|
Hello evrybody,
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
1981
Den trouw en de huwelijksreis lagen achter de rug, en nu was het op jeugdige leeftijd door het leven gaan als man en vrouw.
We gingen dagelijks werken, want elke maand moest er geld zijn om onze volwassenheid te betalen.
Twee wagens en een appartementje van 18000bfr zonder lasten.
We moesten dan ook nog af en toe eten, en ook het schaatsen koste geld.
Hoewel ik nu al een paar jaar op het ijs stond, leerde ik nog elke dag bij.
Ik was ook begonnen met gewichttraining en droogtraining.
Vroeger ging ik alleen of met andere supporters naar de wedstrijden kijken, maar nu had ik een madam aan mijnen arm hangen.
We hadden op de ijsbaan veel kennissen, en sommige waren vrienden geworden.
Maar op de ijsbaan kwam er enorm veel volk, en je wist nooit wie er achter de persoon verscholen zat.
Zo schaatste Patrick Haemers regelmatig op de ijsbaan van posseidon (Brussel-Woluwe).
En was Marc Dutroux een regelmatige bezoeker van de ijsbaan van Charleroi en Brussel.
Deze laatste schaatste ik regelmatig tegen het lijf tijdens de publieke beurten in het weekend.
Maar nooit zou je er een monster in herkend hebben.
En wie weet wie er nog allemaal kwam zonder dat we hun bedoelingen kenden.
De schaatsbaan was een ontmoetingsplaats zonder controle.
Maar bij mij lag het accent echt op het schaatsen en op vorderingen maken.
Veel meer dan de ontmoetingen die er vanaf hingen.
Mijn vrouw schaatste ook tijdens de publieke beurten, en had er ook haar vriendinnen.
Als er geen wedstrijden waren, gingen we in de weekends vaak naar andere ijsbanen, en al vlug was er een ganse horde aanhangers die mee reisden.
Het was dan de dag deels in de stad doorbrengen met een wandeling en een restaurantje.
En de rest van de tijd werd op het ijs doorgebracht.
Ik was zodanig door de ijsmicrobe gebeten dat ik ook nog eens alles beginnen verzamelen was, wat met schaatsen te maken had.
Na enige tijd, kon ik bij mijn verzameling een eerste medaille toevoegen.
Maar hoewel die eerste overwinning een geweldig gevoel gaf, betekende die medaille niet zoveel voor mij.
Het was vooral het verslaan van de concurrent die mij meer genoegen gaf.
Wat in mijn hoofd zat, moest uit mijn schaatsen komen.
Ik kon met bewondering naar andere schaatsers kijken, maar had het moeilijk als ze soms beter warenJ))
In Doornik was er een zeer kleine ijsbaan, en daar werd onder het publiek wedstrijdjes georganiseerd.
Het was dan gedurende een aantal minuten om ter snelst schaatsen.
Iedereen wou hier zijn kunnen laten zien, en men zat op zon kleine ijsbaan al vlug met tientallen personen van elke leeftijd die letterlijk en figuurlijk door de bochten vlogen.
Maar zoals ik mij optrok en voorbeeld nam aan betere schaatsers, deed zich ook hetzelfde fenomeen voor rond mij.
Op vele ijsbanen kwam men mij vragen hoe men het best leerde schaatsen.
Mijn antwoorden waren precies en duidelijk.
Ik legde de basis uit, en het hielp vele mensen vooruit.
Maar nooit had ik hier gedacht dat ik later zelf als lesgever en trainer op het ijs zou staan.
Met een bevriend koppel, waren we op een dag aan het praten over buitenlandse ijsbanen en wintersport.
We zaten zo druk in ons gesprek, dat we maar besloten samen op reis te gaan en eens te genieten van een weekje wintersport.
We vertrokken naar Crans Montana (Zwitserland).
We hadden skis gehuurd en ook onze schaatsen waren meegereisd.
Mijn eerste werk was de schaatsbaan gaan verkennen.
Het was een kleine buitenbaan.
De mensen reden rondjes op zachte muziek, en het leek allemaal erg gezellig.
Ik kon niet wachten om de schaatsen aan te trekken, en nog dezelfde dag stonden we daar op het ijs.
We gingen aan die Zwitsers eens laten zien hoe men in België op de schaatsen stond.
Zonder enige opwarming reden we daar in volle vaart een paar rondjes afgewisseld met een paar sprongen.
Maar plots werd er op een fluitje gefloten en moesten we naar de kant gaan.
Een persoon wist ons te zeggen dat ze hier de rust wilden behouden en dat ze onze manier van schaatsen niet erg op prijs stelden.We werden dan ook vriendelijk verzocht om de ijsbaan te verlaten.
Jawadde, dat hadden we nog nooit meegemaakt.
Het was eerst een zware slag, want we zouden de ijsbaan de rest van de week moeten missen.
Maar anderzijds begreep ik de reactie van die persoon zeer goed.
Ze waren niet alleen gesteld op rust, maar ook op veiligheid.
Het was voor mij ook een zeer goede les, en heb er de rest van mijn leven rekening mee gehouden.
Hoewel het er vaak nog zeer snel aan toeging op andere ijsbanen tijdens publieke beurten, was de veiligheid de eerste noodzaak.
We waren de rest van de week dan ook naar het skiën verwezen.
De skilatten waren een stuk langer dan de schaatsen, en dat was een enorm verschil.
We hadden het nut niet ingezien van lessen te nemen, en dachten dat er niet zoveel verschil zou zijn met het schaatsen.
Ons evenwicht zou ons wel helpen.
Maar toen we die bottinnen aan onze voeten deden was er al een groot verschil.
Daar nog eens die skilatten onder, en het was ons snel duidelijk dat er hier wat zou afgelachen worden.
We keken op een plannetje naar de skipistes, en we namen een skilift naar boven.
Het was daar al een gans spel om diene zetel te verlaten, want we lagen daar alle vier op de grondJ))
De vrouwen zagen het al niet zitten, en hoe meer we ons ernstig probeerden te houden, hoe meer er gelachen werd.
Een kleine helling bleek al vlug een ganse onderneming.
Na vallen en opstaan waren de vrouwen het zo moe dat ze de skis uitdeden en de lift terug namen naar benedenJ))
Met twee man probeerden we naar beneden te geraken.
Ik keek nar de andere skiërs, maar deze weren in een flits voorbij, en er was dus ook niet veel van te leren.
De volgende dag waren we met iemand uit het hotel vertrokken die ons de eerste stappen uitlegde.
De vrouwen lieten de pistes voor wat ze waren, en waren blij dat ze zonder mannen de winkeltjes en de terrasjes konden doen.
En wij waren dan weer blij dat we op sportgebied iets konden bijleren.
We konden na een paar dagen al pistes doen zonder vallen.
Maar het was en blijft totaal iets anders dan schaatsen.
Wat ik vooral prachtig vond, was die uitgestrekte witte rust.
Witte bergen schoven onder onze voeten.
En op bepaalde toppen had je een uitzicht, precies of de wereld aan je voeten lag.
Hoewel het ieder op zijn manier was, hadden we echt genoten van ons verlof.
Ik zou beslist het skiën nog hernemen.
Op het thuisfront was het natuurlijk vertellen over onze avonturen, en iedereen had zijn verhaal.
Het was vooral eens leuk om iets anders te doen dan schaatsen en werken.
Maar eens terug thuis vielen we toch terug in ons zelfde ritme.
Terwijl ik smorgens vaak een uur ging schaatsen voor het werk, sliep mijn vrouw omdat ze de nacht gedaan had.
Ja, hoewel we getrouwd waren zagen we elkaar nog niet teveel.
En het was dan op die momenten dat we elkaar zagen, dat we ons dagelijks leven moesten organiseren.
Ons nestje uitbreiden, en naar de toekomst kijken.
In ons hoofd en in onze gesprekken lag de toekomst vlakbij, maar in de realiteit was ze telkens zeer ver verwijderd.
Het was dan telkens uitkijken naar later om onze dromen te verwezenlijken.
Groetjes chauffeurke
|
