School in zicht

Af en toe schrijf ik een verhaaltje uit medeleven en dit hier is er ook zo eentje.

Ja, ik heb wreed afgezien in ’t school en buiten mijn hersenbreuk en mijn verstandverrekking had ik er ook nog een trauma en een allergie aan overhouden.

Na een heerlijke schoolvakantie komt de school terug in zicht.

De universitaire kleuterschool van Gemeldorp staat nog wel wat weggestoken, maar de grotere scholen kunt ge al van verre zien staan.

Stil maar zeker stevent men af naar de septembermaand en dan weet iedere leerling dat de lessenaar lonkt.

Natuurlijk loopt niet iedereen een trauma op en dat is nog een geluk.

Het begin van het schooljaar is ook een beetje winkelen en soms wordt het schoolmateriaal elk jaar opnieuw vernieuwd.

De boekentassen in ezelsleder zijn verleden tijd en tegenwoordig stappen ze modieus de schoolpoort binnen.

Een rugzak waar het merk zeer goed te lezen is of beter nog een kleine valies op wieltjes.

Ja, nog niet zolang geleden zag ik een leerlinge de school verlaten met zo een valies op wieltjes.

Ofwel had ze enorm veel materiaal mee of anders had ze al gepakt voor haar vakantie.

Ja, ik moet zeggen dat bepaalde winkels er gretig op inspelen om elk jaar opnieuw het schoolmateriaal aan te prijzen.

Kleuren en vormen zijn er om de keuze wat moeilijker te maken om dan nog maar te zwijgen van de thema’s die aangeschreven worden.

Jurasik park was nog maar uitgestorven dat de simpsons daar al op alle kaften afgebeeld staan.

Je kunt het zo gek niet bedenken of je kan er mee naar ’t school.

In mijnen tijd bestond dat niet, hoewel ik ook graag nonkel Bob en tante Terry op mijn kaft had zien staan.

Het is een zeer eigenaardig fenomeen, hoe iedereen de rekken afschuimt op zoek naar de schoolmode van dat jaar.

Ja, of het nu goede of slechte leerlingen zijn het speelt geen rol, iedereen wil er eerst en vooral goed voorkomen.

Boekentas moet geassorteerd zijn met de pennendoos en ook de schriften moeten herkenbare punten dragen van buiten de schoolpoort.

Persoonlijk heb ik het nooit gekend, want mijn materiaal was nooit echt versleten op een paar uitzonderingen na.

Ja, ik was voorzichtig met mijn schoolgerief en na een paar jaar leek het nog als nieuw.

Natuurlijk werd mij ook de vraag gesteld of ik niets nodig had voor ’t school en dan moest ik ook antwoorden dat ik bepaalde zaken nodig had omdat het zo in het budget van de familie voorzien was hé.

Ik kocht mij dan een nieuwe gom omdat ik de andere naar de ene of de andere had gesmeten en hem nooit teruggekregen had.

Nieuwe potloden kocht ik ook omdat ze bijna allemaal opgepeuzeld waren tijdens het nadenken.

En elk jaar kocht ik meestal ook een nieuwe lat.

Ja, ik kocht elk jaar een langere omdat ik elk jaar leerde van langere strepen te trekken hé.

Op den duur stapte ik met een T lat de schoolpoort binnen terwijl mijn schrift geen centimeter gegroeid was.

Nee, ik kan zeggen dat ik een zeer goedkope student was en dat het enige wat ik echt versleten heb in ’t school mijn broek was.

Daarom dat ze mij lang in korte broek naar de klas lieten gaan.

Vaak zit ik zo aan de details te denken en dan denk ik dat de jeugd van tegenwoordig zoveel nostalgie moet missen.

Het inktpotje en pen en al dat moois waar ik nooit veel gebruik heb van gemaakt maar dat zo leuk stond in de klas.

Vandaag wordt de vulpen met vulling behuisd en vaak wordt ze zelfs niet meer gebruikt omdat het modernisme ook daar zijn intrede gedaan heeft.

Wie weet stapt de leerling binnen een paar jaar wel met een laptop de klas binnen en zijn alle accessoires wel verleden tijd, zoals er ook voor de oudere generatie al veel naar het verleden is verwezen.

Och…of ik nu uitgedost was met de allernieuwste snufjes of zonder iets de school binnenstapte het heeft nooit mijn studies beïnvloed.

Nee, ik ben met dezelfde bagage buitengekomen dan dat ik was binnengestapt en dat was met veel fantasie en volgeschreven strafbladen.

Natuurlijk mag dit cursiefje de vlijtige student niet beïnvloeden want de tijden zijn veranderd hé.

Vandaag is het nodig van een diploma te halen, ook al hebt ge later geen goesting om te werken.

Vandaag praten we over een A1 of een A2 diploma, terwijl ik moet zeggen dat ik zelfs geen A4 kan voorleggen, maar anderzijds toch met de A1 mocht rijden.

Ja, zo ziet ge maar hoe men ons kan tegenkomen hé.

Sommigen zullen zich wel afvragen hoe het mogelijk is dat chauffeurke zo een trauma heeft overgehouden aan zijn studiejaren maar dat is een verhaal dat veel langer dan dit cursiefje zou zijn.

Maar zoals de leraar vroeger zei, het zal wel tussen mijn oren gezeten hebben.

In feite was het contrast te groot om de blauwe hemel van Deftinge te moeten wisselen voor een zwart bord.

De goudgele en groene velden staken dan weer fel af tegen de grijze koer waar het spelen was in gesloten vrijheid.

Om nog maar te zwijgen dat ik bij mijnen bompa de korsten van mijnen boterham mocht aan de kiekens geven en dat ik ze in ’t school zelf moest opeten ppfff.

Ja, de school heeft mij totaal veranderd!

En zeggen dat als ik naar de foto’s kijk van voor mijn schoolperiode dat ik een schone jongen was.

Tijdens mijn schoolperiode ben ik fysiek veel veranderd?

Ja, ge kunt er mee lachen maar mijn oren zijn groter geworden en staan van mijne kop doordat er aan getrokken werd en ook mijn haar werd langer getrokken dan dat het normaal gezien moest zijn.

Ja ja, hoe slechter ik studeerde hoe meer ik bij de coiffeur moest!

Vandaag zijn het andere tijden en zie ik de meeste jeugd met een lachend gezicht naar de schoolpoort fietsen.

In feite zou ik nog eens ergens een klas willen binnen stappen om te vergelijken.

Mij tussen die jonge snotters zetten om ze eens in de gaten te houden en te zien hoe de tijden verschillen.

Maar ja, stel u voor dat de juffrouw mij daar plots naar het schoolbord roept en mij daar een vraag stelt…

Oei e oei ik mag er niet aan denken dat ik niet zou weten of Deftinge nu de hoofdstad van Lierde is of dat in Geraardsbergen het oudste Manneken-Pis staat.

Stel u voor dat die klein mannen dat wel zouden weten en mij daar staan uitlachen.

Of erger nog dat ik in mijn vroegere gewoonten zou hervallen en daar met een pak straf naar huis zou komen.

Nee, ik blijf in mijn kot, ik heb hier al schrijfwerk genoeg.

Maar straks kijk ik toch even door het raam, al was het maar om de schoolgaande jeugd naar de schoolpoort te zien stappen waar ook van mij nog herinneringen liggen.

Groetjes chauffeurke

Het 100^ste cursiefje

Toen verleden week mijnen boekhouder mijn boeken terugbracht sloeg hij even de beiaard open die op mijn salontafel lag.

Meestal leg ik zo een paar gazetten in huis voor als er eens volk komt en dat we niets te zeggen hebben tegen elkaar.

Ja, zo kunnen ze toch wat nieuws rapen uit de geschreven pers hé.

De Beiaard leg ik altijd bovenaan omdat als ze dan toch beginnen te tetteren het meestal over onze streek zou gaan.

Maar toen mijn boekhouder daar plots het blad opensloeg en bij mijn cursiefje terechtkwam zag ik hem mijn richting uitkijken.

-Zeg chauffeurke, hoeveel cursiefjes heb jij zo ondertussen al geschreven?

-Euh…hoe kan ik dat nu weten, die staan niet genummerd in de beiaard hé!

-Jamaar ’t zou toch eens leuk zijn te weten hoeveel ge er al geschreven hebt om later in de statistieken te zetten.

-Euh…awel ik zal ze eens tellen om u een plezier te doen.

Toen hij de beiaard had uitgelezen en mijn fles jenever had uitgedronken was hij ribbedebie en ging ik uit curiositeit de cursiefjes tellen.

Opgelet dat is een gans werk want sinds ik in de beiaard verschijn heb ik ze allemaal bijgehouden en moest ik dus alles opnieuw lezen om te weten hoeveel er onder mijne naam instonden hé.

Ik dacht het mij eerst nog gemakkelijk te maken door naar de “online site” van Lierde te gaan omdat ze daar ook verschijnen nadat ze in de beiaard hebben gestaan, maar de webmaster was ze toch wel vergeten te nummeren zekerst.

Zestien keren heb ik moeten hertellen!

Awel potverdekke ge gaat mij niet geloven maar ik telde er 99.

Dat wil nu toch wel lukken dat ik hier aan het 100^ste cursiefje bezig ben zekerst!

Ze hadden mij altijd gezegd dat 100 iets speciaal was en dat zal ook wel zo zijn als ik rond mij kijk.

Een honderdjarige staat dan meestal met zijne foto in de gazet of komt zelfs op tv om daar buiten asem al die kaarsen uit te blazen.

Toen ik in de tijd mijn honderdste blad straf kreeg in ’t school werd dat ook gevierd en kreeg er dan nog direct een paar bij.

Maar nu ik hier aan het 100^ste cursiefje bezig ben stel ik mij de vraag wie dat allemaal bijhoud en wie er aan uw deur komt bellen om u dat te zeggen.

Normaal gezien komt de burgemeester of de schepenen met hunne tricolore sjaal aan uw deur met een “boké” bloemen hoewel dat in mijn geval een vulpen of een potlood van de gemeente mag zijn.

Awel ik heb deze week niemand gezien.

Op den duur begon ik te twijfelen want als ge zo maar tot uw 15^e naar ’t school geweest zijt kan men er een paar cijfers naast zijn.

Maar om zeker te zijn had ik mijne zoon nog eens laten hertellen en hij kwam ook op 99 uit.

-Ziet ge wel dat ik juist geteld heb!

-Maar pa uw rekening kan toch niet kloppen want ge schrijft toch ook nog verhaaltjes en cursiefjes op het internet.

-Euh…potverdekke die heb ik niet meegeteld, wacht ik zal rap eens tellen.

Natuurlijk moest ik even teruggaan in de tijd van toen ik mij een computer had aangeschaft en daar opnieuw beginnen tellen.

Ik beperkte mij door mij uitsluitend aan de cursiefjes en de kortverhalen te houden en na een periode van zes jaar blijkt de teller hier over de 2000 te staan.

Het was serieus verschieten want daar zijn de cursiefjes van de beiaard, het Manneken-Pis en de schamele dichtwerken niet bijgeteld.

Daar stond ik nu met mijn 100^ste cursiefje voor de beiaard dat in het niets leek te verdwijnen bij de massa schrijfsels die door de jaren mijn verstand gebroken hadden.

En toch is een cursiefje in de beiaard iets speciaal!

Het wordt niet gelezen in een virtuele wereld, maar het wordt nog doorbladerd door mensenhanden.

Nadat men het laatste blad terug heeft dichtgeslagen laat de inkt soms zijn zwarte sporen na op onze handen en prent men het regionale nieuws in ons geheugen.

Vroeger was de vrijdag voor mij visdag maar de laatste jaren is de vrijdag “beiaarddag”.

De voorpagina wordt meestal gelezen tussen twee beten in mijne boterham bij het ontbijt en daarna neem ik het nieuws mee naar het werk waar ik hem verder koester.

Tussen twee ritten neem ik het regionale nieuws door en op het toilet vul ik het kruiswoordraadsel in.

Op de trein neem ik de achtergronden door en deze worden vaak verder gelezen tijdens het avondeten.

Och…ik hoor u al zeggen dat lezen tijdens het eten ongezond zou zijn, maar ik heb nog nergens gelezen dat de beiaard lezen schadelijk zou zijn voor onze gezondheid.

Elke rubriek is door een mens geschreven en hoopt zo zijn weg te vinden naar het lezersoog.

Elke pen heeft zijn of haar manier van vloeien en zo zal ook elk schrijfsel verschillend zijn.

Nieuws,educatief,geschiedenis,editoriaal,gedichten,cursiefjes of mijne zever liggen er voor evenveel verschillende lezers.

En of het nu het 100^ste of het 1000^ste schrijfsel is elke schrijver probeert iets te brengen op zijn manier.

Soms omkaderd de fantasie de realiteit en moet de lezer even moeite doen om ook tussen de regels te lezen.

Onlangs vroeg iemand waar ik de inspiratie bleef halen.

Ik ben vlug gaan kijken in het woordenboek wat het woord “inspiratie” wou zeggen en ze verklaarden het als “ingeving of inblazing”.

Ik kon dus met een gerust geweten vertellen dat ik niets meer schreef dan wat mij ingeblazen werd en voor de rest moest ik maar gewoon rond mij kijken.

De inspiratie loopt hier in mensenvorm voorbij mijn deur maar groeit hier ook in alle hoeken van onze dorpen(gemeente).

Ze stroomt door de beken en bloeit in de velden.

En af en toe graaf ik diep door de jaren om zelfs daar de inspiratie te delven en naar boven te halen.

Natuurlijk ga ik ze ook af en toe wat verder zoeken al was het maar om te vergelijken.

Maar vandaag zit ik hier nu met mijn 100^ste cursiefje en stel mij de vraag over wat ik nu in feite ga schrijven.

In feite had ik ze beter niet geteld en dan had ik ook mijne kop niet moeten breken.

Weldra komt de schoolperiode er terug aan en had ik daar iets kunnen over schrijven.

Natuurlijk zijn de cursiefjes een paar dagen voor de publicatie geschreven en wie weet komt het gemeentebestuur hier toch nog met de fanfare van “sesjans”.

Dat zal dan in elk geval voor het 101^ste cursiefje zijn want nu ga ik eerst op zoek naar wat inspiratie.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

De betekenis van een dier in een huisgezin is hedendaags totaal anders dan vroeger.

De tijden dat men een hond had om te helpen is vervlogen tijd en vandaag komt het er vaak op aan van een hond of wat dan ook te hebben.

Het kleine salonhondje is ondertussen uitgegroeid tot de volwassen Deense dog die uit de zetel puilt of de Yorkschire die de voeten warmt.

De hond weerspiegelt vaak het imago van het baasje, maar het baasje is vaak in de dierenliefde de betekenis van het woord baasje vergeten.

De laatste weken hebben we ons vaak bedenkingen gemaakt bij het woord baasje en ook bij het woord hond .Soms denk ik dat het baasje de hond is en dat de hond het baasje vervangt.

Toen we onlangs (ik en mijn lief) rustig zaten te genieten van een zomerse dag op een bank aan de gavers keken we ook naar de voorbijgangers en hun huisdier.

Ja, want het maakt nu deel uit van het landschap en dan kan je er niet naastkijken hé.

Vooral wanneer het storend is.

Wat dacht je van de hond die aan de lange leiband liep en tot aan onze bank kwam om gewoon zijn poot op te heffen tegen de bank waar de urine tot op mijn broek en schoenen spuitte.

Toen ik mij wegtrok trok ook het baasje aan de leiband en haalde de hond wat dichter met de sussende woordjes van wat doe je nu, terwijl de rest van het gezin de lach op het gezicht kreeg van het had toch iets leuks en het zou passen in een programma van de verborgen camera.

En ik, ik keek gewoon met boze blik om niet te hervallen in mijn verleden want anders had ik de hond waarschijnlijk een stamp tegen zijn kl..en gegeven het baasje zou waarschijnlijk een duik in de gavers genomen hebben.

Maar nee, ik hield mij koest zoals het een hond ook zou aangeleerd moeten zijn.

Natuurlijk zijn alle honden de braafste en zijn alle baasjes de beste.

Ik stel mij juist de vraag wat koest nog voor betekenis heeft als het baasje gewoon zijn ding doet.

Toen we onlangs op het strand liepen (waar honden verboden zijn of op bepaalde plaatsen aan de leiband moeten gehouden worden) viel het ons op hoeveel honden er vrij liepen.

Het was makkelijk te tellen want er liep geen een aan de leiband.

Eerst dachten we nog dat aan onze Belgische kust de “Bruine dolfijn” zijn intrede had gedaan, maar in feite was het niet meer dan de zoveelste str..t die tussen de schelpen lag en waar de vliegen zich tegoed aan deden.

Och…we kunnen ons ongenoegen eens uiten en de zaken van op afstand bekijken.

In feite is het zoals vele zaken, iedereen betekent voor zijn huisdier wat hij wil en het huisdier is voor velen het perfecte huisdier als men de ogen sluit voor wat niet kan.

Iedereen is dan baas en elke hond blijft hond.

Moet men nu de baasjes gaan opvoeden om de hond uit te laten?

Nee hoor, want ik ken er verschillenden die naar school gaan om te leren.

Ik bedoel dan wel de hondenschool hé, en deze haalt blijkbaar niet veel uit als het over de mentaliteit van de mens aankomt.

Nee, laat de mens zijn ding maar doen en ook de huisdieren passen zich wel aan bij de mentaliteit van zijn baasje.

Ik ben ondertussen naar ’t school geweest om te leren hoe ik met bepaalde zaken moet omgaan.

Heel eenvoudig….ik zwijg en probeer met mijn ogen mijn ongenoegen te uiten.

Ja, stel je voor dat ik iets zou willen zeggen, dan zou ik terug naar ’t school moeten om te weten tegen wie ik iets zou moeten zeggen.

Tegen de hond?

Tegen het baasje?

Tegen de twee?

Och…ik heb geleerd van te relativeren en te filosoferen en onlangs kreeg ik te horen dat het trappen in een hondenstront geluk brengt op financieel gebied.

Wel ik heb deze morgen staan springen in een str..t voor mijn deur voor ik mijn lottoformulier heb binnen gedaan.

Ik hoop maar juist dat hij groot genoeg was, want anders zal ik het baasje eens moeten aanpakken om te vragen of hij zijn hond geen grotere kan laten sch....n want mijn financiele toekomst hangt er toch maar vanaf héJ)).

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Vandaag start de laatste week van mijn lange verlofperiode.

Ja, persoonlijk vindt ik het ook wat teveel van het goede want wat doet een mens zoal hé.

Temeer het een kwakkelweer was en we onze vakantie in ons eigen regenlandje hebben doorgebracht.

Och geen nood, vanaf volgende week ga ik drie weken werken en dan ben ik er terug twee thuis.

Misschien dat we daar dan wel even de valiezen nemen.

Anderzijds ben ik zo aan mijn schrijfsels gebonden en aanzie ik dat ook een beetje als reizen.

Ik trek met mijn pen woorden die naar andere virtuele oorden reizen en zo kom ik toch ook eens buiten hé.

Sommige woorden blijven hangen en andere reizen gewoon door.

In feite kan ik met woorden alle kanten uit.

Ik hoef maar de woorden valies, vakantie, strand, zon en parasol te schrijven om mij een beetje in vakantie te wanen.

Ja, het mag buiten water gieten, met een paar pennentrekken schrijf ik zo de zon voor ogen.

Soms is het moeilijk te begrijpen als de lezer zich niet kan inleven in de woorden van de schrijver als het over een gemoedelijke uitleg gaat.

Maar veel beter gaat het als de schrijver de lezer meeneemt op reis.

Och misschien moeten we het maar eens proberen.

Toen ik deze morgen ben opgestaan en door het raam keek zag ik een paar wandelaars op het witte strand.

De zee klotste op een rustig ritme haar witkolkende golven steeds op dezelfde plaats neer.

Een landschap van zee strand en palmbomen werd mij aangeboden en dat bracht mij in gedachten ook tot rust.

Ongeschoren stapte ik iets later ook het strand op en voelde de korrels tussen mijn tenen.

Af en toe kraakte een kleine schelp onder mijn gewicht en in de natte stroken liet ik achter mij mijn eigen sporen na.

Sporen die telkens door zeewater werden gevuld alvorens diep het zand in te trekken.

De zon brandde van ’s morgens en weerspiegelde de mooiste vormen op het zeeoppervlak.

Af en toe ging ik in het zand zitten, soms met mijn gezicht naar oneindig om ver aan de horizon iets proberen waar te nemen.

De horizon die de grens was tussen mij en mijn fantasie.

Eens ik achter de horizon zou verdwijnen zou ik terug in het dagelijkse leven stappen en zou mijn vakantie plots ten einde zijn.

Ja, zolang ik bleef zitten in mijn fantasie was het heerlijk vertoeven op stranden van zowel bewoonde als onbewoonde eilanden.

Soms was de fantasie zo hevig dat ik de wind hoorde spelen tussen de palmbomen.

Ik hoorde af en toe het gekrijs van inheemse vogels en zelfs diersoorten die men uitsluitend in tv reportages ziet kwamen mij voor ogen.

Op mijn wandelingen raapte ik de mooiste schelpen op en af en toe ging ik ook even voelen aan het frisse zeewier dat telkens overspoeld werd met de witte koppen van de aanspoelende golven.

De eerste dagen liep ik op de rand tussen strand en water, maar na een paar dagen overspoelden de golven mijn enkels.

Ja, soms liet ik ze toe tot boven de knie en verschoot telkens van het frisse water dat mij wakker schudde.

Verder dan dat mocht ik niet gaan, want anders zou ik te wakker worden en plots uit mijn fantasie ontwaken.

Mijn vakantie zou dan abrupt stoppen en van het rustige strand zou ik dan plots terug aan mijn schrijftafel aanspoelen.

Tussen eb en vloed zou ik mij dan terug moeten inleven om mijn pen te nemen om op reis te gaan.

Maar geen nood, mijn pen brengt mij wel naar andere oorden.

Soms rustig soms druk!

Ja, het is niet altijd vakantie of verlofperiode en zeker niet voor mijn pen, die het altijd druk heeft, al was het maar om in een verlofperiode over vakantie te schrijven.

Ja, zoals ik zei, mijn pen doet mij soms een beetje reizen en met veel plezier neem ik de lezer mee.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Volgens sommigen zit ik in mijn dichterlijke periode en ze zullen wel gelijk hebben.

Ja, de laatste tijd heb ik zoiets van hoe ga ik mijn dag beginnen.

Een gedicht is een opwarming en dus laat ik de korte gedichten de iets langere teksten voorafgaan.

Een gedicht is meestal de interpretatie van de schrijver naargelang gemoedstoestand, maar daar hoeven jullie bij mij niet te diep op in te gaan.

Gezelle schreef ook honderden gedichten die niets met zijn eigen persoon hadden te maken.

Om niet eentonig te worden wissel ik ook af en toe even van inktpot en dop ik mijn pen niet volgens gemoed maar volgens de inspiratie.

En omdat ik hier nu toch over de inktpot spreek, zal ik daar nu maar mee beginnen zekers!

Ik wens ieder van u alvast een mooie en zonnige dag toe.

Inktdruppels

Inktdruppels trek ik uit elkaar

met ijzeren pennen

hoekig of rond

tot ze letters vormen

telkens dop ik opnieuw

niet altijd vlekkeloos

aan elkaar gehecht

maak ik ze tot woorden

evenwichtig plaatsend

volgens schrijfkunsten

op evenwijdige regels

tussen komma’s en punten

soms spannen mijn vingers

emotie en lach

en trek ik ongewild

inkttranen op maagdelijk wit

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Volle maan

Volle manen

draven

tussen wolken

en sterren

galopperend

boven

aarde

en oceanen

kraters

slaan

sporen

als hoeven

wedrennend

tegen de tijd

tussen half

en vol

Groetjes chauffeurke

De laatste reis

Klepels slaan

de laatste tonen

bronstig

om zich heen

tranend verzamelen

rond gesloten kist

kransen

omringen ’t verleden

op handen gedragen

naar hemelpoorten

slenterend

als laatste reis

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Verzopen velden

weerspiegelen boeren

met handen in de heupen

droog wachtend

maïsvelden

verzopen als rijst

hoog boven het koren

dat met vlagen gaat liggen

gekiemd verdronken

vergaat hun oogst

hard labeur

verdrinkt in tranende ogen

groetjes chauffeurke