? die ochtend de deur opentrapte en op z'n fluitje ging
staan blazen verwachtte hij, zo als anders normaal was, dat iedereen
ogenblikkelijk uit z'n bed stapte, en er naast ging staan.
Dat lukte heel aardig............
op één na.............
moi.
Hij beende door de kamer, in de (foute) veronderstelling dat ik nog sliep, en blies op z'n fluitje, vlak bij m'n oor.
Ik boos, ik wilde niet gestoord worden, en zei dat hem, en voegde
daarbij dat 'ie op moest houden met dat fluitje, omdat ik het anders
door z'n strot zou stampen.
Die zat.
Hevig geschrokken week de man achteruit, en liep met een rood hoofd de kamer af.
De anderen kwamen naar me toe en herinnerden mij er aan dat deze
jongens nergens voor terugdeinsden, en ik vertelde het dat dat me geen
reet interesseerde, mijn eindpunt was bereikt, mijn standpunt
ingenomen, mijn maat was vol.
Daar kwamen de schutters, vijf man sterk, allemaal goed getrainde vechtjassen.
Er werd weinig gezegd, maar iedereen moest van de kamer af.
Er hing een loodzware dreiging in de lucht, en sommigen van m'n kamergenoten wierpen wanhopig een laatste blik op mij.
Vergeefs.
Een van de mannetjesputters posteerde zich voor de deur, zodat deze niet open kon, en de anderen kwamen dreigend op me af.....
Als om zichzelf een reden te geven begonnen ze verbaal: "Zo lange, en
nou je nest uit of we trappe je zo hard in mekaar dat je moeder je niet
meer herkent, en je zou willen dat je nooit geboren was".
Dat was boude taal.
Mijn reaktie: "prima, laat de eerste van jullie helden maar komen, maar
bedenk wel: de eerste die me aan druft te raken is dood, dee bubbel o
dee, ik kan niet tegen jullie op, maar er gaat hier vandaag iemand dood
als jullie niet oprotten" Dat was nog veel boudere taal, zeker voor
zo'n mager scharminkel als ik.
Blijkbaar hadden ze dit niet verwacht, en ze trokken zich tactisch terug bij de deur.
Na enig overleg kwam er een naar me toe, ging op de rand van het bed zitten en vroeg waar ik dacht mee bezig te zijn.
Ik legde hem uit dat het mooi geweest was, en dat verder niet meer op mijn medewerking gerekend hoefde te worden.
Dit vond hij een eigenaardig denkbeeld, vooral om dat ik scheen te denken dat er een alternatief was.
Hij raadde me aan om hier eens met een dokter over van gedachte te wisselen.
Dat leek mij een alleszins redelijk voorstel, en ik kwam m'n bed uit.
De sluwe vechtjassen verdwenen.
Ik zat net een formuliertje voor de dokter in te vullen toen de rest
van de kamer binnenkwam, bevreesd voor wat zij zouden aantreffen.
He? leef jij nog, en: nergens bloed? Ze keken anders naar me dan voorheen.
Toen kwam de dagorder, volle bepakking: we gingen op bivak.
Ik niet dus, ik vond dat ik naar de dokter ging, en kleedde me zo als gebruikelijk.
Weer goede raadgevingen van de mede kamerbewoners, "don't push your
luck" was de teneur, maar nu stoppen zou een overgave betekenen, en ik
was nog niet eens goed begonnen.
Op de appél plaats aangekomen stond een van de figuren van eerder die
ochtend mij smeulend aan te kijken, zijn bek viel open, en hij
schreewde, voortdurend naar mij kijkend: "alle verzoekjes zijn
ingetrokken, we gaan op bivak!".
Het hele protocol aan mijn laars lappend riep ik terug of dat ook voor mij gold.
"Natuurlijk geld dat ook voor jou, en nou je bek houwe !"
"Maar het verzoekje ging duidelijk over vandaag, en..........."
"Bek houwe!"
"Wie wijst die verzoekjes af?"
"De luitenant, en nou je bek houwe!"
"Waar is de luitenant?"
"BEK HOUWE !!!!!!!!"
"Laat maar ik zie hem al."
en terwijl de man met overslaande stem probeerde mij in het gelid te
houden kuierde ik datzelfde gelid uit, en in de richting van de
luitenant die juist naar buiten kwam, duidelijk geërgerd door dit
misbaar.
"Luitenant, ik hoor dat u mijn verzoekje voor de dokter heeft........."
"Drukkers hebben we genoeg, woensdag ben je de eerste."
"Dan heeft u de strekking waarschijnlijk niet helemaal begrepen, het ging duidelijk over vandaag, en niet over......."
"Terug in het gelid, woensdag zei ik toch? wegwezen!"
"Nee."
"Wat nee?"
"Ik heb een alleszins redelijk verzoek inged......"
"Weiger jij een dienstbevel?"
"Blijkbaar."
"Ga jij maar eens mee naar de majoor !"
En daar aangekomen leg ik mijn zaak voor.
"Wat verwacht je van die dokter?"
"Een onderzoek, en daarna afkeuring."
"Denk je dat dat lukt?"
"Weet ik wel zeker."
"Probeer maar (gnignigni)."
En ik op naar de dokter.
Dokter, een medicus ?
Daar aangekomen word ik aangekeken of ik de pest heb, en mag ik vóór.
Doc leest een brief, kijkt op en zegt dat als ik hard loop, ik nog net mee kan naar het bivak.
Ik stem toe, onder een voorwaarde.
Hij wil weten welke (hahaha, fout!).
Ik verklaar dat ik chauffer ben en alle verantwoordelijkheid voor zowel
materieel als mensen bij hem leg, ik onthef mijzelf van iedere
verantwoordelijkheid voor zijn beslissing.
Hij wil weten wat ik bedoel.
Ik vertel hem dat ik geen zin meer heb, en dat ik ontsnappen zal aan
het leger, vandaag nog, en als dat moet door mezelf volgas de
vernieling in te rijden tegen de eerste de beste stevig genoeg
uitziende muur, inclusief de mensen aan boord van de jeep, dat ik dat
zal doen.
Hij gelooft me niet.
Ik draag hem op om schriftelijk de verantwoordelijkheid van mij over te nemen.
Hij is onzeker, en stuurt me de gang op.
Na een kwartiertje wordt ik weer binnengeroepen, en hij vraagt wat dat was met die sportleraar.
Ik vertel hem dat hij dat niet hoeft te weten, en dat hij alleen maar een briefje hoeft te schrijven over verantwoordelijkheden.
Hij pakt de telefoon, en regelt dat ik de dag daarop terecht kan op het Geertebolwerk in Utrecht.
Bij de psychiatrische afdeling, het plekje dat het leger heeft voor "mijn soort".
John Lennon
Goed, een paar militairen afbluffen kan, een besluiteloze medicus inpakken kan blijkbaar ook, maar een psychiater?
Ik zal m'n verhaal goed voor elkaar moeten hebben!
De volgende dag zit ik in de wachtkamer in Utrecht.
Nerveus, want ik heb helemaal geen verhaal, ik heb eigenlijk helemaal niets dan mijn grote bek.
Dan ben ik aan de beurt, ik ga naar binnen, zie, en weet dat ik gewonnen heb.
De psychiater is het evenbeeld van John Lennon, inclusief zeer lang haar en een klein rond zonnebrilletje.
Hij leest de brief aandachtig, en zegt dan dat als ik afgekeurd wil worden, ik bij hem aan het juiste adres ben.
Dat is zijn functie, afkeuren.
Het leger vind van niet, maar hij voelt van wel.
Protocolair verteld hij me de nadelen die er aan S5 kleven, ik ga akkoord en hij laat me tekenen.
Een vooringevuld formulier gaat in een envelop, die krijg ik, en hij
zegt: "Ziezo, code 9998, jij bent er van af" en hij besluit met "Het ga
je goed".
Loopbriefje
Eenmaal terug in de kazerne overhandig ik het formulier aan de majoor.
Die kijkt er naar, duidelijk ontstemd, en zegt: "het is je blijkbaar
gelukt, ga je rotzooi maar inpakken, en inleveren bij de fourier,
daarna meld je je bij de admeur (administrateur).
Ik doe dat, en krijg een briefje van die admeur waarop diverse
gezaghebbenden binnen de kazerne verklaren dat zij van mening zijn dat
ik volkomen gezond van lichaam en geest ben.
Ik laat alle dignitarissen tekenen, en de dag is al weer haast om als
ik het briefje terugbreng en te horen krijg dat ik "op kan rotten".
Laatste nacht
Geheel op eigen houtje en waarschijnlijk zwaar tegen de regels in
besluit ik die om de nacht nog in de kazerne door te brengen, om m'n
maatjes nog dag te kunnen zeggen.
Als ze aan het einde van de volgende dag nat en verkleumd terugkomen zijn ze stomverbaasd.
Ze namen allemaal aan dat ik de rest van m'n dienstijd (nog 12 maanden)
in de bajes zou verblijven, wegens insubordinatie, recalcitrant gedrag,
en dreiging met geweld, om daarna, aldus kleingekregen, alsnog mijn
verplichtingen jegens het vaderland na te komen.
Ik lach minzaam, groet ze, en ga.
Buiten kom ik de oude sergeant Jansen (van pantser herkenning) nog
tegen, hij merkt op dat ik erg snel omgekleed ben na dat bivak.
Ik leg de situatie uit, en hij is in de war: "Wat jammer, je was nog
wel zo goed in pantserherkenning........." Hoofdschuddend loopt hij weg.
De smaak van overwinning
Ik sta buiten de poort.
Het is half februari en het vriest behoorlijk.
Ik voel de kou niet, ik voel een euforisch vuur.
Ik voel me vrij.
Ik ben vrij.
"Everything that doesn't kill me makes me stronger. "
Iedereen heeft zo z'n weke momenten.
Zo raakte ik een paar dagen geleden in de ban van een prachtig liedje dat ik toevallig hoorde.
Zie hiernaast onder "muziek"
De schrijfster en eerste zangeres is Dar Williams, twede zangeres is
niet duidelijk, volgens sommigen is het Joan Baez, volgens anderen Liz
Phair.
Klinkt erg mooi, en stukken uit de tekst waren ook erg mooi.
Vandaar dat ik het ben gaan vertalen.
Viel niet mee, de engelse taal is veel bondiger dan het nederlands.
Bovendien zijn veel dingen onvertaalbaar, omdat ze dan hun hun kracht verliezen.
Maar ik heb het toch geprobeerd.
Deze vertaling draag ik op aan G.
Waarom is het, dat als wij ouder worden,
de wegwijzers voor ons, ze maken ons bang.
Dingen als: Je wint toch niet, Bedrog ? Waar's je partner?
Die wegwijzers zijn niet de soort die ik wil.
Dus ik ga erop uit met mijn verf en mijn kwasten
Ik verander die wijzers, ik kom overal
'T wordt een prachtig schandaal, de held, de vandaal.
Ik ga er op uit, steel de troon van de koning.
En 's morgens vroeg wijzen de wijzers naar jou...
Ze zeggen
'K ben zo blij, dat jij nu ook hier bent
Jij gaf er niets meer om, maar ik wel, ik kon het zien,
't is de eerste dag van de rest van je leven,
En oh ..... Jij wordt er mooier van.
Ik kende een vrouw met een verzameling stenen.
Ze had steeds een steen voor elke bedreiging.
Een steen tegen hebzucht, een tegen verlangen.
Een steen tegen stemmen die riepen naar haar.
Maar één stem kwam door, het kwam als een verrassing.
Die zei: jaag ons niet weg, want wij zijn jouw verhaal.
En aldus uitgesproken was haar keten verbroken
en de stemmen werden een prachtig koor,
een open acoord van meerstemmig gezang,
het zong:
We zijn zo blij, dat jij nu ook hier bent.
Jij gaf er niets meer om, maar wij wel, wij konden je zien.
Dans nu met ons mee voor de rest van je leven,
en oh ..... Jij wordt er mooier van.
Op mn vijftigste wist ik, het zit er niet in.
De weg naar compleetheid die was niet voor mij
Oud en mager was ik, wie kon ik nog bekoren?
En dus stond ik haaks op de wegwijzers toen.
Het leven dat was als een giftige appel .
Maar toch at ik door, maakte mij niet meer uit.
Geen bewuste keuze. Maar de vrouw van de stemmen
zij kwam op me af met die mooie muziek
Ze schonk mij haar muze en redde mijn hart,
ze zij:
'K ben zo blij, dat jij nu ook hier bent
Met wat jij nu weet, wat de ervaring je leerde,
Kijk om, stel je open, samen zijn we compleet
En oh ..... Jij wordt er mooier
Oh... ik wordt er mooier
Oh.... wij worden er mooier van.
Vanmiddag vonden we 'm koud en stijf in z'n kooi.
De rat.
Twee jaar geleden bij ons gekomen als afdankertje.
Zo snel je vingers of gezicht in de buurt kwamen deed hij uitvallen.
Gewoon eerst flink rust gunnen, daarna langzaam aan zijn vertrouwen winnen.
Dat is gelukt.
Op het eind kwam hij vrijwillig z'n kooi uit, op mn handen zitten.
Lekker aan je gezicht laten snuffelen, stukjes "knabbelstaaf" voeren, of stukjes brood, hoe harder hoe lekkerder.
Soms liep 'ie gezellig over het grote bureau waar mn zoon en ik de pc's op hebben staan.
Lieve oude rat geworden, en, zo als dat hoort bij ratten, nieuwsgierig en gezellig.
De levenscyclus van zo'n beest is rond de drie jaar, en het einde kondigde zich al enige tijd geleden aan.
Langzaam aan, van achteren naar voren begint er van alles te weigeren, vacht wordt dunner, botten voel je er doorheen.
Maar het is toch onwennig, de dood, van wat voor dier (of mens)
dan ook roept altijd weer vragen op, ook al was het verwacht.
Ook ratten hebben een eigen karakter, een persoonlijkheid.
Zou dat ergens blijven ?
M'n zoon heeft een kuil gegraven, we hebben 'm in wat keukenrol gewikkeld, en teruggegeven aan de natuur.
Nog even in de kuil kijken, dag jochie.
Kuil dicht, rat weg.
Oh, er komen zeer zeker weer nieuwe hoor, maar nu nog even niet.
Piëteit voor een rat? Jazeker.
In '75 wordt ik opgeroepen voor de dienstkeuring.
Goedgekeurd natuurlijk.
Het is pas eind '76 als ik uiteindelijk op moet komen.
Mijn maatje H. hoeft niet, hij heeft astma, F. ook niet, die heeft het bij de keuring al verbruid.
Nadat hij helemaal goedgekeurd was kreeg hij nog een gesprek met de indelingsofficier.
-Zo, hoe vind je het dat je overal voor goedgekeurd bent?
Interesseert me geen zak.
- He? wat bedoel je daar mee?
Nou, jullie kunnen me dwingen om te komen, maar als jullie zeggen
links, dan ga ik rechts, als jullie zeggen duik, dan spring ik.
Kortom, het interesseert me geen zak, want ik doe toch niet wat jullie willen.
Hij mag nog even terug naar de psychiater, doet daar het verhaal op verzoek nog eens over en krijgt het stempeltje S5.
Stabiliteit 5 dus, mentaal niet stabiel genoeg om te dienen in het leger.
Te afwijkend om mannen dood te schieten, vrouwen te verkrachten, kinderen op te blazen, huizen plat te branden, etc.
Mij verging het anders...........
Het begint in 1976, naar mijn herinnering in oktober, als ik op moet komen voor de militaire dienst.
Al vroeg heb ik de trein genomen naar Roosendaal.
In die trein zie ik diverse sombere gezichten van leeftijdsgenoten,
waarschijnlijk lotgenoten, en ja hoor, in Roosendaal stappen we
allemaal uit.
Buiten het station worden we in luxe reisbussen gedreven, en na verloop van tijd komen we aan op het terrein van de kazerne.
Hier worden we op een rij gezet, en iemand brult dat we vanaf dat
moment onder de militaire krijgtstucht staan, en dat dat voolopig niets
anders inhoudt dan: doen wat er gezegt wordt.
Allereerst moeten we naar de fourier, die geeft je nieuwe kleren en een heleboel spullen
Kleren worden verstrekt in vier maten: te groot, te klein, veel te
groot, en veel te klein, en na verloop van tijd en enige vruchteloze
discussies met de fourier over de pasvorm, zijn we weer buiten
aangekomen.
Nu moeten we, waarom snap ik nog steeds niet, onze eigen schoenen
uittrekken en de gympies aan doen, de officieële, van overheidswege
verstrekte gympies, van die hele dunne blauwe.
Daarna worden we weer de bussen in gedreven, en weg zijn we weer, op naar Bergen op Zoom.
Daar aangekomen worden we samengedreven in de kantine, waar we koffie
en een gevulde koek krijgen, de koffie is niet te zuipen, en de koeken
zijn gortdroog, maar een behulpzame "oude stomp" legt ons uit, dat de
koek op de koffie gelegt moet worden, zo wordt de koek zacht, en heeft
de koffie ook nut.
Vrolijk roep ik deze mededeling door de zaal, met het bijvoegsel
"voedselgewenning" en de eerste vuile blikken van het kader zijn mijn
deel.
Overigens bleek deze tip later ook nog bruikbaar voor stroopwafels.
Vervolgens wordt iedereen geacht zich te melden bij een tafeltje,
steeds bij ieder tafeltje je melden, je nummer zeggen, en kijken of je
op die lijst staat.
Na slechts drie pogingen (tafeltjes) blijk ik te bestaan, en ik krijg m'n pas, m'n penning, en m'n bestemming te horen.
Hierna weer de bussen in, en naar de definitieve voorlopige verblijfplaats, Ossendrecht.
De bestemming hebben we inmiddels uit ons hoofd geleerd, het nummer ook
trouwens, mijn bestemming is A22x2 wat inhoudt: Jeepchauffeur in
opleiding.
Aan de hand hiervan worden we uit de bussen opgepikt, door een aantal
korporaals, die allemaal met een eigen groep naar de gebouwen trekken.
Ik kom terecht bij een een groep van 12 man, we kiezen een bed uit, en hebben een plaatsje in het leger.
Na verloop van tijd komt een niet onvriendelijk ogende man met een baardje binnen.
"Sergeant Laanen" stelt hij zich voor, en vertelt er bij, dat als iemand een probleem heeft, we bij hem moeten zijn.
Een van de jongens, zij achternaam is Ippel, krijgt zijn broek niet
dicht, de knul is behoorlijk aan de maat, en alleen de bovenste knoop
van z'n broek krijg'ie na veel moeite gesloten.
De hele handel puilt naar buiten, en hij zegt: "sergeant, ik heb een
probleem!" waarop de sergeant naar zijn uitpuilende onderbroek kijkt en
zegt: "Ik zie het, maar wat verwacht je nou van me? dat ik op m'n
knieen ga zitten en m'n kunstgebit uit doe?".
Het ijs is gebroken, we weten dat we aan deze man iets kunnen hebben.
Nadat een korporaal om een grotere broek is gestuurd heeft ook Ippel
een uniform aan, en moeten we onze kasten gaan inruimen, alles op een
mes breedte vouwen, en netjes gesorteerd in die kast naast je bed.
Daarna schoenen (laarzen) poetsen, koppel in de blenko (watervast groen
spul) zetten, en de rest van de dag besteden we aan diverse zaken, zo
als het kijken in het handboek soldaat, en verdere kennismaking met
onze korporaals/instructeurs.
Ook deze blijken reuze mee te vallen.
Aan het eind van de eerste dag spreken we de jongens van de kamer naast ons, hun sergeant is niet makkelijk.
Het is een ex commando, die een pesthekel heeft aan hun, de rest van de wereld , en vermoedelijk ook aan zichzelf.
So far, so good, ik klaag (nog) niet.
De opleiding
Er begint zich na verloop van tijd een routine af te tekenen.
Dit deel van de opleiding bestaat uit: opstaan, sport, theorielessen,
praktijklessen, voertuigtechniek, exercitie (marcheren), krijgskunst,
zelfhulp/kameradenhulp (nee, op het slagveld, een soort EHBO).
Met name de praktijklessen zijn wel leuk, zij het koud en lekker met de jeeps rondraggen.
Bij meer dan een enkele gelegenheid gaan de lesbordjes van de jeeps af,
en gaan we naar een plek waar de jeeps goed verborgen kunnen worden
(voor de marechausee) en zitten we de hele ochtend in een kroeg, waar
we meer dan een enkel pilsje drinken.
Bij een van die gelegenheden ben ik echt stomdronken geworden.
Ondanks dat moet ik terugrijden.
Ik vraag de korporaal of het wel verantwoord is en hij bevestigd dat
"Als je dronken leert rijden (burrrrp) kun je het des te beter als je (hik) nuchter bent" is zijn reaktie.
Zonder noemenswaardige incidenten komen we thuis.
Het eten op de kazerne is goed, prima zelfs, en ik vraag me af waar die
verhalen over dienstkeukens vandaan komen, ook het regiem is
gemakkelijk, niemand doet moeilijk, ook de staf niet.
Overigens vat ik een koutje, het eerste weekend, en word ik naar het
dichtstbijzijnde militair hospitaal gebracht, ik vind het best, ik vind
alles (nog) leuk.
Mijn ouders echter, waren aardig geschrokken, er kwam een jeep met
grote snelheid aanrijden, stopte met gillende banden voor hun deur, en
een van de inzittenden leverde hakkenklakkend een telegram af, de
tekst: "Uw zoon komt niet naar huis stop ligt in het hospitaal stop
niet ernstig" en na anderhalf uur bellen en zoeken naar de juiste
functionarissen zijn zij eindelijk op de hoogte dat het maar een
verkoudheid is, en zijn ze gerustgesteld.
Eerste wacht
Dan, na verloop van een paar weken, is het mijn beurt om wacht te lopen, 's Nachts nog wel.
Ik wordt met mijn UZI (pistoolmitrailleur, 9mm., geschikt om om korte
afstand een redelijke verwoesting aan te richten) aan de poort gezet,
en mag alleen mensen binnenlaten die ik persoonlijk herken, of die over
een stempeltje van onze legerplaats beschikken.
"Anderen komen er niet, herhaal, niet in." is een volkomen duidelijke opdracht.
Daar sta ik dus, als om drie uur 's nachts een combi (groen volkswagenbusje) voor de poort draait.
Ik loop naar de auto toe, en vraag de man onder de pet met vele sterren, naar z'n pas.
Kankerend over zijn haast krijg ik het ding, en konstateer dat de man
juist die pagina uit z'n pas mist waarop het stempeltje had moeten
staan.
Ik vertel dat hem, en tevens dat 'ie er daarom niet in komt.
De man wordt vreselijk kwaad, en gelast me onmiddelijk de poort te openen.
Dat weiger ik.
Vervolgens stapt de man uit, en loopt naar de poort, "dan doe ik het zelf wel" roept hij, woedend.
Hij heeft net het hek vastgepakt, als hij een bekend geluid hoort.
Ik heb het magazijn in m'n UZI gestopt en laadt het wapen door (kogel in de kamer).
Als bevroren staat de man aan de poort, hij weet dat als ik één opgewonden beweging maak, dat voor hem fataal kan zijn.
Rustig zeg ik "Dat zou ik niet doen mijnheer, mijn instrukties zijn glashelder, en als ik u moet stoppen, dan doe ik dat.
Beweegt u zich vooral langzaam!" De man draait zich langzaam om om mij aan te kijken, en wil wat gaan zeggen.
Op dat moment komt de wachtcommandant naar buiten, hij heeft al geruime
tijd de lichten van de combi gezien, en vraagt zich af wat er aan de
hand is.
Ik leg de situatie uit, en in het licht van de koplampen herkent de
wachtcommandant een zeer hoooge chef van deze basis, de overste
huppeldepup.
Hij opent het hek, gelast mij mijn wapen te beveiligen, en de overste kan zijn weg vervolgen.
Later vraagt hij of ik echt gericht geschoten zou hebben.
Het antwoord is kort en onverschillig: Ja.
Ik heb daar later nog vaak over nagedacht, ik zou het echt gedaan
hebben, ook al was ik het maar half eens met het leger, als je het
doet, doe je het goed, anders doe je het niet, helemaal niet dus.
Heel rechtlijnig.
Je hebt ook geen keus, Als er een terrorist naar binnen wil vraagt hij
ook niet eerst of jij wel achter het leger staat, hij knalt je gewoon
af.
Van dit incident heb ik overigens nooit meer iets gehoord.
Sportleraar
Wel van een ander incident.
Picture it: begin of half november, druilerig weer, juist boven het
vriespunt, maandagochtend, in het bos, sporttenue (kortbroekje, dun
shirtje, lullige gympies) en de sportleraar, lean mean fighting
machine, draagt ons op om een modderig paaltje van de grond te pakken,
dat als een geweer vast te houden, en heen en weer over een modderpad
te springen.
Ik ben fysiek niet zo'n geweldenaar, nooit geweest, en raak al gauw achterop.
De man krijgt dat in de gaten, en gaat achter mij lopen, brult allerlei
ongein uit, om mij te kwetsen, maar als 'ie roept, duidelijk hoorbaar
voor iedereen dat ik een luie donder ben, dan ben ik beledigd.
Ik roep terug dat ik niet om deze behandeling gevraagt heb.
Daarop roept hij dat 'ie me wel even zal "helpen" als ik niet doorloop.
Dat had 'ie nou niet moeten doen.
Ik hou niet van bedreigingen.
In een reflex draai ik me om, ren op de vent af en roep dat ie ofwel
z'n grote bek moet houden, ofwel laten zien wat 'ie waard is.
Hij kiest voor dat laatste.
Het peleton komt tot stilstand en haalt mij, na enige aarzeling van de
man af, ik ben hem dan echt helemaal verrot aan het slaan, met het
paaltje.
Ik begin terug naar de kazerne te lopen, en twee van m'n makkers komen
op eigen initiatief achter me aan, de anderen helpen de sportleraar
overeind, en helpen hem terug naar de legerplaats.
Rapport
Ik heb me nog maar net omgekleed als ik bericht krijg dat ik me moet melden bij de kapitein (whatever) en ik doe dat.
Hij vraagt mij of ik mijn gedrag normaal vind en als antwoord vraag ik hem of hij het gedrag van die leraar normaal vind.
Hij vraagt mij om te zorgen dat dit soort excessen niet meer voorkomt,
en ik antwoord dat ik daar geen enkele belofte over kan doen, en dat ik
in een vergelijkbare situatie wellicht het zelfde zal reageren.
Vervolgens vertelt hij me op dreigende toon dat er voor "mijn soort"
een speciaal plekje is in het leger, en ik raadt hem aan de leraar daar
heen te sturen.
Mijn sergeant, die bij me is, neemt me gauw mee de kamer af, en verteld me dat ik een idioot ben.
Ik haal mijn schouders op, de hele zaak is niet interessant, en ik beschouw e.e.a.
als afgedaan.
Het leger blijkbaar ook, althans voor dat moment.
In de soos waren we Martin tegengekomen.
Martin zat in een tehuis en had het daar weinig naar zn zin.
Hij zat daar omdat zn beide ouders nogal aan de drank waren.
Hij was beslist geen onsympathieke knaap en begon deel uit te maken van onze groep.
We trokken ons zn lot aan en gingen op zoek naar mogelijkheden.
Zo kwam het dat hij bij ons in trok.
Gezellige boel, mijn broer woonde inmiddels ook weer thuis, en ik deelde mijn kamer met Martin.
Hij had een leuke baan gevonden, bij een fiscaal adviesbureau.
Op een dag had hij een eigenaardig verzoek gekregen va zn baas.
Of hij, en evt. nog iemand anders bereid was om een jacht op te halen in de buurt van Rotterdam, en af te leveren in Loodrecht.
Nou, dat zagen we wel zitten natuurlijk !
Hoe zuiver of onzuiver die koffie was wisten we niet, en wilden we ok niet weten.
We werden gebracht door Martin's baas, moesten ergens uitstappen en daar stond iemand op ons te wachten, duidelijk bloednerveus.
Steiger af en een joekel van een jacht op, zeker wel 15 mtr. lang.
We kregen de regels van voorrang te horen, de tip zoveel mogelijk
rechts te houden, wat de boeien betekenen, in tien tellen een
kennismaking met de dieptemeter en de boegschroef, en of we dat ding zo
snel mogelijk de haven uit wilde brengen ... maakt niet uit hoe, de
haven uit, snel dus.
En woesh ! weg wassie weer.
Daar zaten we, twee mafketels van amper twintig op een jacht met een Michelin wegenkaart.
Goed, eerst de haven uit.
Ik nam het stuur als eerste, was het zekerst van mn zaak, en stuurde
het ding zonder maar een enkel tikje tegen de steiger de haven uit.
Kompas erbij, gelukkig kon ik kaart en kompas gebruiken, ooit nog geleerd met scouting.
Lastig hoor, die waterwegen, maar ik had wel een idee hoe we moesten varen.
De tanks zaten vol, dus we hoefden niet zuinig te zijn met diesel, en
af en toe trokken we even een sprintje, een enorme grijze rookwolk
achter ons latend.
Er was ook bier en frisdrank aan boord, en we mochten pakken wat we wilden.
Natuurlijk gingen we aan het bier.
Vrolijk tuften we over de rivieren, biertje dr bij, eigenlijk niet zo moelijk dat varen.
Ineens hoor ik vreselijk kabaal vlak achter me, een misthoorn of zo.
Ik kijk om, en zie een enorme zwarte massa met een noodgang op ons af komen.
Motoren voluit en aan de kant want je hoeft geen doorgewinterde zeerot
te zijn om te weten dat een lege rijnaak gehakt maakt van jachtjes zo
als dit.
Pfffff, net goed gegaan, op twee meter afstand passeert hij ons.
Even klotsen op zijn hekgolf, en weer even netjes terugsturen naar ons stukje rivier.
Randje vaargeul.
Ergens op de Rijn stuurt Martin, en ik kruip even in een kooi, want ik ben wat slaperig.
Ik wordt wakker door een dreun die door de boot heengaat, met een schrapend geluid.
Ik hoor de dieptemeter piepen dat er geen water onder de kiel is.
Ik storm naar boven en zie Martin scheefgezakt in de stoel hangen, hij slaapt de slaap der rechtvaardigen.
Recht voor ons, op nog geen tien meter is een strandje, kleuters huppelen vrolijk heen en weer.
Ik geef een zwaai aan het roer en geef gas bij, want de boot remt flink af op de bodem.
boegschroef er bij, en binnen een paar seconden reageert het ding op de juiste wijze.
Pffffff ook overleefd.
En die kleuters ook.
We besluiten niet meer te gaan slapen en samen wakker te blijven.
Oh, en het bier laten we verder ook voor wat het is, want mischien is het toch niet zo'n goed idee.
Dan gaan we richting Utrecht, we naderen de Wilhelminasluizen.
Als een van de eersten varen we naar binnen.
Aan de kadewand zitten ogen, daar kan de je boot aan vast maken.
Boven de waterlijn is het droog, dus ik maak mijn lijn zo laag mogelijk
vast, en dan niet vast, maar zo dat ik m kan laten vieren.
De sirene gaat al als ik zie wat Martin gedaan heeft.
Lijn op stahoogte vastgemaakt, lekker strak, paar flinke knopen er in.
Ik duik naar het keukentje en graai het broodmes uit de la.
De boot hangt al behoorlijk scheef als ik weer boven kom.
De reling kreunt gevaarlijk en Martin probeert de knoop los te krijgen,
maar met een paar ton boot eraan gaat dat natuurlijk niet.
Ik val aan op de lijn, en juist voordat we onder 45 graden hangen snij ik het door.
Grote golf in de sluis, scheldende schippers, maar niets gekrenkt dan onze trots.
Buiten de sluis gaan we even stilliggen, laat ze allemaal maar even passeren.......
In Utrecht stad is het natuurlijk vreselijk leuk.
We gaan de grachten door, en komen ook langs de terrasjes van de oude gracht, het is zaterdag en warm, dus dat zit vol.
Helaas geen bekenden.
Als we onder een van de bruggen doorgaan komt er vanaf de andere kant een rondvaartboot.
Vol in de remmen, want de vent heeft heel wat ruimte nodig.
Gaat goed ..... maar als het niet goed gegaan was, was het niet onze schuld geweest ! (voor de verandering).
Zeer laat in de middag bereiken we Loosdrecht.
Martin's baas staan bij een klein sluisje op ons te wachten en komt aan
boord, we moeten door nogal wat nauwe watertjes, en hij neemt het stuur
over.
Wij houden de boot af met de lange stokken die daarvoor aan boord liggen.
"nog iets gebeurd onderweg?"
"nee hoor, niks bijzonders, lekker rustig wel."
In de auto krijgen we de uren cash uitbetaalt, en het verzoek om e.e.a. te vergeten.
Maar hoe ik mn best ook gedaan heb al die jaren, het is me niet gelukt.
Ik heb het al eens eerder aangegeven.
Ik had een paar hele goeie maten, vrienden zelfs.
Henny en Frans, en in sommige gevallen aangevuld met nog anderen.
We waren maten door dik en dun, en kwamen voor elkaar op, en voor iedereen waarvan wij vonden dat het nodig was.
We waren in onze onbezonnenheid bereid om heel ver te gaan voor elkaar.
Maar eerst even terug naar mijn thuissituatie.
Tussen mijn stiefvader en mij boterde het bepaald niet best.
Op kerstdag zaten we in de woonkamer, mijn moeder, stiefvader en ik.
Hij had ergens de pest over in en schonk zichzelf een borrel in, zonder ons te vragen of we ook wat wilden.
Toen hij zat stond ik op, en vroeg mijn moeder wat ik voor haar in kon schenken.
Daarna pakte ik de whiskyfles en schonk mezelf ook een neut in.
Dat was tegen het zere been, en hij wilde het me verbieden, ik moest mn eigen drank maar kopen van mn eigen geld.
Dat was tegen mijn moeders zere been, en ze legde hem piekfijn uit dat
het er stond voor algemeen gebruik, en dat mijn verbruik zowieso
stukken lager was dan het zijne.
Woest was hij.
Mijn moeder dook de keuken in om een lekker kerstmaaltje op tafel te zetten.
Toen de tafel gedekt, en het eten geserveert was, waren moe en ik het borrel incident al lang vergeten, maar hij niet !
We gingen aan tafel, en mijnheer vertikte het om ook te komen.
Nou, ja, dat eettie de restjes maar op, of helemaal niet, besloot mn moeder.
Maar mij zat het niet lekker.
Ik was behoorlijk pissed-off, moe de halve dag in de keuken, en hij vertikt het om aan tafel te komen.
We gingen eten, gespannen sfeer.
Op de radio was een komedie, Biels en Co, waar mijn moeder en ik best om konden lachen.
Halverwege stond hij op en zette de radio op een andere zender.
Ik plofte.
Ik smeet mn bestek op tafel en sommeerde hem de vorige zender weer op te zetten.
Dat deed hij niet.
Ik pakte heb vast en kwakte hem tegen de radiokast aan, met een veelbelovend "en nu vlug of ik maak je af klootzak!".
Dat vond hij blijkbaar leuk, want hij nam een bokshouding aan.
Hij kon boksen, dat had hij jaren gedaan.
Maar voor er klappen voelen kwam mijn moeder tussenbeide en beval mij naar mn kamer te gaan.
Ik liep de deur uit, en ging naar het huis van mn maatjes toe.
Daar aangekomen hebben die me opgevangen, hun ouders ook, me uit laten razen, laten janken, en me getroost.
Hun ouders bezorgt, mn maten net zo kwaad als ik.
Dik na middernacht kwam ik weer thuis.
De dagen erop was de spanning te snijden.
Ik leefde in een roes, een aggresieve roes, en alleen vanwege mijn moeder hield ik me in bedwang.
Natuurlijk ging dat niet goed.
Wat nou precies de directe aanleiding was weet ik niet, maar op een zeker moment was ik weer aan het bekvechten met hem.
Ik verweet hem dat hij mijn broer de deur uitgepest had, en vertelde
hem dat ik me door niets en niemand de deur uit liet pesten.
Eind van het liedje was weer een dikke ruzie, maar er was iets veranderd.
Mijn moeder probeerde niet langer de kool en de geit te sparen en koos partij.
Natuurlijk voor mij, moeders kiezen altijd voor hun kinderen.
Ze ging demonstratief het bed afhalen en vertelde hem dat als hij zich
zo gedroeg tegenover mij, hij maar ergens anders moest gaan slapen.
Hij maakte het bed weer op.
Zij haalde het weer af.
En toen hij probeerde om haar tegen te houden was voor mij de maat vol.
Bokser of geen bokser, ik ging er op los, en er vielen een paar
behoorlijk rake klappen, want niemand raakt mijn moeder aan als ze dat
niet wil.
Niemand !
Moe weer tussenbeide komen, maar hij had de boodschap eindelijk begrepen, en pakte een koffer.
Twintig minuten later was hij weg.
Ik zat nog na te trillen van de driftbui, mijn moeder in tranen.
In de periode daarna kwamen mijn maten weer veel over de vloer, net als in de periode voor mn stiefvader er was.
Henny voerde politieke discussies met mijn moeder, ze stonden beslist
lijnrecht tegenover elkaar, maar hadden beiden stiekum plezier.
Er was weer rust en gezelligheid in huis.
Tot op een zeker moment.
Mijn moeder ontmoette mijn (inmiddels ex) stiefvader nog steeds, maar
elke keer als ze bij hem geweest was, was ze tegendraads, kribbig etc.
Ik besprak de situatie met mijn broer en mijn maten.
Tijd voor doeltreffende aktie.
We vonden dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken, en besloten
dus dat de aktie gelijk de eerste keer hard genoeg moest zijn.
Zijn adres hadden we al snel achterhaald, hij woonde op een flat, elde etage of zo.
Op een zonnige middag gingen mijn broer, mijn maten en ik, voorzien van donkere zonnebrillen en handschoenen bij hem op bezoek.
Drie opzij van de deur, onzichtbaar, één (ik) belde aan.
Hij stond aan de andere kant van de deur en riep "wat mot je? ".
Ik zei alleen maar "open, anders doe ik hem open, en wees op de deur.
De deur ging open op een kier en hij herhaalde "wat mot je?".
Mijn broer gooide de deur open en pakte hem bij zn revers en trok m naar buiten.
Mijn maten pakten m aan en deelden heb mee dat verder contact er niet meer zou zijn, geen verzoek, een dictaat.
Hij protesteerde, dat dat onze zaak niet was.
Vals grijnzend vertelden we hem dat het onze zaak niet was of hij kon vliegen of niet, en hingen hem over de ballustrade.
Zonder enige stemverheffing meldden we dat hij maar beter vlieglessen
kon gaan nemen na het eerstvolgende contact, want het was een heeeeel
eind naar beneden.
En als extraatje meldde ik hem: "maar trek je vooral van ons niets aan, geef me gewoon een reden klootzak!".
Hij heeft nog een keer gebelt om te melden dat hij afzag van verder contact.
Een maand of drie later liep hij in de stad vlak voor ons (mijn maten en ik, en nog vier anderen).
Hee, dat is m ! riep er een en toen hij omkeek schoten ze op hem af.
Ik hield ze tegen, laat maar, dat stuk stront is het niet waard ...... NOG niet.
Het volgende wat we van hem vernomen was dat hij naar spanje vertrokken was, definitief.
Veel jaren later is mijn moeder er nog op terug gekomen.
Ze vond dat we dat niet hadden mogen doen, het recht niet hadden.
Maar ik geloof niet dat ze het ons echt kwalijk genomen heeft.
Vanavond met m'n zoon mee naar de handbaltraining.
Dat vind hij leuk, en ik ook, tussendoor gooi ik soms een balletje mee.
Ik ben zelf dus geen handballer he ?
Als ik een bal toegeworpen krijg is de kans dat'ie uit m'n handen stuitert erg groot.
Maar als de conditietraining eenmaal afgelopen is, en het tactische deel begint, komen ze net één persoon te kort.
De trainer ziet dat ik gympies aan heb en wenkt me.
"Ga jij daar even staan, verdedigen."
Ze moeten dus over me heen gooien.
Da's leuk, want ik ben wel 1,95 lang.
Daarna het volgende deel, in groepjes van twee een aanval doen, en ik blijf voor het doel staan.
Daarna in groepjes van drie.
De trainer verteld ze precies hoe ze de aanvallen uit moeten voeren en wat ze evt. verkeerd doen.
Vervolgens wordt de meute in twee gedeeld, en van mij word verwacht dat ik blijf staan.
Nu is het menens, de aanvallers komen in met alle behendigheid en kracht die ze in zich hebben.
Nou heb ik veel wedstrijden gezien, en ik vind het een prachtsport, maar meedoen is andere koek he ?
Mijn adem staat me niet toe om erg veel weerstand te bieden tegen deze flitsend snelle jongens.
Het het valt me echt niet mee hoor !
Leeftijdsklasse 15 tot 18, maar als je zo eens rondkijkt krijg je eerder het gevoel dat het 18 tot 22 is.
Dennis duwt me met één hand opzij, en als Gerard per ongeluk een bal
tegen mij hoofd gooit tol ik driemaal om m'n as, maar ik blijf overeind
!
Ik heb wel veel gezien, maar als ik Jerom probeer te stoppen gaat mijn
arm om z'n nek in plaats van voor z'n armen, geen opzet, pure
onhandigheid.
Ik schrik me een ongeluk, maar het is niet ernstig.
Natuurlijk krijg ik een strafworp tegen.
Ik schijn zowieso nogal ruw te verdedigen, want iemand roept: in een wedstrijd had je al lang rood gehad.
Ik dim een beetje, beter ook, want ik snak naar zuurstof.
De trainer kan er wel om lachen als ik bij het volgende trainingsonderdeel even de boel laat voor wat het is.
"Valt niet mee he?"
Nee, valt zeker niet mee.
Maar hij geeft aan dat hij er geen moeite mee heeft als ik vaker mee wil doen.
Dat heeft'ie gezegt !
Dus zal ik maar wat vaker de gympies meenemen, en ook een sportbroekje,
extra t-shirt en een handdoek, want als ik even later in de kantine
opgedroogd ben stink ik als een varkensfokkerij.
Mischien krijg ik nog wel wat meer vaders mee, kunnen we een recreantenteam oprichten!
Het bierteam, klinkt wel he ?
In die tussentijd speelt me dat liedje van Peter Koelewijn door het hoofd.
Je wordt ouder pappa geef het maar toe
Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe
Je wordt ouder pappa
Je wordt ouder pappa
Een poosje terug heb ik m gevraagd om een dakkapel voor me te maken, en vanmorgen was het zo ver, de dakkapel komt eindelijk.
Als de eerste materialen met een touw naar boven gehesen worden blijkt dat ik de bouwvakkers nog wat leren kan over knopen.
Maar het gaat allemaal bijzonder goed, en al snel staat het kozijn op z'n plaats.
Daarna de balklaag erop, dakbeplating, diverse steunbalken worden er op gezet, loodslabben en zijbeplating aangebracht en inmiddels is het aardig gaan regenen, dus er gaat een dekzijl overheen.
Musje en Myette zitten tegen de gloeiend hete verwarming aan.
Na enige uren gezelligheid gaat de één na de ander weer richting huis.
