Hello evrybody

Het opstaan op de derde dag verliep niet anders dan de vorige dagen en telkens was het ontwaken met een zonbeschenen berg met in de verte de besneeuwde top.

Maar elke dag ontdekten we wel iets nieuws en zo was het ons ook opgevallen dat hier op 1650m hoogte enorm veel zwaluwen aanwezig waren.

Ja, als we er bij ons nog twee zien kunnen we al van veel spreken maar hier ging het over honderden.

Vooral ’s morgens kwamen ze de jongeren voeden in de nesten en was het een speciaal beeld van ze zien aan en af te vliegen naar het appartement rechtover ons.

Iets verder in het dorp zaten ze soms met honderd of meer op de reling van een appartement of gewoon naast elkaar op de rand van de dakgoot.

Maar we waren niet alleen gekomen om de rondvliegende zwaluwen te zien we wilden ook de rest van de prachtige natuur verkennen en dus trokken we op de derde dag terug onze wandelschoenen aan om daarna op de wandelkaart een route uit te kiezen.

De wandelroutes zijn aangegeven in kleuren zoals de skipistes om de moeilijkheidsgraad aan te duiden met het enige verschil dat je op ski’s altijd naar beneden glijd en dat je al wandelen heel wat te stijgen hebt.

Groen en blauw stonden als makkelijk aangeduid en rood en zwart voor moeilijk tot zeer moeilijk.

We zouden de eerste dagen onze benen nog wat proberen te sparen en dus besloten we maar voor een blauwe wandeling te gaan.

“le sentier des paquiers”, iets verder dan het appartement begon de wandeling via een klein smal pad dat ons iets later door het bos zou gidsen.

Onderweg liepen we ook langs een avonturenpark waar veel jeugdigere snotapen over kabels van boom naar boom kropen en zo een gans parcours aflegden waar ja alvast geen hoogtevrees mocht voor hebben.

Ons pad kronkelde zich een weg tussen de verschillende soorten bomen waar we regelmatig één of ander bergriviertje ontdekten waar het ene al vlugger stroomde dan het andere.

In feite bracht de wandeling ons van St-Francois 1650 naar St-Francois 1450 en ja wat is nu 200 m hoogteverschil hé.

Ter hoogte van het laagst gelegen dorpje klauterden we het bos uit en stonden we oog in oog met “les Demoiselles Coiffées”.

Opgelet het waren geen juffrouwen die juist naar de kapper geweest waren maar in feite de benaming die de montagnards hier aan een zeer speciaal natuurfenomeen gegeven hadden.

Een paar steile rotsen die na erosie als hoge schouwen zijn blijven rechtstaan en waar bovenop een grote steen is blijven in evenwicht liggen.

De hoogste juffrouw was niet minder dan 38m hoog en droeg een hoedje in de vorm van een rotsblok van 6x 3’5m en zo maar 130 ton.

Ja, het kan tellen als ge dat op uwe teen krijgt en vroeg of laat zal door het afslijten ook de steen wel naar beneden komen.

Na onze resem foto’s te hebben genomen en onze boterhammen naar binnen te hebben gespeeld konden we onze wandeling verder zetten en dus van 1450m terug naar 1650m gaan.

Wie had er hier juist gezegd dat 200m niks leek.

Amai mijne frak,hoewel we de terugkeer op een brede weg konden afleggen voelden we stap na stap onze benen opstijven.

Gelukkig hadden we tijd en oog voor alle details en zo stopten we af en toe om de vele vlinders of soorten sprinkhanen te fotograferen en zo even op adem te komen.

Waar we ook naar uitkeken waren de marmotten hoewel we deze in ruiger gebied dienden te zoeken en we waren nu al nieuwsgierig of we er ook dit jaar zouden zien zoals we ze soms met tientallen zagen verleden jaar.

De brandende zon die ons op onze wenken had bediend omdat we toch achter goed weer hadden gevraagd deed de zweetdruppels op ons lichaam parelen en af en toe moesten we wel even stoppen om toe te geven dat onze fysiek niet meer was wat het geweest was.

Och…na een paar dagen zouden onze benen wel terug in vorm zitten en om onze wandeling te zegenen besloten we maar na aankomst om het eerste beste terras uit te kiezen om ons lui in een stoel te laten vallen en ons te laten bedienen met een sangria.

Ja, sangria was nu wel geen specialiteit van de Savoi maar om daar direct een “Génepi” of twee naar binnen te kappen daar was het echt te warm voor.

Moe maar voldaan lieten we ons daarna terug afzakken naar het appartement waar we ons nog op een glas witte wijn trakteerden en waar mijn lief met volle moed aan het eten begon.

Lange avonden zouden het hier alvast niet worden.

In feite konden we het zeer goed stellen zonder tv en computer en was het vooral de vermoeidheid die ons naar bed lokte.

Lang duurde het meestal niet dat de bergen de echo van ons gesnurk weergalmden op weg naar de volgende morgen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Na een rustige en volgesnurkte nacht trokken we onze gordijnen van de slaapkamer open en hadden we zicht op een zonovergoten bergdal aan de ene kant en de groene bergweiden aan de andere kant waar de koeien en op de top aan het grazen waren.

Och…in Deftinge hadden we ook wel zicht op de koeien en de weiden maar hier was het totaal anders.

Nadat we ons uitgerokken hadden en de longen gevuld met zuivere lucht op het terras konden we aan het ontbijt beginnen en beslissen hoe we onze dag zouden indelen.

Het leek ons interessant van het dorp eerst te gaan verkennen en zo geschiede het ook nadat we ons aangekleed hadden.

Op 1650m hoogte was een short en een T-shirt zonder mouwen meer als voldoende en zo trokken we de straten van het dorp in.

Leuke winkeltjes allerhande die nog de solden aanprijsden en er was buiten onze verwachtingen ook een apotheker.

De sportwinkels zullen waarschijnlijk in de winter te doen hebben want het skimateriaal was alom zichtbaar.

Maar het dorpje herbergde in de zomer heel wat wandelaars en dus leefden de meeste sportwinkels ook op geoefende of niet geoefende wandelaars.

Waar we vaak halt hielden waren de vitrines waar de lokale specialiteiten te vinden waren.

De verschillende soorten “saucissons” deden ons al watertanden en we waren nog maar goed één winkel ver als ze ons daar al lagen toe te lachen.

Je kan het zo zot niet bedenken of ze maken er hier saucissen van.

Van geiten, runderen,varkens en zelfs ezels en bij deze laatste voelde ik mij plots bedreigd.

En dan waren er nog de verschillende smaken met noten, peper, tartiflette, Genepi en nog zoveel andere aroma’s die men hier voor het smaken krijgt.

En dan waren er nog de kazen zoals een “Tome de Savoi” of de Reblochon” waar men zelfs de Alpen en de koeien in ruikt.

Lang zou het allemaal niet duren voor we met worst en kaas naar het appartement zouden trekken en ons tegoed doen aan de lokale geneugten bij een fles witte wijn uit de streek die ons eerder wat zuurder leek dan andere jaren.

Na ons bezoek aan het dorp en de toeristische dienst besloten we om de wagen te nemen en tot op de Col de la Madeleine te rijden die niet verder lag dan 5 km van waar we logeerden.

We hoorden er vaak over spreken in de Ronde van Frankrijk en dus besloten we maar even te gaan kijken naar dat monument waar menig coureur zijn kuiten op stuk beet.

Maar ook nu reden we verschillende renners voorbij die het blijkbaar plezant vonden om hier komen af te zien.

Onder een drukkende zon en met temperaturen van om en bij de 30 graden gingen ze de strijd aan met de berg.

20km klimmen zonder ook maar één stuk plat, laat staan dat we stukken vals plat zouden ontdekt hebben.

Nee, het ene stuk al steiler dan het andere waar zelfs bij de geoefende renner de zweetparels met stromen op het hete asfalt vielen.

We waren zelfs mee aan het zuchten in de wagen als we ze bezig zagen.

Een paar nog redelijk vlot maar bij de meeste ging bijna het licht uit en zwalpten ze zigzaggend naar boven.

Eens boven op de col viel het ons op hoeveel wagens er geparkeerd waren en ook hier stonden verschillende kraampjes met lokale producten waar de toerist wel oog voor had maar waar de renners aan voorbijreden.

De meeste stopten wel op de top om hun fiets aan het bord van de Col de La Madeleine te plaatsen en er tijdens de rustpauze een foto van te nemen voor ze de afdaling zouden aanvatten en hun leven op het spel zetten tijdens een afdaling tegen hoge snelheid over smalle en kronkelende wegen waar het richting Moutiers zelfs moeilijk is om met twee wagens te kruisen.

Maar wij besloten om op de Col de La Madeleine onze eerste wandeling te beginnen.

Achter een café met terras liep een kronkelend pad naar boven en hoe verder we liepen hoe smaller het werd.

Onze fysiek liet zich al vlug voelen en de kuiten van een chauffeur lieten al vlug weten dat je hier niet teveel gas moest geven om buiten adem te geraken.

Ook mijn lief pufte met kleine longinhoud naar boven terwijl mijne jongste snotter als een berggeit naar boven huppelde.

Och…ver zouden we niet geraken want de hoogtevrees begon mijn lief parten te spelen en ons pad liep van smal naar smaller en van steil naar steiler waar we op zeker moment een schoon zicht hadden op de afgrond maar waar mijn lief liever rechtsomkeer maakte.

Via dezelfde weg trokken we dan voorzichtig naar beneden en belanden zo op het terras van het café waar we ons wat moed zouden indrinken met een lokaal wijntje.

Maar hoewel de Euro voor iedereen gelijk is zagen we toch nog een prijsverschil.

Met de warmte waren niet alleen hun glazen gekrompen maar vonden we de wijn een beetje aan de zure smaak.

We zouden de col later nog wel tegenkomen en dus besloten we maar om terug naar beneden te rijden.

Tussen de top en ons appartement konden we de wagen parkeren en we besloten om daar nog even te gaan wandelen.

Via een breed aarden pad kwamen we aan een splitsing waar we plots op een veel smaller paadje liepen en waar we na enige tijd een kabbelend bergriviertje moesten oversteken.

Om de vijf meter hadden we een ander panorama en dus was het vaak stoppen om op een paar meter tijd tientallen foto’s te trekken.

De sprinkhanen sprongen voor onze voeten in een landschap waar de rust zich liet horen.

Ja, een bloem zag er hier anders uit dan bij ons en vooral de achtergronden waren spectaculair.

Vlinders vergezelden ons van bloem naar bloem en zo liepen we het bergpad af in dalende richting om op zeker moment aan een splitsing te komen waar juist een dame aankwam lopen en waar we in ons beste Frans de weg konden vragen.

-Euh…bonzour madam, par ou va le chemin?

-Si vous aller tout droit vous pouvez rejoindre St-Francois en par l’autre coté il vous faut 2 heures pour rejoindre le lac.

Euh...die twee uren dat boezemde ons wat schrik in voor de eerste dag en dus besloten we maar om verder te stappen naar St-Francois.

Prachtige vergezichten en een overdonderend natuurschoon vergezelden onze moegestapte benen en zo kwamen we na een vermoeiende beklimming terug ons dorp.

Straffer was dat de wagen er nog een heel eind vandaan stond en dat ik daar nog eens achter kon om hem terug naar onze locatie te brengen.

Maar de start was alvast gegeven voor een mooie wandelvakantie hoewel ieder van ons zeker wist dat de fysiek zou moeten bijgewerkt worden.

Terug thuis was het koken en vlug in bed om de nacht aan te vatten naar een volgende dag.

Groetjes chauffeurke

 Dag 1 Deftinge – Saint-Francois-Longchamp

Na een slechte en korte nacht was het om drie uur opstaan geblazen en kon onze jaarlijkse vakantie eindelijk beginnen.

Op vrijdag 24 juli hadden we pak en zak gepakt en ook de wagen geladen.

Het is telkens een zenuwachtige bedoening en toch kijken we er elk jaar naar uit.

Van uit de keuken wordt er naar de badkamer geroepen van “hebt ge dat niet vergeten” en “hebben we de papieren mee” en “moeten we de friteuse niet meenemen” en, en ….

Elk jaar opnieuw gaan we minder meenemen en elk jaar opnieuw stel ik me bij het laden de vraag of ik beter geen grotere wagen zou kopen.

Om 3uur loopt de wekker af en is het startschot gegeven richting Frankrijk en meer bepaald Saint-Francois-Longchamp een bergdorpje gelegen op 1650m hoogte  en volgens de brochure gelegen op de col de la Madeleine die beter bekend is in het wielermilieu.

Normaal gezien trekken we al jaren naar dezelfde plaats maar dit jaar was alles al volgeboekt en boekten we “residence du mont blanc”.

In feite was dat mijn eerste vergissing omdat ik dacht dat alles wat met de Mont Blanc te maken had ook daadwerkelijk in de omgeving lag en dus aan de voet van de Mont Blanc in “Chamonix” maar eens terug thuis zag ik al vlug mijn vergissing in toen mijn lief mij de vraag stelde of ik toch nog iets op de kop had kunnen tikken.

-En bolleke hebt ge nog iets kunnen reserveren?

-Ja ja, we gaan naar de Mont Blanc.

-Ha, naar Chamonix?

-Euh ja zekerst wacht ik zal eens kijken op het papier,ha hier staat het “residence du Mont Blanc”

-Och dat gaat tof zijn zo aan de voet van de hoogste berg van Europa.

-Euh…maar wacht eens ik zie hier nergens Chamonix vermeld staan.

-Hoe?

-Euh…nee, de residentie noemt zo maar…

-Zeg manneken ’t zal toch weer geen waar zijn zekerst want u kennende, laat mij eens kijken.

-Euh…

-Maar kieken…residentie “Mont Blanc” ligt in Saint-Francois-Longchamp!

-Euh…dat zal daar dan dicht tegen liggen zekerst!

Toen we op de kaart van Frankrijk gingen kijken zagen we rond de Mont Blanc geen Saint-Francois liggen en moesten we al 120 km verder kijken om het bergdorpje te vinden.

Ja lap…nu stonden we daar schoon.

Maar bon zoals met al mijn avontuurlijke vergissingen zouden we er ook hier het beste van maken.

Het zou alvast een goedkope vakantie worden want we betaalden 370€ voor twee weken.

Ja, u leest het goed, voor twee weken en dat deed bij mij een beetje de schrik naar boven komen dat we of in de aap zouden gelogeerd zijn of in een boerendorp waar vijf huizen stonden.

De reis verliep vlot en het was pas in de laatste kilometers dat ik me nog van weg vergiste terwijl ik de weg al 20 jaar had afgelegd.

Maar geen probleem want het waren mooie kilometers langs schilderachtige dorpjes.

Na meer dan 930 km zagen we eindelijk het bordje staan naar Saint-Francois-Longchamp en dat was tevens de beklimming van de Col de La Madeleine.

Kronkelende wegen die ons van “La Chambre” (en dan bedoelen ze niet de kamer van volksvertegenwoordigers) van 450m boven de zeespiegel naar 1650m hoogte zouden brengen.

Mijn lief versteef  bij elke bocht en telkens er ons een auto voorbij moest in tegenovergestelde richting sloot ze de ogen om met een ongekende kracht mijn armleuning af te breken.

Ja, als ge u wilt ontspannen moet ge eerst wat gespannen zijn en dus was ze goed bezig.

Na bijna een half uur klimmen zagen we voor ons het vakantieoord opdoemen en het leek op het eerste zicht best mee te vallen.

Maar omdat onze reizen steeds een avontuurlijk en vaak ongewild tintje hebben wou het toch wel lukken zekerst dat ze “residence Mont Blanc” in “residence les 4 vallées” hadden omgedoopt.

Maar bon, wie zoekt die vindt en zo kwamen we eindelijk op het goede adres terecht en begaven we ons naar de balie van het vakantieoord.

-Bonjour monsieur.

-Bonzour madam je viens en vacances avec ma fiancé et mon jongste snotter.

-Ha, vous étes Belge ?

Ongelooflijk hoe die mannen u direct herkennen hé.

We kregen de sleutels en eens we de deur van het appartement openden was het een hele opluchting en viel de stress van mijn schouders.

Veel beter dan ik had verwacht en dus waren we niet verplicht van te kamperen.

Mijn lief begon met alle kasten open te trekken terwijl mijn zoon en ik de wagen begonnen uit te laden.

Na een uurtje was de klus geklaard en daar stonden we op ons terras met uitzicht op een paar bergen waarvan één nog een wit deken van sneeuw droeg en de anderen als een grijs en groen gebit getand boven het dal uittoornden.

Het was tijd om het dorp even te verkennen en het viel ons al vlug op dat onze weinig getrainde spieren het hier zwaar te verduren zouden krijgen in een dorp waar ze geen vlakke wegen kennen.

Naar de bakker was het eerst dalen en dan terug klimmen en ook voor een fles wijn of de krant zou het dalen en klimmen worden.

Om nog maar te zwijgen dat de wandelingen meestal nog andere koek zijn langs paadjes waar Jezus pas de dag ervoor langs geweest is om het gras plat te trappelen.

We ontdekten de winkeltjes en we waren nog geen uur ter plaatse of we vonden toch al een winkel waar ik blijkbaar goedkoop aan een paar ski’s zou geraken voor de volgende vakantie die in de winter zou gepland zijn.

Wat ons opviel waren de vele fietsers die de Col de La Madeleine wilden temmen en vaak leek het andersom.

Bij elke pedaaltrap parelde bij mij het zweet op het voorhoofd, juist van die mannen te zien afzien.

Jawadde, ge moet er veel goesting voor hebben dachten we luidop terwijl sommigen zwalpend over de kronkelende wegen reden met gelaatsuitdrukkingen die alles vertelden.

Op onze verkenning gingen we ook even aankloppen bij de toeristische dienst en die mannen verkochten ons een kaart met alle mogelijke wandelingen in het gebied waarvan sommigen voor zeer geoefende wandelaars zouden blijken.

Ja, in het hooggebergte telt men niet per kilometer maar in uren en dat hangt dan vooral af van hoe snel je stapt want den dienen die de kaart ontworpen had was blijkbaar een goed wandelaar.

Buiten konden we nog even het weerbericht nalezen en ook daar waren we met ons gat in de boter gevallen want de zon zou ons de ganse week vergezellen.

Ons appartement lag volledig bovenaan het dorp en tegen dat we terug thuis waren hing onze tong al tot aan onze knieën en moesten de wandelingen in feite nog beginnen.

Maar bon “l’aventure c’est l’aventure” en dus zouden we na een lange rit vroeg in ons bed kruipen om de volgende morgen echt op verkenning te trekken.

De donkere nacht omhulde de bergen waar een halve maan knipoogde naar drie Belgen met een plattekaasvel en waar de sterren flikkerden om ons te verwelkomen.

Maar ja, eens in een ander bed is het soms moeilijk de slaap te vatten en als ge op 1650m hoogte logeert is het best van er niet uit te vallen hé.

Maar bon, we doken de nacht in op weg naar de volgende morgen.

Groetjes chauffeurke