emigreren verloopt met ups en downs, maar tot nu toe meer ups dan downs. Moesten we terug voor de keuze staan, doen we het weer
Over mijzelf
Ik ben Hilde
Ik ben een vrouw en woon in Selimiye Koyu/Marmaris - Turkije () en mijn beroep is vroeger boekhouder, maar nu blij te kunnen kiezen wat te doen.
Ik ben geboren op 12/12/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloemen, natuur, handwerk (kantklossen, haken) en alles wat creatief is.
als je ooit droomt om naar het buitenland te gaan wonen : DOE het en laat je droom waarheid worden
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
09-02-2008
Lente Herfst Lente Herfst
Zowat een week geleden … Lente !! Je voelde de natuur veranderen, je zag overal zomaar opeens bloemknoppen openbarsten, de temperaturen werden zacht, heerlijke zon en blauwe hemel. Het leek stabiel en mee met de vogeltjes voelden we ons bloed stromen en konden we niet weerstaan aan schoonmaak- en schilder beurten. 3 jaar terug schilderde ik alle houtwerk buiten in éénkleurig groen (waar er voorheen 5 soorten groen gebruikt werden – typisch Turks – heeft geen belang en … groen is toch groen). Gezien de combinatie van zon, wind en zoute lucht de verf heel snel aantast moest er een nieuwe laag gelegd worden. Toen ik de kleurenkaart bekeek dacht ik “waarom eigenlijk verdergaan met groen ?” en ik liet me verleiden door …Visne rood (kriek). Nu het werk al gedeeltelijk gedaan is oogt het zoveel mooier en rijker tegen de grijze muren ipv van dat arme groen ! Het is zo moeilijk een natuurlijk kleur groen te vinden hier, dan beter iets dat contrast maakt, dachten we, en … wij vinden het een succes.
Maar ja, deze tijd kan het weer nog niet stabiel zijn, dus : vannacht terug begonnen met episode Herfst. Vreselijk huilende wind, bliksem en harde donderslagen (hoewel ik er niks van gehoord heb … had oordoppen in tegen het nachtelijk gezang van mijnen Ali Baba). We wachten af tot de Lente terug komt, dan kunnen we verder klussen. En ondertussen kan ik weer …. jaaaaaaaaaaaa klossen ! Op de web blog van Gisela “http://blog.seniorennet.be/kantklossen/” of “terug naar ‘t kantkussen” is de eerste zin : “een hobby die een passie werd”. Misschien klinkt het voor velen saai, maar ik heb het ook zo ervaren …ik zou er zelfs ’s nachts voor opstaan !!
De voornoemde Lente heeft ervoor gezorgd dat alle amandel bloesems open barsten ! Gewoon prachtig en zoals ik een maand geleden zei : NU is Selimiye veranderd in één wit/roze wolk van bloesems waar de bijen in zoemen en nectar slurpen naar hartelust. Voor we in Selimiye kwamen wonen waren we er enkel tijdens de zomer en in het najaar geweest en … wij vonden het toen al zo mooi. Ik geloofde Bahri niet toen hij zei dat het tijdens de Lente nog veel mooier was, maar juist : hij had gelijk !
Voor de rest : niets te beleven tenzij regelmatig een versperde weg omwille van nieuwe bouwwerken - meestal illegaal. Daar sta je dan, je kan niet terug en je kan niet verder, dus : wachten tot de weg weer ontlast wordt van betonmolen, vrachtwagen ofzo. Nu ja, de frequente boodschappen doe ik toch te voet en de Tata doet niet veel meer dienst dan éénmaal per week. Blijkbaar is onze heuvel in trek momenteel – erg genoeg – wij hielden ervan afgelegen en rustig te wonen. Er is nog geen reden tot paniek : het is nog geen lintbebouwing en de afstand tussen de huizen is ruim. Maar .. blijkbaar smachten de in stress levende mensen meer en meer naar eenzame afgelegen plekjes – ver van de bewoonde wereld om te mijmeren bij een prachtig uitzicht. Marmaris is al veraf (1 ½ uur van het dichtste vliegveld – is nu eenmaal gelegen op een schiereiland) – Selimiye ligt nog een uurtje verder – wij : op de heuvel (13 jaar geleden onbewoond gebied) – en NU … zijn er 2 bouwwerken aan gang heel veel verder en hoger ! Haha, dan denk ik ”als je ’s avonds zonder sigaretten valt, zal je zeker het roken afleren” want, van dààr af naar het dorp in het donker !!!....... Laatste nieuws : ik boekte gisteren onze volgende komst naar België ! Een meevallertje, want je moet zoeken en zoeken en zoeken en dan .. BOEKEN als je dàt ziet : goeie prijs, goeie periode. We komen van 25 April tot 11 Mei en hopen toch vele van jullie te zien. We willen natuurlijk de dochters (èn schoonzoon die zich nu ernstig inspant om zijn Nederlands te perfectioneren) terugzien. Ons An voelt stilaan beterschap in been en voet. Ok, het gaat langzaam, maar zolang het de positieve richting uitgaat zijn we heel blij en opgelucht. Zo, tot volgende keer en veel groetjes !!!!! Hilde en Ali Baba
Misschien een nieuw woord; we zagen het al heel dikwijls tijdens de wintermaanden maar ... NU kon Ali Baba het op foto vastleggen. Nog steeds ongelofelijk hoe snel het weer hier kan veranderen, en je ziet, hoort en voelt het ook. Boeiend om ernaar te kijken !
Geloof me of geloof me niet : vandaag EINDELIJK alles OPTIMAAL !!! Dit wil zeggen : water genoeg want het is winter en er zijn geen leidingen kapot elektriciteit al bijna het hele jaar (wil zeggen bijna 1 maand) zonder ernstige stroomonderbrekingen een prachtig weertje zonder regen, want regen betekent ook donder en bliksem, en dàn haal je gewoon alle elektrische apparatuur uit de stroom - Telefoon weer in orde hahaha, ja de lijn was enkele dagen weg en een automatische dame aan de lijn vertelde me dat hij afgesloten was !! ?? Ik had alle rekeningen stipt betaald, dus ??? Ja we hadden er nooit aan gedacht dat de telefoonrekening op naam van Bahri staat. Die had ergens een foutje gemaakt en was een klein bedragje vergeten te betalen na verhuis (of rekening niet aangekomen hier heel goed mogelijk). DUS : ALLE rekeningen op zijn naam werden afgesloten ook de onze ! Maar sinds vanmorgen kan iedereen weer rustig opbellen en last but not least : den ADSL ! We sukkelden als maanden is wel normaal dat ik er blijf over zagen eerst de werken in het dorp met nieuwe lijnen en palen, maar bij ons bleef het miserie miserie miserie. Inloggen, eventjes internetverbinding en om de 5 àf 10 minuten eruit vallen. Was bijna puudonnozel ! Vorige week kwamen dus 2 stevige mannen onze lijn checken .. alles OK, maar je modem is kapot ! Ja, dat betekent weer een ritje naar Marmaris. We dachten al : is geleverd in juni 2006 en 2 jaar garantie, dat komt goed . Weer misrekend ! Het winkeltje gezocht en daar vertelden die lieve jongens me dat die modem naar Istanbul moet opgestuurd worden : minstens 3 weken zonder modem (en zonder verbinding). Oplossing ondertussen ? Nieuwe kopen ! Dat is de service en garantie die normaal is in Turkije. Mijne kapotte modem wordt nu opgestuurd en na 3 weken zullen ze me weten te vertellen of het een technische fout is of een fout van de gebruiker. Technische fout : we krijgen een nieuwe (maar hebben ondertussen wel een nieuwe gekocht hé). Fout van de gebruiker (zijnde : wij) : nikske ! Maar wat zouden wij fout hebben kunnen doen ??? Wij hebben dat ding nooit in de afwas gestoken hoor ! Ja, gisteren de nieuwe modem geïnstalleerd en nu hopen we dat we iedereen weer volop mailtjes zal kunnen sturen. We genieten vandaag dus . van onze OPTIMALE DAG !!
En dan denk je even : WAT ZIJN WE VERWEND !!! We wonen in een uithoek van de wereld, we waren Europese normen gewoon : knopje indrukken en alles werkt - kraantje open en er komt water - en liefst zo snel en vlot mogelijk. En toch ... je beseft het mooie ervan niet als het altijd voorhanden is.
Veel groetjes !!!!!
Hilde en Ali Baba
Misschien zijn wij de enige Belgen die met een Tata rijden ??? Nee, duidelijk niet het autootje van 1700 Euro dat deze week in de kranten kwam, dat was een mini versie. Wij rijden sinds onze aankomst met een Tata Pick up : heel handig en zelfs bij het slechtste regenweer geraken we de heuvel op dankzij de 4x4. En onze nummerplaat ? 48 staat voor de provincie Mugla en MC staat voor "vreemdeling" - lettelijk misafir of gast. Zo weet elkeen dat wij inwijkelingen zijn. Ja, ons nummer, toegekend in juli 2004 is 560, maar ondertussen zijn zoveel MC platen op de baan, dwz heel veel meer inwijkelingen, zelfs verdubbeld op zo'n korte tijd. Ja, meestal Engelsen; die schijnen massaal hun eiland te verlaten om warmere oorden op te zoeken, en ... hebben ze geen gelijk ???
Heerlijk zonnetje, blauwe hemel en de bergen vol met wilde anemoontjes !!! Wel frisjes na zonsondergang, maar we kunnen ermee leven. Het verschil met Belgenlandje voelde ik al meteen bij terugkomst in Antalya. Ja, ik ben in België verwelkomd door vriesweer : KOUD ! Maar heel aangename eindejaarsdagen gehad bij de dochters en met de familie. En natuurlijk hadden An en Lieve enkele klusjes klaar liggen voor moeder de tijd werd dus heel snel ingevuld. Ik heb trouwens de meeste tijd in Antwerpen doorgebracht. Weer wakker worden met een wekker opstaan als het nog donker is de aangevroren ruiten van de auto schoonmaken An naar het werk brengen enz ik was eigenlijk dat soort leven al een beetje vergeten.
Wat me het meest hindert in mijn vroegere vaderland ??? Vooral het lawaai, de drukte, het verkeer, de donkergrijze wolkenmassa en de druilregen. Net voor de Kerst aangekomen . dus : overal kerstversiering (ben ik ook niet meer gewoon), haastige shoppende mensen, Kerstmuziek in de straten, het viel allemaal wel een beetje op me na bijna 4 jaar Selimiye.
De reis zelf is heel voorspoedig en stipt verlopen. Een dagrit met de bus : alleen al de moeite waard om het Taurusgebergte met zijn mooie landschappen en besneeuwde toppen te zien. Tegen donker in Antalya, dus ik rekende op een leuke avondwandeling door de oude stad, maar ik was de weergoden vergeten en die beslisten er anders over. Gietregen donder en bliksem ! De straten zagen er eerder als riviertjes uit. Ben dan maar braafjes in mijn hotelletje gebleven met een Raki en een boekje. De taxi stond stipt om 3.30 AM voor de deur het vliegtuig was op tijd de trein maar even vertraging en mijn broer wachtte me op in Brugge. Vertrokken in Selimiye om 8.30 de zaterdagmorgen en aangekomen in Brugge op zondagmorgen om 11 uur.
De terugreis was even stipt en gelukkig was er een bijna directe aansluiting met de bus naar Marmaris. Reeds op de trein in Brugge ontmoette ik een dame die reeds 18 jaar in Turkije (Fethiye) woont. En (toeval ?) op het vliegtuig zat een man naast ons die al 7 jaar in Bozburun woont (een dichte buur dus) Nooit eerder meegemaakt in alle geval : met 3 in Turkije wonende Belgen op één vliegtuig. Het was zeker geen saaie vlucht, gespreksstof genoeg tussen 3 geestesverwanten. Meestal zit je naast gestresseerde mensen die nood hebben aan een zon-vankantie tijdens het traject Brussel- Turkije. Ik ben dan rond 1.30 in de nacht in de toren aangekomen. Mutlu was verbaasd me te zien na 3 weken. En den Ali Baba was ook content hoewel hij zei nu is mijn vakantie voorbij Hij heeft die drie weken als een kluizenaar doorgebracht slechts éénmaal naar de markt in Bozburun en verder ? Ewel, zelf maar brood gebakken om toch niet naar het dorp te moeten !!!!!
Het weer was de hele week prachtig, maar vanaf maandag wordt er regen voorspeld. We kregen deze winter al meer regen dan de vorige 2 winters samen. OEF deze zomer wellicht geen watertekort.
Zo, genoeg voor vandaag, meer nieuws is er toch niet.
Veel groetjes !!!!!
Hilde en Ali Baba
Mandarijnen, clementijnen, appelsienen, aardappelen, rapen, rode en groene paprika, prei, pijpajuintjes, bloemkool, paddestoelen en uien : gekocht op de markt voor 16 Lira(10 Euro) alles samen .....
Een Nieuw Jaar - een nieuw begin ? - of gewoon maar verdergaan ...
Mijn wensen voor jou : ik hoop dat morgen beter wordt dan vandaag - dat 2008 meer geluk brengt dan 2007 - crescendo en hopen op de toekomst - mooi mooier mooist, en vooral : als de gezondheid goed is loopt de rest meestal mee ...
DUS : in 2008 : gezond (zelfs geen snotneus) vrij en vrolijk door het leven gaan - naar boven kijken en erin geloven dat de toekomst mooi zal zijn !
Ongelofelijk welk geduld katten hebben om hun prooi te bespieden. En .. ééns ze zeker zijn de prooi te kunnen pakken, vallen ze aan - mèt succes. Nu moet er duidelijk een heel interessante prooi te zien zijn en ??? wie van de drie zal erin slagen ?
Dit amandelboompje zo klein en zo dapper krijgt haar eerste bloesems. Fris als een maagd hoopt ze op een mooie toekomst.
Nu beginnen de eerste bloesems open te komen. Nog een maand verder en Selimiye wordt herschapen in één witte wolk : tien duizenden amandelbomen in bloei. Elk jaar sneuvelen tientallen bomen omwille van een nieuwbouw en zo weinig nieuwe boompjes worden aangeplant. Nochtans zijn amandelen één van de bestaansmiddelen van het dorp. Ze worden aan groothandelaars verkocht voor een prikje (na uren zware arbeid), en de rest wordt voor een gekke prijs aan de toeristen verkocht. Verder doen de dorpelingen er niets mee : geen marsepein, geen amandelcake of taart, ze kennen dat zelfs niet. 2008 zal weer een amandeljaar zijn : een grap van de natuur ? Elke 2 jaar zijn er volop noten en het jaar ertussen zo goed als niets. Het zou iets te maken hebben met regen, wind, bijen, maar ik ben er nog niet helemaal uit.
Ja, tijdens herfst en lente kan je nog het Selimiye van vroeger proeven - voorlopig nog. De stilte, de geuren, het eenvoudige leven van een visser, eenzaam in het grote zwembad, hopend op een goede visvangst om zijn gezin te kunnen voeden ....
Vandaag het eerste mandarijntje geplukt van de citrusboompjes die we 2 jaar geleden geplant hebben. Eéntje maar, lekker zoet, sappig en zonder pitten. Het geeft hoop op de toekomst.
Jaja, ik weet het ... 2 maand sinds mijn vorige editie. Maar ja : eerst 2 weken in het ZONNIGE België, daarna thuiskomen en uitstellen, daarna 2 volle weken zonder internetverbinding, daarna Lieve en Kia op bezoek tot gisteren ...... maar nu wil ik een dapper kereltje zijn en zal eraan beginnen. Inderdaad, een zonnig Belgenlandje verwelkoomde ons 14 dagen lang, maar de tijd die we er doorbrachten was natuurlijk hoofdzakelijk op onze An gericht. Alles bij elkaar is ze 10 dagen in het ziekenhuis geweest en dan nog eens 2 weken in een revalidatiecentrum voor fysiotherapie. Operatie kan geen hulp bieden en haar toestand is tot op heden nog hetzelfde. Kine schijnt beetje bij beetje wat vooruitgang te boeken, maar het blijft afwachten. Gelukkig laat ze haar oren niet hangen en is onmiddellijk terug beginnen werken. Vermits de verplaatsing voor haar heel moeilijk is wordt ze geholpen door haar collega’s (“’t zijn echte schatten” zegt An). Dit geeft ons wel een goed gevoel. Maar toch … ik heb dan maar besloten de eindejaarsperiode bij de dochters door te brengen vermits An nu niet naar hier kan komen. Ja, ik kom eraan tussen 16 december en 6 januari ! Maar het wordt wel een kruisweg : via Antalya. Dwz : eerst naar Marmaris, dan 6 uur schudden op de bus (die wel langs een heel mooie weg door het Taurusgebergte rijdt) en dan overnachten in Antalya omdat het vliegtuig reeds om 6 uur in de morgen opstijgt en dan …. laat ons hopen dat er geen vertraging is. Het grote nieuws is nu wel dat er binnen 2 jaar een nieuw vliegveld zou klaar zijn in Gökova ! (ligt maar een half uurtje rijden voorbij Marmaris) Een geschenk uit de hemel …. ALS ze ook tijdens de winter Internationale vluchten krijgen. Nu is de situatie zo dat alle toerisme tussen Istanbul en Antalya 5 maanden lang bijna volledig plat ligt omdat er geen vluchten zijn. Wij hopen maar op een nieuwe verbinding Gökova-Oostende voor de toekomst (Ryanair ?) Het weer is nog steeds zacht – temperaturen tussen 15 en 20 graden en de meeste dagen zon en blauwe hemel – echt wandelweer dus. Toevallig bood een jonge man uit het dorp me aan me te gidsen naar één van de vele kastelen op de hoogste bergtop van Selimiye. Prachtig gewoon, maar wel een harde klimpartij. Veel van het kasteel blijft echter niet over, enkel de ommuring, maar het zicht van daaraf is onbetaalbaar, je ziet de hele omgeving – Rhodos – Symi –het Datça schiereiland en zelfs het schiereiland van Bodrum. Het is ongelofelijk hoeveel (weinig gekende) oude sites op ons kleine schiereiland staan. Geschreven geschiedenis over wat hier vroeger was is niet te vinden – hoe oud de sites zijn ? – ook geen idee. Met Lieve en Kia, gegidst door Jos en Hale, zijn we ook gaan stappen : een kasteel boven het dorpje Sögüt. Een tocht van 4 uur met aankomst in Taslica. We hebben er allemaal van genoten tot in de toppen van onze tenen !
Hoe het komt dat we 2 weken zonder Internet verbinding zaten ???? Wel, er is in het hele dorp een nieuwe lijn gelegd voor telefoon en ADSL. Vroeger kwam onze lijn rechtstreeks van beneden aan zee tot op de heuvel. Nu moest de nieuwe verbinding langs ons weggetje omhoog. En hoe denken de Turken ? Eerst de verbinding doorknippen en dan pas alle telefoonpalen planten. Een logica die niet echt strookt met de onze. Ze werden dan ook nog vertraagd door enkele storm en regen dagen, dus ja, wij maar wachten en wachten en wachten. Typisch Turkse toestanden noemen we dat. Maar het helpt toch niet om je er zenuwachting in te maken, beter passief ondergaan en ondertussen naar het dorp lopen om de mail te checken in het enige Internetcafé dat Selimye rijk is (je moet dan wel nog het geluk hebben dat niet alle computers bezet zijn én dat het café open is). Nog zoiets : vorig jaar hebben ze een kaai gemaakt aan het dorp met geperste voorgevormde stenen. Nu hebben ze die allemaal weer uitgebroken om te vervangen door natuursteen ! Waarom ? Misschien voor de werkgelegenheid. Maar het wordt er wel mooier op, dat is dan wel het voordeel. Verder nieuws in Selimiye stad (“Selimiye gat” zegt Lieve) ? Er wordt weer heel veel bijgebouwd, maar gelukkig niets dat ons panorama beschadigt. De bouwbedrijfjes beleven gouden tijden, maar waar dat zal eindigen ??? Recent werd zelfs begonnen aan de ontmaagding van de volgende heuvel. Een Fransman heeft er een plateau laten vrijmaken om er een “boutique hotel” neer te poten en er ligt zelfs nog geen fatsoenlijke toegangsweg naartoe ! Ik had Selimiye 12 jaar geleden moeten in een doosje stoppen zodat het kon blijven zoals het toen was. Zo, meer is er op het ogenblik niet te vertellen en ik zal proberen wat vlugger nieuws door te geven in de toekomst.
Hallo !!! Toch weer een berichtje. Ben net aan t bedenken dat we ... Woensdag al !!!!....naar België vertrekken. Oei, en als ik die temperaturen ginder zie : ellendig, en dan die regen. Ons lichaam staat nu nog op een gemiddelde van rond de 30 graden. Ik weet het : JULLIE hebben pas te klagen na een zomer die geen zomer was, maar ik weet heel zeker dat er ons ginder weer een griepje of in t beste geval een verkoudheid te wachten staat. En, weer échte kledij aantrekken nog zoiets - we leven hier maanden lang met enkel short, topje en teenslippers (in t beste geval). Nu weer, ja, alles wat je warm en droog houdt. Voelt een beetje aan als een aanslag op je vrijheid, maar het kàn nu éénmaal niet anders. Sinds enkele weken zat onze geest een beetje vol problemen. Toen onze dochter An hier vertrok had ze last in haar benen, een soort loos gevoel. Dat verergerde maar bij thuiskomst en ziekenhuisopname was nodig omdat ze niet meer kon stappen. En dàn, zit je daar op 3336 km verwijderd en je kan geen hulp bieden, tenzij af en toe een telefoontje. Op zon moment wil je onmiddellijk direct een vliegtuig nemen. Maar ja, we hadden onze vlucht al geboekt het is een kwestie van nog enkele dagen. Nu, na alle mogelijke onderzoeken van prikjes hier en daar bloed afname diverse scans röntgenstralen en nog meer van die marteldingen gedurende 3 volle dagen, zijn de dokters tot de bevinding gekomen dat de boosdoener een naam heeft : Hernia. Morgenvroeg moet ze terug naar het ziekenhuis voor verder onderzoek en bevestiging of ontkenning. En dàn ?? we zien wel, maar dan kunnen we haar een beetje met onze aanwezigheid steunen. Niet dat ze ondertussen geen hulp kreeg hoor ! Haar buren, collegas, vrienden en de Antwerpse familie en onze Lieve niet te vergeten hebben haar allemaal een bezoekje gebracht en/of geholpen. Danke dankewel allemaal !!! Maar ja, je wil er ook zelf bij zijn. Zoiets is dus wel hét grote nadeel van zover van je kinderen te wonen. Hoewel ze beiden volwassen en zelfstandig zijn, blijven het je kinderen. En de gevoelens van een moederkloek blijven levenslang bij denk ik. Toen Lieve trouwde in April, had ik ook een naar gevoel welke moeder gaat nu niet mee met haar dochter om een trouwkleed te kiezen. Maar ja, iedereen moet keuzes maken in het leven, gelukkig stonden beide dochters achter ons in onze beslissing en ze verwijten ons niets. Zo, morgen de valies opdiepen en ons voorbereiden op de reis. Misschien tot in Belgenland ? Veel groetjes Hilde en Ali Baba
Hallo !!! Eigenlijk was ik vandaag eventjes aan het denken. Tijdens deze jaren gaf ik geen enkele info over het schoolleven in Turkije. Misschien toch iemand interesse ? Het liedje “’t is vandaag de eerste schooldag …..” werkte op onze dochters in als een vuurbal. Zij vinden me nu nog altijd sadistisch als ik dat liedje naar voor breng ondanks het feit dat die periode van hun leven reeds lang afgesloten is. In Turkije begint de “grote vakantie” midden Juni en de eerste schooldag valt midden September. Ja, 3 maand vakantie , maar wel begrijpelijk dat die kinderen niet op de schoolbanken moeten zitten tijdens de hete maanden. Nu, ik heb me laten wijsmaken dat er nog een reden is : dit waren de maanden dat de kinderen konden helpen op het land, in de zaak enzoverder. Voor ons werd dit schoolleven pas nu concreet omdat Denizhan, het zoontje van Bahri nu zijn eerste schooldagen beleeft. Fotootje erbij natuurlijk, èn "special photo" want dàt moet bij de klassieke fotograaf gebeuren. Alle scholen verplichten uniform. Eigenlijk wel schattig. Uniform is ook weer heel relatief : het kraagje kan variaties hebben, en dààrover scheppen de kinderen onder elkaar ook weer op. Maar, meestal is het in een variatie op de Turkse vlag, ooit door Atatürk ontworpen. Denizhan is 5 jaar oud, èn met rood uniformpje. Dat betekent dat hij nog heel lang school moet lopen. Volgend jaar (als hij gepromoveerd wordt) krijgt hij een blauw uniform. En op latere leeftijd hangt het af van school tot school, maar de schoolkinderen of dito jeugd zijn steeds herkenbaar. Er is verplichte schooltijd : vanaf 6 jaar : 8 jaar school. Nadien vrij te kiezen : verder studeren, gaan werken, legerdienst of niksdoen. En ik moet zeggen, het is niet altijd zo simpel om in Turkije langere studies te volgen. De grootte van het land – de lange afstanden . Toen ik de trip naar Oost Turkije maakte kwamen wij in een dorpje waar de “middelbare school” kinderen 2 uur op de bus moesten zitten op bij te school te geraken. En .. dan nog eens terug ’s avonds. Nochtans is in elk dorp – hoe afgelegen ook - een lagere school voorzien. Niet altijd met de beste leraars, maar het is er toch. Wil je je kind verder laten studeren moet je genoeg geld voorhanden hebben en eventueel verhuizen naar een stad met meer leermogelijkheden. Dit alles is in ons kleine Belgenlandje zoveel eenvoudiger. Dat wou ik eventjes kwijt. Meer nieuws is er niet. Veel groetjes Hilde en Ali Baba
we komen naar België - eventjes - en dan weer terug
Hallo Allemaal !!! Ben eigenlijk een beetje beschaamd …al 2 maanden niets meer van ons laten horen. Maar, iedereen zal wel begrijpen dat schrijven zo snel uitgesteld wordt. De voornaamste reden was eigenlijk de zware hitte. Als ik achter dat computertje zat begon ik meteen te zweten dat het water zo langs me liep. Ja, we hebben een heel harde en lange zomer gehad. 3 maanden lang tussen 30 en 40 graden. De temperaturen waren hier ’s nachts veel hoger dan de dagtemperaturen in België. Kan er nu niemand eens uitvinden hoe je de warmte in een doosje kan stoppen en opsturen ? Wij hadden zoveel teveel en jullie zoveel te weinig. Een zaligheid dat ik dat kantklossen begonnen ben - dat vraagt niet zoveel energie – want we hebben geen boeken genoeg om die periode te kunnen overbruggen. Nog eens een fotootje van één van mijn werkjes, want deze zomer is wel productief geweest.
Als surfend op Internet kwam ik een pracht blog tegen : “terug naar ’t kantkussen”. Heb ervan gesnoept en … ja ook een beetje van die mooie werkjes afgedrukt en nageklost. Ondertussen had ik contact met de dame van de blog – een kantlerares – en ze heeft me al verschillende nieuwe patroontjes doorgemaild èn goeie raad gegeven.
Van kuisen kwam er ook niet veel in huis tijdens die warme maanden. Recent las ik ergens “ons huis is proper genoeg om niet ziek te worden, maar vuil genoeg om gezellig te zijn”, en zo was het inderdaad, want zodra ik nog maar boven was met trekker en dweil was de luttele kledij die ik aanhad al kletsnat. Dan maar een beetje over het stof heenkijken en hopen dat je geen ultra propere mensen op bezoek krijgt. Aha, over bezoek gesproken : vorige zaterdag een telefoontje van onze buur Wilfried uit Ichtegem “wij staan aan de moskee van Selimiye !! Verrassing !!!” Direct naar beneden gereden en hen meegebracht voor een blitzbezoek (ze moesten rekening houden met het busje waarmee ze op dorpentocht waren). Dat was toch wel heel leuk.
Van barbecue kwam ook niet veel in huis. Je was nadien bijna even gaar als het vlees dat erop lag. Verschillende mensen maakten nochtans de opmerking “jullie barbecueën hier zeker heel de zomer”. Nee dus, dat is voorbehouden voor lente en herfst.
Nieuws in Selimiye ? Nee eigenlijk niet. De toeristische periode was kort zowel op land als op zee. Afgezien van zeilbootjes en gullets natuurlijk ook jachten in alle maten (het kleur is niet zo variabel : meestal wit en soms wat blauw erbij). Maar, we vinden de gullets zoveel mooier, eleganter èn meer passend in de omgeving. Ongelofelijk welk fortuin er op het water ligt.
Sinds we in Selimiye wonen zijn we er toch heel wat op vooruitgegaan (een tijdspanne van 3 en half jaar). Sinds vorig jaar ADSL, dit jaar : een bank in Bozburun (nu moeten we niet meer naar Marmaris om verse Lira’s), een benzinestation in Bozburun (idem dito), een slagerij IN ons dorp èn de weg richting Marmaris (die vol putten zat) heeft een nieuwe deklaag gekregen. Niet slecht hé op zo’n korte tijd !
En ja, we komen volgende maand weer eens op vakantie : van 3 oktober tot 17 oktober. Het zal weer moeilijk zijn om de blauwe lucht en de heerlijke zon te ruilen voor en laag grijs plafond en regen. Maar wie weet zijn de weergoden ons weer gunstig gezind zoals dit in April het geval was. Hopen maar en nemen zoals het komt.
Een 10 tal dagen geleden – om 5 uur in de morgen werden we alle drie (An was ook hier) wakker door een ongekend geluid : REGEN !!! Een korte maar hevige vlaag. Den Ali Baba was door en doornat omdat hij de autovensters was gaan sluiten, en hij zei dat het hem deugd gedaan had ! Sindsdien zijn de temperaturen gedaald tot rond de 30°, heel lekker weertje. Ook de zeeajuinen – de eerste bloemen na de zomer – boren weer hun kopje door de kurkdroge – keiharde grond.
Zo, waarschijnlijk tot na ons bezoek in België. Wie weet zien we elkaar ginder. Veel groetjes
Hey, ben der weer ! Niet dat ik er hoop op heb dat iemand vandaag mijn blog zal lezen … volgens de krant zitten jullie nu onder een heerlijk zonnetje te barbecueën – biertje of wijntje te drinken – te zonnen en te genieten. Niet het juiste moment om achter een computer te kruipen ! Bij ons lekkere temperaturen – gelukkig een graad of 5 minder dan bij mijn vorige verslag en er waait een lekker windje. Maar, door die extreem vroege hitte en tekort aan water is de tuin maar zo-zo.
Zelfs de lantana’s die toch typisch Zuiderse bloemen zijn kruipen terug in de grond. De enige dappere bloeiers zijn : de bougainvilles en ja natuurlijk ook de artisjokken (in zoverre ze niet voor de bloei opgegeten werden). Het door ons aangelegde en met draad afgezette moestuintje is een regelrechte ramp geworden : geen oogst. Reden : ja, weer water tekort - geen schaduw - slechte grond vol stenen. En dan bedenk je : "is het eigenlijk nuttig een moestuintje te hebben voor een oogst van 7 tomaten als je ze op de markt voor een habbekrats kan kopen ?" Nee ! Ik heb net voor de zomer beslist dat ik er 's nachts niet meer voor uit bed kom. We hebben eigenlijk een beetje probleemtijd achter de rug. Je kent dat, het begint met een klein probleempje en het één na het andere volgt. Miserie, miserie, miserie ! Het begon met HET water. Er kwam water in de tanks, maar alles vloeide ’s nachts terug weg : terugslagklep kapot. Jos – onze reddende engel - heeft de loodgieter besteld en binnen het half uur was de herstelling gedaan, en dan maar wachten tot er weer vers water kwam. DAN, platte band met de auto. We waren de nacht ervoor naar Dalaman gereden om Lieve op te halen (wat we normaal nooit doen). ’s Anderendaags : lekke band ! Allah was mèt ons, stel je even voor dat dit gebeurd was in de bergen – in het donker : OEF OEF ! De andere banden waren ook niet meer zo best en we hebben 4 nieuwe besteld :Goodyear/Wrangler. De oude waren 3 jaar oud en hadden 30.000 km. Niet zo slecht als ik in de krant lees dat onze prins Laurent elke 20.000 km zijn banden moet vernieuwen – en op goeie wegen dan nog. DAN de diepvries ! De koelkast werkte maar de diepvries deed het niet meer. Alle vlees tijdig bij Jos ondergebracht (gelukkig heeft hij een grote vriesbak) en de hersteldienst laten komen. Het ergste was dat ik geen ijsjes had om in mijn Raki te doen. Oef, na enkele dagen ook opgelost. DAN, weer geen water meer, blijkbaar was er een pomp kapot of een leiding gesprongen in het dorp. En net toen wij hier zaten te bidden om water, kregen we het nieuws dat ons huis in Ichtegem ….. ondergelopen was van de vele regens ! Laat het nu maar eventjes ophouden met problemen. Ben nu wel reeds 3 keer naar Marmaris gemoeten voor dat bandenprobleem : eerst de nieuwe banden laten monteren en toen zag de garagist dat er enkele wisselstukken moesten vernieuwd worden (tengevolge van ons hobbelwegje naar de toren). Die had hij natuurlijk niet in huis, bestellen in Izmir dus. Nadien bleek dat er verschillende maten voor dat wisselstuk bestonden, resultaat : terug met de Tata naar Marmaris om de stukken te meten. Toen de stukken waren binnengekomen : naar Marmaris, 2 waren juist en werden gemonteerd, 2 andere moeten opnieuw (in Izmir) ingeruild worden. En nu : nog een keer naar Marmaris om dié stukken te laten monteren ! Zal samen 4 x Marmaris zijn (zonder enig enthousiasme van mijn kant). Maar ja, het is belangrijk dat de auto in orde is, want hier is het niet altijd zo veilig rijden. (die op de foto is NIET onze Tata !) Terwijl de Tata in de garage was, hebben Bahri en ik een tripje gemaakt langs de baaien van Gökova. We waren er vele keren met de boot, maar nu hadden we het tegenovergesteld uitzicht. Heel mooi ! Maar, wat we vaststelden (we spreken over de tijdsloop van een 14 tal jaar) : elke mooie bereikbare baai heeft ondertussen zijn eigen camping – restaurant enzomeer. Gedaan met de eenzame rust van weleer. We hebben dé mooie tijd gekend toen we met Mizana rondvoeren, en, die komt nooit meer terug. We zien het ook in Selimiye. In de baai waar we gaan zwemmen komen soms 6 koeienboten tegelijk aan – met bulderende muziek en met lawaaierige toeristen. Ja, koeienboten zijn boten speciaal uitgerust voor daguitstapjes. In Marmaris worden toeristen geronseld die dan met een bus naar Orhaniye gebracht worden. Daar gaan ze de boot op en ze varen van baai naar baai met beperkte zwembeurt in elke baai en met barbecue aan boord. Geen mogelijkheid nog in de regio om alleen van de rust en de natuurgeluiden te genieten tijdens de zomerperiode. Op de foto hierbij zie je enkel één heel klein koeienbootje, er zijn er ook die 50 à 100 personen kunnen meenemen, en dàt is pas drukte ! Soms verlangen we echt naar de schoonheid en rust van herfst-winter-lente, maar we weten dat het er binnen enkele maanden terug is.
Zo, meer heb ik nu niet te vertellen – tot volgende keer ! Veel groetjes en geniet lekker van de zon zolang het duurt ! Hilde en Ali Baba
warm - heet - snikheet ! nog superlatieven mogelijk ?
Hallo hohoo hohoooo ! Juist, over “warm” spreken we niet meer, enkel over snikheet – nu temperaturen die we normaal pas in Augustus krijgen : om en bij de 40 graden ! Nee, we klagen niet, want daar moet je energie in steken en dàt moeten we pas vermijden met deze hitte ! Mijn tante Vontje zei altijd : “ het is nooit tè warm, voor mij mogen er 2 zonnen zijn”. Moest ze hier nu zijn denk ik dat ze wel ruim voldoende zou hebben aan die ènè. In Vlaanderen kennen we de uitdrukking : “het is zo warm dat de kraaien gapen”. Kraaien komen hier niet direct in de buurt, maar de mussen en de gaaien wèl en die gapen ook ! Vermits die altijd honger hebben (en dorst waarschijnlijk ook) geef ik nu in water geweekt brood : smullen maar !!! Ali Baba zegt dat ik vermeld sta in de vogel-Michelin-gids met 4 sterren ! En zeggen dat Marmaris nu weer volzit met toeristen (dààr is het nog warmer dan hier en ze hebben er niet het “frisse windje” dat over onze heuvel blaast. Ben er een half dagje gaan shoppen met Lieve. Wat je dààr allemaal ziet ! Ongelofelijk ! Ik begrijp dat iedereen zich tot het minimum uitkleedt op het strand, maar dààr, midden stad, in grootwarenhuizen enz.. Sorry, jullie weten dat ik geen non ben, maar ik blijf me eraan storen : mannen als hangbuikvarkens en vrouwen met slingertieten – van hoe bloter hoe liever- , en dàt in een land waar Moslimkultuur is. Ik vind het een groot gebrek aan respect. We zagen zelfs een jonge vrouw in een roze bikini (zeg eigenlijk maar biekan nikske) en daaronder ….. langharige berenlaarzen ! Opvallen ? Gefrustreerd ? Waarom toch ? Ik moet hieraan wel toevoegen dat veel Westerse (èn Russische) vrouwen zich gedragen als gratis hoeren. Een lekkere ober aan de haak slaan ? In de krant stond deze week nog vermeld dat ook de vrouwen uit zijn op sekstoerisme. Ewel, in Marmaris kan je er heel wat over bijleren. Gisteren toch weer eens gelachen na een conversatie met mijn broer via de chat. Hij zei : het weer in Belgie is warm/koud/regen/droog – het gras groeit heel snel. Ik antwoord : GRAS ?? wadisda ?” Zijn antwoord : Groen, hetgeen de koeien eten”. Dan vertel ik hem dat die arme koeien in Selimiye al blij zijn als ze maar “iets” groen uit mijn tuin krijgen. Zijn reactie : die geven zeker ook niet veel melk ? Hahahaha !! Geen mens denkt eraan hier koeien te melken, de arme dieren hebben met moeite genoeg om hun kalfjes te voederen ! Heb al lang zin om een ezeltje te houden. Zou handig zijn om boodschappen te gaan doen in ’t dorp. Maarrrrr, weer hetzelfde probleem : wààr vinden we voer ? We hebben geen grond om iets te verbouwen en de plaatselijke bevolking heeft al elke vierkante meter nodig om hun dieren te voeren. Spijtig dus : het ezeltje zal er niet komen. Vorige zondag vertrok onze Lieve weer naar België èn naar haar “ventje” – met gemengde gevoelens dus. Ze heeft mijn conditie weer op peil gebracht, maar soms vergeet ze wel dat ik 2x zo oud ben als zij ! Toch 10 aangename dagen samen doorgebracht. Afgezien van ons An die uit Selimiye niet kan wegblijven (begin September) hebben we geen bezoek meer bevestigd tot we naar ’t vaderland terugkeren. Misschien komt er toch nog iets uit een onverwachte hoek ? We zien wel. Lieve vertelde me dat haar regelmatig gevraagd wordt : “èn, hebben ze (=wij) nog geen plannen om terug te komen ?” Diegene die Selimiye kennen, die hier geweest zijn en de rijkdom ervan gezien en gevoeld hebben, zullen zo’n vraag nooit stellen ! We blijven koppig en standvastig – met alle plezier ! Sinds wij naar Turkije verhuisd zijn hebben we al 4 Belgische navolgers. Een Brusselaar en een koppel van nabij Brugge kochten een appartement in een randgemeente van Marmaris en een ander koppel uit Brugge heeft een optrekje gekocht in Palamut bükü : een baai voorbij Datça – dappere mensen, want zij moeten hun trip doen op 2 dagen – en soms hoor ik de kritiek dat WIJ al op het einde van
de wereld wonen !
Verder niet veel nieuws : we vullen de dagen met zo weinig mogelijk beweging. De enige actie is elke dag gaan zwemmen met Mutlu, want ze heeft -met haar dikke pels – serieus last van de hitte. Nadien legt ze zich in de speciaal voor haar gemaakte zandbak (die verschillende keren per dag nat gesproeid wordt) en beweegt niet meer tot de zon achter de bergtop verdwijnt - zijnde : 19.20 uur. Zo, ik laat jullie verder genieten van …. ja, wàt jullie ook willen Veel groetjes
Hallo Hallo ! Inderdaad, de tijdspanne tussen 2 nieuwsbrieven wordt groter en groter. Niet alleen mijn schuld, maar ook de schuld van de seizoenen die zich elk jaar herhalen. En, … ik kan toch niet elk jaar hetzelfde schrijven – dan zou ik zeker mailtjes krijgen met “vertel eens iets nieuws”. Nu eventjes rustpauze, ons An is vorige Donderdag vertrokken en ons Lieve komt overmorgen aan. Heerlijk dat de dochters zowel Selimiye als het torentje zien zitten, want dat was een groot vraagteken toen we hier kwamen wonen. Het is niet omdat wij het super vinden dat zij het ook moeten. Maar … we hebben blijkbaar alle vier dezelfde smaak, en ik twijfel er niet aan dat Kia, onze recente schoonzoon het hier ook naar zijn zin zal hebben – we hopen dat hij zo snel mogelijk op bezoek kan komen nadat de Belgische papierberg ten zijnen gunste spreekt. Nieuws ??? Niet echt, hoewel het leven in de toren nog altijd even spannend is als de eerste dag. Ja, we dachten dat we het allemaal gehad hadden : de spinnen, de slangen, de schorpioenen, de duizendpoten enzovoort, maar nee hoor. Nieuw ècht verhaaltje dus : een grote wesp (2x zo groot èn 2x zo dik als een gezellige (?) Belgische wesp – hier “ezelswesp genoemd - zat dagelijks mijn kamer rond te zoemen. Eerst dacht ik dat de toren op zijn (of haar) route lag – ik zet altijd 2 vensters tegenover elkaar open – maar nee, weer té positief gedacht : hij (of zij) vond het een heerlijk plaatsje om nest te maken. Begrijp dat wel, maar zie het niet direct zitten om met zo’n stel zoemers te slapen. Zodra ik het begin van zijn bouwsel zag - een heel mooi parapluutje met honingraten (prachtig om zien) – heb ik de vensters gesloten. Maar, de wesp gaf niet zo snel op : vloog rond de toren om toch maar toegang te zoeken : op de eerste verdieping was alles dicht met vliegengaas, dan maar beneden proberen, maar het was toch te moeilijk voor hem om de connectie te leggen met de tweede verdieping. Hij zag uiteindelijk dat hij niet echt welkom was en vertrok om zijn nestje ergens anders te gaan bouwen : OEFFFFF --- en zonder te moeten moorden ! Heerlijke tijd met ons An doorgebracht. Ze houdt van zwemmen en liet zich omhelzen door de zee terwijl Mutlu en ik pootje baadden. Eènmaal thuis leek het tafereeltje op het ouderwetse “naaikransje” : An borduren en ik kantklossen terwijl we luisterden naar de natuurgeluiden. Leuk als je allebei dezelfde smaak hebt. We hoorden de vele vogels fluiten en herkenden hen aan hun lied. Ook de eekhoorntjes die hele conversaties met elkaar maken vlakbij in de amandelboom.
En dan de stille hagedis die op onze voormuur komt zonnen (zeker 20 cm lang). Al deze dieren beschouwen ons als “onschadelijk” en lopen niet meer weg als ze ons zien of als we ons bewegen. Ondertussen de geluiden van de altijd mèhhhrende schapen, van de koeien en de geiten die beseffen dat alle groen verdwenen is en dat ze het tot November met heel wat minder zullen moeten stellen èn vooral het geroep en gekweel van de dorpsvrouwen die achter voormelde dieren aanrennen. Ik wou ècht dat ik ook dat geluid op de blog kon zetten. Maar ja – ook een andere mogelijkheid : zelf eens komen luisteren ? En dan ook de geuren in dit seizoen : overal bloeiende wilde tijm en oregano en de geur ervan wordt meegeblazen met de wind –recht je neusgaten in. Tuurlijk ben ik met An weer eens naar Datça gereden. Vroeg in de morgen vertrokken – ontbijt in Soguksu (betekent : koud water) halfweg Selimiye en Datça – shopping in Datça (waar we altijd een reden vinden om ons geld op te maken) –en dan een tripje naar Ova Bükü, waar we beiden voor het eerst aankwamen : een prachtige wilde baai, met als énige toeristen : Istanbulianen (die vind je wel écht overal – en is niet verwonderlijk gezien ze met zooooooooooveel zijn) Ook Ellen was hier op bezoek : 2 maal nog wel op 3 weken tijd ! Ze krijgt ook nooit genoeg van Turkije en toebehoren (hahahaha). De eerste keer was ze bij de Regatta van alle Tussockboten : zo mooi als ze in de baai aankwamen met bolle zeilen
De 2 maal : een gezelligheidsreisje : Ellen, de Kapitein, de medereizigers en de Amerikanen uit Selimiye allemaal rond onze tafel : lekker eten (door Selahattin op de barbecue gelegd) en heerlijk babbelen. Elkaar weerzien voelt zo goed – ook omdat je weet dat je elkaar steeds terug zal ontmoeten. Nog wat nieuws : JAAAAA, den Ali Baba is geflitst !!! Reed AJB 92/km per uur waar je op Turkse 2 vaksbanen maar maximum 80 mag rijden met een pick-up. Er is dus ook maar één plaats tussen Marmaris en Selimiye waar je die snelheid kan opbrengen … èn hij heeft het gehaald !!! Maarja, dan moest die boete nog betaald worden binnen de tijdspanne van één maand. In het taksbureau waar ik de pest aan heb omdat ik er al zoveel nutteloze uren gesleten heb. OK, Ali Baba gaat shoppen in Migros (grootwarenhuis) en ik ga dapper naar het taksbureau om ZIJN schulden te betalen. Eerst registreren, alles in de computer zetten en dan naar de KASSA !!! Een aanschuifrij – ongelofelijk. Ik begon zo erg te zweten dat ik dacht een nieuwe aanval van menopauze te krijgen. Hoorde de mensen (matig) zenuwachtig worden maar begreep niet echt wààr het probleem zat. Na ongeveer 3 kwartier kwam een politieagent met een sleutel !!! Ja dus, de kassier zat zonder sleutel !!!! (en er is maar èèn kassa voor alle taksen die moeten betaald worden in Marmaris en omstreken - alle taksen worden nog steeds CASH betaald) Geduld is wel een mooie deugd als je in Turkije papierwerk moet doen – maar dat zullen jullie wel al begrepen hebben in vorige berichten.
En dan wil ik nog eens praten over “Het hotel” of, met andere woorden : het monster van de heuvel.
Vannacht : geen licht – eigenaardig. Vandaag : een verlaten werf. Reden ? weetnie – ontslagen ? werk verlaten omdat ze niet betaald werden ? Vakantie ??? De metser en zijn hulpje wonen er al volle 4 maand – zijn afkomstig van VAN (misschien ooit gehoord van de VAN-katten : wit, pluizig, korte staart en één blauw en één groen oog ?). Dit gebied ligt wel aan de andere kant van het land. – misschien ”eventjes naar huis ?” Die metser plakt dus steentjes tegen de betonconstructie om het geheel een beetje natuurlijk
te doen lijken. Ondertussen maken andere bouwvakkers heel artistieke (???) versieringen rond het zwembad. Laat ons hopen dat ze die ondingen nu ook niet in Turkse fluo kleurtjes gaan schilderen - weer afwachten wat het zal worden.
Verder ?? Het weer is wat “kwakkelachtig”, maar de blauwe lucht haalt steeds de overhand en over de temperaturen klagen we niet : tussen 27 en 30 graden. Veel groetjes, en als jullie nieuws hebben : altijd welkom ! Hilde en Ali Baba
Terug !! de Belgische vakantie was behoorlijk druk !
Vakantiedag voor jullie EN nog steeds mooi weer ook !!! Jullie geluk kan deze lente echt niet op hopen maar dat er geen watertekort komt, want dat probleem stelt zich normaal niet in jullie contreien - wij zijn zuinig zijn met water reeds gewoon. In Turkije is 1 Mei een gewone dag, maar vorige week, toen we aankwamen zag Turkije rood van de vlaggen (grote Turkse vlag met Atatürk erop) voor het feest van de kinderen op 23 April ter herdenking van de opening van het Parlement in Ankara in 1920.
Ja, tijdens ons verblijf in Belgenland : enkel zon en mooi weer, doch de kille avondlucht bedacht ons weer eens met een griepje voor mij en een serieuze griep voor Ali Baba. En zoals ik in vorige editie meldde : de hoofdschotel van ons bezoek was : het huwelijk van Lieve en Kia. Hierbij enkele fotos
Ondanks de uitdrukkelijke wens van dochter en schoonzoon om alles in stilte te laten verlopen, hebben we er toch een feestelijk tintje kunnen aan geven, en, achteraf beschouwd waren ze er toch gelukkig mee.
De 14 dagen in België waren druk bezet. We ontmoetten ook voor het eerst de nieuwe bewoners van de Mitswege en we waren net zoals toen Bart er woonde weer heel welkom op de eerste verdieping. Het is zoveel leuker dat we daar onze stek kunnen houden, anders moeten we altijd van iemands goedheid profiteren en voelen we ons niet zo vrij. De huurders zijn rond Nieuwjaar in het huis komen wonen zonder hond. Nu hebben ze er al twee. Heel duidelijk : dat huis kan niet voortbestaan zonder honden ! En voor ons was het leuker om de beide puppies in het resterende gras te zien stoeien en rollebollen dan TV te kijken.
Bij ons terugkomen moesten we weer eens midden de nacht vertrekken naar Zaventem : 2.30 uur in de morgen. Gelukkig konden we weer eens beroep doen op Night rider Johnny en zijn echtgenote Chris die ons vlot en tijdig ter bestemming brachten : een grote DANKEWEL en we hopen jullie hier nog dit jaar terug te zien !!!
Op 28 April vierden we ons 3 jaar in Selimiye. We dachten er nog eens aan hoe we hier aankwamen midden de nacht. Opgedekt bed, volle koelkast en diepvries, alles in huis wat nodig was heerlijk geschenk van de broerkes Sen. Ik denk dat niet zoveel mensen die naar het buitenland verhuizen van zon luxe kunnen genieten. Onze integratie in het dorp is goed verlopen : iedereen kent ons, maar wij kennen nog niet iedereen, recent zelfs voor het eerst kennis gemaakt met de Hodja (de Imam die 5 keer per dag van zich laat horen). Heel sympathiek. We ontmoetten hem in een restaurantje en plots belde zijn GSM . beltoon I wish you a Merry Christmas Hahahahaha !!!! Recent kregen we weer bezoek van de Jandarma. Ze vroegen me naar : Hava Yildirim. Ikke maar denken : Hava betekent het weer en Yilidrim betekent bliksem. Nog even denken en ik vroeg of hij het weerbericht wou zien op de computer. NEEEEEEEE, niets van dit alles : Hava Yildirim is de naam van een vrouw die hier in de buurt woont ! (heb ik nadien van Jos en Hale gehoord. Nuttig om weten.
Ondertussen is er in en rondom het torentje heel wat veranderd, maar we moeten toch IETS te doen hebben hé. En Selimiye zelf ? De bouwwoede duurt verder. Gelukkig binnenkort weer bouwstop omdat het seizoen begint. Wij kunnen enkel hopen dat het onze tijd nog doet tegenhouden is toch niet meer mogelijk. Het laatste nieuws van Selimiye ??? Ewel, de afvalcontainers werden weggehaald omdat de restauranthouders hun taks niet betaald hebben ! En nu ??? Geen idee op elk van de plaatsen waar een container stond hangt nu een bordje verboden afval te deponeren (maar dan in het Turks). Ik durf zelfs geen foto op de blog zetten van hoe het voorheen was : 2 à 3 containers, overvol en erop en ernaast nog meer vuil en dito zakken. De zwerfkatten overal in en bij om toch iets te vinden om te overleven. Waar het afval NU zal blijven ???? Geen idee, misschien in het volgende dorp ? (dan moet je wel over een auto kunnen beschikken)
Ik kan niet nalaten nog een foto van mijn nieuwste creatie kantklossen hierbij te voegen (op basis van een borduurpatroon uit Oma's ouwe doos)). Ben der maanden aan bezig geweest en ligt nu rond de paal op onze tafel in de woonkamer. Hoe ik dat ooit zal wassen ??? Weet ik nog niet, misschien beter een nieuwe maken tegen die tijd ?
Zo, dit was het dan voor vandaag. Op het ogenblik hebben we (eindelijk) een zacht regentje en we denken dat jullie er binnenkort ook weer zullen naar smachten. Veel groetjes en tot ??? Hilde en Ali Baba
Ik ben Hilde 
Misschien zijn wij de enige Belgen die met een Tata rijden ??? Nee, duidelijk niet het autootje van 1700 Euro dat deze week in de kranten kwam, dat was een mini versie. Wij rijden sinds onze aankomst met een Tata Pick up : heel handig en zelfs bij het slechtste regenweer geraken we de heuvel op dankzij de 4x4. En onze nummerplaat ? 48 staat voor de provincie Mugla en MC staat voor "vreemdeling" - lettelijk misafir of gast. Zo weet elkeen dat wij inwijkelingen zijn. Ja, ons nummer, toegekend in juli 2004 is 560, maar ondertussen zijn zoveel MC platen op de baan, dwz heel veel meer inwijkelingen, zelfs verdubbeld op zo'n korte tijd. Ja, meestal Engelsen; die schijnen massaal hun eiland te verlaten om warmere oorden op te zoeken, en ... hebben ze geen gelijk ???
te doen lijken. Ondertussen maken andere bouwvakkers heel artistieke (???) versieringen rond het zwembad. Laat ons hopen dat ze die ondingen nu ook niet in Turkse fluo kleurtjes gaan schilderen - weer afwachten wat het zal worden.
