Bijna te broos

Zoals het pluisje van een paardebloem,
klamp ik me vast aan mijn wankel leven,
in vrees voor wat de wind met me kan doen
als mijn weerstand eens komt te begeven.

En als ik dan, blind voor wat zal komen,
stuurloos drijvend op de noordenwind,
ga zweven over huizen en bomen,
niet weet waar ik me ergens bevind,

dan troost ik me met de gedachte
dat de reis zo veel te bieden heeft.
En, al is die niet wat ik verwachtte,
toch weet ik al dat ik heb geleefd.


25/5/2009

25-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

     Black haired beauty

Daar is de gevel van het huis
waar ik vermoedde dat je woonde,
met je schuwe ogen
en je aarzelende stappen.

Daar is de deur van het huis,
waar ik nooit durfde stoppen
om er aan te bellen
en te vragen of je thuis was.

Daar is de plaats waar het huis
met jou ooit gestaan heeft,
en waar ik je zwarte haren
nooit heb kunnen strelen.

23/5/2009

23-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Eeuwigheid

Ik wil je hand nooit lossen,

je voetstappen blijven horen

je adem in mijn oren voelen

en je ogen mogen volgen.

en als je ooit door plicht

door pijn of ziekte

door het lot

me hiertoe

belet,

dan zal ik weten

dat nergens op de wereld

jij zult ademen, praten of lopen,

zonder dat ik in je hart zal zijn.

22/5/2009

22-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Niet treuren

Kijk niet doorheen je zoute tranen

als je de weg zoekt naar mijn huis.

Er bestaan geen wegen of banen,

die je zien kan doorheen die sluis.


Kijk niet door een raam met gordijnen,

die bovendien gesloten blijven

als je mij ooit wilt zien verschijnen

in je tuin met bloesems en olijven.

Als je kijkt doorheen je trieste tranen

zie je de weg niet naar mijn huis,

want slechts één onder al die banen

leidt ons ver genoeg van het gedruis

Schuif met mij opzij die gordijnen,

die je problemen vaag verhullen,

laat mij op je traject verschijnen

en je dagen tevreden vullen.

21/5/2009

21-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Niet meer beven.

Mijn handen beven

en vinden de toetsen nog wel

maar alleen op bevel.

Ze vinden je handen

zachter dan ooit

en ze beven niet meer.

Jouw handen beven nu

en vinden mijn vingers

wel zonder bevel.

Onze handen beven

en vinden elkaar

en houden elkaar,

houden van elkaar

houden elkaar vast

weerhouden elkaar

van beven.



19/5/2009

19-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Niet van mij

Mijn broeder is mijn broeder niet

als zijn hond naar me blaft

en zijn vrouw me voorbijrijdt

wanneer ik sta te liften.

Hij is mijn broeder niet

als zijn agenda strikter is

dan de ruimte voor een antwoord

op mijn vraag naar een glas water.

Hij kan mijn broer niet zijn

als zijn wekker rinkelt

telkens de postbode een brief brengt

die ik hem geschreven heb, vol angst.

Ik wou dat ik een broer had,

die zijn tranen zou wissen

elke keer dat ik hem de krant geef

met nieuws over zijn investeringen.

Nooit nog zal ik een broer hebben

die ik een geschenk kan meegeven

voor die dakloze verschoppeling

met de boodschap dat het cadeau

van mij komt.

18/5/2009

18-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Zo broos


Net zoals een kind
nog pasgeboren,
dat sterft in de armen van zijn moeder,
zo voelde ik mij onverwacht,
toen ik dat eitje koesterde
opgeraapt in het hok
van mijn trouwe hennetjes.
Ik voelde mijn duim
breken door de schaal,
te broos om gekoesterd te worden,
te zwak voor meer toekomst.

16/5/2009

16-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

15-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Het koesteren waard

De mooiste dingen in het leven

zijn niet de zaken waarnaar je smacht,

maar je komt ze tegen

als je ze het minst verwacht,

in de kwinkslag van het kind dat je vraagt

naar de hond van vorige week,

een kat die ik vergeten was

en de koeien van vorig jaar.

Alleen de kippen heten nog 'kukelu'

maar koekie is al boterham,

en dan besef je hoe broos

ook deze momenten zijn.





14/5/2009

14-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Hier blik ik terug op 1988, toen ik uit Chili terug naar België reisde, zonder mijn adoptiezoon, met wie ik 14 dagen geleefd had, maar die door een ultieme beslissing van de vrederechter (die aarzelde de wet toe te passen!) . Het werd een heel verdrietig jaar. heel regelmatig hielden we contact met de jongen van 5 jaar oud, die niet kon begrijpen waarom ik hem achtergelaten had. Gelukkig mocht hij een jaar later wel naar België komen. Nu is hij vader van twee van onze kleinkinderen, Arwen en Oscar.

Santiago revisited

Opnieuw weet ik wat het is,

als je van iemand houdt

die je niet bij je hebt.

Weer eens besef ik hoe

je kan smachten naar iemands aanwezigheid,

die je niet missen wilt.

Alweer denk ik aan elke vader,

en zie ik mijn peter voor mijn geest,

en al die lieve bekenden

die er ooit eens zijn geweest.

Daar sta je machteloos tegenover,

want ze zijn voor eeuwig afwezig.

Toch nog maar weer een keer

word ik geconfronteerd

met die onzekerheid:

zie ik dat kind nog terug?

Liefhebben is niet genoeg

als samen zijn niet mogelijk is.


13/5/2009

13-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Bid maar niet voor mij

Ik wil niet dat je voor mij bidt

de dag dat ik gestorven ben.

Wacht niet tot 't einde van de rit

om te doen alsof ik je ken.

Indien je me genegen bent,

en mijn werk ook apprecieert,

dan kom je naar me toe gerend,

eer je mij begraaft of cremeert.

Het was beslist geen straf van God.

Als die er is, dan komt die wel.

Ik zal niet staan voor Piet Snot,

en werk aan hemels, 'k weiger hel.

De grootste schat in mijn bestaan

is de vrucht van een vast geloof,

maar dat is jou wel vast ontgaan

want daarvoor ben je blind en doof.

Mijn vrouw, een dochter en een zoon

zijn de motor van mijn streven.

Ik wil geen ander eerbetoon

dan wat wij samen beleven.

De dag dat ik hen ooit verlaat,

wil ik dat ze met me zingen,

zonder dat nutteloos gepraat,

en alleen herinneringen.

12/5/2009　

12-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Meer mama 

Moeders van gezonde peuters,
van guitige en gewezen kleuters,

van vrolijke rebelse adolescenten,
gekke meiden en vreemde venten.

Moeders van baby's nog in droom,
of erger: met een Down-syndroom,

van politici, stakers en terroristen,
gokverslaafden die verkwisten.

Moeders van sportlui die trainen,
van hongerlijdenden die wenen,

zeevaarders, vissers en piraten,
priesters, nonnen en prelaten.

Moeders van zangers en acteurs,
beleggers, bankiers en profiteurs,

van homo's, zwervers en prostituees,
daklozen, dieven, poetsers van wc's.

Moeders van andere moeders,
stervenden en varkenshoeders,

technici, dokters, gewone vaders,
bedelaars, junkies en hoge kaders.

Moeders van gynaecologen ,
souteneurs en pedagogen,

van chauffeurs en speleologen,
wandelaars en demagogen.

Moeders van clowns en ingenieurs,
van presentatrices en auteurs,

bloemisten, metselaars en obers,
van dichters, schilders, wijnverkopers.

Moeders van de oorlog en de vrede,
van de angst en wanhoop heden,

van hoop, troost en zon in 't hart,
van meer dan vreugde na de smart.

11/5/2009

11-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Samen in de wachtzaal

Even wachten

bij de dokter of de kassa,

bij het verkeerslicht

of op het perron.

Samen met anderen of alleen,

op morgen, iemand of meer nieuws,

op iets dat je vreest,

iets dat je verlangt,

Iemand die je bemint.

Een moment dat je haat

omdat je er niet op wachten wil,

want dat wachten is een kwelling,

zoals ander wachten spannend kan zijn.

Wachten is verachtelijk vals.

Wachten is tijdverlies,

Wachten is verspilling

want in feite

wacht je alleen.

Je wacht alleen

en op niets anders

dan op het moment

dat je niet meer wachten kan.

9/5/2009

09-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

   Geen broer.

en daar staat hij dan, groot en stoer!



De telefoon gaat, mama is blij,
ik zie: jij bent het aan de lijn !
Maar dan kijkt ze droevig naar mij
en kust me, want verdriet doet pijn.

.


De werkelijkheid was nog tragischer.Toen ik naar huis belde ,  kon ik mijn vrouw eigenlijk niet bereiken. Een buurvrouw heeft haar dan huilend het slechte nieuws gemeld. (dit gedicht volgt eigenlijk op dat van gisteren, waarin ik vertel dat het beloofde zoontje niet mee mag naar België)




8/5/2009

08-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Ellas bailan solas

                                                   ( = Ze dansen alleen )　

Op die kamer in Hotel Monte Carlo,

bleef mijn koffer gesloten tot half elf,

ik luisterde naar Radio Santiago

en ontmoette er mijn weekste zelf.

Gekke moeders, daarover zong Sting.

Het lied galmde ijl door mijn hoofd.

Ik was een vader vol ontgoocheling

zonder de zoon die mij was beloofd.

Ik had hem veertien dagen lang bemind,

en bracht toen een gedwongen offer.

Op de tafel lag het ticket van mijn kind

er was plaats voor een tweede koffer.

Op de muur recht tegenover het hotel

bedelde Pinochet om voor 'SI' te kiezen.

Voor mij was het resultaat van geen tel:

ik wou terug wat ik kwam te verliezen.

　
　Pinochet is ondertussen gelukkig afgezet en overleden, Miguel kwam het jaar daarop in ons gezin, en heeft een schattig dochtertje.

(9/5/2021: en een zoontje die een Oscar verdient)

7/5/2009

07-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Bergtocht

Niets zo heerlijk als hier te zitten op een steen,

kijken hoe de zon mij op de gletsjer verblindt,

hoe er druppels naar omlaag tikken, één na één,

als een klok die denkt dat men eeuwigheid verzint.

Niets zo machtig als te zien hoe hier mijn adem dampt

en met de sneeuw in het uitspansel sublimeert.

En als dan mijn knie na de lange tocht verkrampt,

heb ik me toch niet vruchteloos geëngageerd .

Want niets boeiender dan een pad dat doodloopt op ijs,

en zegt dat we nooit het einde gaan bereiken,

dat we leven als op een nooit voltooide reis,

met weer nieuwe bergen, kloven, muren, dijken...

6/5/2009

06-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

 Noodlot

Vallen als je vliegen wilt,

vechten als je vallen moet,

verliezen als je winnen wilt,

streven tot je sterven moet.

Ik was een vlieg tot de spin er was,                

                                      een distel totdat de tuinman kwam,
een kikker in een verborgen plas,                  

tot de reiger stapte door het gras.      

                                                           Vasten als je eten wilt,

slapen als je werken moet,

treuren als je vieren wilt,

doorgaan tot je doodgaan moet.

Ik was een dar tot de eitjes er waren,

                   een aal tot de haak me verschalkte,                   

Een krab met meer dan twee scharen,

denkend dat het er honderd waren.

Opgeven als je juichen wilt,

stoppen als je nog verder moet,

twijfelen als je beslissen wilt

haten wat je aanvaarden moet .

5/5/2009

05-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Ik denk dat ik leef.

　Als een meeuw die naar de einder streeft,

en daar haar doel al heeft gesitueerd,

en hoog tegen de lage wolken zweeft

en liefst het hoogste uitgangspunt viseert,

als een jager, vechtend voor het zelfbehoud,

naar de eerste stap in een eeuwiger bestaan,

voor het sterven hier des te meer benauwd,

omdat niemand waarlijk dood wil gaan.


Als een jagende meeuw die blijft hangen

doordat de wind haar alleen maar draagt

en krachtig afremt met huilerige zangen,

en naar onverwacht kille diepten jaagt.

Als een meeuw die plots een duikvlucht maakt

met vleugels, onverwacht gestriemd door hagel,

de idealen vergetend, verkleumd en naakt,

krab ik mijn wonden open met mijn nagel.

4/5/2009　

04-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

De Gelukscirkel

Het geluk heb ik nooit gezocht,
ik had het immers veel te druk.
Met al wat ik beleven mocht
leek zowat alles mogelijk.

Het licht bleef aan de horizon
zoals de ster in de Oriënt,
zodat ik ernaar streven kon
en de juiste weg heb gekend.


Als het eens stormde in mijn hart
of het onweer je verstrooide,
nooit was het om ons heen echt zwart.
Geen hinderpaal die echt niet plooide.

Net toen we het fruit zouden plukken
om te genieten van onze oogst,
brak ons verleden aan stukken
en stond het water op zijn hoogst.

Om de puzzel te herstellen
vroeg je me angstig om meer licht,
Ik zei: laat je nu niet kwellen:
we doen alleen maar onze plicht.

Zie, de zon schijnt weer daar boven
vanaf een nieuwe horizon
waar niemand ons kan beroven,
omdat die steeds opnieuw begon.

2/5/2009

02-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Meimaand.

Rode vlaggen wapperen vrolijk,
want vandaag arbeiden we echt niet.
We vieren het Feest van het Werk
en de lelietjes van dalen bloeien.

Iedereen weet het beter vandaag
en spreekt hardop gespierde taal.
Werkloze vuisten worden gebald
en de vlaggen hangen halfstok.

Vanuit de grot, vanuit een boom,
een bebloemde nis in een gevel,
of vanuit één of andere veldkapel
waakt Maria zoals ze altijd deed.

Wat er ook in deze mooiste lentemaand
opnieuw voor treurigs gebeurt,
het bedroeft niemand meer dan haar,
want zo werd het nooit bedoeld.

1/5/2009　

Bijlagen:
mmei.png (2.2 MB)