Het nieuwe cultuurseizoen 2010-2011 is van start gegaan met de verkoop van de abonnementen op vrijdag 17 juni. Geïnteresseerden konden tussen 18.00 en 21.00 hun abonnementen voor minimaal 3 voorstellingen komen aankopen. De reserveringen konden in tegenstelling tot verleden jaar, waar enkel de balie open stond voor de verkoop, op 4 punten aangekocht worden. Deze wijze van verkoop had daardoor een sneller verloop. De mannen en vrouwen (of andere volgorde) van het CC waren tevreden over de verkoop. Ongeveer 900 tickets gingen, volgens coordinator Gie Vrancken, van de hand.
Oud schepen Raymond Hermans, was goed voor elke aangeboden voorstelling die hij samen met zijn gade Annie zal gaan bijwonen. Tijdens de verkoop kon men in de hal bij een natje en een droogje een babbeltje slaan met de andere bezoekers van de ticketbeurs.

Bent u geïnteresseerd in een voorstelling of cursusaanbod, dan kunt u  reserveren, vanaf a.s. maandag 20 juni aanvang 09.00 uur.
Dit kan aan de balie, telefonisch 089/73 98 50 of via cultuur@lanaken.be.
Het aanbod mocht u reeds ontvangen in een prachtige brochure die afgelopen woensdag in elke bus of op de deurmat in groot Lanaken belandde.

 

 

Het volgende  gesprek, tijdens de ticketbeurs, mocht ik van nabij volgen.

Aan een tafeltje zaten Ereschepen Raymond, Annie, Lia van Sia en dochter Patricia samen met Erik Eurlings en ik zei de gek. Op een gegeven moment was de vraag hoeveel kinderen Lia van Sia had. “Ik ben gebleven bij één”, zei ze “en het waren er misschien meer geweest als de eerste niet zoveel ‘gejenk’ had”.

Als baby moet Patricia vreselijk te keer zijn gegaan. “Daag en nach ‘jenke” zei Lia van Sia . “Ik ben zelfs een keer naar Wittem geweest om haar te laten overlezen. “En toen ik de dokter eens om hulp vroeg, zei deze dat hij zelf ook een moeilijk kind had en hij dit opgelost had door een deur op het bedje te leggen zodat ze er niet  uit kon vallen. Ik vond zijn remedie wel een beetje vreemd en hebben dat vanzelfsprekend niet toegepast”. Maar niets hielp voor Patricia. Ze heeft blijven ‘jenke’ tot aan haar vierde jaar. (Nu noemen ze dat een ‘huilbaby’ en kan je zelfs iemand in huis halen die met het kind communiceert).

“Omdat er gewerkt moest worden door de mannen en daarvoor een goede nachtrust bevorderlijk was, hebben we het kind in ons bed genomen. Ze sliep tussen ons in. Toen dat op een gegeven moment ook niet meer hielp hebben we haar een ‘pitslamp’gegeven, met drie kleuren. Met de pitslamp scheen ze dan op het plafond en wij konden slapen. Maar ook daar kwam een eind aan toen ze er op een gegeven moment niets meer aan vond”.

“Ik weet nog goed dat Pa en Ma met carnaval op stap gingen en wij wilden ook mee”gaat Lia van Sia verder .” Toen het kind sliep zijn  we ook naar het café gegaan. Het was niet zo ver van huis en ik  reed op en neer met de fiets naar huis om te gaan controleren. Nu was Patricia wakker geworden tussen twee fietsbeurten in en is toen waarschijnlijk goed te keer gegaan. Jeanne Vangelabbeek (+), onze buurvrouw,  had het opgemerkt en sprak er schande van. Maar toen ik weer thuis aankwam met de fiets lag ze heerlijk te slapen. Waarschijnlijk had ik haar wakker gemaakt toen ik vertrok, want ik had belletjes aan mijn carnavalskledij hangen”.

Patricia volgde het gesprek met pretoogjes en viel meermaals in een lachbui. Had ze dat in haar eerste vier levensjaren ook gedaan dan waren er misschien zussen en broers gevolgd nu is ze enig kind en zijn moeder en dochter onafscheidelijk.

 

nog even een babbeltje slaan

de verkoop op vier punten



Lia van Sia en Ereschepen Raymond Hermans

Annie en Patricia dochter van Lia van Sia

Erik Eurlings volgt aandachtig het gesprek tussen de tijdgenoten



Tevreden verkopers aan het eind van de avond
Tags:Lia van Sia, ticketbeurs cultuur,lanaken

De dag begint vandaag met een stralende zon. De weg naar Gellik ziet er idyllisch en verkeersvriendelijk uit. In de toekomst, als de brug in Briegden gesloten wordt voor het verkeer, gaat dat er iets anders uitzien.

In Lanaken, aan de rand van het bos, grazen een aantal Kangoeroes. Ja! Kangoeroes. En er was er zeker eentje die in haar buidel een jong droeg. Beiden genoten van het vroege zonnetje, hier bij ons en niet Down Under.

De werken aan de Maasverbreding in Borgharen -tegenover Smeermaas- zijn al een tijdje bezig en met de dag verandert het uitzicht van de Maas. Vanaf nu  begint men  met de verwijdering van het oude stort ten noorden van het dorp.
Het was geweten dat men op een gegeven moment op de oude stortplaats zou stoten, tijdens de afgraving van de Maasboord bij Borgharen.
Vandaag waren er mannen in witte pakken met gezichtsmasker aanwezig i.v.m. de verwijdering van Asbest. Een speciale wagen met doucheruimte voor de mannen in de witte pakken, staat er op het terrein, vlakbij de oude stortplaats. Deze stortplaats werd zo'n 40 jaar geleden gesloten en in de tijd daarvoor was de millieunorm veel lager als heden ten dage.
Het lijkt alleen een beetje vreemd, dat er zowel mensen met witte pakken en gezichtsbescherming rondlopen en tegelijkertijd mensen zonder enige bescherming, zoals de kraanmachinist en anderen ter plaatse. De plaats van stort wordt nu afgeschermd met hekwerken.
De mensen die de fietsroute doen langs de Maas hebben heel wat te zien. Zo ook het echtpaar uit Roeselare, die plaats genomen hebben op een bank langs de Maas. Ze zijn vol lof  over de fietsroute met de knooppunten. Tenminste die in België volgens hen. In Nederland is het een stuk moeilijker voor wat de knooppunten betreft.
Ze overnachten in Zutendaal op de camping "Mooi Soetedal" en doen dat al meerdere jaren.








echtpaar uit Roeselare bezoekt met de fiets het Maasland en zijn vol lof over de knooppunten 

hier wordt het vuil gesorteerd met een machine waaraan verbonden, drie transportbanden

aan de avond werd er een plastic overgetrokken.

Het gelegenheidskoor had zich voor deze speciale H. Mis, op de dag van Pinksteren, in 'de sjikke frak'  gestoken . In de kerk hadden mensen uit de federatie plaats genomen. Zij volgden samen met enkele collega's van de 'frisbakken' pastoor van Veldwezelt de H. Eucharistieviering met aanstelling. Pas nadat koster Willy de kaarsen had ontstoken (aoch in de sjikke kleijer) kon de viering een aanvang nemen.

Tijdens de viering kreeg Pastoor Hindrix de opdracht tot het toedienen van de sacramenten. Deze zijn voor Priesters en Diakens voorbehouden. Enkele mogen alleen de Priesters toedienen en zijn aan de Diakens en zeker aan leken onthouden.
Chrisma, een paarse stola, De twee ringen, de ziekenolie, brood en wijn, worden binnengedragen waarna Pastoor Hindrix met de Eucharistieviering kan beginnen.

Toen de jonge mannen, waaronder de nu 68 jarige Pastoor Hindrix, destijds hun roeping verzilverden, met de wijding tot priester, waren er in het Groot Seminarie van Luik 13 Walen en 13 Vlamingen. Een jaar voor hun wijding  was er ten gunste van Limburg een afsplitsing tot stand gekomen van  het Bisdom Luik en verkreeg Limburg een Bisschopszetel in Hasselt met als eerste Bisschop  Heusschen 1967- 1989 opgevolgd door Bisschop Schreurs1989 -2004 en de huidige Bisschop Monseigneur  Hoogmartens vanaf 2004.

Volgens een van de aanwezige priesters werden ze gelijktijdig gewijd in Bree, maar dat zoeken we op.Waren zij de eerste wijdelingen in ons Bisdom?

Het 50 koppig gelegenheidskoor onder leiding van  Frederik Verhooghe en begeleid door orgelist Eddy Vincken. Begon de Aanstellingsmis met het lied “De vreugde brengt ons naar dit huis”.

voor de foto's van deze speciale viering klikken op foto rechterkolom bovenaan.

foto hiernaast zonder Mijter pastoor Hindrix.

Reeds van in september 2010 is er in onze federatie een nieuwe pastoor aanwezig, nl. E. H. Albert Hindrix. Hij is gaan wonen in de pastorie van Veldwezelt en zorgt vooral voor de parochies Veldwezelt en Kesselt, maar deelt ook in de taken voor de andere parochies. - Zijn officiële aanstelling is een beetje uitgesteld, omdat wij ook als federatieteam een weg wilden afleggen. Maar nu zijn wij zover. Pinksteren leek ons een goed moment, u begrijpt wel, met het waaien van de geest! - Pastoor Hindrix zal officieel opgenomen worden in onze ploeg van pastoors en diakens, en met ondersteuning van het ganse federatieteam.
De officiële aanstellingviering zal doorgaan in de centrumkerk van Lanaken, nl. de vernieuwde St. Ursulakerk, op Pinksterzondag 12 juni om 14.30 uur. - Deken Luc Herbots, Maasmechelen, zal deze viering voorgaan namens onze bisschop De zang zal in deze viering verzorgd worden door een gelegenheidskoor, samengesteld met koorleden uit onze verschillende parochies, met Frederik Verhooghe als dirigent. 
Van harte willen wij oproepen om dit gebeuren vanuit de verschillende parochies met een talrijke delegatie te ondersteunen. Alleen door onderling nauwer met elkaar verbonden te zijn en samen te werken heeft onze christelijke gemeenschap in Groot-Lanaken nog een toekomst. Laten wij de priesters en diakens steunen in onderlinge verbondenheid.
Jos Vanderlee, pastoor-moderator.

( Pastoor Hindrix was al medecelebrant van de bisschop, tijdens de wijding rond Pasen van het Altaar in de St Ursulakerk dat voorecht heeft hij reeds gehad en de sleutel van zijn nieuwe parochie nam hij reeds uit handen van het kerkfabriek tijdens zijn eerste mis in Veldwezelt).

Pastoor Hindrix is een medestudent van de ons bekende Pastoor Gust Vanherck waarmee hij, samen met nog anderen de priesterwijding ontving in 1968 in Bree.
Hij begon als kapelaan in Eksel en na meerdere parochies waaronder, Hoeselt en Dilsen Stokkem is hij nu o vraag van de Bisschop beland in Veldwezelt. Verleden jaar in het najaar kwam hij ertoe en heeft zijn draai reeds gevonden.

Met Pasen  werd de St. Ursulakerk weer geopend voor de Eucharistievieringen na een jaar sluiting voor renovatie en restauratie . Het altaar werd toen gewijd door Monsigneur Hoogmartens in een druk bezochte H. Mis.
Nu staat de kerk weer open voor iedereen. Dagelijks lopen er mensen binnen om een kaarsje aan te steken en rond te kijken in onze ' Kathedraal van de Maaskant ' en er is heel wat te zien. De kruisweg van Jan Rosier, de muurschilderingen van Guffens, de preekstoel, het doopvont en de brangeschilderde ramen, waarvan de gids trots meldt dat er één bij is, die geschonken werd door de eerste koning van België, Leopold I. Maar ook een van de Heren van Merode, die een plaats heeft achter het Priesterkoor naast dat van de koning. Meerdere ramen van schenkers uit de Adel en gegoede luiden sieren de kerk.
De kinderen van de Jan Rosierschool die een bezoek brachten aan de kerk namen ook plaats rond het nieuwe altaar, waarvan  Mevr. Thesy Thomassen -ex Directrice  van de bezoekende school- uitlegt dat het gedragen wordt door 12 steunen die de 12 apostelen voorstellen dragende het altaarblad Jezus. Dus de twaalf apostelen dragen Jesus.
De school van de bezoekertjes draagt de naam van de man, die de veertien staties in beeld bracht. Een kruisweg die door meerdere kerken als voorbeeld heeft gediend om na te schilderen.
Thesy Thomassen doet samen met haar echtgenoot Marcel Quax de rondleiding in de kerk. Een kerk die tot de open kerken in België behoort. "Het is jammer zegt marcel dat wij niet mee konden doen op zondag 5 juni aan 'de dag va de open kerken', de voorbereidingen hiertoe vielen te kort op de opening van onze kerk".
Na het bezoek krijgen de kinderen vragen over hun bezoek tijdens de lessen op school.

Volgens bericht in De Limburger zouden spruitjes mogelijk de oorzaak EHEC-epidemie zijn.

Hiermee wordt na de komkommer, de tomaat en de sla weerom een nieuw landbouwprodukt aan de lijst van mogelijke veroorzakers toegevoegd.

Doch ditmaal slaan ze wel hard naast de spijker want.De naam voor het product Sprossen is vertaald naar Spruiten.

Terwijl hier de Sojascheuten bedoeld zijn. De link naar Azie had hen op het juiste pad moeten brengen omdat daar in het verleden een uitbraak van EHEC was. En of ze in Azië zoveel Spruiten eten en ook nog rauw is te betwijfelen.

De Limburger. 5 juni 2011

In de Duitse deelstaat Nedersaksen zijn nieuwe sporen ontdekt in de zoektocht naar de herkomst van de agressieve EHEC-bacterie. Daarbij kunnen spruitjes (sprossen vertaald als spruitjes) de oorzaak zijn van de zware epidemie, die in Europa nu al 22 levens heeft geëist.

Hannover

ANP

Die Zeit.5 juni 2011

Hannover (dpa) - In Niedersachsen gibt es neue Spuren zur Herkunft des aggressiven EHEC-Erregers. Demnach könnten Sprossen die Ursache für die schwere EHEC-Epidemie mit bisher 18 Toten in Deutschland sein, erfuhr die Nachrichtenagentur dpa am Sonntag aus Behördenkreisen. Die neue Spur der Herkunft des Erregers soll in den Kreis Uelzen führen Rauwe scheuten kunnen gevaarlijk zijn

Een bericht uit 2001 

Rauwe scheuten van bonen, kolen, soja, alfalfa en andere groenten kunnen gezondheidsproblemen veroorzaken door de aanwezigheid van bacteriën zoals salmonella en Escherichia coli. Dat blijkt uit een studie in het Amerikaanse Annals of Internal Medicine. Eerder publiceerde de Food and Drug Administration (FDA) die toeziet op de kwaliteit van de voeding een advies waarin wordt gewaarschuwd tegen het eten van rauwe scheuten. Het feit dat de scheuten gekweekt worden in een vochtig milieu draagt in hoge mate bij tot hun mogelijke besmetting met bacteriën. Daarom raadt de FDA aan om alleen scheuten te gebruiken in bereide gerechten die voldoende lang werden verwarmd. Ze mogen zeker niet geserveerd worden aan personen met een verminderde immuniteit of aan jonge kinderen en bejaarden.

Scheuten zijn de laatste jaren populair geworden, onder meer omdat ze vaak worden gebruikt in de vegeta rische en macrobiotische keuken. Volgens de FDA bestaat er echter geen enkele manier om te garanderen dat de scheuten bacterievrij zijn, zodat ze best worden vermeden.
http://www.gezondheid.be

De stad Maastricht heeft een groot verkeersprobleem. ’s Morgens en ’s Avonds lopen de wegen in de binnenstad vol met lange files.

Het lijkt er op dat een deel van de verkeersafwikkeling van Maastricht door het industrieterrein van Lanaken zal gaan verlopen.

De gemeente Maastricht is van plan om een nieuwe afrit van de Noorderbrug te laten aanlanden in het industriegebied van Bosscherveld.

Voor deze afrit had men op 1 juli de bedrijven  van Bosscherveld -het oudste industrieterrein van Maastricht- bijeengeroepen om hen het zoekgebied voor de voorgestelde route te laten kennen. Met de bedoelde eigenaren in dit gebied gaat men gesprekken aan. om te overleggen waar de nieuwe weg precies gaat komen. In uitzonderlijke gevallen zal men overgaan tot onteigening.

Voor de weg, aansluitend op deze afrit, wordt gekozen richting Lanakerveld, parallel en op gelijke hoogte met de reeds aangelegde spoorlijn. Daar zal deze nieuwe weg, ergens in het Lanakerveld,  de spoorlijn ongelijkvloers kruisen en uitkomen bij het milieupark Lanaken.

Tijdens de aanleg van de spoorlijn heeft men koste nog moeite gespaard om de hagedissen langs de spoorlijn te beschemen en plantte men schermen langs de route. Als de weg nu langs het spoorweg tracé wat gebeurt er dan met deze amfibieën 

Alhoewel het nog een planning is, zijn er in Maastricht geen andere routes gepland voor het binnen rijden in Lanaken.

Wim Stouten heeft de strijd verloren waarin hij niet kon winnen. Hij is van ons heengegaan.

Vlak voor 19.00 uur, een oproep aan zijn vrienden voor een bloemlegging op de plaats van het ongeval, deed een grote groep arriveren rond het kruispuntje De plaats waar  op die noodlottige dag Wim een ongeval had. En terwijl zijn vrienden nog eenmaal applaudiseerden op de plaats van de bloemlegging  is Wim stilletjes ingeslapen.

De mannen vrouwen en kinderen stonden er een beetje verweesd bij toen een spandoek bevestigd werd tegen de omheining van het hoekhuis. Iedereen heeft met Nathalie en de familie meegeleefd in deze zwarte periode waarin Wim vocht voor zijn leven. Facebook van zowel Nathalie als Wim zelf staan vol met aanmoedigingen voor Wim.

Na de bloemlegging volgde er een applaus en gingen de vrienden huiswaarts.

Toon zei het al in een van zijn gedichten:

Pas als je iemand hebt,

die met je lacht,

en met je griend.

Dan kan je zeggen

Ik heb een vriend.

Leraren en leraressen samen met de vrijwilligers maakten dat dit getal boven de 1800 zou uitkomen. Voor dit hele volkje en organisatie stond 300 liter tomatensoep (met heel veel gehaktballetjes) en 1600 appels klaar om het middagmaal aan te vatten.  

Ook in de bossen van Grootlanaken is men, net zoals in geheel Limburg, overgegaan tot het aanhechten van affiches waarop het verbod aangegeven wordt tot het betreden van bos- en heidegebieden. Zo mag je bij de waterburcht niet meer het bos in. Bij de voetbal- en atletiekvelden hangen ook van die affiches maar de speelvelden en de Waterburcht zijn nog bereikbaar.
Wij zagen dat drie hertjes in de schapenweide  rondliepen met het hekken open. Zij namen het verbod opgelegd door Gouverneur Reynders letterlijk en bleven in die weide rondlopen ondanks dat de weg naar vrijheid open lag.

Het verbieden om  in het bos en de heide (2.000 ha groot voor groot Lanaken) te recreëren is niet genomen om te pesten maar voor het behoud van onze groene long want één klein vonkje kan catastrofale gevolgen hebben.

De Maas is een regenrivier en dat is in dit voorjaar wel erg duidelijk. De waterstand is momenteel extreemlaag en dat kan gezien de verwachtingen, nog een tijdje doorgaan. De boeren schreeuwen om regen. De dieren en zeker de vogels hebben er naast de insecten onder te lijden. Dijken in Nederland worden bewaterd om dijkverzwakking tegen te gaan door de droogte.  (over het stroomgebied en overstromingen klik hier

Vandaag zag ik voor het eerst dit jaar een meikever, tijdens de avonduren vloog hij rond de plaats van de kajak-afvaarplaats in Smeermaas. De hele dag kan je daar een merelechtpaar aantreffen, op zoek naar wurmen. Voortdurend vliegt hij heen en weer naar de plaats waar zijn nest is met jongen. Daarbij vliegt hij laag over de weg en menigmaal denk je dat het zijn laatste vlucht is als de auto’s passeren. Nu had hij de meikever in het oog gekregen en vloog er achteraan zonder zich te storen van onze aanwezigheid probeerde hij de meikever te verschalken.. Het is hem tenslotte gelukt toen hij naar een boom aan de overzijde van de weg vloog.

De maasoevers en de rivier zelf laten ons dagelijks genieten van de veelheid aan watervogels, vlinders, planten en de rivierverruimende werken die momenteel bezig zijn. (nu nog de twee versleten zitbanken aan de Maas vernieuwen om daarvan te kunnen genieten)

Vandaag rond het middaguur zag ik grote vogels in de lucht vliegen die mij in eerste instantie deden denken aan reigers. Maar er was iets anders aan de vluchtbewegingen. Bij nader inzien bleken het ooievaars te zijn. Reeds enige tijd hoorde ik van mensen dat ze er gezien hadden boven de maas. En nu vlogen ze daar in de richting van de Boerderij van Berghmans in Bosscherveld. (Nl). Ik schoot enkele beelden tijdens het vliegen om ze zeker op beeld te hebben indien ze te ver weg zouden vliegen. Maar ik had geluk. Ze streken neer op een maïsveld van boer Alphons (Funs) Berghmans. Zo konden de negen ooievaars digitaal vastgelegd worden maar ook drie reigers. Boer Funs zei mij later dat ze de dag van te voren achter zijn tractor aanvlogen tijdens het keren van het hooi. "Ik naderde ze zo tot op een goede meter, een prachtig zicht op die steltlopers, met hun mooie rode poten." zegt Funs. Gisteren werden er 12 geteld door Funs.

Als de motoren van de graafmachines en dumpers stilgelegd worden om te pauzeren, probeer ik het klepperend geluid van de ooievaars op te vangen. Doch dit was niet te horen. Ze komen dan ook niet hier om te paren en te broeden, maar om even te rusten van hun tocht uit Afrika, op weg naar hun broedplaatsen in het noorden van Nederland of Vlaanderen. Boer Funs heeft gezien dat ze een ring aan de poot dragen.

Voldaan keer ik met mijn vangst naar huis en zie op de maas nog een zwaan met zwarte vlekken op nek en vleugels zwemmen in de Maas. Als hij zich gaat oppoetsen is het maar geduldig afwachten totdat hij zijn vleugels uitslaat. Een kleine vos laat zich evenals een parend jufferkoppel gewillig fotograferen.

De Maas zal ons na de rivierverruiming waarschijnlijk nog meer schoons laten zien.

We krijgen nu met de dag meer Maas in Smeermaas en op het eind van de werken zal waarschijnlijk een Maasmeer ontstaan, waar Fietstoeristen, sportvissers en natuurspotters hun hart op kunnen halen..

De lijster en andere vogels die hun jongen voeden met wormen en insecten die ze uit de grond halen, hebben het in droge tijden moeilijk. De wormen verblijven nu dieper in de grond.
Voor vogels die hun voedsel in de bomen onder de bast zoeken is het een beetje anders.
Het boomklevertje.

Een behendig klein rond vogeltje met een klein staartje klimt in een oude gekandelabeerde lindeboom in het domein van Pietersheim. Het klimt gemakkelijk zowel naar boven als naar beneden met zijn kop in de richting die hij klimt. Hij schijnt te kleven aan de boomstam. Niet een maar twee boomklevertjes blijken heen en weer te vliegen naar deze boom. En hoewel ik in eerste instantie denk dat de boom uitgekozen wordt om insecten te verwerven, blijkt dat ze steeds weer naar een holte  klimmen. Ik bemerk dan ook dat ze reeds een worm of ander insect in de bek hebben. Al snel blijkt deze holte een nest van het paartje met jongen. Hoeveel is nog niet bekend. Ze kwijten zich voorbeeldig van hun oudertaak. Het kleurpatroon van het boomklevertje met zijn spits lang bekje, doet denken aan een IJsvogel. Vanboven is het blauwgrijs en van onder isabelkleurig.

Het holletje dat nu dient als nest is dichtgemetseld met speeksel en klei en er is  een gaatje opengelaten zo groot is dat ze er zelf nog doorkunnen. Het aantal jongen in het holnest kan variëren tussen 5 en 11 dus gaan we regelmatig eens ‘piepen’ wat het resultaat van dit broedsel zal zijn.
In de oude linde naast dat van de boomklevers huist een mezenpaar dat eveneens een nest jongen heeft te verzorgen.

Bij de herdenking in Gellik was ik aanwezig en kon ik van deze gedenkwaardige dag een groot aantal beelden digitaal vastleggen. In Veldwezelt was ik verhinderd doordat een kleinkind van mij het vormsel ontving op het moment van de herdenking.
De vrijwilligers verdienen lof voor de organisatie die nog zo vele jaren na de beëindiging in stand gehouden wordt. Vaandeldragers zijn steeds in grote getale present.
Bij het passeren van het voormalige klooster moet ik denken aan de zusters met hun groot aantal weesjes, halfwezen en verstoten kinderen die op die 10e mei van het jaar 1940 de vlucht opgingen voor het geweld. Met kindertjes in de luiers en de peuters op weg gaan naar een onbekende bestemming is geen sinecure. Een platte kar ingespannen met de oude 'Lies" waarop de baby's en de hele kleintjes een plaats kregen, ging het richting 'Roelen'. de ander kindjes werden op de arm gedragen door de zusters en oudste kinderen, de anderen moesten zelf lopen. Meer dan 200 kindjes, zoals Pater hilarion Thans meldde in zijn boek 'Verduistering' . Na omzwervingen over de heide zouden zij allen belanden in het klooster van de Paters in Rekem, waar ook de studenten van het H. Hartcollege een onderkomen zouden vinden. Moeder Overste Medarda zou enkele malen van uit Rekem naar Gellik trekken om goederen op te gaan halen.
Na twee dagen, op de twaalfde mei, moesten zij de greppel in vluchten voor overvliegende vliegtuigen. Engelsen deden een poging om de bruggen over het Albertkanaal te bombarderen. Moeder overste zag dat het afweegeschut van de Duitsers op de weg was blijven staan en de overvliegende vliegtuigen onder schot nam. Zij zag dat ze geraakt werden en neerstortten richting kanaal. Was het vliegtuig waarvan de bemanning in Gellik herdacht wordt een van deze drie?
De burgers op de vlucht naar het onbekende, waarvan er een deel in Frankrijk zouden terechtkomen. Anderen gingen de bos in en en keerden snel terug omdat de Duitsers hen voorbijtrokken. Van te voren waren zij reeds voorbijgestoken door de terugtrekkende Belgische soldaten, die hen hadden gesommeerd have en goed te verlaten.
Gellik herdenkt naast de burgerslachtoffers de op hun grondgebied omgekomen slachtoffers van neergehaalde Engelse vliegtuigen. Door opzoekingen van Gellikenaren werden de namen achterhaald van de crew en na een grondig onderzoek in Engeland middels publicaties werden de nabestaanden bekend met het verloop en overlijden van hun familieleden. Speciaal voor deze herdenking komt de Anglicaanse geestelijke Hall naar Gellik. Samen met Diaken Julien Beckers gaat hij voor in de gebedsdienst die gehouden wordt alvorens de bloemlegging plaatsvindt, aan de monumenten op het Kerkplein. Het is een zoon van de gevallen piloot Hall, die op de 10e mei met zijn bommenwerper onderweg was naar het Albertkanaal en daar door het afweergeschut neergehaald werd. Samen met boordschutter en waarnemer liet hij het leven in de boord van het Albertkanaal.
Samen met de Anglikaanse geestelijke komen: zijn zus (die zeven maanden na de dood van hun vader werd geboren); zijn echtgenote met hun kinderen en kleinkinderen naar deze herdenking.
Ook wordt er dan stilgestaan bij de vele oorlogssituaties die nu nog actueel zijn.
Getuige hiervan zijn de drie jongeren die in de nabijheid van de kerk aan het spelen zijn. Hun heimat ligt in het voormalige Oostblok nl.  Kosovo. Dit maakt nog maar eens duidelijk dat heden ten dage nog steeds mensen op de vlucht zijn voor oorlogs- en etnisch geweld.

Foto’s van de herdenking hier

De passage aan het voormalige klooster St Augustinus



De jeugd voorop

Op deze vaandeldragers kan je rekenen

Gesprek over de tijd van toen

Diaken julien Beckers

Samane met Anglicaans geestelijke de gebedsdienst voorgaan

Walter Veugen voorzitter organiserend commite Gellik

Aan de monding van de afvoer in de Maas bij Bosscherveld, lag een bootje met een vreemde kachelpijp aan boord. Het bleek een bootje te zijn van RAVON een bureau voor visbemonstering en het kachelpijpje was nuttig om de rook van het aggregaat aan boord af te voeren, zodat de mannen aan boord er weinig last van zouden hebben. Dit soort bootje trof ik in 2009 ook al eens aan, tijdens bemonstering op de ringgracht van de waterburcht in lanaken (toen nog ruïne genoemd) Het aggregaat dient om middels stroomstoten de vis voor even te verlammen, waarna ze met een steeknet gevangen kunnen worden. De soort, de lengte en de hoeveelheid wordt daarna in kaart gebracht.

In dit geval werd de afvoer bemonsterd. Het bootje kon het afvoerbeekje niet bevaren dus waren vier mannen te voet in het beekje bezig en moest er een van hen bij het bootje blijven. Met de achtergeblevene raakte ik in gesprek.

 Of ze wat bijzonders aangetroffen hadden?, was vanzelfsprekend mijn vraag. En dat bleek het geval te zijn want ze hadden Elrits aangetroffen tijdens het onderzoek. Drie van die visjes had hij in een fles met water meegenomen voor onderzoek. De Elrits hadden ze tot nu toe aangetroffen in de Geul, het kiezelriviertje dat uitmondt in de Maas. Ze hier aan te treffen bleek een verrassing te zijn. Tijdens ons gesprek kreeg hij een telefoontje van de vier mannen. Het zou nog even duren want ze hadden de gestippelde Alver aangetroffen. Dit bericht werd door mijn gesprekspartner met handgeklap onthaald.

Bij Wikipedia vinden wij volgende gegevens over deze vissoort.

De Elrits

De Elrits leeft in scholen in beekjes met een geringe waterdiepte en een behoorlijke stroomsnelheid. Over het algemeen houden ze zich in de bovenste waterlagen op, in de winter verplaatsen de scholen zich naar diepere gedeeltes. Het zuurstofgehalte moet 's zomers minimaal 8 mg/l zijn en de temperatuur mag 's winters niet lager dan 3 °C en 's zomers niet hoger dan 26 °C. De elrits is erg gevoelig voor chemische vervuiling.(Dus een indicatie voor zuiverheid van het Maaswater)

De elrits komt in Nederland voor in de Geul en er zijn wat incidentele waarnemingen uit de Maas en op de Veluwe in sprengenbeken onder Apeldoorn. Op de Veluwe worden maatregelen genomen zodat de elrits zijn domein kan uitbreiden. In Vlaanderen kwam de elrits voor in het Maasbekken, maar er kan sprake zijn geweest van introductie vanuit de Ardennen. De elrits wordt in ruime mate als aasvis gekweekt in de Ardennen en komt daar ook van nature veel voor.

De gestippelde Alver.

Redeke noemde in 1941 enkele bronnen uit de negentiende eeuw waaruit zou blijken dat de gestippelde alver voorkwam in de IJssel, de Maas en de Kromme/Oude Rijn.H.C. Redeke sloot niet uit dat deze vis toen algemener was, maar twijfelde ook aan de betrouwbaarheid van de waarnemingen. Marquet schreef in 1966 dat de gestippelde alver in de jaren twintig nog voorkwam in de Jeker. Het enige tastbare bewijs voor het voorkomen van de gestippelde alver in Nederland was een museumexemplaar dat in 1931 in de Maas bij Roermond is gevangen. Ruting vermeldde in 1958 de gestippelde alver als ‘vrijwel zeker niet in Nederland’. Toch is de vissoort in 1973 opgenomen in de Natuurbeschermingswet (sinds 2002: Flora- en faunawet) in de hoop op een terugkeer in Zuid-Limburgse beken.

Deze hoop werd bevestigd in september 1995. Toen werd na 64 jaar opnieuw in Nederland een volwassen gestippelde alver gevangen in de Maasmonding van de Geul. Daarna zijn er tot 2000 nog enkele vangsten gedaan.

Mijn gesprekspartner bij het vreemd ogend moterbootje van Ravon

Voor een gesprek domt hij aan wal



De elritsjes in een fles



De monsteraars arriveren weer aan het bootje

Een laatste groet

Het provinciaal  kampioenschap voor nieuwelingen werd in Lanaken centrum verreden onder goede weersomstandigheden. Het zou voor velen een afvalrace worden, want de mannen van de organisatie waren onverbiddelijk. Hij die na de groene vlag bij de Kerk passeerde werd uit de wedstrijd genomen. Zo verging het ook onze plaatselijke favoriet Jordi Vrancken. In de eerste ronde had hij materiaalpech. Zijn ketting had het begeven. Pa Vrancken die in alle snelheid een tweede fiets bijgehaald had kreeg door zijn inspanningen het zwaar te verduren en werd zuurstof toegediend. Toen  Jordi aan de Kerk passeerde na de groene vlag werd hij naar de kant gehaald. Hij zou deze wedstrijd niet uit mogen rijden. Woedend van ergernis wierp hij zijn helm op de grond en kon het allemaal niet bevatten. Al zijn voorbereidingen op deze voor hem toch belangrijke wedstrijd voor eigen publiek werden de grond in geboord.

Waarschijnlijk had hij zijn maten nog kunnen bereiken en een goed resultaat neer kunnen zetten in eigen gemeente.

Iets later zou de onfortuinlijke Jens Geurts uit Overpelt de strijd staken na een valpartij in de Stationsstraat waar een gootje in het midden van de weg hem de das omdeed en hij samen met een andere wielrenner tegen de grond smakte. Zijn maat kon verder rijden en Jens werd per ambulance weggevoerd.

De wedstrijd verliep verder zonder incidenten doch een groot deel werd uit de strijd genomen of stapte zelf af.

De laatste ronden kregen een vijftal renners voldoende voorsprong om het onder hen uit te maken wie de wedstrijd en het kampioenschap op zijn naam zou schrijven. Onder hen Koen Aerden en de gedoodverfde favoriet Quinten Hermans .

De slotronde zou de beslissing moeten brengen want het groepje van vijf,  met de medekoplopers Ben Boets,  Daan Bollen en Mathias Vandikkelen, bleef tot aan de meet goed ronddraaien. Een finishfoto zou de uitslag van de wedstrijd bepalen want Aerden en Hermans waren zo close over de lijn gepasseerd dat er met rede getwijfeld werd wie de winnaar was.
Quinten had nochtans een fietslengte voorsprong in de aanloop naar de meet, maar zag Koen nog net voor de streep naast hem komen.
De eerste tien op een rijtje ziet er zo uit:
Koen Aerden,  Quinten Hermans,  Mathias Vandikkelen,  Ben Boets,  Daan Bollen,  Arthur Pagnaer,  Sven Leenaers,  Tomas Van Uytsel,  Lennert Loenders,  Massimo Vanderaerden.