|
Hello evrybody,
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
1967
De jaren vlogen voorbij, en ik begon mij aan het grote Brussel aan te passen.
Maar toch bleef mijn hartje verpand aan het kleine Deftinge.
Elk weekend kwamen we terug naar ons kleine boerendorp, waar ik terug bij mijn oma en opa was.
Zij waren in feite de personen die mij hadden grootgebracht, en daar had ik dus een sterke band mee.
Brussel was in die jaren nog voor velen onbekend.
Niemand van den boerenbuiten had interesse om er naar toe te gaan.
Als de mensen van den boerenbuiten op reis gingen in die periode, dan was het naar Blankenberge of naar Dinant.
Op school had ik wel slechte punten omdat ik met paters rond mij zat die hun lessen niet echt aanpasten aan mijn interesseJ))
Maar één van die paters had mij al een paar keer opgemerkt in de kerk, waar ik braaf naast mijn moeke zat te bidden.
Bah, echt bidden was dat nu ook weer niet!
Het was naar de kerk gaan omdat da in dienen tijd moest hé.
Op nen dag was diene pater naar mijn moeke gestapt, en hij vroeg of ik geen misdienaar zou willen worden.
Terwijl het angstzweet mij uitbrak, knikte mijn moeke toch wel van ja zekerst!!
Ppfffffffff wat een affront!!
Allee, ga dat ne keer aan uw vrienden vertellen!
Den ééne is bezig over zijn wildste verhalen en den andere over het kattekwaad.
En gij moet daar dan komen tussen staan met uw verhaal als misdienaar.
Ze zouden mij uitlachen dat de stukken eraf vlogen.
Maar mijn moeke zei dat niet iedereen zomaar misdienaar kon worden.
Lap, ze hadden weer een uitzondering gemaakt voor mij.
Op nen dag in de school kwam de pater bij mij, om mij te vertellen dat ik woensdagnamiddag met hem naar de kerk mocht waar hij mij zou voorstellen aan de pastoor.
Lap, mijnen enigste vrije dag was er ook aan.
In de kerk liepen we naast elkaar, en we stapten de sacristie binnen.
Meneer pastoor zat daar al te gluren van achter zijn brilleke toen hij mij zag binnen komen.
Ik hoopte nog dat hij mij zou afkeuren, maar ik peis dat we in een periode zaten waar er misdienaars tekort waren.
Ja, en in zon interim kantoor gaat ge nu niet echt een affiche hangen dat ge op zoek zeit naar ne misdienaar hé!
-Ja, tziet er nen braven uit
zei hij nog tegen broeder Leo!
Ik peis echt dat diene mens niet goed zag.
De zuster kreeg de opdracht om mij mijn kledij te tonen die ik bij de eerst volgende mis mocht aantrekken.
Jongens, ge kunt u niet inbeelden hoe ge u als jonge gast die man wil worden voelt met die kleren aan.
Ik kreeg daar een wit kleed over mijne kop getrokken, en ik leek precies op zo nen mislukte engel die daar boven het altaar hing.
De pastoor nam mij bij mijne schouder, en hij liep met mij door de kerk.
Hij toonde mij het werk van misdienaar.
Ppfffffffffffffff toen we daar in die gangen liepen, voelde ik zelfs dat Jezus mij aan het uitlachen was!!
De St-Antonius had ook zijne lach teruggevonden, en zelfs zijn varken stond te grinniken .
Het lopen tussen al die heiligen van steen en hout, was een echt kruisweg voor mij.
Om nog maar te zwijgen van de eerste mis.
Soms kreeg ik zelfs vrijaf in tschool om een begrafenis of nen trouw te dienen.
De leerlingen stelden zich vragen waarom ik bevoordeeld was.
Maar het was te schaamtelijk om toe te geven dat ik bijna pastoor was en dat ik ook af en toe met zo ne rok moest rondlopen.
1968
Hoewel mijn studies minder en minder begonnen voor te stellen, begon ik redelijk goed Frans te praten.
Dit was dank zij mijn vrienden die geen woord Nederlands spraken, en waar ik mij dus maar moest aanpassen.
Om nog maar te zwijgen dat ik als misdienaar af en toe een woord Latijn kon nazeggen J)))
Ook de taken in de winkel van mijn ouders werden zwaarder.
In de winter werden de kolen rondgedragen, en als ge die zakken naar het derde of vierde verdiep moest sleuren, dan wist ge wat ge gedaan had als jonge gast.
Toen de meester mij dan wees op mijn slechte punten, had ik toch nen uitvlucht dat da kwam omdat ik thuis teveel moest werken en genen tijd had om te lerenJ))))
En dat ge als kolenmarschand niet verder dan vijf moest kunnen tellen, want veel meer zakken kon ne mens toch niet dragen.
Ze hadden mij thuis al verwittigd dat als ik niet goed studeerde , ik in de mijnen zou moeten gaan werken of aan de vuilkar!
Wat de mijnen betrof, daar had ik gene schrik van, want ik was de laatsten tijd gewend van met kolen te sleurenJ))
En aan de vuilkar was dat blijkbaar ook nog ni zo slecht, want die mannen hadden om drie uur gedaan, terwijl de school tot vier uur duurdeJ)))).
En zo gingen de jaren voorbij!
Ik hoor ze nog zeggen dat alleen de beste leerlingen mee mochten op sneeuwklassen, en raad eens wie er als eerste op den trein zat naar Zwitserland!!
Ja ja, chauffeurkeJ)))
Dat was veel dreigen, maar voor de rest waren ze wreed content dat ik mee was om wat ambiance te zetten.
Dan was er nog die plechtige communie, waar gans de klas moest voor op catechismus gaan.
Ik was het al goed gewoon van met zo ne rok rond te lopen als misdienaar, maar nu stonden al deze die mij hadden uitgelachen hier ook met zo een onbevlekt kleed aan!
We moesten dan één voor één naar voor stappen, waar we voor het altaar gezalfd werden.
Jongens wa ne cinema!!
Ik zie mij daar nog staan terwijl diene daar een wreef uiervet op mijn voorhoofd wreef.
-chauffeurke ik zalf u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige geest amen.
-Merci zenne St-Niklaas.
Ja da was ééne die wreed op de sint trok, want den diene had ook zo ne mijter op zijne kop en zo ne kromme stok in zijn handen.
Ondertussen was ik op stap naar mijn pubberteitsjaren, en kon ik niet veel langer het kleed van misdienaar onbevlekt dragenJ)))
Ik moest nog een paar examens goed mijn best doen en dan was ik er vanaf.
Ik zou mogen van school veranderen, en dan was het gedaan met de broeders en paters.
Gedaan met de rokken.
Eindelijk naar een mannen schoolJ)))
|
