Hello evrybody,

Gisteren was ik ne keer gaan wandelen in het dorp!
Met zo'n koud weer en temidden van de week ziet ge daar niveel volk rondlopen natuurlijk.
Geene mens om tegen te klappen, niemand die u goeiendag zegt.
Ppfffffffffffff azo een triestig dorp dat da is waar ik woon!
Ik was dan maar verder naar het kerkhof geweest, en ne keer tot aan de zerk van mijne vriend Rogéke gegaan.
Zijne steen lag er bevroren bij, en er stond nog een rieten mandje als enig aandenken aan één of ander bezoek.
Ik keek naar zijne foto op de grafzerk, en da wil toch wel lukken dat er daar telkens nen traan onder zijn oog hangt.
Pppfffffffffff en ik die al tegen geen verdriet kan!!
In de lente is het nen druppel ochtendnevel, in de zomer nen traan van zonnecondensatie, en in de herfst nen regendruppel.
Telkens veeg ik dan diene traan van zijne gezicht om da verdriet te wissen hé!
Gisteren wou ik dat ook doen, maar dienen druppel was daar toch wel aangevroren zekerst!!

-Wat staat gij hier te doen chauffeurke??
-Euh.....awel dienen traan van uwe foto vegen hé Rogéke!!
-En gaat het?
-Euh......ha precies ni want hij plakt met da vriesweer serieus vast.
-Ja, chauffeurke er zijn zo van die perioden waar ne mens meer verdriet heeft dan andere dagen hé.
-Ha ja????
-Ja, tijdens mijn leven had ik ook soms verdriet, maar daar was het mijn verdriet, en zag ik niet altijd dat van een ander.
En nu ik hier onder mijne grafzerk lig moet ik niet meer aan mij denken, maar zie ik het verdriet van een ander hé!
-Jawadde, da moet daar triestig zijn Rogéke!!
-Wij voelen hier ook de rust en de lach van een ander hé.
-Ja ge hebt het mij al verteld!
-En hoe is het met u chauffeurke?
-Euh.....awel,.....goed en ni goed....!
-Wat is dat voor een antwoordt?
-Awel ja, ik heb ook verdriet.
-Verdriet, en ge leeft nog?
-Euh.....ja vaneigens!
-Ja, dat is soms nog erger, want ik zie hier wel het verdriet maar voel het niet.
-Ja manneke, 't leven is ni simpel hé.
-Chauffeurke, het leven is niet simpel omdat men het zo wil of niet wil.
Waar ik hier lig, heb ik niks meer te willen.
Het leven kan mooi zijn, en uit alles moet men een les trekken, zowel uit de goede als uit de slechte zaken.
-Ja Rogéke, 't is toch niet altijd gemakkelijk zenne.
-Nee ik weet het chauffeurke!
En weet ge wat er nog erger is bij u!
Gij leeft in twee werelden!
-Hoe, ik leef in twee werelden...????
-Ja chauffeurke, ge leeft in uwe wereld als Erwin, en in nen virtuele wereld als chauffeurke.
-Ha ja, dat is waar.
-Als ge als Erwin verdriet hebt dan is dat al heel erg, maar als ge als chauffeurke verdriet hebt, dan hebt ge twee maal verdriet want uw virtueel persoon is een onderdeel van uwe echte persoon.
-Euh.......mmm....ja zekerst.
-Daarmee wil ik zeggen dat ge kunt verdriet hebben en ook kwetsen.
En dat in welke wereld je ook leeft.
Behalve in de wereld waar ik hier lig, maar daar streeft niemand naartoe.
Zou het dan niet beter zijn van zoveel mogelijk vreugde en vriendschap te brengen in al deze werelden waar er nog leven is!
-Euh......awel vaneigens Rogéke, ge hebt weer eens gelijk.
Awel ik ga dat ne keer direkt gaan schrijven zie, en zeggen dat ik nog just in ne wereld van vreugde en vriendschap wil leven of dat ik anders rap den hof zal af zijn.

Ondertussen was de zon met een straal door de wolken gekomen, en hoe eigenaardig het soms kan lopen, de druppel op Rogéke zijn wang was ontdooit.
Ik veegde hem af, en dat geeft me steeds een raar gevoel.
Rogéke is er niet meer, en het enigste dat ik nog kan is zijne foto schoon houden en zijne grafzerk sieren.
Het zijn die momenten waar ik ook verdriet heb, maar op een ander manier.
Virtueel heb ik verdriet omdat ik mensen zou kunnen verliezen terwijl ze er nog zijn.
Maar hier heb ik verdriet omdat ik iemand kwijt ben die nooit meer terugkomt.

Ik stap dan telkens via een veldbaantje naar huis omdat de mensen mijn tranen niet zouden zien.
Maar telkens weer heb ik zoveel bijgeleerd.
Bedankt Rogéke

Groetjes chauffeurke