emigreren verloopt met ups en downs, maar tot nu toe meer ups dan downs. Moesten we terug voor de keuze staan, doen we het weer
Over mijzelf
Ik ben Hilde
Ik ben een vrouw en woon in Selimiye Koyu/Marmaris - Turkije () en mijn beroep is vroeger boekhouder, maar nu blij te kunnen kiezen wat te doen.
Ik ben geboren op 12/12/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloemen, natuur, handwerk (kantklossen, haken) en alles wat creatief is.
als je ooit droomt om naar het buitenland te gaan wonen : DOE het en laat je droom waarheid worden
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
15-09-2004
Turkije is wel groter dan Selimiye alleen
Misschien eens andere foto's ? NIET uit Selimiye, maar gewoon gesprokkeld op reis door dit onmetelijke land ? Als wij in Belgenland 3 uur lang autorijden zijn we langs elke kant ... het land uit ! Hier is 3 uur niets, dan ben je nog nergens. En hoelang je ook rijdt : de mensen spreken nog altijd dezelfde taal ... en hoe dieper het binnenland in ... hoe gastvrijer. Het landschap is zo gevarieerd dat je gegarandeerd niet in slaap valt onderweg.
Vanuit de luchtballon over het gebied rond Cappadocië
De beelden uit het rijk van Antiochios - een rijk dat slechts 100 jaar bestond en nu kunnen we er nog van genieten, gewoon prachtig, zowel de beelden als de ligging boven in de bergen
Zo'n mooi bouwwerkje .. in staat van verval
Akdemar, aan het meer van Van : prachtige overblijfselen
De berg ... Ararat ... gaat er een rood lichtje branden ? Ja, dààr zou de ark van Noë ergens geparkeerd staan.
De ruïnes van Ani, op de grens Turkije-Armenie
Het Sumela klooster. Als je daar boven bent begrijp je gewoon niet hoe er mensen bestonden die de moed hadden zoiets te bouwen ... zo afgelegen ... zo onherbergzaam. Van beneden uit gezien denk je dat het gewoon een gevel is die tegen de rotsen geplakt werd.
En ja, onze leraars zaten fout, kijk zelf : de Zwarte zee is dus NIET zwart. De Turkse naam is Kara Deniz, wat betekent : donkere zee. De Middellandse zee daarentegen wordt Akdeniz genoemd : de witte zee. Waarschijnlijk door het verschil in klimaat, zon, regen en wolken.
Amasya, een heerlijk stadje. Zodra een autochtoon ziet dat je vreemdeling bent zegt hij : Hosj geldeniz (welkom).
Een glimp van Turkije ... maar er is nog zoveel meer ...
Zondag 9 mei Ongelofelijk : elke morgen als we opstaan, is het panorama er nog : de zee, steeds variërend van tekening naargelang de wind, de zon en de boten, net een bewegend schilderij. Een goede raad van tante Kaat : blijf geloven in je droom ! In Ichtegem hadden we een huis met tuin op een stuk grond van 1000 m2, nu is het enkel 178 m2, en toch voelt het zoveel ruimer aan, net of de wereld aan onze voeten ligt ! Achter het huisje ligt een stuk grond van nonkel SEN die we mogen gebruiken, maar het ontginnen daarvan is iets voor de toekomst.
Kumru Kulesi (vertaling voor wie het nog niet wist : de toren van de Turkse tortel) raakt meer en meer bevolkt. Ons klein zwart katje (Siyah) besliste hier definitief in te trekken en bracht haar 3 kleintjes mee ! Nu hebben we er dus 4. Ze mogen blijven, ze gedragen zich als mini Lion Kingen en maken de buurt onveilig voor slangen en schorpioenen.
Aan de voordeur is een mussennest uitgebroken. Onophoudelijk tsjiet tjiet, en veel weg-en-weergefladder van vader en moeder mus. Daarnet zagen we een grote schildpad in de achtertuin, langzaam genietend van de zon. Dagelijks komt een steenuiltje op de telefoonpaal zitten, hij lijkt de bewoning van de toren interessant te vinden. Misschien was de toren vroeger zijn thuis ? s Nachts hoor je de uilen constant naar elkaar roepen : oe oe, oe oe Je moet hier ook niet verschieten een koe in de achtertuin te vinden of geiten in het bergingske op zoek naar schaduw.
Nu wat plaatselijke roddels. Een oud ventje (nu 102) op de weg tussen Selimiye dorp en ons huisje, zag me jaar na jaar voorbijkomen. Hij verwelkomde me zo hartelijk toen hij hoorde dat ik hier nu woon. Onze Nederlandse buur verhuurt 2 huisjes (www.euronet.nl/users/kaan), maar hun gasten veroorzaken totaal geen lawaai of andere hinder. Het huisje voor het onze (iets lager) schijnt slechts 1 maand per jaar bewoond te worden door Duitsers, maar we zagen hen nog niet. Iets hoger op de heuvel wonen 2 artiesten in een zeer klein vierkant huisje (1 kamer). Ze leven primitief : geen watervoorziening, WC e.d., en ze schijnen het goed te vinden zo. Met de plaatselijke bevolking (meestal vrouwen) maken we vooral kennis als ze met hun koeien of geiten voorbijkomen. We maken dan een praatje in mijn negertjes-turks terwijl ze nieuwsgierig rondkijken naar wat we hier doen.
De tuin vooraan is nu volledig opgekuist : onkruid verbrand, gevecht gevoerd met stenen ipv met mos en gras, gerakeld en 3 bloemen zaaibedden gemaakt. Nu zit ik te wachten om iets groen te zien bovenkomen. Ben nieuwsgierig naar wat het hier goed zal doen. Hier is het niet nodig veel te kopen : grond mag je stelen bij de buren en mest vind je genoeg langs de weg, ik verzamelde er al een hele ketel.
Woensdag zijn we naar Bozburun gereden, onze vleesvoorraad was danig geslonken en hier is geen slagerij. Bozburun ligt op de top van het schiereiland 15 km langs de gewone weg per auto, of 10 km langs de wandelweg. Het wel nog wel èchte slagers : de dieren hangen compleet in de etalage en er wordt gewoon een stuk afgesneden. Gehakt wordt gemaakt terwijl je erbij bent voor mij een vage herinnering uit de kinderjaren.
De elektriciteitsrekening voor de laatste 2 maand stak tussen de teller buiten toen we thuis kwamen van Bozburun : 7.990.000 TL ofte 195 oude Belgische frankskens; Ik heb ook al mijn eerste was gedaan. Na wat zoeken kreeg ik de Turks sprekende machine aan de praat. Het leuke is : gegarandeerd droog binnen het uur, èn gestreken door de wind ! Gezien het hier meestal barbecue weer is, hebben we al dik genoten van lamskoteletjes, kippenvleugeltjes en sis kebab, heerlijk gegrild en vergezeld van een stoofpotje of van rauwe groentjes. Ali Baba doet met plezier alle keukenwerk en ik ben blij ervan af te zijn.
Om dit praatje af te ronden nog een doordenkertje : De mensen hier hebben iets wat Belgen niet hebben zelfs niet als ze op pensioen zijn : TIJD Groetjes, Hilde & Ali Baba
Zondag, 16 mei
Kust der heerlijkheden waar het water levensverhalen weerspiegelt met de tand des tijds knagend aan het land waar blauw blauw is en de zee je niets verbergt Baaien in de Turkse kust tientallen, honderden, duizenden verborgen en geborgen waar ontwaken nog een droom is en dagdromen realiteit (Bruno Flour-1995)
Zo wil ik jullie vandaag een goeie maandagmorgen wensen. Ik hoop dat jullie voelen aan deze poëtische inval hoe het hier werkelijk is (heb ik dus zelf niet gemaakt, maar deel dit gevoel - de naam van de auteur is vermeld)
Onze eerste 14 dagen zijn voorbij. De tijd van onze normale vakantieperiode is afgelopen. Nu wonen we hier ECHT !!!!
Sommigen van jullie vroegen ons hoe we hier de dagen doorbrengen. Geen probleem, de dagen vliegen voorbij, zowel als we iets doen of als we niets doen. Normaal staan we op tussen 6 en 6.30 (s morgens, natuurlijk). Het is zo mooi de zon te zien opgaan boven de bergen. Ali Baba drinkt zijn eerste Nescafétje, en ik check mijn mail. Dan lees ik vluchtig de Belgische krant op Internet, maar gezien er geen spectaculair nieuws is in Belgie ben ik daar rap mee klaar. Ik roep Ali Baba dat zijn krant klaar staat en beneden wacht een vers vruchtensapje op me. Heerlijk. Ondertussen komen de koeien en geitenvrouwtjes voorbij met hun kroost. Ik wandel rond en kijk hoe mijn zaailingen het doen. Ondanks het dagelijks sproeien, komt het ene toch rapper boven dan het andere. De reukerwtjes schijnen het hier danig naar hun zin te hebben. Op zon korte tijd al 5 cm hoog. Deze morgen ontdekte ik tomaten-zaailingen in de grond van de druivelaar. Nu ben ik wel verplicht nieuwe grond te ontginnen om deze te planten Maar, eens de tomaten rijp, zal het werk niet voor niets geweest zijn. Zodra Ali Babas krant uitgelezen is, maakt hij het ontbijt : twee soorten kaas, salami (Turkse), komkommer, tomaat, een eitje (gekookt, geroerd, spiegel, volgens zijn inspiratie), brood, honing en confituur. We eten buiten met uitzicht op het grote zwembad. ZALIG !
Daarna doet elk wat ie wil. Totale vrijheid, maar geen van ons twee verveelt zich. Zoveel mogelijkheden : er is nog werk in de tuin, de muren binnen moeten gevoegd worden, en we hebben pakken boeken meegebracht om te lezen, dagelijks ga ik te voet naar het dorp vers brood halen (dit kan uren duren, naargelang de mensen die ik ontmoet), buiten dit nog prachtige wandelingen te maken en er is nog zoveel te ontdekken Voor we het weten valt de avond. Na een Raki voor ons beiden trekt Ali baba de keuken in en komt er pas uit als hij een prachtig dineetje (buiten) op tafel brengt. Gezien ik de hele dag actief was, val ik aan als een hongerige wolf. Het eten en de wijn erbij smaakt, we kijken hoe de kleur van de zee vervaagt met de bergen en de hemel. Daarna zien we enkel de miljoenen sterren en de lichtjes in het dorp. We snuiven de avondgeuren op en we luisteren naar de nachtelijke geluiden. En DAT was onze dag. We gaan vroeg slapen, en we weten dat het goed was . Ik wil jullie ook nog even iets vertellen over de watervoorziening. OK, hier gaat ook het kraantje open en er komt water uit, maar . het water wordt vanuit de bergen gestuwd naar tanks die bij de huizen staan. Bij ons geen probleem, water op elk moment van de dag. Hogerop wel een probleem, gezien wij eerst bediend worden. Drinkwater halen we recht uit de natuurlijke bron hier vlak beneden. Een heerlijke plaats, gebouwd met stenen uit de Helleense periode (Selimiye heette tijdens de Griekse overheersing Losta). Je kan er de kannen vullen met vers lekker water, de autochtonen doen hier hun was op de oude manier (ik voel me pretentieus met mijn wasmachine.), en een heerlijke oude 4 stammige vijgenboom waakt over dit alles. Kom en zie Warm water is ook geen probleem. Voor 500 zijn hier zonnepanelen geplaatst met staketsel en alles inbegrepen. En het werkt super èn warm. Op de fauna geraken we niet uitgekeken. Een roze met groengestipte paddenfamilie in de tuin, eekhoorntjes vakbij een eeuwenoude plataan, groen-blauwe (ik lieg niet) kraaien, knalgele vogels, distels met mooie gele bloemen, hagedissen en kameleons in alle kleuren, een stekelvarken van 50 CM die door onze tuin loopt en dan spreek ik nog niet over de insecten in alle kleuren en grootten. Flora : de amandelbomen die in Februari in volle bloei stonden, dragen nu al vrucht die in Juli rijp zullen zijn, de vijgen hangen te rijpen rondom, de granaatappelbomen staan nu in bloei en zullen in oktober opengebarsten van de bomen vallen (niemand raapt ze nog op er zijn er teveel), op dit ogenlik zijn de moerbeien (witte en zwarte) rijp : lekker zoet en gerijpt in de zon, ook de mispels, bij ons een lang vergeten vrucht, zijn nu klaar Vandaag hadden we ons eerste Belgische bezoek. Het was leuk te zien hoe ze meegenoten van wat wij doorlopend kunnen genieten Wordt vervolgd .
Zondag 23 mei
Als ik s morgens mijn ogen open is het eerste wat ik zie : het grote houten parasol dak. Dan denk ik steeds : blijft deze droom duren ? Hoe kan het dat dit ècht is ? Deze morgen ben ik uitgeslapen iets na 5 opgestaan. In een stoel aan de voordeur gaan zitten. De ochtend was nog maar aan het dagen. De vogels ontwaakten één voor één, en brachten me hun mooiste lied. Het torenhuisje is met de voorkant naar het Oosten gericht. Het zonnelicht groeit achter de bergen : oranje-geel . Het geeft een prachtig lichtspel op zee. De zee heeft alle mogelijke schakeringen van kleur, tekening en beweging. Een Pt Pt bootje (tweetakt motor) van een visser zet aan. Je kan er niet aan wennen, elk moment een ander kleur, een ander zicht. Tegen zessen rijst de zon boven de berg en zegt me dat het vandaag weer eens zee-weer zal zijn. Mooi, zelfs pijnlijk er alleen van te genieten. En, als je me niet gelooft : kom en zie ...
Zoals ik in vorig verslag reeds schreef : zondag hadden we ons eerste (onverwachte) Belgisch bezoek. Voor wie hen kent : Marc Vantyghem en Moniek.. Na een telefoontje (ons nummer gekregen van de buren in Ichtegem) kwamen ze per taxi in Selimiye aan. Onderweg hadden ze hun ogen uitgekeken op het prachtig stuk natuurgebied de zee de watervallen Orhaniye (waar je zoals in de Bijbel op het water kan wandelen).
We hebben hen opgepikt in het dorpscentrum en hen meegetroond naar restaurant Cinar. Onder twee eeuwenoude plataanbomen hebben we er samen geluncht met zicht op de baai : de heerlijkste gerechten uit de Turkse keuken, en als toemaatje waterpijp gerookt. Daarna hebben ze ons torentje bezocht, niet gelovend dat DIT mogelijk was.
Dagelijks ga ik te voet naar het dorp, wandelafstand 10 min à 1 kwartier, afhangend of je stijgt of daalt. Ik doe er de noodzakelijke boodschappen : brood, fruit & groenten enz. Soms ga ik s morgens vroeg (7 uur). Op dat moment brengen de vrouwen de koeien, geiten en schapen naar boven om te laten grazen in de bergen. Elkeen onderbreekt de conversatie met de dieren om günaydin (goedemorgen) te zeggen : iets dat door de beschaving in sommige delen van Europa niet meer gebeurt. Een zicht op de prijzen van de aankopen : vb. 285 Bef voor 2 broden, een doosje tandenstokers en 5 pakjes sigaretten / 123 Bef voor 2 kg tomaten en 1 kg kersen. Ik heb ook al een rok gekocht : 15.OOO.OOO TL. Ik denk dat ik de duurst geklede vrouw in België zal zijn De nuttigste aankoop echter was mijn kruiwagen : 55.000.000 TL. Soms ga ik midden de dag naar het dorp. Er heerst een gezellige sfeer. Als ik dorstig ben wip ik binnen bij Hale & Jos (onze Nederlandse buren) die er een zeer gezellig cafeetje runnen aan de haven : COSMOS Terwijl ik beneden ben zit Ali Baba aan de voordeur van de toren en speurt de horizon af met zijn verrekijker op zoek naar zijn 40 rovers.. We zijn naar de Muhtar (burgemeester) geweest om ons in te schrijven. Dàt is ook de plaats waar de post toekomt. Geen postbode dus, je moet de brieven zelf afhalen. Smeekbede : schrijf ons aub geen brieven ! Een 2e Belgisch bezoek vonden we dinsdag in de voortuin aan t zonnen toen we thuiskwamen van Bozburun. Griet en Liesbeth (voor wie hen kent). Op vakantie in Bodrum huurden ze een auto om ons een goeiedag te komen zeggen... OF om te checken of mijn droom werkelijkheid geworden was.... Nog meer bezoek : de Jandarma (plaatselijke politie) om onze passen en visa te controleren : heel vriendelijke (knappe) jongens. En ook bezoek gehad van Bedia (mijn vriendin uit Orhaniye) en haar vrienden uit Istanbul. Bahri komt wekelijks langs met vrouw en zoon om iets te brengen, iets op te knappen of gewoon maar om te genieten van deze plaats. Normaal als je midden stad Marmaris woont, waar het altijd heet en zeer druk is. Mustafa kwam enkel maar de eerste dag om de telefoon aan te sluiten. Mehmet zagen we al 2 keer. Eenzaam zien we hier geenszins. Ik maakte ook al kennis met een Amerikaans en een Duits koppel die hier wonen. Op dit ogenblik (in Mei !!!) wordt de oogst geschoren. Zoals jullie wel konden raden : met een sikkel. De lapjes grond zijn te klein en te oneffen om het machinaal te doen. De vrouwen doen het werk en brengen grote bussels mee op hun rug. Deze bussels worden op een verzamelplaats gelegd en opgehaald met een tractor. Op Hemelvaartsdag is er een vers Tangheske geboren : Ebe, zoontje van Karel en kleinzoon van mijn jongste broer. Weer eens dank zij Internet kon ik het kereltje al op foto zien. Gisteren zijn we bloemen gaan kopen : een donkerrode Hibiscus, drie Lantanas (wit, geel en rood), en 108 kleine Portulaca-plantjes. Er kwam niets boven in dat ene zaaibed : de mieren hebben al het zaad meegesleurd naar hun hol. Dan maar ineens de grote middelen ! De grond voor de tomatenplantjes is ontgonnen. Een heel werkje : eerst de grond losgepijoscht en ontsteend.Ali Baba maakte ondertussen anti-geiten-hekjes. Na enkele dagen ontluchten : verse grond toegevoerd. We hebben de grond uitgespit (geen makje) op de plaats waar een pracht van een archeologische steen ligt op nonkels grond, kwestie van 2 vliegen in één klap te slaan. Dan sinds 3 weken geweekte koeienmest opgegoten + as van de onkruidbrandjes (hier mag je nog vuurtje stoken). Deze morgen alles goed dooreen geharkt en vanavond zal ik planten na zonsondergang, zodat de tomatenplantjes morgen fris-man staan. Dit was zowat het grootste nieuws van hier. Dank aan wie een leuke reactie gaf op mijn vorige mailtjes. En dank aan wie ons toch wat nieuws uit Belgie doorgeeft. En, ondanks het feit dat ik beschamend weinig aan België denk, maak ik het voornemen jullie wekelijks te blijven bestoken met mijn verslagjes. Tot volgende zondag Hilde & Ali Baba
Zondag 30 mei Zonet teruggekomen van een prachtwandeling naar de top van de berg, gewapend met GSM (nuttig cadeau van de dochters) en camera. Geklommen lijk een (oude) berggeit en volop genoten van de schitterende zichten, de stilte en de bloemen onderweg.
De tijm staat nu volop in bloei, waarvan de bijen en vlinders profiteren. De vrouwen die de koeien hoeden houden zich bezig met de tijm te plukken om aan de toeristen te verkopen.
3 uur weggeweest. Na nog enkele trainingen ken ik hier de hele omgeving. Vorige zondag ben ik voor de eerste keer een avondje (alleen) uit geweest. Iets gaan drinken bij Jos en Hale. Wel gezellig kroegje, je leert er veel mensen kennen. Gezien het late en donkere uur (middernacht) heeft Hale me een lift naar boven gegeven. s Anderendaags is Hale eens langsgekomen aan het torentje, ze had een welkomst presentje mee : enkele cactussen. Dat was weer werken geblazen : we moesten er een bloembak voor hebben. En, vermits je hier niet naar de winkel om de hoek kan gaan, heeft Ali Baba afgedankte halfronde raampjes omgetoverd tot een bloembak. Ik heb het staketsel dan bezet met recuperatiesteentjes en moet zeggen : het is een echt cactuskasteel geworden.
Deze week hebben we onze eerste negatieve ervaring hier meegemaakt : 2 van onze kleine poesjes werden (om 6 uur s morgens) meegenomen door een oude vrouw. Eddy was juist koffie aan t zetten in de keuken en zag haar door het raam onze voortuin inkomen. We begrijpen het niet : er zijn hier zoveel katten, waarom komt ze die hier wegnemen ? Nu heeft onze Siyah maar één kleintje meer.
Woensdag werden we uitgenodigd op een pick nick in Amazon baai. Een baai als een sprookje (we waren er reeds geweest met de boot in 1994), gelegen in de baai van Gökova en bereikbaar via de Datça weg. Sulhi (neef van Bahri) heeft er zijn vissersboot liggen, dus weten jullie al wat we gegeten hebben. De twee zussen van Sulhi waren er ook bij en Mehmet en Bahri met zijn gezinnetje. Het volledige menu : gebakken vis, gevulde courgettebloemen, groenten salade en vissoep, dit alles overgoten met Raki. Ik heb ook voor t eerst in de zee gezwommen sinds wij hier zijn (NU al meer dan een maand). En een wandeling gaan maken met Güller. Güller is de 21 jarige nicht van Bahri, een heerlijk meisje. Haar naam betekent roos en lach, en zo IS ze ook werkelijk.
Belangrijk nieuws nu : we hebben een spiegel met toebehoren gekocht op t marktje ! Na één maand leven zonder spiegel was ik er dolgelukkig mee. Dankzij de boormachine van Jos kon Ali Baba alles ophangen. Het rare is nu : eigenlijk had ik geen spiegel nodig, want nu ik die heb vergeet ik erin te kijken . Ook een mooi tafelkleed gekocht. Heb ik wel moeten amputeren omdat onze tafel (binnen) rond is en rond een paal gemaakt is, maar het staat wel mooi nu. Fauna : t zal toch nodig zijn een boek over de plaatselijke fauna te zoeken, want er wonen hier heel speciale dieren. We hebben bvb de telefoonvogel. Klinkt echt als een telefoon, gelukkig belt hij maar één keer, zodat we niet direct naar de telefoon lopen. Dan hebben we nog de verkeerslichtbij. Als je hem van dicht observeert heeft hij het ene moment rode en het andere moment groene ogen (grote). Dan hebben we nog de hagedissen in alle kleuren en formaten. Laatst zag ik er zelfs een fluo groene van ongeveer 30 cm. Flora : weer iets speciaals, maar bekend onder alle Middellandse-zee-reizigers : de kappertjesstruik staat nu in bloei. Echt mooie bloemen. Ik heb ook wat bijgeleerd dankzij het bloemenboekje van Jos : de bloemknoppen worden gebruikt om op azijn in te leggen, niet de zaadjes.
De oogst van de tomatenplantjes zal waarschijnlijk nihil zijn (na zoveel werk). Allemaal opgevreten en ik denk dat een nazaat van opa schildpad er voor iets tussenzit. Nu is alle oogst hier geschoren. Kennen jullie de uitdrukking in Belgie : oogst geschoren, winter geboren ? Hier is het : oogst geschoren, zomer geboren. Wel een leuke bedoening, het verwerken van de oogst. Er was een verzamelplaats gemaakt hier vlak voor t huisje beneden zodat we alles zeer goed konden gadeslaan. Er komt een tractor + hakselaar en veel volk. Met een lange riem (20 m) wordt de hakselaar aangedreven vanaf de tractor. De halmen worden erin gegooid (dàt is mannenwerk) en alles wat eruit komt wordt in grote zakken op de rug naar huis gesleept (natuurlijk door de vrouwen).
En het grote nieuws in de omgeving : toen we hier aankwamen was het baantje naar hier in onmogelijk slechte staat. Vrijdag is er een ploeg met bulldozer enz gekomen om het te repareren. Het is nu nog niet klaar, maar we hopen dat ze tot ons huis geraken. De stukken die al klaar zijn, zijn nu (bijna) berijdbaar met een Mercedes SLKaatje. Maar t zal wel weer snel verslechten : de koeien stampen de stenen los, en, zodra er een hevige regenbui komt, stroomt alles weer weg. Verder : de eerste euforie is nog niet voorbij en we vervelen ons geen minuut. Dit was het zowat. Meer nieuws volgende week en geniet van jullie lang weekend. Veel groetjes Hilde & Ali Baba
Zondag 6 juni Goeiemorgen of goeienavond naargelang het tijdstip dat je je post opent. Hier zijn we weer met spannende verhalen uit Selimiye. Eigenlijk is het soms moeilijk sommige zaken uit te leggen voor wie hier nog niet geweest is. Voor die er wel was zal het waarschijnlijk vervelen veel dingen te moeten lezen die ze al lang wisten. Wegens tijdsgebrek zal ik me beperken tot de belangrijkste gebeurtenissen van deze week. Tijdsgebrek omdat Mustafa de laatste dagen komt om klusjes op te knappen. Dit betekent veel opkuiswerk na de klus en samen eten (Mehmet komt dan ook tegen dinner-time). Alle elektriciteitsschakelaars werken nu zoals ze moeten, voorheen was het altijd de vraag : als je op deze knop duwt, waar zien we dan licht ? Nu, ik denk dat de elektriciens onder jullie grijze haren krijgen als ze de Turkse elektriciteitsleidingen checken . Nog iets over dit onderwerp : het is dus zeer normaal hier dat er minimum 1 à 2 uur per dag geen elektriciteit is. Kan op elk uur van de dag gebeuren, maar je weet nooit wanneer. Het went, maar ik bewonder koelkast, wasmachine enz dat die ertegen kunnen (dit was ook de reden waarom ik een laptop verkoos ipv een gewone computer) Mustafa heeft ook de paal onder mijn grote dakparasol ontmanteld. Het hele huisje was onder het stof. Maar het WAS nodig, er zat houtworm in en ik hoorde die s nachts knagen krt krt krt. Nu komt er een nieuwe paal. Zijn derde klus was het installeren van de TV satelliet. Hoewel hij nog niet geklaagd heeft zal Ali Baba blij zijn eindelijk weer eens TV te kunnen kijken. Welke posten we kunnen bereiken weten we morgen. En nu een gruwelverhaal voor de angsthazen onder jullie. Toen Mustafa op een avond (in het donker en te voet) terug ging naar zijn boot hoorde hij een gegrom en een gesis (de spanning is te snijden .) Onze klein zwart poesje was een duel aangegaan met een (giftige) slang van ongeveer 1,50 m ! Gezien ons huisje op een heuvel staat is er een plateau gebouwd om een effen terrein te bekomen. Het slanke lange beest kwam uit de zijmuur, dus denken we dat hij (of zij) daar hun woning hebben. Maar geen probleem, tegen de tijd dat jullie op bezoek komen zullen alle gaten en spleten al dichtgemetseld zijn, zodat (RIP) spijtig maar nodig alle beestjes erin dood zullen zijn. Mustafa heeft zich dan even heldhaftig gedragen als ons katje en heeft de slang doodgemaakt.
Hij was daarna wel even overstuur en vroeg ons hem met de auto thuis te brengen. Het was zijn eerste slang En, ik moet zeggen : voor ons was het ook de eerste keer (na 12 jaar vakantie in Turkije) dat wij er één zagen, maar het was wel de moeite ! Moraal van het verhaal : als we na donker schikken thuis te komen zullen we wel een verstraler meenemen.
Binnenshuis ben ik ook dagelijks enkele uren bezig met de muren te voegen. Gezien ik het resultaat van Turkse arbeiders in vraag stel heb ik Bahri gezegd dat ik het zelf zou doen (tijd zat !). Ik leef natuurlijk doorlopend met schuldgevoelens : het huisje stond hier meer dan 10 jaar open en bloot in weer en wind. Zoveel dieren en diertjes vonden er hun thuis. Nu komen wij aan en ze worden ingemetst (ZIJ woonden hier eerst). De 50 cm dikke muren worden nu dierenkerkhofjes .
Vrijdag waren we weer eens in Marmaris. Niet op vakantie (zoals zoveel toeristen), maar om Turkse Lira op te halen. De enige mogelijkheid om aan geld te geraken is dus 45 km rijden. Geen probleem, dan kan je ook ettelijke miljoenen uit de muur halen. In Selimiye noch in Bozburun is er een bank of geldautomaat beschikbaar. Vermits Marmaris voor ons geen aantrekkelijke plaats is (toeristisch-warm-druk) waren we zo blut dat we zelfs schulden hadden bij Jos en Hale we schoten miljoenen tekort om onze drankjes te betalen.
Gisteren waren we uitgenodigd door Bedia op een feestje voor haar Turkse en buitenlandse vrienden . Echt een succes ! De locatie, de mensen, het contact, de muziek, de sfeer, het vrijheidsgevoel, het spontane in elkeen : HEERLIJK !!! We hebben weer een hoop vrienden bij nu.
En, daar hebben 5 minuten regen gehad : de eerste droppen sinds we aankwamen.
Voor de rest : tot volgende week Groetjes Hilde & Ali Baba
Zondag 13 juni Vandaag bolletjeskermis in Belgie (dixit mijn vader) of in deftige termen : verkiezingen. Gelukkig hebben onze buren in Ichtegem de zware taak op zich genomen ONZE stem uit te brengen zodat we toch onze vaderlandse plicht kunnen vervullen. Hiervoor onze dank.
Deze week zijn er geen sensationele gebeurtenissen geweest afgezien van de terugkomst van één van de poesjes half zo klein en half zo dik als t zusje dat hier bleef. Meer hierover vinden jullie in de brief van Ali Baba aan de dochters die ik hierbij voeg. Zo horen jullie ook eens zijn stem.
Tuinnieuws : de druivelaar groeit dat het een lust is, de bananenbomen ook, hoewel ik denk dat we nog een jaar zullen moeten wachten vooraleer we er de vruchten van kunnen plukken. De bougainvilles verstoppen meer en meer de zonnepanelen, 10 van de 20 tomatenplantjes hebben de schildpad overleefd, misschien eten we toch nog tomaten uit eigen tuin. De gekochte planten en plantjes doen het goed. Van de zaailingen : zinnia, petunia, leeuwenbekjes en iets waarvan ik de naam vergeten ben, verwacht ik deze week de eerste bloemetjes. Tenminste als de roofdieren eraf blijven. Gisteren stond er een complete koe aan te grazen .. gelukkig had Ali Baba het net op tijd gezien. We hebben nu toch wel besloten een omheining te zetten, anders kunnen wij niet samen het huis uit, er moet altijd iemand koeienwachter of geitenhoeder zijn. En natuurlijk moet er elke avond gesproeid worden : geen water, geen bloemen. De grond hier is tegen de avond hard en opengebarsten, maar na wat water is het zacht en smeuïg, net klei. Fauna : om Allah een beetje te helpen leggen we oud brood op het muurtje vooraan. Eerst kwamen enkel de Kumrus (turkse tortelduiven) eten, nu ook mussen en veel gaaien (gelijkend op Vlaamse gaaien). Mooi om zien : soms zitten ze ruzie te maken om een stukje brood dat de pluimen in t rond vliegen. We vonden ook eitjes in het cement zand : wit, iets kleiner dan een duivenei. We hebben ze netjes teruggelegd en het plekje afgebakend. We weten nog niet of het schildpad of hagedisseneieren zijn. (wie hier meer van weet : inlichtingen welkom) We geraken ondertussen meer en meer geïnstalleerd. De TV satelliet is aangesloten en we hebben de keuze van 170 kanalen. Ali Baba kan nu zappen in alle talen ! Gelukkig staat dat lelijk ding achter het huisje en, net zoals in Belgie : nu weten de mensen dat hier vreemdelingen wonen De schilderijtjes die tante Claudine (www.welcome.to/claudine.depauw) in 1981 van onze dochters maakte hebben we (zonder kader) onbeschadigd naar hier gebracht. Nieuwe kaders laten maken en nu hangen ze in de woonkamer.
We zijn al heel goed aangepast aan onze nieuwe levensstijl. We hebben zeker geen spijt dat we deze beslissing genomen hebben, en wat meer is, we danken de Universal Gods om het geschenk van elke dag (en om het feit dat ik geen belastingsaangiften meer moet invullen - zelfs die van onszelf niet). Groetjes allemaal Hilde & Ali Baba
Liefste dochters, ( blonde lok en zwarte krullen ) Moeder vroeg me een bewijsje op te maken dat ik nog in leven ben en niet ingemetst, dus hier een briefje van den Ouwe. Je zult al wel begrepen hebben, door de opgewekte verhalen van de gebruinde Cavidan, dat we ons hier goed voelen, boven op onze toren met grote tuin en immens zwembad. Er is hier maar één iets te kort en dat zijn jullie. Gelukkig is er nog de moderne communicatie , zodat we nog in touch kunnen blijven. Mama was deze week aan het huppellen als een jong veulen toen één van de gestolen poesjes na 14 dagen vanzelf terugkwam. Ze heeft dat beestje bijna doodgeknuffeld , en het had het nog graag ook.
De katten mogen hier bijna alles van ma (de princiepen van België zijn ook ginder gebleven) Ze controleren ma in alles wat ze doet: als ma in de tuin is helpen ze steentjes verleggen, bloempjes planten - hier is ma niet akkoord), cement maken, in huis de voegen opstoppen, naaien, enz. In de keuken moet ik opletten waar ik mijn voeten zet, ze staan of zitten er soms met drie, maar ze zagen niet voor eten. (niet te veel) Er zit er wel eentje bij die denkt dat mijn been een klimpaal is, en om omhoog te geraken heeft ze haar nageltjes nodig. (Zonder commentaar) Normaal slapen ze buiten, maar sinds een tijdje vind je overal wel een kat : in de stoelen, op bed, op de bank. Wij zullen stoelen moeten bij kopen om zelf te zitten. Siyah heeft dezelfde manieren als Pluisje vroeger, als je opstaat van je stoel gaat zij er in liggen en bekijkt je met haar twee oogjes van ..Tegenwoordig als ik ga slapen kan ik wel eentje in mijn bed vinden en soms meer. Deze nacht lagen ze er alle drie , ik moet me dwars leggen in mijn bed en Felix kroop heel dicht tegen mij aan en moest gestreeld worden. Nog goed dat mijn bed extra extra large is, zoals alles bij mij. Ma komt niet in de keuken, behalve om drank uit de koelkast te nemen (gelukkig is het een grote) en voor de was. (niet de afwas, die is ook voor mij) Ik laat mijn fantasie de vrije loop en kook zo verschillend mogelijk met wat ik in huis heb of kan vinden als we samen inkopen doen. Het is wel leuk maar verschrikkelijk warm s avonds, daar de zon recht binnen schijnt, ik ga er iets moeten aan doen, maar dat komt wel want aan de ramen moet ook nog gewerkt worden op het ogenblik kunnen ze niet fatsoenlijk open. Dus maar zweten, en hopen dat ik dan een beetje wegsmelt . Moeder is weer aan het voegen, nu boven, daarom ben ik naar beneden gevlogen met de laptop en zit ik hier te schrijven met het zicht door de deur en in gezelschap van Felix (die ligt naast mij). En omdat ik het beu ben en al veel meer geschreven heb dan ik gewoon ben, ga ik de laptop sluiten , een pint donker bier gaan open doen en een pijpje opsteken. Ik hoop dat ik jullie heb overtuigd dat ik niet mee in de voegen zit en nog leef, waar volgens sommige wordt aan getwijfeld. Dikke zoenen van iedereen aan iedereen en tot binnenkort.
ALI BABA Heb nog altijd geen veertig rovers gevonden !
Zondag 20 juni
Hallo allemaal ! Eigenlijk heb ik mezelf iets aangetrokken met mijn wekelijkse verslagen. Ik kan er niet meer onderuit : jullie schijnen nieuws te verwachten. Deze keer stuur ik jullie een stukje wolkenloze heldere blauwe hemel, een stukje zee : blauw / turkoois en veel warme zonnestralen.
Vorige zondag nodigden de Sen-broertjes ons uit voor een trip met hun boot op maandag. Probleem voor ons : de omheining was niet klaar. Geen probleem voor hen : ze gingen beneden in de zagerij hout halen (op Zondag !), sleurden de lange planken naar boven (onze pick-up Tata car is in de garage voor reparatie) en plaatsten terstond de schutting. Het geeft zon warm gevoel dat ze zoveel voor ons overhebben. Met een gerust hart konden we maandag dus vertrekken naar Dislice eiland met de magische gulet (Turkse houten boot) MIZANA. Güller, Fatma, Sedev nur en Erdal waren er ook bij het was een heerlijke dag. Ik kan het niet laten jullie enkele fotos te sturen, maar het èchte kan je enkel hier ervaren. Het kristalheldere water om in te zwemmen, de krijsende meeuwen op de toppen van de rotsen, het eeuwige geklots van het water enz
s Middags lekkere lunch : de visvangst was zero, vlees was niet in voorraad, dan maar het gerecht MENEMEN. Opletten als je in Turkije komt : dit is GEEN meeneemgerecht, maar een stoofpotje van groenten met omelet. Daarna luie siësta op dek. De avond kwam te vroeg en we voeren huiswaarts om nog een super lekkere Pide te eten in Falcon restaurant, gevolgd door een Raki bij Jos in Cosmos onder de grote moerbeibomen. Half juli : de krekels beginnen te tsjirpen de vogels worden overstemd en dit duurt nog heel de zomer. Ik vraag me steeds af hoe er uit zon klein beestje zoveel lawaai kan komen. Ze tsjirpen van s morgens vroeg tot zonsondergang en stoppen enkel als je in hun buurt komt. Net voor ons huisje verzamelt een vrouw oregano. Eens gedroogd gaat ze erop af met een grote stok en klopt er uren op tot de stengels van de rest verwijderd zijn. Dan stopt ze de fijne oregano in grote zakken en verdwijnt ermee. Ik vraag me dan af : er moet toch een simpeler manier bestaan hiervoor, maar zij blijven werken volgens de tradities. We kregen al verschillende mensen aan de deur om te vragen of het huisje te koop is ! We zijn dan heel vriendelijk, geven ze een drankje en zeggen samen NEEN. Zolang we kunnen blijven we hier, en voor Bahri schijnt het geen slechte investering geweest te zijn ! De wet hier is veranderd, nu kunnen vreemdelingen hier nu wel een eigendom kopen. Gevolg : de prijzen gaan de hoogte in, wat ik erg vind voor de Turken zelf. Vrijdag weer eens naar Marmaris. Het was gelukkig een mindere dag qua weer en het was doenbaar om een beetje te shoppen. Maar de èchte reden waarom we erheen moesten deze keer was : bank probleem. Toen we hier aankwamen hadden we rekeningen geopend, Internet banking en betaalkaarten aangevraagd. Na 50 dagen : nog geen toegang tot Internet, en nog geen betaalkaarten. Bij navraag schenen alle ingevulde formulieren verloren te zijn (heb ik dus wel 2 uur aan gewerkt !) Ik heb dan simpelweg mijn geld teruggevraagd (het werd met tegenzin uitbetaald) en ben naar een andere bank gestapt. Internet banking is al OK, betaalkaart zou normaal binnen 2 weken aankomen OEF ! Nu kan ik eindelijk onze eigen rekeningen zelf betalen, anders moest ik het steeds aan Bahri vragen. Gisteren lag een miljoenen jacht van een langdurig werkloze midden de baai. Afgeschermde donkere ruiten geen vlag : wie mag dat zijn ? We zagen het al zo dikwijls : ze sturen een livrei-ertje met de speedboot naar land om er tomaten en patatten te kopen maar blijven zelf in quarantaine op hun boot. Eerlijk gezegd : wij zitten hier in het zicht van iedereen boven op onze heuvel, maar wij zijn VRIJ ! Ondanks het feit dat het aantal nullen op onze bankrekening niet zo groot is, genieten wij van pure rijkdom. Volgende week zal druk worden : AN (onze oudste dochter) komt woensdag aan om hier 2 weken te blijven. t Zal heerlijk zijn haar terug te zien na bijna 2 maand ! Sid & Lindsey (vrienden van onze Lieve) komen vandaag aan in Marmaris en zullen deze week ook 3 dagen naar hier komen. Dit was het zowat. Ik hoop dat het met elkeen van jullie goed gaat, en, als je het niet meer ziet zitten ginder : schrijf je dan in voor een Turkije-therapie . Groetjes Hilde & Ali Baba
Zondag 27 juni Op 21 juni begon de ZOMER ! Volgend versje heb ik die dag uit de dagkalender de druivelaar geplukt
Ik heb gedroomd van een eiland onbewoond valiezen gaan niet mee alleen de zon de zee droom je mee ? of heeft het grijze daglicht je ook al overmand ? (Marc Vens)
Oef, ik ben wat laat beginnen schrijven deze keer : we hadden bezoek van de veearts, een vriend van Mustafa. We hadden een probleem : de mamakat is een meisje (natuurlijk) en was alweer zwanger, maar de twee kleintjes zijn ook meisjes. Dit kon een kat-astrofe (wie kent er de etymologie van dat woord ?) veroorzaken : een kat hier heeft 3 à 4 nesten per jaar en de kleintjes zijn geslachtsrijp rond 6 maand. Reken maar eens hoeveel katten we volgend jaar deze tijd zouden hebben (ik ben te lui het zelf te doen). De grote middelen werden ingezet : veearts aan huis om 3 katten te steriliseren. Hij had zijn mobiel operatietafeltje mee en heeft alles ter plaatse gedaan. Nu zijn de poesjes aan t ontwaken en lopen rond alsof ze enkele glazen Raki teveel ophebben. Woensdag haalden we An op in Dalaman. Het vliegtuig was te vroeg aangekomen, maar wij waren er ook te vroeg. Het was een heerlijk weerzien. In Marmaris hebben we dan Sid en Linds opgepikt. Druk in t huisje : 3 gasten ! Ze vonden het torentje plus uitzicht ZALIG en voelden zich onmiddellijk thuis.
We hebben enkele uitstapjes gemaakt. De eerste dag naar de top van het schiereiland : Bozburun, en daarna naar enkele afgelegen dorpjes : Sögüt, Taslica en Bayir. Dààr voel je je pas aan het eind van de wereld. Je krijgt er het gevoel dat de tijd heeft stilgestaan. De ezels en koeien lopen er rustig door de straten (ze hebben voorrang op de autos) en proberen iets te pikken op de groentemarkt (wat hen meestal niet lukt). We hebben heerlijke tijm en eucalyptus honing gekocht voor een zacht prijsje. Maar, zon dorpjes ontvolken meer en meer : er is geen werkgelegenheid en de jeugd trekt naar de stad, zo zie je meestal oudere mannen die gezellig zitten keuvelen op straat of in t café. Vrouwen zijn niet te zien, die zitten bij de haard (hopelijk brandt deze niet want daarvoor is het te warm) en weven wollen doeken om op de markt te verkopen. De tweede dag gingen we richting Selale vertaling : watervallen. Het water komt uit de bergen een schept een heerlijk verfrissend natuurgebied. Spijtig genoeg bezoeken nu veel toeristensafaris de watervallen en is er weer het probleem : vervuiling en lawaaihinder. Hoe is het mogelijk zon mooie meditatieplaatsen te verstoren met gebral, gegil enzomeer ,
Daarna gingen we naar de tapijtcoöperatieve : we werden in perfect Nederlands rondgegidst. We zagen hoe de zijde van de coconnetjes werd gesponnen en hoe de tapijten geweven worden (Turkse dubbele knoop). Daarna in de showroom met uitstalling van alle types tapijt (in de hoop dat iemand er één koopt). Wel leerzaam, maar deze keer geen directe interesse. Verder naar Orhaniye : ook zeer toeristisch geworden de laatste jaren, maar het geeft toch een heerlijk gevoel midden de zee op het water te kunnen lopen. Spijtig genoeg hadden we geen wit kleed bij, anders zou Sid een èchte Christus geleken hebben met zijn lang haar. De avonden waren gezellig veel gebabbel en gelach maar laat er is altijd iemand die nog niet uitgepraat is, de morgens echter waren ook laat en we ontbeten pas om 10 uur. Gisteren hebben we Sid en Linds gedropt aan hun hotel in Marmaris na eerst een bezoekje gebracht te hebben aan MIZANA. Ze waren super enthousiast over de boot en plannen al een tripje met enkele vrienden voor volgend jaar. Nu is het leven weer normaler geworden, alleen An is er nog (gelukkig). Volgende week zullen we wel nog enkele tripjes maken en gaan zwemmen en lekker niets doen. Voor de rest : nog even geduld, ik heb honger en Ali Baba is lekkere geiten spiesjes aan t klaarmaken .
Tot volgende week Hilde & Ali Baba
Merhaba dochter,
Hoe gaat het ginder in het vlakke land ? Volgens de berichten is het met het weer van pompen of verzuipen, in Eernegem ook? Hier heerlijk warm weer met soms wat wolken en soms een kleine storm, maar niet koud. De bedoeling was naar jou en An te schrijven, maar die is ondertussen al veilig toegekomen. Te lang gewacht, dus nu naar blond lokje dan maar. Verder nieuws in verslag van ma of een volgende keer. Nu mijn verslag tussen en naast de regels. Zoals reeds gezegd is het hier een lekker weertje, (sorry invloed van de buur) , veel zon , frisse afkoeling van een windje, soms wat bewolking om ons een keertje aan ons landje te doen denken. De wind is soms wel een beetje hevig ; laatst ging mijn tas koffie letterlijk gaan vliegen en lagen de stoel en tafel in het veld bij de buren. Ook dat klokkenspel van moeder werkt soms op de zenuwen en wordt dan binnen het zwijgen opgelegd. De wespen zijn ook komen opdagen: s morgens twee à drie voor het ontbijt, s avonds is de ganse familie uitgenodigd om mee te eten. En zij weten beter dan wij wanneer het etenstijd is. Het zijn vleeseters, ze snijden brokjes uit en nemen ze mee, zeggen zelfs geen dank je. Maar we leggen wat lekkers een beetje verder, en dan hebben we er niet te veel hinder van. Tot maandag heeft moeder met de moed der wanhoop verder gevoegd aan de eerste verdieping en ze was niet te stoppen, het moest af voor An kwam. Ze was gekraakt, de ganse dag tot zeven uur s avonds en niet willen stoppen. Maar cement maken en stenen in de voegen steken, we hebben er toch genoeg en de voegen zijn soms zeer diep. Maar ze is ermee klaar gekomen en is ze tevreden. Ze zal nu stoppen tot na jouw bezoek. Hopelijk ! Zoals je zal gelezen hebben in het verslag, hebben we een boottocht gemaakt naar haar eiland. Ze wou eerst niet mee. De geiten en de koeien zouden haar planten en bloemen kunnen opeten! De Sen brothers waren hier alle drie en zijn onmiddellijk in gang geschoten. Mustafa begon een muurtje te metsen, de andere kwamen aangesleurd met stapels planken die ze ergens hadden scheef geslagen en tegen de avond stond de schutting, langs beide zijden van de tuin. Enkel het poortje moet nog geplaatst worden. Ik heb nog afgedankte ramen gevonden, waarvan ik de gaten heb verkleind en die ik dan zal plaatsen als ik het nodige materiaal heb gevonden. Ik kan hier niet naar de GB gaan, dus moet ik zoeken. Maar de voorlopige oplossing is en kruiwagen in het gat en een trapladder van Jos er boven op. (Dank je Jos) Je ziet : voor de turken problem yok, ma kon mee naar het eiland van de heks, ik vind dat dit eiland lijkt op het gebrokkeld gebit van een oude heks! Een gezellige dag, ik heb er voor het eerst gezwommen sinds ik in Turkije ben. Ma is ook ernstig aan het overwegen om een nieuw beroep bij te leren (ze heeft er al zoveel uitgeoefend) namelijk van slachter van koeien en geiten. Hoe zou ze daar bij komen ? Vrijdag zijn we naar Marmaris gegaan. Bahri s familie is de avond ervoor bij ons blijven eten, en ook Guler (zij heeft nog mijn afwas gedaan, lief kind). Zij zijn dan ook met ons terug gereden, ze waren stipt op tijd om te vertrekken s morgens. We wilden vroeg vertrekken om op tijd terug te zijn, vergeet het maar, het was weer zes uur. Eerst naar de bank. Die wisten van de problemen maar hadden niets gedaan en gingen ons nog eens een paar uurtjes bezig houden. Resultaat was dat moeder in een Turkse koleire is geschoten (kan je je voorstellen, een Vlaamse is al zo erg) en de boeken sloot en alles opvroeg . zijn dan naar een andere bank gegaan en de dag erna had ze al verbinding met internet. Daarna naar komputerwinkel en dit was vlug opgelost. En dank,wonder oh wonder! De winkels afgelopen (ma haat winkelen) en ergens gegeten. Dan onze inkopen gedaan in een grootwarenhuis (een soort makro) voor de drank en naar huis. Die dag heeft het in de voormiddag geregend, ja dat gebeurt hier soms ook, of wat dacht je! (moet niet altijd naar moeder luisteren die zegt dat het altijd mooi weer is). Ik stop nu, tot een volgende keer . ALI BABA - Nog altijd geen rovers.
Zondag 4 Juli An gaf me vrijdagavond de nodige inspiratie voor de aanhef van deze nieuwsbrief toen we samen naar de opkomende volle maan keken. Ze voelde de omgeving aan zoals in het liedje van Dana Winner. Voor wie het niet kent : hier enkele flarden : Ik zit op het dak van de wereld en ik kijk naar beneden er is niets of niemand die mij nog raken kan . Alles wat ik droomde is gebeurd en t is net of alles zich erom verheugt elke bloem, ieder blad lijkt zo glanzend en glad en de toekomst heeft een nieuwe roze kleur
Voor ons : de tweede volle maan sinds onze aankomst. Schitterend ! Hoewel het nacht is wordt ons grote zwembad toch verlicht en we kunnen de lijnen van de bergen nog zien. Hier spreken we niet meer over een 5 sterren hotel, maar over een miljoen sterren hotel MET maan. (vindt dàt maar eens in de brochurkes !) De vorige week verliep rustig ons An is geen onrustig type. We genoten enkele keren van het zwemmen in het warme diepblauwe zeewater en maakten enkele uitstapjes. Datça, het langste schiereiland vanaf Marmaris rustig gelegen en de weg erheen is zo mooi : je rijdt over de bergkam en je kunt regelmatig de zee aan beide kanten zien. Wel opletten geblazen voor de chauffeur : éénmaal te laat remmen betekent ook TE LAAT ! In Datça hebben we Stella opgezocht : we kochten er ooit een Kilim voor Lieve en sindsdien hebben we goede contacten. Deze keer hebben we 2 kussens gekocht voor de bovenste verdieping omdat we daar een zithoekje willen maken voor de regendagen (soms denk je dat die hier nooit komen, maar toch ) An is er ook naar de kapper geweest, en, geloof het of niet, die heeft het klaargespeeld om haar krullen 2 dagen lang te doen verdwijnen !
Vrijdag gingen we Bedia en haar dierenparadijs opzoeken in Keçi Bükü (=geitenbaai) . Ze woont er in een mooi huis met grote tuin en verzorgt er ettelijke gehandicapte honden, katten en zelfs een eendje met gebroken poot. Toen ik op een avond iets ging brengen naar Güller, was ze niet thuis. Een oud vrouwtje (Güllers oma nooit eerder ontmoet) zat er op de stoep te spinnen zoals veel Turkse vrouwen dit doen : een pluk wol en een klosje om het op te draaien. Na wat gepraat liet ze het mij ook eens proberen, en, ik bakte er natuurlijk niets van veel te onregelmatige draad maar t was wel leuk te zien hoe vlot zij het deed. En, als ik hier ooit oud mocht worden leer ik het misschien toch nog. Fauna & flora : sinds vorige week worden we geteisterd door een zwerm wespen. Zelfs al voor we beginnen eten komen ze eraan. Ali Baba heeft het nog eens klaargespeeld om een steek te krijgen, maar gelukkig zonder ernstige gevolgen. Ik heb de beet onmiddellijk leeggepompt met Aspevenin, en het schijnt te werken. Het rare hier is : ze eten alleen vlees. Bij ons in West Vlaanderen wordt een wesp fruitenier genoemd, omdat ze vooral fruit (en confituur) lusten. Een ter plaatse geschoolde gaf me hiervoor volgende uitleg : zodra de wespen in een beschaafde streek terecht komen worden het vegetariërs. Iemand suggesties voor een andere uitleg ? Gezien het warme weer, zijn de meeste bloemen reeds in dorre slapende toestand. Nu bloeien vooral nog de oleanders en de kuisheidstruik (wilde vorm van vlinderboom). Ook maakten we kennis met een nieuwe bedreiging voor onze aanplantingen : van gisterenmorgen tot deze middag geen water. Het geeft een ellendig gevoel, maar dan begin je te denken : voor ons is het een luxeprobleem : wàt als je zelfs je kinderen geen vers water kan geven . Soms heb ik ook een heel klein beetje schuldgevoel als ik het weerbericht in Belgie zie. Kon ik maar een beetje zonne-energie doormailen. Misschien lukt dit binnen enkele jaren. En ook heb ik een beetje schuldgevoel als ik denk aan de mensen die nu in ons vroegere kantoor werken. Ik hoop dat ze het me niet te kwalijk nemen dat ik me hier zo goed voel en dat ik dat ook niet kan stilhouden. Maar het is hier nu eenmaal zo mooi en zo aangenaam wonen : wie hier komt wil niet meer weg. An blijft nog tot Woensdag. Volgende zondag komt ons grote geweld aan : de jongste : Lieve. Ik wil ook nog even sorry zeggen omdat ik niet iedereen persoonlijk antwoord. Ik zie het nog steeds niet zitten om te lang achter mijn computer te zitten. Moet nu eerst nog de bloemen water geven tot volgende week Hartelijke groetjes voor jullie allen Hilde & Ali Baba
Zondag 11 Juli Hallo allemaal ! Treur niet om de natte dagen, hier zijn we ook nat van het zweet, en , je moet echt niet werken om dat te produceren, het komt zelfs uit je als je stil zit. Deze week een hittegolf, eventjes over de 40 graden. Dit betekent lui zijn en genieten van de frisse avonden. Hoe dikwijls zeggen we niet : dit is een dag om nooit meer te vergeten. Niet dat ik jullie jaloers wil maken maar hier is elke dag, van zonsopgang tot na zonsondergang, een dag om nooit meer te vergeten. (wie weet zal ons geheugen op die manier snel opgebruikt zijn misschien een chip bijplaatsen ?) De natuur verrast ons dagelijks met iets nieuws : een bloem, een vrucht, een geur, een dier enz.. Over de geuren heb ik waarschijnlijk nog niets gezegd. Ik kan het enkel omschrijven als een prachtig gemengd boeket van zee, pijnbomen, kruiden (oregano, tijm, salie), koeienmest, onkruidbrandjes en de buitenovens die brood bakken en stoofpotjes garen. Vermits we meestal buiten leven beleven we hier werkelijk de natuur, geen vensters geen deuren - we maken er deel van uit, elke dag meer. Deze morgen zag ik dat de bolsters van de amandelnoten begonnen open te barsten. Er staan hier zoveel amandelbomen weet ook niet van wie ze zijn. Heb toch reeds een potje verzameld : lekker vers. We hadden een afscheidsdineetje met An in Cinar. Smaakvolle meze en grillades onder de 3000 jaar oude plataan. Het dessert (fruit met vuurwerk) en de koffie werden geserveerd op het dakterras. Dit is nu ingericht met luie kussens en lage tafeltjes (sofas). Eens je maag tevreden ga je doorzakken en kijk je naar de sterrenhemel, je geniet van de rust en de stilte en de spijsvertering komt op gang. Niemand praat nog, je versmelt met het Alles.
Woensdag brachten we An naar het vliegveld. Weer eens 2 x 2 ½ uur rijden. Doen we wel niet voor iedereen, anders kunnen we beter een shuttle dienst beginnen. Vannacht moeten we trouwens nog eens het traject afleggen, ditmaal voor Lieve. Ondertussen had ik contacten met de diensten van Thomas Cook. Deze willen wel flight only passagiers meenemen in hun bus zo ze op voorhand de namen kennen. Eens in Marmaris aangekomen, kunnen we jullie wel ophalen. Wat nieuws, maar ik zal het kort houden. De eerst gekochte Tata Car was geen echt succes. Trouwens we hebben er weinig mee gereden : de Sennekes hadden hem meestal nodig om materiaal over te brengen naar de boot of naar ons huisje. Ondertussen beschikten wij over Bahris gloednieuwe Fiat Pallio. Deze week hebben we dan beslist een nieuwe uitgave Tata Car te kopen. Bahri heeft de aankoop en de paperassen op 2 dagen geregeld. Nu staat hij te glimmen in de achtertuin.
Meer nieuws nog : ik liet me verleiden om deel te nemen aan een groepstoer naar Oost Turkije en de Zwarte Zee. 4 Nederlanders, 2 Amerikanen en 1 Belg (ik dus). De groep wordt gegidst door Erica, de gewezen vriendin van Marco (enkele jaren geleden gestorven in een vliegtuigcrash) Wie meer info wenst : http://www.ericatours.com/. Zodoende zal ik uithuizig zijn vanaf 6 augustus : 3 weken. Ali Baba doet home en cat-sitting, maar zal het waarschijnlijk niet zien zitten jullie lastig te vallen met berichtjes. Geen paniek als jullie deze periode geen nieuws van hieruit ontvangen (misschien wel eventjes een opluchting). Nadien bestook ik jullie wel met een nieuwsbrief vol opwindende nieuwe verhalen en ervaringen. Deze gekke inval van mij verstoort evenwel ons project om eind augustus naar Belgie te komen. Dit zal dus ten vroegste begin September worden. Zodra ik terugkom van het grote avontuur probeer ik een vliegtuig te boeken. De enige reden waarom we naar Belgie komen is : jullie allen terug te zien. Voor de rest : ik denk dat ons kleine landje vol huizen, straten, hagen en afsluitingen beklemmend zal aanvoelen. We zijn nu zo gewoon aan deze weidse omgeving en aan het gebrek aan files, drukte en stress. Het wordt een lange dag vandaag : Lieve komt pas om middernacht aan. Voorziene thuiskomst is rond 3 AM. Ben benieuwd om haar gezicht te zien als ze ons huisje binnenkomt. Ze heeft het enkel maar gezien in 1996 toen het nog in ruwbouw stond. Er is zoveel veranderd sindsdien. Meer nieuws volgende week. Ik probeer ondertussen een beetje zon jullie richting uit te sturen. Veel groeten Hilde & Ali Baba
Zondag 18 Juli Merhaba jullie allen ! (eerste les Turks voor jullie) Ben zonet Lieve gaan halen in Orhaniye. Ze is een dagje alleen op stap geweest met de dolmus (openbaar vervoer : minibusje) Ze wou Mizana, Mustafa en Mehmet zien, maar had geen dolmus om terug te komen, dus maar moeder bellen. Telkens als ik van hier naar Orhaniye rijd of omgekeerd - bewonder ik de bergen. Zo mooi, zo majestueus. Dan geloof je wel dat hier nog wolven, everzwijnen, bruine beren enz rondlopen. We hebben hier dus ALLES : zee, bergen, zandstrand, panoramas uit een boekje (maar in t echt dan). We kunnen zeker niet méér verlangen. Het is allemaal zo volmaakt. Hier te kunnen leven is een zegen. Hoe lang het zal duren is een onbekende uit de toekomst. Lieve kwam vorige zondag aan. Stipt op tijd in Dalaman en, conform met onze schatting om 3 uur AM thuis. Ik vind het nog steeds akelig om s nachts door de bergen te rijden. Er zijn zoveel bochten, en je mag er geen één missen . Maar, we zijn veilig en wel aangekomen. Nog net op tijd een benzinepomp gevonden, want de nieuwe Tata verbruikt blijkbaar meer dan de vorige. Moet zeker geen lol zijn om midden de nacht in de bergen zonder brandstof te vallen. Nu, in geval van nood kunnen we nog steeds achteraan in de bak slapen. We hadden een drukke week. Zoals ik in mijn vorig bericht schreef : Lieve is niet zon rustig type. Ze vindt het huisje prachtig, de auto ferm, het panorama ongelofelijk, maar saai om lang te blijven. Ze wil actie (wij niet). Dus gaat ze zeer regelmatig naar beneden om te zwemmen, iets te drinken en te babbelen bij Jos en Hale (dankewel voor de opvang !)
We maakten reeds de klassieke uitstapjes : Bozburun, de watervallen (deze keer zijn we verder de berg opgegaan als nooit voorheen), Marmaris (nu ook voor haar een verschrikking), Bayir (waar we volgens de richtlijnen rond de oude plataan gelopen hebben). In Orhaniye zijn we opgeklommen tot Keçibükü, een gehucht dat geen toerist vindt zonder aanwijzingen. Eerst bezochten we Bedia en daarna zijn we de berg ingetrokken (te voet natuurlijk). De wandeling was heerlijk, maar eigenlijk waren we op zoek naar Jenny, the cat women. We vonden de ingang niet tot een auto stopte en vroeg waar ze te vinden was. Uiteindelijk vonden we samen een weg ernaartoe. Ongelofelijk wat we toen zagen : Jenny (een Schotse) is ooit begonnen straatkatten te bemoederen en nu heeft ze er méér dan 300 (plus enkele honden). De 3 mannetjes die ook op zoek waren naar haar waren TV journalisten. Jenny liet zich interviewen, maar met weinig hoop op steun. Ongelofelijk wat die vrouw reeds gedaan heeft voor de katten. Sommigen onder jullie denken : wat zinloos, maar kattenliefhebbers zullen haar werk zeker op prijs stellen. Wie meer info wil of wil steunen : http://www.marmarisinfo.com/kitycat. Ongelofelijk, maar waar : ik heb reeds 2 maal confituur gemaakt : pruimenconfituur (we konden de pruimen niet baas) en abrikozenconfituur (zeer goedkope rijpe vruchten op de markt). De confituur die je hier in de winkel koopt is mierenzoet en je smaakt de vrucht nog nauwelijks. Die van mij nu is ietsje zuurder, maar de smaak van de vrucht is zuiver en heerlijk. Ik vind het nog steeds zeer speciaal om water te tappen aan de bron. Meestal zijn er nog enkele vrouwen en dan volgt een kleine conversatie. De vrouwen zijn als volgt gekleed : kleedje poefbroek en een schortje erboven. Dat schortje wordt omhoog opgedraaid en vastgeknoopt. Daarin dragen ze van alles mee. Soms tientallen liter water. Ongelofelijk wat daar allemaal ingaat. En dan lachen ze met mij ik vul mijn 19 literfles maar voor de helft, maar meer kan ik echt niet naar boven brengen liever eens meer lopen . De amandelpluk is begonnen : de familie komt samen, legt een plastiek onder de boom en klopt met een stok de amandelnoten uit de boom. Je hoort alom geklop, gebabbel, geroep en gelach. Weer eens arbeidsintensief, maar een betere methode zoeken ze niet ze blijven werken volgens de tradities. Ze smaken toch wel heerlijk die verse amandelnoten, veel beter dan de noten die we bij ons op tafel brengen we weten ook nooit hoe oud die al zijn. Het weer hier is iets frisser geworden, s avonds zelfs een frisse wind. Maar ik denk niet dat het nog zin heeft het mooie weer naar jullie te sturen, het ziet ernaaruit dat het enkel een storm veroorzaakt .. SORRY ! Volgende week : vers nieuws Veel groetjes, Ali Baba, Hilde en Lieve
Zondag 25 Juli Dag allemaal, De krant vertelt me dat het me eindelijk gelukt is de zon in Belgie te krijgen. Ik hoop dat jullie nu met volle teugen genieten van het mooie weer en de lekkere barbecues. Vandaag Bahris 38 ste verjaardag. Van 1993 tot en met 2001 waren we die dag aan boord van Mizana of Mermaid : champagne (Turkse), taart en dans. Sommigen van jullie herinneren het zich nog wel .. Hier alles meer dan prima, en deze week een superverrassing : een schooltje dolfijnen in ons grote zwembad ! Een dolfijn zien is altijd een dol-fijne ervaring. Maar nu was het er een grote groep : op zijn minst een 15-tal. Met de verrekijker konden we hen goed waarnemen vanuit onze uitkijkpost. We zagen hen tot donker maar s anderendaags waren ze weer verdwenen. Er zou een boek bestaan met als titel een dolfijn ontmoeten verandert je leven. Ik heb het niet gelezen, maar ik stem er 100 % mee in. Deze week maakten we een tripje naar Rhodos : Marmaris-Rhodos is slechts 52 km en gemakkelijk te bereiken met de veerdienst. We hadden 2 redenen erheen te gaan : voor ons was het nodig ons visum te verlengen (we zijn hier deze week al 3 maanden). Eventjes naar het buitenland en terug, 10 per man betalen voor het visum en we zijn weer 3 maanden gerust. Voor Lieve was de reden anders. Ze wilde van daaruit naar Kreta gaan om Said op te zoeken. Ondanks het feit dat ze slechts 300 km van elkaar gescheiden waren was het niet zo gemakkelijk om er te geraken. Met de boot : lang en niet dagelijks. Dus heeft ze een vliegtuig naar Athene en vervolgens naar Heraklion genomen. Je moet wat over hebben voor de liefde ! Volgende vrijdag komt ze terug hier (Plakias-Heraklion-Athene-Rhodos-Marmaris-Selimiye) en op zondag vertrekt ze naar Belgie : weer een nachtvlucht. Rhodos is enkel drukker geworden sinds ons laatste bezoek 15 jaar geleden. De smalle straatjes krioelen van toeristen en alle huizen zijn omgetoverd tot winkeltjes of eethuisjes. Hierdoor verdwijnen de mooie oude gebouwen in het niet. Je vraagt je er af wat de mensen er eigenlijk zoeken. Vandaag : zondag. Selimiye is weer overspoeld met Turkse toeristen. Deze komen meestal per auto uit Istanbul (800 km) of Ankara (700 km). Je kan het zien aan de nummers op hun nummerplaten. Geen goed idee om zelf met de auto naar beneden te gaan, want de autos staan zo geparkeerd op de smalle weggetjes dat je er nauwelijks nog door kan. Het toppunt is : deze mensen gaan slechts naar 2 plaatsen : ofwel naar het restaurant Sardunya, ofwel naar het pension Beyaz Güvercin. Er is nochtans een groot aanbod restaurants en pensions in Selimiye, maar eens dat je naam en faam hebt .. Nu nog maar eens over de amandelpluk. Ik heb gevraagd aan de eigenaars van de achtertuin of ik de amandelen mocht neerhalen. Deels als bezigheidstherapie voor Lieve, maar ook omdat ik de ervaring wel eens wilde kennen. Dus : alle beddegoed naar beneden om struiken, stenen enzomeer af te dekken, want die krengen van noten vallen natuurlijk liefst ergens waar je er niet aankan, en nog liever tussen de distels. In het zweet ons aanschijns hebben we dan geklopt en geraapt. Maar, mét resultaat : we haalden ettelijke kilos naar beneden. De druivelaar geplant begin dit jaar heeft nu al mini druiventrosjes. Je kan hier toch snel iets bereiken met die warmte en als je genoeg water geeft. Van de zaaibloemetjes doen het de zinnias het best, tenminste als de kattenjongen eruit blijven. Deze week iets nieuws ontdekt ivm de afval. Eerst wat uitleg : hier bestaat nog geen selectie : ALLES moet gewoon in de container. Dit geeft ons ergens een naar gevoel vooral na de lessen van Dominique in Ichtegem. Het huisvuil wordt hier ook niet afgehaald, maar moet naar de container gebracht worden die halfweg het baantje staat. Dean en Ruth (de Amerikaanse inwoners) vertelden me dat er in het dorp een man is die de flessen en de blikken recupereert en verkoopt voor recyclage. Dankzij Hale kwam ik op zijn spoor en nu kunnen we die dingen gewoon in de achtertuin zetten : de man haalt ze regelmatig op, en onze vuilzak weegt minder. Ik zit al te popelen op de Oost Turkije trip. Dean, Ruth en ik vertrekken de avond van 5 augustus met de nachtbus naar Ankara. De dag erop zullen we er het Hittietenmuseum bezoeken (ik zag het ooit in 1968). De groep uit Nederland (4 personen) komt aan tijdens de nacht van 6 op 7 augustus, en dàn : de grote trip. Nog één nieuwsbrief en ik ben uit de ether voor 3 weken en laat Ali Baba achter met de drie poezen. Veel groetjes Ali Baba & Hilde
Zondag 1 Augustus Hallo lieve mensen allemaal, De krant gaf vorige week blijkbaar een verkeerd bericht door, geen mooi weer dus. Ik ontving zelfs een mailtje waarin stond : wij beleven hier de 4 seizoenen op één dag. Maar recent ontving ik een bericht dat het weer NU WEL goed is. k Zal afleren de krant te geloven. Eigenlijk heb ik deze week niets en toch zoveel te vertellen. We hadden terug ons leventje met twee tot vrijdagavond. Dan zijn we naar Marmaris geweest om Lieve af te halen aan de Rhodos catamaran. Ze was moe, maar haar gezicht straalde bij aankomst haar week met Said was goed geweest. Gisterenavond nog eens een etentje in Cinar mèt life music. Het was weer eens een mooie avond : lekker eten - levendig publiek en de sfeer van Turkije die je voelt in hun liederen, dat alles gekruid met een volle maan boven de bergen. Fatusj speelde dwarsfluit en zong tussendoor, Ömel speelde op zijn UD (oet), een Turks snaarinstrument. Het publiek die de liederen kende zong mee. Op zon momenten krijg je steeds het gevoel erbij te horen. We komen hier al zo lang en toch zijn we nog altijd blij verrast door de gastvrijheid en de spontane vriendschap van de mensen hier. Ivm gastvrijheid kom je de gekste dingen tegen : vb je gaat s morgens brood halen, het bakkerinnetje hoort je eventjes hoesten en dan moet je (willen of niet) een salietheetje drinken. Ali Baba zit dan wel te wachten op zijn ontbijt ! Gisteren ook nog iets heerlijks meegemaakt : ik kijk in de achtertuin vanaf de 1e verdieping en zie een rood deken op de auto liggen. Ik ga kijken : het is een prachtige handgeweven kilim ! Dan maar denken van wie komt DIT ? Eventjes later kwam het antwoord : Selçuk bracht dit geschenk als evenizde güle güle (= veel geluk in dit huis). Selçuk heeft een restaurant : Hisarönü köftecisi op een half uurtje rijden van hier. We waren er reeds enkele keren, zijn grillades zijn zo lekker , maar we zien geen (Europese) reden een geschenk als dit te krijgen. Wel ook iets minder goed meegemaakt deze week. Güller kwam op amandelpluk, wilde het afdekzeil nemen en kreeg een schorpioensteek. Ze kwam in paniek bij ons binnen, onmiddellijk het zuigpompje erop gezet, maar de pijn was zo hevig dat ik haar toch naar de dokter gebracht heb. Een paar injecties, wat zalf en t bed in. s Anderendaags was ze gelukkig weer de oude. Ja, die beestjes wonen hier nu éénmaal. Hoe goed je oplet, het kan altijd gebeuren, en vooral die éne keer dat je iets achteloos doet. Maar, wees gerust, je komt ze hier niet in grote horden tegen. Lieve heeft blijkbaar nogal wat reklame gemaakt voor ons huisje. Vandaag zijn haar vrienden Martien en Franky hier aangekomen, net op tijd om Lieve nog te kunnen zien. Dappere mensen, ze zijn met openbaar vervoer door een stuk van Turkije getrokken. Gisterenavond waren ze nog in Cappadocië, de nachtbus op en ze waren hier rond 11.30 AM (886 km). Terwijl ik hier huisarrest heb om mijn nieuwsbrief te schrijven, zijn ze nu met zijn allen gaan zwemmen. Deze avond brengen we Lieve naar Marmaris waar ze een bus heeft tot Dalaman. t Zal weer niet veel slapen worden voor haar vannacht. Gelukkig kreeg ze een extra dag vakantie van haar baas. Als toemaatje stuur ik jullie een pracht-zonsopgang wil je het ook eens écht zien : welkom ! Veel groetjes en tot eind Augustus Hilde & Ali Baba
Ja, waar ligt nu dat onovertroffen Selimiye van ons in dit hele grote land ? Turkije herbergt niet minder dan negen dorpen met dezelfde naam. Die naam heeft als oorsprong : het gebied van Selim ... een Ottomaanse Sultan. Zo heb je ook nog Orhaniye, Osmaniye enzoverder, zoals wij in Belgie hebben : Zedelgem, Ichtegem, Edegem en noem maar op.
Even het hele land op kaart met de rode spot waar "onze" leefruimte is ? Dat vermijdt dat jullie een atlas moeten bovenhalen
En dan een detail van het hele kleine schiereilandje waar wij wonen ... en toch moeten we anderhalf uur rijden vooraleer we op "vasteland" zijn. Het prijskaartje om hier te mogen wonen ...
Na zo lang wachten zijn we er ! Vorige woensdag midden de nacht aangekomen met een punctuele vlucht. Bahri was er met onze Tata car, Meltem met een prachtige bos rozen en kleine Denizhan met een welcome wandklok. Heerlijk zon begroeting in het land waar onze toekomst ligt.
Na 2 ½ uur rijden : DE TOREN ! We drinken samen een Raki en luisteren naar de nachtelijke stilte. De koelkast is gevuld met proviand van spijs en dank voor minstens een week. Alle levensnoodzakelijke dingen zijn in huis : we kunnen ons leven hier starten
De hanen kraaien ons wakker, we genieten van het tijdloze panorama, een glaasje vers geperst appelsiensap en een heerlijk ontbijt
En dan, de eerste indrukken, het aanvoelen hoe het hier zal worden. We voelen ons hier wel al volledig thuis. Ik vond al 2 specht nesten in de olijfbomen : prachtig gemaakte ronde gaatjes en de kleine steekt zijn kopje uit om te zien of moeder in aantocht is. Vlakbij bloeide een prachtige orchidee langs de weg, spijtig genoeg is die beland in de maag van een geit . De geiten zijn hier dus wel een probleem : de moeder wordt vastgebonden, maar de kleintjes lopen los. Dit betekent een dagelijks gevecht om ze uit de tuin te houden (ze lusten de groene blaadjes van de aanplantingen, en ze dansen op het dak van de keuken !
Lichtpaarse irissen staan overal in volle bloei in het wild, maar de lentebloemen zijn al uitgebloeid. Gisteren kreeg ik twee bananenbomen in het dorp. Heb ze te voet naar boven gesleurd en in de tuin geplant. We hebben cement en zand besteld (binnen het uur geleverd per tractor) om de spleten en gaten te dichten in de muren. Kwestie van het ongedierte buiten te houden. Tot nu nog geen slang of schorpioen gezien.
De rust en de stilte, ongelofelijk ! De vriendelijke autochtonen die langs onze tuin passeren. De vis, s nachts gevangen door Bahris neef. De verse eitjes van Güllers kippen, Bahris nichtje. Het grote zwembad in ons panorama. De kleuren van de bergen, telkens anders volgens de belichting. De warme zon die er elke dag is. Het frisse briesje dat zorgt dat het niet te heet wordt. Het zwarte katje dat reeds de eerste dag haar intrede deed bij ons.
Er is zoveel dat ons hier welkom heet. We zien het zitten, en, onze laatste slogan is : Het is hier geen leven, maar de HEMEL !
sinds jaren onze droom : het torenhuisje, het panorama leven in en met de natuur in eenvoud, rust & vrede
nu werkelijkheid : KUMRU KULESI : weldra onze nieuwe thuis
ergens in april 2004 stappen we in een vliegtuig richting Dalaman, Turkije voor onbepaalde tijd. We verlaten Belgie, maar niet de wereld. Ons adres wordt : SELIMIYE KÖYÜ 70 48700 MARMARIS - TURKIJE, Gezien het postverkeer er zeer traag werkt, schrijf je best geen brieven. Je kan ons steeds bereiken op telefoon nummer 00 90 252 446 4011 of via E-mail : hilde_cavidan@hotmail.com
Zo je ooit zin hebt met ons mee te genieten van al het mooie dat Turkije te bieden heeft : WELKOM !
Eddy & Hilde van STEERTEGHEM TANGHE (nu nog) Mitswegestraat 224 8480 ICHTEGEM 051/58.98.69 - na ons vertrek : Sint Sebastiaanstraat 21 - EERNEGEM (België)
Ali Baba is Eddy van STEERTEGHEM, Antwerpenaar Nu gepensioneerd Voorheen zaakvoerder van BVBA Willaert, schilder & decoratiewerken, Ichtegem
Cavidan is Hilde TANGHE, Westvlaming Voorheen Boekhouder - Zaakvoerder van Bvba Zakenkantoor Tanghe, Varsenare
HOE HET BEGON ………
JULI 1993 Zomervakantie met ons gezin : op een gulet langs de Turkse westkust. Een vakantie om nooit te vergeten – maar wel voor herhaling vatbaar.
Sindsdien waren we er elke zomervakantie èn elke herfstvakantie.
De bemanning (3 broers) werden onze vrienden. Al die jaren zochten we samen de mooiste panorama’s, zonsop-en ondergangen, onbewoonde eilandjes en zoveel meer. We leerden hoe het is te leven in een tijdloosheid, relax en rust. We genoten van elke cruise tot in de toppen van onze tenen Mede door hen groeide het verlangen ooit eens méér te zijn dan een « toerist » in hun land.
Info over een gulet-trip op MIZANA : ga naar : www.mizana.com
November 1995 Het lijkt een eeuw geleden De boot legt aan in een zeer aantrekkelijk rustig dorpje, ik ontdek er : HET torenhuisje in de heuvels : een nieuwbouw, onafgewerkt
Het panoramisch zicht vanuit de voordeur : zelf eens bekijken, anders kan je ‘t niet geloven
Een plekje waar je rust kan vinden – waar je kan ademen – waar je alle zorgen vergeet – waar je jezelf kan zijn - waar stilte en vrede heerst – waar geen luchtvervuiling is - waar narcissen, krokussen, irissen, calla’s en orchideeën groeien in het wild – waar de stilte enkel verstoord wordt door het kraaien van een haan en ‘t gebalk van een ezel. Kortom, een brokje ouderwetse natuur !
April 2002
Droom wordt werkelijkheid : na jaren lang alle mogelijkheden uitgezocht te hebben is het einde in zicht ! De eigenaar : advokaat Hakan GIRGIN uit Izmir verkoopt het huisje. Dank zij onze Turkse vrienden Bahri, Mehmet en Mustafa SEN kunnen we daar gaan wonen. We doopten het KUMRU KULESI
In 1998 werd er verder gewerkt – zo ziet het er uit in 2002 :
Ik ben Hilde 
