Hello evrybody,

1981

Den trouw en de huwelijksreis lagen achter de rug, en nu was het op jeugdige leeftijd door het leven gaan als man en vrouw.

We gingen dagelijks werken, want elke maand moest er geld zijn om onze volwassenheid te betalen.

Twee wagens en een appartementje van 18000bfr zonder lasten.
We moesten dan ook nog af en toe eten, en ook het schaatsen koste geld.

Hoewel ik nu al een paar jaar op het ijs stond, leerde ik nog elke dag bij.
Ik was ook begonnen met gewichttraining en droogtraining.
Vroeger ging ik alleen of met andere supporters naar de wedstrijden kijken, maar nu had ik een madam aan mijnen arm hangen.

We hadden op de ijsbaan veel kennissen, en sommige waren vrienden geworden.

Maar op de ijsbaan kwam er enorm veel volk, en je wist nooit wie er achter de persoon verscholen zat.

Zo schaatste Patrick Haemers regelmatig op de ijsbaan van posseidon (Brussel-Woluwe).
En was Marc Dutroux een regelmatige bezoeker van de ijsbaan van Charleroi en Brussel.

Deze laatste schaatste ik regelmatig tegen het lijf tijdens de publieke beurten in het weekend.

Maar nooit zou je er een monster in herkend hebben.

En wie weet wie er nog allemaal kwam zonder dat we hun bedoelingen kenden.

De schaatsbaan was een ontmoetingsplaats zonder controle.

Maar bij mij lag het accent echt op het schaatsen en op vorderingen maken.

Veel meer dan de ontmoetingen die er vanaf hingen.

Mijn vrouw schaatste ook tijdens de publieke beurten, en had er ook haar vriendinnen.

Als er geen wedstrijden waren, gingen we in de weekends vaak naar andere ijsbanen, en al vlug was er een ganse horde aanhangers die mee reisden.

Het was dan de dag deels in de stad doorbrengen met een wandeling en een restaurantje.
En de rest van de tijd werd op het ijs doorgebracht.

Ik was zodanig door de ijsmicrobe gebeten dat ik ook nog eens alles beginnen verzamelen was, wat met schaatsen te maken had.

Na enige tijd, kon ik bij mijn verzameling een eerste medaille toevoegen.

Maar hoewel die eerste overwinning een geweldig gevoel gaf, betekende die medaille niet zoveel voor mij.

Het was vooral het verslaan van de concurrent die mij  meer genoegen gaf.

Wat in mijn hoofd zat, moest uit mijn schaatsen komen.

Ik kon met bewondering naar andere schaatsers kijken, maar had het moeilijk als ze soms beter warenJ))

In Doornik was er een zeer kleine ijsbaan, en daar werd onder het publiek wedstrijdjes georganiseerd.

Het was dan gedurende een aantal minuten om ter snelst schaatsen.

Iedereen wou hier zijn kunnen laten zien, en men zat op zo’n kleine ijsbaan al vlug met tientallen personen van elke leeftijd die letterlijk en figuurlijk door de bochten vlogen.

Maar zoals ik mij optrok en voorbeeld nam aan betere schaatsers, deed zich ook hetzelfde fenomeen voor rond mij.

Op vele ijsbanen kwam men mij vragen hoe men het best leerde schaatsen.

Mijn antwoorden waren precies en duidelijk.

Ik legde de basis uit, en het hielp vele mensen vooruit.

Maar nooit had ik hier gedacht dat ik later zelf als lesgever en trainer op het ijs zou staan.

Met een bevriend koppel, waren we op een dag aan het praten over buitenlandse ijsbanen en wintersport.

We zaten zo druk in ons gesprek, dat we maar besloten samen op reis te gaan en eens te genieten van een weekje wintersport.

We vertrokken naar Crans Montana (Zwitserland).

We hadden ski’s gehuurd en ook onze schaatsen waren meegereisd.

Mijn eerste werk was de schaatsbaan gaan verkennen.

Het was een kleine buitenbaan.

De mensen reden rondjes op zachte muziek, en het leek allemaal erg gezellig.

Ik kon niet wachten om de schaatsen aan te trekken, en nog dezelfde dag stonden we daar op het ijs.

We gingen aan die Zwitsers eens laten zien hoe men in België op de schaatsen stond.

Zonder enige opwarming reden we daar in volle vaart een paar rondjes afgewisseld met een paar sprongen.

Maar plots werd er op een fluitje gefloten en moesten we naar de kant gaan.

Een persoon wist ons te zeggen dat ze hier de rust wilden behouden en dat ze onze manier van schaatsen niet erg op prijs stelden.We werden dan ook vriendelijk verzocht om de ijsbaan te verlaten.

Jawadde, dat hadden we nog nooit meegemaakt.

Het was eerst een zware slag, want we zouden de ijsbaan de rest van de week moeten missen.

Maar anderzijds begreep ik de reactie van die persoon zeer goed.

Ze waren niet alleen gesteld op rust, maar ook op veiligheid.

Het was voor mij ook een zeer goede les, en heb er de rest van mijn leven rekening mee gehouden.

Hoewel het er vaak nog zeer snel aan toeging op andere ijsbanen tijdens publieke beurten, was de veiligheid de eerste noodzaak.

We waren de rest van de week dan ook naar het skiën verwezen.

De skilatten waren een stuk langer dan de schaatsen, en dat was een enorm verschil.

We hadden het nut niet ingezien van lessen te nemen, en dachten dat er niet zoveel verschil zou zijn met het schaatsen.

Ons evenwicht zou ons wel helpen.

Maar toen we die bottinnen aan onze voeten deden was er al een groot verschil.

Daar nog eens die skilatten onder, en het was ons snel duidelijk dat er hier wat zou afgelachen worden.

We keken op een plannetje naar de skipistes, en we namen een skilift naar boven.

Het was daar al een gans spel om diene zetel te verlaten, want we lagen daar alle vier op de grondJ))

De vrouwen zagen het al niet zitten, en hoe meer we ons ernstig probeerden te houden, hoe meer er gelachen werd.

Een kleine helling bleek al vlug een ganse onderneming.

Na vallen en opstaan waren de vrouwen het zo moe dat ze de ski’s uitdeden en de lift terug namen naar benedenJ))

Met twee man probeerden we naar beneden te geraken.

Ik keek nar de andere skiërs, maar deze weren in een flits voorbij, en er was dus ook niet veel van te leren.

De volgende dag waren we met iemand uit het hotel vertrokken die ons de eerste stappen uitlegde.

De vrouwen lieten de pistes voor wat ze waren, en waren blij dat ze zonder mannen de winkeltjes en de terrasjes konden doen.

En wij waren dan weer blij dat we op sportgebied iets konden bijleren.

We konden na een paar dagen al pistes doen zonder vallen.

Maar het was en blijft totaal iets anders dan schaatsen.

Wat ik vooral prachtig vond, was die uitgestrekte witte rust.

Witte bergen schoven onder onze voeten.

En op bepaalde toppen had je een uitzicht, precies of de wereld aan je voeten lag.

Hoewel het ieder op zijn manier was, hadden we echt genoten van ons verlof.

Ik zou beslist het skiën nog hernemen.

Op het thuisfront was het natuurlijk vertellen over onze avonturen, en iedereen had zijn verhaal.

Het was vooral eens leuk om iets anders te doen dan schaatsen en werken.

Maar eens terug thuis vielen we toch terug in ons zelfde ritme.

Terwijl ik s’morgens vaak een uur ging schaatsen voor het werk, sliep mijn vrouw omdat ze de nacht gedaan had.

Ja, hoewel we getrouwd waren zagen we elkaar nog niet teveel.

En het was dan op die momenten dat we elkaar zagen, dat we ons dagelijks leven moesten organiseren.

Ons nestje uitbreiden, en naar de toekomst kijken.

In ons hoofd en in onze gesprekken lag de toekomst vlakbij, maar in de realiteit was ze telkens zeer ver verwijderd.

Het was dan telkens uitkijken naar later om onze dromen te verwezenlijken.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1980

Het was een plezier om het jaar 1980 in te rijden met mijn nieuwe wagen.

Ik was zo blij en gelukkig dat ik er niet direct bij stilstond dat het dan zij mijn vader was dat ik hier achter het stuur zat.

Ik reed er mee naar het werk en naar de ijsbaan.

Ik reed er mee tot bij mijn grootmoeder.

Ik reed naar ijsbanen waar ik nog niet geweest was.

Ik reed België rond en stak zelfs af en toe de grens over.

Mijn vrienden hadden minder geluk, want zij moesten verder de tram nemen.

Maar mijn goedheid kende geen grenzen, en ik voerde ze wel waar ze moesten zijn.

Soms met 6 in de wagen, terwijl een Ford Capri daar niet echt voor geschikt wasJ)))

In het schaatsen bleef het niet alleen bij trainen, er werden ook wedstrijden gereden.

Eén van mijn eerste wedstrijden was in Brugge.

Ik was ingeschreven op de 500m, wat een sprintnummer was.

In shorttrack schaats je met vier personen per wedstrijd.

Ik had wel de snelheid, maar niet het inzicht om mij naar die eerste plaats te rijden.

Je mag niet duwen zoals bij het ijshockey, en daar kwam dus veel tactiek bij kijken.

Er werd tijdens de trainingen aan gewerkt en al vlug boekte ik resultaat.

Maar ik had ook het nadeel dat er in die periode een enorme opgang was van het snelschaatsen op korte baan.

Er waren dus ook heel wat goede schaatsers.

Waaronder een paar die zelfs naar de olympische spelen geweest zijn en de selectie haalden voor EK en WK.

Hoewel men wel wist dat de rijders ginder zouden tekort schieten, was het toch een beloning voor hun inzet.

Naast het snelschaatsen had ik ook nog de trainingen van de ijshockeyclub.

Ik wist dat ik vroeg of laat een keuze zou moeten maken, maar zolang het ging bleef ik de twee doen.

Hoewel ik voor het ijshockey veel techniek tekort schoot, had ik dan het voordeel een zeer goed evenwicht te hebben, en een snelheid die veel hoger lag dan de gemiddelde speler.

Dit laatste zou dan weer te danken zijn aan het snelschaatsen.

Ik bleef de weg van het schaatsen bewandelen, en vaak ging mijn leven tussen het werk en de schaatsbaan.

Ik was bijna vergeten dat ik verloofd was, en dat ik op 2 augustus 1980 zou trouwen!

Ne mens blijft er niet bij stilstaan als hij zich amuseert, en t’is maar als uw lief begint te spreken over een appartement zoeken en meubels kopen dat ge er weer aan denkt héJ))

Tussen werk en ijsvloer gingen we op zoek naar een appartement in het Brusselse.

We keken naar de meubeltjes, en gingen op zoek naar een winkel om een huwelijkslijst te leggen.

We waren naar de gemeente geweest om ons huwelijk aan te kondigen, want zonder den burgemeester kunt ge zo maar niet trouwen hé.

Dan was het nog de pastoor opzoeken, om ons voor god de vader ook zijn zegen te geven ter compensatie van ons ja woord.

Wat zeer eigenaardig was, hoe dichter het trouwfeest kwam, hoe benauwder dat ik het kreegJ))

Het is vooral de laatste dagen dat ne mens wreed moet lopen achter alles dat hij nog vergeten is hé!

Een geluk dat mijn moeder daar was om mij aan alles te doen denken!

-Chauffeurke, hebt ge uw kostuum al?

-chauffeurke, hebt ge uwen trouwboké (trouwboeket) al besteld?

-chauffeurke, hebt ge uwe coiffeur al gereserveerd?

-Is de limousine al besteld?

-Is de zaal al gereserveerd?

-En waar gaat ge op huwelijksreis?

-is…….is…….??

Potverdekke daar komt nogal wat bij kijken zeg bij zo nen trouw??

Mijn moeder ging met mij naar den Av Louise bij nek leerwinkel die Butch noemde.

Daar ging ze mij een kostuum kopen, want in dat van mijn plechtige communie kon ik niet meer inJ))

Ze namen de maten van mijn gespierd lijf, en ze gingen dat in orde brengen tegen een prijskeJ))

Er werden bloemen besteld voor mijn toekomstige, en ook voor haar en mijn ouders.

De coiffeur zou mij de dag zelf als eerste ontvangen, en hij ging zelfs vroeger openen, want het was zeer vroeg.

De wagen werd besteld en een zaal gereserveerd nabij het kasteel van Gaasbeek.

Het was nog just de huwelijksreis bestellen, maar hoewel het een surprise moest blijven, moest ik toch weten waar mijn toekomstige graag zou liggen bruinen hé.

We stapten naar een reisagentschap, en vroegen de catalogussen van Blankenberge tot Australië.

S’avonds zaten we in die boeken te neuzen, en ik vond de bergen prachtig.

Als je zo boven op een berg stond, lag de wereld aan je voeten.

Over de bestemming kwamen we niet echt overeen, en omdat we tot nu toe geene ambras hadden gehad liet ik haar dan maar beslissen.

Ze had alles schoon op een papierke geschreven, en we gingen terug naar het reisagentschap.

Ze had haar keuze gemaakt, en zou mij ter plaatse wel vertellen waar we onze huwelijksnachten zouden doorbrengen.

Toen de reisagent vroeg waar de reis zou naartoe gaan, vertelde mijn vrouw:

-Moi et mon mari nous allons a La Guadelloupe!!!

Ja, mijn toekomstige was Franstalig hé.

La Guadelloupe, ik had er nog nooit van gehoord!

Maar de agent wist ons te zeggen dat we een zeer goede keuze hadden gemaakt.

Allé dan, als de agent het zegt zal het wel waar zijn zekerst!

Hij schreef de data op en onze verblijfsduur.

Nog vlug wat formaliteiten, en hij trok een streepke onder al zijnen uitleg om de rekening te presenteren.

-Voila menier, ge got vried content zaan zenne!

Tes ginder vried schuun en altaad goe weer.

Hij schoof het papierke naar voor om het even af te tekenen, en de reis was geboekt.

-Est meugelaak van uuk ne klaane acompte te kraagen menier

-Euh, ja ja, oui oui, en hoeveel moet het zijn.

-Och nen acompte van 25.000 ballen es genoeg, de rest betolde moar als de papieren en de pasports in orde zaan.

Ik keek ne keer naar mijn lief, en die keek met hare schoonste lag terug.

Ze deed tezelvertijd teken van te betalen zodat we konden verder gaan met onze organisatie.

Ik moest potverdekke eerst naar de Mister-cash want ik had zoveel niet bij mij.

T’is maar toen ik buiten was dat ik echt besefte hoeveel die reis zou kosten!

1980, 14 dagen Guadelloupe 120.000 bfr.

Naar het schijnt hadden we een affaire gedaan, want het was een eiland waar niet zomaar iedereen naartoe ging!

Amai mijne frak, da zal wel zijn dat ze daar niet allemaal naartoe gaan.

Toen mijne pa vroeg waar we naartoe gingen, zei ik direct dat het een surprise moest zijn.

Gewoon omdat ik niet dierf zeggen dat al mijn spaargeld in de naft van diene vlieger zat en in dat wit zand op La Guadelloupe!!

Er was veel volk uitgenodigd, zelfs mensen die ik nog nooit gezien hadJ))

Meer dan 200 man.

Ze hadden mij al verwittigd dat ik van de ijsbaan niet teveel volk moest vragen, en dat het vooral vrienden en familie was.

Maar mijn vrienden zaten op de ijsbaan, en ik moest mij beperken tot vier man ppfffffffffff.

Ja, als uw lief schoon lacht kunt ge niveel refuseren (weigeren) héJ))

2 augustus 1980!

Het was zeer vroeg ochtend, en ik moest onmiddellijk bij de coiffeur gaan.

Ik was op mijn weg bij een vriend van de schaatsbaan gestopt, en hem gevraagd of hij niet naar het gemeentehuis wou komen.

Ik voelde mij plots nimeer op mijn gemak.

T’is ongelooflijk hoe ne mens van straffe kadé zo plots een zwakke slaptitude kan krijgen héJ))

Maar mijne vriend beloofde dat hij zou komen.

Ik stapte bij de coiffeur binnen, en diene was zelf nog niet goed wakker.

Ik zette mij in de zetel en diene begon daar direct met mij op mijn gemak te stellen.

-Ha chauffeurke, t’is vadaag de grote dag!

-Euh…..awel..ja zekerst!

-Ja ja, da veranderd ne mens hé!

-Euh….ha ja???

-ja ja, dat is trouwen en dan met madam gaan wandelen en kindjes krijgen en bij uw schoonmoeder gaan en….en…..en…..

-Euh…..mijn haar moet niet tekort zijn zenne, en doe maar wa voort want ik heb niveel tijd.

Hij begon te knippen en te drogen en te kammen en te borstelen en van diene parfum op uwe kop te spuiten om tijdens den dans geen vliegen rond u te hebben!

Toen ik terug naar mijne wagen stapte, durfde ik bijna mijne kop ni bewegen om mijn haar niet in de war te brengen.

Hoewel het op diene moment eerder mijn verstand was die in de war lagJ))

Thuis waren mijn ouders druk bezig met hun aan te kleden, en ik voelde dat mijne pa al zoveel verloren liep als ik!

Mijn schoon kostuum werd uit de plastiek gehaald en mijn moeder kwam mij helpen, precies of het was de eerste keer dat ik mij moest kleden.

Mijn manchetknopen zaten niet goed, mijn kol was niet dicht mijn plastrong hing scheef.

Allé ge kunt u niet inbeelden wa voor verschil er is tussen een gewoon kostuum en een trouwkostuumJ))

We waren nog druk bezig toen de chauffeur van de limousine kwam bellen.

Mijne pa aan het roepen dat we ons moesten haasten want dat diene mens zijn uren aan het lopen waren.

Mijn ma aan het roepen waar hare sacoche lag, en ik met dat druppende trouwboeket de eerste natte plek op mijn kostuum gemaakt.

Het was daar een geloop van jewelste!

Tussen al het over en weer geloop, waren we nog mijn grootmoeder vergeten die ook met ons mee moestJ))

Toen we beneden kwamen, trok de chauffeur beleefd de deur open voor mij.

Dat was nu ne keer iemand die zijne wereld kende zieJ))

De colonne vertrok naar mijn toekomstige die bij haar ouders dezelfde cinema aan het uitvoeren was.

Ze had tot nu ook haar trouwkleed verborgen gehouden, want dat moest ook een surprise zijn.

Toen ik uit de wagen stapte stond ook de fotograaf van dienst klaar.

Ik belde aan, en mijn schoonmoeder kwam open doen.

Hoe dichter ik bij het ja woord kwam, hoe minder ik wist wat zeggen!

We stonden daar bij mijn schoonouders in de salon, en er werd al een glas champieter uitgeschonken.

Mijne ma was aan den babbel met mijn schoonmoeder, en mijne pa was aan het proeven of ze wel een goed merk van champagne gekozen hadden.

Op een zeker moment kwam mijn toekomstige den trap af in een kleed gelijk in de film van Sisi!!

Amai mijn voeten azo schoon!!

Het was oooooooh van hier en hoooooooo van daar.

Veel tijd om chichi te verkopen hadden we niet, want de pastoor zou ook al staan wachten.

Iedereen naar buiten voor de foto, en direct de wagens in om naar de kerk te rijden.

Aan de kerk was het dan ook nog een protocollair gedoe om te weten wie met wie aan zijnen arm moest naar binnen stappen.

Allé na enige tijd konden we over de rode loper lopen terwijl er daar boven op de zolder van de kerk éénen op zijn orgel begon te spelen.

Er zat al redelijk veel volk in de kerk, en ik voelde zo al die curieuzeneuzen hun blik in mijne rug.

Ik stapte met mijn moeder naar het altaar, en dat was geen probleem.

Maar mijn toekomstige moest met hare pa naar dat altaar stappen, en de die moesten om de vijf meters stoppen om diene sleep weer op zijn effen te leggen hé.

De pastoor begon daar een litanie af te steken, en ik keek af en toe eens rond mij om te zien wie er allemaal gekomen was.

Het was pas nu dat het tot me doordrong dat ik hier voor een trouwfeest zat die dan nog het mijne was!

De pastoor had zo van die teksten uitgekozen, waar de vrouwen in de kerk na twee paragrafen al zaten te snotterenJ)).

Op zeker moment kwam de pastoor voor ons staan met de legendarische woorden:

-Chauffeurke, neemt gij tot vrouw chauffeuseke hier aanwezig.?

Ik keek nog ne keer rap achter mij, en terwijl de familie van ja zat te knikken en mijn vrienden van nee, die vond ik toch wel mijn woorden nimeer zekerst.

Ja dat is wreed ambetant, vooral als ge maar één woord moet zeggenJ))

-Euh……………………………………………..ja

-Chauffeuseke, neemt gij chauffeurke hier aanwezig tot man?

-Ja, ouiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, yes

Amai daar zat meer enthousiasme achter zenneJ))))

Ppfffffffffffffff azo ne cinema, just voor twee woorden te zeggen!

Toen da spel in de kerk afgelopen was, stapten we naar buiten waar we opgewacht werden door een delegatie van 11.11.11 denk ik.

Die mannen begonnen daar met den overschot van hunne rijst te smijten dat ze in Ethiopië waarschijnlijk niet verkocht kregen.

Het ging terug richting schoonouders waar de flessen werden ontkurkt als aperitief.

Vandaar gingen de gasten naar de feestzaal voor het middagmaal, en gingen ik en mijn vrouw naar het park om foto’s te trekken.

Het zweet liep van mijne rug!

Deels omdat het zo warm was, en deels van de zenuwen.

Toen we iets later ons bij de genodigden voegden, kon het eten beginnen.

Ik zag dat direct dat er daar tussen zaten die waarschijnlijk al een week nimeer geten haddenJ))

Het duurde tot een hele tijd in de namiddag, eer we alles hadden naar binnen gespeeld wat op de kaart stond.

S’avonds ging het naar een andere zaal, waar het danswerk zou worden uitgevoerd.

Eerst moesten we nog aan de deur blijven staan om al die bloempotten te ontvangen en de felicitaties omdat we zo een schoon koppel waren.

Allé den dans begon en het vuurwerk was ingezet.

Den drank liep naar binnen, en na een paar uur was ik bijna vergeten dat ik getrouwd wasJ))

Een gat in de nacht reden we naar ons appartement waar we eindelijk de rust konden vinden.

S’morgens stond ik op, en er bleek inderdaad iets veranderd.

Ik lag niet meer alleen in bed, ik stond niet alleen in de badkamer, ik zat niet meer alleen aan tafel.

En ik moest nimeer tegen mijn eigen klappen!

Na een week onze bloempotten water te hebben gegeven, vertrokken we naar Zaventem om onze huwelijksreis aan te vangen.

Meer dan 9u hingen we in de lucht!

Na verschillende uren vliegen sprak de boordcommandant ons toe.

We moesten een tussenlanding maken op La Martinique, want La Guadelloupe had af te rekenen met de rest van een Cycloon die er gepaseerd was.

Amai mijn voeten!!

Den diene van dat agentschap had ons nog zo gezegd dat het hier altijd goed weer was!!

Na de tussenlanding en uren wachten kropen we terug in het vliegtuig om onze reis verder te zetten.

Na enige tijd waren er zodanige luchtzakkingen, dat mijn lijf al gezakt was terwijl mijn verstand nog boven hing!

Boven La Guadelloupe zagen we boten op het land liggen en vliegtuigjes in het water.

Palmbomen waren afgeknakt gelijk lucifers en alles wat niet vast stond was ribbedebie!

Het begon hier al goed, we kregen waar voor ons geld.

De buschauffeur die ons naar het hotel bracht wist te zeggen dat het binnen twee dagen weer goed weer zou zijn.

En diene mens had gelijk, want twee dagen later lagen we op het strand als man en vrouw.

Nog eens twee dagen later moest den doktoor al komen omdat mijn vrouw zwaar verbrand was van in de volle zon te liggen.

Ze mocht de eerste dagen zekers niet buiten komen.

Jawadde, als dat geen huwelijksreis is!

Ze was dan nog zodanig verbrand, dat we s’nachts ook niet te dicht bij elkaar mochten liggen om geen wrijving te veroorzaken ppfffffffffffff.

De dagen dat zij op het terras zat, ging ik snorkelen in het azuur blauwe water.

Ik vond koraal en prachtige schelpen.

En na een paar uur kon ik ook naar binnen omdat ik op ne zee egel had getrapt.

Ne mens moet maar sjance hebben in zijn leven hé!

Voor ons 120.000bfr hadden we al een stuk cycloon gezien en nen doktoor en ne zee egel aan mijne voet.

We hebben nadien nog wel genoten van de uitstappen op het eiland en van de vaart met een prachtig jacht naar het schilpadden eiland waar die beesten just in hunne winterslaap onder het zand zaten.

Allé dat denk ik toch omdat we er geen gezien hebben héJ))

Na 14 dagen ging het terug richting België!

Het was navertellen over onze dolle avonturen, maar ik was ook blij dat ik terug thuis was.

De ijsbaan en mijn vrienden hadden mij gemist, en waarschijnlijk omgekeerd ookJ))

De periode was aangebroken om mij als man te gedragen, en dus mijn vrouw overal mee te nemen.

We gingen werken, we hadden ons eigen nestje en waren blij dat mijn ouders het feest hadden betaald en onze meubels of we konden op onze tapis-plain slapenJ))

Ja, in een jaar moet er echt niet veel gebeuren om er herinneringen aan te hebben.

Nen trouw is voldoende, en dat was het geval in 1980J)))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1979

Mijn legerdienst was achter de rug, en ik had de rangen van het dagelijkse leven vervoegd.

Ik had mijn werk hernomen, en ook op de schaatsbaan was ik terug beginnen trainen.

Het was gedaan met mijn lief, maar anderen stonden al aan te schuivenJ)

Tijdens mijn legerdienst had ik het geluk af en toe te kunnen gaan schaatsen op een ijsbaan die op een 20km van mijn kazerne lag.

Ik was zelfs een paar maand ingeschreven bij de plaatselijke ijshockeyclub.
Niet om te spelen, maar wel om de trainingen bij te wonen als ik kon.

Het ijshockey sprak mij meer en meer aan, en ik liet mij al vlug bij Brussels inschrijven.

Ik trainde zowel bij de shorttrack club als bij het ijshockey.

De ijsbaan werd mijn tweede thuis, en ik had op bepaalde dagen meer mijn schaatsen dan mijn schoenen aan mijn voeten.

Er zou zelfs een periode komen waar ik 4 a 5u per dag zou trainen.

Maar niet alleen op de trainingen was het oefenen, ook op de publieke beurten lieten we ons van onze beste kant zien.

Sprongen werden uitgeprobeerd, en kunstschaatsers nagebootst.

Het moet indruk gemaakt hebben op het publiek, want al vlug schaatste ik met een blonde schoonheid aan mijnen arm.

We leerden ons niet alleen kennen op het ijs, we zagen ons ook buiten het ijs.

We zagen ons zelfs zoveel, dat mijn lief sprak dat het beter was van ons te verloven.

Na zes maand was het zover, en werd er een verlovingsfeest in ons leven getoverd.

Mijn ouders maakten kennis met haar ouders, en mijne pa was zoals altijd wat wantrouwig.

Was ze van goede afkomst, en werkte ze, en kon ze strijken en kon ze koken en…..en……??

In feite zat ik die dag aan tafel, zonder echt te beseffen wat een verloving wasJ)))

De rekening van het feest was nog niet goed betaald, of ze sprak al over trouwen!

Ja, naar t’schijnt moet ne mens rap zijn in t’levenJ)))

Maar we mochten niet samenwonen voor we getrouwd waren, en over de rest moest er thuis ook nog niet teveel geklapt wordenJ))

We waren eens een weekend naar de Ardennen geweest, om zogezegd  te trainen tegen dat we moesten trouwen, maar mijne pa was ons ginder toch wel komen bezoeken zekerst!!!

De trouwdag werd vastgelegd op 2 augustus 1980.

Mijn vrienden hadden mij ondertussen ook al zot verklaard!

Ik bekeek het allemaal nogal rustig, mijn leven was de schaatsbaan, en elke schaatser zat toch met een lief.

Op het einde van 1979 was er zoals elk jaar een voorstelling van Holiday on Ice in Vorst Nationaal.

Alles boeide mij op gebied van schaatsen, dus ook dit evenement.

De conciërge vroeg of het mij zou interesseren om de piste van Holiday on ice eens van dichtbij te zien.

Natuurlijk was er interesse.

Toen we naar de kleine ijsbaan gingen kijken, waren er nog een paar mensen die aan het kijken waren.

De conciërge tikte even tegen mijn arm:

-Kijk dit zijn de verantwoordelijken van Holiday on ice.

Ik keek naar die mensen die in maatpak rond de ijsvloer liepen.

De conciërge bleek ze te kennen, wat niet moeilijk is als je elk jaar met dezelfde mensen in contact komt.

Hij ging ze begroeten, en ze kwamen tot een gesprek.

Ondertussen liep ik dromend rond de ijsvloer, en keek naar de 8000 lege stoeltjes waar met de feestdagen het publiek zou zitten om te genieten van het spektakel.

Toen ik terug naar de conciërge liep, sprak één van de heren mij aan. (In het Frans)

-Ik heb horen zeggen dat je goed kan schaatsen?

-Euh….ik doe mijn best.

-Ge had uw schaatsen moeten meebrengen, dan had ge eens iets kunnen laten zien.

Ik keek naar de man, en geloofde mijn oren niet.

Ook de conciërge deed er nog een woordje bovenop.

Ik wist niet meer wat zeggen.

Ik wist ook niet of ze het meenden of dat het om te lachen was.

Maar ik diende hun vlug van antwoordt door te zeggen dat mijn schaatsen boven lagen.

De ijsbaan van Vorst was op de bovenverdieping gevestigd van Vorst Nationaal.

-Awel dan kunt ge ze toch gaan halen!

Ik liet het mij geen twee keer zeggen, en liep zo hard ik kon achter mijn schaatsen.

Terug bij de heren vroeg ik nogmaals of het wel mocht.

-Trek je schaatsen aan, en we zullen eens zien wat je kunt.

Maar na enige tijd viel het hun op dat ik ijshockeyschaatsen aan mijn voeten bond, en geen kunstschaatsen zoals het hier voorgeschreven was.

Ik stond met de schaatsen aangebonden tegen de boord van de ijsbaan.

Hier geen omheining, maar gewoon een ijsvloer die afgeboord was met verlichting en bloembakken.

De persoon in maatpak riep me even tot bij hem.

-Maak geen putten in het ijs als je wil!

Je zal met die schaatsen wel niet veel presteren, want een kunstschaatser schaatst met kunstschaatsen hé.

Hij had gelijk wat de schaatsen betrof, maar over het presteren zou ik zelf wel beslissen.

-Kun je een 8 schaatsen?

Ik schaatste een 8.

Het kwam er vooral op aan, om die 8 te schaatsen zonder van je eerste lijn af te wijken.

Ik schaatste niet alleen voorwaarts, maar ook achterwaarts.

Maar wat me nog het meeste bezig hield, was de enorme hal waar ik aan het schaatsen was.

Ik keek af en toe rond mij en beelde mij telkens in dat die 8000 zitjes zouden bezet zijn.

Ik maakte nog wat figuren, en dacht eerst dat ze geen oog meer voor mij hadden.

Het kon me in feite ook niet veel schelen, want mijn droom was werkelijkheid geworden.

Ik kon zeggen dat ik ooit op de ijsvloer van Holiday on ice geschaatst heb.

Op een zeker ogenblik sprak de persoon mij terug aan, dat ik het niet zo slecht deed.

En dat ik tegen volgend jaar maar ne keer een paar sprongen moest oefenen.

Dat zei hij omdat hij wist dat kunstsprongen met ijshockeys een bijna onmogelijke zaak waren.

Zo had hij toch zijn gelijk tegenover de anderen die stonden te kijken.

Ik beloofde hem dat ik het zou doen.

Maar ondertussen draaide ik mij om en haalde wat snelheid.

Ik probeerde mijn concentratie te vinden, en het was nu dat ik mij tegenover iemand kon bewijzen.

Ik voelde de ogen in mijn rug, en was al blij dat de zitjes niet bemand waren.

Maar na de juiste snelheid te hebben, toverde ik een sprong uit mijn schaatsen.

Hij was volgens mij zelfs perfect uitgevoerd.

Ik schaatste verder, en haalde een goede snelheid op die wel kleine piste.

Ik schaatste volle vaart naar de paar personen die mijn publiek waren.

In het midden van de ijsbaan liet ik mij op mijn rug glijden, om juist voor hun tot stilstand te komen.

Ik keek de persoon in de ogen, en bedankte hem voor het mooie geschenk dat hij mij had gegeven.

-Waar heb jij leren schaatsen?

-Hierboven meneer, op de ijsbaan van Vorst.

-In welke kunstschaatsclub ben je ingeschreven?

-Ik heb nog nooit aan kunstschaatsen gedaan meneer, ik doe aan snelschaatsen en ijshockey.

Hij keek me argwanend aan, en ik zag dat hij zo zijn bedenkingen had.

Maar het was de waarheid.

De sprongen die ik kon, had ik afgekeken van de kunstschaatsers, en probeerde ze uit tijdens de publieke beurten.

-Doe zo verder, en vroeg of laat staat ge hier tijdens de show!

Dat waren de mooiste woorden dat hij mij kon geven.

Het was een woord van waardering.

Hij vertelde nog dat hij iets zou afgeven aan de conciërge voor mij.

Twee dagen later kreeg ik van de conciërge een pasje die mij gratis toegang verleende voor de ganse duur van Holiday on ice.

Maar het kunstschaatsen lag mij niet echt, en overstappen naar andere schaatsen aan mijn voeten zou ik zeker niet doen.

Ondertussen ging het dagelijkse verder, mijn lief aan de ééne kant en mijn ouders aan de andere kant.

Mijn vader was ondertussen beginnen zagen om mijn rijbewijs af te leggen.

Ik vond dat wel een goed gedacht, maar ik zou er vet mee zijn, want ik zou de eerste jaren zeker geen auto kunnen kopen.

Maar ik deed dan maar wat hij zei.

De dag dat ik mijn rijbewijs moest afleggen gaf mijne pa mij geld met de woorden “zie maar dat ge uw rijbewijs lukt, want ik betaal dat maar ééne keer”.

Ik lukte mijn rijbewijs, en ging fier naar de gemeente achter mijn roze papierke waar ze met mijne foto op ne chauffeur meer hadden in het verkeer.

Ne chauffeur was veel gezegd, want ik had wel een rijbewijs maar was te voetJ))

Het was 20 november 1979 toen ik met het rijbewijs in de hand de tram nam om naar huis te rijdenJ))

Een paar weken later kwam ik thuis, en mijn moeder stond aan de winkeldeur te wachten met een lach op haar gezicht.

-Dag jongen!

-Dag ma.

-Hoe is het geweest vandaag?-

-Euh…..goed zekerst!

Amai, zo een pak vragen voor een dag in de week, dat was niet normaal!

-Is er iets ma?

-Ik denk dat uwe pa u iets moet zeggen!

-oei.

Als mijne pa mij iets wou zeggen, dan was het meestal dat ik iets uitgestoken had en dat het om mij onder mijn voeten te geven was.

Ik ging bij mijne pa, en wachte tot de klant de winkel had verlaten.

Ja dat is altijd beter om een gesprek aan te gaan, ge kon maar nooit weten dat ik een paar lappen op mijne kop verdiend had, dan was dat wel beter als er geen volk stond héJ))

-Pa……ik moest ne keer bij u komen.

-Ha ja…...???

-Euh….ja ons ma heeft dat toch gezegd!

-Ha ja, t’is waar.

We hebben dit jaar niet veel gedaan voor uwe verjaardag, en ondertussen is het bijna nieuwjaar.

Dus hebben we besloten uwe verjaardag en uwe Pasen en uwe kerstmis en nieuwjaar tezelvertijd te geven.

-Euh…….hoe????

Ik verstond er niks van!

Mijne pa deed zijn schuif open en haalde er een klein pakje uit.

Het was iets dat ingepakt was in cadeaupapier dat al eens bij een vroeger geschenk gebruikt was.

Pppfffffffff het zou weer wat zijn.

Ik deed het papier eraf, en het was een doosje, zoals ééntje waar ze een armband of een horloge instaken.

Potverdekke, mijne pa zou mij toch geen horloge gekocht hebben zekerst!

Dat zou willen zeggen dat ik vroeger moest thuis zijn!!

Ik durfde het bijna niet te openen, vooral omdat we thuis niet gewoon waren van geschenken te krijgen, en dat je maar nooit kon weten wat er in zat.

Ik trok het dekseltje open, en er kwam een sleutel tevoorschijn!

-Euh…..bedankt pa en ma.

-Is dat alles??

-Euh…..nee…nee, ge zijt wreed bedankt.

Ik wist niet van waar diene sleutel kwam.

Als hij bij het papier en het doosje hoorde, dan was het ook geene nieuweJ)))

-Kom ik zal u tonen op welke deur hij past!

Ik volgde mijne pa die de winkel buiten stapte.

Hij ging naar de garage naast de deur, en stapte naar één van de boxen.

-Voila, hij is van u en ziet dat ge er voorzichtig mee zijt.

Voor mij stond ne prachtige wagen.

Een Ford Capri 2000 in metaalkleur.

Nu wist ik zeker niet wat zeggen, want vermits we thuis niet veel geschenken kregen, hadden we ook niet de gewoonte van dank u te zeggen.

Het duurde een tijdje eer ik durfde instappen en de motor starten.

Hij maakte een heerlijk geluid.

Mijn moeder stond voor de wagen met een glimlach, en mijne pa stond ernaast met de hoop dat hij er ook wel een paar keer zou mogen mee rijden vermits hij hem gekocht had héJ))

Ik was de koning te rijk.

Gedaan van de tram te nemen om te gaan werken en schaatsen.

Gedaan met de trein te nemen.

Ik zag mij al rijden naar de zee en de D’ardennenJ))))

Ik zou in elk geval 1980 inrijden en minder mijn schoenen verslijtenJ)))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1978

Terwijl ik mijn kunsten, snelheid en evenwicht aan het bijwerken was op de ijsvloer.

Kwam ik regelmatig in contact met personen die in de verschillende clubs waren ingeschreven.

De ijshockeyspelers, kunst en snelschaatsers.

Regelmatig werd er mij ook gevraagd of ik geen zin had om mij in te schrijven.

Ik had wel zin om mij aan te sluiten en in de wereld van de competitie te stappen.

Maar het koste allemaal geld.

Hoewel ik ging werken, moest ik toch nog een deel van mijn wedde afgeven.

Een ijshockeypak was zeer duur en het inschrijvingsgeld was ook niet te min.

Het kunstschaatsen vergde minder kosten, maar ik zou moeten van schaatsen veranderen, en ik vond het niet echt een discipline die mij lag.

Het snelschaatsen (shorttrack) vergde minder kosten, maar ik moest er ook andere schaatsen voor hebben.

Maar na enige tijd sparen, kon ik mij bij de snelschaatsploeg  inschrijven met nieuwe schaatsen.

Deze schaatsen werden uitsluitend gebruikt tijdens de trainingen, voor de publieke beurten bleef ik mijn ijshockeyschaatsen dragen.

Het was een totaal andere manier van schaatsen, maar ik legde mij op de trainingen toe en maakte vlug vorderingen.

Ik had het voordeel al een paar jaar op het ijs te staan en niet van nul te moeten beginnen.

Ik draaide dan ook al vlug rondjes bij de betere rijders, en dat was nog een grotere motivatie.

Ondertussen waren we op het einde van het schaatsseizoen beland, en stond mijn legerdienst voor de deur.

Ik moest naar het Noordstation om daar met de trein naar mijn kazerne te rijden.

Ne mens staat er niet bij stil, maar plots staat diene dag voor de deur en hebt ge nog geen afscheid genomen van vrienden en kennissen.

Het is dan lopen van links naar rechts, en vooral lopen om uwe trein niet te missen.

Het was ook de periode waar ik met een echt lief zat.

Ja, “echt lief” is wel een groot gegeven.

Laat ons zeggen dat we ons regelmatig zagen, en dat we al een paar maand samen waren zonder dat het af was;-)))).

Mijn lief had gezegd dat ze mij zou komen uitwuiven, en mijne pa had niet veel vertrouwen dat ik op dienen trein zou stappen, dus kwam hij ook maar wuiven.

We liepen door de gangen van het Noordstation en zagen al direct dat we op de goede plaats waren.
Veel jonge gasten stapten met gebogen hoofd en de valies in de hand naar hun legerdienst.

Zoals bij velen was dat bij mij ook wreed tegen mijn goesting.

Ik had al tegen mijn lief gezegd dat ik zou ontsnappen en deserteren en zodanig mijn voeten aan alles vegen dat ze zouden buiten smijtenJ)).

Maar mijne pa den diene was altijd bezig van nu gaat ge ne keer zien wat luisteren is, en ze zullen u ginder wel temmen.

Het uur van vertrek was aangebroken, en ik stapte naar het perron waar de trein al stond te wachten.
MP’s liepen nerveus op en af, en maanden ons aan om op te stappen.

Ik stapte naar een compartiment, wrong mij tussen de twee gasten die ook al aan het wuiven waren naar hun lief of hun ouders.

De trein begon te rijden, en ik kreeg plots een raar gevoel.

Ik was vanaf nu in handen van het Belgische leger.

Toen we in Turnhout aankwamen, werd ons gevraagd wie er naar de kazerne Blairon moest.

Dat waren er een gans pak, en we moesten in een lange rij naar de kazerne stappen.

Na enige tijd wandelen stonden we voor de poort van de kazerne.

Ik keek naar het enorme gebouw, en las de woorden boven de poort:

“Hier temt men leeuwen”!!

Potverdekke ik was opgeroepen om in een circus te werkenJ)

Binnen gingen we op de koer staan, en kwam er zo ééne met een stokske onder zijnen arm om onze namen af te roepen met bijhorende kamer.

Wat later stonden we met tien man in een kamer.

We keken elkaar aan, en zochten het eerste contact.

Er waren er met tranen in de ogen, er waren humoristen, er waren zware mannen en er waren er die precies al vijf jaar bij het leger waren en alle oorlogen meegemaakt hadden.

We maakten kennis, en één van de gasten zei dat we met elkaar opgescheept zaten en dat we nu ook maar aan het zelfde zeel moesten trekken.

Awel daar had hij nu gelijk in zie!

Eén voor allen en allen voor één.

We waren nog maar binnen, en er deden al de wildste verhalen de ronde.

We waren allemaal opgeroepen voor Soest in Duitsland, en stelden ons de vraag hoelang onze opleiding zou duren.

Mijne pa had gesproken van 1 a 2 maand, en in de kamer was er zelfs ééne die sprak over 5 maand, terwijl we maar acht maand moesten dienenJ))

Terwijl we daar aan het discuteren waren, werd er daar plots ne stamp op de deur gegeven, en stond er daar ééne met een paar strepen op zijn mouw in dat deurgat.

Amai azo verschieten dat da is als ge die mannen niet hoort afkomen.

We moesten ons naar het magazijn begeven, en zouden daar een deel van de kledij krijgen.

Daarna was het terug de kamer vervoegen en wachten.

We liepen op aanwijzen naar het magazijn, en daar stonden er een paar kleren uit te delen!

Zonder dat ze mijn maat wisten, stopten ze daar een groene broek in mijn handen.

Ne kaki regenfrak en een muts.

Ne groene T-shirt en een kogelvrije onderbroekJ)

Juist voor mijn bottinnen vroegen ze de schoenmaat.

Maar veel woorden maakten ze daar niet aan vuil hoor!!

-Maat!!!!

-Dag vriend.

-Ik ben uwe vriend niet, t’is uw schoenmaat dat ik moet hebben kieken!!

-Euh…..oei…..euh……

-Komt er nog iet van???

-Euh…..ik denk 40 of 41

Awel ik peis dat hij mij ééne van elk gegeven heeft, want ik had wreed zeer voeten in die bottinnen.

Na enige tijd kwam onze roeper van dienst roepen dat we ons moesten aankleden.

Onze burgerkledij was vanaf nu verleden tijd.

We trokken onze kledij aan en alles was ongeveer de goede maat.

De tweede dag moesten we verzamelen in een zaal, en daar kregen we onze eerste briefing.

We zouden onze dagen in Turnhout doorbrengen met driloefeningen en nog eens driloefeningen.

Amai mijn voeten, was dat nu het leger?

Na een paar dagen werden we terug in de refter geroepen, en kregen we ander nieuws.

(Het moet de derde of de vierde dag geweest zijn).

We zaten met veel minder in de refter.
We zouden morgen opstaan, en onze valiezen pakken!

Na het ontbijt zouden we met de camion terug naar het Noordstation in Brussel rijden.

Daar zouden we de trein nemen naar Soest.

Toen we later terug in de kamer waren begrepen we niet goed wat er gebeurde.

We waren nog maar een paar dagen binnen en moesten al naar Soest.

Onze opleiding leek van korte duur te zijn.

Veel vragen moesten we niet stellen, want het was niet aan ons van vragen te stellen.

Luisteren en uitvoeren!!!!!!!!

De dag erna werden de camions geladen met onze valiezen en kidbag’s en stapten we in de laadruimte van de camion.

Op banken gezeten rug tegen rug, begon onze reis naar Brussel.

We werden door de mp’s samengedreven op het perron en moesten onmiddellijk de trein op.

We zaten met zes man in een compartiment om een reis aan te vangen van zes uur!

Onderweg zaten we nog steeds met dezelfde vragen.

Waarom waren we uit Turnhout vertrokken?

Waarom vertrokken we naar Soest zonder opleiding?

Waarom……waarom……

Na een reis waar we wel wat afgelachen hadden, kwamen we in Soest aan.

We werden met naam afgeroepen, en naar een klaarstaande camion verwezen.

Na enige tijd stonden we op de koer van onze nieuwe kazerne.

Onze namen werden afgeroepen en onze kamers aangewezen.

We moesten zelf op zoek naar onze identiteit en onze verblijfplaatsen.

Ik had hier geene naam, maar een stamnummer.

Ik was stormfuselier, en ik behoorde toe aan de 1^e compagnie grenadiers.

En mijn adres was kwartier Steenstrate in de Adam kazerne te Soest.

Amai, eer ge dat allemaal op den enveloppe van uw brieven had geschreven, die was uwe stylo bijna leeg.

En dan had ge er nog niet de nummer van uw kamer opgeschreven met uwe naamJ)

We kregen al vlug te horen dat we tot een disciplinaire compagnie behoorden, en dat onze opleiding in Soest zou doorgaan.

Ze hadden mij de wildste verhalen vertelt, onderandere over het eten.

Maar dat eten bleek nog mee te vallen.

Wat de rest betrof, was er niet teveel overdrevenJ)

We zochten onze weg tussen het geroep en het getier van de oversten.

Ik begon beter te verstaan waarom mijne pa thuis ook regelmatig ne keer moest roepen of tierenJ)

Ik had één voordeel, dat ik op sportief vlak een beentje voor had.

Vele jongens konden op bepaalde oefeningen niet mee.

Maar onze leuze van in het begin, om allemaal aan één touw te trekken was ook hier van toepassing.

We waren waarschijnlijk wel niet de braafste, maar we deden wat ons gevraagd werd.

Na enige tijd begon ik mijn legerdienst te aanvaarden.

Ik begon het zelf tof te vinden.

Later zou ik zelfs mijn verlofdagen in Soest doorbrengen zonder naar huis te komen.

Ik heb hier ook nog alle brieven liggen die ik naar mijn moeder schreef, en ook deze die terug werden gestuurd.

Op de acht maanden dat ik mijn legerdienst heb vervuld, ben ik bijna zes maand op manoeuvres geweest.

Ik had het voordeel in een sectie te zitten waar we met bijna alle wapens moesten kunnen omgaan.

Dit ging van een vuistwapen, tot granaat, Fal, Mag, Vigneron, Antitank wapen, enz….

Het was vaak afzien en een team vormen.

Maar mijne pa had gelijk, ze maakten van mij een manJ))

Het was ook in 78 dat de er de opstand was in Kamina , Kolwezi.

De Belgische para’s gingen naar ginder, en de 1^e compagnie grenadiers werden klaargestoomd.

Maar verder dan Melsbroek zijn we niet gegaan.

In feite zou ik over mijn legerdienst alleen al een boek kunnen schrijven.

Een periode waar ik tegen op zag, maar waar ik na afloop best tevreden mee was.

Een periode waar ik heb leren afzien.

En velen zullen misschien de vraag stellen wat is afzien?

Wel, afzien is bv tijdens de manoeuvres twee vrienden van uw compagnie het leven zien verliezen.

Dit was veel erger dan de bleinen of blauwe plekken.

Maar wie weet schrijf ik eens al de belevenissen van mijn legerdienst in een apart hoofdstuk.

Ze hadden ons beloofd dat we in december mochten naar huis gaan, en voor velen was dat ook zo.

Maar chauffeurke moet ergens ne keer iets uitgestoken hebben, en ik moest met nog een paar wat langer blijvenJ)).

Ik had volgens de regels tot na de feestdagen moeten blijven.

Maar ik heb juist kerstmis in Soest meegemaakt.

Daarna heb ik met een traan afscheid genomen van kwartier Steenstrate in Soest.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1977

De jaren gingen voorbij, terwijl mijn lichaam niet stil stond.
Ik groeide langs alle kantenJ))
Waar ik nog niet veel over geschreven heb, zijn de vrouwen!
Mijn puberteitsjaren waren ook aan het ijs blijven plakken, en echt achter een vrouw schaatsen moest ik niet doen.
Een goede schaatser had het voordeel dat ze regelmatig met vrouwelijk schoon aan hun hand mochten schaatsen.
Eerst kwamen ze vragen of ge hun wou leren schaatsen, en voor ge het goed wist hadden ze u ontvoerd naar één van de vele hoeken op de ijsbaan.
Als ze u thuis niks over seksuele voorlichting hebben verteld, en als ge op school telkens telaat waart voor de les zedenleer, dan staat ge daar wel met uwe mond vol tanden bij uw eerste lief hé.
Het woord lief werd vaak vernoemd, zonder te weten wat liefde was.
De playboy was ik ook al gaan kopen, zogezegd voor mijne pa zijne nonkel zijne zoon.
Ja, bij ons lazen het “Het rijk der vrouw”, en buiten ne patroon om ne rok te maken en twee reclame foto’s over lingerie van in den tijd, moest ge daar ni teveel ervaring in opdoen hé.
Maar ze hadden mij altijd gezegd dat ge daar niks moest van kennen, en dat alles van zelf zou komen en zichzelf uitwijzen.
Eerst schaatste ik met een meisje aan mijn hand, en wat later nog één aan mijn andere hand.
En omdat ik meer en meer uren op de ijsbaan doorbracht, had ik na enige tijd handen tekort.
Ze trokken aan mijn lijf uit jalousie, en in plaats van mij iets te leren waren ze bezig hun kennis aan het botvieren op mijn maagdelijk lijf.

Het was wel leuk om te kunnen opscheppen dat ge een lief of vijf had, maar als da just is om hand in hand te lopen en te betalen in de cafetaria, doet ge ook niveel kennis op hé.
Daar waar bij de meeste het verstand, de liefde, en de kunst om een vrouw te versieren in hunne kop zat, zat dat bij mij in mijn voeten.
Mijn kunsten werden via mijn schaatsen overgebracht, en dat was dan ook mijn enige visitekaartje.

Een ander kon dan nog ne keer over zijn studies beginnen als ze nimeer wisten waarover te babbelen, maar dat was bij mij ook al ver gezochtJ))
Het gewoon praten ging al moeilijk, want dat hadden ze mij thuis ook al niet geleerd.
En daar waar een ander het voortouw nam, daar bleek ik dan nog eens overmand van schaamte te zijn.
Ja, geloof het of niet, maar chauffeurke is een beschaamd iemand.
Niet in groep, maar wel met een persoon alleen.

Ja, het leven kan raar ineen zitten héJ))

De meeste lieven bleven een week of twee, en dan waren ze aan verandering toe.

Allee, na een paar keer getraind te hebben, was er daar toch een meiske die wist wat kussen was.
Potverdekke, als ge dat niet kunt is da ook verschieten den eerste keer zenne.

Ja, het was gedaan met de drie kussen van Nieuwjaar op de wang te gevenJ))
Af en toe spraken we eens af buiten de ijsbaan, en dan was het meestal gaan wandelen in het park om de vogeltjes te horen fluiten.
Of af en toe naar de cinema gaan om de helft van de film te missen.

Toen ik van de school was vertrokken, ontbrak er toch nog wat bagage aan kennis.
Vooral de kennis van het dagelijkse leven die ge zelf op de universiteit niet altijd vindt.
Maar ik leerde veel op mijn weg door het leven.

Ik leerde ernstig omgaan met de mensen op mijn werk.
Ik  leerde wat perfectie was op het ijs.

Ik leerde ook wat tegenslagen waren.

Maar vermits ik niet had geleerd hoe men tegenslagen moest verwerken, deed ik het maar met zelfspot en humor.

Humor was dan ook iets dat me altijd achtervolgd en geholpen heeft.

Ik zat zo in een periode waar de zon scheen, zelfs op regenachtige dagen.

Tot op de dag dat ik thuis kwam van mijn werk, en dat mijn moeder een brief in mijn handen duwde.

-Chauffeurke, er is nen brief voor u.

-Oei, da zal toch ni van één of ander lief zijn zekerst?

-Nee, chauffeurke het zal iets anders zijn.

Mijn ma scheen precies al te weten van wie de brief afkomstig was.

Ik deed de brief open, en wist direct over wat het ging!

Ik werd opgeroepen om mijne legerdienst te doen.

Ik moest mij op zeker datum aanmelden in het klein kasteeltje te Brussel.

Nu dat ik eens goed in mijn vel zat, moest mij dat nog overkomen.

Op mijn werk vonden ze het niet erg, want dat was nu de gang van zaken.
En na mijn legerdienst kon ik mijn plaats terug innemen.

Maar nu dat ik af en toe met een lief aan mijnen arm mocht schaatsen, werd ik weeral gescheiden.

Vooral het missen van de ijsbaan zat me dwars.

Het was met de vrienden overleggen en praten over wat de gevolgen van de legerdienst zouden zijn.

Ze wisten mij te zeggen dat er een gesprek was en een medisch onderzoek.

Als ge bij één van de twee door de mand viel, zat er veel kans in om uwe dienst niet te moeten doen.

En ge kon dan ook nog altijd t’één en t’ander uit uw mouw schudden tijdens het gesprek hé.

Ze hadden mij de raad gegeven van een aanvraag als chauffeur te doen of als barman of….of…

Ja, ze hadden makkelijk praten die mannen die niet moesten gaan of die nog te jong waren.

Den dag dat ik naar het klein kasteeltje moest, had mijne pa mij afgezet voor de poort.

Hij moest zogezegd toch naar de markt gaan die er just naast lag.

Maar ik denk eerder dat hij schrik had dat ik niet zou binnen gaanJ).

Ik melde mij aan, en mocht aanschuiven bij de rest van de landverdedigers.

Ik had diene morgen al een half pak sigaretten gerookt, om zekerst te zijn dat ze aan mijn longen iets zouden vinden hé.

We liepen daar op de koer gelijk een bende kiekens.

Morgen moesten we het land verdedigen!!

Awel als ik ons daar zag rondlopen, die gingen ze nogal verschietenJ))

We werden naar binnen geroepen en ondergingen het medisch onderzoek.

Ik was al manken en hoesten binnensgetapt, maar het maakte allemaal niet veel indruk.

In de namiddag werden we in twee groepen gesplitst.

Deze die medisch ongeschikt werden bevonden en die naar huis mochten.
En deze die goed bevonden werden en die een gesprek mochten aangaan met ééne met sterren op zijn mouw.

Ik had nog zo goed mijn best gedaan om medisch gedeclasseerd te worden, maar t’wou weer lukken dat ik erbij wasJ)

We zaten in een gang te wachten tot we elk op toer aan het gesprek mochten beginnen.

Ik stapte naar binnen, waar de sterren zaten te blinken.

-Dag chauffeurke

-Euh….dag….sergeantkapiteinkolonelgeneraal.

Ja hoe noemt ge zo ééne die daar zit te blinken achter zijne bureau?

-Ga maar zitten!

-Euh…..bedankt

-En chauffeurke, zeg het ne keer!!

-Euh…..watte zeggen meneer?

-Awel ik zie dat ge met glans geslaagd zijt in uw medisch examen.

Dus wat zal het worden?

Wat denkt ge van para te worden?

-Euh….oei e oei pa pa pa para, da mag ik niet worden van mijn moeder want ze vind da te gevaarlijk, en mijne  pa zal dat ook niet graag hebben peis ik en….en……

-Ja ja, ik versta dat wel….en aan wat had ge dan wel gedacht?

-Euh….awel misschien van chauffeur te worden?

-Mmmm…..da zal niet gaan want er staan er al teveel op de lijst!

-Euh……Barman misschien?

-Mmmmmm…….Da zal niet gaan, want we hebben niet genoeg Bars voor de aanvragen die er al zijn.

Ja nu stond ik daar schoon!!!

-Ik heb hier nog wel iets dat u zou liggen denk ik!

-Ha ja….???

-Wat denkt ge van stormfuselier te worden?

Ja ik wist niet wat da was, en ik dacht dat da mannen waren die just buiten kwamen als er storm was.

-Awel….ja ik zal dat dan pakken hé….

Maar is dat mogelijk van tegen de grens te liggen, want ik doe aan sport.

Ja dat moest ge vragen hé, want in Duitsland mochten ze twee maand minder doen.

-Natuurlijk chauffeurke!!

Ik ga dat zo noteren zie.

Stormfuselier en tegen de grens.

Azo ne vriendelijke mens dat da was!

Enige tijd later kreeg ik terug nen brief waar ik werd opgeroepen om op 2 mei 1978 mijn kazerne te vervoegen in Thurnhout en vandaar mijn kwartier te vervoegen in Soest (Duitsland).

Ik was op de landkaart aan het zoeken waar soest lag, maar da moest een klein boerendorp zijn, want ik vond da niet direct tegen de Belgische grens.

Mijne pa kwam ook ne keer kijken, en hij gaf mij de raad van mijn landkaart ne keer om te draaien en aan de andere kant te kijken.

Miljaar!!!!!

Ik lag tegen de grens, maar t’was toch wel de verkeerde zekerst!! Ppfffffffffffffffffff.

Als ne mens geen sjance heeft dan is het voor gans uw leven héJ)))

Ik had nog een paar maand waar ik mij kon voorbereiden, maar hoe dichter de datum van vertrek kwam, hoe meer ik er tegen op zag.

Ik had ondertussen een vaste relatie die ook al bijna een maand duurde, en dan moet ge naar dat stom leger gaan.

Maar naar het schijnt gingen ze ginder volgens mijne pa, nen echte man van mij maken.

Awel merci, ik dacht dat ik dat al een paar jaar was, en nu gingen ze mij nog ne keer veranderenJ)))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1976

Terwijl ik elke dag met veel plezier ging werken, had ik de school uit mijn gedachten verbannen.

Ik had zelfs medelijden als ik de anderen met hun boekentas zag vertrekken.

Het was van bij mij maar een paar meters lopen naar mijn werkgever, maar zelfs tijdens de middagpauze bleef ik op het werk.

Ik moest wel een deel van mijn wedde afgeven, maar een ander deel kreeg ik in handen en dat werd besteed op de schaatsbaan.

Mits ik s’avonds geen huiswerk meer had ging ik ook tijdens de week schaatsen.

Meestal was dit op dinsdag en donderdagavond.

Daar kwamen dan ook nog eens verschillende beurten op zaterdag en zondag bij.

Door de vele uren die ik op het ijs doorbracht werd niet alleen mijn techniek beter maar ook mijn fysiek.

Ik begon te beseffen dat je over het ijs moest kunnen zweven zonder teveel inspanning te doen.

De ijsbaan was niet alleen een ontmoetingsplaats geworden, maar ook een plaats waar ik mij kon uitleven.
Het schaatsen was een verslaving geworden.
Thuis werd er niet veel gepraat, maar op de ijsbaan kon dat wel met de vrienden.

Er werd niet alleen geschaatst, er werd ook heel wat afgelachen.

Maar tussen dit alles ging mijn interesse vooral naar de verbetering van mijn schaatsniveau.

Velen kwamen tijdens de publieke beurten schaatsen, en draaiden rondjes.

Maar ik probeerde allerlei kunsten, ik werkte aan mijn houding om mijn snelheid te verbeteren.

Ik probeerde na te doen wat ik andere schaatsers zag doen, of wat ik op tv te zien kreeg.

Tijdens het weekend ging ik naar de ijshockeywedstrijden kijken in Vorst, en daar droomde ik van ooit een ijshockeypak te dragen.

Het schaatsen bleek veel meer te bieden dan wat ik van die sport kende.

Mijn vrienden werden door hun ouders vaak tot aan de ijsbaan gebracht of afgehaald.

Maar mijn ouders zouden hun hier niet laten zien.

Hoewel ik zeker weet dat mijn moeder mijn kunsten wel zou willen zien hebben.

Ik had in mijn prille leven nog niet veel bewezen, maar dat was blijkbaar aan het veranderen.

Ik deed dolgraag mijn werk, en ook in de sport ging ik met rasse schreden voorwaarts.

Het was op de ijsvloer telkens onze grenzen verleggen, maar na een zekere tijd moet je zelf op zoek naar verandering.

Er waren in België verschillende ijsbanen, en misschien was het wel eens tijd om op verkenning te gaan naar andere oorden.

Met vrienden gingen we eens horen welke ijsbanen makkelijk te bereiken waren met de trein, en na overleg zou onze eerste uitstap de ijsbaan van Brugge worden.

Met een vijftal personen die de toelating van hun ouders hadden gekregen, stapten we op de tram om naar het zuidstation te rijden.

Daar kochten we de ticket’s en nerveus stonden we op de trein te wachten met onze schaatsen in de hand.

Het was overleggen wat we gingen ten toon geven, hoeveel beurten we konden schaatsen.

Het was een waar avontuur!

Zonder ouders op stap gaan, de vrije wereld in!

Het avontuur lag aan onze voeten.

Van het station in Brugge was het nog even stappen tot aan de ijsbaan.

Toen we aankwamen gingen we naar de cafetaria waar we een goed zicht hadden op het ijs die er nog maagdelijk bij lag.

Ik kreeg rillingen over mijne rug!

Nee nee, niet van de kou maar van de zenuwen.

Vragen spookten door mijn hoofd.

Hoe goed of slecht zouden de mensen hier schaatsen?

Zouden de opzichters streng zijn en de kunsten of snelheid wel toelaten tijdens publieke beurten?

Misschien zouden we hier wel in schaamte vallen?

Toen het bijna tijd was, gingen we aanschuiven in een lange rij voor de kassa.

Na te hebben betaald gingen we een plaatsje zoeken in de kleedkamers, waar we rondkeken om te zien wie zijn eigen schaatsen had.

De deuren gingen open, en terwijl we wel gewoon waren van vele uren op het ijs door te brengen, toch was het iets anders.
Een andere locatie, andere mensen!

Het was een publieke beurt, en toch was ze voor ons anders.

We slingerden ons tussen de massa, en hielden de personen in het oog die hier hun beste beentje voor zetten.

Het schaatsen werd in feite een competitie onder de plaatselijke schaatsers en de indringers die we warenJ)

We schaatsten die dag verschillende beurten, en het was avond toen we terug naar het station stapten.
We konden niet zwijgen over ons avontuur.
Het was zeker voor herhaling vatbaar, en Brugge zou één van de ijsbanen worden waar we ons regelmatig zouden laten zien.

Ondertussen was mijn werk ook duchtig veranderd.
Het was gedaan met borstelen en vegen in het magazijn.

Ik bestelde de klanten en monteerde de lusters en andere soorten verlichting.

Ik kreeg zelfs de verantwoordelijkheid op mijn jeugdige leeftijd om het magazijn te reorganiseren.

Het was een voorstel die van de grote baas kwam, maar mijn collega’s waren er niet mee gediend.
Ik liep ze blijkbaar voor de voeten, want ze werkten er al vele jaren en hadden geen nood aan verandering.
Anderzijds dierf ik dan ook mijnen baas niet teleurstellen en had maar ja gezegd.
Tijdens die periode vond den baas het beter dat er bij mijn ouders een sleutel van het bedrijf bleef liggen.
Je kon maar nooit weten dat er iets gebeurde.
Mits ik er werkte en de zaak kende, kon ik met de sleutel dan ook naar binnen moest er iets zijn.

Maar als ik niet op de ijsbaan was, ging ik mij vlug vervelen.
Ik was geen uitgaander, en dancings waren aan mij niet besteed.
Ik hield wel van op restaurant te gaan.
Toen we met de vrienden waren kon ik als 16 jarige een restaurant binnen stappen om te gaan tafelen.

Ja, het was iets anders dan in een dancing of danstent het zweet van onder je oksels te dansen, maar dat lag mij niet.
Tijdens de werkuren had ik geen tijd om het magazijn te reorganiseren.
Alles diende per nummer in de schappen gezet te worden, en alles moest geteld en opgeschreven worden.

Op een zaterdag toen de zaak gesloten werd, ging ik naar huis.
Toen iedereen het bedrijf verlaten had, keerde ik terug met de sleutel en sloot me op in het magazijn.
Ik begon te werken dat de stukken eraf vlogen, en tegen de zondagavond was er heel wat werk verzet.
Toen ze de maandag op het werk kwamen, vroegen mijn collega’s of ik zot geworden was.

De bazin had er een andere mening over, en complimenteerde mij.
Ze vroeg met hoeveel man we hieraan hadden gewerkt.
Maar ik moest wel zeggen dat ik het alleen gedaan had.

Een paar maand later werden we in het bureel geroepen, waar de grote baas van Antwerpen kwam om een mededeling te doen.

Er deden de wildste verhalen de ronde.

Sommigen spraken dat het bedrijf zou gesloten worden!
De dag zelf zaten we allemaal stil in het bureel, en de grote baas deed zijn relaas.
Er was een nieuwe toonzaal met magazijn gebouwd in Drogenbos.

En een deel van het personeel zou ontslagen worden, en een ander deel mee verhuizen naar de nieuwe locatie.

Ik moest mij niet teveel illusies maken, want ik was de jongste in dienst.

De grote baas had niet de gewoonte om rond de pot te draaien.

Hij zou de papieren wel opsturen, maar hij wou ons ook niet in het ongewisse laten.
Hij ging de namen afroepen van deze die bleven en deze die ontslagen waren.

Ik kan u vertellen dat dit niet alleen een raar maar ook triestige ervaring is.

De kassierster mocht blijven, wat normaal was want er was er maar éénJ))

Bij het personeel van de toonzaal werd de helft ontslagen.

Ik ga nooit zijn woorden vergeten toen hij over het magazijn begon.

-Voor het magazijn kan ik maar twee personen houden!

En dat zijn de chef magazijnier en Erwin.

Hij deed zijn papieren toe, wenste ons nog het beste en vertrok.

Zijn dochter die bazin was bij ons vond het ook een moeilijk ogenblik.

Er liepen heel wat tranen over de wangen, en er ontstond onbegrip en ruzie.

Deze die mochten blijven konden hun geluk niet op, en de anderen stonden er verslagen bij.

Ik had mij al voorbereid om thuis het slechte nieuws aan te kondigen, maar als jongste werd ik niet aan de deur gezet.

Dat terwijl een persoon wel zijn pakken kon nemen met 20j dienst.

Ik verstond het allemaal niet, en thuis werd er ook wel over gepraat.
Maar mijne pa zei dat ik mij dat allemaal niet moest aantrekken, en dat ik mijn werk moest blijven doen want dat da mijn beloning was.

De maanden dat we nog samen moesten werken waren zeer moeilijk.
De ontslagenen wilden niks meer doen, en veel werk kwam op mijn schouders terecht.

Maar ik zat er niet mee in, en deed wat ik moest doen.

Enige tijd later, verhuisden we naar onze nieuwe toonzaal en magazijn.

Modern en in de kleuren van het bedrijf!

Ik kon gewoon mijn leven verder zetten, en leven tussen werk en schaatsvloer.

Hello evrybody,

1975

De school was een nachtmerrie geworden die ik ook overdag beleefde.
Mijn ouders en andere nooit afgestudeerden hanteerden de woorden der gewoonte.

-chauffeurke doe uw best

-chauffeurke zonder studies zijt ge niks in het leven.

-chauffeurke ge kunt als ge wilt.

-chauffeurke als ge goed uw best doet krijgt ge dit of dat.

-chauffeurke als ge goed leert gaat de tijd rapper voorbij.

Ge kon goed horen dat ze niet in dezelfde school gezeten hebben!!

De maanden gingen voorbij zonder dat ik slimmer werd.

Integendeel, het enigste wat ik kreeg was verwijten van dommerik en nietsnut.
Ik moest plots al de jaren inlopen om een goede leerling te worden.

Maar niemand die enige motivatie sprak.

In de klas heb ik nooit antwoordt gekregen als ik iets niet vertsond.

En thuis hadden ze geen tijd.

Tussen de studies en de personen die mij moesten gidsen zal er een communicatieprobleem geweest zijnJ)))

Op een dag in april 1975 zag ik de bui al hangen.

Het zou met de examens niets worden en dubbelen zat er dus dik in.

Thuis en paar lappen op mijne kop meer of minder.

En in de school de preek van de meesters en de directeur.

Om nog maar te zwijgen van al die slimmeriken die amper een paar punten meer hadden en die nu hun uiterste best deden om mij achter hun te houden in het klassementJ))

Mijn vrienden op de trein hadden mij gezegd dat ik maar de moed eens moest met beide handen nemen en mijn verstand op nul zetten.

Ja, da laatste was nu niet moeilijkJ)))

Ik stak nog een sigaretje op en moest een oplossing vinden voor het probleem.

-Chauffeurke, zeg gewoon dat ge niet meer naar school gaat, en dat ge gaat werken.

-Awel dat is een gedacht, direct met de deur in huis vallen.

Op een dag kwam ik thuis (het was een vrijdag).

Ik stapte van de tram en liep de winkel binnen met een bezorgd gezicht.

Mijn moeder had direct door dat er iets scheelde.

-Awel chauffeurke is er iets?

-Ja er is iets!!

-En wat is er?

-euh…..awel ik zal het straks wel zeggen.

Ja ik wou mijn moeder geen verdriet aandoen, en zonder verdriet zou het waarschijnlijk ook niet gaan.

Toen de winkel gesloten was zaten we allemaal boven.

-chauffeurke hebt ge uw huiswerk gemaakt.

-Ik maak geen huiswerk meer pa.

-ha nee???

-nee, nu niet en nooit meer want ik ga niet meer naar school.

Ik dacht een paar lappen op mijne kop te krijgen en had al de minst gevoelige kaak aangeboden.

Maar ik denk dat mijne pa zelf verschoten was.

Mijn moeder probeerde nog in alle talen mij op andere gedachten te brengen, en mijne pa begon ook met zijn vragen af te vuren.

-Ha, meneer gaat niet meer naar school.

En wat denk meneer dan wel te doen met al zijn slim verstand??

-ik ga werken pa.

-Ha en waar gaat meneer gaan werken??

-euh……awel….euh

Ja da was nu  just de vraag waar ik nog geen antwoordt op wist.

-Wel manneke, van mij moogt ge gaan werken als ge toch zo slim geworden zijt.
Ze zullen in de school waarschijnlijk content zijn dat ze van u vanaf zijn.

-Ja ik denk het ook pa!

-Awel, ge kunt zien dat ge tegen maandag werk hebt of ge zet hier geene voet meer binnen.

Mijn moeder barste in tranen uit, en ik was zelf verschoten van zijne laatste zin.

Ik was de zaterdag zeer vroeg opgestaan en in de winkel beginnen werken.

Maar mijne pa zei dat het beter was dat ik achter werk ging zoeken, want hij had geen werkvolk nodig.

Mijn moeder vroeg aan elke klant of ze niemand nodig hadden om te helpen.

Er waren in die periode veel fabrieken en firma’s in de streek waar we woonden.

In de namiddag riep mijn moeder mij en vroeg  of ik nimeer naar school wou.

-Nee ma, ik ga niet meer naar school!!

-maar jongen ge zijt nog zo jong!

-mijne pa was ook jong als hij gaan werken is, en opa was nog jonger.

Mijn moeder pinkte een traan weg, en ik wist dat ik haar verdriet deed.
Maar het was onnodig van langer tegen mijn goesting naar school te gaan, want het werd slechter en slechter.

-chauffeurke ik heb nog niets tegen uwe pa gezegd, maar ge moogt u gaan voorstellen bij Massive.

Massive was een lusterbedrijf waar ze alles verkochten wat verlichting betrof.

Mijn moeder stapte met mij naar boven, en ze deed mijn schoonste kleren aantrekken.

Ik dacht nog te vragen of mijn moeder mee ging, maar het was een situatie die ik zelf gecreeerd had, en dus moest ik maar zelf de gevolgen dragen.

Ik stapte naar het bedrijf die nog geen 100m van ons deur verwijderd was.

Ik duwde de deur van de toonzaal open , en een mooi mamaselleke kwam vragen of ze mij kon helpen.

Mijn moeder had waarschijnlijk al met de verantwoordelijke gepraat, en blijkbaar waren ze al op de hoogte van mijn komst.

Al de werknemers waren klanten bij mijn ouders, en ik kende ze ook allemaal.

-euh….ik moest mij komen présenteren madam

ze lachte vriendelijk naar mij.

-Volg me maar ik breng u bij de grote baas.

Het woord baas maakte direct indruk, want het klinkt ernstig,groot en mannelijk.

Maar het bleek dat den baas geen man maar wel een vrouw was.

-Dag jonge Heer!

-Dag Mevrouw.

-Wat kan ik voor u doen?

-Euh…..awel mijn moeder zocht werk voor mij, en ik mocht mij komen presenteren madam!

-Ha gij zijt chauffeurke uit het winkeltje!

-Ja madam.

-We zoeken inderdaad iemand voor in het magazijn, maar zijt gij niet veel te jong.

-Nee madam, ik werk ook al wreed hard in de winkel van mijne pa zenne.

-Luister goed jonge man, ik wil het wel proberen maar ik duld geen fouten.

Ik neem je aan op proef, en als het niet lukt dan zal je niet te ver moeten stappen eer ge terug thuis bent.

-euh……ben ik dan aangenomen madam???

-Op proef heb ik gezegd!

Kom ik zal u het magazijn tonen en uw toekomstige collega’s, en maandag verwacht ik u om 9u45 en geen minuut later.

Ze liep met mij door het grote magazijn en stelde mij mijn collega’s voor.

Na enige tijd stonden we terug aan de deur van de toonzaal, ze gaf me een hand en wenste me nog een goed weekend.

Ik stapte naar buiten en keek naar het grote gebouw en de prachtige verlichting die voor de vitrine hing.

Maar dat maakte niet zoveel indruk als het gevoel dat door mij ging.

Ik was van de school verlost en ik had werk.

Ik liep naar huis, en riep naar mijne pa dat ik werk had.

Mijn moeder kwam erbij staan en wreef in mijn haar met een ongerust gevoel.

En mijne pa maakte aan zo een uitspraken niet veel woorden vuil.

Voor hem was het normaal dat het ofwel de school of werken was.

Toen hij zijn legendarische zin sprak van  “Maandag hebt ge werk, of ge zet hier geen voet meer binnen” die wist ik dat er waarheid achter zat.

Mijn moeder was zeer gevoelig, maar mijn vader kon zeer hard zijn!

Maar het voornaamste was dat ik werk had.

Mijn boekentas vloog in de kelder, en aan iedereen die het horen wou vertelde ik dat ik ging werken.

Het weekend werkte ik in de winkel van mijn ouders, en ik deed het al veel liever omdat het geen verplichting was wegens de slechte schoolresultaten.

De maandag liep ik al te trappelen van ongeduld, en stond op het voetpad heen en weer te lopen tussen ons huis en het bedrijf.

Toen de eerste werknemers hun inkopen kwamen doen bij mijn ouders liep ik mee.

Ik stapte het bedrijf binnen, en een magazijnier nam mij mee naar de werkplaats.

Het was begin mei 1975!

De persoon gaf mij een borstel en een vuilblik en toonde waar ik kon beginnen.

Het vijfde verdiep, en zo naar beneden.

Potverdekke, ze hadden in de school er toch goed aan gedaan mij te leren vegen want ik moest het hier ook doenJ)))

Ik dierf niks zeggen of vragen, en ik poetste dat de stukken eraf vlogen.

Ik verdiende 56bfr per uur, en ik was de koning te rijk.

Mijn eigen wedde, maar dat bleef nog niet telang duren, want ik kon er vlug een deel van afgeven thuisJ))))(Wat wel op een spaarboekje ging)

Na een paar weken werd ik bij de bazin geroepen, en er werd mij gevraagd of ik het werk graag deed.

-Ja madam, wreed graag.

Ja als ge nog nooit gewerkt hebt is ne mens ni moeilijk en stelt hij geen wetten hé.

Er werd nog gevraagd of ik hier nog wou blijven werken, en ik kreeg een papier onder de neus geduwd.

-Dat is een contract om u aan te nemen chauffeurke, maar laat het eerst eens door uw ouders lezen.

-Jamaar ik kan lezen zenne madam!

-Daar twijfel ik niet aan, maar lees het thuis eens op uw gemak.

Thuis liet ik het door mijn moeder lezen, en ze knikte dat het goed was.

Ik was aangenomen, en dol gelukkig.

Na enige tijd leerden ze mij het werk van magazijnier.

Vrachtwagens lossen.

Alles op plaats per nummer of ref zetten.

Klantenbons klaarmaken.

Klanten bestellen.

Verlichting monteren.

Enz…..enz……

Ik leerde op een paar maand alles wat in school aan mij voorbijgegaan was.

Ik had zelfs kennis van elektriciteit opgedaan.

En ik hoorde achter mijne rug (bij mijn moeder) dat ze tevreden waren van mijn werk.

Werken was een hobby, vergeleken met de slavernij die ik op school te verwerken kreeg.

Ja, 1975 was een formidabel jaar geworden!!!!

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1974

De school en de ijsbaan namen het grootste deel van mijn leven in.

Maar ik ging ook nog regelmatig op bezoek bij mijn grootmoeder.

Nu mijn oma alleen was, vond mijn tante dat het huis wel zeer groot was voor haar alleen.

Er werd gesproken over een appartement en over verhuizen naar Geraardsbergen.

Op een dag was het zover, en oma nam haar koffers om te vertrekken uit het huis waar ieder van ons was opgegroeid.

Van de één op de andere dag zat oma op het eerste verdiep van een drie verdiepen tellend appartement.

Daar waar ze vroeger op een grote tuin keek, had ze nu zicht op de straat en de huizen aan de overkant.

Telkens ik bij oma op bezoek ging, stelde ik vast dat ze minder en minder uit hare zetel kwam.

Vaak zei ze:

-Jongen, waar is den tijd dat ge kon in den hof spelen?

Den tijd lag niet zover achter ons, maar ik voelde dat ze gedwongen was om haar huis te verlaten.

Haar huis werd nu verhuurd en een deel ging naar de huur van het appartement en een deel naar mijn tante om de onkosten te bekostigen.

Vroeger wist ik niet wat dit wou zeggen, maar vandaag begrijp ik het maar al te best.

Met mijne pa reden we af en toe voorbij het ouderlijk huis om te zien of het wel goed onderhouden was, en ook uit nieuwsgierigheid.

En telkens ik oma op haar appartementje zag zitten vond ik het zo zielig.

Een ouder persoon, die zelfs het recht niet had om te blijven waar ze was.

Natuurlijk bracht de verhuur van het huis veel geld op, maar wie is er daar nu beter van geworden?

Oma die in haar zetel gekluisterd zat, of de tante die de onkosten moest verrekenen.

Mijn moeder moest het haar allemaal niet aantrekken, en als er teveel onkosten waren zou haar zuster wel iets laten weten om bij te leggen.

Oma vroeg mij ook dikwijls hoe het in school was, maar zonder meer.

Er was niemand in de familie die ooit gestudeerd had, en ze hadden allemaal een job.

Ze verdienden goed hun boterham door met hun handen te werken.

Waarom zou ik dan de uitzondering moeten zijn, en mij daar te pletter studerenJ)))))

De meester maakte niet veel woorden meer vuil aan mij, en het enige wat ik nog te horen kreeg was:

-chauffeurke, ge kunt gaan!!!

Ja, dat wou niet zeggen dat de school gedaan was hé.

Maar dat ik de klas mocht verlaten om buiten slavenarbeid te verrichtenJ))

-chaufeurke, breng uwe agenda maar naar voor.

Vermits er geen ander contact was, en dat hij den telefoonnummer van mijne pa waarschijnlijk niet kende.Schreef hij dan maar alles in mijne agenda hé!

Jawadde, dat had ge moeten lezen.

Ik deed mijn uiterste best om in mijnen agenda alles in hetzelfde kleur te schrijven, en hij kwam daar nen hanenpoot in het rood tussen zetten.

Vaneigens viel dat direct op en was mijne pa dan altijd kwaad héJ)))

Vaak schreef hij dan nog hetzelfde, en als ik dan nadenk voor wa onnozel dinges ik onder mijn voeten kreeg.

-Waarde Heer,

Uw zoon heeft vandaag weer zijn beste beentje voorgezet om de klas te storen.
Ik was dan ook verplicht volgende straffen toe te voegen:

5 blz voor lachen.

5 blz voor praten.

-Waarde Heer,

Uw zoon dacht vandaag dat hij piloot was, en stuurde voortdurend papieren vliegertjes door de klas.
Hij is dan na enige tijd buiten beland, waardoor hij het verder verloop van de vlucht gemist heeft.

Mag ik dan ook vragen hem de lessen thuis te laten inhalen!

-Waarde Heer,

Uw zoon wist mij vandaag te vertellen dat hij niet meer wil studeren zolang het mirakel uit Lourdes niet is voltrokken.
Is het dan niet beter om hem terug op reis te sturen of naar een andere school waar ze hem wel kunnen temmen tussen zijn miraculeuze verschijningen.

Diene meester dacht waarschijnlijk dat hij plezant was, maar mijne pa kon daar ni mee lachen zenne!

Hij moest nog maar het verschil van kleur in mijne agenda zien, of hij paste die aan op mijn oor.

Ja ik heb een paar jaar met rode oren rond gelopen en blauwe kakenJ))))

Nog een geluk dat ik maar twee kleuren in mijne pennezak hadJ)).

Mijne pa begon dat beu te worden!

De meester begon het beu te worden.

En ik was het al lang beu!

In feite waren we het alle drie eensJ)))

Op nen dag was het weer zover, en schreef de meester weer zijn levensverhaal in mijne agenda!

Vier blz vol had hij geschreven!

Ja, hij had bijna de ganse week volgeschreven terwijl het nog maar maandag wasJ))

S’avonds op de trein vertelde ik dat aan mijn vrienden, en dat het mijnen beste dag niet zou zijn als mijne pa dat zou lezen.

Maar tussen mijn vrienden zaten er ook een paar slimmeriken, die bijna even straf waren als ikJ))

-Maar chauffeurke trek u dat niet aan!

Hier zie, neem een sigaret da zal deugd doen.

Allé ikke dan maar een sigaret tussen mijn lippen gestoken om de miserie weg te blazen.

We zaten daar te dampen  en te paffen dat we zelfs de controleur niet meer zagen.

-chauffeurke, als ge nu ne keer die blz uit uwe agenda scheurt, dan zijt ge er toch vanaf.

-Ha ja, dat is een goe gedacht.

Ik mijne agenda genomen en voorzichtig de rood beschreven blz verwijderd.

-Euh……jamaar, nu springt dat hier direct van maandaag op zaterdag!!!!

-denkt ge dat uwe pa daar gaat op letten??

-Nee zekerst……den diene ziet alles, zelfs als er niks meer is!!!

-Oei chauffeurke dan ziet er dat niet goed uit voor u hé!!

-Pppffffffffffff.

We zaten te denken en te peinzen zoals ik nog nooit mijn verstand had doen werken in de school.

-chauffeurke, weet ge wat ge moet doen!

-Nee…..

-Pak uwe agenda en smijt hem weg, en als uwe pa vraagt waar hij is die zegt ge maar dat hij verloren is of gestolen.

-Potverdekke dat is een goe gedacht!

Ikke mijnen agenda genomen, het raampje van het treincompartiment geopend en hem buiten gezwierd!

Mijn slechte punten lagen nu ergens tussen Ruisbroek en Drogenbos!!

S’avonds zat ik boven in mijn kamer, en dat vond mijne pa blijkbaar niet normaalJ))

-chauffeurke, hebt ge huiswerk?

-Euh….nee pa.

-chauffeurke, geef mij uwe agenda eens.

-Euh…..euh…..ja direct pa!

Ik deed daar alsof ik aan het zoeken was naar mijne agenda, terwijl mijne pa het op zijn zenuwen kreeg.

Ja diene mens was wreed rap nerveus, maar dat is naar t’schijnt zo als ge een commerce hebt.

-Awel komt er nog iet van???

-euh……pa, ik peis dat ze mijnen agenda toch wel gepikt hebben zekerst!

-Gepikt???????????

-ja ik peis het wat ik vind hem nimeer!

-en wie denkt ge dat er nen agenda zou pikken, en waarom, en wanneer en wie en hoe?????

-euh……da weet ik ook allemaal ni zenne pa!

Den diene trok mij daar bij mijn oor den trap af tot in de winkel.

Hij trok zijn kassa open en nam er geld uit!

-Hier hebt ge geld, en ge gaat u haasten dat ge nen andere agenda gaat kopen, en morgen wil ik diene zien met wat er instond tot vandaag.

-jamaar pa…..ik……

Ondertussen kreeg ik een paar lappen op mijne kop om zeker niet teveel tijd te verliezen!

Ik stap daar de boekenwinkel binnen en vraag mij aan de verkoopster ne nieuwe agenda!

-Dag madam ik moet van mijne pa achter nen agenda komen voor in t’school.

-En wat voor een model mag dat zijn?

-euh…..liefst zo klein mogelijk, want het jaar is toch bijna voorbij.

-We hebben er kleine, maar ook zeer kleine zoals een zakagenda.

-Ja dat is prima.

Ik kwam daar buiten met een agenda waar ik zelfs met een groot potlood niet kon in schrijvenJ))

Ik direct da spel in mijn boekentas gestoken.

S’anderdaags vroeg de meester of mijnen agenda afgetekend was door mijn ouders.

Maar ik moest hem ook teleurstellen, en dat ik het wreed spijtig vond dat hij zoveel voor niks geschreven had, want ze hadden hem nu toch wel gepikt zekerst.

Pppffffffffffff jawadde, den diene vroeg mij direct mijne nieuwe agenda naar voor te brengen.

Ik legde mijn heeeeeeeeel klein agendake op zijn bureel, en gans de klas schoot in ne lach.

In plaats van vier blz moest hij hier voor dezelfde uitleg bijna den helft van het jaar volschrijven.

Ik was da spelleke moe, en waarschijnlijk velen in de school ook.

De school had toen nog geen schoolplicht tot 18j en daar zou ik iets moeten op vinden.

Tussen de sigaretten en het weinige verstand dat ik in de school had bijgewonnen werd er op de trein druk overlegd hoe ik de school zou kunnen ontvluchten.

Mijn vrienden waren vooral goede raadgevers in wat ze thuis zelf nooit dierven ondernemenJ))))

En ze waren wreed in de weer om iemand anders te helpen!!

Het jaar was bijna om en ik was vast besloten de school liever vroeg dan laat achter mij te laten.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1973

Ik had voor de eerste keer in mijn leven een echte keuze moeten maken!
Een keuze die ik niet echt wou maken, maar het moest.
Een keuze over iets waar ik een hekel aan had!
Een studiekeuze.

Ik had voor metaalbewerking gekozen, en ik zat nu ganse dagen te vijlen op een stuk ijzer.

Tijdens de andere lessen was het leven niet echt veranderd.
Het was nog steeds lachen en zeveren.

Ja, dat was hoe ik later wou door het leven gaan.

Als zeveraar en niet te ernstig wou ik afstuderen.

Maar als ge dan just in een serieuze school zit waar ze er niet kunnen mee lachen, dan is het veel straf schrijven en dwangarbeid uitvoeren.

Of ik werd aan de deur gezet, en moest buiten papiertjes gaan rapen die de andere snotneuzen niet in de vuilbak maar op de grond gesmeten hadden.

Of ik moest naar het atelier achter ne pot zwarte verf om de balustrades die zich op de koer bevonden te verven.

Ik peis dat ik die school daar zeker 10 keren geverfd hebJ)))

Maar ze kenden chauffeurke nog niet.

Die verf da was precies van diene zwarte pek.

Als ik die balustrade moest verven, waren er andere leerlingen naar de turnles, en deze hadden het goed gedacht gehad van hun boekentas onder die balustrade te zetten.

Chauffeurke begon te verven dat de stukken eraf vlogen, en toen ik gedaan had konden ze zeker niet zeggen dat mijn werk half gedaan was.

Nee nee, ik had alles geverfd, zelf een deel van de boekentassenJ)))

Dus begonnen ze eens na te denken, en vonden ze dat geen goed gedacht meer om mij nog te laten vervenJ)))

Ze vonden het dan maar beter dat ik het atelier waar we metaal kregen moest gaan opkuisen.

Ppffffffffffff ik was daar meer aan het studeren voor kuisvrouw dan dat ik les kreeg.

Maar in diene atelier heeft dat ook niet te lang geduurd zenne.

Er waren er daar bezig op freesmachines en op schaafmachines.

Dat metaalschaven moet ge per mm doen hé!

Die mannekes waren daar bezig met schaven en afkoelen terwijl ik als gestrafte daar moest tussen lopen met borstel en vuilblik.

Toen ik ze in de klas aan het lachen bracht, dan kon iedereen mee lachen.

Maar als ik daar als kuisvrouw liep tussen de machines dan begonnen ze mij nog wat uit te lachen ook.

Ik had daar aan één van die machines ne keer nen draai gegeven, en in plaats van 2mm stond dat op een paar cm.

Diene beitel vloog daar tegen dat stuk metaal, en dat gaf nogal nen bonk zenneJ)))

Diene beitel naar de knoppen en zijn werkstuk krom en scheef.

T’was nu wel gedaan met lachen, want de meester kwam hem daar direkt een paar lappen op zijne kop geven,terwijl ik al fluitend verder poetste héJ))))

Maar diene dommerik was dat toch wel gaan overdragen zekerst.

Den diene was gaan zeggen dat ik dat gedaan had.
Diene meester stond daar op 1,2,3 bij mij, en tussen al zijn latijn kreeg ik te verstaan dat ik weer gestraft was, terwijl mijn ander straf nog niet voorbij was.
Ik had metaalbewerking gekozen, maar had al meer papier geraapt en geverfd en geveegd dan dat ik ijzer in mijn handen had gehad.

Maar t’was maar best zo, dan kon ik tenminste den tetanos niet krijgenJ)))

Het schoonste van al was dat als ik mijn papier van mijn stuk chocolat op de speelplaats wierp dat ik dan nog eens onder mijn voeten kreeg, terwijl ik het was die het toch moest oprapen.

In de klas moest ik altijd de meeste vragen beantwoorden, en dan is dat toch normaal dat ik er een paar niet weet zekerst!

-chauffeurke, kom ne keer naar voor.

Pas op, we zaten daar met 30 man, maar het viel weer op mij zenne!

-chauffeurke, wat is de vierkantswortel van 7?

-euh….euh…..mijne pa verkoopt die légumen niet denk ik.

-chauffeurke, waar ligt Parijs?

-Euh…..op den boulevard Anspach, en dat is een tof caféke zenne.

-zeg manneke zijt gij mij voor de zot aan t’houden??

-Maar nee meester, dat is allemaal waar zenne!

-chauffeurke, wa komt gij hier eigenlijk nog doen op school?

-Awel ik heb mij ook die vraag al gesteld meester.

Diene meester begon bleek te worden, en dan was het tijd dat ik weer op mijn plaats ging zitten.

Als ik dan thuis kwam, dan moest ik daar ook nog ne keer een pak vragen beantwoorden.

-Chauffeurke, hoe was het op school?

-Euh…neig goed pa!

-Ha ja, wat hebt ge geleerd vandaag?

-euh…..vandaag heb ik leren verven en opkuisen en papier rapen.

-Zeg manneke ge zit toch in metaalbewerking??

-ja pa, maar ne mens moet toch kunnen verven en kuisen ook hé.

-Zeg voor wa gaat gij feitelijk nog naar school??

-Awel dat heeft de meester mij vandaag ook gevraagd.

Mijne pa en diene meester hadden hetzelfde karakter peis ik!

Ja, ze vragen mij alle twee waarom ik in feite nog naar school ga, en anderzijds zitten ze mij op te jagen om te studeren dat de stukken eraf vlogenJ)))

Maar hoe slechter en overbodig ik mij in school voelde, zoveel beter voelde ik mij op de ijsbaan.

De schaatsen zaten goed aan mijn voeten,en ik leerde vlug bij.

Het was vooral kijken naar wat de anderen deden, en het was dan maar proberen hun kunsten na te doen.

Daar waar ik in de school geen interesse had om iets bij te leren, was ik hier zeer leergierig.

Schaatsen was veel meer dan de omheining loslaten en zijn evenwicht te bewaren.

Men kon snelheid maken,maar men moest ook kunnen stoppen.

Men kon vooruit schaatsen, maar dat bleek ook achterwaarts te kunnen.

Men kon de voeten op het ijs houden, maar men kon ook springen.

De kunst was van snelheid met evenwicht te combineren.

Als er een goede schaatser tijdens een publieke beurt zijn kunsten liet zien, gingen de anderen meestal vol bewondering aan de boarding staan om te genieten van zijn kunsten.

Dat moest ik ook kunnen!

Ze hadden al genoeg gezegd van mij dat ik niets kon, en dat ik voor niets deugde.

Ik probeerde niet alleen alles, maar ik keek ook naar de beter schaatsers.

Ze dienden als voorbeeld, hoewel ik wist dat ik het niet over één nacht ijs zou gaan.

Thuis zagen ze dat zeker niet zitten, en als ze mijn schoolresultaten zagen was het zeker niet de moment om over schaatsen te praten.

Ik denk dat het de zomer van 73 was dat we nog eens op reis gingen!

Er was niks voorzien, en plots werd er aangekondigd dat we op reis gingen.

Toen ik vroeg waar de reis naartoe ging voelde ik mij plots schuldig.

-Ma, waar gaan we op reis?

-Naar Lourdes chauffeurke!

-Euh……naar Lourdes, waar ligt dadde??

-Dat moet ge eens aan uwe pa vragen jongen.

-Pa, Lourdes waar ligt dadde?

-Als ge zou leren in school dan zou ge dat weten liggen kieken!

-Pa, ligt dat aan de zee.

-Nee!!

-Euh….in de bergen dan.

-Nee kieken Lourdes ligt in een grot, en t’is daar dat ge moet zijn om mirakels te verwezenlijken.

En t’is daarom dat we met u tot ginder gaan, of denkt ge soms dat we voor ons plezier naar ginder rijden!!!

-Hoe een mirakel voor mij???

-Ja, omdat ge niet dommer zou worden dan dat ge nu al zijt en om te bidden dat ge uw verstand terugkrijgt.

-Euh…..voor hoelang gaan we pa!

-Tot als ge stopt met domme vragen stellen!!!!

Jawadde, een ander ging op reis om zich te ontspannen en zich te amuseren, en ik moest ginder een paar weken in een grot gaan bidden ppfffffffffff.

Maar ik peis dat ze mij daar veel van wijsgemaakt hebben zenne!

Ja, mijne pa had zijne velo mee op reis, en er waren nog twee koppels mee die vrienden waren van mijn ouders.

Die gingen ginder toch niet allemaal naartoe omdat het dommeriken waren héJ)))

De eerste dagen ging mijne pa ginder met de fiets rijden met zijn vrienden, en ze beklommen de cols van den Tour de France.

Ondertussen mocht ik bij mijn moeder blijven met de andere kinderen.

Op nen dag gingen we naar de grot, en daar stond een groot Maria beeld.

Ik keek naar het beeld, en het leek wel of Maria ook naar mij keek.

Het was precies of ze verwachte mij!

Mijn moeder nam een kaars en zette ze tussen de honderden kaarsen die er stonden te branden.

We wandelden van de grot naar de kruisweg waar we gingen bidden dat de stukken eraf vlogen.

Hoe meer ik aan het bidden was, hoe meer ik de hoop koesterde om slimmer te worden zoals mijne pa mij beloofd had.

Maar ik voelde geen mirakel boven mijne kop hangen, en het leek erop dat we hier langer zouden moeten blijven dan voorzien.

Mijn ma zei dat we hier niet om te lachen waren en dat ik mij wat serieus moest houden.

Ik moest bidden en vragen wat ik graag zou willen, en als ik braaf was zou ik verhoord worden.

Ik begon daar te bidden zoals ik mij als misdienaar had geoefend, en vroeg om een goede schaatser te worden en rap van de school vanaf te zijn.

Na veertien dagen vertrokken we weer naar huis, maar we waren nog maar goed thuis dat mijne pa al zei dat we volgend jaar zeker zouden moeten terug gaan want dat er met mij zeker geen mirakel was gebeurdJ))))

Inderdaad, toen ik in september de school hernam voelde ik zelf dat er aan mijn verstand niks gebeurd was.

En toen de meester mij vroeg of ik dat nu expres deed en of ik zo dom ging blijven, gaf ik hem een eerlijk antwoord.

-Ja meester, we zijn naar Lourdes geweest en hebben daar zitten bidden omdat ik beter zou leren, maar mijne pa zegt dat we volgend jaar weer gaan want er is geen mirakel gebeurd met mijn verstand.

Diene meester wou dan ook nog zijn steentje bijdragen door met zijn hand mijn verstand proberen bij elkaar te schudden, maar ook dat hielp niet echt.

Er was een periode ingetreden waar de meester deed alsof ik er niet was, en ik paste mij dan maar aan.

Soms voelde ik mij schuldig omdat ik wist dat ik mijn ouders teleurstelde.

En af en toe zat er dan eens een dag tussen dat ik iets probeerde uit het hoofd te leren, maar het ging er maar niet in.

Telkens mijn moeder vroeg of ik eens mijn best wou doen in school,knikte ik en beloofde dat ik mijn best zou doen.

Die ééne dag dat ik dan eens mijn best deed, hadden mijn ouders teveel werk in de winkel en was de dag zo voorbij zonder interesse.

Ik hoorde de verhalen van de studenten die naar Gent of Leuven gingen studeren.

De ouders zaten met veel verdriet omdat ze hun kinderen tijdens de week moesten missen.

Deze pijn hebben mijn ouders niet gekend, want ik was altijd thuisJ)))

Hoewel er wel zullen momenten geweest zijn dat ze liever hadden dat ik in Leuven zat of nog veel verderJ)))))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1972

Terwijl mijn studies slechter werden met de dag, ging het schaatsen alsmaar beter.

Af en toe kreeg ik een gunst als ik in de winkel goed had geholpen.
Ik vroeg dan steeds om naar de ijsbaan te mogen gaan.
Mijne pa was er wel niet voor te vinden, maar na lang genoeg zagen was hij content dat ik de deur uit wasJ))

Zo ging ik soms elke week, en er zaten ook weken tussen waar ik zaterdag en zondag ging.
Het was wel telkens een reden of uitvlucht vinden. En ging het niet met een uitvlucht dan gingen we maar achter de rug.
Het grote probleem was van telkens genoeg drinkgeld te hebben omdat schaatsen en schaatsen huren wat geld koste.
Maar ik ging meer en meer de plaats innemen van mijne pa om de boodschappen en kolen aan huis te brengen.

Daar kreeg ik regelmatig mijn drinkgeld.

Het was nu drie jaar dat ik de ijsvloer afdweilde, en had er al heel wat vrienden leren kennen.
Het waren niet altijd personen van mijnen ouderdom, sommigen konden mijn grootvader geweest zijn.

Het was een bonte bende, en meestal kwamen ze op dezelfde dagen schaatsen.
Waar ik in het begin veel last van had, waren bleinen op mijn voeten.

De huurschaatsen werden door iedere voet gedragen, en vaak waren ze dan ook misvormd.
Maar ik begon mijn evenwicht te vinden en snelheid te krijgen.

Er werd op de ijsbaan niet alleen over ons lief gepraat, maar ook over het materiaal dat ze in dienen tijd aan hun voeten hadden.

Eén van die oudere personen wist mij te zeggen dat ik betere vorderingen zou maken met eigen schaatsen dan deze die ik hier huurde.
Maar ik zei hem al vlug dat mijne pa mij een paar lappen zou verkopen inplaats van mij schaatsen te kopen.
En ik had geen geld om er te kopen.

Alle redenen om toch maar een paar schaatsen te kopen kwamen aan bod!

Verjaardagen werden bijna niet gevierd, en het geld dat ik kreeg moest direct op een spaarboekje.

In  Sinterklaas en de kerstman geloofde ik ook al niet meer, en mijne pa nog minder.

Dus van die twee zou ik ook geen paar schaatsen in mijne schoen moeten verwachten.

Nee ik zou mijn drinkgeld moeten sparen, en dus nog meer werken!

De persoon die mij dat in die tijd had voorgesteld had een ander idee!

Ik zou sparen voor een paar schaatsen, en hij zou de helft bijleggen.

Ik kon mijn oren niet geloven, en het zou wel weer zo ene zijn die vanalles belooft, maar als puntje bij paaltje komt……..

De tijd ging voorbij, en regelmatig vroeg de persoon of ik al gespaard had.

Ja, ik spaarde dat de geldstukken eraf vlogen, maar ik moest van dat geld ook mijn schaatshuur en ingang betalen.

Op een dag werd er afgesproken om op zaterdag te gaan schaatsen, en na lang zagen mocht ik ook gaan.

Toen ik met mijn vrienden aan de kassa kwam, stond mijn oudere vriend mij op te wachten.

Ik noem hem mijn vriend, maar zijn echte naam was Roger en hij moet zeker tegen de 70j geweest zijn.
Je zou hem dat nooit aangegeven hebben, want hij reed ook nog met de moto.
En hij had een zeeeeeeeeeeer mooie dochterJ)))))

Hij werkte voor een firma die pijpleidingen legde, en ondanks zijn pensioen gerechtigde leeftijd ging hij nog vaak naar de Arabische landen.

Roger nam me even appart en vroeg of ik even tijd had.

-Ja, maar niet te lang hé, want ik moet gaan schaatsen.

-Nee nee, we gaan eens naar de winkel kijken hier naast de ijsbaan.

Ik keek Roger aan en begreep het niet al te goed.

We stonden met ons leeftijdsverschil voor de vitrine van de schaatswinkel die juist naast de ijsbaan lag.
Ik keek naar de schaatsen die stonden te pronken.
Ijshockeyschaatsen, kunstschaatsen, snelschaatsen, ijshockeypakken, sticks, pucks ………

Alles wat een schaatser nodig had was hier te vinden.

Roger keek mij aan, en ik dierf bijna niet terug te kijken omdat ik niet wist wat de bedoeling was.

Kom zei Roger, we gaan eens binnen kijken.

Ik voelde mij niet echt op mijn gemak, en anderzijds dierf ik geen nee zeggen omdat het een vriend was.

We stapten de winkel binnen, en hij leek de verkoper goed te kennen.

Roger en de verkoper begonnen mij daar nen uitleg te doen, dat als men schaatsen kocht, het beter was van lederen schaatsen te kopen.
Er waren verschillende soorten leder, en er waren verschillende soorten merken.
Het begon op den duur zo technisch te lijken dat ik daar met mijne mond vol tanden stond.

-Welke maat van voet hebt ge?

Vroeg de verkoper.

-Euh…..euh……

-Kom ik zal uw maat eens nemen.

Mijne voet werd op een plaat met cijferkes geduwd, en nadat de verkoper het getal had afgelezen vertrok hij naar de berging.
Ik keek naar Roger en hij keek terug met een knipoog.

-Jamaar….ik ga nu geen schaatsen kopen hé, want ik heb geen geld, en mijne pa….en mijn ma….en ze gaan…….en wie……en…..

En ondertussen stond de verkoper daar terug.
Hij duwde mij in ne zetel, en trok mijn schoenen uit.
Mijn kousen met gaten kwamen te voorschijn, en ook mijn zweetvoeten wisten nimeer wat er gebeurde.

De verkoper duwde mijn voeten in de schaatsen en bond ze vast, op een manier dat ik niet beter had gekund.

-Zet u eens recht en stap eens op het tapijt.

Zonder vragen stellen stapte ik op het tapijt.
Ik probeerde zo goed mogelijk mijn evenwicht te bewaren om niet in afronte te vallen, en toen ze mij vroegen hoe het aanvoelde dierf ik niets negatief te zeggen.

Ik mocht terug in de zetel gaan zitten, en er werden nog drie paar gepast.

Ik voelde wel dat er verschil in de schaatsen zat, en vertelde op den duur hoe dat aanvoelde.

Roger knikte naar de verkoper en de schaatsen werden van mijn voeten gedaan en terug in de doos gestopt.

Roger liep even mee met de verkoper, en ik zat verweesd in mijne zetel naar het materiaal te kijken.
Ik droomde al dat ik met een ijshockeypak de ijsbaan onveilig zou maken, en dat ik…..

Plots stond Roger terug voor mij en ik stond recht uit de zetel.

Roger duwde mij een doos in mijn armen met de woorden.

-Ik heb u een paar schaatsen beloofd, wel ge moogt die eens proberen.

Ik keek hem aan maar kon geen woorden vinden.

-Jamaar ik heb geen geld en ik….en……

-Trek u dat allemaal niet aan, neem uw schaatsen en haast u dat ge op het ijs staat, want straks is de beurt voorbij.

Ik nam de doos aan omdat het niet anders kon, ik was zodanig in schaamte verzonken dat ik zelfs vergat te bedanken.

De verkoper kwam nog de deur openen, en wist nog te vertellen dat ik bij hem moest komen als de schaatsen moesten geslepen worden.

Buiten bedankte ik Roger, en stel mij nu nog steeds de vraag waarom hij mij dit geschenk heeft gedaan.

Hij had het evengoed een ander kunnen geven.

Hij leek wel mijn grootvader, die in de gedaante van een ander mens mij een geschenk was komen gevenJ))))

Op de ijsbaan trok ik mijn schaatsen aan, en stond Roger mij bij met raad en daad.
In feite leek het allemaal eenvoudig, maar er kwam heel wat bij kijken.

Hij gaf mij de uitleg hoe schaatsen dienden vastgemaakt te worden.
Dat het onnodig was van drie paar kousen aan te trekken om bleinen te vermijden. En dat men moest zien om de bloedcirculatie niet af te spannen.

Allemaal details waar ne jonge snotter niet op let als hij de ijsvloer opspringt.

Roger wist mij nog te vertellen dat het in het begin raar zou doen om over te stappen van gehuurde kunstschaatsen naar ijshockeyschaatsen.

En hij had nog gelijk ook, het was precies of ik moest alles terug opnieuw beginnen.

Af en toe kwam hij naast mij schaatsen om te vragen hoe het ging.

Ik dierf hem niet teleurstellen en zei steeds dat het formidabel was om eigen schaatsen te hebben.

Maar zonder dat ik er echt oog in had, gaf hij mij steeds iets mee.

Ik moest op mijn houding letten, en meer door mijn knieën buigen en een langere afduw hebben enz….enz…..

Om hem te plezieren deed ik dat dan ook, en ik voelde aan mezelf dat ik enorme vorderingen maakte, zonder te willen toegeven dat het aan de raad van Roger lag.

Mijn vrienden waren ondertussen wreed jaloers van mijn schaatsen,en ik moest nog opletten dat er dat niemand ging overdragen bij mijn ouders.

Ik moest die schaatsen zelfs in bewaring geven aan de verhuur, omdat ik ze niet kon meenemen naar huis.

Maar nu ik eigen schaatsen had, stond ik erop gebrand om nog vaker te gaan schaatsen.

In feite zat er maar één zaak meer in mijne kop en dat was schaatsen en nog eens schaatsen.

Mijn studies hoefden er niet echt onder te lijden, want dat was toch al niks fameus. ))

Na het eerste jaar middelbaar in de technische school, ging het al dezelfde weg op als bij de paters!
Ze hadden mij evengoed het zelfde rapport kunnen gevenJ)))

Turnen en zeveren en lachen waren mijn beste vakken.

Mijne nonkel die op die school werkte had daar al een paar keren tegen mijne pa over gesproken, en den diene dood van schaamte dacht dan die lessen in mijn verstand te kloppen.
Elke dag een paar lappen voor wiskunde en ne shot onder mijn gat voor Geschiedenis.

Maar ik zat niet in een periode om te studeren!
Mijn ouders waren de wanhoop nabij met zo nen ezel gelijk chauffeurke op hun kot.
En op het laatste van het schooljaar moest ik dan nog een keuze maken uit het vak dat mij het beste lag!

Ik moest kiezen tussen hout of metaalbewerking!

Het strafste was dat er geen van beiden mij goed lagJ)))

Maar ja als ge moet kiezen, dan hebt ge geen keuze, en dan moet ge maar kiezen héJ)))

Vermits ik het minste punten had op houtbewerking, die koos ik maar voor metaalbewerking.

In feite had dat niks te zien met de lessen zelf, maar wel omdat ik de meester toffer vond.

Voila mijn keuze was gemaakt en dank zij mijne nonkel moest ik het eerste jaar al niet blijven zitten.

Ja, ik heb gans mijn leven ne lange arm rond mij gehadJ)))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1971

Ik was de het 6^e studiejaar in het St-Denijsinstituut van Vorst aan het afwerken.

Een jaar waar ik weer wreed mijn best had gedaan om in de running te zitten voor de laatste plaatsen.

Mijn ouders waren bezig met de winkel, en echt veel tijd was er niet om zich over mijn studie’s te ontfermen.

Niet dat ik ervan wakker lag, want het was al van in de kleuterschool zo en ik ging ze nu echt niet gaan storen met de vragen die ik niet verstond.

Op de laatste dag moest iedereen achter zijn rapport.

De prijsuitreiking noemden ze dat.

De eerste 5 vielen altijd in de prijzen!

Hoe beter ge gestudeerd had, hoe meer boeken ge mocht naar huis sleuren.

Mijne pa kon niet komen omdat hij de winkel niet kon sluiten, en mijn ma had wel tien keren gevraagd of zij mij niet moest vergezellen.

Maar ik was oud en groot genoeg om alleen te gaan.

Ik wist toch al op voorhand dat ik niet teveel prijzen moest naar huis sleuren, en dienen brol van tijdens het jaar dat zou ik wel kunnen dragen vermits ik elke dag met een halve boekentas sleurde.

Awel ge gaat mij niet geloven, maar als ze als laatste mijnen naam afriepen had ik zoveel beziens als den eersteJ)))

Ik hoorde de ouders fluisteren:

-Kijk dat is dienen dommerik.

-Dat is den diene uit da winkelke zekerst?

-Hij is weer zijne laatste zoals vorig jaar.

Laat ze maar zeggen dacht ik bij mezelf, dank zij mij zijn hun zonen in de punten gevallen.

Stel u voor dat ik op dat podium zou gestaan hebben!

Er zou al minder plezier geweest zijn in de klas, en de eerste zou misschien zijn plaats moeten ruilen hebben met mij en serieus onder zijn voeten gekregen.

En daarbij, de meester had altijd gezegd dat ik veel wist en kon maar dat ik slechte punten had omdat ik niet wilde studeren

Voila, als de meester da zelf zegt dat ik alles weet en kan dan kunnen die punten mij niveel schelenJ)))

Op weg naar huis was het nog just de goede uitleg vinden, om daar van de eerste meters geen lappen op mijne kop te krijgen.

Ik stapte de winkel binnen op het ogenblik dat mijne pa met ne klant bezig was.

Zo had hij niet veel oog voor mij, en moest ik just zien dat hij mij niet teveel zag!

S’avonds als de winkel dicht was, was het een ander paar mouwen.

Maar ik wist dat dit just één avond afzien was.

-Awel chauffeurke hoe was het in school?

-Goed hé pa

-Was er veel volk op de prijsuitreiking?

-Veel te veel volk pa.

-En hoe zit het met uw rapport?

-Euh…..awel euh…goe zekers.

-Awel laat het ne keer zien hé.

-Euh…..ja, waar heb ik da nu weer gelegd?

-Zeg manneke, ge gaat u haasten dat da rapport hier op tafel ligt hé.

-Ja ja pa,…..

-Jamaar, ge zijt toch zekers dat het goed is hé.

-Ja ja pa, ik heb 99% voor turnen, en 85% voor godsdienst.

Maar da laatste was vooral omdat ik misdienaar was hé.

-Awel, en op de andere vakken dan??

-Euh…..euh…..awel de meester heeft gezegd dat ik alles kan en alles weet, maar dat ik nu nog just mijn best moet doen om alles ne keer op papier te leren zetten.

Dat was zo de moment waar mijne pa mijn rapport uit mijn handen snokte, en dat hij met zijn ander hand al een lap op mijn oor gaf als voorspel.

Ja, ik moet zeggen dat mijne pa op bepaalde vlakken perfect tweehandig wasJ))).

Het was dan vloeken en tieren, terwijl hij mij mijn toekomst aan het voorspellen was enerzijds, en mij ne facelift aan het slaan anderzijds.

Tegen mijn moeder was hij ook al bezig met zijn ambetante vragen!

-Allee, wa gaa, we daar nu mee doen??

Hij kan niks, en hij doet niks, en op school vallen we daar mee in schaamte.

En stel u voor dat diene meester of die ouders van die slimmeriken hier morgen in de winkel staan.

En hij is nog te dom om te helpen donderen!

En zelfs aan de vuilkar of in de mijnen gaan ze hem niet willen.

Jamaar, stel u dat ne keer voor zo een litanie als ge 12j zijtJ)))).

Nadat zijn handen pijn deden sleurde hij mij naar mijn kamer waar ik de eerste dagen niet meer mocht uitkomen.

Maar da was allemaal rap over gewaaid zenne, want s’anderdaags kwam hij mij al om 6u oproepen om in de winkel te helpen.

En na een paar dagen begon ik te klagen over mijne rug en mijn spieren, en dan had mijn moeke zoveel medelijden dat ik buiten mocht spelen terwijl mijne pa geen woord meer zeiJ)).

Telkens als hij zo nog ne keer aan mijn rapport dacht, moest ik wel horen dat ik de eerste drie maand er zeker niet moest op tellen van nog ééne voet op de ijsbaan te zetten.

In feite kwam dat nog allemaal goed uit, want de ijsbaan was tijdens de zomer toch gesloten héJ))

Ja, ne mens moet kunnen coördineren héJ))))

Maar het grootste probleem was van mij een andere school te vinden tegen september.

De wanhoop nabij hadden ze al aan gans de familie gevraagd of zij geen oplossing wisten.

Ondertussen wist ook gans de familie den uitslag van mijn rapport en mijn capaciteiten.

Nu wou dat toch wel lukken zekerst dat er ne leraar in onze familie zat!!

Die persoon gaf les in een technische school in Halle.

En hij wist al te zeggen dat het misschien beter was, dat ik naar een technische school ging.

Ja, ik had de voorbije jaren genoeg Latijn gekregen héJ)))

Maar de school lag op 20km van Vorst en dat was wel een hele afstand.

Maar hij wist aan mijne pa te vertellen dat de school just naast het station lag, en dat er heel wat leerlingen met de trein kwamen.

Ja, ne leraar in de familie dat was de oplossing.

Hij zou mij ne keer heropvoeden, en al mijnen achterstand laten inlopen.

Amai mijne frak er stond mij wat te wachten.

Den eerste dag had mijne pa mij nog tot aan de school gebracht, maar voor de rest kon ik de trein nemen.

S’morgens veel vroeger opstaan, want ik moest tram 52 of 58 nemen naar het zuidstation.

En daar een trein nemen die in Halle stopte.

Dan was het nog een paar minuutjes stappen voor ik de school bereikte.

Op de trein maakte ik al vlug vrienden, want het waren steeds dezelfde reizigers die s’morgens op de trein zaten hé.

Het eerste jaar van de techische school was een keuze jaar.

Na het eerste jaar moest ik een keuze maken tussen hout of metaalbewerking.

Ze deden ons stukken hout schaven, en ijzer vijlen!

Ik moest planken zagen en metaal krullen.

Hout nagelen en metaal boren.

Op mijn vingers kloppen en metaalsplinters in mijn handen krijgen.

Turnen en praktijk vond ik in den beginne wel leuke vakken, maar er was veel meer dan dat.

Ook hier kregen we wiskunde , Aardrijkskunde, geschiedenis, Nederlands, Frans en zoveel meer waar ik vroeger al 36 keren op gebuisd was.

Maar één ding was veel beter, het waren geen broeders die de les gaven, maar leraren die er een vrijere mening op na hielden.

Om nog maar te zwijgen van de studiejuf waar ik uren moest bij zitten  om mijn straf te schrijven.

Ondertussen had ik al ondervonden dat ne mens niet alleen in school kon leren, maar ook daarbuiten zoals op de trein en in de straat.

Terwijl mijnen nonkel mij probeerde in t’oog te houden, probeerde ik hem zoveel mogelijk te ontwijken om diene mens niet teveel werk te geven héJ))

De school lag in elk geval ver van huis, en dus was ook de controle moeilijker.

Daar waar ik vroeger op tijd moest thuis zijn, kon ik nu al eens zeggen dat den trein weer vertraging had, of dat den tram ontspoord was.

Het leven vorderde dag na dag, terwijl mijn studie’s ter plaatse bleven trappelenJ))

Ondertussen ging ik ook vaker naar de ijsbaan waar ik mijne weg begon te vinden op jeugdige leeftijd.

Hello evrybody,

1970

Na de dood van mijn grootvader ging het leven verder, hoewel het niet helemaal hetzelfde was als vroeger.
De dood van iemand waar men erg veel van houd laat een litteken achter.

Mijn oma woonde nu alleen in het grote huis, en ook voor haar ging het leven verder.

Wat er opviel, was dat niemand in de familie tijd had om iets te doen buiten het werk.

Het was werken van s’morgens tot s’avonds.

Bij mijn ouders was het van hetzelfde laken een broek.

De winkel ging open om 6u voor de eerste klanten die naar de fabriek gingen.

En de winkel sloot om 20u als het volk uit de straat begon te verdwijnen.

In feite was ik den enige die nog wat vrije tijd had.

In de winkel moest ik af en toe wel helpen, maar op school en op de ijsbaan was ik volledig vrijJ))

De ijsbaan was ondertussen een ontmoetingsoord geworden, en ook het schaatsen begon te vorderen.

Ik kon al twee rondjes rijden zonder met mijn pikkels omhoog te liggenJ)).

Hoewel mijne pa er wreed tegen was, had ik toch de gewoonte genomen van om de veertien dagen naar de ijsbaan te gaan.

Ondertussen hadden we ook gezien dat de dood plots de plaats van het leven kon innemen, en mijn ouders waren bezorgd dat mijn oma daar nu gans alleen op den boerenbuiten zat.

Ze besloten dan maar om haar een reis cadeau te doen, en wij konden dan tezelvertijd meeJ))

Mijne pa hield al niet veel van reizen omdat hij dan zijne winkel moest sluiten, dus zal het idee van die reis waarschijnlijk van mijn moeder gekomen zijn.

Op nen dag kreeg ik het goede nieuws te horen, we gingen naar Denia!!

Ik had daar nog nooit van gehoord.

Ik wist just dat De zee en de D’ardennen zeer ver waren, want verder was ik nog niet geweest.

Mijne pa nam op nen avond een landkaart van Spanje en toonde ons het kleine vissersdorpje.

We moesten België door, en ook Frankrijk en dan nog eens volledig Spanje door.

Mijne pa vertelde ons dat we bijna 2000 km moesten rijden.

Ik was dus tegen mijn vrienden al aan het stoeffen (opscheppen) dat we gingen een wereldreis maken.

Ja als ge maar tot 100 kunt tellen is 2000 zeer ver héJ))

Op ne dag was het dan zover!

De wagen (opel break) werd geladen.

Mijne pa aan het stuur met mijn ma naast hem, en ik met oma op de achterbank.

Na 50km rijden was ik al beginnen vragen of het nog ver wasJ))

Natuurlijk, als ge 2000 km moet rijden en als ge dat om de 50 km ne keer vraagt, begint dat naar schijnt wreed op de zenuwen te werken.

Den tijd dat ik niet in slaap lag in de wagen, kon ik door mijn raampje kijken.

Prachtige landschappen wisselden elkaar af.

Frankrijk vond ik zeer mooi, en bepaalde delen in Spanje leken erg op de décors waar Zorro op tv in te zien was.

Mijne pa was wel geene gierige, maar hij spaarde graagJ))

Dat wou dus zeggen dat die reis hem zo weinig mogelijk geld mocht kosten.

De overnachtingen voor onderweg gebeurden in de wagen, want volgens hem lagen er bijna geen hotels op onze route.

En deze die we dan toch toevallig zagen zouden wel vol liggen.

Na twee dagen rijden kwamen we in Denia aan.

We vonden het hotel, en daar liep het al mis want onze kamer bleek twee maal verhuurd.

Maar toen mijne pa daar uit zijn krammen schoot, en dat hij geen reclame zou maken bij Fabiola, en dat ze hun maar moesten haasten dat zijn kamer vrij was.

En dat ze hem al mochten vergoeden voor zijn naft dat hij verloren gereden was, en……en……

Allee nadat hij daar den diene van de receptie vijf keren zijne neus had afgebeten kregen we onze kamer.

Mijn ma en oma stonden daar met de valiezen, en ik was al aan het zagen achter mijn zwembroek om een zandkasteel te gaan maken.

Maar mijne pa peperde dat direct goed in mijn verstand, dat ik daar geen veertien dagen moest zagen, of dat hij mij ne keer zou leren wat vakantie was alleen in mijn kamer.

Na enige tijd waren de valiezen uitgepakt, en stonden we daar met ons zwemgerief aan.

Mannekes!!

Als ik nu naar die foto’s kijk durf ik die nog steeds niet op het Internet zettenJ)))))

Dat was nogal een mode zenneJ)))

Mijn ma liep er nog het deftigst bij!!

Dat was nog de mode van de badpakken hé.

Ja in dienen tijd moest ge daar nog niet vertellen dat ge uw bovenstukske vergeten waard en dat ge daar monokini ging liggen zenne.

Mijn oma had zo een badpak met baleinen in, en mijne pa had een zwembroek dat ze just in de solden gekocht hadden omdat niemand da model wou dragen.

Om nog maar te zwijgen met wat voor kunstwerk ik daar aan mijn lijf liep!

Ja, we hadden daar beziens zenne!!

Het was precies de familie flodder die daar aangespoeld was.

Mijne pa was zo geene strandligger, en dus ging ik vaak met ma en oma naar het strand terwijl mijne pa zijn reclamefolderkes aan het lezen was.

Ja den diene was die Spaanse artikelen aan het vergelijken met wat hij verkocht héJ))

Maar na twee dagen was het al gedaan met lachen!!

Ik had ne zonneslag, en kon nimeer bewegen.

Den doktoor werd er bij gehaald en in zijn beste frans, probeerde mijn ma haar beste Spaans boven te halen.

Het was gedaan van buiten te lopen, want ik was zeer zwaar verbrand.

Het was of naar de kliniek of elke dag den doktoor op bezoek krijgen in het hotel.

Vermits het toch vakantie was, kozen ze voor het laatste.

Mijn oma bleef aan mijn bed tijdens mijn bleitbeurten, en mijne pa kwam mij ook af en toe moed inspreken door mij te zeggen dat het mijn eigen fout was.

Dat ge niemand zag buiten lopen in zijn bloot vel onder de middag, en dat ik mij maar had moeten insmeren met die zalf waar hij al zoveel geld had moeten voor geven, en dat we hier nu schoon zaten, en dat we evengoed thuis hadden kunnen blijven om op ons bedde te liggen.

Na een week ging het een beetje beter en mocht ik terug buiten.

Maar niet zonder kleren aan.

Had ik naar mijne pa geluisterd dan had ik ginder rondgelopen in de zon met mijnen anorak aanJ)).

Vermits we van mijne pa nimeer in de zon mochten liggen, deden we dan maar uitstappen.

Mijne pa keek op zijn landkaart en begon te rijden.

Toen mijn ma zo af en toe ne keer vroeg of het nog ver was omdat ik niet onder mijn voeten zou krijgen, wou mijne pa ook niet toegeven dat hij verloren gereden was en dat we er bijna waren.

Hij stopte dan vaak op een verlaten plaats om ne foto te trekken met de woorden “ t’is hier toch schoon hé)!

Terwijl het wreed tegen zijn goesting was dat hij daar stondJ)

Na veertien dagen werd alles terug in de wagen geladen, en reden we terug naar ons kleine landje.

Aan de gesprekken te horen op de terugweg, zouden we de komende jaren wreed sparen om nog ne keer zo’n reis te maken.

In andere woorden wou dat zeggen dat we de eerstvolgende jaren niet meer op reis zouden gaanJ))

Toen we weer thuis waren, was ik de wildste verhalen aan het vertellen aan mijn vrienden.

Ik was door de woestijn gelopen en een slang in mijn handen gehad.

Ja, in feite was de woestijn het strand, en was die slang nen doodgewone paling.

Maar dat moesten ze nu precies niet weten hé!!

Ja, mijn eerste reis is me steeds bijgebleven.

En waarschijnlijk bij mijn ouders ookJ))).

Hello evrybody,

1969

De jaren waren voorbijgegaan zonder dat ik er zelf oog in had.
Vermits verjaardagen bij ons niet echt gevierd werden, mocht ik plots een ingebeelde taart met 10 kaarsjes uitblazen.
Maar 1969 zou ook een jaar zijn die veel ging betekenen voor chauffeurke.
Een jaar, waar er een grote verandering in mijn leven zou plaatsgrijpen.

Door de jaren dat ik in Brussel verbleef, had ik een paar vrienden in mijn leven gekregen.
Het was nog vaak op straat spelen, hoewel dat in Brussel niet altijd evident was.
Bij mij thuis mocht het alvast niet, want mijn ouders hadden schrik dat ze weer onze vazen van Val St- Lambert moesten plakken na onze doorkomstJ))).

Mijn Franse vrienden mochten al wat verder dan 50m van hun huis wandelen, en zij waren dus ook op de hoogte van wat er verder in de straat gebeurde.

Zo wisten ze mij te vertellen dat er een ijsbaan zijn deuren had geopend in Vorst.
En daar gingen ze één van de dagen hun licht eens opsteken.

Eerst moest ik nog vragen aan mijn ouders of ik mee mocht, want verder dan 500 wandelen viel onder de term reizen.
Na gezaag van mijne vriend zijn moeder,en de vrienden zelf had mijne pa dan toch maar gezegd dat het hem allemaal nimeer kon schelen wat ik deed.
En dat ik het maar zelf moest weten als ik mijn poten wou gaan breken op dat ijsJ))

Dat was dus de manier van mijne pa om te zeggen dat ik mocht gaan J))

Mijn moeder gaf mij nog de wijze raad dat ik toch maar moest opletten, en dat ik best aan de kant bleef kijken om te zien hoe de anderen daar op hun gat vielen.

Op een dag vertrokken we naar de ijsbaan.

In korte broek en uitgerust met snoep en limonade die we van mijn moeder hadden gekregen om de reisweg van 800m te overbruggen.

Aangekomen was het een drukke gebeurtenis.
Mensen stonden aan te schuiven aan de kassa, en anderen zagen we door de glazen deur al over het ijs schuiven.

Ten we binnen waren, liepen we naar de schaatsverhuur en kregen we een paar ijsschaatsen in onze handen geduwd.

Ik had nog nooit schaatsen gezien, laat staat dat ik zou weten hoe ik zo iets deftig aan mijn voeten moest binden.

Wat wel opviel, was dat er daar zeer weinig met een korte broek rondliepen.

Nadat we de schaatsen zo goed en zo slecht als het ging hadden aangebonden, stapten we naar de ijsvloer.

Op weg had ik al drie keren mijne voet omgeslaan, en had ik nog meer zeer aan mijnen buik van het lachen, omdat mijn vrienden het er nog slechter vanaf brachten dan ik.

Voor ik het ijs betrad keek ik eerst nog eens van aan de balustrade, en het boezemde mij niet echt vertrouwen in.

Na een paar minuten betrad ik het ijs.

Met knikkende knieën en de balustrade in mijn handen voelde ik dat ik hier niet direct naar de olympische spelen zou vertrekken.

Ik bleef de meeste tijd aan de balustrade staan, en de enige keren dat ik ze losliet was toen ik iemand moest doorlaten.

Het was dan mijn voeten evenwijdig houden en zo stil mogelijk blijven staan.

Maar ge hebt dan altijd zo van die gasten die u nen duw geven dat ge daar 5m verder schuift.

Het was dan mijn armen als windmolen gebruiken om mijn evenwicht terug te vinden.

Na een uurtje verlieten we terug het ijs, en konden we beginnen opscheppen tegenover elkaar.

Ja, het kwam er vooral op aan te kunnen zeggen hoeveel keren we de balustrade hadden gelost en hoeveel keren we niet waren gevallenJ)))

Ik had er wel goed gelachen, maar ik vond het niet echt mijn ding.

Maar mijn vrienden hadden het goede gedacht om voor te stellen dat we dat om de veertien dagen zouden doen.

T’strafste van al was dat mijn ouders er mee instemden.

Waarschijnlijk om mij van de straat af te houden.

Mijne pa keek er wel argwanend tegenover, want als oud wielrenner had hij veel liever dat ik op mijne velo zou zitten in plaats van op het ijs onnozel te staan doen hé.

En onnozel zo kon je ons ook noemen, want we leerden echt niets bij.

Naar de ijsbaan gaan, was meer om vrienden te ontmoeten dan echt onze kunsten te tonen.

Maar hoe meer de tijd vorderde, hoe leuker ik het begon te vinden.

Ik probeerde mij op het ijs te bewegen, en met vallen en opstaan begon dat te gaan.

Het was vooral de grote massa rond mij die me in het begin recht hielp.

Maar tussen onze capriolen op het ijs ging ook het dagelijkse leven door.

Er moest naar school gegaan worden, en in de winkel gewerkt.

Maar zoals elk jaar kwam ook de grote vakantie in zicht, en dan was het weer uitkijken om twee maand bij oma en bompa door te brengen.

Op een dag kwam ik thuis van school,het moet in juni geweest zijn.

Mijn moeder stond mij op te wachten aan de deur van de winkel, en dat was al niet normaal.

Ik stapte met mijn boekentas de winkel binnen, en mijn moeder wreef over mijn haar.

-Dag ma,

-Dag jongen.

Mijne pa keek ons aan, en zei dat we maar best naar boven gingen.

Er leek wel iets mis.

-Is er iets ma?

-Ja jongen.

Er rolde een traan over haar wang, en terwijl ik mijn boekentas in nen hoek smeet,voelde ik dat er iets scheelde.

We hebben nooit echt veel gepraat, maar we wisten van elkaar wanneer het serieus was.

-chauffeurke, ze hebben vandaag uwe bompa naar de kliniek gevoerd.

Ik stond aan de grond genageld!

Het was plots gedaan met lachen.

En hoewel ik niet wist wat er scheelde, voelde ik aan de stem van mijn moeder dat het niet goed was.

-Mag ik bij bompa gaan ma?

-Dit weekend zullen we ne keer tot daar gaan!

In het weekend duwde ik de deur van zijn kamer open, en bompa lag in een wit bed.

Terwijl de tranen over mijn wang liepen, moest ik van bompa op zijn bed gaan zitten.

Hij nam mijn hand vast en gaf mij nen dikke zoen.

Hij had nog de kracht om te vragen hoe het in school was, en hoe het met mij ging, en hoe het in Brussel was.

En…..en……

In feite stelde hij mij de vragen om te verzwijgen hoe slecht het met hem wel was gesteld.

Hij wist mij gerust te stellen, hoewel mijn tranen niet direct gingen drogen.

Elk weekend was het het zelfde ritueel!

Brussel verlaten om bij bompa op bezoek te gaan.

Telkens naar de wijze raad van bompa luisterend, terwijl een vloedgolf van tranen over mijn wangen liepen.

Ondertussen was de grote vakantie aangebroken, en was ik in Brussel moeten blijven omdat oma elke dag naar de kliniek moest en dus geen tijd om op mij te passen.

In de winkel moest ik ook al niet in de weg lopen, en dus mocht ik verplicht en tegen mijn goesting naar een vakantieopvang.

Ik mocht met de tram heen en terug, en dat was een groter avontuur dan in het vakantieverblijf achter de muren opgesloten te zitten.

Op 16 juli 1969 stapte ik voor onze deur van de tram, en toen ik naar onze winkel keek, bleek deze gesloten!!

De rolluiken waren dicht en de groenten en fruit stonden binnen.

Ik stapte vragend naar de deur en duwde op de bel.

Mijne pa kwam de deur openen, en wat mij opviel was dat hij zijn schoonste kostuum had aangetrokken.

-Awel pa, ge zijt zo chick!

-chauffeurke ga maar naar boven.

Aan zijn stem te horen had hij zijn kostuum niet aangetrokken voor een feest of om op reis te gaan.

Boven zat moeder in tranen, en ik begon het te begrijpen.

-chauffeurke, bompa is dood!

Of ik de volgende dagen gestopt ben met wenen weet ik niet meer, maar dit was mijn eerste grote en echte verdriet in mijn leven.

We reden naar Deftinge, en thuis moest ik bij oma blijven, terwijl de rest van de familie een laatste bezoek aan bompa ging brengen.

Drie dagen later bewierookte de pastoor met woorden van lof mijnen bompa, terwijl mijn tranen over de kille vloer van het huis van god vloeiden.

Als kleine jongen was ik verplicht van naar de kerk te gaan.

Ik was verplicht geweest van te bidden om hulp en om mijn fouten te vergeven.

Ik was verplicht misdienaar geworden.

En nu ik zonder verplichting had zitten bidden op beterschap voor mijnen bompa, had hij mij niet verhoord.

Ik was kwaad op God en op de doktoors.

Ik was kwaad op iedereen die mijnen bompa niet had kunnen helpen.

Ik was vooral kwaad op wat ik verloren had.

Ik was die strenge maar warme stem verloren.

Ik was de man verloren die mij tot nu had grootgebracht.

Ik had een stuk levensdraad verloren.

Toen we na de begrafenis terug thuis kwamen volgde de familie om nog een glas te drinken, en te zeggen hoe goed mijnen bompa wel was.

Ik liep naar de tuin, en daar stond zijn vink te fluiten.

Mijne bompa speelde met de vinken, en dat was zijn grootste bezit.

Het was na een week hard werken een ontspanning om zijn vink te horen fluiten, en om afstand te nemen van het zware werk dat hij deed.

Het was ook streven om zijn vink op te leren om de beste te zijn.

Ik keek naar de kooi, en hoorde het vogeltje fluiten.

En terwijl ik aan mijnen bompa dacht, trok ik het deurtje open en gaf de vogel zijn vrijheid.

Mijne pa was ondertussen achter mij komen staan, maar dierf niks zeggen.

Af en toe hoor ik hier nu nog een vink fluiten, en geloof het of niet maar ik zit nog vaak aan mijnen bompa te denken.

En zelfs nu rolt er nog een traan over mijn wang, voor een verhaal van  1969

Hello evrybody,

1967

De jaren vlogen voorbij, en ik begon mij aan het grote Brussel aan te passen.
Maar toch bleef mijn hartje verpand aan het kleine Deftinge.
Elk weekend kwamen we terug naar ons kleine boerendorp, waar ik terug bij mijn oma en opa was.

Zij waren in feite de personen die mij hadden grootgebracht, en daar had ik dus een sterke band mee.

Brussel was in die jaren nog voor velen onbekend.

Niemand van den boerenbuiten had interesse om er naar toe te gaan.

Als de mensen van den boerenbuiten op reis gingen in die periode, dan was het naar Blankenberge of naar Dinant.

Op school had ik wel slechte punten omdat ik met paters rond mij zat die hun lessen niet echt aanpasten aan mijn interesseJ))

Maar één van die paters had mij al een paar keer opgemerkt in de kerk, waar ik braaf naast mijn moeke zat te bidden.

Bah, echt bidden was dat nu ook weer niet!

Het was naar de kerk gaan omdat da in dienen tijd moest hé.

Op nen dag was diene pater naar mijn moeke gestapt, en hij vroeg of ik geen misdienaar zou willen worden.

Terwijl het angstzweet mij uitbrak, knikte mijn moeke toch wel van ja zekerst!!

Ppfffffffff wat een affront!!

Allee, ga dat ne keer aan uw vrienden vertellen!

Den ééne is bezig over zijn wildste verhalen en den andere over het kattekwaad.

En gij moet daar dan komen tussen staan met uw verhaal als misdienaar.

Ze zouden mij uitlachen dat de stukken eraf vlogen.

Maar mijn moeke zei dat niet iedereen zomaar misdienaar kon worden.

Lap, ze hadden weer een uitzondering gemaakt voor mij.

Op nen dag in de school kwam de pater bij mij, om mij te vertellen dat ik woensdagnamiddag met hem naar de kerk mocht waar hij mij zou voorstellen aan de pastoor.

Lap, mijnen enigste vrije dag was er ook aan.

In de kerk liepen we naast elkaar, en we stapten de sacristie binnen.

Meneer pastoor zat daar al te gluren van achter zijn brilleke toen hij mij zag binnen komen.

Ik hoopte nog dat hij mij zou afkeuren, maar ik peis dat we in een periode zaten waar er misdienaars tekort waren.

Ja, en in zo’n interim kantoor gaat ge nu niet echt een affiche hangen dat ge op zoek zeit naar ne misdienaar hé!

-Ja, t’ziet er nen braven uit

zei hij nog tegen broeder Leo!

Ik peis echt dat diene mens niet goed zag.

De zuster kreeg de opdracht om mij mijn kledij te tonen die ik bij de eerst volgende mis mocht aantrekken.

Jongens, ge kunt u niet inbeelden hoe ge u als jonge gast die man wil worden voelt met die kleren aan.

Ik kreeg daar een wit kleed over mijne kop getrokken, en ik leek precies op zo nen mislukte engel die daar boven het altaar hing.

De pastoor nam mij bij mijne schouder, en hij liep met mij door de kerk.

Hij toonde mij het werk van misdienaar.

Ppfffffffffffffff toen we daar in die gangen liepen, voelde ik zelfs dat Jezus mij aan het uitlachen was!!

De St-Antonius had ook zijne lach teruggevonden, en zelfs zijn varken stond te grinniken .

Het lopen tussen al die heiligen van steen en hout, was een echt kruisweg voor mij.

Om nog maar te zwijgen van de eerste mis.

Soms kreeg ik zelfs vrijaf in t’school om een begrafenis of nen trouw te dienen.

De leerlingen stelden zich vragen waarom ik bevoordeeld was.

Maar het was te schaamtelijk om toe te geven dat ik bijna pastoor was en dat ik ook af en toe met zo ne rok moest rondlopen.

1968

Hoewel mijn studies minder en minder begonnen voor te stellen, begon ik redelijk goed Frans te praten.

Dit was dank zij mijn vrienden die geen woord Nederlands spraken, en waar ik mij dus maar moest aanpassen.

Om nog maar te zwijgen dat ik als misdienaar af en toe een woord Latijn kon nazeggen J)))

Ook de taken in de winkel van mijn ouders werden zwaarder.

In de winter werden de kolen rondgedragen, en als ge die zakken naar het derde of vierde verdiep moest sleuren, dan wist ge wat ge gedaan had als jonge gast.

Toen de meester mij dan wees op mijn slechte punten, had ik toch nen uitvlucht dat da kwam omdat ik thuis teveel moest werken en genen tijd had om te lerenJ))))

En dat ge als kolenmarschand  niet verder dan vijf moest kunnen tellen, want veel meer zakken kon ne mens toch niet dragen.

Ze hadden mij thuis al verwittigd dat als ik niet goed studeerde , ik in de mijnen zou moeten gaan werken of aan de vuilkar!

Wat de mijnen betrof, daar had ik gene schrik van, want ik was de laatsten tijd gewend van met kolen te sleurenJ))

En aan de vuilkar was dat blijkbaar ook nog ni zo slecht, want die mannen hadden om drie uur gedaan, terwijl de school tot vier uur duurdeJ)))).

En zo gingen de jaren voorbij!

Ik hoor ze nog zeggen dat alleen de beste leerlingen mee mochten op sneeuwklassen, en raad eens wie er als eerste op den trein zat naar Zwitserland!!

Ja ja, chauffeurkeJ)))

Dat was veel dreigen, maar voor de rest waren ze wreed content dat ik mee was om wat ambiance te zetten.

Dan was er nog die plechtige communie, waar gans de klas moest voor op catechismus gaan.

Ik was het al goed gewoon van met zo ne rok rond te lopen als misdienaar, maar nu stonden al deze die mij hadden uitgelachen hier ook met zo een onbevlekt kleed aan!

We moesten dan één voor één naar voor stappen, waar we voor het altaar gezalfd werden.

Jongens wa ne cinema!!

Ik zie mij daar nog staan terwijl diene daar een wreef uiervet op mijn voorhoofd wreef.

-chauffeurke ik zalf u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige geest amen.

-Merci zenne St-Niklaas.

Ja da was ééne die wreed op de sint trok, want den diene had ook zo ne mijter op zijne kop en zo ne kromme stok in zijn handen.

Ondertussen  was ik op stap naar mijn pubberteitsjaren, en kon ik niet veel langer het kleed van misdienaar onbevlekt dragenJ)))

Ik moest nog een paar examens goed mijn best doen en dan was ik er vanaf.

Ik zou mogen van school veranderen, en dan was het gedaan met de broeders en paters.

Gedaan met de rokken.

Eindelijk naar een mannen schoolJ)))

Hello evrybody,

1965

Dat was het jaar waar ik mijn universitaire studies had afgewerkt op de universitaire kleuterschool van Deftinge.

Met mijnen diplome van facadeklacher a la waterverf en mijn getuigschrift van kasteelbouwer in de zandbak, mocht ik naar de grote school.

Maar ik dacht de grote school te ontdekken in die kleine prutsschool van Deftinge waar al mijn vrienden gingen, maar dat was verkeerd gerekend.

Ik moest met mijn ouders mee naar het onbekende Brussel, waar ik niet alleen zou studeren dat de stukken eraf vlogen, maar ook blijven wonen.

Toen ik dat nieuws vernam, kwam er een vloedgolf uit mijn ogen!

Chauffeurke die tussen de koetjes en de kalfjes was opgegroeid moest naar de stad.

Gedaan met oma en opa elke dag te zien.

Gedaan met den boerenbuiten.

Gedaan met alles wat ik lief had.

Gedaan met de wereld waar ik in opgroeide.

Op nen dag was het zover, mijn valies werd in de koffer van de wagen gezet, en ik had mij nog zo goed vastgeklampt aan mijnen bompa zijne arm en mijn oma hare rok.

Maar t’was verloren moeite, een tijdperk werd hier afgesloten en ik zou onder de hoede van pa en ma vallen.

We reden via de Ninoofsesteenweg naar Brussel, en met tranen in mijn ogen liet ik den boerenbuiten achter mij en kwam ik de trams en de vele wagens tegen.

Toen de wagen voor het huis stopte, leek het daar één groot kiekekot.

Een huis met drie verdiepingen tussen rijhuizen zover je maar kon kijken.

Beneden was er het winkeltje waar mijne pa de groten baas was.

En in plaats van onze geburen naast ons te hebben, woonden ze hier boven ons!

Ik heb daar een ganse week zitten bleiten, tot ik in het weekend terug bij oma en opa mocht.

Maar mijnen bompa vertelde mij dat ik het er goed zou hebben, en dat da nu de gang van zaken was.

Als ik wou kon ik later als ik groot was, terug naar den boerenbuiten komen wonen.

Allee met de raad van mijnen bompa leek het allemaal minder erg, en nam ik het dan maar aan.

Mijn ouders gingen mij inschrijven in de grote school!

De St-Denijsschool van Vorst.

Hoewel mijn boekentas van de kleuterschool nog niet versleten was, kreeg ik een spiksplinternieuw.

Ik kreeg ne stylo , een potlood en ne gom.

Ne potloodscherper en een schrift.

Ik was precies professor Gobelijn die naar zijn werk vertrok.

Toen ik in die school aankwam, viel het mij op dat die mannen niet gekleed waren gelijk in de kleuterschool!

Nee da was hier precies carnaval!!

Die meesters waren gekleed in ne lange zwarte rok!

Toen ik dat daar aan ééne vroeg, wist hij mij te zeggen dat ik bij de paters zat!!

Jawadde!!!

Ze hadden mij in eens school gestoken om pastoor te worden!!

Normaal gezien zijn uw eerst twee schooljaren de beste!

Awel, daar was ik al een uitzondering!

Naar schijnt was het bij mij ni fameus;-))))

Op de oudervergadering kwam pater Leo tegen mijn ma zeggen dat het niet echt een probleem was, en dat ik maar privéles moest nemen.

Ze gingen hun eens met mij bezig houden.

Ppfffffffffffff, jawadde.

Als de bel ging om naar huis te gaan, moest ik nog één of twee uur blijven om te leren wat ik tijdens den dag niet verstaan had.

Dat was daar geen school voor mij, maar een concentratiekamp.

Ik wist al van in het begin, dat schoolgaan niets voor mij zou zijn, en dat ik er voor de rest van mijn leven een hekel zou aan overhouden.

1966

Ik was 7jaar en was met ne lange arm geslaagd om over te steken naar het tweede studiejaar!

Ik kon al op de tien vingers van mijn hand tellen met ééne vinger, en kon al wreed opstellen zuigen uit mijnen duim.

Het leren werd moeilijker en de paters strenger.

Het was den tijd waar er geen straf stond op mishandeling, en waar ik af en toe een paar lappen op mijne kop kreeg, of een lat op mijn vingers.

Al den ééne kant van de gang waar diene broeder steeds passeerde was mijn oor ook al een paar centimeters uitgerokken.

En ik moest minder bij de coiffeur gaan dan de gemiddelde leerling, want mijn haar trokken ze toch af en toe ne keer uitJ)).

Maar het was ook de periode waar ik in de winkel moest helpen als ik thuiskwam van school.

Het was de rekken vullen, of zakken hout vullen.

Kolen stapelen, of groenten schikken.

En af en toe keek ik door het winkelraam, en zag de kinderen spelen tussen de auto’s en de trams.

Maar ik had hier geen vrienden!

Op een dag kwam er een madam die naast ons woonde, en ze vroeg als ik wou komen spelen met hare zoon dat ik dat mocht.

Maar mijne pa moest daar nog ne keer over nadenken, want ik moest naar school gaan en werken in de winkel.

En dus had ik niveel tijd meer om mij met kinderachtige zaken bezig te houden.

Maar mijn moeder vond het beter als ik toch maar vrienden had en dat ik mij niet alleen zou voelen.

Op nen dag kwam die jongen mij halen om bij hem te gaan spelen.

Amai mijne frak!!

Ik sprak Deftings, en hij sprak Frans.

Da begon hier al goedJ)))

Maar we spraken veel met onze handen en door elkaar tekens te doen.

We waren precies de tolken van onze taal die we amper verstonden.

Maar het duurde niet lang, of we begonnen woorden te begrijpen, en ik leerde vlugger frans dan dat ik dat op school leerde.

Ondertussen leerde ik ook zijn andere vrienden kennen, en na enige tijd waren we een groepje die  één of ander appartement gingen op stelten zetten.

Ja bij mijne pa mochten we niet komen spelen, want dat was ni goed voor de commerce héJ))

Hello evrybody

1962

Chauffeurke was tussen 1961 en 1962 weer wreed gegroeid.

Met behulp van en paar schuppen onder mijn gat van mijne pa schoot ik de lucht in.

Ik kon naar schijnt al wreed goe klappen (praten) voor mijnen ouderdom, en dus ook heel wat afzagen

Ik was ter wereld gekomen in een periode waar niks voor niks was

Voor alles wat ik vroeg moest ik een tegenprestatie doen

Als ik ne trommel wou, moest ik proper eten

Als ik nen trompet wou, moest ik stil zijn aan tafel

Als ik ne velo wou, moest ik braaf zijn!

T’schoonste van al was dat ik dat allemaal al deed!!

Ik moest dan in feite nog meer doen om minder te krijgenJ)))

Af en toe gingen we wandelen, en gingen we langs een klein gebouw waar er kleine snotters (kinderen) op ne grote koer aan het lawaai maken waren

-Kijk chauffeurke, dat is nu de kleuterschool zie!!

Maar ik keek dan meestal naar den andere kantJ)

-En binnenkort mag ons chauffeurke hier ook komen leren en spelen

-Jamaal boma ikke ni willen lelen, ikke willen thuis blijven

-Maar chauffeurke, iedereen moet naar school gaan dus gij ook hé

-Nee ikke ni willen

-

Ja in diene tijd kon ik de R nog niet goed uitspreken héJ)))

Van mijnen bompa die mocht ik alles doen, en den diene was nooit kwaad op mij

Den diene verstond mij tenminste, dat ik maar alleen al breken en deugenieterij uit te steken iet kon leren in deze wereldJ)))

1963

Ik was vier jaar geworden en ze waren het thuis wa moe geworden dat ik daar altijd in hun voeten liep.

Op nen dag kwam mijn ma en mijne pa mij vertellen dat ze groot nieuws hadden!!

Ze gingen verhuizen naar Brussel om er ne winkel open te doen, en ik mocht bij boma en bompa blijven.

Maar vermits die ook niveel tijd hadden, mocht ik tijdens den dag naar de kleuterschool gaan.

Ik ben daar beginnen bleiten dat onze salon onder water stond en beginnen flauwvallen om toch maar te doen alsof ik al voor mijnen eerste dag een ziekenbriefke moest binnen doen.

Mijne pa den diene zei dat het beter was van de korte pijn te hanteren!

Ze pakten hun valiezen en ze vertrokken naar het verre Brussel.

Verweesd bleef ik achter bij boma en bompa.

Maar met mijnen bompa kon ik klappen!!

-Chauffeurke, volgende week gaat ge naar de grote kleuterschool gaan!

-Nee ikke ni willen gaan.

-Waarom wilt ge niet gaan chauffeurke??

-Ikke al alles weten en ikke vinden school ambetant zijn.

-Chauffeurke, in school gaan ze u leren rekenen en schrijven.

-Ikke nu ook al met fouten kunnen schlijven, en ikke niet moeten lekenen want ikke alles aan u vlagen.

-Chauffeurke, er zal nen dag zijn dat wij er niet meer zijn, en dan zult ge wel moeten kunnen rekenen en schrijven.

-En ikke toch ni glaag gaan!!!

-Chauffeurke, als ge naar school gaat dan zal ik u ne keer iet schoon kopen waar ge al lang goesting op hebt.

-Euh…..ja bompa???

-Ja

-En wa dadde dan zijn bompa?

-Awel als ge braaf zijt en naar school gaat en goe leert dan krijgt ge ne velo van mij.

-Joepiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeee!!!!

Ja da was mijnen groten droom!!

In ons dorp woonden grote coureurs (wielrenners) en dat wou ik later ook worden.

Mijnen bompa kwam op nen dag niet alleen met ne velo toe, maar ook nog met een boekentas.

Hij had mij ne speciale velo gekocht, waar ze al een reservewiel aangezet hadden.

Ja, da was zo ééne op drie wielen.

Op nen dag was het zover, mijn boma had mij s’morgens aangekleed met mijn schoonste korte broek en mijne pull-over zonder gaten in.

Mijn benen nog ne keer gewassen en mijn haar nog ne keer gekamd.

Ze nam mijn boekentas en stak er een paar boterhammen in.

Ik keek triestig naar mijnen bompa die naast mijn veloke stond te kijken of alles goed was.

En toen ik hem aankeek trok hij een oogske naar mij.

Maar ik was zo triestig dat ik geen oogske kon weertrekken want ze zaten vol met tranen.

Mijnen bompa kwam tot bij mij en gaf mij een kruiske en wreef terug mijn haar in de war.

-Ga nu maar chauffeurke, en laat ze ne keer zien dat ge geene schrik hebt om naar school te gaan.En straks zal ik u komen halen aan de school.

-Echt waal bompa, gaat gij mij komen halen stlaks??

-Ja, chauffeurke!

Allee ikke vetrokken aan de hand van mijn boma.

Toen ik ginder aankwam stonden de moeders op de straat terwijl de kinderen achter een groot ijzeren hek verdwenen.

Ik was potverdekke beland in de gevangenis van Deftinge.

In de klas stond ne zandbak en er liep een schoon jufrouwke rond.

Allee da maakte al veel goed.

Om 10u mochten we buiten spelen en kregen we ook een fles chocomelk.

Ik mocht tekenen met krijt en plooien met papier.

Amai, t’is toch ongelooflijk wat ne mens allemaal moet leren om later chauffeur te worden héJ)))

1964

Ik had in 64 vijf kaarskes uitgeblazen.

Ik was de kleuterschool al goed gewoon geworden, en die ander snotters moesten maar plaats maken voor mij, want anders ging ik s’avonds alles tegen mijnen bompa vertellen.

Ondertussen was ik wreed aan het trainen voor de ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.

Ik reed met mijn veloke tussen de pataten en de prei en in de sprint bleef ik wel ne keer tussen de spruiten hangen.

Ik had een paar vriendjes die thuis mochten komen spelen en ik groeide en groeide.

Mijn ouders kwamen elke zondag naar huis, en brachten dan wat snoep mee uit de winkel die ik nog maar een paar keer gezien had in het verre Brussel.

Ik had er nen tram gezien en hoge gebouwen, en tegen mijn kameraden was ik aan het stoefen (opscheppen) dat ik ver op reis geweest was.

Als ze mij vroegen waar dan wel, dan moest ik natuurlijk iet uit mijnen duim zuigen hé, want in de kleuterschool hadden we nog geen Aardrijkskunde gehadJ))

-Awel chauffeurke waar is dadde dat gij geweest zijt???

-Euh…..awel in euh….Amerika hé.

-Hoe in Amerika???

-Ja ja, in de states naaits!!

-Zeg ge zijt ons weer wa aan het wijsmaken hé.Om in Amerika te geraken moet ge het water oversteken!!

-Euh….awel vaneigens dadde, ik steek het water over als ik daar naartoe ga hé.

Da was wel den Dender dat ik overstak en het kanaal Brussel- Charleroi, maar die dommerikken wisten da toch ni liggen héJ)))

Tussen al mijn studie’s groeide ik op  in de pure natuur.

Den echte boerenbuiten waar vogeltjes nog floten en waar men van verre de mest op het land kon rieken.

Boer en paard liepen samen op het veld en het goudgele koren was nog zijn geld waard.

Kolen werden nog gebracht met een kar en de ijscréme kwam in de zomer met paard en karretje.
De melk kwam met een karretje getrokken door nen hond en de ganzen en barberies pikten aan mijn korte broek.

Ja, waar is den tijd naartoe hé???

Awel dat kunt ge lezen bij de volgende kalenderjarenJ)))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Het is tegenwoordig grote mode van ne kalender te maken!
Meestal moet ga daar dan met weinig kleren opstaan omdat hij toch bij de één of andere aan de muur zou hangen.

De mensen kijken dan nog alleen naar de foto die erop staat, zonder echt te weten hoeveel dagen er in de maand zijnJ))

Ik dacht ook ne kalender te maken, maar vermits ik met een valling zit kon ik mijne damart en mijne sjaal en mijne frak en mijn skipak niet uitdoen om daar in mijne blote flikker te poseren hé.

En vermits ik niet weet wat 2005 ons gaat brengen besloot ik maar van ne kalender te maken van de voorbije jaren.

Ja, ik kan natuurlijk maar terugkeren daar waar ik geboren ben hé.

Maar allee, t’zal misschien ne kalender zijn om mij iets beter te leren kennenJ))

Er staan geen dagen op, maar de jaren worden beschreven zoals ik ze beleefd heb.

Ik wens ieder van u dan nog veel geluk en leesgenot met mijne kalender van de voorbije jarenJ))

Hier volgt dan het eerste deel.

1959

Na expo 58 dachten ze in België alles gezien te hebben!

Mijne pa was nen echte uitvinder, en dacht van zelf ook ne keer iets ineen te steken.

In overleg met mijn ma waren ze wreed beginnen knutselen aan een nieuwe uitvinding.

T’was hem toch wel gelukt zekers!!

Mijn ma kreeg nen buik gelijk die bollen van t’atomium!!

Na negen maanden moest ze naar de kliniek van Opbrakel om hun knutselwerk op de wereld te zetten.

Normaal moest ik geboren worden op 1 april, maar ik vond da zo ne rare dag.
Het werd dan maar den 18^e, hoewel mij dat ook ni neig aanstond.

Terwijl den doktoor tegen mijn moeder riep dat ze moest duwen, riep de verpleegster tegen mijne pa dat hij moest stoppen met flauwvallen.

Ondertussen was ik daar wreed aan het tegenwringen omdat ik nog liever wat blijven zwemmen was in da warm water.

Ik was zo al ne keer komen kijken, en da stond mij hier niveel aan zenne!!

Den doktoor had da gezien, en hij had daar naast die tafel zo nen ontstopper staan voor de wc.

Den diene zet da spel daar toch wel op mijne kop zekerst!!

Hij zat daar te trekken, dat op een zeker moment mijn verstand al uitgerokken was en dat ik oren gelijk een konijn had.

Toen ik daar in de armen van mijn ma lag ben ik direct beginnen bleiten.

Ja hoe zou ge zelf zijn als ge uwe pa daar van den eerste dag al flauw ziet liggen, en als ge u in de spiegel ziet met zo ne stok van de wc op uwe kop!

Ja ja, chauffeurke was geboren!!

Zonder dat diene doktoor mij kende zij hij tegen mijn moeder:

-Proficiat madam t’ziet er ne slimme uit, daar gaan we nog horen van klappen (spreken).

Awel merci, t’is wreed hoe ge bij uw geboorte al veroordeeld wordt héJ))

De eerste maanden kwam gans Deftinge aan mijn wieg voorbijgewandeld.

De mensen stonden dan met ne gemaakte lach en met hun snotvalling boven mijn wieg.

Ja ja, ik had direct gezien dat da hier geene zever zou zijn om op te groeien in de omgeving waar ze mij te wiegen hadden gelegd.

1960

Op 18 april 1960 kwamen ze mij uit mijne siësta halen, omdat het naar schijnt mijne eerste verjaardag was.

Ppfffffffffff moeten ze daarvoor ne mens wakker maken??

Mijne pa had mij onder zijnen arm gepakt, terwijl ik al op eigen benen kon staan als ze mij goed vasthielden.

Gans de famille zat daar aan tafel, en voor mijne kakstoel hadden ze een grote taart gezet met één onnozel kaarske in!!

Jawadde zeg , ik was er nog maar één jaar en ze keken al op ne frank.

Allemaal zaten ze te kijken naar mijn vies gezicht, terwijl dat mijnen bompa vroeg van ne keer schoon te lachen voor zijne spiksplinternieuwe okkazie kodak.

Er moest gelachen worden???

Awel ik zou ze ne keer doen lachen!!

Ik daar ne keer mijne aanloop genomen en met mijn hand recht in die taart geklopt.

-Hhahahahahahahahaha boehoe hahahaha waha woehoe hahahaha

Amai, azo gelachen dat ik daar heb!!

Ja, de rest aan tafel zo niet hé!

Nee nee, mijn tante Marie hare vison hing vol créme fraiche, en tante Amandine had zo een kers in haar oor gekregen.

Mijn Tante Esther hare fourure frak stond in brand van die kaars die op hare schoot gevlogen was, en mijne nonkel Theodore den diene had al ne stamp tegen zijn schenen gekregen omdat hij van mijn tante moest stoppen met lachen..

Mijnen bompa had die taart weer een beetje bij elkaar geschept, en die kaars weer schoon in het midden geduwd.

Mijne pa moest mijn armen dan vast houden, terwijl ze mij vroegen van ne keer schoon te blazen om die kaars uit te krijgen.

Allee, om van da spel rap vanaf te zijn had ik daar ne keer geblazen, maar als ge zo klein zijt hebt ge nog niveel asem hé!!

Als ik zo een paar keer geblazen had zonder dat er veel lucht uit mijne mond kwam, ging gans de famille meeblazen omdat ze vonden dat het lang genoeg geduurd had.

Amai zeg, ik was daar bijna zat van hunnen asem in mijn krulhaar te krijgen.

Terwijl ze daar allemaal zaten van die taart te fretten dat de stukken eraf vlogen, mocht ik mijn cadeautje’s open doen.

Ppffffffff jawadde!!!

Ne nieuwe tutter!

Ne rammelaar.

Een piepend konijn.

En nen draaimolen om boven mijn wieg te hangen, en waar ik mij scheel op gekeken heb.

Om nog maar te zwijgen van die muziekskes die daar uitkomen als ge da spel opwind!

Allee, allemaal geschenken om u vlug weer in uw bed te steken.

1961

Ik was 2 jaar geworden, en ik kon al goed rondcrossen!!

Mijn ouders waren al een paar vazen armer, en onze kat hare staart was al een stuk langer geworden.
Ik kon al alleen in mijne neus peuteren, en gans alleen uit mijne kakstoel vallen.

Mijnen bompa zette mij vaak op zijne schoot om paardje te spelen en mijn boma ging dikwijls met mij wandelen.

Ik lag daar dan fier gelijk palieter op mijne rug, terwijl mijn boma da spel de muur van Geraardsbergen moest opduwen.

Ik mocht ene keer in de week een bad pakken in zo’n zinken kuip die hier nu in de weide voor de koeien staat.

En vermits dat altijd ging per ouderdom, mocht ik in da vuil koud water van iedereen die voor mij geweest was ppfffffffff.

Jawadde zeg, t’was nogal veel de moeite van mij daar in te wassen, ik kwam er nog vuiler uit dan dat ik erin gegaan wasJ))).

Maar allee, ik kon dan toch weer zeggen dat ik gewassen wasJ))

Op mijnen tweede verjaardag was er al veel minder volkJ))

Ja, ze hadden er twee kaarsen opgezet maar mijn tante’s hun frakken waren nog ni afbetaald héJ))

Ik was van de borst afgestapt, omdat mijne mond vol tanden stond van die melk hé.

Ik kan al een ei eten, en ook da kieken waar dat uitkwam.

Ik kon al botermelk drinken en chocolat eten dat ik precies een negerke was.

Chauffeurke groeide dat de stukken eraf vlogen, maar het vervolg leest ge op het volgende stuk kalender héJ))))

Groetjes chauffeurke

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team