Ik was de het 6e studiejaar in het St-Denijsinstituut van Vorst aan het afwerken.
Een jaar waar ik weer wreed mijn best had gedaan om in de running te zitten voor de laatste plaatsen.
Mijn ouders waren bezig met de winkel, en echt veel tijd was er niet om zich over mijn studies te ontfermen.
Niet dat ik ervan wakker lag, want het was al van in de kleuterschool zo en ik ging ze nu echt niet gaan storen met de vragen die ik niet verstond.
Op de laatste dag moest iedereen achter zijn rapport.
De prijsuitreiking noemden ze dat.
De eerste 5 vielen altijd in de prijzen!
Hoe beter ge gestudeerd had, hoe meer boeken ge mocht naar huis sleuren.
Mijne pa kon niet komen omdat hij de winkel niet kon sluiten, en mijn ma had wel tien keren gevraagd of zij mij niet moest vergezellen.
Maar ik was oud en groot genoeg om alleen te gaan.
Ik wist toch al op voorhand dat ik niet teveel prijzen moest naar huis sleuren, en dienen brol van tijdens het jaar dat zou ik wel kunnen dragen vermits ik elke dag met een halve boekentas sleurde.
Awel ge gaat mij niet geloven, maar als ze als laatste mijnen naam afriepen had ik zoveel beziens als den eersteJ)))
Ik hoorde de ouders fluisteren:
-Kijk dat is dienen dommerik.
-Dat is den diene uit da winkelke zekerst?
-Hij is weer zijne laatste zoals vorig jaar.
Laat ze maar zeggen dacht ik bij mezelf, dank zij mij zijn hun zonen in de punten gevallen.
Stel u voor dat ik op dat podium zou gestaan hebben!
Er zou al minder plezier geweest zijn in de klas, en de eerste zou misschien zijn plaats moeten ruilen hebben met mij en serieus onder zijn voeten gekregen.
En daarbij, de meester had altijd gezegd dat ik veel wist en kon maar dat ik slechte punten had omdat ik niet wilde studeren
Voila, als de meester da zelf zegt dat ik alles weet en kan dan kunnen die punten mij niveel schelenJ)))
Op weg naar huis was het nog just de goede uitleg vinden, om daar van de eerste meters geen lappen op mijne kop te krijgen.
Ik stapte de winkel binnen op het ogenblik dat mijne pa met ne klant bezig was.
Zo had hij niet veel oog voor mij, en moest ik just zien dat hij mij niet teveel zag!
Savonds als de winkel dicht was, was het een ander paar mouwen.
Maar ik wist dat dit just één avond afzien was.
-Awel chauffeurke hoe was het in school?
-Goed hé pa
-Was er veel volk op de prijsuitreiking?
-Veel te veel volk pa.
-En hoe zit het met uw rapport?
-Euh ..awel euh goe zekers.
-Awel laat het ne keer zien hé.
-Euh ..ja, waar heb ik da nu weer gelegd?
-Zeg manneke, ge gaat u haasten dat da rapport hier op tafel ligt hé.
-Ja ja pa, ..
-Jamaar, ge zijt toch zekers dat het goed is hé.
-Ja ja pa, ik heb 99% voor turnen, en 85% voor godsdienst.
Maar da laatste was vooral omdat ik misdienaar was hé.
-Awel, en op de andere vakken dan??
-Euh ..euh ..awel de meester heeft gezegd dat ik alles kan en alles weet, maar dat ik nu nog just mijn best moet doen om alles ne keer op papier te leren zetten.
Dat was zo de moment waar mijne pa mijn rapport uit mijn handen snokte, en dat hij met zijn ander hand al een lap op mijn oor gaf als voorspel.
Ja, ik moet zeggen dat mijne pa op bepaalde vlakken perfect tweehandig wasJ))).
Het was dan vloeken en tieren, terwijl hij mij mijn toekomst aan het voorspellen was enerzijds, en mij ne facelift aan het slaan anderzijds.
Tegen mijn moeder was hij ook al bezig met zijn ambetante vragen!
-Allee, wa gaa, we daar nu mee doen??
Hij kan niks, en hij doet niks, en op school vallen we daar mee in schaamte.
En stel u voor dat diene meester of die ouders van die slimmeriken hier morgen in de winkel staan.
En hij is nog te dom om te helpen donderen!
En zelfs aan de vuilkar of in de mijnen gaan ze hem niet willen.
Jamaar, stel u dat ne keer voor zo een litanie als ge 12j zijtJ)))).
Nadat zijn handen pijn deden sleurde hij mij naar mijn kamer waar ik de eerste dagen niet meer mocht uitkomen.
Maar da was allemaal rap over gewaaid zenne, want sanderdaags kwam hij mij al om 6u oproepen om in de winkel te helpen.
En na een paar dagen begon ik te klagen over mijne rug en mijn spieren, en dan had mijn moeke zoveel medelijden dat ik buiten mocht spelen terwijl mijne pa geen woord meer zeiJ)).
Telkens als hij zo nog ne keer aan mijn rapport dacht, moest ik wel horen dat ik de eerste drie maand er zeker niet moest op tellen van nog ééne voet op de ijsbaan te zetten.
In feite kwam dat nog allemaal goed uit, want de ijsbaan was tijdens de zomer toch gesloten héJ))
Ja, ne mens moet kunnen coördineren héJ))))
Maar het grootste probleem was van mij een andere school te vinden tegen september.
De wanhoop nabij hadden ze al aan gans de familie gevraagd of zij geen oplossing wisten.
Ondertussen wist ook gans de familie den uitslag van mijn rapport en mijn capaciteiten.
Nu wou dat toch wel lukken zekerst dat er ne leraar in onze familie zat!!
Die persoon gaf les in een technische school in Halle.
En hij wist al te zeggen dat het misschien beter was, dat ik naar een technische school ging.
Ja, ik had de voorbije jaren genoeg Latijn gekregen héJ)))
Maar de school lag op 20km van Vorst en dat was wel een hele afstand.
Maar hij wist aan mijne pa te vertellen dat de school just naast het station lag, en dat er heel wat leerlingen met de trein kwamen.
Ja, ne leraar in de familie dat was de oplossing.
Hij zou mij ne keer heropvoeden, en al mijnen achterstand laten inlopen.
Amai mijne frak er stond mij wat te wachten.
Den eerste dag had mijne pa mij nog tot aan de school gebracht, maar voor de rest kon ik de trein nemen.
Smorgens veel vroeger opstaan, want ik moest tram 52 of 58 nemen naar het zuidstation.
En daar een trein nemen die in Halle stopte.
Dan was het nog een paar minuutjes stappen voor ik de school bereikte.
Op de trein maakte ik al vlug vrienden, want het waren steeds dezelfde reizigers die smorgens op de trein zaten hé.
Het eerste jaar van de techische school was een keuze jaar.
Na het eerste jaar moest ik een keuze maken tussen hout of metaalbewerking.
Ze deden ons stukken hout schaven, en ijzer vijlen!
Ik moest planken zagen en metaal krullen.
Hout nagelen en metaal boren.
Op mijn vingers kloppen en metaalsplinters in mijn handen krijgen.
Turnen en praktijk vond ik in den beginne wel leuke vakken, maar er was veel meer dan dat.
Ook hier kregen we wiskunde , Aardrijkskunde, geschiedenis, Nederlands, Frans en zoveel meer waar ik vroeger al 36 keren op gebuisd was.
Maar één ding was veel beter, het waren geen broeders die de les gaven, maar leraren die er een vrijere mening op na hielden.
Om nog maar te zwijgen van de studiejuf waar ik uren moest bij zittenom mijn straf te schrijven.
Ondertussen had ik al ondervonden dat ne mens niet alleen in school kon leren, maar ook daarbuiten zoals op de trein en in de straat.
Terwijl mijnen nonkel mij probeerde in toog te houden, probeerde ik hem zoveel mogelijk te ontwijken om diene mens niet teveel werk te geven héJ))
De school lag in elk geval ver van huis, en dus was ook de controle moeilijker.
Daar waar ik vroeger op tijd moest thuis zijn, kon ik nu al eens zeggen dat den trein weer vertraging had, of dat den tram ontspoord was.
Het leven vorderde dag na dag, terwijl mijn studies ter plaatse bleven trappelenJ))
Ondertussen ging ik ook vaker naar de ijsbaan waar ik mijne weg begon te vinden op jeugdige leeftijd.
Na de dood van mijn grootvader ging het leven verder, hoewel het niet helemaal hetzelfde was als vroeger. De dood van iemand waar men erg veel van houd laat een litteken achter.
Mijn oma woonde nu alleen in het grote huis, en ook voor haar ging het leven verder.
Wat er opviel, was dat niemand in de familie tijd had om iets te doen buiten het werk.
Het was werken van smorgens tot savonds.
Bij mijn ouders was het van hetzelfde laken een broek.
De winkel ging open om 6u voor de eerste klanten die naar de fabriek gingen.
En de winkel sloot om 20u als het volk uit de straat begon te verdwijnen.
In feite was ik den enige die nog wat vrije tijd had.
In de winkel moest ik af en toe wel helpen, maar op school en op de ijsbaan was ik volledig vrijJ))
De ijsbaan was ondertussen een ontmoetingsoord geworden, en ook het schaatsen begon te vorderen.
Ik kon al twee rondjes rijden zonder met mijn pikkels omhoog te liggenJ)).
Hoewel mijne pa er wreed tegen was, had ik toch de gewoonte genomen van om de veertien dagen naar de ijsbaan te gaan.
Ondertussen hadden we ook gezien dat de dood plots de plaats van het leven kon innemen, en mijn ouders waren bezorgd dat mijn oma daar nu gans alleen op den boerenbuiten zat.
Ze besloten dan maar om haar een reis cadeau te doen, en wij konden dan tezelvertijd meeJ))
Mijne pa hield al niet veel van reizen omdat hij dan zijne winkel moest sluiten, dus zal het idee van die reis waarschijnlijk van mijn moeder gekomen zijn.
Op nen dag kreeg ik het goede nieuws te horen, we gingen naar Denia!!
Ik had daar nog nooit van gehoord.
Ik wist just dat De zee en de Dardennen zeer ver waren, want verder was ik nog niet geweest.
Mijne pa nam op nen avond een landkaart van Spanje en toonde ons het kleine vissersdorpje.
We moesten België door, en ook Frankrijk en dan nog eens volledig Spanje door.
Mijne pa vertelde ons dat we bijna 2000 km moesten rijden.
Ik was dus tegen mijn vrienden al aan het stoeffen (opscheppen) dat we gingen een wereldreis maken.
Ja als ge maar tot 100 kunt tellen is 2000 zeer ver héJ))
Op ne dag was het dan zover!
De wagen (opel break) werd geladen.
Mijne pa aan het stuur met mijn ma naast hem, en ik met oma op de achterbank.
Na 50km rijden was ik al beginnen vragen of het nog ver wasJ))
Natuurlijk, als ge 2000 km moet rijden en als ge dat om de 50 km ne keer vraagt, begint dat naar schijnt wreed op de zenuwen te werken.
Den tijd dat ik niet in slaap lag in de wagen, kon ik door mijn raampje kijken.
Prachtige landschappen wisselden elkaar af.
Frankrijk vond ik zeer mooi, en bepaalde delen in Spanje leken erg op de décors waar Zorro op tv in te zien was.
Mijne pa was wel geene gierige, maar hij spaarde graagJ))
Dat wou dus zeggen dat die reis hem zo weinig mogelijk geld mocht kosten.
De overnachtingen voor onderweg gebeurden in de wagen, want volgens hem lagen er bijna geen hotels op onze route.
En deze die we dan toch toevallig zagen zouden wel vol liggen.
Na twee dagen rijden kwamen we in Denia aan.
We vonden het hotel, en daar liep het al mis want onze kamer bleek twee maal verhuurd.
Maar toen mijne pa daar uit zijn krammen schoot, en dat hij geen reclame zou maken bij Fabiola, en dat ze hun maar moesten haasten dat zijn kamer vrij was.
En dat ze hem al mochten vergoeden voor zijn naft dat hij verloren gereden was, en en
Allee nadat hij daar den diene van de receptie vijf keren zijne neus had afgebeten kregen we onze kamer.
Mijn ma en oma stonden daar met de valiezen, en ik was al aan het zagen achter mijn zwembroek om een zandkasteel te gaan maken.
Maar mijne pa peperde dat direct goed in mijn verstand, dat ik daar geen veertien dagen moest zagen, of dat hij mij ne keer zou leren wat vakantie was alleen in mijn kamer.
Na enige tijd waren de valiezen uitgepakt, en stonden we daar met ons zwemgerief aan.
Mannekes!!
Als ik nu naar die fotos kijk durf ik die nog steeds niet op het Internet zettenJ)))))
Dat was nogal een mode zenneJ)))
Mijn ma liep er nog het deftigst bij!!
Dat was nog de mode van de badpakken hé.
Ja in dienen tijd moest ge daar nog niet vertellen dat ge uw bovenstukske vergeten waard en dat ge daar monokini ging liggen zenne.
Mijn oma had zo een badpak met baleinen in, en mijne pa had een zwembroek dat ze just in de solden gekocht hadden omdat niemand da model wou dragen.
Om nog maar te zwijgen met wat voor kunstwerk ik daar aan mijn lijf liep!
Ja, we hadden daar beziens zenne!!
Het was precies de familie flodder die daar aangespoeld was.
Mijne pa was zo geene strandligger, en dus ging ik vaak met ma en oma naar het strand terwijl mijne pa zijn reclamefolderkes aan het lezen was.
Ja den diene was die Spaanse artikelen aan het vergelijken met wat hij verkocht héJ))
Maar na twee dagen was het al gedaan met lachen!!
Ik had ne zonneslag, en kon nimeer bewegen.
Den doktoor werd er bij gehaald en in zijn beste frans, probeerde mijn ma haar beste Spaans boven te halen.
Het was gedaan van buiten te lopen, want ik was zeer zwaar verbrand.
Het was of naar de kliniek of elke dag den doktoor op bezoek krijgen in het hotel.
Vermits het toch vakantie was, kozen ze voor het laatste.
Mijn oma bleef aan mijn bed tijdens mijn bleitbeurten, en mijne pa kwam mij ook af en toe moed inspreken door mij te zeggen dat het mijn eigen fout was.
Dat ge niemand zag buiten lopen in zijn bloot vel onder de middag, en dat ik mij maar had moeten insmeren met die zalf waar hij al zoveel geld had moeten voor geven, en dat we hier nu schoon zaten, en dat we evengoed thuis hadden kunnen blijven om op ons bedde te liggen.
Na een week ging het een beetje beter en mocht ik terug buiten.
Maar niet zonder kleren aan.
Had ik naar mijne pa geluisterd dan had ik ginder rondgelopen in de zon met mijnen anorak aanJ)).
Vermits we van mijne pa nimeer in de zon mochten liggen, deden we dan maar uitstappen.
Mijne pa keek op zijn landkaart en begon te rijden.
Toen mijn ma zo af en toe ne keer vroeg of het nog ver was omdat ik niet onder mijn voeten zou krijgen, wou mijne pa ook niet toegeven dat hij verloren gereden was en dat we er bijna waren.
Hij stopte dan vaak op een verlaten plaats om ne foto te trekken met de woorden tis hier toch schoon hé)!
Terwijl het wreed tegen zijn goesting was dat hij daar stondJ)
Na veertien dagen werd alles terug in de wagen geladen, en reden we terug naar ons kleine landje.
Aan de gesprekken te horen op de terugweg, zouden we de komende jaren wreed sparen om nog ne keer zon reis te maken.
In andere woorden wou dat zeggen dat we de eerstvolgende jaren niet meer op reis zouden gaanJ))
Toen we weer thuis waren, was ik de wildste verhalen aan het vertellen aan mijn vrienden.
Ik was door de woestijn gelopen en een slang in mijn handen gehad.
Ja, in feite was de woestijn het strand, en was die slang nen doodgewone paling.
De jaren waren voorbijgegaan zonder dat ik er zelf oog in had. Vermits verjaardagen bij ons niet echt gevierd werden, mocht ik plots een ingebeelde taart met 10 kaarsjes uitblazen. Maar 1969 zou ook een jaar zijn die veel ging betekenen voor chauffeurke. Een jaar, waar er een grote verandering in mijn leven zou plaatsgrijpen.
Door de jaren dat ik in Brussel verbleef, had ik een paar vrienden in mijn leven gekregen. Het was nog vaak op straat spelen, hoewel dat in Brussel niet altijd evident was. Bij mij thuis mocht het alvast niet, want mijn ouders hadden schrik dat ze weer onze vazen van Val St- Lambert moesten plakken na onze doorkomstJ))).
Mijn Franse vrienden mochten al wat verder dan 50m van hun huis wandelen, en zij waren dus ook op de hoogte van wat er verder in de straat gebeurde.
Zo wisten ze mij te vertellen dat er een ijsbaan zijn deuren had geopend in Vorst. En daar gingen ze één van de dagen hun licht eens opsteken.
Eerst moest ik nog vragen aan mijn ouders of ik mee mocht, want verder dan 500 wandelen viel onder de term reizen. Na gezaag van mijne vriend zijn moeder,en de vrienden zelf had mijne pa dan toch maar gezegd dat het hem allemaal nimeer kon schelen wat ik deed. En dat ik het maar zelf moest weten als ik mijn poten wou gaan breken op dat ijsJ))
Dat was dus de manier van mijne pa om te zeggen dat ik mocht gaan J))
Mijn moeder gaf mij nog de wijze raad dat ik toch maar moest opletten, en dat ik best aan de kant bleef kijken om te zien hoe de anderen daar op hun gat vielen.
Op een dag vertrokken we naar de ijsbaan.
In korte broek en uitgerust met snoep en limonade die we van mijn moeder hadden gekregen om de reisweg van 800m te overbruggen.
Aangekomen was het een drukke gebeurtenis. Mensen stonden aan te schuiven aan de kassa, en anderen zagen we door de glazen deur al over het ijs schuiven.
Ten we binnen waren, liepen we naar de schaatsverhuur en kregen we een paar ijsschaatsen in onze handen geduwd.
Ik had nog nooit schaatsen gezien, laat staat dat ik zou weten hoe ik zo iets deftig aan mijn voeten moest binden.
Wat wel opviel, was dat er daar zeer weinig met een korte broek rondliepen.
Nadat we de schaatsen zo goed en zo slecht als het ging hadden aangebonden, stapten we naar de ijsvloer.
Op weg had ik al drie keren mijne voet omgeslaan, en had ik nog meer zeer aan mijnen buik van het lachen, omdat mijn vrienden het er nog slechter vanaf brachten dan ik.
Voor ik het ijs betrad keek ik eerst nog eens van aan de balustrade, en het boezemde mij niet echt vertrouwen in.
Na een paar minuten betrad ik het ijs.
Met knikkende knieën en de balustrade in mijn handen voelde ik dat ik hier niet direct naar de olympische spelen zou vertrekken.
Ik bleef de meeste tijd aan de balustrade staan, en de enige keren dat ik ze losliet was toen ik iemand moest doorlaten.
Het was dan mijn voeten evenwijdig houden en zo stil mogelijk blijven staan.
Maar ge hebt dan altijd zo van die gasten die u nen duw geven dat ge daar 5m verder schuift.
Het was dan mijn armen als windmolen gebruiken om mijn evenwicht terug te vinden.
Na een uurtje verlieten we terug het ijs, en konden we beginnen opscheppen tegenover elkaar.
Ja, het kwam er vooral op aan te kunnen zeggen hoeveel keren we de balustrade hadden gelost en hoeveel keren we niet waren gevallenJ)))
Ik had er wel goed gelachen, maar ik vond het niet echt mijn ding.
Maar mijn vrienden hadden het goede gedacht om voor te stellen dat we dat om de veertien dagen zouden doen.
Tstrafste van al was dat mijn ouders er mee instemden.
Waarschijnlijk om mij van de straat af te houden.
Mijne pa keek er wel argwanend tegenover, want als oud wielrenner had hij veel liever dat ik op mijne velo zou zitten in plaats van op het ijs onnozel te staan doen hé.
En onnozel zo kon je ons ook noemen, want we leerden echt niets bij.
Naar de ijsbaan gaan, was meer om vrienden te ontmoeten dan echt onze kunsten te tonen.
Maar hoe meer de tijd vorderde, hoe leuker ik het begon te vinden.
Ik probeerde mij op het ijs te bewegen, en met vallen en opstaan begon dat te gaan.
Het was vooral de grote massa rond mij die me in het begin recht hielp.
Maar tussen onze capriolen op het ijs ging ook het dagelijkse leven door.
Er moest naar school gegaan worden, en in de winkel gewerkt.
Maar zoals elk jaar kwam ook de grote vakantie in zicht, en dan was het weer uitkijken om twee maand bij oma en bompa door te brengen.
Op een dag kwam ik thuis van school,het moet in juni geweest zijn.
Mijn moeder stond mij op te wachten aan de deur van de winkel, en dat was al niet normaal.
Ik stapte met mijn boekentas de winkel binnen, en mijn moeder wreef over mijn haar.
-Dag ma,
-Dag jongen.
Mijne pa keek ons aan, en zei dat we maar best naar boven gingen.
Er leek wel iets mis.
-Is er iets ma?
-Ja jongen.
Er rolde een traan over haar wang, en terwijl ik mijn boekentas in nen hoek smeet,voelde ik dat er iets scheelde.
We hebben nooit echt veel gepraat, maar we wisten van elkaar wanneer het serieus was.
-chauffeurke, ze hebben vandaag uwe bompa naar de kliniek gevoerd.
Ik stond aan de grond genageld!
Het was plots gedaan met lachen.
En hoewel ik niet wist wat er scheelde, voelde ik aan de stem van mijn moeder dat het niet goed was.
-Mag ik bij bompa gaan ma?
-Dit weekend zullen we ne keer tot daar gaan!
In het weekend duwde ik de deur van zijn kamer open, en bompa lag in een wit bed.
Terwijl de tranen over mijn wang liepen, moest ik van bompa op zijn bed gaan zitten.
Hij nam mijn hand vast en gaf mij nen dikke zoen.
Hij had nog de kracht om te vragen hoe het in school was, en hoe het met mij ging, en hoe het in Brussel was.
En ..en
In feite stelde hij mij de vragen om te verzwijgen hoe slecht het met hem wel was gesteld.
Hij wist mij gerust te stellen, hoewel mijn tranen niet direct gingen drogen.
Elk weekend was het het zelfde ritueel!
Brussel verlaten om bij bompa op bezoek te gaan.
Telkens naar de wijze raad van bompa luisterend, terwijl een vloedgolf van tranen over mijn wangen liepen.
Ondertussen was de grote vakantie aangebroken, en was ik in Brussel moeten blijven omdat oma elke dag naar de kliniek moest en dus geen tijd om op mij te passen.
In de winkel moest ik ook al niet in de weg lopen, en dus mocht ik verplicht en tegen mijn goesting naar een vakantieopvang.
Ik mocht met de tram heen en terug, en dat was een groter avontuur dan in het vakantieverblijf achter de muren opgesloten te zitten.
Op 16 juli 1969 stapte ik voor onze deur van de tram, en toen ik naar onze winkel keek, bleek deze gesloten!!
De rolluiken waren dicht en de groenten en fruit stonden binnen.
Ik stapte vragend naar de deur en duwde op de bel.
Mijne pa kwam de deur openen, en wat mij opviel was dat hij zijn schoonste kostuum had aangetrokken.
-Awel pa, ge zijt zo chick!
-chauffeurke ga maar naar boven.
Aan zijn stem te horen had hij zijn kostuum niet aangetrokken voor een feest of om op reis te gaan.
Boven zat moeder in tranen, en ik begon het te begrijpen.
-chauffeurke, bompa is dood!
Of ik de volgende dagen gestopt ben met wenen weet ik niet meer, maar dit was mijn eerste grote en echte verdriet in mijn leven.
We reden naar Deftinge, en thuis moest ik bij oma blijven, terwijl de rest van de familie een laatste bezoek aan bompa ging brengen.
Drie dagen later bewierookte de pastoor met woorden van lof mijnen bompa, terwijl mijn tranen over de kille vloer van het huis van god vloeiden.
Als kleine jongen was ik verplicht van naar de kerk te gaan.
Ik was verplicht geweest van te bidden om hulp en om mijn fouten te vergeven.
Ik was verplicht misdienaar geworden.
En nu ik zonder verplichting had zitten bidden op beterschap voor mijnen bompa, had hij mij niet verhoord.
Ik was kwaad op God en op de doktoors.
Ik was kwaad op iedereen die mijnen bompa niet had kunnen helpen.
Ik was vooral kwaad op wat ik verloren had.
Ik was die strenge maar warme stem verloren.
Ik was de man verloren die mij tot nu had grootgebracht.
Ik had een stuk levensdraad verloren.
Toen we na de begrafenis terug thuis kwamen volgde de familie om nog een glas te drinken, en te zeggen hoe goed mijnen bompa wel was.
Ik liep naar de tuin, en daar stond zijn vink te fluiten.
Mijne bompa speelde met de vinken, en dat was zijn grootste bezit.
Het was na een week hard werken een ontspanning om zijn vink te horen fluiten, en om afstand te nemen van het zware werk dat hij deed.
Het was ook streven om zijn vink op te leren om de beste te zijn.
Ik keek naar de kooi, en hoorde het vogeltje fluiten.
En terwijl ik aan mijnen bompa dacht, trok ik het deurtje open en gaf de vogel zijn vrijheid.
Mijne pa was ondertussen achter mij komen staan, maar dierf niks zeggen.
Af en toe hoor ik hier nu nog een vink fluiten, en geloof het of niet maar ik zit nog vaak aan mijnen bompa te denken.
En zelfs nu rolt er nog een traan over mijn wang, voor een verhaal van1969
De jaren vlogen voorbij, en ik begon mij aan het grote Brussel aan te passen. Maar toch bleef mijn hartje verpand aan het kleine Deftinge. Elk weekend kwamen we terug naar ons kleine boerendorp, waar ik terug bij mijn oma en opa was.
Zij waren in feite de personen die mij hadden grootgebracht, en daar had ik dus een sterke band mee.
Brussel was in die jaren nog voor velen onbekend.
Niemand van den boerenbuiten had interesse om er naar toe te gaan.
Als de mensen van den boerenbuiten op reis gingen in die periode, dan was het naar Blankenberge of naar Dinant.
Op school had ik wel slechte punten omdat ik met paters rond mij zat die hun lessen niet echt aanpasten aan mijn interesseJ))
Maar één van die paters had mij al een paar keer opgemerkt in de kerk, waar ik braaf naast mijn moeke zat te bidden.
Bah, echt bidden was dat nu ook weer niet!
Het was naar de kerk gaan omdat da in dienen tijd moest hé.
Op nen dag was diene pater naar mijn moeke gestapt, en hij vroeg of ik geen misdienaar zou willen worden.
Terwijl het angstzweet mij uitbrak, knikte mijn moeke toch wel van ja zekerst!!
Ppfffffffff wat een affront!!
Allee, ga dat ne keer aan uw vrienden vertellen!
Den ééne is bezig over zijn wildste verhalen en den andere over het kattekwaad.
En gij moet daar dan komen tussen staan met uw verhaal als misdienaar.
Ze zouden mij uitlachen dat de stukken eraf vlogen.
Maar mijn moeke zei dat niet iedereen zomaar misdienaar kon worden.
Lap, ze hadden weer een uitzondering gemaakt voor mij.
Op nen dag in de school kwam de pater bij mij, om mij te vertellen dat ik woensdagnamiddag met hem naar de kerk mocht waar hij mij zou voorstellen aan de pastoor.
Lap, mijnen enigste vrije dag was er ook aan.
In de kerk liepen we naast elkaar, en we stapten de sacristie binnen.
Meneer pastoor zat daar al te gluren van achter zijn brilleke toen hij mij zag binnen komen.
Ik hoopte nog dat hij mij zou afkeuren, maar ik peis dat we in een periode zaten waar er misdienaars tekort waren.
Ja, en in zon interim kantoor gaat ge nu niet echt een affiche hangen dat ge op zoek zeit naar ne misdienaar hé!
-Ja, tziet er nen braven uit
zei hij nog tegen broeder Leo!
Ik peis echt dat diene mens niet goed zag.
De zuster kreeg de opdracht om mij mijn kledij te tonen die ik bij de eerst volgende mis mocht aantrekken.
Jongens, ge kunt u niet inbeelden hoe ge u als jonge gast die man wil worden voelt met die kleren aan.
Ik kreeg daar een wit kleed over mijne kop getrokken, en ik leek precies op zo nen mislukte engel die daar boven het altaar hing.
De pastoor nam mij bij mijne schouder, en hij liep met mij door de kerk.
Hij toonde mij het werk van misdienaar.
Ppfffffffffffffff toen we daar in die gangen liepen, voelde ik zelfs dat Jezus mij aan het uitlachen was!!
De St-Antonius had ook zijne lach teruggevonden, en zelfs zijn varken stond te grinniken .
Het lopen tussen al die heiligen van steen en hout, was een echt kruisweg voor mij.
Om nog maar te zwijgen van de eerste mis.
Soms kreeg ik zelfs vrijaf in tschool om een begrafenis of nen trouw te dienen.
De leerlingen stelden zich vragen waarom ik bevoordeeld was.
Maar het was te schaamtelijk om toe te geven dat ik bijna pastoor was en dat ik ook af en toe met zo ne rok moest rondlopen.
1968
Hoewel mijn studies minder en minder begonnen voor te stellen, begon ik redelijk goed Frans te praten.
Dit was dank zij mijn vrienden die geen woord Nederlands spraken, en waar ik mij dus maar moest aanpassen.
Om nog maar te zwijgen dat ik als misdienaar af en toe een woord Latijn kon nazeggen J)))
Ook de taken in de winkel van mijn ouders werden zwaarder.
In de winter werden de kolen rondgedragen, en als ge die zakken naar het derde of vierde verdiep moest sleuren, dan wist ge wat ge gedaan had als jonge gast.
Toen de meester mij dan wees op mijn slechte punten, had ik toch nen uitvlucht dat da kwam omdat ik thuis teveel moest werken en genen tijd had om te lerenJ))))
En dat ge als kolenmarschandniet verder dan vijf moest kunnen tellen, want veel meer zakken kon ne mens toch niet dragen.
Ze hadden mij thuis al verwittigd dat als ik niet goed studeerde , ik in de mijnen zou moeten gaan werken of aan de vuilkar!
Wat de mijnen betrof, daar had ik gene schrik van, want ik was de laatsten tijd gewend van met kolen te sleurenJ))
En aan de vuilkar was dat blijkbaar ook nog ni zo slecht, want die mannen hadden om drie uur gedaan, terwijl de school tot vier uur duurdeJ)))).
En zo gingen de jaren voorbij!
Ik hoor ze nog zeggen dat alleen de beste leerlingen mee mochten op sneeuwklassen, en raad eens wie er als eerste op den trein zat naar Zwitserland!!
Ja ja, chauffeurkeJ)))
Dat was veel dreigen, maar voor de rest waren ze wreed content dat ik mee was om wat ambiance te zetten.
Dan was er nog die plechtige communie, waar gans de klas moest voor op catechismus gaan.
Ik was het al goed gewoon van met zo ne rok rond te lopen als misdienaar, maar nu stonden al deze die mij hadden uitgelachen hier ook met zo een onbevlekt kleed aan!
We moesten dan één voor één naar voor stappen, waar we voor het altaar gezalfd werden.
Jongens wa ne cinema!!
Ik zie mij daar nog staan terwijl diene daar een wreef uiervet op mijn voorhoofd wreef.
-chauffeurke ik zalf u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige geest amen.
-Merci zenne St-Niklaas.
Ja da was ééne die wreed op de sint trok, want den diene had ook zo ne mijter op zijne kop en zo ne kromme stok in zijn handen.
Ondertussenwas ik op stap naar mijn pubberteitsjaren, en kon ik niet veel langer het kleed van misdienaar onbevlekt dragenJ)))
Ik moest nog een paar examens goed mijn best doen en dan was ik er vanaf.
Ik zou mogen van school veranderen, en dan was het gedaan met de broeders en paters.
Dat was het jaar waar ik mijn universitaire studies had afgewerkt op de universitaire kleuterschool van Deftinge.
Met mijnen diplome van facadeklacher a la waterverf en mijn getuigschrift van kasteelbouwer in de zandbak, mocht ik naar de grote school.
Maar ik dacht de grote school te ontdekken in die kleine prutsschool van Deftinge waar al mijn vrienden gingen, maar dat was verkeerd gerekend.
Ik moest met mijn ouders mee naar het onbekende Brussel, waar ik niet alleen zou studeren dat de stukken eraf vlogen, maar ook blijven wonen.
Toen ik dat nieuws vernam, kwam er een vloedgolf uit mijn ogen!
Chauffeurke die tussen de koetjes en de kalfjes was opgegroeid moest naar de stad.
Gedaan met oma en opa elke dag te zien.
Gedaan met den boerenbuiten.
Gedaan met alles wat ik lief had.
Gedaan met de wereld waar ik in opgroeide.
Op nen dag was het zover, mijn valies werd in de koffer van de wagen gezet, en ik had mij nog zo goed vastgeklampt aan mijnen bompa zijne arm en mijn oma hare rok.
Maar twas verloren moeite, een tijdperk werd hier afgesloten en ik zou onder de hoede van pa en ma vallen.
We reden via de Ninoofsesteenweg naar Brussel, en met tranen in mijn ogen liet ik den boerenbuiten achter mij en kwam ik de trams en de vele wagens tegen.
Toen de wagen voor het huis stopte, leek het daar één groot kiekekot.
Een huis met drie verdiepingen tussen rijhuizen zover je maar kon kijken.
Beneden was er het winkeltje waar mijne pa de groten baas was.
En in plaats van onze geburen naast ons te hebben, woonden ze hier boven ons!
Ik heb daar een ganse week zitten bleiten, tot ik in het weekend terug bij oma en opa mocht.
Maar mijnen bompa vertelde mij dat ik het er goed zou hebben, en dat da nu de gang van zaken was.
Als ik wou kon ik later als ik groot was, terug naar den boerenbuiten komen wonen.
Allee met de raad van mijnen bompa leek het allemaal minder erg, en nam ik het dan maar aan.
Mijn ouders gingen mij inschrijven in de grote school!
De St-Denijsschool van Vorst.
Hoewel mijn boekentas van de kleuterschool nog niet versleten was, kreeg ik een spiksplinternieuw.
Ik kreeg ne stylo , een potlood en ne gom.
Ne potloodscherper en een schrift.
Ik was precies professor Gobelijn die naar zijn werk vertrok.
Toen ik in die school aankwam, viel het mij op dat die mannen niet gekleed waren gelijk in de kleuterschool!
Nee da was hier precies carnaval!!
Die meesters waren gekleed in ne lange zwarte rok!
Toen ik dat daar aan ééne vroeg, wist hij mij te zeggen dat ik bij de paters zat!!
Jawadde!!!
Ze hadden mij in eens school gestoken om pastoor te worden!!
Normaal gezien zijn uw eerst twee schooljaren de beste!
Awel, daar was ik al een uitzondering!
Naar schijnt was het bij mij ni fameus;-))))
Op de oudervergadering kwam pater Leo tegen mijn ma zeggen dat het niet echt een probleem was, en dat ik maar privéles moest nemen.
Ze gingen hun eens met mij bezig houden.
Ppfffffffffffff, jawadde.
Als de bel ging om naar huis te gaan, moest ik nog één of twee uur blijven om te leren wat ik tijdens den dag niet verstaan had.
Dat was daar geen school voor mij, maar een concentratiekamp.
Ik wist al van in het begin, dat schoolgaan niets voor mij zou zijn, en dat ik er voor de rest van mijn leven een hekel zou aan overhouden.
1966
Ik was 7jaar en was met ne lange arm geslaagd om over te steken naar het tweede studiejaar!
Ik kon al op de tien vingers van mijn hand tellen met ééne vinger, en kon al wreed opstellen zuigen uit mijnen duim.
Het leren werd moeilijker en de paters strenger.
Het was den tijd waar er geen straf stond op mishandeling, en waar ik af en toe een paar lappen op mijne kop kreeg, of een lat op mijn vingers.
Al den ééne kant van de gang waar diene broeder steeds passeerde was mijn oor ook al een paar centimeters uitgerokken.
En ik moest minder bij de coiffeur gaan dan de gemiddelde leerling, want mijn haar trokken ze toch af en toe ne keer uitJ)).
Maar het was ook de periode waar ik in de winkel moest helpen als ik thuiskwam van school.
Het was de rekken vullen, of zakken hout vullen.
Kolen stapelen, of groenten schikken.
En af en toe keek ik door het winkelraam, en zag de kinderen spelen tussen de autos en de trams.
Maar ik had hier geen vrienden!
Op een dag kwam er een madam die naast ons woonde, en ze vroeg als ik wou komen spelen met hare zoon dat ik dat mocht.
Maar mijne pa moest daar nog ne keer over nadenken, want ik moest naar school gaan en werken in de winkel.
En dus had ik niveel tijd meer om mij met kinderachtige zaken bezig te houden.
Maar mijn moeder vond het beter als ik toch maar vrienden had en dat ik mij niet alleen zou voelen.
Op nen dag kwam die jongen mij halen om bij hem te gaan spelen.
Amai mijne frak!!
Ik sprak Deftings, en hij sprak Frans.
Da begon hier al goedJ)))
Maar we spraken veel met onze handen en door elkaar tekens te doen.
We waren precies de tolken van onze taal die we amper verstonden.
Maar het duurde niet lang, of we begonnen woorden te begrijpen, en ik leerde vlugger frans dan dat ik dat op school leerde.
Ondertussen leerde ik ook zijn andere vrienden kennen, en na enige tijd waren we een groepje dieéén of ander appartement gingen op stelten zetten.
Ja bij mijne pa mochten we niet komen spelen, want dat was ni goed voor de commerce héJ))
Chauffeurke was tussen 1961 en 1962 weer wreed gegroeid.
Met behulp van en paar schuppen onder mijn gat van mijne pa schoot ik de lucht in.
Ik kon naar schijnt al wreed goe klappen (praten) voor mijnen ouderdom, en dus ook heel wat afzagen
Ik was ter wereld gekomen in een periode waar niks voor niks was
Voor alles wat ik vroeg moest ik een tegenprestatie doen
Als ik ne trommel wou, moest ik proper eten
Als ik nen trompet wou, moest ik stil zijn aan tafel
Als ik ne velo wou, moest ik braaf zijn!
Tschoonste van al was dat ik dat allemaal al deed!!
Ik moest dan in feite nog meer doen om minder te krijgenJ)))
Af en toe gingen we wandelen, en gingen we langs een klein gebouw waar er kleine snotters (kinderen) op ne grote koer aan het lawaai maken waren
-Kijk chauffeurke, dat is nu de kleuterschool zie!!
Maar ik keek dan meestal naar den andere kantJ)
-En binnenkort mag ons chauffeurke hier ook komen leren en spelen
-Jamaal boma ikke ni willen lelen, ikke willen thuis blijven
-Maar chauffeurke, iedereen moet naar school gaan dus gij ook hé
-Nee ikke ni willen
-
Ja in diene tijd kon ik de R nog niet goed uitspreken héJ)))
Van mijnen bompa die mocht ik alles doen, en den diene was nooit kwaad op mij
Den diene verstond mij tenminste, dat ik maar alleen al breken en deugenieterij uit te steken iet kon leren in deze wereldJ)))
1963
Ik was vier jaar geworden en ze waren het thuis wa moe geworden dat ik daar altijd in hun voeten liep.
Op nen dag kwam mijn ma en mijne pa mij vertellen dat ze groot nieuws hadden!!
Ze gingen verhuizen naar Brussel om er ne winkel open te doen, en ik mocht bij boma en bompa blijven.
Maar vermits die ook niveel tijd hadden, mocht ik tijdens den dag naar de kleuterschool gaan.
Ik ben daar beginnen bleiten dat onze salon onder water stond en beginnen flauwvallen om toch maar te doen alsof ik al voor mijnen eerste dag een ziekenbriefke moest binnen doen.
Mijne pa den diene zei dat het beter was van de korte pijn te hanteren!
Ze pakten hun valiezen en ze vertrokken naar het verre Brussel.
Verweesd bleef ik achter bij boma en bompa.
Maar met mijnen bompa kon ik klappen!!
-Chauffeurke, volgende week gaat ge naar de grote kleuterschool gaan!
-Nee ikke ni willen gaan.
-Waarom wilt ge niet gaan chauffeurke??
-Ikke al alles weten en ikke vinden school ambetant zijn.
-Chauffeurke, in school gaan ze u leren rekenen en schrijven.
-Ikke nu ook al met fouten kunnen schlijven, en ikke niet moeten lekenen want ikke alles aan u vlagen.
-Chauffeurke, er zal nen dag zijn dat wij er niet meer zijn, en dan zult ge wel moeten kunnen rekenen en schrijven.
-En ikke toch ni glaag gaan!!!
-Chauffeurke, als ge naar school gaat dan zal ik u ne keer iet schoon kopen waar ge al lang goesting op hebt.
-Euh ..ja bompa???
-Ja
-En wa dadde dan zijn bompa?
-Awel als ge braaf zijt en naar school gaat en goe leert dan krijgt ge ne velo van mij.
-Joepiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeee!!!!
Ja da was mijnen groten droom!!
In ons dorp woonden grote coureurs (wielrenners) en dat wou ik later ook worden.
Mijnen bompa kwam op nen dag niet alleen met ne velo toe, maar ook nog met een boekentas.
Hij had mij ne speciale velo gekocht, waar ze al een reservewiel aangezet hadden.
Ja, da was zo ééne op drie wielen.
Op nen dag was het zover, mijn boma had mij smorgens aangekleed met mijn schoonste korte broek en mijne pull-over zonder gaten in.
Mijn benen nog ne keer gewassen en mijn haar nog ne keer gekamd.
Ze nam mijn boekentas en stak er een paar boterhammen in.
Ik keek triestig naar mijnen bompa die naast mijn veloke stond te kijken of alles goed was.
En toen ik hem aankeek trok hij een oogske naar mij.
Maar ik was zo triestig dat ik geen oogske kon weertrekken want ze zaten vol met tranen.
Mijnen bompa kwam tot bij mij en gaf mij een kruiske en wreef terug mijn haar in de war.
-Ga nu maar chauffeurke, en laat ze ne keer zien dat ge geene schrik hebt om naar school te gaan.En straks zal ik u komen halen aan de school.
-Echt waal bompa, gaat gij mij komen halen stlaks??
-Ja, chauffeurke!
Allee ikke vetrokken aan de hand van mijn boma.
Toen ik ginder aankwam stonden de moeders op de straat terwijl de kinderen achter een groot ijzeren hek verdwenen.
Ik was potverdekke beland in de gevangenis van Deftinge.
In de klas stond ne zandbak en er liep een schoon jufrouwke rond.
Allee da maakte al veel goed.
Om 10u mochten we buiten spelen en kregen we ook een fles chocomelk.
Ik mocht tekenen met krijt en plooien met papier.
Amai, tis toch ongelooflijk wat ne mens allemaal moet leren om later chauffeur te worden héJ)))
1964
Ik had in 64 vijf kaarskes uitgeblazen.
Ik was de kleuterschool al goed gewoon geworden, en die ander snotters moesten maar plaats maken voor mij, want anders ging ik savonds alles tegen mijnen bompa vertellen.
Ondertussen was ik wreed aan het trainen voor de ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.
Ik reed met mijn veloke tussen de pataten en de prei en in de sprint bleef ik wel ne keer tussen de spruiten hangen.
Ik had een paar vriendjes die thuis mochten komen spelen en ik groeide en groeide.
Mijn ouders kwamen elke zondag naar huis, en brachten dan wat snoep mee uit de winkel die ik nog maar een paar keer gezien had in het verre Brussel.
Ik had er nen tram gezien en hoge gebouwen, en tegen mijn kameraden was ik aan het stoefen (opscheppen) dat ik ver op reis geweest was.
Als ze mij vroegen waar dan wel, dan moest ik natuurlijk iet uit mijnen duim zuigen hé, want in de kleuterschool hadden we nog geen Aardrijkskunde gehadJ))
-Awel chauffeurke waar is dadde dat gij geweest zijt???
-Euh ..awel in euh .Amerika hé.
-Hoe in Amerika???
-Ja ja, in de states naaits!!
-Zeg ge zijt ons weer wa aan het wijsmaken hé.Om in Amerika te geraken moet ge het water oversteken!!
-Euh .awel vaneigens dadde, ik steek het water over als ik daar naartoe ga hé.
Da was wel den Dender dat ik overstak en het kanaal Brussel- Charleroi, maar die dommerikken wisten da toch ni liggen héJ)))
Tussen al mijn studies groeide ik opin de pure natuur.
Den echte boerenbuiten waar vogeltjes nog floten en waar men van verre de mest op het land kon rieken.
Boer en paard liepen samen op het veld en het goudgele koren was nog zijn geld waard.
Kolen werden nog gebracht met een kar en de ijscréme kwam in de zomer met paard en karretje. De melk kwam met een karretje getrokken door nen hond en de ganzen en barberies pikten aan mijn korte broek.
Ja, waar is den tijd naartoe hé???
Awel dat kunt ge lezen bij de volgende kalenderjarenJ)))
Het is tegenwoordig grote mode van ne kalender te maken! Meestal moet ga daar dan met weinig kleren opstaan omdat hij toch bij de één of andere aan de muur zou hangen.
De mensen kijken dan nog alleen naar de foto die erop staat, zonder echt te weten hoeveel dagen er in de maand zijnJ))
Ik dacht ook ne kalender te maken, maar vermits ik met een valling zit kon ik mijne damart en mijne sjaal en mijne frak en mijn skipak niet uitdoen om daar in mijne blote flikker te poseren hé.
En vermits ik niet weet wat 2005 ons gaat brengen besloot ik maar van ne kalender te maken van de voorbije jaren.
Ja, ik kan natuurlijk maar terugkeren daar waar ik geboren ben hé.
Maar allee, tzal misschien ne kalender zijn om mij iets beter te leren kennenJ))
Er staan geen dagen op, maar de jaren worden beschreven zoals ik ze beleefd heb.
Ik wens ieder van u dan nog veel geluk en leesgenot met mijne kalender van de voorbije jarenJ))
Hier volgt dan het eerste deel.
1959
Na expo 58 dachten ze in België alles gezien te hebben!
Mijne pa was nen echte uitvinder, en dacht van zelf ook ne keer iets ineen te steken.
In overleg met mijn ma waren ze wreed beginnen knutselen aan een nieuwe uitvinding.
Twas hem toch wel gelukt zekers!!
Mijn ma kreeg nen buik gelijk die bollen van tatomium!!
Na negen maanden moest ze naar de kliniek van Opbrakel om hun knutselwerk op de wereld te zetten.
Normaal moest ik geboren worden op 1 april, maar ik vond da zo ne rare dag. Het werd dan maar den 18e, hoewel mij dat ook ni neig aanstond.
Terwijl den doktoor tegen mijn moeder riep dat ze moest duwen, riep de verpleegster tegen mijne pa dat hij moest stoppen met flauwvallen.
Ondertussen was ik daar wreed aan het tegenwringen omdat ik nog liever wat blijven zwemmen was in da warm water.
Ik was zo al ne keer komen kijken, en da stond mij hier niveel aan zenne!!
Den doktoor had da gezien, en hij had daar naast die tafel zo nen ontstopper staan voor de wc.
Den diene zet da spel daar toch wel op mijne kop zekerst!!
Hij zat daar te trekken, dat op een zeker moment mijn verstand al uitgerokken was en dat ik oren gelijk een konijn had.
Toen ik daar in de armen van mijn ma lag ben ik direct beginnen bleiten.
Ja hoe zou ge zelf zijn als ge uwe pa daar van den eerste dag al flauw ziet liggen, en als ge u in de spiegel ziet met zo ne stok van de wc op uwe kop!
Ja ja, chauffeurke was geboren!!
Zonder dat diene doktoor mij kende zij hij tegen mijn moeder:
-Proficiat madam tziet er ne slimme uit, daar gaan we nog horen van klappen (spreken).
Awel merci, tis wreed hoe ge bij uw geboorte al veroordeeld wordt héJ))
De eerste maanden kwam gans Deftinge aan mijn wieg voorbijgewandeld.
De mensen stonden dan met ne gemaakte lach en met hun snotvalling boven mijn wieg.
Ja ja, ik had direct gezien dat da hier geene zever zou zijn om op te groeien in de omgeving waar ze mij te wiegen hadden gelegd.
1960
Op 18 april 1960 kwamen ze mij uit mijne siësta halen, omdat het naar schijnt mijne eerste verjaardag was.
Ppfffffffffff moeten ze daarvoor ne mens wakker maken??
Mijne pa had mij onder zijnen arm gepakt, terwijl ik al op eigen benen kon staan als ze mij goed vasthielden.
Gans de famille zat daar aan tafel, en voor mijne kakstoel hadden ze een grote taart gezet met één onnozel kaarske in!!
Jawadde zeg , ik was er nog maar één jaar en ze keken al op ne frank.
Allemaal zaten ze te kijken naar mijn vies gezicht, terwijl dat mijnen bompa vroeg van ne keer schoon te lachen voor zijne spiksplinternieuwe okkazie kodak.
Er moest gelachen worden???
Awel ik zou ze ne keer doen lachen!!
Ik daar ne keer mijne aanloop genomen en met mijn hand recht in die taart geklopt.
Nee nee, mijn tante Marie hare vison hing vol créme fraiche, en tante Amandine had zo een kers in haar oor gekregen.
Mijn Tante Esther hare fourure frak stond in brand van die kaars die op hare schoot gevlogen was, en mijne nonkel Theodore den diene had al ne stamp tegen zijn schenen gekregen omdat hij van mijn tante moest stoppen met lachen..
Mijnen bompa had die taart weer een beetje bij elkaar geschept, en die kaars weer schoon in het midden geduwd.
Mijne pa moest mijn armen dan vast houden, terwijl ze mij vroegen van ne keer schoon te blazen om die kaars uit te krijgen.
Allee, om van da spel rap vanaf te zijn had ik daar ne keer geblazen, maar als ge zo klein zijt hebt ge nog niveel asem hé!!
Als ik zo een paar keer geblazen had zonder dat er veel lucht uit mijne mond kwam, ging gans de famille meeblazen omdat ze vonden dat het lang genoeg geduurd had.
Amai zeg, ik was daar bijna zat van hunnen asem in mijn krulhaar te krijgen.
Terwijl ze daar allemaal zaten van die taart te fretten dat de stukken eraf vlogen, mocht ik mijn cadeautjes open doen.
Ppffffffff jawadde!!!
Ne nieuwe tutter!
Ne rammelaar.
Een piepend konijn.
En nen draaimolen om boven mijn wieg te hangen, en waar ik mij scheel op gekeken heb.
Om nog maar te zwijgen van die muziekskes die daar uitkomen als ge da spel opwind!
Allee, allemaal geschenken om u vlug weer in uw bed te steken.
1961
Ik was 2 jaar geworden, en ik kon al goed rondcrossen!!
Mijn ouders waren al een paar vazen armer, en onze kat hare staart was al een stuk langer geworden. Ik kon al alleen in mijne neus peuteren, en gans alleen uit mijne kakstoel vallen.
Mijnen bompa zette mij vaak op zijne schoot om paardje te spelen en mijn boma ging dikwijls met mij wandelen.
Ik lag daar dan fier gelijk palieter op mijne rug, terwijl mijn boma da spel de muur van Geraardsbergen moest opduwen.
Ik mocht ene keer in de week een bad pakken in zon zinken kuip die hier nu in de weide voor de koeien staat.
En vermits dat altijd ging per ouderdom, mocht ik in da vuil koud water van iedereen die voor mij geweest was ppfffffffff.
Jawadde zeg, twas nogal veel de moeite van mij daar in te wassen, ik kwam er nog vuiler uit dan dat ik erin gegaan wasJ))).
Maar allee, ik kon dan toch weer zeggen dat ik gewassen wasJ))
Op mijnen tweede verjaardag was er al veel minder volkJ))
Ja, ze hadden er twee kaarsen opgezet maar mijn tantes hun frakken waren nog ni afbetaald héJ))
Ik was van de borst afgestapt, omdat mijne mond vol tanden stond van die melk hé.
Ik kan al een ei eten, en ook da kieken waar dat uitkwam.
Ik kon al botermelk drinken en chocolat eten dat ik precies een negerke was.
Chauffeurke groeide dat de stukken eraf vlogen, maar het vervolg leest ge op het volgende stuk kalender héJ))))
Het is ook voor mij paasverlof. Veel heeft dat niet te betekenen, ware het niet dat mijne kleine snotter een paar dagen op verlof komt bij zijne papa. Zoals zovelen is ook hij een bron van inspiratie. Daarom is het misschien ook wel eens tijd om diene snotter een plaats te geven in mijn verhaaltjes.
We waren juist thuis gekomen van een wandeling, en terwijl ik mij aan de kook zette, ging mijne kleine snotter onder den douche. In de week zie ik hem bijna nooit, en dan doet ne mens altijd iets speciaals als hij zo eens voor een paar dagen komt hé. Ik was achter scampi's geweest, en achter roze zalm. Ik had ne lamsbout gekocht en een varkenshaasje. Ik was achter opgevulde pepers geweest en een kalfsgebraad. Ja, kwestie van hem een beetje keus te laten hé.
-Timmeke! -Ja pa. -Wat wilt ge eten jongen, ge moogt kiezen wat ge het liefste eet. -Mmmmmmm euh....awel maak eens ne spaghetti pa. -Euh.....ne spaghetti? -Ja, dat is toch niet zo moeilijk om maken hé? -Euh....nee nee..
Potverdekke dat was nu het enigste dat ik niet in huis had. Terwijl hij zijne douche nam, spoede ik mij achter die lange harde Italiaanse stokskes, gehakt en tomaten. Toen ik weer thuis was hoorde ik boven mijne kleine snotter zingen onder de warme waterstraal. Ik begon aan mijne kook, hoewel ik dit gerecht nu niet echt koken noem. Ja, ne kom water opzetten en daar die slierten ingieten was nu wel het eenvoudigste dat in mijne kookboek stond. Van de saus maakte ik dan maar iets speciaal met kruiden. "Une sauce façon du chef de Deftinge" Ondertussen hoorde ik boven nog het water lopen maar het gezang was gestopt.
-Timmeke, staat ge nog onder den douche? -Nee pa. -Draai dan de kraan eens toe en droog u goed af hé. -Da gaat nu niet pa. -Hoe da gaat nu niet, ge zijt 13j ge kunt u toch alleen afdrogen? -Ja ja pa, maar ik vlieg hier rond! -Hahahahahaa ha dat is een goei, allé haast u met rondvliegen en droog u dan maar af. -Jamaar pa, ik vlieg echt rond hé!!
Als die klein gasten zo blijven aandringen dan is ne mens best van eens te gaan kijken hé. Ik trek daar boven die badkamer deur open, en ik zie hem daar niet meer onder de douche staan!
-Awel, waar hebt ge u nu weer weggestoken, droog u eerst ne keer af voor ge u wegsteekt hé. -Ik hang hier boven uwe kop pa.
Ik kijk daar naar boven...............bwoehaaaaaaaa. Amai azo verschieten!! Diene kleine hangt daar toch wel boven mijne kop zekers. Ja, soms heeft hij zoveel fantasie als ik, en onder de douche was hij met al zijn fantasie toch wel in een zeepbel gekropen zekerst!!
-Allé manneke wat hangt gij daar te doen. -Awel ik ben in zo een zeepbel gekropen en ge moet ne keer zien hoe plezant dat da is. -Jamaar hela.....hola.....zie dat ge daar niet tegen die lamp vliegt, of tegen dienen hoek van de deur of ge zult hier rap met uw klikken en uw klakken beneden liggen! -Allé pa, speel ne keer mee en kruip ook in zo'n zeepbel. -Maar manneke dat is nimeer van mijnen ouderdom. -Maar allé pa ge zijt toch maar zo oud als ge u voelt. -Allé 't is goed, maar daarna komt ge eten hé.
Ik daar onder dienen douche gekropen en zo een fles dreft over mijne kop gegoten en beginnen blazen en geeuwen dat ik daar ook in een zeepbel zat. Hoe meer lucht ik blaasde, hoe meer ik van de grond ging. Na enige tijd hingen we daar naast elkaar te vliegen.
-Plezant hé pa! -Ja,dat is nog ne keer iets anders dan altijd met ons voeten op de grond te blijven hé.
We vlogen de badkamer uit, en vlogen den trap af. We vlogen door de veranda, en vlogen door de deur tot boven de vijver waar de vissen ons lagen aan te gapen. De wind zette zich onder de zeepbellen en we namen hoogte. We vlogen boven het huis en boven de weide. De koeien stonden ons aan te gapen alsof er nen trein door de lucht vloog. En de vogels vielen achterover uit hunne nest.
-Kijk Timmeke, daar beneden lopen ons kiekens. -Ja pa, en kijk daar is het kerkhof waar Rogéke ligt.
We waren zodanig aan het genieten van onze vlucht, dat we de tijd uit het oog verloren waren. Op onze terugvlucht kwamen we daar nog ne reiger tegen die van het verschieten zich verslikt had in ne vis. Boven het huis lieten we zachtjes de lucht ontsnappen uit de zeepbellen zodat we een zachte landing maakten tussen de kiekens die van het verschieten ei zo na ne misval hadden. Terug binnen kropen de slierten van de spaghetti al uit de kom, en was het tijd om ons af te drogen en aan tafel te zetten. We zaten nog lang na te praten over ons avontuur, en dat het toch niet elke dag is dat ge in een zeepbel rondvliegt hé. Maar het is dan ook niet elke dag dat mijne kleine snotter op bezoek lomt hé.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
