Het is 12 mei 2007. In gellik is de herdenkingsplechtigheid voor de gesneuvelden tijdens de Oorlog  net afgelopen. Bij die herdenking is ook Maria Schols van de partij .
In een gesprekje met Maria Schols nu 76 jaar verneem ik dat zij tijdens de eerste uren van 'de Blitzkrieg' in Briegden woonde en zodus de eerste aanval van nabij meemaakte op een voor de Duitsers belangrijke aanvalsplaats, zo in het midden tussen kazerne en de brug van Veldwezelt

Ik was toen 9 jaar en kan het mij nog goed herinneren, dat de soldaten de mensen toeriepen dat het oorlog was en we moesten vluchten voor de Duitsers. Ze gaan hier bij de grens aanvallen en het gaat hier heel gevaarlijk worden.
Wij gingen net zoals veel andere Briegdenaren op de vlucht. Weg van het geweld. Onze ouders hadden nog het geweld van de oorlog  '14-'18 in gedachten en waren daarvoor zéér bevreesd. Pa en ma en wij drie (twee dochters en één zoon), gingen richtig binnenland. Pa had het paard voor de kar gespannen en een koe zat achter aan de kar vastgebonden, wij waren een boerenfamilie moet je weten.
Ik nam geen plaats op de kar maar liep mee op mijn klompen. Ik weet nog goed dat we geen wegen volgden maar recht door de akkers en velden liepen ( dat gaat niet altijd zo best op klompen). De wegen waren namelijk het doelwit voor vliegtuigen. Onderweg kwamen we veel vluchtende mensen tegen en ook Duitsers die ons voorbijgingen. We zijn zo tot in St Truiden geraakt. Hier werd het zinloze van verdertrekken ingezien en besloten de mensen waaronder ook Pa en Ma, om terug te keren naar Briegden.  Pa besloot om de koe bij mensen ter plaatse te laten en ze later op te komen halen. Enige tijd later kregen wij echter bericht dat de koe opgehaald moest worden omdat er zich meerdere mensen meester van wilde maken.

Vanaf middernacht heerste er een ongewone drukte in en rond de kazerne 'De Caritat Perruzis' van Lanaken. De mannen werden naar de bunkers gedirigeerd om die  te bezetten en alles in gereedheid te brengen voor detonatie van de brug .  Dit is niet het eerste alarm voor de mannen. Meermaals hebben zij de bunkers moeten bezetten als oefening. Velen dachten dan ook dat het weer een oefenalarm betrof. Het zou echter bittere ernst worden.
De grenswielrijderskazerne is er begin jaren 30 gebouwd om de eenheid Grenswielrijders te huisvesten. Het Albertkanaal dat tussen 1930 en 1939 gegraven is diende ook als verdedigingslinie. Op de westelijke oever werden bunkers gebouwd op oogafstand van elkaar. In 1934 op 3 september namen de grenswachters, met veel eerbetoon van de plaatselijke overheid, oud strijders van de oorlog '14-'18 en notabelen, de nieuwe kazerne in bezit. Vanaf die dag waren ze in het centrum van Lanaken niet meer weg te denken. Een aantal van de Grenswachters sloten na enige tijd een huwelijk met plaatselijke meiden en settelden zich hier voor het leven.
10 mei zou een einde maken aan de aanwezigheid van de Grenswachters en aan de Kazerne. Op die 10e mei waren binnen enkele uren tijd  de bunkers en bruggen over het kanaal in het bezit van de aanvallers. De kazerne was niet gebouwd om luchtaanvallen te doorstaan en werd in korte tijd totaal vernietigd waardoor de verbinding met de bunkers totaal uitviel. Verrast door de wijze van deze aanval, vielen velen van de Grenswachters in de eerste uren van de oorlog. Totaal verrast en uit hun lood geslagen sneuvelden de mannen en veel burgers in de directe omgeving van de aanvallen op de bunkers.
Op het kerkhof van Veldwezelt liggen op het 'ereveld' een 60 tal militairen uit verschillende eenheden begraven die de brug van Veldwezelt moesten laten exploderen en daarna de vijand moesten ophouden, minstens drie dagen lang zodat de achterban zich kon formeren. Het heeft niet mogen zijn de totale verrassing en het ontbreken van de broodnodige middelen ontbrak aan de verdedigers en werd hen fataal.
Naast de mannen op het 'veld van Eer', liggen aan de ingang van het kerkhof een groot aantal burgers begraven. Van baby tot hoogbejaarde  liggen er soms meerdere leden van één familie naast elkaar.
Vier lange jaren lang zouden de bezetters in onze omgeving de macht uitoefen om in september 1944,  verdreven door de geallieerden, weer terug te keren naar hún Heimat. In noord Nederland zouden ze nog een strenge hongerwinter tegemoet gaan alvorens de bevrijding en wapenstilstand tot stand kwam.
De wens van iedereen was daarna dan ook,
'Nooit meer Oorlog'

Het is vandaag 8 mei en precies 67 jaar geleden was dit de laatste dag dat nog iedereen in en rond Lanaken onbekommerd de nacht inging. In de nacht van 9 op 10 mei zou dat wel héél anders zijn.
Reeds geruime tijd waren er spionnen geinfiltreerd, onder de bevolking, in de buurt van de strategische bruggen, over het Albertkanaal en het Fort van Eben Emael. Deze infiltranten hadden bruikbare informatie verstrekt aan het thuisfront in Duitsland. Zo wisten ze in Duitsland dat er boven op het fort een voetbalveld aangelegd was om de bezetting te verstrooien. En als er gevoetbald kon worden, dan waren ze er zeker van dat op het dak van het Fort geen mijnen geplaatst waren. (Het fort was sterk genoeg om zich en de omgeving te verdedigen bij een aanval over land). Ook wisten de spionnen informatie door te spelen over de situatie bij de bruggen.
Midden in de nacht zette men de aanval in vanuit Duitsland, met Zweefvliegtuigen, getrokken door Junkers 52. De windrug had hun vlucht zelfs sneller doen verlopen als gepland, waardoor zij nog niet voldoende hoogte hadden om de zweefvliegtuigen te ontkoppelen. Daardoor overvlogen zij het Nederlands Luchtruim met ronkende motoren, waardoor  de schending van het Nederlands luchtruim niet onopgemerkt verliep. Het afweergeschut van Nederland heeft hen echter niet kunnen verhinderen hun aktie tot in de puntjes uit te voeren. Het oninneembaar geachte Fort en de bruggen van Veldwezelt en Vroenhoven vielen in Duitse Handen; De brug van Kanne kon wel nog in het laatste moment vernietigd worden door het Belgische Leger.
Bij deze verrassingsaanval lieten veel Belgische militairen en burgers in het aanvalsgebied het leven.
Deze gesneuvelden worden herdacht aan, de speciaal voor hen opgerichte monumenten rond de grensstreek.

foto: De man in burger tussen de militairen na de geslaagde aanval op Eben Emael is een infiltrant van Duitsland die rond de aanvalspunten zijn spionagewerk verrichtte.

 

Het is mei en daarmee ook de maand van de Mariavereringen.

In Neerharen is dat steevast de maand waar de gelovigen mis vieren aan de kapel van Maria van Banneux in de Keelhofstraat.
Eerwaarde Heer Pastoor Gust Vanherck, mocht zich dan ook afgelopen donderdag, wederom verheugen met de ruime belangstelling van zijn parochianen.
Alleen als het regent, gaan de open missen niet door aan de kapel maar wel in de parochiekerk

We zitten op de scheiding van droog en warm, naar voor deze tijd van het jaar normaal weer. Het belgisch weertje komt eraan. We gaan noodgedwongen acclimatiseren.
Op weg naar Tongeren waar ik voor de basisschool 'de Picpussen' een aantal foto's ben gaan schieten, bemerkte ik een heel stuk wegberm waarin een massa klaprozen stonden te bloeien. Natuurlijk moest ik hier even stoppen, om mijn eerste foto's van die dag digitaal vast te leggen. Deze papaversoort heeft voor de eerste wereldoorlog een grote betekenis gehad. De velden langs de IJzervlakte stonden rood van de Papavers ten tijde van  ' Den Grooten Oorlog'. Maar de vlakte was ook doordrenkt van het bloed van de jonge strijders die er het leven lieten. De klaprozen zijn  dan ook  het symbool van die gruwelijke periode.
Tussen al dat roods bemerkte ik ook één witte klaproos en één met een wit randje.
"Het is door het verschil dat 'de eenling  aandacht krijgt in de massa' ".
Vroeger stond de rode klaproos samen met de blauwe korenbloemen tussen de gewassen, maar door het gebruik van verdelginsmiddelen zijn deze en andere kruid- en onkruiden weggeseleteerd uit de akkers  en verschijnt  monocultuur.

Tot aan de laatste wedstrijd was het spannend bij het  miniemenellftal A van Koninklijke LVV. De laatste wedstrijd die gewonnen werd tegen Opitter met vijf treffers maakte dat deze ploeg onder trainer Mark Miermans het kampioensschap in de wacht kon slepen. Sechts een wedstrijd verloren zij tijdens de competitie en dan ook nog op eigen terrein tegen Stokkem met het kleinste verschil de stand op het bord was 1-2 en bezorgde hen een slecht gevoel.
Afgelopen zaterdag 5 mei speelden deze kampioenen dan nog eens voor de Beker van de Maaskant tegen Eisden Sport waarbij de bal 8 maal in de netten van de Eisdenaren belandde, geen enkele in het doel van LVV. Door deze zege kwamen de rode duivels van LVV dan ook nog eens in het bezit van de Wisselbeker van de Maaskant. Proficiat mannen de toekomst van LVV is verzekerd.
Op de foto de kampioenen, de trotse ouders, trainer en begeleiders.

Duiven beminnen elkaar voor het leven. Zo gauw het weer zijn invloed heeft op de hormonale vermeerderingsdrang van deze gevederde vrienden zie je ze in koppel paraderen over daken en op de grond. Daarbij trekken ze zich niets aan van de bezoekers van de kinderboerderij. Bij nader toezien bemerk ik dat de duivin aan een voet alle tenen en aan de andere poot enkele tenen moet missen. (door bevriezing waarschijnlijk afgestorven).

Manlief, Die zelf ook niet raszuiver is,  heeft daar helemaal geen problemen mee en doet er alles aan om vrouwlief met volledige overgave voor zich te winnen. In de natuur wordt héél anders omgesprongen met een handicap dan bij het opperwezen ‘de mens’.

De leden van OKRA Neerharen verzamelen zoals elke donderdagnamiddag voor het oude gemeentehuis van Neerharen. Zij spreken daar af welke tocht ze deze dag per fiets zullen maken. Er wordt besloten vandaag eens tot aan Geneuth te gaan. Onderweg zullen ze een terrasje pikken en de middag is weer ingevuld. In de winter gaat de fiets op stal en wordt er gewandeld.
Vroeger zaten hun leeftijdsgenoten achter de geraniums, daar moeten deze OKRA's niet van weten. Voor hen telt, houdt je fit, want rust roest. Fier stappen ze op hun ijzeren ros en trekken, onder een stralende hemel, richting Geneuth .
Het valt op dat de mannen een pet dragen (voor de foto even afgezet) en de vrouwen niet, zeker vanwege de krullen.

Een bezoekje brengen aan een Rommelmarkt.

Meestal een kleurrijke bedoening zo’n rommelmarkt. Van kromgetrokken draadnagel tot antieke klok. Bijna alles wordt er te koop aangeboden. Kleren als nieuw, nog ingepakte cadeautjes die ofwel dubbel gekregen zijn of niet gewenst.

Als er tijdens de rommelmarkt sprake is van voortreffelijk weer, dan komen daar duizenden mensen op af, zo ook in Genk tijdens de 1^e meiviering. Pracht en praal in de straten en op de pleinen. Het is mooi en verdient een pluim voor de organisaties met hun vele vrijwilligers om van zo’n dag een onvergetelijke te maken. Het was dan ook een ‘onvergetelijke’.

Tussen al die duizenden mensen lopen er ook die, door het lot bepaald, hun ogen de kost geven bij al die te koop aangeboden ‘rommel’. Héél veel van die ‘rommel’, zouden hen een beetje geluk kunnen geven. Ik hoor iemand op een mondharmonica spelen en hoor de mensen zeggen wat kan die mooi spelen. Maar als ze zich omdraaien en de man nastaren krijgt de man maar weinig lof voor zijn muzikale uiting. Nastaren blijft maar contact neen.

Terwijl de Stralende Meikoningin, met haar gevolg, haar zegetocht door de straten van Genk op statige wijze doet en door een massa mensen bejubelt wordt, keert de mondharmonicaspeler naar zijn home ook hij heeft van deze afwisseling in zijn dagelijkse bestaan genoten. Is dan toch iedereen tevreden ‘vandaag’?