Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

1970

Na de dood van mijn grootvader ging het leven verder, hoewel het niet helemaal hetzelfde was als vroeger.
De dood van iemand waar men erg veel van houd laat een litteken achter.

Mijn oma woonde nu alleen in het grote huis, en ook voor haar ging het leven verder.

Wat er opviel, was dat niemand in de familie tijd had om iets te doen buiten het werk.

Het was werken van s’morgens tot s’avonds.

Bij mijn ouders was het van hetzelfde laken een broek.

De winkel ging open om 6u voor de eerste klanten die naar de fabriek gingen.

En de winkel sloot om 20u als het volk uit de straat begon te verdwijnen.

In feite was ik den enige die nog wat vrije tijd had.

In de winkel moest ik af en toe wel helpen, maar op school en op de ijsbaan was ik volledig vrijJ))

De ijsbaan was ondertussen een ontmoetingsoord geworden, en ook het schaatsen begon te vorderen.

Ik kon al twee rondjes rijden zonder met mijn pikkels omhoog te liggenJ)).

Hoewel mijne pa er wreed tegen was, had ik toch de gewoonte genomen van om de veertien dagen naar de ijsbaan te gaan.

Ondertussen hadden we ook gezien dat de dood plots de plaats van het leven kon innemen, en mijn ouders waren bezorgd dat mijn oma daar nu gans alleen op den boerenbuiten zat.

Ze besloten dan maar om haar een reis cadeau te doen, en wij konden dan tezelvertijd meeJ))

Mijne pa hield al niet veel van reizen omdat hij dan zijne winkel moest sluiten, dus zal het idee van die reis waarschijnlijk van mijn moeder gekomen zijn.

Op nen dag kreeg ik het goede nieuws te horen, we gingen naar Denia!!

Ik had daar nog nooit van gehoord.

Ik wist just dat De zee en de D’ardennen zeer ver waren, want verder was ik nog niet geweest.

Mijne pa nam op nen avond een landkaart van Spanje en toonde ons het kleine vissersdorpje.

We moesten België door, en ook Frankrijk en dan nog eens volledig Spanje door.

Mijne pa vertelde ons dat we bijna 2000 km moesten rijden.

Ik was dus tegen mijn vrienden al aan het stoeffen (opscheppen) dat we gingen een wereldreis maken.

Ja als ge maar tot 100 kunt tellen is 2000 zeer ver héJ))

Op ne dag was het dan zover!

De wagen (opel break) werd geladen.

Mijne pa aan het stuur met mijn ma naast hem, en ik met oma op de achterbank.

Na 50km rijden was ik al beginnen vragen of het nog ver wasJ))

Natuurlijk, als ge 2000 km moet rijden en als ge dat om de 50 km ne keer vraagt, begint dat naar schijnt wreed op de zenuwen te werken.

Den tijd dat ik niet in slaap lag in de wagen, kon ik door mijn raampje kijken.

Prachtige landschappen wisselden elkaar af.

Frankrijk vond ik zeer mooi, en bepaalde delen in Spanje leken erg op de décors waar Zorro op tv in te zien was.

Mijne pa was wel geene gierige, maar hij spaarde graagJ))

Dat wou dus zeggen dat die reis hem zo weinig mogelijk geld mocht kosten.

De overnachtingen voor onderweg gebeurden in de wagen, want volgens hem lagen er bijna geen hotels op onze route.

En deze die we dan toch toevallig zagen zouden wel vol liggen.

Na twee dagen rijden kwamen we in Denia aan.

We vonden het hotel, en daar liep het al mis want onze kamer bleek twee maal verhuurd.

Maar toen mijne pa daar uit zijn krammen schoot, en dat hij geen reclame zou maken bij Fabiola, en dat ze hun maar moesten haasten dat zijn kamer vrij was.

En dat ze hem al mochten vergoeden voor zijn naft dat hij verloren gereden was, en……en……

Allee nadat hij daar den diene van de receptie vijf keren zijne neus had afgebeten kregen we onze kamer.

Mijn ma en oma stonden daar met de valiezen, en ik was al aan het zagen achter mijn zwembroek om een zandkasteel te gaan maken.

Maar mijne pa peperde dat direct goed in mijn verstand, dat ik daar geen veertien dagen moest zagen, of dat hij mij ne keer zou leren wat vakantie was alleen in mijn kamer.

Na enige tijd waren de valiezen uitgepakt, en stonden we daar met ons zwemgerief aan.

Mannekes!!

Als ik nu naar die foto’s kijk durf ik die nog steeds niet op het Internet zettenJ)))))

Dat was nogal een mode zenneJ)))

Mijn ma liep er nog het deftigst bij!!

Dat was nog de mode van de badpakken hé.

Ja in dienen tijd moest ge daar nog niet vertellen dat ge uw bovenstukske vergeten waard en dat ge daar monokini ging liggen zenne.

Mijn oma had zo een badpak met baleinen in, en mijne pa had een zwembroek dat ze just in de solden gekocht hadden omdat niemand da model wou dragen.

Om nog maar te zwijgen met wat voor kunstwerk ik daar aan mijn lijf liep!

Ja, we hadden daar beziens zenne!!

Het was precies de familie flodder die daar aangespoeld was.

Mijne pa was zo geene strandligger, en dus ging ik vaak met ma en oma naar het strand terwijl mijne pa zijn reclamefolderkes aan het lezen was.

Ja den diene was die Spaanse artikelen aan het vergelijken met wat hij verkocht héJ))

Maar na twee dagen was het al gedaan met lachen!!

Ik had ne zonneslag, en kon nimeer bewegen.

Den doktoor werd er bij gehaald en in zijn beste frans, probeerde mijn ma haar beste Spaans boven te halen.

Het was gedaan van buiten te lopen, want ik was zeer zwaar verbrand.

Het was of naar de kliniek of elke dag den doktoor op bezoek krijgen in het hotel.

Vermits het toch vakantie was, kozen ze voor het laatste.

Mijn oma bleef aan mijn bed tijdens mijn bleitbeurten, en mijne pa kwam mij ook af en toe moed inspreken door mij te zeggen dat het mijn eigen fout was.

Dat ge niemand zag buiten lopen in zijn bloot vel onder de middag, en dat ik mij maar had moeten insmeren met die zalf waar hij al zoveel geld had moeten voor geven, en dat we hier nu schoon zaten, en dat we evengoed thuis hadden kunnen blijven om op ons bedde te liggen.

Na een week ging het een beetje beter en mocht ik terug buiten.

Maar niet zonder kleren aan.

Had ik naar mijne pa geluisterd dan had ik ginder rondgelopen in de zon met mijnen anorak aanJ)).

Vermits we van mijne pa nimeer in de zon mochten liggen, deden we dan maar uitstappen.

Mijne pa keek op zijn landkaart en begon te rijden.

Toen mijn ma zo af en toe ne keer vroeg of het nog ver was omdat ik niet onder mijn voeten zou krijgen, wou mijne pa ook niet toegeven dat hij verloren gereden was en dat we er bijna waren.

Hij stopte dan vaak op een verlaten plaats om ne foto te trekken met de woorden “ t’is hier toch schoon hé)!

Terwijl het wreed tegen zijn goesting was dat hij daar stondJ)

Na veertien dagen werd alles terug in de wagen geladen, en reden we terug naar ons kleine landje.

Aan de gesprekken te horen op de terugweg, zouden we de komende jaren wreed sparen om nog ne keer zo’n reis te maken.

In andere woorden wou dat zeggen dat we de eerstvolgende jaren niet meer op reis zouden gaanJ))

Toen we weer thuis waren, was ik de wildste verhalen aan het vertellen aan mijn vrienden.

Ik was door de woestijn gelopen en een slang in mijn handen gehad.

Ja, in feite was de woestijn het strand, en was die slang nen doodgewone paling.

Maar dat moesten ze nu precies niet weten hé!!

Ja, mijn eerste reis is me steeds bijgebleven.

En waarschijnlijk bij mijn ouders ookJ))).